Κάτω από άλλες συνθήκες, προχτές, Παρασκευή 1η Νοέμβρη, θα είχαμε χαρές και πανηγύρια. Ηταν η επέτειος έναρξης εφαρμογής της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Κι όμως έπεσε μούγκα. Και δικαίως. Τώρα πολλοί περισσότεροι γνωρίζουν ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το θεμέλιο της ΕΕ, απ' αυτήν απορρέουν όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ. Τώρα πολλοί περισσότεροι γνωρίζουν στο πετσί τους ότι η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση πέρασε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ σε μια ανώτερη ποιοτικά βαθμίδα και πάνω στους λαούς υψώθηκε πιο βαρύς ο ζυγός του κεφαλαίου που προκειμένου να μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες αναπαραγωγής και συσσώρευσής του, αυξάνει διαρκώς την ένταση της εκμετάλλευσης.

Για την ιστορία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε ολόκληρη γνωστή από το ειδικό ένθετο, στο οποίο τη δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» και είναι η μόνη εφημερίδα που το έκανε.

«Ενα πολιτικό ατύχημα, όπως η πτώση της σημερινής κυβέρνησης, θα οδηγούσε στην καταστροφή. Στην πράξη, θα χάνονταν πολλές από τις θυσίες του ελληνικού λαού και θα εξανεμιζόταν κάθε προοπτική στοιχειώδους ανάκαμψης. Χρειάζεται ψυχραιμία και πολιτική σταθερότητα αυτή την ώρα για να πετύχουμε τους στόχους μας και να αρχίσουμε να βλέπουμε φως». Τα παραπάνω αναφέρει η «Καθημερινή» στο κύριο άρθρο της την Παρασκευή 1η Νοέμβρη και δείχνουν εύγλωττα δύο ανησυχίες της αστικής τάξης: Πρώτον, να προχωρήσουν απρόσκοπτα οι αναδιαρθρώσεις προς όφελός της. Δεύτερον, να μην κλονιστεί η σημερινή κυβέρνηση, στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ δε δείχνει να αποτελεί ακόμα εναλλακτική λύση για την αστική διαχείριση. Εμμεσα, θέσεις όπως αυτή της «Καθημερινής», στοχεύουν και στο να ασκήσουν πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ πιο γρήγορα να δώσει δείγματα γραφής ότι είναι ικανός να διαχειριστεί τις υποθέσεις της αστικής τάξης και ταυτόχρονα να αποσπάσει μεγαλύτερη αποδοχή ή ανοχή από το λαό, σε σχέση με τη σημερινή κυβέρνηση ή άλλες εναλλακτικές λύσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός είναι αυτός που πληρώνει τη νύφη και στην πλάτη του εξυφαίνονται τα σχέδια για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.

Η διπλή επίθεση στους εμποροϋπαλλήλους, με την απαίτηση των μεγαλοεργοδοτών για παραπέρα μείωση των ισχνών μισθών τους κατά 13% και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, θα κάνει κόλαση την ήδη δύσκολη ζωή των πάνω από 500 χιλιάδες εργαζόμενων του κλάδου. Ταυτόχρονα θα πλήξει ακόμα περισσότερο τους μαγαζάτορες και μικρούς του εμπορίου, πριμοδοτώντας την κυριαρχία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των αλυσίδων, οι οποίοι θα πάρουν στα χέρια τους ακόμα μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς. Και μέσα απ' αυτή την επίθεση αναδεικνύεται η τάση για μεγαλύτερη μονοπώληση κλάδων και τομέων της οικονομίας με αρνητικές συνέπειες για τους καταναλωτές, τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Γίνεται έτσι ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη για κοινή πάλη εργαζόμενων και μικρομεσαίων με σταθερό μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον κοινό αντίπαλο. Βήμα σε αυτή την πορεία μπορεί να γίνει η σημερινή απεργία στο εμπόριο, που πρέπει να βρει εργαζόμενους και φτωχούς μαγαζάτορες στο ίδιο μετερίζι και με τα μαγαζιά κλειστά σε όλη την Ελλάδα.

1801 Γεννιέται ο Ιταλός συνθέτης Βιντσέντζο Μπελίνι.

1869 Πεθαίνει ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος.

1918 Ξεκινά τις εργασίες του στον Πειραιά το 1ο πανελλαδικό πανεργατικό Συνέδριο, ιδρυτικό της ΓΣΕΕ (3 - 10/11/1918). Παίρνουν μέρος 180 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούν 214 εργατικά σωματεία με 60.000 μέλη. Το αστικό κράτος επενέβη στο Συνέδριο προκειμένου να το ελέγξει. Η βενιζελική - ρεφορμιστική πλειοψηφία που αναδείχθηκε στη νεοεκλεγείσα διοίκηση της ΓΣΕΕ φάνηκε μάλιστα προς στιγμή να δικαιώνει τις προσδοκίες του. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ε. Ρεπούλης ενημέρωνε σε τηλεγράφημά του τον Ελ. Βενιζέλο: «Πανεργατικόν Συνέδριον απέβη σύμφωνα ενεργείας ημών. Πνεύμα αντισοσιαλιστικόν!» Ωστόσο, η διακριτή, «συμπαγής και πειθαρχημένη» παρουσία των σοσιαλιστών, τους επέτρεψε να αφήσουν τη σφραγίδα τους σε μια σειρά κομβικά ζητήματα, όπως, π.χ., η υιοθέτηση της αρχής της πάλης των τάξεων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είχαν ήδη διαμορφωθεί και λάβει θέσεις μάχης.

1918 Οι ναύτες του Κιέλου ξεσηκώνονται, σηματοδοτώντας την απαρχή της προλεταριακής επανάστασης στη Γερμανία. Με τους ναύτες ενώθηκαν οι εργάτες της πόλης, καθώς και τα τμήματα του στρατού που στάλθηκαν εναντίον τους. Αμέσως σχηματίστηκαν Σοβιέτ ναυτών, στρατιωτών και εργατών. Για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, η κυβέρνηση του πρίγκιπα Μαξ έστειλε ένα στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, τον Ε. Νόσκε.

Ο Νόσκε ορίστηκε από τους εξεγερμένους του Κιέλου πρόεδρος του Σοβιέτ των στρατιωτών και μετά από λίγες μέρες κυβερνήτης της πόλης. Ετσι, ο Νόσκε ανέλαβε να πνίξει «από τα πάνω» την εξέγερση. Οπως ο ίδιος τόνισε αρκετά χρόνια αργότερα, «αν εκείνη την εποχή έπαιρνα και μετέφερα την κόκκινη σημαία της εξέγερσης, τότε από το Κίελο θα απλωνόταν σε όλη τη Γερμανία ένα κύμα που τις διαστάσεις του δεν μπορεί να υπολογίσει κανείς σήμερα».

1935 Πραγματοποιείται δημοψήφισμα για την επαναφορά του βασιλιά Γεωργίου Β' στην Ελλάδα. Στο δημοψήφισμα, που διενήργησε ο στρατηγός Κονδύλης, οι «ψηφίσαντες» υπέρ της μοναρχίας έφτασαν το 97,8%. Η έκταση της νοθείας ήταν τέτοια, που ο αριθμός των ψηφισάντων υπέρ της μοναρχίας δεν έφτασε απλά τον αριθμό των ψήφων που έλαβαν συνολικά όλα τα κόμματα στις προηγούμενες εκλογές, αλλά τον ξεπέρασε και κατά 400.000!

1938 Η ιαπωνική κυβέρνηση εξαγγέλλει τη «νέα τάξη πραγμάτων στην Ανατολική Ασία».

1944 Διώχνονται και οι τελευταίοι Γερμανοί από την ηπειρωτική Ελλάδα. Ελάχιστοι παραμένουν πλέον σε Κρήτη και Μήλο.

1957 Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο «Σπούτνικ 2», με επιβάτη τη σκυλίτσα Λάικα.

1963 Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Πρώτο κόμμα έρχεται η Ενωση Κέντρου με 42,4%. Η ΕΔΑ λαμβάνει το 14,34%. Ο Γ. Παπανδρέου, μη μπορώντας να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση (και παρά την προθυμοποίηση της ΕΔΑ να τον στηρίξει), κηρύσσει νέες εκλογές.

1972 Συνέρχεται στο Βέλγιο το 2ο Συνέδριο των Αντιδικτατορικών Επιτροπών του Εξωτερικού. Σύμφωνα με την εισήγηση, από την αρχή της δικτατορίας οι αντιδικτατορικές οργανώσεις είχαν στείλει στην Ελλάδα σε χρήματα και δέματα, φάρμακα, κ.ο.κ., πάνω από 1.000.000 δολάρια, εκ των οποίων το 60% είχαν συγκεντρωθεί από τις αντιδικτατορικές επιτροπές στις σοσιαλιστικές χώρες.