Κυριακή 24 Μάρτη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Οι αποφάσεις και...

«Για μας η αποφασιστική προώθηση της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και η αμυντική και στρατιωτική χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ αποτελούν δύο μεγάλους στόχους και ταυτόχρονα προϋποθέσεις για να παίξει η Ευρώπη έναν αυτόνομο ρόλο στον σύγχρονο κόσμο και για να τροποποιηθούν οι σημερινοί όροι μονοκρατορίας των ΗΠΑ.

Ενας τέτοιος ρόλος, όμως, θα αποκτήσει πραγματική σημασία εφόσον εξ αρχής συνδεθεί με την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου και αμφισβητήσει την παγκόσμια επιβολή του νεοφιλελευθερισμού».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Και το αναδημοσιεύουμε ολόκληρο για τους εξής λόγους: Πρώτον, γιατί αποτελεί μια χαρακτηριστική απόδειξη των αυταπατών που καλλιεργεί η ηγεσία του ΣΥΝ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, θέλει τους εργαζόμενους σε ρόλο υπηρέτη των ευρωπαϊκών πολυεθνικών στους ανταγωνισμούς τους με το αμερικανικό μεγάλο κεφάλαιο. Κι αυτό, έναντι της «υπεράσπισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου» (αλήθεια, ποιο είναι αυτό;) και μιας «αμφισβήτησης» του νεοφιλελευθερισμού... Και δεύτερον, γιατί εξηγούν το «παρών» της ηγεσίας του ΣΥΝ, στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή της Συνθήκης της Νίκαιας.

... η εμφάνισή τους

Βέβαια, ο πρόεδρος του ΣΥΝ απέφυγε να κάνει τοποθετήσεις, σαν αυτή της πολιτικής απόφασης, στη διάρκεια της ομιλίας του, στη σχετική συζήτηση της Βουλής. Αντίθετα, προσπάθησε, συστηματικά, να δώσει μια εντύπωση αριστερής κριτικής στη Συνθήκη της Νίκαιας. Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω απόσπασμα: «Οσοι ψηφίζουν τη συνθήκη, θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί σήμερα συντηρητικοποιείται η Ευρώπη. Γιατί οι επιλογές έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των πολιτών. Γιατί περιθωριοποιείται το κοινωνικό κράτος και ενισχύεται η βία και η κρατική καταστολή».

Και δε λέμε, έχουν βάση τα ζητήματα που έβαλε. Οσο ισχύουν, όμως, όλ' αυτά, για όσους υπερψήφισαν τη συνθήκη, άλλο τόσο ισχύουν και για όσους ψήφισαν «παρών». Αλλο τόσο ισχύουν και για όσους θεωρούν «μεγάλους στόχους την πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, την αμυντική και στρατιωτική χειραφέτησή της από τις ΗΠΑ».

Και μη μας πουν πάλι τις ψευτοδικαιολογίες, περί «άσπρου - μαύρου» ή, ότι «δε μηδενίζουν, αλλά και δε δικαιολογούν», ή ότι «θέλουν να είναι παρόντες στις εξελίξεις», κλπ., κλπ. Αρκεί να σκεφθούν ότι όλ' αυτά τα δήθεν επιχειρήματα μπορούν να τα πουν και όσοι ψηφίζουν υπέρ της Συνθήκης της Νίκαιας. Τόση είναι η ...αξία αυτών των επιχειρημάτων.

Υποκρισία

Εδώ και περισσότερο από ένα μήνα ήταν κοινό μυστικό, ότι ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ, θα είναι ο Αγγελος Στάγκος. Αλλωστε, υπήρξαν και ανάλογα δημοσιεύματα. Προχτές, λοιπόν, ο υπουργός Τύπου επιβεβαίωσε όλ' αυτά, ανακοινώνοντας ότι ο Αγγ. Στάγκος είναι ο νέος πρόεδρος της κρατικής ραδιοτηλεόρασης. Στο μεταξύ χρονικό διάστημα υποβλήθηκαν 16 υποψηφιότητες. Συγκροτήθηκε επιτροπή εξέτασης, η οποία - πάντα κατά τον υπουργό Τύπου - εξέτασε ενδελεχώς και με μεγάλη προσοχή όλες τις υποψηφιότητες και στην αρχή πρόκρινε πέντε, από το σύνολο, από τις οποίες, τελικά, ομόφωνα προέταξε τον κ. Στάγκο.

Δεν αφορά το συγκεκριμένο πρόσωπο. Οποιος και να ήταν ο εκλεκτός της κυβέρνησης, πάλι τα ίδια θα γράφαμε. Απλώς, θέλουμε να σημειώσουμε την απύθμενη υποκρισία των αστικών θεσμών και της δήθεν δημοκρατίας τους.

Χρεώνονται σοβαρότατες ευθύνες

Την εξαίρεση μιας σειράς επαγγελματικών κλάδων και ειδικά των δημοσιογράφων από την τωρινή φάση της αντιασφαλιστικής κυβερνητικής επίθεσης σχολιάζαμε το περασμένο Σάββατο και σημειώναμε, ιδιαίτερα, την επίμονη σιωπή των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργανώσεων - πολύ περισσότερο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (ΠΟΕΣΥ). Υπογραμμίζαμε, επίσης, ότι δεν μπορεί να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, πως η εξαίρεση αυτή είναι προσωρινή, γίνεται για λόγους τακτικής και μόνο και θέλει να διευκολύνει τα διασπαστικά σχέδια της κυβέρνησης.

Τα υπενθυμίζουμε όλ' αυτά, και γιατί συνεχίζεται η περίεργη αυτή σιωπή από τα ΔΣ των δημοσιογραφικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και γιατί η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με την οποία κηρύσσεται παράνομη η επιβολή εισφοράς υπέρ του Ταμείου Νομικών και του Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων, αποτελεί - έτσι ή αλλιώς - ένα ακόμη καμπανάκι κινδύνου, για όλα τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν ανάλογους πόρους. Επομένως και γι' αυτά των δημοσιογράφων.

Ας καταλάβουν, λοιπόν, οι δημοσιογραφικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, ότι οι καιροί δεν περιμένουν και χρεώνονται σοβαρότατες ευθύνες, έστω και κάνοντας πως δε βλέπουν το πρόβλημα και την προετοιμαζόμενη επίθεση της κυβέρνησης στα δημοσιογραφικά ασφαλιστικά ταμεία.

ΒΙΒΛΙΟ
Ο Λένιν για τον Μαρξ

«Η διδασκαλία του Μαρξ προκαλεί σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο τη μεγαλύτερη εχθρότητα και το μίσος όλης της αστικής επιστήμης (και της επίσημης και της φιλελεύθερης), που βλέπει το μαρξισμό σαν μια "βλαβερή αίρεση". Και δεν μπορεί να περιμένει κανείς διαφορετική στάση, γιατί δεν είναι δυνατό να υπάρξει "αμερόληπτη" κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω στην ταξική πάλη. (...) Το να περιμένει κανείς αμερόληπτη επιστήμη στην κοινωνία της μισθωτής δουλείας είναι κουτούτσικη αφέλεια, που μοιάζει με το να περιμένει κανείς αμεροληψία από τους εργοστασιάρχες στο ζήτημα, αν θα πρέπει ν' αυξήσουν το μεροκάματο των εργατών, ελαττώνοντας τα κέρδη του κεφαλαίου». Διαβάζεις τα παραπάνω και αυτόματα σκέφτεσαι «δεν μπορεί, πρόσφατα γράφτηκαν, για το σήμερα...». Η επικαιρικότητα, η απλή γλώσσα, η εύληπτη γραφή είναι η πρώτιστη δύναμη των κειμένων του καθοδηγητή της Οχτωβριανής Επανάστασης. Οποιος, λοιπόν, τρομάζει να διαβάσει έργα του Λένιν, θαρρώντας τα δυσνόητα, θα μεταπειστεί, διαβάζοντας το βιβλίο του Β.Ι.Λένιν «Για τον Μαρξ και το μαρξισμό» («Σύγχρονη Εποχή»). Το βιβλίο (92 σελ.) περιέχει τρία κείμενα του Λένιν, τα οποία αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη από τον Μαρξ της υλιστικής φιλοσοφίας και αντίληψης για την εξέλιξη της Ιστορίας και η διαλεκτική μέθοδος της διδασκαλίας του αποτέλεσαν μια τεράστια επανάσταση. Επανάσταση, που υπήρξε μέγιστο άλμα της ανθρώπινης διάνοιας και σκέψης, αλλά και επανάσταση για την εξέλιξη της κοινωνίας.

Τα δύο πρώτα κείμενα είναι μικρά και περιεκτικότατα. Το πρώτο τιτλοφορείται «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού». Δηλαδή, ο ιστορικός υλισμός, η θεωρία της υπεραξίας και η ταξική πάλη. Στο δεύτερο, με τίτλο «Τα ιστορικά πεπρωμένα της διδασκαλίας του Καρλ Μαρξ», με ιστορικά στοιχεία αναδεικνύει την καθοριστική επίδραση της μαρξιστικής διδασκαλίας σε τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους: Από την επανάσταση του 1848 έως την Κομμούνα του Παρισιού (1871). Από την Κομμούνα του Παρισιού έως την πρώτη, αποτυχημένη, επανάσταση των μπολσεβίκων το 1905 στη Ρωσία. Και από την Οχτωβριανή Επανάσταση και έπειτα. Το τρίτο και εκτενέστερο κείμενο (σ' αυτό ο Λένιν περιέλαβε και βιβλιογραφία) τιτλοφορείται «Καρλ Μαρξ (Σύντομη βιογραφική σκιαγραφία, με έκθεση του μαρξισμού)». Μετά από ολιγοσέλιδο βιο-εργογραφικό σημείωμα, ο Λένιν συμπυκνώνει, σε πολύ μικρά κεφάλαια, όλα τα συστατικά στοιχεία της μαρξιστικής διδασκαλίας για την αναγκαιότητα και δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας.


Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Οπως τότε

Ξεσηκωθείτε

όπως τότες

την εποχή

του '21,

εμπρός εργάτες

και αγρότες

γροθιές και λάβαρα

υψωμένα,

δώστε αγώνα

δώστε πάλη,

γιατί του τόπου

οι μεγάλοι

ραγιά τον κόσμο

θέλουν πάλι.

*

Ξεσηκωθείτε,

δώστε μάχη,

ψηλά τ' ανάστημα

επάνω,

διώξτε απ' την

πλάτη,

απ' τη ράχη

κάθε αισχρό

νεοσουλτάνο,

την επανάσταση

τον Μάρτη

έχε οδηγό,

λαέ αντάρτη!


Ο οίστρος

ΠΡΟΣΩΠΟ
Βόισλαβ Κοστούνιτσα

Γρηγοριάδης Κώστας

Τρικυμιώδεις εμφανίζονται, για μία ακόμη φορά, οι σχέσεις ανάμεσα στον Γιουγκοσλάβο Πρόεδρο Βόγισλαβ Κοστούνιτσα και τον πρωθυπουργό της Σερβίας, Ζόραν Τζίντζιτς, με τελευταία αφορμή τον κυκεώνα εξελίξεων που πυροδοτεί η πρόσφατη σύλληψη (με την κατηγορία της κατασκοπίας) και παραίτηση του Σέρβου αντιπροέδρου - και ε.α. στρατηγού γνωστών φιλοΝΑΤΟικών διαθέσεων... - Μομτσίλου Πέρισιτς.

Ομως η πέτρα σκανδάλου με ανάγλυφο το όνομα του Πέρισιτς δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου...

Κυρίως, γιατί αυτό που ταράζει τις σχέσεις ανάμεσα στον Κοστούνιτσα και τον Τζίντζιτς ελάχιστα σχετίζεται με το σκάνδαλο κατασκοπίας, καθώς συνδέεται περισσότερο με δύο τινά: Αφ' ενός, με την περαιτέρω προώθηση αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια (όπως προδιαγράφει η προ δύο βδομάδων συμφωνία Σολάνα για οριστική κατάργηση της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας και τη μετατροπή της σε ένα ιδιότυπο κρατικό υβρίδιο με την επωνυμία Σερβία - Μαυροβούνιο). Αφ' ετέρου, με τις πιέσεις που υφίσταται το Βελιγράδι για νέο κύμα σύλληψης και παράδοσης δεκάδων Σέρβων στο Δικαστήριο της Χάγης, μολονότι καταστρατηγείται το Σύνταγμα.

Γι' αυτό και η προχτεσινή άρνηση του Κοστούνιτσα να ικανοποιήσει την απαίτηση του Τζίντζιτς για «αποκεφαλισμό» του αρχηγού της μυστικής υπηρεσίας στρατού, Ατσα Τόμιτς (είχε το τελικό πρόσταγμα στην επιχείρηση σύλληψης Πέρισιτς), οδηγεί, επί του παρόντος τουλάχιστον, και σε αναστολή των σχέσεων ανάμεσα στους θεσμούς της ομοσπονδίας και τη Δημοκρατία της Σερβίας...


Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ