Είναι τόσες πολλές και ολοφάνερες οι κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι αφορά τις θέσεις - συνθήματα που είχε τυλίξει με ένα ριζοσπαστικό περιτύλιγμα, που ακόμα και ο πιο φανατικός υποστηρικτής του, που ταυτόχρονα πάσχει και από αντιΚΚΕ τύφλωση, δεν γίνεται πια να μην τις βλέπει. Μετά την πρώτη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ που ύμνησε την πολιτική Ομπάμα και τις διαβεβαιώσεις που έδωσε ότι «δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες με την ΕΕ», ακολούθησε ένας καταιγισμός διαπιστευτηρίων προς ΕΕ - ΗΠΑ και ισχυρά τμήματα της ελληνικής πλουτοκρατίας, όπως: Ομιλία στους μεγαλοεπιχειρηματίες του ΣΕΒ, συνέντευξη Δραγασάκη στο «Βήμα», υποψηφιότητα για την Κομισιόν, ομιλίες στο Τέξας, στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο και πάει λέγοντας, με αυξανόμενο ρυθμό.
Ομως, εκτός από το τι λες και κάνεις, έχει τη δική του αξία και σημασία για το τι είσαι, τι εκπροσωπείς και σε τι αποσκοπείς και με το ποιους συνεργάζεσαι και συναγελάζεσαι. Λέτε να είναι άστοχη η λαϊκή παροιμία «δείξε μου το φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι»; Προφανώς όχι.
Ορισμένες, φανερές, συνεργασίες - φιλίες που απέκτησε σχετικά τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ και τις οποίες επιδεικνύει με περηφάνια προκαλούν όποιον νιώθει αριστερός και είναι ανιδιοτελής αγωνιστής και φανερώνουν πολλά για το υλικό που συνθέτει την «ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια από αυτές είναι η διαρκώς αναπτυσσόμενη σχέση του με το αμερικανικό Ινστιτούτο Λεβί!Είναι τόσο θερμή που μπορεί να συγκριθεί με αυτήν που είχε πριν με τον Γ. Α. Παπανδρέου. Οποιος νομίζει ότι αυτά είναι υπερβολικά δεν έχει παρά να δει ποιο είναι το ίδρυμα που οργάνωσε την πρώτη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα στις ΗΠΑ και την παρουσίασή του στους εκπροσώπους των εκεί επιχειρηματικών ομίλων, κυβερνητικών και άλλων παραγόντων. Επίσης, ποιο κέντρο φροντίζει για τη φιλοξενία και την προβολή που απολαμβάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα διάφορα φόρουμ και ημερίδες που οργανώνει στην Ευρώπη κ.α.
Ομως, το αποκορύφωμα είναι το συνέδριο που έγινε στις 7 - 8 Νοέμβρη στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα. Η «Αυγή» εμφανίστηκε ως χορηγός, αλλά επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν συνδιοργανωτής. Τα αφιερώματα της «Αυγής», οι πολλές συμμετοχές στελεχών του και οι ομιλίες είναι αποκαλυπτικές για το πόσο προχωρημένη και ενθουσιώδης είναι αυτή η σχέση. Αυτό άλλωστε το υπογράμμισε και ο Αλ. Τσίπρας. Είπε στην ομιλία του: «Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να χαιρετίζω σε ένα τόσο σημαντικό συνέδριο (...) Και είναι διπλή η τιμή όταν ο διοργανωτής του Συνεδρίου είναι το Levy Institute, ένα ερευνητικό ίδρυμα παγκόσμιου κύρους με σημαντική συμβολή στην προοδευτική οικονομική σκέψη και πολιτική».
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το «προοδευτικό ίδρυμα» που αποτελεί για το «νέο ΠΑΣΟΚ» «διπλή τιμή»; Για να πάρετε μόνο μια ιδέα. Ιδρυτής του ήταν ο Λέον Λεβί, για τον οποίον η Βικιπαίδεια στην πρώτη γραμμή της αναφοράς της γράφει: «Ηταν, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, η επενδυτική ιδιοφυΐα της Wall Street και παραγωγικός φιλάνθρωπος, που συνέβαλε στη δημιουργία των αμοιβαίων κεφαλαίων και των hedgefunds»! Ναι, καλά διαβάσατε, ήταν ένας από τους βασικούς δημιουργούς των περιβόητων κεφαλαίων, αυτών που ενοχοποιούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ 2008 και 2010, ως αποκλειστικά υπεύθυνα για την κρίση, μαζί με τα «golden boys» φυσικά. Τα περί «παραγωγικής φιλανθρωπίας» είναι μάλλον ευφημισμός διαφόρων «ενάρετων ενεργειών» που χαρακτηρίζουν την «υγιή επιχειρηματικότητα» του κεφαλαίου, στην οποία και ο ΣΥΡΙΖΑ προσδοκά να φέρει την καπιταλιστική ανάκαμψη που θα σώσει και το λαό!
Πρόεδρος του Ινστιτούτου Λεβί σήμερα είναι ο κ. Δ. Παπαδημητρίου, ο οποίος ανάμεσα στις πολλές ασχολίες και θέσεις που κατέχει είναι και μέλος οργανισμών όπως: Του Οικονομικού Κλαμπ της Νέας Υόρκης και της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης Τραπεζιτών. Μάλιστα, αυτός φέρεται να διατύπωσε πρώτος την άποψη ότι «η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ», την οποία αντέγραψε ο Αλ. Τσίπρας και την εμφανίζει κατά καιρούς και ως φιλολαϊκή και ως καινοτόμα! Βλέπετε, εκτός από τη σταθερότητα της ανεμοδούρας τον ΣΥΡΙΖΑ τον χαρακτηρίζει και η πρωτοτυπία!
Γιατί το κρύβουν;
Υπάρχει, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια που αποσιωπούν εντελώς και επιμελώς τα στελέχη και τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ. Σε καμιά ομιλία, σε κανένα από τα πολλά και εκτενή ρεπορτάζ δεν λένε απολύτως τίποτα γι' αυτό που το ίδιο το Λεβί λέει και καμαρώνει στην ανακοίνωσή του: Οτι το συνέδριο «διοργανώνεται από το Ινστιτούτο Οικονομικών Levy του Κολεγίου Bard με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ford»!
Επιπλέον, το Λεβί επαναλαμβάνει και προβάλλει ότι ο βασικός χρηματοδότης του είναι το ίδρυμα Φορντ και ότι στην ουσία είναι μαγαζί του.
Μα γιατί το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως γιατί γνωρίζουν ότι το ίδρυμα Ford (της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας) στάζει αίμα και ξερνά ψέμα και αντικομμουνισμό;
Η διασύνδεση του ιδρύματος Ford με τη CIA και τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ είναι και αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη.
Είναι οργανική, ουσιαστική και αδιάλειπτη. Καταρχάς δεν είναι λίγες οι φορές όπου οι πρόεδροι του ιδρύματος Φορντ μεταπηδούν προς ανώτατες θέσεις της CIA. Π.χ., ένας από τους πρώτους προέδρους της, ο Μπισέλ, έγινε σύμβουλος του γνωστού αδίστακτου διευθυντή της CIA, Αλεν Ντάλας, κορυφαίου στην οργάνωση δολοφονιών κρατικών ηγετών, πραξικοπημάτων, σφαγών, προβοκατσιών και, φυσικά, πολυποίκιλων αντικομμουνιστικών - αντισοσιαλιστικών μηχανισμών κ.ά. Και το αντίστροφο, από υπουργοί να γίνονται πρόεδροί του, όπως ο Μακ Κλόι, που ήταν υφυπουργός πολέμου...
Οι κατά καιρούς ομολογίες των εμπλεκομένων είναι ανατριχιαστικές για την ωμότητα και την κυνικότητά τους. Οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις είναι συνταρακτικές για το πώς και με ποια μέσα το ίδρυμα Φορντ υπηρέτησε και υπηρετεί τους σχεδιασμούς του αμερικανικού κεφαλαίου και του καπιταλισμού γενικότερα.
Μεταπολεμικά τού είχε ανατεθεί ειδικός ρόλος στην προπαγάνδιση και στην υλοποίηση του σχεδίου Μάρσαλ στην Ευρώπη (μα τι σύμπτωση είναι αυτή και με τη σημερινή θέση Λεβί - ΣΥΡΙΖΑ), στη συκοφάντηση της Σοβιετικής Ενωσης και στην αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινήματος. Αναπροσάρμοζε συνεχώς τις μεθόδους του.
Ιδρύματα Φορντ και Ροκφέλερ: Ιδιος στόχος με διαφορετικό ρόλο!
Είχαν κάνει καταμερισμό με το ίδρυμα Ροκφέλερ. Αυτό χρηματοδοτούσε τον έξαλλο αντικομμουνισμό. Το ίδρυμα Φορντ, ειδικά για την Ευρώπη, χρησιμοποιούσε τη μέθοδο της προσέλκυσης. Χρηματοδοτούσε, με πακτωλό εκατομμυρίων δολαρίων, ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, δημοσιογράφους κ.ά. που ανήκαν κατά κάποιον τρόπο στον προοδευτικό και αριστερό χώρο, με την προϋπόθεση να μην είναι κομμουνιστές. Απευθυνόταν κυρίως σε όσους είχαν μια αντισοβιετική στάση (και ας κατέκριναν και την πολιτική των ΗΠΑ) αλλά διπλάρωνε και άλλους που δεν ήταν αντικομμουνιστές, αλλά είχαν σημαντικό έργο ή παρουσία με σκοπό να τους δελεάσει και να τους τραβήξει αρχικά σε ουδέτερη και σε εχθρική θέση προς τους κομμουνιστές και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Σήμερα, το ίδρυμα Φορντ έχει προσαρμοστεί στις ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Χρηματοδοτεί ιδρύματα - ΜΚΟ, Φόρουμ και ροζ «επαναστάσεις» και κινήματα που παγιδεύουν, αφοπλίζουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό και στρέφονται κατά του ταξικού κινήματος. Χρηματοδοτεί ιδρύματα που τους είναι χρήσιμα και στην προώθηση της πολιτικής τους έναντι των ανταγωνιστών τους που είναι τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Γι' αυτά που ειπώθηκαν στο συνέδριο και το τι κρύβεται πίσω από τις διακηρύξεις τους έχει τεκμηριωμένα αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης». Αυτό που είναι αδιανόητο και απαράδεκτο, για όποιον θεωρεί τον εαυτό του ριζοσπάστη, είναι να αποδέχεται ή να ανέχεται αυτό το άγριο δούλεμα που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό που υποφέρει. Από τη μια να προσκυνούν τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ελληνικό κεφάλαιο και να επιδιώκουν την ευλογία τους και από την άλλη να εμφανίζονται ως αντισυστημική δύναμη.
Χρέος όποιου νοιάζεται για το κίνημα, το παρόν και μέλλον του λαού είναι να τους ξεσκεπάσει.
Παναγιώτης ΜΕΝΤΡΕΚΑΣ
Το ξημέρωμα της Τρίτης, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν ωμά στους απεργούς της επιχείρησης «Παπουτσάνης» στη Ριτσώνα και συνέλαβαν οκτώ εργαζόμενους και συνδικαλιστές. Η επίθεση των ΜΑΤ έγινε για να περιφρουρηθούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, όπως με μεγάλη συχνότητα γίνεται το τελευταίο διάστημα, με σημείο καμπής την επίθεση στους απεργούς της «Χαλυβουργίας». Θυμίζουμε ενδεικτικά ότι στις 5 Νοέμβρη, δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν στους εργαζόμενους των Πρακτορείων Τύπου, που περιφρουρούσαν την απεργία τους στην Αττική. Ανήμερα της απεργίας στις 6 Νοέμβρη, θύματα της κρατικής - εργοδοτικής καταστολής έγιναν οι απεργοί της ACS. Στη Χαλκίδα, στις 16 Οκτώβρη, οι δυνάμεις των ΜΑΤ έκαναν επέμβαση στο κτίριο της Περιφέρειας στη Χαλκίδα και συνέλαβαν 13 συνδικαλιστές από τα σωματεία των πέντε κλειστών εργοστασίων της περιοχής, που κινητοποιούνται συντονισμένα εδώ και πολλούς μήνες, διεκδικώντας δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, η αστυνομία είχε επιτεθεί σε εργαζόμενους που περιφρουρούσαν απεργία έξω από το «Καρφούρ» της Χαλκίδας και προσήγαγε έξι από αυτούς.
Η άλλη όψη της κρατικής καταστολής είναι η κλιμάκωση των διώξεων και των καταδικών σε βάρος εργαζομένων και συνδικαλιστών, που αποκτά χαρακτηριστικά μπαράζ το τελευταίο διάστημα, στοχοποιώντας κυρίως τα στελέχη του ταξικού κινήματος. Το ΠΑΜΕ έχει αναδείξει το ζήτημα με αφορμή τις αλλεπάλληλες καταδίκες συνδικαλιστών της Ζώνης, ύστερα από μηνύσεις εργολάβων, που είναι γεμάτες ψέματα και στημένες κατηγορίες. Τελευταίο κρούσμα ήταν η καταδίκη στη Θεσσαλονίκη του μέλους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου και της συνδικαλίστριας, δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη», Αννας Ανανιάδου, για παρέμβασή τους σε δελτίο ειδήσεων της ΕΤ 3, στη διάρκεια της απεργίας που κήρυξαν Ομοσπονδίες και Συνδικάτα στις 17 Δεκέμβρη 2009. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κατηγορία σε βάρος τους δεν τεκμηριώθηκε από τις καταθέσεις των μαρτύρων και ότι παρά την απαλλακτική εισαγγελική πρόταση, η απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική.
Ανάλογα στημένο ήταν το κατηγορητήριο στη δίκη των 35 συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, για τη διαμαρτυρία στο υπουργείο Εργασίας, στις 30 Γενάρη. Οι κατηγορίες δεν στηρίχτηκαν ούτε από τα ίδια τα στελέχη του υπουργείου και κατέρρευσαν, υποχρεώνοντας το δικαστήριο να εκδώσει αθωωτική απόφαση. Σε άλλη δίκη, στον Πειραιά, το κατηγορητήριο, που συνέταξε η εισαγγελία για μια από τις εκατοντάδες συνδικαλιστικές διώξεις που εκκρεμούν, περιείχε άλλα ονόματα κατηγορουμένων από αυτούς που ήταν να δικαστούν (!), δημιουργώντας πρόσθετα ερωτηματικά για το ρόλο της Δικαιοσύνης στο κυνήγι που έχει εξαπολύσει η εργοδοσία σε βάρος της συνδικαλιστικής δράσης. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι οι συνδικαλιστικές διώξεις έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Οπως πολιτική είναι και η απόφαση να χτυπηθεί μια απεργία από τις δυνάμεις καταστολής. Αυτό που επιδιώκουν η εργοδοσία και το κράτος της, είναι να κάμψουν κάθε αντίδραση και αντίσταση στα αντιλαϊκά μέτρα που κλιμακώνονται και έχουν στόχο την ανάκαμψη της (καπιταλιστικής) οικονομίας και την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων.
Με το «μαστίγιο» σε βάρος των εργαζομένων, προσπαθούν να εμπεδώσουν το δόγμα «νόμος και τάξη», για να μην κουνιέται φύλλο στους τόπους δουλειάς. Για να προχωρήσει ανεμπόδιστα η πλήρης κατάργηση των ΣΣΕ, τα αντιασφαλιστικά μέτρα που σχεδιάζουν, οι μισθοί των 300 ευρώ και το παραπέρα τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, οι διώξεις και η καταστολή είναι η άλλη όψη της ανάπτυξης που επαγγέλλονται η αστική τάξη και τα κόμματά της και από την οποία λένε προκλητικά ότι έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι. Με αφορμή τις εξελίξεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Η οργανωμένη απάντηση στον κρατικό αυταρχισμό, η αντίσταση σαν μια γροθιά στις προσπάθειες της εργοδοσίας να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο, η ταξική αλληλεγγύη, ο συντονισμός στην επιχείρηση και στον κλάδο, η συνειδητοποίηση ότι οι διώξεις δεν αφορούν έναν συγκεκριμένο συνδικαλιστή, ή ένα μεμονωμένο χώρο δουλειάς, αλλά στρέφονται ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι όροι αναγκαίοι για να μπει φρένο στην επιθετικότητα της εργοδοσίας και του κράτους της. Η ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι ασπίδα προστασίας για τους εργαζόμενους και προϋπόθεση για να οργανώσουν νικηφόρα την αντεπίθεση.
Π.
Η σύλληψη του (πρώην) διοικητή του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» για εκβιασμό φέρνει ξανά στην επιφάνεια όλη την «μπόχα» και τη σαπίλα που χαρακτηρίζει τις σχέσεις «αίματος» ανάμεσα στο αστικό κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οι σχέσεις αυτές είναι ιδιαίτερα χρυσοφόρες στον τομέα της Υγείας και του Φαρμάκου, με ασύλληπτα κέρδη για τους ιδιώτες από το «ξεζούμισμα» του κρατικού προϋπολογισμού, των Ταμείων, των ασθενών, των εργαζομένων. Μερίδιο, από τα αμύθητα ποσά που διακινούνται, διεκδικούν κατά καιρούς διάφορα στελέχη στο μηχανισμό της κρατικής διοίκησης. Αυτό δείχνει η υπόθεση με το διοικητή του «Αγλαΐα Κυριακού», αλλά και το κρούσμα με τον εκβιασμό της διοικήτριας του «Σωτηρία» από εργατοπατέρα. Στην περίπτωση Τομπούλογλου, πέρασε σε δεύτερη μοίρα ότι ο εν λόγω διοικητής φέρεται να ζητούσε μίζα από διαφημιστική εταιρεία που είχε αναλάβει για λογαριασμό του νοσοκομείου πρόγραμμα συνολικού ύψους 190.000 ευρώ για την αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας. Αυτό η κυβέρνηση το ονομάζει «πρόληψη», ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για «τάισμα» των επιχειρήσεων! Κάνοντας την πάπια για όλα αυτά και για να συγκαλύψει την ουσία του θέματος, το υπουργείο Υγείας προσπάθησε να αξιοποιήσει την υπόθεση για να κερδίσει τις εντυπώσεις, ανακοινώνοντας πως «πρωτοστατεί της προσπάθειας για τη διαφάνεια και την καταπολέμηση της διαφθοράς».
Η διαφθορά και η διαπλοκή του κρατικού μηχανισμού με τις επιχειρήσεις φύεται στο έδαφος του καπιταλισμού, όπου το κράτος υπερασπίζεται τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Ειδικά στον τομέα της Υγείας, οι ιδιώτες κάνουν θραύση. Από τα διάφορα «προγράμματα» που εξασφαλίζουν πελάτες στις φαρμακευτικές και άλλες επιχειρήσεις, την προμήθεια των νοσοκομείων με πανάκριβα μηχανήματα, αναλώσιμα υλικά και φάρμακα, μέχρι τις υπηρεσίες καθαριότητας, σίτισης, φύλαξης. Οι πλασιέ των εταιρειών πηγαινοέρχονται μέσα στα νοσοκομεία προωθώντας την πραμάτεια τους, ενώ καθημερινές είναι οι περιπτώσεις επιχειρηματικών ομίλων που αφήνουν χωρίς απαραίτητες θεραπείες και υλικά τα νοσοκομεία αν δεν πληρωθούν ή δεν προπληρωθούν. Αλλά και τα ίδια τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν σαν επιχειρήσεις, με τη λογική των εσόδων - εξόδων, πουλώντας υπηρεσίες σε ασθενείς, στον ΕΟΠΥΥ κλπ. Ανεξάρτητα από το «ποιόν» και την τιμιότητα του κάθε προσώπου, οι διοικητές των νοσοκομείων είναι βασικοί κρίκοι αυτής της λειτουργίας. Αποδέχονται τη δραστική περιστολή των κρατικών δαπανών για την Υγεία, την είσπραξη χαρατσιών όπως το 5ευρω εισόδου και το 25ευρω για παραμονή για νοσηλεία που έρχεται από 1/1/2014, τις ελλείψεις σε προσωπικό και υλικά, «εκβιάζουν» τους ανασφάλιστους ασθενείς μέσα από την εφορία. Ακόμη, το «φακελάκι» που εκβιάζονται να δώσουν όσοι ασθενείς είναι σε ανάγκη για να παρακάμψουν τις πολύμηνες λίστες αναμονής και να χειρουργηθούν τη στιγμή που χρειάζεται το υπουργείο σκέφτεται να το νομιμοποιήσει θεσπίζοντας απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή.
Ολα τα παραπάνω δεν θα λυθούν βέβαια με την παύση ενός διοικητή και το διορισμό ενός άλλου, όπως προσπαθεί να πείσει η κυβέρνηση. Ούτε είναι ζήτημα επιλογής ενός πιο τίμιου διοικητή, όπως ψελλίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποδέχεται την επιχειρηματική δράση στην Υγεία και βεβαίως δεν αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Η ρίζα τέτοιων «λουλουδιών» βρίσκεται στην ίδια την καπιταλιστική οικονομία, στην ενίσχυση και επέκταση της επιχειρηματικότητας. Μάλιστα, οι φαρμακευτικές εταιρείες και άλλες επιχειρήσεις Υγείας θεωρούνται τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση ως η «ατμομηχανή» της ανάπτυξης, που θα βγάλει τη «χώρα από το τούνελ» της κρίσης. Ο λαός έχει υποχρέωση να απαιτεί την τιμωρία όσων εμπλέκονται σε περιπτώσεις διαφθοράς, έχοντας όμως καθαρό ότι αυτή θα υπάρχει όσο τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο στην οικονομία και την εξουσία. Εκεί πρέπει να στρέψει τα πυρά του, χωρίς να παρασύρεται από τις κορόνες των επίδοξων διαχειριστών ότι η «υγιής επιχειρηματικότητα» και η «λειτουργία των θεσμών» μπορούν να εξαλείψουν τη διαφθορά.
Ε.
Η ... παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ
«
Η συμβολή της στον αγώνα των ναρκωτικών ήταν πολύ σημαντική (...) Η παρακαταθήκη που αφήνει η κ. Μαλλιώρη θα πρέπει να συνεχιστεί» (ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ με αφορμή την παραίτηση της προέδρου του ΟΚΑΝΑ). Η παρακαταθήκη που άφησε πίσω η απερχόμενη πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ δεν είναι άλλη από την υλοποίηση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ για το θέμα των ναρκωτικών, ακριβώς ίδια μ' αυτή που εφαρμόζει η ΝΔ, όπως επιτάσσεται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Ακρογωνιαίος λίθος της είναι η «μείωση της βλάβης», δηλαδή η διαχείριση του προβλήματος μέσω της πριμοδότησης προγραμμάτων υποκατάστασης χαμηλών προδιαγραφών, ο παραγκωνισμός της πρόληψης και η υπονόμευση της απεξάρτησης.
Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι: Προγράμματα του ΟΚΑΝΑ που μετατρέπονται σταδιακά σε προγράμματα νόμιμης και μόνιμης χρήσης. Δομές που λειτουργούν δίπλα σε σκουπίδια και νεκροτομεία νοσοκομείων. Χωρίς προσωπικό, εξοπλισμό και εκπαίδευση. Να είναι άγνωστη η τύχη του στεγνού προγράμματος του «18 ΑΝΩ», καθώς εντάσσεται στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (όλα τα ψυχιατρεία θα κλείσουν μέχρι το 2015). Με το ΚΕΘΕΑ να μπαίνει στο μικροσκόπιο «εξωτερικού αξιολογητή», ο οποίος θα κρίνει ποιες αρμοδιότητες μπορούν «να καταργηθούν ή να παρέχονται από τρίτους», δηλαδή ιδιώτες. Τα Κέντρα Πρόληψης που οδηγούνται σε αφανισμό, καθώς λήγει σε μερικές μέρες η ισχύουσα προγραμματική τους σύμβαση και είναι άγνωστο εάν και πότε θα ανανεωθεί ενώ έχει προηγηθεί ο νόμος Κώδικας Ναρκωτικών, που προβλέπει ότι «προγράμματα πρόληψης μπορεί να καταρτίζουν και η Εκκλησία της Ελλάδας, οι ΟΤΑ, οι συνδικαλιστικοί φορείς, καθώς και οποιοσδήποτε κρατικός ή ιδιωτικός μη κερδοσκοπικός φορέας».
Η παράδοση του χώρου της τοξικοεξάρτησης από την πρόληψη μέχρι και την επανένταξη στους ιδιώτες αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της ευρωενωσιακής πολιτικής, με την οποία ταυτίζονται ιδεολογικά και υλοποιούν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Μια πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών και των ιδιωτών και στρέφεται κατά της ανθρώπινης ζωής. Γιατί το να μιλάς για ιδιώτες και πρόληψη, ιδιώτες και απεξάρτηση είναι αντίφαση εν τοις όροις. Πολύ απλά ένας επιχειρηματίας έχει συμφέρον η «πελατεία» του - οι χρήστες ναρκωτικών σ' αυτήν την περίπτωση - να μεγαλώνει και να παραμένει στη χρήση. Αρα, είναι μάλλον απίθανο να επιδιώκει να υλοποιεί προγράμματα πρόληψης, απεξάρτησης, επανένταξης, αφού το συμφέρον του είναι ίδιο με εκείνο της φαρμακοβιομηχανίας και κάθε μηχανισμού χειραγώγησης και καταστολής. Κυνήγι του κέρδους και πρόληψη-απεξάρτηση είναι έννοιες που δεν συμβιβάζονται. Γιατί η πρόληψη και η απεξάρτηση προϋποθέτουν συλλογικές διαδικασίες που προάγουν την αλληλεγγύη, την αγάπη προς τον άνθρωπο χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς χρηματικό αντίτιμο.
Ε. Τζ.
Feeds
