Τετάρτη 3 Οχτώβρη 2012
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Αντίπαλο δέος η λαϊκή συμμαχία

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Νέες περικοπές στις δαπάνες των υπουργείων (υγείας, παιδείας, άμυνας) ή νέες μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα», «διαρθρωτικές αλλαγές και μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ή μισθοί πείνας και συντάξεις 360 ευρώ για όλους». Επανέρχονται ξανά και ξανά και με διάφορες παραλλαγές τα τρομοκρατικά ψευτοδιλήμματα από τα κυβερνητικά και αστικά επιτελεία για να κρατήσουν το λαό σκυφτό και να περάσουν τα εξοντωτικά μέτρα. Γνωρίζουν βέβαια πολύ καλά ότι τέτοια διλήμματα δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, γιατί όλα τα μέτρα θα τα πάρουν. Και τις δαπάνες για την Υγεία, το Φάρμακο, την Πρόνοια, την Παιδεία - για αυτές πρόκειται - θα κατεβάσουν στα κατώτερα επίπεδα της ΕΕ, όπως καυχήθηκε ο Γ. Στουρνάρας, και τους μισθούς και τις συντάξεις θα σφαγιάσουν άγρια ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάκαμψης της κερδοφορίας. Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα του διαίρει και βασίλευε και να πιστέψει, για παράδειγμα, πως αν απολυθούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα σωθούν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ή θα περισωθούν οι συντάξεις του ΙΚΑ ή του ΟΓΑ. Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός, διαρκείας και κανένα από τα λαϊκά στρώματα δεν θα γλιτώσει από τον άγριο σφαγιασμό των δικαιωμάτων του και το κατρακύλισμα ολοένα και πιο βαθιά στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κοινή συνείδηση ότι μόνο μια ρωμαλέα λαϊκή συμμαχία, μια συμμαχία δηλαδή της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, με ξεκάθαρο προσανατολισμό τη ρήξη με τα μονοπώλια και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους, μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος και την ελπίδα για μια φιλολαϊκή διέξοδο.

Φορο-λησταρχία

Η νέα φορολογική κλίμακα-λαιμητόμος για τα λαϊκά εισοδήματα, που η συγκυβέρνηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) σκοπεύει να βάλει από το 2013 οδηγεί σε παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων, που μέσω της αυξημένης παρακράτησης φόρου θα γίνουν αισθητές σε κάθε λαϊκή τσέπη από το Γενάρη που έρχεται.

Ολα τα εισοδήματα στο κλιμάκιο από 16.000 μέχρι 26.000 ευρώ το χρόνο επιβαρύνονται με διογκωμένους φόρους στο 35% (από 25% στα φετινά εισοδήματα). Για παράδειγμα, μισθωτός με ετήσιο εισόδημα 20.000 θα πληρώσει επιπλέον 400 ευρώ ή από 28 ευρώ το μήνα (για 14 μισθούς) τα οποία και θα παρακρατούνται μήνα - μήνα από τα λογιστήρια των επιχειρήσεων. Η απογείωση της φοροληστείας έχει και συνέχεια με τη δρομολογημένη από τη συγκυβέρνηση κατάργηση του αφορολόγητου των παιδιών. Τα λαϊκά νοικοκυριά με 1 παιδί επιβαρύνονται με επιπλέον 200 ευρώ το χρόνο, με 2 παιδιά με 400 ευρώ το χρόνο, με 3 παιδιά με 700 ευρώ κ.ο.κ. Για τους μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα τα λογιστήρια επιμερίζουν τα επιπλέον χαράτσια σε 14μηνη βάση, τα παρακρατούν μήνα με το μήνα και τα αποδίδουν απευθείας στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Ετσι από εργαζόμενο με 2 παιδιά θα αφαιρούν κάθε μήνα ακόμη 28 ευρώ... Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, μισθωτός με ετήσιο εισόδημα στα 20.000 ευρώ και με 2 παιδιά θα δει παραπέρα αφαίμαξη 400 ευρώ από τη νέα φορολογική κλίμακα και άλλο ένα 400άρι το χρόνο από την κατάργηση του αφορολόγητου των παιδιών του, συνολικά, και μόνο από τις 2 αυτές κατηγορίες, του ληστεύουν επιπλέον 800 ευρώ το χρόνο. Από το Γενάρη του 2013 η μείωση του μισθού, μέσω της αυξημένης παρακράτησης, θα φτάνει στα 56 ευρώ το μήνα...

Οψεις της ίδιας πολιτικής

«Εκπληκτα» εμφανίζονται κυβερνητικά στελέχη μπροστά στο μέγεθος της ακρίβειας που τσακίζει τα λαϊκά στρώματα, επιχειρώντας προκλητικά να αποποιηθούν των ευθυνών τους, αφενός για τα αλλεπάλληλα τσεκουρώματα, χωρίς τέλος, που υφίστανται τα λαϊκά εισοδήματα, αφετέρου για τη διατήρηση των τιμών στα κερδοσκοπικά επίπεδα που απαιτεί το κεφάλαιο, επιδιώκοντας να ανακτήσει μέρος των απωλειών των κερδών του από τη μείωση της κατανάλωσης, μέσω των υψηλών τιμών. Αυτό προκύπτει από την προσπάθεια ανώτερου στελέχους του υπουργείου Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων να... προσεγγίσει δήθεν «ακαδημαϊκά» - «εγχειριδιακά» την άγρια πραγματικότητα που διαμορφώνουν για το λαό τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης - τρόικα - κεφάλαιο. «Ξεκινάμε από το ότι είμαστε ακριβοί», είπε για να καταλήξει ότι για την ακρίβεια «φταίνε» μια σειρά «ανεξέλεγκτοι» παράγοντες, όπως είναι οι διεθνείς τιμές των πρώτων υλών στα τρόφιμα, οι... υψηλές τιμές παραγωγού, η ξηρασία, για τα αγροτικά προϊόντα, η φορολογία (για την οποία... «έχει δίκιο ο ΣΕΒ»), οι «στρεβλώσεις» στον ανταγωνισμό, ακόμα και το γεγονός ότι, όπως είπε, οι πολυεθνικές που τα προηγούμενα χρόνια εκτιμούσαν ότι στην Ελλάδα έχουν περιθώρια υψηλής κερδοφορίας, ακόμα δεν έχουν αλλάξει την πολιτική τιμολόγησής τους... Αποσιωπούν το γεγονός ότι όλα αυτά είναι όψεις της ίδιας πολιτικής, της πολιτικής που εξυπηρετούν, που εκχωρεί ακόμα και την επιβίωση των εργαζομένων στην προσήλωση του κεφαλαίου στη διατήρηση και γιγάντωσή του, της πολιτικής που μέχρι κεραίας υπερασπίζονται οι θιασώτες του «υγιούς ανταγωνισμού», της «άρσης των εμποδίων» που απαιτούν τα μονοπώλια στη λειτουργία της αγοράς, της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων.

Τα σενάρια

Το βιβλίο που εξέδωσε ο μέχρι πρόσφατα εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, αναζωπύρωσε τη συζήτηση για την πολιτική που θα έπρεπε να επιλεγεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση. Ο συγγραφέας υποστηρίζει την άποψη ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που πάρθηκαν το 2010 αποδείχθηκαν ανεπαρκή επειδή ταυτόχρονα «έτρεχε» το κρατικό χρέος, η εξυπηρέτηση του οποίου απορροφούσε τα οφέλη που προέρχονταν από την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Διατυπώνει την άποψη ότι το επιτόκιο δανεισμού της τρόικας ήταν υψηλό, ενώ υποστηρίζει ότι η εξέλιξη θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που από την αρχή είχε αποφασιστεί «κούρεμα» μέρους του κρατικού χρέους της χώρας.

Τα λεγόμενα του Π. Ρουμελιώτη έδωσαν τροφή για απαντήσεις από την ...«αντίπαλη» πλευρά. Εκείνους, που ανεξάρτητα αν υιοθετούν ή όχι το μείγμα της περιοριστικής πολιτικής που δρομολογείται από την ΕΕ, αποδέχονται και αναπαράγουν την εκβιαστική λογική «υποταγή στις επιλογές της ΕΕ-πλουτοκρατίας, ή εκτός ευρώ». Ουσιαστικές διαφορές με το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ δεν έχουν και οι αναφορές σε «αντιπάλους» περιγράφουν τα επιμέρους σενάρια και εκδοχές της ίδιας πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, παρά κάποια θεμελιακού χαρακτήρα αντιπαράθεση. Διαφορές που συνδέονται με την εξυπηρέτηση διαφορετικών συμφερόντων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, όμως το κύριο δεν είναι αυτό. Στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, εκείνο που έχει σημασία για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι το επιτόκιο των δανείων της τρόικας, ή ο χρόνος που η τρόικα θα αποφασίσει να «κουρέψει» ένα μέρος του χρέους, ούτε αν τα δάνεια πηγαίνουν σε τραπεζίτες ή εμποροβιομηχάνους, αλλά η θέση που τους επιφυλάσσει το κεφάλαιο στην κοινωνία.

Ανεξάρτητα από τη ...σχολή σεναρίου διαχείρισης της κρίσης που επιλέγεται κάθε φορά, το βέβαιο είναι ένα: Ολοι τους, μηδενός εξαιρουμένου ταυτίζονται με ανατριχιαστικά απόλυτο τρόπο στην αντίληψη ότι η αντιμετώπιση της κρίσης με φιλομονοπωλιακά κριτήρια, ο επανακαθορισμός, δηλαδή, των ισορροπιών για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, περνάει μέσα από τη συνεχή κλιμάκωση της ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στα λαϊκά στρώματα, ώστε ακυρώνοντας δικαιώματα και καταχτήσεις πολλών δεκαετιών, να εξασφαλιστεί η αναγκαία για την πλουτοκρατία χρηματοδότηση του κεφαλαίου. Υπάρχει, με δυο λόγια, στημένο μέτωπο που κανονίζει τους ρυθμούς, τους τρόπους και τα μέσα, της ακόμα μεγαλύτερης ανατροπής και περιθωριοποίησης των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, επιλέγουν πού θα πάνε τα δάνεια, ποια κεφάλαια θα ενισχυθούν, ποια θα είναι τα επιτόκια, πότε θα γίνει το επόμενο «κούρεμα».

Αυτή είναι η πολιτική τους εδώ και τρία χρόνια, όμως η κρίση βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη παρασύροντας σε ανεξέλεγκτη χρεοκοοπία εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Για τους εργαζόμενους, για όλα τα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διέξοδος δε βρίσκεται στο ένα ή το άλλο σενάριο διαχείρισις της κρίσης. Η λύση για εμάς, δεν μπορεί καν να μοιάζει με τη λύση που προτείνουν οι κεφαλαιοκράτες. Αλλωστε, εμείς δε χρωστάμε τίποτα σε κανέναν, οι άλλοι χρωστάνε σε εμάς. Αρα προοπτική μας είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η απαγκίστρωση της χώρας από την ΕΕ και η επαναλειτουργία της οικονομίας με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, που θα δουλεύουνε στο φουλ για να ικανοποιούν τις ανάγκες του λαού και του τόπου.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Στόχος τους η εξαθλίωση των εργαζομένων...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ να ανοίξει το θέμα της ακόμη μεγαλύτερης μείωσης των αποζημιώσεων απόλυσης, μας είπε ...περήφανος για τη στάση του ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης.

Αυτό που δε μας πληροφόρησε είναι το ...πότε θα είναι η ώρα. Δηλαδή, για πότε το έχουν προγραμματίσει να μας το «πλασάρουν» και αυτό... σαν αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων με την τρόικα.

Προφανώς, το μόνο που δείχνουν τέτοιου είδους δηλώσεις είναι ότι έχουν αποφασισμένη ήδη την εξόντωση των εργαζομένων. Απλά αναζητούν τον κατάλληλο τρόπο για να προωθήσουν τα μέτρα τους με τις λιγότερες αντιδράσεις.

ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ της τρόικα μιλάνε μόνον οι ταπεινοί υπουργοί της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που δεν πέφτει σε τέτοιο επίπεδο.

Αντίθετα κάνει «πολιτική διαπραγμάτευση» με τους ομολόγους του των χωρών της ΕΕ. Εχει πιάσει τα τηλέφωνα και συζητά σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο...

Ομως γεγογνός είναι πώς είτε με τους πρωθυπουργούς συζητάνε οι κυβερνώντες είτε με τους υπαλλήλους της τρόικας, το θέμα είναι το ίδιο: Η περίφημη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει μικρότερους μισθούς για τους εργαζόμενους και περισσότερα κέρδη για την πλουτοκρατία.

Αυτό δεν αλλάζει γιατί εκεί είναι και το ζουμί της όλης ιστορίας, είναι συνένοχοι όλοι τους για όσα θα γίνουν τους επόμενους μήνες.

ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΗ σκέφτονται να συνεχίσουν αυτή την κωμωδία με την περίφημη «λίστα Λαγκάρντ»;

Αν με κάτι τέτοια προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι αναζητούν να φορολογήσουν τα κέρδη που κρύβονται στην Ελβετία ας μην περιμένουν να τους πιστέψει κανένας.

Εδώ δε φορολογούν αυτά που είναι στην Ελλάδα, αντιθέτως κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν.

Θέλουν μήπως να μας πείσουν ότι θα βάλουν χέρια στο «θησαυροφυλάκιο» των πολυεθνικών της Ευρώπης; 'Η μήπως ότι θα ανακαλύψουν τις -καθόλα αναγνωρισμένες και νόμιμες στην ΕΕ- off shore εταιρείες;


Παπαγεωργίου Βασίλης

Ωρα για μεγάλες αποφάσεις

Γρηγοριάδης Κώστας

«Παραμένει το χάσμα με την τρόικα - Λύση με πολιτική διαπραγμάτευση επιδιώκει ο Α. Σαμαράς» (Καθημερινή) - «Εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, πολιτική λύση αναζητεί ο Α. Σαμαράς» («Ελεύθερος Τύπος»), «Μεγάλο παζάρι με τους ισχυρούς της Ευρώπης» («Εθνος») «Παρατείνεται η αγωνία» («Ημερησία»). Δεν είναι η πρώτη φορά που στήνεται μπροστά στα μάτια του λαού το σκηνικό του δήθεν «αδιεξόδου» στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, με την κυβέρνηση να κάνει δήθεν αντίσταση και την τρόικα σε ρόλο «κακού» να ζητά πιο σκληρά μέτρα. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα ως διέξοδος εμφανίζεται η «πολιτική διαπραγμάτευση», λες και οι επικεφαλής της τρόικας δεν τηρούν πιστά τις εντολές των πολιτικών προϊσταμένων τους, δηλαδή των κυβερνήσεων της ΕΕ και των αφεντικών της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, λες και δεν είναι οι Μέρκελ - Ολάντ - Μόντι και Σία αυτοί που παραπέμπουν μονότονα στην έκθεση της τρόικας... Είναι ολοφάνερο λοιπόν, ότι στήνεται μια νέα επιχείρηση χειραγώγησης και υποταγής του λαού, ώστε να περάσουν τα νέα εξοντωτικά για το λαό μέτρα, τα οποία καθόλου δεν πρόκειται να γίνουν «πιο ήπια» όποιος συμβιβασμός και αν γίνει μεταξύ κυβέρνησης και εταίρων - δανειστών. Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί, όπως έχει αποδείξει η πείρα των προηγούμενων χρόνων. Ο λαός είναι πλέον σε θέση να βγάλει οριστικά και αμετάκλητα ορισμένα συμπεράσματα, όπως ότι τα μέτρα δεν παίρνονται για την αντιμετώπιση του χρέους και του ελλείμματος, αλλά για να σωθεί η πλουτοκρατία και να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αλλωστε, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, παρά το σφαγιασμό των μισθών, συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών, το χρέος συνεχίζει να φουσκώνει, επιβεβαιώνοντας περίτρανα την αλήθεια ότι αλλού (στις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του κεφαλαίου) βρίσκονται οι αιτίες που διογκώνουν το χρέος. Είναι καιρός λοιπόν ο λαός να πάρει τη μεγάλη απόφαση: να κηρύξει πόλεμο στους δυνάστες του και το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας πλώρη για τη δική του εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για τους αγώνες...

Αντί να τρέξουν να κρυφτούν, που πασχίζουν να δυναμώνει η «κοινωνική συνοχή» - δηλαδή η υποταγή στη μεγαλοεργοδοσία με κάθε τρόπο - πάνε να βγουν και ... «από αριστερά»! Ο λόγος για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν κριτική στη στάση του «ΠΑΜΕ που τάχθηκε υπέρ μιας 24ωρης απεργίας στη ΓΣΕΕ», όπως λέει και η χτεσινή «Αυγή»... Ποιοι μιλάνε; Εκείνοι, που, μες στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους (εκεί, δηλαδή, που πρώτα απ' όλα εκδηλώνεται και πρέπει να οργανωθεί η απόκρουση της άγριας επίθεσης), δουλεύουν ολόπλευρα για να υπονομευτούν οι αγωνιστικές διαθέσεις και κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Διαφωνούν όχι με το περιεχόμενο των αντεργατικών μέτρων και νόμων αλλά με τον «απαράδεκτο τρόπο εφαρμογής» τους, όπως έλεγε σε ανακοίνωσή της η κοινή παράταξη που έχουν συγκροτήσει ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση στους υπαλλήλους του ΟΛΠ! Καλούν σε οξυμένες μορφές πάλης, με αιτήματα όμως που υπονομεύουν τα λαϊκά συμφέροντα, όπως γίνεται στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, όπου η πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και ΣΑΔ, η παράταξη που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), η οποία στήριξε από την πρώτη στιγμή το ξεπούλημα της ΔΕΗ, βγαίνει τώρα και καλεί σε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες! Φτάνουν μέχρι και σε ανοιχτή απεργοσπασία, όπως έγινε στις 26 Σεπτέμβρη στην πτηνοτροφική επιχείρηση «Πίνδος», με το σωματείο που κήρυξε απεργία μόνο για την πρώτη βάρδια!...

Εχουν τα μούτρα να κατηγορούν το ΠΑΜΕ για ... έλλειμμα αγωνιστικότητας, εκείνοι που δε διστάζουν να υπονομεύουν την ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, ενισχύοντας την αντίληψη περί «χαμένου μεροκάματου» (βλ. πρόσφατη δήλωση Σκουρλέτη).

... και η υπονομευτική του στάση

Αμα θέλουν αληθινά να μπουν μπροστά για δυναμικές κινητοποιήσεις, να πάνε να δώσουν μάχη στους τόπους δουλειάς. Εκεί που «τσακίζει κόκαλα» και η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας για να σκύβει ο εργάτης το κεφάλι. Εκεί που, για να πειστεί έστω και ένας εργάτης να απεργήσει, χρειάζεται λυσσαλέα πάλη ενάντια στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, στη δράση με την οποία τα τσιράκια της προσπαθούν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου», στις αυταπάτες που δηλητηριάζουν τις συνειδήσεις των εργαζομένων χρόνια τώρα με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ούτε μπορούν ούτε θέλουν να το κάνουν αυτό. Μόνο και μόνο στο άκουσμα της φράσης «σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας» βγάζουν σπυράκια. Γι' αυτό και θέλουν να στρέψουν τους εργάτες στις πλατείες, γι' αυτό ζητούν ανατροπή μεν της κυβέρνησης, αλλά όχι ανατροπή των καπιταλιστών. Γι' αυτό και δε θέλουν ούτε γενικές συνελεύσεις να γίνονται (στη ΓΕΝΟΠ κήρυξαν μεν 48ωρες απεργίες απέρριψαν όμως το αίτημα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να γίνουν συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι οι εργάτες να πουν γνώμη, να συζητήσουν και να αποφασίσουν εκείνοι για τη συνέχιση του αγώνα τους).

Μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, έχουν «κάνει επιστήμη» την προστασία της «ανταγωνιστικότητας» (που τσακίζει τα εργατικά δικαιώματα) και, από την άλλη, ζητούν οξυμένες μορφές πάλης... Αλήθεια, με τι αιτήματα φαντάζονται τους εργάτες να κάνουν απεργίες διαρκείας; Για μια καλύτερη ΕΕ; Για στήριξη της «εθνικής οικονομίας»; Αλλά τι λέμε τώρα... Εδώ υπήρχαν κλάδοι (όπως η κλωστοϋφαντουργία) όπου καλούσαν τους εργάτες να διαδηλώνουν για να πάρει ο εργοδότης τα δάνεια και μετά να τον βλέπουν να κάνει επενδύσεις σε άλλες χώρες των Βαλκανίων, αφού πρώτα είχε μοιράσει λουκέτα και απολύσεις στην Ελλάδα...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Με το ΚΚΕ κόντρα στη λαίλαπα

Τρεις σχεδόν μήνες μετά την κατάθεση από το ΚΚΕ της πρότασης νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, των εφαρμοστικών τους νόμων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η αναγκαιότητα να αποτελέσει αυτή στόχο πάλης του εργατικού λαϊκού κινήματος, επαληθεύεται και δυναμώνει. Ιδιαίτερα στο φόντο των εξελίξεων που προκαλεί η βαθιά καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την προσπάθεια των αστικών δυνάμεων να τη διαχειριστούν υπέρ των μονοπωλίων, χωρίς να παραγνωρίζονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί. Αυτές τις εξελίξεις συζητάει το ΚΚΕ με τους εργαζόμενους και το λαό, μπροστά και στις συγκεντρώσεις που διοργανώνει αύριο σε όλη τη χώρα, καλώντας σε μαζική συμμετοχή.

Στη χώρα μας, η κατάθεση στη Βουλή του προσχεδίου του προϋπολογισμού και η ολοκλήρωση της λίστας με τα μέτρα ύψους 13,5 δισ., από τη συγκυβέρνηση που προπαγάνδιζε προεκλογικά ένα «άλλο» μείγμα διαχείρισης, με «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου, δείχνει ότι τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από τις μανούβρες των αστών στην προσπάθειά τους να υπηρετήσουν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Είναι αποκαλυπτικό εξάλλου το γεγονός ότι η «πολιτική διαπραγμάτευση» που τώρα κάνει η συγκυβέρνηση, προσθέτει μέρα με τη μέρα και νέα μέτρα στα ήδη επώδυνα που περιλαμβάνονται στο προαποφασισμένο πακέτο για τη διάσωση της πλουτοκρατίας.

Προπαγανδίζοντας το δικό του μείγμα διαχείρισης, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει σήμερα ακόμα και το σύνθημα της ακύρωσης του μνημονίου, ενώ αναγνωρίζει τη δανειακή σύμβαση, την οποία λέει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί. Σκόπιμα κάνει το διαχωρισμό δανειακή σύμβαση - μνημόνιο, για να κρύψει ότι δεν υπάρχει συμφωνία για δάνεια από την ΕΕ χωρίς σκληρά μέτρα για το λαό, είτε αυτά περιέχονται σε μνημόνιο, είτε στο «σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας», με το οποίο θέλει να αντικαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη σημερινή συμφωνία με την τρόικα. Στον πυρήνα τους, η μια και η άλλη λογική αποδέχεται το χρέος σαν υποχρέωση του λαού να το ξεπληρώσει, θεωρεί απαραίτητη τη διαβούλευση και τη συμφωνία στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και αναγνωρίζει ότι κάθε τέτοια συμφωνία προϋποθέτει μέτρα σε βάρος του λαού.

Μόνο το ΚΚΕ μιλάει σήμερα για κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, μαζί και των νόμων που τα συνοδεύουν. Λέει ακόμα ότι μια τέτοια πρόταση, δεμένη με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, δημιουργεί προϋποθέσεις ανάτασης και ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος, που είναι όρος αναγκαίος για να αναχαιτιστεί σήμερα η επίθεση και να κερδίσει ο λαός ακόμα και την ελάχιστη ανακούφιση. Οσο περισσότεροι εργαζόμενοι και φορείς του εργατικού λαϊκού κινήματος υιοθετούν και κάνουν δική τους υπόθεση την πρόταση νόμου του ΚΚΕ, τόσο θα δυναμώνουν τα ζόρια των αστών να χειραγωγήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την εκτονώσουν ανώδυνα. Ο λαός έχει τη δύναμη να τους ανατρέψει. Σ' αυτό τον αναγκαίο αγώνα, μόνη δοκιμασμένη δική του δύναμη και μπροστάρης είναι το ΚΚΕ, που έχει στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ, δεν έχει δεσμεύσεις από το κεφάλαιο, παλεύει για να πάρει ο λαός την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ