Κυριακή 26 Απρίλη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πατριδογνωμόνιο
Η δικτατορία των ειδικών

Η «ηθική» Δύση, τα πολυεθνικά τέρατα του παγκόσμιου κεφαλαίου που διαφέντεψαν την τελευταία Ολυμπιάδα στο Πεκίνο, όπως και τις προηγούμενες άλλωστε, είχε ξεκινήσει μια εκστρατεία που λίγοι θα θυμούνται: προκλήθηκε ένας διεθνής σάλος για την αντικατάσταση του μικρού άσχημου (;) κοριτσιού με την αγγελική φωνή στην τελετή έναρξης, από ένα άλλο που ήταν, λέει, ομορφότερο, κι ανοιγόκλεινε απλώς το στόμα του.

Τότε η Κίνα παρακαλώ, κι όχι ο χολιγουντιανής έμπνευσης και εργασίας σκηνοθέτης, είχε διεθνώς κατηγορηθεί για «εμφανισιακό ρατσισμό», χολιγουντιανή μεγαλομανία του ωραίου κλπ., κλπ. Το τι ακούστηκε δεν περιγράφεται και μήτε αξίζει και περισσότερο απ' αυτόν εδώ το χώρο της στήλης.

Η ίδια «ηθική» Δύση όμως, έρχεται ένα χρόνο λειψό μετά να... διαπράξει το ίδιο αδίκημα πάνω στη 47χρονη Σκοτσέζα με αγγελική φωνή που όμως, όπως επισημαίνει ανερυθρίαστα ο επίσημος μιντιακός λόγος, «καθόλου δεν ταιριάζει με την εξωτερική της εμφάνιση». Ηδη εκατομμύρια «κλικ» στο διαδίκτυο πλουτίζουν τους ειδικούς στη χειραγώγηση των μαζών. Επιπλέον μέσα σε μια εβδομάδα η καλικέλαηδη Σκοτσέζα άρχισε να αλλάζει εμφάνιση χάρη στις επεμβάσεις πρόθυμων εκμεταλλευτών χορηγών. Από δίπλα κι οι φιλάνθρωποι επιστήμονες της συμπεριφοράς που ανησυχούν όχι μήπως τρελαθεί η γυναίκα αλλά μήπως θαμπώσει η φωνή και το ήδη κατασκευασμένο και χρυσοτόκο «ίματζ» της, η εικόνα του ασχημόπαπου με το φυσικό ταλέντο της χαρισματικής φωνής. Η ιστορία θα άντεχε στην κριτική του κλασικού πυροτεχνήματος του προσοδοφόρου τηλεοπτικού κιτσαριού και μόνον, αν δεν λάμβανε τις διαστάσεις μιας κολοσσιαίας χειραγώγησης των μαζών.

Εδώ σύντροφοι παίζεται το παιχνίδι «ο κακός Μένγκελε είναι ερυθρός, ο καλός Μένγκελε είναι ο καπιταλιστικός». Η Σκοτσέζα κατακρεουργείται, βασανίζεται ως προσωπικότητα δημοσίως και διεθνώς, έτσι ώστε οι θεατές να εθιστούν στην ιδέα ενός συστήματος κατασκευής εικόνας στο επίπεδο των δυνατοτήτων του «θεού». Κοινώς πώς, δηλαδή, το κοινό πρέπει να αποδέχεται το χάρισμα μόνο στην αποδεκτή από την αγορά της εικόνας συσκευασία. Τη φωνή εθίζεται να την βλέπεις, όχι να την ακούς. Και την παραφωνία να μην την ακούς καν, επειδή δεν την βλέπεις στην όψη. Μιλάμε για τη χορήγηση γιγάντιων δόσεων παραισθησιογόνων της θεοποιημένης εικόνας, που στόχο έχουν τη χειραγώγηση της κριτικής ικανότητας των μαζών. Οι αυτόπτες μάρτυρες της επέμβασης των ειδικών, που μπορούν να φέρουν στα ίσα την όψη με τη φωνή, στα πρότυπα μιας εκφασισμένης πρακτικής εκδοχής της πλατωνικής σχέσης μορφής - ψυχής, θα καταστούν αργά ή γρήγορα ανίκανοι να αναλύουν την πραγματικότητα. Πολλώ μάλλον την κρίση που σοβεί και ευνοεί από καταβολής καπιταλισμού, τα θαύματα, τον τζόγο, τους ιδεολογικούς τσαρλατανισμούς και τη θυσία στο βωμό του άμεσου κέρδους κάθε φυσικού ταλέντου που μπορεί να έχει ο άνθρωπος όπου Γης.

Αυτό το επιστημονικοφανές παιχνίδι είναι τόσο επικίνδυνο όσο και η κινηματογραφική χολιγουντιανή εξιδανίκευση της καπιταλιστικής «ηθικής». Για δείτε το: στο ειδησεογραφικό Χόλιγουντ, κάθε μέρα ο αποτυχημένος καπιταλιστής αυτοκτονεί επειδή έχασε τα κέρδη του. Τον κομμουνιστή μόνο αν τον δολοφονήσεις τον ξεφορτώνεσαι, γιατί μπορεί να χάσει αλλά δεν θα αυτοκτονήσει!...

Σημασία έχει να μην ακουστεί αν δεν σου μοιάζει στο κυνήγι του κέρδους. Η δικτατορία των ειδικών της εικόνας έχει μακρά ιστορία και απαιτεί γερή πολιτική αντίσταση. Θα επανέλθουμε αναγκαστικά στο θέμα.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΘΗΝΑΣ
Συναυλία - αφιέρωμα στον ποιητή της Ρωμιοσύνης

Τη Τετάρτη, 6 Μάη, στις 8.30 μ.μ., στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη

Στον ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσο είναι αφιερωμένη η μεγάλη συναυλία που διοργανώνει η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ, την Τετάρτη 6 Μάη, στις 8.30 μ.μ., στο γήπεδο του Απόλλωνα στη Ριζούπολη, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του. Ενα αφιέρωμα στον κομμουνιστή ποιητή, που αγάπησε το Λαό, την Ποίηση, την Επανάσταση και δίδαξε ήθος, αξίες, στάση ζωής. Στη συναυλία θα πάρουν μέρος οι τραγουδιστές Γεράσιμος Ανδρεάτος, Μαργαρίτα Ζορμπαλά και Μανώλης Μητσιάς, ενώ θα συμμετάσχει η ηθοποιός Φιλαρέτη Κομνηνού. Τη σκηνοθετική επιμέλεια της εκδήλωσης έχει ο Γρηγόρης Βαλτινός.

ΚΟΜΜΑΤΑ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ
«Χειραγώγηση» μέσω της σκανδαλολογίας

«Παραπληροφόρηση, εκτροπή και πραξικόπημα», ήταν οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να καταγγείλει την «ωμή παρέμβαση» του ΠΑΣΟΚ στη Δικαιοσύνη, αλλά είναι ακριβώς οι χαρακτηρισμοί που ταιριάζουν γάντι στο οργανωμένο σχέδιο του δικομματισμού να οδηγήσουν τη χώρα στις εκλογές με βάση τη σκανδαλολογία.

Η «σικέ» αναμέτρηση στο βούρκο των σκανδάλων είναι προτιμότερη ασφαλώς για τους δύο μονομάχους, από το να απολογούνται για τα δεινά που προκαλεί στα λαϊκά στρώματα η αντιδραστική πολιτική που από κοινού εφαρμόζουν. Είναι προτιμότερη η ανακύκλωση της λάσπης από το να λογοδοτήσουν για το κοινό σχέδιό τους «εξόδου» από την κρίση, που φορτώνει εξολοκλήρου τα βάρη στον εργαζόμενο λαό. Βολεύει αφάνταστα προεκλογικά η κοκορομαχία για το ποιος από τους δύο χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη και ποιος είναι τάχα «εγγυητής της νομιμότητας» από το να δέχονται ανελέητο σφυροκόπημα επειδή είναι και οι δύο επικίνδυνοι και βλάπτουν εξίσου τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα και γι' αυτό πρέπει να πληρώσουν ακριβά και στην κάλπη. Από την άποψη αυτή, δεν είναι διόλου τυχαίο - το αντίθετο - ότι η σκανδαλολογία είναι το «προνομιακό πεδίο» που επιλέγουν να αναμετρηθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε όλες σχεδόν τις εκλογές των τελευταίων δεκαετιών.

Σαφέστατη ένδειξη ότι αποτελεί συνειδητή επιλογή να συρθεί ο λαός στις ευρωκάλπες μέσα από έναν κουρνιαχτό σκανδαλολογίας που να «θολώνει» την κρίση του, είναι ασφαλώς ότι «ξαφνικά» ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα σκάνδαλα των τελευταίων δέκα χρόνων! Ολα βγήκαν στον αφρό: από τους «ΤOR M1» μέχρι την υπόθεση «Ζίμενς», το Βατοπέδι, τις «άγονες γραμμές», γεγονός που αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα ότι ο νέος συμψηφισμός και το κουκούλωμα είναι απλά θέμα χρόνου... Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι για όλα τα σκάνδαλα κανείς ποτέ δεν πήγε φυλακή, αλλά χρησιμοποιήθηκαν έξυπνα για να εξυπηρετηθούν πολλαπλές, τρέχουσες και μακροπρόθεσμες, ανάγκες του συστήματος. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να «εξαιρέσουν» από τη διαμάχη τη γενεσιουργό αιτία, δηλαδή την κυρίαρχη πολιτική. Παράλληλα, χρησιμοποίησαν κατά κόρο την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για το ξέπλυμα των σκανδάλων και των εγκλημάτων.

Υποκριτική κοκορομαχία

Βαθύτατα υποκριτική είναι στο πλαίσιο αυτό η άγρια κοκορομαχία που ξέσπασε την περασμένη βδομάδα με αντικείμενο τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης. Το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη», με αφορμή την απόφαση του Γ. Σανιδά να μη στείλει εκ νέου στη Βουλή την υπόθεση του Βατοπεδίου. Μάλιστα, ο εκπρόσωπός του φρόντισε να υπενθυμίσει παρόμοιες παρεμβάσεις του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στο παρελθόν για το ίδιο ή άλλα σκάνδαλα. «Ξέχασε» όμως, να αναφέρει κάποιες άλλες, πολύ πιο σημαντικές και ουσιαστικές, παρεμβάσεις του Γ. Σανιδά. Οπως ότι πριν από λίγους μήνες ζήτησε να συρθούν στα δικαστήρια ως «εγκληματίες» συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που όρθωσαν το ανάστημά τους έξω από τα «Τζάμπο» για την απόλυση συνδικαλιστικού στελέχους. Ξέχασε την προχτεσινή απόφαση του Αρείου Πάγου που έκρινε ότι ο ημερήσιος χρόνος εργασίας χωρίζεται σε «ενεργό» και «ανενεργό», νομιμοποιώντας την επιλογή της ΕΕ που καταργεί το βασικό εργασιακό δικαίωμα των εργαζομένων όπως είναι ο σταθερός και ημερήσιος χρόνος εργασίας. «Ξέχασε» επίσης ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ την παρέμβαση του Γ. Σανιδά για τις καταλήψεις στα δημόσια κτίρια, επιβεβαιώνοντας τον ενεργητικό ρόλο που διαδραματίζει στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τη γενικότερη επιχείρηση τρομοκράτησης και καταστολής του λαϊκού κινήματος. Τα «ξέχασε» ακριβώς γιατί το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί και στηρίζει την αντιδραστική αυτή πολιτική και βέβαια δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί γι' αυτή με την κυβέρνηση.

Δεν μπορεί λοιπόν να περάσει αυτή η επιχείρηση του δικομματισμού να θέσει την αντιλαϊκή πολιτική στο απυρόβλητο στις ευρωκάλπες χρησιμοποιώντας τη σκανδαλολογία. Ασφαλώς και το ΚΚΕ θα δώσει τη μάχη και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να βγει κάτι στο φως, αν και έχει αποδειχθεί ότι τα κόμματα της εξουσίας του κεφαλαίου καθώς και τα μονοπώλια, έχουν ασφαλιστικές δικλείδες για να μη βγαίνει τίποτα το ουσιαστικό στην επιφάνεια, πέρα από κάποιους «αποδιοπομπαίους τράγους».

Κυρίαρχο όμως είναι η μάχη των ευρωεκλογών να δοθεί πάνω στο έδαφος των πραγματικών προβλημάτων ώστε να μπουν τα πραγματικά διλήμματα και να μην επιτραπεί στα κόμματα του δικομματισμού να εγκλωβίσουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία για να δοθεί ένα γερό χαστούκι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, πρέπει να καταδειχθεί ότι ο λαός τούς γυρίζει τις πλάτες και κάνει αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της ρήξης και της χειραφέτησης από την κυρίαρχη πολιτική. Για να χαλάσει τα σχέδια πρέπει να φτάσει στις κάλπες μαχόμενος και να υπερψηφίσει το ΚΚΕ που είναι εγγύηση για τα λαϊκά συμφέροντα.


Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ
«Φόβητρο» για νέα αντιλαϊκά μέτρα
  • Κυβέρνηση και ΕΕ αξιοποιούν το αυθαίρετο όριο του 3% των ελλειμμάτων, για να κλιμακώσουν την αντιδραστική τους επίθεση
  • Πάνω από 83 δισ. ευρώ τα επίσημα καθαρά κέρδη της πλουτοκρατίας τα τελευταία χρόνια, τη στιγμή που η υπέρβαση του ελλείμματος δε φτάνει καν τα 5 δισ. ευρώ

Η δημοσιοποίηση των τελικών στατιστικών στοιχείων, τα οποία δείχνουν ότι το λεγόμενο έλλειμμα του δημόσιου τομέα διαμορφώθηκε, το χρόνο που μας πέρασε, στο 5% του ΑΕΠ, αντί των διαφόρων εκτιμήσεων και υπολογισμών που είχαν γίνει μέχρι τώρα, αποτέλεσε την αφορμή για ακόμα μια προπαγανδιστική ομοβροντία, με στόχο τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Με προσεγγίσεις σχεδόν πανομοιότυπες, τα όργανα της Κομισιόν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης, η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι η αύξηση των ελλειμμάτων πάνω από τα ποσοστά που καθορίζουν η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Στρατηγική της Λισαβόνας, ισοδυναμεί με την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και την πτώχευση της χώρας. Και ο καθένας, από εκεί και πέρα, προβάλλει τη δική του «ρετσέτα» για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η κυβέρνηση, διά του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών έσπευσε να ανακοινώσει την ετοιμότητα της ΝΔ να προχωρήσει στη λήψη και νέων αντιλαϊκών μέτρων. Το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε την καταστροφή που έχει προκαλέσει στη χώρα η πενταετής διακυβέρνηση από τη ΝΔ. Στο χορό μπήκε και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται πως περίμενε την τελική διαμόρφωση του επιπέδου των ελλειμμάτων για να διαπιστώσει ότι «η εκ νέου αναθεώρηση - για πέμπτη φορά - των στοιχείων για το έλλειμμα του 2008 αποτελεί την απόδειξη της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης».

Προσπάθεια αποπροσανατολισμού

Οσοι κοπιάζουν να περιοριστεί η συζήτηση σχεδόν αποκλειστικά στο θέμα των ελλειμμάτων, αποφεύγοντας να μπουν στην ουσία των οικονομικών εξελίξεων και των παραγωγικών σχέσεων, είναι ολοφάνερο ότι στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, από το κύριο και το πραγματικά ουσιαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Προσπαθούν να υποβαθμίσουν ένα ζήτημα κατ΄ εξοχήν πολιτικό και κοινωνικό, που είναι η συνεχής χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και η ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής συνολικά, σε θέμα διαχείρισης και ισοζυγίου, ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τις δαπάνες. Επιδιώκουν να συσκοτίσουν την ουσία και το περιεχόμενο της καπιταλιστικής κρίσης, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Θέλουν να παρακάμψουν τα αδιέξοδα που δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, να παραγράψουν, τελικά το γεγονός ότι η κρίση - και κατ' επέκταση τα ελλείμματα - δεν είναι αποτέλεσμα ...κακών χειρισμών και λανθασμένων υπολογισμών, αλλά συνέπεια των ίδιων των αντιφάσεων που γεννά το εκμεταλλευτικό σύστημα των οικονομικών σχέσεων και οι οποίες εκφράζονται μέσα από την άσκηση των πολιτικών στήριξης της κυρίαρχης τάξης. Παράλληλα, κραδαίνοντας το φόβητρο των ελλειμμάτων, προετοιμάζουν το κατάλληλο κλίμα εκφοβισμού και εκβιασμού, ώστε να παροπλίσουν τις λαϊκές μάζες, ενόψει της προώθησης των νέων - στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο - αντιλαϊκών μέτρων και ρυθμίσεων.

Πριν από κάθε σχόλιο για το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί για τα ελλείμματα, είναι απαραίτητο να γίνουν τρεις παρατηρήσεις:

Πρώτη: Είναι εντελώς αυθαίρετο να υποστηρίζεται ότι ένα έλλειμμα της τάξης του 3% θεωρείται ανεκτό, ενώ κάθε ψηλότερο επίπεδο δημιουργεί αδιέξοδες παρενέργειες στην οικονομία. Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι και σε περιόδους στασιμοπληθωρισμού, αλλά και σε καπιταλιστικές οικονομίες ισχυρότερες από την ελληνική υπήρχαν δημοσιονομικά ελλείμματα, πολύ υψηλότερα, χωρίς να έρθει η συντέλεια του κόσμου. Ο λόγος που η ΕΕ επιδιώκει τη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων συνδέεται με τις προσπάθειες εξεύρεσης ακόμα περισσότερων πόρων για τη χρηματοδότηση των διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων.

Δεύτερη: Με ποια λογική, το δημόσιο χρέος θεωρείται απαγορευτικό να ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ της χώρας, τη στιγμή που λαϊκά νοικοκυριά με ετήσιο εισόδημα της τάξης των 30.000 και 35.000 ευρώ ωθούνται στις δαγκάνες του τραπεζικού δανεισμού, για στεγαστικά δάνεια 80.000 και 100.000 ευρώ, που αποτελούν το 285% του οικογενειακού ...ΑΕΠ.

Τρίτη: Το γεγονός ότι σηκώνεται τόσος θόρυβος για την (κατά την άποψη ΕΕ και κυβέρνησης) υπέρβαση κατά 2% στο έλλειμμα, δηλαδή, μιλάμε για ένα κονδύλι 4-5 δισ. ευρώ, τη στιγμή που μόνο τους τελευταίους μήνες έχει σημειωθεί κυριολεκτικά ένα όργιο οικονομικών ενισχύσεων του κεφαλαίου με αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, υποδηλώνει ότι η λεγόμενη υπέρβαση αξιοποιείται από τους κυβερνώντες για άλλους λόγους. Αξιοποιείται ως ευκαιρία, για να ενταθούν οι διαδικασίες προώθησης των αντιδραστικών επιλογών της Λισαβόνας.

Φαινόμενο του συστήματος

Τα ελλείμματα δεν είναι σημερινό φαινόμενο της καπιταλιστικής οικονομίας, ούτε χτεσινό και για την ύπαρξή τους δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη οι εργαζόμενοι. Εμφανίζονται ως αποτέλεσμα της διαφοράς ανάμεσα στα έσοδα και τις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού και αυξάνονται συνεχώς, από τη στιγμή που το αστικό κράτος αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναδιανομή εισοδημάτων. Ποσοστιαία, σε σχέση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, παρουσιάζουν αυξομειώσεις, ανάλογα με τις προτεραιότητες που, κάθε φορά, καθορίζουν οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι πολιτικές σκοπιμότητες.

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, τα ελλείμματα, όπως τα υπολογίζουν στην «Γιούροστατ», είχαν καρφωθεί στο 16% και 17%. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι από το 1985 και για 12 συνεχή χρόνια, το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν πάντα ποσοστό διψήφιο, δηλαδή τουλάχιστον υπερδιπλάσιο από τα σημερινά του επίπεδα. Κι όμως, τόσα χρόνια, οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου, αλλά και εκείνες που ακολούθησαν μετά, με το έλλειμμα να κινείται στο 8% και 9%, όχι μόνο δε μιλούσαν για την επερχόμενη καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, αλλά αντίθετα βεβαίωναν για τα μεγάλα άλματα που πραγματοποιούνταν.

Τα τελευταία χρόνια, πάντως, πράγματι κάτι αλλάζει στον τομέα των δημοσιονομικών και στον τρόπο κατάρτισης των εθνικών προϋπολογισμών στα πλαίσια της ΕΕ. Βάσει της στρατηγικής του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και της επιχειρηματικότητας συνολικά, το κράτος αποχώρησε από μια σειρά τομείς όπου δραστηριοποιούνταν τις προηγούμενες δεκαετίες (τράπεζες, επικοινωνίες, ενέργεια, μεταφορές, διάφορες υπηρεσίες) δημιουργώντας νέες ζώνες κερδοφόρας δράσης για το κεφάλαιο. Αυτό οδήγησε σταδιακά στη σημαντική μείωση των κονδυλίων που μέσω του προϋπολογισμού χρησιμοποιούνταν για την ανακατανομή των εισοδημάτων. Την ίδια στιγμή, μειώθηκαν δραστικά τα έσοδά του, εξαιτίας της συνεχούς μείωσης των συντελεστών φορολόγησης των κερδών του κεφαλαίου. Με δυο λόγια: Τεράστια ποσά που χρησιμοποιούσε το Δημόσιο μέσω των προϋπολογισμών του, είτε για τη συντήρηση του αστικού κράτους και των μηχανισμών του, είτε για την εκταμίευση κονδυλίων κοινωνικού χαρακτήρα, έπαψαν να υπάρχουν, ενώ ο στρατηγικός στόχος για ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του ρόλου του, υποχρεώνει τη λήψη μέτρων για μείωση των όποιων ελλειμμάτων, ώστε να μην υπάρξει στο μέλλον αδυναμία πληρωμής των τραπεζών, που ήδη έχουν δανείσει το Δημόσιο.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς πώς, τα τελευταία δέκα χρόνια, εκφράζονται όλα αυτά σε αριθμούς. Την περίοδο, λοιπόν, 1999 - 2008 παρατηρείται η εξής εικόνα:

1) Το 1999 ο Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός, τα ποσά δηλαδή που διαχειρίστηκε το κράτος, ύψους περίπου 50 δισεκατομμυρίων έφταναν στο 44% του ΑΕΠ της χώρας. Πέρσι ο προϋπολογισμός έφτασε τα 88 δισεκατομμύρια ευρώ, ως ποσοστό του ΑΕΠ όμως μειώθηκε στο 36%.

2) Τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού το 1999 αντιπροσώπευαν το 30,3% του ΑΕΠ. Οι αλλεπάλληλες μειώσεις της φορολογίας του κεφαλαίου είχαν σαν αποτέλεσμα το 2008 τα έσοδα αυτά να «πέσουν» στο 24,1% του ΑΕΠ.

3) Η παραπάνω εικόνα είχε σαν αποτέλεσμα τη δραστική μείωση των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, την ακόμα μεγαλύτερη υποχρηματοδότηση των τομέων της Υγείας, της Παιδείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας. Αυτό εκφράστηκε με τη μείωση των δημόσιων δαπανών για παρόμοιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ από 35,2% το 1999, σε μόλις 27% πέρσι.

4) Για όσους επιμένουν στην αντίληψη για το δήθεν πολυδάπανο κράτος εξαιτίας των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων, καλό είναι να τους θυμίζουμε ότι το σύνολο των μισθών των απασχολούμενων στην κεντρική διοίκηση και στα νοσοκομεία της χώρας το 2000 αποτελούσαν το 7,4% του ΑΕΠ, ενώ πέρσι περιορίστηκαν στο 6,7%. Οι δε συντάξεις, για τις οποίες γίνεται τόσος ντόρος το 2000 ήταν στο 2,39% του ΑΕΠ και πέρσι στο 2,38%!

Ετσι δημιουργούνται τα ελλείμματα τα οποία καλούνται τώρα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Σε μια περίοδο που εντείνεται η επίθεση που δέχεται το λαϊκό νοικοκυριό, με πάγωμα των μισθών, με συνεχείς ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με συνεχή απαξίωση των συντάξεων, με την υποχρέωση να πληρώνει όλο και πιο ακριβά τις δήθεν δωρεάν Παιδεία και Υγεία. Η λογική της ολιγαρχίας είναι σαφής: Η ασκούμενη πολιτική πρέπει να εξασφαλίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος ολόκληρου του λαού και την ίδια στιγμή οι «τρύπες» που προκαλούνται στα δημοσιονομικά, πρέπει να καλύπτονται από τους εργαζόμενους. Είτε διανύουμε περίοδο οικονομικής ανόδου, είτε υπάρχει στασιμότητα, είτε βρισκόμαστε σε φάση οικονομικής κρίσης. Κι όλα αυτά, σε αντιπαράθεση και αποκρύβοντας επιδεικτικά ότι όλα τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της επίθεσης στο λαϊκό εισόδημα και κατακτήσεις τα μεγέθη των κερδών, που κατάφεραν να αποσπάσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, έχουν γνωρίσει μια πρωτόγνωρη άνθιση. Τα καθαρά τους κέρδη, χρόνο με το χρόνο, ήταν:

  • Το 2000 στα 6,4 δισ. ευρώ.
  • Το 2001 στα 7,5 δισ. ευρώ.
  • Το 2002 στα 6,0 δισ. ευρώ.
  • Το 2003 στα 8,2 δισ. ευρώ.
  • Το 2004 στα 8,6 δισ. ευρώ.
  • Το 2005 στα 8,5 δισ. ευρώ.
  • Το 2006 στα 12,8 δισ. ευρώ.
  • Το 2007 στα 15,4 δισ. ευρώ.
  • Για το 2008 υπάρχουν στοιχεία μόνο για τις 300 εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις, οι οποίες παρουσίασαν επίσημα κέρδη 9,9 δισ. ευρώ!

Μιλάμε για ένα άθροισμα επίσημων καθαρών κερδών 83,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, που τσέπωσαν μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστών και επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό και μόνο το στοιχείο επιβεβαιώνει την ορθότητα της θέσης των ταξικών δυνάμεων ότι την κρίση, και τα ελλείμματα, είναι υποχρεωμένοι να καλύψουν εκείνοι που συστηματικά κερδίζουν και απομυζούν τον κοινωνικό πλούτο.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Σήμανε αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα

Το 18ο Συνέδριο του Κόμματός μας σάλπισε αντεπίθεση. Σύνθημα που διαπερνά τη δράση μας πάντα και παντού, σε κάθε μέτωπο πάλης. Απόφαση που η υλοποίησή της κρίνεται καθημερινά σε κάθε μικρότερη ή μεγαλύτερη μάχη που δίνεται και κερδίζεται για τους ανθρώπους του μόχθου, δίνοντας ώθηση στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, στην προσπάθεια να κερδίζονται συνειδήσεις υπέρ του άλλου δρόμου ανάπτυξης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού και του τόπου, άρα κατά του ευρωενωσιακού δήθεν «μονόδρομου» και των κομμάτων που τον υπερασπίζονται.

Απομένουν λιγότερες από 40 μέρες έως τις ευρωεκλογές. Για τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ η σημαντική αυτή μάχη είναι αναπόσπαστα δεμένη με όλες όσες έχουν προηγηθεί έως σήμερα και όλες όσες θα δοθούν έως τις 7 του Ιούνη. Και παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Κάθε μάχη «πατάει» στην εμπειρία της προηγούμενης και προετοιμάζει την επόμενη, έτσι που κάθε φορά να γίνονται βήματα μπροστά. Οι ευρωεκλογές αποτελούν μια γενική πολιτική αναμέτρηση αλλά θα είναι σταθμός και εφαλτήριο που μπορεί να δώσει μεγαλύτερη ώθηση στην ανασύνταξη του κινήματος στη δημιουργία προϋποθέσεων για τη λαϊκή συμμαχία, με δεδομένες τις αντικειμενικές συνθήκες που μπορούν με τη δράση μας να συμβάλουν στην ενίσχυση του ΚΚΕ. Το αστικό πολιτικό σύστημα δε μπορεί να χειραγωγεί δυνάμεις όπως πριν και η άρχουσα τάξη ανησυχεί. Τι θα γίνει αν δυναμώσει η ταξική πάλη; Είμαστε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Υπάρχουν λοιπόν παράγοντες που μαζί με την κατακτημένη εμπειρία από τη δράση μας μας δίνουν αισιοδοξία. Που πρέπει να μετουσιώσουμε σε δουλειά για ρήγματα στο πολιτικό σύστημα με ενίσχυση του ΚΚΕ.

Το πώς λοιπόν θα πορευτούμε έως τις ευρωεκλογές έχει τεράστια σημασία, καθώς θα επιδράσει στην έκβαση μιας μάχης με διεθνή διάσταση και αντίκτυπο. Μιας μάχης που με την καπιταλιστική οικονομική κρίση σε εξέλιξη μπορεί να εκπέμψει θετικά μηνύματα, να καταγράψει αυξητική την τάση εκείνων που στρέφονται με ελπίδα στη φιλολαϊκή διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Οσων κατανοούν την ανάγκη να γίνει πράξη το σύνθημα για απειθαρχία - ανυπακοή στην ΕΕ των μονοπωλίων. Οσων αρνούνται να φορτωθούν τα βάρη μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται και απορρίπτουν την κινδυνολογία και τα εκβιαστικά διλήμματα περί ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους στο όνομα των οποίων μεθοδεύεται να παρθούν νέα σφοδρά αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος δεν τα δημιούργησε ο λαός, αλλά η πολιτική που μπούκωσε το μεγάλο κεφάλαιο με χρήμα. Οσων αρνούνται να παραιτηθούν απ' τα δικαιώματά τους, απ' τον αγώνα και τις διεκδικήσεις τους. Εκείνων που ακόμα κι αν δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ αναγνωρίζουν και εκτιμούν την ξεκάθαρη θέση του απέναντι στην ΕΕ, τη δικαίωση των προβλέψεών του, το ότι δεν σταμάτησε να αντιπαλεύει την αντιδραστική αντιλαϊκή ευρωενωσιακή πολιτική στους δρόμους του αγώνα, στο ευρωκοινοβούλιο, σε διεθνείς κινητοποιήσεις.

Είναι οι ίδιοι στους οποίους απευθύνουμε το κάλεσμα της μαζικής συμμετοχής στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Οι εργατοϋπάλληλοι που συναντάμε στις εκατοντάδες σε όλη τη χώρα περιοδείες και εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς, εργοστάσια, γιαπιά, γραφεία, συζητώντας μαζί τους τους λόγους που καθιστούν επιβεβλημένη τη συμμετοχή τους στην απεργία της 1ης του Μάη κάτω από τα λάβαρα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οι εργατοϋπάλληλοι που από κοινού δίνουμε τη μάχη ενάντια στις απολύσεις και στην καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που με πρόσχημα την οικονομική κρίση οργιάζουν, που μαζί τους αντιπαλεύουμε την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Που μαζί τους οργανώνουμε την πάλη για ικανοποιητικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Κι αυτή η πάλη έχει απτά αποτελέσματα, σημειώνει νίκες, δείχνει το δρόμο που η εργατική τάξη πρέπει να ακολουθήσει για τα δίκια της και τα συμφέροντά της. Το δρόμο της ταξικής συσπείρωσης και πάλης που την 1η Μάη οδηγεί στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και στις 7 Ιούνη πρέπει να οδηγήσει στην κάλπη με ψήφο στο ΚΚΕ. Για τους ίδιους λόγους που την Πρωτομαγιά πρέπει να βρεθούν στο Σύνταγμα, στην κάλπη πρέπει να ρίξουν το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Η μάχη των ευρωεκλογών είναι δική τους. Γιατί θα καθορίσει πολιτικό συσχετισμό που όσο πιο ευνοϊκός είναι υπέρ των δυνάμεων της αντίστασης, της αντεπίθεσης, υπέρ του ΚΚΕ τόσο πιο αποτελεσματικός θα είναι ο αγώνας τους για την κάλυψη όλων των αναγκών τους στη συνέχεια. Γιατί είναι η ΕΕ το πεδίο όπου οι ανάγκες του κεφαλαίου διαμορφώνονται σε πολιτικές αποφάσεις, η εφαρμογή των οποίων εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και συγχρόνως τους ρυθμούς κερδοφορίας του κεφαλαίου. Απέναντί της οι εργατοϋπάλληλοι έχουν να αντιτάξουν τον αγώνα τους και την ψήφο τους.

Είναι ακόμα οι χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές, τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, που στις 13 Μάη καλούνται στις κάλπες για την ανάδειξη νέων οργάνων στους συλλόγους τους. Η υπερψήφιση των αγωνιστικών ψηφοδελτίων της «Πανσπουδαστικής» μπορεί και πρέπει να είναι η δική τους απάντηση στην πολιτική των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» και των δυνάμεών τους μέσα στις σχολές, που μετατρέπει την Παιδεία σε χρυσωρυχείο για το μεγάλο κεφάλαιο, σε θεραπαινίδα των δικών του αναγκών, αποκομμένη απ' τις ανάγκες του λαού και του τόπου, σε εργαστήριο διαμόρφωσης χειραγωγημένων συνειδήσεων. Η ψήφος στην «Πανσπουδαστική» είναι η μόνη συνεπής με την πάλη για τα συγγράμματα, για τη σίτιση, για να μην εφαρμοστεί η οδηγία 36/05, πάλη αναπόσπαστα δεμένη με τον αγώνα για να μην εφαρμοστούν οι αντιδραστικοί νόμοι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για τις αναδιαρθρώσεις, αγώνας που τελικά αναδεικνύει την ανάγκη ρήξης με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Είναι αυτές οι κατευθύνσεις τις συνέπειες των οποίων οι φοιτητές - σπουδαστές βιώνουν σήμερα στην προσπάθειά τους να μορφωθούν. Οπως αύριο θα βιώσουν τις συνέπειες άλλων ευρωενωσιακών κατευθύνσεων ως εργαζόμενοι. Αυτή η ανάγκη που απ' τα ίδια τα πράγματα προκύπτει μπροστά στον φοιτητόκοσμο και στις οικογένειές τους, δεν μπορεί να υπηρετηθεί αν στις ευρωεκλογές τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ. - δεν πάρουν ένα γερό μάθημα, αν δεν τους αφαιρεθεί δύναμη, για να δοθεί στο ΚΚΕ.

Και φυσικά είναι οι χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι που δεινοπαθούν υπό το βάρος των βαθιά αντιλαϊκών πολιτικών που συνομολογούνται σε ευρωενωσιακό επίπεδο και τους κάνουν τη ζωή μαρτύριο ωθώντας τους στον αφανισμό. Η δική τους επιλογή δεν μπορεί να είναι ίδια με την επιλογή του αντιπάλου τους, οφείλει να είναι ΚΚΕ. Ο δικός τους δρόμος δεν είναι ο «ευρωμονόδρομος», έχουν ήδη μεγάλη εμπειρία και γνωρίζουν πως εκεί καραδοκεί ο αφανισμός τους. Ο δικός τους δρόμος είναι αυτός της συμπόρευσης με την εργατική τάξη, το ταξικό εργατικό κίνημα. Στην κάλπη να αντιστοιχίσουν την εμπειρία τους με την ψήφο τους.

Στις ευρωεκλογές όλοι μαζί μπορούν να δηλώσουν με τον πλέον ηχηρό τρόπο τα μεγάλα τους ΟΧΙ στην ΕΕ των μονοπωλίων, της εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και στα κόμματα του ευρωμονόδρομου και του ευρωσυμβιβασμού. Και τα μεγάλα τους ΝΑΙ στη συσπείρωση και τη συνεργασία των λαών για την Ευρώπη της ειρήνης, των δικαιωμάτων και ελευθεριών, του σοσιαλισμού, στο ΚΚΕ της αντίστασης και του αγώνα κατά των αντιλαϊκών πολιτικών, για τη λαϊκή συμμαχία και εξουσία. Στην κάλπη να προσέλθουν με τη γνώση ότι δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο πρόβλημα για το οποίο η ΕΕ να μην έχει ευθύνη. Να προσέλθουν με πίστη και εμπιστοσύνη ότι μπορούν να δρομολογήσουν θετικές προς όφελός τους εξελίξεις, έχοντας αποτινάξει τους φόβους που η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι καλλιεργούν. Αυτοί πρέπει να φοβούνται και φοβούνται την προοπτική της χειραφέτησης του λαού, του απεγκλωβισμού του, της αγωνιστικής του ανάτασης, γι' αυτό και η πολεμική ενάντια στο κίνημα και σε πρωτοπόρους αγωνιστές, γι' αυτό και ο αντικομμουνισμός σηκώνει κεφάλι σε όλη την ΕΕ. Ενδείξεις της αδυναμίας και όχι της δύναμής τους.

Οι κομμουνιστές και όλοι όσοι συμπορεύονται μαζί μας συνεχίζουμε πιο μαχητικά. Δουλεύοντας με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία, με τις προτάσεις μας για το σήμερα και το αύριο, με τις αποφάσεις του συνεδρίου μας, έτσι ώστε κάθε μάχη να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα και να δημιουργεί πρόσθετες προϋποθέσεις ώστε η επόμενη να έχει ακόμα καλύτερα, επιταχύνουμε τη διαδικασία της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας με τις αγωνιζόμενες δυνάμεις των αυτοαπασχολουμένων και της μικρομεσαίας αγροτιάς. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες η υπαρκτή συσσωρευμένη αγανάκτηση να μετατρέπεται, με τη δική μας δουλειά και παρέμβαση, σε πολιτική συνείδηση και ωρίμανση με επίκεντρο τους δυο δρόμους ανάπτυξης και εξέλιξης της ελληνικής οικονομίας, της κοινωνίας γενικότερα. Να δυναμώνει η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, να κατανοείται η ανάγκη της λαϊκής συμμαχίας και εξουσίας, σε συνδυασμό με την ολόπλευρη στήριξη και ενδυνάμωση του ΚΚΕ που αποτελεί εγγύηση μαχητικότητας, σωστής κατεύθυνσης για το κίνημα, αποτελεσματικότητας των αγώνων του.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πλήρης ταύτιση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ

Σε αντίθεση με τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΚΚΕ παλεύει για έναν αποκλειστικά κρατικό, ενιαίο φορέα ενέργειας, μηχανισμό της λαϊκής οικονομίας, με σκοπό την εξασφάλιση φτηνής λαϊκής κατανάλωσης, την πλήρη αξιοποίηση των εγχώριων πρώτων υλών, τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την ασφάλεια των εργαζομένων

Eurokinissi

Σε αντίθεση με τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΚΚΕ παλεύει για έναν αποκλειστικά κρατικό, ενιαίο φορέα ενέργειας, μηχανισμό της λαϊκής οικονομίας, με σκοπό την εξασφάλιση φτηνής λαϊκής κατανάλωσης, την πλήρη αξιοποίηση των εγχώριων πρώτων υλών, τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την ασφάλεια των εργαζομένων
Η ταύτιση της ενεργειακής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνεται από τους εκπροσώπους του δικομματισμού με κάθε ευκαιρία, όσο κι αν προσπαθούν να την αποκρύψουν από τους εργαζόμενους, με φραστικές οξύτητες, που τελικά αφορούν την αντιπαράθεσή τους για το ποιος είναι περισσότερο ικανός να την εφαρμόσει. Εξετάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο δίνουν και οι δύο, η μεν ΝΔ με το πλεονέκτημα και το βάρος της υλοποίησης των κατευθύνσεων της ΕΕ, το δε ΠΑΣΟΚ με το πλεονέκτημα και το βάρος της κριτικής εκ του ασφαλούς.

Η τοποθέτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μιχ. Χρυσοχοΐδη, αρμόδιου για θέματα ενέργειας, πριν από λίγες μέρες στο Ενεργειακό Συνέδριο του «Εκόνομιστ», δεν οδήγησε καν στη γνωστή «κονταρομαχία» εντυπώσεων, ίσως επειδή το διεθνές ακροατήριο και η παρουσία των επικεφαλής των εγχώριων επιχειρήσεων, οδήγησαν σε μια «πολιτισμένη», τεχνοκρατική, προσέγγιση του θέματος. Ωστόσο, οι γνωστές επικαλύψεις των δύο κομμάτων στον τομέα της ενεργειακής πολιτικής, εμφανίστηκαν και πάλι σε όλο τους το μεγαλείο, αφορούν τις πρόσφατες τοποθετήσεις τους και αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν καν το δίλημμα της επιλογής ανάμεσά τους και σ' αυτή την περίπτωση.

Οι ταυτίσεις

Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης ανέφερε αρχικά ότι «μια εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση για να χαράξουμε ενεργειακή πολιτική, είναι η κλιματική αλλαγή». Εθεσε με αυτό τον τρόπο την «περιβαλλοντική» διάσταση της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ η οποία συνάδει με το ευαισθητοποιημένο «κοινό αίσθημα» για την προστασία του περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση δεν κάνει κάτι αντίθετο. Πέρα από την απόφασή της να αποκηρύξει το λιθάνθρακα - έστω και αν οι αιτίες της δεν έχουν να κάνουν με την προστασία του περιβάλλοντος -, στις 18 του Φλεβάρη ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης δήλωνε ότι χρειάζεται «τροποποίηση του ενεργειακού σχεδιασμού της χώρας» και «στροφή σε μια πιο πράσινη κατεύθυνση», ενώ με αφορμή την «Ωρα της Γης» και το σβήσιμο των φώτων για μία ώρα, δήλωνε στις 26 του Μάρτη: «Η προστασία του περιβάλλοντος είναι ψηλά στην ατζέντα του υπουργείου Ανάπτυξης». Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ξέρουν ότι με πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος μπορούν να προωθηθούν σημαντικά οι «πράσινες μπίζνες» και δηλώνουν ότι θα συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση. Να σημειωθεί ότι η δήλωση Χρυσοχοΐδη για την «κλιματική αλλαγή» ήρθε αμέσως μετά την «δέσμευση» 61 ηλεκτροπαραγωγικών εταιρειών της Ευρώπης για εξάλειψη των εκπομπών άνθρακα έως το 2030... με το αζημίωτο. Ολοι μαζί, λοιπόν, στην... κοινή προσπάθεια.

Το ΠΑΣΟΚ δρομολόγησε την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και ξεκίνησε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, μεταξύ άλλων. Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης σημείωσε ότι η ΔΕΗ «θα αποτελέσει για μας όχημα για την αναπτυξιακή προσπάθεια που πρέπει να κάνει η χώρα τα επόμενα χρόνια στον τομέα της ενέργειας». Για να ταυτιστεί με την κυβέρνηση της ΝΔ και τον υπουργό Ανάπτυξης, που επανειλημμένα έχει δηλώσει, όπως και στις 13 του Φλεβάρη: «Σε όλο αυτό το νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται, η ΔΕΗ ήταν και παραμένει η κολόνα του ενεργειακού μας συστήματος. Στη ΔΕΗ στηριζόμαστε και θα στηριχθούμε».

Οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας ελέγχονται πλέον για τα καλά από τους ενεργειακούς κολοσσούς. Εκεί είναι το χρήμα, δεδομένης και της υψηλής αποζημίωσης για ηλεκτροπαραγωγή από αυτές. Νέες διατάξεις προωθούνται για περισσότερη ελευθερία στην εγκατάσταση αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως η πολιτική δύναμη που θέλει να πάει τη χώρα... ένα βήμα πιο πέρα. Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης επισήμανε: «Οχι πια εισαγωγείς και μεταπράτες, αλλά προσπάθεια για κατασκευή κλιμάτων, ή ολόκληρων εγκαταστάσεων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας». Ωστόσο φαίνεται να έχει τις ίδιες απόψεις και η κυβέρνηση. Ο Κ. Χατζηδάκης σημείωνε στις 19 του Μάρτη, με αφορμή την παρουσίαση του σχεδίου για το «Πράσινο Νησί»: «Θα συμβάλλει στην ανάπτυξη τεχνογνωσίας πάνω στη χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας. Θα αποτελέσει πεδίο δοκιμών και ανάπτυξης των τεχνολογιών σε πραγματικές συνθήκες και θα αποτελέσει σημαντικό εργαλείο για την πολιτική της πράσινης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, αλλά και ένα εθνικό κεφάλαιο για περαιτέρω εκμετάλλευση και εξαγωγή».

Η Ερευνα και Τεχνολογία είναι ένας τομέας στον οποίο δίνει ιδιαίτερη σημασία η ΕΕ, με εκτενείς αναφορές και στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Δύο είναι τα βασικά ζητούμενα. Οι δημόσιοι ερευνητικοί φορείς, εκπαιδευτικοί και μη, να δουλεύουν για λογαριασμό των επιχειρήσεων και να στραφούν σε εφαρμογές που θα οδηγήσουν σε επικερδή προϊόντα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν, με τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη να δηλώνει ότι πρέπει «να ξαναβάλουμε το Πανεπιστήμιο να δουλέψει και να συνδεθεί με την πραγματική οικονομία» και τον Κ. Χατζηδάκη να λέει στις 8 του Γενάρη: «Να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση της σύνδεσης της έρευνας με την παραγωγή. Γιατί τα δύο αυτά μεγέθη ασύνδετα δεν μπορεί να έχουν τη δυναμική, η οποία απαιτείται. Είναι μια δύσκολη προσπάθεια, γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχει ούτε η παιδεία, ούτε η τεχνογνωσία να προχωρήσουμε, αλλά είναι κρίμα να μην το κάνουμε την ώρα που διαθέτουμε και σπουδαία εκπαιδευτικά ιδρύματα και κυρίως σπουδαία μυαλά». Στις 26 του Φλεβάρη πρόσθετε ότι χρειάζεται «στενή συνεργασία ερευνητικών κέντρων και αγοράς, ώστε η έρευνα και η καινοτομία να αξιοποιούνται για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας».

Στον τομέα της τροφοδοσίας με φυσικό αέριο, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης δήλωνε στο Διεθνές Ενεργειακό Συνέδριο ότι «πρέπει να είμαστε πάρα πολύ τολμηροί, πάρα πολύ οραματικοί, εξαιρετικά επιθετικοί μέσω των διπλωματικών μας σχέσεων» για «τη διαφοροποίηση των πηγών εφοδιασμού της χώρας». Αυτό λένε και οι Αμερικάνοι, αυτό λένε και οι ηγέτες της ΕΕ, αυτό λέει το ΠΑΣΟΚ, αυτό λέει και η κυβέρνηση μέσω του Κ. Χατζηδάκη, που στις 16 του Μάρτη σημείωνε ότι ο ένας από τους δύο άξονες της ενεργειακής στρατηγικής της κυβέρνησης είναι: «Ασφάλεια του ενεργειακού εφοδιασμού με διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών. Για το σκοπό αυτό αξιοποιούμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας μας και την αναδεικνύουμε σε ενεργειακό κόμβο στην ευρύτερη περιοχή».

Ολα τα παραπάνω είναι ενδεικτικά σημεία ταύτισης της ενεργειακής πολιτικής των δύο κομμάτων. Υπάρχουν πολύ περισσότερες, συμπτώσεις. Συμφωνούν και οι δύο ότι πρέπει να ενισχυθούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα στον ενεργειακό τομέα και στις ΑΠΕ. Προωθεί το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ ασκεί κριτική για τις... καθυστερήσεις. Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης δήλωνε στο Συνέδριο ότι οι Ελληνες είμαστε γενικά ρυπαροί, επιβαρυντικοί για το περιβάλλον, και ο υπουργός Ανάπτυξης εξέθετε τα μέτρα για την εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας σε συνδυασμό με την προστασία του περιβάλλοντος. Πάνω και πέρα από όλα αυτά, συναινούν και συναγωνίζονται στην υλοποίηση της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας.

Η θέση του ΚΚΕ

Στη βάση αυτών των συμπτώσεων, η επιλογή δεν προσφέρεται ως δυνατότητα. Μπορεί και οι δυο «μονομάχοι» να ισχυρίζονται πως η πολιτική τους έχει ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του ελληνικού λαού, αλλά είναι ένα ακόμη ψέμα. Γιατί προσεγγίζουν την ευημερία των πολιτών μέσω της ευημερίας των επιχειρήσεων και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, πράγματα ασύμβατα μεταξύ τους. Είναι πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το κατά πόσο αυτή η πολιτική είναι σε θέση, και έχει την πρόθεση, να υπηρετήσει το λαϊκό συμφέρον. Ωστόσο, είναι η αντίθετη άποψη, ο άλλος δρόμος, στον οποίο πρέπει να αναζητηθεί η λύση. Στην πρόταση του ΚΚΕ για την ενεργειακή πολιτική, τους στόχους που πρέπει να υπηρετεί, το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον στο οποίο μπορεί να γίνει πράξη. Για κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στις πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής. Για έναν αποκλειστικά κρατικό, ενιαίο φορέα ενέργειας, μηχανισμό της λαϊκής οικονομίας, με σκοπό την εξασφάλιση φτηνής λαϊκής κατανάλωσης, την πλήρη αξιοποίηση των εγχώριων πρώτων υλών, τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την ασφάλεια των εργαζομένων.


Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Για το σχέδιο πολιτικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές

Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στην πρόσφατη Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε άλλα εγκρίθηκε και το σχέδιο πολιτικού πλαισίου για την Ευρώπη και τις ευρωεκλογές. Αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε από τον Θ. Παρασκευόπουλο, ο οποίος κλείνοντας την εισήγησή του ανέφερε πως «με βάση το κείμενο του πολιτικού πλαισίου θα συνταχθεί η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές». Το σχέδιο που παρουσιάστηκε εγκρίθηκε και έτσι βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία σύνταξης μιας «σύντομης, εύληπτης, αιχμηρής» - όπως είπε ο εισηγητής - διακήρυξης.

Πριν δούμε αναλυτικά ορισμένα από τα κύρια θέματα που τίθενται στο σχέδιο πολιτικού πλαισίου για τις ευρωεκλογές που εγκρίθηκε, θα σταθούμε σε ορισμένες αναφορές του εισηγητή του σχεδίου, που έγιναν κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του στην πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Κατ' αρχήν, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, ξεκαθάρισε ότι «η ενότητα της Ευρώπης απειλείται από τους διευθυντές της. (...) Αυτοί με την αποθέωση του κέρδους, που χωρίζει τους ανθρώπους και τους λαούς, καλλιεργούν το έδαφος του αντιευρωπαϊσμού στην πιο απεχθή μορφή του, τον εθνικισμό. Αυτοί πρέπει να ηττηθούν». Επομένως η πάλη ενάντια στην ΕΕ, δηλαδή στον καπιταλισμό, για το ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικισμός και όχι πάλη για τα συμφέροντα των λαών! Να λοιπόν πώς αμαυρώνουν τη λαϊκή πάλη κατά της καπιταλιστικής ΕΕ υπονομεύοντάς την, γεγονός που υποτάσσει τους λαούς στα μονοπώλια.

Ταυτόχρονα εντοπίζουν όλο το πρόβλημα που υπάρχει στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», δηλαδή την αντιλαϊκή πολιτική στην Κομισιόν και στο πρόσωπο του Μπαρόζο. Λες και αν υπάρξει άλλη Κομισιόν και κάποιος άλλος αντί του Μπαρόζο θα λυθούν όλα ως διά μαγείας και ο ιμπεριαλιστικός μηχανισμός της ΕΕ θα μετατραπεί σε μια ένωση που θα παίρνει πολιτικές αποφάσεις σε όφελος των λαών!

Σε άλλα σημεία της εισήγησης γίνεται λόγος για τον «κορσέ του νεοφιλελευθερισμού» και την «απόλυτη κυριαρχία των κερδοσκόπων», για «προστασία του περιβάλλοντος που δε θα εξαρτάται από τα κέρδη», για «Ευρώπη δημοκρατική» με θεσμούς που «δε θα στρέφονται εναντίον των ανθρώπων, όπου οι θεσμοί της λαϊκής κυριαρχίας θα ενισχύονται αντί να αφυδατώνονται». Αλήθεια, πού ανακάλυψαν θεσμούς λαϊκής κυριαρχίας στο ευρω-οικοδόμημα των μονοπωλίων; Στην εξουσία τους; Αλλη μια αυταπάτη που σπέρνουν οι οπορτουνιστές, ότι μπορεί να υπάρχει εξουσία του κεφαλαίου και θεσμοί που θα εξυπηρετούν τους λαούς! 'Η, πιο σωστά, η απάτη των οπορτουνιστών που συγκαλύπτουν τη στρατηγική στήριξης της καπιταλιστικής ΕΕ με τη λογική του ηθικού καπιταλισμού. Επικίνδυνη πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα.

Για να συμπυκνώσουμε το νόημα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην ΕΕ, θα χρησιμοποιήσουμε τη φράση από την εισήγηση του Θ. Παρασκευόπουλου: «Στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης είμαστε αριστερή αντιπολίτευση». Στόχος που όχι μόνο δεν αλλάζει επί της ουσίας τίποτα προς όφελος της εργατικής τάξης, αλλά ακόμα πιο άσχημα την καταδικάζει στα χειρότερα, αποπροσανατολίζει, συσκοτίζει από τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων και αποτελεί το καλύτερο «αριστερό» άλλοθι για να περνά αλώβητη κάθε ιμπεριαλιστική επιδίωξη της ΕΕ.

Αυτή η λογική διαπέρασε και τις παρεμβάσεις όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα αυτών που θέλουν να εμφανίζονται αντικαπιταλιστικές, όπως η ΔΕΑ και η ΚΟΕ. Η Ελ. Σωτηρίου, υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από την ΚΟΕ, στην ομιλία της θέλησε να δείξει ότι δεν υπάρχει αντιευρωπαϊκός προσανατολισμός στις θέσεις της ΚΟΕ. Είπε συγκεκριμένα, ανάμεσα σε άλλα: «Είναι άραγε αντιευρωπαϊσμός το κεντρικό σύνθημα του Φόρουμ ενάντια στην ΕΕ του νεοφιλελευθερισμού, του πολέμου και του ρατσισμού; Είναι αντιευρωπαϊσμός να λες ότι Ενωμένη Ευρώπη με τη σφραγίδα του νεοφιλελευθερισμού και της αντίδρασης δεν πρόκειται να οικοδομηθεί;»...

Ας δούμε τώρα πιο αναλυτικά μερικά ζητήματα από το σχέδιο πολιτικής απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ για την Ευρώπη και τις ευρωεκλογές.

1. Στο σημείο 4 αναφέρεται: «Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που εκδηλώθηκε με ένταση στον χρηματοπιστωτικό τομέα, εξελίσσεται ραγδαία σε γενικευμένη δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Αναδεικνύει το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης. Είναι ταυτόχρονα κρίση περιβαλλοντική, κοινωνική, αξιών και θεσμών. Κρίση στρατηγικής και ηγεμονίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού».

Σε αυτό το σημείο ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για χρεοκοπημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Και μιλά για χρεοκοπημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ως διέξοδο μια άλλη διαχειριστική πολιτική με κρατικές τράπεζες, λες και οι κρατικές δεν είναι καπιταλιστικές ή δε θα εξυπηρετούν το κεφάλαιο αλλά το λαό. Γι' αυτό χαρακτηρίζει την κρίση ως «χρηματοπιστωτική». Ετσι όμως συγκαλύπτει το αντικειμενικό της εκδήλωσής της που οφείλεται στην καπιταλιστική παραγωγή, είναι αναπόφευκτη, δεν αντιμετωπίζεται φιλολαϊκά με καμιά μορφή διαχείρισης. Αρα με όλα τα παραπάνω παρεμποδίζει, υπονομεύει την ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε αντικαπιταλιστική ρότα, προβάλλοντας το συμβιβασμό της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων σε μια πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, που επιπλέον είναι και ανεφάρμοστη σε συνθήκες απελευθέρωσης της αγοράς και του κεφαλαίου. Και εδώ δεν μπορούν αντικειμενικά να εφαρμοστούν ρυθμίσεις, δηλαδή παρεμπόδισής τους. Επομένως προβάλλουν ως διέξοδο την υποταγή σε ένα λιγότερο βάρβαρο καπιταλισμό. Δηλαδή διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Λένε αντικειμενικά ότι δεν είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός το πρόβλημα και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, σε τέτοιο βαθμό που από τη μια το κεφάλαιο να έχει συσσωρεύσει τεράστια κέρδη και ο εργάτης να μην μπορεί να καταναλώσει όπως πριν για να αναπληρώσει την εργατική του δύναμη. Αλλά - κατά τον ΣΥΝ - ο τρόπος που η άρχουσα τάξη και τα μονοπώλια με «παπατζίδικα κόλπα» καταχρώνται την εξουσία τους.

Αλλωστε, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, το έχει πει καθαρά: «Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή πολιτική για την κρίση. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τίποτε από το πώς, με την κατάργηση κάθε ελέγχου στον χρηματοπιστωτικό χώρο, φθάσαμε στη σημερινή κρίση. (...) δεν έλεγχαν τα γιγαντιαία παπατζίδικα κόλπα των τραπεζικών ομίλων» (ΑΥΓΗ, 22/3/2009).

2. Είναι πολύ λογικό, όταν το πρόβλημα το εντοπίζεις στο «νεοφιλελεύθερο μοντέλο» να θεωρείς - όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ - ότι αν ανατραπεί αυτό και έρθει κάποιο άλλο, ας πούμε λιγότερο σκληρό, σοσιαλδημοκρατικό για παράδειγμα, τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα.

Ας δούμε τι λένε γι' αυτό στο σημείο 1. «... τα κινήματα αμφισβήτησαν τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και έκαναν νεκρό γράμμα πολλές επιλογές του νεοφιλελευθερισμού σε πολλές χώρες της Ευρώπης». Μήπως αυτό, ακόμα κι αν συνέβη κάτω από την πίεση μεγάλων ή μικρών κινητοποιήσεων, οδήγησε σε λύσεις ριζικές; Οσο σημαντικό κι αν είναι να κερδίζει το Κίνημα μάχες στο πλαίσιο της οικονομικής πάλης - και είναι σημαντικό - μπορεί αυτό από μόνο του να ανοίξει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μια και καλή; Να καταργήσει τις κρίσεις; Οχι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως καταφέρνει να το συμβιβάσει. Αφού λέει όλα τα παραπάνω, σημειώνει σε άλλο σημείο του σχεδίου πολιτικού πλαισίου: «... οι δυνάμεις της Αριστεράς να επιβάλλουν σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες τάξεις, την παγκόσμια ειρήνη, τη δικαιοσύνη, τη διεθνή αλληλεγγύη, την κοινωνική και πολιτική ισότητα, τη διάσωση του περιβάλλοντος, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Είναι δυνατόν η πάλη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό να σημάνει το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο; Οταν, την ίδια στιγμή, δε γίνεται πουθενά λόγος για πολιτική πάλη, για πάλη που θα βάζει ζήτημα εξουσίας της εργατικής τάξης; Εξουσίας που να σχεδιάζει κεντρικά την παραγωγή με γνώμονα την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων, που ολοένα και αυξάνονται;

3. Στο σημείο 5 αναφέρεται: «Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί χρησιμοποιούνται για να επιβληθούν μέτρα που αυξάνουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής και εργασίας των εργαζομένων και μειώνοντας δραστικά το εισόδημά τους. Χρησιμοποιούνται επίσης για να περιοριστεί η δημοκρατία, ο λαϊκός έλεγχος των κυβερνώντων».

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν και αλλιώς; Προς όφελος δηλαδή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Πώς εξηγείται όμως το εξής; Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (σε έναν από τους θεσμούς που αναφέρεται) να ζητά γρήγορη και άμεση υλοποίηση στην Ελλάδα αντιμεταναστευτικών οδηγιών. Πώς εξηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει ό,τι ακριβώς προτείνει ο ...θεσμός «Κομισιόν» για το σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό, την περίφημη έκθεση ΣΕΡΚΑΣ; Που καταδικάζει Ελληνες και μετανάστες εργάτες να δουλεύουν 65 ώρες την εβδομάδα; Πώς εξηγείται να ζητά - με μια άλλη διαχείριση - την εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που ξεκληρίζει τους αγρότες; Δεν εξηγείται. Αυτός είναι ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο...

Οσον αφορά το θέμα: «λαϊκός έλεγχος των κυβερνώντων» ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σπέρνει αυταπάτες πως οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης μπορούν τάχα να υπόκεινται σε λαϊκό έλεγχο. Οπως αυταπάτη είναι και το ότι - σύμφωνα με αυτά που λέει - μπορεί το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι θεσμοί της ΕΕ να λειτουργούν προς όφελος της εργατικής τάξης.

4. Στο σημείο 6 καταγγέλλουν την «έντονη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ» και τη «μετατροπή των στρατών εφέδρων σε μισθοφορικούς, τη συντονισμένη προσπάθεια για δημιουργία ευρωστρατού».

Ας δούμε τι έχει πει μέχρι σήμερα ο ΣΥΝ για τον ευρωστρατό.

  • Στις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΝ το 1996: «Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι το συμφέρον της κοινωνίας και του έθνους, είναι από κάθε άποψη να βρίσκεται ενεργά και ισότιμα στη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Μια ΕΕ με δημοκρατική, ομοσπονδιακή πολιτειακή συγκρότηση, κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».
  • Στο 3ο Συνέδριο του ΣΥΝ το 2000, σε σχετικές αναλύσεις σημειώνεται: «Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση με δημοκρατικούς κοινωνικούς και οικολογικούς όρους μπορεί να είναι η απάντηση των λαών της Ευρώπης στις μεγάλες προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. Και αυτή η προοπτική πρέπει να αποτελέσει τη σημαία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι θα ενισχυθούν οι διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης, ότι θα προωθηθεί ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, ότι θα προωθηθεί η αμυντική ολοκλήρωση ότι θα διαμορφωθεί αυτόνομη κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας».
  • Το Νοέμβρη του 2001, σε ειδική ανακοίνωση για τον ευρωστρατό, ανέφερε ο ΣΥΝ: «Η δημιουργία ευρωστρατού έχει νόημα μόνον εάν εντάσσεται στην προοπτική της πολιτικής ενοποίησης και αυτονόμησης της Ευρώπης».
  • Το 2003, στην απόφαση του προγραμματικού Συνεδρίου του ΣΥΝ, ζητούσαν για την ΕΕ «την κρίσιμη στρατιωτική δύναμη που θα εγγυάται την άμυνά τους (σ.σ. των ευρωπαϊκών κρατών) και θα τους επιτρέπει την αυτόνομη παρουσία και τη δυνατότητα παρέμβασης στα παγκόσμια πράγματα».

5. Στο σημείο 7 λένε: «...οι μύθοι του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης καταρρέουν. Η "ελεύθερη αγορά", ο "ανταγωνισμός παντού", "η ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου" αποδείχτηκαν συνώνυμα του νεοφιλελεύθερου δόγματος "τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους και το περιβάλλον"».

Για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυτοί οι ...«μύθοι» είναι το ευαγγέλιό τους. Πέρα όμως από αυτό, εδώ επαναφέρει το γνωστό αποπροσανατολιστικό και επικίνδυνο για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σλόγκαν «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Και πως ο ανταγωνισμός παντού είναι εκείνος που ανατρέπει την αρχή τους. Λες και δεν ήθελαν αυτόν ακριβώς τον ανταγωνισμό, όταν ψήφιζαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν πανηγύριζαν για την ΟΝΕ και το ευρώ, όταν ζητούσαν πολιτική ενοποίηση, κοινές πολιτικές σε όλους τους τομείς, επομένως και πέρασμα όλων των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ σε βάρος της εργατικής τάξης. Παρ' όλα αυτά, στο σημείο 9 λένε: «Κατάργηση του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, του Συμφώνου Σταθερότητας». Οταν είναι το κόμμα που έβαλε γερή πλάτη για την ισχυροποίηση και οικοδόμηση αυτής της ΕΕ, αρχής γενομένης από την υπερψήφιση της Συνθήκης που τώρα ζητούν να καταργηθεί. Αλλά μήπως δε λένε ακριβώς κατάργηση της Συνθήκης; Γιατί ήδη έχουν διατυπώσει την άποψη περί κατάργησης των νεοφιλελεύθερων άρθρων της Συνθήκης και όχι κατάργηση του θεμέλιου της ΕΕ, όπως είναι το Μάαστριχτ. Και πώς να το πουν άλλωστε, αφού είναι υπέρ της ΕΕ; Αλλο ένα δείγμα καιροσκοπισμού και αφερεγγυότητας.

6. Στο σημείο 16 λένε: «η ενωτική πολιτική (εννοώντας τη δική τους) είναι πυρήνας της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ και βρίσκεται στον αντίποδα της λεγόμενης "Κεντροαριστεράς". Τα αριστερά Κόμματα που συμμετείχαν σε κεντροαριστερές κυβερνήσεις, δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργατικών και λαϊκών τάξεων και την ειρήνη, αποδέχτηκαν το νεοφιλελευθερισμό και την επιθετική ιμπεριαλιστική πολιτική. Οι επιλογές αυτές βρίσκονται σε αντίθεση με τη στρατηγική και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ».

Καλά όλα αυτά. Μόνο που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευκρινίσει το εξής: Οταν χειροκροτούσαν τον Ζοσπέν στη Γαλλία και τον Ντ' Αλέμα, τον Πρόντι και τον Μπερτινότι στην Ιταλία, μπορεί να μην έβλεπαν τα αντιλαϊκά μέτρα που έπαιρναν. Μήπως δεν έβλεπαν και τις βόμβες που έπεφταν για παράδειγμα στο λαό της Γιουγκοσλαβίας; Οταν πανηγύριζαν για τον σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ στη Γερμανία, δεν έβλεπαν ότι εφάρμοζε τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ; Οταν χειροκροτούσαν την εκλογή τέτοιων κυβερνήσεων αυταπατούνταν; Και αν αυταπατήθηκαν γιατί να τους εμπιστευτεί ο λαός τώρα που το κατάλαβαν; Οταν συνέβαλαν στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος στηρίζοντας αυτές τις κυβερνήσεις, γιατί σκούζουν όταν τους λέμε ότι αυτοαποκαλύπτονται ως καιροσκόποι, που άλλα έλεγαν χτες άλλα λένε σήμερα και γενικά λένε και κάνουν κατά πώς τους συμφέρει η πολιτική συγκυρία; Αλλά τέτοιοι είναι οι οπορτουνιστές, γι' αυτό και αφερέγγυοι.

7. Στο σημείο 21 λένε: «Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ούτε ένας εργαζόμενος χωρίς πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Να εξαλειφθεί η μαύρη εργασία».

Η συμβολή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων είναι μεγάλη. Οπου έχει δικούς του δημάρχους, η μερική απασχόληση είναι στα φόρτε της. Πρωτοστάτησε μέσα από τα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης (ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ) να περάσει στους δήμους η μερική απασχόληση, μαζί με τους εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόλις πριν μερικούς μήνες, στο Δήμο Θεσσαλονίκης ψήφισε υπέρ της πρόσληψης 200 συμβασιούχων στην υπηρεσία πρασίνου. Μόλις πριν 3 χρόνια στην ΚΕΔΚΕ και ο ΣΥΝ αναγνώρισε την αναγκαιότητα της μερικής απασχόλησης ως «κατεύθυνση και επιταγή της ΕΕ». Περίπου ένα χρόνο πριν το ΔΣ της ΚΕΔΚΕ είχε ζητήσει περισσότερα χρήματα για την εφαρμογή του προγράμματος της μερικής απασχόλησης. Ο ΣΥΝ όχι μόνο συμμετέχει στην απόφαση, αλλά εισηγητής είναι ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ! Ο ΣΥΝ συμμετέχει με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο να προπαγανδιστούν και να προωθηθούν διατάξεις για τη γενικευμένη εφαρμογή της μερικής απασχόλησης και της ανασφάλιστης εργασίας στους δήμους σε ευρύτερο πεδίο, όπως για τους σχολικούς φύλακες, τα Τοπικά Σύμφωνα και τις Τοπικές Πρωτοβουλίες Απασχόλησης.

8. Στα σημεία 11, 12 και 14 αναφέρει: «Χρειάζεται να αναδείξει μια εναλλακτική πορεία που θα αμφισβητήσει τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα». «Οι λαοί της Ευρώπης χρειάζονται ριζικό αναπροσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής, ριζική αναμόρφωση του τρόπου παραγωγής και κατανάλωσης». Και «... Για την προώθηση και επικαιροποίηση του οράματός μας για τη δημοκρατική και σοσιαλιστική ένωση της Ευρώπης, χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση και ανισότητες».

Αυτή εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως μέρος της στρατηγικής του στο σχέδιο πολιτικού πλαισίου για τις ευρωεκλογές. Και μπορεί να πουν ότι η τακτική ενός κόμματος (σ.σ. στάση στην ΕΕ, στάση στα συνδικάτα, στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά κ.α.) δεν είναι απαραίτητο να έχουν μια αντιστοιχία. Είναι έτσι; Μπορεί δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ να παλεύει (σ.σ. αφού μιλά για σοσιαλισμό) για κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και να προτείνει διακυβέρνηση και ενωτική πρόταση με ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού; Στο πλαίσιο - όπως λένε - ενός κόσμου με «ειρηνική συμβίωση, κοινωνικά και οικολογικά προσανατολισμένη ανάπτυξη, Ευρώπη με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία»;

Είναι πολύ πιθανό να θεωρούν ότι θα ξυπνήσουν μια μέρα και η αστική τάξη θα διοργανώσει τελετή παράδοσης - παραλαβής της εξουσίας «στα κινήματα, τους πολίτες, τους λαούς της Ευρώπης, στις δυνάμεις της εργασίας, στα κινήματα, τις κινήσεις, τις ομάδες, τους αριστερούς διανοούμενους και καλλιτέχνες». Αφού όπως λένε, η «δημοκρατική δράση» όλων αυτών θα βοηθήσει στη «ριζική αλλαγή του συσχετισμού στις χώρες μέλη εις βάρος του κεφαλαίου και των αστικών πολιτικών δυνάμεων» (σημείο 15). Δεν είναι η ταξική πάλη και η τελική σκληρή αναμέτρηση των δυνάμεων της αστικής τάξης με την εργατική τάξη που θα σφραγίσει την κοινωνική εξέλιξη, αλλά η «μαζική δημοκρατική δράση».

Μπροστά στις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαλέξει όπως συνήθως, το δρόμο, του αποπροσανατολισμού, της διπλοπροσωπίας, του καιροσκοπισμού, της συσκότισης του πραγματικού του ρόλου. Ισως με λιγότερη δόση κραγμένης ευρωλαγνείας. Πιο συγκαλυμμένα μεν, αλλά πάντα με αγωνιώδη προσπάθεια να συμβιβάσει κέρδη και ανθρώπους, κεφάλαιο και εργάτες, εκμεταλλευτή και θύμα. Με όποιον τρόπο κι αν το επιχειρεί, η πολιτική του πρέπει να καταδικαστεί και στις ερχόμενες ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.

Ακόμα περισσότερο που με τις διακηρύξεις του εμφανίζεται να κατακεραυνώνει την πολιτική της ΕΕ, αλλά στην πραγματικότητα όταν έχει μπροστά του το δίλημμα «πολιτική για τους εργάτες ή για το κεφάλαιο», διαλέγει το δεύτερο και με τα δυο χέρια, στηρίζοντας έτσι το αντιλαϊκό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ, προτείνοντας μιαν άλλη διαχείριση του καπιταλισμού.


Του
Κώστα ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΠΑΣΟΚ
Πιστό στη φιλομονοπωλιακή πολιτική που γεννά τα ελλείμματα

Φορτώνει τα δημόσια χρέη στην πλάτη του λαού, την ίδια στιγμή που προτείνει την παραπέρα ενίσχυση του κεφαλαίου

Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Η αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση που έστησε το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση όλη την προηγούμενη βδομάδα, με αφορμή την επιδείνωση του δημοσιονομικού ελλείμματος που ανήλθε στο 5% του ΑΕΠ και την αύξηση του δημόσιου χρέους που έφτασε στο 97,6% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας («Γιούροστατ»), ανέδειξε για πολλοστή φορά το παιχνίδι που παίζουν οι εταίροι του δικομματισμού στις πλάτες του λαού.

Το ΠΑΣΟΚ αμέσως μόλις δημοσιοποιήθηκαν τα στοιχεία έσπευσε μέσω της υπεύθυνης του τομέα Οικονομίας του να τα αποδώσει στην «κακοδιαχείριση» και τις «εσφαλμένες επιλογές» της κυβέρνησης, ενώ ο Γ. Παπανδρέου αναρωτήθηκε «πού πήγαν τα 80 δισ. ευρώ επιπλέον δημόσιο χρέος» που αύξησε από το 2004 η ΝΔ. Το σκηνικό, αν γυρίσουμε πέντε χρόνια πίσω είναι το ίδιο, μόνο που στο ρόλο του Γ. Παπανδρέου ήταν ο Κ. Καραμανλής που αρχικά κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ για «σπατάλες» και «ανικανότητα στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος» και στη συνέχεια κατέφυγε στην περιβόητη «δημοσιονομική απογραφή», για να ανακαλύψει τα πραγματικά δημόσια χρέη και ελλείμματα που του παρέδωσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Τι οδηγεί όμως τους εταίρους του δικομματισμού κάθε φορά που δημοσιοποιούνται τα συγκεκριμένα στοιχεία να αναλώνονται σε «κοκορομαχίες» γύρω από τις διαχειριστικές τους ικανότητες; Η κοινή πολιτική στρατηγική τους και η προσπάθεια συγκάλυψής της. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα στη χώρα δημιουργήθηκαν επειδή οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενίσχυσαν και ενισχύουν μέσω των φοροαπαλλαγών και των κρατικών επιδοτήσεων το μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι τα έξοδα του προϋπολογισμού αυξάνονται και τα έσοδά του μειώνονται, αφού, παρά τις μεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και το πάγωμα των μισθών των εργαζομένων που από κοινού ακολουθούν εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, οι συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών για «ζεστό χρήμα» από τα κρατικά ταμεία, δεν μπορούν να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς και οδηγούν στην αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

«Καταγγέλλει» την αύξηση των ελλειμμάτων...

Αυτήν την πολιτική επιλογή, ο Γ. Παπανδρέου και όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ τη γνωρίζουν πολύ καλά. Εξάλλου, την πενταετία 1999 - 2004 περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 73 δισ. ευρώ, αλλά τότε ο Γ. Παπανδρέου δεν αναρωτήθηκε πού πήγαν τα χρήματα; Ηταν χρήματα που δανείστηκε τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να καλύψει τις «τρύπες» και τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού που είχαν δημιουργηθεί από τις συνεχόμενες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών του μεγάλου κεφαλαίου και τις παχυλές επιδοτήσεις που έδιναν στους πολυεθνικούς ομίλους στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητάς» τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Γ. Παπανδρέου, όσο και η Λούκα Κατσέλη έσπευσαν μετά την ανακοίνωση των στοιχείων της «Γιουροστάτ» να αποκλείσουν τη συμμετοχή των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, μέσω της αύξησης της φορολογίας των κερδών τους, στην προσπάθεια μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν το ΠΑΣΟΚ ήδη από το 2004 στο κυβερνητικό του πρόγραμμα πρότεινε: «Τη μείωση του συντελεστή φορολογίας των ΑΕ και ΕΠΕ έως 30% με προοπτική το 25%»! Ενα στόχο που σήμερα έχει υλοποιήσει η κυβέρνηση της ΝΔ.

Αντίθετα, και παρά τις φραστικές κορόνες της Λ. Κατσέλη, η οποία σε κάθε δημόσια εμφάνισή της ισχυρίζεται ότι το ΠΑΣΟΚ «δε θα βάλει νέους φόρους στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα», ούτε θα επιλέξει να «επιβάλει έμμεσους φόρους» για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησε ούτε φραστικά να καταγγείλει τα νέα φοροεισπρακτικά μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση, στηρίζοντας την καινούργια επιδρομή σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος. Εξάλλου, την ίδια πρακτική ακολουθούσαν και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που την περίοδο 2000 - 2004 αύξησαν τους έμμεσους φόρους κατά 23,5%!!

...αλλά ενισχύει την πολιτική που τα δημιουργεί...

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα, λοιπόν, δημιουργούνται επειδή ακριβώς οι κυβερνήσεις του δικομματισμού από τους κρατικούς προϋπολογισμούς ενισχύουν το κεφάλαιο. Τη συνέχιση αυτής της πολιτικής στηρίζει και σήμερα το ΠΑΣΟΚ μέσα από τις θέσεις και το πρόγραμμά του. Ειδικότερα, μέσα από το σχέδιό του και τις προτάσεις για την «έξοδο από την οικονομική κρίση» και την «πράσινη ανάπτυξη», το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε απόλυτη ταύτιση με την κυβέρνηση, προτείνει πολύπλευρες επιδοτήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο με χρήματα που θα βγουν από τα κρατικά ταμεία και θα εκτινάξουν τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Συγκεκριμένα προτείνει:

-- Να μην αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, που σήμερα βρίσκονται στο 25%.

-- Την παροχή νέων οικονομικών κινήτρων και φοροαπαλλαγών στους μεγαλοεπιχειρηματίες που θα επενδύσουν στην «πράσινη ανάπτυξη», μέσα «από μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος συμπεριλαμβανομένων και των επιδοτήσεων».

-- «Ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου και συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου».Τάσσεται δηλαδή υπέρ της ενίσχυσης των τραπεζών με τα 28 δισ. που θα βγουν από τα κρατικά ταμεία.

-- Τη δρομολόγηση νέων «έργων με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ)» μέσω «ενός νέου ευνοϊκότερου καθεστώτος». Που θα σηματοδοτήσει την παροχή «ζεστού χρήματος» στους επιχειρηματίες από τον κρατικό προϋπολογισμό.

-- Την επιτάχυνση του «προγράμματος δημοσίων επενδύσεων», ώστε να τονωθούν οι τομείς της «πραγματικής οικονομίας». Πρόκειται για χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων που θα κατευθυνθούν στις τσέπες των μεγαλοκατασκευαστών.

--«Επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών των νέων έως 30 χρόνων για 4 χρόνια» και «νέα προγράμματα επιδοτούμενης επαγγελματικής εκπαίδευσης για επαγγελματική κατάρτιση νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας». Προσφέρει φτηνό εργατικό δυναμικό στους επιχειρηματίες, μέσα από την προώθηση νέων ελαστικών μορφών απασχόλησης, τις οποίες θα χρηματοδοτήσει και θα επιδοτήσει το κράτος.

...και καλεί το λαό να πληρώσει το «μάρμαρο»!

Την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ, με τις θέσεις και τις προτάσεις του για τη θέσπιση φοροαπαλλαγών στις επιχειρήσεις, την ενίσχυση των κρατικών επενδύσεων και την προώθηση των ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης, συνεχίζει την ταξική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, διογκώνοντας τα δημόσια ελλείμματα, στέλνει τον αντιλαϊκό «λογαριασμό» στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Το ΠΑΣΟΚ σε πλήρη ταύτιση με την κυβέρνηση, πειθαρχώντας στις υποδείξεις της ΕΕ και τους δείκτες του «Συμφώνου Σταθερότητας», συνηγορεί με την επιβολή μέτρων εισπρακτικού φορολογικού χαρακτήρα που επιβαρύνουν κυρίως τα λαϊκά στρώματα. Μπορεί ο Γ. Παπανδρέου και η Λ. Κατσέλη να υποστηρίζουν ότι έχουν διαφορετικό «φορολογικό σχέδιο και θα φορολογήσουν τους πλούσιους» και ότι στοχεύουν στον περιορισμό της «σπατάλης στο δημόσιο τομέα», αλλά επί της ουσίας προτείνουν:

  • «Ολα τα εισοδήματα, από εργασία, από μερίσματα, από ενοίκια, από υπεραξίες, θα φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο με βάση μια ενιαία φορολογική κλίμακα».Δηλαδή μισθωτοί και συνταξιούχοι να φορολογούνται με τον ίδιο «συντελεστή» (!!) με τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές και τους εισοδηματίες...
  • «Μείωση του φορολογικού συντελεστή στα κέρδη που μένουν στην επιχείρηση και επενδύονται παραγωγικά».Αναλαμβάνοντας σαφέστατη δέσμευση να φορολογήσουν με «χαμηλό συντελεστή» τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, προκειμένου να ενισχύσει το κεφάλαιο και τη διαδικασία συγκεντροποίησής του.

Οσο για τα μέτρα περιορισμού των δημόσιων δαπανών που και πάλι θα βαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, γιατί θα έχουν σοβαρές συνέπειες σε τομείς της κοινωνικής πολιτικής, το ΠΑΣΟΚ τόσο στο πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του, όσο και σήμερα έχει ξεκάθαρη θέση. Μετά την αναγγελία των μέτρων της «Γιουροστάτ», ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωνσταντίνου, αφού αρχικά εγκάλεσε την κυβέρνηση για «απουσία σχεδίου», στη συνέχεια ξεκαθάρισε: «Ενα πραγματικό πρόγραμμα περιστολής της σπατάλης στο Δημόσιο, το οποίο θα είχε συγκεκριμένους στόχους, θα ήταν κάτι το οποίο εμείς θα υιοθετούσαμε, γιατί έχουμε προτείνει κάτι τέτοιο»!! Ανάβοντας το «πράσινο φως» στην κυβέρνηση θα εξαπολύσει νέο μπαράζ περικοπών.

Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της συνέχισης της άγριας μονόπλευρης λιτότητας, με το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων στο δημόσιο τομέα, τα οποία μάλιστα κατήγγειλε σαν «προεκλογικά μέτρα»!!, παραμένοντας φερέγγυο στην πολιτική που χάραξαν τα συνδικαλιστικά του στελέχη στη ΓΣΕΕ, όταν την τελευταία 5ετία έχουν υπογράψει με τον ΣΕΒ δυο συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις που κυμάνθηκαν από 77 λεπτά του ευρώ, έως ένα ευρώ στο μεροκάματο του εργαζόμενου, τις οποίες ο Γ. Παπανδρέου χαιρέτισε ως «υποδείγματα κοινωνικής συμφωνίας»!

Κάθε φορά, λοιπόν, που το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει την κυβέρνηση για «ανικανότητα» και ο Γ. Παπανδρέου, όπως έπραξε την Παρασκευή, υπόσχεται «μια Ευρώπη κοινωνική για μια δίκαια κοινωνία», κατά τη διάρκεια συνάντησης «ηγετών του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος» στη Γαλλία, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να κουμπώνονται...

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που καταγγέλλει τη ...«νεοφιλελεύθερη διαχείριση για την κρίση» είναι αυτή που χέρι - χέρι μαζί με τα κόμματα που καταγγέλλει, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης ψηφίζει τις παραπέρα ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης (ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε ότι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα «ανοίξει το Ασφαλιστικό»), καθιερώνει με νόμους την 3ήμερη και 4ήμερη εργασία, τσακίζει συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα, είναι ότι δε φέρουν την ευθύνη ούτε για τα ελλείμματα, ούτε για το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και δεν οφείλουν να τα πληρώσουν. Την κρίση πρέπει να την πληρώσουν οι πλουτοκράτες που τη δημιούργησαν και για να γίνει αυτό πρέπει να τιμωρηθούν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που προασπίζουν τα συμφέροντά τους, κλονίζοντας την πολιτική τους εξουσία, αμφισβητώντας το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν.


Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού

Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγει συνεχώς τις συζητήσεις στα αστικά επιτελεία, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της. Με ένα και μοναδικό στόχο: οι συνέπειες της για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Αλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. Το τελευταίο είναι υπερτιμημένο και με την αγυρτεία του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, και μέσω του απαραίτητου στον καπιταλισμό μηχανισμού των Χρηματιστηρίων, και πρέπει να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Αυτό θα το κάνει η κρίση. Ταυτόχρονα όμως η κρίση καταστρέφει τις μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που αντικειμενικά θα τις καρπωθούν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, επομένως ωθεί και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.

Οδυνηρές, βεβαίως, είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις. Η ανεργία λόγω απολύσεων ή και κλεισίματος επιχειρήσεων, η φτώχεια λόγω μείωσης μισθών ή μείωσης των εργάσιμων ημερών και μισθών ταυτόχρονα, η παραπέρα ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου που οδηγεί στην αύξησή του, συνολικά η αδυναμία κάλυψης των αναγκών των λαϊκών οικογενειών, φέρνουν σε δεινή θέση τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Η εκδήλωσή της κρίσης είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από τη θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά. Γιατί η αιτία της οικονομικής κρίσης βρίσκεται στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Τι είναι οικονομική κρίση

Αν και οι ορισμοί δεν μπορούν πάντα να δώσουν με σαφήνεια τόσο την περιγραφή όσο και την ουσία ενός φαινομένου, μπορούμε να πούμε το εξής: Κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν είναι μόνιμη, αδιάκοπη, αλλά διακόπτεται περιοδικά και η άνοδος εναλλάσσεται με την πτώση. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «κυκλική οικονομική κρίση».

Διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή σημαίνει ότι οι καπιταλιστές τα κέρδη που καρπώνονται, δεν τα καταναλώνουν ολόκληρα, ως εισόδημα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος το ξαναρίχνουν στην παραγωγή, κάνουν δηλαδή επενδύσεις, διευρύνοντας τις διαστάσεις του κεφαλαίου τους προκειμένου να αυξάνουν την υπεραξία, άρα και τα κέρδη που αντλούν. Αυτή η συνεχής διαδικασία, που αυξάνει το μέγεθος του κοινωνικού κεφαλαίου, διακόπτεται περιοδικά.

Πού οφείλεται όμως η κρίση, ποιες οι αιτίες που ξεσπά; Στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις τα εμπορεύματα παράγονται με τη συλλογική εργασία πολλών μαζί εργατών. Η παραγωγή επομένως γίνεται κοινωνική. Ακριβώς η μεγάλη καπιταλιστική παραγωγή προϋποθέτει τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας σε ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη. Γεγονός που σημαίνει την ολοένα και πιο στενή και αμοιβαία σχέση ανάμεσα σε ξεχωριστές επιχειρήσεις και κλάδους. Οπως για παράδειγμα ανάμεσα σε ενεργειακές επιχειρήσεις και άλλες βιομηχανίες, οι οποίες επίσης συνδέονται με επιχειρήσεις παραγωγής πρώτων υλών, επιχειρήσεις ενέργειας κλπ.

Αλλά ακόμη και ένα τελικό προϊόν (π.χ. αυτοκίνητο), είναι αποτέλεσμα διαφορετικών επιχειρήσεων του ίδιου κλάδου, αφού ο κινητήρας του παράγεται σε άλλη επιχείρηση, άλλα εξαρτήματα (π.χ. το πλαίσιό του, οι τροχοί, τα λάστιχα κλπ.) σε άλλες επιχειρήσεις και η συναρμολόγησή του να γίνεται σε άλλη επιχείρηση.

Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή

Η κοινωνική παραγωγή διαρθρωμένη σε πολλές ξεχωριστές επιχειρήσεις, ιδιοκτησίας διαφορετικών καπιταλιστών, σημαίνει ότι αυτοί οι καπιταλιστές παράγουν καθένας για τον εαυτό του, με τάση την όσο το δυνατό μεγαλύτερη παραγωγή, για να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη. Ετσι όμως η παραγωγή γίνεται άναρχη, αφού κίνητρο, νόμος είναι το κέρδος. Εδώ πράγματι οι καπιταλιστές παράγουν σε μια αγορά προσδοκώντας να πουληθούν τα εμπορεύματά τους, αλλά παράγοντάς τα δε σημαίνει ότι μπορούν συνεχώς να πουλιούνται. Οτι η κοινωνία συνεχώς θα μπορεί να απορροφά ολόκληρη τη συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή.

Από τη στιγμή που δεν μπορούν να πουληθούν τα εμπορεύματα, αρχίζουν να εμφανίζονται τα σημάδια της κρίσης. Και αυτό γιατί στην καπιταλιστική παραγωγή δεν μπορεί να υπάρξει αντιστοιχία στην κοινωνική παραγωγή και στη δυνατότητα πραγματοποίησης όλης της παραγωγής, αφού οι καπιταλιστές δεν παράγουν για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, αλλά για το κέρδος, ελπίζοντας πως όσο περισσότερα εμπορεύματα παράγουν, και πιστεύοντας ότι όλα θα μπορούν συνεχώς να τα πουλούν, τόσο μεγαλύτερα κέρδη θα αποκομίσουν. Η μη πραγματοποίηση των εμπορευμάτων στην αγορά, οδηγεί και στη διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής. Γιατί αν η αγορά κορεστεί, αν μένουν συνεχώς απούλητα εμπορεύματα, τότε γιατί να παράγουν;

Οι διαφορετικοί καπιταλιστές ή και ομάδες καπιταλιστών, που παράγουν με κίνητρο το κέρδος, επιδιώκουν να αυξάνουν συνεχώς την παραγωγή τους, ακριβώς γι' αυτό το σκοπό, την αύξηση των κερδών τους. Παράγουν όμως ανεξάρτητα ή σχεδόν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο και όλοι μαζί παράγουν για να πουλήσουν τα εμπορεύματα στην αγορά. Και λέμε ανεξάρτητα, ή σχεδόν ανεξάρτητα, γιατί ακόμη και οι επιχειρήσεις που με βάση τον καταμερισμό εργασίας αναπτύσσουν τις πιο στενές σχέσεις μεταξύ τους, που μπορεί να έχουν συνάψει συμφωνίες από τις οποίες μπορεί να καθορίζεται ο όγκος της παραγωγής τους, διεκδικούν μεγαλύτερο κομμάτι στην αγορά και επιδιώκουν να αυξάνουν τον όγκο της παραγωγής τους. Μια επιχείρηση π.χ. που παράγει πρώτες ύλες για ένα ή διάφορα προϊόντα, ακόμη και όταν συνάπτει συμφωνίες με άλλες επιχειρήσεις που παράγουν αυτά τα προϊόντα, για να διαθέσει όλη την παραγωγή της, επιδιώκει να την αυξάνει και προσδοκά να βρει νέους αγοραστές. Αυτό όμως θα το λύσει η αγορά. Δεν το γνωρίζουν οι καπιταλιστές εκ των προτέρων. Παράγουν και ψάχνουν για να διαθέσουν την παραγωγή τους. Δεν μπορεί επομένως να υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στην παραγωγή τής κάθε καπιταλιστικής επιχείρησης με τις ανάγκες της κοινωνικής παραγωγής. Η κοινωνική παραγωγή αναπτύσσεται άναρχα.

Η αναρχία στην παραγωγή επεκτείνεται σε όλες τις οικονομικές αναλογίες (και μεταξύ διαφόρων επιχειρήσεων και κλάδων, και μεταξύ διαφορετικών τομέων της οικονομίας), υπάρχει και στις αναλογίες ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Αρα η αναρχία στην παραγωγή, δημιουργεί και δυσαναλογίες, δημιουργεί ανισομέρεια στην ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά και ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση. Ετσι, π.χ. η παραγωγή σε μια επιχείρηση που κατασκευάζει κινητήρες για αυτοκίνητα, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από τις ανάγκες της επιχείρησης που τα συναρμολογεί σε μια δοσμένη φάση εξέλιξης της καπιταλιστικής οικονομίας. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και σε μια επιχείρηση για την παραγωγή μεταλλεύματος ως πρώτης ύλης και στις ανάγκες των επιχειρήσεων παραγωγής τελικών προϊόντων που στηρίζονται στο συγκεκριμένο μετάλλευμα. Μπορεί, επίσης, ένας ολόκληρος κλάδος, π.χ. παραγωγής τυπογραφικών μηχανών, να έχει όγκο παραγωγής μεγαλύτερο απ' αυτόν που απαιτούν οι ανάγκες των εκτυπωτικών επιχειρήσεων.

Ας το δούμε με ένα παράδειγμα. Η κρίση όταν ξέσπασε στις ΗΠΑ, ξέσπασε στον τομέα κατασκευής κατοικιών. Δηλαδή κατασκευάζονταν συνεχώς κατοικίες, από μονοπώλια του κλάδου, δημιούργησαν και προγράμματα με τράπεζες και δάνεια για να αγοραστούν από τα λαϊκά στρώματα, αλλά τα δάνεια δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν αφενός, επομένως ξεσπιτώθηκε ο κόσμος που χρωστούσε, αλλά και η τράπεζα έχασε το ρευστό χρήμα. Από την άλλη όμως, όσοι αγόρασαν έμειναν άστεγοι, τους ξεσπίτωσαν, ενώ ταυτόχρονα έμεναν και απούλητα σπίτια, γιατί δεν μπορούσαν να αγοραστούν. Εδώ έχουμε το εξής φαινόμενο. Από τη μια υπερπαραγωγή σπιτιών, που μένουν ακατοίκητα, και από την άλλη πληθώρα αστέγων από αδυναμία να αγοράσουν. Ετσι σταμάτησε η οικοδόμηση κατοικιών.

Το σταμάτημα της οικοδόμησης κατοικιών, φέρνει μείωση της παραγωγής στις επιχειρήσεις τσιμέντου, σιδήρου, άλλων οικοδομικών υλικών, της βιομηχανίας ξύλου, των ηλεκτρικών εγκαταστάσεων, άρα και μείωση της παραγωγής ηλεκτρολογικού υλικού (καλώδια χαλκού, πλαστικό περίβλημά του, υλικά φωτισμού, σωληνώσεις κλπ). Η μείωση της παραγωγής σε όλους τους βιομηχανικούς κλάδους που σχετίζονται άμεσα με την οικοδομή κατοικιών, σημαίνει απολύσεις, μείωση ωραρίων ημερών δουλειάς στη βδομάδα, αφού μειώνεται η παραγωγή, με ταυτόχρονη μείωση μισθών κλπ.

Αντίστοιχα συμβαίνει και με κλάδους παραγωγής άλλων καταναλωτικών εμπορευμάτων. Η αδυναμία κατανάλωσης από τα πλατιά λαϊκά στρώματα, σε είδη πλατιάς κατανάλωσης αντικειμενικά θα φέρει μείωση ή και διακοπή παραγωγής.

Το ίδιο ισχύει και στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες με τον ντόρο που γίνεται για την ανάγκη ενίσχυσης των αυτοκινητοβιομηχανιών. Υπάρχει τέτοια υπερπαραγωγή που μένουν απούλητα αυτοκίνητα. Δεν μπορεί να τα καταναλώσει - αγοράσει η κοινωνία.

Ο χαρακτήρας της κρίσης

Να λοιπόν γιατί την κρίση την λέμε κρίση παραγωγής και υπερσυσσώρευσης. Τα απούλητα εμπορεύματα είναι κεφάλαιο απραγματοποίητο, υπερσυσσωρευμένο, που δεν μπορεί να λειτουργήσει. Επίσης τα κέρδη και υπερκέρδη των μονοπωλίων από τα προηγούμενα, μπορεί να υπάρχουν ως συσσωρευμένο χρήμα, και όμως δε μπορούν να επανεπενδυθούν.

Αυτή η κατάσταση έρχεται και επανέρχεται σε κάποια χρονικά διαστήματα, (η προηγούμενη κρίση εκδηλώθηκε σε κάποιες χώρες, όπως οι λεγόμενες ασιατικές τίγρεις, η Ρωσία, η Βραζιλία στα 1997-1998, ενώ εκδηλώθηκε σε ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, όχι ίσως με τη σημερινή οξύτητα, το 2001-2002, στους κλάδους κυρίως του χάλυβα, των αερομεταφορών, των νέων τεχνολογιών κλπ.).

Στην κρίση λοιπόν υπάρχει συσσωρευμένο κεφάλαιο, το οποίο δεν μπορούν να επενδύσουν, σε συνδυασμό με αναξιοποίητο βιομηχανικό κεφάλαιο, δηλαδή δυσκολία συνέχειας της διευρυμένης αναπαραγωγής, με δεδομένο ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η υπερπαραγωγή εμπορευμάτων, δηλαδή η πούλησή τους. Επομένως, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση.


Σ. Λ.

«ΣΧΕΔΙΟ ΔΡΑΣΗΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ
Μόνος κερδισμένος το μεγάλο κεφάλαιο

Με δισεκατομμύρια ευρώ από τις τσέπες των εργαζόμενων, η κυβέρνηση θα πριμοδοτήσει την τζάμπα εργασία, δημιουργώντας νέα τετελεσμένα για μετά την κρίση

Τα κονδύλια που εξήγγειλε η κυβέρνηση θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για να χτυπηθεί παραπέρα το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα

ICON

Τα κονδύλια που εξήγγειλε η κυβέρνηση θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για να χτυπηθεί παραπέρα το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα
«Απασχολήσιμοι - καταρτίσιμοι - ανακυκλώσιμοι». Θα μπορούσε να είναι το μότο του αποκαλούμενου «Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση» το οποίο παρουσίασε την περασμένη Πέμπτη η κυβέρνηση της ΝΔ. Μέσω αυτού και με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας, επιχορηγεί με δισεκατομμύρια ευρώ τους κάθε λογής εργοδότες στον Ιδιωτικό και το Δημόσιο Τομέα.

Συγκεκριμένα, το «Σχέδιο Δράσης» αφορά σε προγράμματα και δράσεις για τα έτη 2008, 2009 και 2010, τα οποία χρηματοδοτούνται με το ποσό των 3,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Χρήματα που προέρχονται από την καταλήστευση των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στόχος είναι να προωθήσει τη φθηνή, ευέλικτη και προσωρινή εργασία - όπλο στα χέρια του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που το ίδιο δημιούργησε.

Ταυτόχρονα, με την προώθηση διάφορων ληξιπρόθεσμων προγραμμάτων κατάρτισης, αποχαρακτηρίζει από ανέργους όσους συμμετέχουν σε αυτά, ώστε να εμφανίζει πλασματική μείωση της ανεργίας. Γνωστή «αλχημεία», στην οποία καταφεύγουν, χρόνια τώρα, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το «Σχέδιο Δράσης» χωρίζεται πρακτικά σε δύο μέρη. Το ένα αφορά σε δράσεις του ΟΑΕΔ και, κυρίως, σε προγράμματα επιδότησης πρόσκαιρων θέσεων εργασίας. Το άλλο σε χρηματοδότηση, κυρίως, προγραμμάτων κατάρτισης ανέργων, από το αποκαλούμενο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ).

Ούτε μία σταθερή θέση εργασίας

Ο ΟΑΕΔ υλοποιεί ή πρόκειται να υλοποιήσει προγράμματα επιχορήγησης ιδιωτικών επιχειρήσεων, του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου Τομέα και των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) προκειμένου να απασχολήσουν προσωρινά περίπου 240.000 άνεργους. Το συνολικό ύψος της επιχορήγησης από τον ΟΑΕΔ ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Η χρονική διάρκεια απασχόλησης των ανέργων ποικίλει από 5 μήνες έως και 24 μήνες.

Με άλλα λόγια, οι εργοδότες εισπράττουν ή θα εισπράξουν τεράστια ποσά χωρίς να εξασφαλιστεί ούτε μία σταθερή θέση εργασίας. Αντιθέτως, οι ίδιοι θα απολαύσουν τη δυνατότητα εκμετάλλευσης πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και για αυτό θα χρηματοδοτηθούν από τον ΟΑΕΔ, δηλαδή από τα λεφτά των ίδιων των εργαζομένων.

Από τα προγράμματα αυτά αξίζουν να αναφερθούν τα εξής:

  • Μέσα στο 2009, ποσό ύψους 309.000.000 ευρώ που προορίζονταν για τα επιδόματα ανεργίας, θα μετατραπεί σε επιχορήγηση προς τις επιχειρήσεις ιδιωτικού, δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα καθώς και στους ΟΤΑ. Ηδη η ΚΕΔΚΕ υπέγραψε την σχετική συμφωνία με την κυβέρνηση. Συνολικά θα εξασφαλιστούν στην εργοδοσία 60.000 άνεργοι, των οποίων το επίδομα ανεργίας θα μετατραπεί σε επιδότηση για τους εργοδότες, οι οποίοι θα απασχολήσουν όλον αυτό το «στρατό των ανέργων» με μειωμένο «κόστος», πληρώνοντας μόνο την διαφορά μέχρι την κάλυψη του μισθού.
  • Αναμένεται η προκήρυξη προγράμματος «Μια αρχή, μια ευκαιρία» για την επιχορήγηση επιχειρήσεων ιδιωτικών, δημοσίου και ΟΤΑ με 160.000.000 ευρώ. Στόχος η απασχόληση για πέντε μήνες 40.000 νέων που εγκατέλειψαν την δευτεροβάθμια εκπαίδευση ή τέλειωσαν το λύκειο. Οι επιχειρήσεις δεν θα δώσουν ούτε ένα ευρώ ενώ δεν έχουν υποχρέωση να τους απασχολούν ούτε για μία μέρα μετά τη λήξη του προγράμματος. Ο ΟΑΕΔ είναι αυτός που αναλαμβάνει εξολοκλήρου την καταβολή των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών των «απασχολήσιμων» νέων. Το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα με τους ίδιους όρους εφαρμόστηκε και το 2008 χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί.
  • Καταρτίζεται ειδικό πρόγραμμα ενίσχυσης των μεγαλοξενοδόχων ύψους 50.000.000 ευρώ, τα οποία θα εισπράξουν οι εποχικές ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και θα αναλογεί στα επιδόματα ανεργίας για το δίμηνο Απρίλη και Μάη για το σύνολο του εποχικού προσωπικού τους.
  • Παράλληλα με τα παραπάνω, ήδη από το 2008, «τρέχουν» προγράμματα ενίσχυσης επιχειρήσεων από τον ΟΑΕΔ για προσωρινή πρόσληψη ανέργων και ημερομηνίας λήξης μετά από 24 μήνες. Ενδεικτικά αναφέρουμε το πρόγραμμα επιχορήγησης επιχειρήσεων για νέους ανέργους ηλικίας μέχρι 30 ετών, ύψους 101 εκατομμυρίων ευρώ, για προσωρινή απασχόληση ανέργων άνω των 45 ετών, ύψους 99 εκατομυρίων ευρώ, για πρόσληψη ανέργων πλησίον της σύνταξης, ύψους 81 εκατομμυρίων ευρώ.

Επίσης, ο ΟΑΕΔ χρηματοδοτεί τα κατ' ευφημισμόν προγράμματα επιχορήγησης «νέων επιχειρηματιών». Προγράμματα που καλλιεργούν τη ψευδαίσθηση ότι κάποιος άνεργος μπορεί να ξεκινήσει, με πενιχρά μέσα, μια δήθεν επικερδή επιχείρηση. Τη στιγμή που σε κάθε τομέα της οικονομίας χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις κλείνουν ή φυτοζωούν, λόγω της τεράστιας πίεσης που δέχονται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και τη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων. Τα προγράμματα αυτά αφορούν σε πάνω από 27.000 άνεργους και το συνολικό ύψος της χρηματοδότησής τους ξεπερνά τα 435 εκατομμύρια ευρώ.

Ολοι συμμέτοχοι στο αντεργατικό «παιχνίδι»

Η χρηματοδότηση των προγραμμάτων κατάρτισης ικανοποιούν τις απαιτήσεις της εργοδοσίας για φθηνό, ευέλικτο και διαρκώς καταρτίσιμο εργατικό δυναμικό. Μέσω αυτών οι εργαζόμενοι θα προσλαμβάνουν πρόσκαιρες και αποσπασματικές γνώσεις που όμως το κεφάλαιο θεωρεί απαραίτητες στην εκάστοτε χρονική περίοδο, για την αύξηση της κερδοφορίας του.

Το συγκεκριμένο «Σχέδιο Δράσης» αποσκοπεί στην κατάρτιση σχεδόν 137.00 ανέργων. Η συνολική χρηματοδότηση φθάνει τα 620 εκατομμύρια ευρώ.

  • Τα 230 εκατομμύρια ευρώ αφορούν επιχορήγηση επιχειρήσεων για την κατάρτιση ανέργων, στους κλάδους των κατασκευών, του τουρισμού και στα λεγόμενα «πράσινα επαγγέλματα».
  • Επίσης, 50 εκατομμύρια ευρώ θα δοθούν για την εκπαίδευση εργαζομένων που εξαναγκάζονται σε εκ περιτροπής εργασία (μείωση μερών ή ωρών εργασίας με αντίστοιχη μείωση των μισθών). Η εκπαίδευσή τους θα γίνεται τις ημέρες που δε θα εργάζονται και θα λαμβάνουν το υπόλοιπο του μισθού τους από τον ΛΑΕΚ. Ετσι, ουσιαστικά επιδοτείται το μέτρο της εκ περιτροπής εργασίας και ανοίγει ο δρόμος για τη γενίκευσή της. Ενώ τα βάρη και οι υποχρεώσεις των εργοδοτών μεταφέρονται στις πλάτες όλων των εργαζομένων που θα τα καλύψουν με τις εισφορές τους μέσω του ΛΑΕΚ.

Αυτό το τελευταίο μέτρο δεν είναι μόνο μποναμάς στους μεγαλοεργοδότες που έχουν ήδη καταφύγει στην εκ περιτροπής εργασία για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους σε περίοδο κρίσης. Επιπλέον, δίνει το σύνθημα για γενίκευση του συγκεκριμένου αντεργατικού μέτρου, αφού κάθε εργοδότης έχει πλέον ένα επιπλέον και ισχυρό κίνητρο για να βγάλει έναν εργαζόμενο εκτός παραγωγής για όσο χρονικό διάστημα εξυπηρετούνται τα κέρδη του.

Ακόμα, μέσω ΕΣΠΑ χρηματοδοτούνται προγράμματα που προάγουν τον «κοινωνικό εταιρισμό» για να αναλάβει το έργο της «προσαρμοστικότητας» των εργαζομένων. Για το σκοπό αυτό θα δοθούν στους «κοινωνικούς εταίρους» 52 εκατομμύρια ευρώ. Στην ίδια κατεύθυνση, θα δοθούν ακόμα 150 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα διαχειριστούν εργοδοτικές οργανώσεις, επιμελητήρια, ΟΤΑ, μη κυβερνητικές οργανώσεις, αλλά και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Πρόκειται για μια άθλια και επικίνδυνη αποστολή την οποία αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας συνδικαλιστικές οργανώσεις όπου πλειοψηφεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός. Και μ' αυτόν τον τρόπο οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες επιδιώκουν να ενσωματώσουν χιλιάδες εργαζόμενους στη λογική της ψευτοκατάρτισης, σαν το υποκατάστατο της σταθερής δουλειάς με δικαιώματα, χαμηλώνοντας κι άλλο τον πήχη των διεκδικήσεων και προσδοκιών της εργατικής τάξης.

Τέλος, με 25 εκατομμύρια ευρώ θα χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας». Αποδέκτες θα είναι οι «κοινωνικές επιχειρήσεις», δηλαδή ιδιώτες που θα δραστηριοποιούνται με σκοπό το κέρδος σε κοινωνικούς τομεις και υπηρεσίες που θα έπρεπε να προσφέρονται από το κράτος.

Φουσκώνουν το λογαριασμό

Στα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ περιλαμβάνονται και άλλες δράσεις που, μεταξύ άλλων, εξυπηρετούν την κυβέρνηση να επιδείξει, ενόψει ευρωεκλογών, δήθεν «κοινωνικό έργο» με «ξένα κόλυβα».

Ετσι, στο «Σχέδιο Δράσης» περιλαμβάνονται κονδύλια για παιδικούς σταθμούς, για τα προγράμματα «Βοήθεια στο Σπίτι». Με τα κονδύλια αυτά στηρίζεται η ύπαρξη και λειτουργία των ιδιωτικών παιδικών σταθμών. Ακόμα, συνεχίζεται το καθεστώς ομηρίας των εργαζομένων στις δομές πρόνοιας που επιπλέον παρουσιάζουν μεγάλες ελλείψεις σε σχέση με τις ανάγκες που καλούνται να εξυπηρετήσουν.

Ακόμα περιλαμβάνονται κονδύλια που προέρχονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, δηλαδή χρήματα του Οργανισμού Εργατικής Εστίας για τον κοινωνικό τουρισμού και του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας για την επιδότηση ενοικίου.


Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ