Παρασκευή 24 Ιούλη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τα οικονομικά μεγέθη μιας γρίπης

Γρηγοριάδης Κώστας

Ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση με τη γρίπη, υπάρχουν κάποιοι που τρίβουν τα χέρια τους για την πανδημία. Είναι οι πολυεθνικές, που λυμαίνονται το χώρο της παραγωγής και διακίνησης φαρμάκου. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, τρεις - τέσσερις κολοσσοί στο χώρο του φαρμάκου έχουν ήδη εξασφαλίσει πακτωλό κερδών, είτε το εμβόλιο έρθει στην ώρα του, είτε όχι. Το ποσό που θα βάλουν στην τσέπη τους ξεπερνάει τα 10 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του χρηματοπιστωτικού οργανισμού JΡ Μorgan. Οι παραγγελίες σε εμβόλια που έχουν κάνει οι κυβερνήσεις παγκοσμίως φτάνουν σήμερα τα 600 εκατομμύρια δόσεις. Σε αυτές προστίθενται άλλα 350 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων είτε σε ενέσιμη μορφή (για την Ευρώπη), είτε σε ρινικό εκνέφωμα (ΗΠΑ). Από τις μέχρι τώρα παραγγελίες (1 δισ. εμβόλια) και με δεδομένο ότι το κόστος κάθε εμβολίου κυμαίνεται γύρω στα 10 ευρώ, μάνι μάνι τέσσερις εταιρίες που έχουν τη δυνατότητα παραγωγής έχουν εξασφαλίσει 10 δισ. ευρώ κέρδη, χωρίς να υπολογίζει κανείς τα εκατομμύρια των επιπλέον παραγγελιών που μπορεί να προκύψουν. Και μ' αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται ότι κάποιοι κερδίζουν από την αρρώστια. Γιατί; Μα, ακριβώς επειδή το φάρμακο στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα. Και σαν τέτοιο δεν μπορεί παρά να αξιοποιείται για να κερδοσκοπούν μια χούφτα πολυεθνικών, οι οποίες, το τελευταίο για το οποίο νοιάζονται είναι η υγεία των εκατομμυρίων ανθρώπων που ενδέχεται να νοσήσουν από τη «νέα γρίπη». Οπως και να έχει, η οικονομική πλευρά της γρίπης δίνει άλλη διάσταση σ' αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό, με τη διαχείριση (προπαγανδιστική και πραγματική) της πανδημίας...

Κανένα πάτημα σε αντιλαϊκούς σχεδιασμούς

Με αφορμή τη συμπλήρωση 40 ημερών από το θάνατο του συναδέλφου τους στα Πατήσια, στην επίθεση της αυτοαποκαλούμενης «Σέχτας Επαναστατών», οι αστυνομικοί υπάλληλοι, με πρωτοβουλία των Ομοσπονδιών τους, έκαναν χτες συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης ήταν «Οχι άλλο αίμα στο βωμό της βίας και της τρομοκρατίας». Ξεκαθαρίζοντας ότι αποδεδειγμένα βρίσκεται κοντά τους σε κάθε διεκδίκηση που αφορά τα εργασιακά, ασφαλιστικά και γενικότερα τα κοινωνικά τους δικαιώματα, το ΚΚΕ δε συμμετείχε με εκπρόσωπό του στη χτεσινή κινητοποίηση. Ο λόγος είναι καθαρός: Σε μια περίοδο που η κυβερνητική προπαγάνδα αναζητά πατήματα για να εντείνει τη βία και την καταστολή σε βάρος του λαϊκού κινήματος, στο όνομα τού να ενισχύσει δήθεν την «ασφάλεια», οποιαδήποτε ενέργεια βοηθάει συνειδητά ή ασυνείδητα τέτοιους σχεδιασμούς, είναι επικίνδυνη και ασύμφορη για το λαό και τους εργαζόμενους. Αυτή είναι η θέση του ΚΚΕ. Και η ορθότητά της έχει δοκιμαστεί διαχρονικά. Πολύ περισσότερο σήμερα, που δεν περνάει μέρα χωρίς η κυβέρνηση, με διάφορες προφάσεις και με την ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ, να αποφασίζει και ένα επιπλέον μέτρο σε βάρος του λαϊκού κινήματος στο όνομα της καταπολέμησης της βίας και της «τρομοκρατίας».

Πρόκληση και εμπαιγμός

Τις «δημόσιες σχέσεις» των τραπεζών έχει αναλάβει με συνέπεια και επιμέλεια η κυβέρνηση. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Ανάπτυξης στο όνομα της προστασίας των καταναλωτών εννοείται τραπεζικών προϊόντων. Τη στιγμή που οι τράπεζες όχι μόνο βγαίνουν «αλώβητες» από την κρίση, όπως οι ίδιοι επικεφαλής τους σπεύδουν να πανηγυρίσουν, αλλά ενισχύουν και την κερδοφορία τους, ο Κ. Χατζηδάκης ανακοίνωσε τη δημιουργία «Ειδικού Γραφείου Υποστήριξης» των καταναλωτών των τραπεζικών προϊόντων. Πρόκειται βέβαια για εξόφθαλμο εμπαιγμό και πρόκληση. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα η κυβέρνηση είναι να φτιάχνει κάποια σύγχρονα «κυτία παραπόνων» για να εκτονώνονται οι πελάτες των τραπεζών και ταυτόχρονα να ρίχνει στάχτη στα μάτια ότι τάχα η ίδια είναι «στο πλευρό των καταναλωτών». Με επιδίωξη να συνεχίζουν να γίνονται υποζύγια και εξαρτημένοι απ' αυτές οι άνθρωποι του μόχθου, αφού είναι δεδομένη η πολιτική συνεχούς μείωσης του λαϊκού εισοδήματος. Προφανώς πιστεύει ότι ο κόσμος τρώει κουτόχορτο και δε βλέπει τη ληστρική επίθεση των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων, που ενώ δανείζονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με επιτόκιο 1% και από τις αποταμιεύσεις των λαϊκών νοικοκυριών με ακόμα μικρότερο, τα ίδια δανείζουν στα νοικοκυριά με επιτόκιο 14% και 15%. Πιστεύει ότι ο κόσμος δε βλέπει ότι ενώ οι τράπεζες έχουν πάρει ζεστό χρήμα από το κράτος καθώς και εγγυήσεις ύψους 28 δισ. ευρώ, καθόλου δεν έπεσαν τα επιτόκια για τα στεγαστικά δάνεια ή το δανεισμό των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών. Ταυτόχρονα, δε διαφεύγει βέβαια της προσοχής των λαϊκών στρωμάτων ότι για όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ δε βγάζει «κιχ»...

Κατάργηση συμβάσεων με μοχλό τη ... Δικαιοσύνη

Την επίθεσή τους, με στόχο την κατάργηση των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, συντονίζουν η μία μετά την άλλη οι εργοδοτικές οργανώσεις. Και φαίνεται ότι η αστική Δικαιοσύνη γίνεται γι' αυτούς το καλύτερο εργαλείο στήριξης της ασυδοσίας τους. Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθεί η λαγνεία τους να απευθύνονται σ' αυτήν, με την απαίτηση να καταστρατηγηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. Ετσι, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών κατέθεσε αγωγή, ζητώντας, όπως και οι τραπεζίτες, την ακύρωση της απόφασης του ΟΜΕΔ για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του κλάδου για το 2009. Είναι τέτοια η βιασύνη τους να χτυπήσουν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να δώσουν μηδενικές αυξήσεις, ώστε έχουν, επιπλέον, καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα για τον ίδιο λόγο, τα οποία εκδικάζονται στις 20 Αυγούστου και, ακόμα, ζητούν την έκδοση προσωρινής διαταγής που εκδικάζεται την Τρίτη 28 Ιούλη, πιέζοντας για απόφαση, ώστε να «παγώσει» η εφαρμογή της άμεσα έως την οριστική εκδίκαση της αγωγής. Η προκλητική απαίτηση της εργοδοσίας για χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων και των μισθών, προκειμένου να εντείνεται η εκμετάλλευση και να αυγαταίνουν τα κέρδη της, προσφεύγει και στην αξιοποίηση του μηχανισμού του καπιταλιστικού κράτους, της Δικαιοσύνης. Η οποία, αν και εμφανίζεται από τους αστούς ως ανεξάρτητη εξουσία, αποτελεί συστατικό κρίκο άσκησης της αστικής εξουσίας ως θεσμός του κράτους της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι απόφαση θα βγάλει στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά καμιά αναμονή, πολύ περισσότερο εμπιστοσύνη, στο «Δίκαιό» της δεν μπορούν να έχουν οι εργάτες, αφού είναι το Δίκαιο των εργοδοτών, όπως και οι νόμοι τους, και όχι το δίκιο των εργατών που πρέπει να είναι ο δικός τους νόμος. Η Δικαιοσύνη ποινικοποιεί τους αγώνες, όπως έκανε ο εισαγγελέας Σανιδάς για την υπεράσπιση των «Τζάμπο». Ποινικοποιεί τη δράση των κομμουνιστών βουλευτών, ζητώντας την άρση της ασυλίας τους. Είναι ταγμένη στην προάσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των κερδών, της εκμετάλλευσης. Τα όποια λιγοστά παραδείγματα ανθρώπων της που έχουν δικαιώσει εργαζόμενους, και πολύ σωστά έκαναν, είναι εξαιρέσεις στον κανόνα. Η ΟΕΚΙΔΕ υπογραμμίζει ότι δε θα μείνει αναπάντητη από τους εργαζόμενους του κλάδου η επίθεση των εργοδοτών και οργανώνει τον αγώνα τους.

Αλλά η απάντηση σ' αυτήν την επίθεση πρέπει να πάρει πανεργατικά χαρακτηριστικά. Πολύ σωστά το ΠΑΜΕ επισημαίνει οτι «οι εργοδότες, έχοντας την πλήρη στήριξη της κυβέρνησης και της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και αξιοποιώντας τη φιλοεργοδοτική στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, δεν επιδιώκουν μόνο να μη δώσουν αυξήσεις στους εργαζόμενους, παρά τα προκλητικά και αμύθητα υπερκέρδη τους. Επιδιώκουν να καταφέρουν καίριο κτύπημα στις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, που αποτελούσαν και αποτελούν μιαν ελάχιστη δικλείδα ασφαλείας. Δικλείδα, που αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία σε περίοδο μεγάλης κινητικότητας των εργαζομένων από ειδικότητα σε ειδικότητα, από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα. Ταυτόχρονα, θέλουν να καταφέρουν πλήγμα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην οργάνωση, στην αλληλεγγύη και την ενότητα της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων». Η μόνη απάντηση είναι ενιαίος ταξικός αγώνας για υπεράσπιση των συμβάσεων, διεκδικήσεις όλων των αναγκών των εργατών, κόντρα στην αστική εξουσία, σε ρότα αντιμονοπωλιακή.


Λ. ΙΩΑΝΝΟΥ

Ποια ΓΣΕΒΕΕ;

Γρηγοριάδης Κώστας

«Στο ίδιο έργο θεατές», όπως λέει και ο εύστοχος στίχος, που κολλάει «γάντι» στην περίπτωση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΒΕΕ.

Ωραίο είναι να καταθέτεις τις προτάσεις σου με ολοκληρωμένα υπομνήματα, καλοτυπωμένα, με παραπομπές και υποσημειώσεις, ακόμη κι αν αυτές δεν ανταποκρίνονται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι αντιπροσωπεύεις, ακόμη κι αν επικαλείσαι το «λύκο» της πολιτικής της ΕΕ για να φυλάξει τα «πρόβατα». Αυτό, δηλαδή, που κάνει η ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ.

Τότε, και μόνο, αν περιοριστείς στην κατάθεση θέσεων και υπομνημάτων, οι πόρτες ανοίγουν, τα ραντεβού κλείνονται εύκολα και οι καρέκλες προσφέρονται για να καθίσουν οι εκπρόσωποι.

Αλλά, όσο γίνονται αυτά, χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματοβιοτέχνες, έμποροι, έρχονται αντιμέτωποι με τη βαναυσότητα της καθημερινότητας, όπου δε φτάνουν τα λεφτά, για την οικογένεια, για το μαγαζί, για την Εφορία, για την Ασφάλιση, για τα φροντιστήρια, για τις διακοπές, για, για...

Η ΔΗΚΕΒΕ κατήγγειλε ότι την περασμένη Κυριακή ούτε αποφάσεις πάρθηκαν από το ΔΣ της ΓΣΕΒΕΕ, ούτε τα προβλήματα συζητήθηκαν. Κανένας δεν ξαφνιάζεται πια. Είναι ακόμη μια απόδειξη, μέσα σε τόσες άλλες, ακόμη ένα μήνυμα για τον μικρό ΕΒΕ. Για να ελπίζει, πρέπει να στηριχθεί στους αγώνες του και σ' αυτούς που αγωνίζονται. Οπως η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα ΕΒΕ.

Τίποτα άλλο δεν υπάρχει.


Γρηγοριάδης Κώστας

Η «κατσούνα» της κυβέρνησης για τα ΒΑΕ

Γρηγοριάδης Κώστας

Θριαμβολογεί η χτεσινή «Αυγή», επειδή, όπως ισχυρίζεται, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «έστειλε τελεσίγραφο στην Πετραλιά για τα ΒΑΕ». Ποιο είναι το τελεσίγραφο; Οτι αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει με «επιστημονικά κριτήρια» στη σύνταξη της νέας λίστας των ΒΑΕ, θα αποχωρήσει από τη δεύτερη επιτροπή, η οποία μελετά τις ειδικότητες και τα επαγγέλματα, που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα ενταχθούν στη νέα λίστα. Για να παραμείνει στη συγκεκριμένη επιτροπή, η ΓΣΕΕ βάζει επιπλέον τον όρο να μη γίνει δεκτό το πόρισμα της επιτροπής Μπεχράκη. Η υποκρισία και η κοροϊδία σε όλο τους το μεγαλείο. Η ΓΣΕΕ ζητάει να μη γίνει δεκτό το πόρισμα μιας επιτροπής, την οποία ευθύς εξαρχής νομιμοποίησε με την παρουσία της, άσχετα αν μετά επιχείρησε με τυμπανοκρουσίες να αποχωρήσει. Μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποίησε μέχρι κεραίας το πόρισμα Μπεχράκη. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Ενώ ήταν ολοφάνερη η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο πέταγμα χιλιάδων εργαζομένων εκτός ΒΑΕ, αξιοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό και τη νέα επιτροπή, η οποία δήθεν μελετά τις ειδικότητες που θα ενταχθούν στη νέα λίστα, η ΓΣΕΕ έσπευσε να δηλώσει «παρών» και στο νέο αυτό αντιλαϊκό κονκλάβιο. Τι πέτυχε μ' αυτόν τον τρόπο; Να νομιμοποιήσει την όλη κυβερνητική προπαγάνδα, που λέει ότι τα ΒΑΕ δεν καταργούνται, αλλά, αντίθετα, με μια επιστημονικοφανή διαδικασία, με επιτροπές και επιτροπάτα, η σχετική λίστα εξορθολογικοποιείται. Αυτή είναι η συνεισφορά της ΓΣΕΕ στο πετσόκομμα των ΒΑΕ. Γι' αυτήν της τη στρατηγική θριαμβολογούν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή», την ώρα που θα έπρεπε να είχαν σηκωθεί και οι πέτρες ενάντια σε όσους προσπαθούν, στο βαθμό που τους αναλογεί, να νομιμοποιήσουν τα κυβερνητικά σχέδια. Αν, πάντως, η κυβέρνηση αναζητάει «κατσουνάκι» να στηριχτεί στη νέα αντιδραστική μεταρρύθμιση, μπορεί να αισθάνεται τουλάχιστον ανακουφισμένη για τη στήριξη που της προσφέρει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και όσοι - όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - τη σιγοντάρουν.

Παραλήρημα ευρω-λαγνείας

Παραλήρημα ευρω-λαγνείας και χονδροειδής προσπάθεια συγγραφής της ιστορίας κατά πώς βολεύει τους «νικητές» χτες από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ευ. Αντώναρος αξίωσε από όλους τους Ελληνες «να είναι ευγνώμονες»(!) στον ιδρυτή της ΝΔ Κ. Καραμανλή επειδή όπως είπε έβαλε τη χώρα στην τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ. Αυτή η επιλογή, ισχυρίστηκε ο εκπρόσωπος, εξασφάλισε περισσότερη σταθερότητα και περισσότερη δημοκρατία. Δεν περίμενε βεβαίως κανείς από τους λαϊκούς ανθρώπους διαφορετική πολιτική τοποθέτηση από τον εκπρόσωπο ενός κατεξοχήν κόμματος του κεφαλαίου, αφού η ένταξη στην ΕΟΚ υπηρετούσε και υπηρετεί τη στρατηγική του. Τα τριάντα σχεδόν χρόνια που έχουν περάσει από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ ήταν αρκετά για να καταρρεύσουν οι μύθοι και τα ψέματα προς το λαό με τα οποία «συνόδευσε» η άρχουσα τάξη τη στρατηγική αυτή επιλογή της. Το ευρωπαϊκό όραμα έχει προ πολλού μετατραπεί σε ένα αφόρητο ζωντανό εφιάλτη για τα λαϊκά στρώματα. Η ΕΕ έχει πλέον ταυτιστεί στη λαϊκή συνείδηση με τις αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές. Οι Βρυξέλλες, με τις συναποφάσεις των κυβερνήσεων των κρατών - μελών, έχουν γίνει συνώνυμο της ευελφάλειας, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της οδηγίας Μπολκεστάιν, της κατεδάφισης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, με δυο λόγια με τον εργασιακό μεσαίωνα. Αντίστοιχα, η ΚΑΠ έχει γίνει ο Γολγοθάς για τους φτωχούς αγρότες κ.ο.κ. Η πικρή αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου συνεχίζουν να παραμυθιάζουν τον ελληνικό λαό, που πρέπει να τους πάρει με τις πέτρες, και για τα ψέματα και για όλα όσα έχει υποστεί από το ευρωκαθεστώς των μονοπωλίων. ΥΓ: Με την ευκαιρία: Πάντως δεν έριξε ο Κ. Καραμανλής τη χούντα από το Παρίσι...

Η μόνη «ασφάλεια»

Αυτό που δεν είπε ευθέως η Κομισιόν και οι ηγέτες των «27» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον περασμένο μήνα όσον αφορά τη μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων ήρθε και «ξεφούρνισε» η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας. Εκθεση εμπειρογνωμόνων - έτσι πάντα γίνεται - της «Μπούντεσμπανκ» προτείνει την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στη Γερμανία από τα 67 στα 69 χρόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η προηγούμενη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια έγινε από την κυβέρνηση του «μεγάλου συνασπισμού» Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, στη βάση, πάλι, μιας αντίστοιχης έκθεσης της Μπούντεσμπανκ. Φυσικά, το όριο των 69 χρόνων είναι σκληρή πραγματικότητα σε μια σειρά άλλες χώρες της ΕΕ, ενώ στην κατεύθυνση αυτή, παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, κινείται και η ελληνική κυβέρνηση, στο όνομα ότι θα γίνει «εθελοντικά». Το σίγουρο είναι ότι τα μονοπώλια θέλουν να δουλεύουμε μέχρι τον τάφο, να απαλλαγούν από το μη μισθολογικό κόστος (ασφαλιστικές εισφορές) και βέβαια να λεηλατήσουν την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων. Η μόνη ασφάλεια που έχει απομείνει λοιπόν στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η αντεπίθεσή του με στόχο την ανατροπή της πολιτικής του ευρωμονόδρομου και των κομμάτων - διαχειριστών του.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ταξικό το περιεχόμενο της «δημοκρατίας»

Συμπληρώνονται σήμερα 35 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας. Ο απολογισμός αυτών των χρόνων είναι εντελώς διαφορετικός για την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, απ' αυτόν που κάνουν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι πρώτοι έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν, καθώς στα χρόνια αυτά εδραιώθηκε η εξουσία τους, με το βάθεμα της ταξικής εκμετάλλευσης, με τη γιγάντωση των κερδών τους. Για το λαό, η επέτειος προσφέρεται για σκεπτικισμό και για εξαγωγή χρήσιμων πολιτικών συμπερασμάτων από το πώς βίωσε την 35χρονη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το «ταμείο» είναι γι' αυτόν σήμερα ελλειμματικό.

Από το «ταμείο» της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η «δημοκρατία» των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής ευρωένωσης, κατέκλεψε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Καρατόμησε δημοκρατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες. Εισήγαγε πλήθος μέτρων έντασης του αυταρχισμού και της καταστολής. Βύθισε μεγάλα τμήματα του λαού στη φτώχεια και την απόγνωση. Εμπορευματοποίησε την Παιδεία, την Υγεία και την Πρόνοια. Καταδίκασε τους εργαζόμενους να ζουν με την ανασφάλεια και την αγωνία σε ένα υπερχρεωμένο παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον. Στη «δημοκρατία» τους οι νεκροί στους χώρους δουλειάς είναι χιλιάδες και η εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία οργιάζουν. Τι είναι όλα αυτά, αν όχι οι αποδείξεις ότι η δημοκρατία στην οποία αναφέρονται έχει ταξικό περιεχόμενο, είναι δική τους, της αστικής τάξης, αλλά όχι του λαού;

Για να την εδραιώσουν αυτήν τη «δημοκρατία», το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι προσθέτουν διαρκώς νέα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα. Μέτρα, που πλήττουν ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, θέτουν σε κίνδυνο την αυταξία της ανθρώπινης ζωής. Από τις τράπεζες DNA και τις κάμερες, από τον ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε πτυχή της ζωής των ανθρώπων του μόχθου, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, την προσπάθεια χειραγώγησης οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει πυρήνα αντίστασης, τον εντεινόμενο αντικομμουνισμό και την κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, έως τους πολέμους και το μακέλεμα λαών και χωρών, η δημοκρατία τους θωρακίζεται, ομολογώντας πως εχθρός της είναι ο λαός, γιατί δεν είναι του λαού αλλά της πλουτοκρατίας.

Αυτό το σύστημα, που όσο πάει και σαπίζει και όσο σαπίζει γίνεται πιο αντιλαϊκό, πιο αντιδραστικό, επιτίθεται με μεγαλύτερη λύσσα, δεν παίρνει μπαλώματα, δε διορθώνεται. Μόνο ανατρέπεται. Από την ανάπτυξη, την οργανωμένη δράση, την κοινωνικοπολιτική πάλη του εργατικού λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Στη θέση αυτού που θα συντριβεί από τη λαϊκή πάλη μπορεί και θα οικοδομηθεί η πραγματική δημοκρατία, στο πλαίσιο της οποίας ο λαός θα διαφεντεύει τον τόπο και τη ζωή του. Στο πλαίσιο της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας. Ο λαός μπορεί. Αρκεί να το πιστέψει και να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Το βήμα για την ισχυροποίηση του κινήματος και του ΚΚΕ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ