Μια τέτοια ευχαρίστηση, όμως, έχει πολλά μειονεκτήματα και τα χρήματα είναι ελάχιστα! Μειονεκτήματα, τα οποία ελαττώνουν την ηδονή. Η χαρά που μπορεί να προσφέρει στο δολοφόνο ένας τέτοιος θάνατος είναι αρκετά περιορισμένη! Το θύμα είναι προετοιμασμένο να πεθάνει και ο επιθανάτιος ρόγχος του είναι σχεδόν αναμενόμενος. Δυο τρία βηξίματα, λίγο αίμα από το στόμα, και αυτό σε κάποιες μόνον περιπτώσεις, και αμέσως επέρχεται ο θάνατος. Η διάρκεια του ξεψυχίσματος είναι περιορισμένη. Οι γκριμάτσες, ο πόνος στο πρόσωπο, ελάχιστος. Δεν προλαβαίνει να δημιουργήσει φασιστικά συναισθήματα! Και ο μισθός του μισθοφόρου δεν είναι δα και για να πλουτίσεις!

Η ηλεκτρική καρέκλα, ακόμα και αυτή, που διαθέτει αρκετή πρωτοτυπία, που προσφέρει σημαντική ηδονή, αφού το θύμα και οι «μάρτυρες» είναι σχεδόν πρόσωπο με πρόσωπο, αφού ακούγονται οι τρελοί χτύποι της καρδιάς του θύματος, αλλά και οι γρήγορες ανάσες των παρισταμένων - ηδονιστών, δεν είναι η τέλεια ευχαρίστηση. Γιατί, και εδώ, ο θάνατος είναι σε κοινή θέα. Η ευχαρίστηση δεν είναι προσωπική. Η ηδονή είναι τεμαχισμένη...

Ιδρυμα, μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα, υποβοηθούμενης αυτοκτονίας!(ΙΜΚΧΥΑ). Εδρα η «ανεκτική», η «ουδέτερη» Ελβετία! 630 άτομα, σε ελάχιστο χρόνο, πέρασαν από τον πάγκο του χασάπη και σφαγιάστηκαν! Από τη μια μεριά τα θύματα και από την άλλη ο δολοφόνος, οι συνεργάτες και οι φίλοι του. Ενα σκυλολόι φασιστών, που, κάτω από την μπέρτα της επιστήμης, καλύπτει το «τέλειο» έγκλημα. Ανθρωποι που πονάνε, άνθρωποι που έχουν χάσει την ελπίδα τους, προσφέρονται για ηδονή. Και για κέρδος!

Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε αυτό το «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα». Σε όλα τα «ευαγή ιδρύματα» μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, τα κέρδη, αν υπάρχουν λογιστικά κέρδη, δεν τα παίρνει (άμεσα) κάποιος. Επενδύονται! Που σημαίνει μεγαλώνει το «ίδρυμα», έχει καλύτερα γραφεία, καλύτερα έπιπλα, μεγαλύτερη περιουσία, και, κυρίως, μεγαλύτερους μισθούς. Τα κέρδη - και τα υπερκέρδη - έχουν βρει άλλο «νόμιμο» τρόπο να μπαίνουν στην τσέπη των ιδιοκτητών!

Οσο για τις υπηρεσίες που προσφέρει αυτή η φασιστική κλινική είναι να κόβει το νήμα της ζωής των ανθρώπων που πονάνε! Να φέρνει τα θύματα στα κρεματόριά της και να τα θανατώνει! Και παράλληλα να θησαυρίζει από τις δολοφονίες!

Ενα ακόμα φασιστικό έγκλημα λαβαίνει χώρα μπροστά στα μάτια μας και με την ανοχή μας! Ολόκληρη η πολιτισμένη ανθρωπότητα παρακολουθεί αμήχανα το «θέαμα»! Ο κ. Λούντβιχ Μινέλι σκοτώνει, και εμείς δεν τον σταματάμε!

Η Κέρκυρα στις αρχές του 19ου αιώνα

Πρόσφατη, με την ευκαιρία της επετείου της Ενωσης, η παρουσίαση πρακτικών του συνεδρίου «Η Ενωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, 1864 - 2004» που πραγματοποιήθηκε στην Ακαδημία Αθηνών. Το συνέδριο είχαν συνδιοργανώσει η Βουλή των Ελλήνων και η Ακαδημία Αθηνών. Την ιδέα για την οργάνωσή του (και τη σχετική επιστημονική δουλιά) είχε η πρώην διευθύντρια του Κέντρου Ερευνας της Ιστορίας του Νεότερου Ελληνισμού της Ακαδημίας Αθηνών Ελένη Μπελιά. Η ίδια απευθύνθηκε σε όλους τους πολιτιστικούς φορείς των επτά νησιών και σε συνεργασία με τη σημερινή διευθύντρια του Κέντρου, Ελένη Κατσιαδάκη, στήριξαν και προώθησαν την έρευνα. Μια έρευνα που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον επτανησιακό ριζοσπαστισμό και μιαν απάντηση σε όσους μπορεί να επιδιώκουν την παραχάραξη της Ιστορίας μας.

Η προσφορά των Ιόνιων νησιών στους δημοκρατικούς και εθνικούς αγώνες ξεπερνά το γεωγραφικό τους μέγεθος. Γιατί, άραγε, μέχρι σήμερα η έρευνα είχε δώσει έμφαση μόνο στην εποχή της Ενετοκρατίας; Τώρα χρειάζεται παραπέρα μελέτη και εμβάθυνση στη μετέπειτα Ιστορία των Επτανήσων, όπως τονίστηκε στη διάρκεια της εκδήλωσης. Ιδιαίτερα στην εποχή της Αγγλικής «Προστασίας» (σ.σ. βλέπε αποικιοκρατίας).

Ενα άλλο, ιδιαίτερα ενδιαφέρον κείμενο, στο οποίο σταθήκαμε, είναι αυτό του Στέλιου Τζερμπίνου με τίτλο «Η ιδέα της αντίστασης κατά της Αγγλοκρατίας μέσα στο λαϊκό και έντεχνο μουσικό λόγο των Επτανήσων». Ο ίδιος παρατηρεί: «Παράλληλα όμως με τον έντεχνο μουσικό λόγο, η λαϊκή μούσα, πιο αυθόρμητη, πιο ευέλικτη και απεριφράστως επιθετική, με την προφορική συνήθως έκφρασή της, υπερακοντίζει το φόβο της λογοκρισίας, που αδυνατεί να παρέμβει τουλάχιστον προληπτικά και προσφέρεται γυμνή στην ενδυματολογική φροντίδα της μουσικής έμπνευσης. Στις ζοφερές μέρες της θητείας του Ουάρδου ασφαλώς αναφέρεται κι ένα ζακυνθινής προέλευσης αντιστασιακό εύρημα της τελευταίας 20ετίας "Σ' ένα παπόρο μέσα", είναι μία τραγική μπαλάντα, λαϊκού χαρακτήρα».

Πραγματικά, τους λαϊκούς αγωνιστές που βρίσκονταν στο «παπόρο» τους πήγαιναν στην Κέρκυρα για να τους κρεμάσουν. Αγνωστες είναι στους περισσότερους Ελληνες, αλλά και σε πολλούς Επτανήσιους, οι θηριωδίες των Αγγλων «Προστατών» ενάντια στον εξεγερμένο λαό. Σε μία από αυτές, αναφέρεται το κείμενο του Διονύση Φλεμοτόμου (στον ίδιο τόμο) με τίτλο «"Ο Λόφος του Κρεμασμένου" στου Φιολίτη στη Ζάκυνθο. Η επίδρασή του στα λογοτεχνικά κείμενα και στην εικαστική τέχνη της Ζακύνθου». Εδώ διαβάζουμε για την τραγική ιστορία του Γιάννη Κλαυδιανού του Φιολιταίου, που το πισσωμένο πτώμα του κρέμασαν οι Αγγλοι μετά τον απαγχονισμό του σε ένα σιδερένιο κλουβί, απέναντι από το σπίτι του (προσφιλής τακτική των Εγγλέζων κατακτητών και σε άλλες περιοχές όπου διατηρούσαν αποικίες).

Αυτό έγινε μετά τα αιματηρά γεγονότα του Υψόλιθου, όταν στις 30 Σεπτεμβρίου (12 Οκτωβρίου σύμφωνα με το καινούριο ημερολόγιο) του 1821 ο ελληνικός στόλος ναυμάχησε με τον τουρκικό και οι χωρικοί της Ζακύνθου επιτέθηκαν σε ένα τούρκικο καράβι και συνεπλάκησαν με αγγλικό απόσπασμα (οι Αγγλοι «προστάτες» συνδεδεμένοι με την Ιερά Συμμαχία ήταν εχθρικοί με την Ελληνική Επανάσταση). Η μητέρα του Γιάννη Κλαυδιανού αντικρίζοντας καθημερινά το λείψανο του παιδιού της, που παρέμεινε εκεί για πολλές δεκαετίες, τρελάθηκε και γύριζε στους δρόμους, προτρέποντας τους περαστικούς να δουν το μακάβριο θέμα.

Την εποχή της Ενωσης της Επτανήσου, τα επαναστατικά κινήματα στην Ευρώπη διχάζονται γύρω από το δίλημμα της «Εθνικής Ολοκλήρωσης με κοινωνικό περιεχόμενο» ή της «Εθνικής ολοκλήρωσης χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο». Ετσι, διχάστηκαν και οι ριζοσπάστες: Οι μεν ήρθαν σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους ηγεμόνες, που τους χαρακτήριζαν «τυράννους και καταπιεστές των λαών» (ήταν κατά της βασιλείας), ενώ οι συντηρητικοί ριζοσπάστες επιδίωκαν τη βοήθεια των ευρωπαϊκών δυνάμεων και κατηγορούσαν τους άλλους ως ταυτιζόμενους με τον «δημοκρατικό κομμουνισμό». Από τότε...

Στόχος του συνεδρίου ήταν να αναδειχτεί ο χαρακτήρας του επτανησιακού πολιτισμού και οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η Ενωση των Επτανήσων - το πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο και το ιδεολογικό υπόβαθρο.

Τα πρακτικά που παρουσιάστηκαν συμπεριλαμβάνονται σε δύο ογκώδεις τόμους που φθάνουν τις 1.350 σελίδες με ογδόντα επιστημονικές ανακοινώσεις (49 αφορούν την Ιστορία και 31 τον πολιτισμό των Ιόνιων νησιών). Σε μερικούς μήνες θα εκδοθεί και CD ROM για τις επιφανείς προσωπικότητες της Επτανήσου στον επιστημονικό, καλλιτεχνικό, λογοτεχνικό και ιστορικό τομέα.