Παρασκευή 29 Σεπτέμβρη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δραστηριότητες ΚΟ του ΚΚΕ

Σήμερα Παρασκευή, στις 10 π.μ., κλιμάκιο της ΚΟ Τρικάλων, με επικεφαλής τον Αχιλλέα Κανταρτζή, μέλος της ΚΕ, θα επισκεφθεί την Πυροσβεστική Υπηρεσία Τρικάλων. Στις 11.30 π.μ. θα επισκεφθεί την Πυροσβεστική Υπηρεσία Καλαμπάκας.

Αύριο, Σάββατο:

-- Στις 7 μ.μ., η ΚΟ Θήβας προβάλλει το ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ για τον ΔΣΕ «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε», στο Συνεδριακό Κέντρο Θήβας.

-- Η ΚΟΒ Ναυπλίου, στις 8 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Ναυπλίου καλεί σε εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου «Οκτώβρης 1917, η πορεία των μπολσεβίκων προς τη νίκη», των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή». Θα μιλήσει ο Βασίλης Μπαβέλας, μέλος της ΤΕ Αργολίδας.

Την Κυριακή 1 Οκτώβρη:

-- Οι Οργανώσεις Περιστερίου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και το Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ διοργανώνουν εκδήλωση τιμής στους αγωνιστές του μπλόκου Περιστερίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 10.30 π.μ. στην πλατεία Μπλόκου (λόφος Αξιωματικών). Θα μιλήσει η Αθανασία Ζαρκαδούλα, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέας της ΤΕ Περιστερίου του ΚΚΕ. Θα ακολουθήσει μουσικό αφιέρωμα με αντάρτικα τραγούδια, ενώ στο χώρο θα υπάρχει έκθεση βιβλίου και φωτογραφίας.

-- Στις 11 π.μ., η ΚΟΒ Χορτιάτη διοργανώνει εκδήλωση για τα 73 χρόνια από το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, στο χώρο του Μνημείου του Ολοκαυτώματος. Θα μιλήσει ο Σάκης Βαρδαλής, βουλευτής του ΚΚΕ.

Την Τρίτη 3 Οκτώβρη:

-- Στις 7.30 μ.μ., οι ΚΟΒ Δ. Πύλης Τρικάλων του ΚΚΕ διοργανώνουν εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, στην καφετερία «Λέων». Θα παρουσιαστεί η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ και θα προβληθεί σχετικό βίντεο - αφιέρωμα.

-- Στις 7 μ.μ., στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης η ΚΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων Πιερίας καλεί σε εκδήλωση με θέμα «Οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο σοσιαλισμό και η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ».

Την Τετάρτη 4 Οκτώβρη, στις 7 μ.μ., η ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ καλεί σε εκδήλωση - συζήτηση στην ΠΕΜΕΝ (Μπουμπουλίνας 21), με θέμα «Εξελίξεις στην Υγεία - Πρόνοια - Ειδική Αγωγή και η οργάνωση του αγώνα μας».

Το Σάββατο 7 Οκτώβρη, στις 6.30 μ.μ., οι ΚΟ ΜΜΕ Αττικής καλούν σε εκδήλωση - συζήτηση για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας (Τροίας 36, Βικτώρια). Θα μιλήσει η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου, μέλος της ΚΕ.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε:

  • ΚΕ του ΚΚΕ: Μεγάλες πολιτικές - πολιτιστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση
  • «Ο σοσιαλισμός επίκαιρος, αναγκαίος και ρεαλιστικός»: Αποσπάσματα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα σε εκδήλωση της ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής
  • Ρεπορτάζ από την εκδήλωση της ΤΟ Μενιδίου - Φυλής Αττικής για Ελληνες, μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
Μεγάλες πολιτικές - πολιτιστικές εκδηλώσεις για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ πραγματοποιεί, στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση (1917 - 2017), σειρά μεγάλων πολιτικών - πολιτιστικών εκδηλώσεων. Επίσης, θα πραγματοποιηθούν πολλές εκδηλώσεις από τις Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ σε όλη την Ελλάδα, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη πλούσια εκδοτική δραστηριότητα, βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές ταινιών κ.ά.

Μπροστά σε αυτήν τη σπουδαία επέτειο, η Κεντρική Επιτροπή πραγματοποιεί τις ακόλουθες κεντρικές εκδηλώσεις:

  • Την Κυριακή 15 Οκτώβρη, στις 6.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος στον Περισσό, διεθνιστική εκδήλωση με θέμα: «100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο καπιταλισμός είναι το χτες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο». Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και θα απευθύνουν χαιρετισμό οι αντιπροσωπείες των Κομμουνιστικών Κομμάτων που θα συμμετάσχουν στη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα με διεθνιστικά επαναστατικά τραγούδια.
  • Την Τρίτη, 17 Οκτώβρη, στις 6 μ.μ., θα εγκαινιαστεί, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, πρωτότυπη έκθεση με θέμα «100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ταξίδι στην Ιστορία, με το βλέμμα στο μέλλον. Εκθεση γραμματοσήμων και ντοκουμέντων». Η έκθεση θα λειτουργήσει έως τις 28 Οκτώβρη 2017.
  • Την Τετάρτη 18 Οκτώβρη, θα πραγματοποιηθεί, στο Μέγαρο Μουσικής, συναυλία με τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του διεθνούς φήμης διευθυντή ορχήστρας Αλέξανδρου Μυράτ. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει έργα τριών κορυφαίων Σοβιετικών συνθετών με θέμα την Οκτωβριανή Επανάσταση: Του Αράμ Χατσατουριάν, του Σεργκέι Προκόφιεφ και του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.


Οι εκδηλώσεις της Κεντρικής Επιτροπής θα κορυφωθούν με τη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση αφιερωμένη στα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης, την Κυριακή 26 Νοέμβρη, στις 18.30, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Θα ακολουθήσει μουσικοθεατρική παράσταση.



Ο σοσιαλισμός επίκαιρος, αναγκαίος και ρεαλιστικός!

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα σε εκδήλωση της ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση

Αλλη μια εκδήλωση στο πλαίσιο της πολύμορφης δράσης των ΚΟ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση πραγματοποιήθηκε, αυτήν τη φορά από την ΤΟ Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής, τη Δευτέρα 18/9, στο Θέατρο «Διάνα».

Τίτλος της εκδήλωσης ήταν «Ο σοσιαλισμός επίκαιρος, αναγκαίος και ρεαλιστικός» και μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, με τους συγκεντρωμένους να θέτουν τα δικά τους ερωτήματα, τόσο γύρω από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση όσο και για ζητήματα τέχνης.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα.

Η εποχή μας, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό

Ο 20ός αιώνας, από την πρώτη 10ετία, έγινε το εγκαίνιο της εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, της εποχής των ιμπεριαλιστικών πολέμων και σοσιαλιστικών επαναστάσεων (...). Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος μπορεί να συμβάλει σε μια ή περισσότερες χώρες στη διαμόρφωση της επαναστατικής κατάστασης στην πορεία της εξέλιξής του ή προς το τέλος του, γιατί είναι αποτέλεσμα της διάσπασης του ιμπεριαλισμού λόγω διαμάχης και ανταγωνισμού για τις αγορές, μετατρέπει ένα ή περισσότερα καπιταλιστικά κράτη σε αδύνατο κρίκο, επιφέρει καταστροφές στην οικονομία και κάνει τρωτή την αστική εξουσία.


Η επαναστατική κατάσταση δεν εμφανίστηκε μόνο στη Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία, στην οποία προδόθηκε τελικά η επανάσταση, στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία, που δεν ολοκληρώθηκαν λόγω κυρίως συσχετισμού δυνάμεων, αφού δεν σημαίνει ότι η επαναστατική κατάσταση σε κάθε περίπτωση οδηγεί στην εργατική εξουσία. Ο Β' ιμπεριαλιστικός Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε προς το τέλος του επαναστατική κατάσταση σε μια σειρά χώρες, όπως και στην Ελλάδα. Ετσι προέκυψαν 8 χώρες να περάσουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και να διαμορφωθεί το ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό σύστημα.

Ο Λένιν, αναδεικνύοντας τα κριτήρια χαρακτηρισμού των εποχών, έγραφε: «Δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποια ταχύτητα θα αναπτυχθούν τα διάφορα ιστορικά κινήματα μιας δοσμένης εποχής και σε τι βαθμό θα επιτύχουν. Μπορούμε όμως να ξέρουμε - και ξέρουμε - ποια τάξη βρίσκεται στο κέντρο της μιας ή της άλλης εποχής, όταν καθορίσουμε το κύριο περιεχόμενό της, την κύρια κατεύθυνση της αποστολής της, τις κύριες ιδιομορφίες των ιστορικών συνθηκών της δοσμένης εποχής κ.τ.λ.».

Επιβεβαιώθηκε από τις αρχές του 20ού αιώνα ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να οικοδομηθεί σε μια χώρα ή σε ένα μικρό σχετικά αριθμό χωρών, χωρίς να περιμένουμε να γίνει παγκόσμια επανάσταση, πράγμα αδύνατο λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, που προκαλεί ανισομετρία και στην πρόοδο της ταξικής πάλης, στη διαμόρφωση των όρων της επαναστατικής κατάστασης. Η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να νικήσει σε οποιαδήποτε χώρα έχουν διαμορφωθεί οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό, δεν εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, αν είναι χαμηλότερο από άλλα κράτη, ή από τη θέση της κάθε χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αν είναι σε ηγετική θέση, ενδιάμεση, υποδεέστερη. Το επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού ασκεί επίδραση οπωσδήποτε στο πόσο γρήγορη και σχετικά πιο εύκολη είναι η επίλυση των προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η καθημερινή δράση να υπηρετεί την πάλη για το σοσιαλισμό


(...) Αν την περίοδο των αστικών και αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων υπήρξε η ανάγκη η εργατική τάξη να κάνει αυτοτελή βήματα δράσης, στις συνθήκες που ο καπιταλισμός είχε φτάσει στο ανώτερο στάδιό του, το μονοπωλιακό, μια γραμμή πάλης έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, η στρατηγική γραμμή πάλης για το σοσιαλισμό, που σε μη επαναστατικές συνθήκες κινείται ως αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την εργατική εξουσία, ενώ σε επαναστατικές συνθήκες άμεσος στόχος πάλης γίνεται η επαναστατική εξέγερση, ο ταξικός εμφύλιος πόλεμος με την αστική τάξη, με όλες τις μορφές.

Επομένως, η ταξική πάλη σε μη επαναστατικές συνθήκες δεν συμβάλει μόνο στη συγκράτηση αντιδραστικότερων μέτρων, στο κέρδισμα χρόνου, στην απόσπαση έστω κάποιων προσωρινών κατακτήσεων, αλλά είναι και πεδίο ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής ωρίμανσης της εργατικής τάξης, πριν απ' όλα του ΚΚ και του κύκλου επιρροής του, μέσα στους οποίους υπολογίζονται ιδιαίτερα οι νεότερες ηλικίες, οι γυναίκες, οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι. Η νίκη της αντεπανάστασης και η πισοδρόμηση του κινήματος δεν πρέπει να γίνεται το άλλοθι για καμία ολιγωρία, στην κατεύθυνση η καθημερινή δράση να υπηρετεί την πάλη για το σοσιαλισμό και την προετοιμασία για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Στο Κόμμα μας υπάρχει και η διδακτική αρνητική πείρα του '44, όπου δεν αξιοποιήθηκε η επαναστατική κατάσταση που διαμορφώθηκε με το τέλος του πολέμου (...).

Δημιουργική μελέτη της πείρας του 20ού αιώνα

Βεβαίως δεν σημαίνει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, όμως οι γενικές νομοτέλειες και αρχές της σοσιαλιστικής επανάστασης που διαμορφώθηκαν πριν και κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής, που φέτος τιμάμε, όπως και οι συνθήκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, διατηρούν την ισχύ και την αξία τους, άρα δεν μπορούμε να προετοιμαζόμαστε για τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις που θα έρθουν, αν δεν έχουμε μελετήσει δημιουργικά την πείρα του χτες, αν δεν μελετάμε σταθερά ό,τι καινούργιο προσθέτει η κοινωνική εξέλιξη, αν δεν έχουμε μελετήσει και αφομοιώσει τις αιτίες της νίκης της αντεπανάστασης προς τα τέλη του 20ού αιώνα (...).

Νομίζω ότι γίνεται κατανοητό ότι η αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή συνείδηση, η επαναστατική συνείδηση δεν είναι μια συναισθηματική εξεγερτική κατάσταση, δεν είναι ζήτημα απλά προπαγάνδας, επανάληψης συνθημάτων, είναι ζήτημα ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής μόρφωσης και καλλιέργειας, που συνενώνει τη θεωρία με την πείρα της πρακτικής δράσης.

Εμείς δεν το κρύβουμε, βλέπουμε τον καθημερινό αγώνα και ως παράγοντα αντίστασης σε αντιλαϊκά μέτρα, παρεμπόδισής τους, ή απόσπασης έστω και προσωρινών κατακτήσεων, αλλά και ως παράγοντα προετοιμασίας και ετοιμότητας στη μη προβλέψιμη χρονικά επαναστατική κατάσταση.

Μόνο με την κατάκτηση όλων των μορφών συνείδησης, ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής ως συλλογικό καθήκον, άρα και ως ατομικό, μπορούμε σήμερα να αντιμετωπίζουμε κατάφατσα την οδυνηρή αντίφαση που ζούμε: Αν και ο παλιός κόσμος αργοπεθαίνει, ο καινούργιος δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί. Κανένα εμπόδιο δεν πρέπει να μας οδηγεί σε παρέκκλιση από το βασικό καθήκον, για δημιουργική εφαρμογή της στρατηγικής με το τιμόνι του σκοπού μας σταθερά στο χέρι μας.

Η σοσιαλιστική οικοδόμηση απαιτεί προετοιμασμένους ιδεολογικά, πολιτικά, επιστημονικά, πρωτοπόρους που θα οργανώσουν τη νέα οικονομία και το εποικοδόμημά της συνειδητά, απαιτεί καλλιτέχνες, δημιουργούς να εμπνεύσουν, προϋποθέτει ένα όσο γίνεται υψηλό επίπεδο γνώσης της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας, της φιλοσοφίας, των νομοτελειών της οικοδόμησης, κομματικότητα και ταξικότητα, που αναπτύσσουν πνεύμα συλλογικής και ατομικής πρωτοβουλίας... Η σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση διέπονται βέβαια από τις γενικές αρχές και νομοτέλειες, όμως δεν έχουν τίποτε το κοινό, ούτε καν το συγγενικό με τον ερασιτεχνισμό, την αντιγραφή, τα λάθη στο σχεδιασμό, το συγκεντρωτισμό, το διοικητισμό, την απειθαρχία και την αναρχία, τον ατομισμό, τον υποκειμενισμό.

Παράγοντες που μετριάζουν τις πρόσθετες δυσκολίες που προκάλεσε το προσωρινό, αντεπαναστατικό πισωγύρισμα

Ο πρώτος αφορά στην κατανόηση των σύγχρονων εξελίξεων του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αναφέρονται στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ.

Εκατό χρόνια μετά, παρά την παγκόσμια κυριαρχία του καπιταλισμού και τη φαινομενική απρόσκοπτη νίκη του τα τελευταία 30 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, ο καπιταλισμός διατρέχεται από οξύτατες αντιθέσεις και ανειρήνευτους ανταγωνισμούς μεταξύ των επιμέρους καπιταλιστικών κρατών, των στρατιωτικών - πολιτικών και οικονομικών - πολιτικών συμμαχιών τους, ανταγωνισμούς που έχουν οδηγήσει σε πολέμους και ανακατατάξεις (...).

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι είναι αδύνατον να κρυφτούν οι κατακτήσεις κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και η τεράστια συνεισφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη νίκη αντι-αποικιοκρατικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, στις κατακτήσεις στον καπιταλισμό σε συνδυασμό βεβαίως με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Ο τρίτος παράγοντας είναι ότι σήμερα μπορούμε να μιλάμε για το σοσιαλισμό με την αυτοπεποίθηση και τον αέρα, όχι εγωιστικά και αυτάρεσκα, αλλά ναι, με τον αέρα του Κόμματος που στην πιο δύσκολη φάση της σχεδόν 100χρονης πορείας του, στη φάση της αντεπανάστασης, κατάφερε να ξεκινήσει και να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο την κριτική μελέτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης χωρίς φόβο και δισταγμό, μηδενισμό και ωραιοποιήσεις, συνεχίζει μάλιστα αυτήν τη μελέτη στο καίριο ζήτημα του εποικοδομήματος. Με τη μελέτη των αιτιών της αντεπανάστασης, την κριτική αποτίμηση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεν απολογούμαστε, οργανώνουμε την αντεπίθεσή μας στο πεδίο της θεωρίας, της ιδεολογίας, της πολιτικής πράξης, της μαζικής δράσης.

Δεν είμαστε στο 1917, θα πρόσθετα ούτε και στο 1945. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι, αν και βρίσκονται στο κέντρο του τυφώνα της αστικής ιδεολογικής επίθεσης και του αντικομμουνισμού, του ανορθολογισμού, του λειτουργικού αναλφαβητισμού, με την καθοδήγηση του ΚΚ και του εργατικού αντικαπιταλιστικού, αντιμονοπωλιακού κινήματος, μπορούν να διαμορφώσουν, με πιο μαζικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν, υψηλού επιπέδου μαρξιστές επιστήμονες, ειδικούς και επαναστάτες καλλιτέχνες που θα γίνουν η εμπροσθοφυλακή και της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, της συλλογικής λειτουργίας των εργατικών οργάνων εξουσίας από τα κάτω προς τα πάνω.

Ακόμα και στις συνθήκες του καπιταλισμού, η ταξική πάλη, οι κοινωνικές εξελίξεις, οι αντιφάσεις που τις συνοδεύουν, δημιουργούν προϋποθέσεις και δυνατότητες επαναστατικού, αγωνιστικού, προοδευτικού καλλιτεχνικού έργου, από καλλιτέχνες που μετέχουν και επηρεάζονται από την ταξική πάλη, το Κόμμα, ακόμα και από εκείνους που δέχονται άμεσα ή και έμμεσα τα μηνύματά μας, καθώς ξέρουμε ότι και στην Ελλάδα πρωτοποριακές, ριζοσπαστικές ιδέες ή και μηνύματα εμφανίστηκαν μέσα σε έργα ανθρώπων του Πολιτισμού που ήταν πιο κοντά, είτε από πολιτική θέση είτε από ταξική προέλευση, στην αστική τάξη, ακόμα και σε ανώτερα μεσαία στρώματα. Η ταξική πάλη βρίσκει πολύμορφη αντανάκλαση στον τομέα του Πολιτισμού.

Η πολύτιμη πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης και η στρατηγική του αντικομμουνισμού

Η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε κορυφαίο παράδειγμα διαλεκτικής ανάλυσης, χωρίς υποκειμενισμούς και συναισθηματισμούς, αλλά και τόλμης να ρίχνονται συνθήματα που δεν είχαν ακόμα μαζική υποστήριξη, ρίχτηκαν γιατί οι μπολσεβίκοι εμπιστεύονταν τελικά τις λαϊκές μάζες, ένιωθαν ότι δεν μπορούν να τους πουν παρά μόνο την αλήθεια, ακόμα και αν προσωρινά θα είχαν κάποιο κόστος.

Ο Λένιν δεν δίσταζε να αναδεικνύει το ρόλο του εμφύλιου πολέμου για την εργατική εξουσία, χαρακτηριστικά έλεγε ότι ο ποταμός του αίματος που μπορεί να απαιτήσει ο εμφύλιος είναι ελάχιστος σε σχέση με τον ποταμό του αίματος που προκαλεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Δεν δίσταζε να αναδεικνύει το ρόλο της βίας, τη σύνδεση της εξόδου από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την ανατροπή της αστικής τάξης, να δείχνει τις διαφορές ανάμεσα στον κατακτητικό, ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και στο δίκαιο - δημοκρατικό πόλεμο, όπως αρχικά αποκαλούσε.

Ο ευρωενωσιακός αντικομμουνισμός, ο κρατικός αντικομμουνισμός που επεκτείνεται, αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της έχουν ταξική όσφρηση, ικανότητα πρόβλεψης, γνωρίζουν ότι είναι αντιμέτωποι με αντιφάσεις που δεν μπορούν να τις λύσουν, να τις τιθασεύσουν, από εδώ προκύπτει και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού (...).

Απόδειξη ότι διατίθεται πακτωλός χρημάτων για χρηματοδότηση μεγάλης εκστρατείας, που δεν είναι μόνο προπαγανδιστική αλλά και κατασταλτική, τρομοκρατική σε ορισμένες χώρες. Βεβαίως, όπως και στο παρελθόν, ο αντικομμουνισμός είναι ένα μεγάλο ποτάμι που τροφοδοτείται από πολλά ρυάκια. Υπάρχει ο ωμός, άγριος αντικομμουνισμός, υπάρχει ο επίσημος από ταξική πλευρά αστικός αντικομμουνισμός, υπάρχει και ο ύπουλος, με πηγή τους οπορτουνιστές, τους ρεφορμιστές που χρησιμοποιούν το σοσιαλισμό ως σύνθημα προκειμένου να καλύψουν το βασικό τους σκοπό, να πλασαριστούν ως οπαδοί του καπιταλισμού που επιδέχεται διόρθωση. Δηλώνουν, όπως κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως φίλοι, οπαδοί του κομμουνισμού, αλλά όχι του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Ανέχονται ή συμπαθούν τον κομμουνισμό, είναι απλά όπως λένε μόνο αντισταλινικοί. Οσο ήπιος και ραφιναρισμένος και αν είναι ο αντικομμουνισμός, στον πυρήνα του ένα πρόβλημα έχει: το πρόβλημα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας, την απάντηση στο ερώτημα με τον καπιταλισμό ή το σοσιαλισμό, με την αστική δημοκρατία ή τη δικτατορία της εργατικής τάξης.

Ομως, για να αντιμετωπίσουμε το σύγχρονο αντικομμουνισμό που στους κόλπους του έχει διατηρήσει τα πιο ωμά, ανορθολογικά, διαστρεβλωμένα επιχειρήματα, τις πιο βρωμερές μεθόδους του παρελθόντος, οφείλουμε όλοι μας να υπερνικήσουμε κάθε συνήθεια, κάθε τάση, που λειτουργεί ως δύναμη αδράνειας, άθελα, υπονομευτικά στην προώθηση των αποφασισμένων σκοπών μας, άθελα, υπονομευτικά στις αγωνιστικές διαθέσεις μας, στην επαναστατική μας αισιοδοξία.

Ενδεικτικά αναφέρω:

-- Τη συνήθεια να κλείνεται ο κάθε κλάδος, ο κάθε τοπικός χώρος στα δικά του προβλήματα, χωρίς να γνωρίζει με ακρίβεια τις γενικές τάσεις και τις αντίστοιχες θεωρητικές επεξεργασίες.

-- Τη συνήθεια να μας απορροφά η καθημερινότητα, που είναι πιο απαιτητική σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος.

-- Πάνω απ' όλα πρέπει να καταπολεμάμε συνεχώς τις συνέπειες ενός χαρακτηριστικού προβλήματος που αναβλύζει από τα έγκατα του καπιταλιστικού συστήματος - που θα εκδηλώνεται και στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης - αφού είναι η ατελής βαθμίδα του κομμουνισμού: Πρόκειται για την αντίθεση ανάμεσα στην επιτελική και εκτελεστική εργασία και λειτουργία, φαινόμενο βεβαίως που θα εξαλείφεται όσο πλησιάζουμε προς την κομμουνιστική κοινωνία. Στις γραμμές του Κόμματος και στον περίγυρο αυτό το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπίζεται προοδευτικά, σχεδιασμένα, ως καταπολέμηση της μονομέρειας που αναπαράγει τη διάκριση ανάμεσα στην επιτελική και την εκτελεστική δουλειά, αν και σήμερα η επιτελική περιέχει εκτελεστικές ενέργειες και η εκτελεστική απαιτεί την επιτελικότητα.

Βεβαίως το ζήτημα έχει αντικειμενική βάση, διαμορφωμένη ιστορικά, από τη στιγμή που δρούμε στις συνθήκες του καπιταλισμού και οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες δεν είναι δυνατόν μια και έξω να ξεκόψουμε από τις συνέπειες που μας δημιουργεί η ταξική εκμετάλλευση, το αστικό εκπαιδευτικό σύστημα, η κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν είναι δυνατό όλοι μας να έχουμε κατακτήσει τις ίδιες γνώσεις, τα ίδια εφόδια. Η επιτελική, διανοητική, ερευνητική, μελετητική δουλειά του Κόμματος απαιτεί και υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ειδικευμένες γνώσεις, άρα πέφτει ένα ιδιαίτερο βάρος στους κομμουνιστές επιστήμονες, οικονομολόγους, τεχνικούς, ιστορικούς, κοινωνιολόγους, εκπαιδευτικούς κ.λπ. στην εκπόνηση επιστημονικών μελετών με βάση τη μαρξιστική - λενινιστική μεθοδολογία, το διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό.

Και στον Πολιτισμό να προβάλλουμε το καινούριο

Το ίδιο ισχύει για τους παραγωγούς τέχνης, πολιτισμού. Είναι αδιανόητο να γίνουμε όλοι οι κομμουνιστές παραγωγοί καλλιτεχνικού έργου και μάλιστα υψηλών απαιτήσεων. Στην Τέχνη, στον Πολιτισμό παίζει ρόλο και θα παίζει ο υποκειμενικός παράγοντας, οι κλίσεις, το ταλέντο. Οφείλουμε η κομματική δουλειά και δράση να αμβλύνει όσο γίνεται αυτές τις διαφορές, χωρίς απλουστεύσεις, μηχανιστικές τάσεις, διοικητικά μέσα και σχηματικότητα.

Και αυτό μπορεί να γίνει όταν ανεβαίνει και δυναμώνει συνεχώς, στην πορεία του αγώνα, η ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική στάθμη όλου του Κόμματος, του φιλικού μας περίγυρου, ώστε και η επιτελική, η επιστημονική και καλλιτεχνική δημιουργία να μην αποξενώνεται από την πρακτική δράση και η πρακτική δράση να μην αποστεώνεται από τη θεωρία, την ιδεολογία, τις επιστημονικές γνώσεις και τον πολιτισμό.

Μόνο έτσι οι επαναστάτες επιστήμονες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες θα είναι σε θέση να υπηρετούν το κίνημα με τις γνώσεις τους, τις έρευνές τους, θα παίρνουν υπόψη τις αντικειμενικές σύνθετες διαδικασίες της ταξικής πάλης και της ετοιμότητας για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ενώ οι καλλιτέχνες θα είναι σε θέση, μέσα από το προσωπικό τους έργο, τις προσωπικές τους επιλογές, να ξεκόβουν από τον αστικό ατομισμό, να εκφράζουν τις συλλογικές ανάγκες, χωρίς βεβαίως αυτό να οδηγεί στην τυποποίηση του έργου και πολύ περισσότερο της προσωπικότητάς τους (...).

Αυτό που όμως δεν πρέπει να φύγει από το μυαλό μας, είναι ότι είμαστε υποχρεωμένοι σε όλα τα μέτωπα πάλης, άρα και στον Πολιτισμό, να προβάλλουμε έμπρακτα το καινούριο, το κάνουμε έως ένα βαθμό, έχουμε όμως πολύ δρόμο μπροστά μας, έχει σημασία αυτό που βελτιώνουμε να γίνεται προσιτό και οικείο σε πιο πλατιές εργατικές, λαϊκές, νεανικές μάζες.

Ο πολιτισμός είναι ένα σοβαρότατο όπλο και πλεονέκτημά μας στον αγώνα για να πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που θέλουν να δώσουν αποφασιστικό χτύπημα στον κόσμο που πεθαίνει. Ναι, πεθαίνει, αν και διατηρεί ακόμα στα χέρια του όλα τα μέσα χειραγώγησης, εκβιασμού, τρομοκράτησης και εξαπάτησης των εργατικών, λαϊκών μαζών.

Ο πόλεμος είναι μορφή ζωής του καπιταλισμού

Από τη στιγμή που η αστική τάξη πήρε στα χέρια της όλη την εξουσία (ανεξάρτητα ιδιομορφιών στη μορφή του πολιτικού συστήματος και εθνικών ιδιαιτεροτήτων) αυτή πέρασε στην αντίδραση, αποτελεί τον βασικό αντίπαλο της εργατικής τάξης, η δε κοινωνική εξέλιξη καθορίζεται από την έκβαση της μεταξύ τους αναμέτρησης.

Ο Λένιν έλεγε ότι ο πόλεμος δεν είναι ένα ηθικό αμάρτημα, είναι αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού. Είναι μορφή ζωής του καπιταλισμού, όπως μορφή ζωής είναι η ειρήνη για όσο διάστημα διαρκεί αυτή ανάμεσα σε πολέμους.

Γι' αυτό, το γενικό σύνθημα όχι πια πόλεμος αποσπασμένο από την ταξική φύση του καπιταλισμού, είναι ουτοπικό και απολύτως επιβλαβές. Από τα τέλη του 19ου και ιδιαίτερα από τις αρχές του 20ού αιώνα, ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και από τις δύο πλευρές των αντιμαχομένων στρατοπέδων, ανεξάρτητα ποιο κράτος ή ποια συμμαχία κρατών ξεκινά τον πόλεμο, ανεξάρτητα ποια προσχήματα και συνθήματα χρησιμοποιούνται.

Δυστυχώς, σταδιακά κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, όταν υποχώρησε το επαναστατικό κύμα, επανεμφανίστηκε η ξεπερασμένη πια από την ίδια τη ζωή αστικοδημοκρατική επανάσταση ως πρώτο στάδιο επανάστασης πριν τη σοσιαλιστική, ενώ ο χαρακτήρας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου αποχαρακτηρίστηκε από ιμπεριαλιστικός σε αντιφασιστικό. Πατριωτικό αγώνα, μη ιμπεριαλιστικό δηλαδή, έκανε μόνο η ΕΣΣΔ και όχι και οι δύο βασικοί σύμμαχοί της. Είναι ζήτημα για διερεύνηση, αλλά μπορούμε καταρχήν να εκτιμήσουμε ότι δεν είχε μελετηθεί σε βάθος η στρατηγική της Οκτωβριανής Επανάστασης ή στο βαθμό που μελετήθηκε θεωρήθηκε ως ρωσικό φαινόμενο από ορισμένα κόμματα και ηγετικά στελέχη.

Ο μόνος δίκαιος είναι ο επαναστατικός πόλεμος για την ανατροπή της αστικής τάξης, ο πόλεμος για την υπεράσπιση της πατρίδας της εργατικής τάξης, του λαού. Ο πόλεμος που διεξάγεται σε μια χώρα ή σε χώρες που βρίσκονται κάτω από κατοχή ξένων στρατευμάτων έχει απελευθερωτικό λαϊκό χαρακτήρα, μόνο για τους λαούς. Για την αστική τάξη είναι καθαρά πόλεμος για τη διατήρηση της αστικής εξουσίας, της εθνικής καπιταλιστικής αγοράς, ή ακόμα φιλοδοξία νίκης για την απόσπαση νέων αγορών.

Οι λαοί των εμπόλεμων στρατοπέδων πρέπει να δώσουν το δικό τους νόημα στη νίκη και στην υπεράσπιση της πατρίδας, να έχουν στον πυρήνα της συνείδησής τους ότι πρέπει να ηττηθεί παντού η αστική τάξη, γιατί ο εχθρός για κάθε λαό υπάρχει πριν απ' όλα μέσα στη δική του χώρα.

Βεβαίως, δεν πρέπει να δούμε το ρόλο του ιμπεριαλιστικού πολέμου ως μονοσήμαντου παράγοντα διαμόρφωσης επαναστατικής κατάστασης. Στη Ρωσία εκδηλώθηκε το σύνολο των εσωτερικών οξυμένων αντιθέσεων (...).

ΤΟ ΜΕΝΙΔΙΟΥ - ΦΥΛΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Ο καπιταλισμός γεννάει τη φτώχεια, τη μετανάστευση και την προσφυγιά

Επιτυχημένη η εκδήλωση στο Μενίδι για Ελληνες, μετανάστες και πρόσφυγες

Μήνυμα ενίσχυσης της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών έστειλε η επιτυχημένη εκδήλωση της ΤΟ Μενιδίου - Φυλής Αττικής του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16/9, στο Μενίδι. Σε μια περιοχή όπου ζουν και εργάζονται εκατοντάδες μετανάστες, οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν σταθερά στην προμετωπίδα τους την ενίσχυση της κοινής δράσης.

Σύνθημα της εκδήλωσης ήταν «Ελληνες, μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες, αγωνιζόμαστε οργανωμένα και ενωμένα ενάντια στον καπιταλισμό, για την εργατική εξουσία, το Σοσιαλισμό» και αποτέλεσε την κορύφωση μιας πλατιάς πολιτικής δουλειάς που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα οι Οργανώσεις Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια και στις εργατογειτονιές της περιοχής.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, ακολούθησε αφιέρωμα στα τραγούδια της προσφυγιάς και έκλεισε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα από ινδικό συγκρότημα.

Ενθαρρυντικό στοιχείο ήταν το γεγονός ότι δεκάδες εργάτες από διάφορους κλάδους που συμμετείχαν στην εκδήλωση έκαναν το βήμα να οργανωθούν στα σωματεία τους, στον ειδικό χώρο που είχε διαμορφωθεί με αιτήσεις για εγγραφές.


Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Μερεντίτη:

Οπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, η μετανάστευση δεν είναι καινούριο φαινόμενο, είναι συνυφασμένη με διάφορες φάσεις της ιστορίας της. Από τις αρχές του 1990, η Ελλάδα αποτελεί χώρα υποδοχής μεταναστών, όπως πολλές χώρες, που λόγω και της γεωγραφικής τους θέσης, αποτελούν περάσματα των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Οπως πολλές από τις χώρες υποδοχής μεταναστών και προσφύγων είναι ταυτόχρονα και χώρες «εξαγωγής», το ίδιο είναι και η Ελλάδα. Είναι χιλιάδες οι Ελληνες που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα, από τους οποίους πολλοί είναι απόφοιτοι διαφόρων σχολών, όχι γιατί τους πήραν οι μετανάστες γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί τη δουλειά, αλλά λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, της φτώχειας και της δυστυχίας.

Η μετανάστευση αξιοποιείται ως μέσο συμπίεσης, για τη μείωση μισθών, μεροκάματων και κατακτήσεων της ντόπιας εργατικής τάξης, για την αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας. Αξιοποιείται από την εργοδοσία σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, αλλά και σε πανεργατικό επίπεδο, για τη διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης. Αξιοποιείται για την καλλιέργεια φασιστικών αντιλήψεων, όπως γίνεται από την εγκληματική φασιστική οργάνωση της ΧΑ, που αξιοποιεί το Μεταναστευτικό για να στάζει το ναζιστικό, φασιστικό της δηλητήριο, για να αθωώνει το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο υπηρετεί και αποτελεί το μακρύ δολοφονικό του χέρι. Αξιοποιείται από τις διάφορες κυβερνήσεις ως χαρτί διαπραγμάτευσης και εκβιασμών, για την υποδαύλιση εθνικιστικών διαφορών, για να εκβιάζει η μια την άλλη, για να διευθετούνται και να προωθούνται γενικότεροι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, όπως γίνεται σήμερα ανάμεσα σε χώρες της ΕΕ.

Ολα αυτά μαζί μπορεί να τα δει κανείς στην πολιτική της ΕΕ, στην κάθε χώρα ξεχωριστά, η οποία είναι μελετημένη καλά και σχεδιασμένη, είναι ευέλικτη και πολύπλευρη και τα περιλαμβάνει όλα.

Οι μετανάστες εργάτες να αποτελέσουν μαχητικό τμήμα του εργατικού κινήματος

Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ο καπιταλισμός, που γεννάει την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, τους πολέμους, γεννάει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτός έδιωξε στο παρελθόν κατά κύματα τους Ελληνες εργάτες στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, στη μακρινή την Αυστραλία, στον Καναδά, τη Βραζιλία, στα σκλαβοπάζαρα της Αμερικής, αυτός δημιούργησε πρόσφατα τη νέα φουρνιά Ελλήνων μεταναστών. Αυτός έδιωξε τους εργάτες από τις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ενωσης και τις υπόλοιπες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό. Αυτός έδιωξε από τις χώρες τους, τους Πακιστανούς, τους Αφγανούς, τους Σύρους, τους Μπαγκλαντέζους, τους Αφρικανούς. Αυτός φταίει που σε πλούσιες χώρες σε πετρέλαια, ορυκτό πλούτο, χρυσό και διαμάντια, οι εργαζόμενοι ζουν στη μεγαλύτερη φτώχεια και δυστυχία.

Εμείς δεν ταυτίζουμε τους μετανάστες με το φόβο και την υποταγή, με το περιθώριο και την κακομοιριά. Εμείς καλούμε τους μετανάστες να παλέψουν μαζί με τους ντόπιους εργάτες, για να ανατρέψουν την εξουσία της αστικής τάξης και πιστεύουμε ότι σε αυτήν την πάλη, οι μετανάστες μπορεί να αποτελέσουν αξιόλογο μαχητικό τμήμα του ταξικού εργατικού επαναστατικού κινήματος της κάθε χώρας.

Η ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος διδάσκει ότι σε πολλές χώρες οι μετανάστες πρωτοστάτησαν και συνέβαλαν στην ανάπτυξη των εργατικών κινημάτων, στην οργάνωση μεγάλων εργατικών αγώνων που αποτελούν σταθμούς στην ιστορία του εργατικού κινήματος, φάρους που φωτίζουν και διαπαιδαγωγούν όπως του Σικάγου, του Λάντλοου.

Μεταξύ αυτών υπήρχαν και αγωνιστές που διακρίθηκαν, έγιναν σύμβολα, όπως για παράδειγμα ο Σταύρος Κουτόβας από την Καρδίτσα της Θεσσαλίας, γνωστός ως «κόκκινος Στηβ». Με δική του πρωτοβουλία οργανώθηκε νέο συνδικάτο ταξιτζήδων του Λος Αντζελες, η εργατική Λέσχη «Σπάρτακος», αρθρογραφούσε στην ελληνοαμερικανική εφημερίδα «Εμπρός» της Νέας Υόρκης και συμμετείχε ενεργά στην οργάνωση «Διεθνής Αμυνα». Κατά τη διάρκεια μιας απεργίας στη Νέα Υόρκη την περίοδο της οικονομικής κρίσης του '30, συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Ο Ηλίας Σπαντιδάκης από τα Λουτρά Ρεθύμνου ή Λούις Τίκας, ο οποίος δούλευε στα ορυχεία του Κολοράντο μαζί με πολλούς άλλους Ελληνες, εντάχθηκε στο συνδικάτο ανθρακωρύχων και πρωτοστάτησε στους αγώνες τους πεθαίνοντας από σφαίρες της Εθνοφρουράς του Κολοράντο, όπου τη μνήμη του τιμούν ακόμα και σήμερα στην Εργατική Ομοσπονδία Ανθρακωρύχων των ΗΠΑ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς εξιδανικεύουμε τους μετανάστες, όπως δεν κάνουμε και με τους Ελληνες εργάτες. Πάντα και σε όλες τις χώρες, ο χώρος των μεταναστών δεν ήταν κάτι το ενιαίο, κοινωνικά, πολιτικά, από άποψη συνείδησης και δράσης. Εμείς είμαστε με τους μετανάστες εργάτες, ανέργους, αυτοαπασχολούμενους, που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία.

Ελληνες και μετανάστες να παλέψουν ενωμένοι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη στους μετανάστες εργαζόμενους και τους λέμε ότι θα πρέπει να σκεφτούν με βάση τη ζωή τους, το πώς ζούσαν, γιατί αναγκάστηκαν να έρθουν μετανάστες, το πώς ζουν τώρα, το ποιο είναι το μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά τους, να βγάλουν συμπεράσματα και ανάλογα να δράσουν, μαζί με τους Ελληνες συναδέλφους τους.

Ολοι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, που μένουν χρόνια στην Ελλάδα, έχουν ζήσει πολλές και διαφορετικές κυβερνήσεις και γνωρίζουν ότι όλες ήταν ενάντιά τους, όπως και ενάντια στους Ελληνες εργάτες. Γνωρίζουν ότι όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ συμφώνησαν με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στηρίζουν το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τις πολυεθνικές που ληστεύουν τις χώρες τους. Γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ μόνιμα και σταθερά παλεύει ενάντια στο ρατσισμό, στον εθνικισμό, στην εγκληματική φασιστική ΧΑ. Γνωρίζουν ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από την πρώτη στιγμή στάθηκαν στο πλευρό τους, προσπάθησαν να τους εντάξουν στις γραμμές των συνδικάτων, να τους εντάξουν στην πάλη μαζί με τους Ελληνες εργάτες.

Σήμερα οι ιμπεριαλιστές ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσία και άλλοι βάζουν τους λαούς να πολεμούν και να σκοτώνονται για τα δικά τους συμφέροντα στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Ουκρανία, στη Λιβύη και αλλού. Χτες τους έβαζαν να σκοτώνονται στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ο πόλεμος πάει μαζί με τον καπιταλισμό. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η προετοιμασία για τη στάση που θα κρατήσει η εργατική τάξη σε κάθε χώρα ώστε να παλέψει κάτω από τη δική της σημαία και όχι της αστικής τάξης, είναι από τα πρώτα ζητήματα που πρέπει να απασχολούν τους μετανάστες και τους Ελληνες εργάτες, τους εργάτες όλων των χωρών. Ελληνες και μετανάστες εργάτες θα πρέπει να παλέψουν ενωμένοι, για να υπάρξει η αναγκαία διεθνής ενότητα της εργατικής τάξης και του κινήματός της.

Οργάνωση και πάλη, με ισχυρό ΚΚΕ

Ελληνες και μετανάστες εργάτες να οργανωθούν στα Συνδικάτα τους, οι αυτοαπασχολούμενοι στα δικά τους σωματεία, οι γονείς στους συλλόγους γονέων, οι γυναίκες στους συλλόγους γυναικών, οι νέοι στους συλλόγους των νέων. Να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που στηρίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, που συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Η μόνη διέξοδος είναι ο σοσιαλισμός, με αυτόν το στόχο θα πρέπει να δίνεται ο καθημερινός αγώνας, να δένεται με τον τελικό σκοπό. Μέσα από τον κάθε σημερινό αγώνα τους να γίνονται βήματα στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, για να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη. Στη Σοβιετική Ενωση, για παράδειγμα, που φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, που μιλούν διαφορετική γλώσσα, έζησαν για δεκαετίες ειρηνικά χωρίς εκμετάλλευση, παντρεύονταν μεταξύ τους, έκαναν μεικτές οικογένειες χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς ανέργους, χωρίς αναλφαβητισμό, χωρίς άστεγους. Μόλις ξαναπήραν την εξουσία οι καπιταλιστές, άρχισαν να τσακώνονται για τα σύνορα, για τη γλώσσα, για τη θρησκεία, άρχισαν τον πόλεμο μεταξύ τους, εκατομμύρια βρέθηκαν άνεργοι, άστεγοι, χιλιάδες παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, εκατομμύρια πήραν το δρόμο της μετανάστευσης και τους εκμεταλλεύονται σήμερα.

Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η συστράτευση περισσότερων εργατών, Ελλήνων και μεταναστών κάτω από την κόκκινη σημαία, που για 100 χρόνια την κρατάει ψηλά και τιμάει το ΚΚΕ, που σε όλη την ηρωική πορεία του στάθηκε πάντα στο πλευρό των μεταναστών, Ελλήνων και ξένων, που τάχθηκε ενάντια σε όλους τους μεγαλοϊδεατισμούς, ενάντια στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό, που είναι η άλλη όψη του εθνικισμού και του ρατσισμού, είναι η βασική προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί η αντεργατική επίθεση, για να προωθηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης, για να συνδεθεί ο καθημερινός αγώνας με τον τελικό σκοπό.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ