Γρηγοριάδης Κώστας

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, σχετικά με αρκετούς εξ όσων τώρα αντιτάσσονται, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στην επέμβαση της Κομισιόν - και καλά κάνουν - γιατί σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκαν, αλλά και πρωτοστάτησαν στις αντίστοιχες εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων. Προφανώς, ούτε η σημερινή αντίθεσή τους έχει τέτοιο περιεχόμενο και βάθος...

«Το δάσος ως γνωστό αποτελεί αναντικατάστατο φυσικό πλούτο και πολύτιμη κληρονομιά της παρούσης και των επερχόμενων γενεών», ανέφερε σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, με αφορμή την πρόσφατη Παγκόσμια Μέρα Δασοπονίας. Και ενώ η κυβέρνηση λέει τα παραπάνω, και άλλα πολλά, εξόχως «οικολογικά», υλοποιεί τον καταστροφικό «δασοκτόνο» νόμο του ΠΑΣΟΚ, που η ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε και, μάλιστα, ενώ εκκρεμεί η απόφαση του ΣτΕ για το αν είναι ή όχι συνταγματικός ο σχετικός νόμος.

Βέβαια, είπαμε: Αλλο οι φραστικές «οικολογικές ευαισθησίες» και άλλο οι μπίζνες των εργολάβων...

Περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και διαρθρωτικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό των ΗΠΑ ζήτησε τις προάλλες ο πολύς κ. Γκρίνσπαν, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών. Κι όπως γράφουν οι αμερικανικές εφημερίδες, ο Τζ. Μπους και τα επιτελεία του Λευκού Οίκου επεξεργάζονται ήδη τέτοια και άλλα μέτρα, ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της αμερικανικής οικονομίας, δηλαδή, των αμερικανικών πολυεθνικών. Την ίδια στιγμή, στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία κλπ, παίρνονται ανάλογα μέτρα, ενώ, μόλις προχτές ο Γκ. Σρέντερ ανακοίνωσε νέα σοβαρή μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών (από 25% στο 19%), ως κίνητρο για την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, δηλαδή, της κερδοφορίας των γερμανικών πολυεθνικών, παρά την αδιαμφισβήτητη αρνητική δημοσιονομική κατάσταση της Γερμανίας.

Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό μόνο δείγμα των μέτρων, που παίρνουν τον καιρό αυτό οι κυβερνήσεις των μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Και δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι τα μέτρα αυτά στοχεύουν στην ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ, φορτώνουν και νέα βάρη στις πλάτες των λαών. Ολ' αυτά αποτελούν μια πλευρά του εντεινόμενου συνεχώς ανταγωνισμού στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ενας ανταγωνισμός, που μοιάζει μ' ένα τεράστιο βαρέλι χωρίς πάτο...

«Βορά» στις κερδοσκοπικές ορέξεις του κεφαλαίου θέλει να «πετάξει» χιλιάδες μετανάστες εργάτες η κυβέρνηση, με το νέο μεταναστευτικό νομοσχέδιο, που θα κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή στις αρχές Απρίλη. Και για να πετύχει το στόχο της, μέχρι κι από την εξευτελιστική διαδικασία της συνέντευξης για το ήθος και την προσωπικότητά τους θα τους περάσει, για να κριθούν ποιοι είναι κατάλληλοι για την εξυπηρέτηση των εργοδοτικών συμφερόντων! Εκτιμάται, δε, ότι από τους 600.000 μετανάστες που ζουν και δουλεύουν στη χώρα μας, θα κριθούν ως «κατάλληλοι» μόνο οι 100.000. Το νομοσχέδιο είναι, σαφώς, «κομμένο και ραμμένο» στις κατευθύνσεις της ΕΕ για την ένταση της άγριας εκμετάλλευσης των μεταναστών.

Ο μόνος δρόμος που έχουν να επιλέξουν οι μετανάστες είναι η συσπείρωσή τους στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και η ανάπτυξη αγώνων μαζί με τους Ελληνες εργαζόμενους, καθώς τα προβλήματά τους έχουν κοινές αιτίες και πρέπει από κοινού να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Σταθμό σ' αυτούς τους αγώνες μπορεί και πρέπει ν' αποτελέσει η εκδήλωση του ΠΑΜΕ, στις 2 Απρίλη, Μέρα Κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας.

Ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης σε βασικούς κλάδους καταναλωτικών προϊόντων - που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνά το 90% - οδηγεί «αναπόφευκτα σε υπερτιμημένα προϊόντα». Στα λόγια μας και σε όσα φωνάζουμε πολλά χρόνια τώρα, έρχεται ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Σούπερ Μάρκετ Ελλάδος (ΣΕΣΜΕ), αφού τα όσα αναφέρονται παραπάνω αποτελούν δικές του εκτιμήσεις. Και μπορεί, να τα λένε αυτά οι εκπρόσωποι του ΣΕΣΜΕ, σε μια απόπειρα να απαλλαγούν από δικές τους ευθύνες για την ακρίβεια, που κατατρώει τα λαϊκά εισοδήματα, ρίχνοντάς τα στους βιομηχάνους και στους κάθε λογής προμηθευτές τους, αλλά η εκτίμηση είναι σωστή. Η ύπαρξη μονοπωλίων και η συγκέντρωση της παραγωγικής και οικονομικής γενικότερα δραστηριότητας σε λίγα χέρια, οδηγεί νομοτελειακά σε πολύ μεγαλύτερη καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων. Κι ακόμη περισσότερο, όταν όλ' αυτά γίνονται στο πλαίσιο των νόμων της αγοράς, των κάθε λογής «απελευθερώσεων» και των αντιλαϊκών διαρθρωτικών αλλαγών.

Τα μόνα, που... ξέχασαν οι εκπρόσωποι του ΣΕΣΜΕ, να πουν, είναι τα εξής: Πρώτον, η εκτίμηση αυτή έχει γενική ισχύ και, επομένως, αφορά και στους ίδιους, που μονοπωλούν το λιανικό εμπόριο των τροφίμων και ποτών. Δεύτερον, δεν καταλαβαίνουμε γιατί διαμαρτύρονται, αφού, απ' όσα γνωρίζουμε, είναι ένθερμοι οπαδοί της πολιτικής της «ελεύθερης αγοράς» και των «απελευθερώσεων»...

Το 1906, στο «Ηρακλειάκι», αρχίζει η βιογραφική αφήγηση της Αλεξίου για τον κατάλιγνο, ψηλόκορμο γείτονά της Νίκο. Το γιο του «Θεριού» ή «γερό Ψωμή» όπως λέγανε τον πατέρα του, και εγγονό του «Καπετάν Μιχάλη» (τον παππού του απαθανάτισε στο μυθιστόρημά του). Τότε άρχισε ο έρωτας Καζαντζάκη - Γαλάτειας Αλεξίου και κυκλοφόρησε το πρώτο του, αφιερωμένο στη Γαλάτεια, έργο «Οφις και Κρίνο». Λίγο αργότερα γνωρίζεται η οικογένεια Αλεξίου και με αρκετούς άλλους πνευματικούς «ανθούς», λ.χ. Βάρναλη, Αυγέρη (δεύτερος σύζυγος της Γαλάτειας). Η Αλεξίου με ψυχογραφική δεινότητα και υποδειγματική αντικειμενικότητα αντιμετωπίζει ακόμα και το χωρισμό της Γαλάτειας με τον Καζαντζάκη, αφού πίστευε ότι αυτός που είπαν «προδότη», «άθεο», «πουλημένο κουκουέ», «ανήθικο», έκανε τα πάντα για να γίνει και έγινε μεγάλος δημιουργός.

Γρηγοριάδης Κώστας

Σ' αυτό το σταυροδρόμι, ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος που το 1981 καταδικάστηκε σε 15ετή κάθειρξη πρωταγωνιστώντας στις τότε φοιτητικές διαδηλώσεις Κοσσοβάρων Αλβανών κατά του Βελιγραδίου, καλείται να παίξει το ρόλο του, κουκουλώνοντας (κι αυτός...) όπως όπως τα προβλήματα που προκαλεί η κατοχή του προτεκτοράτου ώστε μέχρι τον Ιούνη όλα να είναι - τυπικώς... - «έτοιμα» για την έναρξη της διαδικασίας που θα ολοκληρωθεί (μεσοπρόθεσμα) με την αναβάφτιση του προτεκτοράτου σε de jure «ανεξάρτητο» υπό τη γνωστή «διεθνή» κηδεμονία.

Ωστόσο, ακόμη και έτσι, τα προβλήματα θα συνεχίζουν την «άγουσα». Παρά την «καταιγίδα» εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που χορηγήθηκαν στο Κοσσυφοπέδιο, έξι χρόνια μετά την έναρξη της κατοχής του απ' τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, μετρημένοι στα δάχτυλα είναι όσοι γεύτηκαν την «ανάπτυξη», την «ελευθερία» και την ευμάρεια. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (και όχι μόνον οι μειονότητες...) στενάζουν απ' τη μάστιγα της ανεργίας και της φτώχειας που σίγουρα δεν πρόκειται να εξαφανιστεί (όπως ισχυρίζονται Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, πρώην και νυν, αξιωματούχοι) με την «ανεξαρτητοποίηση» του προτεκτοράτου. Ο Κοσούμι θα αισθανθεί σύντομα (εάν δεν έχει ήδη...) ένα ακόμη πιόνι σε μία ιδιότυπη σκακιέρα με παραπάνω από δύο παίχτες...