Γρηγοριάδης Κώστας

Ετσι, λέγεται ότι δε θα ανακοινωθεί κάποια μείωση σε συντάξεις του Ταμείου, αλλά τροποποίηση του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων. Με τον τρόπο αυτό, δε θα ανακοινωθεί, λέει, ποσοστό μείωσης των συντάξεων, αλλά αναπροσαρμογές στα ποσοστά αναπλήρωσης.

Η ουσία είναι όταν αναφερόμαστε στον ΟΑΕΕ πως εννοούμε συντάξεις από τις πλέον χαμηλές και όταν μιλάμε για μείωση αυτών των συντάξεων, λόγος γίνεται για τον εξαναγκασμό δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών να ζουν με 250 και 300 ευρώ το μήνα.

Ας μην «τσιμπήσει», λοιπόν, κανείς μπροστά στον ελιγμό. Ισα ίσα, η κυβέρνηση τώρα μετράει αντιδράσεις και ανάλογα με τις αντιδράσεις αυτές θα προχωρήσει στην υλοποίηση της επιλογής της. Σε αυτά τα πλαίσια, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ένα κίνημα μαζικής καταγγελίας και αντίδρασης και στο συγκεκριμένο μέτρο, θα μετρήσει και για το χρόνο που θα αποφασίσουν να προωθήσουν το μέτρο και για το εύρος της εφαρμογής του.

Κατάφωρο εμπαιγμό απέναντι στα οικονομικά ανήμπορα λαϊκά νοικοκυριά και για τις εμφανιζόμενες ληξιπρόθεσμες «οφειλές», που συνεχίζουν να στοιβάζονται στα κατάστιχα της Εφορίας, αποτελεί η ρύθμιση τάχα για την τμηματική διευκόλυνση, η οποία κατατέθηκε με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου - λαιμητόμου.

Σε περίπτωση «εκπρόθεσμης καταβολής» έστω και μιας από τις προβλεπόμενες δόσεις, η ρύθμιση διευκόλυνσης χάνεται, με αποτέλεσμα να γίνεται απαιτητό το σύνολο της εμφανιζόμενης «οφειλής» και μάλιστα με προσαύξηση που φτάνει στο 15%! Εξω από τη ρύθμιση θα πεταχτούν και τα λαϊκά νοικοκυριά που δεν θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στα νέας κοπής χαράτσια του 2013, όπως αυτά που η συγκυβέρνηση θα αξιώσει να μαζέψει μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Για τη συνέχεια ετοιμάζουν τα ακόμη χειρότερα, την ενεργοποίηση μέτρων κατάσχεσης μισθών και συντάξεων απευθείας από τις μισθοδοσίες των επιχειρήσεων και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Η κατάσταση που έχουν διαμορφώσει προκύπτει ανάγλυφα από τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τα οποία οι νέες ληξιπρόθεσμες «οφειλές», αυτές που δημιουργήθηκαν μέσα στο α' τρίμηνο του 2013, έφτασαν στο αστρονομικό ύψος των 2,2 δισ. ευρώ. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτει τα οξυμένα διαχειριστικά ζόρια του κεφαλαίου. Υποδηλώνει και τη βαρβαρότητα που θα κλιμακώσουν τους επόμενους μήνες και αυτός είναι λόγος που θωρακίζουν το αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο.

Τα πράγματα και η δυναμική τους κάνουν απόλυτα αναγκαία την ετοιμότητα του λαϊκού παράγοντα, την αναγκαιότητα της κοινής πάλης εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών για την αντιμετώπιση και αποτροπή των κατασχέσεων σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών. Μπορούμε να τους αναχαιτίσουμε!

Η άγρια σύγκρουση που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα μεταξύ διαφόρων επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στις αερομεταφορές, υπό το φόντο του προγράμματος εκποίησης των ελληνικών κρατικών αεροδρομίων και της επέκτασης της σύμβασης παραχώρησης του «Ελ. Βενιζέλος», προσθέτει καθημερινά και νέα επεισόδια. Πιο πρόσφατο, η «παρέμβαση» αεροπορικής εταιρείας «χαμηλού κόστους» που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα μεταφέροντας ετήσια εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες, για το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων των αεροδρομίων. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ισχυρίστηκε ότι η ιδιωτικοποίηση έτσι όπως προωθείται από τη συγκυβέρνηση κάθε άλλο παρά θα ενισχύσει την επιβατική κίνηση καθώς θα οδηγήσει σε αύξηση φόρων και τελών προς τις αεροπορικές εταιρείες, που αναγκαστικά θα αναζητήσουν άλλους ανταγωνιστικούς προορισμούς. Επιπλέον, υποσχόμενη 10 εκατ. επιβάτες την επόμενη τριετία, απαίτησε από το - κρατικό ακόμη - «Ελ. Βενιζέλος» να ρίξει τις χρεώσεις του πολύ κάτω από το μισό, ενώ δεν παρέλειψε ανάμεσα στις υποσχέσεις της να κάνει λόγο ακόμη και για 10.000 νέες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια, αν εισακουστούν οι προτάσεις της. Το παραπάνω περιστατικό δεν έχει τόσο αξία ως προς τις επιδιώξεις του ενός ή του άλλου επιχειρηματικού ομίλου και τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, για το ποιος και πώς θα καρπωθεί μέρος της πίτας των εγχώριων αερομεταφορών, όσο ότι αυτή ακριβώς η κλιμακούμενη σύγκρουση αναδεικνύει την τεράστια αξία των εγχώριων αεροπορικών υποδομών, για την οποία τα λαϊκά στρώματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως πρέπει να γίνουν λαϊκή περιουσία. Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει την αναγκαιότητα κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για να μπουν στην υπηρεσία του λαού με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο.

Η επεξεργασία αυτών των κειμένων έγινε σε συνθήκες φωτιάς, σε συνθήκες που η πίεση για «εθνική ενότητα», η οπορτουνιστική πίεση για προσαρμογή ήταν τεράστια. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκείνη την εποχή σχεδόν το σύνολο των ηγετών της ΙΙ Διεθνούς, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις (συνέδρια Κοπεγχάγης και Βασιλείας), πρόδωσαν την εργατική τάξη των χωρών τους και την κάλεσαν να πέσει στη σφαγή για τα συμφέροντα του κεφαλαίου - οι ρεφορμιστές εξελίχτηκαν σε σοσιαλσοβινιστές. Οι οπορτουνιστές της ΙΙ Διεθνούς υποστήριζαν ότι δεν επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση του Συνεδρίου της Βασιλείας (1912) για διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης, αφού οι κυβερνήσεις εμφανίζονταν ισχυρές στις αρχές του πολέμου. Ο Λένιν ανταπαντούσε ότι ποτέ οι κυβερνήσεις, οι κυρίαρχες τάξεις των διαφόρων κρατών δεν έχουν τόσο ανάγκη τη συναίνεση των εργαζόμενων μαζών (την «ειρηνική υποταγή τους») όσο τον καιρό του πολέμου.

Τα κείμενα του Λένιν αποκαλύπτουν την ικανότητα του οπορτουνισμού να προσαρμόζεται ανάλογα και με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και αναδεικνύουν την ανάγκη πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό σε όλες τις συνθήκες, αφού από τη φύση του υιοθετεί συνθήματα που αποπροσανατολίζουν από τα καθήκοντα της επαναστατικής πάλης. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Φρ. Ολάντ και ο ομόλογός τους Σι Τζίνπινγκ συμφώνησαν για την αναβάθμιση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών και αποφάσισαν την προώθηση μιας στρατηγικής συνεργασίας. Ο Φρ. Ολάντ, σε δηλώσεις του, χαρακτήρισε την «ειρηνική ανάπτυξη της Κίνας», ως «μεγάλη ευκαιρία» για τη Γαλλία, χαιρετίζοντας ουσιαστικά την καπιταλιστική ανάπτυξη της Κίνας, που έφερε μεν την οικονομία της στη δεύτερη θέση στην παγκόσμια κατάταξη, έχει εντείνει όμως τις κοινωνικές αντιθέσεις. Βεβαίως, η επιδίωξη του γαλλικού ιμπεριαλισμού για βελτίωση των σχέσεων με τον μεγάλο γίγαντα της Ασίας, είναι ενταγμένη στον ευρύτερο ανταγωνισμό που αναπτύσσεται στην περιοχή του Ειρηνικού, όπου συγκρούονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για πηγές ενέργειας, δρόμους μεταφοράς τους και αγορές. Η γαλλική αστική τάξη και τώρα θέλει να είναι μέσα στο παιχνίδι.