Γρηγοριάδης Κώστας

Βεβαίως οι συντάκτες του «Ρ» δεν έχουν μαντικές ικανότητες. Αλλωστε δε χρειάζονται στο παραμικρό, για όσους θέλουν πραγματικά και χωρίς σκοπιμότητες να βλέπουν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τις τελευταίες μέρες δημόσια εκφράζεται με τα - κροκοδείλια εν πολλοίς - δάκρυα των μέχρι προχτές «συνεργατών» του Π. Σφηνιά, ενώ στο παρασκήνιο όλοι τους επιδίδονται σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα δρόμου, ώστε ο καθένας για τον εαυτό του να εξασφαλίσει τα περισσότερα δυνατά οφέλη, στα πλαίσια του καινούριου σκηνικού και της νέας μοιρασιάς.

«Οι Παλαιστίνιοι θα είναι πάντα εκεί και δε θα εξαφανιστούν. Εάν είναι εφικτό, θα συνάψουμε ειρήνη με τον Γιάσερ Αραφάτ, εάν όχι, θα το κάνουμε όταν έρθει η ώρα, με τα παιδιά αυτά που σήμερα ρίχνουν πέτρες», δήλωσε προχτές ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ε. Μπαράκ στην ισραηλινή εφημερίδα «Γεντιότ Αχαρονότ». Προφανώς εννοούσε με εκείνα τα παιδιά που θα έχει αφήσει ζωντανά ο ισραηλινός στρατός, αφού σύμφωνα με προχτεσινά στοιχεία της UNICEF, ανάμεσα στους 310 νεκρούς των τελευταίων ημερών οι 97 είναι παιδιά κάτω των 18 ετών... Επίσης σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, στους 9.802 τραυματίες οι 4.116 είναι παιδιά της ίδιας ηλικίας.

Η δημαγωγία του Ισραηλινού πρωθυπουργού δεν μπορεί να φέρει στη ζωή τις χαμένες παιδικές ψυχές, ούτε να τους προσθέσει τα χέρια και πόδια που τους αφαίρεσαν οι ειδικές σφαίρες, που φροντίζουν ανελλιπώς να προμηθεύουν οι Αμερικανοί στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ...

Ενα πράγμα κατέδειξε η προχτεσινή ομιλία του Κ. Σημίτη στην οργανωτική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ: Την απεγνωσμένη προσπάθειά του να κρύψει, πίσω από μια σοσιαλίζουσα ρητορική και φρασεολογία, το βαθιά απάνθρωπο πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης και τη βάρβαρη επίθεση κατά των λαϊκών συμφερόντων. Βέβαια, πρόκειται για πάγια τακτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αλλά που φέρνει ολοένα και λιγότερα αποτελέσματα, εξαπατά διαρκώς και λιγότερους. Μόνον ως εμπαιγμός ακούγονται πλέον οι διακηρύξεις του πρωθυπουργού ότι το ΠΑΣΟΚ «είναι ταυτισμένο με το μεγάλο στόχο του μετασχηματισμού της Ελλάδας, σε μια κοινωνία της ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, σε μια κοινωνία ισότιμων ευκαιριών για όλους, χωρίς αποκλεισμούς και εκμετάλλευση, μια κοινωνία ανάπτυξης και προόδου, παιδείας και πολιτισμού». Μόνον οργή προκαλούν οι προοδευτικές κορόνες του τύπου «το κίνημά μας μάχεται τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό» ή ότι «το σύνολο των πολιτικών μας ταυτίζεται με τον αγώνα κατά της ανεργίας». Το ΠΑΣΟΚ είναι το εκλεκτό κόμμα της άρχουσας τάξης, που πρωταγωνιστεί στην επιστροφή στο μεσαίωνα και τη βαρβαρότητα του νεοφιλελευθερισμού και της «παγκοσμιοποίσης». Και αυτό δεν αλλάζει με ...σοσιαλιστικά φληναφήματα και μπουρδολογίες.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι τράπεζες ξεκινούν καμπάνια για τη διαφήμιση της πραμάτειας τους. Πρόκειται για τα λεγόμενα «εορτοδάνεια», που προσφέρονται με ληστρικά επιτόκια και επιπλέον κρύβουν και πολλές άλλες παγίδες για τους δανειολήπτες. Για παράδειγμα, η Εθνική Τράπεζα έσπευσε να ανακοινώσει επιτόκιο 10,5% και διάρκεια αποπληρωμής του δανείου, μέχρι και 3 χρόνια. Η «προσφορά», παραμονές της ένταξης στην ΟΝΕ, αποκαλύπτει και την ψευδολογία για τα δήθεν οιονεί χαμηλά επιτόκια της λεγόμενης «εντός ΟΝΕ εποχής».

Οι τραπεζίτες, όμως, τρίβουν από τώρα τα χέρια τους. Εκτός των άλλων, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα καταναλωτικά και τα άλλα δάνεια των νοικοκυριών από τις τράπεζες, θα πάρουν πρωτόγνωρες και ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, εξέλιξη που θα αυγατίσει τα κέρδη του τραπεζικού κεφαλαίου, μειώνοντας, αντίστοιχα, το εισόδημα των εργαζομένων.

Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, «ένας στους πέντε Ρώσους - ποσοστό 22% - είναι υπέρ της επαναφοράς της κόκκινης σημαίας, συμβόλου της Σοβιετικής Ενωσης, στη θέση της σημερινής τρίχρωμης, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ρωσικού Κέντρου Μελέτης της Κοινής Γνώμης (VTSIOM)...». Επίσης σύμφωνα με το ίδιο πρακτορείο, «ποσοστό 46% δήλωσε εξάλλου ότι είναι υπέρ της επαναφοράς του παλαιού ύμνου της Σοβιετικής Ενωσης και μόνο το 11% δήλωσε ότι επιθυμεί τη διατήρηση του σημερινού ρωσικού ύμνου...».

Οταν τα παθήματα της ιδιαίτερα σκληρής πραγματικότητας του καπιταλισμού γίνονται μαθήματα, τότε ψάχνεις να κρατηθείς ακόμα και από τα σύμβολα, με ό,τι αυτά σημαίνουν...

Εάν κανείς άκουγε την άνοιξη του '99 τον γγ του ΝΑΤΟ να αποκαλεί «μία χούφτα τρομοκράτες» την οργάνωση - παρακλάδι του «ΟΥΤΣΕΚΑ» στη σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο, σίγουρα θα αναρωτιόταν για την κατάσταση της ψυχικής του υγείας...

Το ίδιο θα σκεφτόταν εάν άκουγε τον περασμένο Μάρτη τον διοικητή της «ΚΦΟΡ» να ομολογεί πως ...οι όποιες ένοπλες συγκρούσεις στα διοικητικά όρια Κοσσυφοπεδίου - Νότιας Σερβίας δεν είναι αποτέλεσμα προκλήσεων της σερβικής αστυνομίας ή του γιουγκοσλαβικού στρατού, αλλά της «εξτρεμιστικής δράσης Κοσσοβάρων Αλβανών, που περνούν, μαζί με τα όπλα τους», τις «διαχωριστικές γραμμές» της αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης!

Κι όμως! Οι πρόσφατες δηλώσεις του γγ του ΝΑΤΟ, Τζορτζ Ρόμπερτσον, και του διοικητή της «ΚΦΟΡ», Κάρλο Καμπιγιόσου, με τις οποίες αποκηρύσσουν τους Αλβανούς αυτονομιστές αντάρτες ως «εξτρεμιστές, που βλάπτουν τα συμφέροντα όλων στην περιοχή» και καλούν τον πρώην αρχηγό του ΟΥΤΣΕΚΑ, Χασίμ Θάτσι, να τους «μαζέψει», δεν είναι πρωταπριλιάτικο «αστείο»... Ολα αυτά που ακούμε σήμερα από τα χείλη των ανώτατων ΝΑΤΟικών αξιωματούχων, μπορεί με πρώτη ματιά να προσλαμβάνουν διαστάσεις ανεκδοτολογικού τραγέλαφου, αλλά δεν είναι παρά μία ακόμη όψη της αδίστακτης επέμβασης, που συστηματικά υλοποιούν στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, κατά πώς κάθε φορά τους συμφέρει.

Στη νεότερη γενιά, κυρίως, απευθύνεται αυτό το σημείωμά μας για τον τόμο που κυκλοφόρησε με Θέατρο και Ποίηση του Λόρκα σε θαυμάσια απόδοση και εισαγωγή του δικού μας, σημαντικού, ποιητή Νίκου Γκάτσου (εκδόσεις «Πατάκη»), ο οποίος, ουσιαστικά, έκανε γνωστό τον Λόρκα στο ελληνικό θεατρικό και αναγνωστικό κοινό. Ο τόμος περιέχει τα αριστουργηματικά θεατρικά έργα του Λόρκα, «Ματωμένος γάμος», «Ο Περλιμπλίν και η Μπελίσα» και το «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», το οποίο ο ποιητής το έγραψε το 1936, λίγο πριν τη δολοφονία του, κι έτσι δεν πρόλαβε να το ανεβάσει στην περιοδεύουσα, λαϊκή «Μπαράκα» του, το θίασό του. Επίσης, περιλαμβάνει τα ποιήματα «Παραλογή του μισοΰπνου» (εμπνευσμένο από τις διώξεις του λαού από τον φρανκικό φασισμό) και «Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Ενα αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης, ελεγεία για το θάνατο στην αρένα του φίλου του, αντιφρανκιστή, λαοφιλή ταυρομάχου, Ι. Σ. Μεχίας. Θρήνος, που έγινε σύμβολο για τους ήρωες όπου γης: «Πέντε η ώρα που βραδιάζει./ Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει./ Φέρνει έν' αγόρι το νεκροσέντονο/ (...) Βουβοί σύντροφοι στ' άχαρα σοκάκια/ (...) Κι εσύ του πόνου ω μαύρε ταύρε! Αίμα του Ιγνάθιο παγωμένο!/ Αηδόνι στην καρδιά του μέσα!/ Οχι!/ Δε θέλω να το βλέπω!».

Για όποιον αγνοεί και θέλει να γνωρίσει καλύτερα το πλούσιο και πολύπλευρο καλλιτεχνικό έργο, τη ζωή, τη φρικτή, αποσιωπημένη δολοφονία του, αλλά και το μεταθανάτιο διασυρμό του από τους φρανκιστές, συμπληρωματικά με το παραπάνω βιβλίο, ας διαβάσει την πληρέστατη έρευνα - βιογραφία του Ιαν Γκίμπον «Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα» (εκδόσεις «μικρή άρκτος», μετάφραση Σπύρου Τσούγκου, 367 σελ.).

Νοσοκομείον

κρατικό,

η νοσηλεία «τζάμπα»,

μονάχα

δύο «τάλιρα»

η εξέταση για... κράμπα

και είκοσι χιλιάρικα

η «κούρα»

για τον... κάλο,

πώς είπες,

είσαι άφραγκος;

άντε από δω, στο διάολο!

*

Νοσοκομείον

κρατικό

για όποιον υποφέρει,

τα πάντα

θεραπεύονται

αν μπει βαθιά

το χέρι

κι έξω από δω

ο άφραγκος

κι ας πέσει κάτω

σέκος,

ισχύει πια το «σύστημα»,

που ψήφισ' ο Αλέκος!

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ξαφνική «οργή» του ΓΓ του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, ξεπέρασε κάθε... πρόβλεψη, υπερκερώντας ακόμη και τη... διστακτική απόσταση ασφαλείας που είχε φροντίσει να κρατήσει το «γεμάτο ανησυχία για τις εξελίξεις στην κοιλάδα του Πρέσεβο» Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ομως, κανείς δε θα πρέπει ούτε στο ελάχιστο να θεωρήσει πως ο Τζορτζ Ρόμπερτσον εξέφραζε «προσωπικές απόψεις»... Ούτε, πως ο φλεγματικός Βρετανός λόρδος επηρεάστηκε αίφνης από το «βαλκανικό» ταμπεραμέντο... Αλλά ούτε και πως θα κρατήσει...«ες αεί» η κατηγορηματική στάση του Ρόμπερτσον έναντι των Κοσσοβάρων Αλβανών αυτονομιστών. Οταν θα ολοκληρωθεί το πολιτικο-οικονομικό «πείραμα» των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, όταν θα ξεπεραστούν τα τρέχοντα «εσωτερικά» προβλήματα και οι τριβές σε Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, τότε δε θα πρέπει κανείς να αιφνιδιαστεί εάν ο Ρόμπερτσον με την ίδια ευκολία και σπουδή αποκαλέσει «μαχητές της ελευθερίας» τους σημερινούς «Αλβανούς εξτρεμιστές»... Γιατί, τελικά, ίσως, αυτή η ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του Ρόμπερτσον, να μην είναι παρά η επιθυμία των κραταιών για ένα προσωρινό «τάιμ-άουτ» στο Κοσσυφοπέδιο.