Γρηγοριάδης Κώστας

Αν η ΣΕΣ και τα παρακλάδια της στη χώρα μας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, θέλουν αλήθεια την «ανάπτυξη» και την «απασχόληση» που απαιτούν οι λαϊκές ανάγκες, γιατί δε βγαίνουν να διαδηλώσουν π.χ. για σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα κόντρα στα μονοπώλια; Ποια ανάπτυξη μπορεί να εξασφαλιστεί με εργαζόμενους να ανακυκλώνονται από δουλειά σε δουλειά, να πηγαινοέρχονται από την ημιαπασχόληση στην ανεργία; Μόνο η ανάπτυξη που συμφέρει τα μονοπώλια, αυτή που και χτυπά τα μισθολογικά - ασφαλιστικά - εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και προσαρμόζει το αποτέλεσμα κάθε εργασίας όχι στις ανάγκες της κοινωνίας αλλά στις ανάγκες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Αλλά, λογικό είναι: γι' αυτή την ανάπτυξη η ΣΕΣ όπως και οι ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ συζητάνε σε «διαλόγους» εδώ και χρόνια, θα 'βγαιναν ποτέ να διαδηλώσουν εναντίον της;...

«Καλύτερα με τον κατώτατο μισθό παρά άνεργος». Οσο και αν εξοργίζει και προκαλεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στον οποίο ανήκει η παραπάνω φράση, όμως πρέπει να ειπωθεί καθαρά ότι αυτό είναι το δίλημμα που διά στόματος Π. Καψή βάζει η συμμαχική κυβέρνηση του κεφαλαίου μπροστά στην εργατική τάξη και στο λαό: Μισθός 300-400 ευρώ ή άνεργος. Το χειρότερο είναι ότι δεν το βάζει με λόγια αλλά στην πράξη και ζητά από το λαό να την αποδεχθεί και να τη νομιμοποιήσει, σκύβοντας το κεφάλι. Η πραγματικότητα βέβαια είναι απείρως χειρότερη γιατί ούτε ο κατώτατος μισθός των 400 ευρώ είναι «εγγυημένος», ενώ και η ανεργία συνεχώς θα αυξάνεται. Πριν από ένα χρόνο ο στόχος της κυβέρνησης ήταν «ένας εργαζόμενος για κάθε οικογένεια». Τώρα προσαρμόστηκε στο ένας εργαζόμενος με μισθό 400 ευρώ και είναι θέμα ελάχιστου χρόνου να κατέβει ακόμα πιο κάτω, δηλαδή ένας εργαζόμενος με μισθό Βουλγαρίας, που αποτελεί άλλωστε στόχο και του νέου μνημονίου. Είναι πλέον θέμα του λαού να πάρει τις αποφάσεις του και να καθορίσει τη μοίρα του. 'Η θα αφήσει να τον μετατρέψουν σε σύγχρονο σκλάβο των μονοπωλίων ή θα τους σαρώσει και θα αποτινάξει τα δεσμά του κεφαλαίου. Ομως, αυτό απαιτεί καθημερινό οργανωμένο ταξικό αγώνα στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές γειτονιές. Που ορθώνοντας εμπόδια στα άγρια μέτρα θα στοχεύει κατευθείαν στην κατάργηση των μονοπωλίων και την κοινωνικοποίησή τους από μια λαϊκή εξουσία. Πλέον δεν έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του.

Η επιλογή του Γιόαχιμ Γκάουκ για τη γερμανική Προεδρία έρχεται σε μια περίοδο που η αντιλαϊκή επίθεση γενικεύεται, οι αντιθέσεις τμημάτων της γερμανικής αστικής τάξης οξύνονται και οι πολύμορφες προσπάθειες χειραγώγησης των λαϊκών στρωμάτων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Περήφανος για το ότι η οικογενειακή του ανατροφή ήταν ποτισμένη από αντικομμουνισμό, ο μελλοντικός Γερμανός πρόεδρος είχε δηλώσει με πικρία ότι «η φάση της απεγκλώβισης πολλών Ανατολικογερμανών από τα παλιά τους πλαίσια διαρκεί περισσότερο απ' ό,τι αναμενόταν». Δικαιολογημένη η αντίδρασή του, γιατί μεγάλα τμήματα των εργαζομένων, ειδικά στην Ανατολική Γερμανία, θεωρούν ότι ο σοσιαλισμός ήταν δικαιότερο και καλύτερο σύστημα. Μέχρι και το «Σπίγκελ» αναγκάζεται πού και πού να αναγνωρίζει ότι «για τους περισσότερους Γερμανούς μια ζωή στο σοσιαλισμό δεν αποτελεί κάποια φαντασία τρόμου. Εφόσον θα υπήρχε φροντίδα για θέσεις εργασίας, αλληλεγγύη και κοινωνική σιγουριά, 80% των Ανατολικογερμανών και 72% των Δυτικογερμανών θα μπορούσαν να φανταστούν να ζουν σε ένα σοσιαλιστικό κράτος, σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας Emnid». Με το δίκιο του λοιπόν ο εκλεκτός των μονοπωλίων για το ύπατο αξίωμα της χώρας δεν κουράζεται να δηλώνει ότι «είμαι αγανακτισμένος για την πολιτική νοσταλγία, γιατί συνεχώς παραβλέπει τα σκληρά πραγματικά δεδομένα της δικτατορίας»...

Με μεγάλο θράσος είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: «Οποιος θέλει να περνάνε όλοι καλά, να υπάρχει διάχυση της ιδιοκτησίας, να δημιουργείται πλούτος στα χέρια των εργαζομένων, και να υπάρχει ένα κοινωνικό δίχτυ που να αξίζει αυτόν τον χαρακτηρισμό, τότε πρέπει να εύχεται να υπάρχει ένας καπιταλισμός που να λειτουργεί πολύ καλά»...

Οντως, πολλοί που ζουν στην χώρα - ατμομηχανή του καπιταλισμού στην Ευρώπη μπορούν από δική τους πείρα να τον... επιβεβαιώσουν. Ποιους να πρωτοαναφέρει κανείς; Τους 1.300.000 ανθρώπους που σιτίζονται καθημερινά από 884 συσσίτια, το 15% του συνολικού πληθυσμού που ζουν γύρω ή κάτω από το όριο της φτώχειας ή τους 7.500.000 «απασχολούμενους» που δουλεύουν σε mini-jobs των 400 ευρώ το μήνα, ανασφάλιστοι και αναλώσιμοι;

Σε όλους αυτούς απαντάει ο Πρόεδρος του πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας με μια κυνικότατη δήλωσή του, χαρακτηριστική για το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί: «Οποιος αγαπάει την ελευθερία, πρέπει και να αποδέχεται την ελευθερία του οικονομικού γίγνεσθαι»... Αξιος!

Στις 7 Ιούλη 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε διάταγμα για τη σύλληψη και προσαγωγή του Λένιν σε δίκη. Ο Λένιν με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΚΕ των μπολσεβίκων πέρασε στην παρανομία και από την Πετρούπολη στις 11 Ιούλη κατέφυγε μεταμφιεσμένος στο Ραζλίφ, στις όχθες μιας λίμνης, στην καλύβα ενός μπολσεβίκου εργάτη, του Εμελιάνοφ. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται στο δίμηνο της παραμονής του Λένιν σ' αυτό το κρησφύγετο, έως τη μέρα που μεταμφιεσμένος, ξυρισμένος, με περούκα, τραγιάσκα και με πλαστή εργατική ταυτότητα με το επώνυμο Ιβανόφ, ξεκίνησε για τη Φινλανδία.

Η λογοτεχνική αφήγηση είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα από την περίοδο που ο Λένιν επεξεργάστηκε και έθεσε νέα γραμμή με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές εργατικές δυνάμεις, τις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Ετσι, παρά λοιπόν τις μεγαλόστομες αρνήσεις, οι Σέρβοι αξιωματούχοι υποχώρησαν στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών για τη διαχείριση των κοινών «συνόρων» Βελιγραδίου - Πρίστινας, εμφανίστηκαν σχεδόν έτοιμοι να καταργήσουν τις λεγόμενες «παράλληλες» διοικητικές δομές των Σέρβων στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο και συναίνεσαν στη διεθνή εκπροσώπηση του προτεκτοράτου με το όνομα «Κόσσοβο» με ένα διπλό αστερίσκο που πρώτον παραπέμπει, αφ' ενός, στην απόφαση 1244 του ΟΗΕ που αναγνωρίζει τα σερβικά δικαιώματα στην περιοχή και, δεύτερον, στην προ μηνών απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για «νομιμοποίηση» της μονομερούς ανεξαρτησίας. Βέβαια, η δεδομένη απόφαση μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν από το Βελιγράδι και την Πρίστινα ώστε να δηλώνουν όλοι «νικητές». Επί της ουσίας όμως, η εξέλιξη είναι ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που ασκείται στα δυτικά Βαλκάνια την τελευταία 20ετία, ώστε μέσω «συγκεχυμένων» καταστάσεων ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ να εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, πότε με το μαστίγιο, πότε με το καρότο...