ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυρίαρχο ρόλο στην υποτέλεια

Γρηγοριάδης Κώστας

Η φράση που χρησιμοποίησε ο Κ. Σημίτης εξερχόμενος προχτές από το Προεδρικό Μέγαρο για το ρόλο που παίζει η χώρα μας στα Βαλκάνια δεν μπορεί να αποδοθεί σε «γλώττα λανθάνουσα», αλλά απηχεί τις πραγματικές προθέσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης. «Η Ελλάδα διαδραματίζει έναν κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή και αυτόν το ρόλο θέλουμε να διατηρήσουμε και ενισχύσουμε». Μέχρι τώρα μίλαγαν για σημαντικό ή πρωταγωνιστικό ρόλο. Τώρα απροκάλυπτα κάνουν λόγο για κυρίαρχο ρόλο και φυσικά δεν είναι τυχαίο. Τι σημαίνει στην πράξη αυτή η κυριαρχία, αποδείχτηκε με το βρώμικο, αντιδημοκρατικό και πρακτόρικο ρόλο που έπαιξαν στις τελευταίες εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία. Οπως αποκάλυψε ο «σύμβουλος» του Γ. Παπανδρέου, η κυβέρνηση Σημίτη έδωσε γραμμή στον Κοστούνιτσα να κατεβεί στους δρόμους, αντί να συμμετέχει στο δεύτερο γύρο των εκλογών. Από την άλλη, είναι φανερό ότι τοπικοί χωροφύλακες των ΗΠΑ και της νέας τάξης, με εντεταλμένη αποστολή και αρμοδιότητες, δεν μπορούν να παίξουν κανένα κυρίαρχο ρόλο, παρά μόνο εκτελώντας τις εντολές των αφεντικών της νέας τάξης. Πάντα όμως οι δουλοπρεπείς και υποτελείς καυχώνται με κωμικό τρόπο ότι είναι τα αφεντικά...

Η δημοκρατία των γκάλοπ!

Η φαρσοκωμωδία των εκλογών στις ΗΠΑ και η παρωδία της δημοκρατίας δε λέει να τελειώσει. Αφού δεν κατάφεραν ούτε μέσω των δικαστηρίων να αναδείξουν μέχρι τώρα πρόεδρο, επιστρατεύουν τώρα τα... γκάλοπ. Ετσι, προκειμένου να ασκηθεί πίεση στον Αλ Γκορ να τα παρατήσει και να αναγνωρίσει τη «νίκη» του Τζ. Μπους, έχουν βάλει μπροστά τη βιομηχανία των δημοσκοπήσεων, η οποία εμφανίζει ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών θεωρεί ότι ο Αλ Γκορ πρέπει να σταματήσει τις προσφυγές στη Δικαιοσύνη για το εκλογικό αποτέλεσμα και να αναγνωρίσει τη νίκη του αντιπάλου του. Το επόμενο βήμα είναι... να καταργήσουν το λαό και να αναδεικνύουν τον Πρόεδρο τα γνωστά κέντρα εξουσίας. Αυτή θα ήταν και η αποθέωση της δημοκρατίας made in USA. Ομολογουμένως δεν απέχουν και πολύ από αυτό το στόχο, αφού έχουν καταφέρει ο Πρόεδρος να εκλέγεται από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων.

Οι αυταπάτες...

«Αναμφισβήτητα, παρά το κοινωνικό κόστος που δημιούργησε η κυβερνητική πολιτική, η ένταξη στην ΟΝΕ δημιουργεί θετικό πλαίσιο για την πορεία της οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, δεν επιβεβαιώνεται η προεκλογική ευφορία του κ. Σημίτη για την "τετραετία του κοινωνικού κράτους". Η σημερινή απεργία στα νοσοκομεία, στην οποία μετέχουν ή και πρωτοστατούν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αντανακλά την απογοήτευση των πολιτών από την έλλειψη δημοκρατικών - μεταρρυθμιστικών αλλαγών. Και ας λέει ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος ότι προωθεί αλλαγές. Οι ασθενείς γνωρίζουν...». Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής» και το επιλέξαμε, γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, τόσο της αμηχανίας, όσο και των αυταπατών, με τις οποίες αντιμετωπίζει η ηγεσία του ΣΥΝ τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις και, ιδιαίτερα, το ογκούμενο συνεχώς κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Γεγονός, το οποίο στενεύει όλο και περισσότερο τα περιθώρια ελιγμών και κινήσεων της ηγεσίας του ΣΥΝ, καθώς κάνει αντικειμενικά όλο και δυσκολότερη τη λεγόμενη «προγραμματική αντιπολίτευση».

... της «ανθρώπινης» διαχείρισης

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η ΟΝΕ δε δημιουργεί θετικό κλίμα για την πορεία της οικονομίας γενικά, αλλά για την πορεία της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων ειδικά και συγκεκριμένα. Αλλωστε, για να διασφαλιστεί ακόμη περισσότερο η πορεία αυτή, η ΟΝΕ προβλέπει και η κυβέρνηση εξειδικεύει και υλοποιεί μια σειρά από παραπέρα μέτρα, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία, στην παιδεία, κλπ. Οι όποιες «δημοκρατικές-μεταρρυθμιστικές αλλαγές» εννοεί η «Αυγή» μπορούν να χωριστούν σε δυο, βασικά, κατηγορίες: `Η θα είναι πραγματικά προς όφελος του λαού, οπότε θα στραφούν αντικειμενικά ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, στο πλαίσιο και τις κατευθύνσεις της ΟΝΕ, κλπ., κλπ. Οπότε, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, μπαίνουν γενικότερα ζητήματα ριζικών αλλαγών στον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων και στην πορεία της χώρας. `Η θα είναι μια πολιτική στην ίδια κατεύθυνση με τη σημερινή, αλλά κάπως λιγότερο αντιλαϊκή, κάπως λιγότερο απάνθρωπη.

Σε ποια από τις δυο κατηγορίες συμπεριλαμβάνει η «Αυγή» τις «δημοκρατικές-μεταρρυθμιστικές αλλαγές» της, κι αν είναι στη δεύτερη - όπως εκτιμάμε εμείς - πού το είδε το δημοκρατικό και μεταρρυθμιστικό τους περιεχόμενο, ακόμη κι αν ήταν δυνατό αυτές να υλοποιηθούν;

Σχέδια επί χάρτου...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΙ ΚΟΙΝΟ έχουν η ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού και το ...κόμμα του Δημήτρη Αβραμόπουλου; Αμφότερα προετοιμάζονται χρόνια τώρα, δημιουργούν ντόρο, αλλά ποτέ δεν τα βλέπουμε!

Αν μη τι άλλο, όμως, ο Ολυμπιακός παίρνει και κανένα πρωτάθλημα Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Ο Αβραμόπουλος τι κάνει; Μόνο τα δημοτικά τέλη αυξάνει!

Οσο για το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ και τον Κώστα Καραμανλή, που προχτές το βράδυ κάνανε τοποθετήσεις και αναλύσεις επί του νέου κόμματος Αβραμόπουλου, τι να πούμε; Πώς είναι δυνατόν να απασχολεί τόσο πολύ κάτι που ...δεν υπάρχει; Δηλαδή, αν όντως κάνει κόμμα ο δήμαρχος Αθηναίων, τι πρόκειται να κάνουν;

Αν κι εδώ που τα λέμε θα την πατήσει ο Αβραμόπουλος σαν τον βοσκό που καλούσε στα ψέματα το χωριό σε βοήθεια, μιλώντας για «λύκο στα πρόβατα». Στο τέλος, κανείς δε θα τον πιστεύει.

Κάτι πληροφορίες που διέρρευσαν και θέλουν την ανακοίνωση του νέου κόμματος, να ανακοινώνεται το βράδυ της Πρωτοχρονιάς κάτω από το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο της Πλατείας Συντάγματος, με Αγιους Βασίληδες και τα σχετικά, ελέγχονται ως ανακριβείς.

ΑΝΤΕΧΕΙ, λέει ο Παπαντωνίου, τις διεθνείς κρίσεις η ελληνική οικονομία και δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούμε. Ασχέτως τι κάνει η οικονομία πάντως, οι μισθωτοί αυτής της χώρας δεν αντέχουν τις συνεχείς αυξήσεις στα καύσιμα και σε άλλα είδη, όπως και στην αντίστοιχη υποβάθμιση των μισθών. Εκτός, αν όλοι αυτοί δε συμπεριλαμβάνονται στην Εθνική Οικονομία.

Πάντως, θα συνιστούσαμε στον υπουργό να αποφύγει τις προβλέψεις περί του ότι το Χρηματιστήριο έχει κρίση, αλλά θα ανεβεί. Δεν ξέρει την παροιμία, που λέει ότι όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι;

Και, βέβαια, ο Παπαντωνίου «κάηκε» με τις προβλέψεις που έκανε προεκλογικά περί ανόδου στη Σοφοκλέους και, το χειρότερο, «έκαψε» και άλλο κόσμο, που έσπευσε να «επενδύσει» τις οικονομίες του.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Επικίνδυνη «κινητικότητα»

Είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι το τελευταίο διάστημα το σύστημα αγκομαχάει και αναζητεί εναγωνίως να δώσει διεξόδους, «νέα πνοή» και αποφασιστική ώθηση στην υλοποίηση του «δεύτερου κύματος εκσυγχρονισμού», δηλαδή στη νέα φάση της αντιλαϊκής επέλασης. Μια ματιά στον Τύπο των τελευταίων ημερών είναι αρκετή, για να φανεί η έκδηλη αδημονία και δυσαρέσκεια που υπάρχει σε κύκλους της άρχουσας τάξης για τους ρυθμούς υλοποίησης των κυβερνητικών επιλογών. Συγκεκριμένα, πρόκειται για δυσαρέσκεια που αφορά τόσο την προώθηση των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών, όσο και την ανάθεση μιας σειράς μεγάλων έργων.

Ηανησυχία αυτή στους κόλπους της οικονομικής ολιγαρχίας μεταδίδεται και στο πολιτικό σκηνικό και στο πολιτικό προσωπικό με πολλούς τρόπους. Ξαφνικά μεγάλες εφημερίδες που υποστηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, διαπιστώνουν ότι η κυβέρνηση έχει «κολλήσει», ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν περπατάνε με τους ρυθμούς που χρειάζεται, ότι η καταβαράρθρωση της Σοφοκλέους αποτελεί μήνυμα δυσαρέσκειας των αγορών για την «αναποτελεσματικότητα» της κυβέρνησης. Η ηγεσία του ΣΕΒ ανακαλύπτει μετά από τόσα χρόνια αγαστής συνεργασίας με την κυβέρνηση Σημίτη ότι δεν επιδεικνύει το απαραίτητο «πολιτικό θάρρος» για την υλοποίηση των διαρθρωτικών τομών. Ταυτόχρονα, διόλου τυχαία, καλλιεργείται κλίμα ότι υπάρχει «ρευστότητα» στο κομματικό σύστημα. Το τελευταίο επιτρέπει σε διάφορους επίδοξους «Μεσσίες» του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού (βλέπε Αβραμόπουλος, Δαμανάκη, Μάνος κ.ά.) να διαπιστώνουν την ύπαρξη «κενού» στο πολιτικό κενό και σπεύδουν να εγγράψουν υποθήκες για την κάλυψή του.

Από την άλλη, η κυβέρνηση Σημίτη αναζητεί απεγνωσμένα ένα ιδεολογικοπολιτικό όραμα, κάτω από το μανδύα του οποίου θα διευκολυνθεί η επιβολή των νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων σε ανοιχτά μέτωπα (ανατροπή εργασιακών σχέσεων, ασφαλιστικό, απελευθέρωση αγορών κ.ο.κ.). Αντιλαμβάνεται ότι η «διατηρησιμότητα των κεκτημένων» στην εντός ΟΝΕ εποχή, ως υποκατάστατο του «οράματος» της ένταξης στην ΟΝΕ, δεν μπορεί να συγκινήσει τις λαϊκές μάζες και να δικαιολογήσει με κάποια στοιχειώδη σοβαρότητα τη νέα αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζει. Ούτε βέβαια μπορεί να σταθεί η νέα «μεγάλη ιδέα» του Κ. Λαλιώτη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Ο Κ. Σημίτης, όμως, δε χάνει ευκαιρία να διαβεβαιώνει τα μεγάλα αφεντικά ότι μπορούν να στηρίζονται σε αυτόν και στην πολιτική του για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Εξερχόμενος από το Προεδρικό Μέγαρο το μεσημέρι της Δευτέρας έστειλε ευκρινές μήνυμα: «Οσον αφορά την οικονομία, έχουμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις (είμαστε μέλος της ζώνης του ευρώ) για σταθερή ανάπτυξη... Θέλουμε να δραστηριοποιήσουμε επιχειρήσεις, ιδιώτες σε ένα πλαίσιο επιτάχυνσης της ανάπτυξης». Κατά τη χτεσινή επίσκεψή του στο υπουργείο Μεταφορών ήταν πιο συγκεκριμένος για τις ιδιωτικοποιήσεις, επιχειρώντας να διασκεδάσει την αρνητική κριτική που δέχεται από τις «αγορές».

Τα παραπάνω βέβαια δε σημαίνουν ότι το σύστημα περνά κάποια μεγάλη κρίση. Απλά όλες οι συνιστώσες και πυλώνες του ανασυντάσσονται και μαζεύουν δυνάμεις για τη νέα αντιλαϊκή επίθεση. Τα μεγάλα αφεντικά δε μένουν στις διαπιστώσεις. Υποδεικνύουν συγκεκριμένα μέτρα, όπως ένα ισχυρό σοκ στην οικονομία, που περιλαμβάνει πιο «επιθετικά σχήματα ιδιωτικοποίησης» (διάβαζε ολοκληρωτικό ξεπούλημα των πάντων), άμεση εφαρμογή των υποδείξεων του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, κ.ά. Αυτή η ελεγχόμενη και σκόπιμη κινητικότητα που εμφανίζει το σύστημα δεν υποδηλώνει τίποτα το καλό για τα συμφέροντα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη να προχωρήσει με πιο αποφασιστικούς ρυθμούς η λαϊκή κινητικότητα στην οικοδόμηση του Μετώπου, η μόνη που αποτελεί εγγύηση ότι τα πράγματα δε θα πάνε ακόμα χειρότερα για τους εργαζόμενους.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Συντονισμένη αναπαραγωγή συκοφαντιών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν είναι η πρώτη φορά, που λέγεται ή γράφεται, ότι η διοίκηση του ΟΤΕ ανέθεσε με σκανδαλώδη τρόπο στην «Τυποεκδοτική» την εκτύπωση μιας ποσότητας του «Χρυσού Οδηγού». Από την πρώτη στιγμή, πάντως, υπήρξε απάντηση της εταιρίας, που αποκαθιστούσε τα πραγματικά γεγονότα, σύμφωνα με τα οποία, μόνο σκάνδαλο δεν αποτελούσε η συμμετοχή της στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, όπως και η κατακύρωσή του σ' αυτήν, ως μειοδότη. Απάντηση, η οποία στάλθηκε σε όλες τις εφημερίδες και δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο «Ριζοσπάστη», εδώ και αρκετές μέρες.

Ολ' αυτά, όμως, δεν απέτρεψαν τον βουλευτή του ΣΥΝ Γ. Αμπατζόγλου, να επαναλάβει τις ίδιες, ακριβώς, συκοφαντίες προχτές στη Βουλή, συμπληρώνοντάς τες, μάλιστα, με την προβοκάτσια, πως το σκάνδαλο αποτελεί προίκα προς τον Κόκκαλη, αφού «η συγκεκριμένη εταιρία θα πέσει στην αγκαλιά του». Δεν απέτρεψαν, επίσης, συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού και συμφερόντων εφημερίδες, όπως η «Αυγή», η «Ελευθεροτυπία» και η «Αυριανή», να αναπαράγουν τα ψέματα, ως κοινοβουλευτικό... ρεπορτάζ και, μάλιστα, κάτω από τίτλους «"Δώρο" στην "Τυποεκδοτική" ο "Χρυσός Οδηγός"» («Αυγή») ή «Για πώληση της "Τυποεκδοτικής" μιλάει ο βουλευτής του ΣΥΝ Γ. Αμπατζόγλου και εγκαλεί τον ΟΤΕ για την ανάθεση του "Χρυσού Οδηγού" - "Προίκα 330 εκατ. στον Κόκκαλη"» (Ελευθεροτυπία)..!

Πιστεύουν, άραγε, ότι εξυπηρετούν, με τις άθλιες αυτές πρακτικές, το αντι-ΚΚΕ μένος τους ή τις όποιες άλλες σκοπιμότητες έχουν;

Υ.Γ. Θα ήταν πολύ, άραγε, για την πρωινή, την... απογευματινή και την... αυριανή του ΣΥΝ, να αποκαταστήσουν την αλήθεια;

Βασιλική κοροϊδία εκσυγχρονιστών

Παρά τα όσα βαρύγδουπα και «πατριωτικά» υποστηρίζει η κυβέρνηση, η πραγματικότητα είναι ότι κινείται στη λογική της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού με τον Γλύξμπουργκ για τη «βασιλική» περιουσία. Πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο Κ. Σημίτης και στη συνέχεια ο εκπρόσωπός του έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους ότι «η δικαστική διαδικασία δεν τελείωσε». Τι σημαίνει αυτό; Οτι η κυβέρνηση απλά περιμένει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η οποία είναι δεδομένη με βάση τις αξίες και τις αρχές του εν λόγω οργάνου, όπως φάνηκε από την τελευταία απόφαση, που βάζει την ατομική ιδιοκτησία πάνω απ' όλα. Μετά την προεξοφλούμενη σχεδόν υπέρ του πρώην μονάρχη απόφαση, η κυβέρνηση θα επικαλεστεί τη «νομιμότητα» και στην καλύτερη περίπτωση θα πανηγυρίσει γιατί... «δώσαμε» λιγότερα απ' αυτά που αξιώνει θρασύτατα ο Γλύξμπουργκ. Δεύτερον, η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη στη λογική του δούναι και λαβείν, αφού, όπως είπε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, σύμφωνα με μελέτες διεθνών οίκων που έχει μισθώσει, η «βασιλική» περιουσία ανέρχεται σε 187 δισ. δρχ., ενώ οι οφειλές του «γαλαζοαίματου» στο δημόσιο ανέρχονται σε 197 δισ. δρχ. Αρα, όπερ έδει δείξαι... Είναι φανερό ότι εμπαίζουν χοντρά τον ελληνικό λαό. Αν θέλουν πραγματικά να τελειώνουν με τον Γλύξμπουργκ, ας συμπεριλάβουν στο υπό αναθεώρηση Σύνταγμα διάταξη, με την οποία θα ξεκαθαρίζεται - εκτός των άλλων - ότι δεν υπάρχει βασιλική περιουσία. Ολα τα άλλα είναι υποκρισία και κοροϊδία.

Παραβιάζεται και πάλι;

«Δε δίστασε να παραβιάσει, χάριν του έθνους και του λαού, την κανονική τάξη της Εκκλησίας, που απαγορεύει στους κληρικούς να αναλαμβάνουν κοσμικές φροντίδες και αξιώματα, εκφράζοντας πρόσκαιρα την εκκλησιαστική οικονομία». Η φράση ανήκει στον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Την είπε στην πρόσφατη εκδήλωση της Εκκλησίας, σχετικά με τη στάση της τελευταίας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και αφορά τον τότε αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό. Δεν τη σημειώνουμε, πάντως, επειδή διαφωνούμε κατηγορηματικά με την εκτίμηση της δράσης του τότε αρχιεπισκόπου, αλλά γιατί μας έβαλε τη σκέψη, ότι και ο νυν αρχιεπίσκοπος παραβιάζει «την κανονική τάξη της Εκκλησίας», ασχολούμενος τόσο συστηματικά με την ανάληψη «κοσμικών φροντίδων».

Μπορεί ο καθένας, βέβαια, να ισχυριστεί, ότι και πάλι γίνεται αυτό χάριν του έθνους και του λαού. Αυτό, όμως, είναι θέμα εκτίμησης και η δική μας βρίσκεται στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση.

Το... θεόσταλτο δώρο

Ο ένας το χαρακτήρισε «θεόσταλτο δώρο» και ο άλλος δε φείστηκε επιθέτων για να εξάρει την «προσπάθεια» της κυβέρνησης. Για τον δήμαρχο Ρέντη και τον υπουργό Εργασίας μιλάμε και τα όσα είπαν, προχτές, στη διάρκεια εγκαινίων ενός βρεφονηπιακού σταθμού στο χώρο του προαναφερομένου δήμου.

Μα αφού εγκαινιάστηκε ένας βρεφονηπιακός σταθμός δίκιο έχουν, έστω κι αν υπερβάλανε λίγο, ίσως σκεφθείτε. Και θα ήταν βάσιμη η σκέψη σας, αν αυτή ήταν ολόκληρη η αλήθεια. Ολόκληρη η αλήθεια, όμως, έχει ως εξής: Ο προαναφερόμενος βρεφονηπιακός σταθμός, θα χρηματοδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό μόνο για δύο χρόνια. Μετά, ή πρέπει να κλείσει ή να πληρώσουν όσοι εργαζόμενοι του Δήμου Ρέντη θα έχουν την... τύχη, να στέλνουν εκεί τα παιδιά τους. Και αυτό δε γίνεται μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πρόκειται, για γενικότερη κυβερνητική επιχείρηση, που στοχεύει στη μεταβίβαση του κόστους της κρατικής αυτής ευθύνης στις πλάτες των εργαζομένων.

Βλέπετε, η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών των εργαζομένων και του λαού δεν περιλαμβάνονται στα... ενδιαφέροντα και τις προτεραιότητες του κράτους - επιτελείου των νεοφιλελεύθερων «εκσυγχρονιστών».

Το φιάσκο της Χάγης

Πολύ έγκαιρα είχαμε προβλέψει ότι και η παγκόσμια Διάσκεψη της Χάγης για τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη θα οδηγηθεί σε αποτυχία, όπως, άλλωστε, έγινε και με τις ανάλογες Διασκέψεις στο Ρίο και στο Κιότο. Τώρα πλέον, μετά την ολοκλήρωσή της, ακόμη και μερικοί από τους πρωτεργάτες της, όπως ο Ολλανδός υπουργός Περιβάλλοντος, ομολογούν ανοιχτά: «Δεν πετύχαμε. Οι 181 σύνεδροι έφυγαν με άδεια χέρια από τη Χάγη»...

Ασφαλώς και δεν επιχαίρουμε για την επιτυχία της πρόβλεψής μας αυτής. Ούτε, βέβαια, διεκδικούμε ρόλο σύγχρονης «Πυθίας». Πώς αλήθεια θα μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι διαφορετικό από μια Διάσκεψη, όπου οι πολιτικοί ή οικονομικοί εκπρόσωποι των πολυεθνικών μονοπωλίων έδιναν τον τόνο; Ηταν μαθηματικά βεβαιωμένο ότι οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών θα λειτουργούσαν ως υπηρέτες των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, τα οποία δε διστάζουν μπροστά στο βωμό του κέρδους να θυσιάσουν το μέλλον του πλανήτη.

Και ασφαλώς αυτά τα μονοπωλιακά μεγαθήρια είναι τα μόνα που δεν έφυγαν «με άδεια χέρια» και από αυτή τη Διάσκεψη. Ισως να ήθελαν κάτι περισσότερο, όπως για παράδειγμα τη λήψη απόφασης για την ελεύθερη «αγορά ρύπανσης», από τις ανεπτυγμένες χώρες, όπως ήταν και η πρόταση των ΗΠΑ. Ομως κι έτσι που ήρθαν τα πράγματα το πεδίο παραμένει ελεύθερο, ώστε στο όνομα της λεγόμενης «ανάπτυξης» να συνεχίζουν να βιάζουν ασύστολα τη φύση, να εκμεταλλεύονται άγρια το περιβάλλον, να «μπουκώνουν» ασύδοτα την ατμόσφαιρα με τα αέρια του «θερμοκηπίου», να σπέρνουν το θάνατο...

Το μόνο που έμεινε τελικά από τη Διάσκεψη της Χάγης ήταν οι τραγικές διαπιστώσεις και οι δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων. Σύμφωνα με αυτές, αν δε ληφθούν μέτρα, η θερμοκρασία σε 100 χρόνια θα αυξηθεί μέχρι και κατά 6 βαθμούς Κελσίου - όσο αυξήθηκε, δηλαδή, τα τελευταία 10.000 χρόνια - με αποτέλεσμα τις επόμενες δεκαετίες να κινδυνεύσουν ολόκληρες παραθαλάσσιες πόλεις να καλυφθούν από τα νερά, να καταστραφούν σημαντικές εκτάσεις των τροπικών δασών, να ζει η ανθρωπότητα καθημερινά με το φάσμα της πλημμύρας, της λειψυδρίας, των πυρκαγιών και του νέφους των πόλεων.

Οι γκρίζες αυτές διαπιστώσεις, δυστυχώς, μετατρέπονται πλέον μετά και το φιάσκο της Χάγης σε θλιβερή βεβαιότητα. Μια βεβαιότητα που γίνεται ακόμη πιο μακάβρια για το περιβάλλον, το μέλλον του πλανήτη και την υγεία της ανθρωπότητας, όταν προστεθεί στις υπόλοιπες «πληγές του Φαραώ», όπως αυτή των «τρελών αγελάδων» που βρίσκεται σήμερα στο πρώτο πλάνο της επικαιρότητας ή της μόλυνσης των θαλασσών που είναι πάντα στην ημερήσια διάταξη.

Μπροστά σε μια τέτοια τραγική πραγματικότητα, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορεί πλέον να συνυπάρξει ούτε με την ομαλή εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη, το δίλημμα για τον κάθε εργαζόμενο, για τους λαούς όλου του κόσμου είναι ένα και μοναδικό: Θα συμβιβαστούν με αυτήν την κατάσταση ή θα παλέψουν για την ανατροπή της; Και από αυτήν την άποψη, επομένως, το όραμα για τη λαϊκή οικονομία, ο αγώνας για μια άλλη εντελώς διαφορετική πολιτική που θα έχει επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του και όχι το ασύδοτο κέρδος, γίνεται πια ακόμη πιο επιτακτικός.

Ο Κοκός

- Ντίνο, με λένε,

και Κοκό

και στο Τατόι

διεκδικώ

ένα σπιτάκι

...δύο μέτρα,

που το 'χω χτίσει

πέτρα, πέτρα!

* * *

Το 'χω αποκτήσει

από παλιά