Σάββατο 3 Απρίλη 2021 - Κυριακή 4 Απρίλη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Μιλάμε με θάρρος για τις αδυναμίες μας γιατί σκοπός είναι η αντιμετώπισή τους

Διαβάζοντας το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21o Συνέδριο, ορισμένοι σύντροφοι εξέφρασαν τον εξής προβληματισμό: Για ποιον λόγο η Κεντρική Επιτροπή «βγάζει στη φόρα» τις αδυναμίες που έχουμε ως Κόμμα στην πολιτική μας δράση και στην παρέμβασή μας στο κίνημα; Μήπως έτσι διευκολύνουμε τον ταξικό αντίπαλο να μας πολεμήσει καλύτερα;

Καταρχάς η ανησυχία είναι χρήσιμη, ο εφησυχασμός είναι επικίνδυνος, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι δικαιολογημένη, εφόσον η διαπίστωση των αδυναμιών είναι στοιχείο θαρρετής αυτοκριτικής και προϋπόθεση για την αντιμετώπισή τους.

Βεβαίως και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ, διαχρονικά, βρίσκεται αντιμέτωπο με τους αστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι σταθερά παρακολουθούν τις θέσεις και τη δράση του, και επιχειρούν, με όλα τα μέσα, να το αποκόψουν από την εργατική τάξη, να το υπονομεύσουν, να το διαλύσουν ή να το αφομοιώσουν. Ιδιαίτερα σήμερα που οι μηχανισμοί παρακολούθησης, χειραγώγησης και καταστολής έχουν εξελιχθεί σε πρωτόγνωρο βαθμό, πρέπει να θεωρούμε βέβαιο ότι η δραστηριότητά μας βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση και μελέτη. Κατά συνέπεια, κανείς δεν πρέπει να εκπλαγεί από το ενδεχόμενο να υπάρχουν και ορισμένες περιπτώσεις όπου τα αστικά επιτελεία μπορεί να γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τις δικές μας αδυναμίες!

Ομως, ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: Η ΚΕ δεν θέτει στον προσυνεδριακό διάλογο οργανωτικά και άλλα ζητήματα, που πρέπει να συζητηθούν αποκλειστικά και μόνο μέσα στις κομματικές διαδικασίες. Αναδεικνύει τα ζητήματα που μας εμποδίζουν να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες που σήμερα δρούμε και τα οποία ο ταξικός αντίπαλος, που παρεμβαίνει πολύμορφα εναντίον μας, έχει τα μέσα και τις δυνατότητες να τα γνωρίζει.

Ορισμένα παραδείγματα για να γίνει πιο κατανοητό.

Ας σκεφτούμε το εξής: Εκεί που η πολιτική μας δουλειά και η προσπάθεια συσπείρωσης νέων δυνάμεων γύρω από το Κόμμα είναι αδύναμη, γιατί απευθυνόμαστε μόνο σε κοντινούς οπαδούς και διστάζουμε να ανοιχτούμε πιο πλατιά σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, νέους κ.ά. επειδή αυτοί είναι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων, αυτό, πόσο δύσκολο είναι να το διαπιστώσουν και οι άλλες δυνάμεις που δρουν στο συγκεκριμένο χώρο;

Επίσης, πόσο δύσκολο είναι, παρατηρώντας τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις μας να διαπιστώσουν εάν οι θέσεις και τα επιχειρήματά μας είναι επεξεργασμένα, το εάν παρεμβαίνουμε για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, εάν αξιοποιούμε την επικαιρότητα και είμαστε έγκαιροι στις αντιδράσεις μας; Αν έχουμε την ικανότητα, ξεκινώντας από το οξυμένο πρόβλημα να αποκαλύπτουμε τους ενόχους, τη στρατηγική της αστικής τάξης και το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα;

Το ίδιο συμβαίνει και σε ό,τι αφορά την παρέμβασή μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και στους άλλους φορείς.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι, για τη μεγαλοεργοδοσία και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που την υπηρετούν, να διαπιστώσουν σε ποιους εργασιακούς χώρους και κλάδους δεν έχουμε ισχυρή παρουσία και δυναμική δράση;

Μα εκεί που έχουν τα χέρια τους λυμένα και επιβάλλουν ανεμπόδιστα αντεργατικά μέτρα, εκεί που κυριαρχεί ο φόβος και η υποταγή, εκεί που δεν συναντούν αξιόμαχο αντίπαλο τα ιδεολογήματα της ταξικής συνεργασίας, εκεί που βασιλεύουν ο εκβιασμός, η νοθεία, η βρωμιά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ακόμα, δεν είναι εύκολο για τον ταξικό αντίπαλο να αντιληφθεί αν σε ένα σωματείο όπου οι κομμουνιστές έχουν την πλειοψηφία στη διοίκησή του δρουν πρωτοπόρα ή τυπικά;

Κατά πόσο, δηλαδή, δουλεύουν με τέτοιο τρόπο που να συμβάλλει στο να συμμετέχουν πιο ενεργητικά οι εργαζόμενοι στην ταξική πάλη, αν φροντίζουν να ενημερώνουν για τις εξελίξεις, δουλεύουν με τις Γενικές Συνελεύσεις - συσκέψεις ώστε να διαμορφώνουν μαζί με τους εργαζόμενους τα αιτήματα και το αγωνιστικό πρόγραμμα δράσης ή λειτουργούν χωρίς καθημερινή ζωντανή επαφή, χωρίς να παίρνουν υπόψη τις διαθέσεις, χωρίς διαπάλη και επεξεργασμένο σχέδιο.

Επίσης, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούν σε ποιο χώρο έχουμε δυσκολία να επεξεργαστούμε σωστά τις διεκδικήσεις και τις μορφές πάλης με βάση την κατάσταση και τις ιδιομορφίες του κάθε χώρου; Αν αξιοποιούμε και την παραμικρή δυνατότητα για να δυναμώσουμε την αγωνιστική δράση και την ταξική συνείδηση.

Χρειάζεται να κάνουν πολλά για να αντιληφθούν το εάν οι κομμουνιστές δουλεύουν με τέτοιο τρόπο ώστε τα σωματεία και οι φορείς που επηρεάζουμε οργανώνουν και συσπειρώνουν δυνάμεις στην έκφραση της αλληλεγγύης, το εάν πρωτοστατούν για την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία του περιβάλλοντος; Αν επιδιώκουν την κοινή δράση με τους φορείς των αυτοαπασχολούμενων και των βιοπαλαιστών αγροτών και προωθούν στην πράξη την κοινωνική συμμαχία.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι το εάν γνωρίζουν οι μηχανισμοί του συστήματος τις αδυναμίες μας, αλλά αν τις έχουμε συνειδητοποιήσει εμείς, τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος που πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Η αντικειμενική εκτίμησή τους απαιτεί μια πολύ καλή γνώση της κατάστασης και επεξεργασία της πείρας, θετικής και αρνητικής, που σήμερα έχουμε αντλήσει, έτσι ώστε να αναδειχθούν το ποια από τα προβλήματα οφείλονται σε δικές μας αδυναμίες και ποια σε παράγοντες που δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς. Εφόσον η ορμητική ανάπτυξη της πολιτικής χειραφέτησης της εργατικής τάξης και η άνοδος της ταξικής πάλης δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μας παρέμβαση, αλλά και από άλλους, αντικειμενικούς παράγοντες, όπως, για παράδειγμα, σε τι κατάσταση βρίσκονται οι αστικές δυνάμεις, αν έχουν οξυνθεί οι αντιθέσεις τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κίνημα που αμφισβητεί τη στρατηγική τους και την εξουσία τους.

Η ΚΕ επέλεξε να θέσει στο επίκεντρο του 21ου Συνεδρίου τα ζητήματα που αφορούν το Κόμμα γιατί αυτό επιβάλλει η ευθύνη και η γνώση ότι οι δυσμενείς συνθήκες στις οποίες παλεύουμε ενδέχεται να επιδεινωθούν και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και γι' αυτό. Με αυτοκριτική διάθεση αναδεικνύει τα καθοδηγητικά προβλήματα που ευθύνονται για τα κενά και τις αδυναμίες μας όχι για να δικαιολογήσει τις όποιες καθυστερήσεις έχουμε, ούτε για να μειωθούν οι απαιτήσεις μας, αλλά για να ανέβει η απαιτητικότητα σε όλο το Κόμμα και να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητά μας για συσπείρωση νέων δυνάμεων και για την ανασύνταξη του κινήματος, ακόμα και αν οι αντικειμενικές συνθήκες χειροτερεύσουν.

Ηδη από τη συζήτηση που διεξάγεται στα καθοδηγητικά Οργανα και στις ΚΟΒ αποδεικνύεται το πόσο χρήσιμη είναι αυτή η γενικευμένη πείρα που δίνει το πρώτο κείμενο. Οχι μόνο δεν απογοητεύει, αλλά βοηθά κάθε στέλεχος, μέλος, φίλο του Κόμματος να δει σε βάθος και σε τι συνθήκες παλεύουμε και το ποια εμπόδια πρέπει και μπορούμε να ξεπεράσουμε, ώστε να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα ισχυρά όπλα που διαθέτουμε, το σύγχρονο επαναστατικό μας Πρόγραμμα, τις επεξεργασίες και τις θέσεις μας που επιβεβαιώνονται, την πείρα και την αντοχή μας, το αυξημένο κύρος του ΚΚΕ στο λαό, ώστε να ισχυροποιήσουμε σήμερα ολόπλευρα το Κόμμα και την ΚΝΕ.


Παναγιώτης Μεντρέκας
Μέλος της ΚΕ και Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής Αιγαίου του ΚΚΕ

Η ιδεολογική δουλειά σαν πρακτική δουλειά

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο. Εκείνο που, σε μεγάλο βαθμό, αναδεικνύεται στο κείμενο 1 των Θέσεων είναι η σημασία της ιδεολογικής δουλειάς και η ανάγκη η τελευταία να δεθεί πιο οργανικά με τη συνολική δουλειά του Κόμματος και κυρίως με την καθοδηγητική δουλειά σ' όλα τα επίπεδα. Η ιδεολογική δουλειά πρέπει ακριβώς να κατανοείται σαν πρακτική δουλειά κι όχι σαν «βοηθητική» δραστηριότητα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο τη θεωρητική δουλειά, την προσπάθεια επιστημονικής προσέγγισης και κατανόησης των προβλημάτων και της δράσης μας, όσο και την οργάνωση και επεξεργασία της προώθησης, διάδοσης, προπαγάνδισης των ιδεών και της πολιτικής μας - κάτι που δεν υπολείπεται καθόλου σε σημασία, το αντίθετο μάλιστα. Ακόμα και η επιστημονική θεωρητική δουλειά δεν συνιστά αυτοσκοπό, «τέχνη για την τέχνη» και πολυτέλεια, αλλά ανάγκη, ο ρόλος και η σημασία της οποίας ενισχύονται όλο και περισσότερο στις σύγχρονες συνθήκες.

Στην αναπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε και θέλουμε ν' ανατρέψουμε, το στοιχείο της πνευματικής παραγωγής και εργασίας, της συνείδησης, της θεωρίας και της ιδεολογίας βρίσκεται παντού μέσα στη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων: Στην εργασία, στην επικοινωνία, στην σχόλη και την αναψυχή, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, σε όλα τα προβλήματα και ανάγκες τους. Η κοινωνική συνείδηση, σε όλες τις υπαρκτές σήμερα μορφές της, βρίσκεται παντού και παρουσιάζεται μάλιστα και πιο συγκεντροποιημένα σε σχέση με παλιότερα, αφού η επικοινωνία έχει κεντρικούς διαύλους και μοτίβα, λόγω της ολοένα μεγαλύτερης κοινωνικοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας αλλά και όλων των πλευρών της ζωής. Η ίδια η υλική παραγωγή, η βάση της ύπαρξης της κοινωνίας, περιλαμβάνει όλο και περισσότερη συνείδηση και πνευματική εργασία και αποτελέσματά της, αφού η επιστημονικο-τεχνική πρόοδος συνιστά πλέον μόνιμο και αξεχώριστο από αυτήν δεδομένο της. Η κοινωνική συνείδηση, ωστόσο, σχηματίζεται μέσα σε μια ταξική - εκμεταλλευτική κοινωνία και, σε οποιαδήποτε μορφή της (επιστημονική - θεωρητική, αισθητική, ηθική, πολιτική, νομική, θρησκευτική), παραμένει τελικά ιδεολογική, ιδεολογικοποιημένη δηλαδή, διαμεσολαβείται και τελικά κυριαρχείται από την πολιτική ιδεολογία (την αστική - καπιταλιστική κυρίως, ως επικρατούσα). Γι' αυτό και σωστά, κατά τη γνώμη μου, επιμένουμε σαν Κόμμα στη χρήση του λενινιστικού όρου της ιδεολογίας και ονομάζουμε το είδος αυτό της δουλειάς μας, σε όλες του τις πλευρές, «ιδεολογική δουλειά» και όχι θεωρητική, πνευματική, επιστημονική ή αλλιώς. Ζούμε πάντα σε ταξική κοινωνία, δηλαδή σε κοινωνία πολιτική και με συνείδηση ιδεολογικοποιημένη - κι αυτός είναι ένας αντικειμενικά υπαρκτός ιστορικός περιορισμός.

Στο Κόμμα, το ζήτημα της ενίσχυσης της ιδεολογικής δουλειάς συνδέεται, κατά τη γνώμη μου, με αυτό που ορίζουμε ως ανάγκη διαμόρφωσης «πολύπλευρων» καθοδηγητικών στελεχών. Σύντομα, μπορεί να ειπωθεί εδώ ότι το κύριο ζητούμενο δεν είναι να μετατρέψουμε κάποιους σε «θεωρητικούς» ή ό,τι άλλο, δεν είμαστε λέσχη συζητήσεων. Πρέπει ο «οργανωτικός» να γίνει ταυτόχρονα και «θεωρητικός» και «ιδεολογικός» και να υπάρχει μόνιμη έγνοια για την επάρκειά του σε όλα τα επίπεδα - και αυτό αφορά κυρίως τη δουλειά και τον τρόπο λειτουργίας των καθοδηγητικών Οργάνων. Ακριβώς τα οργανωτικά στελέχη θα πρέπει να γίνουν πιο πολύπλευρα, παραμένοντας, ωστόσο, «οργανωτικά». Τα παραπάνω απαιτούνται για να ορίζουμε και να πετυχαίνουμε τους στόχους μας συγκεκριμένα. Για να υπάρξει λ.χ. κομματική οικοδόμηση ή ανάπτυξη του κινήματος σε σχέση με τη στρατηγική μας σε κλάδους ή περιοχές που δίνεται προτεραιότητα, πρέπει να λειτουργούμε με επιστημονικά κριτήρια όσον αφορά τη δομή της οικονομίας, τη συγκέντρωση της εργατικής τάξης και των τμημάτων της, πλευρές που αφορούν χωροταξικά ζητήματα, φύλο, προέλευση - καταγωγή, εκπαιδευτικό επίπεδο, σχέση με νέες τεχνικές και τεχνολογίες, εθιμικές συμπεριφορές κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα παντού υπάρχουν σύνθετες καταστάσεις, συμπλέγματα που πρέπει να κατανοηθούν, Επίσης: Παντού χρειάζεται ικανότητα πρόγνωσης, τόσο κεντρικά, όσο και στα επιμέρους καθοδηγητικά Οργανα. Στη διαμόρφωση τέτοιων δυνατοτήτων και ικανοτήτων πρέπει να αποσκοπούν και όλα τα συστήματα εσωκομματικής θεωρητικής - ιδεολογικής εκπαίδευσης.

Ετσι, το σύνολο της ιδεολογικής δουλειάς στο Κόμμα (αναλύσεις και θεωρητικές προσεγγίσεις για συγκεκριμένα θέματα, εσωκομματική εκπαίδευση, εσωτερική και μαζική προς τα έξω διάδοση των ιδεών μας, προπαγάνδα, αγκιτάτσια) πρέπει να στοχεύει στη μέγιστη δυνατή ανταπόκριση στις ανάγκες του κινήματος και, κυρίως, σε στενή σύνδεση με τη στρατηγική μας, πρακτικά. Ενα γενικό κριτήριο προόδου μας μπορεί να είναι το κατά πόσο αυτός ο τρόπος συνολικής δουλειάς αφομοιώνεται επί του πεδίου δράσης σε όλη την κλίμακα των καθοδηγητικών Οργάνων μέχρι το επόμενο Συνέδριο: ΚΕ, Γραφεία Περιοχής, Τομέα, ΚΟΒ, κατά σειρά (το κατά πόσο το καθένα από αυτά - ιδιαίτερα όλες οι Περιοχές και μετά οι Τομείς - μπορεί να κάνει αυτοτελή επεξεργασία στον χώρο δράσης του με βάση τις απαιτήσεις που βάζουμε και ως ποιο βαθμό) - και βέβαια τι αποτελέσματα έχει. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν δίχως να ξεχνάμε στιγμή το γεγονός ότι ο κοινωνικός καταμερισμός εργασίας είναι αντικειμενικός και ότι εδώ απλώς παίρνουμε ορισμένα μέτρα ενάντια στις επιπτώσεις του, γνωρίζοντας ότι αυτά έχουν ιστορικά συγκεκριμένα όρια.

Τέλος, νομίζω ότι είναι γόνιμο να αναδείξουμε ξανά την έννοια - κατηγορία «Τρόπος ζωής» στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Πρόκειται για κατηγορία που δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίζεται σε συνεκτική μορφή και ως ενιαίο σύμπλεγμα το σύνολο των πλευρών ζωής και δραστηριότητας των διαφόρων τάξεων και τμημάτων τους: Εργασία, σχόλη, επικοινωνία, πολιτισμός, εκπαίδευση, αισθητική - ηθική, στάσεις - συμπεριφορές. Ενώ, ταυτόχρονα, δίνει τη δυνατότητα να μελετήσουμε και να αναδείξουμε το πρότυπο και τις γενικές αρχές αυτού που προτείνουμε ως σοσιαλιστικό τρόπο ζωής. Οπωσδήποτε, θα πρέπει να δούμε τον «τρόπο ζωής» πιο προωθημένα και κάπως διαφορετικά σε σχέση με το πώς συνήθως αναδεικνυόταν, ιδεολογικά, τις δεκαετίες του 1970 και 1980 (αμερικανικός τρόπος ζωής κ.τ.λ.), κάτι που συνδέεται και με την τότε στρατηγική του Κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και με την πραγματικότητα του τότε ακόμα υπαρκτού αστικοδημοκρατικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος στον κόσμο. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια κατηγορία που «οφείλουμε» να την ξαναθυμηθούμε και να την ξαναβάλουμε σε χρήση γιατί και μεγάλη ευρετική σημασία έχει για τη θεωρητική μας προσέγγιση στη σύγχρονη ζωή στον καπιταλισμό, αλλά και εξαιρετικά δραστική μπορεί να είναι στην προπαγάνδα μας για το πώς αντικειμενικά μπορεί να είναι και να ζει ο άνθρωπος στη σοσιαλιστική και την κομμουνιστική κοινωνία.


Αποστόλης Χαρίσης
Μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Η δράση των κομμουνιστών-στριών για την οργάνωση των εργαζομένων, του λαού μας

Τα συνδικάτα είναι ταξική μορφή οργάνωσης στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, είναι το ταξικό σχολείο, εκεί που ο εργαζόμενος διαπαιδαγωγείται, αντιλαμβάνεται την ανάγκη συλλογικής πάλης για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής του δύναμης, μαθαίνει την ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης. Η παρέμβαση των κομμουνιστών έχει ως σκοπό την πολιτικοποίηση της πάλης, να αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος τη λειτουργία του εκμεταλλευτικού συστήματος, τις αντιφάσεις του, τα όριά του, ότι η πάλη είναι ανειρήνευτη, αναδεικνύει τις σύγχρονες ανάγκες του και ότι υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να πραγματωθούν απόρροια της τεράστιας προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, ότι ζει συνεχώς σε στερήσεις και ανέχεια επειδή τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο των ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, κ.λπ. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου που δρουν στις δομές του κινήματος και τις ιδέες τους που σπέρνουν ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που προβάλουν τον κοινωνικό εταιρισμό, τη στήριξή από τους εργαζόμενους της ανταγωνιστικότητας. Μέσα στα συνδικάτα γίνεται αναγνωρίσιμος ο κομμουνιστής ως πρωτοπόρος αγωνιστής. Στην γειτονιά επιβεβαιώνει τον τίτλο του, παρεμβαίνοντας για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια, στην καθημερινή πάλη αποκτά χαρακτηριστικά λαϊκού ηγέτη. Στον χώρο δουλειάς και κατοικίας διαμορφώνει τον κύκλο επιρροής του Κόμματος, τον πιο στενό, τον πιο διευρυμένο.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω, η διαπάλη και η ζύμωση, το κέρδισμα εργαζομένων με τη γραμμή μας, για τη ριζοσπαστικοποίηση είναι αναγκαία η ύπαρξη μαζικών οργανώσεων των εργαζομένων.

Στις Θέσεις στο τρίτο κείμενο επισημαίνεται ο μικρός βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, ο οποίος βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, γύρω στο 15%, ενώ πολλοί λιγότεροι συμμετέχουν στη δράση.

Αυτό το στοιχείο είναι μια καμπάνα συναγερμού για το Κόμμα, την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Στο Κείμενο, γίνεται αναλυτική εξήγηση για τις αιτίες που συμβαίνει αυτό. Οι κομμουνιστές, οι οπαδοί και φίλοι του Κόμματος, οι δυνάμεις που συστρατεύονται στον αγώνα μαζί μας, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

Σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των συνδικάτων. Σίγουρα έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια προς τη βελτίωση της λειτουργίας των συνδικάτων, όμως είμαστε αρκετά μακριά και δεν πρέπει να ωραιοποιείται μία κατάσταση, η οποία παραμένει σε πολλές περιπτώσεις πίσω από αυτό που θεωρούμε σωστή λειτουργία σωματείου. Ορισμένα σωματεία που είμαστε πλειοψηφία και ειδικά εκεί που οι άλλες δυνάμεις δεν συμμετέχουν, οι διαδικασίες είναι τυπικές, δεν γίνεται ουσιαστική κουβέντα, παίρνονται αποφάσεις για δράση στο πόδι χωρίς εξειδίκευση στον κλάδο, στον χώρο ευθύνης μας. Εκεί που έχουμε την πλειοψηφία σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, τα πρωτοβάθμια σωματεία στην πλειοψηφία τους υπολειτουργούν, γίνεται όλη η παρέμβαση με την ανακοίνωση του ΕΚ, χωρίς να λειτουργούν οι κρίκοι να φτάσει η ενημέρωση στους χώρους δουλειάς, από τους υπόλογους γι' αυτήν τη δράση, τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργαζομένων στα Διοικητικά Συμβούλια. Υπονομεύεται έτσι η συνδικαλιστική οργάνωση.

Η απουσία μελών των ΔΣ δεν προβληματίζει, δεν ανησυχεί το σύνολο των συντρόφων. Φτάνουμε στο σημείο από τα 7 μέλη να συνεδριάζουν τα 4 και να βγαίνει η δουλειά (ενημέρωση, παρέμβαση) από 1 με 2 μέλη. Η υποχώρηση του καθενός θέλει ψάξιμο. Γιατί υποχωρεί; Είναι σίγουρα τα ιδεολογικά κενά που έχει, όμως είναι μόνο αυτά; Καταρχάς πόσο τον βοηθήσαμε να τα καλύψει, αλλά και πώς νοιαστήκαμε για το πώς τα περνάει, αν έχει δουλειά, αν έχει οικογενειακά προβλήματα; Δενόμαστε συντροφικά με αυτούς τους ανθρώπους, γινόμαστε το αποκούμπι τους για κάθε πρόβλημά τους; Αυτά ισχύουν και για τις σχέσεις μεταξύ συντρόφων. Αλλη περίπτωση είναι η συμμετοχή σε πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων εκλεγμένων από άλλες παρατάξεις. Αυτοί, χρειάζονται μία ιδιαίτερη δουλειά, να γίνεται πολιτική ιδεολογική κουβέντα, να τον βοηθήσουμε να καταλάβει τις δύο γραμμές στο κίνημα και γιατί πρέπει να είναι με το ΠΑΜΕ. Δεν μπορούμε όλους να τους αντιμετωπίζουμε σαν συνδικαλιστική μαφία. Η υπεροχή των θέσεών μας είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια στις άλλες δυνάμεις να αντιπαρατεθούν στα ίσια και χρησιμοποιούν τη διαστρέβλωση και την λάσπη. Δυνάμεις που είναι τίμιες και γίνεται συστηματική δουλειά μαζί τους δεν περνάν σε αυτές τις μεθοδεύσεις, κάποιοι μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια γίνονται συνοδοιπόροι μας.

Κλειδαμπαρωμένα σωματεία, σφραγισμένες αίθουσες, τηλέφωνα ανενεργά, κάτι αίθουσες καταθλιπτικές πραγματικές αποθήκες, να θες να καλέσεις έναν άνθρωπο και να ντρέπεσαι. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Το σωματείο είναι το δεύτερο σπίτι του εργάτη, δεν μπορεί να είναι σε αυτήν την κατάσταση. Μετράνε όλα, κρινόμαστε για όλα.

Η υποχώρηση του κινήματος δεν είναι κάτι που το αντιλαμβανόμαστε ως ένα φαινόμενο που συμβαίνει έξω και πέρα από τις γραμμές μας. Είναι μια κατάσταση την οποία την κουβαλάμε και εμείς μαζί και πολλές φορές η υπόκλιση στις δυσκολίες και στη μειωμένη συμμετοχή κρύβει και τις δικές μας αδυναμίες. Οι κομμουνιστές πρέπει ως πρωτοπόροι αγωνιστές να έχουν την ικανότητα και τη δυνατότητα να συγκρούονται καθημερινά με τη συνήθεια, με τη ρουτίνα, με το μεροδούλι - μεροφάι.

Οι Κομματικές Ομάδες πρέπει να παίξουν τον ουσιαστικό τους ρόλο. Να αποκτήσουν ολοκληρωμένο σχέδιο, δράσης και οικοδόμησης, να μελετήσουν τον κλάδο ευθύνης τους με τη βοήθεια των κεντρικών Κομματικών Ομάδων, να αποκτήσουν εικόνα για τους σχεδιασμούς της εργοδοσίας, τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν και πώς τα απαντάμε. Η λογική να κάνουμε Κομματική Ομάδα πριν από τη συνεδρίαση του ΔΣ για να πούμε τι θα συζητήσει το σωματείο και τι θέμα θα βάλουμε, μετατρέπει την ΚΟ σε παράταξη.

Τέλος, να μεταφέρω μια μικρή ιστορία που έχει σημασία για τη σύνδεση που έχουν η δουλειά στον χώρο εργασίας και κατοικίας και η πρωτοπόρα δράση των αναγνωρισμένων κομμουνιστών στον χώρο τους. Μετά την απεργία του 1964 στην κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίο», το Σωματείο ξηλώθηκε. Πέρασαν 17 χρόνια μέχρι να ξαναστηθεί σωματείο. Σε δύο προσπάθειες μετά το 1974 μαζέματος των απαιτούμενων υπογραφών έγιναν αντιληπτές από την εργοδοσία και απολύθηκαν όσοι είχαν υπογράψει. Την τρίτη φορά το ανέλαβαν δύο σύντροφοι, οι οποίοι δεν εργάζονταν στο εργοστάσιο όμως ήταν αναγνωρισμένα στελέχη του Κόμματος στο Λαύριο. Εγινε η καταγραφή και ξεκίνησαν σπίτι, σπίτι όπου ζητούσαν από τους εργαζόμενους να υπογράψουν με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν θα έβλεπε τις υπογραφές των προηγούμενων. Ετσι συγκεντρώθηκαν οι απαιτούμενες υπογραφές και το σωματείο ιδρύθηκε. Το 1984, μετά από 20 χρόνια πραγματοποιήθηκε ξανά απεργία.


Συρίγος Βάλσαμος
Μέλος της ΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ

Η επιτυχής απόκρουση της αστικής προπαγάνδας ως όρος της προετοιμασίας μας

Οι εξελίξεις που παρουσιάζουμε στο 2ο κείμενο επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός επιφυλάσσει αντίδραση και σήψη σε όλα τα μέτωπα, αγκαλιάζοντας πλέον ανοιχτά την κοινωνική ζωή. Ομως, η αιτία της σήψης βρίσκεται κρυμμένη πίσω από αλλεπάλληλα επίπεδα αστικής προπαγάνδας. Ετσι δικαιολογείται η διατύπωση του 1ου κειμένου, ότι προχωράμε σε φάση νέων δυσκολιών, με ανεβασμένη απαίτηση από τον υποκειμενικό παράγοντα, μεταξύ άλλων, και στα ζητήματα της ιδεολογικής διαπάλης.

Προς αυτήν την κατεύθυνση, αναντικατάστατες είναι οι θεωρητικές επεξεργασίες που καταλήξαμε σε προηγούμενη φάση και οι εκδόσεις των τελευταίων χρόνων, ως βάσεις για την αντικειμενική ανάλυση της κατάστασης και τη διαμόρφωση αντίστοιχης αντιπαράθεσης. Ιδιαίτερα λόγω της «παγκόσμιας πρωτοτυπίας» τους χρειάζεται μεγαλύτερη αφομοιωτική και εκλαϊκευτική προσπάθεια για να εισαχθούν ως μεθοδολογία σκέψης σε όλο το Κόμμα και στην εργατική τάξη.

Γιατί η αστική τάξη έχει την εμπειρία να επωφελείται από τις εξελίξεις, ακόμα και τις αρνητικές για τη φήμη της, δημιουργώντας νέες αποπροσανατολιστικές και δήθεν αταξικές «ιδεολογίες» για να μακιγιάρει το απεχθές πρόσωπο.

Ετσι κάνει με την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της, για να την παρουσιάσει αφενός σαν κατάσταση που επάγεται από εξωτερικά αίτια (πανδημία) και αφετέρου ως δήθεν προοδευτική την, ξαναδοκιμασμένη, στροφή στο κεϊνσιανό μείγμα. Χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, σαν αποδεικτικό κάτι ψίχουλα που πετάει το κράτος με μορφή επιδομάτων και την προσπάθεια για τη «διατήρηση των θέσεων εργασίας», ξαναφουντώνοντας προσδοκίες και ευγνωμοσύνες για το «δίκαιο» πρόσωπο του καπιταλισμού. Αλλά είναι δύσκολο να δεις το «δίκαιο» του καπιταλισμού πρόσωπο όταν δουλεύεις 10ωρο χωρίς υπερωρίες, όταν είσαι τηλε-εργαζόμενος και ξεχνάς τι είναι προσωπικός χρόνος...

Ετσι κάνει με τα περιβαλλοντικά ζητήματα μεταξύ των οποίων και οι αλλαγές στο κλίμα (πλευρά που απομονώνεται στην κυρίαρχη αστική θεώρηση) για να εμπεδωθεί η αναγκαιότητα και αποδοχή του «Green Deal», δημιουργώντας μια αόριστη αίσθηση «προοδευτικής» στροφής, ειδικά σε νεότερο κόσμο, και την εντύπωση ότι μπορούν να υπάρξουν ηγέτες και αστικά κόμματα που θα κάνουν το σύστημα ανθρώπινο. Ακόμα κι όταν αυτό συνεπάγεται χιλιάδες ανέργους, μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, αυξημένη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, σπατάλη φυσικών πόρων. Δηλαδή, στα περιβαλλοντικά προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν δίνουν ιδεολογικό μανδύα, για να στοιχίζεται ο κόσμος πίσω από την προσπάθεια αλλαγής του ενεργειακού μείγματος και στροφής λιμναζόντων κεφαλαίων σε «πράσινους» τομείς, που για τη χώρα μας είναι η βάση της αλλαγής του «παραγωγικού μοντέλου». Ποιος να πιστέψει όμως ότι είναι πηγαίο το όψιμο ενδιαφέρον του κεφαλαίου για την προστασία του περιβάλλοντος; Οταν τα μεγαλύτερα ενεργειακά μονοπώλια, που ευθύνονται και για περιβαλλοντικά εγκλήματα, πρωταγωνιστούν στην «πράσινη» στροφή; Οταν κλείνουν λιγνιτικές μονάδες, υποτίθεται για τη μείωση των εκπομπών CO2, ενώ παραχωρούν άδειες καύσης σκουπιδιών και εξόρυξης υδρογονανθράκων η οποία μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο εγκυμονεί και μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους; Οταν διαδίδονται αναλύσεις για την τεκμηρίωση του οικονομικού οφέλους της εκπλήρωσης των στόχων της συμφωνίας του Παρισιού, υπολογίζοντας κυνικά ότι «αν αργήσουμε να πάρουμε μέτρα με τάδε κόστος, τόση θα είναι η αύξηση των καρκίνων και τόσα θα κοστίσει η περίθαλψη τους»; Ολα μπαίνουν στο ζύγι κόστους -οφέλους, κι αυτό ήδη είναι μια σάπια μεθοδολογία για να εκτιμάς την κατάσταση της υγείας περιβάλλοντος και ανθρώπων. Κι όμως υπάρχει κόσμος που μπερδεύεται. Με αυτά εκπαιδεύονται επιστήμονες να θεωρούν αυτονόητα και προοδευτικά όσα τους επιφυλάσσει η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ετσι κάνει με την πανδημία, που για να δικαιολογήσει την κατάσταση όπου έχουν καταντήσει τα νοσοκομεία, την ΠΦΥ, τις σχολικές υποδομές κ.ά. πασάρει όλο το σύστημα ιδεών της «ατομικής ευθύνης» για τα πάντα και την, αναγκαία, ψηφιοποίηση ως εξέλιξη που δήθεν θα λύσει «τις κοινωνικές αδικίες στην αγορά εργασίας», δημιουργώντας κίνημα υπερασπιστών του ψηφιακού μετασχηματισμού. Αλλά η ατομική ευθύνη χάνεται σε λεωφορεία - σαρδελοκούτια, στη δουλειά που χάνονται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, όταν ζητάς να εμβολιαστείς αλλά εμβόλια δεν υπάρχουν. Και τι να το κάνεις το ψηφιακό κράτος και τις υπηρεσίες του, όταν όλη η οικογένεια μοιράζεται ένα λάπτοπ και όταν το ψηφιακά κλεισμένο ραντεβού με το γιατρό είναι για 3 μήνες μετά;

Ετσι κάνει με την καταστολή, δικαιολογώντας τη λόγω «έκτακτων συνθηκών» και μερικών αχάριστων που δεν ομονοούν στην «εθνική προσπάθεια» και κινδυνεύουν να τα καταστρέψουν όλα με τις διαδηλώσεις. Αποκρύβοντας έτσι ότι τα μέτρα προστασίας της αστικής εξουσίας από κλυδωνισμούς λαμβάνονται χρόνια τώρα, συμπλέοντας με τα άλλα νομοθετικά μέτρα δημιουργίας προϋποθέσεων σταθερότερης οικονομικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, ταυτόχρονα δημιουργώντας αυταπάτες ότι «με προοδευτική κυβέρνηση» αυτά δεν θα συνέβαιναν. Αλλά, δεν είχε καμιά σχέση η πανδημία με παλιότερους τρομονόμους ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με τον απεργοκτόνο νόμο και το ιδιώνυμο των πλειστηριασμών του ΣΥΡΙΖΑ, με τον νόμο ΝΔ για τις διαδηλώσεις και για την τέχνη. Αρα, ούτε στο DNA της «δεξιάς» είναι, ούτε ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι το πιο ελεύθερο σύστημα, ενώ προφανώς είναι ανεπαρκής η δικαιολογία της έκτακτης κατάστασης. Στο DNA της αστικής εξουσίας είναι, από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε ολοκληρωτικά. Τα ζητήματα της καταστολής και των δημοκρατικών δικαιωμάτων - ελευθεριών ίσως και να προηγούνται στην εντύπωση που αφήνουν στους συναδέλφους και στις διαθέσεις που δημιουργούν. Υπό άλλες συνθήκες πιθανόν τέτοιες αλλαγές να περνούσαν απαρατήρητες, αλλά τώρα δεν πρέπει να τις υποτιμήσουμε για την αξία που έχουν στην ανάδειξη της πηγής της σαπίλας.

Ετσι κάνει με την περίπτωση της πολύμορφης κακοποίησης γυναικών, ανδρών για να ρίξει την (ατομική) ευθύνη σε μεμονωμένα πρόσωπα, τοποθετώντας τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι αποκλειστικά στη σφαίρα της συμπεριφοράς και της ηθικής, αποκόβοντας δηλαδή τη σαπίλα από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής που την δημιουργούν και την υποθάλπουν. Ενορχηστρώνοντας αταξικά κινήματα ενάντια στο bullying-mobbing και κινήματα #ΜeΤoo, που συμβάλλουν στην αναζωογόνηση αντιδραστικών φεμινιστικών - αντιπατριαρχικών ρευμάτων, με δημιουργία προσδοκιών ότι μέσα από τέτοιους στόχους πάλης εξαλείφονται τέτοια φαινόμενα. Συμβάλλοντας, τελικά, στην αποστροφή της πάλης από τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να εξαλείψει τέτοια φαινόμενα ακραίου ατομισμού, δηλαδή την πάλη για την εξάλειψη της γυναικείας ανισοτιμίας μέσα από την πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος. Αυτοί είναι νέοι δρόμοι ενσωμάτωσης που βρίσκουν απήχηση σε μέρος νεότερων εργαζομένων των κλάδων μας.

Πρόκειται λοιπόν για άλλα, παλιότερα, στοιχεία που επανέρχονται με νέο τρόπο στη διαπάλη και άλλα σχετικά καινούρια. Για αυτό πρέπει να εξετάσουμε το αν και πώς τα αντιλαμβανόμαστε ενιαία και σε τι βαθμό μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στο καθένα, δημιουργώντας προϋποθέσεις απεγκλωβισμού και πολιτικοποίησης. Να κρατήσουμε ότι αυτές ακριβώς οι συνθήκες μπορούν να γίνουν πηγή γρήγορης αλλαγής των διαθέσεων και προϋποθέτουν την ετοιμότητά μας με αφομοίωση των προτάσεων του 1ου κειμένου.


Εύη Νέσση
Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής - Ερευνας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Ορισμένες παρατηρήσεις στο κείμενο των Θέσεων

1. Στη Θέση 16 του δεύτερου κειμένου αναγράφεται: «Το Κόμμα μας υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, ως αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».

Η διαλεκτική προσέγγιση της σχέσης εθνικού - ταξικού, εθνικού - διεθνικού βρίσκεται στον πυρήνα της λενινιστικής αντίληψης. Ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνικισμός αποτελούν δύο όψεις της αστικής ιδεολογίας.

Το μέτωπο είναι απέναντι:

Α. Στον εθνικισμό που εκφράζει την προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης, στα πλαίσια της ανισότιμης αλληλεξάρτησης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ, ΕΕ, για μερίδιο στην καπιταλιστική λεία.

Β. Στον κοσμοπολιτισμό που υπηρετεί ακριβώς την ίδια ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης, που εκφράζεται και με ιδεολογήματα ότι η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι σε κάθε περίπτωση εθνικισμός.

Καθήκον του Κόμματος είναι η ανάδειξη των δύο πατρίδων στον καπιταλισμό (αστική - προλεταριακή), η προσπάθεια σύνδεσης της πάλης για τα κυριαρχικά δικαιώματα απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων με το θέμα της πολιτικής εξουσίας. Η επιλογή των συνθημάτων, η ανάδειξη των μετώπων καθορίζεται από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Βασικό όμως στοιχείο σε περίπτωση εισβολής και κατοχής είναι η προσπάθεια αυτόνομης οργανωτικής συγκρότησης. Οι αναλύσεις του Λένιν για την ανάγκη αντίστασης του λαού στο κατεχόμενο Βέλγιο, εν μέσω του ιμπεριαλιστικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι πολύτιμες. Η θετική και αρνητική πείρα των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, η τεράστια ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, με πρωτοπόρο το Κόμμα (όταν ο τροτσκισμός θεωρούσε συχνά το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ αστικές εθνικιστικές οργανώσεις) αλλά και η μη σύνδεσή του με καθαρή ταξική προοπτική εξουσίας, είναι πολύτιμος οδηγός για το σήμερα.

2. Στη Θέση 30 του δεύτερου κειμένου περιγράφεται ορθά η επιτάχυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού. Η διαδικασία αυτή αποτελεί σοβαρή ανάγκη για την αναπαραγωγή του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η διαρκώς αυξανόμενη εισδοχή της πληροφορικής στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις υπηρετεί τον στόχο της κερδοφορίας, της ανάσχεσης της τάσης μείωσης του ποσοστού κέρδους, της αντιμετώπισης της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Προφανώς αξιοποιείται η σχετική τεχνολογία σε αντεργατική κατεύθυνση. Στον κρατικό μηχανισμό αντίστοιχα χρησιμοποιείται για τις κατασταλτικές αλλά και οικονομικές - διοικητικές ανάγκες ενίσχυσης συνολικά του συστήματος. Το πεδίο εισδοχής των σχετικών εταιρειών είναι ιδιαίτερα σημαντικό (όπως σημειώνεται στη θέση 19 στο τρίτο κείμενο). Ειδικά η αξιοποίηση των συστημάτων ERP είναι πρωταρχικής σημασίας για τον καπιταλισμό διεθνώς και στην Ελλάδα. Ο μεγάλος όγκος δεδομένων, η ταχύτητα στην κτήση της πληροφορίας, η ενημέρωση των συστημάτων σε πραγματικό χρόνο, η ολοκλήρωση των συστημάτων, η απεικόνιση και μοντελοποίηση πραγματικών διαδικασιών αξιοποιούνται προς όφελος του κεφαλαίου. Στο σοσιαλισμό θα αποτελούν σημαντικό στοιχείο ανάπτυξης της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης των παραγωγών.

Σε πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε μορφή λουδιτισμού το Κόμμα αναγνωρίζει την εξαιρετική ανάγκη αξιοποίησης της τεχνολογίας σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία αλλά η καπιταλιστική ιδιοποίηση και χρήση της.

3. Στον προσυνεδριακό διάλογο αναπτύχθηκε η ακόλουθη θέση: «Ζητούμενο για την κομμουνιστική στρατηγική είναι, αντίθετα, να δημιουργήσει όρους για την "καταστροφή του κράτους" (Λένιν): Να το καταστήσει διαπερατό στα λαϊκά συμφέροντα, απονεκρώνοντας τις λειτουργίες του, που συγκροτούν δομές άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας, υπάγοντάς τες σε ευρύτερες δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων από την κοινωνία, σε αντιστοιχία με τις προτεραιότητες μιας οργανωμένης σε διαφορετικές βάσεις, κοινωνικοποιημένης, παραγωγής».

Η συγκεκριμένη άποψη, ενταγμένη σε άρθρο που θέλει να επικρίνει τον «κοινοβουλευτικό δρόμο», φαίνεται να μεταφράζει τη λενινιστική αντίληψη του τσακίσματος του αστικού κράτους, της δημιουργίας προλεταριακού κράτους, σε αντίληψη ότι το (αστικό) κράτος

Α. γενόμενο διαπερατό στα λαϊκά συμφέροντα,

Β. με απονέκρωση των λειτουργιών του που συγκροτούν δομές άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας (άρα το άρθρο αναφέρεται σε αστικό κράτος αφού το προλεταριακό κράτος ασκεί προλεταριακή εξουσία),

Γ. με υπαγωγή του σε δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων,

θα είναι συμβατό με την κοινωνικοποιημένη παραγωγή, το σοσιαλισμό.

Το προλεταριακό κράτος στην αρχική φάση του σοσιαλισμού ασκεί σημαντικές λειτουργίες για την οικοδόμηση μέσα στα πλαίσια της εργατικής δημοκρατίας με έλεγχο, ανάκληση αντιπροσώπων, πάλη ενάντια σε γραφειοκρατικά φαινόμενα, απόσπαση υπερπροϊόντος κ.λπ. Στόχος είναι η απονέκρωση του (προλεταριακού) κράτους στην αταξική κοινωνία.

Δηλαδή, το αστικό κράτος, σύμφωνα με το άρθρο, δεν είναι όργανο, μηχανισμός στα χέρια της αστικής τάξης αλλά/και κυρίως πεδίο ταξικής πάλης, συμπύκνωση των ταξικών αντιθέσεων. Το όλο επιχείρημα θυμίζει το αστικό σύνθημα της περιόδου '17 - '21 στη Ρωσία: Σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους. Αναπαράγει τη λογική του «αριστερού» ευρωκομμουνισμού (Πουλαντζάς, Ινγκράο) ή πιο απλά τον κεντρισμό του Κάουτσκι. Αφαιρεί το πρόσημο: αστικό - προλεταριακό στο κράτος, αντιμετωπίζει το (αστικό) κράτος ως πεδίο αντιπαράθεσης όπου με τις δημοκρατικές αλλαγές/μεταρρυθμίσεις (χωρίς επαναστατικό «τσάκισμα») θα μετατραπεί σε κράτος συμβατό με το σοσιαλισμό. Το αστικό κράτος, είτε φασιστικό είτε δημοκρατικό ήταν, είναι και θα είναι αστικό. Προφανώς η μορφή του ενδιαφέρει άμεσα το ταξικό εργατικό κίνημα, που είναι ο μόνος συνεπής αντίπαλος του φασισμού. Η θεοποίηση των μεταρρυθμίσεων, η μη διαλεκτική αντίληψη της σχέσης μεταρρύθμισης - επανάστασης στο όνομα της μη εργαλειοποίησης της μαρξιστικής - λενινιστικής αντίληψης για το κράτος κατέληξε στο ευρωκομμουνιστικό ρεύμα, δηλαδή σε μια μορφή ρεφορμισμού (ακόμα και σε απόψεις του δεξιού ευρωκομμουνισμού - Μπερλίνγκουερ όπως για σοσιαλισμό στα πλαίσια του ΝΑΤΟ).

4. Στο δεύτερο κείμενο στη Θέση 18 περιγράφεται το ψευδεπίγραφο του τίτλου πολλών ΚΚ. Δύο παραδείγματα: Το ΚΚ Κίνας που στο όνομα του σοσιαλισμού της αγοράς με κινεζικά χαρακτηριστικά αναπτύσσει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κεντρικά από τα πάνω (θυμίζει ως ένα βαθμό την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ιαπωνία την περίοδο Μεϊτζί, 19ος - αρχές 20ού αιώνα). Το ΚΚ Ισπανίας που μετέχει και υπουργικά στην αστική κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών - Podemos και στο 20ό συνέδριό του (2017) εγκολπώθηκε πάλι τον όρο μαρξισμός - λενινισμός. Αλλο το Φαίνεσθαι και άλλο το Είναι.

Η ανάγκη ανύψωσης του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου, η γνώση των κλασικών όπως περιγράφεται στις Θέσεις δεν αποσκοπεί μόνο στην ευέλικτη και δημιουργική προώθηση της πολιτικής του Κόμματος. Είναι όρος για τη θωράκιση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και τη μη διολίσθηση στον οπορτουνισμό. Οι διασπάσεις που έθεσαν σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη του Κόμματος αποτελούν διαρκή υπενθύμιση. Ο στόχος για κόμμα μαζών και εξουσίας έχει νόημα μόνο αν αυτό αναπτύσσεται ως κόμμα νέου τύπου.


Βαγγέλης Κυριακού
ΚΟΒ Τεχνικών Εταιρειών Β΄ ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ

Για την παρέμβασή μας στη ΛΑΡΚΟ

Προχωρώντας στο 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας, με βάση τους στόχους και τις αναλύσεις του 20ού καθώς και τις σύνθετες εξελίξεις που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε και κυρίως καλούμαστε από δω και πέρα να αντιμετωπίσουμε, είναι αναγκαίο να βγουν συμπεράσματα, να κατοχυρωθούν τα θετικά βήματα που έγιναν, να παρθούν μέτρα για την αντιμετώπιση των όποιων αδυναμιών. Απ' αυτήν την άποψη, η συνολική δουλειά που έγινε από το Κόμμα στον χώρο της ΛΑΡΚΟ ενδείκνυται για την εξαγωγή πλούσιων συμπερασμάτων, μιας και χαρακτηρίζεται από ζωντάνια, διαπάλη, προώθηση των στόχων της ανασύνταξης του κινήματος, της οικοδόμησης και ανάπτυξης του Κόμματος, σε καθεστώς ισχυρότατου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, από θέσεις μειοψηφίας και με πολύ περιορισμένες κομματικές δυνάμεις.

Καθοριστικό στοιχείο για την κλιμάκωση της παρέμβασής μας ήταν η διαμόρφωση ολοκληρωμένης πρότασης του Κόμματος για την ολόπλευρη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ΛΑΡΚΟ, προς όφελος του λαού.

Ο τρόπος που καθοδηγήθηκε η Οργάνωση ενός τόσο στρατηγικής σημασίας χώρου, σε μία τέτοια περίοδο, ήταν άρτια επεξεργασμένος, με καθορισμένη διάταξη στελεχών από όλο το φάσμα των Κομματικών Οργάνων και με συγκεκριμένα καθήκοντα. Αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην όλη πορεία της Οργάνωσης, στην παρέμβασή μας στο κίνημα, στην ανάπτυξη της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος, στην καλύτερη εξειδίκευση της στρατηγικής μας. Εδωσε τη δυνατότητα να μεταφέρεται ολοκληρωμένα η εικόνα από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα.

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων του Κόμματος επανεκδόθηκε το «ΛΑΡΚΟ '77», που πέρα από τον διαφωτιστικό του ρόλο βοήθησε στο να μας φέρει σε επαφή με ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα αλλά και με συγγενείς τους, βοήθησε να συσφίξουμε τις σχέσεις μας. Σ' αυτήν την κατεύθυνση βοήθησαν οι κεντρικού χαρακτήρα εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε, με ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, που σε συνδυασμό με την καθημερινή ιδεολογικοπολιτική διαπάλη και αντιπαράθεση που διεξήγαμε ως Κόμμα και οι κομμουνιστές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ατσάλωσαν τους δεσμούς μας με τον περίγυρό μας καθώς και με άλλους εργαζόμενους, ενίσχυσαν σημαντικά την εκτίμηση των εργαζομένων και του λαού της περιοχής στο Κόμμα, ακόμα και ανθρώπων που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ ΚΚΕ. Με τη δράση μας, αναγκάστηκαν ακόμα και οι δυνάμεις του αντιπάλου να παραδέχονται τη στάση του Κόμματος, ιδίως στον 15μηνο πλέον αγώνα που δίνεται.

Από θέσεις μειοψηφίας καταφέραμε να προκαλέσουμε αγώνες ενάντια στους σχεδιασμούς διάλυσης της ΛΑΡΚΟ, με αιτήματα υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων και ανάδειξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της, σε συνθήκες γενικής υποχώρησης και ειδικής διάβρωσης από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που πλειοψηφεί εδώ και δεκαετίες. Αν δεν ήταν η παρέμβαση του Κόμματος οι εργάτες θα είχαν τσακιστεί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, κάτι που σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται και από τους εργάτες.

Εγιναν βήματα στην επίτευξη του στόχου για οικοδόμηση και ανάπτυξη του Κόμματος, ειδικά σε μεγάλους εργοστασιακούς χώρους όπως η ΛΑΡΚΟ, αυξάνοντας τις οργανωτικές μας δυνάμεις καθώς και τον κύκλο επιρροής μας, συνδικαλιστικά και πολιτικά. Αυτός ήταν καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη, τον προσανατολισμό και την αντοχή του αγώνα.

Αυτό φαίνεται σε μια σειρά από δείκτες, όπως:

Η μεγάλη αύξηση των εργατών που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο όπου συμμετέχουν οι κομμουνιστές, στις αρχαιρεσίες.

Η τεράστια αύξηση του διακινούμενου «Ριζοσπάστη» στις πανεξορμήσεις.

Η πρωτόγνωρη για την Οργάνωση υπερκάλυψη του πλάνου της Οικονομικής Εξόρμησης.

Οπως πολύ σωστά διαπιστώνεται και στο κείμενο των Θέσεων, σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη αγώνων μπορεί να παίξει η ανάδειξη των λαϊκών αναγκών, η διαμόρφωση πλαισίου πάλης που να φωτίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν. Αυτό μας το δείχνουν μια σειρά μάχες που δώσαμε, όπως ο αγώνας για την ενσωμάτωση των εργολαβικών στο μόνιμο προσωπικό, για υπογραφή ΣΣΕ, ενάντια στην απληρωσιά των εργολαβικών, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας κ.ά. Οι εργαζόμενοι μπήκαν σε κίνηση, συμμετέχοντας λίγο ως πολύ και οι ίδιοι στις κινητοποιήσεις, και αυτό βοήθησε να βγάλουν συμπεράσματα τόσο από τη συμβιβαστική στάση των άλλων δυνάμεων (γιατί όλα ήταν αντικείμενο έντονης διαπάλης και πολλές φορές σκληρής σύγκρουσης) όσο και για τον πρωτοπόρο ρόλο του Κόμματος. Αυτό μας έδινε τη δυνατότητα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργατών, να ανοίγουμε ευκολότερα και να ζυμώνουμε βαθύτερα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα και θέσεις του Κόμματος. Ειδικά σε φάση υποχώρησης του κινήματος, βοηθάει να καμφθεί η άποψη ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα, που είναι στρατηγικό στοιχείο της προπαγάνδας του αστικού κόσμου, ασχέτως απόχρωσης. Οι μικρές νίκες που υπήρξαν, κάτω από την αποφασιστική συμμετοχή των εργατών, βοηθούν σ' αυτήν την κατεύθυνση, κάτι που φαίνεται και τώρα, που ο αντίπαλος βρίσκει έδαφος στο πολύμηνο του αγώνα, στην κούραση που έχει προκαλέσει, καθώς και σε μικροαστικές ανυπομονησίες που υπάρχουν. Το κάθε μικρό που κερδίζεται λειτουργεί σαν καύσιμο για τη συνέχιση του αγώνα, κοντράρει την απογοήτευση.

Η διαλεκτικά δεμένη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση με τους στόχους πάλης στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτή που βοήθησε να διαμορφώσουμε ισχυρότερους δεσμούς με εργαζόμενους που παίζουν πρωτοπόρο ρόλο σε όλες αυτές τις μάχες. Στις δυσκολίες και καμπές του αγώνα, αυτό τους κράτησε στη σωστή γραμμή και θα είναι αυτός ο τρόπος δουλειάς, και ο βαθμός που θα μπορέσουμε να τον προωθήσουμε, που θα κρίνει τη συνέχεια του αγώνα και την έκβασή του. Η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος θα αποτελέσει κρίσιμο στοιχείο σε αυτήν τη διαδικασία.

Ενα άλλο στοιχείο της δράσης της ΚΟΒ που ήταν αναγκαία προϋπόθεση για να προχωρήσουν τα παραπάνω ήταν ο τρόπος λειτουργίας της. Οι συστηματικές συνεδριάσεις, ώστε να διαμορφώνεται όσο γίνεται πιο συλλογική άποψη αλλά και να αφομοιώνεται ενιαία η γραμμή, ήταν βασικά στοιχεία της λειτουργίας μας. Δεν θα διαμορφώναμε σωστά πλαίσια αγώνα και δεν θα προτείναμε τις σωστές μορφές πάλης σε κάθε φάση, αν δεν ξέραμε τι συζητάνε οι εργαζόμενοι, σε τι προβληματίζονται. Ταυτόχρονα, επιδιώξαμε και καταφέραμε να δουλεύουμε με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, με συγκεκριμένους στόχους, με έλεγχο. Προσπαθήσαμε να μην αναστείλουμε αυτά τα χαρακτηριστικά στη δράση μας, ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις, όπως στις καραντίνες.

Σωστά εντοπίζεται στις Θέσεις η κομβικότητα της βοήθειας των Τμημάτων της ΚΕ, ειδικά σε πολυσύνθετης φύσης ζητήματα. Αυτό το αποδεικνύει η θετική πείρα που υπάρχει στη ΛΑΡΚΟ, όπου η άμεση συνεργασία με το Τμήμα της ΚΕ για την Εργατική Συνδικαλιστική Δουλειά επέδρασε σημαντικά στον καθορισμό σωστής τακτικής, στην αποφυγή λαθών, στην ορθότερη ανάλυση ειδικά των πιο σύνθετων ζητημάτων.

Θεωρώ πως η πείρα που έχουμε συγκεντρώσει ως Κόμμα, τόσο από την 100χρονη και πλέον πορεία μας γενικά όσο και στα τελευταία δύο Συνέδρια, ανάμεσα σε δύο καπιταλιστικές κρίσεις, θα βοηθήσει ώστε να βγούμε πιο έτοιμοι, με την ολοκλήρωση των εργασιών του 21ου Συνεδρίου, για να αντιμετωπίσουμε ικανά και με κομμουνιστική αισιοδοξία τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν.


Δημήτρης Παπαϊωάννου
Μέλος της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας του ΚΚΕ

Χτίζοντας πλέγμα θωράκισης των γραμμών μας

Στη θέση 16 του πρώτου κειμένου των Θέσεων αναφέρεται: «Τα όργανα πρέπει να σχεδιάζουν καλά τη συζήτηση θεμάτων, όχι διεκπεραιωτικά - ενημερωτικά, να μη συσσωρεύουν σε μια συνεδρίαση πολλά θέματα». Ενας τέτοιος τρόπος συζήτησης στις ΚΟΒ δείχνει ότι δεν γίνεται η απαραίτητη προσπάθεια να φωτιστούν οι εξελίξεις με βάση τη στρατηγική του κεφαλαίου, το πώς συνδέονται οι τοπικές εξελίξεις με τους συνολικούς σχεδιασμούς, πώς η κάθε παρέμβαση, εκδήλωση που οργανώνουμε εντάσσεται στο δικό μας σχέδιο να απαντήσει στην ιδεολογικο-πολιτική επίθεση του αντιπάλου. Τρόπος δουλειάς που έχει τη βάση του και στο γεγονός ότι θεωρούμε δεδομένο ότι τα μέλη γνωρίζουν αυτήν τη στρατηγική και πώς εκφράζεται, κατανοούν την ανάγκη της μιας ή της άλλης δράσης για την προώθηση του σχεδιασμού. Οι πυκνές και σύνθετες εξελίξεις, η έλλειψη χρόνου μάς σπρώχνει σε έναν τέτοιο τρόπο δουλειάς κάτω από το άγχος να μη μας ξεφύγει τίποτα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται ζητήματα επιφανειακά, να μη δίνεται η δυνατότητα να βαθύνουμε σε ζητήματα, να μη βγαίνουν στην επιφάνεια ιδεολογικο-πολιτικές αδυναμίες, να διαιωνίζονται.

Δεν πρέπει να μας αγχώνει να συζητάμε στην ΚΟΒ ένα θέμα διεξοδικά. Μια συζήτηση μόνο για ένα θέμα π.χ. για τη θέση μας για τη δημιουργία ΧΥΤΑ Αμιάντου σε μια περιοχή που θα δημιουργήσει σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα, μπορεί να φαίνεται εξειδικευμένο, να μας δημιουργεί άγχος ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να αφιερώσουμε μια συνεδρίαση μόνο γι΄αυτό, με πολλά καθήκοντα να τρέχουν. Ομως συζητώντας ένα τέτοιο ζήτημα διεξοδικά σε όλες του τις πλευρές, στην ουσία συζητάς όλους τους δείκτες ισχυροποίησης του Κόμματος και ανασύνταξης του κινήματος. Θα συζητήσεις τη θέση σου, τη στρατηγική σου, τη στρατηγική του κεφαλαίου, πώς θα αξιοποιήσεις την παρέμβασή σου για προώθηση της οικοδόμησης - στρατολογίας, πώς θα αξιοποιήσεις τον «Ριζοσπάστη». Ταυτόχρονα, συζητάς για το ποιον κρίκο θα αξιοποιήσεις στο κίνημα για να παρέμβεις, πώς η παρέμβασή σου θα συμβάλει στη μαζικοποίησή του, πώς δουλεύεις με ανώριμες μάζες, πώς διαμορφώνεις το πλαίσιο χωρίς να υποκύψεις σε πιέσεις για στρογγύλεμα αλλά να μην απομονωθείς ταυτόχρονα. Οπότε στην ουσία δεν συζητάς ένα θέμα αλλά το σύνολο των καθηκόντων και δεικτών. Το βασικότερο είναι ότι διαμορφώνεις κριτήριο, κατακτιέται μεθοδολογία. Το «καθηκοντολόγιο» μπορεί να περνάει μέσα από συνεργασίες, έναν τρόπο δουλειάς που λόγω αντικειμενικών συνθηκών βελτιώσαμε λόγω πανδημίας και θα πρέπει να αξιοποιήσουμε και να παγιώσουμε.

Το ξεπέρασμα ενός ρουτινιάρικου τρόπου δουλειάς έχει μεγάλη σημασία σε μια περίοδο και μια περιοχή όπου εντείνονται οι συγκρούσεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων, τμημάτων της αστικής τάξης στο φόντο της «απολιγνιτοποίησης». Η ολοκληρωμένη συζήτηση στις ΚΟΒ προϋποθέτει να γίνουν από τα Οργανα βήματα στην παρακολούθηση των εξελίξεων, στην πολιτική πληροφόρηση. Για παράδειγμα, ιμπεριαλιστικά κέντρα δεν βγαίνουν με σύνθημα «στηρίξτε τα δικά μας κέρδη» ενάντια στους άλλους. Η αμερικάνικη πρεσβεία οργάνωσε με τον δήμο Κοζάνης πολιτιστική εκδήλωση για τα παιδιά σχολείων του δήμου. Διοργανώθηκε στην περιοχή εκδήλωση με θέμα τα κοινά της αρχαίας ελληνικής με την κινεζική φιλοσοφία. Γερμανός ακτιβιστής του κόμματος «Ελεύθεροι ψηφοφόροι» ανέλαβε τη χρηματοδότηση του ποδοσφαιρικού σωματείου «Ερμής Αμυνταίου» κ.ά. Αξιοποιούν τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την εκπαίδευση για να διαμορφώνουν συνειδήσεις, να ενσωματώνουν.

Αναδεικνύεται η ανάγκη πιο αποφασιστικής υλοποίησης της απόφασης για την ουσιαστική λειτουργία της Βοηθητικής Επιτροπής για την Οικονομία, η οποία θα παρακολουθεί το σχέδιο του αντιπάλου, να απαντάει στο γιατί προκρίνεται αυτός ο οδικός ή σιδηροδρομικός άξονας η μια επένδυση και όχι η άλλη, θα καταγράφει τις παραγωγικές δυνατότητες της περιοχής κ.ά. Ετσι, θα κατακτιέται συλλογική αντίληψη για τις εξελίξεις και δεν θα περιορίζεται σε μια ειδησεογραφικού χαρακτήρα ενημέρωση που θα είναι κτήμα ενός περιορισμένου στελεχικού δυναμικού. Θα γίνονται βήματα στην ιδεολογικο - πολιτική θωράκιση σε όλο το βάθος και την έκταση που απαιτείται.

Μεγαλύτερες είναι οι απαιτήσεις στη δουλειά μας στο κίνημα στο φόντο όλων των παραπάνω. Εκεί καλούμαστε να δράσουμε πέρα από ανώριμες δυνάμεις και με δυνάμεις που είναι χρεωμένες από τον αντίπαλο. Ανεβαίνουν οι απαιτήσεις για τη διαμόρφωση πλαισίων που δεν ενσωματώνονται εύκολα σε σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικών κέντρων. Θέλει καλύτερη εικόνα των σχεδιασμών όταν θα διαμορφώσουμε πλαίσιο, να γνωρίζουμε ποιοι παρεμβαίνουν. Δεν θα πρέπει να μας «μπλοκάρει» το γεγονός ότι σε έναν αγώνα που αναπτύσσεται παρεμβαίνουν συμφέροντα. Να μην ξεκινάμε στη λογική «αφού και αυτοί έχουν το ίδιο αίτημα να μη συμμετέχουμε», ή να μην αφαιρούμε ένα αίτημα γιατί ξέρουμε ότι θα το υιοθετήσουν και αυτοί. Το ζήτημα είναι ποιο είναι το ιδεολογικό - πολιτικό υπόβαθρο που ντύνει ένα αίτημα. Το ταξικό περιεχόμενο είναι αυτό που μπορεί να μας ξεχωρίζει. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του συντονιστικού ενάντια στην «απολιγνιτοποίηση», το αίτημα ενάντια στην καύση απορριμμάτων υιοθετείται από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους. Τα αιτήματα όμως που εναντιώνονται στη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης, για ρεύμα και θέρμανση φθηνά για το λαό, έρχονται σε αντίθεση με την κερδοφορία του κεφαλαίου, με την εμπορευματοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας και δεν υιοθετούνται στη λογική της ανάγκης διεύρυνσης του μετώπου ενάντια στην «απολιγνιτοποίηση».

Μας βοηθάει όταν γνωρίζουμε αντιπαρατιθέμενους επιχειρηματικούς σχεδιασμούς (π.χ. στο παραπάνω παράδειγμα του ΧΥΤΑ Αμιάντου) που σχετίζονται με τη δημιουργία πάρκου κυκλικής οικονομίας στα ορυχεία της ΔΕΗ ΑΕ και αντίπαλους σχεδιασμούς για την αξιοποίηση της λίμνης Πολυφύτου (όπου σχεδιάζεται ο ΧΥΤΑ) όπως ιχθυοκαλλιέργειες, παράδοση του μουσείου Αινής στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτό μας προφυλάσσει ώστε μα μη μείνουμε σε ένα περιορισμένο «Οχι στη δημιουργία ΧΥΤΑ», αλλά να ανοίξουμε τη συζήτηση για τη διαχείριση των επικίνδυνων αποβλήτων σε όφελος του λαού. Μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε στον σχεδιασμό για τη νέα χωροθέτηση που προκρίνεται, αλλά και τι προϋποθέτει η ανάπτυξη προς όφελος του λαού στην παραλίμνια περιοχή.

Οσο γίνονται βήματα στην παρακολούθηση των εξελίξεων, στη βελτίωση της καθοδήγησης, στη βελτίωση της συζήτησης στις ΚΟΒ, γίνονται περιοδικά αχτίφ με διάφορα θέματα, χτίζεται ένα πλέγμα λειτουργίας και δράσης που μπορεί να συμβάλει στο βασικό καθήκον της ιδεολογικο-πολιτικής θωράκισης των γραμμών μας. Υπάρχουν και οι δυνάμεις και οι δυνατότητες να υλοποιηθεί ένα τέτοιο καθήκον κάτι που μας γεμίζει αισιοδοξία ότι θα ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας.


Νόντας Στολτίδης
Μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ