Παρασκευή 29 Μάρτη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κόμμα επαναστατικό, τιμή και δόξα της εποχής και του μέλλοντος

Με ιδιαίτερη περηφάνια και κομματική ευσυνειδησία διάβασα και μελέτησα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο που θα γίνει στις 11 και 14 Απρίλη 2013, οι οποίες καταγράφονται τις 96 σελίδες του εγχειριδίου.

Καταρχήν εγκάρδια τις αποδέχομαι και χαιρετίζω αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο του ΚΚΕ.

Για μας τους κομμουνιστές, τις κομμουνίστριες, το καμάρι μας την ΚΝΕ, οπαδούς και φίλους, οι Θέσεις ανοίγουν ένα φωτεινό και χρυσό οδηγό στους καινούργιους μα όμορφους αγώνες, ενάντια στη βάρβαρη απάνθρωπη εκμετάλλευση.

Κι όπως πολύ σωστά, στον Πρόλογο (σελ. 1) υπογραμμίζεται: «Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν...».

Ναι, σύντροφοι και συντρόφισσες, η ιστορία δεν είναι κρυμμένη στα μαύρα σύννεφα του ουρανού. Τα ίδια γεγονότα δεν μπορούν να παρουσιαστούν απαράλλακτα ή πανομοιότυπα στο πέρασμα των αιώνων δεύτερη, τρίτη, δέκατη φορά... Αυτό διδάσκει η επιστήμη και «Το φως που καίει!» όπως γράφει στο ποίημά του ο μεγάλος κομμουνιστής Κώστας Βάρναλης.

Από την ιστορία της Ελλάδας ξέρουμε ότι ο λαός μας πάλευε για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά του.

Με τη δικιά του καθοδήγηση δημιουργήθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ). Κάτω από τις σημαίες του ο ελληνικός λαός σύσσωμος πάλεψε το φασισμό και έγραψε την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και αργότερα (1946 - 1949) το δοξασμένο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Παρ' όλες όμως τις θυσίες των καλύτερων γιων και θυγατέρων, ο λαός μας δεν μπόρεσε να χαρεί τη λευτεριά του.

Και πάλι άρχισαν οι διώξεις, φυλακές και πρώτα - πρώτα ενάντια στους κομμουνιστές.

Το ΚΚΕ ακόμα και στη βαριά παρανομία του, πάντα βρισκόταν πλάι - πλάι, δίπλα στους αγώνες του λαού μας. Πάλευε για να οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο της Δημοκρατίας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Μήπως το 1967 (Χούντα;), το ηρωικό Πολυτεχνείο της 17ης Νοέμβρη 1973.

Αυτό γίνεται και σήμερα στους καθημερινούς σκληρούς αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ, του ψεύτικου σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας που ρουφούν το αίμα του εργάτη, αγρότη κλπ.

Ε, αγαπητέ, σύντροφε, πώς να ξεχαστούν όλα αυτά; Οχι, Ελληνα πατριώτη. Μην ταλαντεύεσαι! Το κόμμα σου, το δοξασμένο ΚΚΕ είναι η μεγάλη σου ελπίδα, η καρδιά χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών.

Χρειάζεται ολόκληρα βιβλία να γράψει κανείς για ν' αναλύσει τις Θέσεις και ξεχωριστά κάθε άρθρο των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου της εποχής μας στον 21ο αιώνα.

Εζησα και εγώ σαν πολιτικός πρόσφυγας αρκετά χρόνια στη μεγάλη χώρα των Λένιν - Στάλιν. Σπούδασα σε δυο (2) πανεπιστήμια. Πέντε (5) χρόνια στην πόλη Χάρκοβο της Ουκρανίας και πέντε (5) στην Τασκένδη (Δημοσιογράφος). O μαρξισμός - λενινισμός, με οδήγησε το 1960 να γίνω μέλος του ΚΚΕ, που για μένα δεν ήταν μόνο χαρά και τιμή, αλλά και πάνω από όλα κομματική συνείδηση.

Χρειάζεται ολόκληρα βιβλία να γράψει κανείς για την τότε Σοβιετική Ενωση, αρχίζοντας ιδιαίτερα από το σύνθημα: «Ζήτω η σοσιαλιστική επανάσταση! Ολη η εξουσία στα Σοβιέτ!».

Η νίκη του Οκτώβρη αποτέλεσε τη μεγαλύτερη στροφή στην παγκόσμια ιστορία. Δημιούργησε προϋποθέσεις για το χτίσιμο του σοσιαλισμού στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, έκανε την αρχή της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση άναψε φωτιά ενθουσιασμού στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων, στάθηκε φάρος και ελπίδα για τους καταπιεζόμενους, για όλους τους αγωνιστές της λευτεριάς.

Τον Οκτώβρη του 1917 η Σοβιετική Ρωσία πρώτη μπήκε στο δρόμο του σοσιαλισμού. Σ' αυτό το δρόμο βάδιζαν πολλά κράτη και λαοί της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Κούβας. Το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα ήταν ισχυρός παράγοντας ιστορικής εξέλιξης. Και να που οι καμπάνες (1989 - 1991) χτύπησαν στροφή στην ιστορική ζωή. Τι συμβαίνει, λοιπόν, στις χώρες που χτίζανε μια καινούργια κοινωνία; Εγώ την είδα, τη χάρηκα και την έζησα πάνω από 27 χρόνια στην Πολωνία και τη Σοβιετική Ενωση, όπου όλα -Υγεία, Παιδεία...- ήταν για τον άνθρωπο.

Νομίζω, κι αυτή είναι η πεποίθησή μου, πως σ' όλα τα μέτωπα της ανάπτυξης γίνονταν μεγάλες παραβιάσεις. Σε κάποιο βαθμό είχαν ξεκόψει από τις βάσεις σωστής δημιουργίας της σοσιαλιστικής λαϊκής παραγωγής.

Ομως ακράδαντα πιστεύω, αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη, γρήγορα στη ζωή θα δώσουν πειστική απάντηση. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός θα 'ναι πιο σύγχρονος, δημοκρατικός, ανθρώπινος.

Το τρένο τρέχει γρήγορα, πρέπει να προλάβουμε παντού. Το κομματικά μας γραφεία των ΚΟΒ - ΟΒ δεν πρέπει να 'ναι μόνο μια ζεστή φωλιά, αλλά φλόγα δράσης.

Οι Ελληνες κομμουνιστές, μέλη του ηρωικού ΚΚΕ, μαχητικού τμήματος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, γαλουχημένοι με τα υψηλά κομμουνιστικά ιδανικά και τις καλύτερες παραδόσεις της πατρίδας μας, στάθηκαν και στέκονται ατρόμητοι μπροστάρηδες στους αγώνες για το δίκιο. Είναι αυτοί που «με τον ίδιο θάνατο, το θάνατο πατάνε», όπως τους τραγούδησε ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Γιαννόπουλος, ΕΠΟΝίτης 24 χρονών που εκτελέστηκε το 1948 στις φυλακές Αίγινας. Είναι τα ατομικά και ομαδικά παραδείγματα ηρωισμού και μεγαλείου των μελών του ΚΚΕ. Τα ηρωικά τους παραδείγματα κάνουν και τους αντιπάλους μας ακόμα να τους σέβονται.

Σήμερα, που οι κάθε είδους ανανεωτές προσπαθούν να αμφισβητούν την αναγκαιότητα ύπαρξης του Κόμματος της εργατικής τάξης, χρέος όλων μας είναι να εκλαϊκεύουμε τις ηρωικές αυτές παραδόσεις.

Σύντροφοι, η κομμουνιστική κομματικότητα απαιτεί από τον κομμουνιστή πλήρη αφομοίωση στην υπόθεση της εργατικής τάξης, ετοιμότητα για αυτοθυσία, απόλυτη πίστη στον πρωτοπόρο ρόλο της. Απαιτεί από τον κομμουνιστή παλικαριά και ψυχραιμία στο ξεπέρασμα των δυσκολιών. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να 'ναι μεμψίμοιρος, γκρινιάρης, άνθρωπος απαισιόδοξος που τα βλέπει παντού μαύρα και ότι «τίποτε δεν γίνεται».

Αγώνας που δεν γίνεται πάει χαμένος. Το μέλος του ΚΚΕ είναι αισιόδοξος επαναστάτης, περήφανος και στις πιο δύσκολες στιγμές μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα.

Η αισιοδοξία, βέβαια, του κομμουνιστή δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα, αλλά στηρίζεται κι αυτή στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο κομμουνιστής ξέρει πολύ καλά ότι νίκη της εργατικής τάξης είναι ιστορική αναγκαιότητα, ότι ανεξάρτητα από προσωπική του ευχή, είναι γεμάτη ζωντάνια η υπόθεση για την οποία αγωνίζεται και θα θριαμβεύσει αργά ή γρήγορα.

Καλούς καρπούς 19 Συνέδριο του ΚΚΕ!


Νίκος Τσάγκας
ΚΟΒ Ανω Γαλατσίου

Για τον Περίγυρό μας!

Σύντροφοι, συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ, για το 19ο Συνέδριο, καθώς επίσης για το Σχέδιο Προγράμματος και το Σχέδιο Καταστατικού.

Θέλω να σταθώ σε δυο ζητήματα:

1ον, στην ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ, δηλαδή στο άμεσα κοντινό και ευρύτερο περίγυρό μας.

Πού δρουν οι ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ

Αυτή η νέα μορφή οργάνωσης, που προβάλλει ως πρόπλασμα της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ.

2ον, ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Στη Θέση 24 διαβάζουμε: «Οι Λαϊκές Επιτροπές στη γειτονιά αποτελούν ένα φύτρο, ένα πρόπλασμα της Λαϊκής Συμμαχίας και γι' αυτό πρέπει να αποκτήσουν καθαρό χαρακτήρα σύγκρουσης, ως δύναμη με προσανατολισμό αντίστασης και σύγκρουσης, με κάθε κυβερνητικό κι άλλο φορέα της αστικής εξουσίας.

Οι Λαϊκές Επιτροπές εκφράζουν την κοινή δράση, τη συμπαράταξη κοινωνικών δυνάμεων, δηλαδή είναι η ειδική έκφραση της Κοινωνικής Συμμαχίας στη γειτονιά».

Προτείνω - και εδώ δεν είναι θέμα λεκτικό, είτε τίτλου, μα κυριολεκτικά πρακτικό, με άμεσο αντίκτυπο στο λαό - να ονομάζονται: ΛΑΪΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

Γιατί; Γιατί δεν πρέπει να μένει κανείς μόνος, βορά των αρπακτικών, κράτους και πλουτοκρατών.

Ιδιαίτερα οι άνεργοί μας που βάλλονται από παντού και περισσότερο απ' όλους μας. Γι' αυτό και χρειάζονται - κόντρα στα φτωχοκομεία, στη διαχείριση της φτώχειας - την έμπρακτη ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ. Το όλοι για έναν και ένας για όλους να γίνει γεγονός.

Οι Λαϊκές Επιτροπές συγκροτούνται από 5 συνιστώσες: ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ ή και τρεις ή τέσσερις απ' αυτές. Στις πέντε αυτές συνιστώσες, λέω να προστεθεί και μια ακόμη: Η «συνιστώσα» των άνεργων.

Την ονομάζω «συνιστώσα» γιατί πρέπει να γίνεται ειδική δουλειά στους άνεργους με φροντίδα μητρική.

Εχω υπόψη μου ότι πολλοί φιλοκομματικοί, επιρροές μας, με το που απολύονται χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Τους χάνουμε κι εμείς. `Η είναι δύσκολη η επαφή.

Γίνονται πιο ευάλωτοι στην προπαγάνδα, για χειραγώγηση απ' τον ταξικό εχθρό και τον οπορτουνισμό.

Σ' εκείνους πιάνει περισσότερο η ανυπομονησία, το «εδώ και τώρα», οι αυταπάτες που έντεχνα καλλιεργεί ο οπορτουνισμός για ανακούφιση τάχα της ζωής τους από μια αστική διαχείριση με μάσκα αριστερή.

Κι έτσι, από αυταπάτη σε αυταπάτη θα πέσουν (πέφτουν, φεύγοντας από κοντά μας) μοιραία στην μοιρολατρία. Στο σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω. Στην προσμονή Μεσσία.

Είναι - η ανυπομονησία και η μοιρολατρία - δυο ογκόλιθοι στο ανάχωμα του οπορτουνισμού και του ταξικού εχθρού, προς τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών. Γι' αυτό θα 'λεγα πως χρειάζεται μια ιδιαίτερη μεταχείριση ο κόσμος τούτος των ανέργων μας.

Οπως του γυναικείου κινήματος. Οι μεγάλες μεταβολές είναι αδύνατες δίχως το γυναικείο προζύμι, έλεγε ο Ενγκελς. Ισως - στις μέρες μας - να είναι εξίσου σημαντικοί και οι νευρώδεις βραχίονες των ανέργων μας μελών, για να ζυμωθεί, στον περίγυρο, στη γειτονιά.

Η Θέση 25 αναφέρεται και στα λεγόμενα κινήματα της «πλατείας», στο «κίνημα χωρίς μεσάζοντες» κ.ά.

Που βάζουν τα βρωμοχεράκια τους από κοινού οπορτουνιστές, ΜΚΟ, εκκλησία κ.ά.

«Η δράση τους οδηγεί στη διαμόρφωση μηχανισμών ενσωμάτωσης και αδρανοποίησης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συμφιλίωσής τους με τη φτώχεια. Στην αντίληψη ότι πρέπει να στρατευτούν στη διαχείριση της φτώχειας και των συνεπειών της κρίσης, να παραιτηθούν από την αντίσταση, την ταξική αλληλεγγύη».

Να δεχτούν τη «δίκαιη» κατανομή της φτώχειας. Να δεχτούν, δίχως αντίρρηση καμία, τη βαρβαρότητα, των δικαιωμάτων μας το κατακρεούργημα, τον κανιβαλισμό.

Πρέπει να ξαναφέρουμε δίπλα μας τους ψηφοφόρους. Τους ανέργους μας, που άλλαξαν στέκια και συνήθειες, ακόμη και στέγη. Κάνοντας δουλειές του ποδαριού.

Εκείνους που παρασύρθηκαν απ' τα ψευτοκινήματα των ετερόκλητων μαζών, τα ψευτοδιλήμματα, τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας φιλί ζωής στα εμπυογλοιώδη χείλη του συστήματος. Να έχουμε στενή επαφή μαζί τους. Να τους χρεώσουμε στη γειτονιά, στον περίγυρό μας με ελαφριά δουλειά, π.χ. στην παρουσία, για παρεμποδίσεις διακοπής ρεύματος κ.ά.

Να τους διώξουμε τις αυταπάτες απ' το νου, καθώς σκορπίζει τις φαντασιώσεις της νυχτός, η μέρα με το στιβαρό της χέρι, το φως. Να τους φέρουμε - με τη μόνιμη σταθερή επαφή - στη Λαϊκή Επιτροπή.

Να ριζοσπαστικοποιηθούν.

Να 'ναι πάντα ΠΑΡΟΥΣΑ - παντός καιρού και τόπου - η ιδεολογική, η πολιτική, η οργανωτική παρουσία και δράση του Κόμματός μας. Για την άνοδο της ταξικής πάλης, ως μόνης προϋπόθεσης αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στο μικρό - μικρό μεγαθήριο περίγυρό μας.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Στη Θέση 29 η ΚΕ εκτιμά: «Στις ευρωεκλογές το υψηλότερο ποσοστό του Κόμματος, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του ίδιου χρόνου, δεν συνοδεύτηκε και με αύξηση ψήφων, καθώς η αποχή (που πήρε "αντιδικομματικό" χαρακτήρα) επηρέασε και ένα μέρος των ψηφοφόρων μας, αυτών που αν ψήφιζαν, θα ψήφιζαν ΚΚΕ».

Αν... εκτίμηση, αλλά πιθανή. Γιατί δε διαγνώστηκε από το αλάθευτο κριτήριο της πράξης.

Η αποχή! ... Το καμπανάκι σήμανε σιωπηλά. Από τότε! ...αλλά όχι διαπεραστικά σε όλο το Κόμμα.

Να αντιληφθούμε τον μεγάλο εκλογικό κίνδυνο και να τον μεταδώσουμε σε όλο το Κόμμα ως εσωκομματική κραυγή.

Την αποχή τη δική μας - την όποια εκτίμηση ως αποχή, την αποδεδειγμένη απ' τον περίγυρό μας - έπρεπε να της βάλουμε ένα μεγάλο ερωτηματικό ΕΡΕΥΝΑΣ.

Και ίσως διαπιστώναμε την πηγή της, το μυριοπαιγμένο σίριαλ «όλοι το ίδιο είναι», και όταν παίζει, σύντροφοι, το «όλοι το ίδιο είναι» σε συνάρτηση με το «μελετημένο σχέδιο χτυπήματος του ηθικού κύρους του Κόμματος, με επίκεντρο τα οικονομικά του», όπως σωστά εκτιμά η Θέση 28, τότε βρίσκομαι σε ένα οπλισμένο χέρι του εχθρού.

Το άλλο είναι η επίθεση «φιλίας» του οπορτουνισμού. Τα γνωστά. Αντιμνημονιακή ρητορική, κυβέρνηση αριστερή κ.λπ.

Τα δυο εκείνα χέρια είναι που μας έριξαν τα ποσοστά. Κείνα που συγκρίνουν πάντοτε φιδίσια. Το ένα χέρι νίβει το άλλο - λέει ο λαός μας - και τα δυο το σάπιο καθεστώς.

Για ετούτα, εκείνα και τα άλλα, ο περίγυρός μας (με πυρήνα του την ΚΟΒ) πρέπει να είναι πάντα σε επιφυλακή. Ολο το Κόμμα από τα νύχια ίσα με την κορφή.

Πρέπει - με περισσότερη πυγμή - να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί.

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι όλη μας η αδυναμία εδρεύει και ενεδρεύει γύρω από το ότι δεν κατορθώσαμε ακόμη να επιβάλουμε (κυριολεκτικά) την ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.

Το ότι δεν είμαστε σαν τα μούτρα τους. Το ότι δε μασάμε φούμαρα και ταραμά, δεν μπαίνουμε στο ίδιο τσουβάλι, με του συστήματος την κοπριά, να αλληλοσκωληκοφαγωθούμε από τη σαπίλα, την παλιανθρωπιά.

Να καταξιωθούμε - πρέπει - στη συνείδηση πολλών ακόμα εργαζομένων: ως ΙΝΔΑΛΜΑ - ΙΔΑΝΙΚΟ.

Αλμα το άλμα, να ετοιμάσουμε το ΛΑΟ για τη μεγάλη έφοδο στον ουρανό.


Χρήστος Καραμπέτσος
Οικοδόμος, Λιβαδειά

Δημιουργική κριτική πάνω στις Θέσεις

Σύντροφοι, χαιρετίζω τις εργασίες του 19ου Συνεδρίου του Κόμματός μας. Εκφράζω τη συμφωνία μου σε γενικές γραμμές με το κείμενο της ΚΕ όσον αφορά το πρώτο θέμα (θέσεις, σχέδιο Προγράμματος), αλλά δεν είναι κατά τη γνώμη μου αντάξιες της Απόφασης του 18ου Συνεδρίου του Κόμματός μας. Στα πλαίσια της δημιουργικής - εποικοδομητικής κριτικής και του ανοικτού προσυνεδριακού διαλόγου παραθέτω τις παρακάτω παρατηρήσεις αλλά και προτάσεις:

Α) Οσον αφορά την Λαϊκή Συμμαχία συμφωνώ. Η ΛΣ μπορεί να μας ανοίξει το δρόμο για ένα μεγάλο άνοιγμα έτσι ώστε να κερδίσουμε τις μάζες με το μέρος μας εάν δουλέψουμε σωστά με αυτήν, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και νέες ευθύνες. Καλό θα ήταν στην απόφαση (αν ψηφιστούν οι Θέσεις) να εξηγούμε γιατί αντικαθιστούμε το ΑΑΔΜ με την ΛΣ. Υπάρχουν οπαδοί - φίλοι που θα έχουν αυτήν την απορία. Επίσης, προτείνω στα χαρακτηριστικά της ΛΣ να προστεθεί ο «Δημοκρατικός» της χαρακτήρας, ότι σε αυτήν θέλουμε να συμμετέχουν προοδευτικοί - σκεπτόμενοι - δημοκρατικοί άνθρωποι (ανεξάρτητα με το βαθμό συμφωνίας τους με το Κόμμα). Το θεωρώ απαραίτητο καθώς βρισκόμαστε σε μια εποχή έντονης συντηρητικοποίησης - εκφασισμού της κοινωνίας.

Β) Σημαντική εργαλείο στη δουλειά μας να προετοιμάσουμε το επαναστατικό υποκείμενο για την προλεταριακή επανάσταση αποτελούν οι Λαϊκές Επιτροπές τις οποίες εκτιμώ πως υποτιμάμε. Αυτό φαίνεται από το περιεχόμενο και τη δράση τους που οι ΚΟΒ τους δίνουν. Τις περιορίζουμε με το να ασχολούνται με τα χαράτσια - φόρους και στην καλύτερη περίπτωση με την προπαγάνδα για συμμετοχή στην απεργία. Οι ΛΕ αποτελούν κύτταρο της ΛΣ και όχι μόνο. Μελλοντικά μπορούν να παίξουν το ρόλο κυττάρων της νέας εργατικής εξουσίας σε τοπικό επίπεδο. Να μην το υποτιμάμε σ/φοι. Είναι εργαλείο στα χέρια μας, αλλά αν συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο δουλειάς θα βαλτώσουν, θα σβήσουν, σενάριο το οποίο δεν απέχει πολύ. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μαζικές ΛΕ σε κάθε γειτονιά, από τις οποίες θα αναδεικνύονται αγωνιστές, θα ανοίγει συζήτηση και δράση από τα κάτω, θα παίρνονται πρωτοβουλίες. Σωστά λέμε πως πρέπει να ασχολούνται με όλα τα προβλήματα της γειτονιάς. Γίνεται αυτό όμως; Μάλλον όχι.

Γ) Ενα θέμα το οποίο θα ήθελα να αναφερθώ είναι η άνοδος της επιρροής των φασιστικών οργανώσεων στις μάζες. Εδώ η δράση μας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη σ/φοι. Δεν είναι αντάξια της Ιστορίας του Κόμματός μας, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ και προσωπικά αυτό με στεναχωρεί, αλλά το θέμα δεν είναι συναισθηματικό. Είναι καθήκον μας να αντιπαλέψουμε την ΧΑ και τις υπόλοιπες φασιστικές - ναζιστικές οργανώσεις. Στις Θέσεις δεν υπάρχει ούτε μια παράγραφος για το πώς θα γίνει πρακτικά αυτό. Η φραστική καταδίκη δεν αρκεί. Αφήνουμε άλλες δυνάμεις, αυτές που εκφράζουν την μικροαστική επαναστατικότητα να παίζουν μπάλα (οι οποίες καλά κάνουν) ενώ εμείς θα έπρεπε να σηκώνουμε το ζήτημα αντιφασιστικού πόλου. Τάγματα εφόδου αυτοί; Ομάδες περιφρούρησης εμείς (ακόμη και μέσα από τις ΛΕ αν μπορούμε).

Δ) Οσον αφορά το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα τώρα, συμφωνώ με την θέση 46 (σελ 34), με βάση αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να αντιπαρατεθούμε και να παλέψουμε μέσα στο ΔΚΚ. Ταυτόχρονα, είναι αντιφατικό να διατηρούμε σχέσεις με οπορτουνιστικά (ρεβιζιονιστικά - ρεφορμιστικά) αλλά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (π.χ. ΑΚΕΛ). Τι διαφορά έχει το ΚΚ Γαλλίας από τον ΣΥΡΙΖΑ; Τι σχέση το ΑΚΕΛ με τον μαρξισμό - λενινισμό. Είναι απαράδεκτο να διατηρούμε σχέσεις με αυτά τα κόμματα. Σ/φοι δεν αναφέρομαι σε ΚΚ στα οποία υπάρχει ιδεολογική διαπάλη, αλλά σε ΚΚ πλήρως μεταλλαγμένα. Ναι, το ΑΚΕΛ είναι τελειωμένη υπόθεση. Καθήκον μας να το ξεμπροστιάσουμε στα μάτια του κυπριακού λαού. Επίσης, τι γίνεται με τα ΚΚ σε χώρες που ισχυρίζονται ότι οικοδομούν σοσιαλισμό (ΚΚ Κούβας, ΚΚ Βιετνάμ, ΚΕ Κορέας); Καλό θα είναι να ασκούμε περισσότερη κριτική σε αυτά τα κόμματα, σκληρή κριτική, να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Η κριτική μας αυτή δε σημαίνει απάρνηση του προλεταριακού διεθνισμού, της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Το αντίθετο μάλιστα (από ιδεολογική σκοπιά). Τι πιο διεθνιστικό απέναντι στο λαό της Κούβας από το να ασκούμε σκληρή κριτική στα λάθη που γίνονται;

Ε) Για την ΚΝΕ: Συμφωνώ με την πρόταση για πραγματοποίηση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη δράση της νεολαίας και τη στήριξη στην ΚΝΕ (Θέση 68, σελ 50). Θα πρέπει να δυναμώσει η ιδεολογική - πολιτική καθοδήγηση του Κόμματος προς την ΚΝΕ, σε αυτό υπάρχει αδυναμία. Η ΚΝΕ αποκτά μέρα με τη μέρα ανησυχητικά χαρακτηριστικά, κάθε άλλο παρά επαναστατικά. Συνεπώς αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ιδεολογικοπολιτική ενίσχυσή της από το Κόμμα.

ΣΤ) Για το τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στο κομμάτι που αφορά την ιδεολογική ενίσχυση των ΚΟΒ και την αυτομόρφωση. Είμαστε αρκετά πίσω από τις ανάγκες και τις περιστάσεις. Χαμηλό ιδεολογικό επίπεδο σημαίνει πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη οπορτουνιστικών, μικροαστικών ακόμα και αστικών αντιλήψεων μέσα στο ΚΚ. Η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ αλλά κυρίως των κλασικών (Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν) είναι απαραίτητη για την ιδεολογική ενίσχυση των ΚΟΒ.

Ζήτω ο Μαρξισμός - Λενινισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός!


Νίκος Παπαδόπουλος
ΚΟΒ Σταυρούπολης, Θεσσαλονίκη

Για τις Θέσεις

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός ό,τι ήταν να παραχωρήσει το παραχώρησε. Τώρα, προκειμένου το κεφάλαιο να συνεχίσει να κερδοφορεί επιτίθεται γενικευμένα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Παρ' όλα αυτά, δεν έχουν οδηγήσει σε επαναστατική άνοδο του εργατικού κινήματος, ριζοσπαστικοποίησης λαϊκών τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων. Αντίθετα, κυριαρχεί η μικροαστική ανυπομονησία, η απατηλή ελπίδα για φιλολαϊκή πολιτική διέξοδο από μια αριστερή κυβέρνηση μέσω του κοινοβουλίου.

Αραγε, μια αριστερή κυβέρνηση μέσω κοινοβουλίου μπορεί να λύσει τα προβλήματα στην οικονομία, όταν η ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων και η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ;

Το Κόμμα παλεύει στις σημερινές συνθήκες, όμως θέτει ανοιχτά την αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος με κοινωνική λαϊκή εξέγερση. Αλλα κόμματα υπόσχονται αλλαγή κυβέρνησης, όμως οι θεσμοί, η οικονομία μένουν ίδια.

Η εργατική τάξη είναι η μόνη που έχει συμφέρον από την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή ανατροπή του, γιατί δεν πρόκειται να αυτοκαταργηθεί το σύστημα αυτό δίχως κοινωνική επανάσταση.

Ο δρόμος που προτείνει το Κόμμα είναι δύσκολος, πολύ δύσκολος, όμως υπάρχει κάποιος άλλος ευκολότερος; Ο άλλος δρόμος είναι του συμβιβασμού, της υποταγής, του οπορτουνισμού, που επιδιώκουν συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Το δρόμο αυτό διάλεξαν αρκετά κομμουνιστικά κόμματα και εξαφανίστηκαν ή είναι μόνο κατ' όνομα κομμουνιστικά.

Η αντοχή ενός κομμουνιστικού κόμματος κρίνεται από την προσήλωσή του στον ταξικό αγώνα, από την ικανότητά του να μην παραδοθεί, να μην υπηρετήσει τον ταξικό αντίπαλο, να μη χάσει το χαρακτήρα του ως μαχητική - οργανωμένη ιδεολογική - πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Αλλωστε, γι' αυτό επιτίθενται στο Κόμμα «φίλοι» και εχθροί. Στόχος τους είναι η απομόνωση, η περιθωριοποίηση του ΚΚΕ μέχρι και η μετατροπή του σε εξωκοινοβουλευτική δύναμη.

Μέσα σ' αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, γενικευμένης επίθεσης στην εργατική τάξη, τους κινδύνους γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην ευρύτερη περιοχή, με άμεση εμπλοκή της Ελλάδας, να είναι ορατοί, το Κόμμα προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτά που γίνονται όσο και αυτά που θα ακολουθήσουν.

Η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών στον αγώνα κατά των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Η Λαϊκή Συμμαχία πρέπει να οργανώνει, να κινητοποιεί το λαό. Θα εξελίσσεται και θα αναπτύσσεται ανάλογα με τις εξελίξεις - είναι το πρόπλασμα που θα εξελιχθεί σε εργατικό επαναστατικό μέτωπο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπου τότε θα πρέπει να λυθεί το ζήτημα της εξουσίας, της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, του κεφαλαίου.

Εδώ κρίνεται και ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος που στα καθήκοντά του είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων με στόχο το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο, της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού.

Βασικό καθήκον όλων των κομματικών μελών είναι πώς θα βοηθήσουμε, πώς θα δουλέψουμε ώστε να συσπειρώσουμε δυνάμεις σε ένα μέτωπο με σαφείς αντικαπιταλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους, ώστε με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ να διαμορφωθεί το επαναστατικό εργατικό λαϊκό μέτωπο σε επαναστατικές συνθήκες.

Συμφωνώ απόλυτα με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο που είναι αποτέλεσμα μελέτης της Ιστορίας του Κόμματος στην Ελλάδα, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και της πείρας του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.


Κατερίνα Χονδρονάσιου
ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

19ο Συνέδριο - Θέσεις

Οι Θέσεις και το σχέδιο Προγράμματος αποτελούν παρακαταθήκη για το σύνολο της εργατικής τάξης. Η μελέτη και επεξεργασία τους φανερώνει τη συνέπεια της δράσης του και την προσπάθεια αντιστοίχισής της με τις πολιτικές εξελίξεις.

Το διάστημα που πέρασε ζήσαμε κρίσιμα γεγονότα και εξελίξεις και γνώμη μου είναι πως το Κόμμα αντεπεξήλθε στην αναγκαιότητα διατήρησης της ακεραιότητας που το διακρίνει. Αμέσως μετά τις δύο τελευταίες εκλογικές μάχες και σε συνθήκες οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, με την πλειοψηφία του λαού να πλήττεται από το αστικό πολιτικό σύστημα αναμορφωμένο πλέον και που για αρκετά χρόνια του προσέφερε ορισμένες παροχές, έγινε ξεκάθαρη η ανάγκη να ισχυροποιηθούν τα δύο μέτωπα που πάντα όφειλε να ανοίγει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Το μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό και το μέτωπο ενάντια στο φασισμό. Ειδικότερα, στην περιοχή φάνηκε από νωρίς, πριν ακόμη τις εκλογές, το έδαφος που αποκτούν και η επιρροή που ασκούν αυτές οι δύο δυνάμεις, στη νεολαία, σε αυτοαπασχολούμενους αλλά και σε εργαζόμενους σε μαζικούς χώρους. Σε αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις και σε άλλες ακόμη είναι που πατάει το κάλεσμα του Κόμματος για Λαϊκή Συμμαχία. Μέσα από τη συσπείρωση και οργάνωσή τους δηλαδή, να ξεσκεπαστούν και να απομονωθούν αυτές οι συντηρητικές και αντιδραστικές δυνάμεις. Οπλο και κύριο εργαλείο εδώ είναι η Λαϊκή Επιτροπή. Κι εδώ μετράμε πλούσια πείρα. Είδαμε πόσο πολύ βοήθησε το περασμένο διάστημα ο πρωτοπόρος ρόλος του Κόμματος και της ΚΝΕ για να μην περάσουν μέτρα, έστω και καθυστερώντας τα, όπως μη πληρωμή χαρατσιών, διακοπή ρεύματος σε σπίτια, απολύσεις και εργοδοτική τρομοκρατία σε χώρους δουλειάς, τρομοκρατία από δασκάλους και διευθυντές, έχοντας μαζί μας και τη βοήθεια σωματείων και φορέων της περιοχής. Αυτός ο πυρήνας αγώνα και ανυπακοής είναι που πρέπει να 'χουμε έγνοια να μεγαλώσει. Πώς δηλαδή θα αξιοποιηθεί κάθε δυνατό μέσο και κάθε δυνατή δραστηριότητα του κινήματος (αγωνιστική, εκπαιδευτική, πολιτιστική) όσο καλύτερα, για να έρθουμε σε επαφή με ακόμη έναν μαθητή, εργάτη, άνεργο, αυτοαπασχολούμενο. Ξεκαθαρίζοντας πως είμαστε σύμμαχοι που κοινό συμφέρον μας είναι η κατάργηση των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Ζητούμενο βέβαια δεν είναι μόνο τα αριθμητικά χαρακτηριστικά της Λαϊκής Συμμαχίας, δηλαδή πόσες πολλές κοινωνικές δυνάμεις συνενώνονται και παλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά και η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση του κόσμου που τις απαρτίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που εμπνέει και γι' άλλες τέτοιες ενέργειες είναι η σύσκεψη που έγινε πριν λίγο καιρό στο στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας με μαθητές, για την παραχάραξη της Ιστορίας και τον αντικομμουνισμό στα βιβλία της Ιστορίας. Σε παρόμοιες συσκέψεις και βιντεοπροβολές να προχωρήσουμε με τους άνεργους νεολαίους που έρχονται στο στέκι - το οποίο έχει καταξιωθεί στη συνείδησή τους και αναγνωρίζεται ως τόπος δράσης της Λαϊκής Επιτροπής. Για παράδειγμα, συζήτηση για τις σχέσεις παραγωγής στο σοσιαλισμό ή την ποιότητα ζωής και της κοινωνικές παροχές στη ΕΣΣΔ. Δουλειά δηλαδή και έγνοια των κομμουνιστών σε αυτή τη Λαϊκή Συμμαχία να είναι πάντα η ανάδειξη των αντιθέσεων του καπιταλιστικού συστήματος και της μόνιμης κατάργησής τους μέσα από τη ΛΕ - ΛΟ. Να αναδεικνύεται ο ρόλος του σωματείου ή ακόμα και η επιτροπή ανέργων. Κάθε νέος που γνωρίζουμε να εκπροσωπείται από ένα φορέα. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνουν και πιο στέρεες οι σχέσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, πιο ισχυροί οι δεσμοί μας με την εργατική τάξη με στόχο τη στρατολογία.

Κι εδώ, όπως πολύ σωστά σημειώνεται και στις θέσεις, υπάρχουν καθυστερήσεις στη δουλειά μας. Καθυστέρηση όχι μόνο στη στρατολογία αλλά και στην αφομοίωση των νέων μελών, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της οργάνωσης σε μια περίοδο που ο αγώνας και η πάλη πρέπει να αντιστοιχεί σε αυτές τις οξυμένες συνθήκες. Ως κομμουνιστική νεολαία, η απεύθυνση της ΚΝΕ, πρέπει να μην ξεφεύγει από τον κοινωνικοταξικό της στόχο. Πιο συγκεκριμένα, το τελευταίο διάστημα έχουν γίνει βήματα στις επαφές της ΟΒ με μαθητές, την Οργάνωσή τους, την προπαγάνδα της οργάνωσης έξω και μέσα στα σχολεία με έντυπο υλικό ή άλλο τρόπο, αλλά ποια είναι η επαφή μας - ή πιο σωστά - οι δεσμοί μας με τους νέους άνεργους - νέους εργαζόμενους; Με την καπιταλιστική κρίση να οξύνεται όλοι μας συναναστρεφόμαστε άτομα με τις ίδιες στερήσεις και απώλειες. Πάντα να έχουμε στο μυαλό, πως η κουβέντα θα πρέπει να γίνεται ολοένα πιο βαθιά πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Να ξεφύγουμε από τη λογική - επιρροή είναι αυτός που παίρνει «Οδηγητή», κόβει κουπόνι, έρχεται σε εκδήλωση - αλλά να πηγαίνουμε κάθε φορά ένα βήμα παραπέρα με όποιον νέο μιλάμε. Να ενημερώνεται για τις πολιτικές εξελίξεις και να του δίνεται η προοπτική του σοσιαλισμού. Να του εξηγείται η ΛΕ - ΛΟ. Να γίνεται ακόμη καλύτερη αξιοποίηση του «Οδηγητή». Να οργανώνονται μαζικές συσκέψεις με αφορμή ένα άρθρο. Να μην ξεχνάμε πως σε ένα νεολαίο δε μιλά μόνο η ΚΝΕ. Και για την ακρίβεια η οργάνωση μπορεί να έχει τη μικρότερη επιρροή πάνω του, αν λάβουμε υπόψη την αντιΚΚΕ προπαγάνδα του αντιπάλου και τον τρόπο που αξιοποιεί τα ΜΜΕ, τη δράση άλλων δυνάμεων και τους χώρους όπου αυτή υπάρχει, για παράδειγμα, ΧΑ στα σχολεία. Ετσι, λοιπόν, για την ισχυροποίηση των δεσμών μας με τους νέους της εργατικής τάξης πρέπει να υπάρχει δουλειά συστηματική και επίμονη. Να κάνουμε αντιληπτή στους νέους εργαζόμενους την ανάγκη για τη συνδικαλιστική τους οργάνωση. Ετσι θα καταπολεμηθούν και λογικές συμφιλίωσης με το αφεντικό, αλλά και θα εμπνεύσει το νέο να σταθεί και να νιώσει πως έχει στήριξη απέναντι στην απαξίωση και την τρομοκρατία που δέχεται από το αφεντικό.

Ζήτημα, όπως μπαίνει και στη θέση 42, είναι η καλή συνεργασία ΟΒ - ΚΟΒ. Φάνηκε από τις εκλογικές μάχες του '12 ότι εδώ ΟΒ και ΚΟΒ έχει κάνει βήματα σε αυτό και είναι θετικό. Στο σχεδιασμό μας όμως να κοιτάμε όχι μόνο πώς θα μοιράσουμε τους χώρους ευθύνης μεταξύ μας, αλλά τι συμπεράσματα θα βγάλει και η Νεολαία του Κόμματος από αυτούς τους χώρους και πώς θα φέρουμε τις νέες ηλικίες σε επαφή με το Κόμμα. `Η πώς μπορούμε καλύτερα να αξιοποιήσουμε τη δράση του σε χώρους της περιοχής για να έρθει νέος κόσμος σε επαφή με την ΚΝΕ, όπως για παράδειγμα στον κλάδο του επισιτισμού, όπου οι λογικές συμβιβασμού με την ανασφάλιστη εργασία και το εξευτελιστικό μεροκάματο έχουν εξαλείψει κάθε πρόθεση για διεκδίκηση.


Αθηνά Γερανίου
ΚΟΒ Ανω Πατησίων

Θέσεις αναντίστοιχες

Οι Θέσεις φέρνουν στην επικαιρότητα τα εξής ζητήματα: Α) Σε ένα νέο γύρο σοσιαλιστικών επαναστάσεων, μπορεί η απαρχή να γίνει από την Ελλάδα και μάλιστα να επικρατήσει αρχικά. Β) Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί ο σοσιαλισμός να μακροημερεύσει και να ολοκληρώνεται;

Για το Α): Ο Λένιν εξαρτούσε αυτή τη δυνατότητα από την εκδήλωση κινήματος της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης, από την αδυναμία των μεγάλων δυνάμεων να παρεμβαίνουν, από την απειλή μετάδοσης επαναστατικών γεγονότων σε άλλες χώρες σε ένα πλαίσιο ρέουσας δυναμικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος.

Το 1916 όταν η ηγεσία του σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ελβετία επικαλούνταν τον κίνδυνο συντριβής μιας ενδεχόμενης επανάστασης από τις μεγάλες δυνάμεις ο Λένιν έγραφε: «Αυτό αναμφίβολα θα ήταν σωστό αν πρώτον θα ήταν δυνατή η απαρχή της επανάστασης στην Ελβετία χωρίς να προκαλέσει ένα ταξικό κίνημα αλληλεγγύης στις γειτονικές χώρες, δεύτερον αν οι μεγάλες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στο αδιέξοδο ενός "πολέμου εξάντλησης" που έχει σχεδόν εξαντλήσει πια την υπομονή και των πιο υπομονετικών λαών. Και τη στιγμή αυτή, μια στρατιωτική επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων που είναι εχθρικές μεταξύ τους, δεν θα αποτελούσε παρά τον πρόλογο στο ξέσπασμα της επανάστασης στην Ευρώπη».

Αλλά και πριν το 1905 έγραφε: «Θα κάνουμε τη ρωσική πολιτική επανάσταση πρόλογο της ευρωπαϊκής».

Για το Β): Η θέση του Λένιν αλλά και των κλασικών είναι κατηγορηματική. Αυτό δεν μπορεί να πραγματώνεται αν το προλεταριάτο δεν δρα παγκόσμια και αν στην πορεία του χρόνου η εξουσία του δεν επεκτείνεται σε άλλες χώρες με κύρια αξία στις πιο αναπτυγμένες.

Στο «Μανιφέστο»: «Η κοινή δράση (του προλεταριάτου) τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες αποτελεί έναν από τους πρώτους όρους της απελευθέρωσής του».

Στους «Ταξικούς Αγώνες στην Γαλλία» ο Μαρξ θεωρεί αδύνατη την επανάσταση στη Γαλλία αν «ο ταξικός πόλεμος μέσα στους κόλπους της γαλλικής κοινωνίας, δεν μετατραπεί σε παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στα έθνη».

Το 4ο Συνέδριο της ΚΔ (1922) «υπενθυμίζει ... ότι η προλεταριακή επανάσταση δεν μπορεί να ολοκληρωθεί νικηφόρα στα όρια μια ξεχωριστής χώρας».

Η λογική που υπαγορεύει (Θέσεις) ότι, επαναστατικό χρέος - τακτική είναι η ολόπλευρη προετοιμασία για τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα, σαν απαρχή μάλιστα μιας τέτοιας εποχής είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα παγκόσμια είναι στο ναδίρ άρα:

Κανένα σοβαρό κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορεί να αρθρωθεί ούτε πρόλογο για ξέσπασμα επαναστάσεων μπορεί να αποτελέσει.

Οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν καμία κόπωση για να καταστείλουν.

Καμία επαναστατική διέγερση δεν μπορεί να ξεπηδήσει τώρα από τον κονιορτό του ιστορικού κορμού των ΚΚ.

Εστω και αν επικρατούσε αρχικά, οι διαστάσεις της Ελλάδας, δεν επιτρέπουν φαντασίες του τύπου «οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα».

Αλλο είναι το επαναστατικό καθήκον της εποχής και η μη αναγνώρισή του συνιστά χωρίς περιστροφές υπεκφυγή.

Α) Να πέσει όλο το βάρος για την οικοδόμηση Διεθνούς. Διεθνούς όμως ζωντανό, δρον, επαναστατικό επίκεντρο. Μιλάμε για Διεθνή με σχετικές αναλογίες με την Πρώτη Διεθνή στην οποία θα έχουν θέση όλα τα ζωντανά τμήματα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, όποιες ετικέτες και αν έχουν.

Ο Μαρξ δεν φοβήθηκε βουνά μικροαστικών παραλογισμών και εθνικών προκαταλήψεων. Ετσι και σήμερα μια νέα μονολιθική Διεθνής μπορεί να αναγεννηθεί μόνο μέσα από μια περίοδο ιδεολογικής διαπάλης και συγκρούσεων για το τελικό ξεκαθάρισμα. Ετσι μπορεί και να ξανααπλωθούν τα νήματα στην παγκόσμια εργατική τάξη, να ξαναγεννηθεί η ελπίδα.

Β) Απαιτείται στα πλαίσια της νέας Διεθνούς να προσδιοριστούν οι «αδύνατοι κρίκοι» στους οποίους να προσανατολιστεί ανάλογα η δράση του παγκόσμιου κινήματος. Τα παραπάνω βέβαια έχουν έννοια υπό την αίρεση της ορθής επαναστατικής γραμμής.

Πάει καιρός όμως που ακούγονται ασυνήθιστα πράγματα σε σχέση και με αυτά που γνωρίζαμε.

Με αποκλειστικό κριτήριο το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων - σχέσεων, επιχειρηματολογείται ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα εξαρτημένη αλλά υπόκεινται σε αλληλεξαρτήσεις.

Αν και αυτές οι οικονομικές διαπιστώσεις είναι συζητήσιμες, το κριτήριο πάσχει καθαυτό.

Στη θεωρία για την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, κρίκοι δεν είναι οι εθνικές οικονομίες αλλά τα κράτη δηλαδή τα σύμπλοκα οικονομίας - πολιτικής δύναμης - στρατιωτικής ισχύος. Η εξάρτηση είναι άρα παρούσα και εξόφθαλμη. Με αυτή την έννοια το ΑΑΔΜ πρέπει να θεωρείται αναγκαίο συστατικό στοιχείο της πολιτικής μας.

Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε υποτίμηση της θεωρίας της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και ερωτοτροπούμε με την νεορεφορμιστική άποψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται εγχώρια ανεξάρτητα από τις εξωτερικές επεμβάσεις.

Η αφαίρεση του ΑΑΔΜ τεκμηριώθηκε και με τον ισχυρισμό ότι συνιστά λογική σταδίων. Ομως η λογική των σταδίων δεν προέκυψε από αυτό καθ' εαυτό του ΑΑΔΜ αλλά είναι απότοκο του 10ου Συνεδρίου όπου δεν αποκλειόταν κάτω από προϋποθέσεις το ΠΑΣΟΚ να τραβηχτεί στο Μέτωπο, οπότε ...αφού περιμέναμε το ΠΑΣΟΚ...

Τι σχέση έχει με την διαλεκτική η σχέση έξω από την ΕΕ αλλά όσο αυτό δεν γίνεται «τότε μέσα στο ευρώ»;

Το έξω από το ευρώ πράγματι μπορεί να είναι αστικός ελιγμός. Μπορεί όμως και να προκύψει σαν αναγκαστική αναδίπλωση, σαν σημείο ισορροπίας αν η ταξική σύγκρουση μέχρι εκεί μπορεί να επιβάλλει. Τότες τι θα πούμε; Πάλι μέσα στο Ευρώ;

Από ποιες παραγράφους της μαρξιστικής επιστήμης συνάγεται ως δήθεν νομοτέλεια ότι είναι αδύνατον με εκλογές να προκύψει αντικαπιταλιστική κυβέρνηση; Και ακόμα να αποδειχτεί αυτό δίαυλος περάσματος;

Γιατί είναι λάθος να ζητάμε και με τις εκλογές μια τέτοια κυβέρνηση; Πέσαμε στην παγίδα, μας διέλυσαν τους ψήφους και επιμένουμε για την ορθότητα της γραμμής. Η επίκληση των παραδειγμάτων της Χιλής και της Ισπανίας είναι ακατανόητη. Και στις δύο περιπτώσεις η διεθνιστική βοήθεια ήταν πρακτικά ανεπαρκής και ειδικά στη Χιλή το Κόμμα ήταν χωμένο στον Λικβινταρισμό.

Υπάρχει δικαιολογία ότι ο λαός στις εκλογές δεν κατάλαβε την πολιτική μας. Η αλήθεια είναι ότι την κατάλαβε πολύ καλά. Φοβήθηκε, υπολόγισε συντηρητικά, στράφηκε αλλού.

Το κάθε ΚΚ υποχρεούται στη χάραξη της πολιτικής του να λαμβάνει υπόψη τη διαμορφωμένη στη συγκυρία συνείδηση της εργατικής τάξης. Συνυπολογισμός, όχι υποταγή.

Η χάραξη γραμμής «ανεξάρτητης» που ο λαός οφείλει να καταλάβει, αλλά η ηγεσία δεν έχει υποχρέωση να τον ακούει, είναι η ουσία του αριστερού σεχταρισμού.

Απαιτείται άμεσα η κατάρτιση μίνιμουμ προγράμματος που να περιφρουρεί αυστηρά την αυτοτέλεια του Κόμματος και της πολιτικής του αλλά που ο λαός να μπορεί να σηκώσει.


Κώστας Θύμης
Φίλος του Κόμματος, Κέρκυρα

Εχουν γνώση και γνώμη οι φύλακες των Θερμοπυλών

Κάθε μέρα διαβάζω το «Ριζοσπάστη» και παρακολουθώ τον προσυνεδριακό διάλογο.

Ας υπενθυμίσω ορισμένα παγκόσμια και εσωτερικά γεγονότα.

Τη φωτιά στο υπουργείο Εσωτερικών της Γερμανίας, τη σφαγή 22.000 Πολωνών αξιωματικών, τη φιλοσοφία του Γκαίμπελς, συνέχεια ψέματα κάτι θα μείνει και αυτό θα είναι ψέμα.

Τα στρατόπεδα θανάτου που δεν σεβάστηκαν παιδιά και έγκυες γυναίκες.

Την ανατίναξη των δίδυμων πύργων της Αμερικής, που έδωσε παγκόσμιο πρόσχημα με αφορμή την παγκόσμια τρομοκρατία, επεμβαίνοντας παντού για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους.

Τη Γερμανική Επανάσταση του 1918, το ρόλο των σοσιαλδημοκρατών και τον τραγικό θάνατο της Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ.

Και τώρα στα δικά μας. Ποιος πρόδωσε το πατριωτικό μέτωπο το 1936; Ο Σοφούλης. Με την επιθυμία και την καθοδήγηση των Αγγλων για τη συμμετοχή του Ζέρβα στην ανατίναξη του Γοργοποτάμου και την οικονομική του ενίσχυση με τσουβάλια λίρες Αγγλίας και τις επιχειρήσεις του ενάντια στον ΕΛΑΣ, όταν ο ΕΛΑΣ πολεμούσε τους Γερμανούς.

Στο ΕΑΜ δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές αλλά και άλλες δυνάμεις, οι οποίες κατέληξαν στη συμφωνία του Λιβάνου και κατέταξαν τις δυνάμεις του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του Καΐρου και στο στρατηγό Σκόμπι.

Τον εγκλεισμό των κομμουνιστών στο σύρμα και τον εξοπλισμό του Ιερού Λόχου.

Το ρόλο του Ηλία Τσιριμώκου και άλλων.

Μετά την παράδοση του οπλισμού του ΕΛΑΣ, τι ακολούθησε;

Δε λένε τίποτα για τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Δε διάβασαν για την ηρωική 9η Μεραρχία του Δημοκρατικού Στρατού Πελοποννήσου, το ηρωικό τέλος του Δημοκρατικού Στρατού στην Κρήτη, στη Σάμο, στη Μυτιλήνη και στην Κεφαλονιά.

Επ' ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας 8 Μάρτη για τη Γυναίκα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο τέλος της μόνης αντάρτισσας Διονυσίας Γρηγοράτου που έδωσε πολύωρη μάχη περικυκλωμένη κρατώντας την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό της.

Ερχόμαστε στην υποψηφιότητα του Νίκου Μπελογιάννη στις εκλογές για να σωθεί από το εκτελεστικό απόσπασμα και την άρνηση του Μιχάλη Κύρκου.

Το 1958 το φούντωμα της ΕΔΑ στο 25%. Ποια κόμματα συμμετείχαν και γιατί ξεφούσκωσε;

Ποιες δυνάμεις επέβαλαν τη διάλυση των παράνομων οργανώσεων του Κόμματος;

Ποιος έκανε τη διάσπαση του 1968;

Ο Λεωνίδας Κύρκος.

Ποιοι διέλυσαν το Συνασπισμό για να διαλύσουν το Κόμμα και να φύγει η μισή ΚΕ το 1989-'91;

Οι ανατροπές στη Μεγάλη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Πού οδήγησε ο Μαοϊσμός το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας;

Τι απέγιναν το Ιταλικό, Γαλλικό και το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ακολουθώντας τον Ευρωκομμουνισμό;

Λένε για τον Αλιέντε της Χιλής, που του έδωσε ο λαός με την ψήφο του την εξουσία. Τι έκανε για να περιφρουρήσει τη δική του και του λαού, νίκη; Δεν τον προετοίμασε ιδεολογικά, ταξικά και δεν τον εξόπλισε. Ο ηρωικός θάνατός του είναι αναγνωρισμένος.

Με όλα αυτά θέτω την ιστορική διαδρομή του Κόμματός μας, την πείρα του από τις συνεργασίες και τα συμπεράσματα από τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών για να δούμε τι φταίει και τι πρέπει να κάνουμε.

Γι' αυτό επικροτώ τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου με χέρια και με πόδια. Μένει αταλάντευτο στην κοσμοθεωρία και στον προλεταριακό διεθνισμό, ανανεώνει τα όργανά του, προσαρμόζει το πρόγραμμά του με τις εξελίξεις, είναι μπροστάρης στους αγώνες και τις θυσίες.

Το Κόμμα μας με όλα τα κομμουνιστικά κόμματα που κρατούν τη γροθιά ψηλά και αγωνίζονται ενάντια στην αστική τάξη και τον καπιταλισμό, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, της Αφρικής και της καταδίκης εργαζομένων. Τους περνούν χειροπέδες, τους δένουν πισθάγκωνα πίσω από αυτοκίνητα που τρέχουν, μέχρι να πεθάνουν.

Αυτός είναι ο αχαλίνωτος καπιταλισμός.

Μελετώντας το Κόμμα τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας της χώρας μας έφτιαξε τα εργαλεία για κάθε στρώμα, να παλέψει για τα προβλήματά του, για την κοινωνική συμμαχία, για τη λαϊκή εξουσία και το Σοσιαλισμό.

Ο Μπρεχτ λέει ότι έρχονται με καμουφλαρισμένα και ροζιασμένα χέρια.

Αυτοί τι λένε γι' όλα αυτά;

Και με τα γραφόμενά τους πού θέλουν να οδηγήσουν το Κόμμα;

Το Κόμμα δέχεται μια βρώμικη επίθεση που θα οξυνθεί. Για μένα αυτό σημαίνει πάμε πολύ καλά και αυτό φοβούνται.

Ας ετοιμάζεται το Κόμμα γρήγορα και ακατάπαυστα για τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν (Μπρεχτ).

Ενα στοίχο από την Γ' Διεθνή:

Θεοί άρχοντες βασιλιάδες (οπορτουνιστές και σοσιαλδημοκράτες)

με πλάνα λόγια μας μεθούν

εμείς οι δούλοι και οι ραγιάδες

μοναχοί τους θε να σωθούν.

Εμπρός η μόνη μας ελπίδα

είναι η σφιγμένη μας γροθιά.

Σύντροφοι προχωράμε.


Παναγιώτης Σπυράτης
ΚΟΒ Ν. Ζωής - Περιστέρι

Ορισμένες σκέψεις

Συμφωνώ με το κείμενο των θέσεων, το πρόγραμμα και το σχέδιο του καταστατικού. Πιστεύω ότι απεικονίζει πράγματι μια διαδικασία ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει τις αυξημένες απαιτήσεις που προκύπτουν από τις σύγχρονες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.

Ετσι, διαβάζοντας το κείμενο προσπάθησα να σκεφτώ τις θέσεις σε σχέση με τη δική μου πείρα και καταθέτω εδώ κάποιες επιμέρους σκέψεις.

Πρώτα από όλα με προβληματίζει έντονα το θέμα της προσέγγισης των ανέργων.

Το ποσοστό της ανεργίας στις ηλικίες 25 - 35, από τις οποίες έχω κυρίως εικόνα, είναι πάρα πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία - κι αυτό νομίζω θα έπρεπε να τονίζεται στο οικείο τμήμα του κειμένου των θέσεων (Θέση 13). Επίσης, σημαντικότατα προβλήματα αποτελούν η ετεροαπασχόληση, η ημιαπασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, η ανασφάλιστη εργασία, τα οποία αποτελούν πλέον τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση για τους νέους σήμερα. Ολα αυτά συνθέτουν μια εικόνα ιδιαίτερη και εγείρουν νέες απαιτήσεις για τον τρόπο δουλειάς σε αυτή την ομάδα ανθρώπων, η οποία όσο πάει διευρύνεται και φτάνει να αγκαλιάσει το ηλικιακό φάσμα 18 - 40, το οποίο σωστά θέτουμε ως προτεραιότητα και για τη στρατολογία.

Είναι, λοιπόν, κομβικής σημασίας η σχετική δουλειά που έχουμε ξεκινήσει να προχωρήσει και να βαθύνει. Είναι πολύ θετική η πρόταση για Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην ΚΝΕ, και νομίζω θα συμβάλει σημαντικά στο άνοιγμά μας στη νεολαία και στις παραγωγικές ηλικίες. Ωστόσο, νομίζω ότι το θέμα της παρέμβασής μας στην εργατική τάξη στο συγκεκριμένο τοπίο, με όλες τις νέες ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει (συχνή αλλαγή εργοδότη, πολύχρονη ανεργία, ετεροαπασχόληση κ.λπ.), πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά και σε ευρύτερη βάση. Ειδικότερα πρέπει να δούμε άμεσα περισσότερους τρόπους να συσπειρώσουμε και να ενεργοποιήσουμε τους άνεργους του χώρου δράσης μας, αλλά και να δούμε πιο επιτακτικά το θέμα της συσπείρωσης και των ανέργων κατά προτεραιότητα στο χώρο του κλάδου τους.

Επιπλέον πιστεύω ότι η αποτελεσματικότητα της δουλειάς μας θα ανέβαινε πολύ αν προσέχαμε περισσότερο ζητήματα καθυστέρησης που υπάρχουν κατά καιρούς σε σχέση με τη σωστότερη αξιοποίηση όλων των μελών των ΚΟΒ, ανάλογα βέβαια με την ηλικία, την πείρα και τις δυνατότητες του καθενός. Στην ίδια λογική να αποφύγουμε την πολυχρέωση των στελεχών, να φροντίσουμε ώστε να γίνει πιο καλός καταμερισμός και - όσο είναι δυνατό - να μην υπάρχει κανένας χρεωμένος σε δύο ομάδες. Πρέπει επίσης να ελέγχουμε λίγο καλύτερα πώς και πόσο δραστηριοποιούνται οι σύντροφοι στα σωματεία τους και, δευτερευόντως, στους διάφορους συλλόγους όπου μπορεί να ανήκουν.

Με βάση, τώρα, την ειδικότητά μου ως υπ. διδ. Νεοελληνικής Φιλολογίας, θα ήθελα εδώ να καταθέσω κάποιες σκέψεις για το θέμα της παρέμβασής μας σε θέματα πολιτισμού και λογοτεχνίας ειδικότερα.

Γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο κείμενο στο θέμα του πολιτισμού και στην ανάγκη να διαμορφωθεί η «υλικοτεχνική και η ανθρώπινη υποδομή» για να στηριχθεί η δράση του Κόμματος στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό. Η κατεύθυνση είναι πολύ σωστή, και έχουν ήδη γίνει αρκετά θετικά βήματα σε αυτήν (π.χ. Συνέδρια Ρίτσου, Βάρναλη, Μπρεχτ, συναυλίες, εκδηλώσεις κ.λπ.). Οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως το Κόμμα πολύ καλά γνωρίζει, μπορούν να ενισχύσουν και να συμπληρώσουν γόνιμα το πολιτικό μας άνοιγμα. Παρά τα θετικά βήματα, ωστόσο, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία, που είναι ο τομέας που γνωρίζω καλύτερα.

Φοβάμαι πως συχνά περιοριζόμαστε σε μια λογική του άμεσα εφικτού: Επαναλαμβάνουμε σε κάποιο βαθμό ήδη διατυπωμένες θέσεις και έργα, κι αυτό δίνει την εντύπωση ότι η πολιτισμική παραγωγή που είχε προοδευτικό χαρακτήρα είναι ελάχιστη, ενώ η συμβολή των κομμουνιστών καλλιτεχνών, αλλά και της κομμουνιστικής ιδεολογίας στα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα υπήρξε τεράστια, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Αν και αντιλαμβάνομαι την προτεραιότητα που δίνεται σε δημιουργούς, οι οποίοι μπορούν να λειτουργήσουν και ως πρόσωπα - πρότυπα, πιστεύω ότι χρειάζεται ένα παράλληλο άνοιγμα σε έργα με προοδευτικό χαρακτήρα, ασχέτως από το πώς κινήθηκαν οι δημιουργοί τους ως μονάδες. Να κάνουμε, δηλαδή, ένα σοβαρό άνοιγμα στα έργα του πολιτισμού - σύγχρονα, αλλά και παλαιότερα - προβάλλοντας τη δική μας αισθητική και πολιτική πρόταση. Να διαβάζουμε τα έργα προβάλλοντας περισσότερο το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο που τα γέννησε, κι όχι τόσο τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και να αναδεικνύουμε τα στοιχεία αμφισβήτησης των αστικών θεσμών και αξιών, που υπάρχουν σε πάρα πολλά από τα καθιερωμένα ως κορυφαία έργα του 20ού αιώνα.

Βέβαια, για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να εμπλουτιστεί το δυναμικό μας. Χρειάζεται στενή συνεργασία του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ με τα παρακάτω όργανα, και νέες ομάδες χρεωμένες σε αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω τι μορφή μπορεί να πάρει αυτή η προσπάθεια, δεν έχω καθόλου σχετική εικόνα ή πείρα. Σκέφτομαι όμως ότι θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια καταγραφή των συντρόφων με σχετικές ειδικότητες (καλλιτέχνες και μελετητές), όπου κι αν είναι χρεωμένοι οργανωτικά, για να μπορέσουν να αξιοποιηθούν σε αυτή την προσπάθεια και να συμβάλουν ώστε να ανέβει η δουλειά μας στον πολιτισμό ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Ετσι, οι οικείες οργανώσεις θα είναι ο πυρήνας ενός ανοίγματος, όχι όμως η μόνη δεξαμενή του. Να δούμε επιπλέον ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες που μπορούν να μας φέρουν σε επαφή με νέους δημιουργούς και να τους προσανατολίσουμε - στο βαθμό που μπορούμε - σε μια ταξική καλλιτεχνική έκφραση υψηλής αισθητικής.

Παράλληλα, προβάλλει, νομίζω, επιτακτικά η ανάγκη να βγούμε ακόμα πιο δυναμικά μπροστά στα θεωρητικά ζητήματα που ανοίγονται τελευταία στον χώρο του πολιτισμού: Τέχνη και οικονομική κρίση, η περίφημη απαλλαγή της ιστορίας «από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», αλλά και η γνωστή και μη εξαιρετέα θεωρία των άκρων. Να αξιοποιήσουμε τους συντρόφους αλλά και τον κύκλο επιρροής μας, ώστε να παρέμβουμε ακόμα πιο δυναμικά τόσο με θεωρητικό όσο και με καλλιτεχνικό έργο για τα παραπάνω ζητήματα.


Νάντια Φραγκούλη
ΚΟΒ Ηρακλείου Αττικής

Συνέδριο οδηγός στο δρόμο για τη νίκη

Σύντροφοι,

Το Κόμμα μας στα 94 χρόνια του αντικρίζει το 19ο Συνέδριό του με επαναστατική αισιοδοξία και σιγουριά ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Αρχικά, θέλω να αναφέρω ότι θεωρώ ότι το Κόμμα μας κάνει σε αυτό το Συνέδριο ένα πολύ σημαντικό βήμα στην εκλαΐκευση της πολιτικής μας πρότασης και στην καλύτερη κατανόησή της, κυρίως από εμάς και κατ' επέκταση από το λαό.

Είναι Θέσεις που αποτελούν άξια παιδιά ενός επαναστατικού εργατικού Κόμματος Νέου Τύπου και μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη αγώνων και να βοηθήσουν στη δουλειά μας από εδώ και μπρος. Η ανάλυση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης από το Κόμμα είναι στοιχείο που όλοι πρέπει να εκμεταλλευτούμε στις καθημερινές μας κουβέντες. Αναδεικνύει πραγματικά τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού και το γεγονός ότι έχει σαπίσει. Φέρνει στο προσκήνιο τη νομοτέλεια που αποτελεί και το σύνθημα του Συνεδρίου μας. « Ο Σοσιαλισμός αναγκαίος και επίκαιρος».

  • Για τη Λαϊκή Συμμαχία

Ο χαρακτήρας περί πολιτικοποίησης της Λαϊκής Συμμαχίας, που μπαίνει από τις Θέσεις, είναι σωστός, αλλά πρέπει να προσεχθεί να μη θεωρήσουμε το Κόμμα και τη Λαϊκή Συμμαχία ένα πράγμα. Οτι είναι δηλαδή το ίδιο. Η δράση μας για την οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας πρέπει να χαρακτηρίζεται από υπομονή, επιμονή, γνώση της πολιτικής του Κόμματος και γερό στομάχι. Είναι γεγονός ότι πρέπει να δουλέψουμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες επίθεσης και προσπάθειας συντηρητικοποίησης του κόσμου, καθώς και έντασης του αντικομμουνισμού. Γι 'αυτό και χρειάζεται καθαρό μυαλό και πίστη στη στρατηγική του Κόμματος.

Σημαντικές είναι και οι διευκρινίσεις και εξηγήσεις που υπάρχουν στις Θέσεις, σε σχέση με την αλληλεξάρτηση του τριπτύχου που βάζουμε μπροστά σαν σύνθημα (Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων - Αποδέσμευση από τη ΕΕ - Διαγραφή του χρέους), καθώς και αυτές σε σχέση με τους οπορτουνιστές και πώς τους αντιμετωπίζει η Λαϊκή Συμμαχία.

Να δούμε πώς θα καταφέρουμε καλύτερα να εξειδικεύσουμε τις Θέσεις και να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες που προκύπτουν.

  • Σε σχέση με την ΚΝΕ

Συμφωνώ με το πώς μπαίνει από τις Θέσεις ότι πρέπει να υπάρχει καλύτερη συνεννόηση της ΚΟΒ με την ΟΒ στο χώρο δράσης και νομίζω ότι αυτό είναι και από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στους χώρους που είμαστε χρεωμένοι.

Η εμπειρία δείχνει ότι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, οι οποίες ίσως και να μπορούσαν να λυθούν, θα είχαμε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα, αν υπήρχε πιο αγαστή συνεννόηση Κόμματος - ΚΝΕ. Η βοήθεια περαιτέρω και η παρέμβαση του Κόμματος θα μπορούσε να βοηθήσει στο να ξεπεραστούν φόβοι που εμφανίζονται μέσα στο χώρο δράσης, στην καλύτερη αντιμετώπιση αντίπαλων ιδεολογημάτων, καθώς και στην πιο αποτελεσματική οργάνωση της δράσης της ΚΝΕ μέσα στο χώρο.

Η σχέση ΚΟΒ - ΟΒ μέχρι τώρα ήταν πιο πολύ σχέση ειδοποιήσεων παρά ουσιαστικής συνεργασίας για να βγει η δράση μας στο χώρο και αυτό πρέπει να σταματήσει. Σε αυτό θα βοηθήσει η συστηματική παρέμβαση του Κόμματος στο χώρο.

Σε συνέχεια όλων των παραπάνω και για την επίτευξή τους, θεωρώ την παρουσία του Κόμματος στους χώρους δράσης της ΚΝΕ επιτακτική και απαραίτητη.

Το Κόμμα πρέπει να δει καλύτερα και το ιδεολογικοπολιτικό ατσάλωμα της ΚΝΕ, όπου αν και έχουν γίνει βήματα μπροστά είναι ακόμα αδύναμα. Εκ των πραγμάτων η νεολαία συναντάει, ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια αλλά και στους χώρους των σχολείων και της μαθητείας ένα σωρό από ιδεολογήματα που ποικίλλουν σε ποσότητα, ανάλογα και με το χώρο δράσης. Πρέπει, λοιπόν, να έχουμε καλά αντανακλαστικά, να μη μένουμε πίσω στις εξελίξεις, να απαντάμε στην οργάνωση τέτοια ζητήματα, να πέφτει το Κόμμα από πάνω.

Ιδιαίτερη βοήθεια αποτελούν τα ιδεολογικά μαθήματα, τα οποία όμως πρέπει να επεκταθούν και να αφορούν όλους τους συντρόφους.

Μεγάλη αδυναμία του Κόμματος και κατ' επέκταση της ΚΝΕ είναι και η αφομοίωση των νέων μελών, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα και τη διαρροή που παρατηρούμε. Εκτός λοιπόν από τη δουλειά στη στρατολογία, κάτι το οποίο μπαίνει και από τις Θέσεις, καλύτερα πρέπει να δούμε πώς θα μαθαίνουμε στους νέους συντρόφους τη ζωή του νέου κομμουνιστή, πώς θα τους διαπαιδαγωγούμε με επαναστατικά χαρακτηριστικά. Ετσι κατορθώθηκε η συνέχεια του Κόμματος μέχρι τώρα έτσι πρέπει και να συνεχίσουμε από εδώ και μπρος. Φυσικά θα πρέπει να δούμε και δουλειά του Κόμματος πάνω στην ΚΝΕ σε σχέση με τη στρατολογία και τους δεσμούς που αποκτάμε με έναν κόσμο, στο δρόμο των βιογραφικών.

  • Τώρα, σε σχέση με το σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος

Θεωρώ σωστό το γεγονός ότι βάζουμε τη βασική μας θέση σε σχέση με το Σοσιαλισμό, το πώς θέλουμε να είναι, απλά, μεστά και συγκεκριμένα, χωρίς γενικολογίες και αφηρημένες έννοιες. Να δούμε καλύτερα πως αυτό το Πρόγραμμα θα το κάνουμε κτήμα της εργατικής τάξης, του λαού, να γίνει υπόθεσή του. Κάτι στο οποίο είμαστε πίσω.

Να σπάσουμε ακόμα ιδεολογήματα τα οποία εμφανίζονται και μέσα στο Κόμμα και έχουν να κάνουν με κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Σύντροφοι, δεν νοείται να υπάρχει σύντροφος που να μην έχει πίστη στην επαναστατική βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος από την πρωτοπόρα εργατική τάξη και τους συμμάχους της και να θεωρεί ότι ο Σοσιαλισμός μπορεί να επιτευχθεί με ειρηνική ομαλή κοινοβουλευτική μετάβαση. Εχουμε πάρει χρόνια διαζύγιο από αυτές τις λαθεμένες απόψεις και δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το Μαρξισμό - Λενινισμό ούτε με την πραγματικότητα. Οι Θέσεις κάνουν ισχυρά βήματα στο ξεπέρασμα τέτοιων αυταπατών.

Τέλος, θα ήθελα να θίξω το εξής ζήτημα: Παρατηρούνται παραδείγματα οργανωτικού φιλελευθερισμού και χαλαρότητας. Πρέπει το Κόμμα να πάρει άμεσα μέτρα για αυτήν την κατάσταση. Είμαστε επαναστατικό Κόμμα, δεν νοείται να χαλαρώνουμε κατά αυτόν τον τρόπο. Δεν είμαστε ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Εχουμε Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό. Η παράβαση κατά τέτοιον τρόπο του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού πρέπει να επιφέρει ποινές από το Κόμμα και να μην περνάει στο ντούκου.

Κλείνοντας δηλώνω ότι συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ, το Σχέδιο Προγράμματος, καθώς και το Σχέδιο Καταστατικού του Κόμματος.

Καλή επιτυχία στο 19οΣυνέδριο του τιμημένου Κόμματος μας!

Είθε να συμβάλει στο ατσάλωμά μας, να ανοίξει καλύτερα το δρόμο για τη διάδοση της Στρατηγικής μας. Για την υιοθέτηση, από όλο και μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, της αντίληψής μας για το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό, μέχρι την τελική νίκη!

Είναι σε αυτήν την κατεύθυνση και μπορεί να το πετύχει!

« ... Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε

σου 'ναι γραφτός ο δρόμος

της συντριβής...

...και να το ξέρεις

θα βγούμε νικητές

κι ας είναι βαριές μας

οι θυσίες...»

Ναζίμ Χικμέτ, «Στους δεκαπέντε συντρόφους».


Σπύρος Κυανούρας
ΚΟΒ Ιονίου Πανεπιστημίου, Μέλος του ΝΣ Κέρκυρας της ΚΝΕ

Για τη Λαϊκή Συμμαχία

Ενόψει του 19ου Συνεδρίου του Κόμματός μας μεγάλο μέρος της συζήτησης έχει επικεντρωθεί στη Λαϊκή Συμμαχία, γεγονός που είναι και σε ένα βαθμό λογικό καθώς, όπως έχουν γράψει και άλλοι σύντροφοι, στην πολιτική συμμαχιών κάθε κομμουνιστικού κόμματος αντανακλάται και η στρατηγική του. Το Κόμμα μας έχει εδώ και χρόνια ξεκαθαρίσει ότι στρατηγική του είναι, για να το πούμε απλά, να φύγουν απ' τη μέση μια χούφτα παράσιτα, οι καπιταλιστές, και κουμάντο πλέον να κάνει αυτός που παράγει τον πλούτο, η εργατική τάξη. Αυτό δηλαδή που λέμε σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι Θέσεις της ΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία πραγματεύονται ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά έχουν συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και άρα έχουν αντικειμενικά συμφέρον να συμμαχήσουν με την εργατική τάξη γι' αυτό το σκοπό. Φυσικά, αυτά δεν τα λέμε πρώτη φορά τώρα, αλλά τι πιο φυσιολογικό από το να ωριμάζουμε συνολικά σαν Κόμμα και να μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα ακόμα πιο καθαρά καθώς δουλεύουμε με τη στρατηγική μας στο λαό.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν γιατί διάφοροι έχουν συγκεντρώσει πυρά γύρω από το ζήτημα της Λαϊκής Συμμαχίας. Είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να τυφλώσουν το λαό στο ποια είναι η λύση: Σοσιαλιστική επανάσταση ή μεταρρύθμιση του καπιταλισμού με τους καπιταλιστές ακλόνητους στις θέσεις τους.

Εγώ θέλω να αναφερθώ σε μερικά απτά επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται, από μερικούς καλοπροαίρετα, από άλλους σίγουρα όχι.

Λένε, για παράδειγμα, ότι «αφού θέλουμε να συμμαχήσουμε με τους αυτοαπασχολούμενους ή τους αγρότες, θα πρέπει οπωσδήποτε να συμμαχήσουμε και με τους πολιτικούς τους εκφραστές, οι οποίοι θα είναι εκ των πραγμάτων οπορτουνιστικά κόμματα», τα οποία συχνά τα ταυτίζουν με τους υπάρχοντες οπορτουνιστικούς σχηματισμούς. Μάλιστα, όπως λένε, αυτό καθορίζεται από τη λενινιστική αρχή περί συμμαχιών παραθέτοντας και αποσπάσματα.

Ενα πρώτο ζήτημα είναι ότι ο καθένας, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί να πάρει σκόρπιες φράσεις από δω και από κει μέσα από τα Απαντα του Λένιν, ξεχωρίζοντάς τες από το ιστορικό και πολιτικό υπόβαθρο που διατυπώθηκαν κάθε φορά και να φτιάξει δικιά του θεωρία που να τεκμηριώνει ό,τι θέλει. Παλιό το κόλπο.

Ας πάμε όμως στην ουσία. Με αυτή τη θέση η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να παλέψουν για την εξουσία εκφυλίζεται κατευθείαν σε συνεργασία πολιτικών κομμάτων, ακόμα και αν αυτό δεν το παραδέχονται. Γιατί αλλιώς δε θα γινόταν τόση φασαρία, άλλωστε οι θέσεις το ξεκαθαρίζουν: Οποιαδήποτε πολιτική δύναμη προκύψει και θα εκφράζει τα σύμμαχα με την εργατική τάξη στρώματα, η οποία συμφωνεί στον έναν ή στον άλλο βαθμό με το σοσιαλισμό, μπορεί ελεύθερα να στηρίξει τη Λαϊκή Συμμαχία με τη δράση των μελών της στα όργανα και τις δομές της Λαϊκής Συμμαχίας, όπως ακριβώς κάνει και το ΚΚΕ. Τι παραπάνω δηλαδή χρειάζεται;

Αυτή η θέση κρύβει πόθους, ή και αυταπάτες, για κυβερνητική λύση μέσα στον καπιταλισμό. Εκτός όμως από αυτό, ενέχει και κάποιες αντιφάσεις τις οποίες θα πρέπει να σκεφτούν όσοι καλοπροαίρετα την υποστηρίζουν.

Πρώτον, από πού προκύπτει ότι οι υπάρχοντες οπορτουνιστικοί σχηματισμοί (ΑΝΤΑΡΣΥΑ π.χ.) και άλλοι που θα προκύψουν είναι πολιτικοί εκφραστές, για παράδειγμα, των αγροτών ή των πιο φτωχών αυτοαπασχολούμενων; Επιπλέον, πώς μπορούμε να μιλάμε για οποιαδήποτε πολιτική συνεργασία με τις συγκεκριμένες ομάδες, τη στιγμή που αυτές προέκυψαν όχι από διαφωνία απλά με το ΚΚΕ, αλλά στη βάση διάλυσης του ΚΚΕ πρωταγωνιστώντας στις πιο βρώμικες επιθέσεις εναντίον του;

Δεύτερον, αν δεν προκύψουν πολιτικές δυνάμεις που να εκφράζουν τους φτωχομεσαίους αγρότες, ή τους αυτοαπασχολούμενους κ.ο.κ. η Λαϊκή Συμμαχία πάει περίπατο; Πρέπει δηλαδή το ΚΚΕ να περιμένει πότε θα φτιαχτούν τέτοιοι σχηματισμοί ή κόμματα, για να πάει έπειτα να συμμαχήσει μαζί τους προκειμένου να «πάρει σάρκα και οστά» η Λαϊκή Συμμαχία;

Τρίτον, η εργατική τάξη αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν εκφράζεται στο σύνολό της ιδεολογικά και πολιτικά από το ΚΚΕ. Μεγάλο κομμάτι της εκφράζεται από τη ΝΔ, από το ΠΑΣΟΚ και άλλα αστικά κόμματα, ένα κομμάτι και από τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα λοιπόν με τον συλλογισμό τους μπορεί να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πρέπει να συμμαχήσει το Κόμμα και με αυτά τα κόμματα προκειμένου να τραβήξει την εργατική τάξη. Ακούγεται τραβηγμένο αλλά εκεί καταλήγεις όταν δεν αντιμετωπίζεις τον μαρξισμό - λενινισμό σα ζωντανή επιστήμη αλλά σαν σκόρπια γράμματα πάνω σε χαρτί, ή πιο απλά αν δεν θες επανάσταση.

Η Λαϊκή Συμμαχία λοιπόν είναι η συμμαχία εκείνη των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από το να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές έχουν και να αναμετρηθούν με την αστική τάξη και τους δικούς της συμμάχους, μέχρι την κατάληψη της εξουσίας. Αυτή η συμμαχία έχει αντικειμενικό χαρακτήρα γιατί οι κοινωνικές δυνάμεις που την αποτελούν, λόγω της θέσης τους στην παραγωγή έχουν μόνο να χάσουν από την εξουσία των μονοπωλίων, τον καπιταλισμό. Δεν καθορίζεται λοιπόν βουλησιαρχικά από το ΚΚΕ το ποιες δυνάμεις την αποτελούν. Ο καθοδηγητικός, πρωτοπόρος και καθοριστικός ρόλος της εργατικής τάξης μέσα στη συμμαχία είναι επίσης κάτι το αντικειμενικό, και γι' αυτό το λόγο η εξέλιξη της ταξικής πάλης θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης που είναι το ΚΚΕ. Από κει και πέρα αν υπάρξουν πολιτικοί σχηματισμοί που θα θελήσουν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, η συμβολή τους θα κριθεί στην έμπρακτη στήριξη της κοινωνικής συμμαχίας και όχι στην πολιτική συνεργασία με το ΚΚΕ, που αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα δε θα μπορεί παρά εκλογική να είναι.

Πρόκειται για ζητήματα που δεν είναι απλά στην κατανόησή τους, χρειάζεται επίπονη και σωστή μελέτη και των κλασικών και της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος τόσο παγκόσμια όσο και στη χώρα μας. Πρέπει να έχουμε και υπομονή καθώς οι παραστάσεις του μεγαλύτερου κομματιού του λαού και της νεολαίας, έχουν σαν αποτέλεσμα όποτε μιλάμε για συμμαχία αυτή de facto να ταυτίζεται με τις από τα πάνω συμφωνίες κομμάτων σε κάποια επιμέρους ζητήματα ή και σε κυβερνητικό επίπεδο.

Πρέπει πάνω απ' όλα να αποκτήσουμε εμείς οι κομμουνιστές ακόμη μεγαλύτερη ικανότητα ώστε να υπερνικήσουμε τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες και μέσα από την καθημερινή μας δράση να δυναμώνει συνεχώς η κοινωνική συμμαχία με προτεραιότητα τους χώρους δουλειάς. Σίγουρα μέσα από την κουβέντα και τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα βγούμε πιο δυνατοί σε αυτή την κατεύθυνση.


Μανώλης Νάνος
ΟΒ ΜΜ ΕΜΠ

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, το Κόμμα μας παραδίδει στα χέρια της εργατικής τάξης το πιο σύγχρονο όπλο για τις μάχες που έρχονται. Ο απολογισμός της δράσης του Κόμματος, τα νέα καθήκοντα, το νέο σχέδιο Προγράμματος και το Καταστατικό παρουσιάζονται με ενιαίο τρόπο και μας βοηθούν ακόμη περισσότερο να αντιληφθούμε τη συνέχεια που έχει και πρέπει να έχει η δουλειά μας. Η αλήθεια είναι, όπως και οι θέσεις ορθά αναφέρουν, πως δεν υπήρξε αντιστοίχιση της δράσης του Κόμματος με τις αντικειμενικές συνθήκες, αυτό σε συνδυασμό με τα εκλογικά αποτελέσματα, προξένησε μια μεγάλη απογοήτευση σε οπαδούς και φίλους του Κόμματος. Προσωπικά συνάντησα σε μεγάλο βαθμό την απογοήτευση αυτή στον κύκλο μου και χρειάστηκε πολύ βαθιά συζήτηση για να γίνει κατανοητός ο ρόλος τόσο του υποκειμενικού παράγοντα αλλά και των αντικειμενικών συνθηκών. Οπως και να 'χει η δουλειά και η συμβολή του Κόμματος σε τόσο δύσκολες συνθήκες αποτελεί παρακαταθήκη για την εργατική τάξη.

Οπως βέβαια μπαίνει κι από τις Θέσεις, έχουμε ευθύνη, με τα δικά μας κριτήρια, στο να εντοπίσουμε τις αδυναμίες που είχαμε το προηγούμενο διάστημα. Πρώτα και κύρια, δε συγκεντρώσαμε τις δυνάμεις μας στο βαθμό που έπρεπε στην εργατική τάξη και βασικά στους χώρους δουλειάς. Επίσης, η δουλειά μας με τις μάζες δεν είχε τη σταθερότητα που θα έπρεπε. Αυτό νομίζω επιβεβαιώνεται και από την πείρα τη δική μου και της Οργάνωσής μου. Οπου δείξαμε σταθερότητα, υπομονή και επιμονή στη δουλειά μας έγιναν πλούσιες συζητήσεις, υπήρξαν αποτελέσματα, τα οποία φάνηκαν και στη συμμετοχή εργαζομένων σε απεργίες, στην αταλάντευτη στάση τους στο πλευρό του Κόμματος, στη στήριξή του στις εκλογές, στη συνείδησή τους συνολικότερα.

Κρίσιμο ζήτημα, αυτό της κοινωνικής συμμαχίας, το οποίο και δεν έγινε κατανοητό. Δεν έγιναν αρκετές προσπάθειες για να καταλάβει ο κόσμος ότι ο κλάδος είναι ουσιαστικά συνώνυμο της ενότητας της εργατικής τάξης. Προσωπικά κατάλαβα την ουσία του με την εγγραφή μου στο «Βύρωνα», σωματείο εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση, και συνειδητοποιώντας ότι και ο καθηγητής που δουλεύει, π.χ. στην ιδιωτική εκπαίδευση και ο οδηγός που μεταφέρει τους μαθητές με το σχολικό, τον ίδιο εργοδότη έχουν και έχουν συμφέρον από το να αγωνιστούν μαζί στο ίδιο, κλαδικό σωματείο, και όχι να κατακερματίζονται δεξιά και αριστερά ή να μην οργανώνονται καν σε σωματείο, κάτι το οποίο ισχύει για το μεγαλύτερο ποσοστό της εργατικής τάξης. Σωστά αναφέρεται ο εφησυχασμός που μας διακατέχει ότι έχουμε καλή στρατηγική, η μηχανιστική γενίκευση την οποία χρησιμοποιούμε όταν κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταλάβει βασικά ζητήματα έτσι ώστε να τα εκλαϊκεύουμε και στον περίγυρό μας. Αυτό, βέβαια, έχει να κάνει και με την ιδεολογικοπολιτική μας θωράκιση, το καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη», που είναι κύριο όπλο στη δουλειά μας.

Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η κατεύθυνση που δίνεται για τη δουλειά μας στη νεολαία. Πιο συγκεκριμένα στους χώρους εκπαίδευσης και κατάρτισης, όπου έχουμε δει να στήνονται μαθητοδικεία, για μαθητές που διεκδικούν σύγχρονες σχολικές δομές, αλλά και αξιοπρεπή ζωή για εκείνους και τους γονείς τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, στην περιοχή μου, έχει βοηθήσει το Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας.

Καθήκον μας να γίνει γνωστό στους νέους, να αποτελέσει το χώρο όπου οι νέοι θα μορφώνονται, θα ψυχαγωγούνται, θα συζητάνε, θα προβληματίζονται, θα αποκτούν ταξική συνείδηση και αγωνιστική διάθεση για μια κοινωνία με επίκεντρο τις ανάγκες τους κι όχι το κέρδος. Η αρχή έχει γίνει. Μέσα από τα μαθήματα χορού, ήρθαμε σε επαφή με πολλούς μαθητές και νέους, κάναμε αρκετές συζητήσεις, εκδηλώσεις πάνω σε ζητήματα που μας προβληματίζουν (ναρκωτικά, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων κλπ) και συνεχίζουμε... Μέσα από τη λειτουργία των μαθημάτων σε μαθητές Λυκείου, που πραγματοποιούνται στο Στέκι με τη βοήθεια του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και της Λαϊκής Επιτροπής, μια προσπάθεια κόντρα στις επιδιώξεις του κεφαλαίου να αφήσει τα παιδιά μας αμόρφωτα, απαίδευτα, άοπλα απέναντι στη μοιρολατρία και τις λογικές «του τίποτα δεν αλλάζει». Τα μαθήματα δε γίνονται για να «βολευτούν» οι μαθητές, αλλά για να συνειδητοποιήσουν την αξία της μόρφωσης και να διεκδικήσουν ένα σύγχρονο σχολείο.

Γενικότερα θεωρώ ότι οι πολύμορφες δραστηριότητες στο Στέκι έφεραν σε επαφή τον εργατόκοσμο της γειτονιάς με τη Λαϊκή Επιτροπή, συσπειρώνοντάς τον στην επιτροπή ανέργων, στα ταξικά σωματεία, στους φορείς. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό μιας και οι Λαϊκές Επιτροπές στη γειτονιά αποτελούν ουσιαστικά φύτρα της Λαϊκής Συμμαχίας και γι' αυτό πρέπει να αποκτήσουν καθαρό χαρακτήρα συγκρότησης ως δύναμη με προσανατολισμό αντίστασης και σύγκρουσης απέναντι στην αστική εξουσία.

Το σχέδιο Προγράμματος του Κόμματός μας, μας βοήθησε να κατανοήσουμε ακόμη περισσότερο ότι στάδια δεν υπάρχουν ούτε και στο κίνημα. Επίσης, δόθηκε έμφαση στην καπιταλιστική κρίση σε συνδυασμό με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό και για τη δική μας θωράκιση εφόσον ο πόλεμος είναι πλέον πιο επίκαιρος από ποτέ και είναι όπλο που ο αστικός αντίπαλος θα χρησιμοποιήσει σύντομα. Ακόμα οι ιδιαίτερες πλευρές των Θέσεων γι' αυτό το ζήτημα έχουν βοηθήσει και σε συζητήσεις με τον κόσμο, ο οποίος έχει την αγωνία και την ανησυχία να μάθει. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντιδιαστολή με αυτήν του Μετώπου, η οποία προσδιορίζει καλύτερα τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους μισοπρολετάριους, αυτοαπασχολούμενους κλπ.

Γενικότερα στο σχέδιο Προγράμματος και στο Καταστατικό αποτυπώνεται η ωρίμανση του Κόμματος, η οποία φαίνεται έτσι κι αλλιώς από το βάθος των επεξεργασιών του τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα το Β' τόμο Δοκιμίου της Ιστορίας του Κόμματος. Το Κόμμα με τη στάση του μέσα στην καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει στην πράξη τι σημαίνει να μαθαίνεις από την πείρα του παρελθόντος, να έχεις βγάλει ουσιαστικά, βαθιά συμπεράσματα. Κι όλα αυτά την ώρα που διεθνώς υπάρχει συνεχής υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η στάση αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Και παρότι σίγουρα μπροστά μας θα ζήσουμε πολύ πιο δύσκολες και σύνθετες συνθήκες από αυτές που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, αυτό που μπορούμε και οφείλουμε όλοι να κάνουμε, είναι να προετοιμαζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Να εξοπλιζόμαστε ιδεολογικοπολιτικά, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και να συνδεόμαστε ως Κόμμα και ο καθένας ξεχωριστά με τις μάζες εργαζομένων.

Γιατί το μέλλον μας ανήκει!


Βίβιαν Ξυνού
Μέλος της ΟΒ Πατησίων της ΚΝΕ

Σκέψεις πάνω στις Θέσεις

Οι Θέσεις χαρακτηρίζονται από μία γενικόλογη εκτίμηση περί άριστων προβλέψεων του Κόμματος, όσον αφορά τόσο την οικονομική κρίση, όσο και τη διεθνή κατάσταση και από αρκετά εύσημα για τη δράση του. Τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στο εσωτερικό μέτωπο απουσιάζει παντελώς η κριτική και η αυτοκριτική, ενώ διάχυτη είναι η απλούστευση ότι όποιος δεν συμφωνεί μαζί μας κινείται σε λάθος κατεύθυνση, επομένως εναντίον μας. Λόγω του περιορισμένου χώρου θα αναφερθώ στη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» στην οποία βασίζεται η ανάλυση των διεθνών σχέσεων, οδηγεί σε απλουστεύσεις, δεν εμβαθύνει και έχει σαν αποτέλεσμα λάθος εκτιμήσεις.

Η Τουρκία π.χ., είναι μία χώρα με εξαρτημένη οικονομία από αμερικανικά και σαουδαραβικά κεφάλαια και μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης παρουσιάζεται ως ο εγγυητής της σταθερότητας της οικονομίας της χώρας, με δηλώσεις εξόφλησης του δανείου στο ΔΝΤ, με ξεπούλημα του συνόλου του δημοσίου τομέα και κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιωτικά κεφάλαια, με μειώσεις των παροχών των κοινωνικών ασφαλίσεων και των αποδοχών. Σε έναν πληθυσμό 75 εκατομμυρίων, αναπτύσσεται - μετά και τη χρεοκοπία του 2001- μία νέα «μεσαία τάξη», η οποία ζει το «ελληνικό όνειρο», του πλαστικού χρήματος, της υπερκατανάλωσης και των δανείων από το τηλέφωνο, υποθηκεύοντας στην πραγματικότητα την εργατική της δύναμη για ένα φανταχτερό περιτύλιγμα της ζωής της, η οποία όμως χτίζεται σε σαθρές βάσεις. H χώρα παρουσιάζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, η οποία βασίζεται κυρίως στον τομέα των κατασκευών, στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες, ενώ σχεδιάζεται και αξιοποίηση περιοχών της Νοτιανατολικής Τουρκίας, όπου κυριαρχεί το Κουρδικό στοιχείο.

Στη συγκεκριμένη περιοχή, πολυεθνικές έχουν δηλώσει ενδιαφέρον για τη συμμετοχή σε βιομηχανική ανάπτυξη. Επενδύσεις που συνδέονται με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, από τα συμφέροντα της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ και την προσπάθειά της να αποκλείσει τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Αυτό δείχνουν οι δρομολογημένες συζητήσεις για τον αφοπλισμό του ΡΚΚ, στις οποίες αποδίδονται τα σχέδια ανάπτυξης, των πλέον υποβαθμισμένων περιοχών, ενώ λίγους μήνες πριν αναλυτές υποστήριζαν ότι την «Αραβική Ανοιξη θα διαδεχθεί το Κουρδικό καλοκαίρι». Ενα «καλοκαίρι» που μοιάζει να απομακρύνεται, αλλά όχι να χάνεται.

Οι Θέσεις γενικεύουν όσον αφορά το Κουρδικό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι οι κουρδικές περιφέρειες μαστίζονται από φτώχεια, είχαν μηδενική ανάπτυξη, υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού, διοικούνται με βάση την οργάνωση των φυλών και διατηρούν αρκετά φεουδαρχικά στοιχεία, εφαρμόζοντας εθιμικό δίκαιο, με την ανοχή του κράτους, που θεωρεί ότι στηρίζοντας φυλάρχους προστατεύεται από το ΡΚΚ. Οι φυλές ωστόσο κάθε άλλο παρά σταθερός παράγοντας μπορεί να χαρακτηριστούν. Πληροφορίες θέλουν επίσης ισραηλινά κεφάλαια να έχουν σχεδόν θέσει υπό τον έλεγχό τους τις συγκεκριμένες περιοχές και αναμένουν τις εξελίξεις για την αξιοποίηση της δύναμης που αποκτούν, με βάση τα συμφέροντά τους στην περιοχή και με δεδομένο τον ανταγωνισμό Τουρκίας - Ισραήλ ο οποίος με αιχμή το Μαβί Μαρμαρά και κύρια αιτία την ενέργεια και την κυριαρχία στις ισορροπίες της περιοχές έχουν οξυνθεί ιδιαίτερα.

Η Τουρκία παρουσιάζεται και ως το παράδειγμα του μετριοπαθούς και αναπτυσσόμενου Ισλάμ, ικανού να συνεργαστεί με τη Δύση, εμφανιζόμενη σαν σταθεροποιητικός παράγοντας για το μουσουλμανικό κόσμο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου. Στις αρχές του Ισλάμ οικοδομείται και η οικονομική ανάπτυξη σε αρκετές περιοχές στην Ανατολία, με τη θρησκεία, που στις θέσεις ο ρόλος της υποτιμάται, να κάνει την παρουσία της όλο και πιο αισθητή, οδηγώντας σε συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενισχύοντας τους φόβους και τις αναστολές του λαού για αγώνες, προωθώντας την θρησκευτική εκπαίδευση και ενισχύοντας τα θεμέλια μιας άκρως αντιδραστικής και επικίνδυνης για το κίνημα πολιτικής.

Οι εξελίξεις επηρεάζουν και απειλούν και την Ελλάδα, καθώς και την Κύπρο. Η πρόταση της Ανω Βουλής της Αιγύπτου, για κατάργηση της συμφωνίας καθορισμού ΑΟΖ, με την Κύπρο που υπεγράφη στις 17/2/2003, εντάσσεται στο πλαίσιο των δεσμών που οικοδομεί η Τουρκία, με τις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης» και τις πιέσεις που είναι πλέον σε θέση να ασκεί σε αυτές, καθοδηγώντας τέτοιου τύπου αντιδράσεις.

Σημαντικό για την εξέλιξη των πραγμάτων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα είναι και η στάση που θα τηρήσει η νέα κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με θετική θέση απέναντι στην ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και δρομολογημένη την κατάθεση αιτήματος για ένταξη στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, που χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό επιχείρημα για την ενίσχυση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και την επίλυση του Κυπριακού οδηγώντας στην πλήρη ΝΑΤΟποίηση του νησιού. Αλλωστε, η αποδυνάμωση της προηγούμενης κυπριακής κυβέρνησης και η δρομολόγηση ένταξης της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, με την επιβολή μνημονίου, που, αρχικά, δεν εμφάνιζε οικονομικά προβλήματα, συνδέονται άμεσα με την ανακάλυψη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και τη διαχείρισή τους. Η έκρηξη στο Μαρί, αποτέλεσε τον καταλύτη για τη δρομολόγηση των εξελίξεων που οδήγησαν την Κύπρο στο Μνημόνιο, καθώς η οικονομική καταστροφή που σήμανε, ο αντίκτυπος που είχε πολιτικά στην κυβέρνηση και η έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα, οδήγησαν σε αποδυνάμωση της οικονομίας της χώρας.

Η κυπριακή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε αποκρατικοποιήσεις με την τρόικα, με προσπάθεια να μην προκληθούν αντιδράσεις, ενώ όπως υποστηρίζουν κάποιοι κύκλοι ασκούνται πιέσεις από την τρόικα και κυρίως από την πλευρά της Κομισιόν για αναστολή του σχεδίου δημιουργίας τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου στην Κύπρο, ώστε να αξιοποιηθεί ο αγωγός του Ναμπούκο. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της Κύπρου θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτελέσει μοχλό πίεσης τόσο για την αξιοποίηση του φυσικού αερίου με τρόπο που να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, καθώς και τετελεσμένων στο Κυπριακό.

Η φθορά που προκάλεσε η περίοδος διακυβέρνησης στο ΑΚΕΛ, η οποία χαρακτηρίστηκε από συγκεκριμένες μεθοδεύσεις υπονόμευσής του, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, σε συνδυασμό με τις θέσεις της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ, ανοίγει το δρόμο για υποθήκευση του μέλλοντος του κυπριακού λαού επιβάλλοντας εξελίξεις, που θα μετατρέπουν το νησί σε μία πραγματική ΝΑΤΟική βάση.

Η Ελλάδα απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις αδυνατεί να βοηθήσει σε μια δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, γιατί, ουσιαστικά εμπλέκεται σε αυτές προς την ίδια κατεύθυνση, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να παίξει το ρόλο ούτε του «μικρού ιμπεριαλιστή» στην περιοχή. Παραμένει ανοιχτό το ενδεχόμενο εμπλοκής σε πόλεμο, στην περιοχή, με την Τουρκία σε ευνοϊκότερη θέση.

Η τελευταία συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Ρετζέπ Ερντογάν αποδεικνύει ότι και οι δύο χώρες κινούνται στο πλαίσιο ευρύτερων σχεδιασμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σχεδιασμοί οι οποίοι, επί της ουσίας, στρέφονται ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα των δύο λαών, της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ υπονομεύεται πολύ περισσότερο σήμερα η επίλυση του Κυπριακού, που, όπως φαίνεται μπαίνει σε δεύτερη θέση σε σχέση με την οικονομική κρίση.

Ολες αυτές οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι η θέση για την ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν ισχύει, γιατί δεν μπορεί να αποδώσει τη συνθετότητά τους, τις σχηματοποιεί και τις απλουστεύει κυρίως ως προς το ενδεχόμενο ξεσπάσματος ενός πολέμου στην περιοχή.


Αλεξάνδρα Φωτάκη
ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»

Προνοητική και επαναστατική η δράση του ΚΚΕ

Θεωρώ ότι το Κόμμα προνοητικά και επαναστατικά έδρασε:

  • όταν πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΠΑΜΕ και των άλλων μετωπικών συσπειρώσεων (ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ) που έδωσαν ελπίδα σε χιλιάδες εργαζόμενους, και στέγη σε εκατοντάδες αγωνιστές που δεν μπορούσαν ν' ανεχτούν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Με το ΠΑΜΕ βρήκε ο συνδικαλισμός τη χαμένη του τιμή και οι εργαζόμενοι ένα ισχυρό στήριγμα στους αγώνες για δουλειά και αξιοπρέπεια. Στο ΠΑΜΕ εκτός από τους κομμουνιστές συσπειρώθηκαν αγνοί συνδικαλιστές και εργαζόμενοι όλων των κλάδων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Κορυφαία κατάκτηση και εργαλείο δουλειάς είναι το «Κοινό Πλαίσιο Πάλης» που εκπονήθηκε από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ.
  • όταν πρωτοστάτησε στη δημιουργία των Λαϊκών Επιτροπών σε επίπεδο γειτονιάς και χωριού μέσα από Λαϊκές Συνελεύσεις, φέρνοντας στο προσκήνιο το λαό της γειτονιάς και του χωριού. Οι Λαϊκές Επιτροπές έφεραν σε επαφή και οργάνωσαν τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και δημιούργησαν σε τοπικό επίπεδο μια πλατιά κοινωνική συμμαχία. Αυτή η κοινωνική συμμαχία που συντόνισαν οι Λαϊκές Επιτροπές καθοδήγησε το λαϊκό κίνημα στην απόκρουση αντιλαϊκών μέτρων όπως το χαράτσι, καθοδήγησε την ανυπακοή, τη συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες, την ταξική λαϊκή αλληλεγγύη και τη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων.
  • όταν απέρριψε τη συμμετοχή του σε αστική κυβέρνηση και έριξε το σύνθημα της Λαϊκής Συμμαχίας για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Στόχος της εργατικής τάξης και του κόμματός της, του ΚΚΕ, δεν μπορεί να είναι η επιλογή καλύτερου ή χειρότερου διαχειριστή του συστήματος, καλύτερου ή χειρότερου εκμεταλλευτή, καλύτερου ή χειρότερου ιμπεριαλιστικού κέντρου για να προσδεθεί μαζί του. Στόχος της εργατικής τάξης και του κόμματός της, του ΚΚΕ, είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή, για να αλλάξει χέρια η εξουσία. Η εξουσία, οικονομική και πολιτική, πρέπει από τους λίγους κηφήνες που την λυμαίνονται, να έρθει στα χέρια της εργατικής τάξης και των φυσικών της συμμάχων, των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών.

Ηταν λοιπόν αναμενόμενο και σωστό το συνέδριο να προσανατολιστεί και στην αντιμετώπιση της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται με την κρίση, και στην παραπέρα ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας που σιγά σιγά οικοδομείται στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Πιστεύω ότι σε συνθήκες που μπορεί να έχουμε πόλεμο, απότομη άνοδο του κινήματος, απότομη ήττα και αναδίπλωση του κινήματος ή ακόμα και διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και αυστηροί με τους εαυτούς μας, τους συντρόφους μας, την καθοδήγηση, και όλη τη λειτουργία του Κόμματος. Σ' αυτό το πλαίσιο πιστεύω ότι χρειάζεται και η αλλαγή του καταστατικού και η ανακαταγραφή.

- Συμφωνώ με τις θέσεις, το πρόγραμμα και το καταστατικό που προτείνονται. Περιμένω από το 19ο Συνέδριο να χαράξει το δρόμο της Λαϊκής Συμμαχίας, μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη λαϊκή οργάνωση και τη λαϊκή αλληλεγγύη.

Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν νηφαλιότητα, κομματική πειθαρχεία, συσπείρωση δυνάμεων, αξιοποίηση οπαδών και φίλων και προσωπικές θυσίες από στελέχη και μέλη του Κόμματος.


Ευγενία Σκέμπρη
ΝΕ Κέρκυρας

Για το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ)

Χαιρετίζω το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας και τα ιδεολογικά και πολιτικά βήματα που μετράει προς την ευκρινέστερη και πλουσιότερη διατύπωση της πολιτικής μας πρότασης, του σοσιαλισμού, προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Θα ήθελα να τοποθετηθώ ως προς τις Θέσεις 43 - 46 της ΚΕ και να κάνω πάνω στα ζητήματα του ΔΚΚ κάποιες προτάσεις.

Το πνεύμα των Θέσεων που αφιερώνονται στο ΔΚΚ αντανακλά μια δυσάρεστη πραγματικότητα, ότι αυτό για πολλούς λόγους είναι κατακερματισμένο, αδύνατο και κάτω από το ύψος των απαιτήσεων. Και αυτό, μάλιστα, σε μια εποχή που η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων θα δοκιμάσει τον προλεταριακό διεθνισμό των κομμουνιστών. Οι λόγοι της κατάστασης αυτής είναι και αντικειμενικοί αλλά κυριότερα είναι υποκειμενικοί.

Σε πολλά ΚΚ είτε έχει κυριαρχήσει ο οπορτουνισμός - μεταρρυθμισμός είτε διεξάγεται με αυτόν εσωκομματική, αμφίρροπη και αβέβαιης κατάληξης διαπάλη, με βάση τους άξονες που θέτει η Θέση 46. Το ΚΕΑ έχει καταφέρει να ενσωματώσει τα ιστορικότερα ΚΚ και μάλιστα αυτά που δρουν σε χώρες - καπιταλιστικά κέντρα. Η χωρίς περιστροφές αντιπαράθεση με τους ευρωκομμουνιστές και τα άλλα μικροαστικά ρεύματα μέσα στα ΚΚ και στα κινήματα είναι πρώτος όρος για την υιοθέτηση αντικαπιταλιστικής στρατηγικής στο σήμερα.

Το ΚΚΕ θα πρέπει να πάρει και να στηρίξει πρωτοβουλίες που θα βοηθήσουν τους συντρόφους μας στα αδελφά κόμματα προς αυτό το σκοπό. Η πρόσφατη Κοινή Δήλωση των 19 ΚΚ ενάντια στην πιθανή φιλοξενία της επόμενης Διεθνούς Συνάντησης από το ΚΚ Ισπανίας είναι ένα πολύ θετικό παράδειγμα. Επίσης, χρειάζεται ένα πιο στενό διεθνιστικό «δέσιμο», με την έννοια των πιο δεσμευτικών αποφάσεων των Συναντήσεων, όσο επιτρέπει η αυτοτέλεια του κάθε κόμματος, με ορίζοντα τη δημιουργία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Πόλου που σήμερα λείπει. Το καθήκον αυτό υπογραμμίζεται στη Θέση 45 και, άλλωστε, είχε αποφασιστεί και στο 17ο Συνέδριο, αλλά λίγα βήματα έχουν γίνει προς τα εκεί. Πάντα να έχουμε στο νου ότι το ΚΚΕ, αν και εκπροσωπεί τους κομμουνιστές μιας μικρής χώρας, έχει καταφέρει να θεωρείται παράδειγμα λειτουργίας από πολλά ευρωπαϊκά ΚΚ. Αυτό μεγαλώνει πολύ την ευθύνη μας. Με την αταλάντευτη και υπομονετική διεθνιστική στάση των κομμουνιστών μπορούν να κερδηθούν κόμματα από τον οπορτουνισμό. Για παράδειγμα, στο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα μετά από διαρκή διαπάλη επικράτησαν οι επαναστατικές δυνάμεις το 2006, πέτυχαν την αποχώρηση του κόμματος από το ΚΕΑ και ανάγκασαν τους οπορτουνιστές να πετάξουν τη μάσκα της ενότητας και να αποχωρήσουν από το κόμμα. Γι' αυτό πρέπει να δούμε με μεγαλύτερη προσήλωση την παρέμβασή μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Προτείνω: 1) Συχνότερες συναντήσεις με τους συνεπείς κομμουνιστές που δίνουν τη μάχη σε ΚΚ που έχει κυριαρχήσει ο οπορτουνισμός (ΚΚ Ισπανίας, Γαλλικό ΚΚ, ΚΚ Αυστρίας, ΚΚ ΗΠΑ και αλλού) και όπου διεξάγεται ακόμα έντονη διαπάλη (Γερμανικό ΚΚ, ΚΚ Πορτογαλίας και αλλού). Συντονισμός της δράσης τους.

2) Ιδιαίτερη προσοχή στην παρέμβασή μας στα ΚΚ των αναδυόμενων ιμπεριαλιστικών κέντρων (Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική). Στα κόμματα αυτά υπάρχει εντονότερος κίνδυνος να κυριαρχήσουν εθνικιστικές, σοσιαλσοβινιστικές θέσεις που τελικά να αθωώνουν τον καπιταλισμό, όπως δείχνει η εμπειρία μας από το ΚΚ Κίνας.

3) Ιδιαίτερη φροντίδα στους συντρόφους μας που προσπαθούν να χτίσουν από την αρχή το κομμουνιστικό κίνημα σε μια σειρά χώρες που τα ΚΚ αυτοδιαλύθηκαν, μεταλλάχθηκαν ανεπιστρεπτί ή πέρασαν στην παρανομία (Ιταλία, Φινλανδία, Βαλκάνια, Βαλτικές χώρες).

4) Οι Συναντήσεις των ΚΚ να γίνονται με όλο και βαθύτερα θέματα, να μην πιάνουν μόνο ζητήματα επικαιρότητας, να παίρνονται λεπτομερέστερες και δεσμευτικότερες αποφάσεις για δράση, όχι απλά ανακοινώσεις - ευχολόγια.

Ιδιαίτερα για τη Θέση 44: Εδώ γίνεται κριτική προσέγγιση της δράσης ΚΚ που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία. Συμφωνώ απολύτως με την ανάλυση που γίνεται για τα ΚΚ Κούβας, Βιετνάμ και Κίνας. Αλλά η Θέση είναι εξόφθαλμα ελλιπής. Δεν αναλύεται τίποτα για την πορεία και το χαρακτήρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη ΛΔ Κορέας, πράγμα για το οποίο πολλές φορές έχουμε κληθεί σε συζητήσεις με φίλους και συναδέλφους να απαντήσουμε. Πρέπει να απαντήσουμε στις ερωτήσεις αν λειτουργεί ικανοποιητικά στη ΛΔ Κορέας ο εργατικός έλεγχος, ο κεντρικός σχεδιασμός και αν οικοδομείται όπως θα θέλαμε ο σοσιαλισμός εκεί λαμβάνοντας υπόψη και τις δυσκολίες που υπάρχουν, κάνοντας όμως και κριτική αν χρειαστεί. Επίσης, δε γίνεται η απαραίτητη κριτική στο ΑΚΕΛ και τον απολύτως διαχειριστικό δρόμο που έχει επιλέξει. Ούτε σε άλλο σημείο των Θέσεων, για το Κυπριακό ζήτημα, δεν αγγίζεται το θέμα ότι στην Κύπρο βρισκόταν στην εξουσία ένα αδελφό μας κόμμα, το οποίο θεωρητικά σκοπεύει να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Οφείλουμε να ασκήσουμε συντροφική αλλά έντονη κριτική στο ΑΚΕΛ όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Προτείνω: Να υπάρξει αναλυτική και τεκμηριωμένη ανά χώρα απόφαση της νέας ΚΕ ή του νέου ΠΓ για τη στάση μας απέναντι στις χώρες που σήμερα δηλώνουν ότι οικοδομούν το σοσιαλισμό (Κίνα, ΛΔ Κορέας, Βιετνάμ, Κούβα).

Σίγουρος για την επιτυχία του 19ου Συνεδρίου και τον αντίκτυπο που θα έχει σε εμάς, τα μέλη της ΚΝΕ, στο να γίνουμε ικανότεροι αγωνιστές, εύχομαι καλή δύναμη και ισχυρή αποφασιστικότητα στους συνέδρους.


Φώτης Μπρέγιαννης
ΤΟ ΝΟΠΕ, Σπουδάζουσα Αθήνας

Για τις Θέσεις της ΚΕ

A. Στα περισσότερα σημεία του κειμένου, γίνεται αναφορά στην ταξική πάλη χωρίς να αναδεικνύουμε ολοκληρωμένα τις πλευρές της σε οικονομικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο και τα καθήκοντα που απορρέουν για κάθε ένα, αλλά και σαν σύνολο διαλεκτικά δεμένα.

Ειδικά για να φτάσει η εργατική τάξη με τους συμμάχους της να προβάλλει διεκδικήσεις σε πολιτικό επίπεδο, δηλαδή εξουσίας, προϋποθέτει μια ωριμότητα ιδεολογική και συνείδηση του ρόλου της, κάτι που κατακτιέται μέσα από τους καθημερινούς αγώνες και με τη δική μας καθοδήγηση. Αυτό που αναφέρει ως όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, δηλαδή η ραγδαία φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού και απώλεια της ικανότητας κάλυψης βασικών-ζωτικών αγαθών, δεν οδηγεί νομοτελειακά σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης (1-2).

Και κατά την προεκλογική περίοδο, η εκτίμηση σε σχέση με τα όρια του οικονομικού αγώνα (3), (τα όρια όντως μετατέθηκαν πολύ πίσω από τις ανάγκες) πολλές φορές μεταφέρθηκε προς τον κόσμο με μια αίσθηση ματαιότητας κάθε οικονομικού αγώνα.

Το να εφορμήσουν οι ανώριμες σήμερα μάζες (η «εύκολη λεία» σελ. 16) κατ' ευθείαν για την πολιτική εξουσία, είναι εφικτό μόνο στη σφαίρα της φαντασίας και όχι στην πραγματικότητα που έχει συγκεκριμένες νομοτέλειες. Σε πόσες πρώτες απόπειρες συγκρότησης λαϊκών επιτροπών με αφορμή κατ' αρχήν τα χαράτσια δε θέσαμε εξαρχής στον κόσμο το θέμα λαϊκής εξουσίας λαϊκής οικονομίας ως στόχο πάλης, για να προσγειωθούμε στη συνέχεια οργανώνοντας πιο πρακτικά θέματα σε όσες επιτροπές τελικά λειτουργούν; Είχαμε εκτιμήσει ότι μπορούσε να είναι πολιτικός ο στόχος πάλης από την αρχή ενός αγώνα με αφετηρία οικονομική;

B. Η αναγκαιότητα σύγκρουσης εφ' όλης της ύλης πόσο τελικά μπορεί να αποτελέσει εξαρχής πλαίσιο ευρύτερων συσπειρώσεων; (4)

Στις μελλοντικές συγκρούσεις για θέματα όπως η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και η ανέχεια, η διαχείριση του νερού και της ενέργειας, οι «επενδύσεις» (π.χ. Χαλκιδική, παραλιακό μέτωπο), θα υπάρξει δραστηριοποίηση κόσμου χωρίς προηγούμενη πολιτική πείρα κάτω από την πίεση πρώτα απ' όλα της ίδιας τους της ανάγκης για επιβίωση. Στους στόχους πάλης των συσπειρώσεων εκτιμούμε ότι πρέπει να περιλαμβάνεται ο στρατηγικός μας στόχο;

Για το πώς αναπτύσσουμε τη δουλειά μας μέσα σε τέτοιους αγώνες, στοχεύοντας στην απόκτηση πολιτικής πείρας και γενίκευσή της, στην κλιμάκωση του αγώνα και των διεκδικήσεων φτάνοντας και σε καθαρά πολιτικά αιτήματα, είναι μεγάλη η πείρα του κόμματος από τα 95 χρόνια ιστορίας του.

Ας μη μείνουμε με το στρατηγικό στόχο στο «χέρι» αφήνοντας την πλειοψηφία του λαού έρμαιο σε ρεφορμιστικές λογικές και «εύκολη λεία». Ας μιλήσουμε ξεκάθαρα και για την τακτική μας σήμερα, ας συζητήσουμε επί της ουσίας για τις κινήσεις τακτικής και την οριοθέτησή τους ώστε να μην έχουμε αριστερο-δέξιους εκτροχιασμούς στο όνομά της. Ακόμα και στο Δοκίμιο Ιστορίας (Β') η κριτική αποτίμηση τής ως τώρα ιστορίας του κόμματος δεν είχε στον κορμό της μεθοδολογίας της, αυτή τη διάκριση (στρατηγική - τακτική) σε κάθε ιστορική στιγμή.

Γ. Μήπως είναι αντιφατική η εκτίμηση (5) για την ενδιάμεση θέση, με τις εξαρτήσεις από ΗΠΑ και ΕΕ, σε συνδυασμό με τα οικονομικά δεδομένα; Ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό» (σελ. 85) κάνει λόγο για τις «ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών, που πολιτικά τυπικά, είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης», και σελ. 64 στο ίδιο, που αναφέρεται στη χορήγηση δανείων με την εξασφάλιση παράλληλα εμπορικών συμφωνιών.

(6) Ηταν λοιπόν θέμα «αδυναμίας» στην άσκηση καπιταλιστικής εξουσίας;

Και σε άλλα σημεία (σελ. 6,7) δεν αναδεικνύουμε ολοκληρωμένα τα σχεδιασμένα βήματα για το ξεπούλημα που συντελείται, και την «πολιτική» πρόσδεση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν πρόκειται για «αδυναμία» αλλά για συνεχείς συνειδητές επιλογές από πολλά χρόνια πριν (ένταξη στην ΕΕ, Μάαστριχ...) και ίσως και πιο παλιά όταν κρίθηκε το θέμα της εξουσίας με την ήττα του ΔΣΕ.

Δ. Τέλος, θεωρώ ανεπαρκείς τις όποιες εξηγήσεις δόθηκαν για την αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης. (7).

Ο Λένιν στο βιβλίο του για τον ιμπεριαλισμό αναφέρει (σελ. 88) πως: «είναι βολικοί οι απλουστευτικοί ορισμοί (όπως ιμπεριαλισμός το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού) αλλά ανεπαρκείς όταν πρόκειται να συναγάγουμε ιδιαίτερα απ' αυτούς τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα του φαινομένου που έχουμε να καθορίσουμε».

  • Θυμίζουν συνθηματολογία ΕΑΑΚ, ΣΕΚ.
  • Προσωπικά δεν έχω πειστεί για την καθιέρωση μιας τέτοιας συνθηματολογίας, ούτε από το κείμενο ούτε και από την παρουσίαση που αναφέρθηκε ότι με τον όρο ιμπεριαλισμός πολύς κόσμος άλλα καταλαβαίνει (το ίδιο και με το σοσιαλισμό όμως...).
  • Η λενινιστική προσέγγιση του ιμπεριαλισμού γίνεται με οικονομικούς όρους. Εξετάζει τη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου με τη δημιουργία μονοπωλίων, τους «δεσμούς» του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και την πορεία της χρηματιστικής ολιγαρχίας, την εξαγωγή κεφαλαίων, την εξέλιξη της συγκρότησης των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων και το μοίρασμα του κόσμου. Στην κατεύθυνση αυτή θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά το ΚΜΕ.

Σελ. 1: Η μεγάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης...

  • Σελ. 59: Περιλαμβάνει απότομη μαζική άνοδο της διάθεσης της εργατικής τάξης, της λαϊκής αμφισβήτησης, της τάσης εξέγερσης... καθοριστικός ο ρόλος της οργανωτικής και πολιτικής ετοιμότητας της... Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που φτάνουν έως τις πολεμικές αναμετρήσεις, είναι δυνατό να δημιουργήσουν τέτοιες συνθήκες στην Ελλάδα.
  • Σελ. 20: Αναδείχτηκαν τα όρια του συνδικαλιστικού αγώνα...
  • Σελ. 60: Οι εργατικές και λαϊκές μάζες, μέσα από την πείρα της συμμετοχής τους στην οργάνωση της πάλης σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, θα πείθονται για την ανάγκη να πάρει η οργάνωσή τους χαρακτήρα εφ' όλης της ύλης και με όλες τις μορφές
  • Σελ. 5: παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο, παραμένοντας σε βαθιά κρίση, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγωγή, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και υψηλό δημόσιο χρέος
  • Σελ. 12: Η μεγαλύτερη αδυναμία στην άσκηση της καπιταλιστικής εξουσίας ...Ετσι εκδηλώθηκε αδυναμία αποπληρωμής του δανείου... που οδήγησε σε δανεισμό από το μηχανισμό ΔΝΤ - ΕΕ.
  • Σελ. 46: Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σε αυτόν.

Δέσποινα Μαχαιροπούλου
ΚΟΒ Σαρωνικού

Η ΚΝΕ στο πλευρό του Κόμματος για την ανατροπή

Συμφωνώ με το κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Το διάστημα από το 18ο έως και σήμερα μας έφερε μπροστά σε πρωτόγνωρες εξελίξεις, μάχες και σύνθετα ιδεολογήματα στα πλαίσια της βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τόσο το σημερινό κείμενο όσο και η απόφαση του 18ου για το Σοσιαλισμό που γνωρίσαμε αλλά και αποφάσεις που αφορούν τη δράση μας στο κίνημα και την κομματική οικοδόμηση, οι δύο τόμοι του δοκιμίου αποτελούν εργαλεία στα χέρια μας, τρανή απόδειξη πως η επεξεργασία των θέσεων και της στρατηγικής μας είναι συνεχής και στοχευμένη. Στοίχημα το επόμενο διάστημα είναι η ουσιαστική αφομοίωσή τους από τις δυνάμεις μας, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία αλλά απαιτεί προσήλωση στους στόχους που βάζουμε, να αναπτύξουμε κριτήριο και ικανότητα ώστε η σωστή στρατηγική που χαράζει το Κόμμα μας να γίνει κτήμα όλων μας, να πατήσει στη δράση μας και το κυριότερο να εκφραστεί σε αυξημένους ρυθμούς στρατολογίας, στην οικοδόμηση, στην αναζωογόνηση του λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες που καταβάλλουν οι δυνάμεις μας εκτιμάμε και συμφωνώ ότι είμαστε πίσω από τις απαιτήσεις και τα σύγχρονα καθήκοντα. Είναι ιστορικό καθήκον για τα σημερινά μέλη και στελέχη της ΚΝΕ που θα αποτελέσουν το νέο αίμα του Κόμματος να μάθουμε να συγκρινόμαστε όχι με το χτες αλλά με τις απαιτήσεις και ανάγκες του σήμερα, να απαλλαγούμε μια και καλή από δουλειά και συνήθειες παλαιότερων καιρών, από κάθε αναβλητικότητα ή ανυπομονησία.

Το επόμενο διάστημα το εργατικό κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο να μπορέσει να αξιοποιήσει την προοπτική ανόδου της ταξικής πάλης ή και το ενδεχόμενο πισωγυρίσματος. Σε κάθε περίπτωση απαιτείται γερή Λαϊκή Συμμαχία με τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται αλλά και πανέτοιμη πρωτοπορία στους χώρους που ιεραρχούμε. Η ΚΝΕ στο πλάι του ΚΚΕ ιεραρχεί πρώτα από όλα σε μια σειρά χώρους που ζει, εργάζεται και μαθητεύει η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης. Ενας τέτοιος ιδιαίτερος χώρος είναι και τα Επαγγελματικά Λύκεια, όπου μαθητεύουν παιδιά κατά κύριο λόγο από φτωχές λαϊκές οικογένειες. Οι θέσεις μας όπως έχουμε σωστά εκτιμήσει πατάνε καλύτερα σε αυτούς τους χώρους καθώς η πλειοψηφία των μαθητών βιώνει οξυμένα τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής στο οικογενειακό τους περιβάλλον, πληρώνει τον εξοπλισμό για το «δημόσιο και δωρεάν» σχολείο, ενώ μεγάλο ποσοστό εργάζεται ήδη σε συνθήκες μαύρης εργασίας, με μεροκάματα πείνας που μπορεί να μην ξεπερνούν τα 10 ευρώ. Ενώ, λοιπόν, οι θέσεις μας αντικειμενικά εκφράζουν το συμφέρον αυτών των παιδιών, είναι γεγονός πως δεν έχουμε καταφέρει να πιάσουμε τον παλμό, να χτίσουμε γερές οργανώσεις, να πατήσει πόδι το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων στο πλάι των λαϊκών επιτροπών, να συνδεθούν όλοι οι εργαζόμενοι μαθητές με τα σωματεία τους και το ΠΑΜΕ. Δεν είμαστε λοιπόν τελείως εξοικειωμένοι με μια τέτοια δράση, κάτι που αντανακλάται και στη δυσκολία συσπείρωσης δυνάμεων από αυτούς τους χώρους. Καίριο βέβαια ρόλο που δεν γίνεται να αγνοούμε παίζει η συντονισμένη επίθεση που γίνεται πρώτα από όλα στο μυαλό και τη συνείδηση αυτών των παιδιών, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν οι χαμηλές απαιτήσεις, η δράση συνδέσμων, η ανοχή της χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών ακόμα και μέσα στα σχολεία. Γεγονός που δεν μπορεί να μας εκπλήσσει καθώς όσο σημαντικό είναι για εμάς η νέα βάρδια της εργατικής τάξης να διαπαιδαγωγηθεί με τις αξίες του αγώνα και της συλλογικότητας άλλο τόσο σημαντικό είναι και για την αστική τάξη να διαπαιδαγωγηθεί ώστε ποτέ να μη σηκώσει κεφάλι. Στο πνεύμα επομένως και των θέσεων, το επόμενο διάστημα χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε τα παιδιά αυτά να αποκτήσουν συνείδηση ότι είναι παιδιά της εργατικής τάξης, να είναι περήφανα για την τάξη τους αλλά και να αναγνωρίζουν ποιο είναι το Κόμμα τους. Χρειάζεται οι ειδικότητες στα ΕΠΑΛ να συνδεθούν με τα σωματεία και το ΠΑΜΕ, να λειτουργήσουν κομματικοί πυρήνες που θα είναι ασπίδα στη σύνθετη επίθεση που δέχονται οι δυνάμεις μας, να διατάξουμε στελέχη που θα έχουν ικανότητα και γνώση του χώρου ώστε να δίνεται ουσιαστική βοήθεια.

Οσον αφορά στο σχέδιο Προγράμματος πιστεύω είναι εμπλουτισμένο, απαντάει στις ανάγκες του σήμερα και φωτίζει ότι ο αγώνας για το Σοσιαλισμό είναι για το τώρα και όχι κάποιο μακρινό όνειρο και αυτό πρέπει καθημερινά να διαπνέει τη δράση μας. Γνώμη μου είναι ότι μπορούμε να δώσουμε ακόμα πιο ζωντανά παραδείγματα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Ελλάδα σε όλους τους κλάδους, για τον πλούτο που θα ξεκλειδωθεί από την αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΜΑΣ


Χρυσαφένια Μαλλιά - Στολίδου
ΝΟ Δυτικής Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ

Συγκέντρωση δυνάμεων για πού;

Η μαζική δουλειά που απαιτείται σήμερα σε εργασιακούς χώρους και κλάδους απαιτεί σχέδιο, γνώση του γενικού επίπεδου συνείδησης των λαϊκών μαζών, αλλά και του επιμέρους επιπέδου, τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε εργαζόμενους διαφόρων κλάδων και τομέων της οικονομίας και της παραγωγής.

Τα πάντα θα πρέπει να υποτάσσονται σε αυτό που νομίζω εύστοχα προβάλλουμε: Στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση. Και δεν πρόκειται βέβαια για σύνθημα ή για κάποιο δόγμα αλλά για το μοναδικό, τον αποκλειστικό λόγο της ύπαρξης του ΚΚ. Η συγκέντρωση δυνάμεων γενικά, πολύ περισσότερο εάν αυτή κατανοείται και εφαρμόζεται για το μάζεμα και την απόσπαση ψήφων, για τη διαμόρφωση πλειοψηφιών είτε στα συνδικάτα είτε στις εκλογικές καταμετρήσεις, ακυρώνει, σε τελευταία ανάλυση, το λόγο της ύπαρξης οποιουδήποτε ΚΚ. Αποτελεί τον καλύτερο δρόμο για τη μετάπτωση σε λογικές και πρακτικές διαχείρισης των «προβλημάτων». Τα τέτοια παραδείγματα είναι πολλά, από τα παλιά κόμματα του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, μέχρι το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Στην καλύτερη περίπτωση τον διαβρώνει διαχρονικά, αφήνει τις λαϊκές μάζες έκθετες στα γυρίσματα των καιρών, στον οπορτουνισμό.

Οι διάφορες περί του αντιθέτου γνώμες, στο βαθμό που βρίσκουν έδαφος στις δυνάμεις μας, αντανακλούν, σε τελευταία ανάλυση, τις δικές μας αδυναμίες γύρω από τη στρατηγική και την εφαρμογή της. Εχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι ορισμένες από αυτές τις γνώμες, στοχεύουν στην αλλοίωση και μετάλλαξη των χαρακτηριστικών του Κόμματος. Αλλωστε, ανοιχτά ή καλυμμένα προβάλλονται από ορισμένους που έχουν ξεκόψει από το Κόμμα και το πολεμούν εδώ και δεκαετίες, από τον κοινωνικο-ιδεολογικό περίγυρο του ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. Ετσι, για παράδειγμα, ο σημερινός τσαρλατανισμός, κυρίως μικροαστικών στρωμάτων και αντιλήψεων, για την «ενότητα στο πρόβλημα» συνοδεύεται από «προβληματισμούς» για τα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος.

Ενα καίριο ερώτημα αποτελεί το κατά πόσο αποφασιστικά βάλαμε τη στρατηγική μας, το κατά πόσο τη συνδέσαμε για να ανεβάσουμε τα αιτήματα και τους στόχους του ταξικού κινήματος και της λαϊκής πάλης όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των Αποφάσεων των Συνεδρίων του Κόμματος.

Η επαναστατική διαδικασία για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό εξελίσσεται ενιαία, δεν μπορεί να σπάσει σε τμήματα, είναι λάθος η προσέγγιση των «σταδίων», ακόμη και αν αφορά σε απλουστεύσεις, διατυπώσεις ή σε ορισμούς που μπορεί και να προέρχονται από μεταφράσεις και λεκτικά αντιδάνεια στα Ελληνικά από άλλες γλώσσες. Σε κάθε περίπτωση, η λεγόμενη «θεωρία» των σταδίων, μέσα στην ιστορική διαδρομή, ουδέποτε απέκτησε έστω και τα στοιχειώδη συνεκτικά χαρακτηριστικά. Επομένως δεν αποτελεί θεωρία αλλά πολιτικό ιδεολόγημα, πιθανόν χρήσιμο για κάποιες παλιότερες καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα αποσπασμένο από την πραγματικότητα που οι κομμουνιστές θέλουν να διαμορφώσουν.

Αντίθετα, η κατάσταση που διαμόρφωσαν οι επαναστάτες, η κίνηση των λαϊκών μαζών, στη μεγάλη Κομμούνα του Παρισιού, έδωσε στον Κ. Μαρξ την ευκαιρία να συνδέσει, διαλεκτικά, τη Θεωρία με τη ζωή, δηλαδή με την επαναστατική διαδικασία. Με το γνωστό σε όλους εμάς: «Να ποια είναι η δικτατορία του Προλεταριάτου»! Ούτε στιγμή δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι αυτό αποτέλεσε τη βάση εκκίνησης των κομμουνιστών.


Ανδρέας Σακαρέλος
ΚΟΒ Ριζοσπάστη

Ορισμένες σκέψεις πάνω στις Θέσεις

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο δεν προέκυψαν εν μία νυκτί, αποτυπώνουν και αντανακλούν την πολύτιμη πείρα από το εργατικό λαϊκό κίνημα που έχει προσλάβει το Κόμμα μας, την ωρίμανση των ταξικών αγώνων και αποτελούν ανταπόκριση του Κόμματος στα καθήκοντά του ως επαναστατικό κόμμα, με βάση και τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου. Είναι μεγάλη ατομική ευθύνη και στοίχημα για το κάθε κομματικό μέλος, το κατά πόσον συμβάλλει αφενός με την ουσιώδη μελέτη των θέσεων και αφετέρου με την πλατιά διάδοσή τους, ώστε να γίνουν κτήμα όσο το δυνατόν ευρύτερων εργατικών μαζών, οι οποίες με τη σειρά τους είναι απαραίτητο να βοηθήσουν, συμμετέχοντας και στον προσυνεδριακό διάλογο.

Καταρχάς, σε σχέση με την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη του τελευταίου διαστήματος, προσωπικά θεωρώ θεμελιώδη τη στάση που κράτησε το Κόμμα στις εκλογικές αναμετρήσεις του καλοκαιριού απέναντι στην επίθεση «λυκοφιλίας» που δέχθηκε από δυνάμεις του οπορτουνισμού, που στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής τους διαπαιδαγώγησης, θεώρησαν πως μπορούν να παγιδεύσουν και να εγκλωβίσουν το Κόμμα σε μια αστική κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού. Ωστόσο, ίσως να ήταν αδυναμία του Κόμματος το ότι δεν δόθηκαν εγκαίρως οι απαραίτητες εξηγήσεις σχετικά με το χαρακτήρα και το ρόλο του αστικού κοινοβουλίου, που ενδεχομένως ναι, ενδεχομένως όχι, να μείωναν ένα κλίμα απογοήτευσης από το αποτέλεσμα, τόσο σε σ/φους, όσο και σε οπαδούς και φίλους.

Σχετικά με τη σχέση ΚΝΕ και ΚΚΕ, είναι γεγονός, όπως αναφέρεται και στη θέση 39, ότι η συνεργασία ΚΟΒ-ΟΒ , βρίσκεται πιο κοντά σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα, θεωρώ πως ζητήματα ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης για παράδειγμα, ξεδιαλύνονται σε ένα καλό βαθμό, σε επίπεδο ΚΟΒ-ΟΒ. Ωστόσο, θεωρώ πως η ΚΟΒ και τα κομματικά μέλη μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν ακόμη περισσότερο τόσο τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην ΚΝΕ, όσο και τα ΚΝίτικα μέλη να βάζουν στρατηγικούς στόχους ανάλογα με το χώρο, να σχεδιάζουν, να βοηθούν ώστε να υπάρχει καλύτερη σύνδεση του κάθε πανεπιστημιακού χώρου με τον κλάδο, να συμβάλλουν ακόμα περισσότερο στην κνίτικη οικοδόμηση. Ετσι, τα μέλη της ΟΒ θα μπορούν να αναπτύξουν δυνατότητες και να βοηθήσουν ακόμα περισσότερο στο βάθεμα της δουλειάς του Κόμματος στο χώρο τους. Τέλος, ίσως θα πρέπει τα μέλη του Κόμματος και τα κομματικά μέλη χρεωμένα στην ΚΝΕ να ρίχνουν περισσότερο βάρος στην προετοιμασία, διαπαιδαγώγηση και τελικά την ανάδειξη μελών της ΚΝΕ σε αυριανά μέλη του ΚΚΕ.

Είναι μεγίστης σημασίας, στο κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το γεγονός ότι μπαίνει μπροστά και επεξηγείται η έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας. Το κύριο που μπαίνει από το Κόμμα, είναι ο χαρακτήρας της εποχής και άρα και ο χαρακτήρας της επανάστασης, που ήδη από το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έχει οριστεί ως σοσιαλιστικός. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα, κατά την διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, οι παραγωγικές σχέσεις δεν αλλάζουν, παρ' όλη την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Επομένως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ζήτημα ανάπτυξης της Λαϊκής Συμμαχίας μπαίνει σε αντικειμενική βάση. Πρόκειται για Συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων, που πρέπει να έχει πολιτικό περιεχόμενο και στόχο, που να κάνει σαφές το όριο για την ανατροπή αυτού του συστήματος σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οπως αναφέρεται και στο κείμενο των θέσεων, η ζύμωση και η εισχώρηση των μαζών στη Λαϊκή Συμμαχία, δεν είναι μια στατική διαδικασία, αλλά αντίθετα εξελίσσεται παράλληλα με την ταξική πάλη και σε επαναστατικές συνθήκες, αποτελεί την επαναστατική πρωτοπορία. Τέλος, είναι κρίσιμο, προκειμένου να αποφευχθούν συγχύσεις τόσο σε σ/φους όσο και σε οπαδούς, να ξεκαθαριστεί ότι η Λαϊκή Συμμαχία σε καμία περίπτωση δεν αφορά φορείς και πολιτικά κόμματα που ενδεχομένως να προκύπτουν σήμερα, από τις δυσκολίες του αστικού συστήματος να διαχειριστεί την κρίση του καπιταλισμού κλπ.

Σχετικά με το σχέδιο Προγράμματος, θεωρώ ότι μπαίνουν πολύ σωστά και αναλυτικά στην θέση 85 οι επιμέρους τομείς και κλάδοι με βάση τους οποίους οργανώνεται ο Κεντρικός Σχεδιασμός κατά την σοσιαλιστική οικοδόμηση και μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν ως παραδείγματα σε συσκέψεις, ακόμα και για να ξεδιαλύνουν στο κεφάλι μας τέτοιου είδους ζητήματα. Τέλος, στις θέσεις 73-76 ξεκαθαρίζεται η υλική βάση της αναγκαιότητας του σοσιαλισμού στη χώρα μας, επεξηγούνται ζητήματα για την επαναστατική κατάσταση και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική η αναφορά της στάσης που πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ σε ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου - είτε επιθετικού, είτε αμυντικού - αναφορικά με τον ρόλο του ως καθοδηγητής της εργατικής τάξης με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας.

Το ΚΚΕ, βαθιά προσηλωμένο στην επαναστατική κομμουνιστική ιδεολογία, στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, από τις οποίες αντλεί την ικανότητα ερμηνείας των φαινομένων και καθοδήγησης της εργατικής τάξης, βαδίζει σταθερά και αισιόδοξα προς το 19ο Συνέδριό του και είναι χρέος μας, πρωτίστως για τα κομματικά μέλη να συμβάλλουμε στην κατανόηση των Θέσεων από τα μέλη της ΟΒ, να τα βοηθήσουμε να ανοιχτούν σε περισσότερο κόσμο, αλλά και να μεταλαμπαδεύσουμε τις Θέσεις σε κάθε φοιτητή από φτωχές λαϊκές οικογένειες, σε κάθε εργαζόμενο που ξέρουμε, σε κάθε άνεργο χωρίς να παριστάνουμε τους έχοντες τη σοφία του κόσμου, να ακούσουμε τις ερωτήσεις που θα έρθουν, να γίνουμε ικανοί να τις απαντήσουμε, να προβληματίσουμε τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να του περάσουμε ένα κλίμα αισιοδοξίας στις σημερινές συνθήκες σήψης του συστήματος, για τη δυνατότητα ανατροπής του και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!


Ολια Φιλέρη
ΟΒ Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Οι Θέσεις που προτείνονται δείχνουν καθαρά πως το Κόμμα ωριμάζει, αναλύει και αξιολογεί τις κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες της εποχής, που δεν είναι ίδιες με αυτές που υπήρχαν πριν 15-20 χρόνια, πάντα με γνώμονα την επαναστατική μας θεωρία. Βγαίνουν συμπεράσματα για τη δουλειά που χρειάζεται να γίνει ώστε επιτέλους ο εργάτης να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να γίνει αφέντης του εαυτού του, να τραβήξει μπροστά τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, και να δώσει επιτέλους ώθηση και εξέλιξη στην κοινωνία κάτι που μόνο η δική του εξουσία μπορεί να κάνει. Ομως οι Θέσεις βαθαίνουν ακόμα παραπέρα, ξεκαθαρίζοντας κάποια βασικά ζητήματα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Θέλω να σταθώ στα εξής που κατά τη γνώμη μου αποτελούν σπουδαία παρακαταθήκη για το μέλλον:

-- Στην άρνηση του Κόμματος να συμμετέχει σε οποιαδήποτε είδους και ονομασίας κυβέρνηση αστικής διαχείρισης

-- στο ζήτημα της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος και στην κομματική οικοδόμηση

-- στο ζήτημα της μικρής παραγωγής στη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης

-- στη σχέση Κόμματος - ΚΝΕ.

Η απόφαση για μη συμμετοχή σε κάποια «αριστερή» κυβέρνηση ήταν πέρα για πέρα σωστή. Το εκλογικό κόστος ήταν μεγάλο, οι διαρροές επίσης πολλές, όμως μακροπρόθεσμα το όφελος για το κίνημα αλλά και για το Κόμμα θα είναι μεγάλο. Θεωρώ πως στην περίπτωση αντίθετης απόφασης το κίνημα θα τσακιζόταν, όπως πιθανότατα και το ίδιο το Κόμμα. Το ζήτημα της συμμετοχής ενός ΚΚ σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης είναι ληγμένο, και υπάρχει πλούσια διεθνής πείρα πάνω σε αυτό. Οι ταλαντεύσεις, οι αυταπάτες και οι συμβιβασμοί, είναι για τα διάφορα γκρουπούσκουλα και για τους σοσιαλδημοκράτες της κυβερνώσας «αριστεράς», που συνειδητά κατά τη γνώμη μου, προκαλούν συγχύσεις στο λαό κι έχουν επιδοθεί, καιρό τώρα, σε ένα χυδαίο εμπόριο ελπίδας. Πέρα από τα βιβλία των κλασικών, η ίδια η διεθνής πείρα του κομμουνιστικού κινήματος έχει αποδείξει πως όπου ΚΚ συμμετείχαν σε τέτοιες κυβερνήσεις, το λαϊκό κίνημα τσακίστηκε και τα ίδια τα Κόμματα πέρασαν τεράστια κρίση, η οποία οδήγησε πολλά απ' αυτά είτε σε μετάλλαξη, είτε σε περιθωριοποίηση και κρίση.

Οπως πολύ σωστά αναφέρεται στις Θέσεις η εργατική σύνθεση του Κόμματος παίζει βασικό ρόλο στη διαφύλαξη του χαρακτήρα του ΚΚΕ. Η εργατιά είναι αυτή που θα τραβήξει μπροστά, η εργατιά είναι αυτή που πραγματικά κάθε μέρα ψήνεται στο καμίνι της ταξικής πάλης, η δική της εξουσία είναι που θα φέρει την κοινωνική εξέλιξη. Η εργατική σύνθεση ενός ΚΚ αποτελεί σημαντικό παράγοντα αποφυγής μικροαστικών επιρροών και ταλαντεύσεων. Κι εδώ συνδέεται και η ανάγκη για κομματική οικοδόμηση. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχουν κομμουνιστές εργάτες στους χώρους δουλειάς, που θα οργανώνουν την πάλη, θα στήνουν πυρήνες αντίστασης, θα εμπνέουν και θα καθοδηγούν τους συναδέλφους τους, θα οργανώνουν τους πιο πρωτοπόρους. Ετσι το κίνημα θα πάρει τα «πάνω» του, θα ξεκινήσει την αντεπίθεσή του, μέχρι την τελική νίκη, μέχρι το Σοσιαλισμό. Ετσι πολύ σωστά κατά την γνώμη μου δίνεται ειδικό βάρος στην κλαδική δουλειά.

Ενα σπουδαίο ζήτημα, που πιάνεται στις Θέσεις, είναι αυτό της μικρής παραγωγής σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ενα ζήτημα που είχε μείνει ανοικτό, αλλά το 18ο Συνέδριο και η πολύ καλή δουλειά που έγινε στην ανάλυση των στοιχείων του ελληνικού καπιταλισμού στις Θέσεις του 19ου βοήθησε στο να κλείσει. Είναι καθαρό, πως η Ελλάδα είναι χώρα όπου όλοι οι κλάδοι της οικονομίας έχουν μονοπωληθεί, η παραγωγή έχει πια συγκεντρωθεί. Επομένως η μικρή παραγωγή δεν θα έχει να προσφέρει τίποτα, παρά μόνο κινδύνους. Αναφέρει ο Λένιν στον 12ο Τόμο, σελ. 339, «στην εμπορευματική οικονομία ποιος σπρώχνει γενικά το μικροπαραγωγό προς το μέρος της αντίδρασης και της αντεπανάστασης; Η θέση του στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία ανάμεσα στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο. Ο μικροαστός, σε όλες τις χώρες και σε οποιουσδήποτε πολιτικούς συνδυασμούς, ταλαντεύεται αναπότρεπτα και αναπόφευκτα ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση. Θέλει να λυτρωθεί από την καταπίεση του κεφαλαίου και να στεριώσει τη θέση του σα μικρός ιδιοκτήτης. Το πρόβλημα αυτό στην ουσία είναι άλυτο, και οι ταλαντεύσεις του μικροαστού είναι αναπόφευκτες και αναποσόβητες, από την ίδια τη φύση της συγκρότησης της σύγχρονης κοινωνίας». Επομένως η θέση για απαγόρευση εκμίσθωσης ξένης εργασίας, όπως επίσης και η συγκρότηση μόνο αγροτικών παραγωγικών συνεταιρισμών (οι οποίοι δεν θα υπάρχουν επ' αόριστον) είναι σωστή, κάτι που αποδείχθηκε και από τα συμπεράσματα που βγαίνουν από την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ.

Ιδιαίτερη σημασία, κατά την άποψή μου, έχει η σχέση Κόμματος - ΚΝΕ. Θεωρώ πως το Κόμμα μπορεί να προσφέρει τεράστια βοήθεια στην Οργάνωση, σε όλους τους τομείς. Οντως υπάρχει στενή σύνδεση, αλλά αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο στενή να γίνει, γιατί θα βοηθήσει. Πέρα από τη βοήθεια στο ιδεολογικο-πολιτικό και στο οργανωτικό κομμάτι, υπάρχει και τεράστια πείρα που βγαίνει από την ίδια τη ζωή. Σήμερα, που οι νεολαίοι αντιμετωπίζουμε τεράστιες δυσκολίες, που πολλοί από μας δυσκολευόμαστε να σταθούμε στα πόδια μας, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, το Κόμμα μπορεί να βοηθήσει με πολλούς τρόπους κι εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει σε βαθμό που δεν το περίμενα. Είναι φανερό πως η Οργάνωση δεν έχει πείρα από το πώς να διαχειρίζεται, να αξιοποιεί και να βοηθάει πολύπλευρα νέους που είτε βρίσκονται στη μεγάλη πλέον μάζα των ανέργων, είτε βρίσκονται στους «τυχερούς» των 400 ευρώ και της μαύρης εργασίας. Το Κόμμα μπορεί να βοηθήσει και σε αυτό το κομμάτι, ιδιαίτερα σε μια περίοδο οξύτατης οικονομικής κρίσης, όπου η σχετική ή απόλυτη εξαθλίωση δεν είναι φαινόμενο που βρίσκεται απλώς γύρω μας αλλά προφανώς χτυπάει και το δυναμικό μας.

Οι Θέσεις χρειάζεται να αξιοποιηθούν και να μελετηθούν από όλους μας. Προσωπικά με γέμισαν αισιοδοξία και δύναμη, μου έλυσαν ζητήματα, με βοηθούν στη δράση μου. Οι Κομμουνιστές, έχουμε επιλέξει συνειδητά ένα δύσκολο δρόμο ζωής και σε αυτή την ανηφοριά χρειαζόμαστε εφόδια και πολεμοφόδια. Οι Θέσεις είναι και τα δύο.

Ζήτω το ΚΚΕ, ζήτω ο Σοσιαλισμός - Κομμουνισμός και ο προλεταριακός Διεθνισμός!

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, του Κόμματος των εργατών.


Παύλος Κουλουρίτης
ΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηρακλείου

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, το προτεινόμενο νέο πρόγραμμα και καταστατικό, είναι αντανάκλαση της σαφούς προόδου των επεξεργασιών του Κόμματος, στο προχώρημα της αντίληψής μας σε μία σειρά ζητήματα που αφορούν την ιστορία μας, τις συμμαχίες μας, τους παράγοντες που οδήγησαν στις ανατροπές της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, στο πώς θα είναι νικηφόρα η σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα.

Επειδή στα πλαίσια του προσυνεδριακού έχουν γραφτεί πολλά, και θεωρώντας ότι μεγάλο μέρος αυτών αποτελούν έκφραση μικροαστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων που πρέπει να απαντηθούν, θα σταθώ σε ορισμένα ζητήματα συνοπτικά, γνωρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο δεν βοηθάω όσο θα μπορούσα στην περαιτέρω επεξεργασία και ανάλυση των ζητημάτων που βάζουν οι Θέσεις.

Εχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από τότε που ο Σοσιαλισμός εξελίχθηκε «από ουτοπία σε επιστήμη». Ως επιστήμη στηρίζεται στην ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας εξάγοντας συμπεράσματα από την ιστορία (στη χώρα και διεθνώς) και εξελίσσεται. Δεν υπάρχει πιο αντιδιαλεκτική αντίληψη από αυτή που εκφράζεται από ορισμένα άρθρα ότι οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο έχουν διαφοροποιηθεί από τις αποφάσεις του 15ουΣυνεδρίου. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι πολλά από αυτά τα άρθρα ουσιαστικά διαστρεβλώνουν τις αποφάσεις του 15ου και το ισχύον πρόγραμμά μας, για κάθε επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα η εξέλιξη της κοσμοθεωρίας μας είναι υποχρέωση. Πρέπει λοιπόν να αναλύεις την πραγματικότητα, να παρακολουθείς τις εξελίξεις και με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τις επεξεργασίες των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν, να διαμορφώνεις την τακτική σου, να προωθείς τη στρατηγική σου. Αρα πώς μπορεί σήμερα να βοηθήσει να μιλάς π.χ. μόνο ενάντια στο ευρώ ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς να βλέπεις ότι υπάρχει σοβαρή μερίδα των καπιταλιστών που θέλει κάτι τέτοιο (αν και απέχει πολύ από το να είναι η πλειοψηφούσα τάση), χωρίς να το συνδέεις με την αλλαγή της τάξης στην εξουσία; Για παράδειγμα, παρόλο που είσαι η μόνη δύναμη που το λες συνεπώς, δεν μπορεί να διαμορφώνεις τις συμμαχίες σου μόνο με βάση το αντι-ΕΕ. Είναι σαν να λες ότι μπορείς να συμμαχήσεις (έστω προσωρινά) με τον «τάδε κεφαλαιοκράτη» ενάντια στον «δείνα». Θα παγιδευτείς και θα «πολεμάς κάτω από ξένη σημαία». Αντίστοιχα λανθασμένες είναι και απόψεις όπως το ότι η «χώρα βρίσκεται υπό κατοχή» (και άρα μέτωπο μαζί με τους ντόπιους κεφαλαιοκράτες ενάντια στους ξένους), ή το ότι «το πρόβλημα είναι το νόμισμα» (δηλαδή η καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή θα είναι λιγότερο εκμεταλλευτική για το φτωχό λαό;) ή και το, κλασικό, ότι «πρέπει να κάνουμε ένα μαζικό αντιμνημονιακό μέτωπο» (λες και οι άλλες χώρες που δεν έχουν μνημόνιο δεν παίρνουν αντίστοιχα μέτρα ή λες και μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση εφόσον δεν ακολουθήσουμε «νεοφιλελεύθερες - μνημονιακές πολιτικές» - βλ. και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Επιπροσθέτως, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι εμείς δεν θέλουμε να «κλέψουμε» την εξουσία. Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο του επαναστατικού κινήματος το ζήτημα της διαμόρφωσης μίας κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία, από τα πάνω, θα διαμορφώνει τις «προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» αλλά στο μεταξύ θα «διαχειρίζεται τον καπιταλισμό». Το ζήτημα είναι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα να διαμορφώσουν τα δικά τους όργανα εξουσίας και να «τσακίσουν» τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, πώς θα διαμορφώσουμε επαναστατικές συνειδήσεις, όταν επιτρέπουμε κοινοβουλευτικές αυταπάτες, όταν επιτρέπουμε, έστω και από την πίσω πόρτα, την ύπαρξη «σταδίων»;

Είναι κατανοητό ότι στα πισωγυρίσματα της ταξικής πάλης (ακόμα και αν αυτά είναι μόνο σε κοινοβουλευτικό - εκλογικό επίπεδο) κάποιοι θα κάνουν πίσω, θα ταλαντευτούν, θα ανησυχήσουν και... θα ψάξουν εναλλακτικούς δρόμους. Εμείς λοιπόν θα πρέπει να απαντάμε συνέχεια σωστά στο ερώτημα «Μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Και με το σχέδιο του νέου προγράμματος απαντάμε σωστά, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής μας. Ας απαντήσουμε το ίδιο και στην καθημερινή μας πρακτική, στη σωστή καθοδήγηση, στο ξεπέρασμα των αδυναμιών και στη διαμόρφωση συνείδησης στην εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Ας εκμεταλλευτούμε κάθε μορφή δράσης - παρέμβασης - πάλης, από το συλλαλητήριο μέχρι την προβολή επαναστατικών ταινιών. Πρέπει να μάθει να παλεύει ο λαός, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, ακόμα και για τα πιο μικρά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά του, αλλά με αιτήματα που να βασίζονται στις σύγχρονες ανάγκες του και όχι στη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας. Με αιτήματα που θα κάνουν κατανοητό στην εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει, δεν έχει τίποτα να προσφέρει πια και πρέπει να ανατραπεί. Πρέπει εμείς να παρεμβαίνουμε κάνοντας σαφές ότι υπάρχει η δυνατότητα με σκληρούς αγώνες και σωστό προσανατολισμό να καθυστερήσει η επίθεση στα δικαιώματά μας, να αποσπάσουμε κάποιες κατακτήσεις αλλά οι οποίες, όσο δεν ανατρέπεται το ίδιο το σύστημα, θα είναι εφήμερες και απλές «ασπιρίνες», το όποιο κέρδος των οποίων, την επόμενη κιόλας στιγμή, θα προσπαθήσει η άρχουσα τάξη να το πάρει πίσω. Να αποδεικνύουμε ότι ο ιμπεριαλιστικός «ειρηνικός» ανταγωνισμός αναπόφευκτα θα εναλλαχτεί με τον πόλεμο, γιατί «πώς να λυθούν διαφορετικά οι αντιθέσεις, αν όχι με τη βία;».

Να διαμορφώνουμε, εν τέλει, εκείνη την συνειδητή πρωτοπορία, που η επαναστατημένη εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα την ακολουθήσουν μέχρι το τέλος, μέχρι τη δημιουργία της Σοσιαλιστικής Ελλάδας. Είναι το καθήκον μας.


Αλέξανδρος Βαλσαμής
ΚΟΒ Μηχανικών, Αχτίδα Κατασκευών, Αττική

Συμφωνία ουσίας - διαφωνία ουσίας

Οι θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο προγράμματος και καταστατικού αντιστοιχούν πλήρως στις ανάγκες της εποχής μας. Επεξεργάζονται το δρόμο συγκέντρωσης δυνάμεων για την επανάσταση, βάζουν σα κύριο ζήτημα την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και MH για αυτό τίθεται και πιο οξυμένα το ζήτημα του πολέμου και η μετατροπή του από ιμπεριαλιστικό σε ταξικό πόλεμο για την κατάκτηση της εξουσίας.

Πρέπει να διευκρινιστεί αρχικά ότι

Από το 15 Συνέδριο και μετά η στρατηγική μας εμπλουτίστηκε με αποφάσεις των επόμενων συνεδρίων, ζήτημα το οποίο δεν «απαγορεύει» κανένα καταστατικό.

Στον προσυνεδριακό διάλογο επιχειρείται από συγκεκριμένες τοποθετήσεις, «εκλεπτυσμένα» ή ξεδιάντροπα, συνειδητά διαστρέβλωση των αποφάσεων του 15 Συνεδρίου και λαθροχειρία του μαρξισμού-λενινισμού.

Η πολιτική συμμαχιών είναι στενή λένε, κάνουν το Κόμμα σεχταριστικό, και αυτό υποτίθεται πως αποδεικνύεται από τα αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Πατάνε και σε αντικειμενικές αδυναμίες οι οποίες όμως δεν είναι αγωνία κανενός από τους διαφωνούντες πως θα ξεπεραστούν για να ενισχυθεί το Κόμμα, ακριβώς γιατί είναι ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΟΥΣΙΑΣ πάνω στη στρατηγική. Μπαίνει το ζήτημα των συμμαχιών και υπάρχει η απορία πώς είναι δυνατόν να είναι η συμμαχία κοινωνική και να μην αφορά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, πώς γίνεται το Κόμμα να παίρνει μια τέτοια απόφαση. Διανθισμένες μάλιστα και με τσιτάτα και φράσεις του Λένιν. Ασφαλώς δίνεται ολοκληρωμένη θεωρητική απάντηση στις θέσεις, πρέπει όμως να απαντήσουν. ΜΕ ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΑ ΒΑΣΗ; Γιατί πίσω από τις λέξεις κρύβονται συγκεκριμένες δυνάμεις που θέλουν να επικαλεστούν και ακόμα και αν δεν τις επικαλεστούν, τη λογική τους τη βάζουν. Δεν είναι τυχαίο πως 7 μήνες μετά την μεγαλύτερη πίεση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για συμμετοχή του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης και μείωση του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος υπάρχουν τέτοιες απόψεις. Οταν το Κόμμα έπαιρνε 8% και ΠΑΣΟΚ, ΝΔ μαζί 80% αναζητούσαμε να βρούμε αν η στρατηγική μας πατάει στο εκλογικό αποτέλεσμα και όχι στους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας; Είναι άλλο να προσπαθείς να λύσεις αδυναμίες για το πώς θα παρεμβαίνεις καλύτερα στην εργατική τάξη και άλλο αυτό.

Μήπως η πολιτική συμμαχία με κάποιο κόμμα μπορεί να επιταχύνει το αντικειμενικό της επαναστατικής κατάστασης και φταίει η στρατηγική μας που δεν έχει έρθει επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης;

Ισχυρίζονται ότι για να ενταχθεί κάποιος στη λαϊκή συμμαχία πρέπει να έχει ασπαστεί το πρόγραμμα του κόμματος. Ο απλός εργαζόμενος να έχει συμφωνήσει στο σοσιαλισμό, αλλιώς τάχα δεν μπορεί να κατέβει στο δρόμο μαζί μας. Αυτό το απαντά από μόνη της η πείρα των οργανώσεων, η δουλειά της ΚΝΕ και του Κόμματος στην εργατική τάξη. Είναι ανεδαφικό να λέγεται κάτι τέτοιο. Συνολικά το κόμμα παλεύει και ο «τελευταίος» εργάτης να ενταχθεί στις μαζικές διαδικασίες, να μπει στην πάλη, ανεξάρτητα από το τι έχει στο κεφάλι του με μοναδικό κριτήριο την ταξική του θέση και το αντικειμενικό του συμφέρον.

Το καταστατικό είναι από φύση του δεμένο με τη στρατηγική και εφόσον έχεις επαναστατική στρατηγική θα έχεις και επαναστατική οργάνωση, επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Υπάρχουν απόψεις που προσπαθούν να κατοχυρώσουν την εμφάνιση και ύπαρξη τάσεων μέσα στο κόμμα,να απεμπολήσει δηλαδή το Κόμμα τις επαναστατικές αρχές λειτουργίας. Διαχωρίζουν την ηγεσία από τη βάση σαν δυο μονάδες που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση. Μέσω του καταστατικού στοχεύουν την επαναστατική στρατηγική του Κόμματος γιατί ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ. Είναι χυδαία η προσπάθεια να μετατρέπει το κόμμα σε χυλό, επαναφέροντας ζητήματα που το επαναστατικό κίνημα τα έχει λύσει εδώ και 100 χρόνια.

Από την πείρα της δουλειάς μας υπάρχει αδυναμία σύνδεσης των στόχων πάλης για το σήμερα με το στρατηγικό στόχο. Γενικές τοποθετήσεις του στυλ ο καπιταλισμός δεν έχει τίποτα να δώσει, στο σοσιαλισμό θα λυθούν όλα γενικά ισχύουν αλλά αποτελούν τεράστια απλούστευση της στρατηγικής μας. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που λέμε προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα περνάει μέσα από τη συμμετοχή του κόσμου σε αγώνες, στα σωματεία στα συνδικάτα, στην επιτροπή αγώνα με άμεσα αιτήματα για την ανακούφιση της εργατικής τάξης. Τι είναι ο αγώνας για τη ΣΣΕ, για την προστασία των ανέργων, είναι στόχοι του σοσιαλισμού ή στόχοι για το σήμερα; Ερχεται σε αντίθεση αυτό με το ότι ολοκληρωμένη λύση δεν υπάρχει στον καπιταλισμό; ΟΧΙ, γιατί παλεύεις πραγματικά για την ανακούφιση της εργατικής τάξης, παλεύεις να συγκεντρώσεις δυνάμεις στην πάλη για το σοσιαλισμό και να πολιτικοποιηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η πάλη. Και όσον αφορά αυτά τα ζητήματα υπάρχει πείρα. Στους χώρους μας έχουμε κατακτήσεις, κάνουμε κινητοποιήσεις που αφορούν την ανακούφιση, κόσμος βγάζει συμπεράσματα. Γιατί λοιπόν να παλεύουμε για το βιβλίο, για τη σίτιση για τη στέγαση αφού ο καπιταλισμός δεν έχει να δώσει; Αλλιώς ας αναρωτηθούμε, γιατί το κόμμα καταθέτει προτάσεις νόμων πέρα από το να ξεσκεπάσει κλπ. Ο καπιταλισμός τα έχει φάει το ψωμιά του, αντικειμενικά δεν μπορεί να πάει πίσω σε προηγούμενο ιστορικά στάδιο. Στο δίλημμα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε επανάσταση ως μοναδική αντικειμενικά συμφέρουσα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα λύση. Χωρίς ενδιάμεσα στάδια ή πολιτική συμμαχιών που θα τα βάζει από την πίσω πόρτα και συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτή τη γραμμή.

Γραμμή επαναστατική που εκφράζει τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανεξάρτητα από τις προσωρινές διαθέσεις και τους συσχετισμούς.


Στέφανος Δέλιος
ΚΟΒ ΦΜΣ Αθήνας

Λαϊκή Συμμαχία και Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος

Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα

κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί

από τα λόγια τα παχιά

μην περιμένεις τροφή.

Γι' αυτό εμπρός μαρς αριστερά

είν' η θέση σου εκεί

στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς

γιατί εργάτης είσαι κι εσύ.

(Μπ. Μπρεχτ)

  • Δε χαρίζουμε τα όνειρά μας.

Η αστική τάξη αξιοποιεί κάθε μέσο για την εξοικείωση του λαού με την ανεργία, τη φτώχεια, την αβεβαιότητα, την υποταγή και την αποδυνάμωση κάθε αγανάκτησης. Παρέχει κάθε αναγκαίο υλικό και ιδεολογικό αντιστάθμισμα ώστε να δυσκολεύεται ο εργάτης, ο αγρότης, ο αυτοαπασχολούμενος να συνειδητοποιήσει «τι χάνει», «ποιος κερδίζει», «γιατί να κουραστεί να παλέψει», «γιατί δεν πρέπει να εξοικειώνεται με τη φτώχεια», «γιατί πρέπει να ανατρέψει αυτό το σύστημα». Πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα ο τρόπος που οι μηχανισμοί του καπιταλιστικού συστήματος παρεμβαίνουν στη νεολαία για το σκοπό αυτό.

Παρά τα τόσα εμπόδια, είναι εύκολο να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι του κλέβουν τον ιδρώτα και τα όνειρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα μέρος όσων χρησιμοποιούν τις κοινωνικές δομές (π.χ. παντοπωλεία) σκέφτεται: «Γιατί να τους τα χαρίσω;». Κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι κάπου μέσα σε αυτά κρύβεται και ο δικός τους ιδρώτας, κάποιοι όχι. Ομως, αντί να παλέψουν, συχνά ενσωματώνονται.

Από εδώ ξεκινά το δικό μας καθήκον να καθοδηγήσουμε αυτή την αυθόρμητη οργή και να τη μετατρέψουμε σε συνειδητή προσανατολισμένη πάλη. Να φωνάξει ο εργάτης «δε χαρίζω τον ιδρώτα μου», ο νέος «δε χαρίζω τα όνειρά μου» και να παλέψουν γι' αυτά!

  • Ισχυρό ΚΚΕ

Παρόλο που σήμερα απαιτούνται «μεγάλες θυσίες» και δύσκολοι αγώνες για να κερδίσουμε «μικρές ανάσες», δεν αρκεί απλά να επιβιώσουμε. Οι ανάγκες και τα όνειρά μας δε χορταίνουν με ψίχουλα. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ποιοι είμαστε, πού βρισκόμαστε, πού θέλουμε να φτάσουμε και πώς θα το καταφέρουμε. Πρέπει καθημερινά να επιβεβαιώνουμε ότι απαντάμε επαρκώς σε απλά ερωτήματα του κόσμου όπως: «Τι είναι το ΚΚΕ;» και «τι θα κάνει το ΚΚΕ για μένα;», «τι κυβέρνηση θέλει το ΚΚΕ;» και «πώς θα τα κάνει το ΚΚΕ αυτά που λέει;». «Γιατί χρειαζόμαστε ισχυρό ΚΚΕ;»

Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου και το σχέδιο του Καταστατικού απαντούν σωστά σε αυτά τα ερωτήματα (αυτός είναι ο σκοπός τους). Με βάση αυτά τα ερωτήματα θέλω να διατυπώσω τις εξής παρατηρήσεις:

- Το ΚΚΕ είναι το Κόμμα της Εργατικής Τάξης και ο ρόλος του είναι αναντικατάστατος. Για να μπορεί σήμερα ο εργάτης να αντιμετωπίσει με θάρρος και ανειρήνευτα στους χώρους δουλειάς τον «πόλεμο» που η πλουτοκρατία του έχει εξαπολύσει χρειάζεται να έχει 4 στοιχεία: «Ταξική συνείδηση», «δυνατό στομάχι», «ταξικό προσανατολισμό» και «να μην είναι μόνος του». Ας αναλογιστούμε πόσο πίσω θα βρίσκονταν η συνείδηση, το στομάχι, ο προσανατολισμός, η ενότητα, η μαζικότητα, οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και οι μικρές «ανάσες» που σήμερα κερδίζει, χωρίς την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Αρα λοιπόν ισχυρό ΚΚΕ, όχι για να «κάνει κάτι για μένα» αλλά για «να μην αποφασίζει η πλουτοκρατία για μένα».

- Η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ απαντά στα προβλήματα και τους προβληματισμούς του λαού και έτσι πρέπει να τοποθετείται σε κάθε κουβέντα μας. Μόνο ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας διασφαλίζει το «δικαίωμα στην εργασία» και υψηλό βιοτικό επίπεδο για όλους και ταυτόχρονα να απελευθερώσει κάθε ανεκμετάλλευτη εργατική δύναμη και πρωτοβουλία. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι η μόνη απάντηση στις απειλές βιομηχάνων και εφοπλιστών «να πάρουν τις επιχειρήσεις τους και να τις πάνε έξω». Μόνο ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος, με ελεύθερο χρόνο και ανακλητότητα των εκπροσώπων μπορεί να προστατεύσει το λαό από τα «λαμόγια» και τους «κλέφτες» που μπορούν να εμφανιστούν σε κάθε ταξική κοινωνία.

- Στις εκλογές χρειαζόμαστε ισχυρό ΚΚΕ, όχι για να συγκυβερνήσει, αλλά για να διατάσσει καλύτερα τις δυνάμεις του ώστε να φτάνει εκεί που πριν δεν μπορούσε (περισσότεροι βουλευτές σε κάθε νομό και από κάθε κλάδο, περισσότεροι σύμβουλοι και δήμαρχοι στην τοπική αυτοδιοίκηση, ισχυρό ΚΚΕ στα σωματεία). Η μάχη για το ΚΚΕ δίνεται κυρίως στους χώρους δουλειάς και είναι ξεκάθαρο ότι «η κοινοβουλευτική δράση του Κόμματος υποτάσσεται στους σκοπούς και τις ανάγκες του ταξικού αγώνα» (βλ. Σχέδιο Καταστατικού).

- Η έννοια της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος δεν αφορά μόνο το συσχετισμό δυνάμεων αλλά κυρίως τον προσανατολισμό του κινήματος. Είναι πολύ χρήσιμο να ανατρέξουμε στην Πολιτική Απόφαση (θέση 5) του 18ου Συνεδρίου.

  • Ο καθένας στο πόστο του

Οι λαϊκές επιτροπές δεν είναι συμμαχία μόνο μεταξύ των μελών και φίλων του Κόμματος, γι' αυτό και ονομάζονται «λαϊκές» και όχι επιτροπές φίλων του ΚΚΕ. Ο κάθε νέος (εργαζόμενος, άνεργος, φοιτητής, μαθητής) που σέβεται τα όνειρά του οφείλει να διεκδικήσει συγκεκριμένο ρόλο και καθήκοντα μέσα στο σωματείο του, στην επιτροπή αγώνα και στη λαϊκή επιτροπή της γειτονιάς του. Ολοι πρέπει να έχουν το πόστο τους.

Στην καθημερινή πάλη αποκαλύπτονται ποιοι είναι μαζί και ποιοι απέναντι στους αγώνες της Λαϊκής Συμμαχίας. Αποκαλύπτονται και τα ιδεολογήματα και τα υλικά μέσα που χρησιμοποιούν (π.χ. ναρκωτικά, οπορτουνισμός, εθνικισμός, κ.λπ.). Φανερώνονται οι δυνάμεις που υπονομεύουν την έννοια της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος (π.χ. θέτουν ως σύνθημα σε κινήματα και απεργίες την εναλλαγή κυβερνήσεων, ή πολεμούν το ΠΑΜΕ) ή επιδιώκουν φαινόμενα «κοινωνικού πρωταγωνισμού» (όπως στην Αργεντινή). Είναι ξεκάθαρο με ποιους μπορεί το ΚΚΕ να συνεργαστεί και ποιους πρέπει να απομονώσει στο δρόμο για τη Λαϊκή Εξουσία.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ισχυρή Λαϊκή Συμμαχία που η φωνή, τα αυτιά και η δράση της να φτάνουν παντού. Για τις μικρές ανάσες του σήμερα. Με την προοπτική, αύριο, να πάρουν οι ανάγκες και τα όνειρα του λαού εκδίκηση.


Μιχαήλ - Αγγελος Καρακαξίδης

Κλείνουμε την «κερκόπορτα» στον οπορτουνισμό ή του ανοίγουμε την πύλη;

Ανεξάρτητα από την άποψη του καθενός, η νέα αντίληψη των Θέσεων οδηγεί στο εξής: Οτι με βάση το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του 15ου Συνεδρίου, ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος και της στρατηγικής του όχι μόνο δεν ήταν κατοχυρωμένος αλλά μπάζαμε από παντού. Αρα, ήμασταν εκτεθειμένοι στον οπορτουνισμό, φλερτάραμε με τη σοσιαλδημοκρατία και στόχος μας δεν ήταν η επανάσταση και ο σοσιαλισμός αλλά ένας καλύτερος καπιταλισμός. Αν μάλιστα παρατηρήσουμε τις αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, βγάζει μάτι η αντίληψη ότι διαχρονικά το Κόμμα είχε στρατηγική ήττας και ενσωμάτωσης. Ετσι άλλωστε εξηγείται η πρωτοφανής άνεση κάποιων να αφορίζουν τη στρατηγική που γέννησε το ΕΑΜ και το ΔΣΕ, φέρνοντας το Κόμμα ένα βήμα πριν από τη λαϊκή εξουσία, οι κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που συσπείρωσαν στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό μεγάλο μέρος του λαού μας (π.χ. ΕΔΑ), οι κατακτήσεις που το Κόμμα πρωτοστάτησε τις δεκαετίες '70 και '80. Ολες δηλαδή εκείνες τις στρατηγικές επιλογές που χάραξαν ανεξίτηλα την ηρωική διαδρομή του Κόμματος, που έκαναν το Κόμμα ένα με την εργατική τάξη, που σφράγισαν με αίμα τους δεσμούς του με το λαό μας, με τα βάσανα και τους πόθους του.

Είναι χαρακτηριστικά τα εξής:

α) Διατυπώνεται το επιχείρημα ότι η ακύρωση της ΑΑΔ γραμμής πάλης και η αντικατάστασή της με την αντικαπιταλιστική, μας προφυλάσσει από συγχύσεις για τη σχέση αντιιμπεριαλιστικής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Να θυμίσω ότι η λενινιστική αντίληψη περί ιμπεριαλισμού ως ΚΜΚ, που ήταν απόλυτα κατοχυρωμένη στο Κόμμα επί δεκαετίες και περιέχεται και στο Πρόγραμμα του 15ου, αποτελεί τη βάση για την εκτίμησή μας ότι είναι ώριμοι οι υλικοί όροι για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αντίθετα, ο «αντικαπιταλισμός» είναι θολή έννοια, γι' αυτό και είναι «πατενταρισμένη» χρόνια τώρα από τους κάθε λογής τροτσκιστές και γενικά αριστεριστές που αρνούνται τη θεωρία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό.

β) Διατυμπανίζεται ότι ουσιαστικά τώρα ξεμπερδεύουμε οριστικά με τα «στάδια» και βάζουμε το ζήτημα της εξουσίας σε πρώτο πλάνο. Κι όμως, το ισχύον Πρόγραμμα είναι κρυστάλλινο. Θεωρεί ότι δε χρειάζονται σήμερα στάδια, το ΑΑΔ Μέτωπο είναι η στρατηγική που οδηγεί υπό προϋποθέσεις στο σοσιαλισμό. Αντίθετα, η σημερινή υποβάθμιση ή εξαφάνιση όλων των α-α στόχων πάλης και η παραπομπή τους στη λαϊκή εξουσία είναι που στέλνει και τους στόχους αυτούς και το σοσιαλισμό στις καλένδες.

γ) Θεωρείται από πολλούς ότι η αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης κρύβει τον κίνδυνο συμμαχίας με την «εθνική» αστική τάξη. Το ζήτημα αυτό είναι απαντημένο ιστορικά από το Κόμμα μας ήδη από το 9ο Συνέδριο. Αντίθετα, ο εξοστρακισμός της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι δώρο για την αστική τάξη, της χαρίζει το περιθώριο να καταφεύγει στην πατριδοκαπηλία και να οικειοποιείται τα γνήσια πατριωτικά αισθήματα του λαού μας.

δ) Η εκτίμηση του Προγράμματος για τη θέση της χώρας ως ενδιάμεσης κι εξαρτημένης προβάλλεται ούτε λίγο ούτε πολύ ως αθώωση της ντόπιας αστικής τάξης! Ετσι καταφεύγουμε στις αντιλενινιστικές και τροτσκιστικές θεωρίες περί αλληλεξάρτησης. Φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για «ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού». Αλλοιώνουμε και εκχυδαΐζουμε την έννοια της εξάρτησης. Οποιος μιλάει για εξάρτηση θεωρεί την Ελλάδα αποικία, αθωώνει την αστική τάξη της Ελλάδας, ταυτίζεται με τους οπορτουνιστές που μιλούν για κατοχή και - άμα θέλουμε να γίνουμε χυδαίοι - κάπου τα βρίσκει και με τους Χρυσαυγίτες στο θέμα!

Τα «ιμπεριαλιστικά γνωρίσματα» μιας χώρας δεν έχουν να κάνουν απλά με την εξαγωγή κεφαλαίου ή με τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Συνδέονται πρώτα απ' όλα με το ρόλο που παίζουν τα μονοπώλιά της στην παγκόσμια αγορά, με τη δυνατότητά να διεκδικούν την παγκόσμια ηγεμονία, να «μοιράζουν τον κόσμο», κατά τον Λένιν. Μπορεί κανείς να το ισχυριστεί στα σοβαρά αυτό για την Ελλάδα των μνημονίων;

Αυτό δε σημαίνει ότι είναι καρπαζοεισπράκτορας η αστική τάξη της Ελλάδας. Χοντροκομμένη στρέβλωση. Συμμετέχει ενεργά -πάντα συμμετείχε- για να κατοχυρώνει τα ζωτικά της συμφέροντα και κυρίως για να έχει υπεροπλία και εξωτερική βοήθεια στην αναμέτρησή της με την εργατική τάξη. Αυτό δεν την κάνει ιμπεριαλιστική!

ε) Καλλιεργείται η αυθαιρεσία ότι ο χαρακτηρισμός της συμμαχίας στα πλαίσια του ΑΑΔ μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής άφηνε παράθυρο για συνεργασία με δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκαθαρισμένο ζήτημα από το 15ο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν με την όξυνση της ταξικής πάλης. Δεν ανήκει στις α-α δυνάμεις όποιος απορρίπτει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αντίθετα, το Σχέδιο Προγράμματος αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για συνεργασίες με δυνάμεις «που θα συμφωνούν με τον αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα». Αποκλείουμε από τη συμμαχία πλατιά λαϊκά στρώματα που δε συμφωνούν σήμερα με την ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά ανοίγουμε τις αγκάλες μας αντικειμενικά σε μορφώματα και γκρούπες (ή κομμάτια τους αύριο) που έχουν και το «copyright» της θολής «αντικαπιταλιστικής» πάλης (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.).

στ) Η κυβέρνηση του Μετώπου ως πιθανή εξέλιξη λόγω της ανόδου της πάλης ταυτίζεται με κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού, με την «κυβέρνηση της Αριστεράς» του Τσίπρα, με τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας. Αλήθεια, είναι διαχείριση του καπιταλισμού η αποδέσμευση από την ΕΕ, όπου είναι σαφές ότι θα οδηγούσε η ανάδειξη μιας τέτοιας κυβέρνησης; Και δεν είναι υπόκλιση στο σημερινό συσχετισμό δύναμης και ματαίωση της πάλης για το σοσιαλισμό η εγκατάλειψη πεδίων πάλης, που ανεβάζουν την ταξική συνείδηση του λαού; Και μιας και ο λόγος για κοινοβουλευτικές αυταπάτες, υπάρχει μεγαλύτερη (ιδεαλιστική) αυταπάτη από το να πιστεύεις ότι ο λαός θα πειστεί σε αφηρημένο ιδεολογικό επίπεδο με γενικόλογα κηρύγματα για την ανάγκη του σοσιαλισμού και όχι παλεύοντας για ριζικές αλλαγές που θα αναδείξουν και τα όρια της αστικής δημοκρατίας;

Η γραμμή του Μετώπου τα προηγούμενα χρόνια έδωσε ώθηση και νέο κύρος στο Κόμμα, ικανότητα μαζικής πολιτικής δράσης. Η γραμμή αυτή μαζικοποίησε την ΚΝΕ μεταγγίζοντας εκατοντάδες νέα μέλη και στελέχη στο Κόμμα, η γραμμή αυτή καθήλωνε τον οπορτουνισμό, δεξιό και «αριστερό», στην απομόνωση που του ταιριάζει και μέσα στο εργατικό κίνημα, στα σχολεία, στις σχολές και παντού.

Αυτή την κομμουνιστική παρακαταθήκη οφείλουμε να διαφυλάξουμε και μαζί της τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματός μας. Τώρα είναι η στιγμή να πάμε μπροστά με την ιστορία, τους αγώνες μας και τη δοκιμασμένη στρατηγική του Προγράμματος του Κόμματος. Ούτε βήμα πίσω!


Τάσος Αγγελιδέλης
ΚΟΒ Ελληνικού

Για τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος

Σελ. 16 κεφ. 23. και Σελ. 18 κεφ. 25

Τεράστια ήταν και η συμμετοχή στην 48ωρη απεργία 28 και 29 Ιούνη του 2011 μετά από ένα περίπου μήνα εκδήλωσης του κινήματος των Αγανακτισμένων, όπου τέλειωσε άδοξα με το μπάχαλο στις 29/06/2011 όταν ψηφιζόταν το μνημόνιο 1. Από το κίνημα αυτό βγήκαν και κάποια θετικά τα οποία δεν πρέπει να τα υποτιμάμε:

Κάποιος κόσμος βγήκε στους δρόμους και σηκώθηκε από τον καναπέ του για πρώτη φορά, ή μετά από πολλά χρόνια εγκλωβισμένος στην αδράνεια και συνεχίζει να διαδηλώνει και να παλεύει.

  • Πέρασε από εκεί έστω και για λίγο από περιέργεια πάνω από 2.500.000 κόσμος σε όλο εκείνο το διάστημα.
  • Λόγω της «απαγόρευσης» να συμμετάσχει το ΚΚΕ στην πλατεία, έκανε και το δικό μας το Κόμμα αγωνιστικότερο με πιο πολύ πείσμα.
  • Εξέφρασε την αγανάκτηση και την απειλή σε ατομικό επίπεδο για ανάδειξη και της ατομικής ευθύνης του κάθε βουλευτή που θα ψήφιζε το Μνημόνιο, δηλ. την υποταγή και την παράδοση της χώρας στους τοκογλύφους για να σωθεί η πλουτοκρατία όπως και δυστυχώς έγινε.
  • Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι η ένσταση του ΚΚΕ για το κίνημα των αγανακτισμένων, ήταν σωστή. Δεν υπήρξε ταξικός προσδιορισμός και πιθανόν και ύποπτη η διοργάνωσή του.

Σελ. 17 κεφ. 24 και Σελ. 18 κεφ. 25 και Σελ.44 κεφ. 66

Ενοχλεί πολύ η λέξη «μάζες». Ισως να αντικατασταθεί από Λαό, Λαϊκά στρώματα κ.α. για να είναι σεβαστή η κάθε προσωπικότητα του καθενός που συμμετέχει στους αγώνες. Η συμμαχία αντίστασης μπορεί να διευρυνθεί και με άλλες υγιείς δυνάμεις όπως π.χ. οι Λαϊκές Συνελεύσεις των γειτονιών που κάνουν παρόμοια δουλειά με τις Λαϊκές Επιτροπές. Σελ.22 κεφ. 28 ΣΤ΄Δεν είναι ψευδές ότι ένα μεγάλο φιλέτο από την καταστροφή της Ελλάδας επωφελείται η Γερμανία, αφού η ίδια η Μέρκελ παραδέχτηκε στον Λαό της: να μην ανησυχούν για την βοήθεια που προσφέρουν στην Ελλάδα, αφού η Γερμανία έδωσε «μόνο» 15 δισ. ευρώ και θα εισπράξει 68 δισ. ευρώ! Δυστυχώς σε ένα μέρος του Λαού μας κυρίως στους αγρότες, το «πατρονάρισμα» της Γερμανίας λειτούργησε θετικά και έδωσε την ραγιάδικη ελπίδα ότι: καλύτερα να μας αναλάβουν η Γερμανοί και να γίνει ο αγροτικός τομέας όπως στη Γερμανία που οι αγρότες ...ευημερούν..!Επιπλέον, η Γερμανία θέλει να εισβάλει με αυτόν τον τρόπο και απαιτεί να γίνει όλη η Ελλάδα ΕΟΖ με κινεζοποιημένους μισθούς για να κάνει «επενδύσεις». Την αθλιότητα αυτή την υποστηρίζουν και άλλοι όπως ο Τζήμερος που πρότεινε να δουλεύουν οι μετανάστες από τρίτες χώρες με 10 δολάρια το μήνα και οι «επενδύσεις» να είναι μόνο γερμανικές!

Σελ. 30 κεφ. 40, Σελ. 35 κεφ. 48, Σελ. 50 κεφ. 68

Προτείνω επίσης να επαναλειτουργήσει το ελεύθερο πανεπιστήμιο των Μαρξιστικών Σπουδών που υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του ΄80. Με όσα παλαιά μέλη του Κόμματος έχω μιλήσει μου έχουν πει τα καλύτερα λόγια για τη δράση αυτή, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη προσφορά του ΚΚΕ στην επιμόρφωσή τους και αυτό να επεκταθεί σε όσο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Σελ. 42 κεφ. 59

Οι διαπιστώσεις είναι απόλυτα σωστές για το «νέο δίπολο», αλλά πιστεύω πως αν το κόμμα μας δεν έκανε επικοινωνιακά λάθη, και αντιμετώπιζε τον ΣΥΡΙΖΑ επιθετικά και τον απογύμνωνε από τις «μπαρούφες» που έλεγε για «Κυβέρνηση της Αριστεράς με Πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα», το ΚΚΕ θα είχε ανεβάσει τα ποσοστά του και ίσως να είχε αυτά που έχει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πραγματικά, η κατάσταση θα ήταν τώρα πολύ διαφορετική στο κίνημα.

Σελ. 44 κεφ. 60

Το ΚΚΕ έχει μια μεγάλη παρακαταθήκη: την Θρυλική Ιστορία του ΚΚΕ 1941-1945 του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Την καρπώνονται άλλα κόμματα ως ...δική τους!! Σίγουρα το τελευταίο διάστημα γίνεται κάποια προσπάθεια με διάφορες εκδηλώσεις οι οποίες πρέπει να κλιμακωθούν και να γίνει παράδειγμα σε όλο τον Λαό ο ηρωισμός και η παλικαριά των ηρώων της Θρυλικής Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ του ΕΛΑΣ και του Εθνικού Ηρωα των Ελλήνων (πλέον και όχι μόνο του ΚΚΕ) πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ!!

Προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση σε πολλούς ΕΛΑΣίτες που είναι ακόμη εν ζωή, αλλά και οργή για τη μη απονομή της Κομματικής Ιδιότητας! Νομίζω ότι αυτό πρέπει να διορθωθεί, όχι μόνο για τον ΑΡΗ, αλλά και όλους τους μαχητές εκείνης της περιόδου 1940-1950, που διαγράφηκαν, ή παραγκωνίστηκαν από το Κόμμα και πέθαναν με τον καημό ότι το Κόμμα δεν τους ξανααγκάλιασε, όπως πχ. τον Ανδρέα Τζίμα (Σαμαρινιώτης).

Ετσι άλλα κόμματα τους τιμάνε και κάνουν και εκδηλώσεις μνήμης όπως π.χ. για τον Πλουμπίδη που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα.

Στην πορεία του Πολυτεχνείου 17/12/2012 άκουσα ένα πολύ ωραίο σύνθημα από φοιτητές το οποίο προτείνω να το υιοθετήσουμε: «ΛΑΕ ΘΥΜΙΣΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ Ο ΑΡΗΣ ΤΟ ΕΑΜ ΚΑΙ Ο ΕΛΑΣ»!

Για το Καταστατικό του Κόμματος

Σελ. 85 άρθρο 13

Στην Κεντρική Επιτροπή, η κομματική ηλικία να είναι στα 5 χρόνια για να υπάρξει πνεύμα ανανέωσης.

Σελ. 94 άρθρο 43

Οι άνεργοι να εξαιρούνται συνδρομής, και να συνδράμει η ΚΟΒΑ για την επιβίωσή τους, όπως ήδη έχει ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια από τις Λαϊκές Επιτροπές!

ΥΣ:

Δυστυχώς, το μεγαλύτερο επίτευγμα των τροϊκανικών Κυβερνήσεων από το 2009 έως σήμερα είναι ότι κατάφεραν:

Να διχάσουν όλη την κοινωνία και η μία κοινωνική τάξη να κατηγορεί για την κρίση την άλλη. Π.χ. Οι αγρότες τους Δημοσίους Υπαλλήλους, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι τους αγρότες, οι φορτηγατζήδες τους ταξιτζήδες, οι ταξιτζήδες τους περιπτεράδες κ.ο.κ.

  • Με την αρωγή της καλοπληρωμένης προπαγάνδας των αστικών καναλιών και Τύπου, την προδοσία των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, τον κοινωνικό αυτοματισμό, κατάφεραν να κάνουν ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης όχι μόνο να μην αντιδρά, αλλά και ραγιάδικα να δέχονται ταπεινωτικά τις μειώσεις μισθών, (όπως πρόσφατα στη ΓΣ του ΣΕΗ), τις απολύσεις, διότι νομίζει ότι δεν γίνεται «διαφορετικά» και πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα..!
  • Μειώθηκε πάρα πολύ η αξιοπιστία του κόμματος από τις απολύσεις που έγιναν και γίνονται στην «Τυποεκδοτική» και «902» και όλη η επίπονη αγωνιστική προσπάθεια πάει χαμένη. Μήπως θα έπρεπε να παραμείνουν στο κόμμα οι απολυμένοι σε άλλες δραστηριότητες όπως αναφέρθηκε από εκπρόσωπο του Κόμματος καθαρά μέσα στην Βουλή τον Νοέμβρη του 2012;

ΕΠΙΣΗΣ, ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΩ:

Ηδη ετοιμάζονται οι Τράπεζες να κάνουν κατασχέσεις περιουσιών. Να γίνουν οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης σε όλες τις γειτονιές για να αποκρουστεί αυτή η αθλιότητα με όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη κοινωνική συμμαχία!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ 19ΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ


Δημήτρης Μπάτης
Φίλος του ΚΚΕ

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, ένα τόσο σύνθετο, γεμάτο και από κάθε άποψη βασικό κείμενο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να συζητηθεί και να αναλυθεί σε μια σειρά συνελεύσεων των οργανώσεων με μεγαλύτερη εξειδίκευση. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι οι Θέσεις μπορούν να βοηθήσουν το Κόμμα να αντεπεξέλθει στις τεράστιες απαιτήσεις στο επόμενο διάστημα. Αυτό όμως θα γίνει μόνο εάν μετατρέψουμε τα πολλά και πολύτιμα συμπεράσματα των Θέσεων σχετικά με τoν απολογισμό της δράσης μας και τις αδυναμίες μας τα τελευταία χρόνια σε ουσιαστικές και εύστοχες αλλαγές. Εμπόδιο σ' αυτό είναι ότι ενώ οι Θέσεις περιέχουν πλούσια και πολύπλευρη αυτοκριτική, μένουν εκεί και ουσιαστικά δεν εξηγούν τί έφταιξε και άρα τί πρέπει ν' αλλάξει και σε ποια κατεύθυνση.

Το κυριότερο καθήκον του Κόμματος, όπως μπαίνει και στις Θέσεις, σε μη επαναστατικές συνθήκες -εκτός από τη διαφύλαξη της επαναστατικής στρατηγικής- είναι οπωσδήποτε η συγκέντρωση δυνάμεων, να πλησιάσει τη πολιτική μας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης και του λαού και να πειστούν όσο γίνεται περισσότεροι απ' αυτούς για την αναγκαιότητα της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Σε αυτό το καθήκον κεντρικό ρόλο παίζει η πολιτική συμμαχιών που θα έχουμε. Σωστά μπαίνει ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας ως συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων με κοινό συμφέρον (εργατική τάξη - φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι - μικρομεσαίοι αγρότες), εκφράζοντας ακριβώς το πού στοχεύουμε, δηλαδή στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στην εργατική λαϊκή εξουσία και όχι σε κάποια μεταβατική εξουσία, μεταρρύθμιση ή καλύτερη διαχείριση του συστήματος. Ωστόσο δεν πρέπει να αποκλείεται η ενδεχόμενη κοινή δράση ή και συμμαχία (διατηρώντας πάντα την αυτοτέλεια του Κόμματος) τόσο με πολιτικές δυνάμεις που θα σχηματιστούν στο μέλλον όσο και με τμήματα πολιτικών χώρων που και σήμερα υπάρχουν, εάν στο επόμενο διάστημα αλλάξουν την κατεύθυνση και τη δράση τους (Θέση 66-67), αποφασίζοντας να ταχθούν στο πλευρό του ταξικού εργατικού κινήματος. Επίσης ένα μέρος των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, ακριβώς λόγω της κοινωνικής τους ιδιότητας ως ιδιοκτήτες, μπορεί να αντιληφθούν την ανάγκη να αντιπαλέψουν την εξουσία των μονοπωλίων επειδή θα βλέπουν ότι αυτή τους οδηγεί στη χρεωκοπία και την εξαφάνιση, χωρίς όμως ταυτόχρονα να συμφωνούν ιδιαίτερα ή με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Και με αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να επιδιώξουμε να συναντηθούμε. Η Λαϊκή Συμμαχία να είναι δηλαδή ανοιχτή σε όλους όσους θέλουν να παλέψουν ενάντια στα μονοπώλια και το καπιταλισμό.

Ενα σημαντικό πρόβλημα προς αντιμετώπιση είναι η προπαγάνδα μας συνολικά (Θέση 55), ειδικά το επικοινωνιακό κομμάτι. Αυτό αφορά όλες τις δραστηριότητες, από τις ανακοινώσεις μας, τις πολιτιστικές και καλλιτεχνικές προτάσεις και εκδηλώσεις μας, από τον τρόπο που αποτυπώνουμε την ιδεολογία και τη πολιτική μας στο Ριζοσπάστη, μέχρι την όποια παρουσία μας στα κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ. Δεν είναι πρόβλημα που μπορούμε πια να υποτιμούμε σαν δευτερεύον με αποτέλεσμα αυτό να μεγαλώνει. Δεν πρέπει να μας απασχολεί μόνο το τι λέμε, αλλά και το πώς το λέμε, να μη ψάχνουμε μόνο το πώς θα πλησιάσουμε εμείς τον κόσμο αλλά και το τί να κάνουμε για να πλησιάσει όσο γίνεται και ο κόσμος εμάς. Δε μπορούμε όλα να τα περιμένουμε μόνο από τη δικιά μας μαζική δουλειά, η οποία αντικειμενικά έχει συγκεκριμένο ποσοτικό και ποιοτικό ταβάνι και τελικά αν δε συνδυάζεται και με μια ικανή κεντρική προπαγάνδα, μας πάει ακόμα πιο πίσω. Μας αρέσει δε μας αρέσει για παράδειγμα, τη σήμερον ημέρα η τηλεόραση και το διαδίκτυο εν πολλοίς διαμορφώνουν τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» και, σε τελική ανάλυση όπως λέμε, «παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου» γι' αυτό πρέπει να μάθουμε να αντιπαλεύουμε την προπαγάνδα του στα δικά του μέσα. Πολύ θετικό βήμα η δημιουργία του portal του «902» που στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων της ενημέρωσης του 21ουαιώνα και βοηθάει σημαντικά, κυρίως στη νεολαία.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα της ΚΕ σχετικά με τις αδυναμίες μας πιστεύω ότι αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στη Θέση 49 και ειδικότερα στη δεύτερη παράγραφο: «Δεν έχει κατακτηθεί, και είναι πρόβλημα καθοδήγησης, η δυνατότητα να δρα το Κόμμα μέσα σε συνθήκες όπου και αυθόρμητα μπαίνουν λαϊκές μάζες και ο αντίπαλος μπορεί να τις ενσωματώνει με τα τεράστια μέσα που διαθέτει. Δεν έχει κατακτηθεί η ικανότητα να παρεμβαίνει μαχητικά και πειστικά εκεί που αναπτύσσονται δραστηριότητες δυνάμεων που επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό του κινήματος, την απομόνωση του ΚΚΕ». Οσο δεν κατακτούμε σαν Κόμμα αυτή τη δυνατότητα δε θα κερδίζονται σημαντικές νέες λαϊκές δυνάμεις με τη πολιτική μας, θα δυσκολεύει και θα περιορίζεται και η προοπτική μαζικοποίησης του ταξικού εργατικού κινήματος. Τέτοια κατάσταση όπως περιγράφεται στη Θέση 49 υπήρξε στο κίνημα των αγανακτισμένων. Εναντιωθήκαμε πολύ σωστά στη λογική αποκλεισμού και την εχθρική στάση απέναντι σε κόμματα και συνδικάτα και στα ακίνδυνα για το σύστημα έως και αντιδραστικά συνθήματα που επικράτησαν. Το κίνημα των πλατειών ήταν οπωσδήποτε σε ένα βαθμό υποκινούμενο (από αστικά ΜΜΕ, κόμματα, προσωπικότητες, την εργοδοσία) αλλά οπωσδήποτε και σε ένα βαθμό αυθόρμητο, τουλάχιστον για ένα σημαντικό μέρος του κόσμου που, αντιδρώντας στη φτωχοποίηση και εξαθλίωση που του επέφερε η κρίση και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές, κατέβηκε στο δρόμο για πρώτη φορά. Διαφωνώ με τη στάση του Κόμματος να αποστασιοποιηθεί, να μην κάνει καμία ουσιαστική προσπάθεια οργανωμένης και συλλογικής παρέμβασης (Θέση 25), χάνοντας τη δυνατότητα να προσεγγίσει αυτές τις μάζες. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα υπάρξουν και άλλα παρόμοιου τύπου ξεσπάσματα της λαϊκής οργής και τότε δεν πρέπει να είμαστε και πάλι έξω από τέτοιες εξελίξεις και τη διαμόρφωσή τους. Μια άλλη πλευρά των πρόσφατων εξελίξεων που δεν αφουγκραστήκαμε έγκαιρα ήταν η δημιουργία πλήθους «δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης», κοινωνικών παντοπωλείων, του γνωστού κινήματος «χωρίς μεσάζοντες» και άλλες παρόμοιες δράσεις που ξεκίνησαν από το 2010-2011 και οι οποίες απαντούν στην ανάγκη ολόπλευρης στήριξης και παροχής υλικής βοήθειας στο χειμαζόμενο λαό που απαιτεί η σημερινή πραγματικότητα. Και αυτή τη πρωτοβουλία την παραχωρήσαμε σε άλλες δυνάμεις. Εχει γίνει πρόοδος πλέον σε αυτό το τομέα μέσω της δράσης των Λαϊκών Επιτροπών, ωστόσο αυτή η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη πρέπει να γίνει από τις πρώτες προτεραιότητες στη δράση μας και να αγκαλιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο που αντιμετωπίζει πλέον στην καθημερινότητά του την εξαθλίωση. Κάτι τέτοιο θα δυναμώσει αποφασιστικά τους δεσμούς μας με μεγάλες λαϊκές μάζες.

Στα πρώτα αυτά χρόνια της κρίσης, αποτύχαμε να συγκεντρώσουμε σε γραμμή σύγκρουσης και ρήξης δυνάμεις ευρύτερες της εκλογικής μας απήχησης. Η αποτυχία αυτή ανήκει σε όλο το Κόμμα και πρώτα και κύρια στην ΚΕ. Αυτό αποτυπώθηκε στις εκλογές του 2012. Δε βοηθά νομίζω το να χρεώνουμε σε όποιον μας κάνει κριτική με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα ότι έχει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», μάλλον δείχνει τάσεις υπεκφυγής.


Αρης Παπαβασιλείου
ΟΒ Ιστορικού-Αρχαιολογικού 2 της ΤΟ Φιλοσοφικής της ΚΝΕ

Μερικές επισημάνσεις για το σχέδιο Καταστατικού

Μερικές προσαρμογές, τροποποιήσεις και συμπληρώσεις, θα ήταν αρκετές για να αντιμετωπίσουν τα πιθανά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί, ιδιαίτερα από την ανασυγκρότηση της ΚΟΑ που αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε το προηγούμενο διάστημα. Οι σε τέτοια έκταση προτεινόμενες αλλαγές δημιουργούν την ανάγκη να εξηγηθούν πειστικά οι λόγοι που τις επιβάλλουν. Αρκετή και ενδιαφέρουσα κουβέντα έχει γίνει μέχρι σήμερα και ελπίζω να τύχουν της πρέπουσας προσοχής ιδιαίτερα οι αναφορές στην ανοικοδόμηση και ανάπτυξη του Κόμματος που μάλλον αδύναμα προσεγγίζονται από το Σχέδιο.

Αρκούμαι να επισημάνω τις παρακάτω πλευρές του Σχεδίου που κατά τη γνώμη μου πρέπει να τύχουν μεγαλύτερης προσοχής:

Την αφαίρεση από τον πρόλογο του Σχεδίου της φράσης του ισχύοντος Καταστατικού: «Το ΚΚΕ συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό. Είναι γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατικών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού», και παρά τη μετακίνηση της δεύτερης πρότασης στον πρόλογο των Θέσεων, σηματοδοτεί γενικότερη, αρνητική κατά τη γνώμη μου, αλλαγή στον τρόπο σκέψης και άρα στο σχεδιασμό της τακτικής από το Κόμμα.

Η κατάργηση των Αχτιδικών και των Νομαρχιακών Επιτροπών και η αντικατάστασή τους από τους Τομείς και τους Περιφερειακούς Τομείς, σε επίπεδο ονομασίας, φανερώνει, ίσως, διάρρηξη της οργανωτικής συνέχειας του Κόμματος.

Με μια φαινομενικά αθόρυβη και αδιάφορη παράγραφο, στο Αρθρο 42, καταργείται η δυνατότητα του Κόμματος να αναπτύσσει επιχειρηματική οικονομική δραστηριότητα προκειμένου να ενισχύονται οι οικονομικοί του πόροι. Μια δυνατότητα που καταγράφεται σε όλα τα καταστατικά του Κόμματος από το 1935 (6ο Συνέδριο) μέχρι σήμερα. Μπροστά στην άσχημη οικονομική κατάσταση του Κόμματος και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κομματικές επιχειρήσεις γεννήθηκε η ανάγκη να γίνει συζήτηση για την τύχη και το μέλλον τους, να παρθούν αποφάσεις, να καταμεριστούν ευθύνες, να παρθούν μέτρα. Αντι γι' αυτό υπάρχει η πρόταση του Αρθρου 42, η οποία ή αποτελεί πρόταση για συζήτηση ή είναι το κλείσιμο μιας συζήτησης που δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον δεν έφτασε στις ΚΟΒ. Είναι διαφορετικό πράγμα η εκτίμηση για τη χρησιμότητα της μιας ή της άλλης επιχείρησης, για τον τρόπο λειτουργίας της, το γιγάντωμά της ή τη δυνατότητά της να υπηρετεί ΚΑΙ την ενίσχυση των οικονομικών του Κόμματος ΚΑΙ τις εκδοτικές του ανάγκες και άλλο πράγμα η παραίτηση από ένα τέτοιο δικαίωμα και η δέσμευση του Κόμματος μελλοντικά με καταστατικό τρόπο. Πιστεύω ότι είναι λάθος. Πρέπει να παραμείνει η σχετική διατύπωση του ισχύοντος Καταστατικού.

Η κατηγορηματική ρύθμιση μέσα από το Καταστατικό (άρθρο 46) του ύψους των αποζημιώσεων των επαγγελματικών στελεχών και ιδιαίτερα η εξομοίωση σ' αυτό το ζήτημα των μελών του Κόμματος που έχουν επαγγελματική σχέση με τις επιχειρήσεις του, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που επιχειρεί να λύσει. Η υιοθέτηση του ύψους της αποζημίωσης και του μισθού στο ασαφές «μέσο μισθό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα» σε αντιπαράθεση με τις Συλλογικές Συμβάσεις, όσον αφορά τους εργαζόμενους, ανάμεσα στα άλλα, δημιουργεί και την αντίληψη ότι οι συλλογικές συμβάσεις υπερβαίνουν τα όρια μιας αμοιβής που μπορεί να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε τελική ανάλυση είναι ζητήματα που πρέπει με ευθύνη και ευαισθησία να χειρίζεται η ΚΕ.


Ανδρέας Δενεζάκης
ΚΟΒ Ιλισίων

Για την καλύτερη επικοινωνία

Ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια μπαίνει ως ενιαίος στόχος για το σοσιαλισμό με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια δε θα έχει αποτέλεσμα αν δε φτάσει μέχρι τον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες. Διότι όσο δικαιότερη φορολογία και να επιβάλει, μια κυβέρνηση όσο και να προστατέψει τους μισθούς, ακόμα και αν κρατικοποιήσει το σύνολο του τραπεζικού συστήματος για τον έλεγχο υποτίθεται του χρήματος δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα, αν τα μέσα που παράγεται, βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλίων. Διότι πάντα την οικονομική και την πολιτική εξουσία την έχουν όχι αυτοί που έχουν απλά την κυβέρνηση αλλά αυτοί που έχουν τον πραγματικό πλούτο. Δηλαδή, τις αξίες χρήσης και όχι γενικά την κυβέρνηση ή το χρήμα. Δηλαδή την εξουσία την έχουν αυτοί που έχουν τα «κλειδιά» της οικονομίας όπως λιμάνια, αεροδρόμια, τον ορυκτό πλούτο τα καύσιμα τις υποδομές της παραγωγής τα μεγάλα εργοστάσια τα αγροτικά εφόδια, φάρμακα λιπάσματα για τον πρωτογενή τομέα. Γιατί το φορολογικό, το νομικό, το τραπεζικό σύστημα, είναι τα εργαλεία για να εφορμόσεις μια πολιτική πάντα πάνω σε ένα αντικείμενο. Και το αντικείμενο είναι αυτό που ονόμαζαν κάποιοι στην αρχή της οικονομικής κρίσης πραγματική οικονομία.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω εργαλεία χρειάζονται το αντικείμενό τους.

Και αν δεν έχεις το αντικείμενο τότε δεν έχεις και την εξουσία. Σωστά οριοθετήθηκε το ζήτημα των συνεργασιών με αιχμή τον Σοσιαλισμό όπως περιγράφτηκε στην αρχή του κειμένου. Αυτή η παραδοχή συνεπάγεται μεγαλύτερες δυσκολίες κατανόησης, οι οποίες σχετίζονται με την όχι σωστή επικοινωνιακή τακτική που εφάρμοζε το κόμμα κατά την διάρκεια της πρώτης κυρίως προεκλογικής περιόδου. Ο μηχανισμός της προπαγάνδας του Κόμματος αποδείχθηκε αναποτελεσματικός.

Θα έπρεπε σε κάθε συζήτηση να δείχνουμε έντονα τα πλεονεκτήματα της λαϊκής εξουσίας. Οτι η ανάδειξη των λαϊκών αντιπροσώπων από τον χώρο εργασίας ή γενικότερα από τον κλάδο θα έδινε την δυνατότητα πολλοί περισσότεροι εργαζόμενοι να συμμετέχουν στις δημόσιες υποθέσεις άρα και στον έλεγχο του δημοσίου χρήματος, χτυπώντας έτσι την διαφθορά, ένα ζήτημα για το οποίο χύθηκε πολύς λαϊκισμός από το κόμματα της αστικής τάξης. Σε αντίθεση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό όπου οι υποψήφιοι επιλέγονται μέσα από τα στεγανά των επιτελείων των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Από ολιγομελείς επιτροπές, πασάροντας έτσι μια μικρή λίστα υποψηφίων για εκατομμύρια ψηφοφόρων. Στερώντας από τους χιλιάδες έως και εκατομμύρια εργαζομένων να διαλέγουν οι ίδιοι τους υποψηφίους τους, αλλά και να τους ανακαλούν.

Στο θέμα της ανάπτυξης, να εστιάζαμε στο σημείο: Τι είναι αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι καπιταλιστές, και για ποιους λόγους το ΚΚΕ μπορεί και θέλει. Το θέμα της λαϊκής οικονομίας χρειάζεται περισσότερη ανάλυση. Λ.χ. η θέση 82 παρ.4 χρειάζεται συμπλήρωση διότι θεωρώ πως πρέπει να ληφθεί υπόψη πως η μικρή επιχείρηση που απασχολεί 2 , 3 , 5 υπαλλήλους χρειάζεται να υπάρχει στα πρώτα στάδια για να αποφευχθούν οι ελλείψεις κάποιων αγαθών και υπηρεσιών μέχρι να επεκταθεί ο κεντρικός σχεδιασμός ή ο συνεταιριστικός τομέας, οπότε η μικρή επιχείρηση θα απαξιωθεί και θα αντικατασταθεί εκ των πραγμάτων από την νέα οικονομία χωρίς απαγορεύσεις.

Μας έθεταν το ερώτημα: Πού θα βρείτε τα χρήματα για την πληρωμή π.χ. των βασικών αγαθών όπως τα καύσιμα ή τα ανταλλακτικά μηχανών κλπ. που είναι εισαγόμενα αν φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ. Το ερώτημα αυτό έχει σχέση με τα συναλλαγματικά διαθέσιμα, δηλαδή τα λεγόμενα σκληρά αποθεματικά νομίσματα π.χ. δολάριο, ευρώ τα οποία δίνουν την δυνατότητα σε μια χώρα να διεξάγει τις συναλλαγές τις με το εξωτερικό.

Να αποδείξουμε ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα θα αυξηθούν μέσα από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και την ορθολογική τους διαχείριση. Για να γίνει αυτό χρειάζεται αναλυτική κοστολογική μελέτη - πρόταση που θα έπαιρνε την εξής μορφή:

Παράδειγμα 1. Θα εξοικονομηθεί τόσο συνάλλαγμα (δισ.) από την κοινωνικοποίηση του Ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου σε λαϊκή περιουσία, που ως γνωστό κατέχει μεγάλο ποσοστό επί των μεταφορών. Συνεπώς, τα ναύλα που θα γινόταν λαϊκή περιουσία θα αύξαναν τα συναλλαγματικά διαθέσιμα κατά τόσο ... και σε τόσο χρονικό διάστημα.

Παράδειγμα 2. Θα εξοικονομηθεί τόσο συνάλλαγμα (δισ.) από την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και τα εξοπλιστικά προγράμματα, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως αυτά είναι άσχετα με την εθνική μας άμυνα. Κόστος το οποίο πληρώνεται σε συνάλλαγμα. Συνεπώς αυτή η αποδέσμευση θα έφερνε αύξηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων κατά τόσο... και σε τόσο χρονικό διάστημα.

Παράδειγμα 3. Αντίστοιχα να καταγραφόταν και η εξοικονόμηση συναλλάγματος από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, το οποίο πληρώνεται και αυτό σε συνάλλαγμα σε πολλά δισ.

Παράδειγμα 4. Από την ανάπτυξη της Γεωργίας Κτηνοτροφίας Πτηνοτροφίας Αλιείας , περιορίζοντας τις αντίστοιχες εισαγωγές θα καταγραφόταν τόση π.χ. εξοικονόμηση συναλλάγματος σε δισ.

Παράδειγμα 5. Αρκετό συνάλλαγμα εξοικονομείται από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου με την κοινωνικοποίησή του. Εκμεταλλευόμενοι την σπανιότητα ορισμένων από αυτών (νικέλιο, λευκόλιθο) θα μπορούσαμε να έχουμε εξαγωγές ενισχύοντας την νομισματική μας θέση.

Να καταδείξουμε επίσης την κάθετη πτώση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας μετά τη συμφωνία του Μάαστριχτ ειδικά μετά την είσοδό μας στο Ευρώ.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά προϋποθέτουν συλλογική οργανωμένη δουλειά. Η ΚΕ να καταρτίσει ομάδες εργασίας από μέλη και στελέχη και φίλους του κόμματος οικονομολόγους και άλλους επιστήμονες, οι οποίοι θα περιγράψουν τα παραπάνω αναλυτικά και τεκμηριωμένα.

Στη συνέχεια από τις αναλυτικές αυτές μελέτες να εξαχθεί κωδικοποιημένα μια περίληψη που θα τυπωθεί σε στιλ προκήρυξης και πάνω σε αυτή να γίνει πανεξόρμηση για την ενημέρωση του λαού.

Ο λαός αυτές τις ώρες ζητάει διέξοδο.

Είναι δικιά μας ευθύνη που δεν βρίσκουμε τον τρόπο να καταλάβει.

Το κόμμα πρέπει να επεκτείνει τα μέσα επικοινωνίας του. Το πόρταλ του «902».gr έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή που βγήκε το ίντερνετ. Οι δυνατότητες του διαδικτύου είναι αναξιοποίητες παντελώς από την πλευρά μας.

Δεν πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί.

Ξέρουμε πως η νεολαία, και όχι μόνο χρησιμοποιεί αρκετά το Φέισμπουκ.

Να το χρησιμοποιήσουμε και εμείς για τις ανάγκες της προπαγάνδας μας.

Ας χτυπήσουμε τον αντίπαλο με τα δικά του όπλα.


Γιώργος Κατσίβελος
Οικονομολόγος, Μέλος του ΓΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών

Ορισμένες σκέψεις

Πολλά ζητήματα τακτικής και προπαγάνδας έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της όξυνσης της ταξικής πάλης αλλά και της πρωτόγνωρης για το κίνημα επιδείνωσης του συσχετισμού δυνάμεων, σαν απόρροια της έλλειψης πείρας εκ μέρους του (κινήματος) στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

Η ΚΕ κάνει ορισμένες προσπάθειες να απαντήσει με τις θέσεις, το πρόγραμμα και το καταστατικό στα καινούρια δεδομένα, άλλοτε με επιτυχία άλλοτε με αρκετές δυσκολίες εύρεσης μιας γενικά αποδεκτής μαρξιστικής απάντησης, άλλοτε με λαθεμένες εκτιμήσεις όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σύντροφοι που εκφράζουν τις απόψεις τους στον προσυνεδριακό διάλογο.

Τα θέματα που κατά τη γνώμη μου απαιτούν μια απάντηση από το 19ο Συνέδριο, έχουν να κάνουν με:

-- ζητήματα της τακτικής μας,

-- το πρόβλημα των συμμαχιών,

-- τη δράση μας στα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς, την τοπική αυτοδιοίκηση,

-- την αντιμετώπιση του αυθόρμητου κινήματος,

-- το ρόλο των λαϊκών επιτροπών,

-- το καταστατικό, σχέσεις βάσης καθοδήγησης, εφαρμογή δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, αντιμετώπιση κριτικής κλπ,

-- τα ΜΜΕ του Κόμματος και γενικότερα θέματα προπαγάνδας.

Ορισμένες από τις συζητήσεις που γίνονται και που εκφράζονται στον προσυνεδριακό διάλογο:

-- Πρέπει να χαρακτηρίζεται σήμερα ο αγώνας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σαν αντιιμπεριαλιστικός, ή επειδή ο όρος αυτός χρησιμοποιείται και από αστούς ή οπορτουνιστές σαν εθνικοαπελευθερωτικός χωρίς ταξική χροιά πρέπει να εγκαταλειφθεί και να αντικατασταθεί από τον όρο αντικαπιταλιστικός αντιμονοπωλιακός;

-- Υπάρχει διαφορά και αν ναι πια, ανάμεσα στη θέση του προγράμματος για προσπάθεια σχηματισμού αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου (ΑΑΔΜ), και την προτεινόμενη στο νέο πρόγραμμα Λαϊκή Συμμαχία;

-- Εχουν θέση στο μέτωπο άτομα, ομάδες ή σχηματισμοί που δε συμφωνούν με το πρόγραμμα του Κόμματος για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας που θα εφαρμόσει τη λαϊκή οικονομία (κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δικτατορία του προλεταριάτου κλπ.);

-- Πώς θα πρέπει να παρεμβαίνουν οι Κομμουνιστές στα Συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, και τις λαϊκές επιτροπές;

-- Ποιος είναι ο ρόλος των εργατικών συνδικάτων; Αγωνίζονται για ζητήματα του κλάδου, τι αξία έχουν οι «συντεχνιακές» όπως τις ονομάζουν μερικοί διεκδικήσεις, πώς μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτές ταξική συνείδηση, αισθήματα αλληλεγγύης, γενικότερα αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά συνθήματα;

-- Γιατί χάνουμε τελευταία συνολικά δυνάμεις τη στιγμή που τα δικαιώματα της εργατικής τάξης πλήττονται από την πρωτοφανή επίθεση των κεφαλαιοκρατών;

-- Να εξετάσουμε τη στάση μας σε θέματα νομιμότητας του αστικού κράτους, κατά πόσο θα αντιπαλεύουμε ή θα υποκύπτουμε σε κατάφορα άδικους νόμους που έχουνε σχέση με τις μειώσεις των μισθών, τα εργασιακά δικαιώματα, το ασφαλιστικό, τις συντάξεις, την υγεία, παιδεία, πρόνοια κλπ. Τι σημαίνει απειθαρχία και ανυπακοή, ως πού φτάνουν οι οργανωμένες αντιδράσεις του λαϊκού κινήματος; Πώς εφαρμόζεται στη σημερινή εποχή το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Πώς αντιμετωπίζουμε το κίνημα που ξεκινάει είτε αυθόρμητα είτε από φορείς και ομάδες που δεν έχουν μαζί μας ιδεολογικοπολιτική σχέση; Τι έγιναν οι μυριάδες που μαζεύτηκαν στις συγκεντρώσεις στις 12 Φλεβάρη 2012 (και άλλες κινητοποιήσεις); Προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε την αγανάκτηση και αγωνιστική τους διάθεση πως κατάφερε ο ταξικός εχθρός με την βοήθεια 100, 200 προβοκατόρων να τους στείλει σπίτια τους δαρμένους, απογοητευμένους κλπ.

-- Ο κόσμος που ανταποκρίνεται στα καλέσματά μας για τη δημιουργία λαϊκών επιτροπών, και που επιθυμεί αγώνα για απόκρουση της λυσσασμένης επίθεσης των αστών ενάντια στην ίδια του την επιβίωση (χαράτσια, φοροληστεία, ακρίβεια, κατασχέσεις μισθών και περιουσιακών αγαθών, διακοπές ρεύματος και νερού), συναντά μια ολοκληρωμένη και προχωρημένη πρόταση αντιμετώπισης αυτών των καυτών προβλημάτων ή καταλαβαίνει από την παρέμβασή μας ότι μεταθέτουμε τη λύση των προβλημάτων του στην εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας;

-- Πώς συνδέεται το σύνθημα μ' αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας με το σύνθημα χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά; Ερχονται σε αντιπαράθεση ή το ένα συμπληρώνει το άλλο;

Παίρνοντας υπόψη ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο (ΒΠ) είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, πώς μπορεί το ΚΚΕ σαν Κόμμα που οργανώνει και καθοδηγεί την ταξική πάλη να απαντήσει με συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αναλυτικό πρόγραμμα δράσης σε μια σειρά πρακτικών ζητημάτων που έχουν σχέση:

  • Με τον εντοπισμό, την επαφή και την οργάνωση των πιο πρωτοπόρων στοιχείων του ΒΠ;
  • Με τη συνειδητοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση αυτών των στοιχείων;
  • Με την ένταξή τους στην επαναστατική διαδικασία;

Μπορούμε να διατηρήσουμε τον «902 tv» κάνοντάς τον ελκυστικό, γλαφυρό, διασκεδαστικό μέσο πολιτιστικής ανάσας, μέσα στις οικονομικές μας δυνατότητες; Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουμε ούτως ώστε να τα παρακολουθούν με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση οι λαϊκοί προοδευτικοί άνθρωποι;

Θέλω να πιστεύω σύντροφοι ότι η διαδικασία ανάδειξης αντιπροσώπων στο συνέδριο έγινε με βάση τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματός μας. Εκλέχτηκαν δηλαδή οι ικανότεροι σύντροφοι που θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν πλήρως τον πλούσιο προσυνεδριακό διάλογο, κάνοντας μαρξιστική σύνθεση των απόψεων (σε συνδυασμό με την επιστημονική θεωρία μας, την πείρα, τη μελέτη που έχουμε κάνει για τις εξελίξεις και το δοκίμιο) για την εξαγωγή ουσιαστικών και χρήσιμων συμπερασμάτων που θα μας βοηθήσουν να παίξουμε το ρόλο μας στους μελλοντικούς πολύ κρίσιμους για τη λαό της χώρας μας αγώνες.


Αλέκος Τζατζάνης
ΚΟΒ Β' Διαμερίσματος Κεντρικού Πειραιά

Για τις Θέσεις

Αν ο ιμπεριαλισμός είναι το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, έχουμε τρεις έννοιες και τρία αντίστοιχα μέτωπα, που δεν ταυτίζονται, αλλά είναι συναφή κι εμπεριέχονται το ένα στο άλλο. Εξίσου σημαντικό με τον καθορισμό της γραμμής πάλης είναι το πώς εκλαϊκεύεται και κατεβαίνει στη βάση. Η ερμηνεία πως η αντιιμπεριαλιστική γραμμή ήταν ρεφορμιστική κι έπρεπε να αλλάξει σε αντικαπιταλιστική νομίζω πως δε βοηθά, όπως δε βοηθούσε η λογική που έβαζε την ίδια αντιπαράθεση από την ανάποδη, γαλουχώντας μια γενιά συντρόφων στη νεολαία και τα αμφιθέατρα.

Πρέπει να εξηγείται πως το αντικαπιταλιστικό περιλαμβάνει ως όρος την αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στον πόλεμο, τις εξαρτήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αυτήν. Κι ότι οι σημερινές επεξεργασίες έρχονται ως συνέχεια κι όχι απόρριψη του ΑΑΔΜ, που ήταν σε τελική ανάλυση αντικαπιταλιστικό. Αλλο πράγμα να ξεκαθαρίσουμε τη σκουριά και τις αυταπάτες ενός αντιιμπεριαλιστικού σταδίου - ή από την άλλη ενός πούρου, απογειωμένου αντικαπιταλισμού - κι άλλο να πετάμε το μωρό μαζί με τα απόνερα.

Πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε συγκεκριμένα, με ανάλυση της πραγματικότητας κι όχι μόνο από θέσεις αρχής. Μια θέση ή ένα επιμέρους αίτημα, που έμπαινε σε άλλες συνθήκες (π.χ. η έξοδος της χώρας από την ΕΟΚ, ενώ υπήρχε η ΕΣΣΔ) σήμερα μπορεί να είναι λάθος ή ενσωματώσιμο, αν δε συνδεθεί με ένα συνολικό στόχο. Αυτό όμως το καθορίζουν οι συνθήκες, όχι κάποιες διαχρονικές αλήθειες με γενική ισχύ. Κι αυτό ισχύει για μια σειρά θέματα, από τις πολιτικές συμμαχίες μέχρι το στόχο της κυβέρνησης - που έβαζε κάποτε η Κομιντέρν, αλλά στη σημερινή συγκυρία θα ήταν επιζήμιο σύνθημα.

Θεωρώ προβληματικό ότι οι Θέσεις και το σχέδιο Προγράμματος συζητούνται ενιαία. Ναι μεν συνδέονται οργανικά, όμως το Πρόγραμμα παραμένει ως ξεχωριστό κείμενο και έχει νοηματική αυτοτέλεια. Είναι πολύ θετικό ότι περιγράφει αναλυτικά την αντίληψη του Κόμματος για το σοσιαλισμό, ώστε όποιος το διαβάζει να συμφωνεί ή να διαφωνεί, να εμπνέεται και να οργανώνεται σε αυτή τη βάση, του στρατηγικού στόχου που παλεύουμε. Λείπει όμως μια εκτενής ανάλυση για το πώς θα φτάσουμε εκεί. Το τελικό Πρόγραμμα πρέπει να συμπεριλάβει την ανάλυση του πρώτου μέρους των Θέσεων για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας - που στο σχέδιο αναφέρεται μόνο μία φορά ως πρόπλασμα του επαναστατικού μετώπου, χωρίς περαιτέρω ανάλυση.

Παράλληλα η εισήγηση της ΚΕ πρέπει να διευκρινίζει κάποια βασικά σημεία:

-- Γιατί προτιμάται η μορφή της συμμαχίας αντί του μετώπου;

-- Ποια είναι η προϋπόθεση για το χτίσιμό της; Η συμφωνία με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων; 'Η η συμμετοχή στους φορείς της κι η δράση για τα άμεσα, καθημερινά προβλήματα;

-- Γιατί αποκλείεται μια πιθανή πολιτική έκφραση της κοινωνικής συμμαχίας;

Πρέπει ακόμα να γίνει μια κριτική αποτίμηση των Λαϊκών Επιτροπών, ειδικά στο θέμα του χαρατσιού, που μας βρήκε σχετικά ανέτοιμους και δεν αξιοποιήθηκε όσο μπορούσε για να απλώσει η δράση τους και να οικοδομήσει δεσμούς με ευρύτερες μάζες.

Να δούμε επίσης πώς μπορεί να επανασυσπειρωθεί στη δράση ένας κόσμος που έφυγε από το Κόμμα τα προηγούμενα χρόνια, για διάφορους λόγους, χωρίς να απομακρυνθεί πολιτικά. Και να προβληματιστούμε για τη διατύπωση αλλά και την ουσία της Θέσης που αποκλείει κάθε επιμέρους συνεργασία με δυνάμεις που διασπάστηκαν κάποτε από το ΚΚΕ, ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες.

Χρειαζόμαστε μια σειρά θεωρητικές επεξεργασίες, που να αναλύουν και να εκλαϊκεύουν:

-- Την αντίληψη του Κόμματος για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, την εξέλιξή του και την ανισότιμη αλληλεξάρτηση.

-- Την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και την κοινωνική διαστρωμάτωση της χώρας.

-- Τη θετική κι αρνητική πείρα των λαϊκών αντιφασιστικών μετώπων στο Μεσοπόλεμο και τα διδάγματα που βγαίνουν για την αντιμετώπιση της σύγχρονης φασιστικής απειλής.

Αυτό απαιτεί οργανωμένη ερευνητική δουλειά κι αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού στις γραμμές και τον περίγυρο του Κόμματος, με μελέτες, εκδηλώσεις, συμπόσια, εκδόσεις κτλ.

Η εισήγηση της ΚΕ πρέπει επίσης να εξηγεί με αυτοκριτικό πνεύμα τους λόγους της κατάστασης που επικρατεί στο ΚΜΕ και τα μέτρα που θα πάρει για να την αναστρέψει.

Εφόσον οι Θέσεις αναφέρονται στο Κυπριακό, είναι παράλειψη να μη γίνεται μια -διακριτική έστω- κριτική στο ΑΚΕΛ, για δύο επιπλέον λόγους: Πρώτον, επειδή η πείρα της διακυβέρνησής του στην Κύπρο επιβεβαιώνει πλήρως τις Θέσεις μας για τις δυνατότητες μιας «αριστερής κυβέρνησης» σε καπιταλιστικό έδαφος να προωθήσει φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Δεύτερον, γιατί τα δάκρυα του Χριστόφια μπορεί να αποτελούν εικόνα από τα προσεχώς της επαναδιαπραγμάτευσης μιας πιθανής «κυβέρνησης σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Η απόφαση του Συνεδρίου πρέπει να βάζει -όχι απαραίτητα δημόσια- δύο βασικά θέματα.

-- Καταλογισμό ευθυνών για την «Τυποεκδοτική», τον «902» και τις επιλογές που έγιναν κατά το παρελθόν.

-- Και τη δουλειά του Κόμματος στο στρατό, που συνδέεται με την ανάλυση των Θέσεων για τον πόλεμο και την επαναστατική κατάσταση, κι η οποία πρέπει να γίνει πιο συστηματική και με πιο απαιτητικούς όρους σε φαντάρους κι αξιωματικούς.

Ο προσυνεδριακός διάλογος δείχνει τη δύναμη του Κόμματος να συζητά ανοιχτά και δημοκρατικά τις Θέσεις και το Πρόγραμμά του κι είναι με διαφορά ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να διαβάσει κανείς στον Τύπο. Κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο η νέα ΚΕ να αναλάβει την ευθύνη διεξαγωγής και άλλων δημόσιων θεματικών διαλόγων μέχρι το 20ό Συνέδριο -π.χ. ενόψει της συνδιάσκεψης για το διαδίκτυο και την αξιοποίησή του στην κομματική προπαγάνδα- και να επαναφέρει τη στήλη με τις επιστολές αναγνωστών στο «Ριζοσπάστη».


Βασίλης Κρίτσας
Θεσσαλονίκη

Ορισμένα προβλήματα σε ζητήματα τακτικής

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα υπέστη συντριφτική ήττα με ανάλογες επιπτώσεις σε όλους τους τομείς στον κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό αλλά και στον ψυχολογικό τομέα της ζωής των εργαζομένων και των κομμουνιστών. Ειδικά το ψυχικό τραύμα που δημιούργησε η κατάρρευση αυτή, παρόλο που πέρασαν πάνω από είκοσι χρόνια, παραμένει ακόμα αγιάτρευτο γι' αυτούς που δυστυχώς τη βίωσαν.

Ειδικά εδώ σ' εμάς στην Ελλάδα το ψυχικό τραύμα ήταν διπλό γιατί εκτός των άλλων είχαμε και τη διπλή διάσπαση του ΚΚΕ, το '89 προς «τ' αριστερά» και το '91 προς «τα δεξιά». Παρ' όλα αυτά όμως η ανασύνταξη του Κόμματος έγινε με σχετικά γρήγορους ρυθμούς, και έφτασε το ΚΚΕ να ηγείται του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος.

Οι συνεχείς διασπάσεις από το '56 (του '68, του '89 και του '91) δημιούργησαν ανάμεσα στους κομμουνιστές «ορθόδοξους» και «ρεβιζιονιστές-οπορτουνιστές» ένα φοβερό προσωπικό μίσος, που δεν επιτρέπει την ενότητα της Αριστεράς, καθοριστικού παράγοντα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, μαρξιστής και θεωρητικός του υπαρξισμού, σχετικά με αυτό το θέμα, αναφέρει:

«Οι αποφάσεις που παίρνει ένας επαναστάτης δεν θα εξαρτηθούν μόνο από το πόσο καλά ή άσχημα αντιλαμβάνεται τον Μαρξ, αλλά και από το ήθος του, τον ψυχισμό του, τις αρρώστιες του, τους έρωτές του, τις φιλοδοξίες του, την αγωγή του, την καταγωγή του, κλπ. κλπ.».

Και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, με πλούσιο συγγραφικό εκλαϊκευτικό έργο σχετικά με το μαρξισμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό, υπενθυμίζει:

«Και δεδομένου ότι τα περισσότερα από τα στελέχη των κομμουνιστικών κομμάτων δεν τα πάνε τόσο καλά με τη μαρξιστική θεωρία, οι εξωμαρξιστικοί παράγοντες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην κομματική συμπεριφορά τους.

Τόσο καθοριστικό, που η μαρξιστική θεωρία να στρεβλώνεται σχεδόν αυτόματα. Οταν συμβαίνει π.χ. στην ψυχολογίστικη στάση μας απέναντι στους πλούσιους, που συχνά τους θεωρούμε συλλήβδην ύποπτους για μόνο το λόγο πως είναι πλούσιοι, ξεχνώντας πως ο Ενγκελς ήταν βιομήχανος, πως οι "αποστάτες της τάξης τους" έχουν παίξει έναν τεράστιο ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, πως η ιδεολογία εισάγεται στην εργατική τάξη απ' έξω.

Η εξουθενωτική δουλειά του εργάτη δεν του αφήνει χρόνο για μελέτη, και αυτό τον υποχρεώνει να εισάγει τη δική του ιδεολογία από εκείνο το στρώμα της αστικής τάξης που είναι σε θέση να σκεφτεί και να δράσει ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης στην οποία ανήκει.

Τον μαρξισμό και τον κομμουνισμό τους δημιούργησαν οι αποστάτες της αστικής τάξης, όχι οι εργάτες.

Πρόσθετες δυσκολίες στη σκέψη και τη συμπεριφορά των κομμουνιστών δημιουργεί η κεντροθέτηση. Ολοι μας έχουμε την τάση να κεντροθετούμε τα προβλήματα, όπως λεν οι επιστημολόγοι, δηλαδή να βάζουμε το προσωπικό μας πρόβλημα στο κέντρο του προβλήματος, που δεν είναι προσωπικό.

Η επανάσταση, π.χ., δεν είναι προσωπικό μας πρόβλημα, αλλά όταν την αντιμετωπίζουμε με γνώμονα το προσωπικό μας και μόνον συμφέρον, τη μετατρέπουμε σε προσωπικό μας πρόβλημα, πράγμα καταφάνερο ανόητο». Πάντως, ας μην επικαλούμαστε πονηρά τις αντικειμενικές συνθήκες, όπως συχνά το κάνουμε, γιατί οι υποκειμενικοί παράγοντες παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο. Το υποκείμενο και το αντικείμενο βρίσκονται σε σταθερή διαλεκτική σχέση, διδάσκει ο μαρξισμός. Ωστόσο άλλοι μαρξιστές δίνουν έμφαση στο αντικείμενο (τις αντικειμενικές συνθήκες) και άλλοι στο υποκείμενο (τη βούληση). Λίγοι είναι αυτοί που νοιάζονται να δουν πότε και κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να συμπέσει η (υποκειμενική) βούληση με τις (αντικειμενικές) επαναστατικές συνθήκες ώστε να λειτουργήσει σωστά η διαλεκτική σχέση.

Βέβαια, την εποχή του Λένιν η επαναστατική βούληση και οι επαναστατικές (αντικειμενικές) συνθήκες δημιουργούσαν μια σωστή διαλεκτική σχέση. Προσοχή, όχι για την άμεση εγκατάσταση του κομμουνισμού στην εξουσία, αλλά για την προετοιμασία της εν καιρώ εγκατάστασης του. Οπως και να 'ναι τα πλήθη που ακολούθησαν τον Λένιν με μια εκπληκτική προθυμία δεν καταλάβαιναν τίποτα από μαρξισμό. Καταλάβαιναν όμως, και πολύ καλά μάλιστα, από κοινωνική δικαιοσύνη.

Η βούληση λοιπόν για επαναστατική δράση στο επίπεδο των μαζών παρακινούνταν από την κοινωνική αδικία που την ένιωθαν στο πετσί τους, κι όχι από το κομμουνιστικό όραμα που υπήρχε μόνο στο μυαλό των ηγετών, των οποίων η βούληση ήταν εντελώς διαφορετικής τάξεως από τη βούληση της μάζας. Κι ενώ η βούληση της μάζας συνέπιπτε με τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες (ήταν δυνατή μια δικαιότερη ανακατανομή του εθνικού εισοδήματος), η βούληση των κομμουνιστών ηγετών ήταν επίμονα στραμμένη προς το μέλλον.

Αυτό σημαίνει πως η πανίσχυρη πολιτική τους βούληση δεν στηριζόταν στις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες, αλλά σ' αυτές που λογάριαζαν να δημιουργήσουν διά της πολιτικής. Και ακριβώς γι' αυτό το λόγο απέτυχαν.

Η πολιτική βούληση που, άλλωστε, εύκολα στρεβλώνεται, δεν φτάνει για την οικονομική ανάπτυξη, που έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους. Εξάλλου δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως η προβολή επαναστατικών στόχων μη κατανοητών ακόμα από τις μάζες οδηγεί στο ξέκομμα της επαναστατικής πρωτοπορίας από τις μάζες.


Κώστας Μιχαλόπουλος
Καλαμαριά Θεσσαλονίκης

Η Λαϊκή Συμμαχία. Τα καθήκοντα του ΚΚΕ

Το Σχέδιο Προγράμματος έχει τις βάσεις να αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για το κομμουνιστικό κίνημα.

Μερικές παρατηρήσεις: Λείπει από το Πρόγραμμα η αναφορά στο καθήκον αφού τσακιστεί/καταργηθεί το αστικό κράτος, να εκκινήσει η διαδικασία για τη συνολική απονέκρωση και του προλεταριακού κράτους. Εχει καίρια σημασία η εμπέδωση του ότι το εργατικό κράτος δεν είναι απλά το αντίθετο του αστικού, αλλά τελείως νέος σχηματισμός («μισοκράτος»), που οφείλει να οδεύει στην αταξική κοινωνία, συνεπώς στην απονέκρωση και αυτού του ιδίου.

Δεύτερη έλλειψη, τα βασικά μας καθήκοντα στην προεπαναστατική περίοδο. Μπαίνει, προγραμματικά, μόνο ο στρατηγικός στόχος και τα καθήκοντα κατά την επαναστατική κατάσταση. Η ουσία της Λαϊκής Συμμαχίας (ΛΣ), οι βασικές της κατευθύνσεις, πρέπει να αποτελούν μέρος του Προγράμματος. Ως πρόπλασμα της επαναστατικής συμμαχίας, οι βασικές της αρχές, συνοψίζουν την αναγκαιότητα το Κόμμα να οργανώσει την εργατική τάξη ως αυτοτελή τάξη για τον εαυτό της, και να συσπειρώσει δίπλα της τα σύμμαχα στρώματα. Καθήκον μόνιμο και διαχρονικό για κάθε ΚΚ.

Ορθή είναι η αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή συμμαχίας. Η συμμαχία της εργατικής τάξης (ΕΤ) με τα μικροαστικά στρώματα είναι αναγκαία. Είναι αυτοσκοπός; Οχι. Πρέπει από αυτήν να υπηρετείται η στρατηγική. Η αντιμονοπωλιακή πάλη συσπειρώνει τα μικροαστικά στρώματα, σε κοινό έδαφος δράσης με την εργατική τάξη, αλλά δεν τα φτάνει ως το τέλος. Για να ηγείται η εργατική τάξη της συμμαχίας πρέπει να ηγείται και ιδεολογικά. Η ΕΤ είναι η μόνη επαναστατική τάξη, και έχει απόλυτο αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή του καπιταλισμού. Αρα, το ΚΚΕ, ως πρωτοπορία της ΕΤ, πρέπει να ζυμώνει την αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στη δράση της ΛΣ, να βαθαίνει η αντιμονοπωλιακή πάλη, ώστε να επικαθορίζουν τη Συμμαχία η ιδεολογία και τα συμφέροντα της ΕΤ, αλλιώς θα καταλήξει η ΕΤ να αγωνίζεται για συμφέροντα μικροαστικά, για δήθεν επιστροφή σε προμονοπωλιακό στάδιο.

Προβληματική είναι, όμως, η συντακτική και γραμματική ασάφεια που εντοπίζεται στις Θέσεις, στο διαχωρισμό μεταξύ: των καθηκόντων των κομμουνιστών μέσα στη ΛΣ και του χαρακτήρα αυτής. Ιδιαίτερα οι Θέσεις 62 - 64 παρατίθενται χωρίς ιεράρχηση, ενώ εύστοχα αναλύεται σε συσκέψεις ότι η αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της ΛΣ δεν αφορά «προαπαιτούμενες ιδεολογίες», αλλά στόχο των κομμουνιστών, οι οποίοι πρέπει να δουλεύουν με έναν τέτοιο τρόπο, που να ζυμώνουν το περιεχόμενο αυτό των Θέσεων, ώστε να ριζοσπαστικοποιείται η ΛΣ. Αυτό αποτυπώνεται ορθά στη Θ. 65, παρ. 4: «...Ο καθοδηγητικός ρόλος του ΚΚΕ ... και ο ηγετικός ρόλος της εργατικής τάξης θα κατακτώνται στην πράξη, δεν εξαρτώνται από πολιτικές συμφωνίες...».

Ομως, στη Θ. 62 αναφέρεται: «Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό...» και στη Θ. 63: «...(η ΛΣ)... Υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (...) Συμφωνεί με την αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ...». Η ΛΣ, όμως σύντροφοι, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ακόμα αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Η διατύπωση αυτή δε βοηθάει, και είναι λανθασμένος γενικά ο «ενεστώτας» χρόνος που χρησιμοποιείται στις Θέσεις 62-65, συγχύζοντας την πολιτική ουσία. Οι κομμουνιστές παλεύουν ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΑ αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα η ΛΣ, για να βαθαίνουν τα αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά, να μην θολώνει το ζήτημα της εξουσίας, αναφορά που πρέπει να υφίσταται στην Απόφαση ρητά, διότι αποτελεί νευραλγικό καθημερινό μας καθήκον. Το αυτό αναφέρεται ορθώς σε σημεία των Θέσεων 63, 64 (ανοδική εξέλιξη ωρίμανσης, δυνάμωμα πολιτικής πείρας), αλλά χάνεται μέσα στην ασαφή διατύπωση και ιεράρχηση.

Για τις εκλογές: Αποδείχτηκε ότι υπάρχει σε μεγάλο μέρος του κύκλου επιρροής αφυδατωμένη κατανόηση του ρόλου του ΚΚΕ, μόνον ως δικλίδας ασφαλείας των λαϊκών κατακτήσεων μες στον καπιταλισμό. Αυτό σημαίνει ότι και μέρος του Κόμματος είχε αυταπάτες, ανέβαλλε ή αρνούνταν τη ζύμωση, τη θεωρητική σύγκρουση με λανθασμένες αντιλήψεις στον κύκλο μας, προσέμενε και αυτό σε μια σταδιακή αύξηση ποσοστών. Η γραμμική αντίληψη σταδιακής κοινοβουλευτικής ανόδου και ειρηνικού περάσματος συνιστά ακόμα εμπόδιο και χρειάζεται δουλειά στην κατανόηση του ρόλου και της συμμετοχής ενός ΚΚ στο κοινοβούλιο.

Πρέπει, εδώ, να δει η ΚΕ αυτοκριτικά τη στάση της το φθινόπωρο του '11, όταν μετά την «πτώση Παπανδρέου» και πριν την εκλογή κυβέρνησης Παπαδήμου, κάλεσε λανθασμένα σε εκλογές. Σωστή είναι η αξιοποίηση της εκλογικής μάχης, αλλά σημαίνει ότι δεν είχε γίνει αντιληπτό το βάθος των κοινοβουλευτικών αυταπατών στις γραμμές μας. Εδωσε μήνυμα, άθελά της, για αναμονή μέχρι τις εκλογές χωρίς να ξεκαθαρίζει τι ζητάει από αυτές. Επίσης, αδικαιολόγητο το αίτημα για εκλογές αμέσως μετά τις εκλογές του Απριλίου 2012. Και πάλι δόθηκε η εντύπωση ότι αυτές θα φέρουν μια κάποια λύση. Αυτά δεν είχαν ουσιώδη επιρροή στο αποτέλεσμα, αλλά μάλλον είχαν στη μετέπειτα αντιμετώπισή του από μέλη και φίλους. Γνώμη μου είναι πως το ΚΚΕ οφείλει να μη δίνει ποτέ τέτοια κατεύθυνση, ασχέτως αν κι αυτές πρέπει να αξιοποιούνται.

Στα καθήκοντα, επίσης, της ΚΕ, αναφορικά με την πραγματοποίηση Συνδιάσκεψης για τη Νεολαία, να προστεθεί ο έλεγχος των αποφάσεων της προηγούμενης αντίστοιχης Συνδιάσκεψης του 2005.

Η επαναστατική κατάσταση: Η ταξική πάλη και οι καμπές της δεν μπορούν να προβλεφθούν πλήρως. Η εμφάνιση χαρακτηριστικών επαναστατικής κατάστασης μπορεί να μην είναι κάτι το οφθαλμοφανές. Οι λαϊκές και εργατικές μάζες είναι σχεδόν σίγουρο ότι δε θα δρουν με κεντρικό σύνθημά τους την εργατική εξουσία, ή την κοινωνικοποίηση, αλλά προβάλλοντας, αρχικά, ακόμα και αντιφατικά οικονομικά συνθήματα, ή γενικώς αντιπλουτοκρατικά κλπ. Μάλλον οι δυνάμεις της ΛΣ δε θα 'χουν αρχικά τον ηγετικό ρόλο τότε. Πρέπει, όμως, πρώτον, το Κόμμα να έχει γερή σύνδεση με τις λαϊκές μάζες, για να αντιληφθεί την κατάσταση και τις διαθέσεις τους και δεύτερον η ΛΣ με τη δουλειά και δράση της το προηγούμενο διάστημα να έχει καταστεί μαχητική, να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη, για να μετατραπεί σε κέντρο επαναστατικής δράσης.

Επιπλέον, να μη δοθεί μονόπλευρα βάρος στο ότι μόνο με ξέσπασμα ιμπεριαλιστικού πολέμου θα εκδηλωθεί επαναστατική κατάσταση, καθώς τα ενδεχόμενα είναι πολλά. Να έχουμε, επίσης, ξεκάθαρη την απαιτούμενη ευελιξία τακτικής σε περίπτωση πολέμου, για να μην απομακρυνθούμε από την εφικτότητα του στόχου μας κινούμενοι βουλησιαρχικά. Γι' αυτό ας έχουμε κατά νου και την πείρα, βάσει της οποίας στη Ρωσία και στην Ελλάδα δεν προέκυψε επαναστατική κατάσταση με την έναρξη του πολέμου, το '14 και το '41, αλλά προς το τέλος, το 1917 και το 1944 αντίστοιχα.

Τέλος, απαιτείται, όπως πράττουμε και για το ζήτημα του πολέμου, να συζητήσουμε και ξεκαθαρίσουμε άμεσα τα καθήκοντα του ΚΚΕ, σε σχέση με το εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο κατάλυσης της τυπικής δημοκρατίας και επιβολής δικτατορίας, με σκοπό τη λαϊκή συμμαχία υπό το σύνθημα: «Ανατροπή της δικτατορίας και εξουσίας των αστών».

Χωρίς ανυπομονησία, αλλά ούτε επανάπαυση! Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!


Χρήστος Κρεμαστάς
Αθήνα

Η Συμμαχία θέλει επανεξέταση

Οι σημερινές θέσεις δεν ανταποκρίνονται για μια μεγάλη περίοδο κρίσης σε οικονομία και Κόμμα από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Ενα ολιγόλογο κείμενο που διανθίζει σχεδόν τα πάντα και με αλλαγές που δε βελτιώνουν αλλά αντίθετα μπορεί να συρρικνώσουν το Κόμμα για πολλά χρόνια.

Ο διάλογος θεωρητικά είναι σαν ένα προσυνέδριο και το να γράφεις μόνο Ζήτω το Συνέδριο, Ζήτω το ΚΚΕ δεν είναι διάλογος αλλά περισσότερο μοιάζει δήλωση νομιμοφροσύνης.

Αυτό μπορεί να φαίνεται καλό σε πολλούς αλλά δεν είναι, όπως δεν είναι και το να χαρακτηρίζεις μαύρα πρόβατα όσους έχουν γνώμη (σωστή ή λάθος) κα να αγιοποιούνται οι Ναι σε όλα που ίσως δεν έχουν διαβάσει ούτε το κείμενο. Αυτό έχει να κάνει και χρήζει προσοχής, στην ανάδειξη στελεχών που τόσο σήμερα αλλά και ειδικότερα αύριο πιθανόν σαν ανώτερα στελέχη θα είναι εξορισμού ένα μεγάλο φρένο για το Κόμμα, όπως και η έπαρση ιδίως των μικροστελεχών που δυστυχώς αδρανοποιούν πολλά μέλη του Κόμματος.

Το Κόμμα δεν κινδύνεψε ποτέ από διαφορετικές γνώμες, αλλά από υπερκομματικούς βασιλικότερους του βασιλέως και φυσικά ποτέ από ΚΟΒ αλλά από ξερόλες ηγετικά στελέχη.

Λαϊκή Συμμαχία:

Ζητάμε ακριβώς ό,τι ζητάμε να γίνει κάποιος μέλος του Κόμματος και όχι σύμμαχος. Εγκαταλείπουμε όλους που χωρούσαν στο Μέτωπο και τους στέλνουμε πεσκέσι στην αγκαλιά του κάθε ψευτοσοσιαλιστή τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι κακό να ζητάς πολλά προσόντα ο κάθε μικρός μικρομεσαίος και ελεύθερος επαγγελματίας και δεν είναι νομίζω σοβαρό να λέμε Συμμαχία το ΠΑΜΕ, την ΟΓΕ, την ΠΑΣΕΒΕ και το ΜΑΣ, δηλαδή τα κομματικά μέλη.

Για το κίνημα των αγανακτισμένων και των πλατειών γράφουν οι θέσεις ότι είχαν στόχο το χτύπημα του κινήματος με ταξικό προσανατολισμό. Μεγάλα λόγια, αντί να κάνουμε έστω και μια στοιχειώδη κριτική τα ρίχνουμε όλα στον Καιάδα. Ρόλο παίζει σημειώνουν οι Θέσεις ποιες δυνάμεις είναι επικεφαλής. Εμεις όμως τι κάναμε για αυτήν τη λαοπλημμύρα άλλο από το να παίζουμε απλά τον θεατή.

Ο ρόλος μας ήταν μέσα στις μάζες και να τις καθοδηγήσουμε ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε όπως είχαμε υποχρέωση σαν Κόμμα. Οχι μόνο δεν το κάναμε αλλά με τον τρόπο μας τους λοιδορήσαμε όπως η ίδια απαξίωση έγινε και για τη διάθεση της πατάτας από τους παραγωγούς που τρέχαμε αργότερα να το διορθώσουμε και δε φτάναμε. Ηδη είχαμε σπείρει οδοφράγματα με τις λαϊκές μάζες και θερίσαμε επαξίως αργότερα τους καρπούς. Από τα 3,5 εκατομμύρια ψήφους που έχασε ο δικομματισμός εμείς δεν πήραμε ούτε μισό, αντίθετα χάσαμε τους μισούς.

Η συντριβή με το χάσιμο της μισής δύναμης στις εκλογές που κάναμε όχι με το πρόγραμμα που ψηφίστηκε αλλά μ' αυτό που θα ψηφίσουμε, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά όπως και στις εκλογές του 2009 που χάσαμε 150.00 ψήφους και το περάσαμε στο αμίλητο, έτσι και τώρα το γνωρίζει η ΚΕ και το προσπερνάει με δυο λέξεις, φορτώνοντας όλα τα κακά στον άνεμο, ξεχνώντας προεκλογικά που λέγαμε ότι τίποτε δεν μπορεί να λυθεί με τις εκλογές παρά μόνο με τη Λαϊκή Εξουσία, ότι εμείς δεν είμαστε Αριστερά αλλά ΚΚΕ που δεν διεκδικεί κυβερνητική εξουσία και ούτε συνεργασία. Εδώ έπρεπε κάποιος να μας θυμίσει ότι είναι άλλο προεκλογική συγκέντρωση και άλλο κομματικό αχτίφ.

Και, μάλιστα, οι Θέσεις δίνουν έπαινο στην ΚΕ, γιατί κατόρθωσε να ανταποκριθεί και να αντισταθεί σθεναρά μάλιστα στον πειρασμό να συμμετάσχει το Κόμμα σε κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, αυτό μας έλειπε, αλλά μπράβο όμως γι' αυτό το κατόρθωμα εγώ της δίνω το χρυσό μετάλλιο και σίγουρα θα μείνει στην ιστορία.

Πέρασε ένας χρόνος από τις εκλογές και έχουμε από τότε σταθερή απώλεια του «Ριζοσπάστη» 2.000 φύλλα τη μέρα, σχεδόν το 33%. Αυτό κάτι μας λέει, όμως εμείς είτε δεν το ακούμε ή δεν θέλουμε να το ακούσουμε όπως και εγώ δε θέλω να ακούσω μερικούς συντρόφους που λένε ότι δυστυχώς δε μας κατάλαβε ο Λαός.

Το προηγούμενο πρόγραμμα και καταστατικό πιστεύω δεν είχε κανένα μειονέκτημα, οι περισσότερες αλλαγές που προτείνονται νομίζω δε βοηθούν, τουναντίον μειώνουν τη δημοκρατία στο Κόμμα.

Μεγάλο κεφάλαιο επίσης είναι οι μετανάστες, μολονότι έχουμε σωστή θέση δε φτάνει μια επέτειο το χρόνο, αλλά χρειάζεται σωστή εκλαΐκευση και εμφάνιση στη γειτονιά που γίνονται δικοί μας άνθρωποι βορά της Χρυσής Αυγής.

Σημασία μεγάλη έχει και το οικονομικό, όπως εξίσου και πολύ μεγαλύτερη είναι και η οικοδόμηση του Κόμματος, αλλά δε βάζουμε βραβεία και άμιλλα στο ποιος θα φέρει περισσότερα νέα μέλη μόνο ποιος θα φέρει περισσότερα χρήματα. Και μια λέξη για τις απεργίες, με αφορμή την Χαλυβουργία που αναφέρουν οι Θέσεις, μήπως η μεγάλη παράταση δεν έκανε και μεγάλο κακό; Μήπως ξεχάστηκε το σλόγκαν πριν βγω έξω ετοιμάζω το πώς και πότε θα μπω μέσα;

Τέλος, κατά τη γνώμη μου η επικοινωνιακή πολιτική ήταν το ποιο αδύνατο σημείο και λάθος του Κόμματος που σαν αποτέλεσμα είχε και θα έχει αν δεν αλλάξει απώλειες και στο μέλλον και ίσως όχι μόνον.

Στο προηγούμενο Συνέδριο είχα γράψει ότι πρέπει να προσέξουμε γιατί αν τώρα είμαστε στις πλατείες και όλοι γνωριζόμαστε μην έρθει η στιγμή και βρεθούμε σε γκαρσονιέρα και θα είμαστε όλοι συγγενείς.

Γι΄αυτό το Συνέδριο πρέπει να καταλήξει τι πολιτική θέλει, συσπείρωση με βάση στην Εξουσία ή με στόχο ένα Μέτωπο που θα μας οδηγήσει στην Εξουσία. Κοντά στις μη συνειδητοποιημένες μάζες ή μόνο κοντά στις μάζες με συνείδηση το στρατηγικό μας στόχο.

Εύχομαι τα καλύτερα για μια ΚΕ επάξια στις σημερινές συνθήκες και που θα οδηγήσει το Κόμμα σε καλύτερες μέρες που πιστεύω ότι σίγουρα θα 'ρθουν.


Χρήστος Κώστας
ΚΟΒ Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Στο ερώτημα αυτό έχουν απαντήσει οι κομμουνιστές από την εποχή ακόμη της συγγραφής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και η απάντηση είναι επανάσταση.

Το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί επίσης στην ιστορική πορεία της ταξικής πάλης πολλές φορές και πάντα η απάντηση ήταν ή θα έπρεπε να ήταν επανάσταση.

Αυτήν την απάντηση προσπαθούν να δώσουν και οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο αλλά δυστυχώς δεν το κατορθώνουν ούτε στο ελάχιστο.

Η αδυναμία βέβαια είναι απότοκος της επιμονής της ΚΕ να αγνοεί την πραγματικότητα, να αγνοεί τα ολοφάνερα.

Η πραγματικότητα είναι απλά τραγική. Βιώνουμε μια σε βάθος και χρόνια πριν σχεδιασμένη πρωτοφανή επίθεση σε κάθε ακόμη και στοιχειώδες εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα, ζούμε την ανοικτή πλέον βία της αστικής δικτατορίας χωρίς πλέον φύλλα συκής.

Η ζωή για την εργατική τάξη τα άλλα λαϊκά στρώματα γίνεται κάθε μέρα και εφιαλτικότερη και η χώρα μας μετατρέπεται ολοένα και πιο φανερά σε μισοαποικία.

Παρ' όλα αυτά παρά την πρωτοφανή ένταση της κτηνωδίας του συστήματος η συσπείρωση γύρω από το Κόμμα δεν αυξάνει, η επιρροή του δε διευρύνεται, τα μέτωπα πάλης κάνουν βήμα σημειωτόν και έχουμε οπισθοχωρήσεις, απογοητεύσεις, αποστρατεύσεις, γιατί;

Οι απαντήσεις είναι απλές:

1. αριστερίστικη απόκλιση

2. εγκατάλειψη βασικών κοσμοθεωρητικών αρχών και πρωτίστως των λενινιστικών αρχών.

Και όλα αυτά συνοδευόμενα από την υιοθέτηση ρευμάτων και αντιλήψεων αριστερίστικης απόκλισης που ιστορικά έχουν καταδικαστεί από ΚΚ πολλών χωρών.

Πρώτα και κύρια από το Κόμμα των μπολσεβίκων π.χ. το ρεύμα των οτζοβιστών που απέρριπτε τις πολιτικές συμμαχίες ή το ρεύμα των μπορντιγκιστών στο Ιταλικό ΚΚ.

Που οι απόψεις του ηττήθηκαν στο ιστορικό συνέδριο της Λιόν που καθοδηγούσε ο Αντόνιο Γκράμσι, τον οποίο σημειωτέων ο Λένιν εκτιμούσε βαθύτατα σε πολιτικό επίπεδο και τέλος τις απόψεις των Γερμανών αριστερών κομμουνιστών τις οποίες κριτικάρει έντονα ο Λένιν στον «αριστερισμό».

Εχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο θέσεις τροτσκιστικές του μεσοπολέμου να αποτελούν σήμερα θέσεις μας με κορυφαίο παράδειγμα τη θέση περί αλληλεξάρτησης που ακυρώνει τις λενινιστικές αναλύσεις περί ιμπεριαλισμού αλλά επίσης ουσιαστικά διαγράφει και τη Μαρξιστική ανάλυση της πρόσθετης υπεραξίας.

Είναι λοιπόν η γραμμή, οι θέσεις, οι αντιλήψεις της ΚΕ που οδηγούν το Κόμμα στην ήττα, στην περιθωριοποίησή του.

Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους και ο «αριστερός» σεχταρισμός πρέπει να ηττηθεί στο Συνέδριο του Κόμματος. Και ήττα του σεχταρισμού σημαίνει: Διατήρηση του υπάρχοντος Προγράμματος του ΑΑΔΜ ως μεταβατικό Πρόγραμμα. Και παράλληλα η υπερψήφιση του προτεινόμενου ως τελικού προγράμματος.

Η ΚΕ επιχειρεί μια ταχυδακτυλουργία, προσπαθεί επίμονα να ταυτίσει τη συγκέντρωση δυνάμεων, με τη χρησιμοποίηση μεταβατικών συνθημάτων και στόχων, τους πολιτικούς ελιγμούς, τις συμμαχίες, με τον οπορτουνισμό.

Βέβαια οπορτουνισμός υπάρχει, αλλά στην ΚΕ και δεν είναι μόνο «αριστερός» αλλά και δεξιός, γιατί ο οπορτουνισμός είναι τελικά ενιαίο ρεύμα. Η ΚΕ προσπαθεί κάθε αντίθετη άποψη να βαφτίζεται οπορτουνιστική.

Ας θυμηθούμε τον Λένιν από τον «αριστερισμό»: «Είναι εκπληκτικό πώς με παρόμοιες αντιλήψεις οι "αριστεροί" δεν καταδικάζουν απερίφραστα τον Μπολσεβικισμό; Γιατί δεν είναι δυνατόν οι Γερμανοί αριστεροί να μην ξέρουν ότι όλη η ιστορία του Μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την επανάσταση του Οκτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα».

Και παρακάτω «μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο μόνο με την πιο μεγάλη ένταση των δυνάμεων και με τον όρο ότι θα χρησιμοποιήσεις με υποχρεωτικά επιμελημένο, φροντισμένο, προσεκτικό και επιδέξιο τρόπο την πιο παραμικρή σχισμάδα ανάμεσα στους αντιπάλους, την κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπως επίσης και την παραμικρή δυνατότητα να αποκτήσεις ένα μαζικό σύμμαχο ας είναι και προσωρινός, ταλαντευόμενος, ασταθής, όχι σίγουρος και με όρους. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό δεν κατάλαβε ούτε κουκούτσι από τον μαρξισμό και από τον επιστημονικό σύγχρονο σοσιαλισμό γενικά».

Μπορεί εδώ κάθε σύντροφος ή συντρόφισσα να αντιπαραβάλει τις θέσεις αυτές του Λένιν με τις απόψεις της ΚΕ που απορρίπτει τις συμμαχίες σε πολιτικό επίπεδο γιατί είναι θνησιγενείς.

Η ΚΕ επίμονα διακηρύσσει ακόμη πως ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που σωστά ορίζεται ως ανώριμος κομμουνισμός, δεν υπάρχει ενδιάμεση κοινωνία επιδιώκοντας να ξορκίσει έτσι τις αντιιμπεριαλιστικές και αντιμονοπωλιακές κυβερνήσεις που προβλέπονται από το ισχύον πρόγραμμα και να αποκρούσει ακόμη την αναγκαιότητα κοινωνικού και πολιτικού μετώπου.

Μα όλη, σύντροφοι, η εμπειρία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος φωνάζει για την αναγκαιότητα των συμμαχιών ακόμη και συμμαχικών κυβερνήσεων.

Να μην ξεχνάμε ότι η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση ήταν συμμαχική με την συμμετοχή των αριστερών εσέρων και δεν έφταιγαν οι μπολσεβίκοι που έπαψε στην πορεία να είναι συμμαχική.

Ας θυμηθούμε τις συμμαχικές κυβερνήσεις στην Τσεχία, τη Βουλγαρία, την Πολωνία, τη ΛΔ Γερμανίας που μετεξελίχθηκαν σε κυβερνήσεις της εργατικής τάξης. Αλλά ας θυμηθούμε και την εμπειρία της Κούβας σε αυτά τα ζητήματα όπου αρχικά μετά τη νίκη της επανάστασης σχηματίστηκε κυβέρνηση με συμμετοχή ακόμη και αστών πολιτικών.

Εδώ θα ήθελα να θέσω και μια σειρά ερωτήματα:

1. Είναι οπορτουνιστικό το ΚΚ Βενεζουέλας και στη χώρα αυτή υπάρχει διαχείριση του καπιταλισμού από την κυβέρνηση που το αδελφό κόμμα μετέχει; Τότε γιατί το μένος της διεθνούς αστικής τάξης, οι απόπειρες πραξικοπήματος κλπ;

2. Μήπως η κυβέρνηση της λαϊκής ενότητας στη Χιλή με τη συμμετοχή του εκεί ΚΚ διαχειριζόταν τον καπιταλισμό; Τότε γιατί το πραξικόπημα; γιατί οι σφαγές των αριστερών; Ναι των αριστερών.

Μήπως ο Λένιν ήθελε να διαχειριστεί τον καπιταλισμό όταν στο άρθρο του «Τα άμεσα καθήκοντα της Σοβιετικής εξουσίας» εξηγούσε πως δεν μπορούμε άμεσα να εισάγουμε το σοσιαλισμό;

Τα αποτελέσματα, σύντροφοι, από την απομάκρυνση από τις αρχές τα βλέπουμε γύρω μας: εκλογική συντριβή, ταύτιση ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ με το Κόμμα, προσπάθεια δημιουργίας κοινωνικού μετώπου χωρίς πολιτικό σκέλος (εδώ πρόκειται όχι μόνο για άρνηση της διαλεκτικής λογικής αλλά και της κοινής λογικής), απαίτηση από τους όποιους συμμάχους να συμφωνούν με το στρατηγικό στόχο μας. Δηλαδή στα σοβαρά λέγεται ότι τα όποια συμμαχικά πολιτικά κόμματα εμφανισθούν θα είναι και αυτά κομμουνιστικά κόμματα.

Εδώ να σημειώσουμε ότι τα όσα καινούργια διαβάσαμε ότι το Πρόγραμμα της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας δεν είναι το τελικό Πρόγραμμα του Κόμματος στερούνται κάθε πειθούς, επειδή επανειλημμένα έχει τονισθεί πως αναφερόμαστε στο σοσιαλισμό με τους όρους λαϊκή οικονομία και εξουσία.

Συμπερασματικά είναι όρος επιβίωσης του Κόμματος της εργατικής τάξης η αλλαγή πορείας.

Τώρα η ευθύνη βαραίνει τους συνέδρους.


Γιώργος Μερτζανάκης
Νέα Ιωνία

Ορισμένες σκέψεις

Το αν είναι σωστές οι Θέσεις δεν το κρίνεις μόνο από την πλευρά της ιδεολογικής καθαρότητας, σαν ένα κείμενο αποστειρωμένο από την πραγματικότητα, αλλά και με το αν ανταποκρίνονται στις συνθήκες που καλείσαι να τις εφαρμόσεις.

Ας εξετάσουμε, λοιπόν, κάποιες έννοιες όπως τις αντιλαμβάνομαι με βάση τη μικρή μου πείρα.

-- Τι είναι η στρατηγική; Είναι ο προορισμός σου, ο τελικός σου στόχος. Για ένα ΚΚ είναι η σοσιαλιστική οικοδόμηση και η κομμουνιστική κοινωνία.

-- Τι είναι η τακτική; Είναι το μέσο, το όχημα που χρησιμοποιείς για να φτάσεις στον προορισμό σου. Μπορεί να χρειαστεί (δεν είναι απαραίτητο) να αλλάξεις πολλές φορές όχημα, διαδρομή, να υποχωρήσεις αν έχεις πάρει ένα λάθος δρόμο, ακόμα και να συνταξιδέψεις μέχρι ένα σημείο για να μοιραστείς τα έξοδα του ταξιδιού.

-- Σχέση στρατηγικής - τακτικής: Είναι αλληλένδετα. Χωρίς τακτική δε φτάνεις στο στρατηγικό σου στόχο, χωρίς στρατηγική καταντάς να κυνηγάς την ουρά σου και να ενσωματώνεσαι.

  • Αλλαγή τακτικής δε σημαίνει απαραίτητα αλλαγή στρατηγικής

-- Τι διαμορφώνει την τακτική; Η τακτική διαμορφώνεται με βάση τη στρατηγική, τις συνθήκες, τους συσχετισμούς, τους άμεσους - ειδικούς στόχους, την πείρα. Προσαρμόζεται και αλλάζει.

-- Ας δούμε τι αναφέρει ο Λένιν στον «αριστερισμό» για συμμαχίες - ελιγμούς - συμβιβασμούς:

Οι συμβιβασμοί απομακρύνουν τη μέρα της νίκης. ΛΑΘΟΣ. Υπάρχουν συμβιβασμοί που επιβάλλονται από τις αντικειμενικές συνθήκες και δε μειώνουν την επαναστατικότητα, σελ. 60.

Να αποκρούουμε κάθε πολιτική ελιγμών - συμμαχιών με άλλα κόμματα. ΛΑΘΟΣ. Ολη η ιστορία του μπολσεβικισμού είναι γεμάτη περιπέτειες ελιγμών - συμμαχιών ακόμα και με αστικά κόμματα, σελ 64.

«Να εκμεταλλεύεσαι και την ελάχιστη δυνατότητα να αποκτήσεις σύμμαχο έστω και προσωρινό - ταλαντευόμενο - ασταθή. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό δεν κατάλαβε κόκκο μαρξισμού», σελ. 65.

«Την ανάγκη για συμβιβασμούς - ελιγμούς - μίνιμουμ πρόγραμμα δεν τη δημιουργείς εσύ αλλά οι συσχετισμοί και το επίπεδο ταξικής πάλης. Το να αρνείσαι τους συμβιβασμούς από άποψη αρχής είναι παιδαριώδες. Ο ωφέλιμος πολιτικός πρέπει να ξεχωρίζει τους αναγκαίους από τους προδοτικούς συμβιβασμούς».

«Ολο το πρόβλημα είναι να ξέρεις να εφαρμόζεις αυτήν την τακτική για να ανεβάζεις και όχι να χαμηλώνεις το επίπεδο ταξικής συνείδησης και επαναστατικότητας», σελ. 70.

-- Ας έρθουμε στο σήμερα να δούμε τι λένε οι Θέσεις.

-- 14/12/12 συνέντευξη ΓΓ, «αν εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν στον έναν ή στον άλλο βαθμό με τη λαϊκή εξουσία, θα αναπτύξουμε κοινή δράση στη συμμαχία», δηλαδή γραμμή συσπείρωσης ο σοσιαλισμός...

«Με δυνάμεις που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΚΚΕ δε συνεργαζόμαστε και ας λένε ζήτω η δικτατορία του προλεταριάτου». Αρμόζει ο ρεβανσισμός σε ένα ΚΚ; Μια τέτοια άποψη δεν έρχεται σε αντίθεση με την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ που ορθώς τιμούμε;

-- Θέσεις σελ. 16: Οι εργατικές μάζες βρέθηκαν απροετοίμαστες στην επίθεση του κεφαλαίου.

-- σελ. 47: Ρήξη με ΕΕ - ΔΝΤ, ανατροπή και κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος, το επίπεδο συμφωνίας για τη λαϊκή συμμαχία. Νομίζω είναι φανερή η ταύτιση της συμμαχίας με το ίδιο το Κόμμα.

-- σελ. 46: Η ΛΣ είναι συσπείρωση αντιμονοπωλιακών - αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων με έκβαση τον αγώνα προς την εργατική λαϊκή εξουσία, συνεχίζεται η ταύτιση.

-- σελ. 49: Καμιά πολιτική συνεργασιών σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε επαναστατική κατάσταση.

-- Παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του κινήματος, παραδεχόμαστε δηλαδή ορθά ότι δεν υπάρχει κίνημα ικανό να αντιπαρατεθεί και ταυτόχρονα βάζουμε σα γραμμή συσπείρωσης το σοσιαλισμό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:

Η κρίση, όπως σωστά αναφέρουμε, επιταχύνει τις εξελίξεις και φανερώνει την ορθότητα ή μη της γραμμής σε συντομότερο, από το συνηθισμένο, χρονικό διάστημα. Πέρα από μεμονωμένους σταθμούς, δεν μετράμε καμιά απεργιακή νίκη, καμιά παρεμπόδιση μέτρων, καμιά μαζικοποίηση σε σωματεία - συλλόγους, έχουμε απώλεια οργανωμένων δυνάμεων, δυσκολίες στρατολογίας, στένεμα του κύκλου μας, μετράμε καθοδική ή στάσιμη πορεία του κινήματος, συν τις εκλογικές απώλειες.

Το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας μπαίνει σωστά από τα κάτω, αλλά θεωρώ ότι κακώς αποκλείονται προσωρινά συμβιβασμοί - συμμαχίες από τα πάνω σε πολιτικό επίπεδο, όπως και ότι η γραμμή συσπείρωσης έχει στενέψει πολύ και κάνει άλμα έξω από τις δοσμένες συνθήκες. Η ευθεία δεν είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να φτάσουμε στο στόχο μας (εκτός αν κάνουμε γεωμετρία), και η συνεχής αναφορά στο σοσιαλισμό σα γραμμή συσπείρωσης δε μας φέρνει πιο κοντά στο στόχο μας όσο υπάρχει αυτό το κενό τακτικής, και η ταύτισή του με τη στρατηγική.

Προσπαθούμε να φτάσουμε στον προορισμό μας, με όχημα τον ίδιο μας τον προορισμό και την επιθυμία μας!

Σε αντιπαραβολή, προτείνω την επαναφορά στη δράση του ΑΑΔΜ σα γραμμή συσπείρωσης και ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα οδηγήσει αρχικά σε συγκέντρωση δυνάμεων και στη συνέχεια μέσα από τον καθημερινό στίβο θα ανεβαίνει και το πολιτικό - ταξικό επίπεδο συνείδησης. Εξάλλου, τα συνθήματα που θέτει η πρωτοπορία στο κίνημα πρέπει να ανταποκρίνονται στο βαθμό ανάπτυξης του κινήματος. Αν είναι κατώτερα, το κίνημα θα σε προσπεράσει, αν είναι ανώτερα δεν θα σε ακολουθήσει.

Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι το σύστημα δεν έχει σαν μοναδική επιδίωξη την ενσωμάτωση των ΚΚ αλλά βολεύεται και με την περιθωριοποίησή τους από τις μάζες.

Ας εξετάσουμε και το ιστορικό παράδειγμα του ΕΑΜ, που αποτελεί τη λαμπρότερη ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος της χώρας μας, με την ξεχωριστή συμβολή του ΚΚΕ, χωρίς να θέλω να υπαινίσσομαι τυφλή μεταφορά στις τωρινές συνθήκες.

Στο ΕΑΜ λοιπόν, το διαλυμένο σεχταριστικό ΚΚΕ (ΚΟΜΕΠ 1934, σελ. 4) μετατράπηκε σε πολιτικό πρωταγωνιστή, κινητοποίησε έναν τεράστιο αριθμό μαζών, έφτασε ένα βήμα από την εξουσία, αλλά την κρίσιμη στιγμή είχε αυταπάτες και λάθος τακτική.

Η σωστή τακτική του όμως για τη συγκέντρωση δυνάμεων και την πορεία να φτάσει να διεκδικεί από θέση ισχύος την εξουσία, πρέπει να μας παραδειγματίσει. Ποια ήταν αυτή; Ενα μίνιμουμ προγράμματος. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Δεν εξετάζεται το παρελθόν ή η αντίληψή τους για το μέλλον αλλά η πίστη τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στόχοι είναι η απελευθέρωση του έθνους, η εθνική ανεξαρτησία, ο σχηματισμός προσωρινής κυβέρνησης, η προκήρυξη εκλογών».

Θα μπορούσαμε να πούμε πολύ αφαιρετικά αλλά κρατώντας την ουσία, ότι οι Θέσεις του 19ου θα ήταν ιδανικές για τις συνθήκες 1944-1945 που υπήρχε συγκέντρωση δυνάμεων - κίνημα και έμπαινε στην καθημερινή διάταξη το ζήτημα εξουσίας και έπρεπε να γίνει το επαναστατικό άλμα. Οχι όμως για τις συνθήκες του 2013, όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση.

Μακάρι να κάνω λάθος σε όσα λέω και η τακτική μας να είναι ορθή.


Κωστής Ζωρζός
Καλλιθέα

Το τιμόνι ίσια, πορεία μπροστά...

Στον αντικειμενικά περιορισμένο χώρο μιας δημόσιας τοποθέτησης, θα ήθελα να συμβάλω στο συλλογικό μας προβληματισμό με τις παρακάτω σκέψεις:

Στο έδαφος του σημερινού αρνητικού πολιτικού συσχετισμού κατατέθηκε ένας προβληματισμός που αποτιμά με κοινοβουλευτικούς όρους τη γραμμή πάλης μας. Με πρόσχημα το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα ξεδιπλώνεται μια πολεμική που «καταγγέλλει» διολίσθηση του Κόμματος από τη στρατηγική του 15ου Συνεδρίου με αποτέλεσμα, δήθεν, τη συρρίκνωση της απήχησής του στο λαό. Συνιστούν απαράδεκτη διαστρέβλωση ισχυρισμοί όπως:

Η γραμμή πάλης του 15ου Συνεδρίου δεν είχε αντικαπιταλιστικό, αλλά αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Ετσι διαστρεβλώνεται η λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, αντιμετωπίζοντάς τον ως «σύστημα διεθνών σχέσεων» αποκομμένο από την οικονομική του ουσία, την κυριαρχία των μονοπωλίων και τη σύμφυση - υποταγή του κράτους σε αυτά. Το 15° Συνέδριο ξεκαθάρισε ότι ο αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα συνδέεται οργανικά με την πάλη για το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Στον αντίποδα, οι κάλπικοι «υπερασπιστές» του αποσυνδέουν και αντιπαραθέτουν αυτά τα καθήκοντα.

Απεμπολούμε τη θέση για την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αποσιωπάται ότι η θέση αυτή είναι οργανικό, αναπόσπαστο μέρος του συνολικού πλαισίου προγραμματικών στόχων πάλης του 15ου Συνεδρίου. Ενός πλαισίου το οποίο, ως σύνολο, ήταν σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την αστική διαχείριση, οδηγούσε σε ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Σίγουρα, πάντως, δεν ήταν μια παραλλαγή του «Σχεδίου Β» του κυρίου Αλαβάνου...

Δεν προβάλαμε το σύνθημα της κυβέρνησης των αντιμονοπωλιακών - αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το Πρόγραμμα μιλούσε για ενδεχόμενο που μπορεί να προκύψει και όχι για στόχο που πρέπει να τεθεί. Στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, η υιοθέτηση του συνθήματος αυτού είτε για διαπραγμάτευση με το ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε minimum πλαίσιο, είτε για την «αποκάλυψή» του, θα ήταν υποχώρηση στην αστική διαχείριση, υπόκλιση στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Η φιλολογία περί «εργατικής κυβέρνησης» που αναζητά ερείσματα στο αντίστοιχο σύνθημα του 4ου Συνέδριου της ΚΔ παραγνωρίζει ότι η ΚΔ έβλεπε (σε άλλες ιστορικές συνθήκες) το σύνθημα αυτό στο πλαίσιο της πάλης για την ανατροπή, με όρους εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, κάθε παραλλαγής διακυβέρνησης από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις και την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας κι όχι βέβαια ως σύνθημα για «καλύτερα αποτελέσματα» στις αστικές εκλογές.

Εξίσου προσοχή χρειάζεται απέναντι στον κίνδυνο που συνιστούν για το Κόμμα οι απόψεις ορισμένων «θορυβωδών υπερασπιστών» του επαναστατικού χαρακτήρα και της στρατηγικής του με τρόπο που όχι μόνο δεν το θωρακίζει απέναντι στο δεξιό οπορτουνισμό αλλά τον διευκολύνει προσφέροντάς του επιχειρήματα. Αναφέρομαι σε απόψεις οι οποίες:

Στο όνομα της υπεράσπισης του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού αγνοούν ή υποτιμούν τα ιδιαίτερα ιστορικά γνωρίσματα του μονοπωλιακού σταδίου του καπιταλισμού (τα οποία προσδιορίζουν συγκεκριμένες δυνατότητες και καθήκοντα) και αντιπαραθέτουν την πάλη ενάντια στις εξαρτήσεις από ΗΠΑ-ΕΕ στο στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η στάση αυτή συνιστά, στην ουσία, άρνηση της σημασίας και της υλικής δυνατότητας να οικοδομηθεί μαζική κοινωνική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Επιπλέον, αδυνατίζει την εργατική τάξη και το Κόμμα μπροστά στη διαπάλη η οποία θα διεξάγεται αντικειμενικά στο εσωτερικό της Συμμαχίας, για το βάθος της ρήξης με τα μονοπώλια και το χαρακτήρα της στρατηγικής διεξόδου.

Στο όνομα της υπεράσπισης της επαναστατικής γραμμής στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αντιπαραθέτουν - στην περίπτωση εισβολής και κατοχής - το καθήκον του αγώνα για την ανατροπή της αστικής τάξης στο καθήκον της υπεράσπισης των συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων από θέσεις ταξικής ανεξαρτησίας. Ουσιαστικά, αμφισβητούν τη λενινιστική διάκριση σε δίκαιους και άδικους πολέμους, τη θέση του Λένιν για τη δυνατότητα διεξαγωγής δίκαιων, εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού και την ιστορική πείρα της δημιουργικής εφαρμογής των λενινιστικών αρχών στα τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη το 1940.

Απολυτοποιούν τη σωστή εκτίμηση ότι η καπιταλιστική κρίση στενεύει τα περιθώρια για παραχωρήσεις στην εργατική τάξη ως το σημείο να τα μηδενίζουν. Αυτό οδηγεί στη λαθεμένη, οικονομίστικη θέση ότι ακόμα και ένα οποιοδήποτε πλαίσιο αιτημάτων ανακούφισης του λαού μπορεί, τάχα, «στις σημερινές συνθήκες» να συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Ας προβληματιστούμε, όμως, κατά πόσο μπορεί να συνδυαστεί αποτελεσματικά η πάλη π.χ. ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με το ξεσκέπασμα του οπορτουνισμού, αν δε συνοδευτεί από την πάλη ενάντια στην κατεύθυνση της ΕΕ για απελευθέρωση της αγοράς και την προβολή του στόχου να γίνουν λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής;

Κοινό υπόβαθρο, τόσο της δεξιάς όσο και της «αριστερής» παρέκκλισης, είναι η στρεβλή κατανόηση της λενινιστικής αντίληψης για τη σχέση οικονομίας-πολιτικής στην εποχή του ιμπεριαλισμού που οδηγεί, αν κι από διαφορετικές αφετηρίες, στο ίδιο πρακτικό-πολιτικό αποτέλεσμα: στον οικονομισμό και στον ιδεολογικό-πολιτικό αφοπλισμό του Κόμματος και του κινήματος.

Το κύριο ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει το διάλογο είναι το πώς η δράση μας θα ανοίγει στην πράξη κι όχι στα λόγια το δρόμο για το σοσιαλισμό, θα δημιουργεί προϋποθέσεις μετατροπής της οικονομικής σε πολιτική κρίση, θα διαμορφώνει όρους προετοιμασίας για γενική πολιτική απεργία και εξέγερση. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν αρκεί η ιδεολογική ζύμωση για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, ούτε ο οικονομικός αγώνας στη βάση ενός οποιουδήποτε πλαισίου αντιμονοπωλιακών αιτημάτων για να δυναμώνει το επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό ρεύμα στο κίνημα. Ετσι δεν αποφεύγεται ο κίνδυνος διολίσθησης στον οικονομισμό, δυσκολεύει το ξεσκέπασμα του οπορτουνισμού, το χτύπημα των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Επαναστατικός αγώνας σε συνθήκες που δεν υπάρχει ακόμα πανεθνική πολιτική κρίση και επαναστατική κατάσταση, σημαίνει δράση στο κίνημα πάνω στη βάση συγκεκριμένων ριζοσπαστικών στόχων πάλης (όπως η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, η απομάκρυνση των αμερικάνικων βάσεων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η μετατροπή των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής σε λαϊκή περιουσία, η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, το 7ωρο-5θημερο-35ωρο με αύξηση των μισθών κλπ.) και αντίστοιχων πολιτικών συνθημάτων που, πατώντας στη λαϊκή πείρα, ξεσκεπάζουν τις μικροαστικές ταλαντεύσεις, απομονώνουν τους προβοκατόρικους ελιγμούς του εχθρού, προσανατολίζουν την πάλη στην κατεύθυνση της στρατηγικής μας. Στις σημερινές συνθήκες, τέτοιο σύνθημα είναι η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της κυβέρνησης των μονοπωλίων από τον πολιτικό απεργιακό αγώνα του λαού και όχι με κοινοβουλευτικούς όρους.

Πιστεύω ότι ο διάλογος θα αποβεί γόνιμος και ουσιαστικός και το Συνέδριο θα διαμορφώσει τις αναγκαίες αποφάσεις για να πάμε μπροστά, μακριά από το ολισθηρό μονοπάτι των «ερμηνειών» που συγκαλύπτουν την ανάγκη για ξεκάθαρες απαντήσεις στα πιεστικά ζητήματα που θέτει μπροστά μας η ζωή και οι ανάγκες του ταξικού αγώνα.


Γρηγόρης Γρηγοριάδης
ΚΟΒ Μηχανικών ΚΟ Αττικής

Δύο προτάσεις

Οι θέσεις με βρίσκουν γενικά σύμφωνο. Εχω δύο προτάσεις για ισάριθμες αδυναμίες.

1. Στις πρώτες εκλογές σημειώθηκε πτώση στα μεγάλα αστικά κέντρα και άνοδος στην ύπαιθρο. Επίσης υπάρχει μια σχετική στασιμότητα των Λαϊκών Επιτροπών (Λ.ΕΠ.). Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το συνδυασμό της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων και των συνθηκών κρίσης, ιδίως λόγω ανεργίας. Διότι, καλή η οργάνωση στον τόπο δουλειάς, αλλά δεν υπάρχουν πλέον και πολλοί τέτοιοι, και όσοι έχουν μείνει αποψιλώνονται. Η επιρροή μας αδυνατίζει μόλις κάποιος απολυθεί και εφόσον δεν υπάρχει μηχανισμός που να τον συνδέει με την εδαφική ΚΟΒ ή, ακόμα καλύτερα, τη Λ.ΕΠ. Ακόμα και χωρίς την ανεργία, οι επιρροές από το χώρο εργασίας δε συνδέονται με τον τόπο κατοικίας τους, ενώ η σύνδεση των ίδιων των μελών γίνεται ατομική τους υπόθεση.

Στην ύπαιθρο το πρόβλημα δεν εμφανίζεται με τόση ένταση γιατί α)οι εδαφικές παραμένουν ισχυρές, β) οι άνθρωποι γνωρίζονται και έτσι οι κομματικές επιρροές από το χώρο εργασίας δε χάνονται με την απόλυση, και γ) οι χώροι εργασίας και κατοικίας είναι πιο στενά δεμένοι. Προφανώς, ένα επαναστατικό μέτρο όπως η αναδιάταξη των κομματικών δυνάμεων δεν πρέπει να ανασταλεί, αλλά και το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ειδικά μέτρα και ευελιξία. Διαφορετικά, είτε θα υπονομευτεί η αναδιάταξη δυνάμεων κάτω από την πίεση πολύ οξυμένων τοπικών προβλημάτων ή τα κομματικά μέλη θα παραμένουν στη γειτονιά ασύνδετα μεταξύ τους και χωρίς ουσιαστική παρέμβαση. Το οργανωτικό κενό οφείλεται και για τη μη μετάδοση σωστής εικόνας (Κουτσούμπας, Ρ. 10/2/13).

Σε άλλες συνθήκες, αυτά θα ήταν ζητήματα εμπέδωσης της νέας δομής, αλλά τώρα δεν επιτρέπεται η αναμονή. Προτείνω λοιπόν να σχεδιαστεί η στήριξη των κλαδικών ΚΟΒ προς τις Λ.ΕΠ., ώστε να αντιστοιχίζονται τόσο τα κομματικά μέλη των πρώτων, όσο και οι επιρροές τους, προς τον τόπο διαμονής. Αυτό πρέπει να γίνει σε επίπεδο καθοδήγησης της ΚΟΒ, ώστε να μην παραπέσει σαν καθήκον, αλλά και να μην υπονομεύει το σχεδιασμό της κλαδικής. Ενας καλός μπούσουλας είναι η χρήση της εμπειρίας από τις εκλογές όπου τα κομματικά μέλη κλαδικών συνδέονται με τη γειτονιά τους. Μία πρόταση είναι η εκλογή ενός επιπλέον μέλους Γραφείου στην κλαδική ΚΟΒ με αποκλειστική χρέωση την παρακολούθηση των δραστηριοτήτων των Λ.ΕΠ. όπου ζουν τα μέλη της ΚΟΒ, η ενημέρωση και η καθοδήγηση των μελών ώστε να στηρίζουν και να αναπτύσσουν τη δράση αυτών των Λ.ΕΠ. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τις επιρροές από το χώρο εργασίας, ειδικά υπό την απειλή ανεργίας ή ελαστικής απασχόλησης. Το πρόσθετο μέλος Γραφείου δεν είναι επιτακτικό για όλες τις ΚΟΒ, αλλά είναι για τις κλαδικές και ιδίως εκεί όπου η διάκριση τόπου εργασίας - κατοικίας είναι πιο έντονη (μεγάλες πόλεις).

Στα πλαίσια πολύ οξυμένων τοπικών προβλημάτων (π.χ. ιδιαίτερη ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής, κρατική καταστολή) ίσως να επιβαλλόταν διευρυμένη συνέλευση εδαφικής ΚΟΒ, σαν κομματική ομάδα, με τα μέλη των κλαδικών.

Η σημασία των Λ.ΕΠ. γίνεται ακόμα μεγαλύτερη λόγω έντασης της ανεργίας. Στη θέση 24 (σ.18) προτείνω να συμπληρωθεί ο ρόλος τους και από το σκέλος συσπείρωσης και οργάνωσης των ανέργων.

2. Θεωρώ ότι η προπαγάνδα περί «μεταβατικού πολιτικού προγράμματος», η επιδίωξη για έξοδο από την ΕΕ ή την ευρωζώνη χωρίς λαϊκή εξουσία (Λ.ΕΞ.) και η πίεση για ενσωμάτωση του ΚΚΕ στην κατεύθυνση διαχείρισης της αστικής εξουσίας μας σύρει στο άλλο άκρο, στην άρνηση πρότασης διαχείρισης της νεαρής Λ.ΕΞ. Το πιο κοντινό σε αυτό είναι οι Θ. 81-91, που όμως αναφέρονται σε μεσοπρόθεσμο στάδιο σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι ψευδεπίγραφο και επικίνδυνο όντας κάτω από την μπότα του αστού, αλλά γίνεται ουσιαστικό για το λαό αν έχει αυτός την εξουσία. Προφανώς, θα απορρίψει το ευρώ, αλλά αυτό δεν επαρκεί για τη φύση (όχι το όνομα) του χρήματος που θα προτείνουμε εμείς. Φαίνεται έμμεσα να απορρίπτεται το διπλό σύστημα, αλλά δε λύνεται το πρόβλημα των διεθνών πληρωμών. Πώς θα εισηγηθούμε στη Λ.ΕΞ. να παντρέψει άμεσα τις ατελείωτες άδειες κατοικίες με τους άστεγους-κακοστεγασμένους; Απαιτείται μελέτη επάρκειας βασικών ειδών με μέτρο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και του θεσμικού πλαισίου ρύθμισης της παραγωγής και της κυκλοφορίας με σημερινά δεδομένα. Πλευρές του προγράμματος που μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά μεσοπρόθεσμα είναι αντιφατικές στην αρχή.

Μια πρώτη εκτίμηση είναι πως, αν το Κόμμα αποφασίσει να αξιοποιήσει τις επιστημονικές δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω του, η μελέτη που απαιτείται θα γίνει εύκολα και γρήγορα. Μια δεύτερη εκτίμηση από μελέτες που έχουν γίνει πρόσφατα είναι ότι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας θα είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά.

Ενα βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα Λ.ΕΞ. δε θα φέρει την επανάσταση από μόνο του, αλλά επιτυγχάνει πολλούς στόχους. Εξειδικεύει και στερεώνει το πρόγραμμα του Κόμματος. Ενδυναμώνει την επιχειρηματολογία των μελών και φίλων του κόμματος για το ρεαλιστικό της επιβίωσης της Λ.ΕΞ. στα πρώτα της βήματα. Απογυμνώνει περεταίρω τα επιχειρήματα των αστών περί ουτοπίας. Αφαιρεί το έδαφος κάτω από καλοπροαίρετους ανθρώπους που βρίσκουν σαν άλλοθι αυτήν την έλλειψη για να μη στρατευτούν στον αγώνα ανατροπής του καπιταλισμού. Ξεκαθαρίζει το τοπίο στις σχέσεις με τους μικροϊδιοκτήτες (γης, μέσων παραγωγής). Το ξεκαθάρισμα γίνεται προς όφελος της συμμαχίας μαζί τους, καθώς οι αστοί είναι αυτοί που αξιοποιούν το θολό τοπίο για να διαρρηγνύουν την κοινωνική συμμαχία. Συνδέει τα άμεσα αιτήματα με τις πρώτες κατακτήσεις της Λ.ΕΞ. Ανακαλύπτει το διεθνή και ειδικά ευρωενωσιακό καταμερισμό εργασίας της καπιταλιστικής Ελλάδας αναδεικνύοντας τα περιθώρια ελιγμών της νεαρής Λ.ΕΞ.

Επειδή το σχέδιο λείπει από το οπλοστάσιό μας, αναγκαζόμαστε να αυτοσχεδιάζουμε κάθε φορά που ανοίγονται αντίστοιχες συζητήσεις σαν αποτέλεσμα της δίψας του κόσμου να οραματιστεί πώς θα είναι τα πρώτα βήματα αυτού για το οποίο του προτείνουμε να παλέψει. Ο αυτοσχεδιασμός γίνεται στη βάση των Θ.81-91 και αντανακλά άλλοτε τον ενθουσιασμό και άλλοτε την πείρα των συντρόφων, αλλά δεν είναι θετικός.

Η πρόταση είναι να ενταχθεί η κατάρτιση σχεδίου διαχείρισης της νεαρής Λ.ΕΞ. στη θέση 68, μετά από τις προτάσεις 8,9 και σαν αποτέλεσμα της δουλειάς αυτών. Πρόκειται ουσιαστικά για μελέτη σειράς άμεσων διοικητικών μέτρων. Η μελέτη να γίνει σε πλήρως εθελοντική βάση, με σαφή επιστημονική δομή και περιεχόμενο. Να παραδοθεί στην ΚΕ η οποία θα αποφασίσει για την τελική, πολιτική επιμέλεια και αξιοποίησή της.

Με την αισιοδοξία ότι θα παραστούμε αξιοπρεπώς στην Μητέρα των Μαχών:

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του Κόμματος!


Γιώργος Λαμπρινίδης
Αθήνα

Μερικές σκέψεις

Για το σχεδιασμό μας στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων αλλά και γενικότερα στον Κεντρικό Σχεδιασμό για τον τομέα των Τηλεπικοινωνιών/Νέων Τεχνολογιών θεωρώ ότι πρέπει να βοηθήσουμε ώστε οι μαθητές να απαγκιστρωθούν από το μονοπωλιακό λογισμικό και να στραφούν σε Ελεύθερο Λογισμικό / Λογισμικό Ανοιχτού Κώδικα ώστε η νέα βάρδια της εργατικής τάξης που θα αποφοιτήσει από το δημόσιο σχολείο να μην είναι δεσμευμένη ακόμη και σε αυτό τον τομέα από τα μονοπώλια και ταυτόχρονα να έχει μπολιαστεί με την ιδέα της συνεργατικότητας, κάτι φυσικά που είναι ζητούμενο σε όλη την εκπαιδευτική διαδικασία. Η πρόταση αυτή είναι βέβαια αποσπασματική, μπορεί όμως να ενσωματωθεί στην άποψή μας (θέσεις 85-86) για τον Κεντρικό Σχεδιασμό και την Παιδεία λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες είναι -και θα συνεχίσουν να είναι- ένας πολύ σημαντικός και αναπτυσσόμενος τομέας της οικονομίας και χρησιμοποιούνται ως εργαλείο σε ολοένα και περισσότερα επαγγέλματα.

Νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθούμε -ειδικά το ΚΜΕ και το Τμήμα Παιδείας της ΚΕ- με τον τρόπο ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών ως εποπτικού μέσου αλλά και ως «μέσου», αντίστοιχου με τη γλώσσα στην πολιτιστικο-ιστορική θεωρία του Βιγκότσκι ή τη θεωρία δραστηριότητας του Λεοντίεφ, στο δημόσιο σχολείο με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία. Επίσης, πρέπει να ασχοληθούμε με τη εισαγωγή της Πληροφορικής ως μάθημα στο σχολείο και με βάση την εισαγωγή του στην ΕΣΣΔ από τον ακαδημαϊκό Αντρέι Πετρόβιτς Ερσόφ, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη όλες τις έρευνες για την αρνητική επίπτωση των νέων τεχνολογιών στη νευροφυσιολογία και την ψυχολογία των παιδιών. Οι ΤΠΕ βρίσκονται εδώ και χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση ακολουθώντας τη θεωρία του κονστρουκτιβισμού ο οποίος προσπαθεί μέσα από τη «δημοκρατία» του να κρατήσει τους μαθητές όμηρους του καπιταλισμού, χωρίς σκέψη για αλλαγή του κόσμου. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι πρέπει να μας γίνει συνείδηση ότι τα ζητήματα της Παιδείας δεν πρέπει να απασχολούν μόνο τους συντρόφους εκπαιδευτικούς ή γονείς αλλά όλα τα μέλη και τα στελέχη μας.

Για την αυτομόρφωση και την ιδεολογικοπολιτική ισχυροποίηση του Κόμματος θεωρώ ότι θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες δημιουργώντας άμεσα θεματικό ευρετήριο για δημοσιεύσεις και φωτογραφίες στη σελίδα του «Ριζοσπάστη» με ταυτόχρονη αναβάθμιση της ιστοσελίδας του. Η λειτουργία της ιστοσελίδας του «902» ως δικτυακής πύλης (portal) καθώς και της ιστοσελίδας της ΚΟΜΕΠ βοήθησε στην καλύτερη επαφή συντρόφων και οπαδών με την επικαιρότητα και την ιδεολογία μας. Νομίζω πως πρέπει να μελετήσουμε τον τρόπο αξιοποίησης των κοινωνικών δικτύων (Facebook, Twitter, Google Plus) χωρίς αναβολές. Είναι δύσκολο θέμα στο οποίο πρέπει να κρατηθούν λεπτές ισορροπίες και χρειάζεται αυστηρό ιδεολογικό πλαίσιο για αποφυγή τυχόν παρεκκλίσεων. Μια πρώτη μου σκέψη είναι να δημιουργηθούν αρχικά λογαριασμοί από τις οργανώσεις σε επίπεδο περιοχής ή τομέα ώστε να μελετήσουμε καλύτερα τα οφέλη και τα προβλήματα που τυχόν θα προκύψουν. Μελλοντικά θα μπορούσαμε να δούμε και την ψηφιοποίηση όλων των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής». Για την καλύτερη βοήθεια της ΚΕ και των οργανώσεων θεωρώ ότι πρέπει να δημιουργηθεί βοηθητική επιτροπή στην ΚΕ για την Πληροφορική και τις Νέες Τεχνολογίες η οποία να ασχολείται με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών τόσο κεντρικά όσο και στις οργανώσεις και να μελετήσει την αποδέσμευση του Κόμματος από οποιοδήποτε μονοπωλιακό λογισμικό.


Νίκος Αντωνιάδης
ΝΕ Καστοριάς

Για το Καταστατικό

Οι προτεινόμενες αλλαγές στο Καταστατικό είναι επί της ουσίας:

Με μια σειρά μέτρα (αύξηση θητείας δόκιμων μελών, πλειοψηφία 4/5 για την επανένταξη πρώην μελών του Κόμματος, νέα διατύπωση στο άρθρο 6 για το ποιοι γίνονται μέλη) «κλείνουν» οι πόρτες του Κόμματος, σε συγκυρία που έχουμε στασιμότητα, αν όχι μείωση των οργανωμένων δυνάμεων. Σε συγκυρία που επιβάλλει πολιτική «ανοιχτών θυρών».

Για τα μέλη του Κόμματος. Πλέον η συμφωνία με το Πρόγραμμα και το Καταστατικό μπαίνει ως προϋπόθεση όχι μόνο για την ένταξη αλλά και για την παραμονή κάποιου ως κομματικού μέλους. Επομένως, όσοι διαφώνησαν με το σχέδιο Προγράμματος και επιμένουν στη διαφωνία τους, με την εφαρμογή της συγκεκριμένης διάταξης πρέπει να διαγραφούν από το Κόμμα. Εάν αυτή η διάταξη ίσχυε σήμερα, όσοι υπερψήφισαν τις αλλαγές (αλλαγές εκ βάθρων) του ισχύοντος Προγράμματος, της ΚΕ συμπεριλαμβανομένης, θα έπρεπε να τεθούν εκτός Κόμματος. Στην ουσία το νέο Πρόγραμμα ανακηρύσσεται αμετάβλητο εσαεί.

Αλλάζει η οργανωτική δομή, καταργείται η βασική ενδιάμεση βαθμίδα των Νομαρχιακών Επιτροπών και των Αχτίδων και αντικαθίστανται από τις Τομεακές Οργανώσεις. Κατακερματίζονται οι οργανωμένες κομματικές δυνάμεις, σε μια κρίσιμη μάλιστα για το ταξικό κίνημα και την εργατική τάξη περίοδο. Η ΚΕ υπολογίζει όχι στην κινητοποίηση, κατά το δυνατόν, του συνόλου του κομματικού δυναμικού για δουλειά με τις μάζες, αλλά ενός «μάχιμου» τμήματος που την κρίσιμη στιγμή θα είναι ικανό να πάρει το πηδάλιο του κράτους στα χέρια του. Αντίληψη που στα μάτια ορισμένων μπορεί να φαντάζει επαναστατική, είναι όμως ξένη προς το μαρξισμό-λενινισμό, είναι μπλανκισμός. Στην πράξη αυτό θα οδηγήσει στη δραστηριοποίηση λιγότερων οργανωμένων δυνάμεων, θα επιταχύνει το οργανωτικό ξεχαρβάλωμα.

Περιορίζεται δραστικά το δημοκρατικό σκέλος του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Δημοκρατία και συγκεντρωτισμός αντιπαρατίθενται σαν αποκλειστικές αντιθέσεις, δεν αντιμετωπίζονται ως διαλεκτική σχέση. Ποιος ο λόγος; Η απάντηση ήδη δόθηκε από μέλος του τμήματος προπαγάνδας της ΚΕ στον Προσυνεδριακό Διάλογο: «Αλλά ο οπορτουνισμός έτσι λειτουργεί: Οταν δεν έχει την πλειοψηφία θέλει τάσεις, όταν την έχει, θέλει συγκεντρωτισμό δίχως δημοκρατικό σκέλος».

«Σπάει» ο ενιαίος χαρακτήρας (που πηγάζει από τον ίδιο το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό) της διαγραφής μέλους από το Κόμμα με το πέρασμα της αρμοδιότητας της διαγραφής μέλους από τις οργανωτικές καταστάσεις («διακοπή της οργανωτικής σχέσης») από τις ΚΟΒ απευθείας στο ανώτερο όργανο.

Στην Εισαγωγή γίνονται μια σειρά αλλαγές που συνδέονται άμεσα με τις αλλαγές στο Πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο καταρχήν φαντάζει αυτονόητο ώστε το Καταστατικό να συμβαδίζει με το Πρόγραμμα. Ομως, ακριβώς εδώ γίνεται φανερό ότι οι προγραμματικές αλλαγές συνιστούν ριζική στροφή στη γραμμή του Κόμματος και όχι απλώς εκσυγχρονισμό του Προγράμματος, όπως υποστηρίζεται επίσημα: απαλείφεται οποιαδήποτε αναφορά στην αντιιμπεριαλιστική πάλη, ο αντιμονοπωλιακός αγώνας ταυτίζεται πλήρως με τον αντικαπιταλιστικό. Και κάτι που είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό: αυτοπροσδιοριζόμαστε πλέον απλώς ως «επαναστατικό κόμμα» και όχι ως «μαζικό επαναστατικό κόμμα». Γίνεται φανερό ότι αλλάζει ο ίδιος ο χαρακτήρας του Κόμματος.


Ανδρέας Βασιλείου
ΚΟΒ Ναυπλίου

Τι έχει συμβεί λοιπόν;

Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το κόμμα, γνωρίζει ότι η μόνη λύση για τα προβλήματα είναι η συνολική ρήξη με το κεφάλαιο, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και σίγουρα, δεν πρέπει να κάνει πίσω από αυτό. Ομως, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, οι εργαζόμενες μάζες, δεν το αντιλαμβάνονται αυτό σήμερα όσο και αν θίγονται τα δικαιώματά τους, όσο και αν έχουν απότομα χειροτερέψει οι συνθήκες της ζωής τους. Το ζήτημα λοιπόν που τίθεται είναι τι τακτική πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα ώστε να μπορέσει να τους τραβήξει μαζί του, να μπορέσει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη όταν έρθει η επαναστατική κατάσταση για τη σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση.

Σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, το κόμμα είναι ανίκανο να συνδεθεί με τις μάζες, να τις πάρει μαζί του στην οικονομική πάλη, να τις βοηθήσει μέσα από την πρακτική πείρα τους να καταλάβουν ότι η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός. Αντίθετα, το κόμμα κυρίως προσπαθεί μέσω της ζύμωσης να πείσει την εργατική τάξη για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και μάλιστα φτάνει σε σημείο πολλές φορές να αρνείται την ίδια την οικονομική πάλη. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, αξιοποιώντας στην ουσία το επιχείρημα των αστών «τα μέτρα παίρνονται λόγω της οικονομικής κρίσης» από την ανάποδη «το σύστημα δεν έχει να σου δώσει», σε συνδυασμό με την «ειλικρίνεια και καθαρότητα» του Κόμματος, οι όποιοι αγώνες αναπτύσσονται έχουν συμβολικό χαρακτήρα μιας και το κόμμα προεξοφλεί την ήττα τους. Τα μνημόνια περνάνε το ένα μετά το άλλο και το πολύ πολύ να οργανωθεί απεργία την μέρα ψήφισης τους. Παλιότερα το κόμμα πάλευε πλατιά το αίτημα 1400ευρώ βασικό μισθό ενώ ήξερε ότι αυτό το αίτημα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ελεγε ψέματα στον κόσμο, τον κορόιδευε; 'Η έκανε αυτό που και ο Λένιν πρόσταζε, μέσα από το πρόβλημα τους, έβαζε τις μάζες στην ταξική πάλη και μέσα από την πρακτική πείρα τους οι ίδιοι έβγαζαν το συμπέρασμα για ολική ρήξη; Γιατί τότε το κόμμα δεν έλεγε «Μισθό στο ύψος των πραγματικών σου αναγκών δεν πρόκειται να πάρεις στον καπιταλισμό, έλα μαζί μου για την ανατροπή του, για τη λαϊκή εξουσία»; Το σύνθημα «1.400 ευρώ βασικό μισθό κόντρα στη συναίνεση και στο συμβιβασμό» αντικαταστάθηκε από το «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» ζητώντας από τις καθυστερημένες μάζες να κάνουν το άλμα στη συνείδησή τους για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Η οργάνωση της πάλης για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων γίνεται αποσπασματικά. Είτε οργανώνεται μια κινητοποίηση η οποία δεν έχει συνέχεια είτε ακόμα χειρότερα αν ο κόσμος δεν ανταποκριθεί αμέσως δεν οργανώνεται ή δεν πραγματοποιείται ποτέ, αφήνοντας έτσι εργοδότες και κεφάλαιο να περνάνε και να υλοποιούνε ανενόχλητοι ό,τι μέτρα θέλουν. Και όταν όμως ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, στην «πλατεία», το ΚΚΕ από την αρχή προεξόφλησε την ήττα τους διότι «Τέρμα πια στις αυταπάτες, στους χώρους της δουλειάς δίνονται οι μάχες», και χειρότερα εμφανίζονταν ως ο φωστήρας που μόνο αυτός ξέρει ότι «Καμία θυσία δεν έχει αξία, αν δεν είναι αγώνας για άλλη εξουσία» αδιαφορώντας πλήρως για το ότι οι μάζες δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν αυτό. Ετσι, αντί το κόμμα να προσπαθήσει να βάλει τη λογική του στο όποιο κίνημα αναπτύχθηκε για να προσπαθήσει να φέρει πιο «μπροστά» τις μάζες, διαχωρίστηκε πλήρως από αυτό απαξιώνοντας μάλιστα όλους όσους το αποτελούσαν και παραδίνοντάς το στις άλλες δυνάμεις. Πώς ο κόσμος θα ακολουθήσει το Κόμμα στην επαναστατική κατάσταση όταν σήμερα νιώθει ότι του έχει γυρίσει την πλάτη; Γράφει ο Λένιν για τη συσπείρωση των μαζών1: «...γιατί χωρίς μια αλλαγή στις αντιλήψεις της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης η επανάσταση είναι ανέφικτη και η αλλαγή αυτή δημιουργείται από την πολιτική πείρα των μαζών και ποτέ με την προπαγάνδα και μόνο». Στο προς ψήφιση πρόγραμμα δεν περιγράφεται πώς θα γίνει αυτή η αλλαγή, πώς η εργατική τάξη θα πειστεί για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού για να ακολουθήσει το κόμμα στην επανάσταση και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε αντίθεση με το ισχύον πρόγραμμα που έβαζε αναλυτικά τους άξονες γύρω από τους οποίους γινόταν η συσπείρωση των μαζών.

Το κόμμα είναι πίσω από τις ανάγκες της εποχής και αυτό είναι κάτι το οποίο ακούγεται και από ανθρώπους που ήταν όλη τους τη ζωή με το ΚΚΕ, δίπλα του στους αγώνες. Τι πρέπει να γίνει για να χαρακτηριστεί μια τακτική λάθος; Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί έναν ποσοτικό δείκτη αλλά δεν είναι καθοριστικός. Τα αποτελέσματα των εκλογών των σωματείων ή των φοιτητικών συλλόγων επίσης. Είναι γεγονός και πρέπει να εξεταστεί από την ΚΕ αν οι πιστοί οπαδοί που ακόμα ακολουθούν το κόμμα είτε εκλογικά είτε στο κίνημα συμφωνούν και εμπιστεύονται το κόμμα στο ότι η τακτική του εξυπηρετεί το στρατηγικό του στόχο ή συμπορεύονται λόγω ανυπαρξίας καλύτερης λύσης. Μπορεί η οικονομική κρίση από μόνη της να δικαιολογήσει την αρνητική πορεία του κόμματος; Σε τέτοιες συνθήκες ο κόσμος ή ριζοσπαστικοποιείται ή συντηρητικοποιείται και είναι η δράση του Κόμματος που παίζει καθοριστικό ρόλο για το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει. Εν πάση περιπτώσει, ποιοι δείκτες επιβεβαιώνουν την τακτική που ακολουθείται σήμερα ως σωστή; Στις θέσεις πάντως υπάρχουν αόριστα στοιχεία για αυτό όπως στη θέση 24 «Εχει καταξιωθεί σε σημαντικό μέρος των εργαζομένων ο εργατικός συνδικαλιστικός πόλος του ΠΑΜΕ, οι αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις της ΠΑΣΥ και της ΠΑΣΕΒΕ, οι ριζοσπαστικοί πόλοι του ΜΑΣ και της ΟΓΕ στο ριζοσπαστικό φοιτητικό και γυναικείο κίνημα αντίστοιχα» χωρίς κανέναν δείκτη που να το επιβεβαιώνει. Και δυστυχώς το προς ψήφιση πρόγραμμα δεν πρόκειται για κάτι νέο, που θα βοηθήσει το κόμμα να εκπληρώσει τον ιστορικό του ρόλο. Είναι αυτή ακριβώς η τακτική που εφαρμόζεται από το 2009, από την αρχή εκδήλωσης της κρίσης που έχει φτάσει το κόμμα σε αυτή την κατάσταση.

Το κόμμα δε χρειάζεται «να ρίξει νερό στο κρασί του» ή να πάει πίσω από τον στρατηγικό του στόχο προκειμένου να έχει μια ευρύτερη αποδοχή από τις μάζες (όχι μόνο στις εκλογικές μάχες). Τόσα χρόνια, πριν την εφαρμογή του νέου προγράμματος, το ΚΚΕ είχε σταθερό μέτωπο απέναντι στον οπορτουνισμό (δεξιό-ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και αριστερό-ΝΑΡ, ΚΚΕ Μ-Λ κλπ.), δε διαπραγματευόταν το στρατηγικό του στόχο (ήταν και είναι ο σοσιαλισμός), ούτε έκανε κάποιον συμβιβασμό που πρόδωσε την εργατική τάξη και όμως κατάφερε και ανασυγκροτήθηκε, μαζικοποιήθηκε και ατσαλώθηκε παρά την προσωρινή ήττα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Και αυτό έγινε με την εφαρμογή του ισχύοντος προγράμματος. Δε γίνεται πουθενά λόγος στις θέσεις γιατί χρειάζεται η τόσο ριζική αλλαγή του. Τι έχει συμβεί λοιπόν;

Παραπομπές

1. Λένιν Β.Ι. (1976). «Ο "αριστερισμός", παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Αθήνα: «Σύγχρονη Εποχή».


Εύη Νικητάκη
Νίκαια

Για το Καταστατικό

Σύντροφοι, προϋπόθεση να γίνει πράξη το Πρόγραμμα του Κόμματος είναι η πιστή εφαρμογή του Καταστατικού. Η συνειδητή υπεράσπιση των αρχών και των κανόνων λειτουργίας του Κόμματος ισοδυναμεί κυριολεκτικά με την ύπαρξή του. Το γνωρίζουμε όλοι αυτό σύντροφοι; Θέλω να πιστεύω ναι. Στο άρθρο 8 για τις υποχρεώσεις του μέλους λέει: «Να μελετά και να διαβάζει το Ριζοσπάστη, την ΚΟΜΕΠ και τα άλλα έντυπα του Κόμματος, για να μπορεί να προβάλλει την ιδεολογία και πολιτική του, να την υπερασπίζεται από τις διαστρεβλώσεις, τη συκοφαντία, τον αντικομμουνισμό, την άδικη κριτική. Να φροντίζει διαρκώς για τη γνώση της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, για τη ....». Τι μας λέει εδώ σύντροφοι; Βασικό ζητούμενο να ανταποκριθείς στην ιδιότητα του μέλους, είναι να εφαρμόσεις όλα τα παραπάνω. Αυτός που δεν τηρεί την πιο πάνω υποχρέωση (που είναι και δικαίωμα μαζί), είναι εξ αντικειμένου αδύνατο να σταθεί στο ύψος του μέλους. Η σταθερότητα, η αποφασιστικότητα, η προσφορά για θυσία θα είναι τουλάχιστον λειψή, όπως λειψή θα είναι και η στάση ζωής στην καθημερινότητά του.

Βέβαια, αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται καταστατικά, κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Ο καθένας από εμάς πρέπει να καταλάβει σε ποιο κόμμα οικειοθελώς και με πλήρη συνείδηση γίναμε μέλη. Να πω πως όλα τα άρθρα του Καταστατικού έχουν τη δική τους ξεχωριστή βαρύτητα, όπως το άρθρο 4 που έλειπε από το Καταστατικό μας, για να μην επαναληφθούν λάθη τύπου 1958.

Τελειώνω με απόσπασμα από το ποίημα του Μπρεχτ «καντάτα στην επέτειο θανάτου του Λένιν»

«Οι αδύνατοι δεν αγωνίζονται. Οι δυνατότεροι αγωνίζονται ίσως μια ώρα παραπάνω. Αυτοί που δυνατότεροι ακόμα είναι, αγωνίζονται χρόνια πολλά. Αλλά οι δυνατότεροι από όλους αγωνίζονται όλη τη ζωή τους. Αυτοί είναι απαραίτητοι». Πιστεύω σύντροφοι καταλάβαμε ποιους φωτογραφίζει ο Μπρεχτ.


Χαράλαμπος Προυσανίδης
ΚΟΒ Σκύδρας - Πέλλας

Σκέψεις πάνω στις Θέσεις της ΚΕ

Φίλες και φίλοι

Ο Καρλ Μαρξ στο έργο του «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1976, σελ 66-67) έγραφε:

«Καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι σε μια χώρα σαν τη Γαλλία, όπου η εκτελεστική εξουσία διαθέτει έναν υπαλληλικό στρατό με πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα, δηλαδή διατηρεί συνεχώς κάτω από την πιο απόλυτη εξάρτησή της μια τεράστια μάζα από συμφέροντα και υπάρξεις, όπου το κράτος περιβάλλει, ελέγχει, ρυθμίζει, επιτηρεί και κηδεμονεύει την αστική κοινωνία από τις πιο πλατιές εκδηλώσεις της ζωής της ως τις πιο ασήμαντες κινήσεις της, από τους πιο γενικούς τρόπους της ζωής της ως την ιδιωτική υπόσταση των ατόμων, όπου το παρασιτικό αυτό σώμα αποκτά με τον πιο άκρο συγκεντρωτισμό τη δυνατότητα να είναι πανταχού παρόν, να είναι παντογνώστης και να έχει μια μεγάλη ικανότητα κίνησης και μια ελαστικότητα που το ανάλογό της υπάρχει μόνο στην απόλυτη έλλειψη αυτοτέλειας και στην πλαδαρή αμορφία του πραγματικού κοινωνικού σώματος - είναι φανερό πως σε μια τέτοια χώρα η εθνοσυνέλευση, μαζί με το δικαίωμα να διαθέτει τις υπουργικές θέσεις, έχανε και κάθε πραγματική επιρροή, αν δεν απλοποιούσε ταυτόχρονα τη διοίκηση του κράτους, αν δε λιγόστευε όσο έπαιρνε το στρατό των υπαλλήλων και αν, τέλος, δεν επέτρεπε στην αστική κοινωνία και στην κοινή γνώμη να δημιουργήσουν τα δικά τους, ανεξάρτητα από την κυβερνητική εξουσία όργανα. Αλλά το υλικό συμφέρον της γαλλικής αστικής τάξης είναι ακριβώς πολύ στενά συνυφασμένο με τη διατήρηση αυτής της πλατιάς και πολύκλαδης κρατικής μηχανής. Σ' αυτή βρίσκει θέσεις για τον υπεράριθμο πληθυσμό της και συμπληρώνει με τη μορφή των κρατικών μισθών ότι δεν μπορεί να τσεπώσει με τη μορφή του κέρδους, των τόκων, του εισοδήματος και των αμοιβών. Από την άλλη μεριά, το πολιτικό της συμφέρον την ανάγκασε μέρα με τη μέρα να εντείνει την καταπίεση, δηλ. τα μέσα και το προσωπικό της κρατικής εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα είναι υποχρεωμένη να κάνει έναν αδιάκοπο πόλεμο ενάντια στην κοινή γνώμη, και να κολοβώνει και να παραλύει με δυσπιστία τα αυτοτελή όργανα κίνησης της κοινωνίας, όταν δεν κατορθώνει να τα ακρωτηριάζει ολότελα. Ετσι η γαλλική αστική τάξη ήταν, απ' αυτή την ταξική της θέση, αναγκασμένη από τη μια μεριά να εκμηδενίζει τους όρους της ζωής κάθε κοινοβουλευτικής εξουσίας, συνεπώς και της δικής της κοινοβουλευτικής εξουσίας, κι από την άλλη μεριά να κάνει ακατάβλητη την εχθρική της εκτελεστική εξουσία».

Αντικαθιστώντας στο πιο πάνω απόσπασμα τις λέξεις «Γαλλία» και «γαλλική» με τις λέξεις «Ελλάδα» και «ελληνική», έχετε μια πληρέστατη περιγραφή του κυρίαρχου (μετεμφυλιακά τουλάχιστον) κοινωνικοπολιτικού μοντέλου στην Ελλάδα: Το όνομά του είναι «κορπορατίστικος παρεοκρατικός καπιταλισμός» (corporate crony capitalism), δηλαδή η συμπαιγνία ενός «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» με το μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση της εκλογικής βάσης του ΚΚΕ (εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες) ελάχιστη σχέση έχει με τα κρατικοδίαιτα μικρά και μεγάλα παρεοκρατικά προσοδοθηρικά παράσιτα της εκλογικής βάσης των υπόλοιπων κομμάτων. Αυτή δε είναι και η δύναμη στην οποία το ΚΚΕ μπορεί να στηριχτεί και να αποτελέσει τον κύριο πολιτικό φορέα της οικοδόμησης της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής αλλαγής στην Ελλάδα.

Προϋπόθεση γι' αυτό θεωρώ ότι αποτελεί η αποδοχή από το ΚΚΕ, πως μόνο μέσω των δημοκρατικών θεσμών και της οικονομίας αγοράς είναι δυνατόν, η αέναη κατά τη γνώμη μου «ανταρσία των νεώτερων παραγωγικών δυνάμεων» (βλ. «Κομμουνιστικό Μανιφέστο») να εξελίσσεται πάντοτε κι όσο το δυνατόν περισσότερο υπέρ των εργαζομένων, ώστε κάποτε να έρθει εκείνη η «ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας», όπου «...θα έχουν εξαφανιστεί η υποδουλωτική υποταγή των ατόμων στην κατανομή της εργασίας, και μαζί της και η αντίθεση μεταξύ της διανοητικής και της χειρωνακτικής εργασίας, όταν η εργασία δεν θα αποτελεί μόνον ένα μέσο για να ζήσει κανένας, αλλά γίνει μια ζωτική ανάγκη πρωταρχικής σημασίας. Οταν, μαζί με την πολύπλευρη ανάπτυξη των ατόμων, οι παραγωγικές δυνάμεις αυξηθούν επίσης και όλες οι πηγές του συλλογικού πλούτου ξεπηδήσουν μ' αφθονία, τότε μόνο ο στενός ορίζοντας του δικαίου των αστών θα έχει ξεπεραστεί τελείως και η κοινωνία θα μπορέσει να γράψει πάνω στις σημαίες της: Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» (βλ. Καρλ Μαρξ, «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»).

Συνεπώς, το ΚΚΕ θα πρέπει να αφήσει κατά μέρος τη θέση του για «κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας», που δε σημαίνει τίποτα άλλο και εύλογα για το εκλογικό σώμα, παρά την αποθέωση και την εξιδανίκευση ενός «απέραντου κρατικού οικοδομήματος» ως εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Η αμέσως πιο πάνω θέση του ΚΚΕ είναι παντελώς χρεοκοπημένη στη συνείδηση του λαού. Οι θέσεις του πρέπει, να είναι δημοκρατία, οικονομία της αγοράς, άμεση έξοδος από την ευρωζώνη, μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους των πολιτών στις τράπεζες και του δημόσιου στους δανειστές. Και πάνω σ' αυτές τις θέσεις να οικοδομήσει τις πολιτικές και κοινωνικές του συμμαχίες.

Διαφορετικά οι κομμουνιστές στην Ελλάδα, για να δανειστώ μια φράση από την εισαγωγή (Νοέμβρης 1944) του Γιάννη Κορδάτου στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», θα «...μείνουν στο περιθώριο σαν αιρετικοί και αδιάλλαχτοι δογματικοί...». Κι όντας έτσι καταντημένοι στη σημερινή Ελλάδα, ας είναι βέβαιοι, ότι θα έχουν ουσιαστικά παραδώσει μετά τον εμφύλιο για άλλη μια φορά τα πραγματικά όπλα τους στην μετεμφυλιακή ποικιλώνυμη κυβερνώσα φασιστοειδή παρεοκρατία και τα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά εξαπτέρυγά της, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη το «εθνοσωτήριο» έργο της.

Κατά τα άλλα, όπως λέει και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», η αστική τάξη «βρίσκεται στην ανάγκη να κάνη έκκληση στο προλεταριάτο, να του ζητά τη βοήθειά του και να το τραβά έτσι στην πολιτική κίνηση».

Το κείμενο, λοιπόν, αυτό, το υπογράφει ένα μέλος της, ένας αστός επαναστάτης.


Γιώργος Μπούρχας
Δικηγόρος, Βόνιτσα - Αιτωλ/νίας

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Σύντροφοι, μελετώντας πολύ προσεχτικά τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι οποίες κατά τη γνώμη μου, έρχονται να απαντήσουν στις σύγχρονες μεγάλες ανάγκες του λαού μας θα ήθελα να επικεντρώσω την προσοχή μου σε τέσσερις βασικούς άξονες των θέσεων βάσει των οποίων εκπορεύεται η συμφωνία μου με αυτές αλλά παράλληλα κρίνω ότι αποτελούν την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι το επικείμενο συνέδριο μπορεί να αποτελέσει μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος.

Πρώτα και κύρια η σαφής διατύπωση του στρατηγικού στόχου της σοσιαλιστικής επανάστασης, της εργατικής λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Πολλώ δε μάλλον με την εκτίμηση, βασισμένη στην ιστορική πείρα, ότι δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στην αστική και την εργατική.

Δεύτερον, η κρυστάλλινη τοποθέτηση ότι το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού το οποίο αποτελεί ζήτημα στρατηγικής σημασίας. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου. Ορισμένοι μιλούν για την αναγκαιότητα προβολής του ζητήματος της κυβέρνησης σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική που υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού αντικειμενικά καλείς την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αλλωστε, ένας τέτοιος στόχος σε συνθήκες μη επαναστατικές απλώς θα οδηγήσει στην υποστήριξη της μιας ή της άλλης αστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ενισχύοντας τις αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κοινοβουλίου και του αστικού κράτους.

Τρίτον, ο ξεκάθαρος αντιμονοπωλιακός - αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας που αφουγκράζεται το χαρακτήρα της εποχής και προωθεί τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, τον μονοπωλιακό καπιταλισμό. Η συμμαχία της εργατικής τάξης πρέπει να έχει στο στόχαστρό της όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αλλά το ίδιο το κεφάλαιο, να έρχεται σε ευθεία ρήξη με τους διακρατικούς μηχανισμούς - λυκοσυμμαχίες που ενισχύουν το ρόλο του, να παλεύει για να απαλλαγεί από τα δεσμά των ιμπεριαλιστικών ενώσεων - οργάνων διαιώνισης της εξουσίας των μονοπωλίων και σφαγιασμού των δικαιωμάτων του λαού.

Τέταρτον, στη διαμόρφωση των υλικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Βασικός παράγοντας ωρίμανσης των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό είναι ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού. Δηλαδή, η κοινωνικοποίηση της εργασίας, η συγκέντρωση κεφαλαίων και εργατικής δύναμης, η επέκταση της μισθωτής εργασίας μέσω της οποίας παράγεται και οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας και η ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της. Ολη η πορεία ανάπτυξης του κεφαλαιοκρατκού τρόπου παραγωγής αποτελεί ουσιαστικά διαδικασία της υλικής προετοιμασίας για το πέρασμα στην άμεσα κοινωνική παραγωγή, το πέρασμα στον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής.

Σήμερα, σε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες για την εργατική τάξη της χώρας μας, το Κόμμα βαδίζει ένα βήμα μπρος. Επιλέγει το ορθό, έστω κι αν αυτό είναι το δύσκολο, αυτό που επιβάλλει ο ιστορικός του ρόλος, η μαρξιστική λενινιστική καθαρότητα της γραμμής του. Αυτό που επιβάλλει η ιστορική πείρα, το καθήκον. Καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να ξεμπερδεύουν μια και καλή από αυτούς που παρασιτικά ζουν εις βάρος τους και καρπώνονται τους κόπους και τον ιδρώτα τους. Καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, με αφοβία, να σπάσουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης, να συγκρουστούν με τους δυνάστες τους αφού μόνο έτσι θα αναπνεύσουν, θα σηκώσουν κεφάλι. Να τσακίσουν τις αυταπάτες του κοινοβουλευτισμού, του λιγότερου κακού καπιταλισμού και αυτούς που τους τα σερβίρουν.

Συνεπώς το δίλημμα είναι ένα και σαφές. Με τα μονοπώλια, το συμβιβασμό και την εξουσία του κεφαλαίου ή με το λαό, την επανάσταση και την εργατική λαϊκή εξουσία; Ε λοιπόν το ΚΚΕ απαντάει ξεκάθαρα και πεισματικά το δεύτερο γιατί μόνο αυτό θα λυτρώσει και θα ελευθερώσει την εργατική τάξη. Κι ας σκούζουν οι δούλοι και οι σοβατζήδες του καπιταλισμού.

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.


Κωστής Κάρρας
ΚΟΒ Παντείου

Συμβολή στον Προσυνεδριακό Διάλογο

ΘΕΣΗ 39 - ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ 18ου

«Η επαναστατική εργατική εξουσία, ...θα εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό την ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της»,

(Τι σηματοδοτεί; Λείπει - κρίθηκε υπερβολική;)

Σύντροφοι, ο ταξικός πόλεμος μετράει, ήδη νεκρούς.

Η απερχόμενη ΚΕ ανέλυσε πολύ καλά την εποχή μας και επίσης το σοσιαλισμό, γενικά πρόσφερε πολλά, αλλά στο ζήτημα «τι να κάνουμε;» έχει κολλήσει, γιατί προφανώς «όποιος καεί απ' το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι» και θέτω για συζήτηση τον προβληματισμό και τη γνώμη μου.

Η καπιταλιστική κρίση ταρακούνησε τα στρώματα της κοινωνίας, που βρέθηκαν κάποτε, σε καλύτερη μοίρα: μικρομεσαίοι, δημόσιοι υπάλληλοι, μεσαίοι αγρότες, εργατική αριστοκρατία, που πάνω τους στηρίζονται μικροαστισμός, σοσιαλδημοκρατία, συντήρηση. Τα στρώματα αυτά αρχίζουν να αναθεωρούν τις παλιές απόψεις τους για τη σκοπιμότητα της πολιτικής τους συνεργασίας με την αστική τάξη.

Είναι βέβαιο πως δε θα περάσουν σε θέσεις ταξικής πάλης και ότι θα ενωθούν πολιτικά με τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις άμεσα. Αυτό είναι πολύπλοκη κατάσταση, που εξαρτάται όμως από την ορθότητα της πολιτικής και ταχτικής μας. Η πείρα έδειξε, ότι τμήματα του λαού, που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της επιρροής της συνεργασίας με την αστική τάξη, δεν θα αποκολληθούν εξαιτίας αντικειμενικών αιτιών (ανεργία, φτωχοποίηση, κατασχέσεις κλπ.) από την ιδεολογία με την οποία ταχτοποιήθηκαν τόσα χρόνια.

Εδώ μπαίνει ο δικός μας ρόλος, είναι υπόθεση των κομμουνιστών, να βοηθήσουν αυτόν τον κόσμο να απελευθερωθεί από το δηλητήριο του ρεφορμισμού. Η διαφώτιση στις αρχές του κομμουνισμού πρέπει να γίνεται υπομονετικά, ανάλογα με το επίπεδο της πολιτικής ανάπτυξης του καθενός και με οργάνωση. Καινούργια θέση θα ήταν, με τις συμπαγείς οργανώσεις (ΠΑΜΕ, Λαϊκές επιτροπές κλπ) να βρεθούμε πλάι στις μάζες, όπου συγκεντρώνονται και 'κει να συγκρουστούμε ιδεολογικοπολιτικά, να προκαλέσουμε όσμωση, στη συνείδηση του εργαζόμενου κ.α. Να ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ οι θέσεις των κομμουνιστών, να σπάσουμε την απομόνωση, να μας νιώσουν δίπλα τους, άλλωστε έχουμε και κοινά προβλήματα (για την ώρα δίνουμε μάχες εντυπώσεων π.χ. πόσο κόσμο είχε η Α ή Β συγκέντρωση).

Στο συγκεκριμένο ζήτημα που είναι στρατηγικής σημασίας για το πλάτεμα του ταξικού κινήματος, οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο, μας δίνουν μια «θολή» κατεύθυνση και με συνέχεια στην απομόνωση. Εννοώ τους περιορισμούς της λαϊκής συμμαχίας (σήμερα - στις συγκεκριμένες συνθήκες): παντελής απουσία πολιτικής συνεργασίας, αποκλεισμός με «ταξικά» αλλά και «πολιτικά» κριτήρια, χωριστοί αγώνες. Επίσης παρατηρούμε σε αρκετά άρθρα, συνθήματα, επικράτηση ηττοπάθειας, δημιουργία φοβικών συνδρόμων κλπ. εγκαλούμε τους αστούς π.χ., «Γιατί μας κάνουν το ένα ή το άλλο» (σα να πρέπει ο ταξικός εχθρός να μας φερθεί με ευγένεια), έτσι απογοητεύουμε και οπαδούς, η εργατική τάξη χρειάζεται ένα δυνατό ΚΚΕ.

Στον Προσυνεδριακό, παρατηρώ πως αρκετοί έχουν πειστεί πως, η πάλη για δημοκρατικά δικαιώματα θα απομακρύνει τους εργάτες από την πάλη για τον κομμουνισμό.

Τι είπε ο Λένιν:

«Θα ήταν μεγάλο λάθος να πιστεύουμε, ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι ικανός να τραβήξει το προλεταριάτο από τη σοσιαλιστική επανάσταση ή έστω να σπρώξει την επανάσταση αυτή σε δεύτερη γραμμή ή να τη συγκαλύψει. Αντίθετα, όπως ακριβώς ο νικηφόρος σοσιαλισμός που δεν πραγματοποιεί την ολόπλευρη δημοκρατία είναι αδύνατος, έτσι και το προλεταριάτο, που δε διεξάγει ολόπλευρο, συνεπή, επαναστατικό αγώνα για τη δημοκρατία, δεν μπορεί να προετοιμαστεί για τη νίκη ενάντια στην αστική τάξη».

Μετά από εκατό χρόνια αγώνων αντιμετωπίζεται με δέος ακόμα και η διατύπωση θετικών δημοκρατικών αιτημάτων ή και ο αγώνας για τη διατήρηση καταχτήσεων, σ' αυτό το θλιβερό για το προλεταριάτο περιβάλλον, δείχνει, πόσο απέχουν οι σύντροφοι ακόμη από τη μ-λ μέθοδο για το χειρισμό της ταχτικής.

Ο Λένιν, προειδοποίησε με έμφαση, για τον κίνδυνο «των καλουπιών, της μηχανικής εξίσωσης, της ισοπέδωσης των κανόνων ταχτικής, και των κανόνων της ταξικής πάλης». Η προειδοποίηση αυτή είναι ιδιαίτερα εύστοχη, όταν πρόκειται για αγώνα ενάντια σε έναν εχθρό, που θυσιάζει τόσο πανούργα: κόμματα, στελέχη, ταχτικές για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Στον ταξικό πόλεμο πρέπει να αντιδρούμε χωρίς καμιά καθυστέρηση στις διάφορες μανούβρες του και ελιγμούς του. Να μαθαίνουμε από τον εχθρό, αν αυτό βοηθάει να του σπάσουμε τη ραχοκοκαλιά γρηγορότερα και ασφαλέστερα. Επίσης μη μας διαφεύγει πως κι αυτός μας «διαβάζει» και όπως αποδείχνεται, αποτελεσματικά.

Να χτίζουμε με όπλο το μ-λ τη συγκρότηση των ταξικών δυνάμεων και την πάλη μας. Να θάψουμε την τάση για κατασκευασμένα σχήματα, νεκρές φόρμουλες, που συχνά παραλύουν τους αγώνες μας. Να τελειώνουμε με τον αυτοματισμό στελεχών, που καλούν το λαό να πάρει θέση πλάι στις ταξικές δυνάμεις, εγκαλώντας τον γιατί... καθυστερεί.

Οι κομμουνιστές πρέπει να εκτιμούν τα διδάγματα της πείρας τους σαν πρωτοπορία του προλεταριάτου. Να μάθουν να κολυμπούν στην τρικυμία της ταξικής πάλης και όχι να μένουν στην όχθη παρατηρητές, καταγράφοντας κύματα, περιμένοντας καλό καιρό και ευκαιρίες, π.χ. Οχτώβρη, Νοέμβρη του '44, μεταπολίτευση κλπ. (που χάνονται κι αυτές), αλλά με αυτοπεποίθηση να δημιουργούν προϋποθέσεις για ευκαιρίες.

Ο ηγετικός ρόλος του ΚΚΕ στους αγώνες της εργατικής τάξης πρέπει να κατακτηθεί.

Δε φτάνουν οι διακηρύξεις των αξιωματούχων για τον ηγετικό ρόλο των κομμουνιστών, ούτε η γεμάτη θυσίες ιστορία μας, ούτε το δίκαιο του αγώνα μας. Καταχτούμε την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης, με καθημερινή μαζική δουλειά. Αυτό θα 'χει αποτέλεσμα όταν, στην πολιτική δουλειά μας, παίρνουμε σοβαρά υπόψη μας το πραγματικό επίπεδο της ταξικής συνείδησης των μαζών, το βαθμό της επαναστατικής ωριμότητας του προλεταριάτου, το επίπεδο επιρροής του ΚΚΕ, εκτιμώντας σωστά τη συγκεκριμένη κατάσταση όχι με βάση τις επιθυμίες μας, αλλά σύμφωνα με την πραγματικότητα.

Χωρίς συντρόφους Πρωτοπόρους προλετάριους, στελέχη που θα ξεπηδάνε μέσα από την εργατική μάζα, από την καθημερινή πάλη, αποφασισμένους για αγώνα, χωρίς γερές οργανώσεις που θα εκτελέσουν τα τεράστια καθήκοντα και αποφάσεις του 19ου ό,τι και να σχεδιάσουμε, όπως κι αν λέγεται, θα΄ναι κενό περιεχομένου. ΕΜΕΙΣ θα οργανώσουμε τι μάζες, για να εφαρμόζουμε τις αποφάσεις μας. Η ιδεολογική και πολιτική μας επιρροή μόνο δε φτάνει. Πρέπει να μας γίνει καθαρό ότι χωρίς οργανωτική δουλειά οι μάζες, δε θα γυρίσουν τιμόνι προς την κομμουνιστική όχθη. Για να το καταφέρουμε πρέπει να γίνει τέχνη μας το να κάνουμε τις αποφάσεις μας χτήμα όχι μόνο των κομμουνιστών, των φίλων, αλλά και της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Να μάθουμε να μιλάμε τη γλώσσα του απλού ανθρώπου με το πάθος του αγωνιστή, για τα λαϊκά προβλήματα, ή την υπόθεση του Κομμουνισμού και η κάθε μας λέξη να καθρεφτίζει τη σκέψη και τα αισθήματα εκατομμυρίων εργατών.

ΕΝΟΤΗΤΑ

Είναι προϋπόθεση της ενότητας η οικοδόμηση του Κόμματος πάνω στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ιστορική πείρα έδειξε ότι στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό στηρίχτηκαν οι βάσεις της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής κοινωνίας με λαμπρά αποτελέσματα. Προσοχή στην τάση για συγκεντροποίηση εξουσίας - προσοχή στο δεξιό και «αριστερό» οπορτουνισμό.

Καλή Επιτυχία στο 19ο Συνέδριο!


Στέλιος Ροδίτης
Φίλος του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ και οι κοινωνικές συμμαχίες

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο μπορούν να εξεταστούν σε δύο επίπεδα. Το ένα επίπεδο αφορά τη μέθοδο ανάλυσης, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο περιγράφεται και τίθεται το πρόβλημα (μαρξισμός). Το δεύτερο επίπεδο αφορά τον τρόπο ιστορικοποίησης του προβλήματος, δηλαδή πώς αυτή η μέθοδος ανάλυσης εφαρμόζεται για να αναδείξει το χαρακτήρα και την ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, απ' όπου θα προκύψουν σε τελική ανάλυση και οι πολιτικές πρωτοβουλίες του Κόμματος (λενινισμός). Συστατικό μέρος αυτής της μεθόδου ανάλυσης είναι ότι η ίδια προσφέρει τα εργαλεία της εσωτερικής της κριτικής και μάλιστα θεσμοθετημένα. Μέρος αυτής της (αυτο)κριτικής είναι τόσο οι Θέσεις της ΚΕ όσο και ο προσυνεδριακός διάλογος.

Ωστόσο, πριν υπεισέλθουμε στην εξέταση των προτάσεων της ΚΕ κάνει νόημα να αναφέρουμε δύο λόγια για το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ως φορέας της κριτικής συνείδησης της ελληνικής εργατικής τάξης συνδέει την κομμουνιστική θεωρία με το οργανωμένο κομμάτι της και μέσω αυτού με τα ευρύτερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Η πολιτική και ιδεολογική παρουσία του ΚΚΕ για ένα περίπου αιώνα συνιστά από μόνη της ένα σημαντικό επίτευγμα για την ελληνική εργατική τάξη, πόσο μάλλον όταν το ΚΚΕ εγκαθιδρύοντας λαϊκούς θεσμούς άμυνας και αντιπροσώπευσης τόσο στην περίοδο του ΕΑΜ όσο και στην περίοδο του εμφυλίου (ταξικού) πολέμου προσέφερε τη δυνατότητα αυτοργάνωσης στον ίδιο το λαό. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι το ΚΚΕ τα κατάφερε όλα αυτά κινητοποιώντας τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, απ' όπου προήλθαν εξάλλου μέσα και πόροι. Συνεπώς, το ΚΚΕ διαθέτει, παρά τις παραλείψεις και τα λάθη, το κοινωνικό κεφάλαιο, την πολιτική πείρα και την οργανωσιακή κουλτούρα για την υπεράσπιση των λαϊκών υποθέσεων και γι' αυτό χρειάζεται την εξουσία. Διασκεδάζονται έτσι απόψεις που ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ «θέλει να ελέγχει», ως η εξουσία να είναι αυτοσκοπός (ουσία) και όχι μέσο για την προώθηση (ταξικών) συμφερόντων. Οταν λοιπόν το ΚΚΕ τίθεται επικεφαλής των κοινωνικών αγώνων είναι υπόλογο απέναντι στο λαϊκό κίνημα και στην ιστορία. Εχει επομένως την ευθύνη να διαφυλάξει, μακριά από αυθορμητισμούς και τυχοδιωκτισμούς την πολιτικο-οργανωτική και ιστορικο-βιωματική συνέχεια της ελληνικής εργατικής τάξης.

Ας έρθουμε τώρα στις θέσεις της ΚΕ. Αναλύοντας το χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας η ΚΕ προσδιορίζει την αντικειμενική βάση της συμμαχίας των «λαϊκών δυνάμεων με την εργατική τάξη» (Θέσεις, σ. 44). Σε μεγάλο βαθμό η ύπαρξη πλατιών μικροαστικών στρωμάτων στη σφαίρα της απλής εμπορευματικής παραγωγής -σε αντιδιαστολή με το μεγαλύτερο μέρος των απασχολουμένων που ζουν από εξαρτημένη εργασία (63, 3%), (σ. 9) και εντάσσονται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής- καθιστά περισσότερο από αναγκαία την κοινωνική συμμαχία, περιορίζει όμως την κοινωνική της δυναμική. Σε συνάρτηση μάλιστα με την ανοδική αύξηση της απασχόλησης στα επιστημονικά - τεχνικά επαγγέλματα (30% σε επίπεδο δεκαετίας), τίθεται το ερώτημα, αν αυτή η κοινωνική συμμαχία δύναται να υποβαστάξει «εδώ και τώρα» το στόχο για την εργατική, σοσιαλιστική εξουσία (σ. 44), πόσο μάλλον όταν αυτά τα στρώματα, δυσκολεύονται, εξαιτίας εργασιακών και συμβολικών παραγόντων (περιεχόμενο, αμοιβές και στάτους της εργασίας, τρόποι ζωής κ.ά.), να ταυτιστούν με την εργατική τάξη, καθώς είναι μεν μισθωτοί εργαζόμενοι αλλά δεν είναι εργάτες. Βεβαίως, η ΚΕ προσεγγίζει την εργατική τάξη από την οπτική του συλλογικού εργάτη, οπτική που ορθά αμβλύνει τις λειτουργικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας. Εντούτοις, όταν αυτή η οπτική προβληθεί πάνω στην ιστορική πραγματικότητα ανακύπτουν για τους λόγους που αναφέραμε ασυγχρονίες που επηρεάζουν αναπόφευκτα τον υποκειμενικό παράγοντα. Παρ' όλο που θα συνιστούσε ένα παράδοξο το ΚΚΕ ως εργατικό κόμμα να αντιμετωπίζει τις διαφορετικές ταξικές καταστάσεις της μισθωτής εργασίας ως ξεχωριστά κοινωνικά στρώματα, ώστε να τεθεί το ζήτημα μιας κοινωνικής συμμαχίας μαζί τους, εντούτοις οι συνθήκες ζωής και εργασίας των μεσαίων μισθωτών στρωμάτων απέχουν αρκετά από τις αντίστοιχες των εργατών, πράγμα που, ανεξάρτητα από το πώς ορίζουμε την κοινωνική τάξη (σχέση και θέση στο σύστημα παραγωγής), επηρεάζει την κοινωνική τους συνείδηση. Ακριβώς αυτή τη διαστρωμάτωση της μισθωτής εργασίας με τις αντίστοιχες αντιφάσεις είχε υπόψη του το 15ο Συνέδριο όταν έθετε το ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας «της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων της πόλης, των κοινωνικών κινημάτων (...) με τους εργαζομένους στον τομέα του πολιτισμού και της επιστήμης» με πρόθεση να αναδείξει και να ενισχύσει τα στοιχεία που ενώνουν τον κόσμο της εργασίας.

Κατά κάποιο τρόπο η ΚΕ δείχνει τη στρατηγική, δε δείχνει όμως τον τρόπο με τον οποίο θα διανυθεί, -εφόσον η κατάσταση στην Ελλάδα δεν κρίνεται ως επαναστατική- ο δρόμος. Πώς θα κερδηθούν οι άλλοι μισθωτοί εργαζόμενοι, οι οποίοι εξαιτίας της επιδείνωσης της ταξικής τους κατάστασης, έχουν μετατοπιστεί προς «τα αριστερά» και προσχωρώντας στον ΣΥΡΙΖΑ αποριζοσπαστικοποιούνται. Και δεν εννοούμε φυσικά την «εργατική αριστοκρατία». Πώς θα κερδηθούν τα λαϊκά στρώματα που εξαιτίας της ίδιας της καπιταλιστικής καταπίεσης αδυνατούν να εκλογικεύσουν την κοινωνική τους θέση και στρέφονται προς αυταρχικές και αντιδραστικές λύσεις του κοινωνικού ζητήματος; Πώς θα διευρυνθεί, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, η θέση του ΚΚΕ στο εργατικό κίνημα; Επειδή δεν μπορεί να υπάρχει επαναστατική στρατηγική χωρίς επαναστατική τακτική, το ΚΚΕ οφείλει να επεξεργαστεί προωθημένες λύσεις των λαϊκών αναγκών που θα εμπερικλείουν κιόλας τις δυνατότητες υπέρβασης της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Είναι ακριβώς αυτή η «απροθυμία» του ΚΚΕ να «διαχειριστεί» την υπάρχουσα κατάσταση, -φοβούμενο, και δικαιολογημένα την ενσωμάτωσή του- που έχει ως συνέπεια την αποξένωσή του από αυτά τα στρώματα και τη συρρίκνωση της επιρροής του. Παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ μπορεί, συνδέοντας διαλεκτικά τη στρατηγική με την τακτική, να συνθέσει τα επιμέρους συμφέροντα αυτών των στρωμάτων σε μία νέα σχέση εκπροσώπησης με ενδιάμεσους στόχους, που θα θέτει πάρ' αυτα και την κατάργηση της ίδιας της μήτρας που τα γέννησε, δηλαδή του καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας. Σε τελική ανάλυση η κοινωνία δεν είναι άθροισμα ατόμων, για να απευθύνεται κανείς αποκλειστικά στο θυμικό τους, αλλά πλέγμα κοινωνικών σχέσεων που προσδιορίζει συμπεριφορές ατόμων και κοινωνικών στρωμάτων, επομένως και το πλαίσιο των κοινωνικών συγκλίσεων-συμμαχιών. Από την έκβαση αυτής της σχέσης θα εξαρτηθεί πάλι αν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα θα εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Συνεπώς, ευθύνη του ΚΚΕ είναι να διαμορφώσει τους όρους ώστε αυτά τα στρώματα να συνειδητοποιήσουν, ακόμη και μέσα από τις αντιδράσεις τους το αντικαπιταλιστικό νόημα των διεκδικήσεών τους. Από εκεί και μετά μπορούν να τεθούν όλα τα ζητήματα ακόμη και αυτό της εργατικής εξουσίας.


Θανάσης Αλεξίου
Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Σκέψεις πάνω στις Θέσεις της ΚΕ

Καταψήφισα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος και τις αλλαγές που προτείνονται για το Καταστατικό.

Οι αλλαγές που προτείνονται στο Καταστατικό κατά την άποψή μου γίνονται για να ελεγχθεί το Κόμμα π.χ. καταργήσεις ΝΕ και να ενοχοποιηθεί η άποψη. Προωθούν το συγκεντρωτισμό σε βάρος του δημοκρατικού διαλόγου και χάνεται το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του το μέλος του Κόμματος.

Σήμερα το Κόμμα μας βρίσκεται απομονωμένο εξαιτίας της πρωτοφανούς εσωστρέφειάς του. Ακολουθεί τακτική απομόνωσης, συνειδητή επιλογή της ηγετικής ομάδας. Απογοητεύει τα μέλη, τα οδηγεί στην αδράνεια και την αποστράτευση, προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό στους φίλους και τους οπαδούς.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Θεωρώ ότι γίνεται εν γνώσει της ηγετικής ομάδας που επιχειρεί, μέσω της «καθαρότητας» τη συρρίκνωση του Κόμματος, γιατί μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στις θέσεις της. Οσα αριστερά κόμματα στράφηκαν στον αριστερό οπορτουνισμό, στο σεχταρισμό, όχι μόνο μειώθηκε η δύναμή τους, όπως έγινε και με τα κόμματα που διάλεξαν τον δεξιό οπορτουνισμό, αλλά εξαφανίστηκαν. Φαίνεται όμως πως η ηγετική ομάδα του Κόμματος θέλει να μετατρέψει το ΚΚΕ που ήταν πάντα ένα μαζικό κομμουνιστικό κόμμα, σε κομμουνιστικό κόμμα τύπου Γερμανίας, Νορβηγίας με ποσοστά κάτω από 0,05%.

Από καιρό, με τη μέθοδο της διολίσθησης, ιδιαίτερα μετά το 15ο συνέδριο, απομακρύνθηκε η ηγεσία σε μεγάλο βαθμό από τα Προγράμματα και το Καταστατικό του Κόμματος. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αντικαταστάθηκε από το συγκεντρωτισμό παραγκωνίζοντας τα μέλη. Ο στόχος για τη δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης έχει εγκαταλειφθεί παραβιάζοντας τις ψηφισμένες Θέσεις του Κόμματος που ψηφίστηκαν στο 15ο Συνέδριο.

Η προτεινόμενη από τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο λαϊκή συμμαχία στενεύει τη δράση του Κόμματος, είναι αφηρημένη, ανακυκλώνει τις ίδιες δυνάμεις, ξεκόβει από τις μάζες, δεν έχει την αναγκαία σήμερα ευρύτητα για τη συσπείρωση των αναγκαίων σήμερα δυνάμεων. Πρόκειται για ολοφάνερη αντιμαρξιστική θεώρηση. Δεν μπορεί να είσαι μαρξιστικό-λενινιστικo κόμμα και να προτείνεις στην πράξη συμμαχία με τον εαυτό σου.

Δημιουργούνται αδιέξοδα που είναι συνέπεια αυτών των ανεδαφικών θέσεων που φυσικά δεν κατανοούνται από τα μέλη του Κόμματος και ταυτόχρονα επιτείνουν και τα φαινόμενα παραγοντισμού που δημιουργούνται και από την ισοβιότητα στις ίδιες καθοδηγητικές θέσεις ευθύνης στα ανώτατα ηγετικά κλιμάκια του Κόμματος. Ενδυναμώνονται η υποτίμηση των κομματικών μελών, το έλλειμμα συλλογικότητας, η αύξηση της γραφειοκρατίας, τα φαινόμενα αποσύνθεσης και η αδυναμία παρέμβασης στα διάφορα μέτωπα που δημιουργούνται εξαιτίας της αντιδραστικής πολιτικής της τρόικας και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Στα αποτελέσματα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών στην πόλη της Λάρισας είχαμε ίσως το χαμηλότερο ποσοστό μετά τη μεταπολίτευση. Εχουμε αρνητικά αποτελέσματα στα συνδικάτα π.χ. συρρίκνωση στους εκπαιδευτικούς κ.α. όπου με το ζόρι, για πρώτη φόρα μετά το 1990, συγκροτήσαμε ψηφοδέλτια και για όλα αυτά δεν προβληματίζεται κανείς. Αντίθετα, βγαίνουν αυθαίρετα συμπεράσματα περί δικαίωσης των θέσεών μας. Πώς δικαιώνονται οι θέσεις, ενώ σε έχει εγκαταλείψει η μισή εκλογική σου δύναμη; Ενώ χάνεις πάρα πολλές δυνάμεις στο μαζικό κίνημα; Πώς δικαιώνονται οι επιλογές σου, όταν το ΠΑΜΕ έχασε το κύρος που είχε, συρρικνώνεται επικίνδυνα, το εμπιστεύονται όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι, στένεψε, είναι ξεκομμένο από τον κόσμο;

Η σημερινή ηγετική ομάδα έχει σοβαρές ευθύνες για σοβαρά λάθη και παραλείψεις. Δεν μπορεί, αντί να αφουγκραστείς τον κόσμο σου, που μετά από δεκαετίες σου γύρισε την πλάτη - θεωρώ προσωρινά - εσύ να τον μαλώνεις και να του υψώνεις το δάκτυλο.!! Είναι αδιανόητο να χάνεις τη μισή σου δύναμη και να σου φταίνε οι άλλοι, οι ψηφοφόροι και η ηγεσία του κόμματος να είναι στο απυρόβλητο.

Με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο φαίνεται ότι εγκαταλείπεται η τακτική, κάτι το πρωτοφανές για κομμουνιστικό κόμμα. Βεβαίως, η στρατηγική μας είναι σωστή. Ομως, επειδή δε χαράζουμε δρόμους τακτικής για να την κατακτήσουμε, αντικειμενικά την καταδικάζουμε.

Οι κομμουνιστές πρέπει να μείνουμε πιστοί στο μαρξισμό-λενινισμό, στις παραδόσεις του Κόμματος, στο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο που αποτελεί ικανοποιητική, επιστημονικά θεμελιωμένη βάση για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Η θέση για τη δημιουργία του ΑΑΔΜ είναι πραγματικά, η πιο αποτελεσματική αντικαπιταλιστική πολιτική, η μόνη που συσπειρώνει και κινητοποιεί τους εργαζόμενους εναντίον του κεφαλαίου, η μόνη που φοβίζει τους καπιταλιστές γιατί δημιουργεί όρους μαζικού κινήματος ανατροπής τους.

Στις παρούσες συνθήκες που η απόλυτη εξαθλίωση του λαού είναι πραγματικότητα, ο κόσμος έχει μεγάλες προσδοκίες από το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν έχει δικαίωμα να απογοητεύσει έναν ολόκληρο λαό που το εμπιστεύεται.


Βασίλης Ζωγράφος
ΚΟΒ Εκπαιδευτικών Λάρισας

Για τον ενεργειακό σχεδιασμό

Τα κριτήρια και οι στόχοι του κεντρικού σχεδιασμού και ειδικότερα στην Ενέργεια.

Αυτή τη στιγμή στην ΕΕ παλεύουν για να περιορίσουν την εξάρτηση από εισαγόμενα καύσιμα, η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Ελλάδα θα βρεθεί μπροστά σε μεγαλύτερα εμπόδια πιθανά και εμπάργκο σε πολλά εισαγόμενα καύσιμα. Ενα από τα πιο πιεστικά προβλήματα μετά τη διατροφική επάρκεια, αυτάρκεια και απεξάρτηση θα είναι η ενεργειακή. Βέβαια οι κοινωνικές δυνάμεις που θα μπουν στη μάχη για την επίλυσή τους θα είναι πολλαπλάσιες και με απείρως μεγαλύτερα κίνητρα (ποιοτικά). Παρ' όλα αυτά η «επιδίωξη για διακρατική αμοιβαία επωφελή συνεργασία» (Θέση 85) ίσως να μην είναι αρκετή αν λάβουμε υπόψη το νόμο της σοσιαλιστικής παραγωγής της που «δίνει προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής» (Θέση 84) σε σχέση με την παραγωγή της «υποδιαίρεσης ΙΙ», δηλαδή για κατασκευή μονάδων παραγωγής ενέργειας σε σχέση με την παραγωγή ενέργειας, για να καλύψουμε «την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών» (Θέση 84), αναγκών που θα απαιτούν όλο και περισσότερη ενέργεια.

Δύο ερωτήματα που δεν απαντούν οι Θέσεις: α) κεντρική, συγκεντρωμένη παραγωγή ενέργειας ή αποκεντρωμένη; β) Θα γίνει και χρήση της πυρηνικής ενέργειας;

Μια σκέψη που προωθείται και από τον ενεργειακό σχεδιασμό της ΕΕ 2020, είναι η παραγωγή της ενέργειας σε πολλές μικρές αποκεντρωμένες μονάδες σε κάθε σπίτι (!), και παράλληλα μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης με μέτρα εξοικονόμησης ώστε κάθε σπίτι να είναι ενεργειακά αυτόνομο! Δεν ξέρω αν θα είναι αυτή η προσέγγιση της λαϊκής εξουσίας, προσωπικά είμαι υπέρ της συγκεντρωμένης και κεντρικής παραγωγής σε μεγάλες μονάδες και όχι παραγωγής σε κάθε σπίτι, μιας και η πρώτη προσφέρει το πλεονέκτημα της καλύτερης απόδοσης σαν παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα, και η δεύτερη το μειονέκτημα της δυσκολίας επισκευής και συντήρησης από πολυάριθμο στόλο εξειδικευμένων τεχνικών, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν πιο αποδοτικά στην επισκευή και συντήρηση του δικτύου διανομής και των μεγάλων μονάδων. Στην ίδια λογική είμαι υπέρ του να δοθεί προτεραιότητα στην τηλεθέρμανση και τηλεψύξη των περιοχών κοντά στις μονάδες παραγωγής ενέργειας παρά σε λύσεις ανά κατοικία.

Σε ομιλία του στέλεχος του Κόμματος στην Πτολεμαΐδα στις 10/2/2013 αναφέρει για τον ενεργειακό σχεδιασμό στο σοσιαλισμό: «Να αξιοποιεί πλήρως και να κατανέμει συγκεντρωτικά, πανεθνικά προγραμματισμένα τους εκάστοτε διαθέσιμους υλικούς πόρους, τα μέσα παραγωγής, το εργατικό δυναμικό με βάση προκαθορισμένους στόχους και προτεραιότητες» και «Βασικά στοιχεία του χωροταξικού ενεργειακού σχεδιασμού θα αποτελούν η ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της τοπικής οικονομίας, καθώς και ο συνδυασμός των ενεργειακών έργων με έργα που ικανοποιούν παράλληλα άλλες κοινωνικές ανάγκες (ύδρευση, άρδευση, παροχή τηλεθέρμανσης). Ετσι, για παράδειγμα, θα οριοθετείται ο βαθμός διείσδυσης ΑΠΕ στα νησιά ώστε να μην υπονομεύει άλλους κλάδους της τοπικής οικονομίας». Οι χρήσεις της περιορισμένης γης στα νησιά ίσως να μη φτάσει και για τη διάθεσή τους σε πολλές ενεργειακές ανάγκες γι' αυτό και δεν είναι δυνατόν να μπει ως ποσοστό. Ακόμη, στο χωροταξικό σχεδιασμό να λαμβάνεται υπόψη τυχόν αρχαιολογική αξία ή και φυσική ομορφιά του τόπου.

Δεύτερο, η «πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς» όπως εφαρμόζεται σήμερα στην παραγωγή ενέργειας είναι κατά την υποκειμενική μου άποψη - και του διεθνούς κινήματος ειρήνης της δεκαετίας του '80 («Ρ» 20/10/2002, σ. 31) -, εκτός συζήτησης για τη χρήση της από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η πυρηνική σχάση για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας προσφέρει ακόμα και σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης απείρως περισσότερα βάσανα από οφέλη μακροπρόθεσμα, από τη μια τα πυρηνικά κατάλοιπα και από την άλλη δεν μπορείς να αποκλείσεις την πιθανότητα ενός ατυχήματος, φυσικής καταστροφής, δολιοφθοράς, του περάσματος εργοστασίων σε χέρια καπιταλιστών κ.ά.

Η γενιά μου (γεννημένος μετά το Τσερνομπίλ), έχει νιώσει στο κορμί της τις συνέπειες (απόρροια και της αντεπανάστασης) μακροχρόνιες, σοβαρές ή μη και δεν θέλω να επιτρέψω να συμβεί αυτό σε καμιά μελλοντική γενιά. Μην παρανοηθώ, εννοείται ότι η σοσιαλιστική Ελλάδα πρέπει να βρίσκεται μπροστά στην έρευνα για την πυρηνική σύντηξη, και όποια άλλη μορφή αξιοποίησης της ενέργειας χωρίς καταστροφικές συνέπειες στον άνθρωπο ή τη φύση. Καθώς και χρήση της πυρηνικής ενέργειας για όποιους άλλους σκοπούς κρίνεται απαραίτητο (π.χ. ιατρικούς).


Γιάννης Αξαόπουλος
ΟΒ Μηχανολόγων - Μηχανικών

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Μελετώντας προσεχτικά τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο, θα ήθελα να θέσω έναν ακόμη προβληματισμό στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου. Γιατί το θέμα, τελικά, δεν ήταν ποτέ οι Θέσεις, είτε αυτές αφορούν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, είτε στη Λαϊκή Εξουσία. Δε θα υποστείλουμε τώρα τις σημαίες και τα σύμβολα, κάτω απ' τα οποία αγωνίστηκαν γενιές και γενιές, τώρα που επιβεβαιώνονται στο έπακρο οι εκτιμήσεις του Κόμματος για την αντιλαϊκή θύελλα που ήδη ζούμε! Τα τελευταία χρόνια, ανάγονται από τον υποκειμενικό παράγοντα, σε σημαντικά προβλήματα, ο τρόπος και οι μέθοδες της προπαγάνδισης καθώς και τα πρόσωπα!

Παρά το γεγονός ότι το ζήτημα της «εικόνας» του Κόμματος, ξορκίζεται κάθε τόσο από πλειάδα μελών και στελεχών καθώς και από την ίδια την απερχόμενη Γραμματέα, προβληματίζομαι κυρίως για το εξής: αναπτύσσεται - απ' το 1991 και έπειτα - μέσα στο Κόμμα, μια περίεργη ηθική γύρω απ' την εικόνα και την προβολή, την κυριαρχία τους στη συνείδηση και το ρόλο της στην ταξική συνειδητοποίηση. Ισως γι' αυτό, ανάμεσα στα χιλιάδες στελέχη, επιλέγονται πρόσωπα που υπηρετούν την ως άνω ηθικίστικη εικόνα, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν στο έπακρο τα όποια στερεότυπα της αμείλικτης και ραγδαία εξελισσόμενης αστικής προπαγάνδας. Πρόσωπα, που εν τέλει αποτελούν την εικόνα του Κόμματος, η οποία πλήττεται βάναυσα κάθε φορά που κάποιο απ' αυτά καλείται να ανακοινώσει σε ρυθμό πλημμελούς υπαγορεύσεως τα όσα -όντως- σημαντικά έχει να απευθύνει η ΚΕ στο λαό, είτε απ' τα αστικά μέσα, είτε και μέσα από τα μέσα που τελούν υπό την καθοδήγηση και εποπτεία της ΚΕ. Οι χαρισματικοί, αυθεντικά λαϊκοί ηγέτες, που αναδείχτηκαν μέσα από τις φλόγες τις ταξικής πάλης, που μετουσίωναν στο πρόσωπό τους τον αγώνα και την ελπίδα κάθε κομμουνιστή, δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας! Η ειλικρινής και χωρίς σκοπιμότητες συλλογική δράση από τα κάτω, έξω από υποδείξεις γύρω από το ποιος θα τίθεται επικεφαλής, μπορεί να δώσει λύση στο ως άνω πρόβλημα.

Η σημαντικότητα της εικόνας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η πληροφορία ταξιδεύει με ταχύτατους ρυθμούς, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, ως μέσο χειραγώγησης και ποδηγέτησης του λαού. Η εικόνα τελικά, είναι άλλο ένα «σχοινί» με το οποίο θα «κρεμάσουμε τους καπιταλιστές», έξω φυσικά από τη λογική της πρόσκαιρης δημιουργίας εντυπώσεων. Ενα ισχυρό εργαλείο, το οποίο όταν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επ' ωφελεία τόσο της επιρροής του Κόμματος στο λαό, όσο και στην ταξική συνειδητοποίηση όσων -προερχομένων κυρίως από τα υπό συνεχή πίεση μεσοστρώματα - αμφιταλαντεύονται.

Πρέπει, επιπλέον, να γίνει συνείδηση στον καθένα που αυτή τη στιγμή πλήττεται βάναυσα από τις πολιτικές της συγκυβέρνησης, πως το ΚΚΕ δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε ιστορικά, ούτε και διοικητικοργανωτικά με οποιοδήποτε άλλο κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος και των εφεδρειών του. «Δεν είναι σπορά της τύχης...» το ΚΚΕ, δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε αριστερίστικη γκρούπα, που πετάει δεξιά και αριστερά μαρξιστικά τσιτάτα! Στο ΚΚΕ η όποια ιεραρχική πυραμίδα, είναι -και θα πρέπει να φαίνεται- στραμμένη ανάποδα! Τα «επαγγελματικά στελέχη», ή όσοι έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες και με τη θέρμη και το πάθος του νεοφώτιστου ρίχνονται άτσαλα στη μάχη, μηχανικά και όχι ουσιαστικά, «δασκαλίζουν» έντονα. "Μην πέφτεις στην παγίδα...", "Μη μασάς...", "Μην αυταπατάσαι...", "Μη σε πιάνουν κορόϊδο..." είναι μερικές από τις εκφράσεις που ακούμε συχνά από μέλη ή στελέχη του Κόμματος. Εκφράσεις που βρίσκονται εντελώς έξω από τη λογική του επί ίσοις όροις διαλόγου. Οπως εξήγησα και πιο πάνω, δεν πιστεύω πως κάτι τέτοιο γίνεται επίτηδες, ούτε πως τα μέλη ή τα στελέχη αυτά, επιθυμούν να επιβεβαιωθούν πολλώ δε μάλλον να επιβληθούν οι ίδιοι παρά οι όποιες θέσεις. Απλά, τονίζω πως ένα τέτοιο επιτηδευμένο ύφος συνήθως συνοδεύεται και από έναν υφέρποντα εγωισμό, μια περίεργη αλαζονία που έχει να κάνει και με το μέγεθος της πολιτικής αλήθειας που ο καθένας θεωρεί πως πρεσβεύει. Αυτό το ύφος μετέρχονται σχεδόν όλοι οι καλοπροαίρετοι ή φανατισμένοι ζηλωτές. Οι πρώτοι είναι σπάνιοι, μιας και δεν μπορείς να είσαι καλοπροαίρετος, όταν είσαι ζηλωτής!

Και κάτι τελευταίο για τα οικονομικά του Κόμματος και τους τρόπους με τους οποίους συγκεντρώνονται χρήματα είτε από άμεσες προσφορές στο Κόμμα είτε μέσω διακίνησης κουπονιών. Οσο και αν οι καιροί δυσκόλεψαν και το Κόμμα μας έχει περισσότερες ανάγκες από άλλοτε, δεν πρέπει, ειδικά όσες και όσοι διακινούν κουπόνια να βρίσκονται εντελώς έξω από το πνεύμα της όποιας οικονομικής εξόρμησης του Κόμματος. Οταν λ.χ. καλεί το ΠΑΜΕ σε κινητοποίηση τους ανέργους όλων των κλάδων, είναι μάλλον άχαρο και γραφικό να ζητάμε απ' όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, 5-10 ευρώ ενίσχυση, τη στιγμή που γνωρίζουμε πως με αυτά τα χρήματα, κάποιος θα κληθεί να βγάλει ολόκληρη τη βδομάδα! Ανεργοι που για πρώτη φορά βρέθηκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας και μέχρι χτες δεν είχαν καμία σχέση με το Κόμμα, αναπαράγουν -τις περισσότερες φορές χωρίς κάποια σκοπιμότητα ή δόλο- αρνητικά αυτό το γεγονός, δίνοντας τροφή στην αστική προπαγάνδα και τους μισθοφόρους της να κραυγάζουν με λύσσα πως «το ΚΚΕ "πουλάει" ταξική συνειδητοποίηση εν είδει κουπονιών»! Κάτι που όλοι όσοι έχουμε κατά καιρούς ενισχύσει το Κόμμα, γνωρίζουμε πως -κατ' ουσίαν- δεν ισχύει!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.


Νίκος Δεναξάς
Ανεργος εκπαιδευτικός, Θεσσαλονίκη

Για το Καταστατικό

Αδυνατώ να κατανοήσω ποιοι γενικότεροι λόγοι επέβαλαν τις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό. Το επιχείρημα ότι η κατάσταση στη χώρα μας θα οξυνθεί και το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει να πάμε σε καταστατικές αλλαγές, που θα ισχυροποιούν τη λειτουργία του κόμματος, θα εξασφαλίζουν τον επαναστατικό του χαρακτήρα είναι έωλο. Το επιχείρημα αυτό, έχει εμφανιστεί και στο δημόσιο διάλογο, με διάφορες μορφές, με την ποιο «προκλητική» να υποστηρίζει ότι το κόμμα πρέπει να ανταποκριθεί στον ερχομό μιας επαναστατικής κατάστασης, την οποία κιόλας την περιγράφουμε μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας σαν να είμαστε οι μάγειροι του μέλλοντος.

Γι' αυτό το λόγο πρέπει να αντιστοιχηθούμε με την επαναστατική πραγματικότητα που θα έρθει και έτσι το «γίνεται» μετατρέπεται σε «είναι» με όλη την αθωότητα ή και την αφέλεια που περιέχει αυτή η μετατροπή.

Για τους εμπνευστές αυτής της αθώας ή και αφελούς μετατροπής, θα περιοριστώ μόνο σε αυτή τη μετατροπή, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετή για να δείξει το «πνεύμα» των αλλαγών, έχω να θυμίσω τα παρακάτω:

Πρώτο, ότι κανένα «γράμμα του νόμου» δεν έσωσε το Νόμο ούτε και την Πολιτεία. Ούτε καν το σοβιετικό σύνταγμα δεν έσωσε το σοσιαλιστικό κράτος, παρ' όλο που διέθετε στρατό - πολύ καλά εξοπλισμένο, αστυνομία, ακόμη και ειδικές δυνάμεις. Παρ' όλο που είχε κατοχυρωθεί συνταγματικά η καθοδηγητική πρωτοπορία του κόμματος, παρ' όλο που το κόμμα είχε τη δικιά του κυβέρνηση. Ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από έναν άοπλο «αντίπαλο», που έφερε το δίδυμο όνομα «πολιτική και οικονομία». Εμείς την οικονομία δεν την έχουμε ακόμα στα χέρια μας έχουμε όμως την πολιτική. Κινδυνεύουμε, λοιπόν, από την πολιτική. Και επειδή δώσαμε όνομα στον κίνδυνο από τον οποίο απειλούμαστε, ας του δώσουμε και επώνυμο. Κινδυνεύουμε από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ.

Δεύτερο, μάλλον δεν πρέπει να έχουμε βγάλει κανένα συμπέρασμα από μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, που στο επίπεδο της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του κόμματος αποδείχτηκε ότι κατέρρευσε μια οργανωτίστικη λογική, που είχε σφραγιστεί από διοικητικά χαρακτηριστικά λειτουργίας και ανάδειξης στελεχών, που είχε απεμπολήσει, δηλαδή, τις λενινιστικές αρχές συγκρότησης και λειτουργίας ενός κομμουνιστικού κόμματος. Και αυτό είναι μια διαπίστωση που αφορά όλα τα κομμουνιστικά κόμματα σε Ανατολή και Δύση. Αυτό λοιπόν που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι η άμεση αποκατάσταση των λενινιστικών κανόνων λειτουργίας και η εφαρμογή τους στην πράξη, γιατί μόνο έτσι μπορεί να διασφαλιστεί και να λειτουργήσει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Τρίτο, δεν είμαι σε θέση να ξέρω πόσα από τα μέλη μας γνωρίζουν ότι στο μπολσεβίκικο κόμμα ο Λένιν δεν είχε κανέναν επίσημο τίτλο. Ουδείς, όμως, σκέφτηκε να του αμφισβητήσει την ηγετική του θέση, την πρώτη θέση, γιατί ουδείς δεν σκέφτηκε να αμφισβητήσει την ηγετική ικανότητα του Λένιν ως παραγωγού πολιτικής, οικονομίας και φιλοσοφίας, που βασιζόταν στην υψηλή θεωρητική του κατάρτιση και στην επαφή του και στη γνώση της πραγματικότητας. Ο Λένιν είναι, ίσως, ο μοναδικός ηγέτης που δεν έχασε ποτέ την επαφή του με την πραγματικότητα.

Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η ανάδειξη των στελεχών στο κόμμα μας πρέπει να αποβάλει τον οποιονδήποτε χαρακτήρα επετηρίδας. Στέλεχος δε «γίνεται» κανένας, όταν «είναι» σε επετηρίδα, γιατί τότε θα περνάνε από μπροστά του 3.5 εκατ. ψηφοφόροι και αυτός θα τους φορτώνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», περιμένοντας την επαναστατική κατάσταση...

Προτείνω το καταστατικό να παραμείνει ως έχει.


Γεωργιάδης Παναγιώτης
Πανεπιστημιακός, ΚΟΒ Βιομηχανίας ΕΜΠ

Σκέψεις για το Καταστατικό

Στο προτεινόμενο καταστατικό κακώς συντμήθηκαν άρθρα που περιέγραφαν άρτια τις αρχές μας.

Αναλυτικά πρέπει να είναι όλα ώστε να είναι κατανοητά και κυρίως να ακολουθούνται ενσυνείδητα. Το ΠΓ και η ΚΕ όταν αποφασίζει συγκεντρωτικά χωρίς τη δημοκρατία, ενώ οι συνθήκες είναι ομαλές (33 και 11 του παλαιού καταστατικού) είναι οξύμωρο να απαιτεί την πειθαρχία πολύ δε περισσότερο να αποφασίζει ποινές. Και αν αποφασίζει για τα μέλη να αποφασίζει και για την ίδια.

Κανένα καταστατικό δεν εγγυάται τίποτα εξ αιτίας του διοικητισμού του, αν δεν τηρείται ή αν τηρείται επιλεκτικά από την καθοδήγηση και κυρίως αν υπάρχει η εντύπωση ότι σε σκληρές και αδυσώπητες συνθήκες τα άρθρα του καταστατικού θα κρατήσουν τους συντρόφους μας και όχι η πίστη στο δίκιο και στις αξίες του κόμματος για μια ανθρώπινη ζωή.

Για τα επαγγελματικά στελέχη και τους αιρετούς όλων των βαθμίδων, θεωρώ ότι πρέπει να αναβαπτίζονται σε τακτικά διαστήματα μέσα στην παραγωγή, που είναι το ταξικό σχολείο, το σχολείο που συνδέει τη θεωρία με την πράξη.

Κανένα στέλεχος της ΚΝΕ να μην περνά στο κόμμα επαγγελματικά αν δεν έχει πρώτα δουλέψει στην παραγωγή για ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει με τα στελέχη καθοδηγητές που καθοδηγούν φοιτητές και οι ίδιοι είναι χωρίς πτυχίο στο βωμό υποτίθεται της ταξικής πάλης. Αυτό είναι ως εικόνα τραγική.

Η επίκληση διάφορων δυσκολιών για τα παραπάνω ή οι ανούσιες ταυτολογίες «οι κομμουνιστές είναι επαναστάτες και όχι σύλλογος» αποφεύγουν την ουσία και μαζί μ' αυτήν τους κινδύνους γραφειοκρατικοποίησης. Η ιστορία των ανατροπών στις σοσιαλιστικές χώρες έχει πολλά να δείξει πάνω σ' αυτόν τον κίνδυνο της «κομματικής σκουριάς» που δε θέλουμε να τον δούμε. Η Κ. Οργ. Ναυτεργατών «μπαρκάριζε» τα μέλη της. Μπορούμε λοιπόν πολλά να κάνουμε αρκεί να το θελήσουμε.

Στη βάση αυτή το 19ο Συνέδριο είναι σε θέση να σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα για το κόμμα και το λαό μας.


Μάρκος Σκούφαλος
ΚΟ Χίου

Τίποτα λιγότερο!

Μελέτησα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο και τα σχέδια Προγράμματος - Καταστατικού, κι έχω να δηλώσω με πλήρη συνείδηση την ενθουσιώδη συμφωνία μου.

Σκοπός της συμμετοχής μου στο δημόσιο διάλογο δεν είναι να κάνω συγκεκριμένη και κατά άρθρο ανάλυση, διότι για όποιον τα διάβασε φορώντας τα ταξικά γυαλιά του, είναι όλα ξεκάθαρα και προσανατολισμένα επακριβώς στο σφυροδρέπανο. Τι πιο λογικό, τίμιο, επαναστατικό;

Για όσους όμως καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, κι ας πουν στα ίσα και σταράτα ότι δεν πιστεύουν στην υπόθεση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής επανάστασης. Οτι πιστεύουν μόνο στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, και πως όταν εντέλει τον κάνουμε ανθρώπινο, τότε θα μας δώσει και την άδεια να προχωρήσουμε όμορφα κι αδελφωμένα, εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενοι, στη νέα κοινωνία, όπου οι εκμεταλλευτές θα έχουν δεχτεί με χαρά να επιστρέψουν όλο το λαϊκό αίμα και τον ιδρώτα που έχουν ρουφήξει.

Ας πουν ευθέως ακόμη, ότι δε συμφωνούν με τη δικτατορία του προλεταριάτου. Πως προτιμούν τη δικτατορία του κεφαλαίου, που θεωρούν μονόδρομο, κι απλά πιστεύουν ότι αυτός ο μονόδρομος μπορεί να γίνει καλοπερπάτητος γι' αφεντικά και δούλους.

Ολα τα άλλα που μας παραθέτουν μέσα από περισπούδαστες αναλύσεις, δεν είναι τίποτα λιγότερο από χειρισμούς που κρύβουν την πραγματική πολιτική τους άποψη. 'Η, στην καλύτερη περίπτωση, είναι συγχύσεις λόγω μη κατανόησης των αξεπέραστων αντιθέσεων του καπιταλισμού και των ορίων του που παραστένεψαν.

Εκείνο που κατανοώ εγώ, είναι ότι μετά την εξαιρετικά μακροχρόνια ανεργία μου σα βιομηχανική εργάτρια, μ' ένα διάλειμμα εργασίας λίγων μηνών με σύμβαση, θα ξαναβρεθώ για πολύ καιρό πάλι στην ανεργία των 1.500.000 - 2.000.000 σήμερα και των πολύ περισσότερων αύριο. Κι έπειτα, μετά την καπιταλιστική κρίση, θα έρθει η περιβόητη καπιταλιστική ανάπτυξη και θα μας χώσουν να δουλεύουμε oλημερίς σαν σκλάβοι για ένα πιάτο φαγητό. Οχι όλους βέβαια, αφού η ανεργία στον καπιταλισμό είναι αξεπέραστη συνέπειά του. Κι εκεί στις φάμπρικες της σκληρότερης εκμετάλλευσης, όμοιες με στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα δουλεύω πλάι-πλάι με παιδιά που θα διαθέτουν πανεπιστημιακά πτυχία.

Κι οι βιομηχανικοί εργάτες εντέλει, θα είμαστε μια τεράστια πάμφτωχη μάζα με μεγάλες αποκλίσεις στη μόρφωση. Αλλοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, άλλοι δευτεροβάθμιας, άλλοι τριτοβάθμιας. Μαζί και πρώην μικροεπαγγελματίες και μικροαγρότες. Εκεί είναι που μοιραία θα σμίξουμε τα βάσανα μα και τις γνώσεις μας. Θ' ανταλλάξουμε γνώμες κι ενημέρωση. Θα δώσουμε τα χέρια ν' αντέξουμε τα βάσανα αναπτύσσοντας την αλληλεγγύη και ν' αντεπιτεθούμε στην ολομέτωπη επίθεση των μονοπωλίων, που από σήμερα εξασφαλίζουν τα πιο επικίνδυνα, αλλά και πιο βρώμικα, όπλα τους, μη εξαιρουμένου του πολέμου. Δεν αναβίωσαν το ναζισμό για πλάκα.

Μα για να φτάσουμε σ' αυτό το σμίξιμο των χεριών μας σε μια γροθιά, απαιτείται σήμερα η επίμονη - επίπονη δράση μας για χτίσιμο γερών (ποιοτικά και ποσοτικά) κομματικών οργανώσεων στους υπάρχοντες βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, μα και γενικότερα. Μια ατσάλινη βάση για τη συνέχεια, σε άλλους βιομηχανικούς κλάδους - χώρους, αν και όταν προκύψουν.

Ας ξεκαθαρίσουμε επιπλέον, πως αντικειμενικά, όσα πραγματεύεται το 19ο Συνέδριο ισχύουν και για σήμερα, όπως και η ίδια η σοσιαλιστική - κομμουνιστική επανάσταση. Το πότε όμως ο υποκειμενικός παράγοντας (σχετική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της) θα είναι έτοιμος γι' αυτό το άλμα, δύσκολο να το προβλέψουμε.

Οπωσδήποτε όμως, γι' αυτό το άλμα πρέπει να είμαστε έτοιμοι σαν Κόμμα και γενικότερα σαν ταξικό κίνημα.

Κι αυτήν την ετοιμότητα δεν την χρωστάμε μόνο στο σήμερα, μα και στο αύριο της ταξικής πάλης, κι ας μην υπάρχουμε βιολογικά πια πολλοί από εμάς.

Είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που θ' αφήσουμε στις επόμενες γενιές. Κι είναι τριπλά σημαντική, διότι περιλαμβάνει την προεπαναστατική περίοδο, την επαναστατική κατάσταση και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εκείνα δε, που οφείλουμε πάση θυσία να επιδιώξουμε εδώ και τώρα είναι:

Πληρέστερη αξιοποίηση των πρωτοπόρων κομμουνιστών μη κομματικών μελών και ένταξή τους στην οργανωμένη πάλη.

Ιδεολογικοπολιτική βοήθεια στους μη δραστηριοποιημένους φιλοκομματικούς, να εμπεδώσουν ότι δεν φτάνει να ψηφίζουν ΚΚΕ, αλλά απαιτείται και η δράση τους.

Αξιοποίηση των δυο παραπάνω περιπτώσεων στις Λαϊκές Επιτροπές που πρέπει να υπάρξουν και κατά γειτονιά, στους συλλόγους γυναικών (αν πρόκειται για γυναίκες), κι όπου αλλού μπορούν να προσφέρουν στο μαζικό κίνημα.

Ωθηση στην αυτομόρφωσή μας μέσα από ιδεολογικά μαθήματα - συζητήσεις στις οργανώσεις. Δεν είναι λίγοι και οι εξωκομματικοί σύντροφοι που το επιθυμούν γιατί το χρειάζονται.

Επιμέλεια - έλεγχος ανάδειξης στελεχών. Αναφέρομαι μέχρι εκεί που μπορώ να «δω». Μέλη γραφείου οργάνωσης, γραμματέας, καθοδήγηση. Επισημαίνω δε, ότι αυτοί οι σύντροφοι πρέπει να είναι πλήρως εξοπλισμένοι ιδεολογικά, όπως κι εκείνοι που δρουν στο συνδικαλιστικό τομέα. Δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις μειονεκτούν σε προπαγάνδα, καθοδήγηση και αντικειμενικότητα στην κρίση τους, κάτι που έχει αντίκτυπο και στην αποτελεσματικότητα της δράσης μας.

Συνεχής έλεγχος για την υλοποίηση των αποφάσεων, όπως π.χ. της αξιοποίησης μη κομματικών συντρόφων, της ενημέρωσής τους για τις όποιες δραστηριότητες κλπ. Δεν το θέτω αυθαίρετα. Ξέρω περιπτώσεις στη συνοικία, που οι δραστηριοποιημένοι εξωκομματικοί σύντροφοι απαξιώνονται, έστω και μη σκόπιμα. Τους «θυμόμαστε» δηλαδή μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Ενταση προσπαθειών στρατολόγισης νέων στην ΚΝΕ και μεγαλύτερων στο Κόμμα. Κι ας μην περιμένουμε να είναι πανέτοιμοι μπολσεβίκοι. Δοκιμασμένοι όμως στις θυσίες τού ταξικού αγώνα και δραστηριοποιημένοι, ναι, πρέπει να είναι. Κι ας μην βλέπουμε στενά την ηλικία. Π.χ., είναι άδικο για το Κόμμα και την υπόθεση της επανάστασης, να μένουν εκτός οργανωμένης ζωής δοκιμασμένοι, δραστηριοποιημένοι και με καλό ιδεολογικοπολιτικο-ιστορικό επίπεδο εξωκομματικοί κομμουνιστές, επειδή είναι σχετικά μεγάλης ηλικίας. Τι είναι ο συνειδητοποιημένος 50άρης και 60άρης; Συνταξιούχος της ταξικής πάλης; Οχι βέβαια. Είναι άκρως ενεργό μέλος της κοινωνίας, εργαζόμενος ή άνεργος εργαζόμενος, με ταξική συνείδηση. Κάμποσοι απ' αυτούς δε, έχουν ξαναπεράσει οργανωμένα απ' τις γραμμές τού Κόμματος και κάπου ξεκόπηκαν - ξεχάστηκαν μετά τη διάσπαση, αλλά παρέμειναν αταλάντευτα δίπλα στο Κόμμα. Ας δούμε λοιπόν κι αυτές τις περιπτώσεις, γιατί δεν περισσεύει κανείς στην ταξική πάλη, που εκ των πραγμάτων θα σκληρύνει πολύ.

Κι οπωσδήποτε, απαιτείται πλατύ άνοιγμα χωρίς ενδοιασμούς και εξαιρέσεις στα λαϊκά στρώματα, ασχέτου πολιτικής τοποθέτησης, ταυτόχρονα με την άφοβη αποκάλυψη - απομόνωση των φασιστοναζίδων και των φασιστοσυμμοριών τους.

Τέλος, συστρατεύομαι μ' όσους ζητάνε κορύφωση της αξιοποίησης του πολιτισμού, πολύ περισσότερο όταν αυτός μας προσφέρεται από εργάτες καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ., χωρίς να παραγκωνίζονται φυσικά και οι άλλοι.

Καλή επιτυχία στο 19ο Συνέδριό μας, όπλο ακατανίκητο ανεβασμένης ταξικής πάλης, γιατί τίποτα λιγότερο δεν αξίζει στο μέλλον της Ελλάδας, μα και της ανθρωπότητας ολόκληρης.


Ιωάννα Σκαπέτη
ΚΟΒ ΚΙΔΕ

Λίγες σκέψεις πριν το Συνέδριό μας

Θα σταθώ σε κάποιες απόψεις συντρόφων και φίλων που έτυχε να διαβάσω στην εφημερίδα μας στα πλαίσια του Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας.

Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώνω ότι μια σειρά συντρόφων μας δεν έχουν ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους ακόμα ότι ο δρόμος που θα διαβεί η εργατική τάξη μέχρι την τελική νίκη δεν θα είναι ειρηνικός. Μας διακατέχουν δηλαδή οι λεγόμενες «κοινοβουλευτικές αυταπάτες». Για να γίνω πιο συγκεκριμένος λοιπόν διάβασα πριν λίγες μέρες κάποιο άρθρο συντρόφου μέλους του Κόμματος που στην προσπάθειά του να κατευνάσει την απογοήτευσή του από το εκλογικό αποτέλεσμα βάλθηκε να μας πείσει ότι ο λαός απομακρύνθηκε από το ΚΚΕ επειδή είναι λέει απαιτητικός από αυτό και επειδή το Κόμμα μας δεν ηγείται μιας προσπάθειας για τη δημιουργία του «νέου ΕΑΜ» που στις γραμμές του θα έχει κάθε λογής πικραμένο και όχι όσους πιστεύουν στη σοσιαλιστική προοπτική, αλλά ορίζει τη λαϊκή συμμαχία ως συμμαχία των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ δηλαδή των μελών του Κόμματος.

Δηλαδή αν κατάλαβα καλά κάποιοι φίλοι αλλά και κάποια μέλη του Κόμματός μας ψήφισαν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, επειδή είναι απαιτητικοί από το ΚΚΕ και αυτήν την απαίτησή τους την εκδήλωσαν δίνοντας ψήφο στα κόμματα της Αστικής τάξης. Και κάτι ακόμα. Μήπως οι τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ απαρτίζονταν από τα μέλη του KKE;

Ε, όχι. Το κακό εκλογικό αποτέλεσμα ήρθε γιατί μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας στις συνθήκες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης περίμεναν την άμεση λύση και μάλιστα χωρίς αγώνες και χωρίς θυσίες, περίμεναν και περιμένουν το Μεσσία που θα τους σώσει από την καταστροφή, γιατί ακόμα και εμείς οι ίδιοι μέσα και γύρω από το ΚΚΕ χρόνια τώρα δεν δώσαμε ξεκάθαρα στην εργατική τάξη και το λαό να καταλάβει ότι ο μόνος δρόμος για το Σοσιαλισμό περνάει μέσα από την επαναστατική διαδικασία, την ολική σύγκρουση με την αστική τάξη και τους πολιτικούς εκφραστές της και όχι μέσα από τα αστικά κοινοβούλια και τις μικρές ή μεγάλες κοινοβουλευτικές επιτυχίες. Ποτέ άλλωστε το εκλογικό ποσοστό στις αστικές εκλογές δεν πρέπει να λαμβάνεται ως κριτήριο ορθότητας της πολιτικής του ΚΚΕ.

Ας πάμε λοιπόν λίγο στη σφαίρα της φαντασίας και ας υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ με όμορφα λόγια, γλυκά πρόσωπα και υποσχέσεις κατορθώνει στις επόμενες εκλογές να πείσει το λαό και να πάρει 45%. Την επόμενη η σ. Αλέκα αναλαμβάνει πρωθυπουργός βάζει και τον σ. Παπαδόπουλο υπουργό Οικονομικών που τα ξέρει καλά και πιάνουν δουλειά να εφαρμόσουν το Πρόγραμμα του Κόμματος. Δωρεάν παροχές Υγείας για το λαό, φάρμακα, αξιοπρεπείς συντάξεις, παιδεία, θαλλάσσιες και άλλες μεταφορές φθηνές για το λαό κλπ κλπ. Και ξαφνικά οι φαρμακοβιομήχανοι δεν πουλάνε, οι εφοπλιστές δένουν τα πλοία, η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα, οι σουπερμαρκετάδες κλείνουν τις αποθήκες τροφίμων, οι τραπεζίτες κλειδώνουν τα χρηματοκιβώτια... Τι γίνεται τότε. Ποιος θα δώσει λύση σε αυτό το ενδεχόμενο; Μα ποιος άλλος. Οι ναυτεργάτες θα λύσουν τους κάβους, οι εργάτες στο φάρμακο θα τροφοδοτήσουν τα Νοσοκομεία, οι αποθηκάριοι των σουπερμάρκετ θα σπάσουν τις κλειδαριές και θα δώσουν τα τρόφιμα στο λαό, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ θα δώσουν ρεύμα σε όλους, ο λαός της Χαλκιδικής θα πετάξει στη θάλασσα τους χρυσοθήρες και θα πάρει πίσω τη γη του κλπ. κλπ.

Αλλά όλα αυτά προυποθέτουν την οργάνωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία, το ανεβασμένο επίπεδο ταξικής συνείδησης και πάνω από όλα την απόφαση του λαου να δώσει μάχη με τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας και καταστολής, μια μάχη σκληρή και σίγουρα όχι αναίμακτη.

Είναι έτοιμη σήμερα η εργατική τάξη και ο λαός για κάτι τέτοιο; Εάν όχι, τότε η όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι άχρηστη και επικίνδυνη και θα οδηγήσει σε τεράστιες απώλειες ή στο συμβιβασμό και την αστική διαχείριση.

Εάν ναι, τότε η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ξέρουν το δρόμο να πάρουν την εξουσία και δεν χρειάζονται την έγκριση από τους αστούς.

Η παγκόσμια πείρα έδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο σε μας τους κομμουνιστές, ότι κομμουνιστικά κόμματα με τεράστια εκλογικά ποσοστά εξαφανίστηκαν σε ελάχιστο χρόνο, ακριβώς γιατί εγκατέλειψαν τις επαναστατικές αρχές του Μαρξισμού - Λενινισμού, υπέστειλαν τη σημαία της Επανάστασης, συμβιβάστηκαν στη λογική της διαχείρισης και των σταδίων περάσματος στο Σοσιαλισμό και τελικά έγιναν όργανα του Κεφαλαίου.

Οσο για το έπος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ η πείρα του ηρωικού αγώνα έδειξε πόσο σημαντικό είναι να έχεις για στόχο ακριβώς αυτό δηλαδή την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας και το πέρασμα στο Σοσιαλισμό. Αυτός ο τελικός στόχος δεν ήταν καθαρός στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αλλά και του Κόμματός μας εκείνη την περίοδο, με τη γνωστή σε όλους μας κατάληξη.

Με όλα τούτα δεν θέλω να ξορκίσω τα λάθη και τις αδυναμίες της ΚΕ του ΚΚΕ. Ομως νιώθω για πρώτη φορά εδώ και αρκετά χρόνια ότι η ΚΕ κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να ξεπεράσει τις λαθεμένες αντιλήψεις που κατά καιρούς επικράτησαν μέσα στο Κόμμα μας. Θα μπορούσα να πω πάνω σε αυτό πάρα πολλά και από τη μεγάλη πείρα μου στην ΚΝΕ της δεκαετίας '76-'85 αλλά νομίζω δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Το ΚΚΕ, όπως αναφέρει η ΚΕ, στον Πρόλογο των Θέσεων έρχεται από μακριά και θα πάει ακόμα μακρύτερα, μέχρι την τελική νίκη.

Ηρθε η ώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα στην εργατική τάξη και το λαό, να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και ας γίνουμε δυσάρεστοι σε κάποιους, πάντα όμως με βαθιά δημόσια αυτοκριτική και κριτική, κάτι που ομολογώ ότι γίνεται από την ΚΕ και με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο.

Αυτό θα είναι η παρακαταθήκη του Κόμματός μας για το μέλλον και τους αγώνες που έρχονται και πιστέψτε με θα είναι πολύ σκληροί.

Ηρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι ο δρόμος της ταξικής πάλης περνάει πρώτα από όλα από τα εργοστάσια και τους άλλους τόπους δουλειάς, εκεί που αναπνέει η εργατική τάξη και όχι από τους αστικούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα να πάρεις πίσω τα μέσα παραγωγής που σου ανήκουν αυτό δεν θα γίνει με Επερώτηση στη Βουλή αλλά με την επιβολή της Δικτατορίας του Προλεταριάτου ό,τι αυτό και αν σημαίνει.

ΖΗΤΩ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ!


Γιώργος Αραβαντινός
Φίλος του ΚΚΕ

Να ξαναπιάσουμε το νήμα!

«Για έναν πραγματικό επαναστάτη ο πιο μεγάλος κίνδυνος -ίσως και ο μοναδικός κίνδυνος- είναι να υπερβάλλει την επαναστατικότητα, να ξεχνά τα όρια και τους όρους για μια κατάλληλη και επιτυχημένη εφαρμογή των επαναστατικών μεθόδων» (Απαντα Λένιν τ. 44).

1. Η συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση αποκάλυψε τις βαθιές ασυμφιλίωτες αντιθέσεις του συστήματος, τα όριά του αλλά και την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής του στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Ταυτόχρονα, φανέρωσε βασικές αδυναμίες του λαϊκού κινήματος αλλά και την πραγματική κατάσταση του κόμματος. Χρέος είναι να εκτιμήσουμε σωστά (και όχι με βάση τις επιθυμίες μας) την υπάρχουσα κατάσταση και να χαράξουμε το δρόμο μας τόσο για το σήμερα, όσο και για το πολυπόθητο σοσιαλιστικό αύριο. Δρόμος μακρύς, δύσκολος και κυρίως όχι ευθύγραμμος!

2. Η σωστή από μέρους μας γενική εκτίμηση του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης δε σημαίνει ότι συνδυάστηκε με την πρόβλεψη του βάθους - έντασης - διάρκειας και κυρίως των βαθιών επιπτώσεων που αυτή είχε - έχει τόσο στο λαό, όσο και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση που γνώρισε η χώρα στη σύγχρονη ιστορία της, που είχε αποτέλεσμα να αφαιρεθούν στο σύνολό τους σχεδόν όσα το εργατικό - λαϊκό κίνημα είχε κατακτήσει από τις αρχές του 20ού αιώνα με το ό,τι σημαίνει αυτό και σε επίπεδο κοινωνικής συνείδησης. Στο πολιτικό εποικοδόμημα είχαμε τους σοβαρότερους τριγμούς τουλάχιστον μετά το '74. Στα λόγια μιλούσαμε σωστά για σύνδεση οικονομίας - πολιτικής, στην πράξη δεν προβλέψαμε μια σειρά γεγονότα όπως την εκλογική συντριβή του δικομματισμού, την άνοδο Χρυσής Αυγής, την μετατροπή του «θνησιγενούς» εκλογικά οπορτουνιστικού-σοσιαλδημοκρατικού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ταυτόχρονα, δεν προβλέψαμε «τα του οίκου μας, όχι μόνο για τη πιθανότητα να πέφτουμε(!) εκλογικά σε τέτοιες περιόδους αλλά και σε ζητήματα όπως π.χ. τα οικονομικά μας. Αιτίες: Θεωρητική ανεπάρκεια, εφησυχασμός, λαθεμένες αντιλήψεις που τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν στο όνομα του παραπέρα «εμπλουτισμό της πολιτικής μας».

3. Η κρίση επιδρά αντιφατικά στις συνειδήσεις. Διάθεση αποστροφής και τιμωρίας για τους υπεύθυνους από τη μια και ανησυχίας και φόβου για το μέλλον από την άλλη. Οι θέσεις δεν απαντούν ολοκληρωμένα - πειστικά (στο πώς και στα γιατί) δουλέψαμε σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Στο πώς, αφ' ενός, αποκρούσαμε τα νέα προβλήματα - δυσκολίες που δημιουργήθηκαν στον «υποκειμενικό παράγοντα» και, αφ' ετέρου, στο πώς αξιοποιήσαμε τις νέες δυνατότητες που δημιουργήθηκαν στην ωρίμανσή του. Ο απολογισμός του κόμματος θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρος ποσοτικά και ποιοτικά σε συγκεκριμένους δείκτες όπως: Οργανωμένη δύναμη, πορεία οικονομικών, κυκλοφορία εντύπων, αποτελέσματα παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα και πρώτιστα στο εργατικό (π.χ. αλλαγή συσχετισμών, βαθμός οργάνωσης - μαζικότητας κ.ά.) παρέμβαση στη νεολαία (αισθητή η απουσία του νεολαιίστικου κινήματος, συνεχιζόμενα χαμηλά τα ποσοστά μας σε ΑΕΙ-ΤΕΙ κ.ά.) εκλογικά ποσοστά κ.ά. Τα πράγματα με βάση τους δείκτες αυτούς δεν είναι ευχάριστα. Δεν αξιοποιήσαμε τις δυνατότητες που υπήρχαν -με βάση και τις κατευθύνσεις του προγράμματος του 15ου- ώστε να ηγηθούμε του λαϊκού κινήματος, ενώ υπήρχε στασιμότητα ή υποχώρηση σε μια σειρά τομείς.

Δουλέψαμε με αυτοθυσία, όμως δεν αρκούσε μόνο αυτό. Δεν αρκεί η επίκληση της ανάγκης σοσιαλιστικής επανάστασης για να μας φέρει πιο κοντά σ' αυτήν. Η «βέργα συχνά στράβωσε ανάποδα» και η στρατηγική ταυτίστηκε με την τακτική ή μετατράπηκε σε τέτοια. «Μπερδέψαμε» συχνά το σήμερα με το αύριο, δεν προβάλλαμε τη διαλεκτική τους σύνδεση, δε δείξαμε το δρόμο όχι απλά του τι σημαίνει σοσιαλισμός (απαραίτητο), αλλά πώς θα πάμε σ' αυτόν. Στην προσπάθεια να μη δουλεύουμε «μεροδούλι - μεροφάι» αλλά με βάση το πρόγραμμα, φτάσαμε συχνά στην πράξη στο άλλο άκρο να προβάλουμε -περιγράφοντας μάλιστα και αναλυτικά (όπως κάνουν τώρα οι Θέσεις)- στους σημερινούς πεινασμένους, «φαγητά για τις κουζίνες του μέλλοντος». Αν θέλουμε να είμαστε πραγματική επαναστατική πρωτοπορία το σταθερό μας μέτωπο ενάντια στη διαχείριση του συστήματος (π.χ «κυβερνητισμός» - δεξιός οπορτουνισμός) θα πρέπει να συνδυάζεται και με το μέτωπο ενάντια στον κίνδυνο του αριστερισμού - σεχταρισμού στο όνομα της «επαναστατικής καθαρότητας».

4. Να απαλλαγούμε από θεωρητικές απλουστεύσεις ή παρεκκλίσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται αλλαγές σε πρόγραμμα και καταστατικό.

α. Χρειάζεται να απαντηθεί πειστικά αλλά και απολογιστικά η εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ που η δημιουργία προϋποθέσεων για τη συγκρότησή του ήταν άμεσος πολιτικός μας στόχος σε όλα τα προηγούμενα συνέδρια. Ηταν σωστή επιλογή και δεν εφαρμόστηκε σωστά ή από τη σύλληψή της ήταν λάθος; Δε βοηθούσαμε μ' αυτόν τον τρόπο την ωρίμανση του «υποκειμενικού παράγοντα» και «βρήκαμε» άλλον «σίγουρο» τρόπο; Ηταν σωστή η γενικευμένη πολιτική συνεργασία με το ΔΗΚΚΙ-ΚΟΜ. ΑΝΑΝΕΩΣΗ πριν λίγα χρόνια ενώ τώρα ακόμη και στο μέλλον αποκλείουμε συνεργασία με κόμματα ακόμη και με «κομμουνιστικές αναφορές»; Πότε είχαμε επιτέλους δίκιο;

β. Μία εμφανιζόμενη θεωρητική απλούστευση είναι η εξίσωση «καπιταλιστική κρίση = πόλεμος = επαναστατική κατάσταση = σοσιαλιστική επανάσταση», άρα πολύπλευρη προετοιμασία του κόμματος και συνολικά του υποκειμενικού παράγοντα γι' αυτό. Στην κοινωνική εξέλιξη δεν υπάρχουν «καθαρές» - «γραμμικά ευθύγραμμες» καταστάσεις, ούτε και «καθαρές επαναστάσεις». Ολοι θα θέλαμε να ήμασταν σε «προεπαναστατική περίοδο». Ομως δεν είμαστε...

γ. Οι σημερινές αστήρικτες ιδεολογικά - επιστημονικά, αλλαγές στην εκτίμηση για τη θέση της χώρας μας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα («ανισότιμη αλληλεξάρτηση») έδωσαν στην πράξη χώρο το διάστημα αυτό να εκφράσουν τα συναισθήματα του ελληνικού λαού για τα νέα ιμπεριαλιστικά δεσμά και κόμματα όπως Χρυσή Αυγή και «Ανεξάρτητοι Ελληνες». Το ΚΚΕ σταθερά (εκτός από το 8ο) συνέδεε το ζήτημα της εξάρτησης με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα (ως άρση της κυρίαρχης αντίθεσης) και συνολικά με την πάλη για σοσιαλισμό (ως άρση της βασικής αντίθεσης εργασίας-κεφαλαίου). Η κρίση εξαιτίας των πολύχρονων δεσμών της εξάρτησης είχε πολλαπλάσιες συνέπειες για το λαό μας και ταυτόχρονα χάλκεψε και νέα δεσμά. Μήπως ο φόβος για να μην καλέσουμε την εργατική τάξη να παλέψει «κάτω από ξένες σημαίες» είχε πρακτικά το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα;

Γ. Γιατί οι αναφορές για τη στάση μας σε ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Αλλάζει κάτι σε σχέση με το παρελθόν; Διαχρονικά το κόμμα είχε στην πράξη ξεκάθαρη θέση και δράση. Και στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στη Μικρά Ασία και στην Κατοχή και πρόσφατα στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Επομένως;

5. Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή. Οι ηρωικές παραδόσεις (το ΚΚΕ υπήρχε και πριν το 18ο...) του παρελθόντος έχουν ξεθωριάσει στα μάτια των πολλών, οι δεσμοί μας με τον κόσμο έχουν αδυνατίσει επικίνδυνα. Θα πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα οργανωτικά-ιδεολογικά, χωρίς «επαναστατική λογοκοπία». Η εμπειρία από τα πρώτα χρόνια μετά το 13ο είναι χρήσιμος οδηγός!


Χατζηκώστας Αλέκος
Συνοικιακή ΚΟΒ Βέροιας, Ημαθία

Το Καταστατικό και η θρησκεία

Στις προϋποθέσεις στρατολογίας στο κόμμα προστίθεται και η προϋπόθεση, όπως διευκρινίστηκε, της απουσίας μεταφυσικών δοξασιών στο υποψήφιο μέλος από το οποίο θα ζητάμε να μην είναι θρησκευόμενο. Λάθος και πρέπει να αποσυρθεί. 1) Πώς θα ελεγχθεί, θα ζητάμε δηλώσεις; Είναι καθαρά πρόβλημα συνείδησης, δεν ελέγχεται. 2) Τι θα γίνει με τους ήδη θρησκευόμενους; 3) Υπάρχουν θρησκευόμενα μέλη πιο συνεπή και αγωνιστικά από μη θρησκευόμενα.

Ο Λένιν έλεγε για το φαινόμενο. «Τις θρησκευτικές προλήψεις πρέπει να τις καταπολεμάμε με πολλή μεγάλη σύνεση...», «...να επιτραπεί, με μια σειρά περιοριστικούς ορούς, η παραμονή στο κόμμα θρήσκων, όμως γνωστών και τίμιων κομμουνιστών...», «...Πρέπει όχι μοναχά να δεχόμαστε, μα και να τραβούμε με κάθε τρόπο στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όλους τους εργάτες που διατηρούν την πίστη στο Θεό... για να τους διαπαιδαγωγήσουμε...».


Νίκος Σαλπιστής
ΝΕ Πιερίας του ΚΚΕ

Για να παραμείνει η ΚΝΕ το μεγάλο Σχολείο

Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο με προβλημάτισε η Θ.40 όπου αναφέρεται «Η ΚΝΕ είναι η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ. Συγκροτείται στο πλευρό του ΚΚΕ με διακριτή οργανωτική δομή. Καθοδηγείται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά από το ΚΣ έως την ΟΒ από τα αντίστοιχα όργανα του ΚΚΕ [...]. Η σχέση ανάμεσα στο χαρακτήρα της ΚΝΕ ως νεολαίας του ΚΚΕ και στην οργανωτική της αυτοτέλεια πρέπει να υλοποιείται σωστά ώστε να μην προκύπτουν αντιφάσεις».

Θεωρώ πως από μόνη της η θέση της ΚΕ είναι αντιφατική. Πώς γίνεται μια Οργάνωση που καθοδηγείται οργανωτικά από μία άλλη Οργάνωση να έχει όντως οργανωτική αυτοτέλεια; Αυτή η σοβαρή και ολοφάνερη αντίφαση παραλείπεται από το σχέδιο του Καταστατικού όπου αναφέρεται πως η ΚΝΕ έχει διακριτή οργανωτική δομή και καθοδηγείται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά από το Κόμμα. Τα δύο τελευταία παρότι μπορούν να συνυπάρξουν με τον τρόπο που περιγράφεται θολά στις Θ.39-42, πιστεύω πως μακροπρόθεσμα θα εξαφανίσουν τον ιδιαίτερο ρόλο της ΚΝΕ και την ανάγκη ύπαρξης των ΟΒ.

Εκφράζεται επίσημα η άποψη πως η θεμελιακή αυτή αλλαγή είναι «...η αναφορά στο ίδιο πράγμα με πιο σαφή και συγκεκριμένη διατύπωση...»*. Δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ γίνεται μια τόσο ουσιαστική και εξόφθαλμη - εξορισμού των λέξεων - αλλαγή, αντί να εξηγήσουμε τι συνιστά ξεκάθαρα και γιατί την προτείνει η ΚΕ προσπαθούμε να πείσουμε πως όλα παραμένουν ίδια.

Είναι, ήταν και θα είναι αναγκαίο η ΚΝΕ να καθοδηγείται ιδεολογικοπολιτικά από το ΚΚΕ. Η νεολαία δεν αποτελεί ιδιαίτερη τάξη και δεν μπορεί να έχει δικό της πρόγραμμα πάλης για το σοσιαλισμό κομμουνισμό. Επίσης λόγω ηλικίας δε γίνεται να έχει αφομοιώσει την ιδεολογία μας. Εχει λοιπόν ανάγκη την αγωνιστική, ταξική, πατριωτική, κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, την πολιτική κατεύθυνση πάλης, την ιδεολογική στήριξη, την ολόπλευρη βοήθεια του ΚΚΕ. Αποδέχεται το Μαρξισμό - Λενινισμό, το πρόγραμμα του ΚΚΕ, παλεύει στο πλευρό του, διαφωτίζει τη νεολαία, τη συσπειρώνει, τη ριζοσπαστικοποιεί.

Ωστόσο, η νεολαία αποτελεί μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα. Η συντριπτική πλειοψηφία της έως 18 ετών είναι μαθητές, ενώ μετά τα 18 ένα μεγάλο κομμάτι της σπουδάζει. Υπάρχει βέβαια και ένα μέρος της νεολαίας που δουλεύει και μάλιστα σε άσχημες συνθήκες. Επίσης, από ψυχοκοινωνική άποψη η εφηβεία, ο ευάλωτος χαρακτήρας, η αστάθεια στη διαμόρφωση αντιλήψεων απαιτούν ιδιαίτερα επεξεργασμένο χειρισμό. Επιπλέον, η σημερινή νεολαία γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χρόνια των ανατροπών. Δεν έχει να συγκρίνει τους δύο δρόμους ανάπτυξης, έχει γαλουχηθεί και διαπαιδαγωγηθεί με αντικομμουνισμό και την εγκληματική διαστρέβλωση της ιστορίας και των εννοιών. Αδιαμφισβήτητα όμως αυτή η νεολαία επιθυμεί ένα καλύτερο μέλλον και αυτή είναι η βάση στην οποία μπορεί να συσπειρωθεί και να παλέψει.

Οργανωτική αυτοτέλεια, λοιπόν, δε σημαίνει μόνο διακριτή οργανωτική δομή. Το κύριο στοιχείο - που γεννά και την ανάγκη για διακριτή δομή - είναι πως η ΚΝΕ οφείλει να επεξεργάζεται με επιστημονικότητα τις Θέσεις του Κόμματος ειδικά για τη νεολαία και τις μορφές με τις οποίες θα τις κάνει πλατιά γνωστές σε όλους τους χώρους που απασχολούν και ενδιαφέρουν τη νεολαία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις σχολές μαθητείας, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, το ίντερνετ. Πρέπει η ΚΝΕ να διαμορφώνει τρόπους να διεισδύει στη νεολαία ώστε να εξηγεί μία κατάσταση, να καλεί στον αγώνα, να συσπειρώνει νέους, να οικοδομεί. Η οργανωτική αυτοτέλεια είναι που με την ολόπλευρη ιδεολογικοπολιτική βοήθεια από το Κόμμα θα ωθήσει την ΚΝΕ να αναλάβει μεγάλυτερη ευθύνη για τη νεολαία. Αυτή την ευθύνη θα την αναλάβει ουσιαστικά το κάθε μέλος και στέλεχος της Οργάνωσης από την ΟΒ ως το ΚΣ. Ετσι θα προβάλλει η ανάγκη ο καθένας μας ατομικά και συλλογικά να συνειδητοποιήσει σε μεγαλύτερο βάθος τις ανάγκες της Οργάνωσης, να κάνει υπόθεση ζωής την ανάπτυξη του αγώνα, να πάρει πρωτοβουλίες. Τότε η ΚΝΕ γίνεται το σχολείο που αναπτύσσει το χαρακτήρα με την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, αναδεικνύει και ενισχύει τις ατομικές δυνατότητες, δυναμώνει το πνεύμα με τη διαφώτηση και απελευθερώνει τον Κνίτη ώστε ο ίδιος να βάζει το δικό του προσωπικό στοιχείο στη ζωή της Οργάνωσης, να πρωτοστατεί στον περίγυρό του, να αποτελεί παράδειγμα στο χώρο του.

Ολα αυτά συνοψίζονται στο νεολαιίστικο χαρακτήρα της Οργάνωσης που αποδεικνύει την ανάγκη να υπάρχει ΚΝΕ γερή και μαζική, το μεγάλο σχολείο. Εξάλειψη της οργανωτικής αυτοτέλειας της ΚΝΕ, επομένως, σημαίνει εξάλειψη του αναγκαίου και ιδιαίτερου αυτού χαρακτήρα.

Εξάλλου το ότι «αυτή η διατύπωση ανταποκρίνεται καλύτερα στη πραγματικότητα» σημαίνει πως η σχέση ΚΚΕ - ΚΝΕ έχει ήδη μεταβληθεί, παρ' ότι δεν έχει αποφασιστεί τυπικά. Συνεπώς, η οργανωτική καθοδήγηση αντανακλάται ήδη στην υιοθέτηση ενός τρόπου σκέψης - δράσης που έχει ως αποτέλεσμα συχνά η καθοδήγηση και η παρέμβασή μας να είναι η άψυχη μεταφορά των ίδιων φράσεων, να αδυνατούμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες, να είμαστε παντελώς εκτός από χώρους που κινείται η νεολαία π.χ. Facebook. Ολο αυτό που εκφράζεται ποικιλοτρόπως καθημερινά έχει συμβάλλει στο να χάσει η ΚΝΕ τους ισχυρούς δεσμούς που είχε χτίσει με τη νεολαία τόσα χρόνια. Εχουμε πτώση της ΠΚΣ στις φοιτητικές εκλογές, στις δημοσκοπήσεις για την ψήφο της νεολαίας στις εκλογές Ιουνίου 2012 δεν υπήρχε καν μπάρα με ποσοστό για το ΚΚΕ, η συσπείρωση του ΜΑΣ είναι ελάχιστη παρά τις δραματικές εξελίξεις στην Παιδεία, αλλά και ένα σημαντικό ποσοστό της νεολαίας παρασύρεται από τη φασιστική Χρυσή Αυγή.

Τέλος, θεωρώ λάθος την εξάλειψη του προσδιορισμού της ΚΝΕ ως μαζικής πολιτικής οργάνωσης. Είναι προϋπόθεση να παλεύουμε για ΚΝΕ μαζική, αφού χωρίς μαζικότητα δεν μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις. Ειδικά σε συνθήκες που η επιρροή της ΚΝΕ συρρικνώνεται παράλληλα με του Κόμματος και το νεολαιίστικο κίνημα σχεδόν δεν υπάρχει, θα έπρεπε να τονίζεται η ιδιότητα αυτή της ΚΝΕ και όχι να εξαφανίζεται σαν να επικυρώνουμε τη σημερινή άσχημη κατάσταση.


Σμαράγδη Μιχαλακάκου
ΟΒ Ιατρικής Αθήνας

Για να μιλάμε ξεκάθαρα

Αρχικός σκοπός μου ήταν να γράψω ένα γράμμα για κάποιες σκέψεις μου πάνω στις Θέσεις απ' τη σκοπιά ενός μέλους της ΚΝΕ. Ωστόσο, διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο «Να Μιλάμε Καθαρά» στον προσυνεδριακό διάλογο την Κυριακή 3/3, μπήκα στη διαδικασία να εκφράσω μια γνώμη για όσα αναφέρει.

Καταρχήν, δεν ξεκαθαρίζεται ποιοι είναι αυτοί που «προσπαθούν επανειλημμένα να διαλύσουν το ΚΚΕ και δε θα παραιτηθούν ποτέ από αυτό το βρωμερό σκοπό» και ποιοι αυτοί που «αδυνατούν να ακολουθήσουν τα βήματα που κάνει το Κόμμα και λυγίζουν στην πίεση». Επιπλέον δεν ξεκαθαρίζεται αν είναι οι ίδιοι μ' αυτούς των οποίων «τέτοιες απόψεις εκφράζουν κι ορισμένα άρθρα στον προσυνεδριακό διάλογο». Γιατί τότε προκύπτει το συμπέρασμα πως σύντροφοι και φίλοι εκμεταλλεύονται τον προσυνεδριακό διάλογο για να κάνουν κακό στο Κόμμα (στα εισαγωγικά παρατίθενται αυτούσιες φράσεις απ' το συγκεκριμένο γράμμα).

Κι εδώ να σημειώσω πως το κόμμα μας είναι τα μέλη του. Δεν μπορούμε με τέτοιες λογικές να διαγράφουμε πορεία συντρόφων και φίλων. Σε κρίσιμες στιγμές όπως τώρα, κι αυτός είναι άλλωστε κι ο χαρακτήρας των συνεδρίων μας, οι θέσεις συζητιούνται και καθένας εκφράζεται ελεύθερα στα πλαίσια του διαλόγου χωρίς φόβο ότι θα θεωρηθεί λιποτάκτης ή σκόπιμος διαφωνών.

Τώρα, αισθάνομαι υπεύθυνη να επισημάνω μερικά πράγματα:

1. Το καταστατικό προβλέπει τροποποίηση κι όχι εμπλουτισμό προγράμματος. Πέραν αυτού, εμπλουτισμός σημαίνει προσθήκη επεξεργασιών πάνω στο ισχύον πρόγραμμα κι όχι ριζικές αλλαγές, αφαιρέσεις κι αναθεωρήσεις, δεδομένου κι ότι το πρόγραμμα έχει παραμείνει ίδιο απ' το 1996. Γιατί αυτούς τους «εμπλουτισμούς» δεν τους συμπεριλάβαμε επίσημα σε νέα έκδοση του προγράμματος; Για να ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, μετά το 15ο Συνέδριο δεν υπήρξε προγραμματικό συνέδριο έως και τώρα. Ουδεμία τροποποίηση έχει συμβεί.

2. Το καταστατικό δεν επιτρέπει σε κανένα μέλος του Κόμματος να εκθέτει τις απόψεις του σχετικά με ζητήματα εσωκομματικά σε διάφορες ιστοσελίδες. Είτε αυτά συμφωνούν με τη γενική γραμμή είτε όχι. Οπως επίσης δεν επιτρέπει να τσουβαλιάζονται σύντροφοι με ανώνυμους καλοθελητές ή κακοθελητές που συκοφαντούν χυδαία το ΚΚΕ. Αποδεχόμαστε τη γνώμη του καθενός είτε είναι σύμφωνη με την πλειοψηφία είτε όχι. Εξάλλου γνωρίζουμε πως η πλειοψηφία δεν είναι αυτή που έχει πάντα το δίκιο. Η σωστή εσωκομματική διαδικασία πλάι στη διαπαιδαγώγηση βελτιώνει κι ωριμάζει τους συντρόφους. Οποιος δεν αποδέχεται την ελεύθερη και υπεύθυνη έκφραση, παραβιάζει την εσωκομματική δημοκρατία.

3. Το ισχύον πρόγραμμα αναφέρει πως «Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, με βάση το κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα.

Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων που στοχεύουν στην ανακούφιση του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην εξάρτηση και τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι δυνατόν να συσπειρώνει και να πείθει για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.

Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε κάθε περίπτωση ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, η κατάκτηση του ηγετικού καθοδηγητικού ρόλου της, καθώς και του Κόμματός της, του ΚΚΕ, στο Μέτωπο» (σελ. 39 - 40).

Θεωρώ πως αλλιώς ακούγεται στον κόσμο «δεν κυβερνάμε» κι αλλιώς το πότε, κάτω από ποιες συνθήκες δηλαδή, το ΚΚΕ μπαίνει σε κυβέρνηση και με ποιες δυνάμεις συμμαχεί.

Από εκεί και πέρα είναι αυτονόητο σύμφωνα με το ισχύον πρόγραμμα ότι σ' αυτές δε χωράει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμβιβασμοί, οι ελιγμοί και οι συμμαχίες πρέπει να αποτελούν απαραίτητα εργαλεία μας για να έχουμε επαναστατική πολιτική. Οσο για το πού πείστηκε ο λαός για την επαναστατική πάλη μέσα από κυβέρνηση, ας δούμε το παράδειγμα της Τσεχοσλοβακίας. Αλλά και κανένα θετικό παράδειγμα να μην είχαμε ιστορικά, είναι λαθεμένο να βγάλουμε το συμπέρασμα πως το ΚΚΕ δεν μπαίνει ποτέ σε κυβέρνηση στον καπιταλισμό. Σωστότερο θα ήταν να εξετάσουμε τι λάθη έγιναν σε Βενεζουέλα, Χιλή κ.λπ. ώστε να μην τα επαναλάβουμε. Είναι αντιεπιστημονικό να μην εξετάζουμε τι συνέβη και δεν οδήγησαν σε ρήξη οι κυβερνήσεις αυτές αλλά να βγάζουμε το γενικό συμπέρασμα ότι φταίνε οι κυβερνήσεις αυτές καθαυτές. Ετσι οδηγούμαστε σε απόρριψη τακτικών που παρότι εγκυμονούν κινδύνους (αναγνωρίζουμε όλοι τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης), με καθαρό το στρατηγικό στόχο, μπορεί να μας βγάλουν μπροστά.

4. Ο όρος ανισότιμη αλληλεξάρτηση είναι εφεύρεση της ΚΕ και δε δηλώνει απολύτως τίποτα. Το γεγονός ότι κάποιος θεωρεί την Ελλάδα εξαρτημένη δε σημαίνει ούτε ότι «δε μιλάει καθαρά» ούτε πως θέλει «αντιιμπεριαλιστική-πατριωτική κυβέρνηση». Γι' αυτό ας μην κάνουμε λογικά άλματα. Σημαίνει απλά πως ούτε τα μονοπώλια της Ελλάδας αλλά ούτε κι η πολιτική που τα στηρίζει είναι κυρίαρχα, κι αυτό δεν είπε κανείς ότι αλλάζει το χαρακτήρα της εποχής. Είναι εποχή περάσματος απ' τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Συμπεράσματα όπως ότι όλες οι καπιταλιστικές χώρες είναι ιμπεριαλιστικές, κατά τη γνώμη μου δε συμπίπτουν με τη λενινιστική ανάλυση και πατούν σε λάθος βάση (οι φράσεις στα εισαγωγικά είναι κι εδώ από το ίδιο γράμμα).

5. Ασχέτως πόσοι είναι οι νοματαίοι στην Ελλάδα κι όλων των λοιπών που αναφέρονται στο τελευταίο επιχείρημα του συντρόφου, γίνεται φανερό μέσα από τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου (Θέση 63) ότι η Λαϊκή Συμμαχία υιοθετεί το στρατηγικό στόχο του ΚΚΕ, καθώς αναφέρεται ότι «υιοθετεί την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων (...) τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο» (σελ. 47). Και δυστυχώς, όταν η τακτική ταυτίζεται με τη στρατηγική υπάρχει πρόβλημα.

Θεωρώ τον προσυνεδριακό διάλογο εποικοδομητικό όταν διεξάγεται ελεύθερα χωρίς στιγματισμούς και γενικεύσεις.


Σμαράγδη Καλομοίρη
ΟΒ Ιατρικής Αθήνας

Για τις Θέσεις και το Καταστατικό

Πρόγραμμα και καταστατικό του κόμματος αλλάζουν. Είναι το επιστέγασμα του τρόπου δράσης του κόμματος τα τελευταία χρόνια και εάν πορευτεί έτσι θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα για την πορεία και το χαρακτήρα του.

Αλλαξε η οργανωτική δομή, παραμονές του συνεδρίου, προσαρμοσμένη σύμφωνα με το προτεινόμενο καταστατικό. Αποτελεί σοβαρό καταστατικό πρόβλημα. Αποφασίζει η ΚΕ πριν το συνέδριο, εάν το συνέδριο αποφασίσει διαφορετικά τι θα γίνει;

Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, βασικό στοιχείο λειτουργίας ενός κομμουνιστικού μαρξιστικού λενινιστικού κόμματος. Οταν όμως παραβιάζεται το ένα σκέλος εις βάρος του άλλου έχουμε στρέβλωση και οδηγούμαστε στον οπορτουνισμό, αριστερό ή δεξιό ίδια είναι η κατάληξη, στη σοσιαλδημοκρατία. Ιστορικά έτσι καταγράφεται π.χ. Κοτζιάς, Παπαχρήστος - Δαμανάκη, Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ κατέληξαν.

Με το νέο προτεινόμενο καταστατικό ενισχύεται ο συγκεντρωτισμός, περιορίζεται η θέση ευθύνης της ΚΟΒ και των μελών της.

Μπαίνει καινούριος όρος πως μέλος του Κόμματος είναι όποιος και οποία αποδέχεται την ιδεολογία του κόμματος, ενώ σωστό είναι όποιος και όποια αποδέχεται το πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ, η ιδεολογία εμπεριέχεται.

Αρθρο 5. Μέλος του ΚΚΕ μπορεί να ΓΙΝΕΙ και όχι ΕΙΝΑΙ όπως προτείνεται εκτός και αν μπαίνει για να δικαιολογηθεί η ανακαταγραφή.

Αρθρο 6. Πρότασή μου Μέλη του ΚΚΕ γίνονται εργάτες, εργαζόμενοι, αγρότες, πρωτοπόροι επιστήμονες - διανοούμενοι (Ρίτσος, Βάρναλης, Μπρεχτ, κλπ.), ΕΒΕ που συμμετέχουν ενεργά στην ταξική πάλη. Εργάτριες, νοικοκυρές, φοιτητές, σπουδαστές, όπως και οι άνεργοι νοείται ότι ανήκουν στους παραπάνω.

σελ 54. «το ΚΚΕ... θεμελιώδεις αρχές για ένα επαναστατικό εργατικό Κομμουνιστικό κόμμα». Με προβληματίζει ο όρος εργατικό (σαν τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα). Μη δούμε στην πορεία και προσθήκη Εργατικοκομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος.

Το αποτέλεσμα των εκλογών αναδεικνύει τη πορεία του κόμματος τα τελευταία χρόνια, αντανακλά τους περιορισμένους δεσμούς του κόμματος με οπαδούς, φίλους, την εργατική τάξη και γενικότερα την κοινωνία. Είναι και αποτέλεσμα της ταύτισης της τακτικής με την στρατηγική. Η τακτική -γι' αυτό και λέγεται έτσι- είναι ο τρόπος, η μέθοδος και η τέχνη επαφής με τις μάζες, για να μπορούμε να τους οδηγούμε προς το στρατηγικό μας στόχο.

Δε συμφωνώ ότι ήταν πρωτόγνωρες οι συνθήκες των εκλογών. Πρωτόγνωρες ήταν αμέσως μετά το 1991. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε τη δυσχερή κατάσταση που βρέθηκε το κόμμα, τόσο με τη διάσπαση όσο και με τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών. Ομως έχοντας πίστη στα ιδανικά και τις αρχές μας για την κοινωνία που οραματιζόμαστε αναπτύχθηκε το κόμμα και καθήλωσε τους οπορτουνιστές.

Αντίθετα, τώρα που είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες, έχουμε αδυνατίσει οργανωτικά, συνδικαλιστικά και σε επιρροή στη νεολαία.

Οι δηλώσεις «εμείς δεν είμαστε αριστερά», ή «δε μας νοιάζουν τα ποσοστά και 2% να πάρουμε στις εκλογές» ή όπως αντίστοιχα αναπαρήγαγαν στελέχη μας στα συνδικάτα ή «ότι υπάρχουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες στις δυνάμεις μας». Εσπρωξαν τον κόσμο μας προς τη σοσιαλδημοκρατία, στον Σύριζα.

Ο αριστερός ήταν συνυφασμένος - ταυτισμένος (και σωστά ήταν) με το ΚΚΕ. Γι' αυτό και οι οπορτουνιστές παρά την ολόπλευρη στήριξη του συστήματος, όλα τα προηγούμενα, χρόνια ήταν καθηλωμένοι. Οπως λάθος ήταν οι δηλώσεις στελεχών μας για το κίνημα της πατάτας.

Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου ήταν προκαθορισμένο πριν από τις εκλογές της 6 Μάη από την τακτική μας.

Για τη μη συμμέτοχη μας στην κυβέρνηση της αστικής διαχείρισης προφανώς και δεν μπορούσαμε να πάμε σε μία τέτοια κυβέρνηση, γιατί είχαμε πρόγραμμα που έλεγε κυβέρνηση αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική. Υπήρχαν τέτοιες πολιτικές δυνάμεις; ΟΧΙ, ήταν τέτοια πολιτική δύναμη ο Σύριζα; ΟΧΙ. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη, αυτονόητο ήταν. Δώσαμε τη δυνατότητα με τα λάθη μας να δημαγωγούν για κυβέρνηση της αριστεράς, στην ουσία πήγαμε και πάμε απολογητικά

Με βάση τις αποφάσεις των Συνεδρίων, για χρόνια, δίναμε τη μάχη ιδεολογικοπολιτικά, για το ΑΑΔΜ, απέναντι στο ΝΑΡ και το μ.λ. για το αντικαπιταλιστικό τους μέτωπο και τώρα τους ανοίγουμε την πόρτα. Αν ήταν η θέση μας οπορτουνιστική οφείλει η ηγεσία, που παραμένει η ίδια, να απολογηθεί πραγματικά και όχι τα μέλη.

Με τις Θέσεις δίνουμε έμφαση σε «ανύπαρκτη» κατάσταση για να καλύψουμε τα λάθη μας. Κοινοβουλευτικές αυταπάτες δεν ξέρω σε ποιο βαθμό υπάρχουν, αλλά τα όποια αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν ένα μέρος του βαθμού επιρροή μας στη κοινωνία.

Και για να φτάσεις στο σημείο το ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ πρέπει το κόμμα να είναι δυνατό, να είναι στις μάζες δυνατά, να συμμετέχει ενεργά και δραστήρια και η επιρροή του να είναι πολλαπλάσια από την οργανωτική του δύναμη. Η εμπειρία της πολιτικής συνεργασιών του κόμματος δημιούργησε το λαοπρόβλητο ΕΑΜ και τη ΘΡΥΛΙΚΗ ΕΠΟΝ και από κει ξεπήδησε η εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, δεν ήταν η δημιουργία τους λάθος.

Λαθεμένες ήταν οι μετέπειτα επιλογές της ηγεσίας, Βάρκιζα κλπ. και η καθυστέρηση στη δημιουργία τακτικού στρατού. Φοβάμαι ότι θα χαρίσουμε σε άλλους την ένδοξη ιστορία του κόμματος. Και με ανησυχεί αυτό από απόψεις ότι «Κομμουνιστικό Κόμμα έχουμε μετά το 1991 και ότι την προηγούμενη περίοδο το Κόμμα ήταν οπορτουνιστικό και αυτό μας καθήλωνε».


Χρήστος Μεντής
ΚΟΒ Τοπικής Διοίκησης Γιάννενα

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Στη Θέση 29 η πορεία της εκλογικής δύναμης του Κόμματος λέει μεταξύ άλλων ...«ανεξάρτητα από τους αντικειμενικούς παράγοντες που καθόρισαν την εκλογική μείωση, σημειώθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο αδυναμίες, ελλείψεις υποκειμενικού χαρακτήρα». Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ και στην εκτίμηση της ΚΕ για τις εκλογές στη σελίδα 5, αφού αναφέρει για την έλλειψη στη δουλειά του Κόμματος με τον περίγυρό του... και καταλήγει «όμως δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκλογές ως μάχη των μαχών, αποσπασμένη από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης».

Εδώ πιστεύω ότι είναι η βασική αιτία μείωσης του εκλογικού ποσοστού του Κόμματος και αυτό γιατί; Πέρα από τους οπαδούς, φίλους και περίγυρος πρέπει να προστεθεί και μέλη του Κόμματος, γιατί όταν υπάρχει έλλειψη σημαίνει μη επάρκεια ιδεολογικής κατάρτισης. Η οποία πρώτα και κύρια των μελών οδηγεί ή στο σεχταρισμό που σημαίνει υποτονίζω τις εκλογές ή στον οπορτουνισμό που σημαίνει υπερτονίζω τις εκλογές. Εγώ διακρίνω και τα δύο. Ο μεν υπερτονισμός έχει μακριές ρίζες, που ξεκινάει, για να μην πάω πιο πίσω, από την εποχή της ΕΔΑ που εκπαιδεύτηκε ένας κόσμος έτσι. Και βέβαια η κυρίαρχη ιδεολογία, η ιδεολογία της αστικής τάξης. Από την άλλη, ο υποτονισμός έχει να κάνει με την άμυνα απέναντι στον υπερτονισμό των εκλογών. Τι πρέπει να γίνει τώρα, δε θα σας το πω εγώ, θα μεταφέρω απλά τα λόγια του Λένιν «νικήσαμε στη Ρωσία και μάλιστα τόσο εύκολα γιατί είχαμε προετοιμάσει την επανάστασή μας, πρώτο βήμα για τη νίκη ήταν η δημιουργία πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος, για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε και σε ποιον μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη».

Ολο αυτό το διάστημα διαβάζοντας εγώ κάποια ντοκουμέντα, ακούγοντας «902» και TV «902», έβλεπα ότι το Κόμμα προσπαθούσε να διαφωτίσει τα μέλη του -τους οπαδούς του- τον περίγυρό του για ιδεολογικά ζητήματα, για ιστορικά θέματα. Ασχολήθηκε επίσης με θέματα των σοσιαλιστικών χωρών και τις αιτίες της αντεπανάστασης σε αυτές. Και πώς αυτά εκφράζονταν μετά την επιτυχία της Οχτωβριανής Επανάστασης, με κριτήριο του ανθρώπου που είναι έξω από το Κόμμα, ίσως με ελλιπή πληροφόρηση όπως εγώ. Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που αρχίζει να δημιουργείται από το 2004 μέχρι το αποκορύφωμά του το 2012. Κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ έβλεπες στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ να αυξάνεται απότομα. Μόλις καταλάγιαζαν τα προβλήματα επανερχότανε στα ίσα του. Αυτό το Κόμμα έπρεπε να το εκτιμήσει, να δει ότι υπάρχουν υπόγειες διαδρομές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και να πράξει τα δέοντα.

Θα μπορούσε αυτό που λέει το Πρόγραμμα του Κόμματος για αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική συνεργασία να το απευθύνει στο ΣΥΡΙΖΑ και να του το κάνει βραχνά να αποκαλυφθεί στον κόσμο ο ρόλος τους πολύ νωρίς. Γιατί, όπως η φύση δε δέχεται το κενό, είδαμε τελικά ότι την πρόταση αυτή την έκανε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αυτή με τα αδιέξοδά της θεώρησε σωστό ότι έπρεπε να γίνει.

Ενα άλλο θέμα που θέλω να θίξω είναι η προεκλογική περίοδος μέχρι το Μάη. Παρ' όλα τα επικοινωνιακά προβλήματα έβλεπες όμως τη σιγουριά μας στην από θέση επίθεση που κάναμε σε όλους. Μετά το 17% του ΣΥΡΙΖΑ από τις πρώτες εκλογές μέχρις τις δεύτερες υπήρχε μια αγχωμένη επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ φοβούμενοι πολύ μεγάλη συρρίκνωση του Κόμματος. Εδώ βλέπουμε ότι η ηγεσία σύρθηκε και από τις αντιδράσεις των μελών και των φίλων του Κόμματος. Εάν όμως το Κόμμα συνέχιζε να ακολουθεί τη Λενινιστική θεωρία για την τακτική: Δε συμμεριζόμαστε την άποψη αυτή για το εργατικό κόμμα (όπου εργατικό κόμμα βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) το εργατικό κόμμα έχει ένα πολύ μεγάλο μέλλον... λέει ο Λένιν (ψηφοφόρων λέω εγώ για τον ΣΥΡΙΖΑ) - ακόμη χειρότερα δηλαδή - αν και τα μέλη του αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό αδρανή και απαθή. Είναι εργάτες και εργάτριες που μπήκαν στα Τρέιν γιούνιον γιατί οι σύντροφοί τους του εργοστασίου είναι τρέιντ γιουνιονίστες και γιατί θέλουν να παίρνουν βοηθήματα - εδώ ακόμη χειρότερα ούτε τρέιντ γιουνιονίστες θέλουν να είναι ούτε βοηθήματα μπορεί να τους δώσει - και συνεχίζει ο Λένιν: «Εμείς όμως αναγνωρίζουμε πως η μεγάλη αριθμητική δύναμη του εργατικού κόμματος οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι είναι δημιούργημα μιας ιδεολογικής σχολής, που τα σύνορά της δεν τα έχει ακόμη ξεπεράσει η πλειοψηφία της βρετανικής εργατικής τάξης, αν και μεγάλες αλλαγές ετοιμάζονται στα μυαλά του λαού που θα αλλάξει γρήγορα αυτή την κατάσταση και, συνεχίζει, δεν πρέπει να σκορπάμε την ενεργητικότητά μας αυξάνοντας τη δύναμη του εργατικού κόμματος. Η άνοδός του στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε κομμουνιστικό κίνημα που θα νικήσει το εργατικό κόμμα. Το εργατικό κόμμα σε λίγο θα σχηματίσει κυβέρνηση, η επαναστατική αντιπολίτευση πρέπει να είναι έτοιμη για να επιτεθεί εναντίον της». Τώρα εμείς γιατί να έχουμε τόσο άγχος για το αν θα κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Ηταν ευκαιρία πιστεύω έστω και βοηθώντας τον να κάνει αυτό που είχε τρελαθεί να μην κάνει, να κυβερνήσει.

Τελειώνοντας βλέπω πρωτόγνωρα πράγματα να γίνονται στο Κόμμα και πραγματικό συγκινούμαι. Βλέπω ότι υπάρχει πίστη -και όχι με τη δογματική έννοια του όρου- στο στόχο για μια κοινωνία που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την εργασία και που κάθε μέρα θα είναι Κυριακή.

Μέσα στο γραπτό μου υπάρχουν προτάσεις. Δεν είναι αριθμημένες.

Αυτά όσον αφορά τις Θέσεις του Κόμματος μέσα από τις σωστές ή λάθος προσλαμβάνουσες που έχω εγώ.

Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι η πεμπτουσία της πολιτικής του Κόμματος που έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια είναι η προετοιμασία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για όλα αυτά που μέσα από τις αναλύσεις που κάνει αναμένονται.

Αρκεί κάποια κομματικά μέλη αυτήν την προετοιμασία, μην την μπερδεύουν με την προετοιμασία των χριστιανών για τον παράδεισο.

Θα ήθελα να τελειώσω με μια προτροπή προς όλους. Αγκαλιάστε όλοι τους εργαζόμενους. Και ας μη δίνουμε το χέρι μόνο σε όσους σηκώνονται. Σήμερα ο κόσμος έχει παγώσει, πρέπει σε όλους να απλώσουμε το χέρι και να του δείξουμε το δρόμο της διεκδίκησης και της αλληλεγγύης μας. Φίλοι, η ουτοπία είναι σήμερα ρεαλιστικός στόχος. Και για όσους βιάζονται θα ήθελα να δούμε λίγο έννοιες όπως χρόνος. Ανθρώπινος χρόνος, κοινωνικός χρόνος. Και ας μην ξεχνάμε ότι πέρα από τη θεωρία της σχετικότητας υπάρχει και η θεωρία του χάους.


Απόστολος Σπανός
Αυτοαπασχολούμενος Ηλεκτρολόγος, Γαλάτσι



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ