Στο άρθρο 31 των θέσεων του Κόμματος αναφέρονται τα όπλα που διαθέτει το κόμμα για την κομματική οικοδόμηση και στο άρθρο 55 αναφέρονται τα βοηθητικά μέσα για την ενίσχυση των επιτελείων της ΚΕ του Κόμματος. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως χάσαμε ένα μεγάλο όπλο, τον «902 TV», παλεύουμε για τη συχνότητα και άρα τώρα χρειάζεται μεγαλύτερη έμφαση στην καταγγελία του υπερόπλου των MEDIA. Εμφαση και προτεραιότητα ανάλογη του μεγέθους αυτού του προβλήματος και της ζημιάς που προξενεί.

Είναι γνωστές και έχουν αναλυθεί από όλους τους κοινωνιολόγους στοχαστές, που δε μετρούν τον άνθρωπο σαν μονάδα κεφαλαίου, οι ύπουλες τεχνικές προπαγάνδας στο πλαίσιο της στρατηγικής χειραγώγησης του μυαλού. Τεχνικές που υλοποιούνται μέσα από τα MEDIA, έντυπα και ηλεκτρονικά. Κυριαρχούν σήμερα: προπαγάνδα αυτοενοχοποίησης , κοινωνικός αυτοματισμός, προβολή του κινηματισμού, απευθύνονται στο κοινό σαν σε παιδιά, στροφή στη διασκέδαση και στα θεάματα, αφού «όλοι ορέγονται το ειδέναι», ΜΜΕ δικαστήρια, ετεροβαρείς εκπροσωπήσεις στα παράθυρα (πέντε εναντίον ενός). Ετσι έχουμε: Τόλμη και γοητεία, Σουλεϊμάν, πατάτες του Καμενίδη, Αθηνά Ωνάση, Κατίν, κόρη της Παπαρήγα, Γερμανός, τσιφλικάδες που απασχολούν μετανάστες βαφτίζονται καινοτόμοι αγρότες και βραβεύονται, ο Καντάφι γίνεται τύραννος αφότου το 2008 έστησε τη σκηνή του στη Μόσχα και υπόγραψε ελλιμενισμούς, η γρίπη των πτηνών έγινε φοβερή και τρομερή, γιατί έπρεπε η εταιρεία του Ράμσφελτ να πουλήσει το ΤΑΜΙΦΛΟΥ. «Επί Στάλιν μία οικογένεια έφαγε το παιδί της», «κανιβαλισμός στη Β. Κορέα», «ο Τσάβες διασωληνωμένος» κατά την «EL PAIS», αλλά με φωτογραφία άλλου ασθενή(!), κοινή ιδεολογική βάση φασισμού - κομμουνισμού στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Τακτική τρομοκράτησης του κόσμου με ΣΟΚ και με βάση το πρόβλημα - αντίδραση - λύση. Τελικά ...ο «Ριζοσπάστης» του Μανιαδάκη ωχριά μπροστά στις σημερινές προπαγανδιστικές τεχνικές. Εχουν ΕΞΗΜΕΡΩΣΕΙ τον πολίτη και η ρομποτοποίησή του με ένα τσιπάκι κάτω από το δέρμα του, όπως τα ζώα του Αρκτούρου, δε θα αργήσει. Αν ανατρέξουμε λίγο στον Μπρεχτ διαβάζουμε: Στις «ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει», στο «Ποιος έχτισε την Θήβα την εφτάπυλη;». Στα βιβλία δεν βρίσκεις, παρά των βασιλιάδων τα ονόματα, λέει. «Οι βασιλιάδες κουβαλούσαν τα αγκωνάρια;» ρωτάει ο εργάτης. «Στις πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια», εκτός από το θάρρος να την πεις και τη εξυπνάδα να την αναγνωρίσεις, μιλάει και για το ποιες αλήθειες λέγονται. Οι μόνες αλήθειες που σου λεν είναι πως η βροχή πέφτει από τα πάνω. Ποτέ για τη βαρβαρότητα των «πολιτισμένων» κρατών. Για τη σημασία του τόνου. Οταν θέλουν να υποβαθμίσουν μια ανακοίνωση μια καταγγελία, την ακούς σε τόνο πονεμένο, με φωνή ανθρώπου που δεν μπορεί να βλάψει ούτε μύγα. Οποιος ακούει τέτοιον τόνο, λέει ο Μπρρχτ και ζει στην εξαθλίωση, βουλιάζει βαθύτερα. Για τη φαιά προπαγάνδα. Αναφέρεται και στο Βούδα που έλεγε: «ακούσαμε πως ο κυρίαρχος της Κουν έβαλε να θανατώσουν το φιλόσοφο Βαν...», η αλήθεια είναι πως ο κυρίαρχος της Κουν έβαλε να δολοφονήσουν το φιλόσοφο Βαν, είπε ο Βούδας. Εχει σημασία, καταλήγει. Ιδια όπως μιλούν για ιδιοκτησία και όχι για γη, μιλούν για πληθυσμό και όχι για λαό. Σήμερα. Μιλούν για επαγγελματίες οπλίτες όχι για μισθοφόρους, εκτός και αν αυτοί ανήκουν στον Καντάφι, τότε γίνονται μισθοφόροι. Υπουλη φαιά προπαγάνδα για ανυποψίαστους. Ετσι εξηγείται γιατί, ενώ κατά βάθος ο κάθε πολίτης συμφωνεί με τις θέσεις του σοσιαλισμού, θέλει μόνιμη και σταθερή δουλειά, θέλει εξάλειψη της πλουτοκρατίας, ...ξεστρατίζει με αστεία προσχήματα αναπαράγοντας την προπαγάνδα της κυρίαρχης ιδεολογίας ή του νεοαναρχισμού, επιλέγει νεοφιλελευθερισμό και δίνει 5% στο κόμμα.

Τα υπερόπλα των MEDIA ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ, στο μεγαλύτερο μέρος, τη δράση του κόμματος. Διεξοδικές αναλύσεις για τον αν φταίει η βάση που δεν αφομοιώνει ή τα παραπάνω όργανα που δεν αφουγκράζονται τη βάση, ή ο πολίτης του καναπέ, ελάχιστα προσθέτουν. Γι' αυτό πρέπει να αξιολογηθεί αυτό το πρόβλημα, ως προαπαιτούμενη δράση. Πώς; Πρωτίστως και με άμεσο στόχο να κάνουμε τον κόσμο υποψιασμένο απέναντι σε κάθε ιδιωτικό ή ταξικά ελεγχόμενο ΜΜΕ... τονίζουμε πως πρόκειται για μία υπερεξουσία δώρο στους Αλαφούζους και αυτό πρέπει να αλλάξει πάση θυσία. Εκμεταλλευόμαστε το ότι η πλειοψηφία του κόσμου συμφωνεί πως τα MEDIA, που ενημερώνουν και διαπαιδαγωγούν παράγοντας πρότυπα βίας, με τίποτα δεν πρέπει να είναι στα χέρια του ενός επιχειρηματία πλουτοκράτη. Επιχειρηματία, που με βάση τα δεδομένα των μετρήσεων και πέρα από κανόνες ηθικής, ψάχνει μεγιστοποίηση του κέρδους και χαλιναγώγηση των εργαζομένων. Μπορεί να πείθονται κάποιοι, για ιδιωτικά εργοστάσια ή πλοία, αλλά επιχειρήματα για ιδιωτικά ΜΜΕ, δεν αντέχουν σε καμιά λογική. Οσο για το κόστος επένδυσης, είναι γνωστό πως το κόστος των διαφημίσεων επιστρέφει τελικά στον καταναλωτή, στην κοινωνία, άρα αυτή φέρει και το οικονομικό βάρος της επένδυσης στα MEDIA και όχι ο ένας επιχειρηματίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε να θεωρούν δεδομένη την εμπορική φύση. Ακούμε και το αστείο: αν δεν σου αρέσουν οι εκπομπές έχεις το δικαίωμα να κλείνεις την τηλεόραση. Η λογική δηλαδή του ...βλέπεις άρα εγκρίνεις. Οσο για τις επιτροπές δεοντολογίας, αυτές λύνουν το πρόβλημα όσο και ο ΣΔΟΕ τη φοροδιαφυγή ή οι επιτροπές ανταγωνισμού το μονοπώλιο.

Πώς θα δράσουμε. Με επίμονη, προβολή της διαστρέβλωσης και του ψέματος των MEDIA, με τα μέσα που διαθέτουμε έντυπα και ηλεκτρονικά, με ημερίδες, με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με παρεμβάσεις στα δελτία ειδήσεων, καταλήψεις σταθμών, εκδοτικών οίκων εφημερίδων, απαιτώντας να αποκατασταθεί η αλήθεια, για πολύ συγκεκριμένες κάθε φορά, αναλήθειες, διαστρεβλώσεις, προβοκάτσιες. Σε κάθε κουβέντα μας να έχουμε εισαγωγή με το «από πού ενημερώθηκες γι' αυτά που λες» και επίλογο «να γιατί πρέπει να ψάξεις άλλη πηγή στην ενημέρωση». Καλώντας έτσι τον πολίτη πριν από όλα να είναι υποψιασμένος όσο η ενημέρωσή του γίνεται από MEDIA επιχειρηματιών. Ταυτόχρονα, προτείνουμε να περάσει αυτή η υπερεξουσία στην κοινωνία, στους κοινωνικούς φορείς. Oχι στον ΕΝΑΝ επιχειρηματία, όχι στον ΕΝΑΝ πλουτοκράτη.

Της ίδιας «δραστικής ουσίας» είναι φυσικά το διαδίκτυο, ο κινηματογράφος, τα DVD, η βιομηχανία παιχνιδιών, εκδοτικών οίκων, διδακτικών βιβλίων made in Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και ανάλογα πρέπει να καταγγελθούν.

1. Το 18ο Συνέδριο ήταν το Προγραμματικό και δεν ανακοινώθηκε σαν τέτοιο. Από το 16ο και 17ο άρχισαν να χρησιμοποιούνται οι όροι «λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία», που υπαγόρευαν και αλλαγές του προγράμματος του 15ου Συνεδρίου.

Το 19ο επεξηγεί τη θέση του 18ου, που έλεγε ότι στόχος μας είναι η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Ενα τόσο σημαντικό συνέδριο πάμε να το ξεπεράσουμε με μια γενική συνέλευση και με δυο άρθρα των 1.000 και 500 λέξεων. Στο σχολείο το μάθημα το μαθαίνεις όταν προετοιμάζεσαι γι' αυτό και όχι μετά τις εξετάσεις.

2. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που έχουν στόχο το σοσιαλισμό. Οταν το ΚΚΕ υιοθετούσε την πολιτική του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, σύμφωνα με μερικές από αυτές, ρεβιζιονιστές και ρεφορμιστές ήμασταν εμείς. Σήμερα έχουμε υιοθετήσει αυτήν την άποψη για εκείνη τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Κάνουμε κριτική, αλλά και μας κάνουν. Δεν είναι όλοι συλλήβδην αντικομμουνιστές και αντιΚΚΕ. Θα πρέπει να δούμε, πως με την κριτική μας παρέμβαση και δράση, αυτές οι δυνάμεις θα κινηθούν σε κοινή πορεία με μας.

Στη θέση 66 ζητάμε από τους άλλους σχηματισμούς να βάλουν τα μέλη και τους οπαδούς τους να δράσουν μέσα στη «Λαϊκή Συμμαχία» («Λ.Σ.»), να υιοθετήσουν δηλαδή τη δική μας άποψη, χωρίς όμως να δημιουργείται ένα ενιαίο πολιτικό όργανο. Εξ αντικειμένου μπαίνει το ζήτημα της ενιαίας δράσης και των πολιτικών δυνάμεων που θα συμμετέχουν στη «Λ.Σ.», οι οποίες βέβαια διατηρούν την αυτοτέλεια τους και αν δεν κινηθεί η διαδικασία προς το σοσιαλισμό, διαχωρίζουν τη θέση τους κλπ.

Προβλέπω ότι στο βαθμό που υπάρχουν, ή και θα δημιουργούνται κι άλλες πολιτικές δυνάμεις που βλέπουν την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, το πλαίσιο συγκρότησης των συμμαχιών μας, θα μετακινηθεί με βάση τα όσα λεπτομερώς πλέον περιγράφονται στο ποιον σοσιαλισμό θέλουμε να οικοδομήσουμε. Αυτό όμως δεν λέγεται πολιτική συμμαχιών.

3. Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος ήταν αντικαπιταλιστικό, αν και δεν έβαζε άμεσα το ζήτημα της αλλαγής της πολιτική εξουσίας.

Η εκτίμησή μας, η οποία και είναι σωστή, ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, δεν πρέπει να μας κάνει να συγχέουμε το στρατηγικό στόχο, με τον τακτικό στόχο, που είναι η ανάγκη συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Ακριβώς επειδή τα μέτρα που προτείνονταν έθιγαν τα θεμέλια της αστικής εξουσίας, γινόταν η εκτίμηση ότι οι εξελίξεις θα ήσαν ραγδαίες είτε προς όφελος των δυνάμεων του σοσιαλισμού, είτε της αντίδρασης.

Λέγαμε ότι θα μπορούσε να γίνει και προγραμματική συμφωνία με κόμματα που πιθανόν θα είχαν παρόμοιο προσανατολισμό. Το 15ο Συνέδριο ήταν και είναι πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα όσον αφορά στις συμμαχίες.

Επιπρόσθετα στο επίπεδο των συμμαχιών, στο 19ο Συνέδριο καταργείται ο όρος Δημοκρατικό, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την εκτίμηση για πιθανή αντιδημοκρατική εκτροπή.

Πολύ περισσότερο πρέπει να σκεφθούμε, καθώς διατυπώνεται η εκτίμηση ότι η πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση συνδέεται και με το επίπεδο του κινήματος στις άλλες χώρες. Συνδέεται με τη δυνατότητα του διεθνούς κινήματος να εμποδίσει μια στρατιωτική επέμβαση από τρίτες χώρες, ή το ΝΑΤΟ και προφανώς αυτό υπονοεί η συγκεκριμένη πρόταση, όπως σαφώς αναφέρεται και στην υπάρχουσα ιστορική πείρα, σε σχέση με τις έξωθεν επεμβάσεις στη θέση 28, παράγραφος στ.

Αφού λοιπόν διανύουμε αντεπαναστατική περίοδο, σοσιαλιστικό στρατόπεδο δεν υπάρχει, τα ΚΚ στις γειτονικές χώρες και όχι μόνο, είναι στα σπάργανα, καταργούνται δημοκρατικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις των εργαζομένων, ποιες είναι οι συμμαχίες που πρέπει να κάνει το ΚΚΕ;

Η μόνη ρεαλιστική πρόταση σε επίπεδο συμμαχιών είναι η επικαιροποίηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου. Εκείνο που πρέπει να είναι ξεκάθαρο είναι ότι στη συμμαχία το ΚΚΕ θα πρέπει να είναι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη, διαφορετικά δεν ανοίγεις δρόμο για το σοσιαλισμό.

4. Οσον αφορά στο Πρόγραμμα, έχω να κάνω την εξής παρατήρηση. Στην κοινωνία κάθε φορά λύνεται η κύρια αντίθεση. Στο σοσιαλισμό οι δευτερεύουσες αντιθέσεις γίνονται κύριες (1ος νόμος της διαλεκτικής ). Ο σοσιαλισμός δε σημαίνει κατ' ανάγκη μονοκομματισμό. Στο βαθμό που είναι μια κοινωνία μεταβατική και φέρει μέσα της τις παλιές αντιλήψεις και συνήθειες, αν αυτές δεν εκφραστούν ανεξάρτητες, μέσα από διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς μέσα στο πολιτικό σύστημα, τότε νομοτελειακά θα εμφανιστούν μέσα στο Κόμμα με τα γνωστά αποτελέσματα.

5. Με ευθύνη της ΚΕ δεν αξιοποιήθηκαν οι δυνάμεις που συσπειρώσαμε στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση (ΤΑ). Αυτό γίνεται από το 16ο μέχρι σήμερα. Για το λόγο αυτό η εκτίμηση ότι «δεν αποκαλύψαμε το ρόλο των εκλεγμένων των αστικών κομμάτων στην ΤΑ (θέση 29), συνέβη γιατί δεν δόθηκε εντολή, να λειτουργήσουν οι «Λαϊκές Συσπειρώσεις» στις οποίες υπάρχουν όλες οι κοινωνικές δυνάμεις που θέλουμε τώρα να βάλουμε στις «Λαϊκές Επιτροπές».

Αν ενισχύαμε τη δουλειά στην ΤΑ, της οποίας το περιεχόμενο θα το υποτάσσαμε στη λογική της θέσης 24, η συγκρότηση των «Λαϊκών Επιτροπών» θα ήταν σήμερα πιο εύκολη.

Η ανάλυση που γίνεται στη θέση 41 σχετικά με τις συνθήκες δουλειάς της νεολαίας και τα φαινόμενα που περιγράφονται, θα ενισχυθούν. Αυτά οδηγούν στην ανάγκη ενίσχυσης της δουλειάς στην ΤΑ μέσω των «Λαϊκών Συσπειρώσεων».

Στο χώρο της ΤΑ με τη μια ή την άλλη ονομασία θα διεκδικήσουμε τη λαϊκή ψήφο. Η δράση μας στο χώρο της ΤΑ θα πρέπει να κινηθεί με τη λογική της συγκρότησης της Λαϊκής Συμμαχίας. Αποτελεί ένα δοκιμαστήριο της πολιτικής του Κόμματος και κακώς μέχρι τώρα έχει υποβαθμιστεί. Η δουλειά στην ΤΑ δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δράση κατά κλαδικό, η εργοστασιακό σωματείο, αντίθετα συσπειρώνει όλες τις δράσεις μας σε ένα νομό, η μια περιφέρεια και αυτό μας βοηθά να ελέγχουμε την αποτελεσματικότητά μας. Κατά συνέπεια, είναι ένα ζήτημα προς διερεύνηση η θέση ότι, η «Λαϊκή Συμμαχία» δεν συμμετέχει στις εκλογές (θέση 67 ).

6. Οι αιτίες στο να μη στεριώνουν οι νέοι σύντροφοι οφείλεται στο ότι οι στρατολογίες είναι πρόχειρες. Δε δοκιμάζονται πριν οργανωθούν, στην καθημερινή τριβή στα σχολεία, στα σωματεία, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τις περισσότερες φορές ούτε ξέρουν σε ποιο χώρο μπαίνουν και φυσικά δεν φταίνε οι νεολαίοι. Σε αντεπαναστατική περίοδο, χωρίς συνεχή ιδεολογικοπολιτικά μαθήματα στις ΚΟΒ και ΟΒ, χωρίς την τριβή με τους κλασσικούς του Μ-Λ, δεν υπερνικάς την προπαγάνδα του αντιπάλου.

Το κυριότερο ερώτημα που χρειάζεται να θέσουμε σχετικά με τις θέσεις και το επερχόμενο συνέδριό μας είναι το εξής: Υπηρετούν αυτές οι θέσεις τη σωστή κατεύθυνση της πολιτικής του Κομμουνιστικού Κόμματος; Συμφωνούν με τις επεξεργασίες του μαρξισμού - λενινισμού και την επαναστατική προοπτική της εργατικής εξουσίας; Μέσω του νέου προγράμματος, προωθείται η στρατηγική του Κομμουνιστικού Κόμματος ή πισωγυρίζει;

Στα παραπάνω, εκτιμώ ότι όλα τα σημεία των θέσεων απαντούν θετικά, με τα εξής στοιχεία:

1. Η θέση 48 συνοψίζει αυτοκριτικά την καθοδηγητική μας ικανότητα, τα τελευταία 10 έτη, να προσανατολίσουμε το σύνολο των μελών μας, τους εαυτούς μας, στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους. Τη θεωρώ πολύ σημαντική, διότι δείχνει την ωρίμανση του Κόμματός μας ως πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Βάσει των επεξεργασιών του 18ου Συνεδρίου καθώς και της ενδιάμεσης δουλειάς, η ικανότητα και ωριμότητα του Κόμματος να κατευθύνει σωστά την πάλη της εργατικής τάξης αλλά και να εμπλουτίζει τις γραμμές του με προλετάριους χρειάζεται να μας απασχολεί όλους, σε όλη την περίοδο της κομματικής μας ζωής από εδώ και έπειτα και φυσικά από συνέδριο σε συνέδριο. Εκτιμώ ότι το ζήτημα χρειάζεται να προωθηθεί περισσότερο και να μας απασχολήσει αυστηρώς αυτοκριτικά και στο επόμενο συνέδριό μας.

2. Ολο το πνεύμα των θέσεων και κυρίως οι πρώτες θέσεις για τις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις καθώς και οι πρώτες θέσεις του προγράμματος έχουν καθαρά αμιγή ταξική προσέγγιση. Οι θέσεις δεν έχουν έντονο το στοιχείο του αντιαμερικανισμού και του ιδεολογήματος της υποτέλειας της Ελλάδας στις μεγάλες δυνάμεις και αναδεικνύουν ως πρωταγωνιστή των εξελίξεων την αστική τάξη, τους καπιταλιστές. Αυτό το στοιχείο είναι ιδιαίτερα σημαντικό διότι διαχωρίζει τις θεωρητικές γραμμές μας με τον οπορτουνισμό αλλά και τον εθνικισμό. Ξεκαθαρίζει τον πραγματικό ένοχο για τα δεινά του λαού μας που είναι οι καπιταλιστές και η καπιταλιστική ανάπτυξη. Η τοποθέτησή μας για τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα είναι ακριβής. Σύντροφοι, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε πλέον ότι η αστική τάξη κάθε χώρας και φυσικά της χώρας μας κάνει τις επιλογές της στις διεθνείς συμμαχίες χωρίς να είναι άβουλη και υποτελής αλλά δεσμευμένη από την περιορισμένη οικονομική και πολιτική θέση της. Τον όποιο έλεγχο δέχεται από ξένες δυνάμεις τον αποδέχεται λόγω της διαπλοκής της με αυτές.

3. Οι θέσεις κάνουν καθαρό σε διάφορα σημεία ότι η στρατηγική μας είναι η εργατική εξουσία, το κράτος της εργατικής τάξης, το οποίο με το δημιουργικό και κατασταλτικό της ρόλο βαθαίνει τις κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής και διανομής. Ο όρος «λαϊκή εξουσία» χρησιμοποιείται και πρέπει να χρησιμοποιείται ως όρος τακτικής, άμεσα συνδεδεμένος με τη στρατηγική, για τη διευρυμένη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα. Η πρωτοπορία και επαναστατικότητα της εργατικής τάξης έναντι των άλλων στρωμάτων προκύπτει από την αντικειμενική της θέση στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Είναι οι άνθρωποι που δέχονται πρώτα από όλα την εκμετάλλευση από άλλο άνθρωπο μέσα στο χώρο, που πρώτα από όλα αποκτούν κοινωνική θέση, στο χώρο δουλειάς. Οι σύμμαχες δυνάμεις θα έχουν λόγο και ρόλο στη νέα εξουσία, αλλά η νέα εξουσία δεν θα είναι δική τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σύντροφοι, ότι η καθυστέρηση της ένταξης αυτών των σύμμαχων στρωμάτων στη σοσιαλιστική παραγωγή και διανομή ήταν ένας από τους σοβαρότερους λόγους ανατροπής του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα.

4. Στο σχέδιο προγράμματος του Κόμματος ξεκαθαρίζεται ότι στη σοσιαλιστική οικονομία απαγορεύεται η εκμίσθωση εργασίας. Κατά τη γνώμη μου αυτό πρέπει να αναφερθεί ποικιλοτρόπως και σε άλλα σημεία του προγράμματος. Ολα τα μέλη του Κόμματος αλλά και ο περίγυρός μας χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η εκμίσθωση ξένης δύναμης είναι ο βασικός αντίπαλός μας. Η εκμίσθωση εργασίας είναι η βασική αντίθεση της σύγχρονης κοινωνίας. Είναι η μάνα που γεννάει όλες τις άλλες κοινωνικές αντιθέσεις και δεινά της ανθρωπότητας. Πίσω από τον πόλεμο βρίσκεται η μισθωτή εργασία, πίσω από την ανεργία βρίσκεται η μισθωτή εργασία.

5. Στο νέο σχέδιο προγράμματος γίνεται εμβάθυνση σε ένα πολύ σπουδαίο τμήμα, το οποίο πρέπει να υπερψηφιστεί και να αποτελεί εφαλτήριο και καθοδήγηση για κάθε κουβέντα μας με τον κόσμο σε ό,τι αφορά το σοσιαλισμό. Είναι το κομμάτι από τη θέση 81 ως και τη θέση 91, με τίτλο «Ο σοσιαλισμός ως πρώτη, κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού» και «Η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών».

6. Εγκαταλείφθηκε η έκφραση «Με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της αρχίζει η μεταβατική περίοδος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», η οποία δημιουργούσε συγχύσεις σχετικά με το ζήτημα της σχέσης εξουσίας - οικονομίας. Μην ξεχνάμε, σύντροφοι, ότι από το καπιταλιστικό στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής δεν μεσολαβεί κανένα άλλο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και αυτό αντανακλά στο θέμα της εξουσίας με το γεγονός ότι από την αστική ως την εργατική εξουσία δε μεσολαβεί καμία άλλη «ενδιάμεση» εξουσία.

Μία ακόμα δουλειά που προσωπικά θα επιθυμούσα να κάνει το Κόμμα μας, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσει πολύ όλους μας, ως το επόμενο συνέδριο, είναι ακόμα μία μελέτη για την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην Κούβα και τη Βόρεια Κορέα. Το θεωρώ πολύ σημαντικό να διδασκόμαστε για το χαρακτήρα των νέων οικονομικών μέτρων που προωθούνται και την έκβαση της ταξικής πάλης.

Τόσο η πραγματικότητα της καπιταλιστικής κρίσης όσο και η μελέτη των Θέσεων της ΚΕ επιβεβαιώνουν δύο πράγματα:

1. Το πρώτο είναι η ορθότητα της στρατηγικής του ΚΚΕ στη βάση του ιδεολογικού του άξονα, του μαρξισμού-λενινισμού. Αποτελεί κατάκτηση και παρακαταθήκη η άρνηση του Κόμματος να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε αστική «αριστερή κυβέρνηση» που θα διαχειριστεί το σύστημα αντί να το ανατρέψει. Ετσι, η σωστή ερμηνεία των αιτιών της κρίσης (υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, συστημική κρίση του καπιταλισμού) βρίσκεται σε ταύτιση με τη «γραμμή» που έχει χαράξει το Κόμμα: Τη γραμμή της μη-ενσωμάτωσης σε οπορτουνιστικές απόψεις.

2. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία της «Λαϊκής Συμμαχίας», της οργάνωσης δηλαδή του λαϊκού, εργατικού κινήματος προς μια επαναστατική κατεύθυνση με στόχο την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του ρόλου που δύναται να διαδραματίσει το ΚΚΕ ως στρατηγικός πυλώνας της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Οι παρούσες αντικειμενικές συνθήκες στις οποίες το εργατικό, λαϊκό κίνημα καλείται να δράσει είναι αρνητικές, έχοντας διφορούμενο χαρακτήρα. Και αυτό διότι ενώ τα θεμέλια του καπιταλιστικού εποικοδομήματος έχουν κλονιστεί εξαιτίας της συστημικής του κρίσης βλέπουμε ταυτόχρονα την ενδυνάμωση του αριστερού οπορτουνισμού που προβάλει ως - δήθεν - εναλλακτική λύση. Οπως επιβεβαίωσαν και οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, ένα πολύ μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων βρέθηκαν εγκλωβισμένα σε τεχνητά ψευτοδιλήμματα που το ίδιο το σύστημα τους δημιούργησε: Ευρώ ή δραχμή; Νεοφιλελεύθερη μονεταριστική πολιτική ή Κεϋνσιανικές αλχημείες; (βλ. Θέσεις ΚΕ 15-19). Τα διλήμματα άλλωστε της αστικής διακυβέρνησης χρησιμοποιούνται ως «προπέτασμα», με σκοπό να καθησυχάσουν το λαό μέχρι να επέλθει η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος που θα ξαναεγκλωβίσει την εργατική τάξη στα όρια που αυτό επιθυμεί. Ο στόχος της «Λαϊκής Συμμαχίας» δεν μπορεί να είναι άλλος παρά να βγάλει το λαό από τον φαύλο κύκλο των ψευτοδιλημμάτων της αστικής διαχείρισης.

Ο ρόλος της «Λαϊκής Συμμαχίας» οφείλει να είναι η διέγερση της επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης - η κατά τον Λένιν «πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, με την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης» («Τι να κάνουμε», 1902). Να πειστούν, με λίγα λόγια, τα εργατικά λαϊκά στρώματα ότι το συμφέρον τους βρίσκεται στην κατάκτηση των μέσων παραγωγής, στην κατάργηση των μονοπωλίων, στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρόκειται ασφαλώς για μια εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου η αστική διακυβέρνηση επιχειρεί λυσσαλέα - και με πλήθος μεθόδων - τη χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Γι' αυτό απαιτείται η συντονισμένη, αταλάντευτη και διαρκής δράση των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, η συνεχής και επίμονη ζύμωση με το λαό.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να επιδιώξει μέσω της «Λαϊκής Συμμαχίας» να δώσει απαντήσεις στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει χάσει την πολιτική του πυξίδα. Να απαντήσει στο «γιατί» και κυρίως στο «πώς» πρέπει να επιδιώξει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική προοπτική. Προς αυτήν την κατεύθυνση, πέραν της οργανωτικής βελτίωσης του κομματικού μηχανισμού, απαιτείται:

1. Να υπάρξει εκλαΐκευση του όρου της «λαϊκής εξουσίας». Να χρησιμοποιηθούν απτά παραδείγματα (στις καθημερινές συζητήσεις, στο πλαίσιο των Λαϊκών Επιτροπών, στους χώρους δουλειάς) που θα καταδεικνύουν πως η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής - το να πάρει δηλαδή ο ίδιος ο λαός την οικονομία της χώρας στα χέρια του - δεν αποτελεί ουτοπία ούτε απλό σύνθημα αλλά, αντιθέτως, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

2. Να καταπολεμηθεί με κάθε μέσο ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» που το αστικό πολιτικό σύστημα θέτει σε λειτουργία κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Η ενίσχυση της ταξικής αλληλεγγύης είναι το μοναδικό όπλο ενάντια στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι αναγκαία η συγκρότηση συσπειρώσεων και συνεργασιών «από τα κάτω». Χρειάζεται τα κομματικά μέλη, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος - στο πλαίσιο των ΚΟΒ, του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των Λαϊκών Επιτροπών - να αναδείξουν προβλήματα, να πάρουν πρωτοβουλίες, να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αλληλεγγύης. Να παλέψουμε ενάντια στην κοινωνική απομόνωση που επιμελώς προωθεί η αστική διακυβέρνηση.

3. Το εργατικό, λαϊκό κίνημα να περάσει σε αντεπίθεση. Αυτή η προοπτική περνά από την ενδυνάμωση του ΠΑΜΕ, τη συσπείρωση των εργαζομένων προς μια ταξική, ριζοσπαστική κατεύθυνση, την όξυνση της αντιπαράθεσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Η πολύμηνη, ηρωική απεργία των χαλυβουργών, με τις δυσκολίες που συνάντησε και τον πόλεμο που δέχθηκε, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Να δημιουργηθούν δύο, τρεις, πολλές χαλυβουργίες, προπύργια συνειδητοποιημένης αντίστασης ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και την εργοδοτική τρομοκρατία. Γι' αυτόν το σκοπό απαιτείται σκληρή, συντονισμένη δουλειά των κομμουνιστριών και των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, απαιτείται ιδεολογική ζύμωση με τους εργάτες, κυρίως δε αυτούς που δεν έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα της μαζικής, ταξικής δράσης.

Είναι προφανές ότι θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά περισσότερα απ' όσα επιτρέπουν τα όρια ενός άρθρου σε εφημερίδα. Αυτό που μετράει όμως περισσότερο, στη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι να μετουσιωθεί η θεωρία σε πράξη και πιο συγκεκριμένα σε αγωνιστική δράση με στόχο την πολύπλευρη ενίσχυση του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Το βασικό χρέος, λοιπόν, του Κομμουνιστικού Κόμματος - και της Λαϊκής Συμμαχίας που καλούμαστε να οικοδομήσουμε - είναι να δείξει στο λαό το δρόμο της επαναστατικής ανατροπής. Αυτόν το δρόμο που δεν περνά από καμία διαχειριστική λογική του καπιταλιστικού συστήματος (είτε φιλελεύθερη, είτε οπορτουνίστικη), το δρόμο που δεν οδηγεί σε αδιέξοδα διλήμματα εγκλωβισμένα στο κλουβί της αστικής διαχείρισης.

Ο δρόμος της ανατροπής περνά μέσα από τη συνειδητοποίηση της αδήριτης ανάγκης για ανειρήνευτο και επίμονο ταξικό, αντι-καπιταλιστικό και αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα με σκοπό το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό διδάσκει η 94χρονη ιστορία του ΚΚΕ. Αυτό οφείλουμε να πράξουμε με αυταπάρνηση μέχρι το τέλος, για τη δικαίωση των λαϊκών αγώνων!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος.

Θα ήθελα να σταθώ στα εξής όσον αφορά τις Θέσεις της ΚΕ:

Α. Για τη Λαϊκή Συμμαχία: Η αντικατάσταση του όρου ΑΑΔΜ που έχει υιοθετήσει το Κόμμα μας από το 15ο Συνέδριο με τον όρο Λαϊκή Συμμαχία πιστεύω δεν πρέπει να κατανοηθεί ούτε ως μια απλή αλλαγή της ορολογίας (ώστε να μην μπορούν να μας στριμώξουν π.χ. οι οπορτουνιστές κάνοντας λάστιχο το «αντιιμπεριαλιστικό», εξισώνοντας τον ιμπεριαλισμό με την επεκτατική πολιτική, διαχωρίζοντας την πολιτική από την οικονομία) ούτε όμως ότι μέχρι τώρα το ΚΚΕ δεν τα έλεγε καλά, το πρόγραμμα έπαιρνε διόρθωση και ήρθε η ώρα να διορθωθεί. Το Σχέδιο Προγράμματος συνολικά έρχεται να αποτυπώσει την ωρίμανση και την εξέλιξη του Κόμματός μας από το '95 μέχρι σήμερα, συμπυκνώνει τη συλλογική πείρα που έχουμε 18 χρόνια τώρα συλλέξει, ενσωματώνει την πείρα από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα και απαντάει ζητήματα που τα έλυσε και η ίδια η ζωή. Επομένως, δεν αλλάζει απλά μια ορολογία. Μπαίνει το κύριο, πού κεντράρουμε, πού στοχεύουμε. Για Λαϊκή Συμμαχία, συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων δηλαδή, με κύριο στοιχείο την ενότητα της εργατικής τάξης πρώτα απ' όλα και τη συμπόρευση που πρέπει αυτή να έχει με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά ενάντια στον κοινό εχθρό, τα μονοπώλια που αποτελούν το «αφεντικό» και τον κύριο διαχειριστή του καπιταλισμού. Το σχέδιο προγράμματος έρχεται ως απόλυτα συνεπής συνέχεια του Προγράμματός μας και των επεξεργασιών του Κόμματος από το 15ο Συνέδριο ως και το 18ο.

Παίρνουμε υπόψη την πείρα, δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Η δουλειά με το ΠΑΜΕ, 14 χρόνια τώρα, τα βήματα που μετράνε οι υπόλοιπες αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις, μας δίνουν και πείρα και τη βάση στην οποία θα πατήσουμε. Ζητήματα προς λύση φυσικά υπάρχουν, δεν εξωραΐζουμε καταστάσεις (κάναμε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2010 για τη δουλειά στην εργατική τάξη και οι Θέσεις προαναγγέλλουν Ευρεία Ολομέλεια για τον έλεγχο της δουλειάς αυτής αλλά και πραγματοποίηση Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων για τη δράση στη νεολαία και για τη δουλειά στους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους). Μπήκαν όμως βάσεις για χειραφέτηση από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, για δυνατότητα έκφρασης αγωνιστικών διαθέσεων, για απάντηση στη μοιρολατρία. Συγκροτήθηκε διακριτός Αντιμονοπωλιακός Πόλος στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Ομως, πέρα από την πλούσια πείρα που υπάρχει χρειάζεται και φροντίδα (και συλλογική από τις ΚΟΒ και ατομική από κάθε κομμουνιστή) στο μαζικό χώρο, για δουλειά και πρωτοβουλίες ώστε να ξεφεύγει η δράση μας από τη ρουτίνα, τον πρακτικισμό, τη συνήθεια σε δουλειά παλαιότερων εποχών, από τα οποία δεν έχουμε ακόμα ξεφύγει.

Επανέρχομαι λοιπόν και λέω ότι ο όρος Λαϊκή Συμμαχία εκφράζει καλύτερα το στόχο για Κοινωνική Συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, με στόχο αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό. Ξεμπερδεύουμε με κάποιες συγχύσεις που μπορεί να δημιουργούσε ο όρος ΑΑΔΜ, με περιθώρια αντίληψης για μεταβατικό στάδιο μεταξύ καπιταλισμού - σοσιαλισμού και ας ξεκαθαρίζει το Πρόγραμμα το αντίθετο (Θα μπορούσε κάποιος, π.χ., να πει ότι αν έρθει η επαναστατική κατάσταση και δεν έχει φτιαχτεί Μέτωπο με τέτοια χαρακτηριστικά, δεν υπάρχουν οι όροι για να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση). Ξεκάθαρο λοιπόν για μένα ότι οι κομμουνιστές παλεύουμε καθημερινά για τη Συμμαχία αυτή, όχι για να συγκροτηθεί κάποια στιγμή ένα σχήμα - μπλοκ με εργάτες - αγρότες - αυτοαπασχολούμενους που θα το πούμε Λαϊκή Συμμαχία. Αλλά για να παίρνει κάθε μέρα ζωή αυτή η συμμαχία. Να παίρνει σάρκα και οστά καθημερινά η συγκέντρωση λαϊκών δυνάμεων που στις κατάλληλες συνθήκες (επαναστατική κατάσταση) θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε επαναστατικό μέτωπο με μπροστάρη την εργατιά και να γκρεμίσει την αστική τάξη από την εξουσία και αυτή να περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης. Είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας σε τι βαθμό θα έχει προχωρήσει ακριβώς αυτή η λαϊκή συμμαχία όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση. Θα παίξει ρόλο στο αν θα νικήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ή η αστική τάξη. Φαίνεται πόσο σημαντική είναι η δουλειά μας σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Β. Θέλω να σταθώ στη σαφή, εκλαϊκευτική και επιστημονική κατ' εμέ διατύπωση για τις σχέσεις εξάρτησης που αναπτύσσονται μεταξύ των χωρών στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την ανισότιμη δηλαδή αλληλεξάρτηση μεταξύ αυτών, ανισοτιμία που καθορίζεται βάσει της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπάρχει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτή η ανάλυση βοηθάει καίρια στο να ξετυλιχτεί στο λαό το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, συμβάλλει στην κατανόηση του πώς δένονται οικονομία - πολιτική, εξηγούνται συμπεριφορές εθνικών αστικών τάξεων (και κόντρες κομματιών της εθνικής αστικής τάξης), ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αστικών κομμάτων που εκφράζουν το ένα ή το άλλο κομμάτι της εθνικής αστικής τάξης, το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Η ανάλυση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με τις θέσεις του Λένιν για το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Δίνει πλήρη επιστημονική και αποστομωτική απάντηση στις αναλύσεις τόσο οπορτουνιστών όσο και αντιδραστικών για τις αναλύσεις περί κατοχής, υποτέλειας της ελληνικής αστικής τάξης, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε καπιταλισμό, η Ελλάδα αποτελεί προτεκτοράτο, αποικία κ.λπ.

Γ. Για το ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών: Οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που διευρύνονται από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, το γεγονός πως δεν έχει γίνει ακόμα η απαραίτητη καταστροφή κεφαλαίου για να επέλθει ανάκαμψη, η εξέταση της κατάστασης στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή είναι στοιχεία που οδηγούν το Κόμμα μας στην εκτίμηση ότι υπάρχει ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης στην περιοχή μας με συμμετοχή και της Ελλάδας.

Οπως ξεκάθαρα το έβαζε ο Λένιν, καθήκον του προλεταριάτου είναι η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο ταξικό για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αυτό θα είναι και το καθήκον των κομμουνιστών στην Ελλάδα σε τέτοια περίπτωση, «το Κόμμα να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να συνδεθεί με τον αγώνα για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας» (Θέση 76). Καθώς «η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι αναπόσπαστη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου» (Θέση 72). Αυτά ισχύουν είτε ο πόλεμος είναι επιθετικός είτε αμυντικός.

Το δίκαιο ή το άδικο ενός πολέμου δεν κρίνεται από το αν είναι αμυντικός ή επιθετικός, αλλά από ποια τάξη τον διεξάγει και για ποιο σκοπό. Πόλεμος που γίνεται για μοίρασμα κερδών, αγορών, εδαφών είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός και ενάντια στα συμφέροντα των λαών, όλων των χωρών που εμπλέκονται. Και των επιτιθέμενων και των αμυνόμενων. Μπαίνει λοιπόν το καθήκον στους κομμουνιστές να είμαστε έτοιμοι και να προετοιμάζουμε το εργατικό - λαϊκό κίνημα από τώρα για μια τέτοια περίπτωση, γιατί πολύ πιθανόν σε τέτοια περίπτωση να προκύψουν συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως εξάλλου εκτιμάμε ότι είχαν προκύψει και το '44.

Η συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, είναι Δούρειος Ιππος για τη μετάλλαξη τους.

Σαν κόκκινη γραμμή διαπερνά τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, δεμένος με τις σύγχρονες εξελίξεις στο καπιταλιστικό σύστημα. Η πίστη ότι η εργατική τάξη, μαζί με την πλειοψηφία των καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων θα κάνουν την επανάστασή τους, θα οικοδομήσουν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό με τη δική τους λαϊκή εξουσία. Αυτό θα γίνει όχι γιατί εμείς το επιθυμούμε (βουλησιαρχικά), αλλά γιατί κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης των κοινωνιών είναι η πάλη των τάξεων που οδηγεί σε επαναστατικές αλλαγές.

Η κατάκτηση της εξουσίας, λοιπόν, προϋποθέτει επαναστατική κατάσταση. Ανάμεσα στο καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, επομένως δεν μπορεί να υπάρχει και κάποιος ενδιάμεσος τύπος εξουσίας. Ο χαρακτήρας της εξουσίας είναι αστικός ή εργατικός. Η θέση για τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης ενδιάμεσης εξουσίας δεν επιβεβαιώθηκε σε καμία χώρα.

Το Κόμμα μας έχει απορρίψει τη θεωρία των σταδίων από το 15ο Συνέδριο. Καμία κυβέρνηση (προοδευτική, αριστερή, αντιμνημονιακή, αντιιμπεριαλιστική) δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκή στη βάση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, άρα και της ταξικής εκμετάλλευσης. Σωστά, επομένως, οι Θέσεις σημειώνουν ότι θα ήταν λάθος στρατηγικού χαρακτήρα η συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση.

Με επίκεντρο αυτή του τη θέση, το Κόμμα δέχτηκε σφοδρή ιδεολογικοπολιτική επίθεση, από εχθρούς και «φίλους». Ο στόχος σταθερός και διαχρονικός. Η προσπάθεια της αστικής τάξης να χτυπήσει το Κόμμα, να περιορίσει τη δράση του, να το περιθωριοποιήσει. Ο διακαής πόθος να μετατραπεί το ΚΚΕ σε εφεδρεία για την αναπαλαίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, να το ενσωματώσει, να το κάνει υποχείριό της.

Εδώ οι υπηρεσίες των κάθε λογής οπορτουνιστών (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) είναι, επίσης, διαχρονικές για το σύστημα. Κράτησαν το πάτερο αυτής της επίθεσης στο Κόμμα. Είναι και δικός τους στόχος να επιφέρουν πλήγμα στη στρατηγική του ΚΚΕ, θεωρούν την πολιτική του επιζήμια, σεχταριστική, αυτιστική κ.ά.

Σε απόλυτη αρμονία με τις παραπάνω επιδιώξεις αστών και οπορτουνιστών είναι η θέση που κρατούν από τη δημοσίευση των Θέσεων μέχρι και σήμερα το σύνολο των ΜΜΕ (αστικών και οπορτουνιστικών). Παίρνουν θέση ταξική, δηλαδή εχθρική. Ενδεικτικά αναφέρω, «Βήμα»: «σκληρή γραμμή» και βλέπει ραγδαίες προγραμματικές και καταστατικές αλλαγές. «Αυγή»: «αδιόρθωτο το ΚΚΕ» και βλέπει τολμηρά κείμενα στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο που βυθίζουν το μαχαίρι στην πληγή (πληγή για τον αρθρογράφο = εκλογικά ποσοστά)!!! Παίρνει στις στοργικές της φτερούγες συγκεκριμένα άρθρα από τον προσυνεδριακό διάλογο για να το αποδείξει.

Είναι γεγονός ότι κάρπισε στο έδαφος των αντικειμενικών δυσκολιών και υποκειμενικών αδυναμιών αυτή η όντως καλοδουλεμένη προπαγάνδα του αντιπάλου, με αιχμή τη συμμετοχή μας σε αστική κυβέρνηση. Το να δουλεύεις σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης είναι σύνθετο θέμα. Γράφει ο Μαρξ: «...δένει τον εργάτη πιο γερά στο κεφάλαιο απ' ό,τι τα δεσμά του Ηφαιστου έδεσαν στο βράχο τον Προμηθέα. Καθορίζει μια τέτοια συσσώρευση της αθλιότητας, που να αντιστοιχεί στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Η συσσώρευση πλούτου στον ένα πόλο, σημαίνει, λοιπόν, ταυτόχρονα συσσώρευση αθλιότητας, μόχθου δουλειάς, σκλαβιάς, αμάθειας, αποκτήνωσης και ηθικού ξεπεσμού στον αντίθετο πόλο, δηλαδή στην πλευρά της τάξης που παράγει το ίδιο το προϊόν της με τη μορφή κεφαλαίου».

Σε συνθήκες, λοιπόν, που τα βάσανα του λαού μας περίσσευαν, φαινόταν ότι μπορούσε μια άλλη αντιμνημονιακή κυβέρνηση να δώσει άμεσα λύσεις. Για να δούμε όμως, σωστά ή λάθος ανοίξαμε το γιατί δε σώζεται ο λαός από καμιά αστική κυβέρνηση.

1. Η εξουσία σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα, είναι της τάξης που είναι ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής. Αλλάζει προσωπεία (δημοκρατική, δικτατορική, φασιστική) ανάλογα με τα ζόρια των μονοπωλίων. Η πολιτική του «νόμος και τάξις» δεν είναι ούτε χούντα, ούτε κατοχή. Είναι αναγκαία οδός για την εφαρμογή βάρβαρων μέτρων σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης που το κεφάλαιο ούτε θέλει και ούτε μπορεί να κάνει παραχωρήσεις. Είναι μέγα ψέμα και απάτη ότι μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε καλύτερα - φιλολαϊκότερα να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που το επικαλέστηκε προεκλογικά και επιμένει μετεκλογικά, δεν επιβεβαιώνεται. Ο αέρας του Ολάντ μυρίζει μπαρούτι και αίμα από το μακέλεμα του λαού στο Μάλι. Η ισχυρή διαπραγματευτική δεινότητα του Ραχόι έχει γίνει ισχυρός βούρδουλας για το λαό της Ισπανίας. Οσο για την επίσκεψη στη Αμερική, το θαυμασμό στην πολιτική Ομπάμα, τα χαμογελαστά πρόσωπα των Αμερικάνων που είδε ο κ. Τσίπρας τι να πεις... Θυμίζει το «αμερικάνικο όνειρο» της δεκαετίας του ΄50-΄60, για να μην πω για την παλιά ιστορία με τα καθρεφτάκια που μοίραζαν οι κατακτητές στους ιθαγενείς. Σήμερα στην τρικομματική κυβέρνηση είναι η ΔΗΜΑΡ που βγήκε από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η κυβερνώσα αριστερά. Εκεί οδηγεί η πάση θυσία παραμονή στην ΕΕ, δηλαδή η πάση θυσία διαιώνιση της ταξικής εκμετάλλευσης. Οδηγεί, ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί, στην υιοθέτηση εναλλακτικών μορφών πάλης, στην ανοχή ή και στήριξη της απεργοσπασίας.

2. Η συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις (Ιταλία, Γαλλία) όχι μόνο δεν έβαλε εμπόδια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά πρόσθεσε και άλλες αλυσίδες στην εργατική τάξη (αντιλαϊκά μέτρα, πόλεμοι). Η συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις έγινε ο δούρειος ίππος για τη μετάλλαξη αρκετών ΚΚ σε εφεδρείες του συστήματος στην Ευρώπη, με ολέθρια αποτελέσματα στο κίνημα. Οταν οι αστοί (ντόπιοι και ξένοι), μας κουνούν το δάκτυλο και καλούν στην τάξη το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα κάτι ξέρουν. «Πέστε μας σε ποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα γίνονται αυτά;» ρωτάει ο κ. Χατζηγάκης απευθυνόμενος στο ΚΚΕ με αφορμή τις 35 συλλήψεις στο υπ. Εργασίας. Να γιατί είναι παρακαταθήκη για την ίδια την εργατική τάξη, τους αγώνες της, τη χειραφέτησή της, η σαφής ταξική στάση του ΚΚΕ στην αστική κυβέρνηση.

3. Το κριτήριο που αξιοποιούν χέρι - χέρι αστοί και οπορτουνιστές, για να πουν ότι κάναμε λάθος είναι τα εκλογικά μας ποσοστά.

Αντί οποιασδήποτε απάντησης θα παραθέσω ένα κομμάτι από τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου: «...Η ισχυροποίηση του Κόμματος συμπεριλαμβάνει τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη της πολιτικής και εκλογικής του επιρροής. Ωστόσο, η ισχυροποίηση δεν ταυτίζεται με την εκλογική επιρροή. Τα ζητήματα που πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή όλου του Κόμματος, ώστε να αποτελέσουν και εργαλείο για την μεγαλύτερη πολιτική επιρροή του Κόμματος είναι η κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους, η ιδεολογικοπολιτική του στάθμη, η ικανότητά του στην αντεπίθεση, η σταθερή διαπάλη με αστικές αντιλήψεις και τον οπορτουνισμό...».

Αυτοί που μας λοιδορούν, για την καθαρή μας θέση στην αστική διακυβέρνηση, αξιοποιώντας το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα, είναι αυτοί που δε θέλουν την εξουσία της εργατικής τάξης. Οι αστοί και το πολιτικό τους προσωπικό. Οι οπορτουνιστές κάθε λογής, που παλεύουν για έναν καπιταλισμό που μπορεί και ο άνθρωπος να ευημερεί και τα κέρδη των καπιταλιστών (δηλαδή για την άλλη ζωή). Είναι όλοι αυτοί που κατασυκοφαντούν ή ρίχνουν στο καλάθι των αχρήστων την πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο και κυρίως το σχέδιο Προγράμματος πάνε το Κόμμα ένα βήμα μπροστά από άποψη στρατηγικών επεξεργασιών και ετοιμότητας να αντεπεξέλθει στα σύνθετα καθήκοντα που είναι μπροστά. Γι' αυτό συμφωνώ και τις υπερψηφίζω.

Κάθε φορά που το Κόμμα κάνει τέτοια βήματα ωρίμανσης κάποιοι λυσσάνε. Το ίδιο έγινε στο 18ο Συνέδριο, το ίδιο και με το Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας. Και είναι λογικό. Είναι ο ταξικός αντίπαλος, η ελληνική αστική τάξη, που ανησυχεί βλέποντας ότι έχει απέναντί της ένα Κόμμα πραγματικά επαναστατικό που έχει διδαχθεί από λάθη του παρελθόντος και δε σκοπεύει να τα επαναλάβει. Σίγουρα κάτι τέτοιες ώρες οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες θα ζηλεύουν τους Γάλλους «συναδέλφους» τους βλέποντας το Γαλλικό ΚΚ να αποκηρύσσει μέχρι και το σφυροδρέπανο. Είναι διάφοροι που έχουν προσπαθήσει επανειλημμένα να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε θα παραιτηθούν ποτέ από αυτό το βρωμερό σκοπό και είναι και κάποιοι που αδυνατούν να ακολουθήσουν τα βήματα που κάνει το Κόμμα και λυγίζουν στην πίεση. Τέτοιες απόψεις εκφράζουν και ορισμένα άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο.

Λένε: «Η ηγεσία του Κόμματος με αντικαταστατικό τρόπο απομακρύνθηκε σταδιακά από το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου»...

Σε ποιο σημείο του το Καταστατικό του Κόμματος απαγορεύει να εμπλουτίζεται το Πρόγραμμα μέσα από Συνέδρια και να ψηφίζεται νέο όταν έχουν μεσολαβήσει 17 χρόνια ραγδαίων εξελίξεων; Μάλιστα, κάποιοι από όσους τα λένε αυτά βγαίνουν και συκοφαντούν ανώνυμα με χυδαίο τρόπο το Κόμμα και την ΚΕ μέσα από γνωστές ιστοσελίδες. Αυτό σε ποιο Καταστατικό το είδαν γραμμένο;

Αλήθεια, σε ποιο ακριβώς από τα βασικά σημεία του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου συμφωνούν όλοι αυτοί; Αφού λέει καθαρά ότι η επερχόμενη επανάσταση είναι σοσιαλιστική με βάση το χαρακτήρα της εποχής και δε μιλά για κανένα ενδιάμεσο στάδιο, σαν αυτά που εκείνοι ονειρεύονται.

Πιάνονται από μία διατύπωση για ένα ενδεχόμενο «κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων» στο έδαφος του καπιταλισμού και της δίνουν το περιεχόμενο που θα ήθελαν οι ίδιοι να έχει. Το Πρόγραμμα δε μιλούσε ούτε για επιδίωξη του Κόμματος, ούτε για συμμετοχή του σε αυτή την κυβέρνηση, πολύ περισσότερο δεν μιλούσε για συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ (ή κάποιο ρεύμα του) και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Μα ούτε εμείς λέμε κάτι τέτοιο», απαντούν. Γιατί τότε κάνανε αυτή τη διατύπωση σημαία την περίοδο των εκλογών και της διερευνητικής εντολής που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τυχαίο ήταν ότι την ίδια διατύπωση επικαλέστηκε και ο Τσίπρας σε συνέντευξη Τύπου εκείνες τις μέρες; Ας μιλήσουν λοιπόν ανοιχτά. Και ακόμα, ας φέρουν ένα (1) παράδειγμα τέτοιας κυβέρνησης που έπεισε το λαό για την ανάγκη της επαναστατικής πάλης και δεν οδήγησε σε εφησυχασμό και κοινοβουλευτικές αυταπάτες με καταστροφικά αποτελέσματα. Παραδείγματα για το αντίθετο υπάρχουν πολλά (Χιλή, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Βενεζουέλα κλπ).

Στο σχέδιο Προγράμματος σωστά απαλείφεται αυτή η αναφορά, καθώς έδινε λαβή για παρερμηνείες, ενώ και σαν ενδεχόμενο είναι απίθανο. Η αστική τάξη δε θα επιτρέψει τέτοια πράγματα, εκτός αν είναι βέβαιη ότι δε θα μπει σε κίνδυνο η εξουσία της. Το Πρόγραμμα του Κόμματος αφορά το στρατηγικό του σκοπό που είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση και όχι απίθανα ή επικίνδυνα ενδεχόμενα.

Λένε: «Είναι λάθος που αλλάζουμε την εκτίμηση για τη θέση της Ελλάδας και από εξαρτημένη την κάνουμε ενδιάμεση»...

Η επεξεργασία για τη θέση της χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ο χαρακτηρισμός των σχέσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες ως «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και όχι απλώς «εξάρτησης» είναι μεγάλης σημασίας για τον καθορισμό της στρατηγικής μας. Δεν πρόκειται για απλές αλλαγές διατύπωσης, ούτε για διαφωνία στην... κατάταξη. Οπότε ας πουν ποιο είναι αυτό που πραγματικά τους καίει.

Τι εννοούν όταν λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα; Γιατί δε λένε καθαρά ότι πιστεύουν στη συμμαχία με το «πατριωτικό» τμήμα της αστικής τάξης για μια «αντιιμπεριαλιστική - πατριωτική κυβέρνηση», που θα αντιστοιχεί σε ένα σκαλοπάτι ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία; Δεν το λένε γιατί ξέρουν καλά ότι η θεωρία των σταδίων έχει καταδικαστεί, καθώς στοίχισε ακριβά στο Κόμμα τον προηγούμενο αιώνα και συνεχίζει να στοιχίζει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Ας το πάρουν απόφαση: Το ΚΚΕ δε φτιάχτηκε γι' αυτά. Δε θα κάνει προγραμματικό του στόχο κάτι που δεν υπάρχει (και πάλι, ας φέρουν έστω ένα ιστορικό παράδειγμα τέτοιου ενδιάμεσου σταδίου), δε θα παραιτηθεί από την πάλη για τη μόνη πραγματική προοπτική, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Λένε: «Δεν ασχολούμαστε με τα καθημερινά προβλήματα και βάζουμε ως προϋπόθεση κοινής δράσης τη συμφωνία με το σοσιαλισμό»...

Στην Ελλάδα είμαστε μόλις 11 εκατ. νοματαίοι και γνωριζόμαστε καλά. Οι εργαζόμενοι ξέρουν ποιοι είναι δίπλα τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν απολύσεις, μειώσεις μισθών, διακοπές ρεύματος, χαράτσια κλπ και ποιοι τους καλούν να κινηθούν... δικαστικά, και πίσω από την πλάτη τους υπογράφουν μειώσεις. Τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ βρέθηκαν και βρίσκονται δίπλα στους χαλυβουργούς, στους ξενοδοχοϋπάλληλους, στους ναυτεργάτες, στους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, στους αγρότες. Από όλο αυτόν τον κόσμο δε ζητήσαμε ποτέ πιστοποιητικά. Αλλοι μιλάνε για ίδρυση «αριστερών συνδικάτων» (καθόλου σεχταριστικό).

Γιατί τα λένε τότε αυτά; Και πάλι, άλλο είναι αυτό που εννοούν. Θέλουν να πούμε και εμείς ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει με τη Δευτέρα Παρουσία και μέχρι τότε να παλεύουμε για να εξανθρωπίσουμε τον καπιταλισμό, κατά προτίμηση από κυβερνητικά πόστα. Οταν μιλάνε για κοινή δράση και ζητούν να ρίξουμε τις απαιτήσεις, δεν εννοούν την κοινή δράση με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας. Εννοούν συνεργασία σε επίπεδο κορυφών, με το βλέμμα καρφωμένο στις κάλπες, με κόμματα και γκρούπες που προέκυψαν από διασπάσεις του ΚΚΕ, όταν απέτυχαν να το διαλύσουν. Τι καλό έχει να περιμένει ο εργαζόμενος από μια τέτοια συμμαχία; Γι' αυτό υπερτονίζουν ότι «το ΑΑΔΜ ήταν κοινωνικοπολιτική συμμαχία, ενώ η Λαϊκή Συμμαχία μόνο κοινωνική». Το ζητούμενο για τα μέλη του ΚΚΕ είναι να διαφυλάσσεται ο αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας και κατεύθυνση πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας. Να κατανοείται από όλο και περισσότερους η ανάγκη διεκδίκησης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Αυτό σημαίνει για εμάς πολιτικοποίηση.

Το Κόμμα μας έχει αποδείξει ότι αντέχει στην πίεση και αυτή του η στάση θα αποδώσει καρπούς. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι τα χρόνια που έρχονται θα ισοδυναμούν με δεκαετίες στην κλίμακα της ιστορικής εξέλιξης. Με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα είμαστε πιο έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτά για τα οποία οργανωθήκαμε.