Ενα σκοτεινό νέφος στην καρδιά του Νεφελώματος του Αετού παρέμενε άγνωστο μέχρι που το Διαστημικό Παρατηρητήριο Χέρσελ στράφηκε προς το μέρος του. Το νεφέλωμα αυτό βρίσκεται σε απόσταση 1.000 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Αετού. Τα τηλεσκόπια δεν μπορούσαν να διαπεράσουν τα παχιά σκοτεινά νέφη στο κέντρο αυτού του τόπου σχηματισμού νέων άστρων. Ομως το τηλεσκόπιο Χέρσελ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) χρησιμοποίησε τη δυνατότητά του να βλέπει στο απώτατο υπέρυθρο, καταγράφοντας τις υπέρυθρες ακτίνες που προέρχονται από το εσωτερικό του πυκνού κεντρικού νέφους και έχουν την ικανότητα να διαπερνούν τέτοια εμπόδια.

Η φωτογραφία του Χέρσελ, το οποίο τέθηκε σε τροχιά το Μάη του 2009, αποκαλύπτει σε μια περιοχή μήκους 65 ετών φωτός 700 νεοσχηματισμένα άστρα, που απλώνονται κατά μήκος νηματίων σκόνης (ένα έτος φωτός είναι περίπου 10 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα). Η σκόνη και τα αέρια κατά μήκος των νηματίων είναι σε διάφορα στάδια συμπύκνωσης, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται στο μέλλον να οδηγήσουν στο σχηματισμό πολλών ακόμα αστεριών. Οταν αυτές οι συμπυκνώσεις καταρρεύσουν κάτω από το βάρος τους ανεβάζοντας τη θερμοκρασία μέχρι του σημείου να αρχίσουν πυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης, τότε έχουν πια μετατραπεί σε πραγματικά άστρα.

Στη φωτογραφία, οι δύο πιο φωτεινές γαλαζωπές περιοχές, είναι μέρη όπου μεγάλα νεοσχηματισμένα άστρα κάνουν με την ακτινοβολία τους το αέριο υδρογόνο που τα περιβάλλει να λάμπει.

Καλλιτεχνική απεικόνιση του GJ 1214b και του νάνου ήλιου του

Οι επιστήμονες είναι βέβαιοι για την ύπαρξη νερού, αλλά δεν ξέρουν τη φυσική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, στερεή ή υγρή. Ο GJ 1214b έχει περίπου τριπλάσιο όγκο από τη Γη και 6,5 φορές μεγαλύτερη μάζα. Είναι ο δεύτερος μικρότερος πετρώδης πλανήτης που ανακαλύπτεται σε άλλο ηλιακό σύστημα, μετά από τον CoRoT-7b που έχει 1,7 φορές μεγαλύτερο όγκο και 5 φορές μεγαλύτερη μάζα από τη Γη. Μια άλλη ιδιαιτερότητά του είναι ότι εμφανίζει μερικές εκλείψεις ή μεταβάσεις μπροστά από το άστρο του όπως φαίνεται από τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι συμπτωματικά η Γη, ο GJ 1214b και ο κόκκινος νάνος που τον φωτίζει βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο. Είναι ακριβώς αυτή η ευτυχής συγκυρία που επιτρέπει στους αστρονόμους να υπολογίσουν με αρκετή ακρίβεια το μέγεθος και την πυκνότητα του πλανήτη. Με βάση αυτούς τους υπολογισμούς ορισμένοι ερευνητές θεωρούν ότι πρόκειται για πλανήτη καλυμμένο με νερό και ένα στερεό πυρήνα στο κέντρο. Γύρω από τη νέα μεγα-Γη υπάρχει ατμόσφαιρα υδρογόνου και ηλίου.

Κανονικά, ένας πλανήτης που βρίσκεται τόσο κοντά όσο ο GJ 1214b σε ένα άστρο όπως ο κόκκινος νάνος του, θα έπρεπε να είναι τόσο θερμός που όλο το νερό του να βρίσκεται σε αέρια μορφή. Ομως, αρκετοί επιστήμονες εκτιμούν ότι η πυκνή ατμόσφαιρα δημιουργεί συνθήκες υψηλής πίεσης που επιτρέπουν στο νερό να παραμένει σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του. Δε λείπουν και εκείνοι που θεωρούν ως πιθανότερο το νερό να κάνει στον GJ 1214b έναν κύκλο ανάμεσα στη στερεή και την αέρια μορφή, περνώντας ίσως από μια ειδική φυσική κατάσταση, την κατάσταση υπερρευστού.

Η ύπαρξη πυκνής ατμόσφαιρας έχει ως αρνητική συνέπεια η ατμοσφαιρική πίεση να είναι ανάλογη με εκείνη στα βάθη των γήινων θαλασσών, κάνοντας ενδεχομένως δύσκολη την εμφάνιση ζωής. Επιπλέον, εμποδίζει τη λιγοστή ακτινοβολία από το άστρο να φτάσει στην επιφάνεια (ο κόκκινος νάνος εκπέμπει μόλις 3 χιλιοστά της ακτινοβολίας που εκπέμπει ο δικός μας Ηλιος).

Αν και ο GJ 1214b είναι μέχρι στιγμής ο εξωπλανήτης που μοιάζει περισσότερο με τη Γη απ' όσους έχουν ανακαλυφθεί έως τώρα, διαφέρει σε ένα πολύ κρίσιμο στοιχείο: Δεν περιφέρεται γύρω από το άστρο του σε απόσταση που του επιτρέπει να είναι κατοικήσιμος.

Η νέα μεγα-Γη δεν ανακαλύφθηκε από κάποιο τροχιακό τηλεσκόπιο, αλλά από τη συνδυασμένη παρατήρηση με μια ομάδα μικρών επίγειων τηλεσκοπίων.