Αυτές οι δύο θεωρίες συνδέονται μεταξύ τους και έχουν ως κοινό σημείο την άποψη ότι δεν υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο, αφού δεν υπάρχει εργατική τάξη, όπως επίσης δεν υπάρχει έδαφος ανάπτυξης της ταξικής πάλης, άρα συναίνεση. Επίσης είναι ουτοπία ο τελικός σκοπός του αγώνα που είναι ο σοσιαλισμός, η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και η αντικατάστασή της με την κοινωνική, άρα η πάλη για την εξουσία. «Πατούν» στο γεγονός ότι η ταξική εκμετάλλευση, δηλαδή η παραγωγή υπεραξίας είναι συγκαλυμμένη, αφού τυπικά ο εργάτης δουλεύει για ορισμένο χρόνο και πληρώνεται γι'αυτό το χρόνο περίπου στα όρια της αξίας της εργατικής του δύναμης. Παρουσιάσουν τις οικονομικές εξελίξεις ως ουδέτερες ταξικά και την ανάγκη ρύθμισης της οικονομίας με πολιτική που να συμφέρει όλους και τους καπιταλιστές και τους εργάτες και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Και εμφανίζουν επίσης την οικονομία ως υπεραταξική, συγκαλύπτοντας την ταξική ουσία των σχέσεων παραγωγής, (καπιταλιστικές), και την ταξική συνεργασία για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας ως το μέσο για τη λαϊκή ευημερία. Επομένως και οι εργάτες πρέπει να ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της οικονομίας γιατί είναι προς όφελός τους.

Την εξέλιξη της οικονομίας την παρουσιάζουν με συγκεκριμένους δείκτες (π.χ. ΑΕΠ, όγκος παραγωγής εμπορευμάτων και υπηρεσιών κλπ), δίνουν στοιχεία για την πορεία ανάπτυξης των επενδύσεων. Με λίγα λόγια μιλώντας για την εξέλιξη της οικονομίας, κάνουν λόγο για εξέλιξη αντικειμένων, πραγμάτων, εκφρασμένων με δείκτες, από χρόνο σε χρόνο ή και για μικρότερα χρονικά διαστήματα.

Επομένως πίσω από την εικόνα που αποτυπώνει την εξέλιξη της οικονομίας, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι από διαφορετικές θέσεις σχετίζονται με την παραγωγή, με την οικονομία και τα αποτελέσματά της. Οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής καρπώνονται τον πλούτο που παράγεται, με το κέρδος, ενώ οι εργάτες που τον παράγουν αλλά δεν έχουν μέσα παραγωγής, καρπώνονται το ελάχιστο από το αποτέλεσμα της παραγωγής, της οικονομίας που είναι ο μισθός.

«Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους, οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους σχέσεις, σε παραγωγικές σχέσεις που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Το σύνολο αυτών των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί την οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, την πραγματική βάση, που πάνω της υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα...», Καρλ Μαρξ («Κριτική της πολιτικής οικονομίας», πρόλογος).

Επομένως οι νέες τεχνολογίες δεν καταργούν την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, (δεν έγιναν αυτά κοινωνική ιδιοκτησία), τα οποία για να μπουν σε κίνηση, για να υπάρχει διαδικασία παραγωγής χρειάζονται εργάτες, άρα δεν καταργήθηκε η εργατική τάξη.

Η οικονομία λοιπόν δεν είναι ουδέτερη, υπερταξική και δεν καθορίζεται μόνο από την παραγωγική βάση από τη σκοπιά μόνο των μέσων παραγωγής, τα τεχνικά χαρακτηριστικά της, τον όγκο των παραγόμενων προϊόντων, αλλά και από τη βασική παραγωγική δύναμη, δηλαδή τον άμεσο παραγωγό, τον εργαζόμενο άνθρωπο και τις σχέσεις με τις οποίες έρχεται σε επαφή με τα μέσα παραγωγής. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής συνεχίζουν να υπάρχουν, προσδιορίζουν το γεγονός ότι η εργατική δύναμη υπάρχει, είναι εμπόρευμα, κινεί τα μέσα παραγωγής ως κεφάλαιο που περιέχουν νεκρή εργασία που χρησιμοποιείται στη διαδικασία της παραγωγής για την απόσπαση υπεραξίας. Αρα για να μπορούν να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργατών, των άλλων λαϊκων στρωμάτων, πρέπει να κοινωνικοποιηθεί παραγόμενος πλούτος, που απαιτεί κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και αντικατάστασή της απο την κοινωνική ιδιοκτησία.

Γι' αυτό στα πλαίσια του αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, στόχος επίκαιρος, αναγκαίος και αντικειμενικά ώριμος απαιτείται να είναι και η αποκάλυψη της απάτης των ιδεολογημάτων «τέλους της εργατικής τάξης» και ότι δήθεν καταργήθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.