Γρηγοριάδης Κώστας

Σημειώνουμε το γεγονός, γιατί - πέρα από την εύλογη και ιδιαίτερη σημασία της φρικτής αυτής εικόνας, που έρχεται από το εγκαταλειμμένο πλέον Αφγανιστάν - οι σοβαρές και βαριές ευθύνες δε βαραίνουν μόνο την Ουάσιγκτον, αλλά και τις κυβερνήσεις των υπολοίπων χωρών που μετέχουν στις στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής της χώρας, ανάμεσά τους βέβαια και την ελληνική. Τι γνωρίζουν για όλα όσα καταγγέλλει το «Παρατηρητήριο» στα υπουργεία Εξωτερικών και Εθνικής Αμυνας; Και τι μέτρα σκέφτονται να πάρουν;

Περιμένουμε...

Χαμηλότερες κατά 34% έως 37% είναι οι αμοιβές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα απ' ό,τι στο δημόσιο σημειώνει μια μελέτη που δημοσιεύεται στο τελευταίο «Οικονομικό Δελτίο» της Τράπεζας της Ελλάδας. Και το σημειώνουμε, γιατί - συνήθως - τη δημοσίευση τέτοιων μελετών ακολουθούν λογικές και τακτικές, που επιχειρούν την ισοπέδωση στο κατώτερο επίπεδο.

Πάντως, όσοι ανησυχούν για τις υπαρκτές και μεγάλες ανισοτιμίες ανάμεσα στις διάφορες κατηγορίες των εργαζομένων, μπορούν να υποστηρίξουν την πρόταση του ΠΑΜΕ, για τη διαμόρφωση του βασικού, κατώτερου μισθού, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, στα 1.050 ευρώ. 'Η, μήπως πιστεύει κανείς, ότι το ποσό των 357.000 δραχμών είναι υπερβολικό και μεγάλο, σε σχέση με το σημερινό κόστος ζωής και τις σύγχρονες ανάγκες;

Στον «αναβαθμισμένο ρόλο» των δήμων, σύμφωνα με το Σύνταγμα και την πολιτική της ΕΕ, αναφέρθηκε προχτές ο Κ. Σημίτης, μετά το σχετικό Υπουργικό Συμβούλιο, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να ανταποκριθούν σ' αυτόν οι δημοτικές αρχές. Και μπορεί, όλ' αυτά, να ακούγονται ωραία, αλλά η πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική. Οταν ο πρωθυπουργός μιλά για αναβαθμισμένο ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ), εννοεί την πολύ περισσότερο ουσιαστική και αποτελεσματική συμμετοχή της στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Στην υλοποίηση των «απελευθερώσεων» και των διαρθρωτικών αλλαγών, στην αντιδραστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, στην εφαρμογή «αναβαθμισμένης» φορομπηχτικής πολιτικής σε βάρος των δημοτών, στο ξεπούλημα δημοτικής περιουσίας και επιχειρήσεων, στη μετατροπή των δήμων σε ανώνυμες εταιρίες κλπ., κλπ.

Ολ' αυτά εννοεί ο Κ. Σημίτης. Αυτά θέλει να επιβάλλει και να εξυπηρετήσει, επίσης, ο προωθούμενος από την κυβέρνηση νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων, που συζήτησε το προχτεσινό Υπουργικό Συμβούλιο. Γι' αυτό και κάνει πως δε γνωρίζει ο πρωθυπουργός τα τρισ. δραχμές, που έχουν παρακρατηθεί από τους θεσμοθετημένους πόρους και δεν αποδίδονται στην ΤΑ. Γι' αυτό και δίνει αρμοδιότητες στην ΤΑ (όσες και όποιες θέλει...), χωρίς όμως να της παρέχει και τους αντίστοιχους πόρους.

Στα 40,7 εκατ. ευρώ ή περίπου 14 δισ. δραχμές ανήλθαν τα καθαρά και επίσημα κέρδη του πρώτου εξαμήνου 2003 της εταιρίας κινητής τηλεφωνίας «STET Hellas», σημειώνοντας αύξηση κατά 47,7% από το αντίστοιχο περσινό διάστημα, ενώ αυξήθηκαν με ρυθμό διπλάσιο του ποσοστού αύξησης των εσόδων της. Αυτά ανακοίνωσε η προαναφερόμενη εταιρία. Αυτά βλέπουν και διαβάζουν οι κυβερνώντες - πρωτίστως, ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης - και λένε και ξαναλένε, ότι η οικονομία πηγαίνει καλά. Οταν οι εργαζόμενοι παίρνουν αυξήσεις 2% και κάτι ψιλά και τα καθαρά και επίσημα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων αυξάνονται με ρυθμούς 40, 50 και 100% όλα πάνε ρολόι. Οχι για τους εργαζόμενους, βέβαια, αλλά για την οικονομία. Κι όπως έχουμε ξαναγράψει, για τους κυβερνώντες, τους κάθε λογής γαλάζιους, πράσινους και ροζ οπαδούς των νόμων της αγοράς και των ευρωμονοδρόμων, στην οικονομία δε συμπεριλαμβάνονται οι εργαζόμενοι, παρά μόνο με μια μορφή: Σαν κόστος εργασίας, που πρέπει να μειωθεί...

Η μελέτη του Γρ. Λάζου (δεκάχρονη συλλογική έρευνα και καταγραφή στατιστικών στοιχείων, λ.χ. αριθμητικά στοιχεία για τις εκδιδόμενες γυναίκες, ποσά επενδύσεων και μισθώσεων, ντόπια και διεθνή δίκτυα σωματεμπορίας, παλιότερα και νέα πορνεία, τα οικονομικά μεγέθη και κέρδη αυτού του εμπορίου κλπ.) εξετάζει και τις δυο όψεις του φαινομένου. Η πρώτη όψη, η τραγική, είναι η - συνηθέστατα διά της βίας - εκδιδόμενη γυναίκα (Α` τόμος). Η δεύτερη όψη - με τις δικές της δραματικές αιτίες και πτυχές - είναι ο πελάτης (Β` τόμος). Ο ερευνητής προλογικά επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι στην τελευταία εικοσαετία του 20ού αιώνα στην Ελλάδα, κυρίως με τα δίκτυα διεθνικής σωματεμπορίας γυναικών από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπήρξε «συνεχής αύξηση του πληθυσμού των εκδιδομένων και των πορνοπελατών. Το πλήθος των πορνικών μισθώσεων ανέβηκε, οι τιμές τους έπεσαν, ο όγκος του χρήματος που διοχετεύτηκε στην πορνεία αυξήθηκε εκθετικά. Νέες μορφές πορνείας έκαναν την εμφάνισή τους και επιβλήθηκαν. Η ζωή στην πορνεία εκβαρβαρώθηκε. Εντάθηκαν ο φόβος, ο πόνος, η ψυχική και σωματική εξάντληση». Ζώντας αυτήν την «κόλαση», πώς ένα τόσο δύστυχο πλάσμα να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση; Πώς να μη νιώθει, να μη λέει «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»;

Ουσιαστικά η Γκλόρια Αρόγιο, παρά τις πληροφορίες ότι ήταν στόχος «σχεδίου δολοφονίας», ουδέποτε διέτρεξε κίνδυνο. Αντίθετα, η οπερετική «απόπειρα πραξικοπήματος» των πληβείων του στρατεύματος της προσέφερε πολλαπλές πολιτικές ευκαιρίες. Κατήγαγε μια ανέξοδη και δυνητικά σημαντική πολιτική νίκη, που θα αποδειχτεί ακόμη πιο κρίσιμη αν θέσει τελικά υποψηφιότητα για τις εκλογές του 2004. Αξιοποίησε τις (πατροπαράδοτες, στη Μανίλα) θεωρίες συνωμοσίας, για να βγάλει από τη μέση ή να αποδυναμώσει πολιτικούς της αντιπάλους: Τον πρώην Πρόεδρο Εστράντα, τον σύμβουλό του Καρντένιας, τον γερουσιαστή «Γκρίνγκο»Χόνασαν και όποιον άλλον βρήκε ...πρόχειρο. Το ότι επισείει έως και σήμερα την «απειλή» δείχνει ότι θα συνεχίσει στην ίδια πορεία.