Πληθώρα πρεμιέρες την τρέχουσα βδομάδα με ονόματα γνωστά, ηχηρά και λαμπερά. «Chappie» (2015) τιτλοφορείται η αμερικανο-μεξικάνικη παραγωγή, ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας για το ανθρωποειδές ρομπότ Τσάπι που απάγεται και προγραμματίζεται κατά παντελώς διαφορετικό τρόπο, ώστε να σκέφτεται και να νιώθει. Χιπ χοπ προσέγγιση στο «ROBOCOP» σε σκηνοθεσία του Νοτιοαφρικανού Νιλ Μπλόμκαμπ.

«Η Απαγωγή του κου Heineken» - «Kidnapping Freddy Heineken» (2014) είναι ο τίτλος της αστυνομικής περιπέτειας δράσης που αναφέρεται στην απαγωγή, μέρα μεσημέρι στο Αμστερνταμ του 1983, του πολυεκατομμυριούχου κληρονόμου της γνωστής μπύρας. Στο ρόλο ο Αντονι Χόπκινς. Η σκηνοθεσία είναι του Σουηδού Ντάνιελ Αλφρεντσον και πρόκειται για παραγωγή που εμπλέκει το Βέλγιο, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ολλανδία και τις ΗΠΑ.

«Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ 2» - «The Second Best Exotic Marigold Hotel» (2015). Αγγλοαμερικάνικη παραγωγή γεμάτη χιούμορ, συγκίνηση, χρώματα, μουσική και χορό! Είναι η συνέχεια της κωμωδίας για την τρίτη ηλικία που είδαμε 3 χρόνια πριν σε σκηνοθεσία Τζον Μάντεν. Παίζουν, μεταξύ άλλων, οι θαυμάσιες Τζούντι Ντεντς και Μάγκι Σμιθ, ενώ στο σίκουελ προστέθηκε και ο Ρίτσαρντ Γκιρ.

«Σε Θέση Βολής» - «The Gunman» (2015). Αστυνομικό θρίλερ δράσης και περιπέτειας για έναν απόστρατο στρατιωτικό που πάσχει από μετατραυματικό στρες, που προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του και να ξαναβρεθεί με τη γυναίκα της ζωής του. Συμπαραγωγή Ισπανίας, Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας, σε σκηνοθεσία Πιέρ Μορέλ. Παίζουν οι Σον Πέν, Ιντρις Ελμπά, Χαβιέ Μπαρδέμ, Τζασμίν Τρίνκα και άλλοι.

«1.000 Φορές Καληνύχτα» - «Tusen ganger god natt» (2013). Δράμα συμπαραγωγής Νορβηγίας, Ιρλανδίας και Σουηδίας, σκηνοθετημένο από το Νορβηγό Ερικ Πόπε, με τη Γαλλίδα Ζυλιέτ Μπινός στο ρόλο πολεμικής ανταποκρίτριας που διακινδυνεύει την οικογένειά της για να αλλάξει τον κόσμο. Μαζί της ο Νικολάι Κόστερ Βάλνταου.

«Παραμονεύοντας» - «Lurk» (2014) ο τίτλος του ψυχολογικού θρίλερ του Βασίλη Κατσίκη που διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα. Και τέλος στην Αλκυονίδα, μεταξύ άλλων, προβάλλονται καθημερινά οι εξής ταινίες: Το βουβό αριστούργημα του σοβιετικού κινηματογράφου για την Παρισινή Κομμούνα «Η Νέα Βαβυλώνα» (1929) στις 17.00 και το ντοκιμαντέρ της Θεοδοσίας Γραμματικού «Non Omnis Moriar» (2014) για την εννεάμηνη απεργία της Χαλυβουργίας στις 18.30...

Στην Αλγερία, το 1954 ο απελευθερωτικός αγώνας εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών έχει μπει σε τροχιά στις μεγάλες πόλεις... Στο μέσο της τραχιάς στέπας, όπου ο Γάλλος, γεννημένος στην Αλγερία (pied noir), ουμανιστής δάσκαλος μαθαίνει στα παιδιά της περιοχής να διαβάζουν, τα πράγματα είναι ακόμα ήσυχα, ώσπου ένας χωροφύλακας έρχεται και παραδίδει στο δάσκαλο έναν Αραβα κρατούμενο που σκότωσε τον ξάδελφό του. Ο δάσκαλος πρέπει να τον συνοδεύσει στην Τινγκίτ και να τον παραδώσει στις εκεί γαλλικές αρχές, ώστε η πράξη του δολοφόνου να τιμωρηθεί για να αποφευχθεί μελλοντική βεντέτα που θα ενέπλεκε τα δυο μικρά αδέλφια του δολοφόνου. Στο ρόλο του δάσκαλου Νταρού ο, χαρισματικής παρουσίας, Βίγκο Μόρτενσεν, με ενοχλητική όμως δυσκολία στα γαλλικά...

Η ταινία, με την κινηματογραφική φόρμα που ξεπερνά την απλή ιστορική εικονογράφηση, είναι γυρισμένη στα, εντυπωσιακού κάλλους, τοπία της αλγερινής οροσειράς Ατλας, που ο σκηνοθέτης φαίνεται ότι ξέρει πώς να κινηματογραφεί... Στη ροή του δράματος, κάπου διαμορφώνεται και ατμόσφαιρα και κλίμα γουέστερν που αναμειγνύεται με το φιλοσοφικό στοχασμό της ταινίας για τον πόλεμο, την προδοσία και το κουράγιο. Πιο έντονο στις ενότητες που δείχνουν τους Αλγερινούς που πολέμησαν στο πλευρό των Γάλλων στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και που τώρα σηκώνουν ένοπλο αγώνα εναντίον της αποικιοκρατικής Γαλλίας, οι αξιωματικοί της οποίας καταπατούν περιφρονητικά κάθε κανόνα τιμής, εκτελώντας εν ψυχρώ αντάρτες που είχαν ήδη παραδοθεί. Σκηνοθετικές προθέσεις για κάποιο «καινούργιο» μήνυμα πέραν του ότι η «προσωπική ελευθερία έρχεται μετά την απώλεια της αθωότητας» -κάτι που συνέβη στον Μοχάμεντ- δε φαίνεται να υπάρχουν. Ενώ το κλασικό πασιφιστικό μήνυμα, που αναδύεται δειλά στην επιφάνεια, είναι μάλλον πια παρωχημένο...

Με τους: Βίγκο Μόρτενσεν, Αντζελα Μολίνα, Ρεντά Κατέμπ, κ.ά.

Παραγωγή: «Loin des Hommes», Γαλλία (2014)

Ο Μίτιο ανήκει στους πολλούς που δεν μπορούν. Οταν η γυναίκα του αρρώστησε από καρκίνο και το γαλακτοκομείο που αυτός δούλευε έκλεισε μετά από τόσα χρόνια, ο Μίτιο δανείστηκε από την τράπεζα για τις θεραπείες της γυναίκας του 7.000 ευρώ, βάζοντας υποθήκη το σπίτι του. Οντας άνεργος πια, δεν μπορεί να ξεχρεώσει και η τράπεζα απειλεί να του πάρει το σπίτι. Σα να μη φτάνουν αυτά, έχει και τον έφηβο γιο του να τον τσιγκλά συνεχώς για τη φιλική του σχέση με μια γειτόνισσα. Το χωριό γνωρίζει την απόγνωση του Μίτιο, όταν τον πλησιάζει ο «Αρχηγός» και του προσφέρει καλοπληρωμένη δουλειά: Να γίνει με το βυτιοφόρο του μέρος του δικτύου μεταφοράς των παράνομων μεταναστών... Και ο Μίτιο αποδέχεται τη δουλειά για να μη μείνει στο δρόμο. Οι ενότητες που αναφέρονται στη διαδικασία του «περάσματος» των μεταναστών είναι κινηματογραφικά μεγαλειώδεις, με εξαιρετικό φωτισμό, εκπληκτικής ομορφιάς ομιχλώδη πλάνα και τεταμένο ρυθμό στην αφήγηση.

Σα να μην έφταναν, όμως, τα ήδη απλωμένα αφηγηματικά νήματα, ο σκηνοθέτης στα μισά της ταινίας ανοίγει ακόμα ένα, στο οποίο, μάλιστα, αποδίδει ιδιαίτερη δραματουργική βαρύτητα. Πρόκειται για ένα έγκλημα που ο Μίτιο, στρατιώτης τότε, είχε αναγκαστεί να διαπράξει όταν, δεκαετίες πριν, υπακούοντας εντολές ανωτέρων, είχε πυροβολήσει θανάσιμα ένα ζευγαράκι φυγάδων από την Ανατολική Γερμανία. Αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ο Κομαντάρεφ, με αυτόν τον πομπώδη «χολιγουντιανό» τρόπο, κατακρημνίζει την αξιοπιστία της απλής, αριστουργηματικής του ρεαλιστικής ιστορίας, καταβαραθρώνει την ίδια του την ταινία.

Ο Στέφαν Κομαντάρεφ είναι ο σκηνοθέτης της επιτυχίας του 2010 «Ο κόσμος είναι μεγάλος και η σωτηρία της ψυχής βρίσκεται στη γωνία». Είναι κρίμα που εδώ μοιάζει να θέλει να πει πάρα πολλά και ετερόκλητα, τόσο που στο τέλος αναρωτιέται κανείς τι ήθελε τελικά να «αναδείξει». Τη σημερινή, άθλια κατάσταση στη χώρα του με μια ρεαλιστική προσέγγιση που πίσω από κάθε εικόνα σκιαγραφεί οικονομικές σχέσεις; Τον αιμοβόρο κομμουνισμό -που σίγουρα θα του φέρει κάνα ευρωενωσιακό ευρώ παραπάνω για την επόμενη δουλειά του; Η μήπως θέλησε να αναδείξει τη μεταφυσική της συγχώρεσης και της συμφιλίωσης; Κρίμα, γιατί χωρίς σαθρές φιοριτούρες η ταινία θα ήταν θαυμάσια... Η ταινία παίζεται στο «Αστυ»...

Με τους: Ασεν Μπλατέτσκι, Οβάνες Τοροσιάν, Μίκι Μανόλοβιτς, Ινα Νικόλοβα, κ.ά.

Παραγωγή: «Sadilishteto / The Judgement», Βουλγαρία (2014).