Σάββατο 28 Φλεβάρη 2015 - 1η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
«ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΞΑΜΗΝΟ»
Μνημόνια διαρκείας, «ρίσκα» και αβεβαιότητες στην ΕΕ

Σειρά από συστάσεις και και προειδοποιήσεις απευθύνει η Κομισιόν σχετικά με τις «μακροικονομικές ανισορροπίες» που εντοπίζονται στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Πρόκειται για τη συνεχόμενη διαδικασία ελέγχου και επιτήρησης που ισχύει στο πλαίσιο του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου». Να σημειωθεί ότι η εν λόγω διαδικασία δεν αφορά σε κράτη που υπάγονται σε «μηχανισμούς στήριξης» (και τις διαδικασίες «ελέγχου» και «αξιολόγησης» που προβλέπονται και σε αυτούς), όπως είναι σήμερα η Ελλάδα και η Κύπρος. Επί της ουσίας, πρόκειται για τα μνημόνια διαρκείας που ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από μηχανισμούς στήριξης και δανειακές συμβάσεις.

Η εν λόγω διαδικασία, για το έτος 2015, ξεκίνησε το Νοέμβρη του 2014 με την «ετήσια επισκόπηση της ανάπτυξης για το 2015» της Κομισιόν, με την οποία προσδιορίζονται οι οικονομικές προτεραιότητες, ενώ εξετάζονται όλα τα κράτη - μέλη για τυχόν αποκλίσεις και «οικονομικές ανισορροπίες». Αυτήν τη βδομάδα, η Κομισιόν προχώρησε στο επόμενο βήμα, στέλνοντας «ηχηρό μήνυμα στα κράτη - μέλη και ζητώντας να θέσουν σε εφαρμογή τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να συνεχίσουν την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών τους». Στην έκθεση για το 2015 αποτυπώνονται οι αυξημένες αβεβαιότητες και οι κίνδυνοι, με βάση και τις πρόσφατες προβλέψεις της Κομισιόν, σχετικά με την εμφανιζόμενη κόπωση και στασιμότητα στις οικονομίες της ΕΕ. Παράλληλα, αναδεικνύονται οι βασικοί άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής, που αφορούν στην τόνωση των επενδύσεων, στη «δέσμευση» για τις διαρθρωτικές αλλαγές και στη «δημοσιονομική υπευθυνότητα».

Στο επίκεντρο της διαδικασίας βρίσκεται η Γαλλία για τις συνεχιζόμενες αποκλίσεις στα δημοσιονομικά ελλείμματα, γύρω από τα οποία εκδηλώνονται ενδοαστικές κόντρες και πρόσκαιροι συμβιβασμοί. Η Κομισιόν καλεί όλα τα κράτη να σεβαστούν τους συμφωνημένους δημοσιονομικούς κανόνες, απευθύνει ειδικές διανθισμένες συστάσεις σε 16 από τα 28 κράτη μέλη, ωστόσο, επικεντρώνεται στις περιπτώσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας και του Βελγίου.

Ενδοαστική διαπάλη

Η Κομισιόν έδωσε στη Γαλλία παράταση μέχρι το 2017 προκειμένου να μειώσει τα «υπερβολικά ελλείμματα» και με στόχο, όπως αναφέρεται στην απόφαση, να «δοθούν επαρκή χρονικά περιθώρια για την εφαρμογή φιλόδοξων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Μ. Σαπέν, διαβεβαίωσε ότι θα ληφθούν «πρόσθετα μέτρα» προκειμένου η Γαλλία να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της προς την ΕΕ για τη μείωση του δημοσιονομικού του ελλείμματος το 2015. Από την πλευρά της, η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας (Bundesbank) «εκφράζει την ανησυχία της» μετά την παράταση που έδωσε η ΕΕ στη Γαλλία για το έλλειμμα. Η εφαρμογή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας της ΕΕ μοιάζουν να έχουν εξελιχθεί σε ένα «πολιτικό παζάρι», τόνισε ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας, Γ. Βάιντμαν, που χαρακτήρισε «ανησυχητική» την παράταση που δόθηκε στο Παρίσι για να μειώσει το δημοσιονομικό του έλλειμμα κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ. «Δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, η χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων είναι ανησυχητική», επισήμανε...

Ειδικές συστάσεις ανά κράτος

Στη λίστα με τις συστάσεις και τις προειδοποιήσεις ανά κράτος - μέλος αναφέρονται και τα παρακάτω:

Ιταλία: Διαπιστώνονται «υπερβολικές μακροοικονομικές ανισορροπίες» και απαιτούνται «αποφασιστικά μέτρα πολιτικής και ειδική παρακολούθηση». Λόγος γίνεται για παρατεταμένη υποτονική ανάπτυξη, για «επίμονα χαμηλή παραγωγικότητα», κινδύνους που απορρέουν από τα υψηλό κρατικό χρέος, καθώς και τις αδυναμίες της ανταγωνιστικότητας. Τονίζεται ως ιδιαίτερα σημαντική η ανάγκη λήψης μέτρων, προκειμένου να περιοριστούν οι κίνδυνοι στην ιταλική οικονομία. Τόσο για την Ιταλία, όσο και για άλλα κράτη, γίνονται ειδικές συστάσεις, δεδομένου του μεγέθους των οικονομιών και των «κινδύνων μετάδοσης» σε άλλα κράτη της Ευρωζώνης.

Ισπανία: Επίσης απαιτείται η εφαρμογή «αποφασιστικών μέτρων πολιτικής και ειδική παρακολούθηση». Η χώρα βγήκε από το «πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης» το 2014, ενώ σήμερα βρίσκεται σε «εποπτεία μετά το πρόγραμμα» και βέβαια σε «εποπτεία στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου». Οι κίνδυνοι σχετίζονται με τα υψηλά επίπεδα κρατικού και ιδιωτικού χρέους, καθώς και με την «υψηλή αρνητική διεθνή επενδυτική θέση».

Πορτογαλία: Μετά από την έξοδο από το «πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης» (το 2014), παραμένουν σημαντικοί κίνδυνοι που σχετίζονται με τα υψηλά επίπεδα του κρατικού χρέους, καθώς και του υψηλού ιδιωτικού χρέους επιχειρήσεων σε διαφόρους κλάδους. Επισημάνσεις γίνονται για τη χαμηλή ανάπτυξη, το χαμηλό πληθωρισμό και τα μεγάλα ποσοστά της ανεργίας.

Γερμανία: Η ασκούμενη «κριτική» επικεντρώνεται στη «συνεχιζόμενη ανεπάρκεια των ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων». Σε αυτό το πλαίσιο, η Κομισιόν επισημαίνει ότι η ανεπάρκεια των επενδύσεων αποτελεί «τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη», ενώ παράλληλα συμβάλει και στα ιδιαίτερα μεγάλα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Υπενθυμίζουμε ότι η «ενισχυμένη οικονομική εποπτεία» προβλέπει, μεταξύ άλλων, την καθήλωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3% του ΑΕΠ του κάθε κράτους, καθώς και τη μείωση του κρατικού χρέους στο 60% του ΑΕΠ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και ετήσιους ρυθμούς. Προβλέπονται, επίσης, μια σειρά από κριτήρια για την παρακολούθηση και αξιολόγηση διαφόρων δημοσιονομικών μεγεθών, όπως τα εμπορικά και άλλα ελλείμματα ή πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών.

Το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» προβλέπει ότι ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των κρατικών δαπανών δεν μπορεί να υπερβαίνει το ρυθμό του ΑΕΠ. «Εναλλακτικά», παρέχεται η δυνατότητα αύξησης των δαπανών πάνω από το ρυθμό του ΑΕΠ αλλά με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα «αντισταθμιστούν» με τα κατάλληλα «ισοδύναμα» αντιλαϊκά μέτρα.

Στο σημερινό τετρασέλιδο ένθετο «Διεθνή και Οικονομία» ο αναγνώστης μπορεί να βρει τα εξής θέματα:

-- «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο»: Οι τελευταίες αποφάσεις της Κομισιόν - Ενδοϊμπεριαλιστικοί συμβιβασμοί και αντιθέσεις για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα βγει πιο ωφελημένο την «επόμενη μέρα» στην Ευρώπη - Κοινή τους συνισταμένη η εφαρμογή των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

-- Στρατηγική για την Ενεργειακή Ενωση της ΕΕ: Οι προσπάθειες διαμόρφωσης κοινής ενεργειακής πολιτικής προς όφελος των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, στο φόντο των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

-- 32η ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ - ΙΤΑΛΙΑΣ: Η πρόσφατη συνάντηση επιβεβαίωσε ότι οι δυο πλευρές συνεργάζονται στενά, όχι μόνο στο πλαίσιο των διεργασιών εντός ΕΕ για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης αλλά και αναζητώντας νέα πεδία δράσης για τους πολυεθνικούς κολοσσούς που υποστηρίζουν.

-- ΛΙΒΥΗ: Μπίζνες και πολιτικές επανεκτίμησης κόστους - οφέλους. Διεργασίες για να ανοίξει ο δρόμος μονοπωλιακών ομίλων και ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες που αξιοποιούν και τη δράση των τζιχαντιστών, ενώ χαρακτηριστική είναι η παρέμβαση της Τουρκίας.

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ
Επικίνδυνα για τους λαούς τα ενεργειακά σχέδια της ΕΕ

Η «ενεργειακή ασφάλεια» προστίθεται στα προσχήματα για την αύξηση της επιθετικότητας της ΕΕ, για να εκμεταλλευτεί τις πηγές Ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της

«Η "Στρατηγική για την Ενεργειακή Ενωση" της ΕΕ που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζει τις προσπάθειες διαμόρφωσης κοινής ενεργειακής πολιτικής, προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων, στο πλαίσιο της όξυνσης των ανταγωνισμών, ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών - μελών, με επίκεντρο τη στάση απέναντι στη Ρωσία», αναφέρει σε δήλωσή της η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αποκαλύπτοντας ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο των σχεδιασμών της ΕΕ και προσθέτει:

«Η "ενεργειακή ασφάλεια" προστίθεται στα προσχήματα για την αύξηση της επιθετικότητας της ΕΕ για να εκμεταλλευτεί τις πηγές Ενέργειας και τους δρόμους μεταφοράς της. Είτε με την ολοκλήρωση του Νότιου Διαδρόμου που προκρίνει η ΕΕ είτε με τον "Toύρκικο Διάδρομο" που σχεδιάζει η Ρωσία, οι λαοί θα πληρώνουν πανάκριβα την Ενέργεια και με φόρο αίματος, όπως στην Ουκρανία, τη Μ. Ανατολή κ.α. Η πλήρης παράδοση της Ενέργειας στο κεφάλαιο υπηρετεί την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, τη μείωση της τιμής για τις ενεργοβόρες επιχειρήσεις, ενώ μετατρέπει την Ενέργεια σε πανάκριβο εμπόρευμα για το λαό.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα για τη στήριξη του αγωγού ΤΑΡ, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΣΦΑ, η δήλωση περί αναβάθμισης της συνεργασίας της με το Ισραήλ είναι αποκαλυπτικές. Αναδεικνύουν ότι βαδίζει στο δρόμο που υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και καταδικάζει το λαό στην επικίνδυνη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Μόνο η εργατική - λαϊκή πάλη μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων με κοινωνικοποίηση της Ενέργειας και των άλλων κλάδων της οικονομίας, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική εξουσία. Για ενιαίο αποκλειστικά κρατικό φορέα Ενέργειας, με επιστημονικό, πανεθνικό σχεδιασμό, με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της χώρας. Αυτός μόνο μπορεί να εξασφαλίσει φτηνή Ενέργεια για το λαό, με μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, με ανάλογη επάρκεια για την ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνάμεων και την ικανοποίηση των αναγκών του λαού».

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΕ
Με γνώμονα την «ασφάλεια» και τα κέρδη των ευρωενωσιακών μονοπωλίων

Eurokinissi

Στο φόντο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε την περασμένη Τετάρτη στη δημοσιότητα το πλαίσιο της «στρατηγικής» για την «Ενεργειακή Ενωση». Ο στόχος όπως έχουν ανακοινώσει είναι να εξασφαλίσει την ενεργειακή ασφάλεια, αλλά και μεγαλύτερη κερδοφορία που έχουν ανάγκη τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αυτή η στρατηγική θα ξεδιπλώνεται στο φόντο της ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των διαδρόμων τους, εμπλέκοντας τους λαούς βαθύτερα σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το σχέδιο αυτό συζητήθηκε και εγκρίθηκε από την αντιδραστική πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Οπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, «η στρατηγική αυτή θέτει, με βάση πέντε αλληλένδετους άξονες πολιτικής, τους στόχους μιας Ενεργειακής Ενωσης, καθώς και τα συγκεκριμένα βήματα που θα ακολουθήσει η Επιτροπή Γιούνκερ για την επίτευξή τους».

Οι άξονες είναι:

- «Η θέσπιση νέας νομοθεσίας για τον επανασχεδιασμό και την αναμόρφωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας». Πρόκειται για σχέδια που αφορούν την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας για την ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων. Ο σχεδιασμός αυτός προβλέπει ότι μέχρι το 2020 θα πρέπει να είναι δυνατή η διασυνοριακή διάθεση τουλάχιστον του 10% της εγκατεστημένης δυναμικότητας ηλεκτροπαραγωγής. Μάλιστα, έχουν προσδιοριστεί και 137 έργα που πρέπει να γίνουν στα κράτη - μέλη, ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, επισημαίνοντας ότι «αυτό είναι το ελάχιστο που απαιτείται για να είναι δυνατή η ροή και η εμπορία Ενέργειας μεταξύ των κρατών - μελών». Αυτή η διαδικασία έρχεται να ενισχύσει, αφενός τη δημιουργία υποδομών σε όφελος των κατασκευαστικών ομίλων, αφετέρου τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μέσω συμπράξεων ή εξαγορών και συγχωνεύσεων μονοπωλιακών ομίλων διαφορετικών κρατών.


- «Μεγαλύτερη διαφάνεια στις συμβάσεις φυσικού αερίου». Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρεμβαίνει και θα ελέγχει τις ενεργειακές συμφωνίες των κρατών - μελών της ΕΕ με μη ευρωπαϊκές χώρες, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Τέτοια διαδικασία είναι ήδη σε εξέλιξη σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην υπόθεση εξαγοράς της ΔΕΣΦΑ από την αζέρικη εταιρεία SOCAR. Ουσιαστικά, αυτή η διαδικασία προσβλέπει όχι μόνο στην προστασία των ευρωενωσιακών ενεργειακών ομίλων, αλλά και στην αύξηση των μεριδίων τους στην αγορά σε βάρος των μη ευρωενωσιακών.

-- «Η ανάπτυξη ουσιαστικής συνεργασίας σε περιφερειακό επίπεδο ως ένα σημαντικό βήμα προς μια ενοποιημένη αγορά με ισχυρότερο κανονιστικό πλαίσιο» (ευνοεί συμπράξεις ενεργειακών ομίλων διαφορετικών κρατών σε όφελος των ισχυρότερων).

-- «Η θέσπιση νέας νομοθεσίας για τη διασφάλιση του εφοδιασμού με ηλεκτρική ενέργεια και φυσικό αέριο». Ειδικά για το φυσικό αέριο, η «περιφερειακή συνεργασία» αφορά και το Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου για τη μεταφορά αερίου από την περιοχή της Κασπίας προς την Ευρώπη, με τον οποίο η ΕΕ επιδιώκει τη διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας και την απεξάρτησή της από τη Ρωσία. Πρόκειται για σύμπλεγμα αγωγών που αφορά την Ελλάδα από την οποία «περνάει» ο αγωγός ΤΑΡ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχοντας πλήρως στους ανταγωνισμούς αυτούς για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης η οποία φιλοδοξεί να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή, έχει επιδοθεί σε παζάρια και συμφωνίες (π.χ. διεκδικεί συμμετοχή στην κοινοπραξία των εταιρειών που έχουν αναλάβει την κατασκευή του ΤΑΡ).

-- «Αύξηση της χρηματοδότησης από την ΕΕ με στόχο τη βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης ή ένα νέο πακέτο για τις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας» (σχέδιο ενίσχυσης μονοπωλιακών ομίλων στο συγκεκριμένο τομέα). Εδώ ο Επίτροπος για τη Δράση για το Κλίμα και την Ενέργεια, M. Κανιέτε, πριν από 10 μέρες προαναγγέλλοντας το σχέδιο, σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους ανέφερε ότι η Ενεργειακή Ενωση «θα οικοδομηθεί μερικώς από τις γραμμές της ιδιωτικής χρηματοδότησης, με εγγύηση του δημόσιου χρήματος». «Ενας τέτοιος μεικτός μηχανισμός είναι κεντρικής σημασίας για το σχέδιο - ναυαρχίδα επενδύσεων της Κομισιόν, το οποίο έχει ως στόχο την κινητοποίηση τουλάχιστον 315 δισ. ευρώ σε επενδύσεις» (επενδυτικό πρόγραμμα Γούνκερ). «Μια τέτοια προσέγγιση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων και στους πέντε πυλώνες της σχεδιαζόμενης Ενεργειακής Ενωσης - ενεργειακή ασφάλεια, ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας, ενεργειακή απόδοση, εσωτερική αγορά Ενέργειας, καθώς και έρευνα και καινοτομία».

Ο αντιπρόεδρος της ΕΕ και αρμόδιος για την Ενεργειακή Ενωση Μ. Σέφτσοβιτς, σημείωσε κατά την παρουσίαση του σχεδίου την περασμένη Τετάρτη ότι: «Σήμερα εγκαινιάζουμε το πιο φιλόδοξο ευρωπαϊκό σχέδιο στον τομέα της Ενέργειας από την εποχή της Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα (...) που θα μειώσει τις εξαρτήσεις της Ευρώπης στον τομέα της Ενέργειας και θα εξασφαλίσει ένα προβλέψιμο περιβάλλον για τους επενδυτές». Ενώ στην εισήγησή του στο Ευρωκοινοβούλιο σημείωσε ότι «χρειάζεται ανεμπόδιστη ροή Ενέργειας σαν να πρόκειται για την 5η θεμελιώδη ελευθερία». Επισήμανε ότι απαιτείται η «κατάλληλη υποστήριξη», ώστε τα κράτη - μέλη «να μπορέσουν να συντονίσουν τις εθνικές πολιτικές και βαθμιαία να τις καταργήσουν, γιατί εμποδίζουν την κοινή αγορά. (...) Ετσι, θα μπορέσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί στην παραγωγή Ενέργειας».

Συντονισμός επενδύσεων στη Μεσόγειο

Την ίδια στιγμή, Γαλλία και Ιταλία στρέφουν το «βλέμμα» τους στη Λεκάνη της Μεσογείου, μια περιοχή κρίσιμης γεωστρατηγικής σημασίας και γεμάτη φυσικούς πόρους. Ετσι, επισημαίνουν ότι «θα συνεχίσουν να εργάζονται για την ενίσχυση της σταθερότητας, της ευημερίας και του εκδημοκρατισμού της μεσογειακής γειτονιάς τους». Επικεντρώνουν στην ανάγκη «ενίσχυσης της περιφερειακής ενοποίησης των χωρών του Νότου», με «εργαλεία» όπως η «Ενωση για τη Μεσόγειο» (στην οποία συμμετέχουν όλες οι χώρες της ΕΕ και άλλες της Μεσογείου) και η πρωτοβουλία «Διαλόγου των 5+5» (στην οποία συμμετέχουν μόνο Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα, Πορτογαλία και Αλγερία, Λιβύη, Τυνησία, Μαρόκο, Μαυριτανία). Σκοπός είναι «να βελτιωθεί το επίπεδο της συνεργασίας των επενδύσεων στο νότο της Μεσογείου, ιδιαίτερα μέσα από την πρωτοβουλία AMICI» (που αφορά το συντονισμό επενδύσεων στη Νότια Μεσόγειο με τη στήριξη και της ΕΕ).

Οι δυο πλευρές σημειώνουν ότι μέσα στο 2015 θα διοργανώσουν μια συνάντηση της «ομάδας γαλλο-ιταλικής σκέψης για τη Μεσόγειο», με «το αντικείμενο να προσδιορίσει τις προτεραιότητες και τα κοινά προγράμματα δράσης σε αυτή τη ζώνη, προς όφελος, για παράδειγμα, της απασχόλησης και της νεολαίας ή των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας στο πλαίσιο και της COP21» (σ.σ. της Διάσκεψης για το Κλίμα που θα γίνει το Δεκέμβρη στο Παρίσι ανιχνεύοντας νέα πεδία δράσης για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, ειδικά στον κλάδο της Ενέργειας).

Στο πλαίσιο να διασφαλιστεί προτεραιότητα στις μπίζνες της περιοχής, πρέπει να εξεταστεί και η «ανησυχία» των δύο χωρών για την «ασφάλεια» και τη «σταθερότητα». Η Γαλλία ήδη πρωτοστατεί σε μια σειρά «ειρηνευτικές αποστολές» σε αφρικανικές χώρες, ενώ μαζί με την Ιταλία είναι ήδη δύο από τις χώρες που επανειλημμένα έχουν ζητήσει δράση για την «αποκατάσταση» της «σταθερότητας» στη Λιβύη.

Ετσι, οι δυο τους τώρα επισημαίνουν ότι «εμπλέκονται και οι δύο στη σταθεροποίηση του νότιου άκρου της Ευρώπης, ιδιαίτερα στην Αφρική. Από αυτή τη σκοπιά, θα συνεχίσουν να δουλεύουν από κοινού στο πλαίσιο των αποστολών και των επιχειρήσεων της Κοινής Πολιτικής Ασφαλείας και Αμυνας (της ΕΕ) που αναπτύσσονται στη ζώνη του Σαχέλ, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και το Κέρας της Αφρικής».

32η ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ - ΙΤΑΛΙΑΣ
Διεργασίες για να βρουν τα μονοπώλια διέξοδο

Ρέντσι και Ολάντ ανέλυσαν τις πρωτοβουλίες τους για την ανάπτυξη των πολυεθνικών
Ρέντσι και Ολάντ ανέλυσαν τις πρωτοβουλίες τους για την ανάπτυξη των πολυεθνικών
Την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η 32η Σύνοδος Κορυφής Γαλλίας - Ιταλίας. Πρόκειται για καθιερωμένες διμερείς συναντήσεις που γίνονται εδώ και χρόνια με τη συμμετοχή των αρχηγών των δύο κυβερνήσεων και μιας σειράς υπουργών. Φυσικά, σήμερα, η γαλλο-ιταλική συνεργασία δεν μπορεί παρά να αλληλεπιδρά με τις συνθήκες στις οποίες εντείνονται οι διεργασίες και αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρά μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις οποίες αναζωπυρώνει το βάθος και η διάρκεια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Αυτές οι διεργασίες αποτυπώνονται και στα «παζάρια» που συνεχίζονται μέσα στην ΕΕ, τα οποία βέβαια δεν εξαντλούνται στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών.

Στις κοινές δηλώσεις που έγιναν πριν ξεκινήσουν οι επαφές των δύο αντιπροσωπειών, στο Παρίσι, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ τόνισε: «Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσουμε να επιδείξουμε μια κοινή θέληση μεταξύ Γαλλίας - Ιταλίας. Θέληση για ανάπτυξη, αυτό είναι που από κοινού, ο Ματέο Ρέντσι και εγώ, παρουσιάσαμε στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια. Εισακουόμαστε όλο και περισσότερο. Θέληση εξίσου για επενδύσεις, αυτό είναι που θελήσαμε (να γίνει), με το "Σχέδιο Γιούνκερ". Και, θέληση για μεταρρυθμίσεις, δομικές μεταρρυθμίσεις, έχουν προχωρήσει στην Ιταλία, τις χαιρετίζουμε, έχουν προχωρήσει στη Γαλλία, τις επιθυμούμε και τις εφαρμόζουμε, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Και είναι επειδή μας διακρίνει αυτή η θέληση για ανάπτυξη και για μεταρρυθμίσεις, που μπορούμε να έχουμε το δικό μας ρυθμό στη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων...».

Από τη μεριά του, ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι επισήμανε ότι «αν αφήσουμε την ανάπτυξη να δώσει αποτελέσματα, η Ευρώπη πραγματικά έχει την πιθανότητα να επανέλθει στη διεθνή σκηνή, έτσι όπως θα έπρεπε να το κάνει. Θα έλεγα ότι αυτή θα έπρεπε να είναι ο φάρος του πολιτισμού στον κόσμο».

Οι αναφορές των Ολάντ - Ρέντσι στην «ανάπτυξη» συνδέονται με τη μεγάλη συζήτηση που δυναμώνει (και) εντός Ευρώπης για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Ολη αυτή η συζήτηση αφορά ουσιαστικά τις διαφορετικές «διαδρομές» από τις οποίες ζεστό χρήμα καταλήγει στα ταμεία των μονοπωλιακών ομίλων και τις προτεραιότητες με τις οποίες θα προχωρούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις: Δηλαδή τις διαφορετικές συνταγές συντριβής των λαών.

Σε αυτήν τη συζήτηση, Γαλλία και Ιταλία είναι δύο από τις πλευρές που φαίνεται να συμμετέχουν στηρίζοντας τη «χαλάρωση της λιτότητας» στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, ενώ άλλα κράτη, όπως η Γερμανία προτάσσουν περισσότερο την ανάγκη να διαφυλαχτεί η «δημοσιονομική σταθερότητα».

Στα «Συμπεράσματα» της Συνόδου που δόθηκαν στη δημοσιότητα αποτυπώνεται η διάθεση των δύο χωρών να επιμείνουν στην υπεράσπιση της «ανάπτυξης» - δηλαδή της συνταγής διεξόδου από την κρίση που εκτιμούν ότι θα αναβαθμίσει τη θέση των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η οποιαδήποτε «σύγκλιση» ή η «απόκλιση» μεταξύ εκπροσώπων μονοπωλίων να οδηγεί σε απόλυτες διαπιστώσεις, που εμφανίζουν τις σχέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ως κάτι που διακρίνεται μόνο από αντιθέσεις ή μόνο από συμβιβασμούς. Συνυπάρχουν και τα δύο και μάλιστα σ' αυτές τις σχέσεις επιδρούν και οι επιδιώξεις της Γερμανίας, αλλά και οι γενικότεροι ανταγωνισμοί εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

«Προσαρμογές» ευνοϊκές στα σχέδια κάθε πλευράς

«Η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων είναι ουσιώδης για να εξαλειφθούν τα εμπόδια που υπάρχουν, να απελευθερώσουμε τη δυναμική των οικονομιών και να γίνουν επενδύσεις εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες», υπογραμμίζεται στα Συμπεράσματα της Συνόδου. Γαλλία - Ιταλία διαμηνύουν την αποφασιστικότητά τους να επιταχύνουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, αλλά και ταυτόχρονα την επιμονή τους να χειρίζονται «ευέλικτα» την κατάσταση των δημόσιων ταμείων τους, δηλαδή με τον τρόπο που κάθε φορά θα θεωρούν πιο ωφέλιμο για τη θέση των μεγάλων επιχειρήσεων που εδρεύουν στις χώρες τους.

Γι' αυτό και επισημαίνουν: «Η βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών περνά μέσα από την αποφασιστική συνέχιση μιας δημοσιονομικής προσαρμογής ευνοϊκής για την ανάπτυξη, με ένα ρυθμό που θα προσαρμόζεται στις συνθήκες και θα χρησιμοποιεί όλες τις ευελιξίες που περιγράφονται στους κανόνες».

Σ' αυτό το πλαίσιο, τα Συμπεράσματα υπογραμμίζουν ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη γρήγορη προώθηση του «σχεδίου επενδύσεων για την Ευρώπη» (βλέπε «πακέτο Γιούνκερ»), για το οποίο μάλιστα ετοιμάζονται ήδη κοινές προτάσεις που οι δυο πλευρές ελπίζουν να συμπεριληφθούν στην τελική λίστα που θα εγκριθεί. Μία από αυτές είναι η σιδηροδρομική σύνδεση της γαλλικής Λυών με το ιταλικό Τορίνο, που οι υποστηρικτές της εμφανίζουν ως έργο που θα φέρει νέα δεδομένα στην εμπορική κίνηση πολλών περιοχών της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Εκτός από την κατάθεση κοινών επενδυτικών προτάσεων, ο Ολάντ αναφέρθηκε και στις προσπάθειες των δύο χωρών για «εναρμόνιση των κανόνων» στην «αγορά Ενέργειας αλλά όχι μόνο», ώστε «να γίνουμε πιο ικανοί να προσελκύσουμε επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά και επίσης να τροφοδοτήσουμε τις δικές μας επενδύσεις από εγχώρια κεφάλαια στις δύο χώρες».

Η «συμβολή» των βιομηχάνων

Στην κατεύθυνση ιεράρχησης επενδύσεων που θα αναθερμάνουν την καπιταλιστική κερδοφορία στις δύο χώρες, κινείται και το σημείωμα που έστειλε ως «συμβολή» στη Σύνοδο η «Γαλλο-ιταλική Επιτροπή επιχειρήσεων», που επίσης συνεδρίασε στο Παρίσι με τη συμμετοχή της γαλλικής Ενωσης Βιομηχάνων MEDEF και της αντίστοιχης ιταλικής Confidustria.

Στο κείμενο ξεχωρίζει η σημασία που έχει «η εμψύχωση του ζητήματος "Made-In" (σ.σ. Μέιντ-Ιν)», εννοώντας την ανάγκη στήριξης της παραγωγής εντός συνόρων, ολόπλευρης ενίσχυσης των ντόπιων επιχειρήσεων που, στο πλαίσιο ενίσχυσης του ανταγωνισμού, έχουν χάσει σημαντικά μερίδια των αγορών, όχι μόνο μέσα στις δύο χώρες, ούτε μόνο μέσα στην Ευρώπη.

Ουσιαστικά, οι βιομήχανοι εφιστούν την προσοχή στις δύο κυβερνήσεις σχετικά με τα προτερήματα που διατηρούν ανταγωνιστές τους (από αναπτυγμένες χώρες όπως η Γερμανία αλλά και αναδυόμενες όπως η Κίνα, ή η Ινδία), αναπτύσσοντας δυναμική παρουσία σε όλο και περισσότερους κλάδους, σε βάρος του γαλλικού και ιταλικού κεφαλαίου.

Στο όνομα της αναθέρμανσης της «ντόπιας» παραγωγής (ή της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» όπως θα επέλεγαν να το πουν δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ), ξετυλίγεται ήδη μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση εξαγοράς των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων, προκειμένου να στηρίξουν οι εργάτες τα «ντόπια» αφεντικά τους έναντι των «ξένων». Λες και αλλάζει η εκμετάλλευση ή η φτώχεια αν αυτός που την προκαλεί έχει την ίδια εθνικότητα με αυτόν που τη φορτώνεται.

Δεν είναι τυχαίο ότι MEDEF και Cοnfidustria επισημαίνουν πως πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη «χαλάρωση των κανόνων της αγοράς εργασίας όπως και στην ανάπτυξη της μαθητείας ώστε να μειωθεί η ανεργία των νέων». Δηλαδή, αντί για την ανεργία, οι νέοι μπορούν να διαλέξουν τη δουλειά χωρίς δικαιώματα (αυτό εννοούν όταν λένε «χαλάρωση των κανόνων της αγοράς εργασίας») ή τη δουλειά με ημερομηνία λήξης (αυτό επιδιώκει η επέκταση των προγραμμάτων μαθητείας, προκειμένου να ανακυκλώνονται φτηνά, ή ακόμα και εντελώς τζάμπα, και νεαρά εργατικά χέρια που αντί να εκπαιδεύονται θα δουλεύουν σε όλο και πιο εξοντωτικές συνθήκες μέχρι να λήξει η «μαθητεία» τους και να παραδώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους). Αυτές είναι οι εναλλακτικές που προσφέρουν οι υπερασπιστές της «ανάπτυξης».

ΛΙΒΥΗ
Μπίζνες και πολιτικές επανεκτίμησης κόστους - οφέλους

Δυναμώνει η ενδοϊμπεριαλιστική κόντρα και με την αξιοποίηση του προσχήματος των τζιχαντιστών. Χαρακτηριστική η περίπτωση της παρέμβασης της Τουρκίας

Το χάος στη Λιβύη είναι απόρροια του ανταγωνισμού για τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας
Το χάος στη Λιβύη είναι απόρροια του ανταγωνισμού για τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας
Η προσπάθεια της κυβέρνησης του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για λογαριασμό του τουρκικού κεφαλαίου να διατηρήσει και να συνεχίσει την επιρροή του στη Λιβύη, είναι μια πολύ χαρακτηριστική απόδειξη των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στο έδαφος που διαμορφώθηκε από την, πριν από 4 χρόνια, επέμβαση στη συγκεκριμένη χώρα της Βόρειας Αφρικής. Θυμίζουμε δε ότι η επέμβαση αυτή κατά της κυβέρνησης του Μουαμάρ Καντάφι, που ήταν έως τότε σύμμαχος των δυτικών ιμπεριαλιστών, εκδηλώθηκε όταν αυτός επιχείρησε να επαναδιαπραγματευτεί συμβόλαια με μονοπωλιακούς ομίλους στην Ενέργεια κυρίως και να ανοιχτεί σε μονοπώλια της Κίνας και της Ρωσίας. Ταυτόχρονα, εντάχθηκε στο γενικότερο σχεδιασμό της «αραβικής άνοιξης» που σήμανε αλλαγές στην αστική διακυβέρνηση.

Η εξέλιξη, λοιπόν, που είχαμε την περασμένη βδομάδα έχει τη σημασία της στον ανταγωνισμό για την «πίτα» της Λιβύης που συνεχίζεται. Συγκεκριμένα, την περασμένη Κυριακή η αναγνωρισμένη από τους ιμπεριαλιστές λιβυκή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αμπντάλα αλ Θίνι αποφάσισε να απαγορεύσει τις δραστηριότητες όλων των τουρκικών εταιρειών στη χώρα με τη δικαιολογία πως η Αγκυρα στηρίζει τους ισλαμιστές που έχουν συγκροτήσει μία παράλληλη κυβέρνηση στην Τρίπολη, με επικεφαλής τον Ομάρ αλ Χάσι και έμμεσα ευνοεί τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους».

Ο Θίνι είχε μέρες πριν προειδοποιήσει την κυβέρνηση Νταβούτογλου να πάρει αποστάσεις από την παράλληλη λιβυκή κυβέρνηση των ισλαμιστών στην Τρίπολη, απειλώντας με «πιθανά, σοβαρά, αντίποινα» εξαιτίας της «τουρκικής ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις της Λιβύης με αρνητικές συνέπειες για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της χώρας». Η κυβέρνηση Νταβούτογλου απαξίωνε να απαντήσει, ώσπου ήρθε η απόφαση της περασμένης Κυριακής για «εμπάργκο» στις μπίζνες τουρκικών μονοπωλίων στην περιοχή...

Ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Ταντζού Μπιλγκίς, αυτήν τη φορά δεν έμεινε σιωπηλός. Σημείωσε ότι η υποστήριξη της Αγκυρας στην «επανάσταση της 17ης Φλεβάρη του 2011 στη Λιβύη» ήταν πάντα «ξεκάθαρη ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την τουρκική υποστήριξη για τις προσπάθειες ανοικοδόμησης στη Λιβύη και την ανάπτυξη των λιβυκών κρατικών θεσμών». Παρατήρησε, επιπλέον, δηκτικά, πως ακόμη και έτσι η κυβέρνηση αλ Θίνι, που εδρεύει στο Τομπρούκ της ανατολικής Λιβύης, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει τις απειλές της, αφού αδυνατεί να ασκήσει έλεγχο σε όλη την επικράτεια της χώρας μιας που ελέγχει μόνον μερικές περιοχές της ανατολικής Λιβύης.

Μετά από αυτά, δεν ήταν λίγοι όσοι έσπευσαν να παρατηρήσουν πως η πολιτική της Αγκυρας στη Λιβύη αρχίζει να προσκρούει σε «σκόπελο» που λέγεται Αίγυπτος, όπου και εκεί η τουρκική κυβέρνηση είχε επιλέξει να στηρίξει τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και τον ισλαμιστή τότε Πρόεδρο Μοχάμεντ Μούρσι μέχρι που αυτός ανατράπηκε τον Ιούλη του 2013 από τον αιγυπτιακό στρατό. Ο «παγωμένος αέρας» που φάνηκε να πνέει έκτοτε στις τουρκο-αιγυπτιακές σχέσεις άρχισε να προκαλεί προβλήματα και «απώλειες» στις τουρκικές κατασκευαστικές και άλλες επιχειρήσεις που επιδίωκαν, αξιοποιώντας και τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», διεύρυνση του πεδίου δράσης και νέες μπίζνες στη χώρα των Φαραώ... Ως γνωστόν, όμως, η άνοδος του Αιγύπτιου Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ Σίσι στην εξουσία «στραπατσάρισε» το προφίλ της Τουρκίας ως προστάτη του «πολιτικού ισλάμ», περιορίζοντας παράλληλα τις προσδοκίες των μεγάλων τουρκικών κατασκευαστικών ομίλων για νέες μπίζνες στην περιοχή και καινούριο μερίδιο από την πίτα των τεράστιων έργων υποδομής και εκσυγχρονισμού της Αιγύπτου που οραματίζεται ο σημερινός ηγέτης.

Οι εξελίξεις των τελευταίων βδομάδων δείχνουν πως οι τουρκολιβυκές σχέσεις εξελίσσονται κατά ανάλογο τρόπο δίχως, ωστόσο, ακόμη να είναι τίποτε βέβαιο, αφού παρά την κόντρα ανάμεσα στην κυβέρνηση του Λίβυου κοσμικού πρωθυπουργού Αμπντουλάχ Αλ Θίνι και την κυβέρνηση του Τούρκου πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, όλα παραμένουν ανοιχτά.

Τουρκικές μπίζνες δισεκατομμυρίων

Οι σφοδρές συγκρούσεις που κλιμακώνονται σταθερά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στη Λιβύη ανάμεσα στις δυνάμεις της λεγόμενης κοσμικής κυβέρνησης αλ Θίνι, τους ισλαμιστές της «Λιβυκής Αυγής»" και τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» από την άλλη, δημιουργούν, για την ώρα, δυσκολίες στα μονοπώλια, αν και κατά βάση ...στρώνουν το δρόμο για τις μελλοντικές μπίζνες. Πάντως, η Ενωση Τούρκων Εργολάβων ανακοίνωσε ότι το 2014 «πάγωσαν» δεκάδες κατασκευαστικά έργα, αξίας περίπου 19 δισεκατομμυρίων δολαρίων, και τα οποία είχαν αναλάβει τουρκικές εταιρείες, αλλά δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν λόγω των συγκρούσεων. Επιπλέον, πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια υπολογίζονται οι ζημιές σε μηχανήματα, εξοπλισμό που έχουν υποστεί τουρκικοί επιχειρηματικοί και επενδυτικοί όμιλοι στη Λιβύη κατά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αντίθετα, το 2010, ένα χρόνο πριν την ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη, οι δραστηριότητες των τουρκικών ομίλων στη χώρα έφεραν στην Τουρκία έσοδα ύψους περίπου 28 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Ο Γιουσούφ Σεβαχίρ (μιλώντας στην εφημερίδα «Σαμπάχ» στις 25/2) πρόεδρος του ομίλου «Σεβαχίρ» («Cevahir») που δραστηριοποιείται στη Λιβύη από το 1975, σημείωσε ότι είχαν κάνει επενδύσεις ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων στη Λιβύη μέχρι το ξέσπασμα του τελευταίου πολέμου στη χώρα με αποτέλεσμα να υποστούν τεράστιες ζημιές όχι μόνον από την ακύρωση των έργων, αλλά και από το σημαντικό κόστος μεταφοράς μηχανημάτων και επιστροφής εργατών και εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού στην Τουρκία. «Τα πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι παρόμοια με αυτά που έχουμε αντιμετωπίσει και στο παρελθόν. Ομως, ενώ η Τουρκία προσπαθεί να μειώσει τις απώλειες στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο, η Λιβύη δεν κινείται με ανάλογους ρυθμούς. Σε αυτό το βαθμό, αναμένουμε από την τουρκική κυβέρνηση να θεσπίσει πιο προληπτικούς πολιτικούς δεσμούς και να προστατεύσει τα συμφέροντά της. Αυτό αναμένουν οι Τούρκοι επενδυτές», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Σεβαχίρ. Με άλλα λόγια ο Τούρκος μεγαλοεργολάβος «συμβούλεψε» τον Ερντογάν να είναι πιο διαλλακτικός και να παίζει σε όσα ταμπλό είναι απαραίτητα για τα συμφέροντα των τουρκικών μονοπωλίων... Οχι μόνον με τους ισλαμιστές της Τρίπολης αλλά και με τους «κοσμικούς» του αλ Θίνι στο Τομπρούκ.

Αυτό φάνηκε να το καταλαβαίνει (έστω και αργά...) η κυβέρνηση Νταβούτογλου, αφού στα μέσα Γενάρη, δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν από την απόφαση της λιβυκής κοσμικής κυβέρνησης στο Τομπρούκ για «εμπάργκο» στις δραστηριότητες τουρκικών εταιρειών στη Λιβύη, ο τουρκικός κατασκευαστικός όμιλος «Karadeniz Holding» υπέγραψε συμφωνία με τον πρόεδρο της «επιτροπής κρίσης» του Τομπρούκ, Ιντρίς Αλί Τρίκι, για την κατασκευή νέου σταθμού ηλεκτρικής ενέργειας 250 MW.

Σχέσεις με σκαμπανεβάσματα

Δεν είναι μυστικό ούτε ότι οι τουρκολιβυκές σχέσεις των τελευταίων 40 χρόνων έχουν περάσει από πολλά κύματα, ούτε ότι τα εδραιωμένα συμφέροντα του τουρκικού κεφαλαίου στη χώρα αποκόμισαν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και πολύτιμη εμπειρία πριν, αλλά και μετά, την ανατροπή του Λίβυου πρώην Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι από το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους του. Οι μεγάλες μπίζνες των τουρκικών ομίλων στη Λιβύη συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό, ώστε να γίνει σήμερα η Τουρκία η δεύτερη (μετά την Κίνα) χώρα παγκοσμίως στον κατασκευαστικό τομέα (σύμφωνα τουλάχιστον με εκτιμήσεις της τουρκικής εφημερίδας «Ζαμάν»).

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους πύρινους λόγους του τότε πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν κατά της ΝΑΤΟικής επίθεσης το 2011 και τις ανοιχτές αγκάλες που πρόσφερε, λίγους μήνες μετά την επέμβαση, η Αγκυρα στους ισλαμιστές μισθοφόρους οι οποίοι ανέτρεψαν τον πρώην στενό σύμμαχο του Τούρκου ηγέτη; Για το τουρκικό κεφάλαιο, αλλά και τους καπιταλιστές κάθε εθνικότητας, δεν υπάρχουν ούτε σύνορα, ούτε φιλίες αλλά λυκοσυμμαχίες ευκαιριακές για την εξυπηρέτηση των εκάστοτε συμφερόντων και σκοπιμοτήτων. Πόσο δε μάλλον όταν στην περίπτωση της Λιβύης η τουρκική αστική τάξη και τα μονοπώλια βλέπουν ένα στρατηγικό προγεφύρωμα που άνοιξε πράγματι τις μπίζνες για τις τουρκικές εταιρείες στην υποσαχάρια Αφρική, με πλέον χαρακτηριστική την περίπτωση της Σομαλίας, όπου οι τουρκικοί όμιλοι έχουν πιάσει «στασίδι» σχεδόν σε κάθε τομέα υποδομών και υπηρεσιών...

Βέβαια, στη Λιβύη δεν έχουμε μόνον την έντονη δραστηριοποίηση του τουρκικού κεφαλαίου. Μολονότι χαρακτηριστική, η τουρκική περίπτωση δεν είναι η μόνη αλλά μία από τις πολλές, καθώς ευρωπαϊκά, αμερικανικά, κινεζικά, ρωσικά και άλλα μονοπώλια (συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου που έχει αναλάβει τις εξαγωγές της δραματικά μειωμένης λιβυκής πετρελαϊκής παραγωγής που περιορίζεται σήμερα στα 200.000 βαρέλια ημερησίως από 1.600.000 βαρέλια τη μέρα που ήταν επί εποχής Καντάφι) επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα της πίτας των τεράστιων ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας. Και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βασικός λόγος της ιμπεριαλιστικής επέμβασης το 2011 ήταν ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και οι κόντρες με το ρωσικό και κινέζικο κεφάλαιο που επίσης ορέγονται τον τεράστιο ορυκτό πλούτο, τα δίκτυα αγωγών και τη γεωπολιτική, στρατηγική θέση της Λιβύης. Μπροστά σε όλα αυτά η λύση δεν μπορεί να δοθεί από μία ακόμη επέμβαση αλλά μόνον με τον αγώνα του λιβυκού λαού ενάντια στα ξένα και ντόπια μονοπώλια και τα συμφέροντα των αστών.


Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ