Εκφράζοντας την πλήρη διαφωνία μου με τα τρία ντοκουμέντα, επισημαίνω τέσσερα σημεία:

Η Λαϊκή Συμμαχία (Λ.Σ.) αποκλείεται, με βάση όσα αναγράφονται στις θέσεις, να διαμορφώσει οργανωτικό σχήμα, οργανωτικές δομές. Εν τούτοις, η Λ.Σ. είναι, πάντα με βάση την λογική του κειμένου, το άρμα που θα οδηγήσει στην επανάσταση. Αυτή είναι ελευθεριακή αντίληψη. Η απουσία οργανωτικής δομής είτε θα οδηγήσει σε περαιτέρω συγχύσεις ανάμεσα στις δυνάμεις που συμμετέχουν στη συμμαχία, είτε στη διάλυσή της. Το «οργανωτικό» αυτό σχήμα φαίνεται ότι το υιοθετούμε συνολικά πια, αφού και για τις Λαϊκές Επιτροπές, τονίζουμε κυρίως την ατομική ευθύνη του να συμμετέχει κάποιος σε αυτές και λιγότερο ή καθόλου προσπαθούμε να φέρουμε σε αυτές μαζικούς φορείς. Τα δε κριτήρια που θέτουμε για να συμπαραταχθεί κάποιος με το ΚΚΕ ή και με τη Λ.Σ. είναι τέτοια που χαρακτηρίζουν ένα μέλος του Κόμματος και όχι κάποιον σύμμαχό του ή της Λ.Σ.

Αναφέρεται (σελ. 60, θέση 77): «...ώστε να επιτευχθεί η πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους...». Ο Λένιν ήταν σαφής: «να συντριβεί αυτή η μηχανή, να τσακιστεί». Ο κρατικός μηχανισμός των αστών δε θα αδρανοποιηθεί σε καμία περίπτωση. Θα τεθεί άμεσα σε δράση εναντίον της επανάστασης και, όποιος πιστεύει ότι θα αδρανοποιηθεί, απλά δε σχεδιάζει να κάνει επανάσταση ή νομίζει ότι θα είναι «λαϊκός περίπατος». Ουσιαστικά, από τη στιγμή που θεωρούμε ότι η επανάσταση θα είναι νικηφόρα μόνο και μόνο με το να καταλάβουμε τις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, σπέρνουμε την αυταπάτη ότι οι αστοί, όταν δουν αυτήν τη «νίκη» (που παραπέμπει σαφώς στον οικονομισμό) θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά και θα πουν ότι έχασαν το παιχνίδι και θα μας παραδώσουν την εξουσία, αφού με αυτόν τον τρόπο θα έχει «αδρανοποιηθεί» ο μηχανισμός. Ουσιαστικά, σπέρνουμε την αυταπάτη ότι δε θα κινηθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός εναντίον της επανάστασης, όταν οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης. Οσο και το αρνούμαστε, αυτό το παράδειγμα το ακολούθησαν και οι Ιταλοί κατά την δεκαετία του '70 με καταστροφικές συνέπειες για το κίνημα, το ακολουθούν και σήμερα οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη. Αναφέρουν μάλιστα σε ανακοίνωσή τους: «Για να περάσουν τα εργοστάσια και όλη η παραγωγή στα χέρια των εργατών και να οργανώσουμε την οικονομία και την κοινωνία που θέλουμε, μία κοινωνία χωρίς αφεντικά!». Και αν κάποιος πει ότι είναι οπορτουνιστές και ότι θέλουν να στήσουν «σοσιαλιστική νησίδα», θα πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν είναι λιγότερο κακός οπορτουνισμός το να περιμένει ότι ο αστικός κρατικός μηχανισμός θα «αδρανοποιηθεί» λόγω της οικονομίας.

Ο μηχανισμός του κράτους πρέπει να τσακιστεί. Αυτό πρέπει να είναι το πρώτο καθήκον. Η καταστροφή αυτής της μηχανής. Αφού γίνει αυτό, η εξουσία θα είναι ευκολότερο να κατακτηθεί, αφού ο κρατικός μηχανισμός θα είναι πλέον στη δική μας διεύθυνση. Στις κρίσιμες στιγμές που θα ακολουθήσουν, θα μπορέσουμε να πάρουμε και τον οικονομικό έλεγχο, χωρίς φυσικά να σημαίνει αυτό ότι το ζήτημα της εξουσίας θα λήξει έτσι εύκολα: η διεθνής στήριξη του κεφαλαίου στο κεφάλαιο στην Ελλάδα είναι δεδομένη. Το αν θα καταφέρουν οι αστοί να ανακάμψουν στην εξουσία, είναι άλλης τάξεως ζήτημα. Πρέπει να λάβουμε υπόψιν τη γεωστρατηγική μας θέση και να υπολογίζουμε ανάλογη επίθεση αλλά και το πώς θα έχει επηρεαστεί το λαϊκό κίνημα σε μία σειρά χωρών. «Εξουδετέρωση», πάλι, μπορεί να υπάρχει, στο βαθμό που έχουμε ισχυρές προσβάσεις μέσα στο στράτευμα -θεωρώ σχεδόν αδύνατο να έχουμε προσβάσεις στην καρδιά του υπόλοιπου κρατικού μηχανισμού (με την πιθανή εξαίρεση των τηλεπικοινωνιών)- και αναφέρομαι και στα στελέχη του στρατού, όχι μόνο στους κληρωτούς στρατιώτες. Σε αυτή τη θέση, λοιπόν, ουσιαστικά παραπέμπουμε την επανάσταση στις καλένδες.

Σε σχέση με την εμπόλεμη κατάσταση: είναι αδιανόητο για μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα να διαχωρίζει τον πόλεμο σε επιθετικό και αμυντικό. Ο πόλεμος από πλευράς κάποιου είναι ή δίκαιος ή άδικος, αδιάφορο αν επιτίθεται ή αμύνεται. Στο κείμενο δεν είναι ξεκάθαρο τι θα κάνουμε σε κάθε μία περίπτωση, δε λαμβάνονται δηλαδή υπόψιν οι διάφορες πιθανότητες. Ομως, το κείμενο του ΠΓ στο 6ο τεύχος του 2012 της ΚΟΜΕΠ για τον Λένιν και τον πόλεμο ξεκαθαρίζει στο τέλος τα πράγματα: Θεωρεί πως η εργατική τάξη δε θα πρέπει να εμπλακεί στον πόλεμο -άρα εκ προοιμίου λενινιστικά χαρακτηρίζεται άδικος από πλευράς Ελλάδας- και ότι θα πρέπει να αναλάβουμε δράση εναντίον του πολέμου αυτού. Ομως, αυτή η ανάλυση, κάθε άλλο παρά διαλεκτική είναι: δεν περιμένει να δει τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν αλλά ούτε θέτει τις διάφορες περιπτώσεις τις οποίες θα κληθούμε πιθανώς να αντιμετωπίσουμε. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και στις κρίσιμες στιγμές μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση στις γραμμές μας. Και το λάθος ξεκινά από την απουσία της Μ-Λ θεώρησης για το χαρακτήρα ενός πολέμου: ακόμα και στον ιμπεριαλισμό, υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη που διεξήγαγαν δίκαιους πολέμους (σύμφωνα και με τον Λένιν αλλά και με την κατοπινή ανάλυση των διάφορων πολέμων. Π.χ. Σερβία στον Α' Π.Π. και όταν εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στα τέλη της δεκαετίας του '90, η ελληνική Εθνική Αντίσταση κ.ά.).

Τέλος, η πιθανότητα κυβέρνησης μετώπου σε καπιταλιστικό έδαφος, λένε στελέχη μας ότι αφαιρείται διότι, «χωρίς να εννοεί κάτι τέτοιο, δημιουργεί αντίληψη σταδίου». Κατ' αρχήν, δεν μπορούμε να μη βλέπουμε και αυτή την πιθανότητα, ανάλογη με την συγκυρία και το επίπεδο συνειδητοποίησης του κινήματος, στο όνομα μίας αντίληψης που δε νοείται αλλά δημιουργείται. Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου είναι ξεκάθαρο σχετικά με τις συνθήκες που μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο και ξεκαθαρίζει πως καθόλου μία τέτοια κυβέρνηση δεν είναι στάδιο. Το ισχύον πρόγραμμα ξεκαθαρίζει ότι και μία τέτοια κυβέρνηση, αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, γρήγορα θα πρέπει να συμβάλει στη δημιουργία συνθηκών ρήξης και, αν δεν το κάνει, θα επέλθει ήττα. Είναι καθαρό πως δεν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα τέτοιες δυνάμεις πλην του ΚΚΕ, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι δε θα υπάρξουν (άλλωστε και το σχέδιο θεωρεί ότι θα εμφανιστούν). Αν και ο τρόπος που περιγράφουμε ότι θα δημιουργηθούν αυτές οι δυνάμεις, δηλώνει πως πιστεύουμε πως θα εμφανιστούν από κοινωνική και πολιτική παρθενογένεση (θέσεις 66-67).

Διαβάζοντας το κείμενο για τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Σε ολόκληρο το κείμενο - Θέσεις δεν αναφέρεται για ένα Κέντρο Αποφάσεων των Κομμουνιστικών Κομμάτων σαν ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.

Είναι αλήθεια ότι το Κόμμα μας πρωτοστατεί στις επαναστατικές διαδικασίες σε παγκόσμια κλίμακα και υπερηφανευόμαστε γι' αυτό.

Κι αφού είναι έτσι, και έχουμε παγκόσμια αναγνώριση, πρέπει παράλληλα να αγωνιζόμαστε για μια νέα Διεθνή. Η αστική τάξη έχει φτιάξει τα δικά της αναχώματα (Σοσιαλιστική Διεθνής, Ευρωπαϊκή Αριστερά, σοσιαλισμός της αγοράς, μοντέλο κινέζικης ανάπτυξης κ.τ.λ.)

Το Κόμμα μας, αντί να έχει σαν μπούσουλα τη Δημιουργία μιας νέας Διεθνούς, εκδίδει μόνον ενημερωτικά Δελτία.

Καλές οι συναντήσεις, αλλά να είναι προς την κατεύθυνση αυτή και μαζί με την εργατική τάξη και παγκόσμια συνδικαλιστική ομοσπονδία, ΠΣΟ. Να δημιουργήσουν το ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ Εργατικών Κομμάτων.

Το Κόμμα μας από το 7ο Συνέδριό του το 1945 έκφρασε την ευχή όλα τα Εργατικά Κόμματα του κόσμου να ενσωματωθούν σε μια ΝΕΑ ΔΙΕΘΝΗ.

Προσωπικά δέχομαι όλα τα κείμενα όπως είναι για το 19ο Συνέδριο.

Μόνον μία αλλαγή στο Καταστατικό: Στο Κεφάλαιο 9 Θέση 48 να μείνει όπως είναι για την «Διαγραφή μέλους για αντικομματική συμπεριφορά και πράξεις που δεν συμβιβάζονται με την ιδιότητα μέλους του Κόμματος».

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος καλείται να αντιμετωπίσει και να δώσει απαντήσεις σε πολλά και κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Πρέπει να προτείνει λύσεις στα άκρως σοβαρά και οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της μικρομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, των γυναικών, των εκατομμυρίων ανέργων. Είναι σίγουρο ότι οι Σύνεδροι θα πράξουν το καθήκον τους και με το υψηλό αίσθημα ευθύνης, που διακατέχει τους Ελληνες κομμουνιστές, θα επεξεργαστούν και θα ψηφίσουν τις προτάσεις που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία, προκειμένου να βγει από τα τάρταρα που την έχουν ρίξει.

Το βασικό θέμα που εξ αντικειμένου θ' απασχολήσει το Σώμα είναι η στρατηγική επιλογή του Κόμματος για τη λαϊκή εξουσία, με έξοδο από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, την απαλλαγή γενικά του ελληνικού λαού από τη μέγκενη της καπιταλιστικής κρίσης και βαρβαρότητας. Πρόταση που τέθηκε στην κρίση του ελληνικού λαού στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και δεν υιοθετήθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία του Λαού. Κάτι κατά τη γνώμη μου αναμενόμενο γιατί μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, αλλά και της εργατικής τάξης δεν ήταν έτοιμα ν' αποφασίσουν το μεγάλο βήμα που τους καλούσε να κάνουν, το Κόμμα, ν' ανατρέψουν στην ουσία ένα κοινωνικό σύστημα και να επιλέξουν ένα νέο εν πολλοίς άγνωστο που παράλληλα η μαύρη προπαγάνδα έτρεξε να το ταυτίσει με ό,τι πιο στρεβλό υπήρχε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε κι αυτό φυσικά παραποιημένο (βέβαια, εδώ μπορεί να διακρίνει κανείς κι ευθύνες της ηγεσίας του Κόμματος σε σχέση με την καλύτερη ανάλυση της πρότασης, αλλά και πάλι θα ήταν δύσκολο να υιοθετηθεί από μεγάλες μάζες, όσο κι αν δούλευε το κόμμα χωρίς ίχνος υστέρησης. Κι αυτό γιατί ο λαός έμπαινε για πρώτη φορά τόσο άμεσα στη διαδικασία να πετάξει το παλιό και να φέρει το καινούργιο).

Ομως όπως εκτίμησε μετεκλογικά η ΚΕ, η πρόταση του Κόμματος, η υπεράσπισή της μέχρι τέλους χωρίς ταλαντεύσεις, η άρνησή του να μπει σε διαδικασία «αριστερής διακυβέρνησης» κάνοντας ψηφοθηρία και σπέρνοντας αυταπάτες, όλη αυτή η συνεπής ταχτική του αποτελεί σοβαρή παρακαταθήκη για το μέλλον, αφού με τη συνέχιση της ζύμωσης πάνω στην ίδια πρόταση, χωρίς υπαναχωρήσεις και στραβοπατήματα κι αφού φυσικά αυτή η πρότασή του αποτελεί το μοναδικό ρεαλιστικό και σίγουρο δρόμο για τη λύση των προβλημάτων του ελληνικού λαού. Ηδη, από τους πρώτους κιόλας μήνες, αντικειμενικά κι άσχετα με το τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η ταχτική του κόμματος δικαιώνεται στην καθημερινή ζωή. Μόνο να φανταστούμε ότι το Κόμμα - αν είχε «υποκύψει» στις πιέσεις και είχε προσχωρήσει στη λογική της «κυβέρνησης της αριστεράς» με όσο υψηλό εκλογικό ποσοστό κι αν είχε εξασφαλίσει - θα είχε μπει εξ αντικειμένου στη διαδικασία να δίνει εξετάσεις κι αυτό στους πρεσβευτές των χωρών της ΕΕ και σε αξιωματούχους των ΗΠΑ.

Τώρα, ανοίγεται μπροστά στο Κόμμα η προοπτική, με ισχυροποιημένη τη στρατηγική του πρόταση, εγκεκριμένη από το ανώτερο όργανό του με μεγάλη πλειοψηφία, να την «βγάλει» στην εργατική τάξη και το λαό με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και με την επίμονη δουλειά των στελεχών, των μελών και των φίλων του να την κάνει χτήμα τους σαν τη μοναδική που τους δίνει διέξοδο, σ' αντίθεση με τα αδιέξοδα που τους προτείνουν όλοι οι άλλοι!

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου του Κόμματός μας.