Η θεωρία του Μαρξ για το νομοτελειακό χαρακτήρα της ταξικής πάλης και του περάσματος από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό επιβεβαιώθηκε με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Η διάκριση της σοσιαλιστικής επανάστασης από όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις είναι ότι με το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν έχουμε αντικατάσταση των μορφών ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Εχουμε την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα βασικά μέσα παραγωγής και την εγκαθίδρυση της κοινωνικής ιδιοκτησίας σ' αυτά. Ηγετική κοινωνική δύναμη στη σοσιαλιστική επανάσταση είναι αντικειμενικά η εργατική τάξη. Είναι η μόνη ως το τέλος συνεπής επαναστατική δύναμη, που μπορεί να αναπτύξει την ταξική πάλη μέχρι την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την οικοδόμηση του κομμουνισμού, γιατί η ίδια δεν έχει καθόλου ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής.

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα, αλλά μόνο από την καθοδήγηση του δικού της επαναστατικού κόμματος, του κομμουνιστικού κόμματος, που διαθέτει τις επιστημονικές- κοσμοθεωρητικές γνώσεις, την ιδεολογία του μαρξισμού-λενινισμού, πρόγραμμα, πολιτική και οργάνωση κατάλληλη γι' αυτό το σκοπό.

Η οικονομική πάλη αποβλέπει βασικά στην προστασία της εργατικής τάξης από την αυξανόμενη στον καπιταλισμό εκμετάλλευση και την τάση εξαθλίωσης. Είναι η πάλη της εργατικής τάξης με περιεχόμενο και διεκδικήσεις, που αποσκοπούν στη βελτίωση των όρων πούλησης της εργατικής της δύναμης και των όρων και συνθηκών διαβίωσης και εργασίας. Η οικονομική πάλη, ως συλλογική πάλη των εργατών ενάντια στους εργοδότες, έχει αποτελέσματα στη βελτίωση των συνθηκών δουλιάς και ζωής. Ταυτόχρονα, όμως, η ανάπτυξη του καπιταλισμού αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης, οξύνει την αντίθεση ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη, μέσω της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της τάσης αύξησης του κέρδους. Η οικονομική πάλη δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την τάση. Είναι όμως απαραίτητη, αναγκαία.

Ο Λένιν έλεγε, ότι τα συνδικάτα, η συνδικαλιστική πάλη είναι σχολείο της ταξικής πάλης. Στο άρθρο του «Για τις απεργίες» (Λένιν, Απαντα τ. 4), λέει: «Ετσι, λοιπόν, οι απεργίες μαθαίνουν τους εργάτες να συνενώνονται, οι απεργίες τούς δείχνουν ότι μόνο από κοινού μπορούν να παλεύουν ενάντια στους κεφαλαιοκράτες, οι απεργίες μαθαίνουν τους εργάτες να σκέφτονται για την πάλη όλης της εργατικής τάξης ενάντια σ' όλη την αστική τάξη των εργοστασιαρχών και ενάντια στην απολυταρχική, αστυνομική κυβέρνηση.

Γι' αυτό ακριβώς, οι σοσιαλιστές ονομάζουν τις απεργίες "σχολειό πολέμου", σχολειό, όπου οι εργάτες μαθαίνουν να πολεμούν ενάντια στους εχθρούς τους, για την απελευθέρωση όλου του λαού και όλων των εργαζομένων από το ζυγό των κρατικών λειτουργών και από το ζυγό του κεφαλαίου. Ομως το "σχολειό πολέμου" δεν είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Η απεργία μαθαίνει τους εργάτες να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται η δύναμη των αφεντικών και πού η δύναμη των εργατών, τους μαθαίνει να σκέφτονται όχι μόνο για το δικό τους αφεντικό, και όχι μόνο για τους κοντινούς συντρόφους τους, αλλά για όλα τ' αφεντικά, για όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και για όλη την τάξη των εργατών. Οταν ανάμεσα στους εργάτες διαδίδονται πλατιά οι απεργίες, ορισμένοι εργάτες (και ορισμένοι σοσιαλιστές) αρχίζουν να νομίζουν ότι η εργατική τάξη μπορεί και να περιοριστεί μόνο στις απεργίες και στ' απεργιακά ταμεία ή στα σωματεία, ότι μόνο με τις απεργίες η εργατική τάξη μπορεί να πετύχει σοβαρή βελτίωση της κατάστασής της ή ακόμα και την απελευθέρωσή της. Η γνώμη όμως αυτή είναι λαθεμένη».

Η οικονομική πάλη, λοιπόν, δεν είναι ολοκληρωμένη ταξική πάλη. Ολοκληρωμένη ταξική πάλη είναι η πολιτική πάλη, που στο επίκεντρό της έχει την εξουσία. Είναι η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο σύνολο της αστικής τάξης και στο κράτος της και διεξάγεται σε πανεθνική κλίμακα.

Η πολιτική πάλη προωθεί τα γενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, τα κοινά συμφέροντα ολόκληρης της τάξης και η προοπτική και ο στόχος της είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, η κατάργηση του αστικού κράτους και η δημιουργία του εργατικού κράτους, της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Το κομμουνιστικό κόμμα με το πρόγραμμα, την πολιτική και τακτική του επιδιώκει μέσα στους καθημερινούς αγώνες να διαπαιδαγωγεί τα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης στη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων τους και μέσα από την πάλη για τα άμεσα συμφέροντα να συνειδητοποιούν και να αγωνίζονται για τα γενικά συμφέροντα και την προοπτική της εξουσίας. Ταυτόχρονα, επιδιώκει τη συσπείρωση των άλλων εκμεταλλευομένων κοινωνικών στρωμάτων γύρω από την εργατική τάξη, την οικοδόμηση της συμμαχίας τους με την εργατική τάξη, προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας.

Δεν αρκεί η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης να κατευθύνεται στο ζήτημα της κυβέρνησης για να είναι ολοκληρωμένη. Στον καπιταλισμό, η ιστορική πείρα αποδείχνει ότι οι αστικές κυβερνήσεις μπορεί να εναλλάσσονται, να κυβερνούν διαφορετικά αστικά κόμματα ή και μικροαστικά, να έχουμε διαφορετικές μορφές διακυβέρνησης, αλλά το σύστημα να παραμένει αναλλοίωτο όσον αφορά την ουσία του, το χαρακτήρα του, τα θεμέλιά του. Αυτό είναι φυσικό γιατί όργανο της ταξικής κυριαρχίας είναι το κράτος. Αυτό που ολοκληρώνει την ταξική πάλη είναι η πολιτική πάλη του κομμουνιστικού κόμματος και της εργατικής τάξης ενάντια στο αστικό κράτος, για τη δική της εξουσία.

Με το κράτος η αστική τάξη διαθέτει όλους τους αναγκαίους μηχανισμούς διατήρησης της εξουσίας της. Στρατός, αστυνομία (ένοπλα μισθωτά τμήματα), δημόσια διοίκηση, δικαστήρια, φυλακές, αλλά και άλλους θεσμούς του εποικοδομήματος, κόμματα, διάφορα ιδρύματα παραγωγής και αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας, διάφοροι συμμετοχικοί θεσμοί, που στόχο έχουν την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο σύστημα, τα ΜΜΕ, τα διάφορα ινστιτούτα, εκπαιδευτικά ιδρύματα, η Εκκλησία.

Η αστική τάξη αξιοποιεί συνδυασμένα το κράτος σαν όργανο εξουσίας και καταπίεσης των μαζών, με την προσπάθεια χειραγώγησης των συνειδήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων, προπαγανδίζοντας και αναπαράγοντας την αστική ιδεολογία και διάφορες μικροαστικές θεωρίες, για τη συγκάλυψη της εκμετάλλευσης.

Χωρίς την ιδεολογική πάλη ως συστατικό στοιχείο της ταξικής πάλης, η επίδραση των θεωριών της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Δεν μπορεί να χειραφετηθεί η εργατική τάξη από την αστική ιδεολογία και πολιτική. Το κόμμα αναλαμβάνει να μπολιάσει τη συνείδηση της εργατικής τάξης με την ιδεολογία της, να διεξαγάγει την ιδεολογική αντιπαράθεση με την αστική ιδεολογία και τον οπορτουνισμό, προκειμένου η πολιτική πάλη να διεξάγεται αποτελεσματικά για τη νίκη της επανάστασης.