Σήμερα στο 4σέλιδο «Διεθνή & Οικονομία» φιλοξενούμε τα εξής θέματα:

• ΜΠΑΡΑΖ ΑΠΟ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ: Με άξονα τις πολύμορφες ενισχύσεις σε όφελος των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.
• ΑΓΟΡΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ: Η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρισμού προχωρά, νέοι «παίκτες» ετοιμάζονται να εισέλθουν στο χώρο, ενώ οι τιμές ηλεκτρικού ρεύματος για τα νοικοκυριά έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από το 2010.
• ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΓ. ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ: Ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που κλιμακώνεται, πάει χέρι χέρι με τις μπίζνες των μονοπωλίων, όπως έδειξαν οι εκατοντάδες συμφωνίες που υπογράφτηκαν στην πρόσφατη συνάντηση, την οποία διοργάνωσε η Ρωσία.
• ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ: Το τουρκικό κεφάλαιο επιταχύνει τη διείσδυσή του στη «μαύρη ήπειρο», ανατροφοδοτώντας σφοδρούς ανταγωνισμούς.

Eurokinissi

Κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του εγχώριου κεφαλαίου οι νέες νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης

Στην πρώτη γραμμή, βρίσκονται οι πολύμορφες ενισχύσεις σε όφελος των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, σε συνέχεια και σε συνδυασμό με τις διατάξεις του νέου λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου», μέσω του οποίου μοιράζονται απλόχερα φοροαπαλλαγές, κρατικό χρήμα και άλλες «διευκολύνσεις» στην προοπτική της προσέλκυσης νέων κερδοφόρων επενδύσεων.

Την ίδια ώρα, οι νέες νομοθετικές παρεμβάσεις από την πλευρά του υπουργείου Οικονομίας είναι κομμένες και ραμμένες στις προδιαγραφές του εγχώριου κεφαλαίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι χαρακτηριστικές οι παρακάτω νομοθετικές παρεμβάσεις, που δρομολογούνται για το επόμενο διάστημα από την πλευρά του υπουργείου:

• Νόμος για τις δημόσιες συμβάσεις έργων, προμηθειών και υπηρεσιών, καθώς και για τις συμβάσεις παραχώρησης, δηλαδή για την εκχώρηση των κρατικών υποδομών για εκμετάλλευση στους επιχειρηματικούς ομίλους.
• Σε συνδυασμό και συμπληρωματικά με τον προηγούμενο, θα ακολουθήσουν η «αναθεώρηση» του νόμου για τις συμπράξεις δημόσιου - ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) και η θεσμική και οργανωτική αναβάθμιση της Ειδικής Γραμματείας ΣΔΙΤ του υπουργείου Οικονομίας.
• Αναθεώρηση των νομοθετικών ρυθμίσεων για τις στρατηγικές επενδύσεις, ώστε «να ανταποκριθούν στις σύγχρονες προκλήσεις για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων». Το εν λόγω μέτρο έρχεται να κουμπώσει με τον νέο «αναπτυξιακό νόμο», ενώ παράλληλα θα εμπλουτίσει τις προκλητικές διατάξεις για την ταχεία αδειοδότηση (fast track) των μεγάλων «στρατηγικού χαρακτήρα» επενδύσεων.
• Αναθεώρηση του Ν. 4262 για την αδειοδότηση των επιχειρήσεων και υλοποίηση των ρυθμίσεών του για τους τρεις πρώτους κλάδους - τον τουρισμό, τις επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος και τις μεταποιητικές επιχειρήσεις στα τρόφιμα και τα ποτά - όπως προβλέπεται στις λεγόμενες «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ. «Οι αλλαγές θα τεθούν σε δημόσια διαβούλευση εντός του Ιουλίου και, σε επόμενο βήμα, θα προχωρήσουμε με νέους κλάδους και αναθεώρηση των ελεγκτικών μηχανισμών», αναφέρει ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης.
• Αναθεώρηση της επιμελητηριακής νομοθεσίας και θεσμοθέτηση υπηρεσιών μιας στάσης για την ίδρυση επιχειρήσεων, προκειμένου να συντμηθούν το κόστος και ο χρόνος για την ίδρυση επιχειρήσεων.
• Νέο Κανονιστικό Πλαίσιο για την ταχεία και αποτελεσματική εξωδικαστική ρύθμιση του συνολικού χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) των βιώσιμων επιχειρήσεων. Το συγκεκριμένο ζήτημα συνδέεται, βέβαια, και με τη διαχείριση των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων και μάλιστα σε συνδυασμό και με ρυθμίσεις χρεών στην εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία από «βιώσιμες» επιχειρήσεις.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης, σε ομιλία του στο «Ελληνικό Επενδυτικό Φόρουμ» που διοργανώθηκε αυτήν τη βδομάδα στη Νέα Υόρκη, εστίασε στα «συγκριτικά πλεονεκτήματα» της ελληνικής οικονομίας, «κατ' αρχάς τη ναυτιλία και τον τουρισμό σε συνδυασμό με τους υπόλοιπους τομείς οι οποίοι προσφέρονται για ανάπτυξη, όπως τον αγροδιατροφικό τομέα και τις νέες τεχνολογίες, αλλά και τομείς όπως η Ενέργεια, η εφοδιαστική αλυσίδα, οι πολιτιστικές & δημιουργικές βιομηχανίες, το περιβάλλον, τα υλικά - κατασκευές και τον τομέα της Υγείας».

Να σημειωθεί το γεγονός ότι τα εν λόγω αντιλαϊκά νομοσχέδια συνδέονται με τα προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης» του τρίτου μνημονίου.

Σε αυτό το πλαίσιο, πέρα από το ζήτημα των νέων χτυπημάτων στα Εργασιακά, η «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου, ανάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει το νέο νόμο για την «εφοδιαστική αλυσίδα» (logistics), τις «απελευθερώσεις» στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, τις διαδικασίες για τη διαχείριση των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων (ανάμεσα σε αυτές συμπεριλαμβάνεται και ο νέος Κώδικας Δεοντολογίας από την Τράπεζα της Ελλάδας), τον νέο κανονισμό για παροχή υπηρεσιών ύδρευσης (συνδέεται με τις ιδιωτικοποιήσεις στον κλάδο), τον οδικό χάρτη για την πλήρη «απελευθέρωση» επαγγελμάτων (μηχανικοί), νέα νομοθεσία για την «κινητικότητα» στο δημόσιο τομέα, αναμόρφωση της νομοθεσίας για την «Επιτροπή Ανταγωνισμού».

Την ίδια ώρα, η εφαρμογή των προγραμμάτων για το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», συνδέεται με την «αξιολόγηση των κοινωνικών παροχών», για τις οποίες φαίνεται να σχεδιάζεται και νέο σφαγείο. Επιπλέον, σύμφωνα με έγγραφα που έχουν «διαρρεύσει» προβλέπεται και η διαμόρφωση τριετούς προγράμματος για την εκπαίδευση, η τροποποίηση της νομοθεσίας για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων κ.ά.

Εξάλλου, την ερχόμενη βδομάδα, στο πλαίσιο της γενικής συνέλευσης των μετόχων της ΔΕΗ (στις 30/6), θα προχωρήσει το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ, ενώ για τη συνέχεια δρομολογείται η αναμόρφωση των τιμολογίων της ΔΕΗ για τους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές, ζήτημα που βάζει σταθερά στο τραπέζι και η πλευρά του ΣΕΒ, με κατεύθυνση την παραπέρα μείωση του λεγόμενου «ενεργειακού κόστους» των βιομηχάνων.

Εξίσου αποκαλυπτικές με τα παραπάνω είναι και οι επόμενες νομοθετικές παρεμβάσεις που σχεδιάζει, από την πλευρά του, το υπουργείο Οικονομικών.

Σε αυτές συγκαταλέγονται:

-- Η προκλητική ρύθμιση για τα αδήλωτα κεφάλαια της εγχώριας πλουτοκρατίας που «ψήνεται» από την... «πρώτη φορά αριστερά», εδώ και ένα χρόνο, ωστόσο προσέκρουε σε ενστάσεις των «θεσμών», κυρίως σχετικά με το εύρος των χαριστικών διατάξεων (απαλλαγές, μειώσεις ή ακόμη και διαγραφές προστίμων, ύψος φορολογικών συντελεστών κ.ά.). Σε κάθε περίπτωση, η νέα ρύθμιση που θα καταθέσει η συγκυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες που σχεδίαζε), αναμένεται να προβλέπει ειδική προνομιακή μεταχείριση για τα αδήλωτα κεφάλαια που «επαναπατρίζονται» στις εγχώριες τράπεζες.

-- Η «χρήση του πλαστικού χρήματος στις συναλλαγές», η οποία, με πρόσχημα την «πάταξη της φοροδιαφυγής» έρχεται να διογκώσει ακόμη περισσότερο τα χαράτσια στα εισοδήματα μισθωτών, συνταξιούχων και άλλων κατηγοριών του λαϊκού πληθυσμού, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, όλοι οι φορολογούμενοι θα πρέπει να δαπανούν τουλάχιστον το 10% του εισοδήματός τους μέσω καρτών, προκειμένου να διατηρούν το όποιο αφορολόγητο τους έχει απομείνει, ενώ σε διαφορετική περίπτωση θα επιβάλλονται πρόστιμα, ανάλογα με το υπολειπόμενο ύψος των απαιτούμενων αποδείξεων. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ακόμη «τεχνική» περαιτέρω συμπίεσης του ήδη κουτσουρεμένου αφορολόγητου ορίου. Από την πλευρά του, ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός από φέτος θα είναι σε θέση να ελέγχει τη σχετική δαπάνη, λόγω της χρήσης των ηλεκτρονικών πληρωμών.

Οπως χαρακτηριστικά τόνισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, στην πρόσφατη γενική συνέλευση των βιομηχάνων, «πολλές ακόμη δράσεις απαιτούνται προκειμένου να γίνει η Ελλάδα σύγχρονη και ανταγωνιστική: Στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία, στη Δικαιοσύνη, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία, στην Ερευνα, κ.λπ. Θεωρούμε όμως ότι αν πετύχουμε άμεσα τους τρεις εθνικούς στόχους, δηλαδή την καταπολέμηση της φοροκλοπής, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών (στα επιχειρηματικά κέρδη) και την επιθετική προσέλκυση επενδύσεων, η επιτυχία αυτή θα λειτουργήσει ως καταλύτης».

Οι αξιώσεις του κεφαλαίου, όπως και το νέο αντιλαϊκό νομοθετικό μπαράζ με το οποίο επιδιώκει να τις ικανοποιήσει η κυβέρνηση, επιβεβαιώνουν ότι η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, όπως και οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον λογαριασμό των οποίων πληρώνει και πάλι ο λαός, είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο...

Eurokinissi

Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία που δημοσιεύονται στην Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για την εθνική οικονομία, στο ειδικό κεφάλαιο για τις εξελίξεις στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, όπου βασιζόμενη σε στοιχεία της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, υπογραμμίζει ότι τα τελευταία χρόνια η κατανάλωση ηλεκτρισμού επιβαρύνθηκε από μεγάλες αυξήσεις στις τιμές, οι οποίες ήταν κατά πολύ υψηλότερες στα νοικοκυριά απ' ό,τι στη βιομηχανία. Συγκεκριμένα, όπως σημειώνεται, η αύξηση για τα νοικοκυριά ανήλθε σε 48,5% το 2014 έναντι του 2010, ενώ για τη βιομηχανία ανήλθε σε 25,1% για την ίδια περίοδο. Η μεγάλη αύξηση στις τιμές προήλθε εν μέρει από τη μεγάλη αύξηση του επιβαλλόμενου φόρου. Συγκεκριμένα, ο φόρος για τα νοικοκυριά αυξήθηκε κατά 147%, ενώ για τη βιομηχανία κατά 73,1%. Επίσης, σημαντικά αυξημένη στα νοικοκυριά έναντι της βιομηχανίας εμφανίστηκε και η ποσοστιαία συμμετοχή του φόρου στις τιμές ηλεκτρικής ενέργειας. Ειδικότερα στη βιομηχανία αυξήθηκε από 14% το 2010 σε 19% το 2014, ενώ στα νοικοκυριά η αντίστοιχη συμμετοχή εκτινάχθηκε από 19% σε 32%. Θα πρέπει, βέβαια, εμείς να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι μπορεί μεν ονομαστικά να αυξήθηκαν οι τιμές ηλεκτρικού ρεύματος για τη βιομηχανία, ωστόσο μια σειρά «διευκολύνσεις» που παρέχονται στους βιομήχανους, όπως π.χ. το τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων (μισθοί, ασφάλιση) με τα μνημόνια, που συμβάλλει στην αύξηση του ποσοστού κέρδους τους, τους ελαφρύνει από τη μικρή σχετικά επιβάρυνση στο ενεργειακό κόστος, ενώ στο εγγύς μέλλον ετοιμάζονται και άλλες παροχές, στοχευμένα πλέον στη μείωση του ενεργειακού κόστους.

Σημαντικά είναι, επίσης, τα στοιχεία που παρατίθενται στην Εκθεση της ΤτΕ αναφορικά με το μερίδιο των 5 ιδιωτών παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας στη συνολική εγκατεστημένη ισχύ - εκτός Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) - η οποία παρέμεινε σταθερή στα 2.570 MW την τελευταία τριετία, τη στιγμή που η ΔΕΗ για το ίδιο χρονικό διάστημα αύξανε το μερίδιό της, καθώς από τα 10.081 MW το 2012 έφτασε στα 11.509 MW το 2015. Την ίδια όμως στιγμή, η παραγόμενη ενέργεια από φωτοβολταϊκά και αιολικά έργα, χώρος όπου «παίζουν» κατ' αποκλειστικότητα οι ιδιώτες παραγωγοί, αυξανόταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αφού από το 0,3% και 4,7% που ήταν αντίστοιχα το μερίδιό τους το 2010, έφτασαν το 8% και 7,5% το 2014. Αποτέλεσμα των «κινήτρων» που δίνονται για την ανάπτυξη «πράσινης» ενέργειας, επιβαρύνοντας τα λαϊκά νοικοκυριά με δισεκατομμύρια ευρώ όλα αυτά τα χρόνια, ποσό που είναι δύσκολο να υπολογιστεί το ακριβές του μέγεθος, καθώς πέραν των εγγυημένων τιμών που απολαμβάνουν οι ιδιώτες παραγωγοί, επιδοτούνται και με άλλου είδους παροχές. Αξίζει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΛΑΓΗΕ (Λειτουργός Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας), μόνο το 2015 οι ΑΠΕ χρηματοδοτήθηκαν με «ζεστό χρήμα» 1,7 δισ. ευρώ.

Συμπεραίνεται, λοιπόν, εύκολα ότι κανείς ιδιώτης δεν πρόκειται να επενδύσει τα κεφάλαιά του εάν δεν έχει από τα πριν εξασφαλισμένη κερδοφορία της επένδυσής του, εάν δεν λάβει την απαιτούμενη κρατική επιδότηση, η οποία άμεσα ή έμμεσα επιβαρύνει το λαϊκό εισόδημα. Στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, σημειώνεται βέβαια ότι η επενδυτική «έλλειψη» που παρατηρείται στις επενδύσεις παραγωγής ενέργειας πλην των ΑΠΕ, είναι αποτέλεσμα των «στρεβλώσεων» που παρατηρούνται στην εγχώρια αγορά Ενέργειας και του μονοπωλιακού ρόλου που έχει η ΔΕΗ. Αυτό δηλαδή που υποστηρίζουν και οι... «θεσμοί», φροντίζοντας σε συνεργασία με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να σχεδιάσουν τα βήματα που θα ακολουθηθούν τα επόμενα τρία χρόνια, ώστε να μειωθεί το ποσοστό της ΔΕΗ στη χονδρική και λιανική αγορά Ενέργειας κάτω του 50% έως το 2020, ώστε να... αμβλυνθούν οι «στρεβλώσεις».

Το σχέδιο που έχει συμφωνηθεί βάσει του τρίτου μνημονίου, κατ' αρχήν προβλέπει την έναρξη δημοπρασιών ηλεκτρικού ρεύματος που παράγει η ΔΕΗ σε τιμές κόστους ουσιαστικά, τις οποίες θα μεταπωλούν οι ιδιώτες προμηθευτές στους καταναλωτές. Εάν πάλι δεν πετύχει η μέθοδος αυτή, τότε προβλέπεται να ληφθούν άλλου τύπου «δομικά μέτρα», δίχως να κατονομάζονται επακριβώς, ωστόσο είναι κατανοητό ότι μιλάμε για άμεση ιδιωτικοποίηση μέρους της ΔΕΗ, κατά το πρότυπο του σχεδίου της «μικρής ΔΕΗ» της προηγούμενης κυβέρνησης, το οποίο υποτίθεται η σημερινή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατάργησε.

Ομως, υπάρχει και άλλο κυβερνητικό πλάνο, για να επιταχυνθεί η «απελευθέρωση» της εγχώριας αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, δηλαδή να διευκολυνθούν και να εξασφαλιστούν νέες επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων στην ηλεκτρική ενέργεια και βεβαίως η απαιτούμενη κερδοφορία των ιδιωτών παραγωγών και προμηθευτών ηλεκτρικής ενέργειας. Οπως είπε από το συνέδριο του «Economist» την περασμένη Πέμπτη ο πρόεδρος της ΔΕΗ, Εμ. Παναγιωτάκης, ετοιμάζεται η δημιουργία εταιρειών λιανικής με πελάτες της ΔΕΗ απ' όλες τις κατηγορίες (χαμηλής, μέσης, υψηλής τάσης) με εγγυημένες για ένα διάστημα τιμές χονδρικής, οι οποίες θα διατεθούν με διαγωνισμό έναντι ανταλλάγματος σε άλλους προμηθευτές. Ηδη, όπως είπε, η πρώτη εταιρεία με συνολικό μερίδιο πελατών 6% - 7%, δηλαδή περίπου 400.000 πελάτες, επιδιώκεται από τη διοίκηση της ΔΕΗ να είναι έτοιμη μέχρι το Σεπτέμβρη και άμεσα να ξεκινήσουν οι διαδικασίες πώλησης.

Ολες αυτές οι κινήσεις, βέβαια, γίνονται και υπό το βάρος των ανεξόφλητων οφειλών προς την επιχείρηση, που πλέον έχουν εκτοξευθεί στα 1,5 δισ. ευρώ, μόνο από τους πελάτες μέσης και χαμηλής τάσης, ενώ ταυτόχρονα 380 εκατ. ευρώ είναι τα χρέη της υψηλής τάσης και 260 εκατ. ευρώ τα χρέη του Δημοσίου προς την επιχείρηση. Η ΔΕΗ, επίσης, πρέπει να διαθέτει και χαμηλές τιμές στη βιομηχανία, να παρέχει έστω και αυτές τις μικρές εκπτώσεις στους αγρότες και στους δικαιούχους του κοινωνικού οικιακού τιμολογίου. Είναι προφανές ότι η ΔΕΗ οδηγείται πολύμορφα στο δρόμο παραπέρα ενίσχυσης ιδιωτικών μονοπωλιακών ομίλων.

Οπως και να εξελιχθούν τα πράγματα και ανεξάρτητα από τη μια ή την άλλη μορφή ιδιωτικοποίησης που θα ακολουθηθεί, η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ και οι μικρομεσαίοι αγρότες θα πληρώσουν το τίμημα της προώθησης της παραπέρα «απελευθέρωσης» της ηλεκτρικής ενέργειας, αφού η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος θα αυξάνεται γι' αυτούς ολοένα. Αντίστοιχα, θα πληρώσουν και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ ΑΕ, αφού έχει αποδειχτεί ότι η «απελευθέρωση» τσακίζει εργασιακά δικαιώματα ως ένα μέσο αύξησης της κερδοφορίας.

Οποιαδήποτε μορφή ιδιωτικοποίησης επιλεγεί, μόνο στόχο έχει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και της ΔΕΗ ΑΕ. Διέξοδο που να υπηρετεί πραγματικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αποτελεί η πρόταση του ΚΚΕ για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα Ενέργειας και μέσα σε αυτόν θα είναι ενταγμένος και ο τομέας ηλεκτρικής ενέργειας, φορέας που θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, δηλαδή ιδιοκτησία του λαού και όχι των καπιταλιστών και που με πανεθνικό - κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα εξασφαλίζει θέσεις εργασίας με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, φτηνό ρεύμα για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, επάρκεια της χώρας σε ενεργειακές πηγές.

Ο Πούτιν απευθύνεται σε εκπροσώπους επιχειρήσεων κατά τις εργασίες του Φόρουμ

Χαρακτηριστική συμφωνία αυτή για το βόρειο αγωγό φυσικού αερίου, το λεγόμενο «Nord Stream 2» στη Βαλτική Θάλασσα, με συνολική χωρητικότητα 55 δισ. κυβικά μέτρα το χρόνο από τη Ρωσία στη Γερμανία. Η μετοχική εταιρεία που έχει δημιουργηθεί για την κατασκευή του αγωγού είναι της εξής σύνθεσης: 51% η ρωσική «Gazprom», ενώ από 10% έχουν οι γερμανικές «BASF/Wintershall» και EON, η αυστριακή OMV και η ολλανδο-βρετανική «Shell» και 9% η γαλλική «Engie».

Επίσης, η ρωσική «Gazprom» υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με τη «Shell» για δημιουργία σταθμού υγροποιημένου φυσικού αερίου στη Θάλασσα της Βαλτικής, η ρωσική «Rosneft» και η ιταλική ENI υπέγραψαν συμφωνία για κοινές γεωτρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μπάρεντς, ενώ η «Rosneft» υπέγραψε επίσης επέκταση της συμφωνίας με την πολωνική «PRN Orlen» για την προμήθεια της Τσεχίας με ρωσικό πετρέλαιο. Ταυτόχρονα, έγινε προετοιμασία για νέες συμφωνίες με κινεζικά μονοπώλια, που αναμένεται να υπογραφούν στη σημερινή σημαντική επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου στην Κίνα.

Επίσης, στο Φόρουμ, που είναι πεδίο ανάδειξης του ρόλου των ρωσικών μονοπωλίων στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, έγιναν συναντήσεις σε επίπεδο BRICS (η ένωση των Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας, Νότιας Αφρικής), της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης. Επίσης, συναντήσεις επιχειρηματιών της Ρωσίας και χωρών της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής.

«Οι συνθήκες πληρούνται για επιστροφή στην ανάπτυξη», υπογράμμισε ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, κατά τη διάρκεια συνάντησης με μεγαλοστελέχη επενδυτικών επιχειρήσεων. Η ρωσική οικονομία, τόνισε ο Πούτιν, όχι μόνο «προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες, αλλά έχει γίνει πιο ανταγωνιστική λόγω της υποτίμησης του ρουβλιού». Ετσι, πρόβαλε ως χώρους που μπορούν να επιτευχθούν «καλές επενδυτικές ευκαιρίες» τη βιομηχανία, τη γεωργία, τις υποδομές.

Αλλωστε, και οι επικεφαλής δυτικών εταιρειών εμφανίστηκαν ιδιαίτερα επικριτικοί για τις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας λόγω Ουκρανίας και δεν έκρυψαν τη διάθεσή τους να συνεχίσουν πιο δυναμικά τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Στο Φόρουμ, βεβαίως, οι Αμερικανοί επιχειρηματίες και μάνατζερς ήταν συγκριτικά λιγότεροι, αλλά η παρουσία τους, παρά την επιδείνωση των σχέσεων των κυβερνήσεων Ρωσίας και ΗΠΑ, δείχνει ότι οι ...μπίζνες ποτέ δεν σταματούν.

Και φυσικά, η παρουσία του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που δέχτηκε σημαντικές επικρίσεις από αστούς πολιτικούς σε πολλές χώρες, δείχνει την προσπάθεια να «ριχτούν γέφυρες» για πιθανή χαλάρωση των κυρώσεων της ΕΕ που ισχύουν από το 2014, όπως επίσης δείχνουν και οι δηλώσεις είτε του ΥΠΕΞ της Γερμανίας, Φρ. Β. Σταϊνμάγερ, είτε και του Ιταλού πρωθυπουργού, Ματέο Ρέντσι, είτε του πρώην Προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, που επίσης συμμετείχε στο Φόρουμ. Βεβαίως, ο Γιούνκερ, για να κρατήσει τις ισορροπίες, δήλωσε ότι «η πλήρης εφαρμογή των ειρηνευτικών συμφωνιών του Μινσκ για την Ανατολική Ουκρανία είναι ο μόνος τρόπος για να αρχίσει η συζήτησή μας και ο μόνος τρόπος για την άρση των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί», ενώ έθεσε και το ζήτημα της ενσωμάτωσης της Κριμαίας. Φυσικά, έκανε «γαργάρα» ότι η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, που στηρίζει, κωλυσιεργεί την εφαρμογή των συμφωνιών.

Ξεχωριστή σημασία είχε στις εργασίες του Φόρουμ η ειδική συνεδρίαση που έγινε με θέμα «Η παγκόσμια αγορά πετρελαίου σε σταυροδρόμι: Επενδύσεις, αβεβαιότητα ή διαχείριση κινδύνων». Σε αυτή απασχόλησαν οι χαμηλές τιμές του «μαύρου χρυσού», που έχουν μειώσει σημαντικά τα κέρδη των μονοπωλιακών ομιλών, η μείωση των επενδύσεων στην εξόρυξη και την ανάδειξη νέων πετρελαιοπηγών και οι κόντρες που υπάρχουν ανάμεσα στα μέλη και τα μη μέλη του Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών.

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν μεγαλοστελέχη από την ολλανδο-βρετανική ΒΡ, την ιταλική ΕΝΙ, την «GE Oil & Gas» ενεργειακή θυγατρική, την αμερικανική «General Electric» με έδρα το Λονδίνο, τη γαλλική Engie, την αμερικανική «ExxonMobil», την «Pirelli & C SpA» (που όμως ανήκει πλειοψηφικά στην «ChemChina» με 65%, με τη ρωσική «Rosneft» να έχει επίσης 13%), αλλά επίσης και εκπρόσωποι της βενεζουελάνικης PDVSA (που έχει πληγεί σημαντικά από την πτώση των τιμών). Οι Ρώσοι εκπρόσωποι μονοπωλίων όπως η «Rosneft» απέδωσαν την ...κρίση στην επιβολή κυρώσεων, τις αντιπαραθέσεις στα θεσμικά όργανα του κλάδου και τις «πράξεις χειραγώγησης από ορισμένους παραγωγούς που έχουν πραγματικά αρχίσει να παίζουν το ρόλο των ρυθμιστικών αρχών για την αγορά πετρελαίου, αλλά και το χρηματοπιστωτικό τομέα». Υπογράμμισαν, δε, ως αποτέλεσμα τις «απώλειες ύψους 350 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε επενδύσεις στη βιομηχανία πετρελαίου». Υπήρξε άμεση κριτική στο ρόλο που έπαιξε και παίζει η εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου στις ΗΠΑ, άλλα και η προτροπή οι 3 κορυφαίοι παραγωγοί, Σαουδική Αραβία, ΗΠΑ και Ρωσία, να βρουν «κοινές λύσεις». Λες και είναι ποτέ δυνατόν να συγκεραστούν ανταγωνιστικά συμφέροντα. Κατά τ' άλλα, οι Ρώσοι εκπρόσωποι διαφήμισαν τα σημαντικά πλεονεκτήματα της χώρας τους: ένα αναπτυγμένο δίκτυο αγωγών, ένα σύστημα πωλήσεων σε σχετικά χαμηλότερες τιμές που έχει αναπτύξει επί σειρά δεκαετιών, τις μακροπρόθεσμες συμβάσεις, την ένταξη στην αγορά των πωλήσεων που αναπτύσσονται στην Ανατολή και τη σταθερή συνεργασία με τη Δύση. Ταυτόχρονα, ο εκπρόσωπος της «Rosneft», Ιγκόρ Σέτσιν, προχώρησε και σε ένα ακόμη βήμα για το ζήτημα της φορολογίας, απευθυνόμενος και στην κυβέρνηση της χώρας του, ζητώντας ευνοϊκότερη φορολόγηση, λέγοντας ότι χρειάζεται προσαρμογή από τις τιμές των 100 δολαρίων το βαρέλι που είχε υπολογιστεί, στις σημερινές πολύ χαμηλότερες τιμές. Μάλιστα, σημείωσε ότι με τιμή 51 δολάρια το 2015, δεν μπορεί να καταβάλει σε φόρους τα 25 δολάρια το βαρέλι.

Επίσης, στη συζήτηση τέθηκε το ζήτημα της ραγδαίας ανάπτυξης του τομέα του φυσικού αερίου και του υγροποιημένου φυσικού αερίου, όπου αναπτύσσεται σφοδρότατος ανταγωνισμός και υποτίθεται πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία.

Στο φετινό Φόρουμ, τιμώμενη χώρα ήταν η Ιταλία, που εκπροσωπήθηκε από τον πρωθυπουργό, Ματέο Ρέντσι, τον οποίο συνόδευε μεγάλη αντιπροσωπεία από στελέχη επιχειρήσεων και τραπεζίτες. Οπως ανακοινώθηκε, υπογράφτηκαν συμφωνίες ύψους 1,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ επισημάνθηκε ότι λόγω των κυρώσεων, το διμερές εμπόριο και πέρσι και την τρέχουσα χρονιά εξακολουθεί να μειώνεται. Στην κορυφή των σχέσεων των επιχειρήσεων των δύο πλευρών βρίσκεται η Ενέργεια, με τις δυνατότητες νέων συνεργασιών τόσο στους αγωγούς όσο και στην εξόρυξη. Επίσης, άλλοι τομείς κοινού ενδιαφέροντος είναι ο τομέας του διαστήματος, των καινοτομιών και τα έργα υποδομής.

Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση του προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της ιταλικής τράπεζας Intesa (Banca Intesa), Αντόνιο Φαλίτσο, ότι «η Ιταλία παραμένει μια φιλική χώρα για τη Ρωσία, παρά τις γεωπολιτικές εντάσεις που θα ξεπεράσουμε αργά ή γρήγορα» και πρόσθεσε πως «η Ιταλία συμμετέχει στην οικοδόμηση μιας γέφυρας διαλόγου μεταξύ της ΕΕ και της Ρωσίας και προσπαθεί να λάβει μέρος στη δημιουργία ενός κοινού χώρου και με την Κίνα». Επισήμανε, επίσης, ότι «οι αγορές έχουν πληγεί σοβαρά από την κατάσταση που έχει προκύψει λόγω των κυρώσεων και των αντίμετρων», αλλά πρόσθεσε: «Οι πιο ενδιαφέρουσες ευκαιρίες αναδύονται σε δύσκολες καταστάσεις». Και από τη συνάντηση Πούτιν και Ρέντσι φάνηκε ότι η συμβολή της ιταλικής κυβέρνησης στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, στο ξεπέρασμα των εμποδίων λόγω των κυρώσεων, θα είναι διαρκής.

Ξεχωριστή ενότητα στο Φόρουμ αποτέλεσε η συζήτηση για την Αρκτική, που και τώρα αλλά κυρίως μελλοντικά θα αποτελέσει ένα ακόμα πεδίου σφοδρού ανταγωνισμού, καθώς η υποχώρηση των θαλάσσιων πάγων, σε συνδυασμό με την τεχνολογική πρόοδο, διανοίγουν νέες οικονομικές ευκαιρίες για τους μονοπωλιακούς ομίλους στην περιοχή, σε τομείς όπως η ναυτιλία, η εξορυκτική βιομηχανία, η παραγωγή ενέργειας και η αλιεία. Περίσσεψαν, έτσι, για άλλη μια φορά, οι εκκλήσεις για την «αμοιβαία συνεργασία». Χαρακτηριστική η παρέμβαση του γραμματέα του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, Γεβγκένι Λουκιάνοφ, που έθιξε τρία κομβικά ζητήματα, που είναι πεδία αντιπαράθεσης: το νομικό καθεστώς (όπου η χώρα, με πρόσβαση στο Βόρειο Πόλο, διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο από την «πίτα», προσδιορισμό υφαλοκρηπίδων κ.λπ.), τη διατήρηση και ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού (που σημαίνει και κατοχύρωση σφαιρών της επιρροής) και τη διατήρηση της οικολογικής συνεργασίας (που φυσικά, μπροστά στα προσδοκώμενα κέρδη από τον πλούτο της Αρκτικής, χρησιμοποιείται από όλους προσχηματικά). Γεγονός είναι, πάντως, ότι η Ρωσία ήδη αναπτύσσει σημαντική οικονομική δραστηριότητα στην περιοχή, που αντιπροσωπεύει πάνω από το 15% ΑΕΠ και το 20% των εξαγωγών, ενώ προγραμματίζει, όπως αναφέρθηκε στο Φόρουμ, περισσότερα από 145 έργα περιλαμβανομένων και ιδιωτικών επενδύσεων. Φυσικά, αυτές οι κινήσεις στην κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή δείχνουν τον έντονο ανταγωνισμό που προμηνύεται, καθώς και οι άλλες δυνάμεις του λεγόμενου Αρκτικού Συμβουλίου (ΗΠΑ, Καναδάς, Δανία, που εκπροσωπεί επίσης τη Γροιλανδία και τις Φερόες Νήσους, Νορβηγία, Ισλανδία και Σουηδία) σχεδιάζουν επίσης τις κινήσεις τους.

Το ταξίδι Ερντογάν συνδέθηκε φυσικά με τη συνολική προσπάθεια της Τουρκίας να ενισχύσει συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα, δεδομένης της όξυνσης του ανταγωνισμού και της «δύσκολης περιόδου» που περνούν οι σχέσεις της με πολλούς συμμάχους της. Δεν ήταν τυχαία η αναφορά που επέλεξε να κάνει ο Ερντογάν κατά τη συνάντηση με τον ομόλογό του στην Ουγκάντα, Γιοβέρι Μουσεβένι: «Ανάμεσα στα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν υπάρχει κανένα μουσουλμανικό ή αφρικανικό έθνος. Μια τέτοια δομή δεν μπορεί να προσφέρει δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο...».

Ενδεικτική είναι και η αρθρογραφία στον αστικό Τύπο, με τη «Χουριέτ» να αναλύει ως «στρατηγική επένδυση» τη «μακροπρόθεσμη προσπάθεια» που έχει γίνει για την ενίσχυση της συνεργασίας της Τουρκίας ειδικά με τη Σομαλία: «... αποσκοπεί επίσης να αποζημιώσει τις απώλειες από τις αγορές της Μέσης Ανατολής και να εξισορροπήσει την αυξανόμενη επιρροή του Ιράν στην ανατολική Αφρική...».

Μάλιστα, συγκεκριμένα για τη Σομαλία, οι επισημάνσεις των ΜΜΕ ήταν ενδεικτικές της προτεραιότητας που η Αγκυρα δίνει στην περιοχή: «Ο Ερντογάν είναι ο μόνος ξένος ηγέτης που επισκέπτεται τη Σομαλία από το 1991, δηλαδή μετακινείται πέρα από το αεροδρόμιο του Μογκαντίσου, το οποίο οι άλλοι ηγέτες χρησιμοποιούν για τις συναντήσεις τους και μετά αποχωρούν πολύ γρήγορα... στη Σομαλία μόνο τρεις χώρες έχουν δική τους πρεσβεία: η Τουρκία, το Κατάρ και η Κένυα...».

Η παρουσία των τουρκικών μεγαλοκατασκευαστικών ομίλων είναι κυρίαρχη στη συγκεκριμένη χώρα: «Το μόνο αεροδρόμιο στη χώρα, ο μόνος ασφαλτοστρωμένος δρόμος στο Μογκαντίσου και το πιο ασφαλές αεροδρόμιο έχουν χτιστεί από την Τουρκία. Οπως επίσης και (το) ένα λιμάνι στην ακτογραμμή της χώρας και το κτίριο του κοινοβουλίου που ετοιμάζονται...», σημείωνε η απεσταλμένη της «Χουριέτ» που ακολούθησε τον Τούρκο Πρόεδρο στο ταξίδι του.

Τα δέματα και τα φορτηγάκια με την Ερυθρά Ημισέληνο βρίσκονται παντού. Αλλωστε, η παροχή «ανθρωπιστικής βοήθειας» είναι το «όχημα», με το οποίο (και) η τουρκική αστική τάξη διεισδύει σε χώρες ρημαγμένες από τους εμφυλίους και την εξαθλίωση που «μοιράζει» ο καπιταλισμός. Το 2013 και το 2014 η Τουρκία έγινε ο τρίτος χορηγός ανθρωπιστικής βοήθειας παγκοσμίως προσφέροντας 3,3 δισ. δολ. Το 2014, 383 εκατομμύρια δολ. κατευθύνθηκαν σε αφρικανικά κράτη, για την κατασκευή ξενοδοχείων, την παροχή ιατρικών και εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Κάπως έτσι, οι Τούρκοι κατασκευαστές έχουν καταφέρει σήμερα να διακριθούν διεθνώς και 43 από τις 200 μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες παγκοσμίως να είναι τουρκικές, όπως τουλάχιστον δήλωσε περήφανα ο Ερντογάν στη διάρκεια της περιοδείας του...

Ο Τούρκος Πρόεδρος γίνεται δεκτός στην Ουγκάντα

Ετσι, στις αρχές Ιούνη, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έκανε επίσημη επίσκεψη σε Κένυα, Ουγκάντα και Σομαλία, δηλώνοντας κατά την αναχώρησή του από το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης: «Θα χτυπήσουμε κάθε πόρτα για να πετύχει η Τουρκία τους στόχους του 2023». Η τουρκική πλουτοκρατία - της οποίας το κόμμα που ίδρυσε ο Ερντογάν, το AKP, είναι άξιος υπηρέτης εδώ και μια 15ετία - έχει θέσει εκείνη τη χρονιά (που θα συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας) ως «ορίζοντα» για την αύξηση του όγκου των εξαγωγών στα 500 δισ. δολάρια και κυρίως για την ανάδειξη της χώρας στις 10 ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου.

Η τεράστια σημασία που η Τουρκία δίνει στην Αφρική αποτυπώνεται στα σχεδιασμένα βήματα των τελευταίων χρόνων: σήμερα η χώρα έχει 34 πρεσβείες στην Υποσαχάρια Αφρική, έναντι 7 το 2009. Η πρεσβεία της στη Σομαλία είναι η μεγαλύτερη τουρκική διπλωματική αποστολή σε όλο τον κόσμο. Οι «Τουρκικές Αερογραμμές» σήμερα εκτελούν πτήσεις σε 51 προορισμούς 34 υποσαχάριων αφρικανικών χωρών, έναντι 6 χωρών το 2009. «Δεν έχει σημασία αν ορισμένες πτήσεις είναι απίθανο να γίνουν επικερδείς, όπως οι τέσσερις που εκτελούνται στο Πράσινο Ακρωτήριο. Το ζήτημα είναι να οικοδομηθεί η φήμη της Κωνσταντινούπολης ως κόμβου (που ενώνει την Αφρική) με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ... Τότε οι στρατηγικοί στόχοι γίνονται πιο βιώσιμοι...» σχολίαζαν Αφρικανοί οικονομολόγοι τις μέρες της επίσκεψης Ερντογάν.

Αξιοποιώντας τη θρησκεία ως «συνδετικό κρίκο» για τη διείσδυση σε πολυπληθείς και γεμάτες φυσικό πλούτο χώρες της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής αλλά και της Ασίας, η τουρκική πλουτοκρατία εντείνει τις προσπάθειες να αναβαθμίσει τη θέση της, σε μια περίοδο μάλιστα που δυναμώνουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη «γειτονιά» της και μια σειρά ανακατατάξεις μοιάζουν να απειλούν τα συμφέροντά της (π.χ. «επιστροφή» Ιράν, ισχυροποίηση Κούρδων σε Συρία - Ιράκ). Οι κινήσεις της Αγκυρας (και) στην Αφρική συνδέονται με την ανησυχία της να μη μείνει θεατής στις εξελίξεις που «τρέχουν» συνολικά στο γεωγραφικό σταυροδρόμι των τριών ηπείρων όπου βρίσκεται η χώρα: μια περιοχή όπου τα τελευταία χρόνια συγκεντρώνονται τα πεδία ορισμένων από τις σφοδρότερες αναμετρήσεις όλου του πλανήτη (Μέση Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειος, Βόρεια Αφρική κ.τ.λ.).

«Συνοδεύοντας» την τουρκική αποστολή, μια σειρά οικονομικά ρεπορτάζ παρέθεταν διάφορα επενδυτικά πλεονεκτήματα της «Μαύρης Ηπείρου». Ετσι, το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT σημείωνε πως η Αφρική έχει το νεότερο πληθυσμό σε όλο τον πλανήτη, με 200 εκατομμύρια ανθρώπους ηλικίας 15 - 24 χρονών. Επίσης, 6 από τις συνολικά 13 πιο γοργά αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου είναι αφρικανικές (σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας - ΠΤ - για το 2016).

Ειδικά η Κένυα θεωρείται από πολλούς ως «οικονομικός γίγαντας» της ανατολικής Αφρικής, αφού το δικό της ΑΕΠ αντιπροσωπεύει σχεδόν το μισό (για την ακρίβεια το 40%) του συνολικού ΑΕΠ της περιοχής.

Σύμφωνα με το Συμβούλιο Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων της Τουρκίας (DEIK), η Κένυα θεωρείται σημαντικός εμπορικός κόμβος αλλά και η πιο εκβιομηχανισμένη χώρα στα ανατολικά της ηπείρου της, γι' αυτό και αποτελεί «πύλη» τόσο για την Αγορά της Ανατολικοαφρικανικής Κοινότητας (EAC), που αφορά έναν πληθυσμό 140 εκατομμυρίων, όσο και για την Κοινή Αγορά για την Ανατολική και Νότια Αφρική (COMESA) που αφορά συνολικά 458 εκατομμύρια.

Από τη μεριά του, ο Πρόεδρος Ουχούρου Κενυάτα κάλεσε τους Τούρκους επιχειρηματίες να επενδύσουν στον τομέα των ΑΠΕ, την ανάπτυξη υποδομών, την άρδευση, το πετρέλαιο και τις εξορύξεις. Ο Ερντογάν εξέφρασε την ετοιμότητα «συμμετοχής» μεταξύ άλλων στο επενδυτικό σχέδιο «LAPSSET», το οποίο περιλαμβάνει την κατασκευή λιμανιών, διυλιστηρίων, αγωγών πετρελαίου, τουριστικών θερέτρων, αλλά και οδικών και σιδηροδρομικών αρτηριών που ενώνουν την Κένυα με την Αιθιοπία και το Νότιο Σουδάν. Επίσης, η Αγκυρα ενδιαφέρεται να εμπλακεί στα σχέδια της γνωστής ως πόλης «Konza Tecnho», που σχεδιάζεται 60 χλμ. νότια του Ναϊρόμπι για να «φιλοξενήσει» ένα βιομηχανικό πάρκο, αλλά και ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα κ.τ.λ., με εφαρμογή σύγχρονης τεχνολογίας, εκπέμποντας σήμα «μεταμόρφωσης» όλης της χώρας. Και τα δύο αυτά σχέδια αφορούν ολόκληρα «πακέτα» επενδύσεων, που όταν ολοκληρωθούν θα έχουν αλλάξει ριζικά τα δεδομένα στη χώρα, με πολλά οφέλη για όσους έχουν πρωτοστατήσει στην υλοποίησή τους.

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο πρόεδρος του DEIK, Ουμέρ Τσιχάντ Βαρντάν, προσδιόριζε ως εξής τα πεδία που ανοίγονται για το τουρκικό κεφάλαιο στην Κένυα: «Με έναν πληθυσμό σχεδόν 40 εκατομμυρίων, το 40% εκ των οποίων είναι κάτω των 15, η Κένυα έχει μεγάλες προοπτικές να αναπτύξει εμπόριο με την Τουρκία στους τομείς του πετρελαίου, του μηχανολογικού εξοπλισμού, μηχανοκίνητων οχημάτων, Ενέργειας, των βιομηχανιών σιδήρου και χάλυβα. Επιπλέον, η Κένυα έχει απεγνωσμένη ανάγκη σε επενδύσεις για υποδομές που αφορούν την Ενέργεια.

Το 2015 οι τουρκικές εξαγωγές στην Κένυα έφτασαν τα 131 εκατομμύρια δολάρια, με τα τρακτέρ, τμήματα οδικών οχημάτων και τα άλευρα να είναι τα προϊόντα που εξάγονται περισσότερο (...) σήμερα, ένα σύνολο 40 τουρκικών εταιρειών επιχειρούν στην Κένυα. Αν η Τουρκία αυξήσει τις εξαγωγές σε οικοδομικά υλικά, ξενοδοχειακό εξοπλισμό, χαλιά, ηλεκτρολογικά είδη, δερμάτινα, καλλυντικά, βιομηχανία τροφίμων και έπιπλα, και άλλοι τομείς της τουρκικής οικονομίας θα ξεκινούν να επεκτείνουν την παρουσία τους στην Κένυα.

Το ίδιο ισχύει για την Ουγκάντα, που προσφέρει μεγάλες επενδυτικές και εμπορικές ευκαιρίες στους κλάδους της γεωργίας, των εξορύξεων, του τουρισμού και των υποδομών».

Το DEIK επισημαίνει ότι η Ουγκάντα αποτελεί σημαντική αγορά για τους Τούρκους εργολάβους. Παράλληλα, αρκετοί θεωρούν - σύμφωνα τουλάχιστον με τουρκικά δημοσιεύματα - ότι η χώρα διαθέτει μεγάλες και γόνιμες εκτάσεις, που σε συνδυασμό με τη σταθερή βροχόπτωση που τη χαρακτηρίζει, θα μπορούσαν να την καταστήσουν «ικανή να θρέψει όλη την Αφρική αν αναπτυχθούν εμπορικές καλλιέργειες». Μάλιστα, το 23% του ετήσιου εισοδήματος της χώρας προέρχεται από τη Γεωργία.

Επιπλέον, εκτιμάται ότι διαθέτει σημαντικούς φυσικούς πόρους και πλούσια ορυκτά κοιτάσματα. Η ιστοσελίδα της DEIK εμφανίζει την Ουγκάντα ως το 2ο μεγαλύτερο παραγωγό καφέ σε όλη την Αφρική, που - σύμφωνα πάντα με τη συγκεκριμένη πηγή - διαθέτει και μεγάλα αποθέματα νερού, που δημιουργούν και προοπτικές για την ανάπτυξη υδροηλεκτρικών σταθμών παραγωγής ενέργειας. Η χώρα διαθέτει και αποθέματα πετρελαίου, ενώ μόνο στη λεκάνη της λίμνης Αλμπερτ (7η μεγαλύτερη στην Αφρική) υπολογίζονται ότι υπάρχουν συνολικά αποθέματα 6 δισ. βαρελιών.

Κάτι ακόμα: τον περασμένο Δεκέμβρη, η κυβέρνηση της Ουγκάντα υπέγραψε για πρώτη φορά συμφωνία συνεργασίας με ξένο επενδυτή για τη δημιουργία της πρώτης Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (ΕΟΖ) στη χώρα. Η συμφωνία έγινε με τον τουρκικό όμιλο ASB, ο οποίος δραστηριοποιείται στην Ενέργεια, από το στάδιο της σεισμογραφικής μελέτης και της γεώτρησης μέχρι αυτό της παραγωγής και της μεταφοράς και εμπορίας παραγώγων πετρελαίου.