Βασικό καθήκον είναι η διαμόρφωση και διεύρυνση του ΑΑΔΜ. Η επιτυχία αυτού του στόχου θα εξαρτηθεί από την πιο ευρύτερη διάδοση και αφομοίωση των Θέσεων του Κόμματος, την ικανότητα να πείσουν όλο και πιο πλατιές μάζες για την ορθότητά τους, αλλά και για τη δυνατότητα να γίνουν αυτές πραγματικότητα, αγκαλιάζοντας όλο και πιο ευρύτερους χώρους επιρροής. Εχει ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο αυτό που θα πεις, αλλά και πώς θα το πεις, με ποια επιχειρήματα για να πείσεις, να προσελκύσεις το συνομιλητή σου.

Οι Θέσεις δεν μπορούσαν να αναφερθούν σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε διάφορους χώρους και γι' αυτό ο προσυνεδριακός διάλογος καλείται να εμπλουτίσει τις Θέσεις αυτές, να τις συμπληρώσει με συγκεκριμένες επισημάνσεις, προτάσεις και εκτιμήσεις, βοηθώντας έτσι το Συνέδριο και τα όργανά του να διαμορφώσουν πληρέστερα και πιο σωστά τις αποφάσεις που θα ληφθούν στο Συνέδριο.

Θα αναφερθώ πρώτα στο χώρο των πολιτικών προσφύγων, τόσο στους επαναπατρισθέντες, όσο και σ' αυτούς που παραμένουν ακόμη στην ξενιτιά. Στη Θέση 39 αναφέρεται η καμπάνια για τα 50χρονα του ΔΣΕ και τα 80χρονα του ΚΚΕ... για τη γνωριμία με την ιστορική πείρα του Κόμματος... θα έπρεπε εδώ να σημειωθεί και η Εθνική Αντίσταση, συνέχεια της οποία είναι ο ΔΣΕ.

Ενα κομμάτι της ιστορίας του Κόμματος, της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ αποτελεί η πολιτική προσφυγιά. Στις παροικίες των πολιτικών προσφύγων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ζουν ακόμη χιλιάδες εκπατρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες (ο όρος ίσως τυπικά να έχει καταργηθεί, στην ουσία όμως υπάρχει) με τις οικογένειές τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που για διάφορους λόγους (πρόβλημα «γένους», συνταξιοδοτικά κ.ά.) δεν μπορούν να επαναπατριστούν. Σε μερικές χώρες υπάρχουν και κομματικές οργανώσεις, ενώ σε άλλες λειτουργούν μόνο Πολιτιστικοί Σύλλογοι. Μετά την ανατροπή των καθεστώτων στις χώρες αυτές, οι εναπομείναντες σ' αυτές πολιτικοί πρόσφυγες, όπως και οι λαοί των χωρών αυτών, υφίστανται τις ολέθριες συνέπειες αυτής της ανατροπής, αλλά και τις ιδεολογικές επιδράσεις και πιέσεις της πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις και τα όργανά τους στις χώρες αυτές.

Η παρουσία και η φροντίδα του Κόμματος για τα προβλήματα στο χώρο αυτό είναι απαραίτητη. Η τακτική επαφή, στο μέτρο του δυνατού, η φροντίδα, προβολή και προώθηση των προβλημάτων των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων από την ΚΟ στη Βουλή και του προβλήματος του επαναπατρισμού των υπολοίπων που επιθυμούν να γυρίσουν στην πατρίδα θα πρέπει να απασχολούν το Κόμμα. Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να αξιοποιούνται και οι μαζικοί φορείς, όπως οι ΠΟΑΟ, ΠΕΕΠΠ, ΠΕΑΕΑ, που δυστυχώς δε βρήκαν ούτε την υπόμνηση στις Θέσεις. Αρνητική ήταν η απουσία του Κόμματος και του «Ριζοσπάστη» από τις εκδηλώσεις στο χωριό «Νίκος Μπελογιάννης» της Ουγγαρίας, με την επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυση του χωριού και τη χιλιετηρίδα του ουγγρικού κράτους. Γενικά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, που είναι και λενινιστική θέση, δεν πρέπει να εγκαταλείπεται το «βήμα» για την έκφραση και προώθηση των Θέσεων του Κόμματος από εκδηλώσεις και σώματα που μας είναι δυσάρεστα και μπορεί και εχθρικά. Και για το λόγο αυτό δε θεωρώ σωστή την αποχώρηση των συνδικαλιστών από το προεδρείο της ΓΣΕΕ, παρ' όλη τη σωστή απόφαση της δημιουργίας του ΠΑΜΕ. Ενα άλλο ζήτημα που θέλω να θίξω είναι η ιδεολογικοπολιτική δουλιά και διαπαιδαγώγηση στα μέλη του Κόμματος και ιδιαίτερα στα νέα μέλη και όχι μόνο για τη θεωρητική κατάρτισή τους, αλλά και για την ατσαλένια πίστη στο Κόμμα και την ετοιμότητα να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις. Παραδείγματα ακράδαντης πίστης και αντοχής στα βασανιστήρια στις φυλακές και εξορίες έχουν δείξει πολλά οι παλιότεροι σύντροφοί μας.

Δυστυχώς, αυτό δε συνέβη και στην περίπτωση της ανατροπής των καθεστώτων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όταν πολλά νέα μέλη, αλλά και στελέχη του Κόμματος οδηγήθηκαν στην απογοήτευση, στην ηττοπάθεια και τελικά στην αποχώρηση από το Κόμμα. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης σιδερένιας πίστης και αντοχής, που είναι το πρωταρχικό κριτήριο για το μέλος του Κόμματος και ακόμη περισσότερο για την επιλογή των στελεχών. Πρέπει όμως να διακρίνουμε τη σιδερένια πειθαρχία, την πίστη και αφοσίωση στο Κόμμα, την τήρηση των καταστατικών αρχών από την τυφλή πίστη και την άποψη ότι κάποιοι είναι αλάνθαστοι, είναι θεοί και παντογνώστες.

Τα γεγονότα που συνέβησαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ενωση ήταν αποτέλεσμα και τέτοιων απόψεων. Τα γεγονότα αυτά ήταν συνταρακτικά και πολλούς συγκίνησαν και άλλους απογοήτευσαν και τους οδήγησαν στην ηττοπάθεια, στον πανικό και στην αποστασιοποίηση. Εδώ πρέπει να τονιστεί και η ευθύνη του Κόμματος, που δεν αντιμετώπισε έγκαιρα το ρόλο που έπαιξαν οι ηγεσίες του ΚΚΣΕ τις τελευταίες δεκαετίες και δεν αποκάλυψε την υπονόμευση από τα έσω του ΚΚΣΕ και την επέμβαση και συμβολή του εξωτερικού παράγοντα. Δεν ήταν στο βαθμό που έπρεπε και η παρέμβαση των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων από τις χώρες αυτές, που μερικοί είτε ωραιοποιούσαν την κατάσταση είτε περνούσαν στο άλλο άκρο της συκοφάντησης και της ισοπέδωσης των πάντων, που δημιούργησε έντονη αντίδραση στα μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών προσφύγων αντιμετώπισαν ψύχραιμα και αντικειμενικά τις εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες, στήριξαν το Κόμμα στην κρίσιμη περίοδο της διάσπασης και το στηρίζουν και σήμερα.

Οσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο φανερός ο ρόλος του εσωτερικού και εξωτερικού παράγοντα στην υπονόμευση και διάλυση του Κόμματος και της μεγάλης χώρας - αυτού του «αντίπαλου δέους», που άλλοι το αναφέρουν και άλλοι το νοσταλγούν για τη διατήρηση της ισορροπίας στην κοινωνία, τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών. Τώρα, βέβαια, γίνεται φανερός και ο προδοτικός ρόλος μερικών στελεχών του ΚΚΣΕ στη διάλυσή του και στη διάλυση της χώρας. Την πιο πειστική απόδειξη για τον αισχρό ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΣΕ αποτελεί η δήλωση του Μ. Γκορμπατσόφ ότι «σκοπός της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού» και μάλιστα για την επίτευξη του σκοπού αυτού χρησιμοποίησε την ανάδειξή του στην κορυφή της ηγεσίας.

Θεωρώ ότι οι σύντροφοι που εγκατέλειψαν το Κόμμα γι' αυτούς τους λόγους είναι καιρός να γυρίσουν στις γραμμές του, αφήνοντας εκείνους που συνειδητά τάχθηκαν ενάντια στο Κόμμα και συνεχίζουν με την αρθρογραφία τους, με τα βιβλία τους και τη συμμετοχή τους στις διάφορες εκπομπές τη συκοφαντική αντιΚΚΕ προπαγάνδα.

Νομίζω ότι το Συνέδριο πρέπει να δει το πρόβλημα της επιστροφής στο Κόμμα αυτών των συντρόφων, αλλά και παλαιότερων συντρόφων που σε διάφορες φάσεις της εσωκομματικής διαπάλης έμειναν έξω από το Κόμμα. Η καλοπροαίρετη αμφισβήτηση και κριτική που εκφράζονται στα όργανα του Κόμματος και βασίζονται στις καταστατικές αρχές του είναι υγιή φαινόμενα και πρέπει να ενθαρρύνονται. Κρίμα που ανώτερα στελέχη του Κόμματος καταπατούν αυτές τις αρχές και δίνουν το κακό παράδειγμα ιδιαίτερα στους νέους για την προσχώρηση στο Κόμμα. Με την ανοιχτή αντιπαράθεση με το Κόμμα, τη δημοσίευση των Θέσεών τους έξω από τα όργανα, τη συκοφαντική εκστρατεία ενάντια στην ηγεσία του, την εγωιστική επιμονή στην ορθότητα και την επιβολή των θέσεών τους, κάνουν ζημιά όχι μόνο στο Κόμμα, αλλά στο λαϊκό κίνημα, στην κοινωνία, οδηγώντας τη νεολαία στην απάθεια και δημιουργώντας την εντύπωση ότι «όλοι το ίδιο είναι». Ελπίζω το Συνέδριο να δώσει την πρέπουσα απάντηση σ' αυτούς και εύχομαι καλές επιτυχίες στις εργασίες του.

Ραφήνα

Μας εξηγούν οι Θέσεις τι είναι το ΑΑΔΜ και ποιες λαϊκές δυνάμεις θα το συγκροτήσουν. Πάνω σ' αυτό το ζήτημα πρέπει να μελετήσουμε σωστά τις Θέσεις, να προβληματιστούμε, να τις επεξεργαστούμε, να βρούμε λύσεις να κάνουμε προτάσεις για τη δημιουργία του.

Ολες αυτές οι δυνάμεις, σύντροφοι, δεν μπορούν από μόνες τους αυθόρμητα να κάνουν το μέτωπο. Κι αυτό το είδαμε στις προτάσεις κινητοποίησης του λαού, ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Εγιναν πολλά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή.

Εγιναν κι άλλες κινητοποιήσεις όταν περνούσαν τα ΝΑΤΟικά στρατεύματα από τη χώρα μας, όταν γίνονταν ΝΑΤΟικά Γυμνάσια μέσα στον ελληνικό χώρο, χωρίς όμως μαζική αντίσταση του λαού μας. Ολα αυτά μάς λένε πως το λαϊκό μέτωπο δε γίνεται από μόνο του αυθόρμητα, πως πρέπει οι δυνάμεις αυτές να αποκτήσουν, να δημιουργήσουν ένα κεντρικό όργανο πανελλαδικά που να τις ενώνει, να τις καθοδηγεί, να τις κινητοποιεί όταν χρειάζεται να αντιστέκονται στις επιλογές του ιμπεριαλισμού, στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, στη νέα τάξη πραγμάτων. Ενα καινούριο ΕΑΜ πάνω στη σημερινή πραγματικότητα με συνθήματα και αγώνες του καιρού μας.

Αυτό εξαρτάται από την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι να μη μιλάμε από τώρα για σοσιαλιστική επανάσταση ή δικτατορία του προλεταριάτου, αυτό είναι και θα συζητιέται μόνο μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ.

Να μην ταυτίσουμε το ΑΑΔΜ ότι είναι το ίδιο με το ΚΚΕ. Αλλη στρατηγική έχει το ΚΚΕ και άλλη το ΑΑΔΜ.

Τώρα πρωτεύει το ΑΑΔΜ για τη δημιουργία του, ας εργαστούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Στελέχη και μεγάλοι του Κόμματος, οπαδοί και φίλοι και όλος ο Δημοκρατικός, Αντικαπιταλιστικός, Αντιιμπεριαλιστικός λαός.

Ο εκσυγχρονισμένος καπιταλισμός με το μανδύα της σοσιαλδημοκρατίας στρέφει τη νεολαία στο ατομικό βόλεμα. Αλλες συνθήκες είναι σήμερα και άλλες ήταν μπροστά από 50 χρόνια. Τότε η νεολαία πίστευε στην υπεράσπιση της πατρίδας από τον ξένο κατακτητή, πολεμούσε το φασισμό. Πίστευε ατράνταχτα σε μια καλύτερη ζωή, είχε ιδανικά και θυσίαζε τη ζωή της γι' αυτά.

Συμβαίνει, σύντροφοι, και σήμερα αυτό στη νεολαία μας; Εχει τα ιδανικά που είχαμε εμείς σαν νέοι τότε; Πιστεύει σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση; Σε μια κοινωνία χωρίς πλούσιους και φτωχούς; Πιστεύει σε μια σοσιαλιστική, λαϊκή εξουσία; Στη Θέση 51, λέει πολύ λίγα για την ΚΝΕ. Στη σειρά 20 αναφέρει τα εξής: «οι νέοι άνθρωποι πρέπει να γνωρίσουν την ιστορία και τους αγώνες του λαού. Να γνωρίσουν από πρώτο χέρι τι είναι και τι θέλει το ΚΚΕ, να βοηθηθούν περισσότερο οι νέοι μας, να μην επηρεάζονται από την αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική προπαγάνδα, να αναδειχτεί η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού και το μέλλον της κομμουνιστικής κοινωνίας».

Πώς θα γίνουν, όμως, όλα αυτά. Εγώ προτείνω στην ΚΕ να βγάλει μπροσούρες, ακόμα και άλλα έντυπα που αναφέρονται σε όλα τα προβλήματα της νεολαίας. «Δε φτάνει μόνο ο "Ρ" και ο "Οδηγητής", που λίγοι διαβάζουν», πρέπει να είναι ειδικά έντυπα που αναφέρονται τα εργατικά, εκπαιδευτικά, αθλητικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και ό,τι άλλα προβλήματα που ενδιαφέρουν τη νεολαία. Να δίνουν λύσεις στη σημερινή κατάσταση πως η νεολαία μας να αντιμετωπίζει τη ζωή σήμερα στα πλαίσια του καπιταλισμού και να την ετοιμάζουμε, να την οραματιζόμαστε και να τη διαδίδουμε την ιδεολογία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Πρέπει να δείξουμε στη νεολαία πού ζει σήμερα και πώς θα ζει σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.

Η ΚΝΕ είναι το μέλλον του Κόμματος. Και στο νομό μας έχουμε μεγάλη αδυναμία. Πρέπει να ξεπεραστεί κάθε εμπόδιο και να βάλουμε Οργανώσεις Βάσης της Νεολαίας.

Αυτό συνεπάγεται την τήρηση των καταστατικών αρχών. Την εφαρμογή της εσωκομματικής Δημοκρατίας και του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού.

Την κριτική και αυτοκριτική των μελών του Κόμματος.

Να μη δεχόμαστε άκριτα κάθε απόφαση που παίρνουμε ή και κάθε τι που γίνεται μέσα στην Κομματική Οργάνωση. Να μη σηκώνουμε τα χέρια μας και ψηφίζουμε χωρίς να πούμε τη γνώμη μας, γιατί ψηφίζουμε και γιατί δεν ψηφίζουμε ή ρίχνουμε λευκό ή και τη σκέψη μας ακόμα, που θα αφορά τη στρατολογία νέων μελών, την ανάδειξη στελεχών και όποια απόφαση τυχόν παίρνουμε. Να επαγρυπνούμε σε τυχόν διείσδυση εχθρών στις γραμμές του Κόμματος στους οπορτουνιστές, σεχταριστές που θέλουν να διαβρώσουν το κόμμα και σε κάθε τέτοια αρρώστια του κόμματος.

Οταν ένα μέλος έχει αντίθετη άποψη από μια απόφαση που πάρθηκε από την πλειοψηφία της οργάνωσης, μπορεί να διατηρήσει την άποψή του αλλά θα πειθαρχήσει στην απόφαση της πλειοψηφίας και θα εργαστεί για την εφαρμογή της κι ο χρόνος θα δείξει αν έχει δίκιο ή όχι.

Ερχομαι τώρα στα γεγονότα της Σοβιετικής Ενωσης. Ολα αυτά άρχισαν μετά το θάνατο του Στάλιν. Η τότε ΚΕ του ΚΚΣΕ κήρυξε εγκληματία το Στάλιν. Εμείς, εδώ, το ΚΚΕ πειθαρχήσαμε άκριτα στην απόφαση αυτή. Ποιον κήρυξαν εγκληματία; Το Στάλιν που ήταν ο ήρωας του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, που ήταν ένας από τους τρεις μεγάλους συμμάχους που διεξήγαγε το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο της Σ. Ενωσης, που κατόρθωσε με την πολιτική του να στρέψει τον καπιταλισμό ενάντια στο φασισμό του Χίτλερ, τον πρωτεργάτη στην έκβαση του πατριωτικού πολέμου και το τελικό χτύπημα του φασισμού. Οταν οι οπορτουνιστές πήραν την εξουσία στη Σ. Ενωση δεν είδε το ΚΚΕ τι γινόταν μέσα στη χώρα αυτή; Δεν είδε τη μαύρη αγορά που γινόταν εκεί; Το δολάριο η Σοβιετική Τράπεζα το είχε ίσα με το ρούβλι και στη μαύρη έξω πουλιόταν 1 δολ. 3-4 ρούβλια; Δεν είδαμε τις διακρίσεις που γίνονταν σε ορισμένα είδη καλής ποιότητας; Που πουλιόταν σε ξεχωριστά καταστήματα μόνο σε δολάρια και ο λαός της ΣΕ έπρεπε να έχει δολάρια να τα αγοράσει; Δεν είδε το ΚΚΕ τις διακρίσεις που γίνονταν ανάμεσα σε στελέχη του ΚΚ και στο λαό; Δεν είδε το ΚΚΕ πως διάφορες νέες εφευρέσεις που γίνονταν από τους Σοβιετικούς επιστήμονες πουλιούνται στις καπιταλιστικές χώρες, γιατί έλεγαν είναι πολυέξοδες ή αφαιρούσαν τη δουλιά από ορισμένο τμήμα του λαού και φοβούνταν την ανεργία; Και τόσα πολλά άλλα αρνητικά σημεία. Εκεί, σύντροφοι, παραβιάστηκαν ωμά σοσιαλιστικές αρχές και κανόνες. Εφαρμόστηκε τώρα τα τελευταία χρόνια μετά τον πόλεμο η αρχή του Σοσιαλισμού ότι ανάλογα με την εργασία και η αμοιβή του εργαζόμενου; ή τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους παραγωγούς, σ' αυτούς που τα δουλεύουν. Ολες αυτές οι παραβιάσεις γίνονταν εσκεμμένα να αγανακτήσει ο λαός και να στραφεί ενάντια στην εξουσία, ενάντια στο ίδιο το ΚΚΣΕ κι όταν αυτοί οι ίδιοι βγήκαν και είπαν στο λαό πως θα κάνουν ένα σοσιαλισμό πιο δίκαιο, πιο καλό, όταν άνοιξαν τις πόρτες να είναι ελεύθεροι να μπαίνουν και να βγαίνουν όποιοι θέλουν, όταν κατήργησαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας μονομερώς. Οταν κατήργησαν τα Σύμβολα της εργατικής τάξης. Οταν διέλυσαν τον Κόκκινο Στρατό και τόσα άλλα, ο λαός δεν αντιστάθηκε, γιατί έτσι τον προετοίμασαν, τον είχαν το λαό ξεκομμένο από το Κόμμα. Τώρα τα βλέπουμε όλα και ακόμα δε θέλουμε να τα πιστέψουμε. Κι αυτό έγινε, στο ότι δε λειτούργησε η εσωκομματική δημοκρατία και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Δε γίνονταν αυτοκριτική και κριτική των μελών και στελεχών, δε λειτούργησε η περιφρούρηση και η επαγρύπνηση μέσα στο Κόμμα. Υστερα από τον πατριωτικό πόλεμο οι κομμουνιστές παραβίαζαν τις καταστατικές αρχές και το σπουδαιότερο ήταν που το Κόμμα στεκόταν επάνω από το λαό, ξεχώρισε από το λαό, ενώ θα έπρεπε το Κόμμα να είναι ο ίδιος ο λαός. Εμείς βγάζουμε μόνο τα θετικά σημεία, που ήταν πάρα πολλά, και τα αρνητικά τα παραβλέψαμε, τα αφήσαμε να γίνονται άκριτα, τα δεχόμασταν. Αυτά και άλλα πολλά που έγιναν εκεί τα εκμεταλλεύτηκαν «οι προδότες», ας μου επιτραπεί να τους αποκαλέσω έτσι.

Το ΚΚΕ ας διδαχθεί από τα λάθη και τις παραβιάσεις, να μην αφήνει άκριτα να γίνονται αυτά μέσα στο δικό μας Κόμμα.

Ολοι μέσα στη ζωή του Κόμματος, για ένα ΚΚΕ ισχυρό απ' όλες τις απόψεις.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Μέλος της ΚΟΒ Γρεβενών

1. Από καιρό (χρόνια αρκετά πριν) πάντα σκεπτόμουνα πως χωρίς ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι μας.

2. Και όταν λέω ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, δεν εννοώ «Λαϊκό Μέτωπο» τύπου Λεόν Μπλουμ. Οι παλιοί σύντροφοι, ηλικιωμένοι, κάτι θα θυμούνται, πού κατέληξε αυτό το «Λαϊκό Μέτωπο» που φυλάκιζε τους δημοκράτες Ισπανούς που κατέφευγαν στη Γαλλία (το 1936 και μετά). Για την ιστορία: Ο Λεόν Μπλουμ ήταν ηγέτης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Γαλλία (για να μην ξεχνάμε το ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας και πριν ακόμα ξεσπάσει η Μπολσεβίκικη επανάσταση στη Ρωσία).

3. Επομένως οι Θέσεις της ΚΕ για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ, είναι απόλυτα σωστές. Πρέπει όμως αυτές τις Θέσεις να τις ενστερνιστούν όλα τα μέλη του Κόμματος. Αλλά πάνω σ' αυτό, χρειάζεται δουλιά, πολύ δουλιά. Τρέξιμο καθημερινό, κούραση δε λογαριάζεται.

4. Αλλά για να προχωρήσει η συγκρότηση και ανάπτυξη του ΑΑΔΜ πρέπει: Πρώτο, να ξεκινήσουμε από το σπίτι μας. Μπαίνει κάθε μέρα στο σπίτι μας ο «Ριζοσπάστης»; Πιστεύω πως όχι. Πολλοί, πάρα πολλοί σ. αγοράζουν τα «Νέα», την «Ελευθεροτυπία», το «Εθνος» και πολλοί ακόμα και την «Καθημερινή». Κι ύστερα ισχυρίζονται ότι δεν τους ικανοποιεί ο «Ριζοσπάστης»! ΕΛΕΟΣ! Ας ψάξουν να μάθουν με τι θυσίες βγαίνει η εφημερίδα μας. Αν όλοι οι σ. αγόραζαν το «Ρίζο» και η κυκλοφορία θα έφτανε στα ύψη που πρέπει να φτάσει, τότε θα δούμε πραγματικά πώς θα καλυτερεύσει και ας σταματήσει η αφ' υψηλού κριτική. Δεύτερο, Ψηφίζει όλη η οικογένεια το Κόμμα στις εκλογές; Νομίζω πως όχι. Σε πολλές, πάρα πολλές οικογένειες, άλλο ψηφίζει ο άντρας, άλλο η γυναίκα, άλλο τα παιδιά. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Εμπρός λοιπόν. Η συγκρότηση του Μετώπου (ΑΑΔΜ) ας αρχίσει πρώτα απ' το σπίτι μας. Μετά από την πολυκατοικία μας, που πολλοί από μας δεν ξέρουμε ποιος είναι ο γείτονάς μας. Τρίτο από τη γειτονιά μας, τέταρτο από τη συνοικία μας κ.ο.κ.

5. Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την 6η Πλατιά Ολομέλεια του ΚΚΕ. Η καθοδήγηση του Κόμματος, προσεκτικά και μεθοδικά, ασχολήθηκε και θ' ασχοληθεί, και θα βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Κι εγώ προσωπικά συμφωνώ, πως πρέπει να πάρουμε θέση για μερικές αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου, ιδιαίτερα στο θέμα ΣΤΑΛΙΝ. (Αλλωστε και στον Προσυνεδριακό Διάλογο του 14ου Συνεδρίου είχα γράψει να σταματήσει το θέμα της θολούρας με το θέμα Μπέρια κλπ. και να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας πάνω στο θέμα σταλινισμός - αντισταλινισμός).

6. Ας μην αναγάγουμε όμως σε αποκλειστικό θέμα μας για το 16ο Συνέδριο το θέμα του 20ού Συνεδρίου και της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί και να μας βασανίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, είναι η συγκρότηση και ανάπτυξη του ΑΑΔΜ.

7. Θέμα ανάδειξης στελεχών (Κωστόπουλος, Θεωνάς, Μαντζουράνης κλπ.). Κατά τη γνώμη μου πρέπει να προσεχτεί η ανάδειξη στελεχών και ιδιαίτερα εργατικών στελεχών. Δεν είναι απορίας άξιο πώς συμβαίνει που τα ανωτέρω στελέχη που πέρασαν από τη ΓΣΕΕ, κατέληξαν στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό, στο συμβιβασμό και τελικά στον αντικομμουνισμό; Μήπως δεν προσέχτηκε η στάση τους έγκαιρα; Κι όταν πια φανερώθηκαν κι αποκαλύφθηκαν, τι κάναμε; Γιατί δόθηκε περίοδος χάριτος; Οταν ένας που διατέλεσε μέλος του Πολιτικού Γραφείου δεν εκλέγεται από το 15ο Συνέδριο ούτε καν μέλος της ΚΕ γιατί στέλνεται στην Ευρωβουλή; Τόση έλλειψη στελεχών είχαμε; Δεν το πιστεύω.

8. Και λίγα για τον Μήτσο Κωστόπουλο. Κωστόπουλε, φαίνεται πως καλά μπολιάστηκες κατά τη θητεία σου στη ΓΣΕΕ σαν γενικός γραμματέας στο ρεφορμισμό, στον οπορτουνισμό κλπ., αλλά το έκρυβες. Στη συνέντευξή σου στο «Εθνος» το παραδέχτηκες. Περίμενες να εκδηλωθείς πρώτα, παραμονές του 15ου Συνεδρίου. Στη συνέχεια μάς έκανες την πάπια. Περίμενες πάλι παραμονές των τελευταίων εκλογών ν« αποκαλυφθείς και παραμονές του 16ου Συνεδρίου να εκδηλωθείς ξεδιάντροπα μετά τη διαγραφή σου. ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ! Συναγελάζεσαι μ' αυτούς, που σε εκπαραθύρωσαν από τη ΓΣΕΕ. Σε λίγο θα λες πως συναγελάζεσαι με την «αριστερά» του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι. Χαζοί δεν είναι οι κομμουνιστές, οι εργαζόμενοι. Σε πήρανε χαμπάρι. Κάνε «υπομονή». Υπάρχει χώρος για σένα και τους όμοιούς σου στο καινούριο κόμμα (κεντρο-αριστερο-δεξιό) που ετοιμάζεται. Και σα στυμμένη λεμονόκουπα στο τέλος θα πεταχτείς στο καλάθι των αχρήστων.

9. Κλείνοντας θα αναφερθώ στη θέση 58 (σελίδα 47) για τα οικονομικά. Η παράγραφος «η νέα ΚΕ πρέπει να δει το πρόβλημα της επιχειρηματικής δραστηριότητας του Κόμματος. Να ξεφύγει από τον ερασιτεχνισμό» δε με ικανοποιεί προσωπικά, και ειδικά η λέξη «ερασιτεχνισμός». Κατά τη γνώμη μου, πολλά υπονοεί. Καλύτερα να μη γραφότανε.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Θα ανέμενα από την Κεντρική Επιτροπή ενός Κόμματος που αναφέρεται στο διαλεκτικό υλισμό, στο πρόγραμμά του να καθορίζει όρους και έννοιες με σαφήνεια. Επίσης θα ανέμενα να γίνει αναφορά στην ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος. Το μέτωπο από πού αντλεί αναφορές; Από τα ενιαία μέτωπα που πρότειναν τα πρώτα συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς; Από τα λαϊκά αντιφασιστικά μέτωπα της δεκαετίας του '30; Είναι μια καινοτομία στο παγκόσμιο κίνημα; Επιπλέον δε γίνεται καθόλου αναφορά στην πολιτική του Κόμματος παλαιότερα (περίοδος 1919-1990), ούτε γίνεται αποτίμηση των κατά καιρούς μετώπων και του αν προώθησαν την πάλη για το σοσιαλισμό. Π.χ. η συγκρότηση του ενιαίου συνασπισμού ΚΚΕ-ΕΑΡ, με τη συμμετοχή αστικών κομμάτων και προσωπικοτήτων (Λάζαρης, Γιώτας, Λεντάκης, Παναγούλης κ.ά.), οι οποίοι εξέφραζαν μόνο τους εαυτούς τους, η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, το καλοκαίρι του 1989, η συγκυβέρνηση επί οικουμενικής με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, εντάσσονταν στα πλαίσια οικοδόμησης αντιμονοπωλιακού μετώπου; Διαμόρφωσαν ευνοϊκότερους όρους πάλης για το σοσιαλισμό;

Σχετικά με τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, όλη η ιστορία έχει δείξει ότι οι θεσμοί του καπιταλιστικού κράτους (παρά τις απόψεις των θεωρητικών του Ευρωκομμουνισμού) δεν μπορούν να αλλάξουν το ταξικό τους περιεχόμενο και επομένως με τη χρήση τους θα οδηγηθούμε σε άλλη κοινωνία, αν υπάρχει αντικαπιταλιστική κυβέρνηση. Το Κοινοβούλιο είναι όργανο εξουσίας της αστικής τάξης και σε όλες τις περιπτώσεις αυθεντικών προλεταριακών επαναστάσεων αναπτύσσεται δυαδική εξουσία, η εργατική τάξη δημιουργεί εργατικά συμβούλια. Μια κυβέρνηση αντικαπιταλιστική θα αντιμετωπίσει την επίθεση της αστικής τάξης της χώρας της (που θα ενισχύεται από τη διεθνή αστική τάξη) και είτε θα συμβιβαστεί και θα αρκεστεί στο να αποδεχτεί το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, σεβόμενη την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, αρκούμενη στην ανακούφιση των ασθενέστερων με περιορισμένης αποτελεσματικότητας μέτρα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής (όπως κάνουν οι κυβερνήσεις στην Ιταλία, τη Γαλλία, που συμμετέχουν και κομμουνιστικά κόμματα ή έκανε το ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1981-1985), είτε θα αντιμετωπίσει οικονομικό πόλεμο (φυγή κεφαλαίων, περιορισμός παροχής πιστώσεων από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κερδοσκοπικές επιθέσεις στο νόμισμά της κλπ.), με σκοπό να προκληθεί υπερπληθωρισμός, έλλειψη αγαθών και να υπάρξει λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον της. Ο οικονομικός πόλεμος μπορεί να εξελιχθεί και σε απόπειρα ένοπλης ανατροπής της, όπως έγινε στη Χιλή το 1973. Στη δεύτερη περίπτωση θα αναγκαστεί σύντομα να πάρει υπό τον έλεγχό της τη διεύθυνση της οικονομίας, να ελέγξει το εξωτερικό εμπόριο, αλλιώς θα καταρρεύσει. Επίσης στο κεφάλαιο σχετικά με τα καθήκοντα του Κόμματος (σ. 40-48) ενώ γίνονται προτάσεις για το πώς να ενισχυθεί η προπαγάνδα του Κόμματος στις μάζες, θα αναδειχτούν στελέχη κλπ., δε γίνεται καμιά αναφορά στο οργανωτικό μοντέλο του Κόμματος. Πιστεύω ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός προϋποθέτει την πιο πλατιά εσωκομματική δημοκρατία (το κάθε μέλος να έχει το δικαίωμα προσυνεδριακά, αλλά και όταν ανακύπτουν σημαντικά ζητήματα να γνωστοποιεί τις απόψεις του μέσω των κομματικών εντύπων και να τις μαθαίνουν και τα άλλα μέλη, σε διαφορετικές Οργανώσεις Βάσης, αλλά έχει και την υποχρέωση, εφόσον παρθεί μια απόφαση, όπως κάθοδος στις εκλογές, να αγωνιστεί για την επιτυχία και όχι την αποτυχία της και οφείλει να δημοσιοποιήσει τυχόν διαφωνίες μετά την εκλογική μάχη). Αν δεν υπάρχει εσωκομματική δημοκρατία, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν εφαρμόζεται με τη Λενινιστική έννοια, αλλά με τη Σταλινική παραφθορά της και πρόκειται για γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Αναφορικά με τον υπαρκτό σοσιαλισμό, πέρα από την αναφορά για νίκη της αντεπανάστασης (σ. 10), δε γίνεται καθόλου ανάλυση σε ποια κοινωνικά στρώματα στηρίχτηκε η αντεπανάσταση, πώς τα στρώματα αυτά κατάφεραν να αποκτήσουν τέτοια επιρροή, ώστε ένας από τους εκπροσώπους τους να γίνει γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ (ο Γκορμπατσόφ) και να προωθήσει την πολιτική της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, συναντώντας μικρή αντίσταση στο εσωτερικό του ΚΚΣΕ. Κι αυτό συνέβη ύστερα από 70 χρόνια απόπειρας οικοδόμησης σοσιαλισμού. Ούτε τίθεται το ερώτημα πώς έγινε δυνατό ύστερα από μερικές δεκαετίες αρμονικής οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας χωρίς την ύπαρξη ανταγωνιστικών αντιθέσεων (αυτό υποστήριζαν τα σοβιετικά εγχειρίδια) να εμφανιστούν τέτοια στρώματα. Η άποψη ότι δεν υπήρχαν εσωτερικές αντιφάσεις, αλλά πράκτορες του ιμπεριαλισμού μπόρεσαν να καταλάβουν την εξουσία και να ανατρέψουν το σοσιαλισμό, δεν έχει σχέση με υλιστική ερμηνεία της ιστορίας. Ούτε εξηγεί για ποιο λόγο αρχικά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας υποστήριξε τις προκαπιταλιστικές πολιτικές, παρόλο που στρέφονταν εναντίον των συμφερόντων του. Πώς έγινε δυνατό στα πρώτα στάδια της περεστρόικα, το ΚΚΕ αλλά και άλλα κόμματα να ξεγελαστούν τόσο, ώστε να θεωρήσουν μια πολιτική καπιταλιστικής παλινόρθωσης ως πολιτική αναγέννησης του σοσιαλισμού;

Συμπερασματικά εκτιμώ ότι οι Θέσεις είναι ένα κείμενο το οποίο έχει προβλήματα μεθοδολογίας, παραβλέπει σημαντικά ζητήματα και δεν μπορεί να αποτελέσει οδηγό δράσης ενός επαναστατικού κόμματος.

Για να προχωρήσουμε σε αυτούς τους τολμηρούς πλην ρεαλιστικούς στόχους, πρέπει να δούμε αν είμαστε σε θέση σαν Κόμμα να τους πραγματοποιήσουμε. Αν δηλαδή η κομματική μας λειτουργία είναι τέτοια που θα μας εξασφαλίσει τη σωστή πορεία προς τη συγκρότηση του Μετώπου, γιατί είναι γνωστό ότι για να περπατήσουν στη ζωή οι όποιες αποφάσεις χρειάζεται ένα γερό, ενωμένο και δυνατό ΚΚΕ.

Χωρίς να παραγνωρίζω τις δυσκολίες που πέρασε και περνάει το Κόμμα μας θα πρέπει να σταθώ σε ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία μας. Η στάση της ηγεσίας πολλές φορές φαίνεται σαν να μην έχει διδαχθεί τίποτα από τα σοβαρά λάθη της προηγούμενης ηγεσίας σε σχέση με τα εσωκομματικά προβλήματα. Παίρνοντας σαν παράδειγμα τα τελευταία γεγονότα με τους Κωστόπουλο, Θεωνά κλπ. παρατηρούμε τα εξής: Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής της ΚΕ που ανέδειξε αυτούς τους ανθρώπους σε ανώτατα αξιώματα, όταν ήταν γνωστές οι απόψεις τους και οι πραχτικές τους πολλά χρόνια πριν. Οι απόψεις και η οπορτουνιστική ταχτική του Κωστόπουλου ήταν γνωστές από τότε που ήταν γραμματέας στη ΓΣΕΕ, το ίδιο και του Θεωνά. Φυσικά, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, όλοι μας έχουμε το δικαίωμα της διαφορετικής άποψης μέσα στα όργανα του Κόμματος, αλλά αυτό δε μας δίνει το δικαίωμα να έχουμε άλλη άποψη σε φορείς όπου εκπροσωπούμε το Κόμμα. Βέβαια, όταν μας έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι είμαστε αναντικατάστατοι και βεντέτες, η συμπεριφορά μας αλλάζει. Εδώ είναι λοιπόν το ζήτημα των ευθυνών της ηγεσίας του Κόμματος που παρόλο που ήξερε, δεν έφερνε τα προβλήματα στις ΚΟΒ. Θα περίμενε λοιπόν το κάθε κομματικό μέλος κάποιο ίχνος αυτοκριτικής από την ΚΕ, αλλά αντί γι' αυτό είδαμε μια στάση τα τελευταία χρόνια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «στελεχική αλληλεγγύη» και που δυστυχώς επικρατεί πολλές φορές μέσα στο Κόμμα. Οταν παρουσιάζεται όμως το πρόβλημα, τότε εκείνοι που τρέχουν για να βοηθήσουν είναι, όπως πάντα, τα κομματικά μέλη (κ.μ.).

Σύντροφοι, αυτές οι καταστάσεις με τα προβεβλημένα στελέχη του Κόμματος και το «βεντετισμό» ορισμένων από αυτούς έχει κουράσει τα κ.μ. Νομίζω ότι από εδώ και στο εξής πρέπει για κάθε στέλεχος του Κόμματος να υπάρχει ατομική κριτική για τη δράση του και να γνωστοποιείται στις ΚΟΒ της περιοχής που ανήκει, κάθε χρόνο μαζί με τις εκλογοαπολογιστικές Γ.Σ. και όχι μόνο στο ανώτερο ή ανώτατο όργανο που ανήκει.

Εκτός από την επεξεργασία μας για το Μέτωπο οι Θέσεις σε πολλά σημεία τους αναπαράγουν με τον ίδιο τρόπο πολλά ζητήματα που μας έχουν απασχολήσει και σε προηγούμενα Συνέδρια ή δεν ασχολούνται καθόλου με σημαντικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν σ/φοι, σ' ένα κόμμα που μέσα από τις τάξεις του έχουν περάσει οι περισσότεροι Ελληνες διανοούμενοι και καλλιτέχνες να μην υπάρχει στις Θέσεις ούτε μια αράδα, για τον Πολιτισμό. Πού είναι τα συμπεράσματα που βγάλαμε τα τελευταία χρόνια για την πραγματικά μεγάλη συσπείρωση καλλιτεχνών δίπλα στο Κόμμα και ιδιαίτερα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις; Αλήθεια μήπως πρέπει να δούμε εκτός των άλλων, μήπως και η απραξία των ΚΜ είναι και θέμα πολιτισμού; Οτι τα ΚΜ έχουν αποξενωθεί και δεν παίρνουν μυρουδιά από την τέχνη του προλεταριάτου, από την τέχνη που αναδεικνύει τα προβλήματά τους, από την πραγματικά επαναστατική τέχνη μακριά από τις «σαπουνόπερες» και τα υποπροϊόντα της κουλτούρας της άρχουσας τάξης. Είναι τυχαίο άραγε ότι από το Λαμπράκη με το μέγαρο Μουσικής, μέχρι τους καναλάρχες επιχειρείται μια πολιτιστική αποχαύνωση της εργατικής τάξης με προϊόντα υποκουλτούρας, που στόχο έχουν και τον ταξικό καταμερισμό του πολιτιστικού προϊόντος. Την υποκουλτούρα δηλαδή στο Λαό μέσω της τηλεόρασης και το καλό πολιτιστικό προϊόν στην άρχουσα τάξη μέσω των Μεγάρων Μουσικής και άλλων χώρων. Πρέπει κάποια στιγμή σαν Κόμμα να δούμε ότι έχει επικρατήσει στο χώρο του πολιτισμού ο «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ» του ατομικισμού των «πετυχημένων» των «Γιάπηδων» και του αμερικανικού ονείρου. Νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να συμπληρωθούν οι Θέσεις στο θέμα αυτό και σε επίπεδο συμπερασμάτων, αλλά και σε επίπεδο προτάσεων για το πώς θα δείξουμε στο Λαό την πολιτιστική μας πρόταση μέσο του Μετώπου.

Αγαπητοί σύντροφοι πιστεύω στην επιτυχία του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που ποτέ εξάλλου δεν αποθάρρυναν τους κομμουνιστές. Η επιτυχία του Κόμματος εξαρτάται από τη δράση των κομματικών μελών, και κατά πόσο μέσα στις πρώτες προτεραιότητές μας έχουμε κατά νου να αποδεικνύουμε την ικανότητά μας να φέρουμε τον τίτλο του Κόμματος και αν μέσα στις επιλογές που έχουμε κάνει στη ζωή μας καταλαμβάνει την πρώτη θέση η ιδιότητά μας, του μέλους του κόμματος.

Τελειώνοντας σ/φοι θα ήθελα να συμπληρώσω, γιατί πολύς λόγος γίνεται τελευταία, ότι οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ μέχρι πριν από λίγα χρόνια το μόνο που πρόσφεραν στο ΚΟΜΜΑ ήταν η ίδια τους η ζωή ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ. Αν αυτό κατάλαβαν τόσα χρόνια τότε άξιος ο νέος τους μισθός.

Σε κάθε Συνέδριο καλούμαστε να πάρουμε θέση στον Προσυνεδριακό Διάλογο και να τοποθετηθεί ο καθένας στις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Σύντροφοι, το ζήτημα, κατά την άποψή μου, δεν είναι αν οι Θέσεις εγκρίνονται συνολικά ή μερικά. Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του πώς θα υλοποιηθούν οι Θέσεις. Γιατί αν προσέξουμε τις Θέσεις και των άλλων Συνεδρίων θα δούμε ότι είναι περίπου οι ίδιες: Ιδεολογικό, οργανωτικό, στελεχικό, οικονομικό, στρατολόγηση νέων κομματικών μελών κλπ. Εκτός από τη θέση του 15ου Συνεδρίου που έβαλε θέμα για το ΑΑΔΜ. Ολα τα άλλα περιστρέφονται στα ίδια. Κι αυτό, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να το δούμε, να μας προβληματίσει και να το κουβεντιάσουμε συνολικά, απ' την κορυφή της ηγεσίας μέχρι και το τελευταίο μέλος, με κάθε φίλο και οπαδό, με κάθε άνθρωπο καλής θέλησης. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει με θάρρος και τόλμη να το δούμε κριτικά και προπάντων αυτοκριτικά. Και πρώτα θα πρέπει να ξεκινήσει ο καθένας απ' τον εαυτό του. Να ψαχτούμε και να δούμε, έχουμε αποχτήσει την κομματική συνείδηση; Είμαστε οι κομμουνιστές όπως το απαιτούν οι σημερινές συνθήκες; Νομίζω - και δεν εννοώ το σύνολο - όχι. Και το λέω τούτο για τους εξής λόγους:

1ο: Πώς είναι δυνατόν να λεγόμαστε κομμουνιστές και πολύ περισσότερο στελέχη, καθοδηγητικά όργανα, με ευθύνες στις καταστατικές αρχές; Πώς είναι δυνατόν να εμφανιστούν θέσεις και αποφάσεις όταν έρχονται άνθρωποι από χωριά με 60-70 ψηφοφόρους και να ζητάνε να πάει κάποιος υπεύθυνος να τους ενημερώσει γενικά για την κατάσταση και επί δεκαετίες να κωφεύουμε; Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.

2ο: Πώς είναι δυνατόν, σύντροφοι, να πάμε μπροστά, όταν παραβιάζεται κατάφωρα το Καταστατικό και να κάνει μέχρι και ένα χρόνο να συνέλθει ΚΟΒ.

3ο: Πώς είναι δυνατόν να λεγόμαστε ανώτεροι άνθρωποι, που πρέπει να έχουμε ένα άλλο ήθος και έναν άλλο τρόπο συμπεριφοράς, όταν στελέχη του Κόμματος βρίζουν με τον πιο απρεπή τρόπο μέλη του Κόμματος και τα απειλούν δημόσια με διαγραφές;

4ο: Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει η συνοχή και η συντροφικότητα όταν στελέχη του Κόμματος ξεχωρίζουν τα μέλη του Κόμματος σε παλιά και καινούρια; (Εσείς οι παλιοί καταντήσατε το Κόμμα σ' αυτό το σημείο). Σύντροφοι, πικραίνομαι που τα γράφω, αλλά το θεώρησα καθήκον μου όλα αυτά να γίνουν γνωστά στο ανώτατο όργανο του Κόμματος.

5ο: Είναι τρομερό, σύντροφοι, να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και να μην εμφανίζεται ο καθοδηγητής ΟΒ και να εξαφανίζεται ο γραμματέας.

6ο: Απ' τον τακτικό μου καθοδηγητή, το «Ριζοσπάστη», παρακολουθώ τα στελέχη του Κόμματος που περιοδεύουν στην επαρχία να πηγαίνουν εκεί που υπάρχει κάποια δύναμη. Δε λέω ότι δεν πρέπει να πηγαίνουν εκεί, αλλά πρωταρχικά και καταστατικό καθήκον είναι να φτάσουμε εκεί που δεν υπάρχει. Και με αυτή την τακτική μας, δίνουμε το δικαίωμα στους αντιπάλους μας να λένε, και σεις σε κάθε εκλογή θυμάστε τον κόσμο.

7ο: Πώς μπορούμε να λέμε ότι έχουμε κομματική συνείδηση όταν σε κάθε απεργία, σε κάθε κινητοποίηση, σε συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο δεν παρουσιάζονται ούτε 100 άνθρωποι; Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω. Θα σταματήσω σ' αυτά γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν οι Οργανώσεις. Ολα αυτά μπορεί να μας φαίνονται υπερβολικά, μπορεί να μας φαίνεται βαριά η κριτική και όμως όλα αυτά έφτασαν στο Γραφείο Περιοχής. Αναγνώρισαν ότι είναι ζητήματα ουσίας και πρέπει να συζητηθούν αλλά ίσως να είναι λίγοι οι 27 μήνες που αναφέρθηκαν και δε βρέθηκε ο χρόνος και η μέρα να συζητηθούν.

Σύντροφοι, θλίβομαι. Εχω 57 χρόνια στον αγώνα και τέτοια αδιαφορία και καταστρατήγηση Καταστατικού δε μου έχει ξανασυμβεί.

Με την ευκαιρία, σύντροφοι, θα ήθελα με λίγα λόγια να αναφερθώ στη γενική ενημέρωση των κομματικών μελών. Οι κομμουνιστές και γενικά ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος είναι ευαίσθητος και έχει απαιτήσεις. Πρέπει να ξέρει, να μαθαίνει τι γίνεται στον κόσμο. Ποια είναι η κατάσταση στα κομμουνιστικά και γενικά στα προοδευτικά κινήματα. Και ακόμα, μη διστάζετε να ενημερώνετε τη βάση όταν πρόκειται να παρθούν σοβαρές αποφάσεις. Οπως, π.χ., με την κυβέρνηση Τζαννετάκη, που την πλήρωσε το Κόμμα και την πληρώνει ακόμα ή με τα γεγονότα 1989-1990 με την ανατροπή της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων. Ενώ βρίσκονταν στην άκρη του γκρεμού, εμάς μας λέγανε ότι όλα πάνε καλά. Η μη σωστή ενημέρωση, σύντροφοι, έχει αρνητικές συνέπειες. Για όλα αυτά, σύντροφοι, υπάρχουν ευθύνες και οι ευθύνες είναι και ατομικές αλλά και συλλογικές. Πρέπει με ευχαρίστηση να δεχόμαστε την κριτική και να έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να κάνουμε την αυτοκριτική μας.

Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω δύο πράγματα.

1ο: Το κάθε στέλεχος, το κάθε μέλος του Κόμματος πρέπει να το πάρει στα σοβαρά και να κατανοήσει ότι η εφαρμογή των καταστατικών αρχών και για να γίνει πράξη η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία είναι υπόθεση δική του-δική μας. Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας βουλώσουμε τα αυτιά μας σε κάθε υπονομευτή του Κόμματός μας. Είναι λάθος, σύντροφοι, να μας λέει η ηγεσία μας ότι γνώριζε τις αντιθέσεις του Θεωνά και του Κωστόπουλου και να τους προωθεί σε ηγετικές θέσεις. Ο οπορτουνισμός θέλει τσάκισμα στη γέννησή του και

2ο: Θα ήθελα να πω, πως ενώ βλέπουμε τον καπιταλισμό, παρ' όλες τις αντιθέσεις του, να συσπειρώνεται στα κοινά συμφέροντά του, εμείς - όλα τα κομμουνιστικά-εργατικά κόμματα - βρισκόμαστε σε συσκέψεις, σε επαφές και σε κουβέντες. Νομίζω ότι είναι καιρός όσοι και όσα κόμματα ενδιαφέρονται για κοινό αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό να συμφωνήσουν και να κάνουν μια καινούρια Διεθνή. Λίγοι στην αρχή και σιγά σιγά θα γίνουν πολλοί. Ετσι ξεκίνησε η Ευρώπη πέντε στην αρχή και έγιναν 15. Χρειάζεται τόλμη.

Συντροφικά

Ελάτη Τρικάλων