Κάθε άλλο παρά ειρηνικό και αισιόδοξο ποδαρικό επέλεξε για τον καινούριο χρόνο ο Κ. Σημίτης. Απ' ό,τι μαθαίνουμε, με εντολή του πρωθυπουργού θα συνέλθει εκτάκτως την πρώτη βδομάδα του νέου έτους η Επιτροπή Διαχείρισης Κρίσεων, για να εξετάσει τις διπλωματικές και στρατιωτικές επιπτώσεις από ενδεχόμενη επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες («Βήμα» 25/12), η Επιτροπή θα εξετάσει αν θα πρέπει να αναβαθμιστεί η ελληνική στρατιωτική συμμετοχή με την αποστολή και δεύτερης φρεγάτας στον Περσικό Κόλπο, αν θα δοθεί άδεια σε 300 Αμερικανούς πεζοναύτες να αποβιβαστούν στη Σούδα με αποστολή τη φρούρησή της και, βεβαίως, αν θα αναβαθμιστεί ή όχι ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και πόσο το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να επηρεάσει τα υπόλοιπα προβλήματα της περιοχής, που έχουν άμεση σχέση και με τη χώρα μας (Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, κλπ.).

Οπως βλέπετε - σύμφωνα, πάντα, με τις παραπάνω δημοσιογραφικές πληροφορίες - ένα μόνο ενδεχόμενο δεν πρόκειται να εξεταστεί στην Επιτροπή Διαχείρισης Κρίσεων: Η μη εμπλοκή της χώρας μας στον προετοιμαζόμενο από τις ΗΠΑ νέο, τυχοδιωκτικό πόλεμο και η ανάληψη πρωτοβουλιών - μια και θα έχουμε και την προεδρία της ΕΕ - για την αποτροπή του.

Κι επειδή, κάποιος μπορεί να μας πει, ότι μπορεί οι προαναφερόμενες πληροφορίες να μην είναι σωστές και να αδικούμε την κυβέρνηση, σας παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα της προχτεσινής συνέντευξης του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Τ. Γιαννίτση, στο ραδιοσταθμό «Φλας»: «Οσον αφορά το Ιράκ, πράγματι έχουμε μια πιθανότητα ισχυρή να προκύψει η προεδρία μας με πόλεμο στο Ιράκ. Δε θα είναι εύκολο, δε θα είναι ευχάριστο, θα υπάρξουν πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις. Μην ξεχνάμε όμως ότι η προεδρία έχει να εκφράσει τον κοινό παρονομαστή των "15" και θα είναι δύσκολος αυτός ο κοινός παρονομαστής, αν καν υπάρξει.

Ωστόσο εμείς έχουμε χρέος να προσπαθήσουμε ώστε το προφίλ της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο διεθνές επίπεδο, να δείξει ότι είναι λειτουργικό, ότι είναι αποτελεσματικό, ότι θα έχουμε κάνει όλες τις προσπάθειες που χρειάζονται για να έχουμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα ως πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και όχι ως εθνικές πολιτικές 15 διαφορετικών χωρών-μελών.

Θα δούμε πώς θα πάει. Δεν είναι ευθύνη δική μας, αν θέλετε, το αποτέλεσμα».

Εσείς τι καταλαβαίνετε από την απάντηση του υπουργού, ο οποίος το μόνο που βρήκε να πει κατά ενός ενδεχόμενου πολέμου, ήταν ότι «δε θα είναι ευχάριστο»..;

Το 50% της αύξησης της καταναλωτικής ζήτησης προέρχεται από δανεισμό και έτσι εξηγείται σε μεγάλο βαθμό η προβλεπόμενη κατά 2,5% αύξηση της εγχώριας κατανάλωσης το 2002, έναντι αύξησης 0,4% στην Ευρωζώνη σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» ανήμερα των Χριστουγέννων.

Α, μπα, δανείζονται και οι Ελληνες τώρα που το όραμα της ΟΝΕ έγινε πραγματικότητα; Είναι δυνατόν να είναι άδειες οι τσέπες τους τώρα που και τα ψιλά του ευρώ έχουν τόοοοσο μεγάλη αξία, όπως λέει και η κυβερνητική διαφήμιση;

'Η μήπως πρόκειται για μια ακόμα πολιτική μιζέριας - που θα 'λεγε κι ο πρωθυπουργός;

Το ΚΕΠΕ, βέβαια, απλώς επιβεβαίωσε αυτό που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Οπως το επιβεβαίωσε και έρευνα της Γιουροστάτ, σύμφωνα με την οποία οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν τη χειρότερη αγοραστική δύναμη στην Ευρώπη (Βλέπε «Κέρδος» της 21.12.2002).

Η έρευνα παίρνει ως μέσο κοινοτικό όρο πλούτου το 100 και το συγκρίνει με κάθε χώρα. Οι Λουξεμβούργιοι έχουν δείκτη 188, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί 103 και οι Ελληνες 64. Κάτω απ' το ψυχολογικό όριο του 100 είναι ακόμα οι Ισπανοί με 84 και οι Πορτογάλοι με 71.

Πάντως, οι Ελληνες έπιασαν τα... ρέστα του ευρώ.

Στη... γαλαντομία των ίδιων των τραπεζών άφησε η κυβέρνηση τον περιορισμό της ληστείας των λαϊκών καταθέσεων από τις τράπεζες. Την ίδια στιγμή τα λεγόμενα «λαϊκά ομόλογα» με τα οποία υποτίθεται ότι η κυβέρνηση θα ενίσχυε τις καταθέσεις, αποδείχτηκαν μια ακόμη φούσκα, που χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να στραφεί αλλού η συζήτηση και να μπει στο απυρόβλητο η ασυδοσία των τραπεζών.

Η αλήθεια, βέβαια είναι ότι ο Ν. Χριστοδουλάκης ουδέποτε αναφέρθηκε δημόσια στην πιθανότητα έκδοσης τέτοιων ομολόγων. Ούτε βέβαια υπήρξε ποτέ κάποια κόντρα - όπως γράφτηκε σε αρκετές εφημερίδες - του υπουργού Οικονομίας με τους μεγαλοτραπεζίτες, που λυμαίνονται το δημόσιο χρέος και θησαυρίζουν με τα κρατικά ομόλογα. Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στο θέμα και οι όποιες «διαρροές» προς τον Τύπο για λαϊκά ομόλογα και πράσινα άλογα, στην ουσία αποτελούν έκκληση στις ελληνικές τράπεζες να αγοράσουν μαζί με τους ξένους ρεντιέρηδες μεγάλα πακέτα δημόσιου χρέους στις εκδόσεις που ετοιμάζονται για το Γενάρη του 2003.

Ο Λ. Τσιρμιράκης άρχισε να γράφει το βιβλίο - μαρτυρία «Η Θεσσαλονίκη στην Αντίσταση, (το αφιέρωσε στον αδελφό του Δημήτρη, ο οποίος έπεσε ηρωικά στο Γράμμο, στις 2/4/1949), 15-20 χρόνια μετά την απελευθέρωση, στην αναγκαστική υπερορία. Η μνήμη του, αρχόμενη από το ματωμένο Μάη του '36 (δεκατετράχρονος ήταν τότε ο Λ. Τσιρμιράκης), απαθανατίζει τους αγώνες του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ, της ΟΠΛΑ, της Εθνικής Αλληλεγγύης. Τους εργατικούς αγώνες των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές. Μέσα από τη ζωντανή, παραστατική, θερμής καρδιάς αφήγηση του Λ Τσιρμιράκη, κυλούν σα σε ποτάμι, άπειρα καθημερινά και ιστορικά γεγονότα, τα πρόσωπα των αετόπουλων της Επταλόφου, Επονίτες και Επονίτισσες, Ελασίτες σε φοιτητικούς και εργατικούς αγώνες, σε μάχες, σε ανδραγαθήματα, σε εκτελεστικά αποσπάσματα. Θυμάται την Αχτιδική Επιτροπή της περιοχής του. Το στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» και «Βαγιανού», όπου εγκλείστηκε. Θυμάται το παράνομο συνοικιακό τυπογραφείο του ΕΑΜ, στο πηγάδι του κυρ-Ανέστη. Και τι δε θυμάται. Αμέτρητες οι μικρές και μεγάλες, συλλογικές και ατομικές αγωνιστικές «οδύσσειες» στην εργατομάνα Θεσσαλονίκη.

Αφορμή για να ξετυλίξει την προσωπική του «οδύσσεια», στο δίτομο «Το κουβάρι της ζωή μου», στάθηκαν τα εγγόνια του. Στο βιβλίο αυτό, διηγείται - με τη χάρη του παραμυθιού - την ιστορία των αγώνων της οικογένειάς του και των δικών του, τις μεταβαρκιζιανές διώξεις του, τη ζωή του στη Γιουγκοσλαβία και Ουγγαρία. Ελπίδα του είναι οι επόμενοι τόμοι να αφορούν στην Πολωνία και στα ταξίδια του σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Φεύγει ο χρόνος

ο παλιός

κι ο κόσμος

τον μουντζώνει,

λες και μας έφταιξε

αυτός

που 'σφιξε κι άλλο

η «ζώνη»,

α, κόσμε,

απ' τα βάσανα

νομίζω έχεις

σαλτάρει

κι ενώ σου φταίνε

οι... γαϊδάροι

βαράς, βρε,

το σαμάρι!

*

Φεύγει ο χρόνος

ο παλιός

κι οι τάξεις

που στενάζουν,

«ουστ από δω»

κατάμουτρα,

στα ίσια

του φωνάζουν,

λες και

μας έγδυσε αυτός

κι είμαστε

μ' άδεια τσέπη,

άλλοι μας

τ' άρπαξαν χοντρά

και «ουστ»

σ' εκείνους πρέπει!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τόσο ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, όσο και ο Τζεφ Χουν, σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν ότι ο πόλεμος με το Ιράκ δεν είναι αναπόφευκτος και ότι δεν έχει ληφθεί καμία οριστική απόφαση, πιθανώς σε μια προσπάθεια κατευνασμού των σφοδρών αντιδράσεων που έχουν προκληθεί εντός του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος. Η βρετανική κυβέρνηση απέφυγε να ταυτιστεί με την αμερικανική εκτίμηση ότι οι παραλείψεις που παρατηρήθηκαν στην έκθεση για το ιρακινό οπλοστάσιο αποτελούν παραβίαση της απόφασης 1441 του ΟΗΕ και κατά συνέπεια ανοίγουν το δρόμο στη στρατιωτική δράση.

Παρ' όλα αυτά, ο Τζεφ Χουν δε δίστασε να είναι αποκαλυπτικός και να καταστήσει σαφές ότι σε περίπτωση που εξαπολυθεί επίθεση κατά του Ιράκ, ο βρετανικός στρατός θα συμμετάσχει, χωρίς να είναι αναγκαία προηγούμενη έγκριση του Κοινοβουλίου, αλλά ούτε καν κάποια σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.