Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς, οι διαρκείς αυξήσεις στα είδη και τις υπηρεσίες λαϊκής κατανάλωσης και στα επιτόκια δανεισμού, το κλείσιμο σχολικών μονάδων, πανεπιστημιακών - τεχνολογικών ιδρυμάτων και νοσοκομείων, που γίνονται στο όνομα της περιστολής των κρατικών δαπανών, θα συνεχίζονται και θα εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό που λέει ότι «κάνουμε θυσίες σήμερα για να βγούμε από την κρίση και αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους»...

Αν ο εργαζόμενος λαός θέλει πραγματικά να έρθουν καλύτερες μέρες γι' αυτόν και τις επόμενες γενιές οφείλει να μην υποκύψει στα εκβιαστικά διλήμματα που του θέτουν. Αν αποδεχτεί σήμερα το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας», αύριο θα έρθει ένα άλλο ακόμη χειρότερο και την επόμενη ακόμη ένα άλλο. Οι θυσίες του θα είναι δίχως τέλος και κυρίως δίχως καμία προοπτική. Η πλουτοκρατία έχει αποδείξει και στη χώρα μας και διεθνώς και χτες και σήμερα ότι δεν έχει ηθικές αναστολές στην επιδίωξή της να συμπιέσει το κόστος εργασίας. Θα το κάνει μέχρι σημείου πλήρους αφαίμαξης του εργάτη. Οι όποιες αυταπάτες στην κρίσιμη αυτή ιστορική καμπή είναι καταστροφικές.

Η πάλη για να εμποδίσει ο λαός τα νέα μέτρα, η πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών του, συνδέεται άμεσα με τον ανειρήνευτο αγώνα για την ανατροπή του απάνθρωπου εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον κόσμο της δουλειάς.

Στην εξαγγελία του υπουργείου Παιδείας ότι 24 Τμήματα των ΤΕΙ δε θα δεχτούν φέτος εισακτέους, «αντέδρασε» η Δημοκρατική Αριστερά, με σχετική δήλωση της υπεύθυνης του Τομέα Παιδείας του κόμματος, Μαρίας Ρεπούση. Στη δήλωση λέει ότι η διεύρυνση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας έγινε «άναρχα» και ζητάει νέο χωροταξικό σχεδιασμό με ...«συνεννόηση με τους εμπλεκόμενους φορείς».

Αραγε, τι είδους σχεδιασμό εννοούν; Οταν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, μπορεί να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της Ανώτατης Εκπαίδευσης και πρόβλεψη των αναγκών της χώρας σε αποφοίτους (δηλαδή σε επιστημονικό δυναμικό); Φυσικά και όχι. Οι όποιες ιδρύσεις ή καταργήσεις Τμημάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης υπακούουν εξ ορισμού σε επιμέρους ανάγκες που έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα. Επιπλέον, «συνεννόηση με τους εμπλεκόμενους φορείς» σημαίνει συνεννόηση με τα ίδια τα ιδρύματα, τις τοπικές επιχειρήσεις, τους δημάρχους και περιφερειάρχες, αυτούς ακριβώς που είχαν γνωμοδοτήσει και πριν μια δεκαετία για ...«κάθε κωμόπολη και ΤΕΙ»!

Κι ενώ εκφράζουν τόση ευαισθησία για το σχέδιο και για το «πώς» της κατάργησης Τμημάτων, όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι, ανάμεσά τους και η ΔΗΜΑΡ, δε λένε κουβέντα για τους σπουδαστές και το προσωπικό των Τμημάτων.

Κόντρα στις αυταπάτες περί σχεδιασμού και συνεννόησης που σπέρνουν διάφοροι ευαίσθητοι, το κίνημα πρέπει να απαιτήσει: Κανένας σπουδαστής να μη μείνει εκτός σχολής, να μη χαθεί ούτε μια ώρα μαθήματος μέχρι το πτυχίο. Αμεση επιδότηση ενοικίου. Κανένας εργαζόμενος (εκπαιδευτικός, διοικητικός κ.λπ.) να μη χάσει τη δουλειά του. Εκτακτο κονδύλι για την κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών των ιδρυμάτων.

Στην ανάγκη... «αποσοβιετοποίησης του κράτους» με την έννοια, όπως «διευκρίνισε», του «πελατειακού κράτους», αναφέρθηκε προχτές ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, Μιχ. Χρυσοχοΐδης.

Και... εξηγώντας, μέσα στον όρο που με τόση ελαφρότητα (;) επέλεξε να ξεστομίσει, συμπεριέλαβε πρακτικές όπως: «ο καθένας μπορούσε να πιέζει κατά καιρούς, μπορούσε να εισπράττει, να αρμέγει το κράτος αυτό, είτε ήταν πολύ πλούσιοι άνθρωποι, είτε ήταν προνομιούχες ομάδες της πλουτοκρατίας και της επιχειρηματικότητας, είτε ήταν εργαζόμενοι, είτε ήταν συναλλασσόμενοι προμηθευτές και κατασκευαστές»!..

Αυτό είναι «σοβιετικό κράτος» κατά τη χυδαία και ανιστόρητη επιχειρηματολογία του υπουργού της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αυτής, δηλαδή, που επί δεκαετίες εκχωρούσε, και σήμερα αυτό συνεχίζει με ακόμα μεγαλύτερη ένταση, στην πλουτοκρατία γην και ύδωρ ξεπουλώντας το λαϊκό πλούτο, καταληστεύοντας τους εργαζόμενους, καρατομώντας λαϊκά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Ολα αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σχέση με τα σοβιέτ και ο κύριος υπουργός το γνωρίζει πολύ καλά.

Αλλοι και ολοφάνεροι είναι οι λόγοι για τους οποίους επιχειρεί να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και δε χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης της ιστορίας ή της πολιτικής για να το διακρίνει. Είκοσι χρόνια μετά τις ανατροπές, εξακολουθούν και λοιδορούν όλα εκείνα που το σοβιετικό κράτος είχε προσφέρει στους πολίτες του, την ώρα που οι Χρυσοχοΐδηδες χρεοκοπούν το λαό εφαρμόζοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου. Το κάνουν νομίζοντας πως έτσι γίνεται πειστική η πολιτική που οδηγεί στην πτώχευση το λαό. Λοιδορούν την πραγματικότητα της Σοβιετικής Ενωσης και τη διαστρεβλώνουν για να διαιωνίσουν την εκμετάλλευση.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ε, λοιπόν, φανταστείτε πόσες είναι οι γερμανικές, οι γαλλικές, οι βρετανικές, οι ισπανικές, οι ιταλικές καταθέσεις. Σίγουρα πολύ παραπάνω...

Εν ολίγοις, η λύση της περίφημης «κρίσης χρέους», που φέρεται να «μαστίζει την Ευρώπη» και να «οδηγεί χώρες στη χρεοκοπία» και όλες μαζί στη λιτότητα, βρίσκεται ...στο κέντρο της Ευρώπης.

Μόνο οι ηγεσίες της ΕΕ την ψάχνουν κάπου ...στη Βόρεια Αφρική, κάνοντας πολέμους στη Λιβύη και ετοιμάζοντας επεμβάσεις στη Συρία.

Για να το πούμε ...παπανδρεϊκά, «λεφτά υπάρχουν» και μάλιστα πολλά και αποθηκευμένα, που ολοένα αυξάνονται και αγωνιούν να επενδυθούν για να πολλαπλασιαστούν.

Μόνο που αυτά τα ....λεφτά, δηλαδή τη λογιστική αποτύπωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κανείς δε θέλει να τα ακουμπήσει. Αντιθέτως, όλες οι κυβερνήσεις της Ευρώπης σκίζονται για να τα φυλάξουν.

ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ, εμείς - όπως και όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι - πρέπει να περικόψουμε τους μισθούς μας, να καταστρέψουμε το ασφαλιστικό σύστημα, να χάσουμε κάθε εργασιακό δικαίωμα. Πρέπει να γίνουμε πιο ...ανταγωνιστικοί.

Κι αν δε γίνουμε; Ε, δεν μας αξίζει τίποτε, πρέπει να πτωχεύσουμε, να πεινάσουμε, να ξεπουλήσουμε, να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Σαν πολύ έχει πάει το παραμύθι, λοιπόν, δε νομίζετε; Και είναι προκλητικό να μας εκβιάζουν κι από πάνω, και, μάλιστα, με τρόπους που δείχνουν πως μας θεωρούν ανίκανους έστω και να σκεφτούμε.

Επίσης, καλό είναι ο πρωθυπουργός να αφήσει αυτά τα ...χολιγουντιανά του είδους «εγώ βαδίζω μόνος»! Γιατί δεν είναι καθόλου μόνος του, έχει όλους τους δικαιούχους των τραπεζικών λογαριασμών της Ελβετίας από πίσω του.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η αυθόρμητη κινητοποίηση των τελευταίων ημερών στις πλατείες αποκαλύπτει την οξύτητα των συνεπειών στη ζωή της λαϊκής οικογένειας από την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Και καλώς κινητοποιούνται. Βεβαίως, το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα, που δείχνει τη διέξοδο στην ανάπτυξη παλλαϊκής πάλης κόντρα σ' αυτή την πολιτική ως την ανατροπή της, που επίσης συνδέεται με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, επιδρά και σε τέτοιες κινητοποιήσεις. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν επιτελεία που επιδιώκουν να φέρουν σε αντιπαράθεση αυτό το κίνημα με το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα πρέπει να προβληματίσει. Για παράδειγμα, η υποστήριξη των αστικών ΜΜΕ σ' αυτές τις κινητοποιήσεις πρέπει να προβληματίσει όσους συμμετέχουν σε αυτές. Οπως πρέπει να προβληματίσει το ποιοι βρίσκονται πίσω από τα μπλογκ που καλούν σε τέτοια δράση και γιατί δεν εμφανίζονται. Γιατί όταν ξέρεις μπορείς να αντιμετωπίσεις και τις όποιες τρικλοποδιές προκύψουν, που μπορεί να οδηγούν και σε απογοήτευση. Είναι π.χ. ερώτημα το γεγονός ότι τα ΜΜΕ εκείνα που πρωτοστατούν στην πλύση εγκεφάλου για να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, τα ίδια ΜΜΕ εκθειάζουν και υπερπροβάλλουν αυτές τις συγκεντρώσεις και ιδιαίτερα ότι «κανείς δεν προέβαλε οποιαδήποτε ιδεολογία ούτε κάποια διχαστική επιδίωξη»(«Νέα»). Σ' αυτή την κοινωνία, όπως έχουν πει και κάποιοι σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, υπάρχουν οι επιχειρηματίες που κερδίζουν και οι εργαζόμενοι που χάνουν. Πώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκού κινήματος σπεύδουν να προβάλουν «το κίνημα στις πλατείες» και να αναδείξουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, δηλαδή τον αυθορμητισμό και κυρίως ότι είναι σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο λαϊκό - ταξικό κίνημα; Η αξία του κινήματος αυτού, σύμφωνα με τον γνωστό «φίλο» των λαϊκών αγώνων Ι. Πρετεντέρη, είναι «κυρίως ότι απέδειξαν ότι η κοινωνική δράση στην Ελλάδα, ακόμη και η διαμαρτυρία ή η αμφισβήτηση, μπορεί να εκδηλωθεί χωρίς τους λόχους του ΠΑΜΕ...». Δεν περνάει απαρατήρητη επίσης η επισήμανση της «Καθημερινής» του εφοπλιστή Αλαφούζου ότι «χθες δεύτερη νύχτα της διαμαρτυρίας, έκδηλος ήταν ο προβληματισμός πολλών ομιλητών για το επόμενο βήμα και δεν φάνηκε να υπήρχε ο προχθεσινός αυθορμητισμός»... Οπως και η προβολή τους από τον «ΣΚΑΪ» που λοιδορούσε τους αγώνες των ναυτεργατών. Πρέπει να προβληματίσουν όλα τα παραπάνω. Το πώς δε θα εγκλωβίσουν τη δράση τους αυτοί που έγιναν δήθεν φίλοι τους στο αστικό πολιτικό σύστημα.

«Τι είναι το μνημόνιο; Ευαγγέλιο; Πρέπει να διαπραγματευόμαστε και να επαναδιαπραγματευόμαστε διαρκώς το μνημόνιο, προκειμένου να βελτιώσουμε τους όρους υπό τους οποίους θα πάμε στο μέλλον, δεν είναι τίποτα, μια σύμβαση είναι, κάθε τρίμηνο επικαιροποιείται».

«Τίποτα» δεν είναι το μνημόνιο για τον Μ. Χρυσοχοΐδη, στον οποίο ανήκει η παραπάνω δήλωση. Και γι' αυτό το «τίποτα» εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι άνεργοι, κι άλλοι τόσοι απλήρωτοι, με τα μεροκάματα να κόβονται, τις συντάξεις να καρατομούνται, τα κοινωνικά επιδόματα να καταργούνται και πάει λέγοντας.

«Τίποτα» ίσως να είναι γι' αυτούς που κυβερνούν και τους πλουτοκράτες που ωφελεί, όχι για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Οσο για την ...επαναδιαπραγμάτευση, καλά είναι τα παραμύθια, αλλά για τα μικρά παιδιά. Γιατί το μνημόνιο δεν παίρνει γιατριά, είναι εργαλείο της νέας εκμετάλλευσης που αξιώνει το μεγάλο κεφάλαιο. Κι αυτή του η επιδίωξη δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση, πρώτα απ' όλα από το ίδιο. Πολύ περισσότερο, που η πρόθυμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καμία τέτοια διάθεση δεν έχει, το αντίθετο. Και το έχει δείξει με τις πράξεις της σε βάρος του λαού και υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Τι να διαπραγματευτεί κανείς, τους όρους της κρεμάλας; Καμία συζήτηση, καμία διαπραγμάτευση, καμία υποχώρηση δεν νοείται. Μόνη διέξοδος είναι ο οργανωμένος αγώνας για την ολοκληρωτική ανατροπή της πολιτικής των μονοπωλίων. Λύση για το λαό υπάρχει, αλλά με Λαϊκή Οικονομία και με Λαϊκή Εξουσία.