Μετά τους ροδακινοπαραγωγούς η Τράπεζα Πειραιώς σχεδιάζει την επέκταση των «δραστηριοτήτων» της και στους καπνοκαλλιεργητές, και σύμφωνα με το στρατηγικό της σχεδιασμό σύντομα σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα των Ελλήνων παραγωγών, αξιοποιώντας προς το συμφέρον της την απόλυτη έλλειψη πολιτικής παροχής ρευστότητας στους αγρότες από την κυβέρνηση. Πρόκειται για την έκδοση της νέας «Κάρτας Αγρότη», μέσω της οποίας οι καπνοπαραγωγοί που έχουν «κλείσει» συμβόλαια παράδοσης του προϊόντος τους στις μεταποιητικές βιομηχανίες, θα πιστώνονται με επιτόκιο ύψους περίπου 8% - ιδιαίτερα υψηλό δηλαδή αν όχι τοκογλυφικό, γι' αυτήν την περίοδο που οι τράπεζες δανείζονται με 0,75% από την ΕΚΤ - για την προμήθεια των απαιτούμενων αγροτικών εφοδίων. Η αποπληρωμή αυτού του δανείου θα γίνει μέσω της πληρωμής από την κάθε συνεργαζόμενη μεταποιητική επιχείρηση, δηλαδή το συνολικό δάνειο που έλαβε ο παραγωγός επιπλέον του τόκου θα αφαιρείται από το ποσόν που έχει να λαμβάνει από το μεταποιητή και θα επιστρέφεται απευθείας στην τράπεζα.
Προς το παρόν το πρόγραμμα αφορά τους καπνοκαλλιεργητές που συνεργάζονται με μία συγκεκριμένη επιχείρηση επεξεργασίας καπνόφυλλων, στόχος ωστόσο είναι να επεκταθεί στο σύνολο και αυτής της καλλιέργειας. Αμεσα η διοίκηση της τράπεζας σχεδιάζει την επέκταση ισχύος της κάρτας και στην προμήθεια καυσίμων για τους παραγωγούς μέσω δικτύου συνεργαζόμενων πρατηρίων βενζίνης που αναπτύσσει αυτό το διάστημα σε όλη τη χώρα. Η διαδικασία αυτή, που εξελίσσεται υπό τις ευλογίες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ενώ παρουσιάζεται ως «λύση» στο πρόβλημα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν οι αγρότες, στην ουσία συνιστά ένα ακόμη «χαράτσωμά» τους που θα μειώσει το αγροτικό εισόδημα προς όφελος της τράπεζας, ενώ εντάσσεται στη συνολικότερη στρατηγική συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής στα χέρια των μονοπωλίων.
Φτηνές δημαγωγικές εξαγγελίες...
Με προσφυγή σε φθηνές δημαγωγικές εξαγγελίες επιχειρεί ο πρώτος τη τάξει της συγκυβέρνησης, πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, να δημιουργήσει κλίμα τεχνητής ευφορίας και ευδαιμονίας, συνεπικουρούμενος και από τις δύο κυβερνητικές συνιστώσες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, σε μία Ελλάδα που κατασπαράζεται από την εκρηκτική ανεργία, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τους χαμηλούς μισθούς και τις συντάξεις που έχουν μετατραπεί σε προνοιακά επιδόματα και το ανελέητο φοροκυνηγητό εκατομμυρίων εξαθλιωμένων από τις πολιτικές της άγριας λιτότητας.
Τάζει «επανεκκίνηση της οικονομίας» από ένα έργο που όταν ολοκληρωθεί θα το εκμεταλλεύονται ιδιώτες, οι οποίοι όμως βάζουν μπροστά τις μπουλντόζες με χρήματα του Δημοσίου, το οποίο χρηματοδοτεί το ιδιωτικό έργο με 400 εκατ. ευρώ.
Μικρή λεπτομέρεια, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος μπροστά στην προοπτική της ανάπτυξης... Αλλά πραγματικά έρχεται η ανάπτυξη - η καπιταλιστική ανάπτυξη - στην Ελλάδα σήμερα; Και αν έρθει ποιον θα ωφελήσει, τους μεγαλοεπιχειρηματίες ή το λαό;
Ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, στο συνέδριο του «Εconomist» στις 15 Απρίλη, όσον αφορά στις προϋποθέσεις παράλληλης συνύπαρξης της περαιτέρω συνέχισης της «δημοσιονομικής προσαρμογής» (διάβαζε πολιτικές λιτότητας) με την οικονομική ανάπτυξη, για την Ελλάδα ισχυρίστηκε πως είναι:
-- Η υλοποίηση μιας τραπεζικής Ενωσης το συντομότερο δυνατό, χωρίς αστερίσκους
-- Η συμμετρική προσαρμογή κρατών - μελών με ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και κρατών - μελών με αντίστοιχα πλεονάσματα. Στο σημείο αυτό ο υπουργός επικαλέστηκε τον Κέινς στη διαπραγμάτευση του Μπρέτον Γουντς, ο οποίος είχε αναφέρει ότι «σε συστήματα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, δεν μπορούν όλες οι χώρες να αποπληθωρίζουν τις οικονομίες τους. Αν το κάνουν αυτό όλες οι χώρες, τότε η κατάληξη θα είναι η ύφεση».
-- Να δεχτούν τα κράτη - μέλη του ευρωπαϊκού βορρά να ανακυκλώνουν τα οφέλη που έχουν από την κρίση, προς τον ευρωπαϊκό νότο (πραγματοποίηση άμεσων επενδύσεων), ή να συμφωνήσουν να μειωθεί το επίσημο χρέος των χωρών του νότου (όπως έγινε με την Ελλάδα), ή, τέλος, να δεχτούν οι χώρες του νότου να έχουν υψηλότερο πληθωρισμό από το μέσο όρο της Ευρωζώνης.
... αδιέξοδα του καπιταλισμού και βαρβαρότητα
Και τι λέει ο άνθρωπος; Πρώτα απ' όλα τάζει συνδυασμό λιτότητας και ανάπτυξης άρα τάζει κέρδη στους καπιταλιστές και παραπέρα εξαθλίωση για τους εργαζόμενους. Επίσης λέει πως για να υπάρξει αυτή η καπιταλιστική ανάπτυξη θα πρέπει να μεταφερθούν δεκάδες ή και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά προς τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Είναι δεδομένο πως αυτό είναι αντικείμενο ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, αλλά κάθε χώρα ενδιαφέρεται για την ενίσχυση των δικών της μονοπωλίων. Ακόμη όμως και αν επιτευχθεί στα πλαίσια της ενδοευρωενωσιακής διαπάλης κάποιος συμβιβασμός και υπάρξουν κάποια σημάδια ανάκαμψης, αυτά θα σημαίνουν ανάκαμψη των μονοπωλιακών ομίλων. Δηλαδή με άλλα λόγια ο καπιταλισμός είναι ένα σάπιο σύστημα με αδιέξοδα σε όποιο τρόπο διαχείρισης και αν επιλεχτεί και το κυριότερο η όποια διαχείριση του σαπισμένου συστήματος σημαίνει εξ ορισμού την ακόμα παραπέρα εξαθλίωση των εργαζομένων.
Για την ανασφάλιστη εργασία
Τα στοιχεία που παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη η Ομοσπονδία των εργαζομένων στο ΙΚΑ για την ανασφάλιστη εργασία και τους ελέγχους των κρατικών μηχανισμών, είναι κόλαφος για την κυβέρνηση και υλικό για κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα από τους εργαζόμενους. Τι λένε τα στοιχεία για την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία: Πρώτον, ότι τα γεγονότα στη Μανωλάδα με την εγκληματική επίθεση κατά των ανασφάλιστων και απλήρωτων μεταναστών, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, για την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Οτι η Μανωλάδα δεν είναι μία, δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά κάθε μέρα και μήνα, σε «Μανωλάδα» τείνει να εξελιχθεί ολόκληρη η χώρα. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και το γεγονός, ότι η αρμόδια υπηρεσία του ΙΚΑ καταγράφει -στους όποιους ελέγχους καταφέρνει να κάνει- το 40% σχεδόν του εργατικού δυναμικού να δουλεύει ανασφάλιστο.
Δεύτερον, τα στοιχεία δείχνουν ότι αντί για περιορισμό της ανασφάλιστης εργασίας αυτή γιγαντώνεται, διαψεύδοντας παταγωδώς τους ισχυρισμούς των κυβερνώντων ότι δήθεν έχουν κηρύξει πόλεμο στην «παραβατικότητα» στην αγορά εργασίας και οι όποιες διακηρύξεις τους και νομοθετικές παρεμβάσεις γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους. Και μόνο το γεγονός, ότι οι επιτόπιοι έλεγχοι στις επιχειρήσεις από την αρμόδια υπηρεσία του ΙΚΑ πέρυσι, σε σχέση με το 2009 μειώθηκαν κατά 56% (από 107.115 σε 46.730) μαρτυρά ότι η κυβέρνηση έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες στη μαύρη εργασία, ότι με δική της πρωτίστως πολιτική ευθύνη οι εργοδότες έχουν εξασφαλίσει το «ελεύθερο» να κάνουν ό,τι θέλουν. Η αγορά εργασίας έχει μπει στον «αυτόματο πιλότο» της καπιταλιστικής κερδοφορίας με την άδεια του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του.
Τρίτον, η κυβέρνηση πολλές φορές επικαλείται την αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου, την επιβολή προστίμων και λοιπά... Πρόκειται για καθαρή εξαπάτηση, όταν, την ίδια στιγμή, το ΙΚΑ, ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός Οργανισμός, έχει αυτή τη στιγμή μόλις 3 ελεγκτικά κέντρα αντί για 13 που είχαν νομοθετηθεί και με μόλις 25 ελεγκτές για να ελέγχουν εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις σε ολόκληρη την επικράτεια. Το ΙΚΑ δηλαδή, έχει επί της ουσίας αφοπλιστεί απέναντι στους εργοδότες, οι οποίοι γνωρίζοντας καλύτερα απ' όλους αυτήν την πραγματικότητα, έχουν στην κυριολεξία ξεσαλώσει.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποιες ελλείψεις ή αδυναμίες, μιας σωστής πολιτικής που θα μπορούσαν να διορθωθούν και να ξεπεραστούν, αλλά για μια συνειδητή αντεργατική πολιτική προς όφελος της εργοδοσίας, με προδιαγεγραμμένα τα αποτελέσματά της. Αλλωστε αυτό δείχνει και η απόφαση της κυβέρνησης -παρά την τεράστια εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων και την τραγική οικονομική κατάσταση του ΙΚΑ- να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές, να απαλλάξει δηλαδή περαιτέρω το κεφάλαιο από το «εργασιακό κόστος» όπως λέει. Οι μισθωτοί μάλιστα και οι συνταξιούχοι, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι και αυτές οι ασφαλιστικές εισφορές που εισπράττονται, αντί να αξιοποιηθούν από το ΙΚΑ σε όφελος των ασφαλισμένων, μετατράπηκαν σε θαλασσοδάνεια για το μεγάλο κεφάλαιο, έγιναν αποθεματικά που λεηλατήθηκαν, πότε άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας, πότε στο Χρηματιστήριο και πότε στα «κουρέματα» που τους επιβλήθηκαν. Επιβεβαιώνοντας έτσι την ανάγκη, όχι για μια άλλη «διαχείριση», αλλά για την αξίωση ο πλούτος -και των ασφαλιστικών εισφορών- από τον κόπο και τον ιδρώτα των εργατών να γίνει δικό τους κτήμα, που σημαίνει πάλη ενάντια στην αντιασφαλιστική πολιτική, στη ρότα του αγώνα για τη δική τους εξουσία.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ανακατατάξεων συνέχεια...
Γρηγοριάδης Κώστας
Συνεχείς θα είναι οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Μετά τη ΡΙΚΣΣΗ του Λοβέρδου που έγινε «Νέα Ελλάδα», την εμφάνιση του «Σχεδίου Β» του Αλαβάνου, τις κινήσεις στο ΠΑΣΟΚ κ.λπ., εμφανίστηκε τώρα «Η κοινωνία πρώτα». Είναι το όνομα της πολιτικής κίνησης που παρουσίασαν οι αποχωρήσαντες από τη ΔΗΜΑΡ, Οδυσσέας Βουδούρης και Πάρις Μουτσινάς. Σύμφωνα με συνέντευξη του Οδυσσέα Βουδούρη, αυτοπροσδιορίζουν ως στόχο την κάλυψη του πολιτικού κενού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και «τρικομματικής». Επίσης, με δεδομένο τον αστικό ευρωσκεπτικισμό και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ο Βουδούρης δηλώνει πως δεν είναι αυτοσκοπός η παραμονή στο ευρώ, ούτε αυτοσκοπός η επιστροφή στη δραχμή. Επίσης, δεν αποκλείει τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ ή τμήμα της. Αποκαλυπτικός είναι και ο άλλος βουλευτής, Πάρις Μουτσινάς, με τον τρόπο που ασκεί κριτική στην τρικομματική κυβέρνηση, ότι «είναι πλήρως αναντίστοιχη με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της αλλά και την προγραμματική συμφωνία (σ.σ. μεταξύ των τριών κομμάτων που συμμετέχουν σε αυτή)». Ταυτόχρονα, αφήνουν ανοιχτή την πόρτα της διαπραγμάτευσης και σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή πορείας χωρίς αυτόν. Εμείς λέμε ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή μόνο με αυτόν». Τι ομολογούν; Οτι είναι μια από τα ίδια με τα κόμματα της διαχείρισης, που τάσσονται υπέρ του ενός ή του άλλου μείγματος και στη βάση αυτή ζητάνε από το αστικό πολιτικό σύστημα να το αξιοποιήσει στην αναμόρφωσή του. Τίποτα δεν έχει να περιμένει ο λαός από κόμματα που είτε πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ, είτε αυτοσυστήνονται ως «ευρωσκεπτικιστές», είτε σηκώνουν αντιγερμανικές κορόνες για να κρύψουν ότι είναι με την ΕΕ του κεφαλαίου. Μόνος του πρέπει να σηκωθεί ο λαός και προϋπόθεση για να το κάνει είναι να παραμερίσει όλους αυτούς που του κρύβουν το δρόμο που πρέπει να βαδίσει: Της λαϊκής συμμαχίας, για να απαλλαγεί από το κεφάλαιο και την εξουσία του, να γίνει ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Χαριεντισμοί μ' αυτούς που συνομολόγησαν το μνημόνιο
Παπαγεωργίου Βασίλης
Με τον γγ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Πορτογαλίας, Α. Ζ. Σεγούρο, συναντήθηκε χτες ο Αλ. Τσίπρας, αδράχνοντας την ευκαιρία να χαρακτηρίσει το κόμμα αυτό δυνάμει σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Πρέπει να έχουμε έναν ανοιχτό διάλογο, διότι η συνεργασία των χωρών του Νότου και των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν μια βιώσιμη λύση εξόδου από την κρίση είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική μας δύναμη μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
Πρόκειται για το κόμμα που έλαβε σκληρά αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, πριν ακόμα η Πορτογαλία προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, το ίδιο που διαπραγματεύτηκε καταρχήν τη συμφωνία με την τρόικα το 2011, με πανομοιότυπα μέτρα όπως αυτά που υλοποιούνται στην Ελλάδα και το οποίο στήριζε την υλοποίησή τους απ' τη μετέπειτα κυβέρνηση του Κοέλιο μέχρι και πριν λίγους μήνες, οπότε και αναγκάστηκε υπό την πίεση της λαϊκής αντίδρασης σε ελιγμό στη Βουλή αποσύροντας τη στήριξή του.
Τέτοιου είδους συμμάχους αναζητά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με βεβαιωμένη εμπειρία στην προώθηση της βαθιά αντιλαϊκής στρατηγικής που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια. Η συνάντηση με τον γνωστό και μη εξαιρετέο Σοάρες ματαιώθηκε λόγω προβλημάτων υγείας που αυτός αντιμετωπίζει. Ωστόσο, ο Αλ. Τσίπρας επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του και απέσπασε τα εγκωμιαστικά σχόλια ενός πολιτικού που υπηρέτησε με αφοσίωση την αστική τάξη της χώρας του, στρεφόμενος με μένος εναντίον του εργατικού, λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος της Πορτογαλίας.
Πολλές οι «παγίδες» που στήνουν στους εργάτες
Πολλά λεφτά, έχουν δώσει όλα αυτά τα χρόνια εργαζόμενοι με συμβάσεις που οδηγούνται στα δικαστήρια, ως λύση, στο φόβο να μη χάσουν τη δουλειά τους. Ετσι, πολλά γραφεία εργατολόγων που μπούκωσαν στο χρήμα, έφτασαν να διοργανώνουν συγκεντρώσεις, όπως τη χτεσινή στο κέντρο της Αθήνας, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία των εργαζομένων, στο φόντο της διάταξης (σ.σ. αποσύρθηκε προσωρινά αλλά θα επανέρθει μετά το Πάσχα) για τις απολύσεις στο Δημόσιο, που παραμένουν στην εργασία τους με προσωρινές διαταγές δικαστηρίων. Με λογίδρια «περί παρέμβασης της πολιτικής εξουσίας στη δικαστική εξουσία» και περί «απόλυσης της δικαιοσύνης» προσπαθούν να καλλιεργήσουν ακόμη περισσότερες αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι στις δικαστικές αίθουσες μπορούν να σταματήσουν τις απολύσεις και όχι με την οργάνωση του αγώνα τους και με μπροστάρη το σωματείο τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια συγκέντρωση υπήρχαν και διάφοροι ντυμένοι... τσολιάδες, με ελληνικές σημαίες, ενώ ακούγονταν και τραγούδια όπως «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα»... Ηταν κι αυτό ενδεικτικό του πόσες «παγίδες» στήνονται στους εργαζόμενους, για να τους αποπροσανατολίσουν και να μη στρέφουν την οργή τους ενάντια στην ταξική πολιτική, που υπηρετώντας πιστά τα μονοπώλια και το κράτος τους καταργεί το δικαίωμα στη σταθερή εργασία.
Επιχειρούν να διχάσουν τους εργαζόμενους
«Αιμοδοσία μόνο για Ελληνες» επιχειρούν να ξαναστήσουν σήμερα Σάββατο τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής, μια κίνηση που ήδη συναντά αντιδράσεις από γιατρούς και νοσηλευτές. Οπως και με τις διανομές τροφίμων που διοργανώνουν, οι νεοναζί επιχειρούν να διχάσουν, να αποπροσανατολίσουν και να δηλητηριάσουν τη συνείδηση του λαού. Να δαχτυλοδείξουν τους μετανάστες ως υπαίτιους της καταστροφής του, και όχι την πολιτική του ευρωμονόδρομου, τα μονοπώλια. Να διχάσουν το λαό, αδυνατίζοντας το αναγκαίο ενιαίο μέτωπο όλων των βιοπαλαιστών, ντόπιων και ξένων, που το μεγάλο κεφάλαιο τους τσακίζει εξίσου μεροκάματα και δικαιώματα.
Βέβαια στους νεοναζί έχουν στρώσει το έδαφος μια χαρά οι πολιτικές της κυρίαρχης τάξης, και της κυβέρνησης συγκεκριμένα, με τα δόγματα «μηδενικής ανοχής» και «ανακατάληψης των πόλεων» από τους μετανάστες. Πατάνε πάνω στο πραγματικό πρόβλημα της προσφυγιάς (γέννημα του ιμπεριαλισμού), της ανεργίας (βασικό συστατικό του εκμεταλλευτικού συστήματος) και της στοχευμένης σώρευσης προσφύγων σε συγκεκριμένες γειτονιές (όπου θησαυρίζουν κυκλώματα του λεγόμενου real estate, μεγαλολεφτάδες που αγοράζουν μπιτ παρά απαξιωμένα ακίνητα και τα νοικιάζουν στους μετανάστες) για να βυθίσουν ακόμα περισσότερο το λαό στο σκοτάδι και τη δυστυχία. Είναι αντιδραστικό, αισχρό και ψεύτικο το επιχείρημα ότι επειδή υπάρχουν πολλοί μετανάστες στη χώρα μας (με ευθύνη της πολιτικής και του συστήματος που υπερασπίζεται η Χρυσή Αυγή) τους αξίζει να πεθάνουν, γι' αυτό και δεν θα πάρουν αίμα. Οπως αντιδραστικό, αισχρό και ψεύτικο είναι το επιχείρημα ότι ο Ελληνας εργάτης πένεται επειδή τάχα του κλέβει το ψωμί ο μετανάστης και όχι η μεγαλοεργοδοσία την οποία η Χρυσή Αυγή βγάζει «λάδι» και στηρίζει έμπρακτα με κάθε ευκαιρία. Ολοι αυτοί μαζί, φασίστες, κυβερνώντες, μεγαλοκαρχαρίες παρέα πίνουν το αίμα του λαού, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα ή θρήσκευμα. Γι' αυτό και πρέπει να έχουν όλο το λαό ενωμένο και αποφασισμένο απέναντί τους.
Νέα επεισόδια στους ανταγωνισμούς
Νέα επεισόδια συνεχίζουν να γράφονται στην κούρσα των ανταγωνισμών για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, με την Κύπρο, το Ισραήλ, την Τουρκία και την Ελλάδα να βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων που δρομολογούν οι μεταξύ τους κόντρες και συμμαχίες, αλλά και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ) και των μονοπωλίων. Οι συμμαχίες που αναπτύσσονται στην περιοχή χαρακτηρίζονται από αντιφατικότητα, ανάλογα με το πού γέρνει η πλάστιγγα των ιδιαίτερων συμφερόντων κάθε κράτους και τους συσχετισμούς που διαμορφώνει το κυνήγι του κέρδους για τα μονοπώλιά τους. Για παράδειγμα, το Ισραήλ αποκαθιστά σταδιακά τις σχέσεις του με την Τουρκία και στο παρασκήνιο συζητάει μαζί της για δρόμους μεταφοράς του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη που παρακάμπτουν την Κύπρο.
Την ίδια ώρα όμως, ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση ότι τούρκικα πλοία παραβιάζουν την ΑΟΖ της στα νότια του νησιού, σε θαλάσσια οικόπεδα που η Τουρκία αμφισβητεί ότι ανήκουν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ταυτόχρονα, το Ισραήλ διεξάγει ναυτικές ασκήσεις με την κυπριακή Δημοκρατία, με σενάριο που παραπέμπει στην προστασία των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου από ενδεχόμενη επίθεση. Η συγκεκριμένη άσκηση ονομάστηκε «έρευνας και διάσωσης» και έγινε σε θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν με οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, απ' όπου προετοιμάζεται η άντληση φυσικού αερίου ή διεξάγονται έρευνες. Βασικός παράγοντας που επιδρά στις σχέσεις Ισραήλ - Κύπρου, είναι τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ, που αναζητά τις καλύτερες δυνατές «λύσεις» για τα δικά του μονοπώλια στην εξόρυξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην περιοχή.
Αλλο παράδειγμα είναι η Αίγυπτος, η οποία το 2003 είχε υπογράψει με την Κύπρο συμφωνία για τον καθορισμό των μεταξύ τους ΑΟΖ. Τώρα όμως, με την ενθάρρυνση όπως όλα δείχνουν της Τουρκίας, η Αίγυπτος μεθοδεύει την αμφισβήτηση της συμφωνίας, προσδοκώντας οφέλη από μια ενδεχόμενη συνεργασία με την Τουρκία και την εκμετάλλευση κοιτασμάτων που με τη σύμβαση του 2003 κατοχυρώνονταν σε κυπριακή ΑΟΖ. Ομοίως, ο Λίβανος που βρίσκεται σε διαμάχη με το Ισραήλ και είχε αμφισβητήσει τη συμφωνία Ισραήλ - Κύπρου για τις ΑΟΖ, εμφανίζεται τώρα διατεθειμένος να συνεργαστεί με την Κύπρο, ακόμα και στην εκμετάλλευση κοιτασμάτων που βρίσκονται πάνω στη μέση γραμμή, που καθορίζει τις ΑΟΖ των δυο κρατών.
Ανάλογα παραδείγματα αντλεί κανείς και από την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ενα πράγμα παραμένει βέβαιο. Οτι οι διακρατικές σχέσεις στον καπιταλισμό δεν έχουν για κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά των μονοπωλίων και με βάση αυτά διαμορφώνονται και «σπάνε». Από αυτήν την άποψη, τα πανηγύρια της ελληνικής κυβέρνησης για τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, όπως και της κυπριακής κυβέρνησης προηγούμενα, κάθε άλλο παρά εγγυώνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα οποία άλλωστε η αστική τάξη πρόθυμα παραχωρεί σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις για να αναβαθμίσει το ρόλο της. Διέξοδος για το λαό δεν είναι η προσκόλληση στον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, πρώτα απ' όλα στην ίδια του τη χώρα. Η ανατροπή της εξουσίας τους, η λαϊκή εξουσία και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει αμοιβαίες διμερείς σχέσεις, με αποκλειστικό κριτήριο το συμφέρον του λαού.
2η Εκδοση 
Feeds
