Δεν είναι στις προθέσεις μου να κάνω διάλεξη για το καταστατικό, ούτε το θεματοφύλακα παριστάνω, αλλά κάνω την επισήμανση αυτή, διότι οι πρόσφατα διαγραμμένοι σύντροφοι σε λάθος, πράγματι, κόμμα εντάχθηκαν! Το να καλύπτεις ενδεχόμενα προσωπικές σου αντιθέσεις με την ηγεσία του κόμματος ντύνοντάς τις με ιδεολογικό, πολιτικό περιεχόμενο, είναι το λιγότερο ανέντιμο. Η ηγεσία του Κόμματος αρέσει δεν αρέσει είναι αυτή που εκλέχτηκε από το 15ο Συνέδριο. Αν δεν έκανε σωστά τη δουλιά της, αν οι θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο βλάπτουν το κόμμα, ε! τότε να αλλάξουμε και ηγεσία και θέσεις, αλλά στα πλαίσια του Συνεδρίου και όχι μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια, τον αστικό Τύπο, τις διαλέξεις, παρέα με χτεσινούς υβριστές και νυν υπερασπιστές!

Δεύτερη επισήμανση. Από το κείμενο των Θέσεων απουσιάζει η αυτοκριτική της ΚΕ, όσον αφορά τα ζητήματα των καταστατικών παραβιάσεων, που σωστά οδήγησε στις πρόσφατες διαγραφές. Η ΚΕ δεν αποφάσισε να τεθούν επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής και Ευρωκοινοβουλευτικής ομάδας του Κόμματος πρώην σύντροφοι - φορείς των διαφορετικών απόψεων; Δε γνώριζε άραγε ότι αυτές οι απόψεις - ενώ υπήρχαν ενδείξεις - ότι αργά ή γρήγορα οι απόψεις αυτές θα αποτελούσαν «πλατφόρμα», δίνοντας όπλα για να χτυπηθεί το κόμμα; «Πλατφόρμα», που αντικειμενικά θέλει να μετατρέψει το Κόμμα σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν υπάρχουν όρια μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και νεοφιλελευθερισμού.

Με τις Θέσεις της ΚΕ συμφωνώ, ωστόσο σε δύο σημεία θέλω να εκθέσω τον προβληματισμό μου. Το ένα έχει να κάνει με το ζήτημα των συμμαχιών και το άλλο, κατά πόσο είναι εφικτό σήμερα, σοσιαλισμός σε μια χώρα. Το ζήτημα των συμμαχιών είναι θεμελιακό για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι αυτονόητο ότι δίχως την ανάπτυξη κοινωνικών συμμαχιών είναι αντικειμενικά δύσκολο -ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες- η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να καταλάβουν την εξουσία. Το Κόμμα στην 83χρονη ιστορία του έχει πλούσια πείρα, θετική και αρνητική. Η τελευταία όμως έχει σημαδέψει το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα. Η συμμαχία με τους φιλελεύθερους το Φλεβάρη του 1936 που πήρε τη μορφή συμφώνου (Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα), είχε σαν αποτέλεσμα, αφού οι 15 βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου ψήφισαν για την εκλογή του Σοφούλη, προέδρου της Βουλής, τα βασικά και ουσιώδη που είχαν συμφωνηθεί δεν εφαρμόστηκαν ποτέ και 11 χρόνια αργότερα ο Σοφούλης, σαν εκφραστής του μοναρχοφασισμού, μας κτύπησε αλύπητα.

Το 1944 έχοντας στην ουσία την εξουσία στα χέρια μας, μέσω του ΕΑΜ, με τις συμφωνίες Λιβάνου και Γκαζέρτας την παραδώσαμε στον Παπανδρέου και τους Εγγλέζους, για να μας πετσοκόψουν αργότερα.

Και φτάνοντας στο 1989, όπου η θέση για συμπαράταξη της Αριστεράς μετατρέπεται σε «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου». Αποτέλεσμα, κόντεψε να διαλυθεί το Κόμμα και όσοι αντιδρούσαμε τότε, οι Ανδρουλάκηδες μας έβλεπαν με μισό μάτι. Στέκομαι στα παραπάνω παραδείγματα, όχι γιατί είμαι αντίθετος στις συμμαχίες, αλλά χίλιες φορές να μη γίνει κανενός είδους συμμαχία είτε σε κοινωνικό είτε σε πολιτικό επίπεδο, ιδίως στο τελευταίο, αν είναι να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του Κόμματος, αν είναι στο όνομα να μη διαλυθεί η συμμαχία να γίνουν υποχωρήσεις σε θεμελιακά για το κόμμα ζητήματα. Ενδεχόμενα εδώ να τεθεί το ερώτημα ότι με τις λογικές της καχυποψίας και έμμονων ιδεών, Μέτωπο δεν κτίζεται. Ναι θα απαντήσω. Ετσι είναι. Ομως δε βλάπτει να έχουμε τα μάτια μας ΟΡΘΑΝΟΙΧΤΑ στο βάθος του χρόνου, διότι όσο αναπτύσσεται το Μέτωπο, τόσο και περισσότεροι θα μας «αγαπούν»!

Οσον αφορά τώρα το δεύτερο σημείο που προβληματίζομαι.

Οι Θέσεις αναφέρουν ότι ο Αγώνας του Μετώπου δεν οδηγεί αναπόφευκτα στο σοσιαλισμό. Ωστόσο, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και συγκυρίες ενδεχόμενα μπορεί να συντελέσει προς το σοσιαλισμό.

Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ζήτημα, κατά πόσο είναι σήμερα εφικτό, ο σοσιαλισμός σε μια χώρα οι θέσεις προς τα εκεί προσανατολίζουν - παίρνοντας υπ' όψη τη γεωπολιτική σημασία της χώρας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Νομίζω ότι το Κόμμα, το συνέδριο πρέπει να απαντήσουν πειστικότερα στο ζήτημα αυτό. Η άποψή μου είναι ότι είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, εκτός εάν βρούμε κοινή γλώσσα με άλλα κομμουνιστικά κόμματα και λέω κοινή γλώσσα, όσον αφορά το ζήτημα εξουσίας, προχωρώντας ταυτόχρονα στη δημιουργία ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ και επεξεργασίας τρόπων, μορφών πάλης, με αυτά τα κομμουνιστικά κόμματα. Μια νέα Διεθνής, π.χ. ώστε αν θεωρηθεί ότι η χώρα μας αποτελεί αδύνατο κρίκο στο σύστημα, να μπορέσει να στεριώσει ο σοσιαλισμός και ταυτόχρονα να υπάρξει αλυσιδωτή αντίδραση ενδεχόμενα και σε άλλες χώρες, όπου θα έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας για επαναστατική κατάσταση. Τέλος, θέλω να θίξω ένα ακόμα ζήτημα. Στο εισαγωγικό κεφάλαιο των Θέσεων μπαίνει το ερώτημα πώς και με ποια κριτήρια θα αναζητήσουμε διεθνείς συμμαχίες για κοινή δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Πιστεύω ότι επιβάλλεται η ανάπτυξη σχέσεων του Κόμματος με τις ηγεσίες των χωρών «τρομοκράτες», καθώς και με αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, που ενώ έχουν θρησκευτική βάση έχουν αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, όπως τα διάφορα κινήματα στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, ανεξάρτητα αν δε συμφωνούμε με την πρακτική τους. Να σημειώσω εδώ ότι το Ισλάμ και ιδιαίτερα οι «Σχισματικοί» Σιίτες δεν αποτελούν θρησκεία, με την έννοια άλλων θρησκειών αλλά κοινωνικό, κατά μια έννοια, κίνημα με θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Ετσι η δημιουργία π.χ. ενός παγκόσμιου αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου και με την ύπαρξη ενιαίου κέντρου καθοδήγησης των κομμουνιστικών κομμάτων, παράλληλα με το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες, ανοίγει ο δρόμος για τη συντριβή του ιμπεριαλισμού γενικά και ειδικά για τη συντριβή της εγχώριας Λούμπεν μεταπρατικής αστικής τάξης της χώρας!

ΚΟΒ ΕΛΠΕ

Αχτίδα Ενέργειας ΚΟΑ

Υ.Γ. Προς ανησυχούντες νυν και τέως συντρόφους. Από πού, άραγε, προκύπτει ότι το ΠΑΜΕ διασπά την ενότητα της εργατικής τάξης; Επειδή έτσι εκτιμούν οι ευρωκατώτεροι υπάλληλοι της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ;

Ο πλούσιος προσυνεδριακός διάλογος, που αναπτύσσεται μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» για το 16ο Συνέδριο του Κόμματος, θα δώσει τη δυνατότητα στο Κόμμα μας να βγάλει τα κατάλληλα συμπεράσματα, θα βάλει στην κριτική σκέψη των μελών, οπαδών και φίλων τη γενικότερη πολιτική του.

Η μελέτη των Θέσεων του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος είναι καθήκον αλλά και υποχρέωση του κάθε μέλους, κάθε οπαδού, κάθε φίλου, αλλά και κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, αφού το ΚΚΕ έτσι και αλλιώς επηρεάζει την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Με την πεποίθηση πως θα μπορούσα να συμβάλω κι εγώ σ' αυτόν τον προβληματισμό, θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις μου.

Σωστά το Κόμμα μας θέτει ως πρώτιστο καθήκον τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Ενας στόχος που έμπαινε και στα προηγούμενα Συνέδρια, όμως σήμερα είναι πολύ καλύτερα επεξεργασμένος.

Ασφαλώς η οικοδόμηση του Μετώπου προϋποθέτει συμμετοχή κινήσεων, ομάδων και μεμονωμένων ανθρώπων, που δε θα συμφωνούν σε όλα με τους κομμουνιστές, που ενδεχόμενα στην πορεία να αλλάξουν γνώμη, ακόμα και να περάσουν στην απέναντι όχθη. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας οδηγεί στο κλείσιμο και πολύ περισσότερο στην άρνηση των συμμαχιών. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατά καιρούς έχουν κατηγορήσει το Κόμμα ότι ακολουθεί πολιτική απομόνωσης, πως η θέση του «πέντε κόμματα δύο πολιτικές» το οδήγησε στο περιθώριο. Το περίεργο είναι πως οι ίδιοι άνθρωποι, όταν το Κόμμα προχωρήσει στην υλοποίηση κάποιων συνεργασιών - εκλογές 1999 - το κατηγορούν για απεμπόληση αρχών, για σύμπλευση με μικροαστικά στοιχεία. Οι σύντροφοι αυτοί ξεχνούν ή κάνουν πως ξεχνούν ότι το κύριο μέσα στην πολιτική των συμμαχιών είναι να μη χάνεις το χαρακτήρα σου - περίπτωση Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου - να μην κάνεις έκπτωση στις αρχές σου. Δυστυχώς αρνητικά παραδείγματα άναρχων συνεργασιών έχουμε από Κομμουνιστικά Κόμματα όχι και λίγα - Ιταλία, Γαλλία - που όχι μόνο δε βοήθησαν και δε βοηθήθηκαν, αλλά οδηγήθηκαν στη διάλυση.

Η συμμετοχή της χώρας μας σε ΕΕ, ΝΑΤΟ και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς μόνο αρνητικά μπορεί να ερμηνευτεί. Η θέση για αποδέσμευση είναι απόλυτα σωστή. Είναι λάθος να λέμε πως η ΕΕ είναι μια πραγματικότητα και πρέπει να την αποδεχτούμε. Προεκτείνοντας αυτή τη σκέψη θα πρέπει να αποδεχτούμε ακόμα και τον καπιταλισμό, γιατί κι αυτός είναι μια πραγματικότητα. Στη θέση 28 τονίζεται η ανάγκη της συμμετοχής των μεσαίων στρωμάτων στο Μέτωπο. Επίσης τονίζεται ότι έχουμε καθυστερήσει στην προώθηση συνεργασιών μ' αυτά τα στρώματα.

Οι ΕΒΕ από τη θέση τους στην παραγωγή διαρκώς ταλαντεύονται. Εκείνη που έχει την ευθύνη και κάθε όφελος να τραβήξει τα μεσαία στρώματα με το μέρος του Μετώπου είναι η εργατική τάξη. Από τη συμμετοχή μου στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, δεν έχω πειστεί ότι τα εργατικά συνδικαλιστικά στελέχη έχουν κατανοήσει απόλυτα την καθ' όλα σωστή αυτή θέση. Χρειάζεται το Κόμμα μας να επεξεργαστεί ακόμα παραπέρα την πολιτική των συμμαχιών με τους ΕΒΕ. Αλλωστε τα μεσαία στρώματα της πόλης είναι ο άμεσος σύμμαχος της εργατικής τάξης. Η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση των ΕΒΕ η ΓΣΕΒΕΕ, βρίσκεται εγκλωβισμένη στη λογική των συμβιβασμών και του στημένου διαλόγου. Ενώ τα προβλήματα που αφανίζουν καθημερινά τους ΕΒΕ διαρκώς διογκώνονται. Εάν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί, ίσως χρειαστεί να προχωρήσουμε σε μια ανάλογη με το ΠΑΜΕ συνδικαλιστική κίνηση, ικανή να αγωνιστεί για τα συμφέροντα των επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων.

Πολύ σοβαρά θα πρέπει να δει το Κόμμα μας την πολιτική ανάδειξης στελεχών και κυρίως μέσα από την εργατική τάξη. Είναι το λιγότερο απαράδεκτο τα συνδικαλιστικά μας στελέχη να τα αναδεικνύουμε στα ανώτερα αξιώματα και ένα μεγάλο μέρος απ' αυτά να μας εγκαταλείπει με επιχειρήματα που δείχνουν, το λιγότερο, την ιδεολογική τους φτώχεια. Κωστόπουλος - Θεωνάς - Ματζουράνης και τόσοι άλλοι.

Επίσης, η επιλογή εκείνων που θα μας εκπροσωπούν στα όργανα της ΕΕ θα πρέπει να γίνεται με τη μεγαλύτερη προσοχή. Σαν μια άλλη Κίρκη μεταμορφώνει τους περισσότερους, με αποτέλεσμα όχι μόνο να αποδέχονται τις αρχές και την αναγκαιότητα της ύπαρξης αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά και να προσπαθούν να επιβάλλουν λαθεμένες απόψεις μέσα στο Κόμμα μας και στο κίνημα γενικότερα.

Είμαι βέβαιος πως το 16ο Συνέδριό μας θα πάρει υπόψη του όλες τις παρατηρήσεις και υποδείξεις των συντρόφων, των οπαδών και φίλων του Κόμματος, όλων όσοι έχουν τη διάθεση να συμβάλουν με τον προβληματισμό τους, για την καλύτερη πορεία οικοδόμησης του λαϊκού ΜΕΤΩΠΟΥ.

ΚΟΒ ΕΒΕ

Κοκκινιάς - Κορυδαλλού

Πειραιά

Σύντροφοι, το Συνέδριο αυτό είναι η συνέχεια του 15ου. Μελετώντας την πορεία του Κόμματος στα χρόνια αυτά μέχρι το 16ο... Από το 15ο έως το 16ο η κατάσταση χειροτέρεψε πολύ. Η ολιγαρχία, με προστασία του ΝΑΤΟ, πέρασε ανοιχτά στην επίθεση κατά των λαών, με πρόσχημα τα δικαιώματα και άλλους όρους, με μπροστάρη τον Κλίντον, με τη βία να επιβάλουν την κυριαρχία τους στον πλανήτη... Αφού κατάφεραν να διαλύσουν τα σοσιαλιστικά κράτη, τους έπιασαν στον ύπνο. Εδώ γελάστηκαν. Από την κολακεία της δήθεν ελευθερίας και παγκοσμιοποίησης, της λεύτερης αγοράς και την ελευθερία κίνησης του ατόμου, με άλλα λόγια, την άρνηση του σοσιαλισμού. Και ακολουθώντας την οδό του παραδείσου στους σκουπιδοτενεκέδες...

Σοφή η πράξη του Κόμματος να καλέσει σε Διάσκεψη στην Αθήνα τα αδελφά κόμματα, είναι και αυτό μια πείρα... έδειξε, κατά πόσο έχει μελετηθεί η θεωρία του Μαρξισμού στις χώρες τους και ποια υπήρξε η αντίδραση στα κελεύσματα του καπιταλισμού. Οι δηλώσεις τους έδειξαν μεγάλη απειρία, σαν τα μικρά παιδιά που θέλησαν να δοκιμάσουν τον παράδεισο του καπιταλισμού...

Οσο για την ίδρυσή του το 1747 στην ίδρυση της πρώτης βιομηχανίας λιναριού και κατόπιν σε εριοβιομηχανία νήματος από μαλλί προβάτων. «Ενγκελς, Εργατική Τάξη...» αρκετά μιλήσαμε και τώρα για το Κόμμα, το δακρυποτισμένο με αίμα και πόνους. Κρατώντας τη σημαία των Μαρξ και Λένιν και όλων των τίμιων ηγετών, πολλά σχολειά κάναμε, τώρα μπαίνουμε στη λεωφόρο του 16ου Συνεδρίου. Να ετοιμάσουμε τον ψυχικό μας κόσμο γιατί η λεωφόρος αυτή δε θα είναι με ρόδα στρωμένη, πιασμένοι χέρι χέρι να τη διαβούμε, ενωμένοι, αδελφωμένοι, παραμερίζοντας τα εμπόδια με πίστη στο φάρο που φωτίζει την καινούρια λεωφόρο, που θα φωτίσει το 16ο Συνέδριο. Δίνοντας όρκο στις αποφάσεις που θα παρθούν, τάζοντας τον εαυτό μας στην υπηρεσία του Μετώπου. Που ιδρύθηκε από το 15ο Συνέδριο, να καλέσουμε και άλλους που είναι εγκλωβισμένοι στα αντίπαλα στρατόπεδα και να τους δώσουμε το χέρι να αγωνιστούμε μαζί για την επιβίωσή μας.

Σύντροφοι, μας περιμένουν δύσκολες εποχές.

Σύντροφοι, είμαστε τέκνα της ανάγκης, παιδιά της θύελλας.

Πρέπει να μας διακρίνει η αγάπη και η αλληλεγγύη, που είναι όρος του Μαρξισμού - Λενινισμού, δίνοντας όρκο πίστης να είμαστε στο πλευρό των αδικημένων και πονεμένων. Να τους δίνουμε θάρρος.

Σύντροφοι, το Μέτωπο που εφαρμόσαμε μοιάζει με το ΕΑΜ της Κατοχής, με άλλη μορφή και αγώνα. Τότε καταφέραμε να μαζέψουμε το λαό που μαστιζόταν από πείνα, με συμπαράσταση και αγώνα για την επιβίωση.

Ο αγώνας είναι κρίσιμος, αλλά και δύσκολος, γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα μέτρα βίας των προσώπων που αντιπροσωπεύουν τις εντολές της ΕΕ και έχουν δώσει υπόσχεση να εφαρμόζουν τις αποφάσεις... για να κάθονται στην καρέκλα της εξουσίας. Εχουν καταφέρει να εγκλωβίσουν μερίδα συνδικαλιστών και άλλους φορείς, δίνοντας λίγα ψίχουλα. Ετσι στα διάφορα συνέδρια που πάνε δήθεν να υπερασπίσουν τα προϊόντα του αγρότη, του κτηνοτρόφου, του καπνοπαραγωγού... γυρίζοντας κάνουν δηλώσεις ότι όλα εντάξει. Ο αγροτιστής αυτός έχει φέρει σε απόγνωση το λαό που αγωνίζεται για να παράγει τα αγαθά που είναι η βάση της οικονομίας μιας χώρας. Ας μας πει ένας δικός τους οικονομολόγος, μπορεί να σταθεί μια βιομηχανία χωρίς πρώτες ύλες... Ετσι έχουν τα πράγματα, σύντροφοι. Ο λεγόμενος καπιταλισμός ανοίγει πληγές και δεν τις θεραπεύει... Αν στη χώρα η υπογεννητικότητα, ο καπιταλισμός πιέζει σε συρρίκνωση τους μικρομεσαίους αγρότες να ενταχθούν σε εργάτες, έτσι δίνοντας ένα φτυάρι να γίνει νεκροθάφτης του.

Εμπρός, σύντροφοι, ας πιαστούμε χέρι - χέρι στη λεωφόρο που οδηγεί στο Συνέδριο που θα χαράξει και θα επικυρώσει τα θεμέλια του Μετώπου πάλης. Και όλοι μαζί, στο φράγμα να μην περάσουν τα ισοπεδωτικά σχέδια των μονοπωλίων που λειτουργούν με εντολή της ΕΕ. Το βλέπω, σύντροφοι, είμαστε μόνοι... Τα μεγάλα ΜΜΕ κάνουν πως δε βλέπουν ή δεν ακούν τις φωνές των αδικημένων, των ανέργων, τις χιλιάδες στο Πεδίον του Αρεως, λέξη δεν είπαν. Τι ζητούσε τόσος λαός... Σύντροφοι, μας αναγκάζουν να θυμηθούμε τα περασμένα με τον τηλεβόα στις γειτονιές, στους δρόμους, στα στενά. Με άλλα λόγια, ντελάληδες της Τουρκοκρατίας των περασμένων αιώνων.

Σύντροφοι, το δρόμο που πήραμε, που μας φωτίζει το άστρο του Μαρξισμού - Λενινισμού και άλλων σοφών του Σοσιαλισμού, επιβάλλεται να ελέγξουμε τον ψυχικό μας κόσμο κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τη λεωφόρο της δικαιοσύνης που έχει την αγάπη και αδελφοσύνη στους λαούς και ενότητα και αλληλεγγύη στους καταπιεζόμενους, γι' αυτό δεν είναι ντροπή να δηλώσουν κούραση. Αλλά να μην κάνουν δηλώσεις στα φερέφωνα των μεγάλων καναλιών... Στο Κόμμα ακολουθούν όσοι θέλουν τη δικαιοσύνη και τη δίκαιη κοινωνία και όχι την εκμετάλλευση και όπως το 'χει στη θεωρία του ο καπιταλισμός.

Σύντροφοι, ας ενώσουμε τις επαφές μας με όλους τους αδικημένους στη χώρα μας, αλλά και σε άλλους λαούς που τυχαίνει να τους δέρνει η ίδια καταιγίδα της ανέχειας και η ανεργία, να πιαστούμε χέρι - χέρι να ανατρέψουμε τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Ξέρουμε ότι η κρίση είναι αναπόφευκτη. Οσα μέτρα παίρνει για το σβήσιμο με στρατούς καταστολής, όπως διαλαλούν οι εντολοδόχοι... Ολοι μιλάν για την επερχόμενη καταιγίδα και της δίνουν, σύμφωνα με το πόστο που κατέχουν, διάφορα ονόματα...

Σύντροφοι, αυτά σας γράφω για να εκφράσω τη γνώμη μου. Μας περιμένουν σκληρές μέρες, γι' αυτό μην ξεχνάμε τον όρο αλληλεγγύη και συμπόνια στους συνανθρώπους μας, είτε είναι σύντροφοι, είτε όχι. Αυτός ο όρος μας δίνει τη διάκριση στην κοινωνία...

Σύντροφοι, εμείς δίνουμε το χέρι σε κάθε συνάνθρωπό μας να αγωνιστεί μαζί μας για την επιβίωσή του και να δείξει με τον αγώνα ότι μέσα στη φύση έχει ίσα δικαιώματα με αυτούς που φαίνονται συγχρονιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και... στο δρόμο που τραβάμε είναι δύσκολος με εμπόδια και κούραση, γι' αυτό όσοι κουραστούνε ας κάτσουν να ξεκουραστούν. Χωρίς να κάνουν σχόλια για τους μπροστάρηδες της φάλαγγας, γιατί μειώνουν την αξία τους...

Σύντροφοι, νομίζω ότι είμαι στο πλαίσιο. Συγχωρήστε με που τα γραπτά μου είναι ανορθόγραφα. Στην Κατοχή αναγκαζόμουνα να γράφω με χαρακτήρα της τάξης δημοτικού... Είμαι μέλος του Κόμματος από το 1942. Τη μέρα που έπεσε το Στάλινγκραντ, πήρα την απάντηση, τακτικό μέλος του Κόμματος. Είμαι από την Αρκαδία. Γεννήθηκα το 1925 στις 15 Αυγούστου. Μένω στους Αγ. Αναργύρους Αττικής.

Συνταξιούχος ΙΚΑ - Αντιστασιακός

Διάβασα τις Θέσεις του Κόμματός μας για το 16ο Συνέδριο και συμφωνώ απόλυτα. Είμαι δε περήφανος, διότι το κόμμα μας στέκει πολύ ψηλά από ζήτημα καθαρότητας, ταξικής Μαρξιστικής και Λενινιστικής απόψεως. Κι αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στους μεγάλους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες που έκανε σε όλο το διάβα της Ιστορίας του. Θέλω, όμως, να επισημάνω μερικά πράγματα που ίσως βοηθήσουν.

1. Στην επιλογή στελεχών: Πιστεύω ότι η προηγούμενη ηγεσία έχει βαριές ευθύνες για την επιλογή που έκανε μετά τη νομιμοποίηση του Κόμματος. Ενώ είχε υλικό από τους αγωνιστές που έφαγαν όλα τους τα χρόνια στις φυλακές και τις εξορίες, καθώς και από τους πολιτικούς πρόσφυγες, που άρχισαν να έρχονται από τις διάφορες σοσιαλιστικές χώρες, δυστυχώς επήρε διανοούμενους που οι αγώνες τους ήταν όλοι και όλοι ότι πήραν μέρος στο Πολυτεχνείο και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα τους έκανε μέλη του ΠΓ και σήμερα έρχεται ο κ. Ανδρουλάκης να μας λέει κατάμουτρα ότι μπήκε στο ΚΚ για να κάνει καριέρα, η κ. Δαμανάκη.

Σύντροφοι, πάρτε παράδειγμα ότι ο ταξικός εχθρός κατόρθωσε να ανεβάσει στα ύπατα αξιώματα της Σοβιετικής Ενωσης τους Γκορμπατσόφ, Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάτζε. Επίσης ένα πολύ μεγάλο μέρος από τα παιδιά που έστειλε το Κόμμα να σπουδάσουν στη Σοβιετική Ενωση είναι αντίθετα με το Κόμμα και μας πολεμούν σήμερα.

2. Αλλο το Μέτωπο που θέλουμε να φτιάξουμε εδώ στη χώρα μας αλλά και διεθνώς κι άλλο η Κομμουνιστική Διεθνής. Γι' αυτό νομίζω όταν καλούμε τα διάφορα ΚΚ σε διεθνή συνάντηση, να καλούμε τα ΚΚ εκείνα που έχουν ξεκάθαρο προσανατολισμό και συμφωνούν στον επιστημονικό σοσιαλισμό (μαρξισμό - λενινισμό), στον προλεταριακό διεθνισμό και στη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί πολλά από αυτά τα ΚΚ ενώ λένε ότι είναι κομμουνιστικά, στην ουσία πράττουν σοσιαλδημοκρατικά (Ζιουγκάνοφ κλπ.). Γι' αυτό κατ' αυτόν τον τρόπο κάνουμε κακό και στους λαούς αυτών των κομμάτων διότι τους αποπροσανατολίζουμε και οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων το χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα για να κρατήσουν τον τίτλο του κομμουνιστή.

3. Νομίζω σύντροφοι, το μέτωπο αργεί κι αυτό κουράζει τον κόσμο, βέβαια εάν είναι να γίνει κάτι σταθερό για να μην διαλυθεί στην πρώτη δυσκολία, κι έχω τη γνώμη να ξεκινήσει το μέτωπο από το χωριό, τη γειτονιά, την επαρχία, το νομό, την περιφέρεια και ν' αγκαλιάσει κατ' αυτόν τον τρόπο όλη τη χώρα.

4. Επίσης, σύντροφοι, το Κόμμα μας έχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σαν κομματικά μέλη με μεγάλη ηλικία, με συνέπεια, να μην μπορούν όσο θα ήθελαν να παίρνουν μέρος στις αυξημένες ανάγκες που έχει σήμερα το Κόμμα μας, γι' αυτό χρειάζεται πλατιά στρατολογία απ' όλες τις εξωκομματικές οργανώσεις και προπάντων της ΚΝΕ και το ΠΑΜΕ για να μπορέσει να ανανεωθεί κι αυτοί βέβαια να έχουν όλες τις αρετές που πρέπει να έχει ένα κομματικό μέλος. Τελειώνοντας θέλω να παρακαλέσω τον "Ριζοσπάστη" σε μια Κυριακάτικη έκδοσή του να δημοσιεύσει ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει παλιότερα του Ζινόβιεφ, ενός εμιγκρέ που ζούσε στη Δυτική Γερμανία 20 χρόνια πριν την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης.

Επίσης θέλω να πω σύντροφοι σε όσους είναι ακόμα μουδιασμένοι από την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη ότι η κοινωνία μας δε γεννήθηκε με τον καπιταλισμό στην πλάτη της, πριν από αυτό το σύστημα ήταν κάποιο άλλο σύστημα το οποίο δεν εξυπηρετούσε την κοινωνία και το απέβαλε. Ετσι λοιπόν θα αποβάλει κι αυτό γιατί δεν εξυπηρετεί σήμερα την κοινωνία, είναι πολύ άδικο.

Ευχαριστώ

Με συντροφικούς χαιρετισμούς και καλή επιτυχία στο συνέδριό μας

ΥΓ. Ποτέ σύντροφοι, δεν μπορώ να εξηγήσω την αδράνεια του Σοβιετικού λαού στο ότι δεν ξεσηκώθηκε να υπερασπίσει τις κατακτήσεις που του έδωσε το σοσιαλιστικό σύστημα. Εάν μπορούσε η καθοδήγηση του Κόμματος να μας δώσει μια εξήγηση θα ήταν πολύ θετικό.

1. Οι Θέσεις στο ζήτημα της θέσης της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα (Θέση 11), χρησιμοποιούν τη διατύπωση «εξαρτημένη και υποδεέστερη». Η χρήση των δύο όρων μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Τα περί «υποδεέστερης» θέσης της χώρας δε συνάδουν με τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό και είναι σε αντίθεση με το ίδιο το κείμενο, το οποίο (στις θέσεις 1 και 4) τοποθετεί ΣΩΣΤΑ το ζήτημα στη βάση της θεμελιώδους διάκρισης ιμπεριαλιστικών και εξαρτημένων χωρών.

Η διάκριση αυτή είναι αποτέλεσμα θεμελιακών γνωρισμάτων του ιμπεριαλισμού, όπως το μοίρασμα των αγορών και των εδαφών, η εξαγωγή κεφαλαίου, η ανισόμετρη ανάπτυξη. Στη βάση αυτών των γνωρισμάτων, «ο καπιταλισμός έχει ξεχωρίσει τώρα μια χούφτα (...) πολύ πλούσια και ισχυρά κράτη που ληστεύουν όλο τον κόσμο» (Λένιν). Επομένως, το ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να αποδοθεί πλήρως και ολοκληρωμένα με ένα απλουστευτικό σχήμα πυραμίδας, όπου η κάθε χώρα είναι ταυτόχρονα θύτης και θύμα. Βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλιστικού κράτους είναι η συμμετοχή στην πάλη για την παγκόσμια κυριαρχία σε αγορές και σφαίρες επιρροής.

Με βάση αυτά τα κριτήρια, η διατύπωση της «υποδεέστερης» Ελλάδας ελέγχεται για την ορθότητά της. Από καθαρά ποσοτική άποψη, η Γαλλία, λ.χ., είναι υποδεέστερη των ΗΠΑ και, από την άλλη, η Αίγυπτος υποδεέστερη της Ελλάδας, αλλά εδώ πρόκειται για σύγκριση ΟΜΟΙΩΝ πραγμάτων και όχι ποιοτικά διαφορετικών, όπως είναι μια ιμπεριαλιστική και μια εξαρτημένη χώρα. Ποια σύγκριση να γίνει ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, όταν οι Θέσεις επισημαίνουν πολύ σωστά ότι «η οικογενειακού χαρακτήρα αγροτική εκμετάλλευση παραμένει κυρίαρχη στη γεωργία» (θέση 15) ή ότι «διατηρείται ακόμα, σχετικά εκτεταμένη, μικρή εμπορευματική παραγωγή» (θέση 12);

Η απολυτοποίηση και επιλεκτική χρησιμοποίηση ορισμένων μακροοικονομικών δεικτών, όπως η πορεία του ΑΕΠ και η εκπλήρωση από τη χώρα των κριτηρίων ένταξης στην ΟΝΕ, δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Το ΑΕΠ της χώρας στη δεκαετία του '90 είναι λιγότερο από 6% του γερμανικού και από 8% του γαλλικού. Επιπλέον, είναι αστήρικτη η άποψη ότι η συγκράτηση του πληθωρισμού και η σχετική βελτίωση του χρέους (εν πολλοίς πλασματική) οδηγούν σε αναβάθμιση της θέσης της χώρας. Το ίδιο διάστημα, για παράδειγμα, το εμπορικό ισοζύγιο επιδεινώθηκε, το μερίδιο της συμμετοχής των ελληνικών εξαγωγών στην ΕΕ υποχώρησε, ο όγκος της βιομηχανικής παραγωγής στη Μεταποίηση βρίσκεται στα επίπεδα του 1980, η παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών είναι ακόμα μικρότερη και αρκετά κάτω από τα μεγέθη των χωρών της ευρω-ζώνης. Αλλά και το «επιχείρημα» της εξαγωγής κεφαλαίου από ελληνικά μονοπώλια στη Βαλκανική, που, τάχα, έχει δημιουργήσει μια «σφαίρα επιρροής» του ελληνικού κεφαλαίου, δεν έχει βάση. Ιστορικά, εξαγωγή κεφαλαίου από τον ελλαδικό χώρο (εφοπλιστικό και εμπορικό-τοκογλυφικό κεφάλαιο) γινόταν πριν ακόμα η Ελλάδα γίνει ανεξάρτητο κράτος! Αλλά και τα μεγέθη είναι σαφή. Οι ελληνικές επενδύσεις στη Βαλκανική (περίπου 2.5 δισ. δολάρια) είναι περίπου το 10% των ελληνικών επενδύσεων στην ΕΕ (22 δισ. δολάρια), τη στιγμή που οι ΗΠΑ επενδύουν, μόνο στην ΕΕ, 875 δισ. δολάρια, η Μ. Βρετανία 327 και η Γερμανία 229 δισ. δολάρια. Τα σχόλια περιττεύουν...

Οσο, τέλος, για το διασκεδαστικό «επιχείρημα» της συμμετοχής της χώρας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αναρωτιόμαστε μήπως η Ελλάδα ήταν «υποδεέστερη» από το 1950, όταν πολεμούσε στην Κορέα! Η ενεργός συμμετοχή μιας χώρας στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, καμιά φορά, μάλιστα, σε προφανή αντίθεση ακόμα και με τα στενά εννοούμενα κρατικά της συμφέροντα (π.χ. υπόθεση Οτσαλάν, Γιουγκοσλαβικό κλπ.), όχι μόνο αποτελεί πρώτης τάξεως πιστοποιητικό υποτέλειας, αλλά και παράγοντα ενίσχυσης και βαθέματός της.

2. Προβληματισμό προκαλεί και η διατύπωση της θέσης 48, η οποία μιλά για πάλη ενάντια στον εθνικισμό και τείνει να ταυτίσει τον πατριωτικό αγώνα με τον αντικαπιταλιστικό. Από την άποψη της ιδεολογικής ζύμωσης αυτό είναι απόλυτα σωστό. Ωστόσο, από πολιτική άποψη η θέση αυτή είναι ασαφής και ανεπαρκής. Από πολιτική άποψη δεν επιτρέπεται να ταυτίζουμε τον αστικό εθνικισμό (η «ισχυρή Ελλάδα στην ΟΝΕ»), με τον ασυνεπή μικροαστικό πατριωτισμό, που δεν μπορεί (ή δε θέλει) να συνδέσει την αντίσταση στο ΝΑΤΟ με την αντικαπιταλιστική πάλη. Αντίθετα, καθήκον μας είναι να αναζητούμε μορφές κοινής δράσης μαζί του, χωρίς καμιά υποστολή του ιδεολογικού μας μετώπου, ώστε να κερδίσουμε τα λαϊκά στρώματα που επηρεάζει και που, αντικειμενικά, μας ενδιαφέρει να συσπειρώσουμε στο ΑΑΔΜ. Η ολιγωρία μας στην εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος διευκολύνει την άρχουσα τάξη στην προσπάθειά της να ενσωματώσει την πατριωτική ανησυχία τέτοιων στρωμάτων (χρησιμοποιώντας την Εκκλησία, κύκλους της ακροδεξιάς κλπ.), σε μια ανώδυνη για το σύστημα πολιτική στάση.

3. Στην εκτίμησή μας για τη διεθνή κατάσταση, το κύριο στοιχείο, η προσπάθεια επιβολής της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ, υποβαθμίζεται έναντι της ενιαίας στάσης των ιμπεριαλιστών. Οι προσωρινές συμμαχίες, όμως, η κοινή δράση ενάντια στα λαϊκά κινήματα χαρακτήριζαν πάντα τον ιμπεριαλισμό. Αυτό που προέχει για το επαναστατικό κίνημα είναι να αναδεικνύει τους παράγοντες όξυνσης των αντιθέσεών του. Οσο σωστό είναι η αντιιμπεριαλιστική πάλη να μη διαχωρίζει «καλούς» και «κακούς» ιμπεριαλιστές, τόσο σωστό είναι τα καθήκοντα της πάλης αυτής να είναι κάθε φορά ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ. Ας διδαχθούμε από το παράδειγμα, π.χ., της τακτικής της Κομιντέρν ενάντια στο φασιστικό Αξονα (Λαϊκό Μέτωπο κλπ.). Η ανάδειξη της αντιφασιστικής πάλης σε κύριο καθήκον στις συγκεκριμένες συνθήκες, δε χτυπούσε τον ιμπεριαλισμό συνολικά; Πρέπει να ξεκαθαριστεί λοιπόν ότι σήμερα, το κύριο καθήκον του επαναστατικού κινήματος είναι η απόκρουση της «νέας τάξης» των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Αυτό είναι το βασικό ΚΡΙΤΗΡΙΟ για τις σχέσεις του με ευρύτερες δυνάμεις, κράτη, κινήματα κλπ.

Το ξεκαθάρισμα αυτών των ζητημάτων θα συμβάλει αποφασιστικά, τόσο στην απόκρουση της ιδεολογικής πίεσης που μας ασκεί η άρχουσα τάξη, όσο - και κυρίως - στην υλοποίηση της πολιτικής μας γραμμής. Η δυνατότητα δημιουργίας πλατιάς, πατριωτικής συσπείρωσης ενάντια στα σχέδια της «νέας τάξης», του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, μπορεί να αποτελέσει έναν από τους βασικούς πυλώνες για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ, στο βαθμό που με τη δική μας δράση θα ηγεμονεύει στο εσωτερικό της η συνεπής γραμμή της ρήξης και ανατροπής του αστικού καθεστώτος.

Η ιστορία του Κόμματός μας διδάσκει. Από την ιστορική στροφή της δεκαετίας του '30, με την πολύτιμη βοήθεια της Κομιντέρν και με την καθοριστική συμβολή της μπολσεβίκικης καθοδήγησης με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη, το Κόμμα μπόρεσε να παίξει καίριο ρόλο στις εξελίξεις και να αμφισβητήσει σοβαρά την εξουσία της άρχουσας τάξης. Ενώνω και εγώ τη φωνή μου με όλους τους συντρόφους που, μέσα από τις στήλες του προσυνεδριακού μας διαλόγου, καλούν το Κόμμα να διακηρύξει την εμμονή του σε αυτή τη δοκιμασμένη και σωστή πολιτική γραμμή, δικαιώνοντας, όχι απλά το πρόσωπο ενός μεγάλου επαναστάτη, σαν τον Ν. Ζαχαριάδη, αλλά πρώτα πρώτα τις ιδέες του και την πολιτική του παρακαταθήκη: «... Η προσπάθειά μας για τη λαϊκή ενότητα, ομόνοια και αδελφότητα ενάντια στον πλουτοκρατικό αφανισμό πρέπει να είναι ακούραστη. Μόνο με έργα πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε το κόμμα της παλλαϊκής ένωσης ενάντια στην εκμετάλλευση, ντόπια και ξένη. Μόνο πραγματοποιώντας την ενότητα αυτή μέσα στην πάλη με όλους τους τίμιους Ελληνες, υπερνικώντας τις διαφορές που μας χώριζαν χτες, θα εξασφαλίσουμε την πρωταρχική προϋπόθεση για τη νίκη της λαϊκής δημοκρατίας». (Ν. Ζαχαριάδη, Εισήγηση στο 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ).

ΚΟΒ Μηχανικών

Αχτίδα Κατασκευών της ΚΟΑ

Με φιλικούς συντροφικούς χαιρετισμούς

ΚΟΒ Πάνω Πόλης Θεσσαλονίκης

Κατά τη γνώμη μου όμως εξίσου σοβαρό, και θα πρέπει να απασχολήσει το Συνέδριο, είναι και το πρόβλημα των προβλημάτων που έντονα έβαλε και πάλι η συντρόφισσα Παπαρήγα στην τελική της ομιλία στο 15ο, όπου προέτρεπε «να προβληματιστούμε, βαθύτερα να απαντήσουμε τι είναι αυτό που εμποδίζει τις ΚΟΒ να ανοιχτούν πιο πλατιά στο λαό...»

Σύντροφοι,

Ο άνθρωπος, όπως ο Μαρξ πιο ολοκληρωμένα διαπίστωσε, δεν είναι μια βιολογική ύπαρξη μόνο, αλλά και μια κοινωνική οντότητα. Η ουσία του ανθρώπου έχει κοινωνικό χαρακτήρα.

Σαν τέτοιος ο άνθρωπος επιζητά, έχει ανάγκη να αναγνωρίζεται ως οργανικό μέλος ενός συνόλου από το οποίο να ΤΙΜΑΤΑΙ, γεγονός που τον κάνει να αισθάνεται σίγουρος, να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να αναλαμβάνει ευθύνες να θέλει να προσφέρει και να δρα. Το αίσθημα αυτό θα πρέπει να καλλιεργείται, να αναπτύσσεται μέσα στο οργανωμένο σύνολο (εν προκειμένω το κόμμα), ώστε ο άνθρωπος (το κομματικό μέλος) να νιώθει αναπόσπαστο μέλος αυτού του συνόλου, συμμέτοχος στη λήψη των αποφάσεων, συνυπεύθυνος στην υλοποίησή τους.

Σήμερα, που από μέρα σε μέρα αλλάζουν οι ανάγκες παρέμβασης του Κόμματος, το υποχρεώνουν να στρέψει την προσοχή του και στην αλλαγή των κριτηρίων προσφοράς των κ.μ. και των στελεχών, θα πρέπει και η καθοδήγηση να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, να αλλάξει το στιλ της με κύριο στόχο, κατά τη γνώμη μου, την αναβάθμιση, το ανέβασμα του ρόλου του κ.μ. (με ό,τι αυτό συνεπάγεται: ιδεολογική δουλιά, ενημέρωση, σεβασμό, «ανοιχτά αυτιά» στις αγωνίες και τους προβληματισμούς του). Ενα στιλ καθοδήγησης που θα παίρνει υπόψη τις γενικές αρχές και τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τα κ.μ. και στελέχη, θα παίρνει υπόψη τη γενική και συγκεκριμένη κατάσταση μέσα στην οποία λειτουργεί και δρα το Κόμμα, μέσα στην οποία ζει και κινείται το κ.μ., που θα παίρνει υπόψη ότι το μορφωτικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο ιδιαίτερα των νεαρότερων μελών είναι πιο ανεβασμένο από παλιότερα. Ενα στιλ καθοδήγησης που θα παίρνει υπόψη ότι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν εξασφαλίζει μόνο τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις αλλά και την ισοτιμία των κ.μ., ανεξάρτητα σε ποια ιεραρχία βρίσκονται και λειτουργούν. Που θα εξασφαλίζει το σεβασμό της γνώμης, των σκέψεων, των ιδεών, των προτάσεων των κ.μ. Που θα κάνει πράξη τη γνωστή λενινιστική υπόδειξη «όχι μόνο να διδάσκουμε αλλά και να διδασκόμαστε από τις μάζες» (εν προκειμένω τα κ.μ.). Που θα δέχεται ή θα απορρίπτει τη διαφορετική άποψη με επιχειρήματα και πειστικότητα, πολιτικά και θεωρητικά τεκμηριωμένα. Που θα δέχεται την καλοπροαίρετη κριτική ως σημάδι δυναμισμού, ζωτικότητας, αγωνίας, ενδιαφέροντος και προβληματισμού και όχι ως προσωπική εχθρότητα, αντιζηλία, γκρίνια, μεμψιμοιρία και το χειρότερο αντικομματική ενέργεια, μακριά από την εύκολη λύση «ο ανώτερος διατάζει ο κατώτερος εκτελεί», μακριά από τον διοικητικό αυταρχικό τρόπο καθοδήγησης, που οδηγεί στην απογοήτευση και στην αποστράτευση. Κι ας θυμηθούμε εδώ και τον Λένιν που έλεγε με την καυστική του γλώσσα «στον τομέα του σεβασμού της ιεραρχίας, της τυπικής διεκπεραίωσης των υποθέσεών μας η επαναστατικότητά μας παραχωρεί τη θέση της στην πιο αποπνικτική ρουτίνα».

Ηταν αδιανόητο για τον Λένιν να αντιμετωπίσει τη διαφορετική άποψη με το «αυτό είπα έτσι θα γίνει», τη διαφορετική άποψη την επιζητούσε για να την καυτηριάσει αμείλικτα (αν δε συμφωνούσε) και να την αποδεχτεί (αν ήταν σωστή).

Ετσι έλυνε τις διαφορές και έπαιρνε από τον καθένα αυτό που μπορούσε να δώσει. Το πρόβλημα λοιπόν καθαρά καθοδηγητικό και η λύση του θα βοηθήσει τις ΚΟΒ να ξανοιχτούν στις μάζες για να αφυπνίσουν την κοινωνική τους συνείδηση, να τις βοηθήσουν να ξεπεράσουν καταστάσεις απάθειας και αποξένωσης, που είναι και το ζητούμενο για την πραγμάτωση του Μετώπου.

Σύντροφοι,

Στην απόφαση της Ολομέλειάς της στις 14/10/97 η ΚΕ προτείνει για την αντιμετώπιση της επίθεσης στην ιστορία του Κόμματος «να περάσουμε στην αντεπίθεση και να προβάλλουμε την πραγματική ιστορία και τους πρωταγωνιστές της ιδιαίτερα με δουλιά στις νεότερες γενιές». Για μια τέτοια αντεπίθεση όμως απαραίτητη προϋπόθεση είναι οι ξεκαθαρισμένες θέσεις και η κοινή αντίληψη όλων σε ζητήματα καθοριστικά και που σφράγισαν την ιστορία του Κόμματος και του παγκόσμιου κομματικού κινήματος, όπως το 20ό συνέδριο ΚΚΣΕ - Στάλιν, 6η Ολομέλεια 1956, ΚΚΕ - Ζαχαριάδης, διάσπαση '68 κλπ κλπ.

Κι επειδή για μένα τέτοια κοινή αντίληψη δεν υπάρχει, προτείνω στην τελική απόφαση του Συνεδρίου να οριστεί χρονοδιάγραμμα έναρξης - λήξης εσωκομματικής συζήτησης που θα καταλήξει σε κοινά συμπεράσματα, ώστε κοινή και ενιαία να είναι και η αντεπίθεση.

Παράλληλα θα πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε και χρονολογικά από πότε άρχισαν τα λάθη και οι διαστρεβλώσεις στη ΣΕ, ώστε να λυθούν και οι απορίες μας με ποιους θεωρητικούς προβληματισμούς και προτάσεις από ποιες εποχές οικοδόμησης του σοσιαλισμού θα «εμπλουτίσουμε» τη θεωρία μας, όπως ζητάει το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου.

Και για το ίδιο θέμα δύο απορίες.

Τον 10/97 η ΚΕ έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στο ΚΚΡΟ, της ταξικής συνεργασίας, της διασφάλισης της ελεύθερης αγοράς, των ελεύθερων επιχειρηματιών κλπ. (3ο συνέδριο ΚΚΡΟ) για τα 80χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, έτσι το ανέδειχνε σε συνεχιστή του μπολσεβίκικου κόμματος του Οκτώβρη. Ερώτημα: Με ποιο σκεπτικό το τηλεγράφημα ήταν στα πλαίσια της πολιτικής μας ανταλλαγής απόψεων και συνεργασιών τότε γιατί όχι και στο ΚΕΚΡ ή μήπως θεωρούμε τις προτάσεις του ΚΚΡΟ νέο δρόμο, τέταρτο, πέμπτο ξέρω κι εγώ, προς το σοσιαλισμό;

Και τελειώνοντας με το θέμα αυτό μια πρόταση: να ξαναδιατυπωθεί η Θέση 6 κύρια για την Κίνα, γιατί για μας που σαν χώρα, σα λαός νιώσαμε και νιώθουμε στο πετσί μας τι σημαίνει εξάρτηση από το ΔΝΤ, τη διεθνή τράπεζα, τις πολυεθνικές, είναι ακατανόητο να πιστεύουμε ότι έτσι οικοδομείται σοσιαλισμός, εκτός κι αν πιστεύουμε ότι η πολιτική του ΚΚΚ είναι μια νέα ΝΕΠ (συγνώμη για την ιεροσυλία) με τις «ζώνες ελεύθερου εμπορίου».

Σύντροφοι,

Τα διάφορα σώματα, συνελεύσεις ΚΟΒ, συνδιασκέψεις, ολομέλειες, συνέδρια θα πρέπει πέρα των άλλων να λειτουργούν και διαπαιδαγωγητικά. Οι οποίες αντιπαραθέσεις, διαφωνίες, οι οποίοι αντίλογοι να διεξάγονται με επιχειρήματα, με ήθος, με συντροφικότητα με αυτό που λέμε κομμουνιστική ηθική, πολύ περισσότερο αυτό ισχύει όταν αντιπαρατιθόμαστε σε δημόσιο διάλογο.

Μ' αυτό το σκεπτικό θεωρώ λάθος την απάντηση του συντρ. Δ. Α. προς το σ. Θεωνά (με τις απόψεις του οποίου διαφώνησα από παλιότερα) από την οποία το μόνο που μου έμεινε ήταν οι σκληρές μέχρι υβριστικές φράσεις, το μένος και μια ακατανόητη αντιπαλότητα από τη μια και από την άλλη τα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν, όπως: α) ποια ήταν η παρέα του σ. Θεωνά όταν ήταν γγ της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΟΚοι - Συν/κοι - μέλη της τότε ΚΕ, εξακολουθεί αυτή η παρέα να υφίσταται ακόμη και στη σημερινή ΚΕ; β) Ο σ. Θεωνάς λειτουργούσε παρεΐστικα, άρα φραξιονιστικά κι εμείς τον προτείναμε και τον εκλέξαμε ευρωβουλευτή; Εχουν έτσι τα πράγματα; Ερωτήματα, ερωτήματα! Τέλος, επειδή δε θέλω να αμφισβητήσω την καλή πρόθεση του στελέχους Δ. Α. (διαφορετικά θα ήταν τραγικό) θα του θυμίσω απλώς και κάπως παραφρασμένα την κατάληξη του διαλόγου του κ. Κόινερ με το σοφό καθηγητή του οποίου η στάση δεν του άρεσε: «σκέπτεσαι ενοχλητικά, μιλάς (γράφεις) ενοχλητικά, στέκεσαι ενοχλητικά» και παρακάτω καταλήγει «όταν βλέπω τη στάση σου (τα γραπτά σου) δε με ενδιαφέρει ο στόχος σου» (Μπρεχτ Ιστορίες του κ. Κόινερ).

Αυτά κι εύχομαι κάθε επιτυχία στο Συνέδριο.

Πάλι «στελέχη» διαγράφουμε; Πάλι στελέχη «διαφωνούν»; Ομως, ύστερα από τόσα χρόνια μέλος του ΚΚΕ, ίσως περισσότερα από του Κωστόπουλο ή του Ντρέκου και ζώντας όλο το δράμα των αποχωρήσεων, των διασπάσεων, της προδοσίας των ελπίδων, της προσπάθειας να εξαφανιστεί από τις καρδιές των ανθρώπων οτιδήποτε λέγεται ή γράφεται Κομμουνιστικά, πρωτοστατώντας τα αποχωρήσαντα, διαγραφέντα «στελέχη» μου έχει μείνει κάτι σαν πίκρα, γιατί πάντα στελέχη να είναι αυτά, σαν απορία, του τι τέλος πάντων προσπαθούν, αδίδαχτοι από την ιστορία και σαν μάζεμα καρδιάς ότι κι εγώ φταίω μαζί μ' αυτούς.

Γιατί πάντα, στελέχη, που το Κόμμα τα έχει προβάλει ως εκεί που δεν πάει, που τα 'χει προωθήσει σε υψηλές θέσεις στην Κοινωνία, που είναι τελικά η ηγεσία του Κόμματος, να «διαφωνούν», προλαβαίνοντας πολλές φορές την ίδια τη ζωή, π.χ. Συνασπισμός ή να μας αναγκάζουν, με πόνο ψυχής, να τους διώχνουμε; Τι σόι διαφωνίες είναι αυτές που δεν μπορούν να λυθούν μέσα στα όργανα του Κόμματος και ψάχνουν να τις λύσουν μέσω Τεγόπουλου και Μπόμπολα; Τι άλλο γυρεύουν ν' αλλάξουν, εκτός από την ηγεσία του Κόμματος; Γιατί τα «στελέχη» αυτά δεν εμπέδωσαν το Α της λειτουργίας του ΚΚΕ, τον «Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό»; Και πώς τώρα, όλους εμάς, θα μας ξανακοιτάξουν στα μάτια ή στην καρδιά;

Ηξεραν, προσπάθησαν να μάθουν τι είναι συνεργασία και τι συνεργαζόμενος, που έπιναν νερό στο όνομά της; Κι επειδή άλλη δουλιά δεν κάνουμε τώρα τελευταία από το ν' ασχολούμαστε γιατί διαγράψαμε τον Κωστόπουλο, δηλώνω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα, με κανέναν συνεργαζόμενο, αρκεί να τιμά τη συνεργασία μας. Κι ο Ζουράρις με την Κανέλλη - κυρίως γι' αυτούς λένε -συνεργάζονται, πιστεύω, μαζί μας καλά. Αλλο πράγμα αυτοί, κι άλλο ο Κωστόπουλος. Σύγκριση αφελών.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι τα κίνητρα της όποιας διαφωνίας τους είναι αγνά και καλοπροαίρετα. Αν προσπαθούσαν να τις λύσουν με κομματικές - καταστατικές διαδικασίες, όλα καλά και άγια. Δεν είναι δυνατόν όλοι να συμφωνούμε. Αλλά μέσω Τεγόπουλου όμως; Αυτό λέει ότι ήθελαν στο Κόμμα να κάνουν κακό κι άριστα κάναμε που τους διαγράψαμε.

Αλλά σύντροφοι, κανένα στέλεχος δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Εμείς τους δημιουργήσαμε κι ίσως κι οι ικανότητές τους να «αφομοιώνουν» την ιδεολογία μας. Το ότι μεγάλωσαν τόσο πολύ κι ανεξέλεγκτα, φταίμε όλοι. Μα όλοι. Από την ΚΕ ως κι εμένα. Γιατί η ΚΕ που έβλεπε και ήξερε δεν έπαιρνε γρηγορότερα μέτρα - θα είχε αξία για μελέτη η όποια αυτοκριτική θα κάνει ή έκανε; - και εμείς, τα μέλη, γιατί αφήσαμε αφύλαχτες τις συνειδήσεις μας να ψηλώσουν αυτά τα στελέχη, γιατί πρωτοστατήσαμε στην προβολή τους στο λαό, γιατί αγιοποιήσαμε μερικούς από αυτούς, που σήμερα πέφτουμε από τα σύννεφα, γιατί άλλα πίστευαν και περίμεναν οι καρδιές μας πριν. Φταίμε γιατί γιγαντώσαμε Φαράκους και Κωστοπουλαίους τόσο, ώστε σήμερα και την πορεία τους στο ΚΚΕ και μας να μας φτύνουν κατάμουτρα. Φταίμε γιατί τους δώσαμε ασυλία και χώρο στις καρδιές μας, να γίνουν ό.τι έγιναν. Επειδή όμως, δεν είναι δυνατόν εγώ, το μέλος, να ξέρω κάθε στέλεχος τι είναι, τι πιστεύει, τι λέει, ποια η αποδοχή του από τον κόσμο, ενώ η ΚΕ ασφαλώς και γνωρίζει, αυτή έχει και το πιο μεγάλο μερτικό ευθύνης, για τη στελέχωση του Κόμματος. Γιατί η καθημερινή κι ανεξέλεγκτη προβολή κάποιου στελέχους, μόνο κακό μπορεί να του κάνει, αν δεν έχει στον εαυτό του εμπιστοσύνη γι' αυτό που παλεύει, γι' αυτό που πιστεύει, οδηγώντας τον εγωισμό του σε φαινόμενα Κωστόπουλου. Θα βλέπουν τη σκιά τους και θα νομίζουν ότι είναι το μπόι τους.

Εκείνο το κομματάκι στη Θέση 53, που λέει ότι το Στέλεχος πρέπει «να συνδέεται με την Εργατική Τάξη, τις λαϊκές μάζες, να γνωρίζει τα προβλήματα του λαού σε βάθος» είναι όλη η ουσία, του τι στελέχη έχει ανάγκη το Κόμμα. Κι ο Κωστόπουλος, όπως κι άλλοι, έπαψαν από πολύ καιρό να έχουν σύνδεση με την εργατική τάξη.

Αναφέρω συνέχεια τον Κωστόπουλο, γιατί, κατά τη γνώμη μου, γι' αυτόν φταίμε όλοι εξίσου στο Κόμμα. Και η καθοδήγηση που συνεχώς τον προωθούσε, χωρίς να μπορεί να προβλέψει ή φοβούμενη το πολιτικό κόστος - μα, τον Κωστόπουλο; - να τον διαγράψει και εμείς που τον «κορνιζάραμε» σαν «ηγέτη της εργατικής τάξης», «ιστορικό στέλεχος». Και δεν ήταν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στέλεχος. Προβεβλημένος ήταν όμως, αδιανόητα. Συμφωνώντας με τις Θέσεις μας γενικά και ειδικότερα με τη Θέση 53, θέλω να πω ότι για να γίνει κάποιος Στέλεχος του ΚΚΕ δε φτάνουν μόνο τα Κομματικά Σχολεία, αλλά πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορεί να ακούει, να αφουγκράζεται, να συγχρονίζει την καρδιά του, τη ζωή του, με την καρδιά και τη ζωή του λαού. Να είναι ένα με το λαό, κι όχι κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Να μην φτιάχνουμε στελέχη γραφειοκράτες, απροσπέλαστους στον κόσμο, κλεισμένα στη μελέτη μόνο του Μαρξισμού. Μπορεί τέτοια στελέχη, όμορφα να περιγράφουν τη ζωή, την πολιτική του Κόμματος, τις ανάγκες του λαού, αλλά είναι τόσο ψυχροί, μηχανικοί, τόσο κλεισμένοι στη «μακαριότητα» του στελέχους, που δεν μπορούν, ούτε ΕΝΑΝ να πείσουν για την ορθότητα, των όσων λένε και προπαγανδίζουν. Το προσωπικό παράδειγμα του καθενός μας είναι και τα πιο πολύτιμα λόγια για την προώθηση της πολιτικής μας.

Πιστεύω ότι και τα ίδια τα Στελέχη μας τα σημερινά, όλοι οι σύντροφοι Σύνεδροι, όταν θα επεξεργάζονται το τι στελέχη σήμερα χρειαζόμαστε στο Κόμμα, θα προβληματιστούν πολύ περισσότερο από παλιά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους και για τους συντρόφους που θα γίνουν τα καινούρια Στελέχη. Γιατί αν όλοι είμαστε η εικόνα του ΚΚΕ στην κοινωνία, τα στελέχη, στις πλάτες τους, είναι φορτωμένα λίγο περισσότερο και χρειάζεται ν' αντέξουν στις Σειρήνες που θα τους γαργαλούν τα αυτιά και τις καρδιές τους. Και τη δύναμη την παίρνουμε από το λαό και αυτός είναι που δίνει δύναμη και αξία στα στελέχη και όχι αν γράφει ο Τεγόπουλος ή ο Μπόμπολας - για το πόσο ικανοί είναι - γι' αυτούς. Είμαι αισιόδοξος, διαφορετικά δε θα 'μουν κομμουνιστής - αν και πιστεύω ότι τα δύσκολα κι η ανοιχτή ρήξη με την «παγκοσμιοποίηση» μόλις αρχίζουν - ότι όλα θα πάνε καλά και για το Κόμμα και για το λαό. Γκρινιάζουμε κάποιες φορές λίγο παραπάνω απ' ό,τι πρέπει, γιατί καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν κάναμε καλά, κάτι μας ξεφεύγει πάντα κι έχουμε Ανδρουλάκηδες, Φαράκους, Λογοθέτηδες, Κωστόπουλους. Γιατί τους ψηλώνουμε τόσο πολύ, που το πέσιμό τους ύστερα μας τρομάζει.

Καλή δύναμη

ΚΟ Ναυτεργατών