«Τα μεγέθη είναι αστρονομικά, τα συμφέροντα που διακυβεύονται τεράστια, και οι κινήσεις στις οποίες προβαίνουν όλοι οι πρωταγωνιστές στο πολυσύνθετο αυτό ενεργειακό παζλ, καθόλου τυχαίες. Η παρουσία Αμερικανών, Γάλλων, Ιταλών και Καταρινών εκ των πραγμάτων δυσχεραίνει πιθανές "επιθετικές" δράσεις της Αγκυρας», λέει σε άλλο σημείο ο αρθρογράφος, που για να στοιχειοθετήσει το επιχείρημα της ασφάλειας λόγω των «τεράστιων συμφερόντων», επικαλείται δηλώσεις και διαρροές Αμερικανών παραγόντων ότι «η Τουρκία μπορεί να μη σέβεται την ΑΟΖ της Κύπρου, τη σέβονται όμως οι ΗΠΑ» και Γάλλου αξιωματούχου που «ξεκαθάρισε ότι η Γαλλία θα κάνει ό,τι χρειαστεί και υπενθύμισε ότι το αεροπλανοφόρο "Σαρλ Ντε Γκωλ" βρίσκεται στην περιοχή»...
Τίποτα πιο ψευδές. Οι ανταγωνισμοί των επιχειρηματικών ομίλων και των καπιταλιστικών κρατών όχι μόνο δεν αποτελούν το «σχοινί ασφαλείας», αλλά αντίθετα είναι το «φιτίλι» και μαζί η καύσιμη ύλη των περιφερειακών πολέμων και συγκρούσεων που πληθαίνουν, μεγαλώνοντας τον κίνδυνο ακόμα και ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αλλωστε, όποια πέτρα των περιφερειακών αυτών συγκρούσεων κι αν σηκώσει κανείς, από την Ουκρανία έως τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, από κάτω βρίσκει καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικές ενώσεις που προστατεύοντας τα «ζωτικά συμφέροντα» των «δικών τους» μονοπωλίων, σε αντιπαράθεση με άλλα καπιταλιστικά κράτη και ενώσεις, δεν δίστασαν να αιματοκυλίσουν λαούς και να ξεσπιτώσουν εκατοντάδες χιλιάδες. Γι' αυτούς, καμία «ασφάλεια» δεν πρόσφεραν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών και η ένταξη των χωρών τους στη μία ή την άλλη ιμπεριαλιστική ένωση και συμμαχία.
Οι «μαντατοφόροι», μάλιστα, των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, ρόλο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και συνολικά η αστική τάξη επιφυλάσσει στην Ελλάδα για λογαριασμό των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή, την πλήρωναν πρώτοι - πρώτοι, σε αντίθεση με όσα λέει η αστική προπαγάνδα περί «μπροστάρηδων» στην οικοδόμηση «αξόνων σταθερότητας και ασφάλειας».
Αλλος ένας λόγος, δηλαδή, ώστε ο λαός να απορρίψει την πραγματικά δηλητηριώδη προπαγάνδα ότι η ένταξη στις κάθε λογής συμμαχίες και ενώσεις του κεφαλαίου αποτελεί εγγύηση ασφάλειας για τον ίδιο, και ότι στο όνομα αυτής της «ασφάλειας» το αντίτιμο είναι όχι μόνο ο ενεργειακός πλούτος των χωρών, αλλά και συνολικά οι δικές του σύγχρονες ανάγκες.