Εκδήλωση τιμής της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από τη μάχη του ΔΣΕ στα βουνά της περιοχής
Της συγκέντρωσης προηγήθηκε ιστορικός περίπατος στα μέρη όπου πραγματοποιήθηκε η μάχη και εκεί εξιστορήθηκαν τα γεγονότα. Ακολούθησε αποκάλυψη μνημείου στη θέση «Παράσυρτα» προς τιμήν των μαχητών της ομάδας του ΔΣΕ στην Εμπαρο από τον Σάββα Βασιλειάδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Στο μνημείο αναγράφονται 15 ονόματα μαχητών, στα οποία έχει καταλήξει η έως τώρα έρευνα της ΚΟ Ηρακλείου, από τα περίπου 20 της ομάδας του ΔΣΕ που έδρασε στην Εμπαρο.
Η κεντρική ομιλία της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε στην πλατεία της Εμπάρου από τον Πάνο Καραγιώργο, μέλος της ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ, που ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Τιμάμε τα 70 χρόνια από τη μάχη της ομάδας του ΔΣΕ στην Εμπαρο, με καπετάνιο τον κομμουνιστή Βασίλη Πλαγιωτάκη.
(...) Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και το όργιο της "λευκής τρομοκρατίας" που ακολούθησε, ήχησε ξανά το αντάρτικο τουφέκι στα Λασιθιώτικα βουνά και τις Χανιώτικες Μαδάρες, το τρίτο δεκαήμερο του Απρίλη του 1947, όπου συγκροτήθηκαν και στην Κρήτη οι πρώτες αντάρτικες ομάδες του ΔΣΕ.
Ετσι, στις 20 Απρίλη του 1947, 10μελής ομάδα ανταρτών, με επικεφαλής τον καπετάνιο Γιάννη Ποδιά, παραλαμβάνει τους περίπου 60 σκαπανείς που απέδρασαν από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου.
Οι σύνδεσμοι, που είχε εξασφαλίσει η ΚΟ Λασιθίου, τους οδήγησαν στη θέση Σκοτεινά Λακκάκια, στο Καθαρό, όπου συνδέθηκαν με την ομάδα που τους περίμενε, με επικεφαλής τον καπετάνιο Γιάννη Ποδιά και τους Μήτσο Παπά, Γιάννη Ρουκουνάκη, Βασίλη Πλαγιωτάκη, Γιάννη Λασηθιωτάκη και άλλους 5 αντάρτες. Ολοι τους, τιμημένοι λαϊκοί αγωνιστές της περιόδου της απελευθερωτικής πάλης του λαού και τώρα κυνηγημένοι από το καθεστώς της "λευκής τρομοκρατίας" που είχε επιβληθεί μετά τη Βάρκιζα.
Στον Εμπαρίτη Πλαγιωτάκη Βασίλη, παλιό κομμουνιστή και καπετάνιο του ΕΛΑΣ, ανατέθηκε η αποστολή να γυρίσει στην Εμπαρο, από όπου καταγόταν, και να οργανώσει εκεί νέα ομάδα του ΔΣΕ.
Είναι φανερό ότι οι 60, περίπου, σκαπανείς, ατρόμαχτοι αγωνιστές από όλες τις γωνιές της χώρας, χωρίς δεύτερη σκέψη στελεχώνουν τη νεοσυγκροτημένη ομάδα και θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων. Η πολιτική και στρατιωτική συγκρότησή τους, δεμένη με την πείρα του καπετάνιου Γιάννη Ποδιά και των αντρών του, μαζί με την εξασφάλιση της απαραίτητης βοήθειας από την ΚΟ και το λαό του νομού Λασιθίου, αποτέλεσαν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την έναρξη της δράσης του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη.
Παρά τη σύντομη διάρκεια, περίπου 2,5 μηνών, που είχε η δράση του ΔΣΕ στην περιοχή αυτή, χαρακτηρίζεται από ηρωισμό και ορισμένες επιτυχίες, που συνέβαλαν να ανατραπεί ένα τμήμα της αστικής προπαγάνδας της εποχής, αλλά και αυταπάτες που υπήρχαν για τη δυνατότητα αποφυγής του εμφυλίου πολέμου στην Κρήτη. Ετσι, με την επιτυχημένη μάχη της Ιεράπετρας στις 9 Μάη του 1947, συντρίφτηκε η συκοφαντία περί "ξενοκίνητου ΕΑΜοβουλγάρικου" στρατού, καθώς σε ένα από τα νοτιότερα αστικά κέντρα της επικράτειας, ο ΔΣΕ δηλώνει την ύπαρξή του στραπατσάροντας το γόητρο του αστικού στρατού.
Τέτοιοι ήταν οι 60 περίπου σκαπανείς που απέδρασαν από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου και οι αγωνιστές που αποτελούσαν την ομάδα καταδιωκόμενων με επικεφαλής τον Γιάννη Ποδιά που τους παρέλαβε στα Λασιθιώτικα βουνά.
Τέτοιοι ήταν και οι μαχητές της ομάδας του ΔΣΕ στην Εμπαρο: Ο Βασίλης Πλαγιωτάκης, τριατατικός υπάλληλος, μέλος του ΚΚΕ ήδη πριν το 1936, ομοίως ο Γιάννης Ρουκουνάκης, μέλος του ΚΚΕ από το 1933, όπως και ο Αντώνης Δουραχαλής, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ από την Καλαμάτα, που απέδρασε στα τέλη Μάη του 1941 από το κολαστήριο της Γαύδου μαζί με άλλους 7 συντρόφους του, κι έκτοτε έδρασε στην Κρήτη με διάφορες κομματικές χρεώσεις κυρίως στο νομό Λασιθίου. Ομοίως και για τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Εμπάρου.
Στα τέλη του Μάη του 1947, αποφασίζεται ο κύριος όγκος της ομάδας του ΔΣΕ με επικεφαλής τον Γιάννη Ποδιά να κατευθυνθεί προς τον Ψηλορείτη, και να ενωθεί με την εκεί ολιγομελή ομάδα του ΔΣΕ, ενώ θα παρέμενε στα Βιαννίτικα βουνά ολιγομελής ομάδα με επικεφαλής τον Πλαγιωτάκη Βασίλη, με στόχο τη συγκρότηση μαζικής ομάδας του ΔΣΕ στο νομό Ηρακλείου.
Βάσει των στοιχείων της έως τώρα έρευνας της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ, από μαρτυρίες και ντοκουμέντα της εποχής, η επιβεβαιωμένη σύνθεση της ομάδας της Εμπάρου, ήταν αυτή που παρουσιάστηκε στο μνημείο που αποκαλύψαμε σήμερα καθώς και άλλοι μαχητές, των οποίων στοιχεία δεν έχουν ακόμα βρεθεί.
(...) Από το βράδυ της 26 Ιούνη του 1947, η ομάδα βρίσκεται σε καλά κρυμμένο τόπο, σε σπηλιά, σε μια χαράδρα, στο ξεκίνημα του φαραγγιού του Ξενιάκου, στη ρίζα της κορυφής Μαγερεύτρα. Ο Γιάννης Ρουκουνάκης έλειπε από το λημέρι για κομματική δουλειά.
Ομως, η θέση της ομάδας προδόθηκε στις αρχές, κι έτσι, ξημερώνοντας 27 Ιούνη, πολυπληθής δύναμη παρακρατικών του Μπαντουβά, με επικεφαλής τον Κυριαζή και τον Κρασαδάμη, καθώς και τμήμα της χωροφυλακής και του στρατού, παρατάχτηκε στις αντικριστές της χαράδρας κορφές Κασέλα και Κεφάλα, με βαρύ οπλισμό να σημαδεύει προς το λημέρι.
Στη μάχη που δόθηκε εκείνο το πρωί, ανάμεσα στην 17μελή, τουλάχιστον, ομάδα του ΔΣΕ με καπετάνιο τον Πλαγιωτάκη Βασίλη και τους "Μπαντουβάδες", οι οποίοι, έχοντας το πλεονέκτημα του ύψους, των υπέρτερων δυνάμεων και του οπλισμού, και κυρίως του αιφνιδιασμού, τελικά επικράτησαν, μετά από λίγες ώρες. Στη μάχη σκοτώθηκαν 13 μαχητές του ΔΣΕ, 2 συνελήφθησαν κοντά στο χωριό Κατωφύγι και 2 διέφυγαν.
Οι 11 από τους 13 σκοτωμένους μαχητές του ΔΣΕ και οι συλληφθέντες φορτώθηκαν σε μουλάρια και καμιόνια, ενώ ένας σύντροφός μας αποκεφαλίστηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες. Αφού περιφέρθηκαν σε όλα τα χωριά της διαδρομής από την Εμπαρο έως το Ηράκλειο, τα νεκρά σώματα των συντρόφων μας «πετάχτηκαν» στο παλαιό νεκροταφείο, στα Καμίνια του Ηρακλείου, όπου τάφονταν πρόχειρα οι μαχητές του ΔΣΕ, τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ που εκτελούνταν με αποφάσεις του έκτακτου στρατοδικείου Ηρακλείου.
Οι τιμημένοι μαχητές του ΔΣΕ δεν παραδόθηκαν στα βουνά της Εμπάρου. Εμειναν αλύγιστοι. Δεν υπολόγισαν τη ζωή τους, αλλά μόνο τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία, για την τίμια ζωή της εργατιάς, της αγροτιάς, του λαού».
Β. Ι. Λένιν
Επιμέλεια: Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά
Τεύχος 7
Tόμος 8
Το 1926 ήταν ο πρώτος χρόνος του αγώνα, που ανάπτυξε σε πλατιά κλίμακα το Μπολσεβίκικο Κόμμα, για την εφαρμογή στην πράξη της γενικής γραμμής του Κόμματος και της σοβιετικής εξουσίας για τη σοσιαλιστική εκβιομηχάνιση της χώρας.
Από τα πιο σημαντικά έργα του τόμου είναι αυτά όπου ο Στάλιν παρουσιάζει μια αποτίμηση της ΝΕΠ και βασικές κατευθύνσεις των παραπέρα βημάτων στην εκβιομηχάνιση της χώρας, αναπτύσσει τις θέσεις του Λένιν για τη δυνατότητα της νίκης του σοσιαλισμού σε ξεχωριστές χώρες, θεμελιώνει τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ και προβάλλει τη διεθνή σημασία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, ως στήριγμα και παράδειγμα για το επαναστατικό κίνημα και των άλλων χωρών.
«Αξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού»
Από το χωράφι, στα όργανα της σοβιετικής εξουσίας
Η Πάσα τιμήθηκε δύο φορές με τον τίτλο του «Ηρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας» και εκλέχτηκε βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Απαντώντας στις ερωτήσεις ενός αμερικανικού ερωτηματολογίου, το οποίο θα χρησιμοποιούσαν οι συντάκτες της Παγκόσμιας Βιογραφικής Εγκυκλοπαίδειας για να εντάξουν το όνομά της στην κατηγορία «διακεκριμένοι άνθρωποι όλων των χωρών», η Πάσα διαπίστωσε πως έλειπε η πιο βασική και η πιο ουσιώδης ερώτηση, δηλαδή το ποιες ήταν οι συνθήκες που έδωσαν τη δυνατότητα σε αυτήν, μια πρώην αγράμματη εργάτρια γης, να γίνει βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ. Ετσι, στο γραπτό της εκφράζει το συμπέρασμα ότι το κύριο, το βασικό, δεν είναι ο εαυτός της, ότι η ίδια δεν αποτέλεσε κάποια εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ότι αναδείχτηκε μαζί με το λαό της, έγινε ηρωίδα μαζί με το σύνολο του ηρωικού λαού της. Συνολικά, πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο δείχνει πολύ γλαφυρά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ και πώς αυτή συντέλεσε στη νίκη του σοβιετικού λαού επί του φασισμού στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.
Λ. Κοσμοντεμιάνσκαγια
Ομως, η Λ. Κοσμοντεμιάνσκαγια μέσα από την αφήγησή της οδηγεί τη σκέψη μας σε διαφορετικά μονοπάτια. Η Ζόγια και ο Σούρα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση (1923 και 1925, αντίστοιχα). Ανδρώθηκαν σε μια κοινωνία που προσπαθούσε να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, στηριζόμενη στη δύναμη και στην προσφορά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Πρόκειται για έναν καταλυτικό παράγοντα, που επηρέασε τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και συντέλεσε στο να μείνουν στο πάνθεο των ηρώων του σοβιετικού λαού. Καθώς διαβάζουμε για το πώς μεγαλώνουν τα δύο αυτά παιδιά, παρακολουθούμε διάφορα στιγμιότυπα από τις κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οι οποίες αποδεικνύουν ότι επρόκειτο για ένα κοινωνικό σύστημα κατά πολύ ανώτερο του καπιταλιστικού.
Αλεξάνδρα Μ. Κολοντάι
Επιμέλεια: Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
H διαδρομή και η θυσία 28 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ
Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ
Αύρα Παρτσαλίδου
Θέμος Κορνάρος
Ανδρέας Νενεδάκης
Κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να πιστέψει πως το κάτεργο θα επαναλειτουργούσε. Ομως, το 1955 η κυβέρνηση του Συναγερμού, για ν' αποσυμφορήσει - όπως ισχυρίστηκε - τις άλλες φυλακές, επανίδρυσε τη Γυάρο.
Ολοι όσοι επισκέφτηκαν την εποχή εκείνη τη Γυάρο - υπουργοί, βουλευτές, διάφορες επιτροπές - διαπίστωναν τις φριχτές συνθήκες της ζωής των κρατουμένων. Η πολιτική της εξόντωσης εξακολουθούσε με διαφορετικούς τρόπους. Νέοι Μπουζάκηδες και Γλάστρηδες αναδείχτηκαν, περισσότερα θύματα, περισσότερα κέρδη.
Χρόνια ολόκληρα ο αέρας της Γυάρου καβαλίκευε το κάτεργο - νεκροταφείο. «Το έργο του πολιτισμού» του Παναγιώτη Μεταξά έτρωγε κορμιά και ζωές μέσα στα υγρά και ανήλιαγα μπουντρούμια του.
Θανάσης Βογιατζής
Βέρα Κλώντζα - Γιάκλοβα, Ανδρέα Λαΐνοβα - Κακογαννάκη, Μπαρμπόρα Ξελίκοβα - Σπάθαρου
Ζωή Κυτοπούλου
Στη ζωή μας τυχαίνει να συναντάμε ανθρώπους που έχουν αλλάξει απρόσμενα και αναρωτιόμαστε συχνά πώς και γιατί έλαβε χώρα τούτη η αλλαγή μέσα τους. Δύσκολη ερώτηση, καθώς οι αλλαγές κάποιες φορές συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις. Και ο Ορέστης, «ο τεμπελογατούλης» της οικογένειας Ψαροπούλου, προσπαθεί να γίνει καλύτερος μέσα από μια σειρά αστείες περιπέτειες. Αραγε θα τον κάνουν οι περιπέτειες αυτές ν' αλλάξει για να σωθεί ο ίδιος και οι άλλοι; Για να δούμε...
Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει μερικές από τις πρόσφατες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής»
Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά και η εποχή αποτελεί ιδανική ευκαιρία για τη μελέτη αξιόλογων τίτλων που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής». Ο «Ριζοσπάστης» επιλέγει και προτείνει σήμερα μερικές από τις πρόσφατες εκδόσεις για όλες τις ηλικίες, Ιδεολογίας - Πολιτικής, Ιστορίας, Λογοτεχνίας και Λογοτεχνίας για παιδιά.
Ανάμεσα στους πολύ ενδιαφέροντες τίτλους που προτείνουμε παρακάτω, ξεχωρίζουν εκδόσεις αφιερωμένες στον εορτασμό των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, όπως Επιτεύγματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο σοσιαλισμό, Από τη μαχητική πείρα των Μπολσεβίκων, Πάσα Αγγελίνα - Αξιο τέκνο ενός καταξιωμένου λαού, Η Ζόγια και ο Σούρα κ.ά.
Επίσης, βιβλία αφιερωμένα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ, όπως η έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ και της «Σύγχρονης Εποχής» προς τιμήν του 20ού Συνεδρίου του Κόμματος, «Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας...» Η διαδρομή και η θυσία 28 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ακόμα, η επανέκδοση του βιβλίου της Αύρας Παρτσαλίδου, Αναμνήσεις από την ΟΚΝΕ, το οποίο επανεκδίδεται με πρωτοβουλία του ΚΣ της ΚΝΕ φέτος, που συμπληρώνονται 95 χρόνια από την ίδρυση της θρυλικής ΟΚΝΕ.
Στην ιστοσελίδα των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής» (www.sep.gr), μπορείτε να δείτε αναλυτικά όλες τις εκδόσεις, καθώς και να κάνετε ηλεκτρονικά τις αγορές σας.
Ακόμα, μπορείτε να επισκεφτείτε ένα από τα βιβλιοπωλεία της «Σύγχρονης Εποχής» σε Αθήνα (Μαυροκορδάτου 3, τηλ.: 210 3829835, 210 3808132), Θεσσαλονίκη (Πλάτωνος 7, τηλ.: 2310 283810) και Πάτρα (Κανακάρη 159, τηλ.: 2610 222804).
Σε εκδήλωση στην Ιθάκη, αφιερωμένη στα 100 Χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης μίλησε το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Κύρια χαρακτηριστικά της εκδήλωσης για την Οκτωβριανή Επανάσταση, στην οποία μίλησε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ήταν η μαζικότητα και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τους παρευρισκόμενους.
Στην ομιλία της, η Λ. Ράζου αναφέρθηκε στη σημασία της νίκης της Οκτωβριανής σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία το 1917, ως απόδειξη ότι μπορεί να ανατραπεί το σύστημα της εκμετάλλευσης, να σπάσουν τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η εργατική εξουσία, τόνισε, και η οργάνωση των νέων σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής αναμόρφωσαν όλη την κοινωνία, δίνοντας ώθηση στο διεθνές επαναστατικό κίνημα.
Το μέλος του ΠΓ αναφέρθηκε στη διαστρέβλωση και τη συκοφαντία του σοσιαλισμού, από τους απολογητές του κεφαλαίου, απέναντι στα κατορθώματα της συνειδητής οργανωμένης δράσης των εργατικών λαϊκών μαζών, προκειμένου να πετύχουν την καθήλωση των εργαζομένων στη μοιρολατρική αποδοχή ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι αιώνιο και αναντικατάστατο. «Το ΚΚΕ, είπε, με συνέπεια παλεύει όλα αυτά τα χρόνια, να βγάλει συμπεράσματα, να φωτίσει τις παρεκκλίσεις και τα λάθη, αλλά και υπερασπίζεται με αποφασιστικότητα τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις των λαών στις χώρες που οικοδομούνταν ο σοσιαλισμός».
«Επιβεβαιώθηκε», ανέφερε η Λουΐζα Ράζου, «ότι κανείς αντίπαλος δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να προβάλουν ορμητικά στο προσκήνιο της Ιστορίας οι εργατικές - λαϊκές μάζες. Αυτό το συμπέρασμα δεν αναιρείται από το γεγονός ότι την περίοδο του 20ού αιώνα δεν κατόρθωσε οριστικά να νικήσει ο σοσιαλισμός. Αλλωστε, κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα στην Ιστορία της ανθρωπότητας δεν εδραιώθηκε μια κι έξω».
Η ομιλήτρια, αφού αναφέρθηκε στις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις αιτίες των ανατροπών, έδωσε παραδείγματα των τεράστιων επιτευγμάτων του σοσιαλισμού που αποδεικνύουν πως ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε με όλες τις αδυναμίες του απέδειξε ότι είναι ανώτερο σύστημα και από τον πιο ανεπτυγμένο και εξελιγμένο καπιταλισμό.
«Το ΚΚΕ», τόνισε, «αξιοποιεί την ιστορική παρακαταθήκη, τα διδάγματα και τα συμπεράσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης και όλης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Κάνει σοβαρή προσπάθεια, να εμπλουτίζει την επαναστατική θεωρία και να επεξεργάζεται την τακτική και τη στρατηγική του στις σύγχρονες συνθήκες. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία επιδιώκουμε να ξεπερνάμε αδυναμίες, να γινόμαστε καλύτεροι. Εχει υποχρέωση απέναντι στα μέλη και τους φίλους του που το ακολούθησαν παρά τις δυσκολίες της ταξικής πάλης, μα πάνω απ' όλα έχει υποχρέωση απέναντι στην εργατική τάξη της χώρας μας και τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν».
Το μέλος του ΠΓ, αφού αναφέρθηκε στη θέση του ΚΚΕ ότι στη χώρα μας υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, για να απαλλαγεί ο λαός μας από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ολοκλήρωσε την ομιλία με τα ακόλουθα λόγια:
«Είμαστε ρεαλιστές, δεν αναμένουμε τις μεγάλες αναμετρήσεις που οπωσδήποτε θα 'ρθουν, παλεύουμε κάθε χώρος δουλειάς, κάθε εργοστάσιο, κάθε λαϊκή γειτονιά, όπου μορφώνονται τα παιδιά της εργατικής - λαϊκής οικογένειας να γίνουν κάστρα αγώνα και αντεπίθεσης.
Το παράθυρο που άνοιξε ο Οκτώβρης του 1917 στην εργατική τάξη είναι ορθάνοιχτο προς το μέλλον, ας το αδράξουμε!».
Σε εκδήλωση της ΚΟ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ μίλησε ο Ν. Μωραΐτης, βουλευτής του Κόμματος
Η εκδήλωση ξεκίνησε με προβολή βίντεο με θέμα τη δράση του θρυλικού ΕΛΑΣ στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπου έγινε ειδική αναφορά σε γεγονότα - «σταθμούς» της εποχής εκείνης: Στην επίθεση στο σταθμό Αιτωλικού, στη μάχη της Γουρίτσας, στη μάχη της Αμφιλοχίας, στις μαζικές εκτελέσεις της Μεγάλης Παρασκευής του 1944 στο Αγρίνιο, στην ομαδική εκτέλεση 59 αγωνιστών στα Καλύβια και στην εκτέλεση της Μαρίας Δημάδη. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφανιών από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, καθώς και από τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.
Την κεντρική ομιλία έκανε ο Νίκος Μωραΐτης, βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ, που αναφέρθηκε στην εποποιία του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και στη συμβολή της μάχης που δόθηκε στην Αμφιλοχία. Οπως είπε, «κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Γερμανών στην Πίνδο (3 - 22 Ιούλη του 1944), η 8η Μεραρχία του ΕΛΑΣ, εκμεταλλευόμενη την αραίωση της εχθρικής διάταξης στην περιοχή Ηπείρου και Δυτικής Στερεάς, αποφάσισε την άμεση εφαρμογή σχεδίου επιχείρησης κατάληψης της Αμφιλοχίας. Το σχέδιο είχε εκπονηθεί έπειτα από διαταγή και οδηγίες του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ. Η επιχείρηση άρχισε με ταυτόχρονες επιθετικές ενέργειες κατά της Αμφιλοχίας και των γειτονικών γερμανικών φρουρών στο Μοναστηράκι, Ρίβιο, Κρίκελο κ.ά. Το σχέδιο της επιχείρησης εκτελέστηκε με μεγάλη επιτυχία. Υστερα από σκληρότατο αγώνα, που πήρε τη μορφή οδομαχιών, η αντίσταση του εχθρού κάμφθηκε. Ο ΕΛΑΣ κυριάρχησε στην πόλη».
Οπως είπε, «η αντοχή και ικανότητα του ΚΚΕ ως Κόμματος παντός καιρού είναι προϋπόθεση για να αναδειχθούν όλες οι αρετές της εργατικής τάξης ως τάξης απελευθερώτριας από την εκμετάλλευση, την κρίση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μαζί με τους συμμάχους της.
Γι' αυτό, βαδίζοντας προς τα 100 χρόνια του, το Κόμμα έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό, ώστε να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης, χωρίς να αποσπά αυτή τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία. Να αποκρούει την αντικομμουνιστική επίθεση και να επαγρυπνεί».