Και μπορεί, βέβαια, ο υπουργός Εργασίας να εστίασε στη «συνέχεια» στο ζήτημα των «ενοποιήσεων» των Ταμείων, το οποίο ολοκληρώνεται με την υπαγωγή του σημερινού ΕΤΕΑΕΠ (επικουρικές, εφάπαξ) στον ΕΦΚΑ και τη δημιουργία του e-ΕΦΚΑ, ωστόσο όλη αυτή η αλυσίδα των αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων, στην οποία αναφέρθηκε αφορά το σύνολο των παραμέτρων της Κοινωνικής Ασφάλισης (αύξηση ορίων ηλικίας, περικοπή συντάξεων, μείωση κρατικής χρηματοδότησης, απαλλαγή επιχειρήσεων από εισφορές κ.ά.).
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί και η υπαγωγή του σημερινού ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ, που προωθείται με το νέο νομοσχέδιο, η τελευταία δηλαδή ενοποίηση σε ένα υπερταμείο, μέσω της οποίας και πάλι υπηρετούνται οι ίδιοι μακροχρόνιοι αντιασφαλιστικοί στόχοι του κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, με τον τρόπο αυτό «μπαίνει χέρι» τα αποθεματικά του ΕΤΕΑΕΠ, ύψους περίπου 8 δισ. ευρώ και μάλιστα όταν στο συγκεκριμένο Ταμείο το κράτος δεν έχει δώσει ποτέ ούτε ευρώ. Με τα κεφάλαια αυτά, από τις εισφορές των ασφαλισμένων, τον κόπο και τον ιδρώτα τους, σχεδιάζεται να προωθηθεί ο επόμενος στόχος που είναι η παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης και η παράδοσή τους στα αρπακτικά της ιδιωτικής ασφάλισης, καλύπτοντας το λεγόμενο «κόστος μετάβασης» στο νέο αμιγώς ιδιωτικό σύστημα.
Απέναντι σε αυτήν την ενιαία επίθεση, η σημαντική απεργιακή μάχη που δόθηκε σε όλη τη χώρα στις 18 Φλεβάρη σε αντιπαράθεση μάλιστα με την αντιαπεργιακή στάση του εργατοπατερισμού, τα χτεσινά συλλαλητήρια σε μια σειρά από πόλεις, το πλατύ άνοιγμα που οργάνωσαν με αυτό το θέμα εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποτελούν παρακαταθήκη για να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η πάλη των εργαζομένων και του λαού για δημόσια, υποχρεωτική, καθολική Κοινωνική Ασφάλιση, ενάντια στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Γιατί η πραγματικότητα λέει ότι αυτοί που έδωσαν τη μάχη τόσους μήνες με τη συνδικαλιστική μαφία, αλλά και την περασμένη Τρίτη, μέσα και έξω, στο Καβούρι, δεν ήταν προφανώς ούτε ορισμένες δεκάδες μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε βέβαια οι αντιπρόσωποί τους - που ούτε μεταξύ τους δεν συμφώνησαν για το ποια στάση πρέπει να κρατήσουν - αλλά οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Ούτε μια δήλωση της προκοπής δεν μπόρεσαν να κάνουν οι δυο από τους τρεις που αποχώρησαν από το «συνέδριο», στην οποία δεν βρίσκει κανείς ούτε καταγγελία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ούτε αναφορά στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, παρά μόνο γενικολογίες.
Αλλά και πριν από το Καβούρι υπήρχαν η Ρόδος, η Καλαμάτα, η Πάτρα, η Θεσσαλονίκη, τα Τρίκαλα, η Κατερίνη, η Καβάλα, το Ηράκλειο, η Εύβοια, η Κοζάνη, η Βέροια, η Αλεξανδρούπολη, η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, η Ομοσπονδία Μετάλλου και πολλά άλλα. Μπορούν να πουν μια περίπτωση που έκαναν κάτι; Αντίθετα, μιλούσαν και μιλούν για «μάχη μηχανισμών για τις καρέκλες», κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον «αστικοποιημένο και κομματικοποιημένο συνδικαλισμό».
Για να έχουν το πεδίο ανοιχτό για να χειραγωγούν Ομοσπονδίες και σωματεία, να μαγειρεύουν συσχετισμούς, και το κυριότερο, να προωθήσουν ανενόχλητοι ακόμα πιο αντιδραστικές αλλαγές στη λειτουργία και τον χαρακτήρα του συνδικαλιστικού κινήματος, να υπονομεύουν αγωνιστικές διεργασίες που αναπτύσσονται από τα κάτω, να σπέρνουν χωρίς εμπόδια το δηλητήριο της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας.
Αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Οι ταξικές δυνάμεις δεν τους έκαναν τη χάρη και βγαίνουν απ' αυτήν τη μάχη πιο δυνατές, πιο μαχητικές στον αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την ισχυροποίηση των σωματείων και των συνδικάτων, για σωματεία ταξικά - όχι κυβερνητικά και εργοδοτικά. Σε έναν πόλεμο που θα συνεχιστεί και το επόμενο διάστημα. Το να ενοχλείται η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ απ' αυτήν την εξέλιξη, είναι κατανοητό. Αλλά η ενόχληση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΕΑΑΚ δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα του απλού τυχοδιωκτισμού...
Υπάρχουν βέβαια αγωνιστές από αυτόν το χώρο που θα δώσουμε μαζί τις μάχες που έχουμε μπροστά. Η αγωνία τους να ορθώσουν τείχη μαρτυρά τη χρεοκοπία της πολιτικής τους, πολιτική ουράς των «αριστερών κυβερνήσεων» και υπεράσπισης των κόκκινων γραμμών της «αριστερής» διαχείρισης «μέχρι τέλους».