Το αγροτικό εισόδημα χρόνο με το χρόνο όλο και μειώνεται, πράγμα που δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τα στατιστικά στοιχεία της ΕΕ. Το 2011 το αγροτικό εισόδημα μειώθηκε ακόμα πιο πολύ σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Η μείωσή του έφτασε το 5,3%. Το 2010 η μείωση ήταν 4,3%, ενώ αθροιστικά στο διάστημα 2000-2011 η μείωση ήταν 26,5%. Στην πράξη όμως η μείωση του αγροτικού εισοδήματος είναι ακόμα μεγαλύτερη και οι φτωχομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι οδηγούνται σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια χρόνο με το χρόνο. Ταυτόχρονα υφίστανται όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση από τους εμποροβιομηχάνους και τα μονοπώλια, η οποία επίσης εντείνεται χρόνο με το χρόνο. Υπό συνθήκες νέας ΚΑΠ, μνημονίου, εξευτελιστικών τιμών και άγριας εκμετάλλευσης, η φτωχομεσαία αγροτιά δεν μπορεί να σταθεί στον τόπο της, δεν μπορεί να παράγει. Για τη φτωχομεσαία αγροτιά δύο επιλογές υπάρχουν: 'Η να συμβιβαστεί με τα βάρβαρα μέτρα της νέας ΚΑΠ, του ΠΟΕ, του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, της κυβέρνησης μαύρου μετώπου ή όποιας άλλης τέτοιας κυβέρνησης προκύψει, ζώντας σε μόνιμη φτώχεια και ανασφάλεια περιμένοντας το τέλος της, ή να περάσει στην αντεπίθεση παλεύοντας χωρίς φόβο μαζί με εργατοϋπαλλήλους και άλλους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στους τραπεζίτες, στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στα κόμματα και κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Αυτό, βέβαια, απαιτεί δυνάμωμα και ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, συντονισμό του αγώνα για άμεσες διεκδικήσεις στην προοπτική κατάκτησης μιας οικονομίας και πολιτικής που θεμελιώνει τη λαϊκή ευημερία, ικανοποιώντας τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Ο δρόμος για τη φτωχομεσαία αγροτιά είναι η συστράτευση με την ΠΑΣΥ, η ισχυροποίησή της ως δύναμης αγώνα και άσκησης πίεσης, αλλά και στην προοπτική ανατροπής της κρατικομονοπωλιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που ευθύνεται για όλα τα δεινά του κόσμου.

«Ολοι μαζί μπορούμε» τιτλοφορείται καμπάνια που κάνει γνωστός ραδιοφωνικός σταθμός μαζί με την Αρχιεπισκοπή, μητροπόλεις της Εκκλησίας και τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, με στόχο - όπως ισχυρίζονται εκείνοι - να συγκεντρωθεί υλική στήριξη μπροστά στις γιορτές για τις οικογένειες που την έχουν ανάγκη. Μάλιστα, στη σχετική διαφήμιση «πιπιλάνε» όλη την ώρα την ανάγκη και τη σημασία της «αλληλεγγύης» που πρέπει να δείξουμε «στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάμε» ώστε «να τα βγάλουμε πέρα». Ελα όμως που, όσο κι αν είναι καλοπροαίρετη η ανταπόκριση ορισμένων σε τέτοιες πρωτοβουλίες (επειδή πραγματικά αντιλαμβάνονται τη σημασία να σταθεί ο ένας εργαζόμενος στο πλευρό του άλλου μέσα σε συνθήκες ολομέτωπης αντιλαϊκής επίθεσης), δεν είναι καθόλου «αθώες» τέτοιες πρωτοβουλίες όσον αφορά τις προθέσεις των εμπνευστών τους, αλλά και τις επιδιώξεις (και κυρίως τις μακροπρόθεσμες).

Ποιοι είμαστε εμείς οι ...«όλοι μαζί» και τι «μπορούμε»; Γιατί, τι συνδέει για παράδειγμα τους εργαζόμενους με τους μεγαλοεπιχειρηματίες που από τη μία πλευρά μπορεί να πετούν στην εξαθλίωση ένα σωρό οικογένειες (απολύοντας, μετατρέποντας τους 8ωρίτες σε 4ωρίτες, απασχολώντας σε συνθήκες εντατικοποίησης, τρομοκρατώντας όποιον σηκώσει κεφάλι και οργανωθεί στο σωματείο κλπ.) κι από την άλλη το παίζουν φιλάνθρωποι; Και γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν στο πλευρό τους τους επιχειρηματίες κι όχι απέναντί τους όπως πραγματικά συμβαίνει;

Τι εξυπηρετεί τελικά αυτό το προφίλ του ...φιλεύσπλαχνου επιχειρηματία, αν όχι στην αθώωση των πολυεθνικών, οι οποίες όλο και πιο αποφασιστικά ορμούν στα δικαιώματα των εργαζομένων για να τα τσακίσουν;

Τέτοιες πρωτοβουλίες καλλιεργούν στη λαϊκή συνείδηση αντιλήψεις όπως: Οτι υπάρχουν και καλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, αρκεί να βρεθεί τρόπος να εκφράσουν τη μεγαλοψυχία τους - ενώ μεγαλώνει όλο και περισσότερο ο πλούτος που αυτοί ληστεύουν από τους παραγωγούς εργάτες πετώντας τους ένα όλο και μικρότερο ξεροκόμματο. Οτι τα προβλήματα λύνονται με «συνεργασίες» - ενώ όσο οι εργάτες δεν αφυπνίζονται και οργανώνονται ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου τόσο μεγαλώνουν τα βάσανά τους. Οτι όσο πάνε καλά οι επιχειρήσεις τότε μπορούν και οι εργάτες να προσδοκούν οφέλη - ενώ η ευημερία των πρώτων προϋποθέτει το τσάκισμα των δεύτερων αφού αυτοί είναι οι νόμοι της ανταγωνιστικότητας.

Γι' αυτό, λοιπόν, το «όλοι μαζί μπορούμε» ισχύει όταν οι εργάτες το λένε μιλώντας για τη δική τους ταξική ενότητα και οργάνωση κόντρα στη στρατηγική του κεφαλαίου.

Διάφορα ερωτήματα είχαν τεθεί και στον ίδιο το συγγραφέα από το φιλικό του περιβάλλον. Πώς έζησες εκεί; Πείνασες; Δυστύχησες, σε παρακολουθούσε η αστυνομία ή όλα αυτά είναι υπερβολές;

Ερωτήματα όπως: Ποια ήταν η καθημερινότητα στη Σοβιετική Ενωση; Ποια χώρα ήταν αυτή; Πώς ζούσαν άραγε οι απλοί άνθρωποι; Τέτοια ερωτήματα, με ορισμένη δυσπιστία, έθετε και ο ίδιος ο συγγραφέας όταν βρέθηκε στη Σοβιετική Ενωση το 1968.

Δυο δεκαετίες μετά την ολοκλήρωση και σε συμβολικό επίπεδο της διαδικασίας αντεπαναστατικών ανατροπών και καπιταλιστικής παλινόρθωσης το 1991 και με την αστική προπαγάνδα να οργιάζει πως είναι έγκλημα να ζουν οι εργάτες χωρίς καπιταλιστές, είναι εύλογο στους εργαζόμενους και στη νεολαία να γεννιούνται ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο συγγραφέας.

«Με το χέρι στην καρδιά», ο συγγραφέας δίνει ολοζώντανες πολλές πλευρές και απαντήσεις για την καθημερινότητα στη Σοβιετική Ενωση. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο διαγκωνισμός εξουσίας μεταξύ των Χασεμί - Μάλικι, πίσω από τον οποίο προφανώς βρίσκονται ανταγωνιζόμενα συμφέροντα της ιρακινής αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τα υποστηρίζουν για τους δικούς τους λόγους, απειλεί να αιματοκυλήσει εκ νέου τον ιρακινό λαό. Ετσι, θα μπορούσε να προωθηθεί καλύτερα και η προοπτική αυτονόμησης και των σουνιτικών περιοχών, μετά τις κουρδικές, γεγονός που επαναφέρει στο προσκήνιο το ιμπεριαλιστικό σενάριο τριχοτόμησης του Ιράκ.