Κυριακή 24 Αυγούστου 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ηθικοί αυτουργοί για τους θανάτους στρατιωτών

Οι θάνατοι στρατιωτών από διάφορες αιτίες δεν είναι άσχετοι με τις συνθήκες που επικρατούν εντός αλλά και εκτός στρατοπέδων και είναι απόρροια των κεντρικών πολιτικών επιλογών. Οταν πολλά στρατόπεδα θυμίζουν περισσότερο κρατικές επιχειρήσεις, π.χ. ΟΣΕ, που είναι υπό εγκατάλειψη προκειμένου να απαξιωθούν και στην πορεία να δοθούν στα ιδιωτικά συμφέροντα, τότε φυσικό επακόλουθο είναι να συμβαίνουν ατυχήματα ακόμα και θανατηφόρα από ηλεκτροπληξία. Την εικόνα αυτή της απαξίωσης εκπέμπει και η ίδια η στρατιωτική θητεία που βρίσκεται σε μια διαρκή πορεία υποβάθμισης στην προοπτική της ανάπτυξης του μισθοφορικού στρατού που θα στελεχώνεται από «επαγγελματίες οπλίτες». Αυτή είναι η κατεύθυνση του ΝΑΤΟ που θέλει πολυεθνικούς στρατούς χωρίς αξίες και ιδανικά, για να φέρνει σε πέρας τις εγκληματικές του αποστολές. Ρόλους που δεν τους εμπιστεύονται στα παιδιά του λαού που υπηρετούν τη θητεία τους. Ηδη σε σύνολο περίπου 100.000 οπλιτών των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, το μισθοφορικό τμήμα πλησιάζει το 40%, ενώ την ίδια ώρα στις ανά τον κόσμο «ειρηνευτικές αποστολές», όπως ψευδεπίγραφα αποκαλούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους περίπου 2.300 στελέχη. Το δε ετήσιο κόστος για αυτές τις αποστολές ξεπερνάει σύμφωνα με επίσημα στοιχεία τα 300 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή μέσα στη δεκαετία η Ελλάδα έχει προσφέρει για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις 3 δισ. ευρώ! Από μόνα τους αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι η πρόσδεση στο ιμπεριαλιστικό άρμα είναι η αιτία του κακού και αποτελεί μεγάλη απειλή για το μέλλον του ελληνικού λαού.

Καταπάτηση «με το νόμο»...

Οι διακηρύξεις που συνόδευαν τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου ήταν ότι θα αποκαλυφθεί, θα καταγραφεί και έτσι θα προστατευτεί η δημόσια δασική περιουσία. Από το 2005 μέχρι σήμερα είχε περιθώριο το ΥΠΕΧΩΔΕ να συντάξει τους απαραίτητους δασικούς χάρτες, ώστε κατά την κτηματογράφηση να προστατευτούν πράγματι οι δασικές εκτάσεις. Μέχρι σήμερα όμως ούτε δασικοί χάρτες έχουν συνταχθεί, ούτε το δημόσιο θα προλάβει μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη να καταθέσει δήλωση στο Κτηματολόγιο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει: Αν κάποιος δηλώσει στο Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία του μια δασική έκταση (σ.σ. στη διαδικασία δεν ελέγχεται η νομιμότητα των τίτλων) το δημόσιο είναι αυτό που θα πρέπει να αποδείξει ότι η δασική έκταση του ανήκει. Αντιστρέφεται, δηλαδή, το τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου, σε τεκμήριο υπέρ του ιδιώτη.

Ο στόχος κάθε άλλο παρά η προστασία του δημόσιου πλούτου είναι, αντίθετα, όπως δείχνει καθημερινά η εμπειρία, το Κτηματολόγιο είναι ένα ακόμα εργαλείο στην καταπάτησή του, «με το νόμο».

«Ανήξεροι» στις τράπεζες

Ως γνωστόν στο «κόλπο γκρόσο» του κτηματολογίου, όποιος έχει οποιοδήποτε δικαίωμα σε ακίνητο καλείται να χρυσοπληρώσει την επανεγγραφή του δικαιώματος αυτού σε κρατικά κιτάπια. Μιλούμε για επανεγγραφή εφόσον τα στοιχεία αυτά τα έχει ήδη, το ληστρικό απέναντι στα λαϊκά στρώματα, καπιταλιστικό κράτος («Ε9», υποθηκοφυλακεία κλπ.). Επιπλέον, αν το ακίνητο είναι προσημειωμένο ή υποθηκευμένο υπέρ τραπέζης και βάση των σχετικών αποφάσεων, το «ευαγές ίδρυμα» επίσης υποχρεούται να πληρώσει για το δικαίωμά του αυτό. Ωστόσο, ακούγεται ότι όλο και περισσότερες τράπεζες μετακυλίουν το βάρος αυτό στο δανειολήπτη. Χτες επικοινωνήσαμε με τράπεζα ελεγχόμενη ακόμα σε μεγάλο βαθμό από το ελληνικό δημόσιο, προκειμένου να διαπιστώσουμε τι θα πράξει.

Στο τηλεφωνικό της κέντρο (όπου υποτίθεται παρέχονται πληροφορίες για πλείστες όσες δραστηριότητες και προϊόντα της τράπεζας), τρεις υπάλληλοι μας παρέπεμψαν διαδοχικά ο ένας στον άλλον, πριν τελικά μας δώσουν άλλα τηλέφωνα για να καλέσουμε την επόμενη μέρα ή συμβουλεύοντάς μας να περάσουμε από κάποιο υποκατάστημα. Ξεκάθαρη απάντηση, λοιπόν, ένα «όχι, το κτηματόσημο δε θα μετακυλιστεί στον φουκαρά δανειολήπτη», δεν υπήρχε. Μάλλον αναμενόμενο εφόσον στο σύστημα της «ελεύθερης αγοράς» (τους), δεν υπάρχει κρατική υπηρεσία (κτηματολόγιο, τράπεζα, εφορία ή άλλη) που να μην αναζητά συνεχώς τρόπους να τα αρπάξει από τον άνθρωπο του μόχθου, επιβεβαιώνοντας τον βαθιά αντιλαϊκό χαρακτήρα συνολικά του συστήματος.

Για τα αγροτόπαιδα...

Την κατέχει καλά την τέχνη της δημιουργίας εντυπώσεων, όπως φαίνεται, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Ετσι προχτές ανακοίνωσε ότι με τροπολογία που κατατέθηκε στο νομοσχέδιο το οποίο υποτίθεται αφορά την κτηνοτροφία, περικόπτεται η χρηματοδότηση με βάση τα έσοδα Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΕΛΓΑ) στη ΓΕΣΑΣΕ και ΣΥΔΑΣΕ (από 1,5% σε 0,5%) και πως τα χρήματα αυτά θα πάνε για τη χορήγηση 500 περίπου υποτροφιών σε παιδιά κατά κύριο επάγγελμα αγροτών, τα οποία εισάγονται και φοιτούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, κυρίως με γνωστικό αντικείμενο σχετικό με την αγροτική ανάπτυξη.

Εκ πρώτης όψεως, και με δεδομένο ότι ΓΕΣΑΣΕ και ΣΥΔΑΣΕ αποτελούν οργανώσεις - σφραγίδα, οι οποίες έχουν εκφυλιστεί τόσο πολύ που δεν εξυπηρετούν πλέον ούτε την κυβερνητική πολιτική, η περικοπή των σχετικών κονδυλίων δε σημαίνει κάτι φοβερό και τρομερό. Αντίθετα, προκύπτει το ερώτημα γιατί δεν τους έκοψε τελείως την επιχορήγηση. Την ΠΑΣΕΓΕΣ πάντως δεν την πείραξε...

Βέβαια, μέτρα και πολιτικές που να είναι υπέρ των αγροτών ή των εργαζομένων δύσκολα θα μπορούσε να προωθήσει αυτή η κυβέρνηση. Ετσι αυτό που φαίνεται είναι πως με τη συγκεκριμένη κίνηση στοχεύει σε «δύο τρυγόνια»: Πρώτον, να συνεχίσει την πολιτική υπονόμευσης του ΕΛΓΑ, αφού οι υποτροφίες θα πληρώνονται από τα ταμεία του, ενώ όπως ανακοινώθηκε θα δίνεται και πρόσθετο ποσό από τον ΕΛΓΑ για τις υποτροφίες αυτές και, δεύτερον, να καλύψει τα κενά της δωρεάν στα λόγια, αλλά πανάκριβης Παιδείας, με πόρους που δε θα προέρχονται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Με δυο λόγια, οι 500 υποτροφίες δεν μπορούν να αποτελούν τη μάσκα μιας αντιαγροτικής κυβερνητικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, όσον αφορά τους μικρομεσαίους αγρότες, ούτε της πολιτικής συνεχούς μείωσης των κρατικών κονδυλίων για την Παιδεία.

Αντι-Ντίρινγκ

Το έργο αυτό γράφτηκε από τον Φρίντριχ Ενγκελς με τη μορφή πολεμικής κατά του Γερμανού θεωρητικού Ντίρινγκ. Η πολυμορφία των ζητημάτων που εξέταζε ο Ντίρινγκ και η πολεμική που έκανε στο μαρξισμό, έδωσε τη δυνατότητα στον Ενγκελς να αναπτύξει τις μαρξιστικές απόψεις σε διάφορους τομείς. Το βιβλίο είναι δομημένο με βάση τα τρία συστατικά στοιχεία του μαρξισμού, τη Φιλοσοφία, την Πολιτική Οικονομία και το Σοσιαλισμό. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου τίθενται τα βασικά προβλήματα του υλισμού και της διαλεκτικής καθώς και της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Δίνεται απάντηση στο βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας, εξετάζονται, ανάμεσα στα άλλα, ζητήματα ηθικής, κοινωνικής ισότητας καθώς και η σχέση ελευθερίας και αναγκαιότητας. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο συγγραφέας εκθέτει το αντικείμενο της πολιτικής. Αναδεικνύει το ρόλο της βίας στην εμφάνιση της νέας κοινωνίας και στην ανατροπή της παλιάς. Στο ίδιο μέρος παρουσιάζει τη μαρξιστική αντίληψη για την αξία, την απλή και σύνθετη εργασία, το κεφάλαιο και την υπεραξία κ.ά. Στο τρίτο μέρος, περιγράφει την ιστορία και τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Δείχνει ότι ο μαρξισμός είναι η θεωρητική έκφραση του προλεταριακού κινήματος και δίνει τα χαρακτηριστικά της μελλοντικής, της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν η ανθρωπότητα πραγματοποιεί το άλμα από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Περβέζ Μουσάραφ

Εννιά χρόνια μετά το πραξικόπημα με το οποίο κατέλαβε την εξουσία στο Πακιστάν, ο στρατηγός Μουσάραφ έχασε τη στήριξη των δυο παραγόντων που τον διατήρησαν στην ηγεσία της χώρας: του στρατού και των ΗΠΑ. Ο νέος αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγός Καγιάνι, βεβαίωσε τον σύζυγο Μπούτο, Ασίφ Αλι Ζαρντάρι, ενδεχομένως μελλοντικό Πρόεδρο και «de facto» κλειδοκράτορα της εξουσίας σήμερα, ότι δε θα παρενέβαινε. Η πρεσβευτής της Ουάσιγκτον στο Ισλαμαμπάντ, Αν Πάτερσον, εγκατέλειψε απρόθυμα την απέλπιδα προσπάθεια να διαπραγματευτεί την παραμονή του Μουσάραφ στην προεδρία. Η Πάτερσον εγκατέλειψε τελικά και την προσπάθεια να πείσει τον Μουσάραφ να εγκαταλείψει τη χώρα...

Οι Πακιστανοί πολιτικοί, ανεπανόρθωτα εθισμένοι στη χλιδή, το νεποτισμό και τη διαφθορά μάχονται πια για τα λάφυρα της εξουσίας, μετά την παραίτηση του στρατηγού. Οσο ο Ζαρντάρι και ο άνθρωπος των Σαουδαράβων και των Αμερικανών, Σαρίφ, μάχονται για τη μοιρασιά, το Πακιστάν παραμένει μεταξύ σφύρας και άκμονος ενώ ο λαός στενάζει από την αύξηση της τιμής του αερίου που χρησιμοποιεί για μαγείρεμα (30%), του αλευριού (20%), την τρομακτική έλλειψη τροφίμων που το 86% της λεγόμενης «μεσαίας τάξης», πόσο μάλλον ο φτωχότερος πληθυσμός, βρίσκει όλο και πιο δύσκολα. Η αποκατάσταση των μελών του Ανώτατου Δικαστηρίου παραμένει ερωτηματικό, αλλά επείγει περισσότερο το πρόβλημα των ημιαυτόνομων περιοχών του Πακιστάν, όπου ο στρατός, οι Ταλιμπάν κι οι σύμμαχοί τους, και οι Αμερικανοί έχουν εμπλακεί σε ένα μυστικό αιματηρότατο πόλεμο.


Χρ.Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ