MotionTeam |
Συγκεκριμένα, προσήλθαν στις κάλπες, σε μία μέρα, 132.926 εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και καθηγητές.
Οι αρχαιρεσίες αυτές ήταν οι πρώτες μετά τις βουλευτικές εκλογές. Πραγματοποιήθηκαν ενιαία, πανελλαδικά, είναι μαζικές και ως εκ τούτου, μπορούν να αποτυπώσουν, ως ένα βαθμό, την πολιτική συμπεριφορά ενός κλάδου.
Στις εκλογές αυτές, το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ διατήρησε τις ίδιες περίπου δυνάμεις, καταγράφοντας μικρές απώλειες. Στους μεν δάσκαλους, της τάξης του 0,36%, στους δε καθηγητές της τάξης του 0,71%.
Διατήρησε σε μεγάλο βαθμό την άνοδο που κατέγραψε στις αντίστοιχες εκλογές του 2010. Επανεξέλεξε όσους αιρετούς είχε εκλέξει το 2010, αλλά και άλλους (Λευκάδα, Ζάκυνθο, Θεσπρωτία, Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου).
Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν εύκολο. Πάμε κόντρα στο ρεύμα. Παρά ταύτα, διαψεύστηκαν άσπονδοι εχθροί και «φίλοι» που ανέμεναν και ήλπιζαν σε μια πολύ μεγάλη, θεαματική πτώση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Ηταν έτοιμες μάλιστα και οι σχετικές «περισπούδαστες» αναλύσεις, για την πτωτική τάχα πορεία των ψηφοδελτίων που στήριξε το ΠΑΜΕ.
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι για τα δόντια τους.
Στις εκλογές αυτές κατέγραψαν μεγάλη πτώση κύρια οι δυνάμεις της ΠΑΣΚ (11,75% σε καθηγητές και δασκάλους). Η πτώση αυτή σηματοδοτεί τον απεγκλωβισμό χιλιάδων εκπαιδευτικών από την επιρροή του ΠΑΣΟΚ.
Ταυτόχρονα, είναι φανερό ότι δυναμώνουν και οι αυταπάτες για μια άλλη διαχείριση της κρίσης, στα πλαίσια του συστήματος, για μια πιο «καλή διαπραγμάτευση». Γενικότερα, για μια «λύση» που θα ανακουφίζει τάχα τους εργαζόμενους, χωρίς όμως σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ.
Το ρεύμα αυτό καρπώθηκε και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (κατέγραψε άνοδο, 1,97% στους δασκάλους και 4,82% στους καθηγητές).
Στην ενίσχυση του ρεύματος αυτού συμβάλλουν, με τη διαχειριστική τους γραμμή και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (καταγράφουν άνοδο 2,37% στους καθηγητές και 4,02% στους δασκάλους). Από τη ενίσχυση του ρεύματος αυτού καρπώνονται εκλογικά οφέλη.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ αποτελούν πια συγκοινωνούντα δοχεία. Συγκλίνουν στο κίνημα στη βασική πολιτική γραμμή για «ανατροπή της κυβέρνησης», για διαχείριση της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος.
Βρίσκονται, όπως λένε, «στην ίδια, αγωνιστική πλευρά (δήλωση του εκπροσώπου των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, Ιούλιος 2011)».
Στη βάση αυτή, σε 41 ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ και 6 ΑΠΥΣΠΕ/ΑΠΥΣΔΕ κατέβηκαν από κοινού. Σε πολλές περιπτώσεις μαζί και με συνδικαλιστές της ΔΗΜΑΡ! Για τα κεντρικά υπηρεσιακά συμβούλια, ωστόσο, κατέβηκαν χώρια. Ο καιροσκοπισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ δεν καρπώθηκαν συνολικά την πτώση των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Σημαντικά ποσοστά λαμβάνουν και ψηφοδέλτια του τύπου «Ολοι μαζί», «Ανεξάρτητοι», «Πειρατές», πρώην ΠΑΣΚίτες-ΔΑΚίτες που τώρα κατεβαίνουν σαν ακομμάτιστοι κλπ... Αυξημένα είναι και τα άκυρα. Το πολιτικό αυτό φαινόμενο αποτελεί αντανάκλαση των «πλατειών», της «μούντζας» και των αντιδραστικών συνθημάτων που καλλιεργήθηκαν εκεί, με τη συμμετοχή και της Χρυσής Αυγής, όπως «έξω τα κόμματα»... Καλούμε και πάλι κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό να σκεφτεί: Και τότε πήγαμε κόντρα στο ρεύμα. Με κόστος μπροστά στα συνέδρια των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ (Ιούνιος 2010). Δεν κάναμε πίσω, μιλήσαμε καθαρά. Ποιος δικαιώθηκε; Ποιος προφύλαξε το κίνημα;
Το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια φανερώνει ότι και στον κλάδο των εκπαιδευτικών, υπάρχουν οι απαραίτητες εκείνες δυνάμεις, που είναι σε θέση να παίξουν αποφασιστικό ρόλο για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών, σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Με απλά λόγια, υπάρχει καλή «μαγιά».
Ωστόσο, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Για το λόγο αυτό, πρέπει να απευθυνθούμε θαρρετά σε κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό και να θέσουμε τα εξής ερωτήματα:
Η ζωή απέδειξε ότι αυτή η γραμμή στο κίνημα έχει χρεοκοπήσει. Εχει χρεοκοπήσει και στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Μας οδηγεί από ήττα σε ήττα. Η γραμμή στο κίνημα που μπορεί να φέρει σήμερα νίκες, έστω και επιμέρους, έστω και προσωρινές, είναι η γραμμή του ταξικού κινήματος, η γραμμή του ΠΑΜΕ. Που στη σημαία του αναγράφει: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Που παλεύει για τη συμμαχία και την κοινή δράση εκπαιδευτικών, εργατών, γονιών, μαθητών, για κάθε λαϊκό πρόβλημα και ταυτόχρονα δίνει την προοπτική της φιλολαϊκής ανάπτυξης.
Από αυτή τη σκοπιά, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων Διοικητικών Συμβουλίων στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους, που διεξάγονται αυτές τις μέρες, έχουν ξεχωριστή σημασία. Η ανασύνταξη του κινήματος, η ισχυροποίηση του ταξικού προσανατολισμού, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης σε κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο, παραμένει το κεντρικό μας καθήκον.
Το τι μέλλει γενέσθαι είναι ξεκάθαρο. Οι δαπάνες μειώνονται και οι αναδιαρθρώσεις προχωρούν, με συγχωνεύσεις, βιβλία που θα χρεώνονται, περικοπές μισθολογικού κόστους, απολύσεις εκπαιδευτικών, δήμους υπό επιτήρηση, με παραπέρα κτιριολογική εγκατάλειψη των σχολείων, υποβάθμιση και ανταποδοτικότητα των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα)...
Και όλα αυτά ενώ το 1/3 των μαθητών ζουν στο όριο ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 13,1% των μαθητών στην Ελλάδα εγκαταλείπουν το σχολείο. Το 70% αυτών των μαθητών εισέρχονται στην αγορά εργασίας άμεσα, ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό.
«Να βοηθήσουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί... να είναι πιο ενεργητικοί» λένε κυβέρνηση, δημοτικοί άρχοντες, ΜΜΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του οπορτουνισμού που δρουν μέσα στους εκπαιδευτικούς και τους συλλόγους γονέων. Και εννοούν να βάλουμε το χέρι σε μια τσέπη στερεμένη, να γίνουμε καλός αγωγός για την είσοδο επιχειρήσεων στο σχολείο και να υιοθετήσουμε έναν «εξαναγκαστικό» εθελοντισμό. Ολο αυτό το ονομάζουν συμμετοχικότητα!
Αποκαλυπτικά τα ίδια τους τα λόγια: «Υπάρχει ανάγκη για νέους ευεργέτες όπως ο Συγγρός κλπ.», «Κάντε συσσίτια στα σχολεία...», να ταΐσουμε τα παιδιά μας μέσω «των Δήμων, βεβαίως και των ΜΚΟ...» (Α. Διαμαντοπούλου). «Μπορούμε να αυξήσουμε τον πλούτο που μπορεί να παράγει ένα σχολείο συνδεδεμένο με την τοπική κοινωνία για να είναι οικονομικά αυτόνομο» (ο νυν υπουργός Παιδείας). Αλλά και η ίδια η τρόικα αναφώνησε: φυτέψτε φωτοβολταϊκά στις σχολικές στέγες... Πολλοί Δήμοι είναι πρωτοπόροι σ' αυτήν τη λογική.
Μέσα στα πολλά προβλήματα που έχει ο γονιός (φτώχεια, δάνεια, λογαριασμοί, έξοδα κλπ.), θέλει το παιδί του να είναι «τακτοποιημένο» για όσες ώρες βρίσκεται στο σχολείο. Δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή του και προσωπική εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες, γιατί οι γνωστοί εργατοπατέρες διαστρέβλωσαν και ενσωμάτωσαν το κίνημα. Κάπως έτσι αυτός ο γονιός αναφωνεί «εντάξει, δίκιο έχετε, αλλά ας κάνουμε κάτι για να λυθεί άμεσα το πρόβλημα και βλέπουμε».
Τι κατάφεραν τελικά; ΤΑΪΣΑΝ ΤΟ ΘΗΡΙΟ! Εβαλαν - συνειδητά ή ασυνείδητα, πλάτη στην εφαρμογή του αποκεντρωμένου νέου σχολείου της αγοράς. Δικαίωσαν το «όλοι μαζί τα φάγαμε - όλοι μαζί να την πληρώσουμε». Διευκόλυναν αυτούς που τώρα λένε «μπορείτε και με λιγότερα»...
Ετσι, για παράδειγμα, όσοι σύλλογοι:
-- Πλήρωσαν για την καθαρίστρια ή την τραπεζοκόμο, αδυνάτιζαν το κίνημα, που την ίδια στιγμή καλούσε για άμεσα μόνιμους διορισμούς... τώρα, μέσα στην κρίση πια, μένουν με βρώμικα σχολεία και ατάιστα παιδιά.
-- Προσέτρεξαν σε χορηγούς για κάθε σχολική ανάγκη, τώρα σοκάρονται από τις περιπτώσεις της ΣΟΥΛΑΣ και του ΝΑΤΟ, που «αγκαλιάζουν» τα σχολεία της Πάτρας ή των Χανίων.
-- Εκαναν τον εισπράκτορα στα Νηπιαγωγεία για να αγοραστούν τα αναλώσιμα, κατάφεραν να χωρίσουν τους γονείς σε «καλούς» και «κακούς», που τσακώνονται μεταξύ τους τίνος παιδιού είναι ο μαρκαδόρος...
-- Εβαψαν μόνοι τους τα σχολεία τους ή καθάρισαν μόνοι τους το γειτονικό τους πάρκο και διευκόλυναν τους δήμους να μιλάνε για περίσσεμα προσωπικού και να θεωρούνται σπατάλη τα χρήματα της ΣΑΤΑ για τα σχολεία, τώρα πια πέφτουν βροχή οι σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών...
-- Επέστρεφαν τα σχολικά βιβλία για «οικολογικούς λόγους» ή ζητωκραύγαζαν για το «ψηφιακό σχολείο» ή έτρεξαν να αγοράσουν πέρυσι τα βιβλία που έλλειπαν ή αγόραζαν πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες, στέκουν τώρα αμήχανοι στην εντολή για υποχρεωτική επιστροφή ή και πληρωμή των βιβλίων.
-- Εστηναν city campous ή μίνι αθλητικά - πολιτιστικά κέντρα μέσα στα σχολεία κάνοντας τον εργοδότη, χωρίς να διεκδικούν αντίστοιχες δωρεάν υποδομές από το Δήμο, αναρωτιούνται γιατί έκλεισαν οι δωρεάν αθλοπαιδιές και τα πνευματικά κέντρα στις γειτονιές τους.
-- Συστήνανε ως καλοκάγαθες τις διάφορες ΜΚΟ στους γονείς, τώρα τις παρακολουθούν να ασκούν ρόλο εργοδότη ή και παιδονόμου μέσα στα σχολεία.
-- Αδιαφορούσαν για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τώρα στέκουν με το χαρτί της δικής τους απόλυσης στο χέρι...
Εν τέλει, όσοι Σύλλογοι έβλεπαν τους γονείς ως «χρήμα» (υπάρχουν ακόμα συνδρομές ύψους 20 ευρώ), αναρωτιούνται γιατί δεν πατάει γονιός στη γενική συνέλευση και παρακαλούν τους δημάρχους και τους διευθυντές για συμπόνοια ώστε να πάνε εκδρομή τα παιδιά τους ή να μην κρυώσουν, να μη συγχωνευτούν οι τάξεις τους κλπ.
Οσο ξεδιπλώνονται τα αντιδραστικά μέτρα, τόσο περισσότερο οργανώνονται και μάχονται οι γονείς, τόσο έρχεται στην επιφάνεια η πικρή αλήθεια ότι δεν είμαστε όλοι «απλοί γονείς», πως δεν έχουμε όλοι την ίδια έγνοια «για το καλό των παιδιών», πως «το καλό των παιδιών» δεν το εννοούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Υπάρχουν και συγκεκριμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις γονέων που ταΐζουν αυταπάτες τους γονείς, πως... ακόμα και κάτω από την μπότα των ευρωμονόδρομων και των μνημονίων «κάποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν». Στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά μέτρα, πότε κατηγορηματικά και πότε με «κριτική» στα επουσιώδη, ασκώντας κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκρυβαν τις αλλαγές που έρχονταν, διασπούσαν την ενότητα του κινήματος. Εδιναν πάτημα στο υπουργείο να μιλά για νόμιμες και παράνομες τακτικές, δείχνοντας εκείνους τους συλλόγους, ενώσεις, ομοσπονδίες και τους γονείς που συμπαρατάσσονταν με την αγωνιστική, διεκδικητική, στάση που πρόβαλε η ΑΣΓΜΕ. Πάνω στις πιο κρίσιμες καμπές του κινήματος έγραφαν για το «αδειανό πουκάμισο της ΑΣΓΜΕ» και έστηναν ΑΝΤΙ-ΑΣΓΜΕ παραμάγαζα με συλλόγους - «σφραγίδες» και δημάρχους. Συχνά - πυκνά αντάλλαξαν τα «παράσημα συμμετοχικότητας» με οφίτσια στους δήμους ή σε άλλες θέσεις - κλειδιά του συστήματος.
ΑΡΑ, ΝΑΙ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΟΛΟΙ οι γονείς που ζούμε από τον ιδρώτα μας, αρκεί να στείλουμε στον πάτο του κινήματος όλους όσους υπονομεύουν την ενότητα ή προωθούν μια ενότητα στη βάση της υλοποίησης αυτής της αντιλαϊκής - μετεκπαιδευτικής πολιτικής.
Είναι χρέος του καθένα από μας να αρχίσει να ξεκαθαρίζει τις πολιτικές που τον συμφέρουν και να πάρει τη θέση του στους αγώνες. Δεν δικαιούμαστε να λέμε «δεν ξέραμε»... Να ξαναμπούμε μέσα στα σχολεία με βαθιά πολιτική άποψη παίρνοντας εκδίκηση απ' όλους όσους σέρβιραν χρόνια τώρα το «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι» ή το «έξω τα κόμματα από τα σχολεία» και έβαλαν τη φτώχεια, την αμορφωσιά και τη Χρυσή Αυγή από το παράθυρο!
Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχουμε εμπειρία και δράση. Αυτό βγαίνει από όλους αυτούς τους γονείς και τους συλλόγους τους που οργανωμένα πάλεψαν να πάει και το τελευταίο ευρώ των σχολικών επιτροπών για τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων και των μαθητών, (π.χ. δωρεάν φωτοτυπίες των περσινών βιβλίων, αναλώσιμα για όλα τα παιδιά, δωρεάν ξενόγλωσσα για την α' Λυκείου, δωρεάν εκδρομές κ.ά.), πίεσαν τις Διευθύνσεις και το υπουργείο για να καλυφθούν εκπαιδευτικά κενά, αναχαίτισαν συμπτύξεις και συγχωνεύσεις, προειδοποίησαν για τη θέρμανση και τη μεταφορά κερδίζοντας επιπλέον χρηματοδότηση, εξασφάλισαν ένα γεύμα για τα παιδιά που υποσιτίζονται, εμβολιασμό και πιστοποιητικά χωρίς προϋποθέσεις, τρομοκράτησαν κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν τους μαθητές και τους γονείς που αγωνίζονται, απέτρεψαν το κλείσιμο παιδικών σταθμών, κράτησαν όρθιο ένα ειδικό σχολείο, απέτρεψαν το κλείσιμο παραρτήματος ΙΚΑ κλπ.
Ομως δεν αρκούν αυτά. Οι κομμουνιστές μαζί με τους αγωνιστές και τους ριζοσπάστες γονείς θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε οι φορείς του γονεϊκού κινήματος να αποτελέσουν φορείς αγωνιστικής συσπείρωσης και δράσης. Δεν μπορεί να είναι οι σύλλογοι ούτε ΜΚΟ, ούτε φορείς ενσωμάτωσης και υποταγής. Ούτε «μεταξικοί» παιδονόμοι, να συνδιαμορφώνουν με τους διευθυντές σχέδια αντιμετώπισης κρίσεων και παρεμβάσεις «προληπτικού» χαρακτήρα, που ποινικοποιούν τους αγώνες μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών. Δεν είναι εταιρείες να έχουν ΑΦΜ, να ασκούν επιχειρηματικές συναλλαγές. Δεν είναι εργοδότες και εισπράκτορες. Οι σύλλογοι δεν συμμετέχουν σε φιέστες και μπουφέδες που πλασάρουν τον κοινωνικό διάλογο μέσα στη σχολική κοινότητα. Δεν πρέπει να συμμετέχουν τόσο στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας όσο και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι σύλλογοι δεν έχουν την πολυτέλεια να κλείνουν τα μάτια στον εκμαυλισμό των νεανικών συνειδήσεων, την παραχάραξη της Ιστορίας, τη διαμόρφωση υποταγμένων νέων ανθρώπων. Οφείλουν να έχουν ασίγαστό μίσος για το φασισμό. Ασίγαστο πόλεμο με τη ναρκω-κουλτούρα.
Οσοι θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας σ' έναν καλύτερο κόσμο. Οφείλουμε να συντονίσουμε τα βήματά μας μαζί τους και να διεκδικήσουμε την Παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.