Κυριακή 3 Ιούλη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η «κινητικότητα των εργαζομένων»

Γνωρίζετε τι σημαίνει ο όρος «κινητικότητα των εργαζομένων»; Αν δεν το ξέρετε, ο όρος περιγράφει το βαθμό αλλαγής εργασίας των εργαζομένων, είτε στην ίδια χώρα, είτε από χώρα σε χώρα. Και δικαιολογημένα, βέβαια, οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν κατά κανόνα αρνητικά το ενδεχόμενο αλλαγής εργασίας, αλλά οι κεφαλαιοκράτες ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την αύξηση της κινητικότητας, καθώς αποτελεί έναν από τους παράγοντες ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και, με άλλα λόγια, της ακόμη μεγαλύτερης κερδοφορίας, της παραπέρα συγκέντρωσης της παραγωγής και του πλούτου σε λιγότερα χέρια. Αλλωστε, τον ίδιο στόχο εξυπηρετούν τα διαβόητα προγράμματα της «διά βίου μάθησης», της κατάρτισης και επανακατάρτισης, η προσαρμογή της Παιδείας στην καλλιέργεια «δεξιοτήτων», αντί παροχής μόρφωσης, κλπ., κλπ.

Τα σημειώνουμε όλ' αυτά, γιατί η Κομισιόν ανακήρυξε το 2006 σε έτος κινητικότητας των εργαζομένων. Και για να καταλάβετε ποιοι είναι οι στόχοι τους, πάρτε υπόψη πως ο αρμόδιος επίτροπος τόνισε ότι στην ευρωένωση παρατηρείται εργασιακή κινητικότητα, κατά μέσον όρο, ανά 10,6 έτη, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου οι εργαζόμενοι αλλάζουν δουλιά ανά 6,7 έτη. Και, βέβαια, για να προωθηθούν οι στόχοι αυτοί, θα διατεθούν και τα απαραίτητα χρήματα. Από τον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό των 6 εκατομμυρίων ευρώ του έτους 2006 για την απασχόληση, τα 4,3 εκατομμύρια θα διατεθούν για την ενίσχυση της κινητικότητας.

Φορολεηλασία

Μπορεί, οι κυβερνώντες και διάφοροι άλλοι να κλαίνε και να οδύρονται για τα άδεια κρατικά ταμεία, τα μεγάλα χρέη και τα ελλείμματα, αλλά η φορολογική καταλήστευση του λαού δυναμώνει συνεχώς. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ), που συγκεντρώθηκε το μήνα Μάη του 2005 ανήλθε σε 1,04 δισ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση κατά 6,3% από τον αντίστοιχο μήνα του 2004. Αύξηση, η οποία είναι διπλάσια του επίσημου πληθωρισμού και σημειώθηκε παρά την κάμψη της λαϊκής κατανάλωσης. Επομένως, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στους αυξημένους συντελεστές ΦΠΑ, που μπήκαν σε εφαρμογή από την 1η Απρίλη.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε, ότι η κυβέρνηση νομοθέτησε, επίσης, ακόμη πλουσιότερες φορολογικές ελαφρύνσεις και διάφορες άλλες παροχές προς τους κεφαλαιοκράτες, σε αντίθεση με τις αποφάσεις φοροεπιδρομής σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων;

«Ξεβρακώθηκαν»...

Πρόκειται για «ξεβράκωμα»! Η συμφωνία των ηγεσιών των τριτοβάθμιων αγροτικών οργανώσεων ΠΑΣΕΓΕΣ - ΣΥΔΑΣΕ - ΓΕΣΑΣΕ, καθώς και των αγροτοσυνδικαλιστών της ΝΔ, που συναποτελούν τη γνωστή «παρέα Κοκκινούλη», οι οποίοι, για καιρό, το 'παιζαν «αγωνιστές» και «μπλοκατζήδες», με την απόφαση της κυβέρνησης και της ΕΕ για αποσύνδεση της επιδότησης από την παραγωγή, αποκαλύπτει, για μια ακόμα φορά, τον πραγματικό ρόλο του συνδικαλισμού του συμβιβασμού και της συναίνεσης.

Ολοι αυτοί, αποδέχονται την κυβερνητική απόφαση, αν και γνωρίζουν καλά ότι με την εφαρμογή της επιταχύνεται ο ρυθμός ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών και συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια μεγαλοαγροτών κι επιχειρηματιών. Δε συμπεριφέρονται, λοιπόν, μ' αυτό τον τρόπο λόγω άγνοιας, ή παραπλάνησης, αλλά γιατί, επί της ουσίας, συμφωνούν με το ξεπάστρεμα των μικρομεσαίων αγροτών και τη δημιουργία τσιφλικιών νέου τύπου.

Ας το έχουν κι αυτό υπόψη τους οι μικρομεσαίοι αγρότες όταν επιλέγουν συνδικαλιστικούς και συνεταιριστικούς εκπροσώπους, αλλά και όταν ψηφίζουν το κόμμα που θα κυβερνήσει. Αν δε βγάλουν και τώρα τα κατάλληλα πολιτικά συμπεράσματα, δε θα 'χουν, πλέον, καμιά δικαιολογία και «κακό του κεφαλιού τους»...

«Ανωθεν» χάρες στους εφοπλιστές

Για να δοθεί σ' ένα πλοίο ελευθεροπλοΐα πρέπει - εκτός των άλλων - να εκδώσει το ΝΑΤ πιστοποιητικό μη οφειλής. Να μη χρωστάει, δηλαδή, ο εφοπλιστής στο ασφαλιστικό Ταμείο. Και, βέβαια, ο εκπρόσωπος των εφοπλιστών, υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, έχει δημοσιοποιήσει ήδη την πρόθεσή του, να απαλλάξει τους πλοιοκτήτες από την ...ενοχλητική αυτή διαδικασία, αλλά τέτοιος νόμος δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμη. Παρ' όλ' αυτά, όμως, η κυβέρνηση και ο υπουργός παρανομούν και δίνουν το δικαίωμα στους εφοπλιστές να «φεσώνουν» το ΝΑΤ.

Οπως αποκάλυψε πρόσφατα ο «Ρ», τρία κρουαζιερόπλοια του ομίλου «Λούη» πλέουν ανενόχλητα, χωρίς η εταιρία να καταβάλλει τις ληξιπρόθεσμες εισφορές. Το ίδιο συμβαίνει με άλλα 7 πλοία της ακτοπλοϊκής εταιρίας «Hellenic Seaway» (πρώην HFD), που ταξιδεύουν αυτήν τη στιγμή κανονικά, παρά τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους προς το Ταμείο, που ανέρχονται σήμερα στα 3.073.131,5 ευρώ (ή 1.047.015.902 δραχμές)! Ολ' αυτά τα πλοία - και ποιος ξέρει πόσα άλλα ακόμη - παίρνουν «πιστοποιητικό μη οφειλής» από το ΝΑΤ, ώστε να ικανοποιείται τυπικά ο σχετικός νόμος. Πιστοποιητικά, όμως, τα οποία είναι ψεύτικα. Και αυτό γίνεται κατόπιν «άνωθεν εντολής»...

Η απειλή του δραγάτη!

Για την ασφάλεια των αγροτών, λέει πως ενδιαφέρεται η κυβέρνηση της ΝΔ και ξαναφέρνει στα χωριά τους αγροφύλακες. Στην πραγματικότητα, όμως, δε νοιάζεται για το βιος του χωρικού, αλλά για να εντείνει την αστυνομοκρατία στα χωριά. Ετσι, οι κάτοικοι της υπαίθρου, εκτός απ' όλα τα προβλήματα που τους ταλαιπωρούν, όπως η φτώχεια, η εξαθλίωση και η ανέχεια, τώρα θα 'χουν πάνω απ' το κεφάλι τους και τη συνεχή απειλή του οπλισμένου «δραγάτη».

Η κυβέρνηση, ιδρύοντας ακόμα ένα σώμα αστυνόμευσης, θέλει να χτυπήσει «μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια»: Αφ' ενός θα ενισχύσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, που στρέφονται εναντίον όλων όσοι διαμαρτύρονται για την πολιτική της κι αφ' ετέρου θα ικανοποιήσει τις ανάγκες της κομματικής της πελατείας. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι, μεταξύ των άλλων, στο στόχαστρο της Αγροφυλακής θα βρίσκονται και οι αλλοδαποί εργάτες που δουλεύουν και ζουν στα χωριά κάτω από άθλιες συνθήκες. Και, φυσικά, ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι «η συνδρομή στη δίωξη της λαθρομετανάστευσης» θα είναι ένας από τους ρόλους της Αγροφυλακής, είναι πέρα για πέρα ψεύτικος και υποκριτικός, όταν με το νομοσχέδιο μεταναστευτικής πολιτικής που προωθείται, διαιωνίζεται το καθεστώς παρανομίας για χιλιάδες μετανάστες...

Καρλ Μαρξ: «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου του Βοναπάρτη»

Αν στο έργο «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850» ο Καρλ Μαρξ προσπαθεί να ανιχνεύσει την ιστορική κίνηση, τις αιτίες της και να ερμηνεύσει τα επαναστατικά γεγονότα της περιόδου με βάση την υλιστική αντίληψη της ιστορίας, στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου του Βοναπάρτη», (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή») παραθέτοντας συνοπτικά τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου των ταξικών αγώνων μετά το 1849, αποκαλύπτει ανάγλυφα μέσα από το μεγαλοφυές αυτό έργο του όχι αυτή ή την άλλη δράση των προσώπων που η αστική ιστοριογραφία εμφανίζει ως πρωταγωνιστές, αλλά τις σχέσεις των τάξεων, την πάλη μεταξύ τους από τη θέση κάθε κοινωνικής τάξης στην κοινωνία και το γιατί τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα έχουν τη συγκεκριμένη κατάληξη. Και πάνω απ' όλα ότι η ύπαρξη των συγκεκριμένων τάξεων σε κάθε κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, άρα, και οι συγκρούσεις τους εξαρτώνται από τον τρόπο παραγωγής και, άρα, τον τρόπο ανταλλαγής που απορρέει απ' αυτόν. Οπως γράφει ο Φ. Ενγκελς στον πρόλογο της τρίτης γερμανικής έκδοσης: «Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Μαρξ, όχι μόνο μελετούσε με ιδιαίτερη προτίμηση τη γαλλική ιστορία του παρελθόντος, αλλά και παρακολουθούσε σ' όλες τις λεπτομέρειες την τρέχουσα ιστορία, συγκέντρωνε υλικό για μελλοντική χρήση και γι' αυτό ποτέ δεν τον ξάφνιασαν τα γεγονότα».

Γκέρχαρντ Σρέντερ

Γρηγοριάδης Κώστας

Η συντριπτική ήττα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο μέχρι πρότινος προπύργιό του, στη Ρηνανία - Βεστφαλία, επέτεινε την κρίση στον κυβερνώντα συνασπισμό, που ξέσπασε εξαιτίας των αντιλαϊκών «μεταρρυθμιστικών» νόμων, όπως εξακολουθεί να αποκαλεί ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ την «Ατζέντα 2010» και τους «Νόμους Χαρτς». Το κατ' εξοχήν βιομηχανικό κρατίδιο έδειξε «κόκκινη κάρτα» και ο Σρέντερ αποπειράται να αυτοκτονήσει, προκειμένου να μην πεθάνει.

Με δικό του ελιγμό, κατόρθωσε να χάσει την ψήφο εμπιστοσύνης της Μπούντεσταγκ, αφού η εντολή που είχε δοθεί στους βουλευτές του SPD, ήταν είτε να απόσχουν είτε να ψηφίσουν λευκό. Ετσι, νομικά και θεσμικά, άνοιξε ο δρόμος για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες το Σεπτέμβρη. Πρόωρη προσφυγή, την οποία ελπίζει να κερδίσει. Ομως, το 2005 δεν είναι 2002, όπου, κάτι οι πλημμύρες, κάτι η δήθεν «αντιπολεμική στάση» της Γερμανίας στον τότε επικείμενο πόλεμο του Ιράκ, ανανέωσε τη θητεία του στην καγκελαρία. Τώρα πια όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά με ισχυρότερο: Να χάσει πανηγυρικά τις εκλογές...

Ομως, ο Σρέντερ με την οικονομική και κοινωνική πολιτική που ακολουθεί προτιμά να τις χάσει, παρά να αναθεωρήσει την αντιλαϊκή του πολιτική. Γι' αυτό, εξάλλου, κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον, αντί να αντιπαρατεθεί στον Μπους όπως απαιτούσε η λαϊκή βάση του SPD, δεν έθεσε κανένα ενοχλητικό ζήτημα, όπως επιθυμεί, άλλωστε, και το γερμανικό κεφάλαιο στην παρούσα φάση.


Χρ. Μ.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ