Οι βιομηχανικοί εργάτες της Αττικής γνωρίζουν καλά τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ. Μπορούν να εμπιστευτούν τη δική τους δύναμη. Αυτό γιατί το ΚΚΕ είναι «σάρκα από τη σάρκα» της εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές είναι αυτοί που πρωτοστατούν σε κάθε αγωνιστική διεκδίκηση, που πρώτοι δίνουν τη μάχη ενάντια στην εργοδοσία, στην αντεργατική πολιτική, στον καπιταλιστικό μονόδρομο.

Μέσα στα εργοστάσια οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές που συμπορεύονται μαζί μας, το ΠΑΜΕ, είναι η καταξιωμένη και αναγνωρισμένη ταξική φωνή και δύναμη που δεν σκύβει το κεφάλι, που συγκρούεται και διεκδικεί.

Το ΚΚΕ με τα στελέχη και τα μέλη του, με τους οπαδούς και φίλους, είναι σταθερά στην πρώτη γραμμή του αγώνα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Ενάντια σε απολύσεις, στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στην καταστρατήγηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, στους αντεργατικούς νόμους. Για τους μισθούς, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τις εργασιακές σχέσεις. Οι κομμουνιστές εξαντλούν όλα τα περιθώρια, με παρεμβάσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας, ανακοινώσεις, δημοσιεύσεις, την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, για να έρχονται στο φως αυτά που όλοι οι άλλοι θέλουν να μένουν κρυφά, η εργασιακή ζούγκλα, το «πάτα επί πτωμάτων για να επιβιώσεις», το «μη μιλάς για να είσαι αρεστός στο αφεντικό».

Οι κομμουνιστές συγκρούονται μέσα στα εργοστάσια με όλη την ιδεολογική σαβούρα των καπιταλιστών, με τα ιλουστρασιόν φυλλάδια που θέλουν να παρουσιάσουν ως ελκυστική την εκμετάλλευση, τη μακροημέρευση του κεφαλαίου.

Παράλληλα, το ΚΚΕ δείχνει το δρόμο της συγκέντρωσης δυνάμεων ενάντια στον μονόδρομο των αστών, εξηγεί με επιστημονικό και ταυτόχρονα χειροπιαστό τρόπο πως οι εργάτες είναι οι παραγωγοί του πλούτου και αυτοί πρέπει και μπορούν να τον απολαμβάνουν, αν βγει από τη μέση η παρασιτική τάξη της κοινωνίας. Αυτό φυσικά δεν του το συγχωρούν οι αστοί και τα παπαγαλάκια τους και γι' αυτό από τη μία το συκοφαντούν, από την άλλη συχνά επιφυλάσσουν για τους πρωτοπόρους κομμουνιστές επιπλήξεις, έμμεσες ή άμεσες απειλές, απολύσεις. Δηλαδή, παράσημα στην καθημερινή, ασίγαστη ταξική πάλη.

Οι εργάτες της «Χαλυβουργικής», της «Softex», του «Κατσέλη», της «Pepsi», της ΜΕΒΓΑΛ και τόσων άλλων εργοστασίων που έκλεισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια έως και πρόσφατα, έχουν πικρή αλλά και πολύ διδακτική πείρα, την οποία πρέπει και μπορούν να αξιοποιήσουν. Γνωρίζουν ποιοι τους κορόιδεψαν και ποιοι στάθηκαν δίπλα τους.

Γνωρίζουν τι στάση κράτησαν οι κομμουνιστές. Τι σημαίνει χωρίς πολλά - πολλά, ταξική αλληλεγγύη, άνοιγμα της αλυσίδας για να δυναμώσει η πάλη, στήριξη του αγώνα, ξενύχτια και ξημερώματα στις περιφρουρήσεις και στις απεργίες, ενάντια στην καταστολή, κόντρα στην ηττοπάθεια και στην αναποτελεσματικότητα που έσπερναν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με τον τρόπο τους.

Απευθυνόμαστε με θάρρος και αυτοπεποίθηση σε όλους αυτούς τους εργάτες, τους συναδέλφους μας. Τους μιλάμε συντροφικά και τους λέμε ότι αν κάτι αποδείχθηκε περίτρανα είναι πως τον ταξικό εχθρό δεν τον πιάνεις φίλο, ακόμη και αν σου κάνει τα γλυκά μάτια. Θα έρθει η ώρα που θα σου δείξει τα αληθινά του δόντια, αυτά που σε άλλη φάση προσπαθεί επιμελώς να κρύψει. Τότε, πράγματι, μετράς αληθινούς φίλους και εχθρούς.

Για παράδειγμα, οι εργάτες της «Χαλυβουργικής» αξίζει να σκεφτούν: Πριν από περίπου επτά χρόνια είχε φουντώσει ο αγώνας της «Ελληνικής Χαλυβουργίας». Τότε οι αγωνιστές απεργοί εργάτες μαζί με όλες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ είπαν «Ολη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία, για να μην περάσει η τρομοκρατία». Εγιναν δεκάδες κινητοποιήσεις στο Θριάσιο, στην Αθήνα. Εκδηλώσεις συμπαράστασης σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πόσες άλλες χώρες. Κινητοποιήθηκαν μέχρι και νηπιαγωγεία της περιοχής. Κι όμως! Το εργοστάσιο που βρίσκεται απέναντι, δεν έκανε ούτε μια στάση εργασίας, έστω για τα μάτια του κόσμου! Το σωματείο της «Χαλυβουργικής», στηριζόμενο από όλο τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, έλεγε ότι «οι αγώνες είναι αυτοκτονία», «ο εργοδότης μας είναι καλός», «το ΠΑΜΕ κλείνει τα εργοστάσια, οδηγεί εκατοντάδες οικογένειες στο δρόμο». Εκλιναν σε όλες τις πτώσεις το «κοινό συμφέρον», έκαναν καλύτερα τη δουλειά από το να μίλαγαν απευθείας οι εργοδότες.

Ομως η ζωή είναι πεισματάρα. Τώρα κλείνει και η «Χαλυβουργική». Η εργοδοσία έτσι τα υπολόγισε και με βάση το δικό της ταξικό συμφέρον έτσι κάνει. Πράγματι, πού πήγε τώρα το «εθνικό», το «κοινό» σας συμφέρον, κύριοι απολογητές του καπιταλισμού και του «διαλόγου» όλων των αποχρώσεων; Τι έχετε να πείτε στους εργάτες που μένουν άνεργοι; Για ποιο τάχα «κοινό συμφέρον» να παλέψουν;

Εστω και εκ των υστέρων, οι εργάτες μπορούν να βγάλουν πιο ουσιαστικά συμπεράσματα από αυτήν την υπόθεση. Να σταματήσουν να είναι έρμαια των επιθυμιών και των επιδιώξεων του κεφαλαίου. Να μην περιμένουν από καμιά αστική κυβέρνηση το «φως το αληθινό».

Να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, γιατί η ζωή είναι μπροστά, γιατί ο εργάτης έχει περηφάνια και φιλότιμο. Γιατί μπορούμε να του εξηγήσουμε με πρακτικό τρόπο αυτό που υποστηρίζει το Κόμμα: Μπορείς εσύ να γίνεις κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις, έχεις τη δύναμη, δοκίμασέ τη, μη χάνεις χρόνο, βάδισε το δρόμο σε αυτήν την κατευθυνση, βγες στο προσκήνιο, αντιπάλεψε το φόβο. Τώρα στις εκλογές στήριξε το ΚΚΕ. Η ψήφος σου από την άλλη μέρα θα μπει στο ταμείο των αγώνων, της πάλης, θα προσμετρηθεί στα δικά σου ταξικά συμφέροντα.

Γιατί δεν απευθυνόμαστε αφ' υψηλού στους εργάτες, δεν τους κουνάμε το δάχτυλο. Ούτε τους κολακεύουμε υποκριτικά. Μιλάμε απλά και καθαρά, στηριζόμαστε στην εμπιστοσύνη που κερδίζουμε με τη δράση μας.

Τώρα, είμαστε στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε πολλούς κλάδους δουλεύουν στο μάξιμουμ οι μηχανές. Αξιοποιούν όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο των προηγούμενων χρόνων, που ενίσχυσε και επέκτεινε η κυβέρνηση της «αριστεράς». Η εντατικοποίηση, τα εργοδοτικά εγκλήματα, η τρομοκρατία είναι στην ημερήσια διάταξη.

Ταυτόχρονα, σε σημαντικούς και στρατηγικούς τομείς της παραγωγής μαίνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, ο οποίος συχνά συνδέεται και με γενικότερα «χοντρά» γεωστρατηγικά ζητήματα. Τέτοιος για παράδειγμα είναι ο κλάδος της Ναυπηγοεπισκευής, όπου είναι κάτι παραπάνω από φανερή η σύγκρουση των αμερικανικών και κινεζικών συμφερόντων για το ποιος θα πάρει το πάνω χέρι.

Οι εργάτες της Ναυπηγικής Βιομηχανίας επίσης πρέπει να σκεφτούν καλά. Να θυμηθούν ότι στη Ζώνη του Περάματος, όταν ήταν σε εξέλιξη ο σημαντικός πολύμηνος αγώνας τους για την υπογραφή τοπικής Συλλογικής Σύμβασης, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και το ταξικό συνδικάτο, οι υπουργοί της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν συνεχείς περιοδείες στην περιοχή τονίζοντας τη σημασία της «κοινωνικής ειρήνης» και ότι «κανείς δεν θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια ανάπτυξης της Ζώνης», δηλαδή στη διείσδυση των κινεζικών μονοπωλίων, που τότε «υπόσχονταν» δουλειά με φτηνά μεροκάματα και ανύπαρκτες εργασιακές σχέσεις. Να θυμηθούν επιπλέον ότι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, εκπροσωπώντας επάξια τον τίτλο τους ως «τσιράκια των αφεντικών», αφού χτύπησαν εγκληματικά και τραμπούκικα τους κομμουνιστές εργάτες πριν από έξι χρόνια, μετά έλεγαν «να, έρχονται επενδύσεις και το ΠΑΜΕ άρχισε τα ίδια», «αυτοί διώχνουν τις δουλειές». Αυτοί τολμούν και έχουν το θράσος στο εργατικό Πέραμα να ζητούν ψήφο εργατών!

Οι εργάτες των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά μπορούν να θυμηθούν όλα αυτά τα χρόνια πού οδήγησαν τα πράγματα οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και πιο πρόσφατα ως κυβέρνηση και αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στο να παρακαλάνε τελικά χιλιάδες έμπειροι εργάτες τη μία τον εργοδότη, την άλλη τον «πιθανό επενδυτή», την τρίτη τον υπουργό και ο κατάλογος μακρύς, όπως και γνωστά τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής. Το τελευταίο «επεισόδιο»: «Ας έρθουν οι φονιάδες των ΗΠΑ να πάρουν το εργοστάσιο, δουλειά να 'ναι κι ό,τι να 'ναι...».

Αυτά έχουν οδηγήσει στην ανασφάλεια, στην ηττοπάθεια, στην απογοήτευση. Υπάρχει όμως άλλος δρόμος, αυτός που καθημερινά προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ, που βρίσκεται δίπλα στους εργαζόμενους σε κάθε τους διεκδίκηση, που δείχνει πως υπάρχει λύση αρκεί να το πιστέψουν, έξω από τις δαγκάνες του συστήματος, έξω από το μονόδρομο της υποταγής.

Να σκεφτούν οι εργαζόμενοι πως πράγματι, τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κατακτώνται μέσα από σκληρούς αγώνες, δεν υπάρχουν σωτήρες. Να σκεφτούν πως οι αγώνες έχουν πάντα αποτελέσματα, πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.

Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις που σήμερα μας αφαιρούν κυβέρνηση, ΕΕ και εργοδοσία, δεν γεννήθηκαν από μόνα τους, δεν μας τα χάρισε κανείς, δεν προέκυψαν «μια κι έξω». Προέκυψαν μέσα από μακροχρόνιους, σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, μέσα από διωγμούς και χιλιάδες νεκρούς, όπως επιβεβαιώνει και η ηρωική 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ. Επομένως δεν βγαίνει τίποτα και σήμερα με το κλαψούρισμα και το σιχτίρισμα, ούτε περιμένοντας τελικά τις κάλπες για να ξαναζεσταθεί η σούπα του νέου διπόλου, για έναν νέο γύρο απογοητεύσεων και αυταπατών.

Οτιδήποτε υπάρχει ως κατάκτηση οφείλεται στην ταξική πάλη, αυτή ήταν και παραμένει η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης. Με αυτό το κριτήριο και εκλογικά σήμερα χρειάζεται η ενίσχυση του ΚΚΕ.

Γενικεύοντας: Μέσα στη σκληρή εκλογική μάχη του επόμενου διαστήματος βγαίνουν σημαντικές δυνατότητες για το Κόμμα μας, για τη δουλειά των κομμουνιστών στα εργοστάσια. Παρά τις δυσκολίες, ο αντίπαλος δεν είναι ούτε παντοδύναμος ούτε ανίκητος. Δεν κάνει ό,τι θέλει και όπως τα θέλει.

Επίσης, η πολύχρονη καπιταλιστική κρίση, όπως και η πείρα από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον μέχρι πρότινος ακροδεξιό εταίρο του για 4 χρόνια, μαζί με τις δυσκολίες που έφερε στο κίνημα, ταυτόχρονα γκρέμισε πολλές αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες. Συσσωρεύτηκε νέα κοινωνική και πολιτική πείρα, που τώρα πρέπει να αξιοποιηθεί για να μην έχουμε «μια από τα ίδια», αλλά την αληθινή, την πραγματική διαφορά, την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Πράγματι, ας αναλογιστούν ιδιαίτερα οι εργάτες που προσδιορίζονται και έντιμα θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό, προοδευτικό: Το 2012, το 2015, η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ και η αντίστοιχη τότε μείωση ή στασιμότητα των εκλογικών επιδόσεων του ΚΚΕ, ωφέλησαν ή δυσκόλεψαν το εργατικό κίνημα; Ωφέλησαν ή δυσκόλεψαν τους λαϊκούς αγώνες; Ο ενισχυμένος εκλογικά ΣΥΡΙΖΑ, που εξελέγη με τα βαρύγδουπα συνθήματα του «αντιμνημονιακού» αγώνα, της «ξενικής κατοχής», της «ανατροπής» κ.λπ., πού οδήγησε τα πράγματα; Στην υπερψήφιση νέων μνημονίων, εκατοντάδων αντεργατικών νόμων. Στην ενίσχυση της λογικής της ανάθεσης, του «καθίστε στα σπίτια σας και θα τα κάνω όλα εγώ». Τώρα λέει ότι είμαστε σε «μεταμνημονιακή» εποχή, όμως με όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο να είναι παρόν στη ζωή του καθενός. Αναφέρει ως μεγάλο βήμα και «αποκατάσταση των αδικιών» μια σειρά από νομοσχέδια που στην ουσία τους πετάνε μερικά ψίχουλα στους εργαζόμενους από το πλουσιοπάροχο τραπέζι των αστών, καθώς έχει μεγαλώσει η «πίτα» των έτσι κι αλλιώς τεράστιων κερδών. Μας ζητάει να πούμε κι ευχαριστώ που έχουμε φτάσει ο νέος εργάτης να δουλεύει με πολύ χειρότερους όρους και να αμείβεται με σαφώς λιγότερα χρήματα από ό,τι ο πατέρας του πριν από 30 και 40 χρόνια, η παλιότερη γενιά εργατών δηλαδή, ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα και θα έπρεπε ο κόπος να είναι μικρότερος και ο μισθός καλύτερος. Αυτός όμως είναι ο καπιταλισμός και αυτά πρεσβεύουν οι εκπρόσωποί του.

Υπάρχει λύση που αρμόζει σε κάθε τίμιο εργάτη, ανεξάρτητα από άλλες, επιμέρους επιφυλάξεις ή αναστολές που τυχόν έχει: Με σταθερό χέρι σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις να ψηφίσει το ΚΚΕ. Ετσι ώστε με το κεφάλι ψηλά να είναι πιο έτοιμος για τις μεγάλες μάχες του παρόντος και του μέλλοντος.