Με το που βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα το βράδυ της Κυριακής και φάνηκαν οι κερδισμένοι και οι χαμένοι του β' γύρου, άρχισαν οι δηλώσεις εκατέρωθεν ότι «κέρδισε η Τοπική Διοίκηση», ότι η σύνθεση των νέων Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων «δημιουργεί το έδαφος για συναινέσεις» και ότι «όλοι μαζί θα συνεργαστούμε» την επόμενη μέρα «για το καλό του τόπου». Βέβαια δεν χρειαζόταν το αποτέλεσμα των εκλογών, ούτε οι διαβεβαιώσεις τους μετά την κάλπη, για να καταλάβουμε ότι οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων είναι «όλοι μαζί» στη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής. Το καταλάβαινε εύκολα κανείς παρακολουθώντας τη μεταξύ τους προεκλογική αντιπαράθεση, που γινόταν πάνω σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και διλήμματα. Το έβλεπε στις μετακινήσεις υποψηφίων από το ένα κόμμα στο άλλο, με μεγάλη ευκολία, στο έδαφος της κοινής τους στρατηγικής. Το αντιλήφθηκε και μετά από τον α' γύρο, όταν οι παλιοί «εχθροί» έγιναν ξαφνικά οι καλύτεροι «φίλοι», παζαρεύοντας τους συσχετισμούς για τον β' γύρο. Πράγματι λοιπόν, οι υποψήφιοι (και εκλεγμένοι) όλων των άλλων κομμάτων ήταν, είναι και θα είναι «όλοι μαζί», μια στιβαρή «συμπολίτευση» απέναντι στα δικαιώματα και τις ανάγκες του λαού. Και απέναντί τους, απέναντι στην πολιτική που υπερασπίζονται και υπηρετούν, βρίσκονται οι εκατοντάδες εκλεγμένοι με τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ σε δήμους και Περιφέρειες, οι οποίοι θα αποτελέσουν το επόμενο διάστημα τα μάτια και τη φωνή του λαού, μια γνήσια λαϊκή αντιπολίτευση για τα συμφέροντά του.

Ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να «μηδενίσει το κοντέρ» ενόψει βουλευτικών εκλογών και να καταδικάσει το λαό σε αμνησία, ζητώντας συγχωροχάρτι για την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε. Για παράδειγμα, σε μια τηλεοπτική «αυτοκριτική», η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου, ισχυρίστηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνάει μόνο τους τελευταίους 9 μήνες (!), μετά το «τέλος των μνημονίων». Είπε επίσης ότι η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να εφαρμόσει μια συμφωνία που περιλάμβανε «δύσκολα μέτρα», τα οποία όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υιοθετήσει! Κριτήριο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο τα ψέματα και οι αυταπάτες που σέρβιρε στο λαό, η ψήφιση του τρίτου μνημονίου και η εφαρμογή των προηγούμενων δύο, οι αντιλαϊκές «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις που φτάνουν μέχρι το 2060. Κριτήριο είναι η πολιτική που εφάρμοσε και μετά τον Αύγουστο, όταν τελείωσαν τυπικά τα μνημόνια. Αρκεί να δει κανείς τους νόμους που ψήφισε για τη στήριξη της κερδοφορίας και των επενδύσεων του κεφαλαίου από τη μία και τις ψευτοπαροχές που βάφτισε «πολιτική για τους πολλούς» από την άλλη, για να καταλάβει ότι η ταξική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ενιαία, πριν και μετά τον Αύγουστο του 2018. Κανένα άλλοθι επομένως στον ΣΥΡΙΖΑ. «Μαύρο» στις εθνικές εκλογές και σ' αυτόν και στη ΝΔ, η οποία ανυπομονεί να πάρει πάλι τη σκυτάλη της αντιλαϊκής πολιτικής, πλειοδοτώντας σε δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο. Ψήφο στο ΚΚΕ για να στείλει το μήνυμα ο λαός ότι έχει μνήμη και πείρα, ότι δεν μπορούν να τον βάλουν στο τσεπάκι.

Το «σεμνά και ταπεινά» που λανσάρει η ΝΔ, για να διαχωριστεί τάχα από τη «διχαστική» και «πολωτική» προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρύψει την αντιλαϊκή πολιτική που θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση και την οποία δεν χάνει ευκαιρία να διαφημίζει, ενθαρρυμένη και από τα αντιλαϊκά κατορθώματα του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη τετραετία. Αλλωστε, το «σεμνά και ταπεινά» υπήρξε σύνθημα της κυβέρνησης ΝΔ και το 2004, αλλά ο λαός βίωσε άγρια επίθεση στα δικαιώματά του, συνεχίζοντας την αντιλαϊκή διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο μάλιστα που η ελληνική οικονομία κατέγραφε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αλλά και στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλλε το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» για να διαφοροποιηθεί τάχα από τα κόμματα του παλιού δικομματισμού, η πολιτική του όμως ήταν συνέχεια της δικής τους ταξικής, αντιλαϊκής πολιτικής. «Σεμνά», «ηθικά» και «ταπεινά» ανταλλάσσουν τη σκυτάλη τα κόμματα του κεφαλαίου, επιβεβαιώνοντας ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από την κυβερνητική εναλλαγή, αλλά με ισχυρό ΚΚΕ να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του και να δημιουργήσει προϋποθέσεις για ριζικές αλλαγές προς όφελός του.