Στη δουλειά μέρα απεργίας πάνε μόνο τα «φυτά» και τα ρουφιανάκια των αφεντικών, αλλά από την άλλη, «το να πας στην πορεία μέρα απεργίας είναι declasse (σ.σ. κάπως μπανάλ...)». Επίσης, αν πας για ψώνια σου βγαίνουν ξινά από το λυπημένο ύφος του εμποροϋπαλλήλου, που σκέφτεται «γιατί εσύ και όχι εγώ;». Οπότε κάτσε στο σπιτάκι σου και κάνε «επαναστατικές πράξεις κλειστού χώρου» ακούγοντας cd και βλέποντας ταινίες.

Αυτές οι απόψεις δεν εκφράζονται από το στόμα κάποιου «εναλλακτικού» κυβερνητικού εκπροσώπου, ούτε από «προχωρημένους» εργοδότες. Είναι το άρθρο του αθλητικογράφου Αντώνη Πανούτσου μια μέρα πριν την απεργία στο contra.gr. Δεν είναι θέμα ελευθερίας έκφρασης μιας άποψης, όσο ποιον σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετεί αυτή η άποψη. Και πώς τυχαίνει - σχεδόν πάντα - οι διάφορες απόψεις, διαφόρων δημοσιολόγων βολεύουν τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες...

`Η μήπως δεν είναι βολική η προσωπική εκτίμηση του εν λόγω δημοσιογράφου ότι «στις πορείες πηγαίνουν επαγγελματίες συνδικαλιστές, συριζαίες που πηγαίνουν όπως πηγαίνουν οι θεούσες στα μοναστήρια, κνίτες που φοβούνται ότι θα κοπούν αν κάνουν απουσίες και fashion victims κουκουλοφόροι που θέλουν να δουν τι θα φορεθεί εφέτος το καλοκαίρι»; Οσο βολική είναι, άλλο τόσο και ψευδής. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η εγκυρότητα δεν έχει τόση αξία, όσο η «ελευθερία της έκφρασης»! Ετσι, λοιπόν, «ελεύθερος» και «ανεξάρτητος» από κάθε υποχρέωση να πει την αλήθεια, ο Αντ. Πανούτσος δε βλέπει ούτε ανθρώπους που φοβούνται να απεργήσουν, γιατί τότε θα άφηνε υπονοούμενα για τρομοκρατία και έλλειψη δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, ούτε χιλιάδες εργαζόμενους που διαδηλώνουν σε όλη τη χώρα, ούτε αντικειμενικούς λόγους να διαδηλώσει ένας άνθρωπος των λαϊκών στρωμάτων, παρά την πλήρη κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Είναι, λοιπόν, φυσικό να θεωρεί «επαναστατικές πράξεις» - έστω και «κλειστού χώρου», αν τελικά υπάρχουν τέτοιες - το να ακούσεις εκείνη τη μέρα ένα cd και να δεις μια ταινία με απεργιακό θέμα. Οποιος σκεφτεί ότι «δουλεύει ψιλό γαζί» τους αναγνώστες του, είναι πολύ επιεικής με αυτού του είδους τη δημοσιογραφία...

Αρχισαν τα παζάρια μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων για τα δίδακτρα της επόμενης σχολικής χρονιάς.

«Πάγωμα», λέει το υπουργείο, «να εξαιρεθεί το κόστος για τη μεταφορά των μαθητών», απαντούν στις πρώτες «διαπραγματεύσεις», σύμφωνα με πληροφορίες, οι σχολάρχες.

Κι όλα αυτά στο φόντο των αυξήσεων που ήδη απεργάζονται οι τελευταίοι, αφού ήδη οι πρώτοι τιμοκατάλογοι που έχουν γνωστοποιήσει περιλαμβάνουν ανατιμήσεις της τάξης του 5% - 12% . Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, πάνω απ' όλα η... «επιχειρηματικότητα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρόσκληση από τον Μπάρακ Ομπάμα στις 9 Μάρτη, πρόσκληση από την Αγκελα Μέρκελ στις 5 του Μάρτη και ...ακόμη δεν μπήκε καλά καλά ο μήνας.

(Για τον Νικολά Σαρκοζί δε μας νοιάζει, δε χρειάζεται πρόσκληση. Ο,τι ώρα θέλουμε χτυπάμε το κουδούνι, για καφέ...).

Οπως καταλαβαίνετε, ο πρωθυπουργός θα έχει ...πολύ ταξίδι. Πάντα για το καλό μας και πάντα για να μας βγάλει από την κρίση.

Είδατε πόσο νοιάζονται για μας οι μεγάλοι ηγέτες του κόσμου; Και αφιλοκερδώς. Τίποτε δεν προσδοκούν από τον ελληνικό λαό. Τίποτε απολύτως...

Με εξαίρεση βέβαια μερικά ...μικροπράγματα. Οπως το πώς θα ζούμε, το τι μισθούς θα παίρνουμε, το τι γνώμη θα έχουμε, άντε και το ...πώς θα αναπνέουμε.

KAI TO «ΦΛΕΡΤ» του Γ. Καρατζαφέρη με το ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται και κανείς δεν ξέρει πού θα πάει!

Χτες στη Βουλή διαπίστωσε ότι ο Γ. Παπανδρέου τον ...ακούει καλύτερα από τον Κ. Καραμανλή.

Προχτές πάλι βρήκε «σοβαρό» και «υπεύθυνο» τον Α. Λοβέρδο και το Ασφαλιστικό του...

Θα μπορούσαμε όλα αυτά να τα αποδώσουμε στις γνωστές λαϊκίστικες και προβοκατόρικες τακτικές του ΛΑ.Ο.Σ. και του προέδρου του.

Ελα όμως που και ο Γ. Παπανδρέου διαπίστωσε χτες ότι ο Γ. Καρατζαφέρης κράτησε «υπεύθυνη στάση» ενόψει οικονομικής κρίσης, όπως και ο Α. Λοβέρδος βρήκε εποικοδομητική τη συνάντηση με τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ...

Αν συνεχιστούν πάντως και πολύ αυτοί οι χαριεντισμοί, φοβούμαστε ότι θα έχουμε μέχρι και ζήλιες...

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το παραπάνω ερώτημα το έθεσε η υπουργός Παιδείας στην ομιλία της την Πέμπτη όπου παρουσίαζε το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων. Παραθέτουμε το απόσπασμα γιατί είναι χαρακτηριστικό της όλης προσπάθειας της υπουργού να παρουσιάσει ένα σαρωτικό σχέδιο διάλυσης της εκπαίδευσης... με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω. Προσπάθησε να εμφανίσει ότι όλη αυτή η αναδιάρθρωση γίνεται για το συμφέρον τάχα των «πολιτών», των εργαζομένων, ενώ στην πραγματικότητα γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να διευκολύνει τους εργοδότες και να τσακίζει τόσο τα μορφωτικά όσο και τα εργασιακά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας.

Αυτή η κραυγαλέα αντιστροφή γίνεται και στο παραπάνω παράδειγμα του νέου από την Κέρκυρα: Το γεγονός ότι θα τελειώνει τις σπουδές του και δε θα έχει δουλειά, το γεγονός ότι θα αναγκάζεται να ξενιτευτεί, να αναζητήσει εργασία με τους χειρότερους όρους του οικονομικού μετανάστη, παρουσιάζεται από την υπουργό ως κάτι... «ενδιαφέρον»! Ελεος και ντροπή, πια!

Δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία» οι εξελίξεις στον όμιλο «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», όπου οι εργαζόμενοι απειλούνται να μείνουν οριστικά στο δρόμο καθώς η εταιρεία είναι πλέον ακέφαλη. Για τις εξελίξεις είχαν προειδοποιήσει εδώ και χρόνια οι ταξικές δυνάμεις και στην ΟΕΚΙΔΕ, και στο Εργατικό Κέντρο Νάουσας, και στα πρωτοβάθμια συνδικάτα του κλάδου και του ομίλου.

Από μια πλευρά, οι εξελίξεις είναι και λογικές. Τι γίνεται, δηλαδή; Ενας επιχειρηματίας, ένας όμιλος, αφού έφτιαξε το «μαγαζάκι» του και έβγαλε τα κέρδη του, αφού τσέπωσε τις επιδοτήσεις και το ζεστό χρήμα που του έδωσε το αστικό κράτος τα παρατάει. Λογικό είναι, αναζητώντας περισσότερα κέρδη και μια καλύτερη θέση στη λίστα της «ανταγωνιστικότητας» να ψάχνει είτε για φτηνότερα εργατικά χέρια (βλ. ο Λαναράς έχει ήδη μετακομίσει σε Βουλγαρία και αλλού), είτε για άλλους κλάδους όπου επενδύοντας τα λεφτουδάκια του θ' αυγατίσουν περισσότερο και γρηγορότερα. Για να «εγκατασταθεί» και στο νέο αυτό κλάδο και ανάλογα να απολύει, πετσοκόβει δικαιώματα, προσαρμόζει εργασιακές συνθήκες ανάλογα με τις ανάγκες των κερδών του.

Αυτός ο φαύλος, για τους εργαζόμενους, κύκλος δε θα 'χει τελειωμό αν δεν αλλάξει ο τρόπος ανάπτυξης της οικονομίας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αναζητήσουν τη διέξοδο κόντρα σ' αυτή, την πολιτική. Μέσα από σχεδιασμένη ανάπτυξη του κλάδου της κλωστοϋφαντουργίας στη βάση βαμβάκι - νήμα - ένδυση, με την αξιοποίηση των γεωργικών και κτηνοτροφικών δυνατοτήτων της χώρας. Προϋπόθεση αποτελεί η ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ). Μόνο αυτή η ανάπτυξη θα δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, θα προσαρμόζεται απόλυτα στην ικανοποίηση των διευρυνόμενων αναγκών του εργαζόμενου λαού, από τη μια μεριά για πλήρη σταθερή εργασία, με πλήρη μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα και, από την άλλη, για ένδυση ποιοτική, αντίστοιχη των εκάστοτε αναγκών του πληθυσμού, ανάλογα με τις γεωγραφικές, κλιματολογικές συνθήκες. Αλλά αυτή η ανάπτυξη απαιτεί τη μετατροπή της ιδιοκτησίας των καπιταλιστών σε κοινωνική, σε λαϊκή ιδιοκτησία. Ετσι, η πάλη για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, σε συνδυασμό με τον αγώνα για προστασία των ανέργων συνδέεται άμεσα με την πάλη ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων. Ταξικός πολιτικός αγώνας έως το τέλος ολόκληρης της εργατικής τάξης μαζί με τους συμμάχους της.

Να παλέψουν για να μπουν «οι άνθρωποι και οι ανάγκες τους πάνω από τις αγορές και τα κέρδη» κάλεσε τους εργαζόμενους και το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων με τη σειρά του, ακολουθώντας τη γραμμή ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. H συμβιβασμένη πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ) έτρεξε να αξιοποιήσει την πρόσφατη απεργία για να δυναμώσει την προσφορά της στη χειραγώγηση των εργαζομένων, γι' αυτό και πρωτοστατεί ώστε οι εργαζόμενοι να μοιραστούν τα σπασμένα της κρίσης μαζί με τ' αφεντικά τους.

Γι' αυτό και η πλειοψηφία του ΕΚ Ιωαννίνων, στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, δεν είπε κουβέντα για την άρνησή της να στηρίξει τις απεργίες στις 17 του Δεκέμβρη και 10 του Φλεβάρη. Τίποτα δεν είπε και για τη μηδενική της στήριξη στις πολυήμερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο εργοστάσιο ΚΑΡΙΠΙΔΗΣ (όταν οι ταξικές δυνάμεις καλούσαν σε προκήρυξη 24ωρης απεργίας η διοίκηση σφύριζε αδιάφορα).

Αντιλαμβάνονται οι εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας, και σε πολιτικό και σε συνδικαλιστικό επίπεδο, ότι η οργή του κόσμου είναι ένα καζάνι που βράζει κι αναλαμβάνουν δράση να κατευθύνουν τις λαϊκές αντιδράσεις σε ανέξοδα για το σύστημα κανάλια. Σε τέτοιους «αγώνες» τους καλούν, σε αγώνες ενσωμάτωσης και συναίνεσης. Ακόμα και σε ανοιχτή στήριξη της κυβέρνησης όπως έκανε και η ηγεσία της ΓΣΕΕ που, παραμονές απεργίας, συμβούλευε την κυβέρνηση να αξιοποιήσει την απεργία για να αντισταθεί στις αγορές... Ο μόνος τίτλος που τους ταιριάζει είναι αυτός του υδροχόου που κρατά σε κίνηση το μύλο της συναίνεσης τον οποίο χρειάζεται το κεφάλαιο για να συνθλίβει τις λαϊκές κατακτήσεις και ανάγκες.