Από ρεπορτάζ στον αστικό Τύπο διαβάζουμε: «Η ανεργία των νέων έχει φθάσει σε ανησυχητικά επίπεδα, ξεπερνώντας το 50% σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία και είναι πραγματικός ο κίνδυνος να μιλάμε για μία χαμένη γενιά, τόνισε, σε ομιλία του, στη Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Ανχελ Γκουρία, παρουσιάζοντας τις ετήσιες δραστηριότητες του συγκεκριμένου οργανισμού. Ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ είπε επίσης ότι η οικονομική κρίση έχει επιδεινωθεί, οι ανισότητες αυξάνονται». Καλοί οι αστοί και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί τους στις διαπιστώσεις. Αριστοι, επίσης, στο να συγκαλύπτουν τις αιτίες αυτής της πραγματικότητας. Γιατί καμιά πολιτική διαχείρισης δεν αντιμετωπίζει την ανεργία. Κροκοδείλια τα δάκρυα, λοιπόν, για τη «χαμένη γενιά». Που για να μην είναι «χαμένη» αλλά κερδισμένη γενιά στην υπόθεση της εργατικής - λαϊκής τάξης πρέπει να βγουν στην ανεργία το κεφάλαιο, τα κόμματά του, η εξουσία του... για να λείψει για πάντα η ανεργία.

Η Γαλλία θα πρέπει να καταργήσει την εβδομάδα εργασίας των 35 ωρών, να αυξήσει τη νόμιμη ηλικία συνταξιοδότησης (σ.σ. δουλειά ως το θάνατο), και να μειώσει τον κατώτατο μισθό, (σ.σ.μισθοί πείνας για αύξηση κερδοφορίας), αν θέλει να ελπίζει να μειώσει την χρόνια υψηλή ανεργία και να τονώσει την ανάπτυξη, υποστήριξε η κύρια εργοδοτική οργάνωση της χώρας Medef. Ζητούν, επίσης, θέσπιση «πλαφόν» για τους φόρους που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο (μείωση φορολογίας), την κατάργηση δύο από τις 11 αργίες που υπάρχουν σήμερα. Ο επικεφαλής της Medef Πιέρ Γκατάζ δήλωσε: «Προτείνουμε κάθε εταιρεία να διαπραγματεύεται τη δική της διάρκεια εργασίας, σύμφωνα με τις επιχειρηματικές ανάγκες της», δηλαδή ευελιξία στην εργασία με διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου που αυξάνει την εκμετάλλευση, ενώ μειώνει το μέρος του κεφαλαίου για την πληρωμή εργατών. Το δίλημμα, λοιπόν, στους εργαζόμενους μπαίνει ως εξής: `Η ανεργία ή κακοπληρωμένες θέσεις ελαστικής εργασίας. Αυτά μπορεί να προσφέρει ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Εγραψε η «Καθημερινή», 2/10/2014: «Η ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην εξωτερική πολιτική δεν θέτει υπό αμφισβήτηση το αξίωμα ότι "τα πάντα είναι οικονομία". Ολα τα σημαντικά γεωπολιτικά ζητήματα που εξελίσσονται τον τελευταίο καιρό άπτονται της οικονομίας και επηρεάζουν, άμεσα ή έμμεσα, την ελληνική κοινωνία. Από τον τεράστιο κίνδυνο που ελλοχεύει λόγω της δράσης του "Ισλαμικού Κράτους" στη γειτονιά μας μέχρι το τι κάνουμε με τη Ρωσία και την Ουκρανία. Ταυτόχρονα, η αξιοποίηση των όποιων πηγών ενέργειας υπάρχουν στην ελληνική ή και την κυπριακή επικράτεια δεν είναι φυσικά μόνο θέμα διπλωματίας, αλλά και οικονομίας. Χρειάζονται λεπτοί διπλωματικοί χειρισμοί και η δημιουργία λειτουργικών συμμαχιών ώστε να μεγιστοποιηθούν τα οφέλη και να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι που είναι υπαρκτοί στη δύσκολη γειτονιά στην οποία βρισκόμαστε. Χρειάζεται η αναγκαία προεργασία, όχι μόνο στο επίπεδο των πολιτικών ηγεσιών και των αρμόδιων υπηρεσιών, αλλά και της κοινωνίας. Στην εξωτερική πολιτική μπορεί και πρέπει να υπάρξει έγκαιρα συνεννόηση και χάραξη εθνικής στρατηγικής για τη διαχείριση των πολλών σημαντικών θεμάτων που έχουμε μπροστά μας».

Αν και η «εθνική στρατηγική» είναι δεδομένη αφού τόσο η συγκυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι σταθερά προσανατολισμένες στη μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται, αυτό που επιδιώκουν είναι μια ευρύτατη λαϊκή συναίνεση σε αυτά τα επικίνδυνα για το λαό σχέδια. Χρειάζεται, λοιπόν, επαγρύπνηση...