ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σα δε ντρέπονται...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η πρακτική που ίσχυε επί κομμουνισμού να εγκαταλείπονται δηλαδή μικρά παιδιά στη φροντίδα του κράτους παραμένει, και κάθε χρόνο 15.000 παιδιά εγκαταλείπονται σε 21 χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ στην Ευρώπη»... Αυτό μαθαίνουμε από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι δήλωσε από τη Σόφια η Μαρί-Πιέρ Πουαριέ, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF, στο πλαίσιο διάσκεψης στην οποία συμμετείχαν υπουργοί και ειδικοί από 21 χώρες.

Σύμφωνα με έκθεση που παρουσιάστηκε, 1,3 εκατομμύρια νέοι, μικρότεροι των 18 χρόνων, στην ανατολική Ευρώπη και την κεντρική Ασία, ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, «αριθμός υψηλότερος σε όλον τον κόσμο (...) πρόκειται για μια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής που έβαζε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το προσωπικό και παραχωρούσε στο κράτος τη βασική ευθύνη της ανατροφής των παιδιών»...

Πρόκειται για μία ακόμα χονδροειδέστατη παραποίηση της πραγματικότητας. Στο σοσιαλισμό τα παιδιά ήταν η προνομιούχα «τάξη» της κοινωνίας. Απολάμβαναν φροντίδα, δικαιώματα, παροχές, όσα ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες για τα παιδιά τους στον καπιταλισμό. Τα δικά τους στοιχεία το επιβεβαιώνουν. Σήμερα εγκαταλείπονται παιδιά, σήμερα στήνονται σε κεντρικά σημεία πρωτευουσών «βρεφοδόχοι» όπου μπορούν γονείς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να αποθέτουν τα μωρά τους με την ελπίδα να βρουν στέγη και τροφή σε κάποιο ίδρυμα. Σήμερα λένε οι ίδιοι ότι 31.000 παιδιά, μικρότερα των τριών χρόνων, που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα, βρίσκονται στη Ρωσία, ενώ η Βουλγαρία κρατά τα σκήπτρα στην εγκατάλειψη παιδιών. Σήμερα ομολογούν πως «η φτώχεια που πλήττει τις οικογένειες και η έλλειψη φροντίδας από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ειδικά για τα ανάπηρα παιδιά, εξηγεί τα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης».

Ολα αυτά σήμερα είναι τα αποτελέσματα του σάπιου συστήματός τους. Σήμερα δεν υπάρχει σοσιαλισμός. Μακάρι να υπήρχε η κληρονομιά του ως προς την ανατροφή των παιδιών και τις παροχές που απολάμβαναν, ως προς τη δυνατότητά τους να ζουν αυτά και οι οικογένειές τους έχοντας καλυμμένες βασικές, και όχι μόνο, ανάγκες. Σήμερα κυριαρχεί ο αχαλίνωτος και σε βαθιά σήψη καπιταλισμός. Ας μη χρεώνουν λοιπόν διάφοροι απολογητές και θιασώτες του τη βαρβαρότητά του σε ένα σύστημα του οποίου η ανωτερότητα ακτινοβολεί ακόμα, παρά τους τόνους λάσπης που εκτοξεύονται.

Παραπλανούν τους εργάτες...

Οι σοβαρές ευθύνες των δυνάμεων ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ στη ΛΑΡΚΟ, έγιναν φανερές και στην τελευταία απεργία που προκήρυξαν την Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Η πρόταση της παράταξης «Εργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο», που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, ήταν η απεργία να αποτελέσει την αφετηρία νέων σκληρών ταξικών αγώνων, τη στιγμή που η συγκυβέρνηση και η τρόικα επεξεργάζονται τη διάσπαση και την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ.

Κι όμως, οι πλειοψηφίες των ΔΣ των Σωματείων, επέλεξαν αντί της οργάνωσης του αγώνα να προχωρήσουν σε... ημερίδα, όπου καλέστηκαν να μιλήσουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων που «πίνουν νερό» στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Της ΕΕ, η οποία με τις αποφάσεις της (τις οποίες συνυπέγραψαν και συναποφάσισαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις), στο όνομα των «τεσσάρων ελευθεριών του Μάαστριχτ», ζητά την πλήρη εκποίηση και ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου των χωρών μελών της.

Και, σα να μην έφτανε αυτό, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ επέρριψαν τις κύριες ευθύνες για την ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ στο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ). Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες και στο ΤΑΙΠΕΔ, το θέμα είναι ότι το ΤΑΙΠΕΔ λειτουργεί υπό την εποπτεία της κυβέρνησης και της τρόικας. Κι όμως, οι δυνάμεις αυτές επιχείρησαν να διαχωρίσουν το ΤΑΙΠΕΔ από την κυβέρνηση, καλώντας την τελευταία να... βάλει φρένο στο Ταμείο!

... για να ξεχάσουν την ίδια την πείρα τους

Η σύγχυση που επιχειρούν να δημιουργήσουν στους εργαζόμενους εντείνεται, αφού, όπως φαίνεται και από το ψήφισμα που κατέθεσαν (και συνυπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ, με επιφυλάξεις, Ανεξάρτητοι Ελληνες και ΔΗΜΑΡ) αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης. Καθόλου τυχαία, ο κύριος όρος που βάζουν είναι ότι «το κράτος πρέπει οπωσδήποτε να συνεχίσει να συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, για τον έλεγχο και την ορθολογική διαχείριση του ορυκτού πλούτου της χώρας».

Με μια κουβέντα, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ ζητούν από τους εργαζόμενους να υποβαθμίσουν τον αγώνα τους στη... διεκδίκηση ενός μικρότερου κακού. Να αγωνιστούν για μια... καλή ιδιωτικοποίηση. Οι εργαζόμενοι, πλέον, έχουν εμπειρία από την τακτική αυτών των δυνάμεων, που, στην ουσία, περνάνε τη γραμμή της συγκυβέρνησης και δυνάμεων της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και πρέπει να τους κάνουν στην άκρη, να ισχυροποιήσουν τα συνδικάτα τους και να αγωνιστούν σε ταξική κατεύθυνση για τα δικαιώματά τους, όπως ακριβώς τους κάλεσαν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Καθόλου τυχαία, σε αυτό το πλαίσιο, ο Θ. Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, που παραβρέθηκε στην ημερίδα, κάλεσε τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την ίδια τους την εμπειρία. Να βγάλουν, δηλαδή, συμπεράσματα από την πορεία της ΛΑΡΚΟ, τόσο ως ιδιωτικής εταιρείας με τον Μποδοσάκη, όσο και ως κρατικής στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Καθόλου τυχαία, σημείωσε: «Εστω ότι η ΛΑΡΚΟ παραμένει όπως είναι. Με τι μεροκάματο θα δουλέψει ο κόσμος; Επιδόματα, τριετίες τέλος..! Κόβουν το ανθυγιεινό... Θα σας κόψουν το ανθυγιεινό και θα κάθεστε να τους ακούτε να σας λένε ότι θα έρθει ο ιδιώτης; Και αν έρθει ο ιδιώτης, με τι μισθό θα δουλεύετε; Με τα 500 ευρώ»...

Να μην περάσει ο εκβιασμός της κυβέρνησης

Σε ωμό εκβιασμό καταφεύγει η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ προκειμένου να τρομοκρατήσει και να κάμψει τις έντονες αγωνιστικές αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια σε διαθεσιμότητα - απολύσεις. Το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έστειλε τελεσίγραφο σε όλες τις Υπηρεσίες του Δημοσίου που δεν έχουν δώσει τις λίστες με τους υπαλλήλους που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Υπενθυμίζει ότι ο νόμος του τρίτου μνημονίου ορίζει πως η μη έγκαιρη αποστολή των στοιχείων «αποτελεί σοβαρό πειθαρχικό παράπτωμα για το οποίο επιβάλλεται πειθαρχική ποινή προστίμου, η οποία ισούται με το 1/4 των αποδοχών των υπαλλήλων». Η κυβέρνηση απειλεί πως θα βγάλει σε διαθεσιμότητα όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους αορίστου χρόνου εκτός ΑΣΕΠ, ακόμα κι αυτούς που εξαιρούνται. Να σημειωθεί πως για όσους ενταχθούν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας ανοίγει ο δρόμος για την απόλυση, και όσο θα παραμένουν σε διαθεσιμότητα θα πληρώνονται μόνο με τα 3/4 του μισθού τους.

Με αυτό τον τρόπο, προσπαθούν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου να τρομοκρατήσουν και να εκβιάσουν τους εργαζόμενους: «ή αφήνετε να σταλούν τα στοιχεία ή βάζετε όλοι σας υποψηφιότητα για διαθεσιμότητα, μείωση του μισθού κατά 25% και - πιθανά - ακόμα και απόλυση». Κάτι ακόμα χειρότερο: επιχειρεί να διχάσει τους εργαζόμενους, αφού λέει ότι θα την πληρώσουν και εκείνοι που προβλέπεται να εξαιρεθούν... Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «τσιμπήσουν το δόλωμα», δεν πρέπει να φοβηθούν. Η συγκεκριμένη ενέργεια της κυβέρνησης δείχνει ότι οι μέχρι σήμερα αγώνες τους την έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει επιδεικνύοντας το αυταρχικό πρόσωπό της. Η ενέργεια αυτή πρέπει να τους πεισμώσει και με ακόμα μεγαλύτερη ορμή να συνεχίσουν τον αγώνα και να δώσουν τη μάχη για να γίνει ακόμα πιο μαζικός, πιο μαχητικός.

Είναι απαραίτητο ο αγώνας να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Με πρωτοβουλίες από τα κάτω, με συνεχείς γενικές συνελεύσεις ο κάθε χώρος δουλειάς μπορεί να γίνει αγωνιστικό μετερίζι. Να επιδιωχθεί ο συντονισμός, η κοινή δράση όχι μόνο όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο αλλά με το σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από αυτή την πολιτική, από τη δραματική υποβάθμιση και συρρίκνωση των υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα, απόρροια της διαθεσιμότητας και των απολύσεων που θα έρθουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Να εκφραστεί η ταξική αλληλεγγύη. Το μέτρο της διαθεσιμότητας δεν αφορά μόνον τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά όλο το λαό, αφού θα του στερούν έστω και αυτές τις λιγοστές υπηρεσίες που παρέχονται, που σε μια πορεία θα ιδιωτικοποιηθούν.

Αναγκαίος όρος για την αποτελεσματικότητα του αγώνα είναι να αποκτήσει αταλάντευτο ταξικό προσανατολισμό. Στόχος δεν πρέπει να είναι η διαχείριση του προβλήματος αλλά να ξεριζώσει τις αιτίες που το γεννούν. Γι' αυτό η πάλη ενάντια στις απολύσεις συνδέεται αναπόφευκτα με την πάλη που στόχο έχει τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Μόνο με αυτή την προοπτική μπορούν να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή της βάρβαρης πολιτικής και να δημιουργηθούν οι όροι ώστε το εργατικό κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση. Να ανοίξει το δρόμο για μια ανάπτυξη σε όφελος του λαού, όπου η μόνιμη, σταθερή με πλήρη δικαιώματα εργασία θα είναι αυτονόητο, καθολικό, αναφαίρετο δικαίωμα.

Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ

Διευκολύνσεις για τα κέρδη φτώχεια για το λαό...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ χαμό των τελευταίων ημερών, εμφανίστηκε και μία κοινή υπουργική απόφαση που «απλοποιεί» - όπως λέει - την περιβαλλοντική νομοθεσία. Ηταν αρκετά περίπλοκη φαίνεται και μπερδευόντουσαν...

Εντελώς τυχαία - φυσικά - η «απλοποίηση» αυτή αφορά τις κατασκευές μεγάλων τουριστικών μονάδων, ξενοδοχείων, θεματικών πάρκων και συναφών κατασκευών. Γι' αυτά καταργούνται οι περιβαλλοντικές μελέτες και άλλες τέτοιες περιττές διαδικασίες.

Ε, καιρός ήτανε. Τους φόρους για τους μεγαλοεπενδυτές τους έχουν καταργήσει εδώ και καιρό αντικαθιστώντας τους με φοροαπαλλαγές, κοινοτικές επιδοτήσεις και κάθε είδους κίνητρο.

Οι μισθοί και τα ωράρια εργαζομένων... «εκσυγχρονίστηκαν». Και διευθέτηση χρόνου εργασίας έχουμε, και μειωμένους μισθούς, και υπονόμευση συλλογικών συμβάσεων, και «οδηγίες Μπολκενστάιν», απ' όλα τα καλά...

Τώρα απαλείφθηκε και κάθε υποχρέωση για προστασία του περιβάλλοντος για να μην πονοκεφαλιάζουν οι πολυεθνικές και οι μεγαλοεργολάβοι, που τόσο πολύ θέλουν να προσελκύσουν.

Πώς λέγονται όλα αυτά; Μα φυσικά... «ανάπτυξη», «ευημερία», «αλλαγή οικονομικού κλίματος» και «πρόοδος».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ με αμείωτη ένταση η... διαρροή σεναρίων από το υπουργείο Οικονομίας σχετικά το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται. Ιδίως για τον περίφημο φόρο ακινήτων έχουμε πολλές εκδοχές.

Μπορεί να υπάρξει... μηδενικό αφορολόγητο, να φορολογηθεί μέχρι και το τελευταίο κτηματάκι, να αυξηθεί ο φόρος ακόμη και για την πρώτη κατοικία. Οι συντάκτες προφανώς εξαντλούν τη δημιουργικότητά τους. Θέλουν να εισπράξουν βλέπετε πάνω από 3 δισεκατομμύρια ευρώ την επόμενη χρονιά.

Πάντως ένα είναι βέβαιο: Το «μάρμαρο» θα το πληρώσει και πάλι ο κοσμάκης που είχε την ατυχία να αποκτήσει ένα σπίτι. Οσο για τις μεγάλες εταιρείες ακινήτων και τα... συναφή επαγγέλματα, μόνο καλά νέα έχουν να περιμένουν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πόλεμος στον πόλεμο των μονοπωλίων

Γρηγοριάδης Κώστας

«Φιλελληνική ομοβροντία», διαπίστωναν με έκδηλη ικανοποίηση στον πρωτοσέλιδο τίτλο τους τα χθεσινά «Νέα», επικαλούμενα τις δηλώσεις που έγιναν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τη Γαλλία, την Κομισιόν και από τον επίτροπο Ολι Ρεν, με τις οποίες «καλούν τους διεθνείς πιστωτές να υπάρξει συμφωνία για τη βιωσιμότητα του χρέους και την εκταμίευση της δόσης». Πρόκειται βέβαια για παραπλανητική «ματιά» στις εξελίξεις, ακριβέστερα μέσα από τα «μάτια» της πλουτοκρατίας, που τη βολεύει να δημιουργεί διαρκώς ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και αντιθέσεις, όπως αυτή που χωρίζει τους εταίρους και δανειστές ανάμεσα σε «φιλέλληνες» ή «ανθέλληνες», ακριβώς για να ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού για τις πραγματικές αντιθέσεις και να τον στοιχίζει πίσω από τη δική της στρατηγική παρουσιάζοντας τα δικά της εγωιστικά συμφέροντα ως συμφέροντα ολόκληρου του λαού. Ομως, στις συνόδους κορυφής της λυκοσυμμαχίας δεν συναντώνται εκπρόσωποι λαών, αλλά εκπρόσωποι αστικών τάξεων καπιταλιστικών κρατών που δίνουν λυσσαλέα μάχη για να κερδίσουν ό,τι μπορούν από τη λεία της καταλήστευσης των λαών για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλίων. Ομονοούν απόλυτα μεταξύ τους όμως προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη τους, ξεζουμίζοντας και εξαθλιώνοντας τους λαούς. Σε κάθε σύνοδο κορυφής της ΕΕ όλες οι κυβερνήσεις καλούνται να επιδείξουν τα «λάφυρα» από τον πόλεμο διαρκείας κατά των λαών και ταυτόχρονα να καταθέσουν συγκεκριμένα εχέγγυα για την κλιμάκωση αυτού του πολέμου προκειμένου να είναι αξιόπιστα στη λυκοσυμμαχία. Ακριβώς αυτό έκανε, για ακόμα μια φορά, ο Ελληνας πρωθυπουργός επιδεικνύοντας διαρκώς «τις θυσίες του λαού». Με δύο λόγια, η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χάνονται και να εγκλωβίζονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες και ανταγωνισμούς αλλά να βλέπουν το κυρίαρχο, δηλαδή τον πόλεμο που έχουν κηρύξει σε βάρος τους και άρα πώς θα αντεπιτεθούν οργανώνοντας το δικό τους πόλεμο ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Αξιώνουν φτηνούς και υποταγμένους εργάτες

«Πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ζήσει κάποιος με 586 ευρώ. Από την άλλη, μακάρι να είχαν όλοι τα 586 ευρώ». Επαίσχυντη και άθλια η δήλωση που έκανε χτες (στη ΝΕΤ) ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, αξιώνοντας θρασύτατα στην πραγματικότητα από τους εργαζόμενους να είναι ευχαριστημένοι με μισθό 500 ευρώ, αδιαφορώντας προκλητικά αν μπορούν να ζήσουν με αυτά. Ο υπουργός επικαλέστηκε ξεδιάντροπα ότι «ένα 25% του πληθυσμού δεν έχει ούτε αυτό το ποσό», επιχειρώντας να το παίξει προστάτης των εκατομμυρίων ανέργων, που όμως οι επιχειρήσεις και το σύστημα που υπηρετεί δημιούργησαν και ταυτόχρονα να υποδαυλίσει τον εμφύλιο ανάμεσα σε εργαζόμενους με μισθούς πείνας και ανέργους. Είναι ολοφάνερο ότι αυτό που θέλει η κυβέρνηση είναι να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με την ιδέα όλοι οι μισθοί θα προσεγγίσουν τα 500 ευρώ και άρα να το πάρουν απόφαση να ζουν με αυτά τα λεφτά. Βέβαια, λέει ψέματα ο υπουργός ότι ο κατώτατος μισθός των 586 ευρώ (μεικτά) είναι ένα «δίχτυ ασφαλείας» προς τα κάτω. Μετά την κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, η - εκάστοτε - κυβέρνηση που θα αποφασίζει για τον κατώτατο μισθό, θα μπορεί να τον κατεβάζει ακόμα πιο κάτω, γιατί ως σταθερό γνώμονα έχει την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την προσέλκυση των επενδύσεων. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία του κακού, ότι δηλαδή τα πάντα - μισθοί, ωράριο, εργασιακές σχέσεις, Κοινωνική Ασφάλιση - υποτάσσονται στο να ενισχυθούν η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Αν δεν απαλλαγεί ο εργαζόμενος λαός από το ζυγό της εξουσίας των μονοπωλίων και το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα δε θα μπορέσει ποτέ να απολαύσει τον πλούτο που μόνο αυτός παράγει.

Μνημεία καιροσκοπισμού και συντεχνιασμού

Στις 7 Νοέμβρη 2012 η Ομοσπονδία και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Υπουργείου Εργασίας έστειλε επιστολή στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου ζητώντας «να εξαιρεθούν οι υπάλληλοι του ΣΕΠΕ» από τη ρύθμιση του τρίτου μνημονίου που προβλέπει ότι υπάλληλοι συγκεκριμένων κατηγοριών μπαίνουν σε διαθεσιμότητα. Η ρύθμιση αυτή σε πρώτη φάση αφορά σε 47 εργαζόμενους στο ΣΕΠΕ. Στις 15 Νοέμβρη 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σχετική Ερώτηση στη Βουλή ζητώντας και αυτός «να μην τεθούν σε διαθεσιμότητα οι 47 διοικητικοί υπάλληλοι του ΣΕΠΕ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και ΑΣΥ (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ) δίνουν ρεσιτάλ καιροσκοπισμού καλλιεργώντας το συντεχνιασμό και τελικά παίζουν με την αγωνία των εργαζομένων που απολύονται.

Αντί να καταδικάσουν συνολικά το βάρβαρο μέτρο των απολύσεων, λένε στους εργαζόμενους του υπουργείου να κοιτάξουν τον εαυτό τους. Να προσπαθήσουν αυτοί να εξαιρεθούν και δεν πειράζει αν απολυθούν οι υπόλοιποι χιλιάδες εργαζόμενοι σε άλλα υπουργεία ή φορείς του Δημοσίου. Ετσι αποδυναμώνουν την ίδια την πάλη ενάντια στις απολύσεις, γιατί απαραίτητος όρος για να είναι αποτελεσματική είναι η ενιαία πάλη του συνόλου των εργαζομένων. Ομως τέτοιες θέσεις τους διασπούν και φέρνουν σε αντιπαράθεση τον ένα κλάδο απέναντι στον άλλο.

Αντιλαϊκή συμμαχία η ΕΕ

Η όξυνση των ανταγωνισμών στην ΕΕ που κάθε τόσο έρχονται στο προσκήνιο, είτε με την καπιταλιστική κρίση που βαθαίνει στην Ευρωζώνη, και όχι μόνο, είτε με τη διαπραγμάτευση για το λεγόμενο προϋπολογισμό της Ενωσης που γίνεται αυτές τις μέρες, αποδεικνύει όλο και περισσότερο αυτό που επανειλημμένα τονίζει το ΚΚΕ από την ίδρυσή της. Οτι η ΕΟΚ και η ΕΕ είναι μια αντιλαϊκή ένωση του κεφαλαίου κάτι που φαίνεται με ακόμη πιο επώδυνο τρόπο στην περίοδο της κρίσης και που βιώνουν στις πλάτες τους οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, η νέα γενιά.

Η ΕΕ δεν είναι όπως προβάλλουν αστοί και «νεοαριστεροί» οπορτουνιστές διαχειριστές του συστήματος μια διακρατική οργάνωση που απλά μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα και... πιο αλληλέγγυα. Είναι μια διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, ένωση καπιταλιστικών κρατών, που θεμέλιό της έχει τα μονοπώλια. Η κάθε αστική τάξη συμμετέχει σε αυτή επιδιώκοντας οφέλη που βασίζονται στην περαιτέρω εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων στην κάθε χώρα. Από κοινού οι αστικές τάξεις της χτυπάνε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, προβάλλουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, θέλοντας να φέρουν την τιμή της εργατικής δύναμης στα επίπεδα της Ινδίας και της Κίνας, για να αυξήσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα, όμως - επειδή η καπιταλιστική κρίση είναι στο DNA του συστήματος, είναι αντικειμενικό γεγονός, πέρα από τη θέληση των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους -, εξελίσσεται η φαγωμάρα των αστών. Εδώ βασικό στοιχείο είναι η θέση που έχει κάθε αστικό κράτος στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτικο-πολιτική δύναμή του. Αυτή η ανισομετρία μεγαλώνει και λόγω κρίσης και λόγω της πολιτικής για το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Που πέρα από την καταστροφή της κύριας παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης (γενικευμένη ανεργία, ξεχαρβάλωμα εργασιακών σχέσεων, κατάργηση εργατικών κατακτήσεων κλπ), είναι απαραίτητη και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Στον καταμερισμό αυτής της ζημιάς, στο κυνήγι νέων πεδίων κερδοφορίας, στον ανταγωνισμό τους με άλλα κέντρα, οι καπιταλιστές βγάζουν τα μαχαίρια...

Για τα λαϊκά στρώματα, πρώτα και κύρια τους εργάτες, πρέπει να αποτελεί βασικό κριτήριο για το πώς κρίνουν τη στάση κάθε πολιτικής δύναμης απέναντι στην ΕΕ. Οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι φτωχοί αγρότες, έχουν πλέον πολύχρονη εμπειρία. Τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις τους και η ΕΕ ευθύνονται για το σημερινό δράμα του ελληνικού λαού, τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων. Και οι δυνάμεις σαν το ΣΥΡΙΖΑ, που έβαλαν πλάτη στον «ευρωμονόδρομο», που και σήμερα στηρίζουν τον ίδιο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης με άλλο μείγμα διαχείρισης, πρέπει επίσης να καταδικαστούν. Δεν υπάρχουν λύσεις για το λαό που να μη συγκρούονται με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της ΕΕ.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε σε όλα όσα είπε στο λαό για την ΕΕ. Ο λαός πρέπει τώρα να απορρίψει τα σύγχρονα διλήμματα. Η ΕΕ θα αποτελεί πάντα εχθρό των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων. Η λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει αποτελεσματική και νικηφόρα μόνο όταν έχει στόχο την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και από τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής με εργατική - λαϊκή εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, του ταξικού λαϊκού κινήματος.