Το μεγαλύτερο πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, για τη σωστότερη δράση και στήριξη της ΚΝΕ είναι η ελλιπής συνεργασία, η ανεπαρκής οργάνωση και καθοδήγηση από το Κόμμα.

Αυτό έχει σαν συνέπεια την έλλειψη γρήγορης πρωτοβουλίας και την αποσπασματική δουλιά. Είμαστε και μεις αναπόσπαστο κομμάτι μιας κοινωνίας που σαπίζει. Η πλύση εγκεφάλου από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο τρόπος ζωής, ο ατομικισμός είναι αυτά που καλούμαστε σαν κομμουνιστές να υπερπηδήσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά τον κόσμο.

Αυτοί οι δύο δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας, ο δρόμος της υποταγής και ο δρόμος του αγώνα, είναι συνειδητή επιλογή μας, άρα δε φτάνει απλά να ακολουθήσουμε το δρόμο του αγώνα, αλλά να κάνουμε και άθλους σαν τον Ηρακλή, για να φτάσουμε το στόχο.

Πρέπει, λοιπόν, εκτός από την ατομική υπερπροσπάθεια που κάνουμε, να κάνουμε και σωστότερη οργανωτική δουλιά, το παρόν και το μέλλον εξαρτάται από μας, είτε είμαστε νέοι, είτε όχι.

Η λύση λοιπόν της σωστότερης δράσης εξαρτάται από τη σωστότερη συνεργασία και καλύτερη οργάνωση της δουλιάς. Κάποιες πρακτικές λύσεις είναι οι ακόλουθες:

1. Ενίσχυση των Κομματικών Οργανώσεων με νέους.

2. Κοινές συνελεύσεις με οργανώσεις της νεολαίας και του Κόμματος για κάποια κεντρικά ζητήματα.

3. Καθημερινές ομάδες εργασίας που να αποτελούνται από Κνίτες και μέλη του Κόμματος.

4. Συμμετοχή όλων στις εκδηλώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ αντίστοιχα.

5. Κοινές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

6. Τα στελέχη των γραφείων να αποτελούν με την πειθώ τους παράδειγμα για τους άλλους χωρίς αυταρχισμό.

7. Ο συνδυασμός της πείρας των παλιών και η ζωντάνια των νέων δίνουν κατά τη γνώμη μου το καλύτερο αποτέλεσμα στις κομματικές δουλιές.

8. Ιδεολογική δουλιά σε καθημερινή βάση σε νέους και παλιούς, χρεώσεις κομματικών μελών με προετοιμασία κάποιου θέματος και συζήτηση.

Τελειώνοντας, θα προσθέσω ότι ένα είναι το σίγουρο, ότι θα παλέψουμε και νέοι και παλιοί με όλες μας τις δυνάμεις για την τελική νίκη. Γιατί εμείς δε φανταζόμαστε τους άθλους, αλλά τους πραγματοποιούμε κιόλας.

Ελένη Τσαγανού

Σε κάθε ιστορική συγκυρία που ζήσαμε στο παρελθόν εμείς οι γηραιότεροι, αλλά και τώρα, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, η αναμονή αυτή χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει τις πραγματικές ανάγκες και τις προσδοκίες των νέων.

Οι Θέσεις της ΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη με θέμα «Η δράση του Κόμματος για τα προβλήματα της νεολαίας και τη στήριξη της ΚΝΕ» αναλύουν βαθιά και πολύπλευρα τη σημερινή κατάσταση της νεολαίας και του νεολαιίστικου κινήματος, θέτοντας τα καθήκοντα της οργανωμένης δράσης μας, σαν Κόμμα. Στις συνελεύσεις της κάθε ΚΟΒ μας θα συζητήσουμε τις κατευθύνσεις αυτές και θα προσπαθήσουμε να τις υλοποιήσουμε, προσαρμόζοντάς τες αποτελεσματικά στην ιδιαιτερότητα του αντίστοιχου χώρου δράσης μας.

Για να συμβάλω στη γενική αυτή προσπάθεια, θα 'θελα, συμμετέχοντας στη δημόσια συζήτηση, να διατυπώσω μερικές σκέψεις που σχετίζονται με την προσωπική δραστηριότητα του κάθε μέλους του Κόμματος, πέρα από τα γενικά οργανωτικά καθήκοντα δράσης του, αλλά παράλληλα με τις κατευθύνσεις που αναπτύχθηκαν, με κάθε λεπτομέρεια για τους διάφορους κοινωνικούς χώρους, μέσα από τις Θέσεις της ΚΕ.

Οι σκέψεις αυτές αφορούν στην αναγκαία πρόσθετη προσωπική επίμονη και μεθοδική προσπάθεια του καθένα μας να εντείνει το ενδιαφέρον του και να μελετήσει βαθύτερα τις αντικειμενικές ανάγκες και τις προοπτικές των νέων του κύκλου του (οικογένεια, επαγγελματικός χώρος ή γειτονιά).

Οι σκέψεις αυτές απευθύνονται, λοιπόν, σ' αυτό που ονομάζουμε, γενικά, ως «υποκειμενικό παράγοντα» του καθένα μας και στοχεύουν στην ενεργοποίησή του, ώστε να συμβάλει στην αποκάλυψη των υπαρχόντων αναγκών των νέων του χώρου μας και στην προτροπή τους για μελέτη και δράση.

Στην πραγματικότητα, όλοι μας έχουμε ένα - δυο παιδιά, εγγόνια ή και γειτονόπουλα με τα οποία ζούμε δίπλα τους σε καθημερινή βάση. Ομως, για πολλούς και διάφορους λόγους, που είναι αδύνατο ν' αναπτυχθούν σ' αυτό το σημείωμα, οι σχέσεις μας μ' αυτούς δεν αγγίζουν τις προτεραιότητές τους, παρ' όλη την εκατέρωθεν καλή θέληση.

Πολλοί συντελεστές, από τον οικογενειακό, τον τοπικό, τον επαγγελματικό, τον σχολικό κ.ά. κύκλο, διαμορφώνουν αυτό το χάσμα επικοινωνίας με τα γνωστά παιδιά μας, που μας εμποδίζει να προσεγγίσουμε αυτές τους τις προτεραιότητες. Δηλαδή, ν' ανταλλάξουμε σκέψεις και γνώμες πάνω στα ερωτήματα που μπαίνουν για το μέλλον τους, για την καλυτέρευση της κοινής διαβίωσης στο χώρο που ζούμε μαζί και για άλλες πλατύτερες προοπτικές για την πατρίδα μας κι ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Και, όμως, η ανάγκη αυτής της προσέγγισης είναι ζωτική για τους νέους που ο καθένας μας γνωρίζει στον κύκλο του, παρόλο που δεν εκδηλώνεται άμεσα. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να στηριχτούν, να πατήσουν σε σταθερό έδαφος, για να προχωρήσουν στη ζωή.

Αυτό το στήριγμα, αυτή τη σταθερή βάση που ανοίγει τις προοπτικές τους, εμείς οι κομμουνιστές μπορούμε να τους τα προσφέρουμε με την κοσμοθεωρία μας και την εμπειρία μας, μελετώντας στο βάθος τις αναλύσεις και τα συμπεράσματα των Θέσεων της ΚΕ για τα προβλήματα της νεολαίας.

Η μεθοδολογία προσέγγισης των γνωστών μας νέων ποικίλλει, φυσικά, ανάλογα με τον αντίστοιχο χώρο (οικογένεια, γειτονιά, σχολείο, εργοστάσιο κ.τ.λ.). Αλλά, σε κάθε περίπτωση, το βασικό συστατικό της εστιάζεται στο προσωπικό παράδειγμα που είμαστε ικανοί να τους δώσουμε, κάθε φορά, με τη συνέπεια που μας διακρίνει, τόσο στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση, όσο και στην καθημερινή κοινωνική συμπεριφορά μας.

Η τωρινή συγκυρία της γενικής επίθεσης του κεφαλαίου στα εισοδήματα και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού παρουσιάζει πολλές δυνατότητες συζήτησης με τους γύρω μας νέους, για την άγρια λιτότητα και την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων που επιβάλλουν οι περίφημες «αναδιαρθρώσεις», οι οποίες δρομολογούνται με εντολή της ΕΕ, από την εποχή της ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης της χώρας, όπως και της σημερινής από τη ΝΔ. Τα προβλήματα πληθαίνουν ακόμα και για τις κάπως περισσότερο ευκατάστατες οικογένειες.

Μπορούμε, λοιπόν, χωρίς καθυστέρηση, ν' αρχίσουμε με τους νέους που γνωρίζουμε την προσέγγιση αυτών των προβλημάτων που τους αφορούν άμεσα. Να τους εξηγήσουμε τα πραγματικά αίτια αυτής της κατάστασης και τις δυνατότητες δράσης που έχουν οι ίδιοι στο χώρο τους, ώστε να τ' αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Φυσικά, το να 'ρθουμε σ' επαφή με τον διανοητικό τους κόσμο και να κινήσουμε το ενδιαφέρον τους για τα βασικά αυτά θέματα που αποτελούν την ουσία της ζωής τους (και της δικιάς μας) είναι αρκετά δύσκολο και εξαρτάται τόσο από το οικογενειακό, όσο κι από το εκάστοτε γύρω περιβάλλον τους (παρέες, χώρος εργασίας, σχολείο, γειτονιά). Ξέρουμε, δε, ότι τις τελευταίες δεκαετίες επικράτησε στις περισσότερες ελληνικές οικογένειες (και, συχνά, σ' αυτές παλαιών αγωνιστών) η υπερπροστασία των παιδιών που καταλήγει στην απομόνωσή τους, στον ατομισμό, στην αποφυγή προσπάθειας, κόπου κι ευθυνών (ο σ. Ν. Μπελογιάννης την είχε, ήδη, επισημάνει αυτήν τη γενικευμένη τότε κατεύθυνση στους στρατοδίκες κατά τη διάρκεια της δίκης του, ανησυχώντας για τις συνέπειες).

Πρέπει, λοιπόν, στην προσπάθεια να προσεγγίσουμε τους γνωστούς μας νέους να τολμήσουμε να τους βγάλουμε από το κουκούλι τους. Γι' αυτό, θα χρειαστεί ν' αντιμετωπίσουμε με σταθερότητα το οικογενειακό τους (μας) περιβάλλον. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε (ήρεμα και με παραδείγματα) και με τους άλλους γονείς, στο σχολείο και στη γειτονιά.

Οταν εδραιωθεί η προσέγγιση κι αρχίσουν οι ανταλλαγές σκέψεων και ιδεών (μην ξεχνάμε ότι απ' αυτές μαθαίνουμε κι εμείς οι ίδιοι, φυσικά) και φανερώσουν ένα ενδιαφέρον για τον αγώνα κοινωνικής απελευθέρωσης, αναπτύσσεται τότε μια κοινή εμπιστοσύνη, που, με την κατανόησή μας και, προπάντων, με το παράδειγμά μας, θα ενισχύεται συνεχώς.

Πρέπει, δε, να σημειωθεί ότι σ' αυτή τη διαδικασία, αλλά και όταν ο νέος ή η νέα ενεργοποιηθούν στον κοινωνικό αγώνα, στους κόλπους της ΚΝΕ, εκείνο που προέχει και που οφείλουμε, πάντα, ν' απαιτούμε από τους νέους (όπως, βέβαια, κι από τον εαυτό μας) είναι η συνέπεια. Υπάρχει, δε, πάντοτε ένας τρόπος (από διακριτικός έως και αυστηρός), η συνέπεια του καθένα μας να ελέγχεται από το σύνολο των αγωνιστών, όταν πρόκειται για τον τομέα των κοινωνικών σχέσεων.

Αυτό είναι, με λίγα λόγια, το σκεπτικό μου για την προσπάθεια που πρέπει να κάνουμε, ώστε οι νέοι του γνωστού μας κύκλου να πάρουν το δρόμο που οδηγεί στον κομμουνισμό.

Τελειώνοντας το σημείωμά μου, νομίζω χρήσιμο να επαναλάβω εκείνο που έγραφα σαν κατακλείδα, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του 12ου Συνεδρίου του Κόμματος, σχετικά με τη συνέπεια με τον ίδιο τον εαυτό μας:

«Για έναν κομμουνιστή, στην τελευταία ανάλυση, η συνέπεια με τον εαυτό του είναι η ανιδιοτέλεια».

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Λάμπρος Τσελίκας

ΚΟΒ Πεντέλης