Μια πρώτη παρατήρηση, είναι η ωμή παραδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν κυβερνήσει, δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, γιατί είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό που θα διαχειριστούν. Πολύ περισσότερο, δεν υπόσχεται τη δημιουργία θέσεων μόνιμης και σταθερής εργασίας. Αντίθετα, λέει ότι θα διαχειριστεί την ανεργία, και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που το κάνει σήμερα η κυβέρνηση, αλλά και οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις: Με προγράμματα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, που ανακυκλώνουν την ανεργία, εξασφαλίζουν στους κεφαλαιοκράτες φτηνούς εργαζόμενους. Το γεγονός ότι βάζουν τάχα τη «ρήτρα απασχόλησης», θέλοντας να δείξουν ότι διαφοροποιούνται στον τρόπο που εφαρμόζονται αυτά τα προγράμματα, δεν αλλάζει την ουσία. Οτι, δηλαδή, οι κεφαλαιοκράτες ωφελούνται απ' αυτά, τους εξοπλίζουν στην επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ετσι, ένα καραμπινάτο αντεργατικό εργαλείο, οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές», παίρνει τη θέση που του αξίζει στο μείγμα διαχείρισης που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσω αυτού του εργαλείου υπονομεύτηκε η όποια προστασία δινόταν στους ανέργους, συμπιέστηκαν και συρρικνώθηκαν τα επιδόματα ανεργίας, αντικαταστάθηκαν από πάσης φύσεως προγράμματα ενίσχυσης των επιχειρήσεων και επί της ουσίας «ανακύκλωσης» της ανεργίας.

Η αστική προπαγάνδα φορτώνει στους ανέργους τη ρετσινιά ότι με τα επιδόματα βολεύονται με την κατάστασή τους, δεν επιδιώκουν να ξαναμπούν στην αγορά εργασίας, όταν η πραγματικότητα είναι ότι η «αγορά εργασίας» δεν τους χωρά, δεν μπορεί να τους απορροφήσει, δεν υπάρχουν και δεν μπορεί να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για όλους τους ανέργους. Κατηγορούν τους ανέργους ότι παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας, για να δικαιολογήσουν το χρήμα που δίνεται στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο μεταφέρονται εδώ και δεκαετίες στα ταμεία των επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι δεν έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ταυτόχρονα με την εγκατάλειψη των ανέργων, μέσω όλων αυτών των προγραμμάτων προσωρινής απασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας, ψευτοκατάρτισης και δήθεν «ευκαιριών απασχόλησης» με ημερομηνία λήξης, κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ενωση διαμορφώνουν ένα νέο εργατικό δυναμικό, φθηνό και ευέλικτο, ευάλωτο και κακοπληρωμένο.

«Εκπαιδεύουν» - προϊούσας της καπιταλιστικής κρίσης - μεγάλα τμήματα της νέας γενιάς σε όλο και χαμηλότερες απαιτήσεις. Πρόκειται για προγράμματα που αξιοποιήθηκαν για να επεκταθεί η «ευελιξία» στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια και στο Δημόσιο, για να χτυπηθούν εργασιακά δικαιώματα, να επεκταθούν ατομικές συμβάσεις εργασίας, να συρρικνωθούν οι μισθοί. Με μια λέξη, να γίνει πιο φθηνή η τιμή της εργατικής δύναμης. Ουσιαστικά, αυτή την πραγματικότητα θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, στο πρόγραμμά του έχει και άλλες μορφές «αντιμετώπισης της ανεργίας», που έχουν επεξεργαστεί αστικά επιτελεία και εφαρμόζονται στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Οπως, για παράδειγμα, αυτό των «συνεταιρισμών ανέργων», που είναι θνησιγενείς και δεν εξασφαλίζουν στοιχειωδώς ικανοποιητικό εισόδημα.

Οσο για τους «όρους» που πρέπει να τεθούν για την εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων, τους οποίους επικαλείται η «Αυγή», αυτοί μπαίνουν μόνο για «ξεκάρφωμα». Αλλωστε, τέτοιοι όροι, όπως η μη ύπαρξη απολύσεων και η διατήρηση των θέσεων για κάποιο χρονικό διάστημα μετά το τέλος του προγράμματος, μπήκαν σε πολλά απ' αυτά που κατά καιρούς εφαρμόστηκαν.

Ακόμα όμως και όπου εφαρμόζονται, οι όροι αυτοί δεν αλλάζουν τον βαθιά ταξικό χαρακτήρα των προγραμμάτων και εννοείται ότι δεν αντιμετώπισαν ούτε το πρόβλημα της ανεργίας. Πέτυχαν όμως πέρα για πέρα τους στόχους που έθεταν η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι εθνικές κυβερνήσεις, ως όπλο που στράφηκε κατά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της.

Οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν ότι πέρα και έξω απ' το νόμισμα, πέρα και έξω από μείγμα διαχείρισης, καμία οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει απ' την κρίση και κανένας λαός απ' τη φτώχεια για όσο είναι καπιταλιστική. Ομως, όταν η πραγματικότητα δε βολεύει ορισμένους τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ποιο είναι το πρόβλημα σύμφωνα με τον Αλ. Αλαβάνο και το λεγόμενο «Σχέδιο Β»;

Λέει: «Φταίει το "σκληρό" νόμισμα και ο νομισματικός περιορισμός. Δεν πρόκειται για δύσκολες στιγμές μόνο στη δεύτερη σε μέγεθος χώρα της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε όλες τις αναδυόμενες χώρες ... Αιτία είναι η αναδίπλωση της πολιτικής των ΗΠΑ για Ποσοτική Επέκταση».

Πεισματική η επιμονή ότι το πρόβλημα είναι θέμα διαχείρισης και όχι ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, όχι θέμα του καπιταλισμού...

Θυμίζουμε ότι ο Αλ. Αλαβάνος και η οργάνωση «Σχέδιο Β», καθώς και άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είχαν προβάλει την Αργεντινή ως πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, προσπαθώντας να τεκμηριώσουν τη θέση τους ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση από μια «αριστερή», «πατριωτική» κυβέρνηση...

Οι αναφορές ότι στην Αργεντινή έγινε λάθος γιατί «δεν αντιμετώπισε τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα που την είχαν στημένη στη γωνία» είναι παραπλανητικές. Γιατί συσκοτίζουν την πραγματικότητα, αφού οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν μετά από την κρίση, οι κυβερνήσεις του Νέστορ και της Κριστίνα Κίρχνερ, ήταν κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης παίρνοντας μέτρα υπεράσπισης των συμφερόντων του αργεντίνικου κεφαλαίου. Πληθωρισμός, άνοδος των τιμών, μισθοί παγωμένοι, διεύρυνση της εξαθλίωσης, κατασταλτικά μέτρα σε συνδυασμό με μέτρα ενσωμάτωσης και διαχείρισης της φτώχειας, χαρακτήρισαν την πολιτική των κυβερνήσεων Κίρχνερ. Με την πολιτική αυτή θωρακίστηκε η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, αυξήθηκαν οι εξαγωγές, από τις οποίες δεν ωφελήθηκαν τα εργατικά λαϊκά στρώματα κ.λπ.

Το γεγονός ότι τμήματα του κεφαλαίου (ειδικά αυτού που δραστηριοποιείται στον τομέα της αγροτικής παραγωγής) αντέδρασαν σε πολιτικές των κυβερνήσεων Κίρχνερ, και ειδικά στην φορολογία εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων, δε σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από το ότι σε συνθήκες κρίσης, αλλά και ανάκαμψης, δυναμώνει πάντα ο καυγάς για το ποιος από το κεφάλαιο θα χάσει λιγότερο ή θα κερδίσει περισσότερο.

Η πείρα της Αργεντινής, και όλων των υπόλοιπων χωρών της Λατινικής Αμερικής με «αριστερές» κυβερνήσεις, επιβεβαιώνει ότι είναι εξαπάτηση της εργατικής τάξης η υποστήριξη μιας «αριστερής» κυβέρνησης στο όνομα ότι αυτή μπορεί να γίνει «κρίκος» στην πάλη για την εργατική εξουσία. Είναι απάτη ότι μπορεί μια «αριστερή» κυβέρνηση να αποτελέσει εφαλτήριο στο δρόμο για το σοσιαλισμό. Ολες οι «αριστερές» κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής απέσπασαν την κοινωνική συναίνεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, διαιωνίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα. Πολύ περισσότερο ότι, όπως αποδεικνύεται, η πολιτική αυτή στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, όχι μόνο δεν έφερε τη λαϊκή ευημερία αλλά ούτε απέτρεψε την εκδήλωση νέας κρίσης.

Είναι τραγωδία για το εργατικό-λαϊκό κίνημα στην Αργεντινή το γεγονός ότι έγινε στήριγμα στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων, μπαίνοντας ουσιαστικά κάτω από τις σημαίες τμημάτων της αστικής τάξης.

Το «Σχέδιο Β», άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μεγάλη δυσκολία, γιατί το παράδειγμα της Αργεντινής ακυρώνει την πρότασή τους. Αποκαλύπτεται πόσο ψεύτικα είναι τα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ: Η λύση για το λαό και τη νεολαία υπάρχει έξω από τις δεσμεύσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ. Με το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει, με την εξουσία στα χέρια του, που θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια.