Τρίτη 24 Μάη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κρατικό χρήμα για να την φτηνύνουν

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια πολύ καλή απάντηση έδωσε χτες η Κομισιόν, για το τι ακριβώς εννοούν όταν λένε για ιδιωτικοποιήσεις και ποιους ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων.

Η Κομισιόν, λοιπόν, που υποτίθεται ότι κυνηγάει τις κυβερνήσεις που δίνουν κρατικές ενισχύσεις σε επιχειρήσεις που ανήκουν στο Δημόσιο, αποφάσισε για την περίπτωση της Αγροτικής Τράπεζας ότι το Δημόσιο μπορεί να την χρηματοδοτήσει με 1,2 δισ. ευρώ, για να αποκατασταθεί, λέει, η κεφαλαιακή της επάρκεια. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ο κάθε πιθανός μνηστήρας για την ΑΤΕ θα βρει στα ταμεία της συμπληρωματικό «ζεστό» χρήμα πάνω από 1 δισ. ευρώ.

Για να γίνει, όμως, συμφέρουσα κάποια αγοραπωλησία μετοχών της Τράπεζας και για να γίνει πιο δελεαστική η απόκτησή της, η Κομισιόν δίνει και μια οδηγία. Μέσα στα επόμενα χρόνια, η διοίκησή της πρέπει να φροντίσει ώστε να ...φτωχύνει κατά 25%. Πώς θα γίνει αυτό; Μειώνοντας τα περιουσιακά της στοιχεία.

Ετσι, έχουμε μ' ένα σμπάρο ...τρία τρυγόνια. Το πρώτο, ότι με δημόσιο χρήμα θα αυξηθούν τα κεφάλαια της τράπεζας, σε ρευστό. Το δεύτερο, ότι με ειδικές παρεμβάσεις και μείωση του ενεργητικού της, θα γίνει ακόμα φτηνότερη για τα ...κοράκια, που, στα πλαίσια των αναδιαρθρώσεων στο τραπεζικό σύστημα, καραδοκούν να προσθέσουν κι άλλες τράπεζες στους ομίλους τους. Το τρίτο, που είναι και το σημαντικότερο, είναι ότι με αυτού του είδους τις επιλογές, μαζί με την τράπεζα θα παραδοθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο οι αγρότες και η γη τους, ενώ θα κλείσουν οριστικά όλες οι συνεταιριστικές οργανώσεις που υπάγονται στο χαρτοφυλάκιο της ΑΤΕ.

Αποπροσανατολίζοντας το λαό

Δεν εξηγείται αλλιώς! Κάποια διαταραχή ψυχολογικής φύσεως θα πρέπει να «χτύπησε» συγχρονισμένα τις κυβερνήσεις όλων των κρατών μελών της ΕΕ! Κάπου εκεί οδηγεί η αφήγηση του ΣΥΝ για τις εξελίξεις. Ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Π. Σκουρλέτης, μιλώντας χτες στο ρ/σ «Κόκκινο» δήλωσε: «υπάρχει η εμμονή στην ίδια συνταγή (...) έχοντας την εμπειρία του ενός χρόνου, το να επιμείνεις σε αυτή την καθολικά αποτυχημένη σε όλα τα επίπεδα πολιτική, αποτελεί πια ένα έγκλημα»...

Ετσι, στο γενικό κι αφηρημένο, ώστε οι αποδέκτες των «εκφωνήσεων» της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να αδυνατούν να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει, να προκαλείται στις συνειδήσεις τους σύγχυση. Και έπειτα θέλουν και συμμέτοχους - συνένοχους στον αποπροσανατολισμό του λαού και έχουν το θράσος να δείχνουν το ΚΚΕ, που κατά τον Π. Σκουρλέτη αποτελεί «πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία (...) κρατάει ψηλά τη σκυτάλη της αντιενωτικής πρακτικής και στάσης (...) και είναι υπεύθυνοι ακριβώς γιατί μια άλλη ενωτική παρουσία θα έδινε μια διαφορετική δυναμική στους ίδιους τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας»!

Αλήθεια ενότητα σε τι; Στη σωτηρία του καπιταλισμού με τη συνταγή των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ;

Το ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνεται τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας σαν τον μοχλό που θα ανατρέψει μια αστική κυβέρνηση και το όχημα που θα οδηγήσει σε μία άλλη αστική κυβέρνηση, δήθεν προοδευτική, με τα μονοπώλια ιδιοκτήτες. Για το ΣΥΝ, όπως είπε ο Π. Σκουρλέτης, είναι «ανάγκη αυτή η κυβέρνηση να τελειώνει με κάθε τρόπο». Για το ΚΚΕ είναι ανάγκη να τελειώνει ο λαός με την εξουσία των μονοπωλίων και τους πολιτικούς της εκφραστές και εκπροσώπους. Το ένα απ' το άλλο απέχουν όσο η μέρα απ' τη νύχτα. Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει καλά. Αλλά ως πολιτική δύναμη - συμπλήρωμα του συστήματος αυτά λέει...

Προκλητικός

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου, με τον οποίο η Εκκλησία δίνει «χέρι βοήθειας» στο αστικό κράτος όποτε το τελευταίο βλέπει τα «σκούρα» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής του πολιτικής αποτελεί η χτεσινή συνέντευξη του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο 9».

Ο γνωστός για τα εθνικιστικά του «παραληρήματα» μητροπολίτης, αυτή τη φορά, «επιστράτευσε» τη μαύρη προπαγάνδα του υπέρ της «συναίνεσης» που απαιτεί η εγχώρια αστική τάξη και το ξένο κεφάλαιο από τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας. Και το έκανε με την ανάλογη «δόση» αντικομμουνισμού, αφού φυσικά ενοχλεί σφόδρα η στάση του ΚΚΕ να αρνηθεί να δώσει «άλλοθι» στην κυβέρνηση, αποδεχόμενο την πρόσκληση του πρωθυπουργού για συνάντηση, με αφορμή τη... «μεσοπρόθεσμη» νέα επίθεση σε ό,τι έχει απομείνει από λαϊκά και εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις.

Ο Ανθιμος «έπαιξε» το «ρόλο» του, ξεπερνώντας, για μια ακόμη φορά, κάθε επικίνδυνο όριο: «Η γραμμή μου δεν είναι κομματική ή πολιτική. Είναι γραμμή εθνική, το συμφέρον στο σύνολο της πατρίδας, ό,τι μπορώ να προσφέρω. Και με τη βοήθεια του Θεού έχω προσφέρει πολλά. Πρόκειται για εθνικό θέμα και βλέπω την αγωνία του Πρωθυπουργού. Ο άνθρωπος έχει ''ρέψει'' από την υπόθεση αυτή. Ερχονται τα κόμματα και η κα Παπαρήγα και λέει ''εγώ δεν θα πάω''. Ποια είσαι εσύ που δεν θα πας; Δεν είσαι Ελληνίδα; Δεν θέλεις να σωθούμε; Δεν θέλεις να μετριάσουμε το κόστος αυτής της περιπέτειας; Να πάνε και να πουν τις απόψεις τους»!

Πάει, πράγματι, πολύ να εγκαλεί ο Ανθιμος για πατριωτισμό το ΚΚΕ. Του οποίου η κρυστάλλινη και πραγματικά πατριωτική στάση επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά σήμερα, με τις θέσεις και την πολιτική του που περικλείεται στο σύνθημα: «Πατριωτισμός είναι η πάλη για να μην πτωχεύσει ο λαός»!

Ο «πατριωτισμός» του κ. Ανθιμου είναι η ιδεολογική τρομοκράτηση του λαού, για να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχθεί το σφαγιασμό του παρόντος και του μέλλοντός του και να ζει στην κόλαση των μεγαλοεπιχειρηματιών, μ' αυτούς είναι...

Κρίσιμη ταξική μάχη

Οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη αντεργατική επίθεση. Μέσα στους χώρους δουλειάς, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις και τους κλάδους, η εργοδοτική επιθετικότητα δεν έχει όρια. Το κεφάλαιο, έχοντας στα χέρια του ένα τεράστιο οπλοστάσιο με αντεργατικούς νόμους, και στην πλάτη του την ισχυρή και δεδηλωμένη στήριξη της κυβέρνησης, απαιτεί «γην και ύδωρ» από τους εργάτες. Αξιοποιώντας την καπιταλιστική κρίση και με δεδομένες τις ασφυκτικές συνέπειες που προκαλεί η εκτίναξη της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, τα μονοπώλια συμπιέζουν στο έπακρο την τιμή της εργατικής δύναμης. Η εργατική τάξη βρίσκεται σε σημείο καμπής.

Απ' αυτήν την άποψη, η απόφαση των Ομοσπονδιών Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών και Μισθωτών Τύπου και Χάρτου για προκήρυξη πανελλαδικής απεργίας στους κλάδους τους, στις 2 Ιούνη, με κεντρική διεκδίκηση την υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, σηματοδοτεί μια μεγάλη και κρίσιμη αναμέτρηση συνολικά με τη μεγαλοεργοδοσία και την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι το σημείο - κλειδί για την υπεράσπιση συνολικά των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι μάχη, όχι μόνο στενά για κάποια μισθολογική αύξηση, αλλά για την υπεράσπιση όλων των όρων και συνθηκών που οι εργαζόμενοι εργάζονται και παράγουν. Αφορά τη θέση του εργάτη μέσα στην παραγωγή, τις συνθήκες εργασίας, τα ωράρια, τις ειδικότητες, τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, τη σύνταξή του, τα συνδικαλιστικά του δικαιώματα και ως εκ τούτου το σύνολο της ζωής του.

Στον πόλεμο, που το κεφάλαιο κήρυξε στους εργαζόμενους, η υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων είναι η «σημαία» που πρέπει να κρατηθεί γερά και ν' αντέξει στη θύελλα. Είναι το «ύψωμα» που δεν πρέπει να πέσει, που πρέπει να κρατηθεί με κάθε θυσία, με όσο προσωρινό κόστος και αν πληρωθεί. Αυτό το γνωρίζει καλύτερα ο αντίπαλος. Γι' αυτό έχουν «σκυλιάσει» βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, γι' αυτό ουρλιάζουν τα μαντρόσκυλα της κυβέρνησης. Γιατί θέλουν τον εργάτη να χάσει οποιαδήποτε συλλογική προστασία, να περάσουν σε ατομικές συμβάσεις, να τον έχουν μόνο και απροστάτευτο στο χέρι. Να διαλύσουν την αντικειμενική βάση της συνδικαλιστικής πάλης, να υποσκάψουν το ρόλο των συνδικάτων.

Γι' αυτό, η προκήρυξη απεργίας από τις δύο Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, γνωρίζοντας τις αντικειμενικές δυσκολίες, είναι απόφαση για οργανωμένη δράση και απάντηση στις αξιώσεις του κεφαλαίου. Είναι απόφαση για σύγκρουση με την εργοδοσία, είναι πράξη ευθύνης απέναντι στους εργαζόμενους, στους αγώνες που δόθηκαν, αλλά και στις νέες γενιές που ακολουθούν, που οι σημερινοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να τις παραδώσουν αμαχητί, αιχμάλωτες στις ορέξεις του κεφαλαίου. Είναι μάχη και αναμέτρηση που αφορά όλους τους εργαζόμενους και απαιτεί την αλληλεγγύη τους. Δεν είναι απλά άλλη μια κλαδική απεργία. Είναι απεργία - οδηγός, που δείχνει το μοναδικό δρόμο που πρέπει σήμερα να επιλέξουν οι εργάτες, μπροστά στη λαίλαπα που αντιμετωπίζουν. Στις θυσίες που τους ζητάνε για να ενισχυθεί η πλουτοκρατία και να βγει αλώβητη από την κρίση, υπάρχουν και οι θυσίες που δε θα πάνε στράφι. Είναι θυσίες που αργά ή γρήγορα θα πιάσουν τόπο, θα γονιμοποιήσουν τους ταξικούς αγώνες, θα πυκνώσουν τις στρατιές της αντίστασης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για νέες κατακτήσεις, για βάθεμα της ταξικής πάλης.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πατριωτισμός κερδοσκόπων

Γρηγοριάδης Κώστας

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι το επόμενο «πακέτο» μέτρων (γιατί έτσι θα πηγαίνει, δόση και «πακέτο») θα το ανακοινώσει ο Γ. Παπανδρέου με στολή στρατάρχη και από πίσω ο Γ. Πεταλωτής θα ανεμίζει μια σημαία;

Γιατί κάπως έτσι μας το παρουσιάζουν το πράγμα! Κάθε ευρώ που πληρώνουμε σε άμεσους ή έμμεσους φόρους είναι, μας λένε, μία ...σφαίρα για τον πατριωτικό πόλεμο εναντίον των κερδοσκόπων.

Το μόνο προβληματικό στα «πατριωτικά» τους εμβατήρια είναι πως όλα τα ευρώ που βγαίνουν από τις τσέπες του κοσμάκη πηγαίνουν κατευθείαν στους ...τραπεζικούς λογαριασμούς των κερδοσκόπων. Και καθόλου δεν τους πληγώνουν.

Αντιθέτως, μεγαλώνουν τα κέρδη τους και προβλέπεται να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο, μια και όσους περισσότερους φόρους βάζουν τόσο περισσότερα μας χρεώνουν.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΙΣ λεγόμενες «αποκρατικοποιήσεις», τα περί «λιγότερου κράτους», που φέρεται να αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο, είναι μάλλον για γέλια.

Το ξεπούλημα όποιας δημόσιας επιχείρησης βρουν μπροστά τους, προφανώς, δεν είναι απλά ...λιγότερο κράτος. Είναι διέξοδος στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια για κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Αυτά, την ώρα που για τις λαϊκές ανάγκες δεν υπάρχει μόνο «πιο λίγο κράτος» ή «ανύπαρκτο κράτος», αλλά ο κοσμάκης πρέπει να πληρώνει (ξανά) σε ιδιώτες γι' αυτά που θεωρούνται αυτονόητα.

ΔΗΛΑΔΗ, ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ να το πουν οι κυβερνώντες, για να ...πειστούν τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης (που τους αβαντάρουν κανονικότατα) ότι θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο;

Οχι τυχαίες και άγνωστες που θα αποφασίσει το ΑΣΕΠ, αλλά πολύ καλά σχεδιασμένες και μελετημένες εδώ και καιρό.

Το ομολογούν οι πάντες, αλλά στα δελτία ειδήσεων παραμένει ...«θολό» και «αδιευκρίνιστο».

Δε θεωρούμε καθόλου παράλογο που θέλουν να ...μακιγιάρουν την κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική (προς το συμφέρον των αφεντικών τους κινείται άλλωστε), όμως τόση βαρηκοΐα και στραβομάρα;


Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κόκκινη γραμμή» από τα κάτω

Γρηγοριάδης Κώστας

Μη καταβολή της 5ης δόσης του δανείου θα σήμανε χρεοκοπία, αποφάνθηκε ο πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας ότι κρατά ο ίδιος το πιστόλι - της χρεοκοπίας - στον κρόταφο του λαού. «Η επιλογή αυτή (σ.σ. της μη καταβολής της 5ης δόσης) θα σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα χρεοκοπία», υποστήριξε (στο «Εθνος της Κυριακής»), παρόλο που μέχρι πριν λίγο καιρό ο ίδιος και οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης διαβεβαίωναν ότι η δόση είναι διασφαλισμένη, ανεξάρτητα από τα δήθεν «παζάρια» με την τρόικα. Επαναφέρουν όμως την απειλή της χρεοκοπίας για να κρατούν διαρκώς τρομοκρατημένο το λαό και να περνάνε ολοένα και πιο βάρβαρα και αντιδραστικά μέτρα. Επισείουν επίσης τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας για να εκβιάσουν τη συναίνεση υποτίθεται με τα άλλα αστικά κόμματα και τους κοινωνικούς εταίρους, στην πραγματικότητα όμως θέλουν να καθυποτάξουν τον ίδιο το λαό. Θα συνεχίσουν λοιπόν να εμφανίζουν ως «κόκκινη γραμμή» την αποφυγή της «χρεοκοπίας της πατρίδας», ταυτίζοντας ως συνήθως την πατρίδα με το συμφέρον της πλουτοκρατίας. Ομως αυτό ακριβώς συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, διαπιστώνοντας ότι σε αυτούς δεν έφτασε ούτε ένα ευρώ από τις προηγούμενες τέσσερις δόσεις του δανείου από την τρόικα. Αντίθετα, μόνο άγριες θυσίες και πρωτοφανή μέτρα που τσάκισαν τη ζωή τους ήταν το αντίτιμο για τη «μη χρεοκοπία». Αυτό λοιπόν που έχει σημασία είναι να χαράξει ο λαός τη δική του «κόκκινη γραμμή», που δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Δεν αλλάζουν τα κόμματα του κεφαλαίου

«Βρίσκομαι με μεγάλη χαρά σήμερα, ανάμεσά σας... Πρώτα απ' όλα για να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γι' όσα έχει κάνει η μεγάλη εφοπλιστική οικογένεια για την πατρίδα μας. (...). Οι καραβοκύρηδες του παρελθόντος και οι σύγχρονοι εφοπλιστές προσφέρατε πολλά. Και στον τόπο και στους αγώνες για την ελευθερία του. Αλλά και στους ειρηνικούς αγώνες, προσφέρατε: Για την ευημερία του λαού μας. Προσφέρατε πολλά και ως χορηγοί, ως εθνικοί ευεργέτες. Σε ιδρύματα Παιδείας, Πολιτισμού, Υγείας και Πρόνοιας. Θέλω να ξέρετε ότι η χώρα και ο λαός της σας ευγνωμονούν». Το χωρίς προηγούμενο λιβάνισμα των εφοπλιστών ανήκει στον πρόεδρο της ΝΔ. Το παραπάνω απόσπασμα είναι η εισαγωγή από το χαιρετισμό που απηύθυνε ο Α. Σαμαράς σε εκδήλωση των εφοπλιστών το βράδυ της περασμένης Παρασκευής. Περιττό να σημειωθεί ότι το ίδιο «πνεύμα» διαπερνούσε την υπόλοιπη ομιλία του, όπου επανέλαβε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει με την περσινή ομιλία του ενώπιον των εφοπλιστών, όπως π.χ. ότι «το υπουργείο Ναυτιλίας θα αναβαθμιστεί και θα εξοπλιστεί με αρμοδιότητες ουσιαστικές και θα βρίσκεται υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού» και άλλα τέτοια. Τα σχόλια μάλλον περιττεύουν. Η ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, είναι κόμματα του κεφαλαίου και πάνω απ' όλα βάζουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Δεν αλλάζουν και δεν πρόκειται να αλλάξουν στον αιώνα τον άπαντα. Ο λαός πρέπει να χειραφετηθεί από τα αστικά κόμματα και την πολιτική τους και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Οι «όροι» του συστήματος

«Το σύστημα το οποίο πρεσβεύετε εσείς έχει αποτύχει. Η κοινωνικοποίηση, η κρατικοποίηση, έχουν αποτύχει. Το επιχειρείν δεν είναι κακό, αρκεί να υπάρχουν όροι στην αγορά. Το σύστημα δεν είναι καλό γιατί δεν υπάρχουν αυτοί οι όροι». Αυτά ειπώθηκαν στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά τη χτεσινή επίσκεψή της στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, από στελέχη των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.

Αυτή η άποψη όμως επιδιώκει να κρύψει ότι στον καπιταλισμό υπάρχουν «όροι», οι όροι όμως που απαιτεί η αύξηση των καπιταλιστικών κερδών. Για παράδειγμα, υπάρχουν οι «τέσσερις ελευθερίες» του Μάαστριχτ (κίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, ανθρώπων και υπηρεσιών) με βάση τις οποίες (και) η ναυπηγική βιομηχανία της χώρας μας οδηγείται ουσιαστικά στην εξαφάνιση. Ετσι ώστε οι εφοπλιστές να μπορούν να φτιάχνουν πλοία με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος, σε χώρες με ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη. Την ίδια στιγμή, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά (που διαθέτουν υποδομές, εξειδικευμένο προσωπικό και τεχνογνωσία που θα μπορούσαν να στηρίξουν αποφασιστικά τη ναυπηγική και αμυντική βιομηχανία της χώρας) ή οδηγούνται σε αχρηστία ή παραδίδονται για ένα κομμάτι ψωμί στις πολυεθνικές.

Ομως, για να σταματήσει αυτό, απαιτείται κεντρικός σχεδιασμός της ναυπηγοεπισκευαστικής και αμυντικής βιομηχανίας, με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, λειτουργία και ανάπτυξη των κλάδων, με βάση τις λαϊκές ανάγκες σε ασφαλές, άνετο, γρήγορο και ευρύ δίκτυο μεταφορών σε ολόκληρη τη χώρα και όχι προς όφελος των κερδών των μονοπωλίων. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι εργάτες κατασκευάζουν τα βαπόρια και όχι τ' αφεντικά. Τα ναυπηγεία χωρίς εργάτες, μόνο με αφεντικά είναι ένα τίποτα. Χωρίς αφεντικά οι εργάτες μπορούν να παράγουν και μάλιστα σε όφελός τους.

Οι εργάτες, λοιπόν, πρέπει να απομονώσουν τέτοιες απόψεις και αντιλήψεις και τους φορείς τους. Σήμερα, απ' τα ίδια τα πράγματα καλούνται να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, να μετατραπούν οι ίδιοι σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Να μην «παίξουν» με τους «όρους» του συστήματος, αλλά να βάλουν τις δικές τους ανάγκες στο τραπέζι και στη ζωή, διεκδικώντας αυτό που παράγουν, αυτό που τους ανήκει. Τα ναυπηγεία σήμερα, δε θα ήταν τίποτα, δίχως τη δική τους εργατική δύναμη.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Πόλεμος στη συναίνεσή τους

Για την άρχουσα τάξη, το ζήτημα της πιο επιθετικής συναίνεσης μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων, κυρίως ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανακύπτει στις δοσμένες συνθήκες σαν ένα αναγκαίο όπλο στον πόλεμο που διεξάγει ενάντια στο λαό, γνωρίζοντας ότι το βάθος της κρίσης και η επιρροή που ασκεί η πολιτική του ΚΚΕ δημιουργούν προϋποθέσεις για μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων. Από αυτήν τη σκοπιά, δεν τους είναι αρκετή η συναίνεση που υπήρχε ως τα σήμερα, στην οποία διαχρονικά εμφιλοχωρούσαν κομματικές σκοπιμότητες και ανταγωνισμοί. Η αστική τάξη, ολοένα και πιο έντονα, απαιτεί απ' το πολιτικό της προσωπικό ενιαίο αρραγές μέτωπο εναντίον του λαού, για να περάσουν τα μέτρα που έχει ανάγκη σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και όξυνσης των ανταγωνισμών.

Συναίνεση υπήρχε και υπάρχει. Ο δικομματισμός συμπλέει επί δεκαετίες στη ρότα που χάραζαν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ συνέχιζε από εκεί που σταματούσε η ΝΔ και το αντίστροφο. Το καθένα έχτιζε πάνω στους αντιλαϊκούς νόμους του άλλου. Συναίνεση υπάρχει και σήμερα. Ο κίβδηλος αντιμνημονιακός λόγος της ΝΔ δεν μπορεί να κρύψει την κραυγαλέα ταύτιση της πολιτικής της, με αυτήν του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, δεν υπάρχουν «πολλές» πολιτικές που να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της τάξης τους, αλλά μία που μπορεί μόνο να γίνεται πιο βάρβαρη για το λαό.

Οι αποδείξεις είναι πολλές: Η ΝΔ προτείνει μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη στο 15%. Η κυβέρνηση έχει ήδη μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές των επιχειρηματικών κερδών από το 25% στο 20% (μέσα στο 2010) και ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί ότι θα «υπάρξει παραπέρα σταδιακή μείωση». Η ΝΔ προτείνει μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 25%, η κυβέρνηση σχεδιάζει «μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών». Η ΝΔ προτείνει επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων των ΔΕΚΟ και την απελευθέρωση των αγορών της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του νερού. Η κυβέρνηση έχει ήδη έτοιμο το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων. Ακόμα και στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η ΝΔ αντιπροτείνει απόλυση διά της πλαγίας μέσω της «εργασιακής εφεδρείας».

Συναίνεση, λοιπόν, υπάρχει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Από κοντά ο ΛΑ.Ο.Σ. και άλλοι νεόκοποι πρόθυμοι. Η άρχουσα τάξη αξιώνει να «τσιμενταριστεί» απέναντι σε ένα λαό του οποίου φοβάται τη δύναμη που θα εκλυθεί αν τη μετουσιώσει σε πάλη για ανατροπή της εξουσίας της. Ο λαός που πλήρωσε ακριβά την ως τώρα σύμπλευση των κομμάτων αυτών, ας σκεφτεί τι θα γίνει αν και τα δύο μαζί, ακόμα πιο συναινετικά, στραφούν εναντίον του. Τώρα είναι η ώρα να τους γυρίσει την πλάτη, να τους πολεμήσει μέχρι την ανατροπή τους. Να συστρατευθεί με το ΚΚΕ, σε έναν αγώνα ρήξης και ανατροπής, διάνοιξης ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις δικές του και μόνο ανάγκες. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος, η μόνη προοπτική προς όφελος του λαού.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ