Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:
Αποσπάσματα από την ομιλία του Κ. Παπαδάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε χτεσινή συγκέντρωση στα Ανω Λιόσια
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του.
Το δολοφονικά χτυπήματα όπως αυτά στις Βρυξέλλες χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για να επιταχυνθούν αντιλαϊκοί σχεδιασμοί. Να θυμίσουμε ότι οι βομβαρδισμοί και η συγκέντρωση πολεμικών στρατευμάτων στη Συρία από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία, όπως και η Ρωσία, και βεβαίως η βαθύτερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ, κλιμακώθηκαν μετά το δολοφονικό χτύπημα στο Παρίσι, που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα, με τις ευλογίες σύσσωμης της ΕΕ. Ενεργοποιήθηκε, μάλιστα, το άρθρο 42.7 της ευρω-συνθήκης, κινητοποιώντας όλα τα κράτη - μέλη της, με την υπογραφή και της ελληνικής κυβέρνησης. Στόχευσή τους είναι να ελέγξουν τον τεράστιο πλούτο στη Μέση Ανατολή, τις ενεργειακές πηγές, ανταγωνιζόμενοι σφοδρά τη Ρωσία, όπως και την Κίνα, που η καθεμιά για τα συμφέροντά της, αναπτύσσουν τους δικούς τους σχεδιασμούς.
Είναι ενδεικτικό ότι τα συμβόλαια που είχαν συνάψει ρωσικές εταιρείες με την κυβέρνηση Ασαντ για την εξόρυξη, πριν τα γεγονότα στη Συρία έφταναν τα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το μέγεθος των κοιτασμάτων της χώρας δημιουργεί νέα κατάσταση στο διεθνή ενεργειακό ανταγωνισμό, αν σκεφτεί κανείς ότι σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα, τα κοιτάσματα φυσικού αεριού στη Συρία είναι δεκαπλάσια των κοιτασμάτων του Ισραήλ.
Αυτονόητο είναι, λοιπόν, ότι μια ανεξέλεγκτη ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ θα έθετε σε κίνδυνο όλα αυτά τα κέρδη. Αυτή είναι η οικονομική βάση των τεραστίων συμφερόντων κι οξυμένων ανταγωνισμών που αναπτύσσονται στη Συρία για τα μονοπώλια και την κερδοφορία τους, προκειμένου να περάσουν στην ανάκαμψη.
Τόσο στις επιθέσεις στις Βρυξέλλες όσο και στις προηγούμενες στο Παρίσι, εμφανίζεται ως δράστης το «Ισλαμικό Κράτος». Δεν πρόκειται, όμως, για μια νέα ιστορία. Οι λαοί δεν πρέπει να ξεχάσουν ότι τέτοιες «οργανώσεις» χρησιμοποιούνται και χρηματοδοτούνται εδώ και πολλές δεκαετίες από τους ιμπεριαλιστές, για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους στη Μέση Ανατολή κι όχι μόνο.
Η στράτευση στην οποία καλούν οι αστοί τους λαούς, είναι στην πραγματικότητα για να χύσουν το αίμα τους στα νέα αιματοκυλίσματα που μεθοδεύουν για το μοίρασμα αγορών, των εδαφών, των δρόμων της μεταφοράς Ενέργειας ανάμεσα στα μονοπώλια.
Η ιστορία όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνιών έχει πολλάκις αποδείξει ότι οι θρησκευτικές και εθνικές διαφορές και αντιθέσεις, υπαρκτές και υποδαυλιζόμενες, αξιοποιούνταν και αξιοποιούνται πάντοτε για να προωθήσουν τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων. Τέτοιες αντιθέσεις είναι το περίβλημα με το οποίο συχνά εκδηλώνονται στην ουσία τους ταξικές αντιθέσεις.
Η ΕΕ εδώ και χρόνια μιλά για «τον κίνδυνο της ριζοσπαστικοποίησης», τσουβαλιάζοντας την εργατική - λαϊκή πάλη με τη δράση μηχανισμών του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι κεφαλαιοκράτες, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις τους έχουν στόχο την κερδοφορία των μονοπωλίων, που έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την επίθεση σε βάρος των λαών. Γι' αυτό οι λαοί πρέπει να απαντήσουν προβάλλοντας τα δικά τους συμφέροντα κι ανάγκες, για την απαλλαγή από τους εκμεταλλευτές τους, από τον αντίπαλό τους, το καπιταλιστικό σύστημα. Γι' αυτό χρειάζεται να επαγρυπνούν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, βρίσκονται σε εξέλιξη μεγάλοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, που οξύνονται επικίνδυνα.
Παίρνοντας όλα αυτά υπόψη, οι εξελίξεις αυτές διαμορφώνουν ακόμα χειρότερες προϋποθέσεις και συνθήκες για τους πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, κάτω από το πρίσμα και των πρόσφατων αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας, που σηματοδότησαν το κλείσιμο των βόρειων συνόρων, τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων, την άρνηση από την πλευρά της ΕΕ, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να εφαρμόσει τη Συνθήκη της Γενεύης για το καθεστώς των προσφύγων.
Οι πρόσφατες αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες επιβεβαιώνουν τα κλειστά σύνορα, τον εγκλωβισμό χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων παρά τη θέλησή τους στη χώρα μας, ενώ επιχειρούν να ανατρέψουν στην πράξη το Δίκαιο των Προσφύγων, που αποτελούσε συμβολή και κατάκτηση της Σοβιετικής Ενωσης, της πίεσης και της επίδρασης που είχε αυτή ασκήσει μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Με «φαστ τρακ» διαδικασίες, μετατρέπουν την αίτηση ασύλου σε διαδικασία που θα έχει δυνατότητα τελικά να δοθεί σε ελάχιστους. Μάλιστα, προβλέπεται κράτηση και για αιτούντες άσυλο, αλλά και πριν καν κριθεί η αίτησή τους θα μπορούν να απελαύνονται στην Τουρκία.
Αυτή είναι συνολικά η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την αθλιότητα της Ειδομένης, τη βαρβαρότητα της διαλογής στα hot spots, την αγριότητα των κατασχέσεων των λιγοστών υπαρχόντων των προσφύγων, στο όνομα να βγουν τα έξοδα παραμονής τους, σε χώρες όπως η Δανία ή σε κρατίδια της Γερμανίας. Αυτή είναι η ταξική εκμετάλλευση, που στη Φιλανδία προωθεί την τσάμπα εργασία των προσφύγων για να βγάλουν το «κόστος της παραμονής τους» και στη Δανία ήδη ψήφισαν ότι οι πρόσφυγες θα παίρνουν μόλις το 1/3 του βασικού μισθού, με επιδότηση μάλιστα των εργοδοτών με 5.500 ευρώ (40.000 κορώνες).
Είναι, λοιπόν, σκέτη υποκρισία και κάλπικος ο δήθεν ανθρωπισμός της ΕΕ, όπως και της κυβέρνησης, για την άθλια κατάσταση όπως αυτή στην Ειδομένη ή τον Πειραιά. Δεν είναι ότι η ΕΕ δεν κάνει όσα μπορεί ή ότι είναι αδύναμη, όπως ισχυρίζονται όλα τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αυτή είναι μια συμμαχία λύκων, που όπως βομβαρδίζει για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, έτσι μεταχειρίζεται και τα θύματα των βομβαρδισμών της ως πρόσφυγες, πάνω απ' όλα σαν φτηνό εργατικό δυναμικό.
Εμφανίζεται ως εύκολος αντίπαλος ο πρόσφυγας και μένουν στο απυρόβλητο αυτοί που καταδικάζουν εσένα στη φτώχεια και τον πρόσφυγα στον ξεριζωμό και τον κατατρεγμό. Για παράδειγμα, ακούγεται η άποψη «εδώ δεν αντέχουν τα νοσοκομεία να καλύψουν τις ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού και θα μπορούν να περιθάλψουν πρόσφυγες;».
Το πρόβλημα είναι ότι οι κρατικές υποδομές Υγείας δεν φτάνουν να καλύψουν πλέον στοιχειώδεις ανάγκες του λαού μας, υπολειτουργούν και στην ουσία στέλνουν μαζικά ακόμα κι ανήμπορους οικονομικά στους ιδιωτικούς ομίλους της Υγείας. Αυτό είναι το πρόβλημα. Το γεγονός ότι επιπρόσθετα χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες ζώντας σε άθλιες συνθήκες στερούνται ουσιαστικής περίθαλψης, είναι μια ακόμα επιβεβαίωση του ίδιου πάντα προβλήματος, ότι το κρατικό σύστημα Υγείας αδυνατεί να καλύψει τις λαϊκές ανάγκες. Γιατί κριτήριο για την προστασία της υγείας του λαού είναι και το αν αυτή μπορεί να ανταποκριθεί και σε έκτακτες συνθήκες, που σήμερα είναι οι πρόσφυγες, αύριο ένας μεγάλος σεισμός κ.ά. Σε κάθε περίπτωση, ίδια είναι η απάντηση. Οτι οι παροχές Υγείας, παρότι είναι χρυσοπληρωμένες από το λαό μας μέσα από το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και την άγρια φορολογία, δεν καλύπτουν ούτε τα στοιχειώδη. Νοσηλεύεσαι και θεραπεύεσαι αν και κατά πόσο έχεις να πληρώσεις. Ενώ οι όμιλοι της Υγείας που λειτουργούν με βάση το κέρδος, κάτι που είναι ασυμβίβαστο με το ζήτημα της υγείας του λαού μας, θησαυρίζουν.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι αν θα συμβιβαστεί ο λαός μας με αυτήν την κατάσταση. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας είναι γυμνά από γιατρούς και προσωπικό, υποδομές και φάρμακα. Την ίδια ώρα, ακόμα μια μεγάλη αντίφαση ενός σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος είναι ότι χιλιάδες νέοι γιατροί, νοσηλευτές αναγκάζονται να μεταναστεύσουν από τη χώρα μας. Αρα, το κρίσιμο ερώτημα και το ζητούμενο είναι αν ο λαός μας θα απολαμβάνει σύγχρονη αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που ακριβώς επειδή θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού, θα είναι ικανή και σε θέση, ως αυτονόητη ευθύνη της, να ανταποκριθεί και σε κάθε κατάσταση και βεβαίως και στη στήριξη, την ανακούφιση και την περίθαλψη των προσφύγων.
Το ζήτημα είναι, λοιπόν, τι σύστημα Υγείας, τι νοσοκομείο, τι Κέντρο Υγείας έχει ανάγκη ο λαός. Και βεβαίως, ποια εξουσία με ποια οικονομία μπορεί να τα εξασφαλίσει. Αν δεν σκεφτεί και πολύ περισσότερο δεν παλέψει σε αυτήν την κατεύθυνση ο λαός μας, ούτε ο ίδιος θα απολαμβάνει ουσιαστική περίθαλψη, ούτε θα είναι σε θέση να στηρίξει κατατρεγμένους ανθρώπους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος, ο άλλος οδηγεί στη βαρβαρότητα να τσακώνεσαι για το ποιος θα πάρει το μοναδικό κρεβάτι στη ΜΕΘ: ο Ελληνας ή ο πρόσφυγας; Ο άνεργος ή ο εργαζόμενος; Ο νέος ή ο ηλικιωμένος; Εσύ ή η μάνα σου; Πρόκειται για αδιέξοδο που «βγάζει λάδι» τον αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνήσεις του, όλη την αντεργατική στρατηγική της ΕΕ και των μονοπωλίων.
Αποσπάσματα από την ομιλία του Μ. Παπαδόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Κ. Μακεδονίας
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε στην εκδήλωση ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.
Καθώς συνεχίζεται για όγδοη συνεχή χρονιά η βαθύτερη μεταπολεμική κρίση της ελληνικής οικονομίας, καθώς επιδεινώνεται η κατάσταση της εργατικής οικογένειας, είναι λογικό και αναμενόμενο να κυριαρχεί το ερώτημα αν υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού από τη σημερινή ασφυκτική κατάσταση.
Η αστική τάξη υπόσχεται «ανάπτυξη και ευημερία για όλους» και μας καλεί να στρατευτούμε πίσω από τους στόχους της, να κάνουμε «προσωρινές θυσίες», για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
Προσπαθεί να κρύψει ότι ακόμη και αν αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης, ακόμη και αν μειωθεί το κρατικό χρέος, όσο τα μονοπώλια κρατούν στα χέρια τους το τιμόνι της εξουσίας και της οικονομίας, δεν πρόκειται ποτέ να πουν στους εργαζόμενους «ελάτε να σας επιστρέψουμε τις απώλειές σας, τις κατακτήσεις ή τα δικαιώματα που χάσατε». Είτε βρισκόμαστε στη φάση της κρίσης, είτε βρισκόμαστε στην περίοδο της ανάπτυξης, το κεφάλαιο θα απαιτεί φτηνή εργατική δύναμη, αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, νέα πεδία κερδοφορίας, αφού ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος, να ανακάμψουν και να αυξηθούν τα κέρδη του. Το κεφάλαιο επιδιώκει σταθερά μέσα στην εργάσιμη μέρα να μειωθεί ο χρόνος που ο εργάτης δουλεύει για τον εαυτό του και να αυξάνεται ο χρόνος που το κεφάλαιο κλέβει από τη δουλειά του εργάτη. Αυτό το συμπέρασμα, το οποίο απέδειξε θεωρητικά ο Μαρξ, μπορούμε σήμερα να το επαληθεύσουμε με τη σύγχρονη και την ιστορική πείρα στην Ελλάδα και διεθνώς.
Προωθούνται και εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2008 - 2009.
Η αντεργατική επίθεση κλιμακώνεται σήμερα σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε όλα τα κράτη της ΕΕ.
Στη Σουηδία, που δεν έχει ευρώ, μόνο το 1/3 των ανέργων δικαιούται επίδομα ανεργίας, ενώ η ανεργία των νέων έχει ξεπεράσει το 25%. Το όριο συνταξιοδότησης έχει ήδη φτάσει στα 67 και μεθοδεύεται να φτάσει στα 70.
Στη Βρετανία, που επίσης δεν έχει ευρώ, ούτε και τρόικα ή κουαρτέτο, το 27% εργάζεται ήδη με σχέσεις μερικής απασχόλησης και χιλιάδες νέοι εργάζονται με συμβόλαια μηδενικών ωρών, ουσιαστικά ανασφάλιστοι και με μισθούς πείνας.
Στην Ιταλία, μετά την απελευθέρωση των απολύσεων, προβλέπεται δραστική περικοπή των συντάξεων, με νέα ρύθμιση που θα συνδέει το ύψος της σύνταξης με το σύνολο της οικογενειακής περιουσίας και όχι μόνο με τις ασφαλιστικές εισφορές.
Ας επιστρέψουμε στην Ελλάδα. Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με κριτήριο το κόστος εργασίας βελτιώνεται συνεχώς μετά το 2010, σε ετήσια βάση. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόστηκαν την περίοδο 2010 - 2014 συνέβαλαν στην αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ κατά 5,6 δισ. ευρώ. Ωφελήθηκε από αυτήν τη βελτίωση ο μισθωτός εργαζόμενος; Αντίθετα, η συγκεκριμένη βελτίωση βασίστηκε στη σφαγή του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.
Μεταξύ 2009 - 2013ο μέσος καθαρός μισθός μειώθηκε κατά 20%, για τους ασφαλισμένους στο ΙΚΑ, ενώ αυξήθηκε πάνω από 50% ο αριθμός των εργαζομένων με σχέση μερικής απασχόλησης. Η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού ήταν στο 82% του αντίστοιχου μέσου μισθού στην Ευρωζώνη και σήμερα έχει πέσει κάτω από το 65%.
Τι μας διδάσκουν αυτές οι εξελίξεις, τι επιβεβαιώνουν; Επιβεβαιώνουν ότι το βασικό αντεργατικό πλαίσιο που επιβλήθηκε την περίοδο της κρίσης όχι μόνο θα διατηρηθεί, αλλά και θα επεκταθεί στη φάση της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ας σκεφτούμε:
Ακόμη πιο μεγάλο ψέμα είναι ο ισχυρισμός των αστών πολιτικών και της σημερινής κυβέρνησης ότι αν οι εργάτες αποδεχθούν αυτές τις θυσίες, η ελληνική οικονομία θα αφήσει οριστικά πίσω της τον κίνδυνο εκδήλωσης νέας κρίσης και θα επιστρέψει στη λεγόμενη «κανονικότητα».
Πώς θα επιτευχθεί αυτό το θαύμα; Σύμφωνα με την κυβέρνηση, με την προσέλκυση επενδύσεων, την αύξηση της παραγωγικότητας, την εξωστρέφεια, την προώθηση αναδιαρθρώσεων για να ανακάμψει και στη συνέχεια να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα η κερδοφορία των μονοπωλίων και ο ρυθμός ανάπτυξης, και με την εξωστρέφεια.
Ας σκεφτούμε ποια ήταν η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας την περίοδο 2000 - 2007: Η Ελλάδα είχε ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης διπλάσιο από της Ευρωζώνης, μεγάλες ξένες επενδύσεις, «Χόχτιφ» στο αεροδρόμιο Σπάτων, «Ντόιτσε Τέλεκομ» στον ΟΤΕ, εξορμήσεις ελληνικού κεφαλαίου με επενδύσεις στα Βαλκάνια που έφτασαν τα 14 δισ., υψηλή κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.
Τι έφερε αυτός ο δρόμος, που η αστική τάξη προβάλλει ως θαυματουργική διέξοδο, πού οδήγησε; Οδήγησε στη βαθύτερη μεταπολεμική κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Το ΑΕΠ το 2014 υποχώρησε κατά 26% σε σχέση με το 2008, ενώ η ύφεση συνεχίστηκε και το 2015. Η μείωση του εισοδήματος των ελληνικών νοικοκυριών ήταν διπλάσια της συρρίκνωσης του ΑΕΠ.
Η περιοδική εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί νομοτέλεια για την κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, όπου ένα σημαντικό μέρος του κεφαλαίου δεν μπορεί να επενδυθεί ξανά και να διασφαλίσει ένα ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Η βαθύτερη αιτία είναι η ίδια η σχέση εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο, η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας.
Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία γραμμή αστικής διαχείρισης, που να μπορεί να αναιρέσει την αιτία της εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης. Είτε εφαρμοστεί περιοριστική πολιτική, όπως της γερμανικής κυβέρνησης της Μέρκελ, είτε εφαρμοστεί επεκτατική πολιτική, όπως της αμερικανικής κυβέρνησης του Ομπάμα, η περιοδική εκδήλωση της κρίσης δεν μπορεί να αποτραπεί. Απόδειξη είναι η συγχρονισμένη εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης σε ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία το 2009.
Σήμερα, ο πονοκέφαλος της αστικής διαχείρισης διεθνώς αφορά τη δυσκολία ελεγχόμενης απαξίωσης του μεγάλου μεγέθους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου με διάφορες μορφές (υπερχρεωμένα κράτη, μεγάλες προβληματικές τράπεζες) και τη διαπάλη για την κατανομή των ζημιών. Πάνω σ' αυτό το έδαφος αυξάνεται ο κίνδυνος ενός μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου για το μοίρασμα αγορών, ενεργειακών πηγών και σφαιρών γεωστρατηγικής επιρροής.
Σε κάθε περίπτωση, η εργατική τάξη δεν έχει κανένα λόγο να στοιχηθεί πίσω από το στόχο ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου. Αυτός ο στόχος αντιστρατεύεται τα συμφέροντα και τις ανάγκες της. Δεν κινδυνεύει μόνο το εργατικό εισόδημα, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η εγχώρια αστική τάξη, για να συμμετάσχει στο νέο μοίρασμα των αγορών της περιοχής και για να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο, συμμετέχει πρόθυμα στα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή. Η κυβέρνηση στηρίζει ενεργά την κλιμακούμενη στρατιωτική ευρωατλαντική επέμβαση που αυξάνει τον κίνδυνο του γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ευρασία.
Η εγχώρια αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της είναι συνένοχοι με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για όλες τις πλευρές της αντιλαϊκής επίθεσης. Συνυπογράφει και προωθεί όλα τα μέτρα που τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα, αυξάνουν τη καταστολή, περιορίζουν τη λαϊκή πάλη, προετοιμάζουν ακόμα πιο αιματηρές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αποπροσανατολίζει το λαό, ισχυριζόμενη ότι οι ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες θα φυλάξουν τα πρόβατα, ότι η αρμάδα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ήρθε τάχα για να βοηθήσει στο προσφυγικό πρόβλημα. Παίζει με τη φωτιά, θυσιάζει λαϊκά δικαιώματα, παζαρεύει την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα, προκειμένου να θωρακίσει την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων.
Η ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο εντάσσει άμεσα την Ελλάδα στην καυτή ζώνη μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής αναμέτρησης και διευκολύνει τα σχέδια της Τουρκίας για συνδιαχείριση, συγκυριαρχία στο Αιγαίο.
Το πιο κρίσιμο ζήτημα, για να προχωρήσουμε νικηφόρα στο σκληρό ταξικό πόλεμο που διεξάγουμε είναι ο προσανατολισμός της ταξικής πάλης, ώστε να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη των καπιταλιστών, το κράτος της, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που στηρίζουν, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Το περιεχόμενο, το πλαίσιο πάλης να βοηθά, να ωριμάζει και να βαθαίνει, να εδραιώνεται η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της πάλης. Δεν πρόκειται για ένα μονόπρακτο έργο, αλλά για μία μαραθώνια προσπάθεια. Το πλαίσιο αυτό, οι στόχοι πάλης, η αγωνιστική δράση πρέπει να λαμβάνουν υπόψη άμεσες πιεστικές ανάγκες για ανακούφιση των εργαζομένων, για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, αλλά δεν πρέπει να σταματούν εκεί. Πρέπει να συμβάλλουν στην αμφισβήτηση των στόχων της άρχουσας τάξης, στην υπονόμευση του κύρους των αστικών θεσμών και του αστικού κράτους, στην όξυνση της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου.
Απαιτούμε, για παράδειγμα, την άμεση απόσυρση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου, αλλά επίσης δε σταματάμε εκεί. Απαιτούμε αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και δημόσια Υγεία για όλους, δηλαδή προβάλλουμε και παλεύουμε ριζοσπαστικούς στόχους πάλης που οδηγούν σε ευθεία σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου για πλήρη εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Ασφάλισης. Παλεύουμε για την ανατροπή του συστήματος που γεννά εκμετάλλευση, ανεργία, κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά.
Προχωράμε αποφασιστικά, με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Μπορούμε να ατσαλώσουμε και να διευρύνουμε πρωτοπόρες λαϊκές δυνάμεις που θα βαδίσουν μαζί μας, μέχρι τέλους στον ταξικό πόλεμο με το κεφάλαιο. Προχωράμε μαχητικά και είμαστε σίγουροι ότι εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη.
Αυτός ήταν ο τίτλος της έκθεσης υλικού από το ιστορικό Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ που καλωσόριζε τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά. Ντοκουμέντα από τον «Ριζοσπάστη» και την εφημερίδα «Ελεύθερα Συνδικάτα», φωτογραφίες, καλέσματα σε γενικές συνελεύσεις, διέτρεχαν τους αγώνες από την απεργία του 1892 μέχρι το Μεσοπόλεμο, έπειτα στην οργάνωση της πάλης στα εργοστάσια κατά την Κατοχή, αλλά και τις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Χαρακτηριστικοί είναι μερικοί από τους τίτλους του «Ριζοσπάστη» του Μεσοπολέμου, που εκτέθηκαν στην εκδήλωση: «ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΡΕΛΛΑ - ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ - ΑΥΡΙΟ ΠΑΝΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ» (29/2/36), «ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ ΤΩΝ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ - ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΥΡΑΝΝΙΚΗ ΚΙ ΑΠΟΛΑΥΕΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ - ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΙ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΙ» (7/1/1934).
Η προσπάθεια των κομμουνιστών για δημιουργία πυρήνων στους χώρους δουλειάς δεν σταμάτησε ούτε την περίοδο της Κατοχής. Είναι χαρακτηριστική η πρώτη απεργία σε επιταγμένο εργοστάσιο από τους Γερμανούς στον Πειραιά.
Το ντοκουμέντο αναφέρει: «Το εργοστάσιο έδινε ένα μικρό μέρος της παραγωγής του στους Γερμανούς και το θεωρούσαν επιταγμένο και συνεπώς απαγορευόταν και η απεργία.
Παρ' όλα αυτά, αποφασίσαμε να γίνει λευκή απεργία. Πρέπει να ήταν η πρώτη απεργία σε επιταγμένο εργοστάσιο του Πειραιά. Εγινε λευκή απεργία, εγκατάλειψη της δουλειάς και συγκέντρωση στην αίθουσα φαγητού. Νομίζω κράτησε 2-3 μέρες, είχαμε και επέμβαση του Γερμανικού Φρουραρχείου και αστυνομικού τμήματος, συλλήψεις κ.λπ.».
«Στου Παπαστράτου πρέπει να ήταν καλοκαίρι '43, στις μεγάλες κινητοποιήσεις, για να σπάσουν το ηθικό των εργαζομένων πιάσαν ένα από τα ηγετικά στελέχη του ΕΕΑΜ, τον Γιούρτα και τον εκτέλεσαν επί τόπου στην πόρτα του εργοστασίου. Η ίδρυση της ΕΠΟΝ μας βρήκε στις πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις για την επιβίωση, επιστράτευση κ.λπ. Με τους πιο δραστήριους αγωνιστές και αγωνίστριες από τις κινητοποιήσεις για την περίφημη κούτα, αρχίσαμε να φτιάχνουμε τις πρώτες δεκαρχίες της ΕΠΟΝ. Φθάσαμε στο σημείο στις καπνοβιομηχανίες να μην υπάρχει νέος ή νέα έξω από τις Δεκαρχίες της ΕΠΟΝ ή να μην επηρεάζεται από μια κινητοποίηση και να γίνεται απεργοσπάστης.
Το κεντρικό συμβούλιο της ΕΠΟΝ βοήθησε τον Πειραιά στέλνοντας αμέσως με την ίδρυσή της πολλά από τα πιο δραστήρια στελέχη της Αθήνας, όπως η Φώφη Λαζάρου, που ανέλαβε υπεύθυνη στον Τρίτο Εργατικό Τομέα που ανήκαν οι καπνοβιομηχανίες Κεράνη, Παπαστράτου. Η Φώφη είχε τότε το ψευδώνυμο Μαριώ, έτσι την ξέραν οι καπνεργάτες.
Με τη σωστή δουλειά και ζωντάνια κατάφερε να φουντώσουν οι δεκαρχίες της ΕΠΟΝ και να δημιουργηθούν πολλά στελέχη (...)».
Εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, ενταγμένη στις δραστηριότητες για τα 100 χρόνια του Κόμματος
Η συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, από το ξύπνημα της ταξικής συνείδησης των εργατριών, αναδείχθηκε μεταξύ άλλων στην εκδήλωση που πραγματοποίησε την Τετάρτη 16/3, στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο», η ΤΕ Πειραιά της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τη συμβολή των γυναικών στην ταξική πάλη της πόλης.
Οι συγκεντρωμένοι απόλαυσαν, επίσης, μια θεατρική παράσταση που με μεράκι επιμελήθηκε η Θεατρική Ομάδα του Γυναικείου Συλλόγου Κερατσινίου - Δραπετσώνας «Στοργή του παιδιού» (μέλος της ΟΓΕ). Η παράσταση αποτέλεσε σύνθεση των έργων «Η Απεργία» του Γ. Σκούρτη, «Ο Δράκος» του Ε. Σβαρτς και «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο» του Τ. Λειβαδίτη. Οι ηθοποιοί μέσα από τους ρόλους των εργατριών, του αφεντικού, του επιστάτη, του εργοδοτικού συνδικαλιστή και αναδεικνύοντας τις μηχανορραφίες της εργοδοσίας και του συστήματός της, φώτισαν το μονόδρομο της ταξικής σύγκρουσης και της αναγκαίας συσπείρωσης των εργατών για την οργάνωση της πάλης τους.
Την κεντρική ομιλία στην εκδήλωση πραγματοποίησε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που με αφορμή την απεργία των εργατριών της υφαντουργίας «Ρετσίνα» σημείωσε ότι το αυθόρμητο, αλλά πρωτοπόρο και θαρραλέο, αυτό βήμα χάραξε το δρόμο των κατοπινών αγώνων και σηματοδοτεί το ρόλο των γυναικών στην ταξική πάλη.
Για τους αγώνες των εργατριών μέσα στα εργοστάσια του Πειραιά, η Λ. Ράζου ανέφερε: «Στον Πειραιά ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας δεσπόζει για πολλές δεκαετίες. Οι γυναίκες εργάτριες φτάνουν περί τις 20.000 σε Αθήνα και Πειραιά. Φιτίλι στους αγώνες των εργατριών ήταν τα χαμηλά μεροκάματα, τα πρόστιμα, η δεκάωρη δουλειά, τα εργατικά ατυχήματα. Στο εργοστάσιο του Καρέλλα τα παιδιά πληρώνονται 16 δραχμές μεροκάματο και οι γυναίκες 23. Μπροστά σε κάθε διαμαρτυρία οι εργάτριες έρχονται αντιμέτωπες με την τρομοκρατία, το χαφιεδισμό, την κατηγορία για κομμουνισμό και την απόλυση. Από ανταπόκριση του "Ριζοσπάστη" του 1935 διαβάζουμε το εξής χαρακτηριστικό για τις συνθήκες που επικρατούσαν στο μεταξουργείο Θεοδοσίου στην Κοκκινιά: "Ο εργοδότης όταν η απόδοση είναι μικρή επιβάλλει πρόστιμα βάρβαρα. Ετσι έβαλε πρόστιμο 20 δρχ. στην Ελένη γιατί έκανε 20 γραμμάρια λιγότερο, στη Σοφία 15 δρχ., στη Ζαφειρούλα 5 δρχ., στην Καλλιόπη 10 δρχ. Ακόμα πληρώσαμε και το θάνατο του Κονδύλη. Δηλαδή, επειδή γέλασαν οι εργάτριες όταν το άκουσαν, τις έβαλε πρόστιμο από 10 δρχ."».
Η Λ. Ράζου, στην ομιλία της, αναφέρθηκε και σε άλλα φωτεινά παραδείγματα πρωτοπόρων αγωνιστριών, με ξεχωριστή τη γυναίκα μαχήτρια του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του ΔΣΕ, που με το όπλο στο χέρι στάθηκε περήφανη απέναντι ακόμα και στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπως η θρυλική Διαμάντω Κουμπάκη στο Μπλόκο της Κοκκινιάς τον Αύγουστο του 1944. Υπογράμμισε ότι η συμβολή των κομμουνιστριών, που υπήρξε αποφασιστική σε όλες τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, είναι παραδειγματική και για το σήμερα, «τώρα που δεν κρίνεται η απώλεια της ζωής, αλλά που κινδυνεύεις να περάσει η ζωή σου χωρίς "ζωή", αν χάσεις τον ταξικό προσανατολισμό σου, αν δεν επιβεβαιώνεις την επιλογή σου στο έδαφος της γνώσης και της δράσης, σε συνθήκες που τα αποτελέσματα δεν φαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη».
Το στέλεχος του Κόμματος στάθηκε και στη σύγχρονη κατάσταση των γυναικών των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, που όπως είπε μπορεί να έχουν κατακτήσει νομικά ίσα δικαιώματα, όμως το κεφάλαιο και το κράτος του, τους επιφυλάσσουν μια σειρά από βάσανα λόγω της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Γι' αυτό, σημείωσε, «είναι μονόδρομος η ενίσχυση της αγωνιστικής - ριζοσπαστικής ταξικής στάσης των γυναικών. Το ξεπέρασμα των αναστολών, του φόβου και όλων των παραγόντων ενσωμάτωσης και μοιρολατρικής αντιμετώπισης της κατάστασης».
Τόσο στο Ορυχείο Αμυνταίου όσο και στα κεντρικά συνεργεία (ΣΕΤΥ) και στον ΑΗΣ Καρδιάς, ο Σ. Ζαριανόπουλος, μιλώντας με τους εργαζόμενους αναφέρθηκε στους σχεδιασμούς για την Ενέργεια, το κουβάρι των ανταγωνισμών στο οποίο εμπλέκεται και η χώρα μας και στο Προσφυγικό, σημειώνοντας ότι πρέπει να αποτελέσουν ζητήματα της καθημερινής πάλης του λαού.
Ανέφερε ότι η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ συνεχίζεται και από τη σημερινή κυβέρνηση, στο πλαίσιο της δέσμευσης να περάσει άμεσα το 25% της παραγωγής ηλεκτρικής Ενέργειας σε άλλους επιχειρηματικούς ομίλους και το 50% μέχρι το 2020. Παράλληλα, η πολιτική απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση, θα έχουν ως αποτέλεσμα την εκτόξευση της ανεργίας, αφού οι ΑΗΣ οδεύουν προς κλείσιμο με παράλληλο περιορισμό της δραστηριότητας των ορυχείων.
Επικαλέστηκε την πείρα των εργαζομένων και του λαού από τη μέχρι τώρα πορεία της ιδιωτικοποίησης, που οδήγησε σε απώλεια χιλιάδων μόνιμων θέσεων εργασίας, μεγάλη μείωση μισθών, καταστροφή του περιβάλλοντος, επέκταση των ελαστικών σχέσεων για τους εργαζόμενους στον κλάδο και ταυτόχρονα αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.
Τόνισε ότι ο αγώνας για την παρεμπόδιση και την αναχαίτιση της ιδιωτικοποίησης, η πάλη για να αποτελέσει η Ενέργεια κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, αφορά τους εργαζόμενους στον κλάδο αλλά και ευρύτερα τα λαϊκά στρώματα. Και τους κάλεσε να παλέψουν για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα Ενέργειας, στο πλαίσιο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας που με πανεθνικό - κεντρικό σχεδιασμό θα εξασφαλίζει θέσεις εργασίας με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, φτηνό ρεύμα για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, επάρκεια της χώρας σε ενεργειακές πηγές.
Επισήμανε ότι η Ενέργεια και η καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων βρίσκονται στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολέμων που οδηγούν χιλιάδες στον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Τόνισε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν στην αντεργατική επιδρομή με καθολική συμμετοχή στη 48ωρη απεργία και να συνδέσουν την καθημερινή πάλη με τη διεκδίκηση λύσης στο πρόβλημα των χιλιάδων προσφύγων, αλλά και με την απαίτηση της απεμπλοκής της χώρας από τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
Ο Σ. Ζαριανόπουλος επισκέφθηκε επίσης και το «Μποδοσάκειο» νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, όπου εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού και της υποχρηματοδότησης, οι κλινικές και τα ιατρεία είναι υποστελεχωμένα και λειτουργούν στα όρια, με εντατικοποίηση της δουλειάς για γιατρούς και προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, ενώ παράλληλα επεκτείνονται και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις (γιατροί με το μπλοκάκι, επικουρικοί).
Το βράδυ της ίδιας μέρας, μίλησε σε πολιτική συγκέντρωση της Τομεακής Επιτροπής Κοζάνης στο Εργατικό Κέντρο Κοζάνης.
Πολύμορφα αναδεικνύει το ΚΚΕ στην παρέμβασή του στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας τις επιπτώσεις που προκαλεί στους εργαζόμενους και το λαό η στρατηγική του κεφαλαίου για την «απελευθέρωση» της Ενέργειας και η πολιτική της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ ΑΕ. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, καλεί σε οργάνωση της λαϊκής πάλης, για την ανατροπή της και τη χάραξη της πορείας που θα οδηγήσει στην οριστική λύση σε όφελος του λαού που περνάει μέσα από την πάλη για τη δημιουργία Ενιαίου Κρατικού Φορέα Ενέργειας στο πλαίσιο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Οπου οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής θα αποτελούν κοινωνική - λαϊκή περιουσία, κρατική ιδιοκτησία, ο πανεθνικός - κεντρικός σχεδιασμό θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων και την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών του λαού και της χώρας.
Το ΚΚΕ φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα, με εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις, μέσα από τις οποίες ανοίγει επί της ουσίας η συζήτηση για τις αιτίες και τη διέξοδο, αλλά και με παρεμβάσεις στη Βουλή όπου αναδεικνύει τα συγκεκριμένα προβλήματα και τις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σ. Ζαριανόπουλος, περιόδευσε την Πέμπτη 17/3 σε χώρους της ΔΕΗ στη Δυτ. Μακεδονία, ενώ βουλευτές του Κόμματος κατέθεσαν Ερωτήσεις στη Βουλή για το θέμα της μετεγκατάστασης των οικισμών που πλήττονται από τα ορυχεία της εταιρείας.
Λίγο καιρό μετά την περιοδεία που πραγματοποίησε στην Κοζάνη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και τη συμμετοχή του σε σύσκεψη εκπροσώπων φορέων και συλλόγων των χωριών που πλήττονται από τα ορυχεία της ΔΕΗ ΑΕ, οι βουλευτές του ΚΚΕ Σάκης Βαρδαλής και Γιάννης Δελής κατέθεσαν σε Αναφορές προς τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας τα υπομνήματα που έδωσαν στον Δ. Κουτσούμπα οι εκπρόσωποι των φορέων (Σύλλογος Ανέργων και Περιβάλλοντος Ακρινής, Τοπική Κοινότητα Κομάνου, Σύλλογος Περιβάλλοντος και Ποιότητας Ζωής και Πολιτιστικός Σύλλογος Ποντοκώμης), με τα οποία ζητούν να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις ΔΕΗ ΑΕ και κράτους για τη μετεγκατάσταση των οικισμών της Ποντοκώμης, της Ακρινής και του Κομάνου.
Το ΚΚΕ χρόνια τώρα προβάλλει την ανάγκη μετεγκατάστασης των πληττόμενων οικισμών και αποκατάστασης των κατοίκων τους σε σύντομο χρονικό διάστημα - πριν αποδιοργανωθούν - σε σύγχρονους οικισμούς που να καλύπτουν τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας. Ακόμη, τονίζει ότι η κατασκευή των νέων οικισμών μπορεί και πρέπει να γίνει μέσα από κρατικό φορέα Κατασκευών, που θα εγγυάται την ποιότητα και τις προδιαγραφές των κατασκευών του.
Ομως, το ζήτημα των μετεγκαταστάσεων είναι σύνθετο και γίνεται ακόμα πιο σύνθετο μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Συνδέεται με τους ανταγωνισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη στον κλάδο της Ενέργειας, με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που προβλέπει την είσοδο ιδιωτών στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Η ΔΕΗ ΑΕ, για να επιβιώσει στον ανταγωνισμό, ενδιαφέρεται να περιορίσει το κόστος μέσα από τον περιορισμό των δαπανών για μετεγκαταστάσεις. Ετσι ακολουθεί τακτική κωλυσιεργίας, για να διαλύονται οικισμοί και να μην υποχρεώνεται να προσφέρει χρήματα για υποδομές. Eπίσης, μέσα από τη δικαστική οδό ταλαιπωρεί τους πληττόμενους και τους κουράζει, για να δεχτούν μικρότερο τίμημα για τις περιουσίες τους. Στο μεταξύ, τα χωριά ερημώνουν, οι αγρότες ξεκληρίζονται, οι νέοι πετιούνται στην ανεργία ή απασχολούνται στις εργολαβίες της ΔΕΗ με μισθούς πείνας.
Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, στις 6 Απρίλη αναμένεται να δικαστεί στο Μονομελές Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας η υπόθεση για τον καθορισμό της προσωρινής τιμής μονάδας αποζημίωσης για την αναγκαστική απαλλοτρίωση των αγρών και των οικοπέδων πλησίον των οικισμών Ποντοκώμης, Μαυροπηγής και Κομάνου, έκτασης συνολικού εμβαδού 10.578.346,89 τ.μ., για τις ανάγκες εκμετάλλευσης των Ορυχείων Μαυροπηγής και Νοτιοδυτικού Πεδίου της ΔΕΗ ΑΕ.
Στην περίπτωση του Κόμανου, το 1996 εκδόθηκε η προκήρυξη απαλλοτρίωσης της κοινότητας, για τις ανάγκες λειτουργίας των ορυχείων και των βιομηχανικών δραστηριοτήτων της ΔΕΗ. Περίπου 10 χρόνια μετά, με το ΦΕΚ αρ. 1318/τ.Δ/4 Δεκεμβρίου 2003, εγκρίθηκε το τοπικό ρυμοτομικό σχέδιο για τη μετεγκατάσταση του οικισμού Κομάνου στη νέα τοποθεσία και τον καθορισμό των χρήσεων γης. Το 2015 έγινε η χάραξη και χαλικόστρωση των δρόμων του νέου οικισμού. Ομως ακόμα δεν έχουν γίνει τα αναγκαία έργα υποδομής (ύδρευσης, αποχέτευσης, ομβρίων υδάτων κ.λπ.) για να γίνει κατοικήσιμος ο οικισμός.
Οι κάτοικοι καταγγέλλουν τα κόμματα που κυβέρνησαν την τελευταία 20ετία ως υπεύθυνα για τις καθυστερήσεις και ζητούν να ολοκληρωθούν οι εργασίες μετεγκατάστασης του νέου οικισμού, ώστε να ξαναγίνει ο Κόμανος ένα ζωντανό χωριό.
Στην Ποντοκώμη, οι κάτοικοι περιμένουν προσδιορισμό των αποζημιώσεων και ενώ εδώ και χρόνια έχει αποφασιστεί η μετεγκατάστασή τους στη ζώνη ΖΕΠ, δεν έχουν δημιουργηθεί οι υποδομές. Οι κάτοικοι, επιβαρυμένοι επί 60 χρόνια από τις δραστηριότητες της ΔΕΗ, φοβούνται ότι θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι και εκτεθειμένοι στους συνεχώς αυξανόμενους περιβαλλοντικούς - γεωλογικούς κινδύνους και για τα επόμενα χρόνια. Ζητούν ολοκλήρωση της μετεγκατάστασης του οικισμού, καθώς επίσης και την επίλυση άλλων ζητημάτων που απασχολούν την τοπική κοινότητα, όπως η ανεργία, η επαναπόδοση των εδαφών που χρησιμοποιήθηκαν από τη ΔΕΗ ΑΕ, η αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος των περιοχών που εκμεταλλεύθηκε η επιχείρηση, αλλά και η ενδυνάμωση του δημόσιου συστήματος Υγείας της ευρύτερης περιοχής.
Η Ακρινή είναι περιτριγυρισμένη από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου νότια, βρίσκεται το ορυχείο του Νότιου Πεδίου. Στα δυτικά, σε απόσταση 500 μέτρων, βρίσκονται οι αποθέσεις. Στα ανατολικά, στα 2,5 χιλιόμετρα βρίσκεται ο ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου. Βάσει του προγραμματισμού της ΔΕΗ, το επόμενο διάστημα θα γίνει απαλλοτρίωση όλου του καλλιεργήσιμου και αρδευόμενου κάμπου της Ακρινής για τις ανάγκες εξόρυξης του λιγνίτη.
Οι κάτοικοι, με μπροστάρη το Σύλλογο Περιβάλλοντος, πραγματοποίησαν αγωνιστικές κινητοποιήσεις και οδηγήθηκαν κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Τελικά, μετά από χρόνια αγώνων, το 2011 αποφασίστηκε να γίνει η μετεγκατάσταση του οικισμού. Ακόμα, όμως, το κράτος δεν έχει προχωρήσει στο ΦΕΚ κήρυξης του οικισμού.