Οι φιλοξενούμενοι στο «Σπίτι του Αγωνιστή» εκφράζουν τις θερμότερες ευχές τους για καλή επιτυχία στις εργασίες του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου συνεχίζονται σήμερα, Παρασκευή 25 Ιούνη, στις 9 π.μ., στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, και θα ολοκληρωθούν την Κυριακή 27 Ιούνη. Τα θέματα του Συνεδρίου, με βάση το Καταστατικό του Κόμματος, είναι τα εξής:

α) Ο απολογισμός δράσης της ΚΕ και όλου του Κόμματος από το 20ό προς το 21ο Συνέδριο, οι βασικές εκτιμήσεις για τις διεθνείς και εγχώριες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις της περιόδου, η κατάσταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και τα καθήκοντα του Κόμματος έως το 22ο Συνέδριο.

β) Η εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και νέας Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου.

Οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου θα φιλοξενηθούν στο ανακαινισμένο και αναβαθμισμένο κτίριο στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό, όπου με εθελοντική δουλειά και οικονομική στήριξη από μέλη, οπαδούς και φίλους ολοκληρώθηκαν το προηγούμενο διάστημα όλες οι απαραίτητες εργασίες συντήρησης του κτιρίου.

Με ενός λεπτού σιγή, υπό τον ήχο του Πένθιμου Εμβατηρίου, οι παρευρισκόμενοι αποχαιρέτησαν τους συντρόφους και συναγωνιστές που «έφυγαν» από τη ζωή στο διάστημα από το προηγούμενο Συνέδριο: Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Μάκη Μαΐλη, Βαγγέλη Μπούτα, Καίτη Φειδάκη. Το μέλος της ΚΕΟΕ Θανάση Βλόντζο. Τα πρώην μέλη της ΚΕ Γιώργη Μωραΐτη, Βέρα Νικολαΐδου, Γιάννα Τρικαλινού, Κώστα Μαραγκουδάκη.

Αλλα στελέχη του Κόμματος, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, παράγοντες της Τέχνης και της Επιστήμης, όπως οι: Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Φαρσακίδης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γρηγόρης Ριζόπουλος, Δημήτρης Ταλαγάνης, Σταύρος Σκοπελίτης, Λευτέρης Ηλιάκης, Τάκης Ψημμένος, Ευανθία Αγγουράκη, Αριστούλα Ελληνούδη, Τριαντάφυλλος Γεροζήσης, Κώστας Βουτσάς, Τιτίκα Σαριγκούλη, Κωστής Μαλκότσης, Σοφία Αδαμίδου, Τιτίνα Δανέλλη, Δάφνη Σκούρα, Ελένη Μπιμίκου - Αντωνιάδου, Χρήστος Σιμαρδάνης, Φαίδρα Ζαμπαθά - Παγουλάτου.

Με τους στίχους του ποιήματος «Κόμμα» του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να προβάλλονται σε γιγαντοοθόνη, με μουσική υπόκρουση την εμβληματική 11η Συμφωνία του Σοστακόβιτς αφιερωμένη στην Επανάσταση του 1905, άρχισαν χτες στο κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο Γαλατσίου οι εργασίες του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

«Δυνατό ΚΚΕ. Νους - Καρδιά - Οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό»!

Με αυτό το σύνθημα να δεσπόζει στο χώρο, με ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, και πολιτιστικό πρόγραμμα με οπτικοποιημένη συναυλία με επαναστατικά - διεθνιστικά τραγούδια απ' όλο τον κόσμο, συνοδευόμενα από βίντεο και κατασκευές, δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα της κορυφαίας στιγμής για το Κόμμα, το Συνέδριό του, σταθμός και συνάμα αφετηρία μιας πιο ορμητικής πορείας.

Με συνείδηση των μεγάλων δυσκολιών αλλά και ακλόνητη πεποίθηση ότι μπορούμε να αναμετρηθούμε με αυτές και να νικήσουμε, ότι «το ΚΚΕ θα τα καταφέρει», όπως πάντα τα κατάφερνε στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Κατέφταναν στο κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο Γαλατσίου αρκετά πριν τις 7.30 μ.μ., καθορισμένη ώρα έναρξης της εκδήλωσης, τηρώντας όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Με χαμόγελο στα χείλη που αντανακλούσε στα μάτια τους γι' αυτό το πολύτιμο αντάμωμα, για την ευκαιρία να γίνουν συμμέτοχοι στην κορυφαία για το Κομμουνιστικό Κόμμα στιγμή του Συνεδρίου.

Ανάμεσα στους πολλούς που προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν την έναρξη των εργασιών, ήταν δεκάδες εκπρόσωποι από τους χώρους των Γραμμάτων, των Τεχνών, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού, φορέων του επιστημονικού κόσμου και των μαζικών κινημάτων, αγωνιστές που συμπορεύονται χρόνια με το ΚΚΕ, μέσα από τις γραμμές του εργατικού κινήματος, του αγροτικού, του κινήματος των ΕΒΕ, τους αγώνες των γυναικών και της νεολαίας. Τις δεκάδες δηλώσεις τους, με τις ευχές για την επιτυχία του Συνεδρίου, θα φιλοξενήσει ο «Ριζοσπάστης» σε επόμενα φύλλα.

Από πολύ νωρίς όλες οι είσοδοι είχαν κατακλυστεί από κόσμο. Από εργάτες και εργάτριες, ανθρώπους του μόχθου, της τέχνης, του πολιτισμού και αθλητισμού, ανθρώπους της επιστήμης, νέους και νέες, παιδιά της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης. Ηταν οι σύνεδροι και προσκεκλημένοι του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Μέσα σε μια ηλεκτρισμένη από ενθουσιασμό ατμόσφαιρα, αλλά και «περηφάνια και χαρά γιατί το Κόμμα μας τα κατάφερε», όπως έλεγαν, με φόντο τις κόκκινες σημαίες που ανέμιζαν παντού στο χώρο και με την ευλαβική τήρηση όλων των μέτρων προστασίας της υγείας - στα οποία συμπεριλαμβανόταν και rapid test - περίμεναν να πάρουν τις θέσεις τους στο Κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο του Γαλατσίου. Στο χώρο που θα «φιλοξενούσε» την πρώτη μέρα του Συνεδρίου, η οποία και όπως ήταν αναμενόμενο αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα.

Οι συζητήσεις και τα πηγαδάκια σε όλη τη διάρκεια της «αναμονής» έδιναν και έπαιρναν, με πιο «ζωντανά» τα σημεία όπου είχαν οριστεί ως μέρος συνάντησης των νεολαίων.

Ο Ρήγας, 24 ετών είναι εργάτης σε συνεργείο αυτοκινήτων προσκεκλημένος της πρώτης μέρας του Συνεδρίου. «Είναι τιμή για μένα να συμμετέχω στην εναρκτήρια εκδήλωση του Συνεδρίου, που αποτελεί την πιο μεγάλη στιγμή όχι μόνο για το Κόμμα, αλλά για όλους τους εργαζόμενους και τον λαό της χώρας, γιατί είναι πράγματι ο οργανωτής, η ψυχή της πάλης του. Το έδειξε σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Το έδειξε και τώρα με το αντεργατικό νομοσχέδιο. Αν δεν ήταν οι κομμουνιστές να τα δίνουν όλα σε σωματεία και χώρους δουλειάς, παντού, θα το ψηφίζανε με άνεση, αλλά δεν τους πέρασε».

Η Θοδώρα, 25 ετών φοιτήτρια, θα συμπληρώσει: «Είναι μεγάλη υπόθεση ότι το Κόμμα τα κατάφερε να γίνει το Συνέδριό του. Οχι ότι περίμενα κάτι διαφορετικό από το ΚΚΕ. Εδωσε μία μεγάλη μάχη σε πρωτόγνωρες συνθήκες, που είναι μεγάλη παρακαταθήκη ειδικά για εμάς τους πιο νέους που δεν έχουμε ζήσει και πολλά από κατακτήσεις και δυναμικές στιγμές της ταξικής πάλης. Μας ατσάλωσε να συνεχίσουμε πιο αποφασιστικά».

«Το περίμενα από το ΚΚΕ ότι θα τα καταφέρει να πραγματοποιήσει το Συνέδριο, αλλά εντυπωσιάστηκα από τη διαδικασία. Εντυπωσιάστηκα με την αποφασιστικότητα, την πλούσια συζήτηση που έγινε σε όλη την προσυνεδριακή διαδικασία σε πολύ δύσκολες συνθήκες με την πανδημία, αλλά και δίνοντας τη σκληρή μάχη σε μια σειρά ανοιχτά αγωνιστικά μέτωπα ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση», θα πει η 22χρονη Μαρίνα, υπάλληλος σε τηλεφωνικό κέντρο.

Εκεί βρίσκεται και ο Ξάνθος, 17 ετών μαθητής: «Είναι μεγάλη η χαρά μου για την πρόσκληση και νιώθω και λίγο τυχερός που μπορώ να συμμετέχω στην εκδήλωση του ΚΚΕ. Του Κόμματος που χωρίς αυτό, χωρίς κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς, χωρίς ΚΝίτες μέσα στα σχολεία, αυτό που επικρατεί είναι η "νέκρα". Ετσι καταλαβαίνω και το σύνθημα του Συνεδρίου, νους, οργανωτής και ψυχή».

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Εκλεγμένοι αντιπρόσωποι από τις Κομματικές Οργανώσεις,

Το 21ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ξεκινά σήμερα εδώ στο Γαλάτσι! Με αυτήν τη μεγάλη εκδήλωση ξεκινά και θα ολοκληρωθεί την Κυριακή αυτή η κορυφαία διαδικασία, που για το Κόμμα μας είναι το Συνέδριό του.

Χαιρετίζουμε τα 100 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από όλο τον κόσμο, που έστειλαν μηνύματα στο Συνέδριό μας.

Ιδιαίτερα χαιρετίζουμε τον ηρωικό λαό της Κούβας, που παλεύει για να σταματήσει το εξοντωτικό εμπάργκο.

Χαιρετίζουμε τον πολύπαθο λαό της Παλαιστίνης και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας. Καλούμε την κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, με βάση την ομόφωνη απόφαση της Βουλής του 2015.

Χαιρετίζουμε τον λαό της Κύπρου, με τη σκέψη να δυναμώσει η πάλη για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, ένα και όχι δύο κράτη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Είμαστε στο πλευρό όλων των λαών της Ευρώπης, της περιοχής των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, ιδιαίτερα των Τούρκων εργαζομένων, που υποφέρουν κάτω από τον αυταρχισμό του καθεστώτος Ερντογάν, που δέχονται πολιτικές διακρίσεις και καταπίεση, την ίδια καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Για άλλη μια φορά το ΚΚΕ τα κατάφερε! Τα καταφέραμε!

Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, όπως ήταν αυτές της πανδημίας, συνθήκες απαγορεύσεων και περιορισμών, καταφέραμε, τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα, να πραγματοποιήσουμε για πέντε ολόκληρους μήνες μία ζωντανή πλούσια συζήτηση μέσα στις Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Καταφέραμε με ένα μεγάλο πολιτικό άνοιγμα οι Θέσεις μας να φτάσουν χέρι με χέρι σε πολλές χιλιάδες εργαζόμενους, ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, νέους και νέες.

Αποδείξαμε ότι μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα, το κόμμα της εργατικής τάξης, κόμμα επαναστατικό, μπορεί να αναπτύσσει την εσωτερική δημοκρατική λειτουργία του, μπορεί να διεξάγει μια πλούσια συζήτηση μέσα στις Οργανώσεις του.

Να εκλέγει τα καθοδηγητικά του όργανα από κάτω μέχρι πάνω και ταυτόχρονα τα στελέχη, τα μέλη του να βρίσκονται καθημερινά μπροστά στη μάχη για να προστατευτεί ο λαός, να προστατευτούν η ζωή και τα δικαιώματά του, να μπορέσει τελικά να βγει όρθιος και δυνατός απ' αυτήν την περιπέτεια.

Κι όλα αυτά την ώρα που άλλα κόμματα με άλλοθι την πανδημία αναβάλλουν συνέδρια, συνδιασκέψεις, για να κρύψουν τη γύμνια της εσωκομματικής τους ζωής, τη λειτουργία τους ως κόμματα αρχηγικά, κι ας κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη δημοκρατία κι ας ρίχνουν τόνους λάσπης στο ΚΚΕ.

Είναι μεγάλο όπλο οι Αποφάσεις μας να στηρίζονται στη συνειδητή αποδοχή των θέσεών μας, που πατάει στη γνώση και την πείρα από την άμεση προσωπική συμμετοχή του καθένα και της καθεμιάς στους αγώνες, στην ταξική πάλη, με μαχητικότητα, θέληση και ανιδιοτέλεια.

Τα καταφέραμε, γιατί βάζουμε ψηλά τον πήχη, θέλουμε, επιδιώκουμε το Κόμμα μας στις σύγχρονες συνθήκες να γίνει πιο ικανό στη δράση του για την ανασύνταξη του κινήματος, την κοινωνική συμμαχία, για τον σοσιαλισμό.

Να γίνει το Κόμμα μας αυτό που πολύ εύστοχα λέει και το σύνθημα του 21ου Συνεδρίου: «Δυνατό ΚΚΕ. Νους - Καρδιά - Οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό».

Αυτό είναι το νέο, το καινούργιο σήμερα: Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο!

Η εποχή μας, παρά την αρνητική εξέλιξη με τις ανατροπές που συντελέστηκαν, είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Γι' αυτό, 200 χρόνια μετά την αστική εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, που οδήγησε στη συγκρότηση του αστικού κράτους, μελετάμε την Επανάσταση του 1821 σε συνάρτηση με τις αστικές επαναστάσεις που προηγήθηκαν και συνεχίστηκαν τον 19ο αιώνα.

Πριν 200 χρόνια, η αστική τάξη ήταν φορέας της προόδου, από τη στιγμή που πήρε όλη την εξουσία στα χέρια της, πέρασε στην αντίδραση, αναδείχτηκε η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.

Αυτό ακριβώς θέλουν να κρύψουν τα αστικά επιτελεία, γι' αυτό αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» να μιλούν για αστική, κοινωνική και πολιτική Επανάσταση του 1821. Προτιμούν να την προβάλλουν ως «πόλεμο για την Εθνική Ανεξαρτησία», απομονώνουν το εθνικό στοιχείο από το ταξικό - αστικό.

Γιατί δεν θέλουν να ανοίξει ο προβληματισμός για τον σημερινό αντιδραστικό πλέον χαρακτήρα της τάξης των καπιταλιστών, για τον ανερχόμενο ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική πρόοδο, δηλαδή στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας που φρενάρει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, λόγω των πολύ μεγάλων επιστημονικών και τεχνολογικών κατακτήσεων, της αφάνταστης ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε σχέση με το παρελθόν των αστικών επαναστάσεων.

Θέλουν με κάθε μέσο πειθαναγκασμού να δικαιώσουν την ουτοπική θέση τους, ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιο σύστημα.

150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, την «πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στους ουρανούς», και 104 χρόνια μετά την πρώτη νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση στον κόσμο, που οικοδόμησε το πρώτο εργατικό κράτος, τη Σοβιετική Ενωση, συνεχίζουμε τη μελέτη, βγάζοντας συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, την ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Συνεχίζουμε αυτή την έρευνα, όχι μόνο στο πεδίο της οικονομίας, αλλά και του νομικού - πολιτικού - πολιτιστικού εποικοδομήματος, με πρόσβαση σε νέο αρχειακό υλικό, πηγές δεδομένων και βιβλιογραφία.

30 χρόνια μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση, το ΚΚΕ δηλώνει «παρών», γιατί τις κρίσιμες στιγμές δεν έκανε πίσω, στάθηκε όρθιο!

Το ΚΚΕ δεν έκανε ποτέ δήλωση μετανοίας στους αντιπάλους του. Κατάφερε να μείνει πιστό στον σκοπό της ίδρυσής του.

Κόμμα εργατικό - λαϊκό, κόμμα της επαναστατικής ανατροπής.

Υπεράσπισε τον δρόμο που χάραξε ο Οκτώβρης 1917, πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης.

Αντεξε και αντέχει. Κατάφερε να κάνει νέα βήματα μπροστά στην ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας, να επεξεργαστεί το Πρόγραμμά του. Μελέτησε και συνεχίζει να μελετάει, να βγάζει συμπεράσματα.

Κι όλα αυτά βέβαια τα προχώρησε και εξακολουθεί σε αυτόν τον δρόμο, με τα μέλη του Κόμματος, τα μέλη της ΚΝΕ, σε όλη την Ελλάδα, να αναπτύσσουν πλούσια πρωτοπόρα δράση, να μπαίνουν μπροστά με τόλμη για τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Με αυτά τα υλικά στις «αποσκευές» μας πορευόμαστε σε μία νέα δύσκολη φάση για τον λαό μας, θέτοντας ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων.

Να γίνουμε πιο πολλοί, πιο ικανοί και άρα πιο μαχητικοί να διευρύνουμε και να βαθαίνουμε τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και αγωνιστικούς δεσμούς μας με τους εργαζόμενους, τη νέα γενιά.

Γι' αυτό στο Συνέδριό μας θέσαμε ως κεντρικό ζήτημα επεξεργασίας πώς θα γίνεται ακόμα πιο διακριτός στις πλατιές εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ο ρόλος του ΚΚΕ, ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, ως ο φορέας νέων ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής, απάντησης στα μεγάλα ζωτικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί και απαιτούν επιτακτικά τη λύση τους στον 21ο αιώνα.

Ξέρουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σύνθετες εξελίξεις. Η περίοδος που εξελίσσεται μπροστά μας είναι περίοδος γρήγορων ανακατατάξεων διεθνώς, νέων πιο οξυμένων ανταγωνισμών, εστιών πολέμου, ενώ ζούμε μια βαθιά καπιταλιστική κρίση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες για απρόβλεπτες εξελίξεις.

Το βάθος της κρίσης δεν τιθασεύεται από την αστική πολιτική, σε όλες τις εκδοχές της, ενώ τον λογαριασμό θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, όπως πλήρωσαν τα δέκα χρόνια μνημονίων με περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα, για να ανακάμψει η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Οι απαιτήσεις του Ταμείου Ανάπτυξης και οι έλεγχοι για το πώς υλοποιούνται δεν έχουν διαφορές από τα μνημόνια της καπιταλιστικής κρίσης 2010 - 2018. Γι' αυτό και μετά τον ημερήσιο χρόνο εργασίας και τους περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση, σειρά παίρνουν η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συντάξεις και οι νέες αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση.

Τώρα, με νεοκεϊνσιανές συνταγές, αμοιβαιοποίηση των χρεών και χρήμα - υποτίθεται με ουρά - από το Ταμείο Ανάκαμψης, φορτώνονται ξανά νέα αντεργατικά μέτρα, ενώ οι επιδοτήσεις και τα δάνεια για την «πράσινη» και «ψηφιακή» ανάκαμψη δίνονται «έναντι» και θα αποπληρωθούν με κλιμάκωση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και της φοροληστείας.

Οι προσδοκίες που καλλιεργούν η κυβέρνηση και αστικά κόμματα, ότι η «πράσινη ανάπτυξη» και ο «ψηφιακός μετασχηματισμός της οικονομίας», με γενναία στήριξη από το κράτος, θα απαλλάξουν το καπιταλιστικό σύστημα από τις αντιφάσεις, τα αδιέξοδα και τις κρίσεις του, ότι στρώνουν το έδαφος για μια βιώσιμη ανάπτυξη, από την οποία θα ωφεληθούν εξίσου το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι, θα αποδειχτούν για άλλη μια φορά ψεύτικες.

Σήμερα όμως το καθοριστικό ερώτημα είναι «Ανάπτυξη για ποιον»;

Για τους μονοπωλιακούς ομίλους ή για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις;

Για ποιον σκοπό ανάπτυξη; Για το κέρδος των καπιταλιστών ή για την κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών;

Το ζήτημα που αντικειμενικά τίθεται είναι: Ποια εξουσία και ιδιοκτησία χρειάζεται ο λαός;

Πρόοδος για την εργατική τάξη, τον λαό δεν είναι η προώθηση των καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Πρόοδος για τον λαό είναι να μπει μπροστά στην πάλη για ανατροπή, ανατροπή που θα φέρει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με την εργατική τάξη στην εξουσία. Πρόοδος είναι να ενισχύσει τον καθημερινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, απαιτώντας την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που του φόρτωσαν με τα μνημόνια, αλλά και μετά απ' αυτά.

Γνωρίζουμε πως πρέπει να αχρηστεύσουμε, με ορμητική άνοδο της ταξικής πάλης, τα εμπόδια που βάζουν μπροστά σε όσους και όσες σήμερα αμφισβητούν το σύστημα της εκμετάλλευσης, σε όσους και όσες σκέφτονται ότι υπάρχει εναλλακτική λύση για τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα.

Να ορθώσουμε εμπόδια στην επιδίωξη των αστικών κομμάτων να μη φτάσουν όλες αυτές οι λαϊκές δυνάμεις να συναντηθούν με τη σύγχρονη, ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Ομως εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε σημερινοί.

Κουβαλάμε στους ώμους μας την πείρα της ηρωικής Ιστορίας των πάνω από 100 χρόνων του Κόμματός μας.

Μελετάμε την ιστορική πορεία και τη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και σήμερα μπορούμε από καλύτερη θέση να αντιμετωπίσουμε την πολιτική πίεση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού στο πολιτικό επίπεδο και στις γραμμές του εργατικού - λαϊκού αγώνα να αντιμετωπίσουμε τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.

Βλέπουμε ότι δυναμώνει ο αντικομμουνισμός στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, η ανίερη επιχείρηση ταύτισης του κομμουνισμού με τον φασισμό. Η καταδίκη ως εγκληματικής της ναζιστικής Χρυσής Αυγής ήταν μια πρώτη νίκη των αγωνιστών που για χρόνια, νύχτα - μέρα, βρίσκονταν στη μάχη, όμως το ότι κλείστηκαν φυλακή μερικοί φασίστες εγκληματίες, αυτό από μόνο του δεν αρκεί, χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση, διαρκής πάλη, αφού συνεχώς εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού και παίρνει νέες μορφές.

Παράλληλα δυναμώνει και η επιδίωξη για να συρθεί το κίνημα σε μια γραμμή πάλης που οδηγεί σε πολιτική επιλογή μιας αστικής κυβερνητικής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ή στην επιλογή του ενός έναντι του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου, του «μικρότερου κακού».

Παίρνουμε υπόψη μας τις πρόσθετες δυσκολίες που δημιουργούν οι απαγορεύσεις, τα μεγάλα εμπόδια που θέλουν να βάλουν στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, όπως φάνηκε με το αντεργατικό τερατούργημα που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ.

Αυτόν τον αντεργατικό νόμο τον νομιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζοντας 55 άρθρα του, παραβλέποντας ότι η κυβέρνηση κοροϊδεύει, αφού οι κατ' όνομα θετικές διατάξεις της ακυρώνονται από άλλα άρθρα του ίδιου νόμου - εκτρώματος.

Ο μεγαλύτερος φόβος της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της είναι η εργατική συλλογική οργάνωση και κινητοποίηση. Αυτήν προσπαθούν να ανακόψουν. Μάταιος κόπος.

Αν κάτι μπορεί να εδραιώσει αυτός ο νόμος, είναι η πεποίθηση στους εργάτες και τις εργάτριες ότι τώρα επιβάλλεται ο μαζικός ταξικός οργανωμένος ανυποχώρητος αγώνας της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της.

Μόνο έτσι αδρανοποιούνται οι αντιδραστικοί νόμοι, μόνο έτσι αχρηστεύονται οι αντιδραστικές διατάξεις.

Αυτές οι ίδιες εξελίξεις, όμως, δημιουργούν και τις προϋποθέσεις ώστε να έρχεται στο κέντρο της συζήτησης, του προβληματισμού και της ταξικής πάλης η πολιτική πρόταση του Κόμματος.

Μπορεί για παράδειγμα η πανδημία να δυσκόλεψε τη λειτουργία των Κομματικών Οργανώσεων και τη δράση του μαζικού κινήματος, έφερε όμως στο επίκεντρο της συζήτησης και της πάλης την ανάγκη της κοινωνικοποίησης του ιδιωτικού τομέα Υγείας, τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό σε συνθήκες εργατικής εξουσίας.

Εδωσε ένα μεγάλο χτύπημα στη λογική της δήθεν αρμονικής συνύπαρξης του δημόσιου συστήματος Υγείας με τον ιδιωτικό τομέα, αποκάλυψε την αντιλαϊκή φύση των ευρωενωσιακών και κυβερνητικών επιλογών, περικοπής κονδυλίων για την Υγεία, που όλα τα άλλα κόμματα ακολούθησαν.

Δείτε πως σε στρατηγικούς τομείς και βιομηχανίες, όπως η ΛΑΡΚΟ, ο λιγνίτης, μπήκαν στο επίκεντρο της συζήτησης και του αγώνα όχι γενικά και αφηρημένα η κρατικοποίησή τους, όπως λένε ορισμένοι αστοί ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, αλλά η ίδια η ανάγκη κοινωνικοποίησής τους με κεντρικό σχεδιασμό, με την εργατική τάξη στην εξουσία.

Ξέρουμε όμως πως αυτές οι περίπλοκες συνθήκες, όπως περικλείουν τον κίνδυνο ενός μεγαλύτερου πισωγυρίσματος, το ίδιο εμπεριέχουν και νέες δυνατότητες, ώστε νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να βγουν στο προσκήνιο.

Ακριβώς σε αυτές τις συνθήκες θέλουμε να ανεβάσουμε την ικανότητά μας στον προσανατολισμό και τη μαχητικότητα των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Να μετρήσουμε βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολουμένων της πόλης, της φτωχής αγροτιάς, των νέων και των γυναικών στα σωματεία, στους συλλόγους και τους φορείς τους, βήματα στην ανάπτυξη της πάλης τους σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Να φωτίσουμε ότι δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση ανάμεσα στις σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες, γενικότερα η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και την ίδια στιγμή να υπάρχει η σημερινή κατάσταση της αύξησης της εκμετάλλευσης, της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι.

Να φωτίσουμε τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η αύξηση του επιπέδου κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας για να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος και η δημιουργική του αξιοποίηση, να ενισχυθεί το δημιουργικό περιεχόμενο της εργασίας, να αναβαθμιστεί το γενικό μορφωτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους, που αποτελούν την κύρια παραγωγική δύναμη κάθε εποχής.

Σήμερα που το παλιό, το αντιδραστικό εμφανίζεται με τη νέα μορφή της μεγάλης, «πράσινης», κρατικής παρέμβασης, μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε ότι το πραγματικά νέο είναι η υπαγωγή της πράσινης και ψηφιακής τεχνολογίας στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, στο έδαφος της κοινωνικής ιδιοκτησίας και της εργατικής εξουσίας.

Το πραγματικά προοδευτικό είναι η κοινωνική σχέση που επιτρέπει τη χρησιμοποίηση των μέσων παραγωγής και την ανάπτυξη και κατανομή του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με επιστημονικά διαμορφωμένους στόχους για τη λαϊκή ευημερία.

Οταν λέμε αυτά, μας απαντάνε διάφοροι να «κοιτάμε τη Σοβιετική Ενωση, του προηγούμενου αιώνα»! Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι οι νέες δυνατότητες που γεννά η σύγχρονη εποχή της αλματώδους επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, του περάσματος στη λεγόμενη «4η βιομηχανική επανάσταση», ξεπερνούν μια σειρά τεχνικούς και επιστημονικούς περιορισμούς που υπήρχαν στη Ρωσία του 1917 και στη Σοβιετική Ενωση των πρώτων δεκαετιών, για την επιτυχία του κεντρικού σχεδιασμού και το βάθεμα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Σήμερα αυτές οι επιστημονικές δυνατότητες ενισχύουν σημαντικά την υλική βάση, τις υλικές δυνατότητες για να αντικατασταθούν από την κοινωνική ιδιοκτησία.

Ακριβώς, η νέα κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα του 21ου αιώνα.

Σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου είναι σε εξέλιξη ένα μεγάλο ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι για το ποιος θα αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο από τη μοιρασιά για τον πλούτο της περιοχής.

Η ελληνική αστική τάξη, μπλεγμένη μέχρι τον λαιμό σ' αυτό το παζάρι, διεκδικεί αναβαθμισμένη συμμετοχή στη λεία με περισσότερες απαιτήσεις, ακόμα και σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Ο μύθος ότι δήθεν η ελληνική αστική τάξη είναι απλά αμυνόμενη, υπερασπιζόμενη μόνο τα σύνορά της, έχει καταρρεύσει. Η επιθετική στάση της πλέον βγάζει μάτι.

Τι άλλο από επιθετικότητα είναι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, με την Ελλάδα να φιγουράρει πλέον στην 1η θέση στις δαπάνες για τις επιθετικές ανάγκες αυτού του δολοφονικού οργανισμού;

Τι άλλο από επιθετικότητα είναι η αποστολή Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές εκτός συνόρων, η συμμετοχή σε ασκήσεις στα Βαλκάνια και στη Μαύρη Θάλασσα, η συμμετοχή σε πολεμικές περιπολίες στον Περσικό, η αποστολή συστοιχίας «Πάτριοτ» στη Σαουδική Αραβία, η νέα στρατιωτική συμφωνία με τις ΗΠΑ, η συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, η αποστολή δυνάμεων στο Μάλι της Αφρικής;

Τι άλλο από επιθετικότητα είναι οι δεκάδες αμερικάνικες βάσεις, η συμμετοχή στην περικύκλωση της Ρωσίας;

Και ο κατάλογος βέβαια δεν τελειώνει εδώ.

Τέτοιες επιθετικές βλέψεις έχει και η αστική τάξη της Τουρκίας, η οποία ούτε απομονωμένη είναι, ούτε αποδυναμωμένη, αφού πρόκειται για ένα κράτος - μέλος του G20, με στρατό κατοχής σε Κύπρο, Συρία, Ιράκ, με στρατιωτικές, πολεμικές βάσεις και δυνάμεις σε Κατάρ, Αλβανία, Σουδάν, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν.

Η Τουρκία διεκδικεί εδάφη από άλλες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, όπως νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, επιχειρεί προκλητικές ενέργειες κατά κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων στην περιοχή, αξιοποιεί μειονοτικά ζητήματα με όχημα το θρησκευτικό δόγμα του Ισλάμ, ενταγμένο στη στρατηγική του «νεοοθωμανισμού».

Ολα αυτά καθορίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τον ανταγωνισμό μεταξύ τους, στην προσπάθεια που κάνει η καθεμιά αστική τάξη να αναβαθμιστεί στην περιοχή.

Ετσι εξηγείται και το «πότε κρύο πότε ζέστη» στις σχέσεις των δύο χωρών.

Το ΚΚΕ, παίρνοντας υπόψη τις εξελίξεις στην περιοχή, καλεί την εργατική τάξη, τις λαϊκές δυνάμεις, τους νέους και τις νέες, να δυναμώσουν την πάλη τους πολύμορφα.

Να μη δείξουν καμιά εμπιστοσύνη στις διάφορες αστικές κυβερνήσεις που εναλλάσσονται στην εξουσία, να καταδικάσουν μαζικά την επικίνδυνη πολιτική τους, που εμπλέκουν τον λαό σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτε με τον λαό της Τουρκίας ή της Ρωσίας, τους άλλους λαούς της περιοχής.

Οι λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, αν βγάλουν από τη μέση τα συμφέροντα που τους οδηγούν σε πολέμους ή σε απαράδεκτους συμβιβασμούς σε βάρος των δικαιωμάτων τους, που τελικά οδηγούν «από άλλο δρόμο» στο ίδιο οδυνηρό αποτέλεσμα.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον να δυναμώσουν την πάλη για τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, ανοίγοντας τον δρόμο για την οικοδόμηση αμοιβαία επωφελών σχέσεων μεταξύ των λαών.

Γι' αυτό σήμερα χρειάζεται να κλιμακωθεί ο αγώνας για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, για την κατάργηση της Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας για τις βάσεις, για να κλείσει η βάση της Σούδας, να ξηλωθούν όλες οι βάσεις, να μην εγκατασταθούν στη χώρα πυρηνικά όπλα.

Να δυναμώσει ο αγώνας για καμιά αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα καθορίζουν.

Για να επιστρέψουν οι Ελληνες αξιωματικοί και στρατιώτες από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Να ανακληθεί η απόφαση για αύξηση της θητείας στο στρατό ξηράς, να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των φαντάρων.

Ο ελληνικός λαός, όπως και οι άλλοι λαοί, είναι αυτοί που μπορούν να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα των χωρών τους, να εκφράσουν τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη και κοινή πάλη για την ειρήνη και την ευημερία των λαών τους.

Η αλλαγή της κυβερνητικής σκυτάλης από τον ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ, το καλοκαίρι του 2019, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι τα φιλελεύθερα και τα σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του Ιανού του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ο,τι δεν μπορεί να υλοποιήσει το ένα, έρχεται να το κάνει το άλλο.

Για παράδειγμα, η ΝΔ, η οποία συσπείρωσε διαφόρων ειδών δυνάμεις, από κεντρώες αστικές μέχρι ακραία εθνικιστικές, δεν μπόρεσε να προχωρήσει στη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, πράγμα που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αέρα του κοσμοπολιτισμού του.

Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε να υλοποιηθούν, με λιγότερες αντιδράσεις, μια σειρά περιοριστικές οικονομικές επιλογές στο πλαίσιο των «μνημονίων».

Αξιοποίησε ως προίκα τις «αριστερές» του καταβολές, τη θητεία του στο κίνημα.

Και για να μην πάμε πολύ πίσω, ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε το έδαφος στη ΝΔ για να επιβάλει τη 10ωρη και 12ωρη δουλειά, με τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, να δώσει το συντριπτικό χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και στη συνδικαλιστική οργάνωση.

Ο,τι δεν ήταν σε θέση να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, το πραγματοποίησε στη συνέχεια η ΝΔ.

Για παράδειγμα, δεν ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εφάρμοσε επεκτατική πολιτική, παρότι εμφανίζεται ως βασικός εκφραστής της, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ που την εφαρμόζει σήμερα, γιατί τώρα έγινε βασική επιλογή σημαντικών κρατών - μελών της ΕΕ και όχι μόνο.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που πήγε ένα βήμα παραπέρα τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αναλαμβάνοντας τον ρόλο σημαιοφόρου των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, αναβάθμισε τη Συμφωνία για τις βάσεις.

Από 'δω έπιασε το νήμα η ΝΔ, για να εμβαθύνει τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, να διευρύνει την εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η σκυταλοδρομία στο γήπεδο της αντιλαϊκής πολιτικής για τα συμφέροντα του κεφαλαίου ανάμεσα στα κόμματά του καλά κρατεί.

Μπορεί από τη μια ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να πρωταγωνιστούν σε καθημερινά επεισόδια αντιπαράθεσης, αλλά από την άλλη ψηφίζουν από κοινού στρατηγικής σημασίας νομοσχέδια και τροπολογίες, ανταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις για το νομοθετικό τους έργο, απόδειξη ότι στα βασικά, στα κρίσιμα για τη ζωή του λαού ζητήματα, υπάρχει ταύτιση μεταξύ τους.

Αν βάλει κάτω κανείς και συγκρίνει το κυβερνητικό σχέδιο «Ελλάδα 2.0» και το σχέδιο «Ελλάδα+» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τις διακηρύξεις του ΚΙΝΑΛ για νέο κλιματικό νόμο, θα βρει πολλές ομοιότητες, παρά διαφορές.

Ακόμα και η εκλογή του Μπάιντεν αξιοποιείται - και από τους μεν και από τους δε - για να πείσουν, ο καθένας από τη δική του πολιτική αφετηρία, ότι ο καπιταλισμός μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να γίνει πιο ανθρώπινος, όπως προβάλλει η ΝΔ, ή ακόμα - ακόμα μπορεί να βάλει και τον «άνθρωπο πάνω από τα κέρδη», όπως αναμασά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κρίνουμε τα διάφορα αστικά κόμματα από τη στήριξη που δίνουν στο καπιταλιστικό σύστημα, από τη στάση τους στις περιφερειακές και διεθνείς συμμαχίες τους, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την πολιτική τους απέναντι στην εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Και η αλήθεια είναι πως προσφέρουν πολλές υπηρεσίες στο σύστημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25 σήμερα επιδιώκουν να βάλουν εμπόδια στην εργατική - λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση, στην αντικαπιταλιστική κατεύθυνση του αγώνα, να παραπλανούν, να καλλιεργούν τη μοιρολατρία, τις αυταπάτες, να συντηρητικοποιούν με τη διάδοση κοσμοπολίτικων, ουτοπικών αντιλήψεων.

Η ΝΔ και η Ελληνική Λύση επιδίδονται κυρίως στη διάδοση του αντικομμουνισμού, εθνικιστικών, ρατσιστικών, οπισθοδρομικών απόψεων, παρότι η ΝΔ, ενίοτε, κάνει και προσπάθειες να εμφανιστεί ως πιο μετριοπαθής, κεντρώα δύναμη.

Αυτός όμως είναι αντικειμενικά ο πολιτικός καταμερισμός καθηκόντων μεταξύ τους, με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ να παραπαίει ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάσεις.

Στον αντίποδα της επίθεσης του κεφαλαίου, οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση πρωτοπόρων εστιών αντίστασης και αντεπίθεσης.

Ενισχύουμε τον καθημερινό αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, στην ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους, απαιτώντας την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, τόσο της περιόδου των μνημονίων, όσο και αυτών της περιόδου της ενισχυμένης εποπτείας.

Προβάλλουμε μαχητικά θέσεις για την υπεράσπιση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, τη μείωση του εργάσιμου χρόνου και τον καθορισμό σταθερού ωραρίου και αργιών, τη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και όλες.

Είμαστε μπροστά στους αγώνες που αφορούν τις συνθήκες και το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης, την Πρόληψη, την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και την κατάσταση στα κρατικά νοσοκομεία, την προστασία της μητρότητας, της ποιότητας της ζωής, με ελεύθερους χώρους, την αναβάθμιση των αντιπυρικών, αντιπλημμυρικών, αντισεισμικών υποδομών και έργων, τη διασφάλιση σύγχρονης λαϊκής κατοικίας.

Το ΚΚΕ προτείνει η αντεπίθεση, πέρα από τις μορφές πάλης και αιτήματα - διεκδικήσεις, να εξελίσσεται σε πανελλαδικά συντονισμένο, ενιαίο στην πορεία κίνημα, κοινών θέσεων και στόχων διεκδίκησης, με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, με πανελλαδικά αιτήματα.

Ενα κίνημα που αλλάζει αποφασιστικά τον συσχετισμό στο εσωτερικό του και μαζικοποιεί τη δράση του, αποκρούει, περιθωριοποιεί όσο γίνεται το εμπόδιο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τους αντιαπεργιακούς - αντισυνδικαλιστικούς νόμους, κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της κοινής δράσης. Αποσπά κατακτήσεις και γενικότερα συμβάλλει στη βελτίωση και αλλαγή του γενικότερου συσχετισμού της ταξικής πάλης, αξιοποιεί κάθε δυσκολία ή ρήγματα στο πολιτικό σύστημα, ώστε να περνάει συνεχώς σε μια νέα φάση αναμέτρησης και σύγκρουσης με την αστική τάξη και τα όργανα εξουσίας.

Ενα τέτοιο πανελλαδικό και ταυτόχρονα διεθνιστικό κίνημα ανατροπής μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εγγυηθεί ως καθοδηγητική δύναμη, με τη δράση του, πολύ περισσότερο σε συνθήκες όπου θα εμφανιστούν χαρακτηριστικά πολιτικής κρίσης.

Ανεξάρτητα από τις διεργασίες που συντελούνται μέσα και στον περίγυρο των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, γεγονός είναι ότι σήμερα υπάρχουν αρκετές λαϊκές δυνάμεις, απλοί εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, αγρότες, επιστήμονες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, που προβληματίζονται όλο και περισσότερο και για την πολιτική της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, δοκίμασαν τις νέες εμπειρίες μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, επίσης τις εμπειρίες της λεγόμενης «αριστερής διακυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ, της παλιάς και νεότερης εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας, του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και των πολέμων, του ρόλου της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, γνωρίζουν και εκτιμούν τον ρόλο του Κόμματος στον αγώνα, χωρίς να είναι ίσως έτοιμοι ακόμα να υιοθετήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί μας σε βασικές προγραμματικές μας θέσεις.

Μπορούμε και πρέπει να προσεγγίσουμε όλες αυτές τις δυνάμεις, να συζητάμε συστηματικά μαζί τους για τις θέσεις μας, να μελετάμε τις δικές τους απόψεις και παρατηρήσεις, να επιδιώκουμε να δράσουν μέσα στις γραμμές του κινήματος, στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, στην κοινωνική συμμαχία, σε άλλες αγωνιστικές μορφές δράσης.

Αυτό το καθήκον αφορά όλο το Κόμμα, όλα τα μέλη και στελέχη του.

Εφόδιό μας οι θέσεις και οι επεξεργασίες μας, η πείρα που έχουμε συσσωρεύσει και που αποδεικνύουν την ουτοπία των αντιλήψεων για ένα μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα και την πιθανότητα μια τέτοιου είδους κοινοβουλευτική κυβέρνηση να ανοίξει τον δρόμο της επαναστατικής διαδικασίας, που θα οδηγήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Στη διαδικασία επικοινωνίας και στην προσπάθεια δράσης των κομμουνιστών με εργατικές - λαϊκές δυνάμεις συναντάμε την επίδραση καλλιεργημένων αντιλήψεων, ότι το ΚΚΕ με τη στρατηγική του για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και τη νίκη της εργατικής τάξης δεν προσφέρει δήθεν «άμεση πολιτική λύση» υπέρ του λαού.

Στην πραγματικότητα, πίσω από τη θέση αυτή επαναφέρεται η λογική ότι είναι εφικτό μια κυβέρνηση συνεργασίας, με κάποιο δήθεν «αριστερό», «αντισυστημικό», «προοδευτικό» προφίλ, να ανακόψει τη στρατηγική του κεφαλαίου και να φέρει τον λαό κοντά στη ριζική αλλαγή.

Αυτή η πολιτική, όμως, με τον έναν ή άλλο τρόπο, δοκιμασμένη σε όλο τον 20ό αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του 21ου, το μόνο που πέτυχε ήταν η παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, το σμπαράλιασμα του κινήματος, την ενσωμάτωση ΚΚ στο σύστημα, έφερε συνολική οπισθοδρόμηση.

Το ΚΚΕ απαντά στις ανάγκες και τα προβλήματα του λαού με τη θέση και τη δράση του για την αναγέννηση της ταξικής πάλης, την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία που παλεύει να αποσπάσει κατακτήσεις, συγκεντρώνει και μαζικοποιεί, ώστε να δυναμώνει ο αγώνας για την πραγματική ανατροπή, τη νέα κοινωνία.

Το ΚΚΕ έχει σήμερα, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο, ισχυρές αποδείξεις που εδράζονται και στις εμπειρίες του ελληνικού λαού, των λαών στην Ευρώπη, παγκόσμια.

Εχει τη δυνατότητα να πείσει, να επιδράσει, να προβληματίσει, για τη σημασία που έχει ο καθημερινός αγώνας για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα να κατευθύνεται και να εντάσσεται στον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, για εξελίξεις σε όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Σε αντίθεση με τη λογική τού δήθεν «μικρότερου κακού», που οδηγεί παντού και πάντα στον αφοπλισμό του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην υποχώρηση και χειραγώγηση.

Από την άποψη αυτή, είναι απαραίτητη και πολύτιμη η ανάδειξη της ιστορικής πείρας, άρα και η μελέτη του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, βεβαίως και οι σύγχρονες επεξεργασίες μας για τις οποίες συμβάλλει ιδιαίτερα η ΚΟΜΕΠ, ο «Ριζοσπάστης», συνολικά το εκδοτικό μας, η «Σύγχρονη Εποχή».

Το ΚΚΕ θα τα καταφέρει.

Σε πείσμα όλων όσοι το πολεμάνε λυσσασμένα, χρόνια τώρα, είτε εμφανίζονται ανοιχτά ως εχθροί των κομμουνιστικών ιδεών και της πολιτικής του, είτε εμφανίζονται με τη μάσκα του φίλου αυτών των ιδεών.

Το ΚΚΕ έχει πλήρη συνείδηση των δυσκολιών που έχει να αντιμετωπίσει, αλλά έχει και την ατσάλινη θέληση των κομμουνιστών να προχωρήσει παραπέρα στην απαραίτητη ιδεολογική - θεωρητική ανάπτυξη όλων των μελών, των καθοδηγητικών οργάνων του και στελεχών του, των κομματικών ομάδων στο κίνημα, της ΚΝΕ, ως απαραίτητο όρο και προϋπόθεση για να τεθούμε επικεφαλής της πάλης, της αντιμετώπισης καμπών των εξελίξεων, σε συνθήκες επίσης επιδείνωσης του συσχετισμού της ταξικής πάλης, αλλά και απότομης ανόδου της λαϊκής πάλης.

Ο προσανατολισμός και το σχέδιο ανάπτυξης και διεύρυνσης του Κόμματος, με όλο και νέες δυνάμεις και ταυτόχρονης ιδεολογικής ενίσχυσης όλου του δυναμικού μας, πρέπει να αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα προβλήματα των ενδεχόμενων παντός τύπου νέων, σύνθετων και απρόβλεπτων εξελίξεων.

Προχωράμε με αισιοδοξία στον 21ο αιώνα.

Το φάντασμα του κομμουνισμού, που έκανε την εμφάνισή του στα μέσα του 19ου αιώνα, έτσι κι αλλιώς στοιχειώνει μέχρι σήμερα και θα στοιχειώνει για πάντα τα όνειρα των εκμεταλλευτών, σε όλη την Ευρώπη, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.

Ο εφιάλτης τους αυτός, όμως, δεν πρέπει να μείνει άλλο μόνο στα όνειρά τους.

Μπορεί να γίνει πράξη, από τη στιγμή που η εργατική τάξη, ο καταπιεσμένος λαός, η εξεγερμένη νεολαία και το κίνημά τους, σταματήσουν την οπισθοχώρηση και μπουν ξανά δυναμικά στο προσκήνιο της Ιστορίας.

Γιατί «αυτοί να πάρουν πρέπει την εξουσία».

Ολες και όλοι εσείς, οι αγωνιστές και αγωνίστριες από όλη τη χώρα, αλλά και από τις χώρες του εξωτερικού, που παρακολουθείτε με ενδιαφέρον τις εργασίες του 21ου Συνεδρίου μας, ας γίνετε «ο νους, η καρδιά, ο οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό», όπως είναι και το κεντρικό σύνθημα του Συνεδρίου μας.

Καλή δύναμη αγωνιστική, καλή υγεία σε όλους και όλες!

ΖΗΤΩ ΤΟ 21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ!

Καλή επιτυχία σε όλες τις εργασίες μας!

Για τη σημασία της χτεσινής εκδήλωσης και τη συμμετοχή τους σε αυτήν μίλησαν στον «Ριζοσπάστη» λίγο πριν από την έναρξή της, δυο από τις μεγάλες ερμηνεύτριες που πήραν μέρος, η Ρίτα Αντωνοπούλου και η Νατάσσα Μποφίλιου.

«Η παρουσία μου εδώ σήμερα θεωρείται μάλλον αυτονόητη. Μετά από τόσα χρόνια παρουσίας σε ό,τι κάνει το ΚΚΕ, θεωρώ ότι έχουμε συνδέσει πια τις πορείες μας και δεν είναι μόνο θέμα ιδεολογικό, αλλά ότι στηρίζει και ένα μεγάλο μέρος του πολιτισμού, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας. Οπότε εγώ με πάρα πολύ μεγάλη χαρά είμαι εδώ. Εχει ετοιμαστεί κάτι πάρα πολύ όμορφο και για μένα είναι τιμή μου που είμαι κομμάτι του», μας είπε η Ρίτα Αντωνοπούλου.

Ενώ η Νατάσσα Μποφίλιου σημείωσε: «Είναι μεγάλη μου τιμή η πρόσκληση που δέχτηκα. Είναι πολύ νομίζω ωραία η συγκυρία, για να συναντιέσαι με ανθρώπους που μοιράζεσαι μια κοινή ιδεολογία, και είναι και υπέροχα για μένα και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, που θα βρεθώ με τόσο αξιόλογους συναδέλφους μου, και αγαπημένα μου πρόσωπα στη σκηνή και θα τραγουδήσω αυτά τα υπέροχα τραγούδια».

Η πρώτη μέρα του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη οπτικοποιημένη συναυλία. Μια συναυλία που χάρισε απλόχερα δυνατές στιγμές, στιγμές ανάτασης και συγκίνησης. Καλλιτέχνες και δημιουργοί από όλα τα είδη της Τέχνης συνέβαλαν στο να δημιουργήσουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, γεμάτη «νου» και «καρδιά».

«Ποτάμι ο κόσμος και δε γυρνάει» ήταν ο τίλος της παράστασης, που ήταν δανεισμένος από «Tο τραγούδι του Μολδάβα» των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ και εκφράζει τη θεωρητικά θεμελιωμένη και ιστορικά επιβεβαιωμένη πεποίθηση ότι ο κόσμος, παρά τις καμπές και τα εμπόδια, προχωρά μπροστά.

Τραγούδια από όλο τον κόσμο μαζί με τις εικόνες και τα βίντεο που τα συνοδεύουν μας αφηγούνται μια ιστορία. Ο παλιός εκμεταλλευτικός κόσμος έρχεται σε αντιδιαστολή με τον νέο κόσμο, της πραγματικής ελευθερίας, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Μια παιδική φωνή γεμίζει το στάδιο. «Ερχεται» από το μέλλον, από τις «κόκκινες, φωτεινές πολιτείες» και μας μιλά σαν παραμύθι, για έναν κόσμο που κάποτε υπήρξε. «Ενας παράξενος κόσμος με παράξενες λέξεις. Εκμετάλλευση, κέρδος, πείνα. Τότε, λέει, υπήρχαν οι πολλοί και οι λίγοι...». Σε αυτόν τον κόσμο υπήρχε παντού «σκοτάδι και ήταν τόση η δυστυχία... Ούτε όρεξη, ούτε χρόνο είχαν, για να θαυμάσουν τα μακρινά αστέρια. Μόνο αν έπεφτε κανένα, έκαναν μια ευχή...». Αυτοί οι πολλοί, οι Προλετάριοι ήταν το περιεχόμενο της χτεσινής συναυλίας, η οποία διαρθρώθηκε σε τέσσερα μέρη: «Στην "ειρήνη"», «Στον Πόλεμο», «Σε κάθε καιρό», «Μέχρι τη Νίκη».

Η πρώτη ενότητα μιλά για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη στον καπιταλισμό. Εκμετάλλευση, μετανάστευση, φτώχεια, προσφυγιά, καταπίεση, εντατικοποίηση της εργασίας, καταστολή, χιλιάδες ζωές χαμένες στον βωμό του κέρδους και της πανδημίας... Τα βίντεο κάνουν ακόμα πιο αποκαλυπτικά τα τραγούδια. «Φορτώνεις 16 τόνους και τι κερδίζεις; Μια παραπάνω μέρα πιο γερασμένος και πιο βαθιά χρεωμένος», λέει το αμερικάνικο εργατικό τραγούδι «Sixteen Tons», που τραγούδησε ο Στέλιος Μαγαλιός και συνέχισε με το «A working class hero». «Ηρωας της εργατικής τάξης είναι κάτι που πρέπει να γίνεις» και οι σπίθες του οξυγονοκολλητή όπως αποτυπώνονται στο βίντεο να θυμίζουν ότι από τα χέρια του εργάτη βγαίνει όλος ο πλούτος και η ομορφιά του κόσμου.

Φυσικά, από αυτήν την ενότητα δεν θα μπορούσε να λείπει και η απάντηση της εργατικής τάξης. Η αρχή γίνεται με το συγκλονιστικό γερμανικό τραγούδι της δεκαετίας του '30, «Η μυστική πορεία» του Εριχ Βάινερτ και Χανς Αϊσλερ και το ερμηνεύει ο Ερνστ Μπους: «Εργάτη άκου, σε τραβάνε στο μέτωπο και φωνάζουν για έθνος και φυλή. Αυτός είναι ο πόλεμος των ηγεμόνων του κόσμου, ενάντια στην εργατική τάξη! Γιατί η επίθεση στη Σοβιετική Ενωση είναι το χτύπημα στην καρδιά της επανάστασης και ο πόλεμος που τώρα περνά μέσα από τις χώρες, είναι πόλεμος εναντίον σου, Προλετάριε!». Στη συνέχεια, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης ερμηνεύει το σοβιετικό «V Put», ενώ η Ρ. Αντωνοπούλου τραγουδά το «Bella ciao». Πλάνα του ένδοξου Κόκκινου Στρατού και του ηρωικού σοβιετικού λαού μπλέκονται με τις εικόνες των δικών μας αγώνων, των δικών μας μεγάλων στιγμών της ταξικής πάλης στη χώρα μας: ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Δεκέμβρης '44, ΔΣΕ.

Η τελευταία ενότητα της συναυλίας και μιλά για την αντίσταση, τους αγώνες, τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις, αυτές που έγιναν κι εκείνες που θα 'ρθουν. Το έναυσμα δίνεται με το κουβανέζικο τραγούδι «Hasta Siempre» και το τούρκικο εργατικό τραγούδι «Geliyoruz» - «Ερχόμαστε», που ερμήνευσε η Μαριλίζα Λούντζη. «Ερχόμαστε, έχοντας σπάσει τις αλυσίδες μας. Ερχόμαστε έχοντας συντρίψει τα αφεντικά μας. Είμαστε στον αγώνα συνειδητοί».

Με τους στίχους της κομμουνάριας Λουίζ Μισέλ τραγουδάμε για την πρώτη έφοδο στον ουρανό, την Παρισινή Κομμούνα: «La danse des bombes» - «Το τραγούδι των βομβών". Το τραγούδι ερμήνευσε η Ροδάνθη Κασκαφέτου μαζί με τις Νατάσα Μουσάδη, Π. Καράκογλου και Μ. Λούντζη. Και από το 1871 φτάνουμε στο 1917 και τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η Ν. Μουσάδη ερμηνεύει το «Προσκλητήριο της Διεθνούς» σε διάφορες γλώσσες. «Του λενινισμού μας φωτίζει η λάμψη. Συντρίμμια τις άλυσες ρίχνει στην πλάση. Δυο τάξεις χτυπιούνται σε πάλη στερνή. Ο κόσμος θ' αλλάξει, έχει έρθει η στιγμή...».

Με την ορχήστρα να παίζει τη μελωδία του Πολιούτσκο Πόλιε, μικρά παιδιά μπαίνουν στο γήπεδο. Διαβάζουν ένα βιβλίο και κοιτάνε μακριά στο μέλλον. Η «τάξη» αποκαθίσταται. Το άγαλμα του Λένιν, που είχε πέσει, τοποθετείται ξανά στη θέση. Ο ήλιος ξαναβγαίνει... Και η αναδρομή στο παρελθόν τελειώνει. Το παιδάκι της αρχής ακούγεται να λέει, «Οι προλετάριοι δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Είχαν όμως να κερδίσουν έναν ολόκληρο κόσμο». Η οθόνη γεμίζει χαρούμενα, φωτεινά, πολύχρωμα σπίτια, τα οποία μας θυμίζουν το έργο του Πολ Κλεέ, «Το κάστρο και ο ήλιος». Παρόμοιες κατασκευές σηκώνονται δεξιά και αριστερά της σκηνής.

Πράγματι, θα κερδίσουμε αυτόν τον κόσμο!

Τα βίντεο δημιούργησαν οι: Αρης Γαληνός, Γιάννης Κλεφτογιάννης, Σέργιος Κολισίκας, Κώστας Σταματόπουλος. Animation: Νίκος Ραδαίος.

Συντονισμός - επιμέλεια βίντεο: Κώστας Σταματόπουλος

Σενάριο - καλλιτεχνική επιμέλεια: Θαλασσιά Αντωνοπούλου

Τραγούδησαν με αλφαβητική σειρά: Ρίτα Αντωνοπούλου, Παρασκευάς Θεοδωράκης, Πολυξένη Καράκογλου, Ροδάνθη Κασκαφέτου, Μαριλίζα Λούντζη, Στέλιος Μαγαλιός, Νατάσα Μουσάδη, Νατάσα Μποφίλιου, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Θανάσης Χουλιαράς

Παίζουν οι μουσικοί: Βασίλης Βασιλάτος (κρουστά), Χρήστος Γκόντζος (βιόλα), Τάσος Γουσέτης (βιολί), Γιώργος Θεοφάνους (ηλεκτρική κιθάρα), Γιώργος Κατσίκας (drums), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο), Κώστας Κωνσταντινίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Περικλής Μαλακατές (ηλεκτρικό μπάσο), Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά), Φίλιππος Παχνιστής (πιάνο), Βασίλης Ραψανιώτης (βιολί), Ελλη Φιλίππου (βιολοντσέλο).

Ενορχήστρωση: Φίλιππος Παχνιστής

Ακούγεται η φωνή της μικρής Μυρτώς Ακτύπη