Παρασκευή 25 Φλεβάρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Αθλια αντικομμουνιστική παρέμβαση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και η «Ελευθεροτυπία» στο άθλιο έργο ταύτισης κομμουνισμού - φασισμού. Δε θα μπορούσε να λείπει, θα έλεγε κανείς, και ας το παίζει τάχα «ανεξάρτητη» και πλουραλιστική. Ετσι, στην προχτεσινή της έκδοση, 23/2/2011, έγραφε: «Αν και δικτατορίες εξακολουθούν να υπάρχουν και η πολιτική βαρβαρότητα παραμένει σε πολλές χώρες, τα αυταρχικά καθεστώτα, όπως ήταν ο ναζισμός ή ο μπολσεβικισμός, έχουν πεθάνει». Ποιος το λέει; Ο ιστορικός Μαρσέλ Γκοσέ, πιστός στη γραμμή που έχει χαράξει ο ιμπεριαλισμός για την παραχάραξη της Ιστορίας και τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού με την ταύτισή του με το ναζισμό - φασισμό. Αυτού του είδους την «ιστορική» εκτίμηση επιλέγει να προβάλλει στο προχτεσινό της φύλλο η «Ελευθεροτυπία», συνεντευξιάζοντας τον εν λόγω «σπουδαίο ιστορικό», αναπαράγοντας τις συγκεκριμένες δηλώσεις του, οι οποίες έγιναν πέρσι το Δεκέμβρη στο γαλλικό περιοδικό «Τελεραμά».

Δεν είναι, φυσικά, η πρώτη φορά που δίνεται επιστημονικοφανές περίβλημα στην επιχείρηση εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό. Ούτε είναι η πρώτη φορά που δημοσιογράφοι στον αστικό Τύπο - ελληνικό και ξένο - δίνουν «πάσες» στους εκάστοτε πρόθυμους «ιστορικούς», ώστε να καταλήξουν εκεί που θέλει η ιμπεριαλιστική επιχείρηση ξαναγραψίματος της Ιστορίας. Αλλωστε, και οι δύο - «επιστήμονες» και αστοί δημοσιογράφοι - τον ίδιο ρόλο παίζουν στο συγκεκριμένο παιχνίδι: Αναπαράγουν την αστική ιδεολογία, σπέρνουν στο λαό κάλπικα επιχειρήματα, βομβαρδίζουν τη λαϊκή συνείδηση με την προπαγάνδα που κάθε φορά συμφέρει τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Ετσι, και σε αυτήν τη συνέντευξη του Μ. Γκοσέ, ο δημοσιογράφος ήδη από την ερώτηση έχει θέσει κάτω από την ομπρέλα της ταύτισης του σοσιαλισμού με το ναζισμό και ρωτάει: «Θα υπήρχε ο μπολσεβικισμός χωρίς τον Λένιν, ο φασισμός χωρίς τον Μουσολίνι και ο ναζισμός χωρίς τον Χίτλερ;». Μοιρασμένοι ρόλοι σε ένα στημένο παιχνίδι πλύσης εγκεφάλου των λαών...

Ο «ανθρωπισμός»...

Πρωτοσέλιδο παραλήρημα για την «Καθημερινή» και τα «Νέα» της προηγούμενης Τρίτης. Σε άρθρα τους, στα πρωτοσέλιδά τους, κουνάνε το δάχτυλο στην κυβέρνηση μη τυχόν και τολμήσει και ...ενδώσει στα αιτήματα των μεταναστών απεργών πείνας. Τα όσα αναφέρουν είναι ανατριχιαστικά, αγγίζουν τα όρια του «κανιβαλισμού», πόσο μάλλον που αφορούν ανθρώπους που ήδη έχουν εισέλθει σε φάση ιδιαιτέρως κρίσιμη και επικίνδυνη για την ίδια τους τη ζωή, διανύοντας έναν σχεδόν μήνα απεργίας πείνας. Ας πάρουμε μια γεύση: Η «Καθημερινή» αποφαίνεται ότι «η ελληνική δημοκρατία (η δημοκρατία που βασανίζει ανθρώπους του μόχθου), δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με όσους παραβιάζουν τους νόμους της, καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια και εν συνεχεία ζητούν πράγματα που είναι πασιφανώς παράνομα. Ο λόγος για τους λαθρομετανάστες που κατέλαβαν αρχικώς τη Νομική και τώρα (...) απαιτούν την πλήρη νομιμοποίησή τους. Η κυβέρνηση θα κάνει μεγάλο λάθος αν ενδώσει γιατί θα ανοίξει το δρόμο για χιλιάδες άλλους λαθρομετανάστες (...) Ο νόμος πρέπει να ισχύει για όλους (τους ανθρώπους του μόχθου εννοεί και όχι τους κηφήνες καπιταλιστές που τρέφονται από το μόχθο τους σαν τον εφοπλιστή ιδιοκτήτη της), και να μην καταργείται κατ' εξαίρεσιν λόγω εκβιασμών ή καταλήψεων».

... της νομιμότητας

Και τα «Νέα», (η έτερη προστάτιδα των αστών και του πολιτικού τους συστήματος), συμφωνούν και επαυξάνουν, υιοθετώντας φράση του Δημάρχου Αθήνας που έχει ως εξής: «Αν ψηφίσουμε υπέρ της νομιμοποίησης όλων, είναι σαν να απευθύνουμε έκκληση σε όλους παγκοσμίως να έλθουν εδώ για νομιμοποίηση» και παρακάτω αναφέρει: «οι έγκλειστοι της Υπατίας να αξιοποιήσουν τη λύση που προτείνεται (...) να αποχωρήσουν απ' το χώρο που καταλαμβάνουν και αφού αποκατασταθεί η υγεία τους να αναζητήσουν (...) τις προϋποθέσεις της νόμιμης παραμονής τους. Αλλη λογική λύση δεν υπάρχει σε μια συντεταγμένη πολιτεία στην οποία ο ανθρωπισμός συμβιώνει με τη νομιμότητα».

Ο ανθρωπισμός βέβαια στις εν λόγω αστικές φυλλάδες είναι ανύπαρκτος κι ας τον επικαλούνται για να αμβλύνουν κάπως τις κοφτερές γωνίες των θέσεών τους. Αυτό που ζητάνε είναι να στείλει η κυβέρνηση τους μετανάστες στον Καιάδα. Γιατί έτσι προστάζει δήθεν η «νομιμότητα». Η δική τους νομιμότητα, η κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, που δεν αφήνει στους εργάτες χώρο ούτε να ανασάνουν. Και αξιώνουν απ' την κυβέρνηση με τη στάση της να δώσει το μήνυμα στους ανθρώπους του μόχθου ότι καμία παρέκκλιση απ' αυτή τη νομιμότητα δεν επιτρέπεται, ότι κάθε προσπάθεια αντίστασης θα αντιμετωπίζεται κατάλληλα. Απ' αυτή την άποψη το μήνυμα δεν αφορά τους μετανάστες της Υπατίας μόνο. Αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη, όλο τον λαό. Κι απ' όλους μαζί πρέπει να πάρει την πρέπουσα απάντηση.

Η σαπίλα των καπιταλιστών

Σηκώνοντας μπόλικο κουρνιαχτό, τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, οι διαχειριστές του συστήματος, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, επιχειρούν ήδη από την πρώιμη κιόλας φάση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, να συσκοτίσουν τα αίτια και τις ρίζες του «προβλήματος». Και στο επίπεδο διαμόρφωσης της λαϊκής συνείδησης και αντίληψης της πραγματικότητας, στόχος τους είναι η διάσωση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Δεν πέρασε, δα, και πολύς καιρός από τότε που έριχναν το ...φταίξιμο στα «επισφαλή δάνεια», που είχαν χορηγήσει οι αμερικανικές τράπεζες. Στη συνέχεια, αναγκάστηκαν να ανακαλύψουν μια σειρά από άλλα αντίστοιχα «επιχειρήματα», επικαλούμενοι, γενικά και αόριστα, κάποιους - απροσδιόριστους από τους ίδιους - «μηχανισμούς μετάδοσης της κρίσης». Και τι δεν είπαν για «τοξικά ομόλογα», μέσω των οποίων «μολύνθηκαν» οι ευρωπαϊκές τράπεζες, για τα «γκόλντεν μπόις» τους και τους «κακούς πολιτικούς» τους, στους οποίους και έριξαν το «ανάθεμα». Ούτε, όμως, και αυτή η σοδειά με τα ψέματα στέκεται αρκετή για το σήμερα. Και οι ίδιοι, σε όλα τα επίσημα κείμενα και αναφορές τους, προβάλλουν πλέον την ανάγκη τους για την «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων, για να κάνουν φτηνότερους τους εργάτες, να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι και το «ζουμί» και όχι τα διάφορα φαινόμενα και οι εκδηλώσεις της καπιταλιστικής κρίσης.

Ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας και τις ιδιαιτερότητες, έριχναν και το κατάλληλο ψέμα, εύρισκαν και από μία αφορμή, από τις πάμπολλες που έχουν συσσωρευθεί, για να την πλασάρουν ως αίτιο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη δυσκολία να προβάλουν το δίπολο των εμφανιζόμενων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους. Μόνο που το ίδιο ακριβώς δίπολο - ανεξάρτητα από τους τρόπους λογιστικής απεικόνισης - δεν ήταν τίποτα το καινούριο. Οχι μόνο δεν τους εμπόδισε, αλλά, αντίθετα, στην αμέσως προηγούμενη φάση, ήρθε να στηρίξει την υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίων, πάνω στην οποία πατάει η σημερινή κρίση. Αμύθητος είναι ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, που οι καπιταλιστές συγκέντρωσαν στα θησαυροφυλάκιά τους. Τώρα ψάχνουν για ασφαλείς διεξόδους, για «επενδύσεις», που θα τους διασφαλίζουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Από αυτήν την αντιλαϊκή σκοπιά, για να κάνουν φτηνότερους τους εργάτες, και όχι από την προβαλλόμενη προπαγάνδα και «φιλολογία» τους, είναι που διαμορφώνουν και εφαρμόζουν την πολιτική τους. Γι' αυτούς οι «επενδύσεις» είναι «καλές» μόνον εφόσον εκπληρώνουν τον πήχη της συσσώρευσης κέρδους. Αντικειμενικά, δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό, για παράδειγμα, ανάμεσα στη λεγόμενη «πράσινη ανάπτυξη» των μονοπωλίων και στη «φαστ τρακ» «επένδυση» στον Αστακό, που θα έβαζε πραγματικό μπουρλότο στη Δυτική Ελλάδα. Είτε το ένα είτε το άλλο ή και τα δυο μαζί - έτσι ακόμα καλύτερα γι' αυτούς - εξυπηρετούν τα μονοπώλια και μόνον.

Η κρίση είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, είναι φαινόμενο σε συνεχή και αδιάλειπτη κυοφορία, και είναι μόνο ζήτημα χρόνου το πότε θα «ξεπεταχτεί» ξανά και ξανά. Η καταστροφή μέρους από τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά «τους», επίσης, δεν είναι θέμα «καλής» ή «κακής» διαχείρισης, αλλά μια ορισμένη βαθμίδα της σαπίλας του εκμεταλλευτικού συστήματος. Από τη δική μας τη σκοπιά, η διέξοδος βρίσκεται στο δυνάμωμα του αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, για τη λαϊκή ανυπακοή, τη συνολική ρήξη και την ανατροπή. Για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, χωρίς καπιταλιστές και κρίσεις, για ανάπτυξη σε όφελος του λαού.


Ανδρέας ΣΑΚΑΡΕΛΟΣ

Εικονική πραγματικότητα...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΟΥ ΛΕΝΕ να τις πάρεις στα σοβαρά και να τις θεωρήσεις αξιόπιστες κάτι υπηρεσίες όπως το «Ευρωβαρόμετρο»...

Σύμφωνα με την τελευταία του «ανακάλυψη» (γιατί έρευνα δεν την λες), στην Ελλάδα το 51% μόλις είναι δυσαρεστημένο με την καθημερινή του ζωή, ενώ το 49% είναι από ικανοποιημένο έως ευτυχισμένο!

Επίσης, σύμφωνα με την ίδια «κατασκευή», το ...93% των ερωτηθέντων είναι υπέρ των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων!

Πρέπει να είναι κανείς στατιστικολόγος, για να καταλάβει ότι όλα αυτά απλά ...δεν ισχύουν;

Υπάρχει περίπτωση κάποιος που κυκλοφορεί στον κόσμο (στις λαϊκές, στις ουρές των τραπεζών ή των δημόσιων οργανισμών, στους δρόμους) να ακούσει κάποιον που να ...μη βρίζει;

`Η, ακόμη περισσότερο, να επιβραβεύει και να επικροτεί δημοσίως την κυβερνητική πολιτική;

Αλλά τι να περιμένει κανείς; Δικές τους πολιτικές είναι, κάπως πρέπει να τις στηρίξουν. Να έχουν άλλωστε και κάποια ...στοιχεία να βασίζονται τα παπαγαλάκια του μνημονίου που είναι διασπαρμένα στα δελτία των 8.30.

ΤΩΡΑ, ΤΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ; Ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, δήλωσε χτες πως μειώνει τη φορολογία στις Ανώνυμες Εταιρείες, γιατί «οι επιχειρήσεις βρίσκονται σε δύσκολη θέση»...

Να υποθέσουμε ότι αύξησε σε 23% τον ΦΠΑ στο λαό και τους εργαζόμενους, γιατί αυτοί βρίσκονται σε ...ευκολότερη θέση;


Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι δυνατόν οι τράπεζες που σχεδιάζουν να αγοράσουν η μια την άλλη, οι πολυεθνικές που κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα και οι βιομηχανίες ή οι εφοπλιστές που έχουν ήδη ένα σωρό φοροαπαλλαγές να είναι σε ...χειρότερη θέση από τους συνταξιούχους;

Αραγε, νομίζουν ότι θα τις ξεχάσει ο ελληνικός λαός αυτές τις προκλήσεις;

Ενωμένοι στην υπεράσπιση του κεφαλαίου

Γρηγοριάδης Κώστας

Περίτρανα απέδειξαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. ότι τους ενώνει η πρόθεσή τους για υπεράσπιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, όταν προχτές, μέρα πανελλαδικής απεργίας, επιτέθηκαν από κοινού εναντίον του ΚΚΕ, χαρακτηρίζοντας τις απόψεις του «επικίνδυνες»!

Αφορμή αποτέλεσε η δήλωση του βουλευτή του ΚΚΕ, Αντώνη Σκυλλάκου, που επισήμανε ότι «σήμερα, ημέρα γενικής απεργίας, δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στις διαδικασίες της Βουλής. Θα είμαστε έξω μαζί με τους απεργούς. Θα έπρεπε αυτό να ληφθεί υπόψη για τη λειτουργία της Βουλής και γενικά όταν είναι τέτοιας έκτασης οι γενικές απεργίες δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο η Βουλή πρέπει να συνεδριάζει».

Παίρνοντας το λόγο, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χ. Καστανίδης δήλωσε ότι «η καθημερινή δημόσια ζωή πειθαρχεί στη λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος και θα πρέπει και ο δημόσιος λόγος μας να είναι προσεκτικός και να έχει μέτρο», προσθέτοντας πως «είναι προφανές ότι τέτοιου είδους απόψεις, πέραν του γεγονότος ότι εκφεύγουν του μέτρου, είναι και επικίνδυνες». Ο υπουργός μιας επικίνδυνης για το λαό κυβέρνησης που του τσακίζει τη ζωή χαρακτηρίζει επικίνδυνη τη συμμετοχή των βουλευτών στην απεργία μαζί με το λαό. Και ύστερα σου λένε ότι η Βουλή τους είναι για το λαό. Παραμύθια. Με το κεφάλαιο είναι. Στην ίδια ακριβώς λογική κινήθηκε και ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Ν. Δένδιας, λέγοντας ότι «δημιουργείται μια οιονεί επικινδυνότητα από την πρόταση που ανέπτυξε ο αγαπητός συνάδελφος Αντώνης Σκυλλάκος», υποστηρίζοντας ότι «αν η Βουλή καθιερώσει μια τέτοια τακτική, φοβάμαι ότι θα πρόκειται για ολέθριο και αντισυνταγματικό ολίσθημα». Από κοντά και ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Α. Κολοκοτρώνης, που επισήμανε ότι «η δημοκρατία δεν απεργεί», προσθέτοντας πως «υπάρχει και ένα ζήτημα, της πρόκλησης του λαού σε στάση». Αυτός έτσι κι αλλιώς είναι με το «γύψο».

Είναι βέβαιο ότι τις απόψεις του ΚΚΕ, τις θεωρούν επικίνδυνες. Για τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, ευρωπαϊκού και εγχώριου, και όχι για το λαό, αφού όλοι αυτοί είναι ενάντιά του. Οπως το εκφράζουν μέσα από τις πολιτικές που νομοθετούν από κοινού τα παραπάνω κόμματα στο όνομα των μνημονίων και του ευρωμονόδρομου...

«Διά χειρός» πλουτοκρατίας

Κοινό μυστικό είναι ο τρόπος που γράφονται τα προγράμματα των αστικών κομμάτων αλλά είναι χρήσιμο να αναφέρονται κατά διαστήματα μερικά χειροπιαστά παραδείγματα. Ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, ενόψει της παρουσίασης στις αρχές Απρίλη του επικαιροποιημένου σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, το «Ζάππειο 2» όπως ο ίδιος το έχει αποκαλέσει, είχε την περασμένη Τρίτη πολύωρη συνάντηση με τα μέλη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών. Οπως δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, Γ. Μιχελάκης, «αυτό που τους ζητήσαμε είναι να μας δώσουν συγκεκριμένες προτάσεις για να μπορέσουμε να κάνουμε μια αξιολόγηση και για να δούμε πώς μπορούμε να εντάξουμε κάποια από αυτά τα θέματα σ' αυτό που λέμε "Ζάππειο 2", στο επικαιροποιημένο οικονομικό πρόγραμμα της ΝΔ, για το οποίο δουλεύει, ήδη, η ομάδα εργασίας»! Φυσικά, κανένας δεν αμφέβαλλε ότι αυτό πάντα συνέβαινε, αλλά τώρα πλέον το ομολογούν απροκάλυπτα. Τα προγράμματα και οι θέσεις τους γράφονται με γνώμονα το μακροπρόθεσμο συμφέρον της πλουτοκρατίας, συνυπολογίζοντας, όποτε αυτό είναι εφικτό, και επιμέρους αιτήματα επιχειρηματικών φορέων. Αξίζει, με την ευκαιρία, να αναφερθεί ένα ακόμα παράδειγμα μόνο από τις χτεσινές παρεμβάσεις της ηγεσίας της ΝΔ, που ζήτησε ευθέως να στηριχθεί η ελληνική ναυτιλία, δηλαδή να δοθούν και άλλα προνόμια και φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, επειδή μειώθηκε ο αριθμός των πλοίων που φέρουν την ελληνική σημαία. Το αστείο είναι ότι την ίδια στιγμή ο Αντ. Σαμαράς αρέσκεται να αναπαράγει συχνά το παραμύθι ότι τάχα «η ΝΔ είναι λαϊκό κόμμα». Ούτε καν σαν κρύο ανέκδοτο δεν ακούγεται...

Μπέρδεψε το μπόι με τον ίσκιο της...

Φαίνεται πως η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ) έχει μπερδέψει το μπόι της με τον ίσκιο της και με ύφος περισπούδαστο αναλύει, σε ανακοίνωσή της, τα «νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά» της απεργίας, όπως τα «εξαιρετικά μεγάλα απεργιακά ποσοστά ιδιαίτερα στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες», η «μεγάλη συμμετοχή σωματείων, ομοσπονδιών και απλού λαϊκού κόσμου».

Οντως, υπήρξαν αυτά τα χαρακτηριστικά. Ωστόσο, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» πότε βρέθηκε τελευταία φορά στις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες οργανώνοντας τους εργαζόμενους; Πότε συνέβαλε, ώστε η απεργία να οργανωθεί από τα κάτω με γενικές συνελεύσεις και συσκέψεις στους χώρους δουλειάς; Αντίθετα, σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ., στην Αγροτική Τράπεζα), προσπάθησε να μπλοκάρει τη ΓΣ επειδή έγινε με πρωτοβουλία των ταξικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα, η ΑΠ «ξεχνά» πως με λύσσα έδωσε αγώνα για να μην προκηρυχτεί απεργία στις 10 Φλεβάρη.

Στην ίδια ανακοίνωση, καλεί τις «δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς» «να επιμείνουν σε ενωτικές και συντονισμένες παρεμβάσεις», ενώ η παράταξη του ΣΥΝ σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα, μοσπονδίες, Συνδικάτα συμμετέχει στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ και υψώνουν κοινό τείχος απέναντι στο ΠΑΜΕ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ακόμα πιο θαρραλέα βήματα

Η επιτυχία της προχτεσινής απεργίας και η μεγάλη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, στην Αθήνα και την υπόλοιπη χώρα, αποτελούν μιαν ακόμα απόδειξη των θετικών διεργασιών που εξελίσσονται στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων. Σ' αυτήν την επιτυχία, καθοριστική συμβολή είχε το ΠΑΜΕ, που όλο το προηγούμενο διάστημα συνέβαλε στην αφύπνιση, στην οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζομένων, με παρεμβάσεις στους τόπους δουλειάς, ανάπτυξη της δράσης των λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές, μέσα από τη δουλειά για τη συσπείρωση και οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας μέσα από τις γραμμές του ΜΑΣ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ.

Το γεγονός ότι η πολύμορφη αγωνιστική δραστηριότητα καρπίζει, αποτελεί ένα το κρατούμενο για το ξεδίπλωμα μιας ακόμα πλατύτερης και πιο έντονης πολιτικά δουλειάς στους τόπους εργασίας, στις γειτονιές, στην ύπαιθρο, στους χώρους μάθησης κ.α. Βασικός μοχλός, και, ταυτόχρονα, στόχος, για την ανάπτυξη μιας τέτοιας, ανεβασμένης ποιοτικά και ποσοτικά, δουλειάς, είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους τόπους δουλειάς την υπόθεση στα χέρια τους. Να αποτιμήσουν την απεργία, να οργανώσουν την κλιμάκωση. Το ίδιο και τα ταξικά σωματεία, με συσκέψεις, συνελεύσεις των μελών τους, για να δυναμώνει ολοένα και πιο αποφασιστικά η οργάνωση και η συμμετοχή. Να διαμορφωθούν πόλοι ταξικής συσπείρωσης μέσα από επιτροπές αγώνα, να προχωρήσει η οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων στα ταξικά σωματεία, να ενισχύεται η συλλογικά οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή σε κάθε τόπο δουλειάς, ενάντια στις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, στις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, στις ανατροπές σε Υγεία και Παιδεία, σε κάθε άλλο μέτωπο.

Μπορεί και πρέπει να γίνει ένα θαρραλέο βήμα προς τα μπρος, με τη συσπείρωση όλο και περισσότερων εργατικών και λαϊκών δυνάμεων στο πολιτικό κάλεσμα του ΚΚΕ, σε ανυπακοή συνολικά στην αντιλαϊκή πολιτική. Που σημαίνει, να χειραφετηθούν οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα από την αστική πολιτική, που θέλει το λαό υποταγμένο στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Να απεγκλωβιστούν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα: Τόσο από τη λογική των εργατοπατέρων, που θέλουν να μετατρέψουν τη λαϊκή οργή σε συναίνεση στη βάρβαρη πολιτική, όσο και από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που επιδιώκουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να πληρώσει το «μάρμαρο» της κρίσης ο λαός. Αυτήν τη λογική εξυπηρετούν και διάφορες «αριστερούτσικες» δυνάμεις, ορισμένες και με αντικαπιταλιστική φρασεολογία, που παραπλανούν το λαό και τον εγκλωβίζουν στη «διεκδίκηση» μιας διαφορετικής διαχείρισης του καπιταλισμού.

Οσο προχωράει η αφύπνιση των εργατοϋπαλλήλων, των λαϊκών στρωμάτων από το δήθεν μονόδρομο της αντιλαϊκής πολιτικής, όσο βαθαίνει η οργάνωση του λαού και η συσπείρωσή του με τις ταξικές δυνάμεις, η λαϊκή οργή θα παίρνει και πιο απτά χαρακτηριστικά, με τη μαζικοποίηση των εργατικών αγώνων, με την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού της πάλης. Οσο προχωράει στην πράξη η αλλαγή των συσχετισμών, που σήμερα είναι διαμορφωμένοι σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, τόσο θα γίνεται και πιο ρεαλιστική η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι, θα μπαίνει στην ημερήσια διάταξη, όχι μόνο ως αναγκαία, αλλά και ως ρεαλιστική, η πολιτική πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ