Κυριακή 25 Νοέμβρη 2012
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΠΑΙΔΕΙΑ
Για τις εκλογές στα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών

MotionTeam

Στις 5 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκαν οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων Υπηρεσιακών Συμβουλίων στους εκπαιδευτικούς.

Συγκεκριμένα, προσήλθαν στις κάλπες, σε μία μέρα, 132.926 εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι και καθηγητές.

Οι αρχαιρεσίες αυτές ήταν οι πρώτες μετά τις βουλευτικές εκλογές. Πραγματοποιήθηκαν ενιαία, πανελλαδικά, είναι μαζικές και ως εκ τούτου, μπορούν να αποτυπώσουν, ως ένα βαθμό, την πολιτική συμπεριφορά ενός κλάδου.

Στις εκλογές αυτές, το ψηφοδέλτιο που στήριξε το ΠΑΜΕ διατήρησε τις ίδιες περίπου δυνάμεις, καταγράφοντας μικρές απώλειες. Στους μεν δάσκαλους, της τάξης του 0,36%, στους δε καθηγητές της τάξης του 0,71%.

Διατήρησε σε μεγάλο βαθμό την άνοδο που κατέγραψε στις αντίστοιχες εκλογές του 2010. Επανεξέλεξε όσους αιρετούς είχε εκλέξει το 2010, αλλά και άλλους (Λευκάδα, Ζάκυνθο, Θεσπρωτία, Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου).

Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν εύκολο. Πάμε κόντρα στο ρεύμα. Παρά ταύτα, διαψεύστηκαν άσπονδοι εχθροί και «φίλοι» που ανέμεναν και ήλπιζαν σε μια πολύ μεγάλη, θεαματική πτώση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.

Ηταν έτοιμες μάλιστα και οι σχετικές «περισπούδαστες» αναλύσεις, για την πτωτική τάχα πορεία των ψηφοδελτίων που στήριξε το ΠΑΜΕ.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα αποδεικνύεται σκληρό καρύδι για τα δόντια τους.

Αποδεικνύονται ισχυρά και αναντικατάστατα όπλα
  • Οι ίδιες οι θέσεις του ΠΑΜΕ, η ταξική του γραμμή. Η συνέπεια λόγων και έργων, οι εκτιμήσεις του για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, η δυνατότητά του να προβλέπει και να προειδοποιεί. Πέσαμε μέσα σε ό,τι είπαμε εδώ και πολλά χρόνια. Ο κόσμος αυτό το αναγνωρίζει. Ποιος επέμενε ακούραστα να εξηγεί και να αντιπαλεύει την εισβολή των χορηγών στα σχολεία, το πέρασμά τους στους Δήμους; Τι θα σημάνουν για τη μόρφωση των παιδιών του λαού ο «Καλλικράτης», η αποκέντρωση, η διαθεματικότητα, τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τα νέα αναλυτικά προγράμματα; Το 2006, στη μεγάλη απεργία των δασκάλων, λέγαμε ότι δεν μπορεί το περιεχόμενο της απεργίας να είναι μόνο το επίδομα, αλλά συνολικά οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, που ήταν προ των πυλών. Ποιος δικαιώθηκε;
  • Οι θέσεις μας αναδεικνύουν σταθερά τον πραγματικό εχθρό και τη διέξοδο, τη λύση για τους εργαζόμενους. Θέτουμε καθημερινά στο επίκεντρο της συζήτησης το πραγματικό ερώτημα, το πραγματικό δίλημμα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Αναδεικνύουμε συστηματικά την ταξική πλευρά των αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία, το ρόλο και την αποστολή του αστικού σχολείου, που δεν είναι άλλη από τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, από τη διαιώνιση του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, αναδεικνύουμε ότι η προοπτική του καθημερινού αγώνα των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, των συνδικάτων, πρέπει να είναι το σχολείο που έχει ανάγκη ο λαός μας. Η αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, ενιαία Εκπαίδευση, που θα μορφώνει και θα διαπαιδαγωγεί ολόπλευρα τα παιδιά του λαού μας. Από αυτή την σκοπιά, η Παιδεία είναι υπόθεση όλου του λαού. Είμαστε η μόνη δύναμη που έχει τέτοιο προσανατολισμό. Που παλεύει για ένα κίνημα που θα δίνει καθημερινά τη μάχη για να μην περάσουν τα βάρβαρα μέτρα και την ίδια στιγμή, συγκεντρώνει δυνάμεις για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει, για να πάρει τα κλειδιά της οικονομίας και της ανάπτυξης στα χέρια του. Οι θέσεις αυτές ασκούν σημαντική επιρροή, που δεν αποτυπώνονται πάντα σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Ας φανταστεί κάποιος πώς θα ήταν η κατάσταση σήμερα, αν και το ΠΑΜΕ έλεγε πως για την καπιταλιστική κρίση, για τα αμέτρητα λαϊκά βάσανα, ευθύνονται τα golden boys και οι κακοί πολιτικοί, όπως έλεγαν από κοινού όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, όταν ξεσπούσε η καπιταλιστική κρίση. 'Η πως η κρίση σήμερα είναι «κρίση χρέους», όπως λένε από κοινού ο Ομπάμα, η Λαγκάρντ, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, ο Κουβέλης. 'Η πως υπάρχει και «καλή αξιολόγηση», αρκεί να μην χειραγωγεί και να μην οδηγεί σε απολύσεις, όπως πάλι υποστηρίζουν όλες οι άλλες δυνάμεις σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ. Ποια θα ήταν η κατάσταση στο κίνημα; Κάθε τίμιος άνθρωπος, κάθε συνεπής αγωνιστής θα μας γυρνούσε την πλάτη και θα είχε δίκιο.
  • Οι εκατοντάδες νέοι άνθρωποι που συσπειρώθηκαν και σε αυτή τη μάχη, με αυτές τις θέσεις και αυτή τη γραμμή, στα ψηφοδέλτια που στήριξε το ΠΑΜΕ, στις επιτροπές του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών. Η ακούραστη, καθημερινή τους δουλειά, μέσα στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους. Παρά τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, μια σειρά πρωτοβάθμια σωματεία, κάτω από την παρέμβαση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, προχωρούν σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες, γύρω από τα λαϊκά προβλήματα. Οπως αυτά του εμβολιασμού και του υποσιτισμού του μαθητών, των συγχωνεύσεων των σχολείων, του κλεισίματος τμημάτων, της υποχρηματοδότησης των σχολείων κ.ά. Εδώ βρίσκεται, χωρίς υπερβολή, το κλειδί της ανασύνταξης του κινήματος. Πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά, πιο μαχητικά, να μπαίνουν νέες δυνάμεις στον αγώνα, στο πλευρό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και ταυτόχρονα να δυναμώνει ο αγωνιστικός προσανατολισμός των σωματείων. Να κατακτούν καθημερινά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τον πρωτοπόρο ρόλο. Να δημιουργούν γερούς αγωνιστικούς δεσμούς, με εκπαιδευτικούς, που βρίσκονται σε πορεία απεγκλωβισμού από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Να οξύνουν την αντιπαράθεση απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα και στην ανοιχτή υπονόμευση των απεργιακών κινητοποιήσεων από τις άλλες δυνάμεις. Ημασταν η μόνη δύναμη που έδωσε τη μάχη για την επιτυχία των τεσσάρων πανεργατικών απεργιών. Η μόνη δύναμη, που τη μέρα των αρχαιρεσιών, παραμονές της 48ωρης Απεργίας, καλούσε στην Απεργία. Ολες οι άλλες δυνάμεις, από την αρχή της χρονιάς, ασχολούνται αποκλειστικά με τις θεσούλες για τα υπηρεσιακά συμβούλια, με την καρέκλα.

Στις εκλογές αυτές κατέγραψαν μεγάλη πτώση κύρια οι δυνάμεις της ΠΑΣΚ (11,75% σε καθηγητές και δασκάλους). Η πτώση αυτή σηματοδοτεί τον απεγκλωβισμό χιλιάδων εκπαιδευτικών από την επιρροή του ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, είναι φανερό ότι δυναμώνουν και οι αυταπάτες για μια άλλη διαχείριση της κρίσης, στα πλαίσια του συστήματος, για μια πιο «καλή διαπραγμάτευση». Γενικότερα, για μια «λύση» που θα ανακουφίζει τάχα τους εργαζόμενους, χωρίς όμως σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ΕΕ.

Το ρεύμα αυτό καρπώθηκε και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (κατέγραψε άνοδο, 1,97% στους δασκάλους και 4,82% στους καθηγητές).

Στην ενίσχυση του ρεύματος αυτού συμβάλλουν, με τη διαχειριστική τους γραμμή και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (καταγράφουν άνοδο 2,37% στους καθηγητές και 4,02% στους δασκάλους). Από τη ενίσχυση του ρεύματος αυτού καρπώνονται εκλογικά οφέλη.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ αποτελούν πια συγκοινωνούντα δοχεία. Συγκλίνουν στο κίνημα στη βασική πολιτική γραμμή για «ανατροπή της κυβέρνησης», για διαχείριση της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος.

Βρίσκονται, όπως λένε, «στην ίδια, αγωνιστική πλευρά (δήλωση του εκπροσώπου των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, Ιούλιος 2011)».

Στη βάση αυτή, σε 41 ΠΥΣΠΕ/ΠΥΣΔΕ και 6 ΑΠΥΣΠΕ/ΑΠΥΣΔΕ κατέβηκαν από κοινού. Σε πολλές περιπτώσεις μαζί και με συνδικαλιστές της ΔΗΜΑΡ! Για τα κεντρικά υπηρεσιακά συμβούλια, ωστόσο, κατέβηκαν χώρια. Ο καιροσκοπισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ δεν καρπώθηκαν συνολικά την πτώση των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Σημαντικά ποσοστά λαμβάνουν και ψηφοδέλτια του τύπου «Ολοι μαζί», «Ανεξάρτητοι», «Πειρατές», πρώην ΠΑΣΚίτες-ΔΑΚίτες που τώρα κατεβαίνουν σαν ακομμάτιστοι κλπ... Αυξημένα είναι και τα άκυρα. Το πολιτικό αυτό φαινόμενο αποτελεί αντανάκλαση των «πλατειών», της «μούντζας» και των αντιδραστικών συνθημάτων που καλλιεργήθηκαν εκεί, με τη συμμετοχή και της Χρυσής Αυγής, όπως «έξω τα κόμματα»... Καλούμε και πάλι κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό να σκεφτεί: Και τότε πήγαμε κόντρα στο ρεύμα. Με κόστος μπροστά στα συνέδρια των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ (Ιούνιος 2010). Δεν κάναμε πίσω, μιλήσαμε καθαρά. Ποιος δικαιώθηκε; Ποιος προφύλαξε το κίνημα;

Το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια φανερώνει ότι και στον κλάδο των εκπαιδευτικών, υπάρχουν οι απαραίτητες εκείνες δυνάμεις, που είναι σε θέση να παίξουν αποφασιστικό ρόλο για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών, σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής. Με απλά λόγια, υπάρχει καλή «μαγιά».

Από δω και πέρα...

Ωστόσο, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Για το λόγο αυτό, πρέπει να απευθυνθούμε θαρρετά σε κάθε καλοπροαίρετο εκπαιδευτικό και να θέσουμε τα εξής ερωτήματα:

  • Ως πού θα πάει πια αυτή η κατάσταση στο κίνημα των εκπαιδευτικών; Με τις άμαζες Γενικές Συνελεύσεις, με Διοικητικά Συμβούλια, που δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν τον αγώνα; Με Διοικητικά Συμβούλια, που δεν απεργούν (τα παραδείγματα πολλά, από όλη την Ελλάδα και από όλες τις άλλες δυνάμεις), που χύνουν το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων και υπονομεύουν τις απεργίες;
  • Με ποια γραμμή το κίνημα μπορεί σήμερα να γίνει αποτελεσματικό, να βάλει φρένο στα βάρβαρα μέτρα, να αποσπάσει μέτρα ανακούφισης; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που αναγνωρίζει το χρέος και μας καλεί να πληρώσουμε το νόμιμο μέρος του, δηλαδή να πληρώσουμε την καπιταλιστική κρίση; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που λέει «ναι» στην ΕΕ, που λέει ότι για να έχει ο εργάτης δουλειά, πρέπει να πηγαίνουν πρίμα τα κέρδη του αφεντικού του; Μπορεί να γίνει αυτό με ένα κίνημα που παλεύει απλά να αλλάξει ο κυβερνητικός διαχειριστής και καλλιεργεί αυταπάτες ότι χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια, θα φάμε με χρυσά κουτάλια; Οτι με μια άλλη διαχείριση της κρίσης του καπιταλισμού θα έρθουν καλύτερες μέρες;

Η ζωή απέδειξε ότι αυτή η γραμμή στο κίνημα έχει χρεοκοπήσει. Εχει χρεοκοπήσει και στο κίνημα των εκπαιδευτικών. Μας οδηγεί από ήττα σε ήττα. Η γραμμή στο κίνημα που μπορεί να φέρει σήμερα νίκες, έστω και επιμέρους, έστω και προσωρινές, είναι η γραμμή του ταξικού κινήματος, η γραμμή του ΠΑΜΕ. Που στη σημαία του αναγράφει: «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Που παλεύει για τη συμμαχία και την κοινή δράση εκπαιδευτικών, εργατών, γονιών, μαθητών, για κάθε λαϊκό πρόβλημα και ταυτόχρονα δίνει την προοπτική της φιλολαϊκής ανάπτυξης.

Από αυτή τη σκοπιά, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη νέων Διοικητικών Συμβουλίων στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους, που διεξάγονται αυτές τις μέρες, έχουν ξεχωριστή σημασία. Η ανασύνταξη του κινήματος, η ισχυροποίηση του ταξικού προσανατολισμού, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης σε κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο, παραμένει το κεντρικό μας καθήκον.


Βασίλης ΛΥΚΟΥΡΑΣ - Ηλίας ΠΑΤΙΔΗΣ
Μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ και του ΔΣ της ΟΛΜΕ.

Μπροστά στις εκλογές στους Συλλόγους Γονέων

Η φετινή χρονιά είναι εκλογική για τους Συλλόγους Γονέων και είναι πολύ κρίσιμο οι γονείς να δώσουν με μαζικό και αποφασιστικό τρόπο απάντηση αγώνα και ανυπακοής.

Το τι μέλλει γενέσθαι είναι ξεκάθαρο. Οι δαπάνες μειώνονται και οι αναδιαρθρώσεις προχωρούν, με συγχωνεύσεις, βιβλία που θα χρεώνονται, περικοπές μισθολογικού κόστους, απολύσεις εκπαιδευτικών, δήμους υπό επιτήρηση, με παραπέρα κτιριολογική εγκατάλειψη των σχολείων, υποβάθμιση και ανταποδοτικότητα των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα)...

Και όλα αυτά ενώ το 1/3 των μαθητών ζουν στο όριο ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 13,1% των μαθητών στην Ελλάδα εγκαταλείπουν το σχολείο. Το 70% αυτών των μαθητών εισέρχονται στην αγορά εργασίας άμεσα, ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό.

Πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες των σχολείων και οι μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μας;

«Να βοηθήσουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί... να είναι πιο ενεργητικοί» λένε κυβέρνηση, δημοτικοί άρχοντες, ΜΜΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του οπορτουνισμού που δρουν μέσα στους εκπαιδευτικούς και τους συλλόγους γονέων. Και εννοούν να βάλουμε το χέρι σε μια τσέπη στερεμένη, να γίνουμε καλός αγωγός για την είσοδο επιχειρήσεων στο σχολείο και να υιοθετήσουμε έναν «εξαναγκαστικό» εθελοντισμό. Ολο αυτό το ονομάζουν συμμετοχικότητα!

Αποκαλυπτικά τα ίδια τους τα λόγια: «Υπάρχει ανάγκη για νέους ευεργέτες όπως ο Συγγρός κλπ.», «Κάντε συσσίτια στα σχολεία...», να ταΐσουμε τα παιδιά μας μέσω «των Δήμων, βεβαίως και των ΜΚΟ...» (Α. Διαμαντοπούλου). «Μπορούμε να αυξήσουμε τον πλούτο που μπορεί να παράγει ένα σχολείο συνδεδεμένο με την τοπική κοινωνία για να είναι οικονομικά αυτόνομο» (ο νυν υπουργός Παιδείας). Αλλά και η ίδια η τρόικα αναφώνησε: φυτέψτε φωτοβολταϊκά στις σχολικές στέγες... Πολλοί Δήμοι είναι πρωτοπόροι σ' αυτήν τη λογική.

Πού πατάνε αυτές οι λογικές και παρασύρουν ακόμα και καλοπροαίρετους γονείς;

Μέσα στα πολλά προβλήματα που έχει ο γονιός (φτώχεια, δάνεια, λογαριασμοί, έξοδα κλπ.), θέλει το παιδί του να είναι «τακτοποιημένο» για όσες ώρες βρίσκεται στο σχολείο. Δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή του και προσωπική εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες, γιατί οι γνωστοί εργατοπατέρες διαστρέβλωσαν και ενσωμάτωσαν το κίνημα. Κάπως έτσι αυτός ο γονιός αναφωνεί «εντάξει, δίκιο έχετε, αλλά ας κάνουμε κάτι για να λυθεί άμεσα το πρόβλημα και βλέπουμε».

Τι κατάφεραν τελικά; ΤΑΪΣΑΝ ΤΟ ΘΗΡΙΟ! Εβαλαν - συνειδητά ή ασυνείδητα, πλάτη στην εφαρμογή του αποκεντρωμένου νέου σχολείου της αγοράς. Δικαίωσαν το «όλοι μαζί τα φάγαμε - όλοι μαζί να την πληρώσουμε». Διευκόλυναν αυτούς που τώρα λένε «μπορείτε και με λιγότερα»...

Ετσι, για παράδειγμα, όσοι σύλλογοι:

-- Πλήρωσαν για την καθαρίστρια ή την τραπεζοκόμο, αδυνάτιζαν το κίνημα, που την ίδια στιγμή καλούσε για άμεσα μόνιμους διορισμούς... τώρα, μέσα στην κρίση πια, μένουν με βρώμικα σχολεία και ατάιστα παιδιά.

-- Προσέτρεξαν σε χορηγούς για κάθε σχολική ανάγκη, τώρα σοκάρονται από τις περιπτώσεις της ΣΟΥΛΑΣ και του ΝΑΤΟ, που «αγκαλιάζουν» τα σχολεία της Πάτρας ή των Χανίων.

-- Εκαναν τον εισπράκτορα στα Νηπιαγωγεία για να αγοραστούν τα αναλώσιμα, κατάφεραν να χωρίσουν τους γονείς σε «καλούς» και «κακούς», που τσακώνονται μεταξύ τους τίνος παιδιού είναι ο μαρκαδόρος...

-- Εβαψαν μόνοι τους τα σχολεία τους ή καθάρισαν μόνοι τους το γειτονικό τους πάρκο και διευκόλυναν τους δήμους να μιλάνε για περίσσεμα προσωπικού και να θεωρούνται σπατάλη τα χρήματα της ΣΑΤΑ για τα σχολεία, τώρα πια πέφτουν βροχή οι σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών...

-- Επέστρεφαν τα σχολικά βιβλία για «οικολογικούς λόγους» ή ζητωκραύγαζαν για το «ψηφιακό σχολείο» ή έτρεξαν να αγοράσουν πέρυσι τα βιβλία που έλλειπαν ή αγόραζαν πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες, στέκουν τώρα αμήχανοι στην εντολή για υποχρεωτική επιστροφή ή και πληρωμή των βιβλίων.

-- Εστηναν city campous ή μίνι αθλητικά - πολιτιστικά κέντρα μέσα στα σχολεία κάνοντας τον εργοδότη, χωρίς να διεκδικούν αντίστοιχες δωρεάν υποδομές από το Δήμο, αναρωτιούνται γιατί έκλεισαν οι δωρεάν αθλοπαιδιές και τα πνευματικά κέντρα στις γειτονιές τους.

-- Συστήνανε ως καλοκάγαθες τις διάφορες ΜΚΟ στους γονείς, τώρα τις παρακολουθούν να ασκούν ρόλο εργοδότη ή και παιδονόμου μέσα στα σχολεία.

-- Αδιαφορούσαν για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τώρα στέκουν με το χαρτί της δικής τους απόλυσης στο χέρι...

Εν τέλει, όσοι Σύλλογοι έβλεπαν τους γονείς ως «χρήμα» (υπάρχουν ακόμα συνδρομές ύψους 20 ευρώ), αναρωτιούνται γιατί δεν πατάει γονιός στη γενική συνέλευση και παρακαλούν τους δημάρχους και τους διευθυντές για συμπόνοια ώστε να πάνε εκδρομή τα παιδιά τους ή να μην κρυώσουν, να μη συγχωνευτούν οι τάξεις τους κλπ.

Αυτές οι λογικές έχουν πρόσωπο

Οσο ξεδιπλώνονται τα αντιδραστικά μέτρα, τόσο περισσότερο οργανώνονται και μάχονται οι γονείς, τόσο έρχεται στην επιφάνεια η πικρή αλήθεια ότι δεν είμαστε όλοι «απλοί γονείς», πως δεν έχουμε όλοι την ίδια έγνοια «για το καλό των παιδιών», πως «το καλό των παιδιών» δεν το εννοούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχουν και συγκεκριμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις γονέων που ταΐζουν αυταπάτες τους γονείς, πως... ακόμα και κάτω από την μπότα των ευρωμονόδρομων και των μνημονίων «κάποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν». Στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά μέτρα, πότε κατηγορηματικά και πότε με «κριτική» στα επουσιώδη, ασκώντας κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκρυβαν τις αλλαγές που έρχονταν, διασπούσαν την ενότητα του κινήματος. Εδιναν πάτημα στο υπουργείο να μιλά για νόμιμες και παράνομες τακτικές, δείχνοντας εκείνους τους συλλόγους, ενώσεις, ομοσπονδίες και τους γονείς που συμπαρατάσσονταν με την αγωνιστική, διεκδικητική, στάση που πρόβαλε η ΑΣΓΜΕ. Πάνω στις πιο κρίσιμες καμπές του κινήματος έγραφαν για το «αδειανό πουκάμισο της ΑΣΓΜΕ» και έστηναν ΑΝΤΙ-ΑΣΓΜΕ παραμάγαζα με συλλόγους - «σφραγίδες» και δημάρχους. Συχνά - πυκνά αντάλλαξαν τα «παράσημα συμμετοχικότητας» με οφίτσια στους δήμους ή σε άλλες θέσεις - κλειδιά του συστήματος.

Τι κίνημα και συλλόγους γονέων χρειαζόμαστε

ΑΡΑ, ΝΑΙ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΟΛΟΙ οι γονείς που ζούμε από τον ιδρώτα μας, αρκεί να στείλουμε στον πάτο του κινήματος όλους όσους υπονομεύουν την ενότητα ή προωθούν μια ενότητα στη βάση της υλοποίησης αυτής της αντιλαϊκής - μετεκπαιδευτικής πολιτικής.

Είναι χρέος του καθένα από μας να αρχίσει να ξεκαθαρίζει τις πολιτικές που τον συμφέρουν και να πάρει τη θέση του στους αγώνες. Δεν δικαιούμαστε να λέμε «δεν ξέραμε»... Να ξαναμπούμε μέσα στα σχολεία με βαθιά πολιτική άποψη παίρνοντας εκδίκηση απ' όλους όσους σέρβιραν χρόνια τώρα το «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι» ή το «έξω τα κόμματα από τα σχολεία» και έβαλαν τη φτώχεια, την αμορφωσιά και τη Χρυσή Αυγή από το παράθυρο!

Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχουμε εμπειρία και δράση. Αυτό βγαίνει από όλους αυτούς τους γονείς και τους συλλόγους τους που οργανωμένα πάλεψαν να πάει και το τελευταίο ευρώ των σχολικών επιτροπών για τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων και των μαθητών, (π.χ. δωρεάν φωτοτυπίες των περσινών βιβλίων, αναλώσιμα για όλα τα παιδιά, δωρεάν ξενόγλωσσα για την α' Λυκείου, δωρεάν εκδρομές κ.ά.), πίεσαν τις Διευθύνσεις και το υπουργείο για να καλυφθούν εκπαιδευτικά κενά, αναχαίτισαν συμπτύξεις και συγχωνεύσεις, προειδοποίησαν για τη θέρμανση και τη μεταφορά κερδίζοντας επιπλέον χρηματοδότηση, εξασφάλισαν ένα γεύμα για τα παιδιά που υποσιτίζονται, εμβολιασμό και πιστοποιητικά χωρίς προϋποθέσεις, τρομοκράτησαν κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν τους μαθητές και τους γονείς που αγωνίζονται, απέτρεψαν το κλείσιμο παιδικών σταθμών, κράτησαν όρθιο ένα ειδικό σχολείο, απέτρεψαν το κλείσιμο παραρτήματος ΙΚΑ κλπ.

Εχουμε πολλά να κάνουμε

Ομως δεν αρκούν αυτά. Οι κομμουνιστές μαζί με τους αγωνιστές και τους ριζοσπάστες γονείς θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε οι φορείς του γονεϊκού κινήματος να αποτελέσουν φορείς αγωνιστικής συσπείρωσης και δράσης. Δεν μπορεί να είναι οι σύλλογοι ούτε ΜΚΟ, ούτε φορείς ενσωμάτωσης και υποταγής. Ούτε «μεταξικοί» παιδονόμοι, να συνδιαμορφώνουν με τους διευθυντές σχέδια αντιμετώπισης κρίσεων και παρεμβάσεις «προληπτικού» χαρακτήρα, που ποινικοποιούν τους αγώνες μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών. Δεν είναι εταιρείες να έχουν ΑΦΜ, να ασκούν επιχειρηματικές συναλλαγές. Δεν είναι εργοδότες και εισπράκτορες. Οι σύλλογοι δεν συμμετέχουν σε φιέστες και μπουφέδες που πλασάρουν τον κοινωνικό διάλογο μέσα στη σχολική κοινότητα. Δεν πρέπει να συμμετέχουν τόσο στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας όσο και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι σύλλογοι δεν έχουν την πολυτέλεια να κλείνουν τα μάτια στον εκμαυλισμό των νεανικών συνειδήσεων, την παραχάραξη της Ιστορίας, τη διαμόρφωση υποταγμένων νέων ανθρώπων. Οφείλουν να έχουν ασίγαστό μίσος για το φασισμό. Ασίγαστο πόλεμο με τη ναρκω-κουλτούρα.

  • Προετοιμάζουμε τους γονείς για τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αποκαλύπτουμε τους εμπνευστές και τις μύχιες σκέψεις του διαφοροποιημένου σχολείου με πλούτο αποδείξεων που ούτως ή άλλως προσφέρει κάθε μέρα η ζωή. Πέρα όμως από την εμπειρία της καθημερινότητας, φροντίζουμε ώστε να μπολιάζεται η σκέψη και συνείδηση των γονιών με τις ιδέες της ταξικής πάλης, του διεθνισμού, αλλά και με την αξία της μόρφωσης, της γνώσης. Χωρίς αυτά, η δουλειά μας δεν θα πηγαίνει μακριά, θα έχει κοντά ποδάρια.
  • Συντονίζουμε την οργανωμένη ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ, με πολύμορφες δράσεις, με καλύτερη οργάνωση, μεγαλύτερη συμμετοχή, αύξηση της ικανότητας, της διάθεσης για προσφορά. Να επιμείνουμε να βάζουμε τα θέματα της Παιδείας στο κέντρο των αιτημάτων του λαϊκού κινήματος. Μόνοι μας μέσα στους τέσσερις τοίχους του σχολείου, χωρίς επαφή με τις λαϊκές επιτροπές, τα ταξικά σωματεία, τα αγωνιστικά και ριζοσπαστικά προσανατολισμένα 15μελή, είμαστε -στην καλύτερη των περιπτώσεων- «ρομαντικοί αυτόχειρες».
  • Συμβάλλουμε ώστε η αλληλεγγύη να εκφραστεί μέσα στο σχολείο και στη γειτονιά, χωρίς «φιλάνθρωπους», εκκλησίες και ΜΚΟ, ως μέρος του αγώνα για διεκδίκηση και όχι ως μιζέρια.
  • Συμβάλουμε με το προσωπικό μας παράδειγμά στην ανάπτυξη των αξιών του αγώνα και της διεκδίκησης, έτσι που οι νέοι άνθρωποι να αποκτούν τη βαθιά πεποίθηση ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, στη διαμόρφωση ενός πόλου με πολιτιστικό και πολιτισμικό χαρακτήρα, αναδεικνύοντας καλά κρυμμένες ή και δυσφημισμένες αλήθειες και αξίες.

Οσοι θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας σ' έναν καλύτερο κόσμο. Οφείλουμε να συντονίσουμε τα βήματά μας μαζί τους και να διεκδικήσουμε την Παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.


Της
Κανέλας ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ*
* Η Κανέλα Γεωργοπούλου είναι μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ