Από τη συγκέντρωση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ όπου παρευρέθηκε, ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η επιλογή όποιου ιμπεριαλιστικού κέντρου ή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας είναι επιλογή που οδηγεί σε μακελειό τους λαούς, τον ελληνικό λαό. Μόνο η αυτοτελής, ανεξάρτητη πολιτική στρατηγική ενάντια στα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι η διέξοδος για τους εργαζόμενους και τον λαό.

Λέμε "όχι" στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η Ελλάδα εδώ και τώρα να σταματήσει να εμπλέκεται σε αυτές τις διαδικασίες. Να κλείσουν εδώ και τώρα οι βάσεις του θανάτου».

Τον συναγερμό σε όλες τις περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά σήμανε η Κομματική Οργάνωση Αττικής του ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες, ενδεικτική και της μεγάλης ανησυχίας για τις εξελίξεις και την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ:

Εργαζόμενοι από τα εργοστάσια, το μέταλλο, την οικοδομή, ναυτεργάτες, λιμενεργάτες, γυναίκες, με τη μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας να ξεχωρίζει, έσπευσαν να στείλουν ηχηρό το μήνυμα της οργάνωσης της πάλης για να μη συρθούν η εργατική τάξη και τα παιδιά της για τα συμφέροντα της αστικής τάξης στο σφαγείο των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη μοιρασιά της λείας. Για να μην πληρώσει ο λαός και τις συνέπειες από την όξυνση των ανταγωνισμών και με τις αυξήσεις, το βάθεμα της ενεργειακής φτώχειας, τους κινδύνους που μεγαλώνουν για τα κυριαρχικά δικαιώματα, στο όνομα της ΝΑΤΟικής συνοχής. Εκαναν καθαρό ότι επιλέγουν το στρατόπεδο των λαών.

Ολο αυτό το πλήθος κόσμου που όσο περνούσε η ώρα πύκνωνε, πλημμύρισε αρχικά την περιοχή γύρω από τη ρωσική πρεσβεία στο Ψυχικό, που να σημειωθεί ότι ήταν αστυνομοκρατούμενη από τις δυνάμεις καταστολής που είχαν σταλεί από την κυβέρνηση.

Στη ρώσικη πρεσβεία

Τη μεγάλη συγκέντρωση χαιρέτισε ο Γιώργος Τάτσης, από την ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

«Το ΚΚΕ είναι εδώ και δίνει αγωνιστική απάντηση στον νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο», σημείωσε μεταξύ άλλων, λέγοντας ότι «όλες τις προηγούμενες μέρες και ιδιαίτερα από χτες που ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας βρεθήκαμε σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σε χώρους νεολαίας. Συζητήσαμε με χιλιάδες ανθρώπους και στείλαμε το μήνυμα: Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο».

Τόνισε μεταξύ άλλων: «Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, η Ελλάδα, από την Αλεξανδρούπολη έως τη Σούδα, για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης που θέλει μερίδιο από το πλιάτσικο και την αναδιανομή της πίτας που γίνεται σε βάρος των λαών, έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ΝΑΤΟικό ορμητήριο, αλλά και σε μαγνήτη αντιποίνων, όπως έχει ομολογήσει η Ρωσία. Ο λαός μας από αυτές τις εξελίξεις, ήδη πληρώνει βαρύ οικονομικό φόρο με την ακρίβεια, την αύξηση της τιμής των καυσίμων, την ενεργειακή φτώχεια, τους εξοπλισμούς. Εκτός των άλλων ανοίγει και η όρεξη της τουρκικής αστικής τάξης με τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στο Κυπριακό».

Στη Θεσσαλονίκη

Η μεγάλη συγκέντρωση ξετυλίχτηκε σε μια τεράστια κόκκινη διαδήλωση, με κατεύθυνση την αμερικάνικη πρεσβεία: «Εξω το ΝΑΤΟ, να φύγουνε οι βάσεις, καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις», «Διέξοδο στον πόλεμο θα δώσει ο λαός, ανίκητος δεν είναι ο καπιταλισμός», «Η Αλεξανδρούπολη λιμάνι των λαών, όχι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών», «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά», ήταν ορισμένα από τα συνθήματα που ακούγονταν ξανά και ξανά.

Κόκκινα βεγγαλικά που άναψαν οι διαδηλωτές ηλέκτρισαν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα, ενώ ήταν χαρακτηριστικές οι εικόνες οδηγών αυτοκινήτων και μηχανών που διέρχονταν από το άλλο ρεύμα της λεωφόρου Κηφισίας να χαιρετούν τη διαδήλωση με ρυθμικά κορναρίσματα ή με υψωμένες γροθιές, τα θερμά χειροκροτήματα από πεζούς στα πεζοδρόμια.

«Ο ιμπεριαλισμός δολοφονεί - στον πόλεμο καμία συμμετοχή», βροντοφώναξαν το βράδυ της Παρασκευής ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία της Θεσσαλονίκης, με μαζική και μαχητική συμμετοχή στην αντιπολεμική κινητοποίηση που οργάνωσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ για τις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία.

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στο Αγαλμα Βενιζέλου και ακολούθησε πορεία, αρχικά προς το ρωσικό προξενείο και στη συνέχεια προς το αμερικάνικο, με το κεντρικό πανό να αναγράφει «Συναγερμός! Οχι στους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Εξω η Ελλάδα από το σφαγείο».

Στη συγκέντρωση μίλησε η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία αναφερόμενη στις δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία τόνισε ότι αυτές είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης της αντιπαράθεσης ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.

Στην αμερικάνικη πρεσβεία

Ανέδειξε ότι η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με στόχο τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη συμμετοχή της στο πλιάτσικο και την αναδιανομή της «πίτας», που γίνεται με νέα εγκλήματα σε βάρος των λαών.

Επίσης ανέδειξε τις ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, που δρομολόγησαν την εγκατάσταση νέων αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα, όπως αυτή της Αλεξανδρούπολης, που έχει μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς και προώθησης στρατιωτικών δυνάμεων προς την Ανατολική Ευρώπη. Συνολικά τη μετατροπή όλης της Βόρειας Ελλάδας σε «πύλη εισόδου» επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών προς τα Βαλκάνια και ευρύτερα.

Στάθηκε στο γεγονός ότι έτσι η χώρα μας γίνεται «θύτης» άλλων λαών, όμως την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει και «θύμα», αφού αυτόματα γίνεται στόχος πιθανών αντιποίνων, όπως ήδη έχει προειδοποιήσει η Ρωσία για την Αλεξανδρούπολη και τις άλλες στρατιωτικές βάσεις.

Κάλεσε τον λαό της περιοχής να επαγρυπνεί. Διαμήνυσε ότι «όπως και στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία το 1999, θα αντιδράσουμε σε κάθε προσπάθεια η Θεσσαλονίκη και το λιμάνι της, η Κεντρική Μακεδονία να μετατραπούν και σε αυτήν τη φάση σε κόμβο προώθησης στρατιωτικών δυνάμεων προς τις εμπόλεμες περιοχές εκτός συνόρων». Και θύμισε ότι έτσι κι αλλιώς στη Θεσσαλονίκη εδρεύει ΝΑΤΟικό στρατηγείο, με συγκεκριμένο καταμερισμό στην προώθηση επιθετικών σχεδίων.

Τέλος, σημείωσε ότι απάντηση στην εκμετάλλευση και τη βαρβαρότητα, στη φτώχεια και τους πολέμους είναι η πάλη των λαών για μια ριζικά διαφορετική προοπτική, τον σοσιαλισμό, που θα μας απαλλάξει από τις αιτίες που γεννούν τα βάσανα, στις κρίσεις, οδηγούν στον όλεθρο του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Με τη μαχητική πορεία που ακολούθησε, λαός και νεολαία κατήγγειλαν ότι «Για των μονοπωλίων τους ανταγωνισμούς, οι ιμπεριαλιστές ματώνουν τους λαούς», «ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ρωσία τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν». Απαίτησαν «Να σταματήσει τώρα η εμπλοκή, έξω απ' την Ελλάδα οι ΝΑΤΟικοί», «Εξω το ΝΑΤΟ, να κλείσουνε οι βάσεις, καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις». Διαδήλωσαν «Αλεξανδρούπολη λιμάνι των λαών, όχι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών» και διαμήνυσαν ότι «Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά».

Εξω από το ρωσικό και το αμερικάνικο προξενείο βροντοφώναξαν «Δεν θα επιλέξουμε στρατόπεδο ληστών, μόνη μας ελπίδα η πάλη των λαών» και «Διέξοδο στον πόλεμο θα δώσει ο λαός, ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός».

Ο Κινέζος Πρόεδρος, Σι Τζινπίνγκ, είχε την Παρασκευή τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλ. Πούτιν, επισημαίνοντας - σύμφωνα με το κινεζικό πρακτορείο «Σινχουά» - πως το Πεκίνο στηρίζει τη Μόσχα για την επίλυση του Ουκρανικού μέσω διαπραγμάτευσης με το Κίεβο.

Σε συνέχεια των πρώτων δηλώσεων της Κίνας ότι «σέβεται την εδαφική ακεραιότητα όλων των χωρών», αλλά και ότι «βλέπει το σύνθετο και μοναδικό ιστορικό πλαίσιο στο ζήτημα της Ουκρανίας», ο Σι Τζινπίνγκ ανέφερε πως η χώρα του διαμορφώνει τις θέσεις της βασισμένη σε συμπεράσματα από το ίδιο το ουκρανικό ζήτημα και κάλεσε «σε απόρριψη της ψυχροπολεμικής νοοτροπίας, σε απόδοση σημασίας και σεβασμού στις νόμιμες ανησυχίες που έχουν διάφορες χώρες για την ασφάλεια, σε διαμόρφωση - μέσα από διαπραγματεύσεις - ενός ισορροπημένου, αποτελεσματικού και βιώσιμου μηχανισμού για την ασφάλεια στην Ευρώπη».

Ο Σι πρόσθεσε - σύμφωνα με το κινεζικό κρατικό ΜΜΕ - ότι «η Κίνα θα συνεχίσει να καταβάλλει τις δικές της προσπάθειες για την προώθηση μιας πολιτικής διευθέτησης αλλά και ότι η προσέγγιση της Κίνας βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την προσέγγιση των ΗΠΑ που επιδιώκουν να δημιουργήσουν κρίση και να ωφεληθούν από αυτή». Κατέληξε δε ότι «η Ιστορία θα δείξει ποια προσέγγιση είναι πιο ευνοϊκή για την ασφάλεια και τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα στην Ευρώπη».

Από το Κρεμλίνο ανακοινώθηκε ότι ο Βλ. Πούτιν ενημέρωσε τον Κινέζο Πρόεδρο για την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία, όπως και για την ετοιμότητα της Μόσχας να στείλει αντιπροσωπεία στο Μινσκ για διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους της Ουκρανίας.

Σύμφωνα δε με ανακοίνωση του κινεζικού υπουργού Εξωτερικών, ο Πούτιν επανέλαβε ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ εδώ και καιρό αγνοούν τις νόμιμες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια και έχουν κατ' επανάληψη υπαναχωρήσει στις δεσμεύσεις τους, συνεχίζουν να προωθούνται ανατολικά, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τα στρατηγικά θεμέλια της Ρωσίας.

Υπενθυμίζεται ότι ήδη από την Πέμπτη το Πεκίνο έχει ξεκαθαρίσει ότι αντιτίθεται στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Δηλώνοντας «παρών» στο γεωπολιτικό «παιχνίδι» στην ευρύτερη περιοχή, η τουρκική κυβέρνηση απάντησε με ...γρίφους στο αίτημα της ουκρανικής κυβέρνησης να κλείσει τα Στενά στα ρωσικά πλοία. Συγκεκριμένα, είπε ότι «όταν χρειαστεί, η Τουρκία μπορεί να σταματήσει τη διέλευση πολεμικών πλοίων».

Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, αναφερόμενος στη Σύμβαση του Μοντρέ (που ρυθμίζει τη διέλευση των πλοίων από τα Στενά Βοσπόρου και Δαρδανελλίων), είπε για τον περιορισμό της διέλευσης των πλοίων από τα Στενά ότι «αυτή η διαδικασία θα ξεκινήσει» εάν «αποδεχτούμε νομικά την κατάσταση πολέμου». Πρόσθεσε ότι «οι ειδικοί μας εργάζονται» για να απαντήσουν «εάν η τρέχουσα κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί πόλεμος» αλλά και ότι «σε έναν πόλεμο στον οποίο η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος, υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν σχετικά με τις χώρες που είναι συμβαλλόμενα μέρη», καταλήγοντας: «Οταν χρειαστεί, η Τουρκία μπορεί να σταματήσει τη διέλευση πολεμικών πλοίων από τα Στενά». Σημειωτέον, ο Τσαβούσογλου ανέφερε πως με βάση τη Σύμβαση του Μοντρέ «εάν ζητηθεί να επιστρέψουν στις βάσεις τους τα πλοία των χωρών που είναι συμβαλλόμενα μέρη στον πόλεμο, τότε πρέπει να επιτραπεί». Αλλά και ότι «ακόμα κι αν το απαγορεύουμε, οι Ρώσοι έχουν τέτοιο δικαίωμα», σημειώνοντας ότι κατά την υπογραφή της Σύμβασης η Ρωσία - μία από τις χώρες που βρέχει η Μαύρη Θάλασσα - «είχε καταφέρει τη προσθήκη σχετικού άρθρου».

Νωρίτερα, ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας Ομέρ Τσελίκ είπε ότι «αξιολογούμε πλήρως την ασφάλεια στη Μαύρη Θάλασσα (...) έχουμε εξετάσει όλα τα πιθανά σενάρια για το πώς το Μοντρέ θα μπορούσε να εφαρμοστεί υπό το φως των εξελίξεων στην Ουκρανία».

Στο μεταξύ, πριν τη (διαδικτυακή) Σύνοδο του ΝΑΤΟ ο Ερντογάν δήλωσε ότι «το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να έχει λάβει πιο αποφασιστικά μέτρα. Η προσέγγιση της Ευρώπης δείχνει έλλειψη αποφασιστικότητας. Το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν συμβουλές και να λένε τις απόψεις τους στην Ουκρανία, χωρίς να της προσφέρουν πραγματική στήριξη».

Οπως είπε, ενεργοποιούν για πρώτη φορά, στο πλαίσιο της λεγόμενης Συλλογικής Αμυνας, τη NATO Response Force (NRF - Δύναμη Απόκρισης του ΝΑΤΟ, θεωρητικά αριθμεί 40.000 στρατιώτες), με ανάπτυξη στοιχείων της σε γη, θάλασσα και αέρα. Μίλησε άλλωστε για μετακίνηση χιλιάδων στρατιωτών στα ανατολικά του ΝΑΤΟ, διασπορά άνω των 100 μαχητικών αεροσκαφών σε πάνω από 30 τοποθεσίες και ανάπτυξη άνω των 120 πλοίων από τον Αρκτικό Κύκλο έως τη Μεσόγειο.

Επέμεινε ότι αυτή η ανάπτυξη δυνάμεων έρχεται ως «εγγύηση ασφάλειας» για τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ και προκειμένου «να μη διασπαρεί και παραπέρα η σύγκρουση στην Ουκρανία».

Θυμίζουμε ότι, ήδη από την Τρίτη, είχαν θέσει σε ετοιμότητα τον πυρήνα της NRF, δηλαδή τη Διακλαδική Δύναμη Υψηλής Ετοιμότητας του ΝΑΤΟ (VJTF - Very High Joint Readiness Task Force), μπροστά στο ενδεχόμενο - ακόμα τότε - μιας ρωσικής επίθεσης ευρείας κλίμακας κατά της Ουκρανίας.

Η VJTF στήθηκε το 2014, μετά τα γεγονότα στην Κριμαία και τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, ως «Αιχμή του Δόρατος» της NRF, μπορεί να αναπτύσσεται και να επιχειρεί εντός 2 - 3 ημερών, αποτελείται από έναν πυρήνα 5.000 ανδρών με υποστήριξη από εναέρια και θαλάσσια μέσα μαζί με δυνάμεις ειδικών επιχειρήσεων, ενώ τη διοίκησή του αναλαμβάνουν εκ περιτροπής Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Πολωνία, Ισπανία, Τουρκία και Βρετανία.

Καθώς είναι το πιο ετοιμοπόλεμο στοιχείο της NRF, ο Στόλτενμπεργκ ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου, που ακολούθησε τη σύνοδο, πού θα στείλουν την VJTF. «Δεν λέω ότι αναπτύσσουμε όλη τη δύναμη της NRF, αλλά στοιχεία της, και εναπόκειται στον ανώτατο στρατιωτικό διοικητή Ευρώπης να ορίσει πού θα πάνε», απάντησε, αποφεύγοντας να δώσει διευκρινίσεις. Επίσης, ερωτηθείς σχετικά, έσπευσε να τονίσει ότι δεν συζητήθηκε στη Σύνοδο το ουκρανικό αίτημα η Τουρκία να κλείσει τα Στενά του Βοσπόρου για τα ρωσικά πλοία.

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά, έταξε «περισσότερη υποστήριξη» όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στις Γεωργία, Μολδαβία και Βοσνία και Ερζεγοβίνη.

Αυτές οι αποφάσεις πάρθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη της ελληνικής κυβέρνησης, με τον Κυρ. Μητσοτάκη να τονίζει στην τηλεδιάσκεψη ότι «η ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία ανέδειξε την ανάγκη της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας και της ενίσχυσης του ευρωπαϊκού πυλώνα ασφαλείας του ΝΑΤΟ, κάτι που προϋποθέτει από κράτη - μέλη της ΕΕ να ξοδέψουν περισσότερα για την άμυνά τους».

Αλλωστε, η κυβέρνηση μπορεί να καυχάται ότι έχει ήδη έτοιμες δομές προς διάθεση στο ΝΑΤΟ. Π.χ. πρόσφατα το ΓΕΕΘΑ ανακοίνωσε ότι το Γ' Σώμα Στρατού (με έδρα τη Θεσσαλονίκη), χαρακτηρισμένο Σώμα Ταχείας Ανάπτυξης του ΝΑΤΟ (NRDC -GR), από τις 18 Δεκέμβρη βρίσκεται σε κατάσταση «Πλήρους Επιχειρησιακής Ικανότητας» ως Χερσαία Τμηματική Διοίκηση Πολλαπλών Σωμάτων Στρατού (Multi Corps Land Component Command - MC LCC), «δυνάμενο πλέον να αναλάβει τη Διοίκηση έως 5 Χερσαίων Σχηματισμών επιπέδου Σώματος Στρατού (ΣΣ)».

«Το NRDC - GR είναι το πρώτο Στρατηγείο της Δομής Δυνάμεων του ΝΑΤΟ με "Πλήρη Επιχειρησιακή Ικανότητα" διεύθυνσης χερσαίων επιχειρήσεων πολλαπλών ΣΣ υπό τη διοίκηση μίας Διακλαδικής Διοίκησης της Συμμαχίας (JFC)», υπογράμμισε τότε το ΓΕΕΘΑ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον λαό μας αυτό σε συνθήκες όξυνσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

Παράλληλα, συνεχίστηκαν τα χτυπήματα και οι μάχες σε άλλα αστικά κέντρα, στα νότια και ανατολικά της χώρας, μέσω δυτικών συνόρων της Ρωσίας, από την Κριμαία και τη Μαύρη Θάλασσα, στο Χάρκοβο, στη Χερσώνα, στη Μαριούπολη και φυσικά στο Ντονμπάς, όπου δρουν και οι φιλορώσοι αυτονομιστές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, ενώ από το δυτικό τμήμα συνεχίζεται η φυγή δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών προς γειτονικές χώρες.

Απ' ό,τι φαίνεται το ρωσικό σχέδιο περιλαμβάνει επιχειρησιακά, μεταξύ άλλων, την αποκοπή της Ουκρανίας από την Αζοφική και τη Μαύρη Θάλασσα, με διάφορες αναλύσεις να συνδέουν το σχέδιο αυτό με την «επόμενη μέρα».

Πάντως, μέχρι την Παρασκευή φαινόταν πως το βάρος της εισβολής της Ρωσίας δίνεται στο Κίεβο, στην κατάληψη του διοικητικού κέντρου της χώρας, κυβερνητικών και άλλων κτιρίων, με στόχο την πτώση της κυβέρνησης. Αξιωματούχοι των ΗΠΑ εκτιμούσαν ότι η πτώση του Κιέβου μπορεί να είναι θέμα χρόνου.

Το ουκρανικό υπουργείο Αμυνας κάλεσε όλους τους πολίτες του Κιέβου να βοηθήσουν στην αναχαίτιση των ρωσικών δυνάμεων, ακόμη και με βόμβες μολότοφ, ενώ μοιράζονταν αθρόα «Καλάσνικοφ» και άλλα όπλα, χωρίς ηλικιακό όριο ή άλλες προϋποθέσεις.

Copyright 2019 The Associated

Στο μεταξύ, Ρώσοι στρατιωτικοί κατέλαβαν το κατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο Τσερνόμπιλ, θέλοντας να ελέγχουν αυτήν την ευαίσθητη και επικίνδυνη υποδομή. Η ουκρανική πλευρά ανακοίνωσε την Παρασκευή αυξημένα επίπεδα ραδιενέργειας, κάτι που διαψεύστηκε μετά από το ρωσικό υπουργείο Αμυνας αλλά και τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας.

Με την εισβολή της Ρωσίας κορυφώνεται η μακροχρόνια ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για γεωπολιτική και οικονομική επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη και στη Μαύρη Θάλασσα, με θύματα τους λαούς.

Τα προσχήματα που πρόταξε ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλ. Πούτιν, ήταν η «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας και η υπεράσπιση των ρωσόφωνων Ουκρανών στο Ντονμπάς, ορισμένοι από τους οποίους έχουν και ρωσικά διαβατήρια. Στόχος της Μόσχας είναι η «αποστρατιωτικοποίηση» της Ουκρανίας και η «ουδετερότητά» της, δηλαδή να αποκλειστούν η ένταξή της στο ΝΑΤΟ και ο περαιτέρω εξοπλισμός της με ΝΑΤΟικά οπλικά συστήματα κατά της Ρωσίας.

Copyright 2019 The Associated

Εξάλλου, ο Ρώσος Πρόεδρος, αναγγέλλοντας την εισβολή, προειδοποίησε όποιον «προσπαθήσει να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο μας» με «συνέπειες τέτοιες που δεν έχετε ξαναδεί σε ολόκληρη την ιστορία σας», παραπέμποντας ουσιαστικά ακόμη και σε πυρηνικό πλήγμα. Πριν από λίγες μέρες, ο Λευκορώσος Πρόεδρος είχε απειλήσει η χώρα του να αναπτύξει ρωσικά πυρηνικά, αν αμερικανικές πυρηνικές κεφαλές εμφανιστούν στην Πολωνία.

«Ο Πούτιν πρέπει να καταλάβει ότι και η Ατλαντική Συμμαχία είναι μια πυρηνική συμμαχία», σχολίασε ο Γάλλος ΥΠΕΞ, Ζαν - Ιβ Λε Ντριάν.

Δύο μέρες πριν από τη ρωσική εισβολή, εξάλλου, το περασμένο Σαββατοκύριακο, μιλώντας στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, ο Ουκρανός ηγέτης είχε απειλήσει με πιθανή αποχώρηση από το Μνημόνιο της Βουδαπέστης, που προβλέπει ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να έχει πυρηνικό οπλοστάσιο.

Ετοιμος για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία εμφανίστηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής ο Ουκρανός Πρόεδρος, Β. Ζελένσκι, εκφράζοντας απογοήτευση γιατί «η Δύση άφησε μόνη την Ουκρανία να πολεμήσει».

«Σήμερα ρώτησα τους 27 ηγέτες της ΕΕ πότε η Ουκρανία θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ολοι τους ήταν φοβισμένοι, κανείς δεν απάντησε», είπε, αναφέροντας 137 νεκρούς έως εκείνη τη στιγμή.

Αναφερόμενος στους όρους παράδοσης που έχει θέσει η Ρωσία, ο Ζελένσκι είπε ότι «είμαστε διατεθειμένοι να μιλήσουμε για ουδέτερο καθεστώς, καθώς δεν ανήκουμε στο ΝΑΤΟ», προσθέτοντας ωστόσο πως είναι προβληματισμένος για τις εγγυήσεις που θα λάβει και από ποιες χώρες.

«Σε απάντηση της πρότασης Ζελένσκι, ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι έτοιμος να στείλει στο Μινσκ ρωσική αντιπροσωπεία σε επίπεδο εκπροσώπων του υπουργείου Αμυνας, του υπουργείου Εξωτερικών και της προεδρίας για συνομιλίες με την ουκρανική αντιπροσωπεία», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμ. Πεσκόφ.

Οι Ουκρανοί ζήτησαν οι διαπραγματεύσεις να γίνουν στη Βαρσοβία και στη συνέχεια διέκοψαν την επικοινωνία, συμπλήρωσε ο Πεσκόφ.

Πάντως, ερωτήματα προξενούν τα λόγια του Βλ. Πούτιν λίγο αργότερα, μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσίας, όπου προέτρεψε τον ουκρανικό στρατό να πάρει την εξουσία και να παραδώσουν τα όπλα, λέγοντας πως «είναι πιο εύκολο να διαπραγματευτούμε μαζί σας παρά με τα ναζιστικά τάγματα ασφαλείας του Κιέβου». Χαρακτήρισε την κυβέρνηση του Ζελένσκι μια «κλίκα τοξικομανών και νεοναζί».

Στο μεταξύ, ο Ρώσος Πρόεδρος και το ρωσικό υπουργείο Αμυνας κατήγγειλαν πως «εθνικιστικές ομάδες» και Ουκρανοί στρατιωτικοί ηγέτες, υπό την καθοδήγηση μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, τοποθετούν ουκρανικά πυραυλικά συστήματα σε κατοικημένες περιοχές σε μεγάλα αστικά κέντρα για να προκαλέσουν τα ανταποδοτικά πυρά της Ρωσίας και «να μας κατηγορήσουν μετά ότι έχουμε επιτεθεί σε αμάχους».

«Οι βασικές μάχες του ρωσικού στρατού, όπως ήταν αναμενόμενο, διεξάγονται όχι με τμήματα του τακτικού ουκρανικού στρατού, αλλά με εθνικιστικές ομάδες, οι οποίες φέρουν άμεση ευθύνη για τη γενοκτονία στο Ντονμπάς και την αιματοχυσία αμάχων», ισχυρίστηκε ο Πούτιν.

Την Παρασκευή συνολικά 10.624 Ουκρανοί εισήλθαν στη Ρουμανία και από αυτούς περίπου 3.500 πέρασαν μέσω Ρουμανίας προς Βουλγαρία και Ουγγαρία. Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες υπολογίζει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ενδέχεται να προκαλέσει έως και 6 εκατ. πρόσφυγες.

Παρά τις προειδοποιήσεις των αρχών ότι όποιος λάβει μέρος σε διαδηλώσεις που δεν έχουν άδεια θα «βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες», χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν την Πέμπτη στη Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη, στο Αικατερίνενμπουργκ και άλλες πόλεις, φωνάζοντας αντιπολεμικά συνθήματα κατά της εισβολής στην Ουκρανία.

Οι ρωσικές αρχές προχώρησαν σε τουλάχιστον 700 συλλήψεις, ενώ σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα συνελήφθησαν πάνω από 1.800 διαδηλωτές.

Διαμαρτυρίες κατά της εισβολής έγιναν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία κ.α.

Η ΕΕ, σε συνέχεια του δεύτερου πακέτου κυρώσεων που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής των 27 ηγετών την Πέμπτη, πήρε επίσης απόφαση να δεσμεύσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του Ρώσου Προέδρου και του Ρώσου ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ, χωρίς να υπάρξει ταξιδιωτική απαγόρευση, «επειδή θέλουμε να διατηρήσουμε την πιθανότητα διαπραγματεύσεων ώστε να τελειώσει η βία στην Ουκρανία» όπως δήλωσε ο Αυστριακός ΥΠΕΞ Αλ. Σάλενμπεργκ.

Την Παρασκευή η Σύνοδος των ΥΠΕΞ της ΕΕ ενέκρινε το δεύτερο πακέτο κυρώσεων, αν και υπάρχει διαφωνία μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα για το εύρος τους. Σύμφωνα με αναλυτές, μέχρι στιγμής η Δύση δεν έχει συμφωνήσει σε μαξιμαλιστικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Το δεύτερο πακέτο «θα εγκριθεί επίσημα και δεν θα είναι αρκετό», ανέφερε ο Γάλλος ΥΠΕΞ Ζαν - Ιβ Λε Ντριάν, τονίζοντας ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να στοχεύσουν «στο ρωσικό σύστημα και σε ακόμα περισσότερους ολιγάρχες». Πρόσθεσε ότι και η Λευκορωσία πρέπει να υποστεί συνέπειες, και ήδη προετοιμάζεται ένα έκτο πακέτο κυρώσεων κατά της κυβέρνησης Λουκασένκο.

Η ΕΕ δεν απέκλεισε τη Ρωσία από το διεθνές σύστημα τραπεζικών συναλλαγών SWIFT, παρά τις επίμονες εκκλήσεις της ουκρανικής κυβέρνησης, κυρίως εξαιτίας του φόβου ευρωπαϊκών χωρών για την ενεργειακή τους τροφοδοσία. Πολλές χώρες, όπως Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, διατύπωσαν επιφυλάξεις, φοβούμενες τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης στις εξαγωγές του ρωσικού φυσικού αερίου.

«Ο αποκλεισμός από το SWIFT θα είχε τεράστιες επιπτώσεις (...) για τις γερμανικές επιχειρήσεις στις σχέσεις τους με τη Ρωσία, καθώς επίσης στη διευθέτηση των πληρωμών για την προμήθεια Ενέργειας», δήλωσε την Παρασκευή ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης Στ. Χεμπεστράιτ.

Ο Ούγγρος πρωθυπουργός Β. Ορμπάν εξέφρασε ικανοποίηση που οι τελευταίες κυρώσεις «δεν επεκτείνονται στην Ενέργεια», πράγμα που αποτελεί εγγύηση «για την ενεργειακή τροφοδοσία της Ουγγαρίας και άλλων χωρών - μελών της ΕΕ».

Ο αποκλεισμός μιας χώρας από το σύστημα SWIFT θεωρείται «πυρηνικό οικονομικό όπλο» όχι μόνο για τη χώρα που τιμωρείται, αλλά και για τις τράπεζες άλλων κρατών.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπ. Τζόνσον στη Σύνοδο του G7 τάχθηκε υπέρ του αποκλεισμού της Ρωσίας από το SWIFT. «Αλλες χώρες δεν θέλουν», σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας Μπ. Γουάλας.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε ότι ο αποκλεισμός από το SWIFT παραμένει επιλογή, αλλά «αυτήν τη στιγμή δεν τη συμμερίζονται οι Ευρωπαίοι».

Μεταξύ των κυρώσεων που ενεργοποιεί η ΕΕ είναι ο δραστικός περιορισμός της πρόσβασης της Ρωσίας στις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές, εμποδίζοντας και επιβαρύνοντας τη χρηματοδότηση του χρέους της. Επίσης θα περιορίσει την πρόσβαση της Ρωσίας σε ζωτικής σημασίας τεχνολογία, σε ηλεκτρονικό εξοπλισμό και λογισμικό. Σύμφωνα με την πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, οι κυρώσεις αυτές σχεδιάζεται να πλήξουν τις μεταφορές, τον αεροναυπηγικό τομέα, τους ημιαγωγούς, όλες τις σημαντικές για τη ρωσική οικονομία τεχνολογίες.

Στο μεταξύ η Ρωσία προετοιμάζει αντίμετρα στις κυρώσεις, τα οποία θα έχουν με τη σειρά τους αντίκτυπο στις υπόλοιπες καπιταλιστικές οικονομίες. Ηδη απαγόρευσε στις βρετανικές αεροπορικές εταιρείες να προσγειώνονται στα ρωσικά αεροδρόμια και να διασχίζουν τον ρωσικό εναέριο χώρο, σε απάντηση στην απαγόρευση της «Aeroflot» να προσγειώνεται στη Βρετανία.

Η Σερβία δεν προτίθεται να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, ανέφερε ο Πρόεδρος Αλ. Βούτσιτς ανακοινώνοντας τα συμπεράσματα της σχετικής συνεδρίασης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Στο κείμενο που παρουσίασε ο Βούτσιτς δεν καταδικάζεται ρητά η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αλλά αναφέρεται πως «η Σερβία υποστηρίζει τον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και θεωρεί πολύ λάθος να διαταράσσεται η εδαφική της ακεραιότητα από τη Ρωσία».

Ο Σύρος Πρόεδρος Μπασάρ αλ Ασαντ χαιρέτισε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, στη διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Ρώσο ομόλογό του, εκτιμώντας ότι πρόκειται για μια «διόρθωση της Ιστορίας», και τόνισε ότι η Συρία βρίσκεται στο πλευρό της Ρωσίας. Η Συρία αναγνώρισε τις δύο αποσχισθείσες περιοχές, Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ.

Και πού να «διανοηθεί» τέτοιες εξελίξεις ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέβαζε σε νέα επίπεδα την εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όταν εγκαινίαζε τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ και τον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ, όταν έδινε «έτοιμες προς υπογραφή» στην κυβέρνηση της ΝΔ τις Συμφωνίες για τις βάσεις; Αλλωστε, όπως έλεγε τις προάλλες ο πρόεδρός του στη Βουλή, «ήταν πάγια θέση μας η αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης, όχι όμως να ενταχθεί στις αμερικανικές επιχειρήσεις και να έχουμε κάθε μέρα δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων κατά της Ελλάδας (...) και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα». Μα πού ακούστηκαν τέτοια πράγματα; Αδιανόητο...

Πού να προσέξει και τις δεκάδες αποφάσεις του ΝΑΤΟ που υπέγραψε, για την ευρωατλαντική περικύκλωση της Ρωσίας; Ερήμην του - αν και με πρόσκληση της κυβέρνησής του - εγκαταστάθηκε επί ημερών του η ΝΑΤΟική αρμάδα στο Αιγαίο για να παρακολουθεί τις κινήσεις των ρωσικών πλοίων. Και τα ελληνικά αεροπλάνα για τα οποία κάθε τρεις και λίγο περηφανεύεται ότι επί ημερών του, με βάση τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία απέλαυνε Ρώσους διπλωμάτες, τώρα «επιτηρούν» τον εναέριο χώρο της Β. Μακεδονίας, βρίσκονται εκεί για να το προστατεύουν από τα αποδημητικά πουλιά ίσως.

Τα ξέρει καλά όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού τα προσυπέγραψε και τα προσυπογράφει για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, και μάλιστα κάνοντας ό,τι περνούσε απ' το χέρι του για να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις την εμπλοκή αυτή, φτάνοντας να βαφτίζει... αντιιμπεριαλισμό τις ΝΑΤΟικές αποφάσεις και την προώθησή τους.

Που προσπαθεί να «ξεπλύνει» την ιμπεριαλιστική ένωση της ΕΕ, να παρουσιάσει ότι τα συμφέροντα των λαών μπορούν «κάπως και κάποτε», με μια δήθεν «άλλη αρχιτεκτονική ασφάλειας», να βρεθούν κάτω από την ίδια σημαία με αυτά των λαών.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός, έχουν πείρα για να αποβάλουν το δηλητήριο αυτό, για να δυναμώσουν τον αγώνα τους ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στις κυβερνήσεις και τα κόμματα που την υπηρετούν.

Eurokinissi

Χαρακτηριστικά, στη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ την Πέμπτη, καταδικάζοντας τις ρωσικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, ο Κυρ. Μητσοτάκης έλεγε ότι «ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ συντονιζόμαστε με τους εταίρους μας, ώστε η αντίδρασή μας να μην είναι απλά κοινή, αλλά να είναι και αντίστοιχη της πρωτοφανούς ρωσικής προκλητικότητας», κι αυτό ενώ η ρωσική επίθεση ήταν σε πλήρη εξέλιξη!

Στο ίδιο μήκος κύματος, αργότερα την Πέμπτη, στην έκτακτη σύγκληση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, επαναλάμβανε πως τα γεγονότα στην Ουκρανία «θέτουν σε αμφισβήτηση ολόκληρη την αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης και γι' αυτό και η απάντηση της ΕΕ θα είναι εξαιρετικά δυναμική», συνεχίζοντας να παίζει το ευρωατλαντικό «κοκοράκι».

Την ίδια στιγμή προκαλούσε τον λαό, που πέρα από τους τεράστιους κινδύνους πληρώνει την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια με εκτίναξη της ακρίβειας και νέες ανατιμήσεις στην Ενέργεια, λέγοντας - κατά τη συνάντησή του την Παρασκευή με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Σακελλαροπούλου - ότι αυτά είναι «το τίμημα της ελευθερίας, για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε»! Μίλησε άλλωστε για «σημαντικές αναταράξεις στην αγορά Ενέργειας», όπως και για «έντονες προσφυγικές ροές» από την Ουκρανία, ενώ ανακοίνωσε πως θα ενημερώσει την Τρίτη τη Βουλή για τις εξελίξεις.

Παράλληλα βρήκε ευκαιρία να τονίσει εκ νέου «την ανάγκη της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας», «την ανάγκη η Ευρώπη η ίδια να αποκτήσει ισχυρή αποτρεπτική δύναμη, αλλά και τα κράτη - μέλη να επενδύσουν περισσότερο στην εθνική τους άμυνα». «Εμείς, εξάλλου, ήδη έχουμε ξεκινήσει να το κάνουμε», είπε, προετοιμάζοντας και για νέα παχυλά συμβόλαια για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες.

Τα ίδια επανέλαβε και αργότερα την Παρασκευή, μετέχοντας μέσω τηλεδιάσκεψης στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Να καταγραφούν και οι συνεχείς επαφές, τις τελευταίες μέρες, του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δένδια, ο οποίος την Πέμπτη το απόγευμα είχε επικοινωνία με τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ, για «αμοιβαία ενημέρωση για τις πρόσφατες εξελίξεις σε Ουκρανία», όπως αναφέρεται αρμοδίως. Λίγο αργότερα επικοινώνησε για το ίδιο θέμα και με την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ - η οποία έκανε αμερικάνικο «δίδυμο» με τον Πάιατ στην ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2014 στην Ουκρανία - Β. Νούλαντ.

Επίσης συναντήθηκε με τους πρέσβεις Ουκρανίας, Πολωνίας, Λιθουανίας, Εσθονίας και Λετονίας, και την Παρασκευή με τους πρέσβεις της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, με βασικό θέμα το Ουκρανικό, διαβεβαιώνοντας για τη σχετική «αλληλεγγύη» της Αθήνας και την «πλάτη» που βάζει ήδη στους σχεδιασμούς των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, όχι μόνο στο πλαίσιο των οικονομικών κυρώσεων κατά της Μόσχας, αλλά με κινήσεις και ανάληψη αποστολών και στο πεδίο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης (βλ. ρεπορτάζ στην ίδια σελίδα).

Στη συνέχεια ο υπουργός μετείχε στο έκτακτο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, για τον παραπέρα «συντονισμό δράσεών» τους «για την επιβολή περιοριστικών μέτρων προς τη Ρωσία», όπως αναφέρεται επισήμως.

Να σημειωθεί ότι ο γγ του ΥΠΕΞ, Θ. Δεμίρης, κάλεσε δύο φορές μέσα στη βδομάδα τον Ρώσο πρέσβη στην Αθήνα Α. Μάσλοφ, στον οποίο πραγματοποίησε διάβημα για τη ρωσική επίθεση και την προστασία της ελληνικής ομογένειας.

Από κοντά ο υπουργός Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλος την Παρασκευή δέχτηκε στο υπουργείο τον Πάιατ, ο οποίος έλεγε κατόπιν πόσο «εκτίμησε την ευκαιρία» της συνάντησης «σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή», ώστε να «υπογραμμίσει» την «κοινή» τους «δέσμευση στην υποστήριξη της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας». Επίσης «καλωσόρισε» «τον ρόλο και την ηγεσία της Ελλάδας ως συμμάχου - κλειδί στην υπεράσπιση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ». Ο Ν. Παναγιωτόπουλος είδε επίσης τον πρέσβη της Ουκρανίας, Σ. Σουτένκο.

Στο μεταξύ, όπως ανακοινώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής από το ΥΠΕΞ, ο πρέσβης της Ελλάδας στο Κίεβο αποχώρησε από την πόλη, ενώ παρέμεναν σε λειτουργία τα προξενεία σε Μαριούπολη και Οδησσό.

Την ώρα που οι εξελίξεις στην Ουκρανία επιβεβαιώνουν ότι ο λαός μετατρέπεται σε στόχο από τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με βάση και την κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις, η κυβέρνηση συνεχίζει «ακάθεκτη» την εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Ανώτατες στρατιωτικές πηγές σημείωναν άλλωστε την Πέμπτη ότι υπάρχουν «συγκεκριμένα πρωτόκολλα αντίδρασης», ότι οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις μετέχουν ήδη στη συγκέντρωση πληροφοριών και στον σχηματισμό εικόνας επί του πεδίου, π.χ. με τη φρεγάτα «ΑΙΓΑΙΟΝ» που επιχειρεί στο πλαίσιο της ΝΑΤΟικής αρμάδας SNMG2, η οποία είναι ανεπτυγμένη στη Μεσόγειο, όπως και το υποβρύχιο «ΜΑΤΡΩΖΟΣ» που επιχειρεί στην ίδια ζώνη στο πλαίσιο της γιγαντιαίας ΝΑΤΟικής άσκησης «DYNAMIC MANTA», όπου εικόνα αναμεταδίδει στην έδρα του ΝΑΤΟ και αεροσκάφος θαλάσσιων επιχειρήσεων P3 που σηκώνεται από την αεροπορική βάση Ελευσίνας.

Κατά τ' άλλα, οι ίδιες πηγές ισχυρίζονταν πως δεν έχει ζητηθεί προσώρας κάτι επιπλέον. Ενώ αφήνοντας επί της ουσίας ορθάνοιχτο αυτό το ενδεχόμενο, έλεγαν ότι οι όποιες αποφάσεις για χρήση π.χ. της Αλεξανδρούπολης, της Σούδας ή ό,τι άλλο (π.χ. μονάδες στη διάθεση της NATO Response Force - Δύναμη Απόκρισης του ΝΑΤΟ), θα πρέπει πρώτα να παρθούν σε πολιτικό επίπεδο.

Φυσικά, στο «επίπεδο» αυτό, «τρέχει» ήδη η κατάπτυστη Συμφωνία με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει όλη τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση και εφαλτήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, όπως άλλωστε δείχνει και η απόφαση των ΗΠΑ να προωθήσουν στην Πολωνία 12 ελικόπτερά τους (AH64 «Apache» και UH60 «Blackhawk» της 1st Air Cavalry Brigade), που το προηγούμενο διάστημα μεταστάθμευαν στο Στεφανοβίκειο.

Ενδεικτικό, μάλιστα, είναι το ότι ο Στρατός Ξηράς θα προχωρήσει σε μια σειρά ασκήσεων μικρής κλίμακας σχεδόν σε όλο το εύρος των νομών Εβρου και Ροδόπης το επόμενο διάστημα. Εκδόθηκε, μάλιστα, και σχετική ΝΟΤΑΜ, η Α0525/22, με την οποία δεσμεύεται όλη αυτή η περιοχή στο διάστημα 1 - 28/3. Σύμφωνα με το υψόμετρο που αναφέρει η ΝΟΤΑΜ, ο εναέριος χώρος σε αυτές τις δύο περιοχές θα είναι κλειστός τις ώρες των ασκήσεων μέχρι το ύψος των 10.000 ποδών (περίπου 3.000 μέτρα), ύψος που αφορά κατά βάση ελικόπτερα.

Αρμόδιες πηγές, μάλιστα, δίνουν ως υπόβαθρο της κίνησης αυτής ότι πρέπει να δειχτεί στο ΝΑΤΟ η ικανότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων πως μπορούν να διασφαλίσουν την Αλεξανδρούπολη ως βατήρα των Αμερικανών προς την Ανατολική Ευρώπη και τη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Ολα αυτά στο πλαίσιο μιας τεράστιας συγκέντρωσης δυνάμεων και στην Ανατ. Μεσόγειο, που βρωμοκοπάει μπαρούτι από τη μια άκρη έως την άλλη. Π.χ. στην Αδριατική πλέει το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Τρούμαν», κοντά στην Κύπρο το γαλλικό «Σαρλ ντε Γκολ», ενώ στην ίδια ζώνη έχει αναπτυχθεί και το πανίσχυρο ρωσικό καταδρομικό «Ουστίνοφ» με πλοία συνοδείας. Αλλωστε, αρμόδιες πηγές αναφέρουν ότι όλο αυτό το διάστημα οι Ρώσοι έχουν τουλάχιστον 10 πλοία τους «στο νερό», χώρια όσες μονάδες τους σταθμεύουν στη ναυτική τους βάση στην Ταρτούς της Συρίας.

Η κίνηση των οποίων επιτηρείται από αέρος και από αεροσκάφη των Αμερικανών που σηκώνονται από τη Σούδα. Π.χ. σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία, την Παρασκευή κατασκοπευτικό αεροσκάφος της USAF τύπου RC-135U πετούσε επί 7ωρο πάνω από τη λεκάνη νότια της Κύπρου, συλλέγοντας «υλικό». Τέτοια αεροσκάφη απογειώνονταν εξάλλου από τη Σούδα το προηγούμενο διάστημα και για αποστολές στη Μαύρη Θάλασσα.

Eurokinissi

Η εμπλοκή της Ελλάδας στην πολεμική σύγκρουση είναι άμεση και ο κίνδυνος για τον ελληνικό λαό, σε περιπτώσεις γενίκευσής της, παραπάνω από υπαρκτός

Συνεπώς, όσοι κυβερνητικοί, πολιτικοί ή άλλοι παράγοντες του εγχώριου ή διεθνούς κατεστημένου «πέφτουν από τα σύννεφα» με αυτήν την εξέλιξη είτε είναι αδικαιολόγητα αφελείς, είτε κοροϊδεύουν συνειδητά τους λαούς. Προφανώς και είναι το δεύτερο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είναι περίπου οι ίδιοι που μιλούν για «κίνδυνο πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο», αγνοώντας συνειδητά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία πριν 30 χρόνια, τις αλλαγές συνόρων και τους διαμελισμούς κρατών στην Ευρώπη, στους οποίους πρωτοστάτησαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ. Για να μη μιλήσουμε φυσικά για τους δεκάδες άλλους πολέμους και επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο.

Η τυπική έναρξη του πολέμου ήταν η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, όμως το εύφλεκτο υλικό συσσωρεύεται εδώ και χρόνια τόσο στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ όσο και διεθνώς.

Εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ μεθοδεύουν την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Το ΝΑΤΟ συνεχώς διευρύνεται με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στρατιωτικές δυνάμεις, βάσεις και σύγχρονα όπλα εγκαθίστανται σε διάφορα σημεία πέριξ της Ρωσίας, ενώ το 2014 αυτές οι δυνάμεις οργάνωσαν πραξικόπημα στην Ουκρανία (τη λεγόμενη πορτοκαλί «επανάσταση»), με τη στήριξη φασιστικών ομάδων και παραστρατιωτικών μηχανισμών. Από την άλλη, η καπιταλιστική Ρωσία προωθεί ως απάντηση τα δικά της σχέδια, με πιο χαρακτηριστικά την ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και πρόσφατα την αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» των λεγόμενων Δημοκρατιών του Ντονμπάς. Ενώ, στην πιο «μεγάλη εικόνα» ξεπροβάλλει η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η οποία θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια.

Αυτά τα σχέδια προωθούνται με μπόλικες δόσεις αντικομμουνισμού και αντισοβιετισμού κι απ' τις δύο πλευρές, αφού η εθνικιστική υστερία θα πρέπει εκτός των άλλων να εκτοπίσει και τη συλλογική ιστορική μνήμη δύο λαών που ζούσαν για δεκαετίες αδελφωμένοι στο πλαίσιο του σοσιαλισμού, γεγονός που φωτίζει ταυτόχρονα το μέλλον και την κατεύθυνση της πάλης.

Οσα προηγήθηκαν των πρόσφατων γεγονότων έχουν πολύ μεγάλη σημασία, γιατί η προσέγγιση τέτοιων συγκρούσεων δεν μπορεί να γίνει με όρους ποιος «ήρξατο χειρών αδίκων» και ποιος αναγκάζεται σε «αυτοάμυνα». Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με βίαια μέσα, το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της όξυνσης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για τις σφαίρες επιρροής, τις αγορές, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, ο οποίος προϋπάρχει σε καιρό «ειρήνης». Προκειμένου να συγκαλυφθεί αυτή η αλήθεια, επιστρατεύονται τόνοι από προσχήματα και δικαιολογίες.

Από την «εθνοκάθαρση του Μιλόσεβιτς στο Κόσοβο το 1999» και τα «χημικά όπλα του Σαντάμ στο Ιράκ και του Καντάφι στη Λιβύη» (που ακόμη αναζητούνται) μέχρι τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν» και την «Αραβική Ανοιξη στη Συρία», τα προσχήματα ήταν και είναι πάντα το αναγκαίο συμπλήρωμα για να δικαιολογηθεί η πολεμική εμπλοκή. Μάλιστα η υποκρισία των ιμπεριαλιστών είναι τόσο ξεδιάντροπη που εναλλάσσουν προσχήματα και ρόλους, ανάλογα με το τι τους συμφέρει κάθε φορά.

Σήμερα το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ κόπτονται για την «εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» και το «απαραβίαστο των συνόρων», ενώ η Ρωσία, προκειμένου να καλύψει τα γενικότερα στρατηγικά της σχέδια για τον έλεγχο της Ουκρανίας, επικαλείται το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών» όσον αφορά την απόσχιση του Ντονμπάς. Σε άλλες περιπτώσεις ήταν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ που επικαλούνταν την «αυτοδιάθεση των εθνών» για να χαράξουν νέα σύνορα, να διαμελίσουν κράτη και να επέμβουν στρατιωτικά εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας κρατών. Οι ίδιοι σήμερα εμφανίζονται υπερασπιστές του «Διεθνούς Δικαίου», όταν ακόμη κι αυτό το Διεθνές Δίκαιο, που διαμορφώθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με την καθοριστική συμβολή των σοσιαλιστικών χωρών, το τσαλαπάτησαν ουκ ολίγες φορές, το έκοψαν και το έραψαν στα μέτρα τους.

Αντίστοιχα προσχήματα χρησιμοποιούν και όσα μέρη - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - στηρίζουν ή συμμετέχουν στον πόλεμο. Η Ελλάδα είναι ένα απ' αυτά, αφού στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εμπλέκεται ενεργά και σ' αυτήν την ιμπεριαλιστική σύγκρουση, με στόχο τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, δηλαδή τη συμμετοχή της στο πλιάτσικο και την αναδιανομή της «πίτας», που γίνεται με το αίμα των λαών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν τεράστιες ευθύνες για τη συμμετοχή τους σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, ενώ όσον αφορά την Ουκρανία τα γεγονότα είναι αδιάψευστα.

Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έχουν στηρίξει διαχρονικά όλες τις ΝΑΤΟικές αποφάσεις με στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας, ενώ μέσω του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, που εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει η ΝΔ, όλη η επικράτεια μετατράπηκε σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο. Οι στρατιωτικές βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο και όχι μόνο εξελίσσονται αυτήν τη στιγμή σε κέντρο προώθησης αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. Συνεπώς, η εμπλοκή της Ελλάδας στην πολεμική σύγκρουση είναι άμεση και ο κίνδυνος για τον ελληνικό λαό, σε περίπτωση γενίκευσής της, παραπάνω από υπαρκτός.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κάνει σημαία της τη στήριξη στο αμερικανοΝΑΤΟικό μπλοκ, με το πρόσχημα ότι έτσι «ισχυροποιούνται οι ελληνικές θέσεις έναντι της Τουρκίας».

Φυσικά, κάτι τέτοιο διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα. Η διαχρονική στήριξη που έχουν προσφέρει οι ελληνικές κυβερνήσεις στις ΝΑΤΟικές επεμβάσεις συνυπάρχει με την αναβάθμιση των διεκδικήσεων της τουρκικής ηγεσίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, με το ΝΑΤΟ σε ρόλο «Πόντιου Πιλάτου». Αλλωστε η διατήρηση της συνοχής της ευρωατλαντικής συμμαχίας, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα, είναι αυτό που απασχολεί το ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη στάση του έναντι της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια άλλη «Ουκρανική Εκστρατεία», στο πλευρό των ιμπεριαλιστών το 1919 για την κατάπνιξη της νεαρής τότε σοβιετικής εξουσίας, συνοδεύτηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή λίγα χρόνια αργότερα.

Στα διάφορα προσχήματα έχει προστεθεί και η δήθεν «φροντίδα για την ελληνική ομογένεια στην Ουκρανία», που στο παρελθόν στοχοποιήθηκε από τις φασιστικές δυνάμεις της Ουκρανίας, τις οποίες στήριξαν το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δίνει ρεσιτάλ υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού. Αρχικά, με την απόδοση ευθύνης μονομερώς στη Ρωσία, «ξέπλυνε» εντελώς τον ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και τη συμμετοχή της χώρας μας στους ευρωτατλαντικούς σχεδιασμούς. Στη συνέχεια προσπάθησε να παίξει το γνωστό παιχνίδι των συγχύσεων και των αυταπατών, για να κοροϊδέψει έναν προοδευτικό κόσμο. Πρώτα και κύρια για τον ρόλο της ΕΕ, που δεν είναι «άφωνη» και «αμέτοχη» στις εξελίξεις - όπως λέει- αλλά συμμετέχει ενεργά εδώ και χρόνια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εν προκειμένω στον σχεδιασμό περικύκλωσης της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι σε κράτη - μέλη της συνυπάρχουν τάσεις ανταγωνισμού αλλά και συνεργασίας με τη Ρωσία. Προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ότι «δεν ξέρει τίποτε για το έγκλημα», που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι ήταν η ίδια η κυβέρνησή του που πρωτοστάτησε στην υλοποίηση των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων, εγκαινιάζοντας τον «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ για την αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα, με ξεκάθαρο στόχο τη Ρωσία.

Μάλιστα έφτασε ο κ. Τσίπρας να δηλώνει στη Βουλή τα εξής: «Ηταν πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ η αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης, όχι όμως να ενταχθεί σε αμερικανικές επιχειρήσεις και να έχουμε κάθε μέρα δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων κατά της Ελλάδας».

Η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο! Οχι μόνο γιατί ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν πολύ καλά ότι η βάση στην Αλεξανδρούπολη - και όχι μόνο - θα αξιοποιούνταν για τις επιθετικές ενέργειες σε βάρος της Ρωσίας, αλλά και γιατί οι προειδοποιήσεις Ρώσων αξιωματούχων σε βάρος της Ελλάδας υπήρχαν από τότε.

Οσο για τα σχήματα περί «συστημάτων συλλογικής ασφάλειας που θα συμπεριλαμβάνουν τη Ρωσία», δηλαδή θα διευθετήσουν «ειρηνικά» τους ανταγωνισμούς και θα οδηγήσουν σε έναν «ειρηνικό» καπιταλισμό, έχουν τόση αξία όσο το να λες ότι «ο ήλιος θα ανατείλει από τη Δύση». Αυτά τα «σχήματα» είναι τόσο παλιά όσο και η συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας στο σύστημα, ενώ - με τη μία ή την άλλη μορφή - λανσάρονται σε αντίστοιχες ιστορικές στιγμές από τέτοια κόμματα, αφενός για να συγκαλύψουν την ουσιαστική τους συμφωνία στη γραμμή της πολεμικής εμπλοκής και αφετέρου για να ξεγελάσουν τον λαό.

Στο ίδιο μήκος κύματος το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που ως κυβέρνηση άλλωστε έχει γράψει τη δική του ιστορία συμμετοχής σε πολεμικές επεμβάσεις (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιρακ κ.λπ.), αλλά και ο Βαρουφάκης, που αφού «κλαίει και οδύρεται» για την αποτυχία της ΕΕ, με τον οίστρο των νεολογισμών που τον διακατέχει, προτείνει ως λύση τον «μη πόλεμο»!

Αυτή η στάση της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, ήδη από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν με διάφορα προσχήματα και θεωρίες έδινε άλλοθι τόσο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όσο και στην ιμπεριαλιστική «ειρήνη» που τον προετοιμάζει, ήταν που οδήγησε τον Λένιν να γράψει:

«Από πολύ καιρό έχει αναγνωριστεί ότι οι πόλεμοι, παρ' όλες τις φρικαλεότητες και τις συμφορές που προκαλούν, φέρνουν κι ένα λίγο - πολύ μεγάλο όφελος, γιατί αποκαλύπτουν, ξεσκεπάζουν και καταστρέφουν αμείλικτα ένα μεγάλο μέρος από το σάπιο, το παρωχημένο, το απονεκρωμένο που υπάρχει στους θεσμούς της ανθρώπινης κοινωνίας. Ετσι και ο ευρωπαϊκός πόλεμος του 1914 - 1915 άρχισε επίσης να φέρνει αναμφισβήτητο όφελος στην ανθρωπότητα, γιατί δείχνει στην πρωτοπόρα τάξη των πολιτισμένων χωρών ότι μέσα στα κόμματά της (σ.σ. τα τότε σοσιαλδημοκρατικά) έχει ωριμάσει ένα απαίσιο απόστημα γεμάτο πύο και ότι από κάπου έρχεται μια ανυπόφορη μυρωδιά πτωμαΐνης».

Σε ό,τι αφορά τον ελληνικό λαό, αυτός ο αγώνας δεν έχει καμία σχέση με τα ευχολόγια και τις κοινοτοπίες των άλλων κομμάτων περί «ειρηνικής λύσης» και «διπλωματίας», αλλά σημαίνει πρακτικά τα εξής:

Καμία συμμετοχή - καμία εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε πρόσχημα.

Να κλείσουν τώρα όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας, που αξιοποιούνται ως ορμητήρια πολέμου.

Κανένα ελληνικό στρατιωτικό σώμα να μη σταλεί στην Ουκρανία, σε χώρες που συνορεύουν με αυτήν ή σε άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Να δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τον λαό στο τιμόνι της εξουσίας.

Σε αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, ώστε ο ελληνικός λαός και οι άλλοι λαοί να ξεμπερδέψουν τελικά με το σύστημα που γεννά τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο.

Copyright 2019 The Associated

Στα περιεχόμενα του τεύχους περιλαμβάνεται επίσης ολόκληρη η ιστορική Απόφαση της Ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992): «Η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση και οι θέσεις του ΚΚΕ».

(...) Ο αστικός προπαγανδιστικός μηχανισμός, με κάθε ευκαιρία, με συστηματική παρέμβαση στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, με την παρέμβαση ΝΑΤΟικών μηχανισμών και της πρεσβείας των ΗΠΑ, με κατευθυνόμενες μεταπτυχιακές εργασίες, προσπαθεί να χειραγωγήσει τον λαό και τη νεολαία.

Ο μηχανισμός αυτός υποστηρίζει ψευδώς ότι το ΝΑΤΟ συγκροτήθηκε για να αντιμετωπίσει τον «σοβιετικό επεκτατισμό», ενώ είναι αναμφισβήτητο ότι το εργατικό κράτος στη Σοβιετική Ενωση, που οικοδομούσε τη νέα σοσιαλιστική κοινωνία, δεν είχε επιθετικές βλέψεις, αλλά, αντίθετα, εξέφραζε την αλληλεγγύη του και στήριζε την πάλη των λαών, έδινε μάχη ενάντια στην αποικιοκρατία. Οι ΗΠΑ διέπραξαν το έγκλημα της ρίψης των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945, ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά είχε τελειώσει, εξαπέλυσαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Κορέα (1950 - 1953) και έγραψαν αμέτρητες μαύρες σελίδες πολυάριθμων ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων και πραξικοπημάτων. Στην πράξη, αποδείχτηκε η σκοπιμότητα του λεγόμενου από «Βορρά κινδύνου» που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, σε συνεργασία με τα στρατιωτικά επιτελεία, επεξεργάζονται και ανανεώνουν κατά καιρούς τη «Στρατηγική Αντίληψη», τους στόχους και τα μέσα που την υπηρετούν, για να γίνει η ιμπεριαλιστική αυτή συμμαχία πιο αποτελεσματική κατά των λαών, πιο ικανή στους σφοδρούς ανταγωνισμούς, και διευρύνουν τις γραμμές της με νέα κράτη. Μετά την αντεπανάσταση, την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ διευρύνθηκε παραπέρα και ενέταξε κατά κύματα στις γραμμές του την πλειοψηφία των πρώην σοσιαλιστικών κρατών, χρησιμοποίησε σχήματα προσεταιρισμού δεκάδων κρατών και κατασκεύασε σωρεία προσχημάτων ως βάση για την κλιμάκωση της επιθετικότητας.

Η Σύνοδος Κορυφής στην Ουαλία πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2014. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τις κινήσεις της Ρωσίας στη Μαύρη και την Αζοφική Θάλασσα και την προσάρτηση της Κριμαίας (2014), που σηματοδότησε νέες προσαρμογές στη ΝΑΤΟική στρατηγική. Μεταξύ άλλων, έδωσε έμφαση στη βελτίωση του Σχεδίου Δράσης για τη συγκρότηση Υψηλής Ετοιμότητας στρατιωτικών δυνάμεων (High Readiness Forces), τον εκσυγχρονισμό και τον συντονισμό πυρηνικών και συμβατικών πυραυλικών συστημάτων.

Στη Σύνοδο Κορυφής στη Βαρσοβία, τον Ιούλη του 2016, έγινε έλεγχος των αποφάσεων της Συνόδου του Σικάγου το 2012 περί της «Εξυπνης Αμυνας» και των αποφάσεων της Ουαλίας, ενώ εξετάστηκε η στρατηγική για το λεγόμενο «Πρώτο Πυρηνικό Πλήγμα». Δόθηκε βάρος στην ενίσχυση της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και στη συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων κατά μήκος των ανατολικών συνόρων για την περικύκλωση της Ρωσίας, τη στήριξη της φιλοΝΑΤΟικής πορείας της Ουκρανίας (...)

Η Σύνοδος Κορυφής του Λονδίνου, τον Δεκέμβρη του 2019 - στην οποία δόθηκε πανηγυρικός χαρακτήρας για τα 70 χρόνια της λυκοσυμμαχίας - διεξήχθη σε περιβάλλον έντονων αντιθέσεων για την πορεία του ΝΑΤΟ, κυρίως μεταξύ ΗΠΑ (Τραμπ) και Γαλλίας (Μακρόν). Στη σχετική διακήρυξη έγινε προσπάθεια εξωραϊσμού της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αναδείχτηκε ως βασικό ζήτημα η δέσμευσή της για τη «συλλογική ασφάλεια» στη βάση του άρθρου 5 του Καταστατικού Χάρτη, το οποίο προβλέπει ότι ένοπλη επίθεση κατά κράτους - μέλους θεωρείται επίθεση εναντίον όλων των κρατών - μελών.

Εκτιμήθηκε ότι οι δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, που υποχώρησαν κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, μετά το 2008 αυξήθηκαν για πέντε συνεχή χρόνια. Συζητήθηκαν μέτρα για τον έλεγχο του πυραυλικού συστήματος του Ιράν και εγκρίθηκε σχέδιο προώθησης των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στον Καύκασο. Χαιρετίστηκε η στρατιωτική άσκηση «Defender Europe 2020», «πρόβα πολέμου» στην αναμέτρηση με τη Ρωσία, με την πιο μαζική κινητοποίηση αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη τα τελευταία 25 χρόνια. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν, την περίοδο αυτή υπήρχαν 64.000 Αμερικανοί στρατιώτες στην Ευρώπη, εκ των οποίων 35.000 στη Γερμανία.

Σχετικά με την Κίνα, αναφέρθηκε ότι «αναγνωρίζουμε πως η αυξανόμενη επιρροή και οι διεθνείς πολιτικές της Κίνας παρουσιάζουν τόσο ευκαιρίες όσο και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ», ενώ τέθηκε ο στόχος της ενιαίας πολιτικής απέναντι στην Κίνα και την «εξασφάλιση της ασφάλειας των επικοινωνιών των κρατών - μελών», τα δίκτυα 5G.

Το ΝΑΤΟ, προκειμένου να καλύψει τους πραγματικούς λόγους των στρατιωτικών επεμβάσεων και τα εγκλήματα κατά των λαών, τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους από τους βομβαρδισμούς, τη δολοφονία αμάχων, χρησιμοποίησε ένα σωρό προσχήματα. Μόνο στους τελευταίους πολέμους σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία πρόβαλε τα περί αντιμετώπισης της «γενοκτονίας», της «τρομοκρατίας», τον «τερματισμό των όπλων μαζικής καταστροφής», την «προστασία άμαχου πληθυσμού», την «επιβολή εμπάργκο όπλων και ζωνών απαγόρευσης πτήσεων». Ομως, ο δολοφονικός ρόλος του σε πολλές επιχειρήσεις αξιοποίησε αποφάσεις του ΟΗΕ, ο οποίος αποδείχτηκε εργαλείο κάλυψης και νομιμοποίησης των σχεδίων του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού.

Στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ (ως διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία) εκδηλώνονται αντιθέσεις ανάλογα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των κρατών - μελών που τα εκπροσωπούν και τις γεωστρατηγικές τους στοχεύσεις (...)

Στο περιβάλλον αυτό, για την εκτόνωση των προβλημάτων και τη χάραξη νέας «Στρατηγικής Αντίληψης», τον Απρίλη του 2020, με ευθύνη του γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, συγκροτήθηκε ομάδα μελέτης που διαμόρφωσε έκθεση για τη «Στρατηγική ΝΑΤΟ 2030», η οποία εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής τον Ιούνη του 2021.

Η Στρατηγική αυτή δίνει συνέχεια και ενισχύει τη «Στρατηγική Αντίληψη 2010 - 2020», προσαρμόζοντας τη δράση του ΝΑΤΟ στις ανάγκες «ενός πιο απαιτητικού στρατηγικού διεθνούς περιβάλλοντος, που χαρακτηρίζεται από την επιστροφή της συστημικής αντιπαλότητας, την επίμονα επιθετική Ρωσία, την άνοδο της Κίνας (...) ταυτόχρονα με το να αντιμετωπίζει αυξημένες διακρατικές απειλές και κινδύνους», ώστε το ΝΑΤΟ «να παραμείνει δυνατό στρατιωτικά», να γίνει «πιο ενωμένο πολιτικά» και να ακολουθήσει μια «ευρύτερη, παγκόσμια προσέγγιση».

Σε αυτήν την κατεύθυνση προβλέπεται:

• Να διαθέσει το ΝΑΤΟ «πολύ περισσότερο χρόνο, πολιτικούς πόρους και δράση στις προκλήσεις ασφάλειας που τίθενται από την Κίνα (...) Να αναπτύξει μια πολιτική στρατηγική για την προσέγγιση ενός κόσμου όπου η Κίνα θα έχει όλο και μεγαλύτερη σημασία έως το 2030».
• Να συνεχίσει «τη διπλή προσέγγιση της αποτροπής και του διαλόγου με τη Ρωσία, να ανταποκριθεί στις ρωσικές απειλές και τις εχθρικές ενέργειες με πολιτική ενότητα, αποφασιστικότητα και συνοχή».
• Να ενισχυθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική κ.ά.) και να συνεχιστούν οι εταιρικές σχέσεις και η διεύρυνση των γραμμών του με την πολιτική των «ανοιχτών θυρών», σημειώνοντας ιδιαίτερα την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, τον «Μεσογειακό Διάλογο» και την «Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κωνσταντινούπολης», την αναβάθμιση της στρατηγικής σχέσης με τη Σουηδία και τη Φινλανδία, προκαλώντας την αντίδραση της Ρωσίας.

Ειδική αναφορά γίνεται στην παγκόσμια δράση του ΝΑΤΟ, στην παρέμβαση στην Αφρική, στη συνεργασία με κράτη της Ασίας, του Ειρηνικού, όπως οι Ινδία, Αυστραλία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Νότια Κορέα, στην ενίσχυση της παρουσίας στην Αρκτική, μέχρι και στο Διάστημα (...)

Η Κίνα εκπληρώνει καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Η οικονομία της στηρίζεται σε ισχυρά μονοπώλια με διεθνή δράση, εξάγει κεφάλαια, τρισ. δολάρια, σε δεκάδες κράτη, σε όλες τις ηπείρους, και επεκτείνεται διαρκώς με τον «Νέο Δρόμο του Μεταξιού» («One road - One Zone») που διασχίζει περισσότερες από 70 χώρες. Απειλεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τις ξεπέρασε στον αριθμό των δισεκατομμυριούχων¹.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ για το 2020, το ονομαστικό ΑΕΠ των ΗΠΑ είναι 22,6 τρισ. δολάρια έναντι 16,6 τρισ. της Κίνας, ενώ με κριτήριο το πραγματικό ΑΕΠ η Κίνα προηγείται με 26,6 τρισ. δολάρια και ακολουθούν οι ΗΠΑ με 22,6 τρισ. (...)

Στις συνθήκες αυτές οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη σφοδρότητα στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, αλλά και σε άλλες περιοχές. Στη βάση των παραπάνω, γίνεται φανερό ότι οι ισχυρισμοί ορισμένων ΚΚ περί «ψυχρού πολέμου», που παρουσιάζουν την καπιταλιστική Κίνα ως τη νέα Σοβιετική Ενωση, είναι εκτός πραγματικότητας, προκαλούν συγχύσεις και επιδρούν αρνητικά στην προετοιμασία των λαών για τις συνέπειες της αντιπαράθεσης μεταξύ δύο ισχυρών δυνάμεων του καπιταλιστικού κόσμου (...)

Η ελληνική αστική τάξη ακολουθεί επιθετική στρατηγική, έχει θέσει επιθετικούς στόχους και αυτούς υπηρετούν η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα κόμματα που προωθούν τα συμφέροντά της, κινούνται στις ράγες της βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας στη στρατηγική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενισχύουν τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Το βασικό κριτήριο της πολιτικής τους είναι η «γεωστρατηγική αναβάθμιση» προς το συμφέρον των μεγάλων οικονομικών ομίλων, και αυτό καταγράφεται τόσο στην οικονομική, γενικότερα την εσωτερική πολιτική όσο και στις διεθνείς και περιφερειακές σχέσεις (...)

Το 1990, επί κυβέρνησης της ΝΔ, ανανεώθηκε η Ελληνοαμερικανική Συμφωνία και διαμορφώθηκε το έδαφος για αναβάθμιση των αμερικανικών βάσεων με κέντρο τη Σούδα. Η νέα Συμφωνία το 2019 προετοιμάστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ, και την υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ. Με τη Συμφωνία αυτή αναβαθμίστηκε η βάση της Σούδας με νέες υποδομές και ικανότητες στάθμευσης πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων, αεροπλανοφόρων και πυρηνικών υποβρυχίων, τηλεπικοινωνιακών - κατασκοπευτικών μέσων και εγκαταστάσεων ανεφοδιασμού, ως κέντρο εφόρμησης του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού κατά άλλων κρατών και λαών. Δημιουργήθηκαν νέες βάσεις στην Αλεξανδρούπολη, στο Στεφανοβίκειο, στη Λάρισα. Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο περιβάλλον της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και η αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης, ως «πρωτοπαλίκαρου», για την προώθηση αυτών των σχεδίων στην περιοχή, οδήγησαν την κυβέρνηση της ΝΔ στην υπογραφή της νέας Συμφωνίας τον Οκτώβρη του 2021. Με τη Συμφωνία αυτή επεκτείνονται κι ενισχύονται οι αμερικανικές βάσεις, δίνεται η δυνατότητα σε αμερικανικά στρατεύματα να αξιοποιούν όλες τις ελληνικές στρατιωτικές μονάδες, ο ελληνικός στρατός λειτουργεί ως ΝΑΤΟικός, όλες οι βάσεις συντονισμένα χρησιμοποιούνται στην υλοποίηση του ΝΑΤΟικού σχεδίου στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης προετοίμασε και η ΝΔ υπέγραψε τον Σεπτέμβρη του 2021 την Ελληνογαλλική Συμφωνία «Στρατηγικής Συνεργασίας». Η Συμφωνία αυτή είναι επιθετική και ενταγμένη στον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υπηρετεί τις στρατηγικές τους επιδιώξεις και όχι την άμυνα της χώρας, όπως υποστηρίζει η αστική προπαγάνδα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ανέλαβε την υποχρέωση να δημιουργηθούν γαλλικές στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα και ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να συμμετέχουν στον πόλεμο που διεξάγει η Γαλλία στο Μάλι, στο Σαχέλ της Αφρικής, για να συνεχίσει την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της περιοχής, στον αγώνα δρόμου με την Κίνα, τη Ρωσία, την Τουρκία κ.ά.

Ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι οι διμερείς αμυντικές συμφωνίες (π.χ. με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία) εξασφαλίζουν την «αμυντική στρατιωτική συνδρομή» που αδυνατούν να παρέχουν οι πολυμερείς συμμαχίες τύπου ΝΑΤΟ - ΕΕ είναι επικίνδυνος και παραπλανητικός, ενώ μαρτυρά τη χρεοκοπία των για δεκαετίες διαβεβαιώσεων των αστικών κομμάτων ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποτελούν δήθεν «ασπίδα θωράκισης της χώρας». Ολες οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες, διμερείς ή πολυμερείς, έχουν οδηγήσει σε περιπέτειες και βάζουν σε μεγάλους κινδύνους τον λαό (...)

Το βασικό προπαγανδιστικό δόγμα των αστικών κομμάτων και του αστικού κράτους, ότι μέσα από την ισχυροποίηση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ διαμορφώνονται όροι υπεράσπισης της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας έναντι των διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης, έχει καταρριφθεί μέσα από πλήθος γεγονότων. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοι. Τα δύο αστικά κράτη και οι κυβερνήσεις τους, παρά τις τριβές, υλοποιούν από κοινού τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ κατά των λαών, συνεργάζονται και ανταγωνίζονται για την αναβάθμιση της θέσης των οικονομικών τους ομίλων, για να πάρουν μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Σε αυτόν τον ανταγωνισμό, η αστική τάξη της Τουρκίας αξιοποιεί την οικονομική και στρατιωτική της δύναμη και «προβάλλει ισχύ» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, στην ευρύτερη περιοχή. Αμφισβητεί τα σύνορα, την κυριαρχία ελληνικών νησιών συνολικά, διαμορφώνονται όροι νέων εντάσεων. Παράλληλα, «παζαρεύει» με τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία. Διατηρεί περιοχές της Συρίας υπό κατοχή, στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιράκ, βάσεις στη Σομαλία και το Κατάρ, παρεμβαίνει στη σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στο πλευρό του Αζερμπαϊτζάν, έχει στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, εκπληρώνει σημαντικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στη Βόρεια Αφρική, αλλά και στην περιοχή του Σαχέλ.

Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός κινείται με κριτήριο τα δικά του συμφέροντα και τις γεωστρατηγικές του επιδιώξεις. Αντιμετωπίζει την Τουρκία ως «στρατηγικό εταίρο», διατηρεί υψηλού επιπέδου οικονομικές σχέσεις, την χρειάζεται για τα ΝΑΤΟικά σχέδια, επιδιώκει να την αποσπάσει από την επιρροή της Ρωσίας, να αποδυναμωθούν οι ρωσοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα στις συνθήκες που διαμορφώνει η σύγκρουση στην Ουκρανία.

Ισχυρά κράτη - μέλη της ΕΕ, η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία, έχουν συνάψει συμφωνίες εξοπλισμού των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις για την αναθεώρηση και ενίσχυση της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας, από κοινού προωθείται η απαράδεκτη Συμφωνία για το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα και μέσω αυτής παίζονται εγκληματικά παιχνίδια σε βάρος των ξεριζωμένων από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

ΗΠΑ και ΕΕ παρεμβαίνουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για κεντρικό συμβιβασμό, για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο προς όφελος των ενεργειακών ομίλων (...)

Το ΚΚΕ πολεμά την πολιτική της εμπλοκής, η στάση του εναρμονίζεται με τα λαϊκά συμφέροντα και επικροτείται από σημαντικά τμήματα του λαού και της νεολαίας.

Οι θέσεις του επιβεβαιώνονται. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος του ΚΚΕ στον αγώνα δείχνει τον δρόμο και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες του, να αναδειχτεί το βασικό πρόβλημα, η καπιταλιστική εκμετάλλευση και οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, να δυναμώσει η πάλη για να μη χύσουν ο λαός και τα παιδιά του το αίμα τους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ.

Στην πράξη, έχει αποδειχτεί πόσο σημαντική είναι η θέση του ΚΚΕ για καμιά εμπιστοσύνη στις αστικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, να καταδικάσουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, οι γυναίκες λαϊκής προέλευσης, μαζικά, την επικίνδυνη πολιτική που εμπλέκει τον λαό σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, επεμβάσεις και πολέμους, να διεκδικήσουν την απεμπλοκή της χώρας, να κλείσουν οι αμερικανικές βάσεις, να επιστρέψουν ελληνικά στρατιωτικά τμήματα από ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, να δυναμώσουν η αλληλεγγύη και η κοινή δράση με τους άλλους λαούς (...)

Παραπομπή

1. Σύμφωνα με το ερευνητικό ινστιτούτο Hurun της Σαγκάης, στις αρχές του 2021 η Κίνα ήταν η 1η χώρα στον κόσμο και ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων έφτασε τους 1.058.

Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ: Οπορτουνιστικό ρεύμα: Νεροκουβαλητής στον μύλο της σοσιαλδημοκρατίας

Μάκης Μαΐλης: Η διαμόρφωση των δύο αστικών κυβερνήσεων στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου

Μάκης Παπαδόπουλος: 100 χρόνια ΚΟΜΕΠ: Για την οργάνωση ιδεολογικής αντεπίθεσης μέσα στη νεολαία

Αρχειακό υλικό - Απόφαση της Ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992): Η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση και οι θέσεις του ΚΚΕ

Αρχειακό υλικό - Από την ομιλία στη Βουλή του σ. Χαρίλαου Φλωράκη για την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ

Αρχειακό υλικό - Δημήτρης Σάρλης: Η γραμμή του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και η σαθρότητα των επιχειρημάτων που προβάλλονται εναντίον της

Ελένη Μπέλλου: Η ταξική ρίζα της γυναικείας ανισοτιμίας. Η βία - και η ενδοοικογενειακή - ως έκφρασή της

Κομματικά Ντοκουμέντα (από 26.11.2021 μέχρι 15.02.2022)

Η όξυνση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, με τη στρατιωτική εισβολή μεγάλης κλίμακας που ξεκίνησε τα ξημερώματα της Πέμπτης η Ρωσία, δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία».

Οσο και αν δίνουν και παίρνουν «έγκριτες» αναλύσεις για... τον «ψυχισμό» του Πούτιν, για... το «ξάφνιασμα» και την «αφέλεια της Ευρώπης» ή για... το πόσο μέσα έπεσαν αυτήν τη φορά οι προβλέψεις των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, όσα προσχήματα και αν χρησιμοποιεί το κάθε στρατόπεδο, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ από τη μία και Ρωσία από την άλλη, η αλήθεια είναι πως πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική πολεμική σύγκρουση, το εύφλεκτο υλικό για το ξέσπασμα της οποίας συσσωρευόταν εδώ και χρόνια στην περιοχή.

Οπως τόνισε σε ανακοίνωσή του την Πέμπτη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, «η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο πρώτα απ' όλα τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς, ανταγωνισμοί που δεν μπορούν να επιλυθούν πλέον με διπλωματικά - πολιτικά μέσα κι εύθραυστους συμβιβασμούς».

Βασικές πλευρές του υπόβαθρου αυτών των ανταγωνισμών που έχουν πάντα στο στόχαστρο τους λαούς, παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», μεταξύ άλλων για τη μεγάλη βαρύτητα της Ουκρανίας στην ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, τη συνεχή προώθηση των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, την προσπάθεια της καπιταλιστικής Ρωσίας μέσα από ανταγωνιστικούς σχεδιασμούς να ανακτήσει «χαμένο έδαφος», αλλά και την άμεση σύνδεση της σημερινής πολεμικής σύγκρουσης με τους συνολικότερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς Δύσης - Ρωσίας - Κίνας, όπως και με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού μπλοκ.

Sputnik

Από Σύνοδο Κορυφής της Ευρασιατικής Οικονομικής Ενωσης

Τα πρώτα χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η αστική τάξη της Ρωσίας επιδίωκε τη σταθεροποίηση της εξουσίας της, αφήνοντας έτσι «χώρο» για τους επεκτατικούς ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, ωστόσο η συνθήκη αυτή δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί.

Η καπιταλιστική Ρωσία, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, αναδεικνύεται σε μια παγκόσμια ιμπεριαλιστική δύναμη, απλώνοντας τη γεωπολιτική, στρατιωτική και οικονομική της επιρροή σε «όλο τον χάρτη», συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα σε μια σειρά από ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις (Συρία, Λιβύη, Σαχέλ, Ναγκόρνο Καραμπάχ κ.α.).

Ενισχύει και εκσυγχρονίζει ασταμάτητα εξοπλισμούς, το πυρηνικό της οπλοστάσιο, τις διαστημικές ικανότητες, στήνει στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό.

Η ρωσική αστική τάξη προχωράει σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης σε εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, εδραιώνοντας τη θέση των ρωσικών μονοπωλίων, στη διαπάλη για ενεργειακό πλούτο, δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, μερίδια αγορών. Τέτοιες «συμμαχίες» αποτελούν η Ευρασιατική Οικονομική Ενωση, το «αμυντικό» σύμφωνο Οργανισμός Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (Ρωσία, Αρμενία, Λευκορωσία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν), το «Ενωσιακό Κράτος» Ρωσίας - Λευκορωσίας κ.ά. Ολα αυτά τα σχέδια, βέβαια, έρχονται σε αντίθεση με αντίστοιχους σχεδιασμούς δυτικών μονοπωλίων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων στις ίδιες κρίσιμες περιοχές.

Παράλληλα, εκμεταλλευόμενη και την ύπαρξη ρωσόφωνων πληθυσμών, η Μόσχα έχει επέμβει σε Νότια Οσετία και Αμπχαζία που αποσχίστηκαν από τη Γεωργία το 2008, και στην Υπερδνειστερία (Μολδαβία), αποτρέποντας ντε φάκτο την παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ ανατολικά. Η δε επ' αόριστον παρουσία ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ αποσκοπεί επίσης στην αποτροπή ΝΑΤΟ - ΕΕ στον Νότιο Καύκασο.

Προβάλλοντας τις αξιώσεις της, η Μόσχα εκμεταλλεύεται σήμερα και τη «ρευστή» διεθνή συγκυρία, όπου προετοιμάζεται η επόμενη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ανάμεσα σε ΗΠΑ - Κίνα, αλλά και αντιθέσεις μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα.

Τα παζάρια «με το δάχτυλο στη σκανδάλη» των τελευταίων μηνών αφορούσαν σε ένα «ξεκαθάρισμα» για τους όρους «ασφάλειας» στην Ευρώπη, με τη Ρωσία να διεκδικεί ουσιαστικά ενίσχυση της θέσης στην ήπειρο έναντι των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που εδώ και δεκαετίες έχουν το «πάνω χέρι», αποτελώντας ευθεία απειλή για τη Ρωσία. «Κόκκινη γραμμή» ήταν η Ουκρανία, ωστόσο, όπως συχνά τόνιζαν ο ίδιος ο Πούτιν και στελέχη της ρωσικής κυβέρνησης, «διακυβεύονται» πολλά περισσότερα.

«Για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους είναι μια πολιτική περιορισμού της Ρωσίας, με προφανή γεωπολιτικά οφέλη. Για τη χώρα μας, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ζήτημα του ιστορικού μας μέλλοντος ως έθνους, χωρίς υπερβολή», είπε χαρακτηριστικά ο Βλ. Πούτιν εξαγγέλλοντας την εισβολή στην Ουκρανία...

Αμφισβητώντας την απόλυτη κυριαρχία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, η Ρωσία αξιώνει μεταξύ άλλων: Να μπει «φρένο» στην επέκταση στην Ανατολική Ευρώπη, να απομακρυνθούν στρατεύματα, βάσεις, στρατηγικά όπλα από γειτονικά κράτη, αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, να αποκλειστεί η ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, αλλά και αναγνώριση της ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία.

Τα ανταλλάγματα που θα πρόσφερε η Μόσχα - πέρα από κάποια «διαφάνεια» σε εξοπλισμούς, στρατιωτικές ασκήσεις κ.λπ. - δεν ήταν ξεκάθαρα, αλλά απειλούσε με «αυστηρά στρατιωτικο-τεχνικά μέτρα», που, όπως αποδείχτηκε, ήταν εισβολή στην Ουκρανία. Τα ανταλλάγματα που ζητούσε η Δύση ενδεχομένως σχετίζονταν και με «ανησυχίες» για την προσέγγιση Ρωσίας - Κίνας.

«Διαδηλωτές» φασιστικών ομάδων που πρωταγωνίστησαν στο «κίνημα της πλατείας Μεϊντάν» και τη στηριζόμενη από ΗΠΑ - ΕΕ πραξικοπηματική ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης το 2014

Η δε αστική τάξη της Ουκρανίας εδώ και χρόνια εμπλέκει τον λαό της χώρας όλο και βαθύτερα σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, επιδιώκοντας να ωφεληθεί περισσότερο από τα παραπάνω στοιχεία.

Ο λαός της καπιταλιστικής Ουκρανίας έχει την «ατυχία» να ζει σε μια χώρα - σημαντικό ενεργειακό κόμβο, κάτι που και στην Ελλάδα όλες οι αστικές κυβερνήσεις παρουσιάζουν σαν σημαντικό «γεωστρατηγικό πλεονέκτημα»...

Η Ουκρανία διαθέτει ένα τεράστιο και μοναδικό στον κόσμο σύστημα με 37,6 χιλιάδες χλμ. μεταφορικών αγωγών Ενέργειας, 120 σταθμούς διατήρησης της πίεσης του φυσικού αερίου και 13 υπόγειες αποθήκες φύλαξης.

Ετησίως από το έδαφος της Ουκρανίας μπορούσαν να μεταφέρονται έως και 130 δισ. κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου, με μεγάλα οικονομικά οφέλη από τα τέλη διαμετακόμισης. Ηταν το μεγαλύτερο «κανάλι» εξαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου, ακόμα και μετά την κατασκευή του αγωγού «Nord Stream 1» στη Βαλτική μεταξύ Ρωσίας - Γερμανίας.

«Η Ουκρανία κλέβει το αέριό μας», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Ρώσος Πρόεδρος Βλ. Πούτιν στο διάγγελμά του την περασμένη Δευτέρα, αναγνωρίζοντας την «ανεξαρτησία» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με παλιότερη έκθεση αρμόδιας υπηρεσίας του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ, η Ουκρανία διαθέτει τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα υδρογονανθράκων στην Ευρώπη, που ωστόσο παραμένουν ανεκμετάλλευτα και οι υψηλές ενεργειακές απαιτήσεις των ντόπιων βιομηχανιών, που βρίσκονται κυρίως στα ανατολικά, εξαρτώνται από τις ρωσικές εισαγωγές.

Τέλος, η Ουκρανία διαθέτει αξιόλογη βαριά βιομηχανία και διαστημικό πρόγραμμα - κληρονομιά της σοβιετικής περιόδου, αλλά και τεράστιες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης, με σιτηρά που τροφοδοτούν μεγάλο μέρος της Ευρώπης, την Κίνα κ.ά.

Σε ένα τέτοιο έδαφος, η σημερινή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Το χρονικό της αντιπαράθεσης είναι ενδεικτικό για τις ενδοαστικές αντιθέσεις και την παρέμβαση Δύσης και Ρωσίας, που συγκρούονται για την εκμετάλλευση του πλούτου και του λαού της Ουκρανίας:

Από το 2003 Ρωσία και Ουκρανία είχαν αντιπαραθέσεις στα Στενά του Κερτς, που ενώνουν την Αζοφική με τη Μαύρη Θάλασσα.

Στις προεδρικές εκλογές του 2004 στην Ουκρανία η Ρωσία υποστήριξε τον φιλορώσο υποψήφιο Β. Γιανουκόβιτς. Η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» απέτρεψε την εκλογή του και κέρδισε ο φιλοδυτικός Β. Γιουσένκο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η Ρωσία διέκοψε τις προμήθειες φυσικού αερίου στην Ουκρανία και τη διαμετακόμισή του στην ΕΕ δύο φορές, το 2006 και το 2009.

Το 2008 οι ΗΠΑ προσπάθησαν να συμπεριλάβουν την Ουκρανία και τη Γεωργία σε ένα επίσημο προπαρασκευαστικό πρόγραμμα ένταξης στο ΝΑΤΟ, με τη Ρωσία να αντιδρά έντονα και να αμφισβητεί την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Γερμανία και Γαλλία απέτρεψαν την πρόταση και η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι υποσχέθηκε μελλοντική ένταξη σε Ουκρανία και Γεωργία, αλλά χωρίς ημερομηνία.

Ετσι, η Ουκρανία προσπάθησε να προωθήσει τη σύνδεση με τη Δύση μέσω μιας συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ. Στο μεταξύ, από το 2010 είχε εκλεγεί Πρόεδρος ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς, ο οποίος όμως προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία, καθώς ένα τμήμα της ουκρανικής αστικής τάξης ωφελούνταν περισσότερο από τη σύνδεση με ΕΕ και ΝΑΤΟ (με διαφοροποιήσεις - ένα κομμάτι προς Γερμανία, άλλο προς ΗΠΑ) και ένα άλλο επιδίωκε ένταξη της Ουκρανίας στην Τελωνειακή Ενωση Ρωσίας - Λευκορωσίας - Καζακστάν (πρώτο στάδιο της «Ευρασιατικής Οικονομικής Ενωσης»).

Το 2013, λίγους μήνες πριν από την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης Ουκρανίας - ΕΕ, η Μόσχα άσκησε τεράστια οικονομική πίεση στο Κίεβο. Τελικά ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς έθεσε σε αναμονή τη συμφωνία με τις Βρυξέλλες.

Στο μεταξύ, το διάστημα 2012 - 2013, επί προεδρίας Γιανουκόβιτς, υπογράφηκαν συμφωνίες ύψους πολλών δισ. δολαρίων μεταξύ της Ουκρανίας και ενεργειακών κολοσσών της Δύσης, όπως η «Chevron», η «Eni», η «Shell» και η «ExxonMobil», για δικαιώματα ερευνών και εκμετάλλευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου. Οι εν λόγω συμφωνίες χαρακτηρίστηκαν τότε από τις ΗΠΑ ένα «μεγάλο βήμα προς την ενεργειακή ανεξαρτησία», ενώ το ρωσικό κεφάλαιο κινδύνευε με μεγάλες απώλειες.

Σε αυτό το φόντο, στα τέλη του 2013 οξύνθηκαν οι ενορχηστρωμένες αντικυβερνητικές κινήσεις της αντιπολίτευσης. Με την ενεργό εμπλοκή της ΕΕ και των ΗΠΑ και με νεοναζιστικά «τάγματα εφόδου» σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στήθηκε το λεγόμενο «κίνημα της πλατείας Μαϊντάν», οδηγώντας τελικά στις αρχές του 2014 σε πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς.

Στο ανατολικό τμήμα, που ήταν παραδοσιακά πιο βιομηχανοποιημένο και πιο στενά συνδεδεμένο με τη Ρωσία, ξέσπασαν διαδηλώσεις κατά του νέου καθεστώτος στο Κίεβο, το οποίο τον Απρίλη ξεκίνησε «αντιτρομοκρατική επιχείρηση» στις περιοχές Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, αξιοποιώντας παραστρατιωτικές δυνάμεις και τον φασιστικό «Δεξιό Τομέα». Σε απάντηση, στην Ανατολική Ουκρανία, με τη στήριξη της Ρωσίας, στήθηκαν οδοφράγματα, σχηματίστηκαν πολιτοφυλακές, προχώρησαν σε καταλήψεις κρατικών κτιρίων και στη συνέχεια σε ανακήρυξη των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Είχαν προηγηθεί τον Μάρτη το δημοψήφισμα στην Κριμαία και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία. Τότε μάλιστα ρωσόφωνοι ανακήρυξαν και την Οδησσό, στον νότο, κυρίαρχη δημοκρατία και ζητούσαν να γίνει δημοψήφισμα για την ομοσπονδοποίηση της χώρας, πριν τη βάναυση καταστολή τους και το έγκλημα στα γραφεία των συνδικάτων, όπου πλήθος ανθρώπων κάηκε από τους φασίστες.

Το 2015 δημιουργήθηκε το διαπραγματευτικό «σχήμα της Νορμανδίας» (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία) και υπογράφηκαν οι συμφωνίες του Μινσκ για «διευθέτηση» της σύγκρουσης στο Ντονμπάς, μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και των φιλορώσων αυτονομιστών των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών».

Οι συμφωνίες του Μινσκ, που έμειναν στα χαρτιά, προέβλεπαν εκεχειρία, απευθείας συνομιλίες της ουκρανικής κυβέρνησης με τους φιλορώσους αυτονομιστές, αμνηστία, συνταγματικές αλλαγές στην Ουκρανία ώστε να αναγνωρίζεται «ειδικό καθεστώς» στο Ντονμπάς, διεξαγωγή εκλογών στο Ντονμπάς και παράδοση του ελέγχου των ανατολικών συνόρων με τη Ρωσία στις ουκρανικές αρχές.

Να σημειωθεί ότι το Κίεβο θεωρούσε τις συμφωνίες συνθηκολόγηση και, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ και την ανοχή της ΕΕ μιλούσε ανοιχτά για αναθεώρησή τους.

Copyright 2022 The Associated

Ασκήσεις ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην Ουκρανία

Οτι αν είχε μεταβληθεί έγκαιρα το «σύστημα συλλογικής ασφάλειας», με τρόπο που να ικανοποιεί και τη Ρωσία, ώστε να μην «αισθάνεται» ανταγωνιστής ή παρίας της ευρωατλαντικής συμμαχίας, σήμερα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς και η Ρωσία δεν θα καθοδηγούνταν από την ανάγκη να διορθώσει τις αδικίες της Ιστορίας σε βάρος της. Τέτοιες απόψεις διακινεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που προτείνει ένα νέο σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη, που θα περιλαμβάνει και τη Ρωσία.

Εχει βάση μια τέτοια ανάλυση; Η απάντηση είναι όχι. Η ανατροπή του σοσιαλισμού 30 χρόνια πριν και η ένταξη της Ρωσίας και των άλλων κρατών που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ στον καπιταλιστικό κόσμο είχαν μεγάλη επίπτωση στον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη.

Αντικειμενικά διαμορφώθηκε μια νέα ισχυρή καπιταλιστική δύναμη που αφού κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα των πρώτων χρόνων μετά την αντεπανάσταση, από τη Ρωσία - «καρικατούρα του εαυτού της» της δεκαετίας του 1990, εξελίχθηκε σε μεγάλη (και στρατιωτικά) δύναμη, με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, κατέχοντας τεράστιες ενεργειακές πηγές, διεκδικώντας το δικό της μερίδιο στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Ανάλογες ήταν οι μεταβολές και στο πολιτικό της προσωπικό, στην πολιτική της ηγεσία.

Απέναντι σ' έναν τέτοιον ανταγωνιστή, που εμφανίστηκε στο προσκήνιο, τα καπιταλιστικά κράτη των ΗΠΑ και της ΕΕ δεν θα μπορούσαν να κινηθούν διαφορετικά, από το να προσπαθήσουν να περιορίσουν τη Ρωσία, οικονομικά και στρατιωτικά, να ανακόψουν τις προσπάθειες διαμόρφωσης της δικιάς της «σφαίρας επιρροής» που αντικειμενικά περιλάμβανε πρώτα απ' όλα τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Γι' αυτό αμέσως μετά τις ανατροπές ξεκίνησε η συζήτηση για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με πρώην σοσιαλιστικά κράτη, ως ένα «πρόπλασμα» του σχεδίου περικύκλωσης της Ρωσίας, που κυριάρχησε ως βασικός προσανατολισμός από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Θυμίζουμε ότι τον Οκτώβρη του 1990 κι ενώ κορυφωνόταν η αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας αποφασίστηκε να ενωθεί με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η συμμετοχή της ενοποιημένης πλέον Γερμανίας στο ΝΑΤΟ εγκρίνεται και από τον Γκορμπατσόφ, ο οποίος στα τότε παζάρια λέγεται, από ρωσικής πλευράς, ότι έλαβε δέσμευση πως «δεν θα υπάρξει επέκταση του ΝΑΤΟ ούτε ένα εκατοστό προς ανατολάς».

Βέβαια, οι «διαπραγματεύσεις» για την ένταξη κι άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών είχαν ήδη ξεκινήσει. Μάλιστα, οι δυτικοί προσπαθούσαν να πείσουν τους Ρώσους, που διαδέχθηκαν τους Σοβιετικούς ηγέτες, πως ήταν προς όφελος της χώρας τους μια «ενιαία πανευρωπαϊκή γραμμή Αμυνας».

Σε αυτήν την πορεία, η λυκοσυμμαχία το 1999 δέχτηκε στους κόλπους της αρχικά τις Πολωνία, Ουγγαρία και Τσεχία. Δεν περνά επίσης απαρατήρητο ότι ήδη από το 1993 η ρωσική ηγεσία έδινε την έγκρισή της για επέκταση του ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Ενδεικτικά, σε συνάντησή τους στη Ρωσία, ο Πρόεδρος της χώρας, Μπόρις Γιέλτσιν, δίπλα στον Πολωνό Πρόεδρο, Λεχ Βαλέσα, δήλωνε: «Μακροπρόθεσμα μια τέτοια απόφαση από ένα κυρίαρχο κράτος είναι προς το συμφέρον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και δεν έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα άλλων χωρών, όπως η Ρωσία».

Σε αυτό το φόντο, η πρόσκληση σε Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχία απευθύνθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη το 1997. Στην ίδια ρότα, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2002 στην Πράγα, οι ηγέτες των τότε 19 χωρών - μελών προχώρησαν στην πρόσκληση ακόμα 7 χωρών, μεταξύ των οποίων και τρεις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία). Αποτέλεσμα, το 2004 μπαίνουν στη λυκοσυμμαχία οι τρεις βαλτικές και οι Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία.

Το 2009 ακολούθησαν Κροατία και Αλβανία, και πιο πρόσφατα Μαυροβούνιο και Βόρεια Μακεδονία, με διαβατήριο τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών. Στο ενδιάμεσο, Γεωργία και Ουκρανία έλαβαν υποσχέσεις για ένταξη το 2008. Στην πορεία έμειναν μεν εκτός, κάτω από τις αντιδράσεις της Ρωσίας, αλλά έλαβαν καθεστώς «εταίρου» του ΝΑΤΟ.

Σημειωτέον, παρά τις τωρινές ρωσικές αντιδράσεις, σε προηγούμενη φάση και με άλλους συσχετισμούς, η ρωσική ηγεσία συζητούσε το ενδεχόμενο ένταξης στο ΝΑΤΟ ακόμα και της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Χαρακτηριστικά, ο γγ του ΝΑΤΟ μεταξύ 1999 και 2003, Τζορτζ Ρόμπερτσον, αποκάλυψε πρόσφατα πως «ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήθελε η Ρωσία να μπει στο ΝΑΤΟ, όμως δεν ήθελε η χώρα του να περάσει από τις συνήθεις διαδικασίες και να περιμένει μαζί με άλλες χώρες που κατά τη γνώμη του "δεν έχουν σημασία"».

«Ηθελαν τη Ρωσία μέρος της ασφαλούς, σταθερής, επιτυχημένης Δύσης», είπε ο Ρόμπερτσον, παραπέμποντας π.χ. σε συνάντησή τους το 2000, όπου «ο Πούτιν μου είπε: "Πότε θα μας καλέσετε να μπούμε στο ΝΑΤΟ". Και του απάντησα: "Λοιπόν, δεν καλούμε απλά κόσμο να μπει στο ΝΑΤΟ, οι χώρες κάνουν αίτηση στο ΝΑΤΟ". Τότε ο Πούτιν απάντησε: "Λοιπόν, δεν πρόκειται να σταθούμε στην ουρά με πολλές άλλες χώρες που δεν παίζουν κανέναν ρόλο"».

Σε συνέντευξή του στο BBC λίγους μήνες μετά την εκλογή του, το 2000, ο ίδιος ο Πούτιν δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να μπει η χώρα του στο ΝΑΤΟ «όταν και αν η οπτική της Ρωσίας θα υπολογίζεται σαν ίσου εταίρου». Και συμπλήρωσε: «Η Ρωσία είναι μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Δεν μπορώ να φανταστώ τη χώρα μου σε απομόνωση από την υπόλοιπη Ευρώπη και από αυτό που ονομάζουμε "πολιτισμένο κόσμο"».

«Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 30 χρόνια προσπαθούμε υπομονετικά να καταλήξουμε σε συμφωνία με τις κορυφαίες χώρες του ΝΑΤΟ σχετικά με τις αρχές της ίσης και αδιαίρετης ασφάλειας στην Ευρώπη. Ως απάντηση στις προτάσεις μας, αντιμετωπίζαμε πάντοτε είτε μια κυνική εξαπάτηση και ψέματα είτε προσπάθειες πίεσης και εκβιασμού, ενώ η Βορειοατλαντική Συμμαχία συνέχισε να επεκτείνεται παρά τις διαμαρτυρίες και τις ανησυχίες μας», είπε στο διάγγελμά του ο Βλ. Πούτιν, θέλοντας να δικαιολογήσει την επέμβαση στην Ουκρανία.

Το ερώτημα παραμένει: Πόσο μπορεί αυτή η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα να περιορίζεται σε ένα μεγάλο παζάρι, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι ένα μείγμα αντιπαραθέσεων, ανταγωνισμών και συμβιβασμών και πότε έρχεται η στιγμή που «λύνεται» διά της βίας, δηλαδή με τα όπλα, επειδή δεν μπορούν να υπάρξουν πλέον άλλοι συμβιβασμοί;

Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ με Κίνα και Ρωσία δείχνει κλιμάκωση των ανταγωνισμών και πρόσθετες δυσκολίες να συντηρούνται οι ιμπεριαλιστικοί συμβιβασμοί με ειρηνικά μέσα. Οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε σοβαρές εξελίξεις και αυτό επιβάλλει να δυναμώσουν την επαγρύπνηση και την πάλη τους.

Η έτσι κι αλλιώς δύσκολη εξεύρεση συμβιβασμών στις αξιώσεις της Ρωσίας για μια «νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας» στην Ευρώπη - που σε κάθε περίπτωση θα ήταν προσωρινοί και εύθραυστοι - φαίνεται πως «σκάλωσε» και σε αυτές τις αντιθέσεις εντός του ευρωατλαντικού μπλοκ.

Η σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία «βρίσκεται στο επίκεντρο της σημερινής έντασης, και Ρωσία και ΕΕ πρέπει οπωσδήποτε να την επιλύσουν για να προχωρήσουμε στις σχέσεις μας», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμ. Μακρόν, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κρεμλίνο.

Στο εσωτερικό της ΕΕ, τα τελευταία χρόνια είχε ενταθεί η συζήτηση για τη «σχέση» με τη Ρωσία, το «μείγμα» ανάμεσα σε μέτρα αποτροπής και περιορισμού της και στην επέκταση των επενδυτικών κι εμπορικών δεσμών, καθώς η ρωσική αγορά και οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές δεν μπορούν να αγνοηθούν από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια.

Τμήματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Γαλλίας κ.ά.) αναζητούσαν επέκταση των οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία, ακόμη και πλήρη άρση των κυρώσεων. Σε αυτό το έδαφος διεξαγόταν και η συζήτηση για τον ρόλο της Ρωσίας σε μια «νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης».

Στο πλαίσιο των αδυσώπητων ανταγωνισμών που διαπερνούν και τους «συμμάχους», ΗΠΑ και Βρετανία επιδιώκουν να περιορίσουν την ΕΕ, πρωτίστως τη Γερμανία και τη Γαλλία, και δεν βλέπουν με «καλό μάτι» τις προσπάθειες για «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία» σε καίριους τομείς, όπως Ασφάλεια - Αμυνα, νέες τεχνολογίες κ.ά. Η επέκταση των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας - και λόγω γεωγραφικής εγγύτητας - θα μπορούσε να ενισχύσει τη θέση της ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Παράλληλα, αντιφατικά προχωρούσαν και οι σχεδιασμοί για μείωση της μεγάλης εξάρτησης της ΕΕ από το ρωσικό αέριο, την ίδια ώρα που υπήρχαν σχέδια για «πράσινες» επενδύσεις ΕΕ - Ρωσίας σε διάφορους τομείς, όπως το «πράσινο υδρογόνο» που προέρχεται από επεξεργασία του φυσικού αερίου.

«Κόκκινο πανί» για τις ΗΠΑ ήταν ο αγωγός φυσικού αερίου «Νord Stream 2» μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, ο δεύτερος που συνδέει απευθείας τα δύο κράτη μέσω Βαλτικής. Ο αγωγός όχι μόνο μειώνει το ρωσικό αέριο που διακινείται μέσω Ουκρανίας, αλλά και τις παραδόσεις αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στην Ευρώπη. Η δε Γερμανία θα αναδεικνυόταν σημαντικός κόμβος Ενέργειας, με τη φτηνότερη Ενέργεια να αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα για τους γερμανικούς ομίλους.

Τελικά, ενώ οι επίμονες προσπάθειες των ΗΠΑ να εμποδίσουν την κατασκευή του αγωγού είχαν πέσει στο κενό, μετά τη ρωσική εισβολή ο αγωγός δεν προβλέπεται να λειτουργήσει μεσοπρόθεσμα... Το Βερολίνο, παρά τις αντιρρήσεις του προηγούμενου διαστήματος, αναγκάστηκε να συμφωνήσει στη συμπερίληψη του αγωγού στη λίστα των ευρωατλαντικών κυρώσεων. Γύρω από την ακριβή κατάρτιση των τελευταίων βέβαια συνεχίζονται σκληρά παζάρια, ανάλογα με τον «βαθμό έκθεσης» κάθε καπιταλιστικής οικονομίας στις μπίζνες με τη Ρωσία, με την ευρωπαϊκή πλευρά να φαίνεται ότι θα αντιμετωπίσει πιο έντονα τα «απόνερα».

Σημειώνεται εξάλλου ότι όλο το τελευταίο διάστημα οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας και τις εντάσεις γύρω από την Ουκρανία, έχουν αυξήσει σημαντικά τις παραδόσεις LNG στην Ευρώπη, ενώ η Ρωσία κατήγγειλε λίγες μέρες πριν από την εισβολή αμερικανικό σχέδιο να αποκοπεί η Ρωσία από την ευρωπαϊκή αγορά Ενέργειας.

Sputnik

Από τη συνάντηση Βλ. Πούτιν - Σι Τζινπίνγκ στο Πεκίνο, στις αρχές του μήνα

Μεταξύ άλλων, χαρακτηριστικές είναι οι «ανησυχίες» διαφόρων δυτικών αστικών επιτελείων που βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια, επισημαίνοντας ότι η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης Δύσης - Ρωσίας καθώς και οι ενισχυμένες κυρώσεις των ΗΠΑ - ΕΕ και των συμμάχων τους κατά της Μόσχας επιταχύνουν την εμβάθυνση της συνεργασίας της Ρωσίας με την Κίνα, παρά τις υπαρκτές μεταξύ τους αντιθέσεις.

Παραμονές της ρωσικής εισβολής, δημοσίευμα του αμερικανικού πρακτορείου «Ρόιτερς», βασισμένο σε ανασκοπήσεις εμπορικών δεδομένων που έκαναν η Παγκόσμια Τράπεζα και ο ΟΗΕ, κατέγραφε πως μετά την επιβολή των δυτικών κυρώσεων στη Μόσχα το 2014 (μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία), η Κίνα έχει γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγικός προορισμός της Ρωσίας. Πριν από 10 χρόνια κορυφαίος εξαγωγικός προορισμός της Ρωσίας ήταν η Ολλανδία (λόγω του εμπορίου πετρελαίου), αλλά τη θέση αυτή πήρε πλέον η Κίνα.

Επίσης, η Κίνα παραμένει η πρώτη χώρα σε εξαγωγές προϊόντων στη Ρωσία, όντας μεταξύ άλλων ο κορυφαίος προμηθευτής της Ρωσίας σε κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, εξοπλισμό τηλεπικοινωνιών, παιχνίδια, υφάσματα, ρούχα, ανταλλακτικά ηλεκτρονικών κ.τ.λ.

Ηδη, στις πρώτες δηλώσεις μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το νέο πακέτο δυτικών κυρώσεων, το ρωσικό υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης «έδειξε» στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των συναλλαγών με την Ασία.

«Θα ενισχύσουμε τους εμπορικούς και οικονομικούς δεσμούς με άλλες χώρες, πρώτα από όλα με τις χώρες της Ασίας», ανέφερε εκπρόσωπος του υπουργείου, προσθέτοντας ότι «η Ευρασιατική Οικονομική Ενωση έχει τεράστιες δυνατότητες που δεν έχουν ακόμα ξεδιπλωθεί πλήρως».

Υπενθυμίζεται ότι μόλις στις 4 Φλεβάρη, ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλ. Πούτιν, συναντήθηκε στο Πεκίνο με τον Κινέζο ομόλογό του, Σι Τζινπίνγκ, όπου υπέγραψαν Κοινή Δήλωση και σειρά συμφωνιών για ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας, σε πεδία όπως η Ενέργεια, στα οποία ήδη τα τελευταία χρόνια προχωρούν έργα γιγαντιαίων διαστάσεων που επιδρούν πολλαπλά στην αλλαγή διαφόρων συσχετισμών: Εργα όπως ο αγωγός «Power of Siberia» (του οποίου ένα πρώτο τμήμα εγκαινιάστηκε στα τέλη του 2020), με τον οποίο τεράστιες ποσότητες ρωσικού αερίου διασφαλίζουν νέα διαδρομή μέχρι την ανατολική Κίνα (καταλήγει στη Σαγκάη), ενισχύοντας και έτσι τον ρόλο Ρωσίας και Κίνας για τον εφοδιασμό της Ανατολικής αλλά και Νοτιοανατολικής Ασίας.

Η Κοινή Δήλωση Πούτιν - Σι επισήμαινε ότι «ο κόσμος διέρχεται σημαντικές αλλαγές και η ανθρωπότητα μπαίνει σε μία νέα περίοδο γοργής ανάπτυξης και βαθέος μετασχηματισμού» και ότι «η φιλία μεταξύ των δύο κρατών μας δεν έχει όρια, δεν υπάρχουν "απαγορευμένοι" τομείς στη συνεργασία μας». Ακόμα, ξεκάθαρα δήλωσαν «την αντίθεσή τους στην περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ», αλλά και «στον σχηματισμό κεκλεισμένων δομών και αντίπαλων στρατοπέδων στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού», παραμένοντας «σε μεγάλη επαγρύπνηση για τον αρνητικό αντίκτυπο που θα έχει η στρατηγική των ΗΠΑ για τον Ινδο-Ειρηνικό στην ειρήνη και τη σταθερότητα της περιοχής».

Ενδεικτικά της οικονομικής συνεργασίας Ρωσίας - Κίνας είναι και τα νέα συμβόλαια για «ανάπτυξη χαμηλού άνθρακα» μεταξύ «Rosneft» και China National Petroleum Corporation (CNPC), αλλά και «στον τομέα της ανάπτυξης της ενημέρωσης και της ψηφιοποίησης μεταξύ "Rosneft" και "Huawei Technologies"», σε μια περίοδο κατά την οποία η επέκταση και ο εκσυγχρονισμός των δικτύων επικοινωνίας διεθνώς αποκτούν όλο και περισσότερες προεκτάσεις, επενδυτικές, γεωστρατηγικές, αλλά και αμιγώς στρατιωτικές.

Επιπλέον, στο στρατιωτικό πεδίο, μες στο 2021 εγκρίθηκε για πρώτη φορά κοινός «οδικός χάρτης» για την ανάπτυξη στρατιωτικής συνεργασίας 2021 - 2025, ενώ κινεζικά και ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά ενισχύουν κοινές περιπολίες σε περιοχές όπου σιγοβράζουν σοβαρές αντιθέσεις, π.χ. Ανατολική Κινεζική Θάλασσα. Χαρακτηριστική είναι και η απόφαση για από κοινού κατασκευή Διεθνούς Σταθμού Ερευνας στη Σελήνη.

Ακόμα, αξίζει να καταγραφεί ότι - χωρίς να έχουν εξαλειφτεί σημαντικές διαφωνίες - οι δύο πλευρές επέλεξαν στενό συντονισμό και στην Κεντρική Ασία, με φόντο και τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν. Πέρα από το ότι είχαν επεξεργαστεί από καιρό αυτοτελώς τους όρους συνεργασίας τους με το καθεστώς των Ταλιμπάν, πρωτοστάτησαν, σε συνεννόηση και με το Πακιστάν, στη σταθεροποίηση συναντήσεων μεταξύ των 6 χωρών που συνορεύουν με το Αφγανιστάν, δηλαδή και το Ιράν.

Τέλος, ενδεικτικό των σύνθετων διεργασιών και αντιθέσεων είναι το πρώτο σχόλιο του Αμερικανού Προέδρου, Τζο Μπάιντεν, όταν ρωτήθηκε αν η Ινδία συμφωνεί με τις ΗΠΑ για τη στάση απέναντι στη Ρωσία.

«Βρισκόμαστε σε διαβουλεύσεις. Δεν το έχουμε λύσει εντελώς», είπε χαρακτηριστικά.

Εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είπε δε ότι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Α. Μπλίνκεν, σε συνομιλία με τον Ινδό ομόλογό του, Σ. Τζαϊσανκάρ, τόνισε τη «σημασία σθεναρής συλλογικής απάντησης για την καταδίκη της ρωσικής εισβολής και μια έκκληση για άμεση απόσυρση». Από τη μεριά του ωστόσο ο Σ. Τζαϊσανκάρ έκανε ανάρτηση για τη συνομιλία χωρίς διευκρινίσεις, ενώ συνομίλησε και με τον Ρώσο ΥΠΕΞ, Σ. Λαβρόφ, στον οποίο «τόνισε ότι ο διάλογος και η διπλωματία είναι ο καλύτερος τρόπος να προχωρήσουμε».

Αυτά ενώ οι ΗΠΑ επενδύουν πολλαπλά στην ενίσχυση των σχέσεων με την Ινδία - μέσα από το σχήμα Quad - και τον ρόλο που μπορεί να παίξει στην αντιπαράθεση με την Κίνα, την ίδια ώρα που η ινδική αστική τάξη διατηρεί ισχυρούς και πολύμορφους δεσμούς με τη Μόσχα.

Στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό συμφωνούν και συναντιούνται όλοι: η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς

Οι χαρακτηρισμοί αυτοί του Βλ. Πούτιν δεν ήταν κάτι άλλο από τα «διαπιστευτήριά» του, όχι τόσο προς την αστική τάξη της Ρωσίας, όσο προς τους εκπροσώπους των αστικών τάξεων των άλλων χωρών. Ηταν σαν να τους έλεγε «είμαστε από την ίδια πάστα».

Βεβαίως το δικό του «κομμάτι πάστας» είχε κι άλλα, επιπρόσθετα στοιχεία, που το κάνουν ακόμη πιο «δηλητηριώδες». Ετσι, ο Ρώσος Πρόεδρος για να προωθήσει τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης της Ρωσίας επέλεξε να επιτεθεί στον ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης Β. Ι. Λένιν και στους μπολσεβίκους, στο Κόμμα αυτής της μεγάλης Επανάστασης, που άλλαξε την ανθρωπότητα. Μπορεί κάποιοι να κάνουν πως δεν πρόσεξαν όλον αυτόν τον αντικομμουνισμό, αλλά όχι οι κομμουνιστές της Ελλάδας και άλλων χωρών που αντέδρασαν άμεσα.

Την περίοδο εκείνη οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», όσο και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Φωτ. Ο Κόκκινος Στρατός στο Κίεβο το 1919

«Λοιπόν, θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξολοκλήρου από τη Ρωσία, πιο συγκεκριμένα τη μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία», είπε ο Βλ. Πούτιν. Τι ισχύει;

Καταρχάς, όσοι έχουν προσέξει και παλαιότερες τοποθετήσεις του Βλ. Πούτιν, γνωρίζουν πως ο ίδιος διατηρεί και καλλιεργεί μια αγιοποιημένη εικόνα για την τσαρική αυτοκρατορία, την οποία ο Λένιν και άλλοι επαναστάτες τη χαρακτήριζαν «φυλακή των λαών». Βεβαίως, αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού όπως έχει πάλι δημόσια δηλώσει ο Πούτιν, τα αγαπημένα βιβλία του είναι αυτά των δύο γνωστών Ρώσων αντικομμουνιστών και βαθιά συντηρητικών φιλοσόφων, Νικολάι Μπερντιάεφ και Ιβάν Ιλίν.

Η εργατική εξουσία, όπως και όφειλε, έθεσε ως κριτήριο το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, πώς καλύτερα θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες (φωτ. εργοστάσιο στην Οδησσό το 1920)

«Η Ρωσία είναι χώρα πολυεθνική. Η κυβερνητική πολιτική, η πολιτική των τσιφλικάδων, που τους υποστηρίζει η αστική τάξη, είναι διαποτισμένη από τον μαυροεκατονταρχίτικο εθνικισμό. Η πολιτική αυτή έχει στραμμένη την αιχμή της ενάντια στην πλειοψηφία των λαών της Ρωσίας, που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού της. Και παράπλευρα σηκώνει κεφάλι ο αστικός εθνικισμός των άλλων εθνών (ο πολωνικός, ο εβραϊκός, ο ουκρανικός, ο γεωργιανός κ.τ.λ.)...», έγραφε ο Λένιν στα 1913.¹

Ως αποτέλεσμα της ταξικής και εθνικής καταπίεσης, που είχε οδηγήσει στη φτώχεια και στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την κλίμακα της τσαρικής αυτοκρατορίας και κάτω από τις αιματηρές συνέπειες του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, στον οποίο συμμετείχε αυτή, ξέσπασε η Επανάσταση του Φλεβάρη 1917, που ήταν μια αστική επανάσταση, η οποία ανέτρεψε τον Τσάρο. Τη διακυβέρνηση ανέλαβαν τα αστικά πολιτικά κόμματα, που συγκρότησαν τη λεγόμενη Προσωρινή Κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Βλ. Πούτιν ούτε σε αυτήν την αστική επανάσταση αναφέρθηκε. Κι όμως, ένα από τα αποτελέσματά της ήταν αρχικά η αυτονόμηση της Ουκρανίας και στη συνέχεια η «ανεξαρτητοποίησή» της από την Τσεντράλναγια Ράντα (Κεντρικό Συμβούλιο), που ιδρύθηκε τον Μάρτη του 1917 στο Κίεβο από αστικές εθνικιστικές δυνάμεις.

Να θυμίσουμε πως ο Λένιν, τον οποίο κατηγορεί ο Πούτιν, βρισκόταν τότε στην εξορία και έφτασε στη Ρωσία τον Απρίλη του 1917, ενώ η Οκτωβριανή Επανάσταση ξέσπασε στις 7 Νοέμβρη 1917.

Ολα αυτά σημαίνουν πως ο Βλ. Πούτιν, για να μπορέσει να εξαπολύσει την αντικομμουνιστική του επίθεση, «έσβησε» μια σειρά ιστορικών γεγονότων. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι δεν «σκόρπισαν» τα εδάφη της χώρας τους, όπως τους κατηγορεί η αστική προπαγάνδα, αλλά μπόρεσαν να χαράξουν μια τέτοια πολιτική που συγκέντρωσε πάνω σε άλλες ισότιμες και συντροφικές αρχές μεγάλο μέρος των εδαφών της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας.

Για την Ιστορία πρέπει να σημειωθεί πως λίγους μήνες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, στην Ουκρανία υπήρχαν δύο συγκρουόμενες κρατικές οντότητες, η «Ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία», όπου ηγούνταν αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις και η οποία συμμάχησε με τους Γερμανούς ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η «Ουκρανική Σοβιετική Δημοκρατία», με επικεφαλής τους μπολσεβίκους, που συγκροτήθηκε στο 1ο Πανουκρανικό Συνέδριο των Σοβιέτ (Χάρκοβο, 11-12/12/1917) και η οποία τελικά επικράτησε και στην πορεία εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ.²

Συνεχίζοντας την επίθεση, ο Πούτιν είπε: «Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των μπολσεβίκων ήταν να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Για χάρη αυτού, έκαναν τα πάντα: τόσο στις ταπεινωτικές συνθήκες της Ειρήνης του Μπρεστ σε μια εποχή που η Γερμανία του Κάιζερ και οι σύμμαχοί της βρίσκονταν στη δυσκολότερη στρατιωτική και οικονομική κατάσταση και η έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στην πραγματικότητα καθορισμένη, όσο και ικανοποιώντας τις όποιες απαιτήσεις, τις όποιες επιθυμίες των εθνικιστών εντός της χώρας». Μάλιστα, για να γίνει ακόμη πιο πιστευτός ο Ρώσος Πρόεδρος επεδίωξε να φέρει αντιμέτωπους τον Λένιν, που σημείωσε πως στήριζε τις υποχωρήσεις στους εθνικιστές, με τον Στάλιν, που δεν ήθελε το ομοσπονδιακό καθεστώς της χώρας.

Καταρχάς για τη Συνθήκη του Μπρεστ (3/3/1918), ο Πούτιν πάλι «ξεχνά» ότι εκείνη την περίοδο οι μπολσεβίκοι πάλευαν τόσο ενάντια στην αντεπανάσταση και στη «λευκή τρομοκρατία», που κι αυτή του «διέφυγε», καθώς και ενάντια στην επέμβαση των 14 καπιταλιστικών κρατών. Ο ίδιος «κρούει ανοιχτές θύρες», όταν λέει ότι κύριο καθήκον των μπολσεβίκων «ήταν να παραμείνουν στην εξουσία». Ο Λένιν έγραφε πως «σ' αυτόν τον μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα» Ρώσοι και Ουκρανοί εργάτες «πρέπει να βαδίζουμε ενωμένοι με την πιο στενή συμμαχία, γιατί, δρώντας μεμονωμένοι, ασφαλώς δεν θα τα βγάλουμε πέρα. Οποια και να είναι τα σύνορα της Ουκρανίας και της Ρωσίας, όποιες και να είναι οι μορφές των κρατικών τους σχέσεων, αυτό δεν είναι και τόσο σπουδαίο, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, σ' αυτό το ζήτημα μπορούμε να δοκιμάσουμε και τούτη κι εκείνη και μια τρίτη λύση, απ' αυτό δεν θα χαθεί η υπόθεση των εργατών και των αγροτών, η υπόθεση της νίκης ενάντια στον καπιταλισμό. Αν όμως δεν μπορέσουμε να διατηρήσουμε την πιο στενή συμμαχία μεταξύ μας... ενάντια στους καπιταλιστές και στους κουλάκους των χωρών μας και όλων των χωρών, τότε η υπόθεση των εργατών θα χαθεί ασφαλώς για πολλά χρόνια, με την έννοια ότι και τη Σοβιετική Ουκρανία και τη Σοβιετική Ρωσία θα μπορέσουν τότε οι καπιταλιστές να τις τσακίσουν και να τις στραγγαλίσουν».³

Δεν έχουμε εδώ την έκταση για να αναφερθούμε ολοκληρωμένα στη συζήτηση ανάμεσα στον Λένιν και στον Στάλιν, για τα ζητήματα της κρατικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ. Ομως ο Στάλιν, για μια μεγάλη περίοδο, ήταν επικεφαλής του σοβιετικού κράτους και του κόμματος των μπολσεβίκων, κατά την οποία διατηρήθηκαν όλα αυτά, που είχε συμφωνήσει, μετά από διεξοδική συζήτηση, με τον Λένιν. Ο ίδιος έγραφε για τις αρχές του κόμματος στο εθνικό ζήτημα: «α) κατηγορηματική άρνηση κάθε μορφής εξαναγκασμού στις σχέσεις των εθνοτήτων, β) αναγνώριση της ισότητας και του κυριαρχικού δικαιώματος των λαών να καθορίζουν μόνοι τις τύχες τους, γ) αναγνώριση της θέσης ότι μια σταθερή ένωση των λαών μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο πάνω στη βάση της συνεργασίας και της ελεύθερης συγκατάθεσης, δ) διακήρυξη της αλήθειας ότι η ένωση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».⁴

Μάταιος κόπος, λοιπόν, η προσπάθεια του Πούτιν να στρέψει τον Λένιν ενάντια στον Στάλιν και το ανάποδο!

Κλασικό μοτίβο του Πούτιν είναι πως οι μπολσεβίκοι «χάρισαν» εδάφη της Ρωσίας στην Ουκρανία και πιο μετά αυτό το επανέλαβε ο Ν. Χρουστσόφ «χαρίζοντας» την Κριμαία, που είχε βασικά ρωσικό πληθυσμό, στη Σοβιετική Ουκρανία.

Για τα ίδια γεγονότα, οι Ουκρανοί εθνικιστές λένε πως έτσι οι μπολσεβίκοι προσπάθησαν να αλλάξουν την εθνοτική σύνθεση της Ουκρανίας, προσθέτοντας ρωσικούς πληθυσμούς στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας και να «δέσουν χειροπόδαρα» τους Ουκρανούς.

Η εθνικιστική προσέγγιση της μιας ή της άλλης πλευράς δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Η εργατική εξουσία, όπως και όφειλε, έθεσε ως κριτήριο το πώς θα μπορούσαν καλύτερα να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, πώς καλύτερα θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Ετσι, ήταν αναγκαία η ύπαρξη στα όργανα της κάθε Σοβιετικής Δημοκρατίας ενός ισχυρού εργατικού πυρήνα, σε μια μεγάλη χώρα, όπου κυριαρχούσε το αγροτικό στοιχείο. Τέτοιες, βασικά αγροτικές σε σύνθεση ήταν οι περισσότερες επαρχίες της Σοβιετικής Ουκρανίας. Ετσι ζητήθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία του Ντονιέτσκ - Κριβόι Ρογκ, που υπήρχε από το 1918 έως το 1919, να αυτοδιαλυθεί και οι βιομηχανικές περιοχές αυτές να ενταχθούν στη σύνθεση της Σοβιετικής Ουκρανίας, όπως και έγινε.

Επιπλέον, υπήρχαν μια σειρά λόγοι καλύτερης οικονομικής διαχείρισης των πόρων της κάθε περιοχής, π.χ. του νερού, ή του ηλεκτρικού ρεύματος, της βιομηχανικής βάσης κ.ο.κ. Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι πρόσφατα η Κριμαία εξαρτιόταν σε νερό από την Ουκρανία (κατά το 90% των αναγκών της), σε ηλεκτρική ενέργεια (κατά 80%), σε βασικά αγαθά (κατά 60%). Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία, μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας, έκανε σημαντικές επενδύσεις σε υποδομές, ώστε να αλλάξει αυτήν την κατάσταση, φτιάχνοντας π.χ. τη γέφυρα 20 χιλιομέτρων του Κερτς. Ομως, στα χρόνια του σοσιαλισμού δεν υπήρχε τέτοια αναγκαιότητα, μιας και μιλάμε για τα διοικητικά σύνορα μιας ενιαίας χώρας.

Ο Στάλιν έγραφε για τις κοινωνικοοικονομικές ιδιαιτερότητες, που υπήρχαν σε μια σειρά περιοχές (Κριμαία, Υπερκαυκασία, Τουρκεστάν κ.ά.), όχι μόνον με την έννοια της απομακρυσμένης, «ακρινής», όπως γράφει, περιοχής, αλλά και των ιδιαίτερων οικονομικών, εθνοτικών, πολιτισμικών στοιχείων.⁵ Σημειώνει ακόμη πως «βασικοί κλάδοι της βιομηχανίας, η ανθρακοβιομηχανία και η μεταλλουργία, δεν εμφανίστηκαν στην Ουκρανία από τα κάτω, με τη φυσιολογική ανάπτυξη της λαϊκής οικονομίας, μα από τα πάνω με την εισαγωγή τους απ΄ έξω, με την τεχνητή εμφύτευσή τους. Γι' αυτόν τον λόγο το προλεταριάτο αυτών των κλάδων δεν είναι ντόπιο, δεν μιλά την ουκρανική γλώσσα και το περιστατικό αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πολιτιστική επίδραση της πόλης πάνω στο χωριό και η συμμαχία του προλεταριάτου με την αγροτιά να δυσκολεύονται σημαντικά εξαιτίας αυτών των διαφορών στην εθνική σύνθεση του προλεταριάτου και της αγροτιάς».⁶

Ολες αυτές τις πλευρές έπρεπε να τις υπολογίσει η σοβιετική εξουσία, κάτι που δεν θέλουν και μάλλον δεν μπορούν να καταλάβουν οι εθνικιστικές προσεγγίσεις τόσο σε Ουκρανία, όσο και σε Ρωσία.

Οχι πρώτη φορά, ο Πούτιν χαρακτηρίζει το δικαίωμα της αποχώρησης μιας ενωσιακής Δημοκρατίας από τη σύνθεση της ΕΣΣΔ «ατομική βόμβα στα θεμέλια της ΕΣΣΔ», την οποία τοποθέτησε ο Λένιν.

Ηδη αναφερθήκαμε στην κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στα πρώην εδάφη της τσαρικής αυτοκρατορίας, εξαιτίας της ταξικής και εθνικής καταπίεσης για την οποία ο Λένιν σημείωνε: «Επειδή, λόγω της μακραίωνης καταπίεσης, στους κόλπους του καθυστερημένου τμήματος των μαζών της Ουκρανίας παρατηρούνται εθνικιστικές τάσεις, τα μέλη του ΚΚΡ έχουν υποχρέωση να τις αντιμετωπίζουν με τη μεγαλύτερη υπομονή και προσεκτικότητα, αντιπαραθέτοντας στις τάσεις αυτές τη συντροφική εξήγηση της ταυτότητας των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Τα μέλη του ΚΚΡ οφείλουν στο έδαφος της Ουκρανίας να εφαρμόζουν στην πράξη το δικαίωμα των εργαζόμενων μαζών να διδάσκονται και να συνεννοούνται σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα στη μητρική τους γλώσσα, αντιδρώντας με κάθε τρόπο στις απόπειρες με τεχνητά μέσα να μπει σε δεύτερη μοίρα η ουκρανική γλώσσα, επιδιώκοντας, αντίθετα, να μετατρέψουν την ουκρανική γλώσσα σε όργανο κομμουνιστικής διαφώτισης των εργαζόμενων μαζών. Πρέπει όμως να παρθούν αμέσως μέτρα, ώστε σε όλα τα σοβιετικά Ιδρύματα να υπάρχει αρκετός αριθμός υπαλλήλων που να κατέχουν την ουκρανική γλώσσα και μελλοντικά όλοι οι υπάλληλοι να μπορούν να συνεννοούνται στην ουκρανική γλώσσα».⁷

Σε ό,τι αφορά δε το ζήτημα της κρατικής συγκρότησης σημείωνε: «Αν ένας μεγαλορώσος κομμουνιστής επιμένει στη συγχώνευση της Ουκρανίας με τη Ρωσία, εύκολα μπορεί να τον υποπτευθούν οι Ουκρανοί ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι γιατί φροντίζει για την ενότητα των προλετάριων στην πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, αλλά γιατί διατηρεί τις προλήψεις του παλιού μεγαλορώσικου εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού. Μια τέτοια δυσπιστία είναι φυσική, και ως ένα βαθμό αναπόφευκτη και δικαιολογημένη, γιατί οι μεγαλορώσοι, κάτω από τον ζυγό των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, αιώνες τρέφονταν με τις επαίσχυντες και σιχαμερές προλήψεις του μεγαλορώσικου σοβινισμού.

Αν ένας Ουκρανός κομμουνιστής επιμένει στην απόλυτη κρατική ανεξαρτησία της Ουκρανίας, μπορούν να τον υποπτευθούν ότι υπερασπίζει μια τέτοια πολιτική όχι από τη σκοπιά των προσωρινών συμφερόντων των Ουκρανών εργατών και αγροτών στην πάλη τους ενάντια στο ζυγό του κεφαλαίου, αλλά από μικροαστικές, μικρονοικοκυρίστικες εθνικές προλήψεις. Γιατί η πείρα μάς έδειξε εκατοντάδες φορές ότι οι μικροαστοί "σοσιαλιστές" των διαφόρων χωρών - οι κάθε λογής δήθεν σοσιαλιστές Πολωνοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Γεωργιανοί μενσεβίκοι, εσέροι και λοιποί μεταμφιέζονταν σε οπαδούς του προλεταριάτου με μοναδικό σκοπό να εφαρμόσουν με την απάτη την πολιτική του συμβιβασμού με τη "δική τους" εθνική αστική τάξη ενάντια στους επαναστάτες εργάτες. Αυτό το είδαμε στο παράδειγμα της διακυβέρνησης του Κερένσκι στη Ρωσία το Φλεβάρη - Οχτώβρη του 1917, το είδαμε και το βλέπουμε σε όλες τις χώρες.

Το καλύτερο μέσο είναι η κοινή δουλειά για την υπεράσπιση της δικτατορίας του προλεταριάτου και της Σοβιετικής εξουσίας στην πάλη ενάντια στους τσιφλικάδες και στους καπιταλιστές όλων των χωρών, ενάντια στις απόπειρές τους να επαναφέρουν την παντοκρατορία τους.

Γι' αυτό εμείς, οι μεγαλορώσοι κομμουνιστές, πρέπει να καταδικάζουμε με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα και τις παραμικρότερες εκδηλώσεις μεγαλορωσικού εθνικισμού ανάμεσά μας, γιατί αυτές οι εκδηλώσεις, που είναι γενικά προδοσία του κομμουνισμού, φέρνουν πολύ μεγάλη ζημιά, γιατί μας χωρίζουν από τους Ουκρανούς συντρόφους μας και χύνουν νερό στο μύλο του Ντενίκιν και του καθεστώτος του».⁸

Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης σημείωνε και κάτι ακόμη, που δεν θα άρεσε στον Πούτιν: «Κανένα απολύτως προνόμιο σε κανένα έθνος και για καμιά γλώσσα! Ούτε η παραμικρότερη καταπίεση, ούτε η παραμικρότερη αδικία σε βάρος μιας εθνικής μειονότητας! Να ποιες είναι οι αρχές της εργατικής δημοκρατίας».⁹

O Bλ. Πούτιν φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τον Λένιν και τους μπολσεβίκους για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, που ιδρύθηκε ως ισότιμη ένωση Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Ομως, το ζήτημα της διάλυσής της είναι ένα σύνθετο ζήτημα, κι όχι απλώς ζήτημα της ομοσπονδιακής μορφής της, όπως προσπαθεί να το παρουσιάσει ο Ρώσος Πρόεδρος. Εχει να κάνει με όλους εκείνους τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς παράγοντες, εξωτερικούς και εσωτερικούς, που έχει αναδείξει το Κόμμα μας. Η ουσία είναι πως όσο δυνάμωναν οι σοσιαλιστικές σχέσεις λύνονταν προβλήματα, η ΕΣΣΔ ενισχυόταν, άντεξε στην τεράστια δοκιμασία της φασιστικής επίθεσης, παρά τις μεγάλες απώλειες βγήκε νικήτρια. Αντίθετα, όταν επιλέχτηκαν βήματα που αποδυνάμωσαν τις σοσιαλιστικές σχέσεις εμφανίστηκαν κοινωνικές δυνάμεις, που μπόρεσαν να ανατρέψουν με την «περεστρόικα» τον σοσιαλισμό, «ξεθάβοντας» και ενδυναμώνοντας και τους εθνικισμούς. Η ανατροπή του σοσιαλισμού, που οδήγησε στην επιστροφή των λαών της πρώην ΕΣΣΔ στις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων δεν έγινε χωρίς διαπάλη. Σε ποια μεριά ήταν εκείνη την περίοδο ο Βλ. Πούτιν; Η απάντηση είναι γνωστή. Στην «μπάντα» του Γιέλτσιν, που πρωτοστάτησε στη διάλυσή της.

Η αντικομμουνιστική επίθεση που εξαπέλυσε ο Βλ. Πούτιν δεν ήταν τυχαία. Η αστική τάξη της Ρωσίας θεωρεί δική της «σφαίρα επιρροής» για ιστορικούς λόγους μια σειρά από εδάφη και πληθυσμούς της πρώην ΕΣΣΔ. Αυτό επιδιώκει να το «τεκμηριώσει» με την επίθεση στον Λένιν και τους μπολσεβίκους, που δήθεν κακώς έπραξαν πριν από 100 χρόνια, π.χ. «κατασκευάζοντας» και «γιγαντώνοντας» την Ουκρανία, ενώ αυτά τα εδάφη θα έπρεπε, στη βάση αυτής της αστικής προσέγγισης, να ανήκουν στη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Ετσι ο αντικομμουνισμός αξιοποιείται από την αστική τάξη της Ρωσίας για να αναδείξει την αδηφάγα όρεξη του κεφαλαίου για το ξαναμοίρασμα των εδαφών, του ενεργειακού πλούτου, του ορυκτού πλούτου, των δρόμων των εμπορευμάτων, τον έλεγχο των αγορών. Στόχος το αυγάτισμα των κερδών τους στον σφοδρό ανταγωνισμό τους με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτό, όπως είδαμε, στις 24/2 συνοδεύτηκε και με τα προσχήματα της «αποστρατιωτικοποίησης» και του «αντιφασισμού» της Ουκρανίας. Ομως ο αντιφασισμός δεν μπορεί να ταιριάξει με τον αντικομμουνισμό. Για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται πως ο αντικομμουνισμός πάει χέρι-χέρι και ταιριάζει με τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.

Τελικά, στον αντικομμουνισμό, στον αντισοβιετισμό είναι εκεί που συμφωνούν και συναντιούνται όλοι, η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, η αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, όλοι! Οχι τυχαία, γιατί ενοχλούνται από την πραγματική διέξοδο για τους λαούς, γιατί αυτό είναι που φοβούνται και μάλιστα σε συνθήκες των οξυμένων ανταγωνισμών τους που εκδηλώνονται πια ανοιχτά και με πόλεμο. Την προοπτική οι εργαζόμενοι, οι λαοί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να βγουν απ' αυτήν την ιμπεριαλιστική σφαγή με την εξουσία στα χέρια τους. Οσο και να το ξορκίζουν δεν θα το αποφύγουν!

Παραπομπές:

1. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 151

2. Πιο αναλυτικά δες «Η αλήθεια για την Ιστορία της Ουκρανίας», «Ριζοσπάστης» 22/02/22, σελ. 5.

3. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 48.

4. Ι.Β. Στάλιν: «Οι εθνικοί παράγοντες στην ανοικοδόμηση του Κόμματος και του Κράτους», «Απαντα», τ. 5, σελ. 206.

5. Ι.Β. Στάλιν: «Η οργάνωση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Ρωσίας», «Απαντα», τ. 4, σελ.76 - 77.

6. Ι.Β. Στάλιν: «Πραχτικά μέτρα για την εφαρμογή της Απόφασης του 12ου Συνεδρίου στο εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 5, σελ. 366.

7. Β.Ι. Λένιν: «Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΡ(μπ) για τη σοβιετική εξουσία στην Ουκρανία», «Απαντα», τ. 39, σελ. 334 - 335.

8. Β.Ι. Λένιν: «Γράμμα προς τους εργάτες και τους αγρότες της Ουκρανίας», «Απαντα», τ. 40, σελ. 45 - 46

9. Β.Ι. Λένιν: «Η εργατική τάξη και το εθνικό ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 152

Οι διάφοροι «πεφτοσυννεφάκηδες» κάνουν πως δεν είδαν την καύσιμη ύλη να μαζεύεται δεκαετίες τώρα, ειδικά μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση.

Με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία και βέβαια τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, εκεί όπου κυριολεκτικά με το αίμα των λαών σφραγίστηκαν οι «νέες μοιρασιές» της λείας, των πηγών και των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών και των σφαιρών επιρροής τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ιμπεριαλιστικές «μοιρασιές» με κερδισμένους και χαμένους σε κάθε γύρο τους, που θάβουν κάθε φορά πιο βαθιά τον σπόρο για τους επόμενους γύρους των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.

Με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ για την επέκτασή του προς ανατολάς, τη στρατηγική «περικύκλωσης» της Ρωσίας, την «αντιπυραυλική ασπίδα» στην Ανατ. Ευρώπη, το «δόγμα του πρώτου πυρηνικού πλήγματος», τις ΝΑΤΟικές υποδομές και «πρόβες πολέμου» που πολλαπλασιάζονται στην περιοχή, απέναντι στην «κακόβουλη επιρροή» Ρωσίας και Κίνας. Αλλά και τις αποφάσεις για την κατοχύρωση των θέσεων των ευρωατλαντικών μονοπωλίων σε όλη την περιοχή, εν ανάγκη ακόμα και με «αλλαγές» κυβερνήσεων, όπως με την επέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ στην Ουκρανία το 2014. Ολα αυτά δηλαδή που ρίχνουν σταθερά «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών.

Δεν είδαν και την αστική τάξη της Ρωσίας - αυτή που το 1991 βοηθούσαν να εδραιώσει την εξουσία της μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, λεηλατώντας από κοινού τον πλούτο που παρήγαγε επί δεκαετίες ο σοβιετικός λαός - να «ανδρώνεται» και να «ζωηρεύει», να προωθεί «με το καρότο και το μαστίγιο» τις δικές της ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στην περιοχή, διεκδικώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στους ανταγωνισμούς και «να γίνουν σεβαστά» τα συμφέροντά της, βλέποντας την ευκαιρία στη σημερινή αλλαγή των συσχετισμών και στις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανακατατάξεις που «σφραγίζονται» από την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από την καπιταλιστική Κίνα.

Ολα αυτά δείχνουν και γιατί όσο κι αν «εκπλήσσονται» οι αστοί αναλυτές για «το πόσο κοντά είναι ένας πόλεμος ακόμα και σε ευρωπαϊκό έδαφος», αυτός είναι πάντα μια ανάσα από τους λαούς, γιατί είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, γιατί ξεπηδά αναπόφευκτα από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, από τις εύθραυστες «συμφωνίες κυρίων» των ιμπεριαλιστών, από την ιμπεριαλιστική «ειρήνη και σταθερότητα» που είναι πάντα με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Αυτό προσπαθούν να κρύψουν και όσοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, την ίδια ώρα που κάνουν τους «ανήξερους για το φόνο» και τις υπογραφές που έβαζαν στις ΝΑΤΟικές αποφάσεις, παρουσιάζουν ότι μπορεί τάχα να υπάρξει κι ένα «σύστημα ασφαλείας» που να χωράει ταυτόχρονα τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και αυτά των λαών, ένας «ειρηνόφιλος» καπιταλισμός που θα λύνει τις διαφορές των καπιταλιστών στις «λέσχες ειρήνης και φιλίας», με το «ακριβοδίκαιο» διεθνές δίκαιο, που κόβουν και ράβουν οι καπιταλιστές κάθε φορά στα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Που προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι το δίλημμα είναι γενικά «ειρήνη ή πόλεμος», όταν η ίδια η πραγματικότητα δείχνει ξανά και ξανά ότι το πραγματικό δίλημμα είναι «με τους λαούς ή με τους ιμπεριαλιστές».

Ολα αυτά δείχνουν και πόσο κάλπικη είναι η συζήτηση για το «ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται», στο «γαϊτανάκι» αυτό των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όπου «Ο κλέφτης φωνάζει "μ' έκλεψαν" κι ο φονιάς παραπονιέται: "Θέλουν να με σκοτώσουν"!», όπως έγραφε κάποτε ο Μπρεχτ για τα κάθε λογής προσχήματα που επιστρατεύουν κάθε φορά οι ιμπεριαλιστές.

Είναι και η απάντηση σε όσους όπως η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, εκ του πονηρού δείχνουν σήμερα τον έναν «κρίκο» στην ατελείωτη αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και κρύβουν τον αμέσως προηγούμενο, για να στρατεύσουν τον λαό κάτω από τις ξένες για τα συμφέροντά του σημαίες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, που μέρα με τη μέρα βάζει και τους «επόμενους κρίκους» της εμπλοκής, κάνοντας τον λαό μας θύμα των ανταγωνισμών που τους πληρώνει με κινδύνους και με φτώχεια.

Αυτήν την αλυσίδα ο λαός μπορεί όταν το αποφασίσει να τη σπάσει: Οχι πηγαίνοντας με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, αλλά διαλέγοντας τη μεριά των δικών του συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη.

«Οχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία!

Απαιτείται αυτοτελής πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον σοσιαλισμό!

• ΚΚ Αζερμπαϊτζάν
• Κόμμα Εργασίας Αυστρίας
• ΚΚ Βελγίου
• Κίνημα «Τσε Γκεβάρα» (Ενωση των Κομμουνιστών στη Βουλγαρία)
• Κομμουνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Γαλλίας (PCRF)
• ΚΚ Ελλάδας
• ΚΚ Ελ Σαλβαδόρ
• ΚΚ Κουρδιστάν - Ιράκ
• Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας
• ΚΚ των Εργατών της Ισπανίας
• Μέτωπο Κομμουνιστών (Ιταλία)
• Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν
• Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
• ΚΚ Μεξικού
• ΚΚ Μπαγκλαντές
• Νέο ΚΚ Ολλανδίας
• Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
• ΚΚ Πακιστάν
• Περουάνικο ΚΚ
• Ρουμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
• ΚΚ Σουαζιλάνδης
• Σουδανέζικο ΚΚ
• ΚΚ Σουηδίας
• ΚΚ Τουρκίας
• Φιλιππινέζικο ΚΚ [PKP 1930]
• ΚΚ Φινλανδίας

Ηδη, από τις πρώτες στιγμές τα ξημερώματα της Πέμπτης 24 Φλεβάρη, η τιμή του πετρελαίου ξεκίνησε να καταγράφει τιμές ρεκόρ. Η τιμή του αργού Brent (βαρέλι) αυξήθηκε κατά 6,6% και διαμορφώθηκε στα 103,21 δολάρια το βαρέλι, το υψηλότερο από τον Αύγουστο του 2014, ενώ το αμερικανικό ελαφρύ πετρέλαιο εκτινάχθηκε κατά 6,2% στα 97,75 δολάρια το βαρέλι. Οι τιμές του πετρελαίου έχουν εκτοξευθεί πάνω από 20 δολάρια το βαρέλι από τις αρχές του 2022 καθώς ήταν σε εξέλιξη η κρίση στην Ουκρανία. Η Ρωσία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον κόσμο και πουλάει το μεγαλύτερο μέρος του αργού της σε ευρωπαϊκά διυλιστήρια. Επιπλέον, είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου στην Ευρώπη, παρέχοντας περίπου το 35% των αναγκών της. Την περασμένη Πέμπτη, οι ευρωπαϊκές τιμές του φυσικού αερίου εκτινάχτηκαν περισσότερο από 40%.

Στην Ελλάδα, ήδη από την Παρασκευή, η τιμή των καυσίμων σε κάποιες περιπτώσεις ξεπέρασε για τη βενζίνη τα 2 ευρώ το λίτρο και το πετρέλαιο τα 1,6 ευρώ. Την ίδια στιγμή, η τιμή του φυσικού αερίου αυξήθηκε κατά 30%, ενώ οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για νέα εκτόξευση από τις 28 Φλεβάρη.

Ηδη, κυβερνητικοί παράγοντες κάνουν «προετοιμασία εδάφους», λέγοντας ότι το ισοζύγιο των καυσίμων αναμένεται να καταστεί αρνητικό κατά περισσότερο από 1 δισ. ανά μήνα. Και δεν διστάζουν να προσθέτουν τα μέτρα στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων με τα ψίχουλα που αφορούν τη στήριξη στα ευάλωτα νοικοκυριά, κάνοντας μία σούμα περί τα 600 με 800 εκατομμύρια ευρώ τον μήνα που θα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αρα, τα όποια μέτρα παρθούν, όχι μόνο δεν θα ανακουφίσουν τους εργαζόμενους αλλά ακόμα χειρότερα θα τα πάρουν πίσω μέσω νέων περικοπών στο άμεσο μέλλον. Επιπλέον, η εκτίναξη των τιμών της Ενέργειας θα δώσει νέα ώθηση στον πληθωρισμό - που θυμίζουμε έκλεισε πάνω από 6,2% τον Γενάρη - ο οποίος με τη σειρά του θα ροκανίσει παραπέρα το λαϊκό εισόδημα.

Ενα ζήτημα που κατατάσσεται πλέον στα θέματα πρώτης γραμμής είναι η ενεργειακή επάρκεια της χώρας. Και μπορεί η κυβέρνηση να κάνει λόγο για ...θετική συγκυρία λόγω των θερμοκρασιών, ωστόσο η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Το χρονικό εύρος της κρίσης είναι άγνωστο και άρα οι όποιες εκτιμήσεις δεν έχουν αντίκρισμα. Πολύ περισσότερο που η «απελευθερωμένη» αγορά ηλεκτρισμού που διαμόρφωσαν όλα τα τελευταία χρόνια όλες οι κυβερνήσεις είναι εκτεθειμένη από παντού στις «διακυμάνσεις» των ανταγωνισμών: Η «μονοκαλλιέργεια» των ΑΠΕ, το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων, η χρησιμοποίηση του φυσικού αερίου ως βασικού ηλεκτροπαραγωγού καυσίμου, η προτεραιότητα στις εξαγωγές αποτελούν παράγοντες που εκτοξεύουν το κόστος, αλλά και τους κινδύνους για την ενεργειακή επάρκεια.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, την περασμένη Τετάρτη το ηλεκτρικό φορτίο κυμαινόταν γύρω στα 6.800 ΜW έναντι 9.000 MW στην καρδιά του χειμώνα. Δούλευαν μόνο 6 μονάδες φυσικού αερίου και αυτές στη μισή τους ισχύ (5 συν οι μικρές του «Ηρωνα» βρίσκονταν εκτός), 2 λιγνιτικές (4 ήταν επίσης εκτός), ενώ είχαμε 1.200 MW από ΑΠΕ. Σε ό,τι αφορά τα υδατικά αποθέματα, αυτά φτάνουν τα 2.400 MW. Στην παρούσα φάση, καμία λιγνιτική μονάδα δεν έχει δηλώσει ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα διαρκείας, πλην του Αγ. Δημητρίου 5. Ωστόσο, το σύστημα ενισχύθηκε τις προηγούμενες μέρες από τις εισαγωγές, οι οποίες με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούν να συνεχιστούν.

Το ζήτημα της επάρκειας εξαρτάται από το φορτίο του συστήματος και τις υπάρχουσες ΑΠΕ μέχρι τις διαθέσιμες ποσότητες φυσικού αερίου μέσω LNG.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα φορτία LNG που παρουσιάζονται περίπου ως «ασφαλιστική δικλίδα», αυτά που χωράει με φουλ πληρότητα η Ρεβυθούσα είναι 225.000 κυβικά μέτρα. Τον Φλεβάρη, τα πλοία που έδεσαν συνολικά σε αυτήν, είναι 8 και αντιστοιχούν σε 2,29 TWh (340.000 κυβικά μέτρα). Δύο από αυτά τα φορτία, της ΔΕΗ και της «Elpedison», κατέφθασαν πριν από μερικές μέρες. Για τον Μάρτη έχουν προγραμματιστεί 5 φορτία (1,2 TWh ή 300.000 κυβικά), δύο από τη «Mytilineos», δύο από την «Elpedison» και ένα από τη ΔΕΠΑ.

Με αφορμή την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή, η κυβέρνηση και άλλοι παρουσιάζουν ότι τώρα είναι ευκαιρία και αναγκαιότητα να «τρέξει» ο αμερικανικός ενεργειακός σχεδιασμός «απεξάρτησης» από το ρωσικό αέριο, η αύξηση των εισαγωγών του αμερικανικού LNG, καθώς και ισραηλινού και αιγυπτιακού φυσικού αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά, να προχωρήσουν μια σειρά από σχετικά σχέδια, όπως ο πλωτός σταθμός αποθήκευσης LNG στην Αλεξανδρούπολη, η υποθαλάσσια αποθήκη φυσικού αερίου στη Νότια Καβάλα και ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας - Βουλγαρίας.

Πέρα από το προφανές, ότι τα σχέδια αυτά ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών που πληρώνουν οι λαοί, ενώ βραχυπρόθεσμα οι παραδόσεις LNG μπορούν να καλύψουν κάποιες ανάγκες στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, μακροπρόθεσμα είναι απίθανο να είναι επαρκείς. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το LNG δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να αποτελέσει άμεση λύση καθώς για μεγάλα φορτία και κάλυψη μεγάλου ποσοστού ενεργειακής επάρκειας απαιτούνται υποδομές και μονάδες που αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν. Και βέβαια προφανές είναι ότι το κόστος που θα μετακυληθεί πάραυτα στους λαούς θα είναι και πάλι τεράστιο.

Ενδεικτική άλλωστε είναι και μια πληροφορία που δημοσιοποιήθηκε σε ξένα ΜΜΕ μέσα στη βδομάδα: Στην Κίνα - που στην παγκόσμια αγορά έχει τα 2/3 της συνολικής ζήτησης - η τιμή του LNG εκτινάχθηκε την περασμένη Πέμπτη σε επίπεδα - ρεκόρ λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούν. Μια εξέλιξη που, όπως εκτιμούν αναλυτές, μπορεί να οδηγήσει τους εισαγωγείς στην αύξηση των προμηθειών από την αγορά και στην περαιτέρω πίεση της παγκόσμιας προσφοράς.

Στην Κίνα, η τιμή του LNG διαμορφώνεται ελεύθερα με όρους αγοράς, σε αντίθεση με τη ρυθμιζόμενη από το κράτος τιμή του φυσικού αερίου που διακινείται μέσω αγωγών. Ετσι, η Κίνα μπορεί να στραφεί στην προμήθεια φορτίων LNG από τη διεθνή αγορά για μείωση της τιμής. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στην Ευρώπη, καθώς οι χώρες εισαγωγής έχουν εκδηλώσει μεγάλη ζήτηση για LNG.

Επιπλέον, όσοι στρέφουν το βλέμμα στο Κατάρ, που καλύπτει με LNG ένα σημαντικό μέρος της αγοράς, μάλλον θα απογοητευτούν, αφού την Τετάρτη 23 Φλεβάρη, ο υπουργός Ενέργειας της χώρας δήλωσε ξεκάθαρα πως οι ποσότητες είναι δεσμευμένες με μακροχρόνια συμβόλαια και μόνο ένα 10 - 15% μπορεί να κατευθυνθεί προς τις ευρωπαϊκές χώρες.

Οι συνέπειες θα είναι άμεσες και στα τρόφιμα, καθώς η Ουκρανία θεωρείται ο σιτοβολώνας της Ευρώπης. Ουκρανία και Ρωσία αντιπροσωπεύουν πάνω από το 25% της παγκόσμιας αγοράς σίτου, γύρω στο 20% στο καλαμπόκι και 80% στο ηλιέλαιο. Αυτό σημαίνει νέες αυξήσεις σε βασικά τρόφιμα. Οι τιμές των δημητριακών σκαρφάλωσαν από την Πέμπτη σε υψηλά επίπεδα. Συγκεκριμένα, οι τιμές του σιταριού και του καλαμποκιού στα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης στο Σικάγο σημείωσαν τη μέγιστη επιτρεπτή από το χρηματιστήριο άνοδο και παρέμεναν κλειδωμένες στο limit up τους για αρκετές ώρες.

Η τιμή του αρτοποιήσιμου σίτου στο Παρίσι έφτασε να σημειώνει άνοδο έως και 16%, σημειώνοντας ρεκόρ όλων των εποχών, ενώ οι ελαιούχοι σπόροι κινούνται επίσης σε ανοδική τροχιά, εντείνοντας την ανησυχία για περαιτέρω επιτάχυνση του πληθωρισμού στις τιμές των τροφίμων. Το σιτάρι στο χρηματιστήριο Chicago Board of Trade του Σικάγου ήταν 5,7% υψηλότερα, στα 9,34 δολάρια το μπούσελ, κλειδωμένο στο limit up, έχοντας σημειώσει τη μέγιστη επιτρεπτή κίνηση έναντι του προηγούμενου κλεισίματος. Το καλαμπόκι και η σόγια ήταν επίσης περίπου 5% υψηλότερα.

Την ίδια ώρα, η αύξηση του κόστους των λιπασμάτων επιδεινώνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση: Ηδη οι τιμές έχουν πάρει την ανηφόρα λόγω των μειωμένων προμηθειών ποτάσας από τη Λευκορωσία μετά τις αμερικανικές κυρώσεις και οποιαδήποτε μείωση στις εξαγωγές λιπασμάτων από τη Ρωσία θα εντείνει την πίεση. Επίσης, αν οι αγρότες περιορίσουν τη χρήση θρεπτικών συστατικών, οι καλλιέργειες μπορεί να μην έχουν την ίδια απόδοση, αυξάνοντας τις ανησυχίες για την προσφορά.

Αυτές οι επιπτώσεις χτυπάνε με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα τους βιοπαλαιστές αγρότες της χώρας μας που όλο αυτό το διάστημα δίνουν αγώνα επιβίωσης για να μπορούν να μείνουν και να καλλιεργούν στον τόπο τους. Αυτοί άλλωστε θα φορτωθούν και το κόστος από το νέο εμπάργκο που ετοιμάζεται για τη Ρωσία, που θα έρθει να προστεθεί στα όσα ήδη πληρώνουν από το 2014, όταν το εμπάργκο προκάλεσε σοβαρά εμπόδια στις ελληνικές εξαγωγές οπωροκηπευτικών, οι οποίες, πριν από την επιβολή του, ξεπερνούσαν τα 160 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, προκαλώντας μεγάλες απώλειες εισοδήματος στους αγροτοπαραγωγούς. Μέχρι σήμερα δεν έχει καταστεί δυνατή η αντιστάθμιση των συγκεκριμένων απωλειών, καθώς η παραγωγή αρκετών τομέων οπωροκηπευτικών της Ελλάδας ήταν επί δεκαετίες προσανατολισμένη στις εξαγωγές προς τη Ρωσία. Επιπλέον, κανένα ουσιαστικό μέτρο στήριξης των αγροτοπαραγωγών και αναπλήρωσης χαμένου εισοδήματος δεν έχει ληφθεί και οι όποιες ενισχύσεις έχουν δοθεί (π.χ. λιγότερα από 50 εκατομμύρια για de minimis όλη την περίοδο 2014 - 2021) από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την ΕΕ δεν ήταν παρά ασπιρίνες, που δεν αντιμετώπισαν την κατάσταση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πάνω από το 40% των απωλειών αφορούν στον τομέα των πυρηνόκαρπων (ροδάκινα, νεκταρίνια, κεράσια, βερίκοκα), στον οποίο δραστηριοποιούνται περισσότεροι από 30.000 καλλιεργητές. Οι συνολικές απώλειές τους την εξαετία 2014 - 2019 ξεπερνούν τα 400 εκατομμύρια ευρώ, γεγονός που μεταφράζεται σε μέση απώλεια ανά παραγωγό πάνω από 13.000 ευρώ.

Η ρωσική εισβολή και οι συνέπειές της προκαλούν την ίδια ώρα σοβαρές ανησυχίες στα αστικά επιτελεία σχετικά με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας στη χώρα μας.

Οπως ήδη γράφεται σε αστικά μέσα ενημέρωσης, οι υψηλές τιμές στην Ενέργεια θα επιβαρύνουν την πρωτογενή παραγωγή, τη βιομηχανία, τις μεταφορές και τον τουρισμό. Εντοπίζουν πως θα σημειωθούν καθυστερήσεις σε επενδύσεις σε τομείς της οικονομίας με σχετικά υψηλή ενεργειακή εξάρτηση.

Σε ό,τι αφορά στον Τουρισμό, θεωρούν ότι η αβεβαιότητα με τις μετακινήσεις, το υψηλότερο κόστος, η μείωση εισοδημάτων, καθώς και η μειωμένη ζήτηση από Ρωσία και Ουκρανία που κάθε καλοκαίρι διατηρούσαν υψηλό ποσοστό ζήτησης σε ελληνικούς προορισμούς, ανατρέπουν άρδην τις αισιόδοξες εκτιμήσεις ότι στον Τουρισμό η φετινή εικόνα θα προσεγγίσει εκείνη του 2019.

Οι ανησυχίες τους αφορούν και στον τομέα του υψηλού εξωτερικού δημόσιου χρέους. Προϊδεάζουν βέβαια για ακόμα μεγαλύτερη ένταση στα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν αποφασιστεί προκειμένου να καλυφθεί το έλλειμμα μετά από τα δύο χρόνια πανδημίας και να παρθούν πίσω όσα προσωρινά μέτρα - ψίχουλα ανακούφιζαν σε έναν βαθμό τον λαό. Αυτό για το οποίο προετοιμάζουν τώρα, είναι ότι χρειάζονται μέτρα που θα «καταστήσουν χειρότερη τη γενναία δημοσιονομική προσαρμογή»...