Παρασκευή 28 Φλεβάρη 2014 - 2η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες

Η φημολογούμενη επαναφορά του νομοσχεδίου για την τροποποίηση των όρων ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ώθησε το Τμήμα Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ να εκδώσει σχετική ανακοίνωση όπου - μεταξύ πολλών άλλων - υπογραμμίζει πως «...όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι, παρά τις σαφείς προειδοποιήσεις μας το προηγούμενο διάστημα, τελικά θα προχωρήσουν στο ξεπούλημα των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν πρόσφατα με δημόσιο χρήμα και αποτελούν δημόσια περιουσία (...) Η διαπίστωση ότι υπάρχει ανάγκη για νέα κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών ύψους 5 δισ. (...) αποτελεί απόδειξη της αποτυχίας της πρόσφατης ανακεφαλαιοποίησης (...) Στόχος της Κυβέρνησης είναι να προλάβουν να παραχωρήσουν τις τράπεζες στο ιδιωτικό κεφάλαιο, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση (...) πρόκειται για ένα ακόμα δώρο στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, που θα αποκτήσουν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και μέσω αυτού ολόκληρης της οικονομίας σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή σε βάρος των Ελλήνων φορολογούμενων πολιτών (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο και θυμίζει τη θέση του ότι οι τράπεζες, που έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί με δημόσιο χρήμα, ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο και πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο».

Μας άφησαν χρόνους οι λεονταρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα κροκοδείλια δάκρυα για τα λεφτά του φορολογούμενου που χάνονται στη «μαύρη τρύπα» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Από καιρό, όπως γίνεται φανερό και παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει αναφανδόν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Μάλιστα χαρακτηρίζει αποτυχία το γεγονός ότι η διαδικασία αυτή δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει συνθήκες ρευστότητας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, συνθήκες δηλαδή ευνοϊκές για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας που είναι και η μεγάλη του έγνοια. Στόχος όμως βαθύτατα αντιλαϊκός αφού για την επίτευξή του χειμάζεται ο λαός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τις τράπεζες σαν αυτό που είναι στον καπιταλισμό, σαν «μοχλό ανάπτυξης» και θέλει να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να αιμοδοτούν τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Από δω προκύπτει και ο ρόλος των τραπεζών ως των αρτηριών του καπιταλισμού απ' τον οποίο είναι αδιαχώριστες. Και κοροϊδεύει το λαό ότι είναι δυνατόν η αλλαγή διαχειριστή της αστικής εξουσίας να προσδώσει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ένα ρόλο διαφορετικό απ' αυτόν που εκ των πραγμάτων παίζει. Κρύβει ότι υπήρξαν δημόσιες τράπεζες και στην Ελλάδα. Οτι στο δημόσιο έλεγχο πέρασε ο Ομπάμα αμερικανικές τράπεζες πολύ πρόσφατα. Οτι ο Ραχόι, στον οποίο επιδαψίλευε επαίνους, εθνικοποίησε την Bankia πριν δύο περίπου χρόνια.

Σε καμία απ' αυτές τις περιπτώσεις οι συγκεκριμένες τράπεζες δεν έπαιξαν κανενός είδους ρόλο υπέρ του λαού, του ελληνικού, του αμερικανικού, του ισπανικού. Γιατί είτε απευθείας στους καπιταλιστές είτε στο συλλογικό καπιταλιστή, το αστικό κράτος, οι τράπεζες έχουν αποστολή να διεκπεραιώσουν ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα. Η «εθνικοποίησή» τους στον καπιταλισμό είναι μέτρο που μπορεί να παρθεί για τη διάσωσή τους, την εξυγίανσή τους με λεφτά του λαού, ώστε να συνεχίσουν να επιτελούν αυτό τον εχθρικό για το λαό ρόλο. Οι εθνικοποιήσεις στον καπιταλισμό, όπως κι αν ονομαστούν, μασκαρευτούν, όποιος κι αν τις αποφασίσει και τις υλοποιήσει, είναι η άλλη όψη των ιδιωτικοποιήσεων και γίνονται για τον ίδιο ακριβώς σκοπό, για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Να θυμίσουμε τέλος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφώσει θέσεις για τις τράπεζες στο πρόγραμμά του, τις οποίες προπαγάνδιζε ακόμη από την προεκλογική περίοδο του 2012. Παραθέτουμε λοιπόν αυτές τις θέσεις - όπως διατυπώνονται από τους Γ. Δραγασάκη και Γ. Σταθάκη, τους βασικούς συντελεστές επεξεργασίας και διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - καθώς είναι ενδεικτικές για το ποιον υπηρετούν.

Ο Γ. Δραγασάκης σχετικά με τις τράπεζες σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», 13/5/2012 είχε πει: «Τα 50 δισ. ευρώ που προβλέπεται να καταβληθούν για την ανακεφαλαιοποίηση και διάσωση του τραπεζικού συστήματος, με το έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος και εξ αντικειμένου τίθεται θέμα για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Πρέπει να συζητήσουμε τον τρόπο που θα γίνει ο δημόσιος έλεγχος, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα του παρελθόντος. Εμείς προκρίνουμε κάτι κοντά στο σουηδικό μοντέλο, όταν η χώρα κρατικοποίησε τις τράπεζες, τις τροφοδότησε με κεφάλαια, τις εξυγίανε, τις κατέστησε κερδοφόρες και τις πούλησε σε ιδιώτες».

Την ίδια περίοδο για τις τράπεζες είχε μιλήσει και ο Γ. Σταθάκης, στον ρ/σ «Κόκκινο». Τι είπε; «Το σενάριο της έμμεσης κρατικοποίησης, που είναι το ένα σενάριο που προτείνει και το ΔΝΤ, μη σκεφτείτε ότι το προτείνει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ» και υπάρχει και η «δεύτερη εκδοχή του που είναι η διατήρηση του ελέγχου από τους ιδιώτες στην οποία περίπτωση θα περάσει υπό κρατικό έλεγχο η Τράπεζα της Ελλάδας (...)».

Τα περαιτέρω σχόλια σχετικά με τις θέσεις τους για τις τράπεζες είναι περιττά, καθώς είναι φως φανάρι πως πρόκειται για θέσεις που κινούνται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο μ' αυτές της κυβέρνησης.


Β.

Για τη σύναξη των Ευρωπαίων εργατοπατέρων στην Αθήνα

Στις 13/2/2014, έγινε στην Αθήνα η Ευρωπαϊκή Συνδικαλιστική Συνάντηση Κορυφής, με αφορμή την ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από την Ελλάδα. Στη συνάντηση συμμετείχε η ηγεσία της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και αντιπρόσωποι από Συνομοσπονδίες Εργαζομένων άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, κύρια από τις λεγόμενες «χώρες του Νότου». Από τη συνάντηση προέκυψε μια Διακήρυξη, με τον τίτλο «Αλλάζοντας πορεία για την Ευρώπη».

Το συγκεκριμένο κείμενο, που δόθηκε στη δημοσιότητα από τη ΓΣΕΕ, είναι μνημείο αποπροσανατολισμού των εργαζομένων στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, τόσο σε ό,τι αφορά τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, όσο κυρίως τη διέξοδο που έχουν ανάγκη οι λαοί. Η διακήρυξη των εργατοπατέρων ταυτίζεται με τις θέσεις μερίδων της αστικής τάξης, που ζητάνε αλλαγή του μείγματος διαχείρισης στην ΕΕ, για να σταθεροποιηθεί η καπιταλιστική οικονομία, να τονωθεί η ανάπτυξη με χρήμα στο κεφάλαιο και να διασφαλιστεί η «κοινωνική συνοχή».

Τις ίδιες θέσεις εκφράζουν σήμερα πολλά από τα κόμματα - σοσιαλδημοκρατία και άλλα - που τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλαν καθοριστικά στο ξεπάτωμα εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Στην Ελλάδα, φορέας τέτοιων θέσεων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου», ενώ τις ίδιες πάνω - κάτω θέσεις εκφράζει και ο ΣΕΒ.


Phasma

Και μόνο το σύνθημα «Αλλάζοντας πορεία για την Ευρώπη», προδίδει την πρόθεσή τους να εξωραΐσουν στα μάτια των εργαζομένων τη λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων, να «φουσκώσουν» την αυταπάτη ότι αυτό το αντιδραστικό κατασκεύασμα είναι δυνατόν να αλλάξει χαρακτηριστικά και να γίνει φιλολαϊκό με άλλο μείγμα διαχείρισης.

Λένε χαρακτηριστικά στη Διακήρυξη: «Ενώ η οικονομική και κοινωνική πρόοδος είναι διακηρυγμένοι στόχοι της ΕΕ, κανένας δεν έχει επιτευχθεί αφού από τα μέσα του 2011 η ΕΕ παραμένει σε στασιμότητα, βυθισμένη σε διπλή ύφεση, με την περιφέρεια να πλήττεται πιο σοβαρά από την ύφεση και την Ευρώπη να βιώνει μια πραγματική κατάρρευση της κοινωνικής της διάστασης».

Η ΕΕ δεν είχε ποτέ στόχο την ευημερία των λαών της. Φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και αυτό το σκοπό συνεχίζει να υπηρετεί. Γι' αυτό, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους επιτίθενται ενιαία στους λαούς.

Οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ευρώπη λένε και κάτι ακόμα. Οτι η κοινωνική πρόοδος εμποδίζεται από την κρίση. Αρα, προϋπόθεση για να ευημερήσει ο λαός, είναι να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη θέση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Προσπαθούν να στοιχίσουν τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους της πλουτοκρατίας για ανάπτυξη, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που θα επιλεγεί. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εμπειρία στην Ελλάδα και σε όλα τα κράτη - μέλη επαληθεύει ότι οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις δεν εμφανίστηκαν με την κρίση. Είναι στρατηγική της ΕΕ που προωθείται αδιάκοπα και με εντατικότερους ρυθμούς την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Ούτε βέβαια είναι συνέπεια μόνο των μνημονίων, αφού τα ίδια μέτρα εφαρμόζονται σε χώρες με ή χωρίς μνημόνιο.

Πάνε να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους

Η ΣΕΣ και η ΓΣΕΕ διαμαρτύρονται ότι «η συνεχιζόμενη κρίση αποκάλυψε τις βασικές αδυναμίες της αρχιτεκτονικής της ΕΕ και αποσταθεροποίησε τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (...) Οπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας, η εσφαλμένη διάγνωση της κρίσης, οι ιδεολογικές εμμονές και τέλος η θεραπεία σοκ δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας, που αντί να καταστήσει το χρέος βιώσιμο, κατέστρεψε την οικονομία και αποδόμησε θεμελιώδη δικαιώματα και θεσμούς προκαλώντας τεράστιο ανθρώπινο και κοινωνικό κόστος».

Τι λένε; Οτι η απάντηση στο ζόφο που ζει σήμερα ο λαός είναι να εναποθέσει τις ελπίδες του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (!) και σε μέτρα για τη βιωσιμότητα του χρέους. Λένε ακόμα ότι για τα μέτρα που φόρτωσαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου στο λαό την τελευταία τουλάχιστον τετραετία, φταίει η «λάθος» διάγνωση της κρίσης και η επιλογή του «λάθους» μείγματος διαχείρισης. Κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους ότι υπάρχει εναλλακτική διαχείριση της κρίσης από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους που να ωφελεί το λαό.

Για να ενισχύσουν, μάλιστα, τη θέση περί «λάθους» διαχείρισης, ισχυρίζονται στη Διακήρυξη ότι «η εντολή και η λειτουργία της τρόικας στερούνται διαφάνειας, δημοκρατικής λογοδοσίας και νομικής βάσης, υπονομεύουν τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία, τη θεσμική εξουσία και τον πολιτικό ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων». Κατ' αρχήν, την ίδια κριτική ασκεί στην τρόικα και το Ευρωκοινοβούλιο, θεωρώντας την ωστόσο «αναγκαίο κακό».

Στην τρόικα, όμως, συμμετέχουν κατά τα 2/3 οι βασικότεροι θεσμοί της ΕΕ, η Κομισιόν και η ΕΚΤ. Αυτοί κάνανε κουμάντο και πριν την κρίση, αυτοί κάνουν και τώρα, με την προσθήκη του ΔΝΤ, που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έβαλαν στο «παιχνίδι» της διαχείρισης της κρίσης, για να επιμερίσουν τα βάρη της λεγόμενης «στήριξης».

Αυτό που επιδιώκουν είναι να ξεγελάσουν το λαό ότι ο «εκδημοκρατισμός» των θεσμών της ΕΕ μπορεί να φέρει αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης και να την καταστήσει φιλολαϊκή. Γι' αυτό στη διακήρυξή τους, ΣΕΣ και ΓΣΕΕ «υπογραμμίζουν την ανάγκη ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων και της επιρροής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη χάραξη πολιτικής και τη θέσπιση νομοθεσίας καθώς και ενδυνάμωσης της συμμετοχικής δημοκρατίας και της διαφάνειας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με στόχο την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και της νομιμότητάς τους».

Τα συνδικάτα που υπογράφουν τη Διακήρυξη, προβάλλουν ακόμα τα εξής αιτήματα: «Ζητούν τον άμεσο τερματισμό των πολιτικών και των πειραμάτων λιτότητας και της ιστορικά αποτυχημένης συνταγής της τρόικας που αποβαίνουν εις βάρος της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας (...) Απορρίπτουν κατηγορηματικά τις επιταγές της τρόικας - ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ - και ζητούν την κατάργηση των αντιδημοκρατικών, αντεργατικών, αντικοινωνικών και αναποτελεσματικών μνημονιακών μέτρων που έχουν επιβληθεί στα κράτη - μέλη με πρόφαση την κρίση».

Αυτό που ζητάνε είναι αλλαγή του μείγματος διαχείρισης και εμπλουτισμό του με περισσότερα μέτρα επεκτατικής πολιτικής. Δε λένε όμως ότι τέτοιο μείγμα υπήρξε σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, αλλά δεν ωφέλησε καθόλου το λαό, που κατρακυλάει στη φτώχεια και χτυπιέται από τις ίδιες ανατροπές που σαρώνουν τους λαούς και στην Ευρώπη.

Για κερασάκι στην τούρτα, ΓΣΕΕ και ΣΕΣ «διεκδικούν δίκαιη αναδιανεμητική και προοδευτική δημοσιονομική πολιτική, λήψη δεσμευτικών μέτρων για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της φοροαπάτης και την εξάλειψη των φορολογικών παραδείσων μέσα από αποτελεσματική ευρωπαϊκή φορολογική νομοθεσία για τις υπεράκτιες (offshore) δραστηριότητες».

Πρόκειται για θέσεις που διαπερνούν το πρόγραμμα όλων των κομμάτων της διαχείρισης στην Ελλάδα και την ΕΕ. Προκειμένου να μείνει αλώβητο το καπιταλιστικό σύστημα, στοχοποιούν την «παράνομη» τάχα κερδοσκοπία και κοροϊδεύουν το λαό ότι έτσι θα προκύψει περίσσευμα για να πάρει και ο ίδιος.

Στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου

Καταλήγοντας, προτείνουν και τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ θα αλλάξει πορεία. Πώς; Μέσα από τις ερχόμενες ευρωεκλογές, από τις οποίες μπορεί να αναδειχτεί «ένας διαφορετικός δημοκρατικός τρόπος για την Ευρώπη». Στη βάση αυτή, καλούν «τους Ευρωπαίους πολίτες και τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν ενεργά στις ευρωεκλογές και απέναντι στις αρνήσεις και τον αυξανόμενο νεο-συντηρητικό σκεπτικισμό προς την Ευρώπη να καταψηφίσουν τους υπεύθυνους χάραξης των τρεχουσών πολιτικών λιτότητας.

(...) Για να επιτευχθεί ο στόχος της αλλαγής πορείας, θα πρέπει να εκλέξουμε ευρωβουλευτές, με ισορροπία ανδρών και γυναικών, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι να αναλάβουν τη δέσμευση να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Ευρωπαίων πολιτών και όχι των αγορών και να θέσουν την αλλαγή πορείας σε τροχιά κοινωνικής προόδου».

Είναι φανερό ότι η διακήρυξη των εργατοπατέρων είναι κείμενο που εκφράζει συγκεκριμένη πολιτική γραμμή στο κίνημα. Η γραμμή αυτή αφορά σε κόμματα της διαχείρισης και αντανακλά τα συμφέροντα μερίδων της πλουτοκρατίας. Ας το 'χουν στο νου τους οι εργαζόμενοι, όταν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στην Ελλάδα τούς κάνουν κήρυγμα για «ακομμάτιστο» και δήθεν «ανεξάρτητο» κίνημα και επιτίθενται με συκοφαντίες στο ΠΑΜΕ.

Τι λέει η «Αυτόνομη Παρέμβαση» για όλα αυτά; Τα ίδια, με άλλα λόγια. Κατ' αρχήν, παρά το γεγονός ότι δεν παραβρέθηκε, εξαιτίας του ανταγωνισμού με τη σημερινή πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, κατέθεσε τις θέσεις της, στις οποίες εκτιμάει, μεταξύ άλλων, ότι «η διοργάνωση στην Αθήνα της Συνδιάσκεψης των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ευρώπης, πρέπει και μπορεί να αποτελέσει ξεχωριστό γεγονός για τους εργαζόμενους». Στην προχτεσινή, μάλιστα, συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, εγκαλούσε την πλειοψηφία ότι οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης «δεν πήγαν προς τα κάτω»!

Στους «κοινούς στόχους πάλης για τα συνδικάτα στην Ευρώπη», η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έβαζε, μεταξύ άλλων, στο κείμενο που κατέθεσε: «Πρώτο και αναγκαίο βήμα είναι αναγκαίο να βρεθεί και να εφαρμοστεί μια άμεση λύση για την αντιμετώπιση του προβλήματος του δυσβάσταχτου και μη βιώσιμου χρέους (...) Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα πρέπει να πάψουν να υπερισχύουν των εθνικών Κοινοβουλίων και της Ευρωβουλής (...) Η άμεση διακοπή των πολιτικών λιτότητας είναι επιτακτική ανάγκη και η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική θα πρέπει να δίνει προτεραιότητα στην οικονομική και βιώσιμη ανάπτυξη, με κοινωνικό πρόσημο και επίκεντρο τον κόσμο της μισθωτής εργασίας (...)

Συμπερασματικά: Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο οικονομικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης έχει καταστεί αδιέξοδο για τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης (...) Ομως, όλα τα παραπάνω απαιτούν από τα συνδικάτα να επανεξετάσουν τόσο το "σκοπό" της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όσο και το περιεχόμενό της με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους. Μια άλλη Ευρώπη, ριζικά διαφορετική στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική της οικοδόμηση θα πρέπει να είναι στόχος των συνδικάτων».

Μετά απ' όλα αυτά, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» κατέθετε και προτάσεις για να «βελτιωθεί» το κείμενο της Διακήρυξης, με την παρατήρηση ότι «θα πρέπει να είναι πιο προωθημένο»!

Να, λοιπόν, ποια είναι η προσφορά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού - σε όλες τις εκδοχές του - στην αστική τάξη! Η διακήρυξη ΓΣΕΕ - ΣΕΒ ταυτίζεται με την προεκλογική διακήρυξη των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που θέλουν να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην ΕΕ και σε κάθε χώρα καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα κομμάτων. Οι θέσεις τους έχουν αναφορά σε ανταγωνιζόμενες μερίδες της αστικής τάξης και πάνω εκεί θέλει να προσδέσει τους εργαζόμενους ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Η ανάγκη για να ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι επιτακτική και προϋποθέτει να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους τους τεχνοκράτες εργατοπατέρες, όπως αυτοί της ΓΣΕΕ και της ΣΕΣ. Αυτό είναι το ζητούμενο και εκεί ρίχνουν όλες τους τις δυνάμεις τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ.


Π.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...
Ιστορικά ξεπερασμένος και απάνθρωπος ο χαρακτήρας του καπιταλισμού

Η αναιμική - εύθραυστη καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη και στο σύνολο της ΕΕ αποτελεί πηγή όξυνσης των αντιφάσεων στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας των μονοπωλίων της ΕΕ, και του ανταγωνισμού μεταξύ των κυβερνήσεων και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της εξουσίας της αστικής τάξης στα κράτη - μέλη της. Η αστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης περνάει σαν κόκκινη κλωστή σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, με σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις για τη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δημιουργώντας στρατιές εξαθλιωμένων ανέργων από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Τα ίδια τα στοιχεία είναι αμείλικτα για την ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κ.ά.

Η καπιταλιστική κρίση εκτίναξε στα ύψη την ανεργία (26,7 εκατομμύρια, 12,1%), επιδείνωσε τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε ολόκληρη την ΕΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία1 «το 2011, σχεδόν 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σημειώνοντας άνοδο κατά 6 εκατομμύρια μέσα σε μία διετία και φθάνοντας πλέον σχεδόν στο ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού. Περισσότεροι από 40 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από σοβαρή υλική στέρηση. Ενα στα δέκα άτομα ηλικίας κάτω των 60 ετών ζει σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας. Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της υλικής στέρησης είναι η αδυναμία πρόσβασης σε κατάλληλη ποσότητα και ποιότητα τροφίμων. 43 εκατομμύρια Ευρωπαίοι αδυνατούν οικονομικά να εξασφαλίσουν ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι (ή το χορτοφαγικό ισοδύναμο) μέρα παρά μέρα, κάτι που ορίζεται ως βασική ανάγκη από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.

Τα παιδιά είναι ιδιαιτέρως ευάλωτα στην επισιτιστική ένδεια και οι κακές διατροφικές συνήθειες μπορούν να επηρεάσουν δυσμενώς την ανάπτυξη του εγκεφάλου και την ικανότητα μάθησης, καθώς και τη μελλοντική υγεία τους.

***

Μια ιδιαιτέρως σοβαρή μορφή υλικής στέρησης είναι η έλλειψη στέγης. Η έκταση αυτού του φαινομένου δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί ποσοτικά, ωστόσο, σύμφωνα με εκτιμήσεις, την περίοδο 2009/2010 ο αριθμός των αστέγων στην Ενωση ανερχόταν σε 4,1 εκατομμύρια. Η κρίση οδηγεί σε αύξηση του αριθμού των αστέγων και έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζονται στην εν λόγω κατηγορία ολοένα περισσότερο οικογένειες με παιδιά, νεαροί ενήλικες (αύξηση κατά 20% στη Δανία και κατά 15% στις Κάτω Χώρες) και άνθρωποι που προέρχονται από περιβάλλον μεταναστών. Το 2011, πάνω από 25 εκατομμύρια παιδιά στην ΕΕ διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Σχεδόν 6 εκατομμύρια στερούνται τα καινούργια ρούχα (δηλαδή τα μη μεταχειρισμένα) και σχεδόν πέντε εκατομμύρια δεν έχουν δύο ζευγάρια παπούτσια στο σωστό μέγεθος. Τα παιδιά μας διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού από ό,τι το σύνολο του πληθυσμού (27,1% σε σύγκριση προς 23,5%). Ακόμα και σε χώρες όπου ο συνολικός κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι σταθερός, ο κίνδυνος για τα παιδιά αυξάνεται (π.χ. Γερμανία). Τα παιδιά που υποφέρουν από υλική στέρηση έχουν λιγότερες πιθανότητες από τους συνομηλίκους τους, που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, να σημειώσουν καλές επιδόσεις στο σχολείο και να αναπτύξουν το πλήρες δυναμικό τους». Η πραγματική κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη, γιατί η τάση αύξησης της μαζικής ανεργίας, της φτώχειας και της απόλυτης εξαθλίωσης εργατικών - λαϊκών στρωμάτων συνεχίζεται και το 2014.

Οι δημαγωγικές προγραμματικές διακηρύξεις για καπιταλιστική ανάπτυξη, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, μόνο δεινά και φτώχεια φέρνουν στο λαό, γιατί κριτήριο της αντιλαϊκής πολιτικής τους είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Το γρύλισμα των μαντρόσκυλων των μονοπωλίων της εγκληματικής φασιστικής - ναζιστικής Χρυσής Αυγής στοχεύει στον εγκλωβισμό και την υποταγή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων και ιδιαίτερα της νεολαίας στη στρατηγική του κεφαλαίου.

***

Η ίδια η ζωή καθημερινά επιβεβαιώνει την επιστημονικά τεκμηριωμένη στρατηγική - το νέο Πρόγραμμα που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δίνει πολύτιμα εφόδια για τη διαπάλη του Κόμματος με το κεφάλαιο, τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα: «Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τη χειραφέτηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος».

Η ενίσχυση παντού του ΚΚΕ: στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, στις εκλογικές μάχες - ευρωεκλογές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές - αποτελεί προϋπόθεση για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, την ενδυνάμωση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάκτηση και οικοδόμηση της Εργατικής - Λαϊκής Εξουσίας, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Παραπομπή:

1. Εκθεση «Βοήθεια προς τους απόρους» (A7-0183/2013 {(COM(2012)0617} - συζητήθηκε στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο στις 25.02.2014.


Γιώργος ΤΟΥΣΣΑΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ