Αρνητικό για το λαό είναι το εκλογικό αποτέλεσμα της κάλπης της 17ης Ιούνη. Η ψήφος των λαϊκών στρωμάτων και των γυναικών που ανήκουν σε αυτά διαμόρφωσε μετεκλογικά συσχετισμό δύναμης που θα σταθεί εμπόδιο στην πάλη τους, που θα δράσει ως ανασταλτικός παράγοντας στους αγώνες που θα κληθούν να δώσουν μπροστά στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Στις γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, όπως και σε ευρύ τμήμα των εργαζομένων, επικράτησαν ως κριτήριο ψήφου είτε ο φόβος και η τρομοκρατία που άσκησε η ΝΔ, είτε οι αυταπάτες για εύκολες λύσεις που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας την ανάδειξή του σε «αριστερή» κυβέρνηση. Αποδυναμώθηκε το ΚΚΕ και ενισχύθηκαν οι πολιτικές δυνάμεις που άλλες αντιστρατεύονται τα λαϊκά συμφέροντα, άλλες υπονομεύουν και αφοπλίζουν το λαϊκό κίνημα καλλιεργώντας αυταπάτες, άλλες καλλιεργούν στις γραμμές των εργαζομένων τις πιο αντιδραστικές απόψεις στήριξης του συστήματος, το ρατσισμό, την ξενοφοβία.

Η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ συρρικνώθηκε γιατί προτίμησε να πει την αλήθεια στο λαό, ανεξάρτητα από το κόστος, αντί να του χαϊδεύει τα αυτιά και να προβάλει μια πρόταση που θα φαντάζει ως το μικρότερο κακό στα μάτια του, αλλά στη ζωή θα αποδεικνυόταν εξίσου καταστροφική. Γι' αυτό δε δέχτηκε να γίνει μέρος μιας κυβέρνησης που θα διαχειριζόταν την κρίση με βάση τις αποφάσεις της ΕΕ και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίθετα, επέλεξε να προειδοποιήσει το λαό για το ποια θα ήταν η πραγματικότητα την επόμενη μέρα, να τον καλέσει να αντεπιτεθεί. Κόντρα σε όσους ισχυρίζονται πως ο λαός δεν μπορεί να νικήσει, τον κάλεσε να πάρει στα χέρια του την οργάνωση της πάλης για τα καθημερινά προβλήματα και για την προοπτική της δικής του εξουσίας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, που εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού, κάνει την αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος πιο δύσκολη. Δεν την κάνει όμως λιγότερο αναγκαία. Το δίλημμα που προεκλογικά το ΚΚΕ επισήμανε ότι βρίσκεται μπροστά στο λαό, εξακολουθεί να υφίσταται, γιατί εξακολουθεί να το θέτει η ίδια η πραγματικότητα. Από τη μια υπάρχει ο δρόμος της ανασύνταξης και της αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος, ο δρόμος της σύγκρουσης και της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ και τις πολιτικές δυνάμεις που τη στηρίζουν. Από την άλλη υπάρχει η ενσωμάτωση, η πορεία της εξαθλίωσης των εργατικών - λαϊκών οικογενειών. Πορεία που συνεχίζεται και πιθανόν να επιταχυνθεί με δραματικές συνέπειες σε συνάρτηση με το βάθεμα της κρίσης στην ΕΕ και την όξυνση των μονοπωλιακών ανταγωνισμών. Οι γυναίκες που στάθηκαν μπροστά στην κάλπη χωρίς να καταφέρουν να ξεπεράσουν το φόβο της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, ή την αυταπάτη της λύσης των προβλημάτων από μια «αριστερή» κυβέρνηση, πρέπει να προβληματιστούν. Εστω και εκ των υστέρων να βγάλουν συμπεράσματα και από τη μετεκλογική στάση των κομμάτων, τόσο των κομμάτων της συγκυβέρνησης που στην ουσία συμφώνησαν σε ένα αντεργατικό πρόγραμμα, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει να στηρίζει ένα άλλο μείγμα πολιτικής στο πλαίσιο της ΕΕ.

Οι γυναίκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών χρειάζεται να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους και να αναλάβουν μέσα από το ταξικό και ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα την ευθύνη που τους αναλογεί ώστε να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του. Η συμμετοχή των γυναικών και της νεολαίας στο κίνημα είναι ανάγκη να αντιστοιχηθεί με την επίθεση που δέχονται στη ζωή και στα δικαιώματά τους: Με την ανεργία που καταγράφει θηριώδη ποσοστά, τους μισθούς και τα μεροκάματα που συμπιέζονται όλο και περισσότερο, την παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, της Παιδείας, τα εμπόδια και τις δυσκολίες που πληθαίνουν για τα νέα ζευγάρια και τους νέους γονείς.

Ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος των γυναικών, λόγω των ευθυνών τους για τη φροντίδα της οικογένειας, μέσα σε συνθήκες μάλιστα όπου τα προβλήματα και οι δυσκολίες πληθαίνουν, μειώνει τη δυνατότητά τους να παρακολουθούν τα γεγονότα σε όλη την έκταση και το βάθος τους. Γι' αυτό στην προκειμένη περίπτωση περιορίστηκε στα ρηχά νερά της αντιμνημονιακής ρητορείας ο προβληματισμός των γυναικών για την αιτία της οικονομικής κρίσης, των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και τη διέξοδο. Συγκαλύφθηκε ο στόχος της εφαρμοζόμενης πολιτικής για συνεχώς φθηνότερη εργατική δύναμη και καλλιεργήθηκαν ψεύτικες ελπίδες πως τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν με την όποια «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου.

Χωρίς τη συμμετοχή και τη συμβολή των γυναικών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να προχωρήσει, όπως απαιτείται σήμερα, η οργάνωση στους χώρους δουλειάς και στις εργατικές - λαϊκές συνοικίες. Δεν μπορεί να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα και να ανατραπεί ο αρνητικός συσχετισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να αποδυναμωθούν οι εργοδοτικές και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που στηρίζουν και προωθούν την αντιλαϊκή πολιτική. Είναι προϋπόθεση η συμβολή των γυναικών προκειμένου να οικοδομείται η λαϊκή συμμαχία των εργαζομένων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και στην ύπαιθρο, των νέων, προκειμένου να βαθαίνουν οι ρίζες και τα θεμέλιά της, να μεγαλώνει το μπόι της και να αποτελεί αντίπαλο δέος στους κεφαλαιοκράτες και τα κόμματά τους.

Η μείωση των απαιτήσεων των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων στο ελάχιστο, η υποχώρηση των αξιώσεων να ζήσουν οι ίδιες και τα παιδιά τους καλύτερα είναι δρόμος που οδηγεί σε όλο και πιο βαριές θυσίες για το κεφάλαιο και τα κέρδη του. Οσο χαμηλά και να βάλουν τον πήχη των απαιτήσεών τους, ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα τις αναγκάσει τελικά, αργά ή γρήγορα, να περάσουν από κάτω. Οσο πιο υποχωρητική διάθεση επιδείξουν, όσο περισσότερο ενδώσουν στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία, τόσο πιο γρήγορα θα βλέπουν να ισοπεδώνονται και τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει.

Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι, οι γυναίκες, η νεολαία, δεν είναι τα σαθρά δεκανίκια που τους προσφέρουν ώστε να εξακολουθήσουν να σέρνονται στον ίδιο μονόδρομο που συμφέρει μόνο τους εκμεταλλευτές τους. Αυτό που έχει ανάγκη η εργατική - λαϊκή οικογένεια δεν είναι η διατήρηση της εξαθλίωσης. Σήμερα είναι αναγκαίο να οργανωθεί το εργατικό, το λαϊκό κίνημα για να αντιμετωπίσει μια σειρά από επείγοντα προβλήματα: Την προστασία των ανέργων και των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, την ανακούφιση από τη φορολεηλασία, τη χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων, τη λειτουργία των νοσοκομείων και των παιδικών σταθμών. Η διέξοδος για το λαό από την κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα, προϋποθέτει να σταθεί όρθιος απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση. Να νικήσει το φόβο και την απογοήτευση, να αναμετρηθεί με τον ταξικό του αντίπαλο. Να σηκώσει τη σημαία της πάλης για τις σύγχρονες ρεαλιστικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, τις ανάγκες που αντιστοιχούν στον πλούτο που παράγεται και να διεκδικήσει όσα δικαιούται και σήμερα του στερούν.